سينماي راديكال دهه 70 چيزي بيش از يك دهه تاريخي - تقويمي سينماست، همچون درامي باشكوه، خيالي و همراه با پيچشهاي نامنتظره در زمان است كه در دورههاي پس از خود به پيش ميرود. سينماي آن دوره باشكوه هم اينك همچون لايههاي صخرههايي مرجاني شده است كه هر عصر و نسلي ويژگيهاي اسكلت سنگي خود را بر آن ترسيم ميكند، همچون متني مقدس كه محل ارجاع نسلهاي بعد قرار ميگيرد و با هر بار ارجاع به آن مرزهايش را جابهجا ميكند. ديويد فينچر با برايان دي پالما، وس اندرسن با وودي آلن، پل توماس اندرسن با رابرت آلتمن، تارانتينو با سينماي سياهمحور، اندرو دومينيك با ترنس ماليك، ديويد ا.راسل با مارتين اسكورسيزي و... اين فهرست را ميتوان ادامه داد؛ فهرست تاثير مشهود اين سينما بر نسلهاي بعدي فيلمسازان. اين كتاب كوششي است براي خوانش امروزي آن دوره باشكوه در تاريخ سينما و چنان كه از نام كتاب برميآيد، آميخته با نوعي احساس ستايش و شيفتگي است.
This was a grab-bag of essays on the history and criticism of American films from 1967-1975. I enjoyed the historical, informational essays much more, and am now determined to check out some of the works of Monte Hellman and Barbara Loden's Wanda. Apparently, all the brainpower I had back in college to delve through the heavy lit crit essays has left me, as those basically went in one eye and out of the other. Still, I feel a little more informed about filmmaking in the 1970s, and I'm gladder for that.