What do you think?
Rate this book
Κόκκινο
"Τρία πράγματα δεν χάνονται ποτέ από το συλλογικό ασυνείδητο: Οι ιδέες, οι ήρωες και τα σύμβολα".
Ο Ιάσονας είναι ένας ζωγράφος που γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στο Παρίσι. Προσπαθεί να φτιάξει το ιδανικό χρώμα, αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων.
Ο Κόρι είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ικανότατος προγραμματιστής. Θέλει να γράψει την τέλεια ρουτίνα, τον κώδικα που θα μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της τέχνης προτού το δει ανθρώπινο μάτι.
Ο Ιβάν είναι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς που εργάζεται για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Αποστολή του είναι να συλλάβει αυτούς που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τον κόσμο του.
Αυτή είναι η ιστορία τους· τρεις άνθρωποι και ένα χρώμα.
Το χρώμα που θα ενώσει τις διαδρομές τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους μεταξύ τους αλλά και με τον εαυτό τους.
Το χρώμα του έρωτα, της επανάστασης και του αίματος.
Αυτή είναι η ιστορία του κόκκινου χρώματος.
Ένα μυθιστόρημα για την τέχνη και την εξουσία, για την προσπάθεια του ανθρώπου να αγγίξει την τελειότητα και το τίμημα που πρέπει να πληρώσει.
Ο Ιάσονας είναι ένας ζωγράφος που γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στο Παρίσι. Προσπαθεί να φτιάξει το ιδανικό χρώμα, αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων.
Ο Κόρι είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ικανότατος προγραμματιστής. Θέλει να γράψει την τέλεια ρουτίνα, τον κώδικα που θα μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της τέχνης προτού το δει ανθρώπινο μάτι.
Ο Ιβάν είναι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς που εργάζεται για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Αποστολή του είναι να συλλάβει αυτούς που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τον κόσμο του.
Αυτή είναι η ιστορία τους· τρεις άνθρωποι και ένα χρώμα.
Το χρώμα που θα ενώσει τις διαδρομές τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους μεταξύ τους αλλά και με τον εαυτό τους.
Το χρώμα του έρωτα, της επανάστασης και του αίματος.
Αυτή είναι η ιστορία του κόκκινου χρώματος.
Ένα μυθιστόρημα για την τέχνη και την εξουσία, για την προσπάθεια του ανθρώπου να αγγίξει την τελειότητα και το τίμημα που πρέπει να πληρώσει.
- GenresScience Fiction
384 pages, Paperback
First published January 1, 2020
1 person is currently reading
17 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
July 21, 2020
Τον Μάρτιο του 2009, όταν πήγαινα ακόμα Β' Λυκείου (πώς περνάνε τα χρόνια ρε γαμώτο!), διάβασα σχεδόν από τύχη το "Σχέδιο Φράκταλ", πιθανότατα το πρώτο βιβλίο του Ελληνικού Φανταστικού που έτυχε να πέσει στα χέρια μου. Θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ, αν και βέβαια έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και στο μεταξύ έχω διαβάσει στην κυριολεξία εκατοντάδες βιβλία, με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες. Οπότε τον είχα σταμπάρει από τότε τον Κώστα Χαρίτο και ανυπομονούσα να διαβάσω κάποιο επόμενο βιβλίο του. Έντεκα χρόνια μετά, επιτέλους κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημά του, το οποίο άρπαξα αμέσως... και δεν άργησα να το ξεκοκαλίσω.
Δεν το συζητάω, είναι ένα από τα πιο ευκολοδιάβαστα και εθιστικά βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Για αύριο το βράδυ ήταν... προγραμματισμένο να το τελειώσω, έλα όμως που με το ζόρι κράτησε μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Μια η γραφή, μια η αγωνιώδης πλοκή και οι ιντριγκαδόρικες ιδέες, δεν μπορούσα με τίποτα να το αφήσω κάτω. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα ότι αν μη τι άλλο η ανάγνωση του βιβλίου αυτού θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως ψυχαγωγική εμπειρία. Υπάρχουν ωραίες και ιντριγκαδόρικες ιδέες με κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, οι οποίες μπορεί να διχάσουν τους αναγνώστες αλλά σίγουρα θα τους βάλουν να σκεφτούν κάποια πράγματα για τον κόσμο γύρω τους, η πλοκή προσφέρει δράση, αγωνία και κάμποση ένταση, ενώ και οι βασικοί χαρακτήρες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και δεν είναι αδιάφοροι. Επίσης το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, ανά κάθε κεφάλαιο παρακολουθούμε πότε τον έναν και πότε τον άλλο χαρακτήρα, μέχρι που στο τέλος γίνεται το... μπαμ! Η αλήθεια είναι ότι το τέλος μου φάνηκε κατά κάποιο τρόπο λιγάκι βιαστικό για τα γούστα μου, ίσως θα μπορούσε να απλωθεί σε λίγες παραπάνω σελίδες, αν και, εδώ που τα λέμε, πολλές φορές κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα. Επίσης ορισμένα πράγματα δεν με έπεισαν απόλυτα, ενώ θα ήθελα να υπάρχει περισσότερο background (που λένε και στο χωριό μου) σε κάποιους χαρακτήρες, ώστε να κατανοήσουμε πλήρως τα κίνητρά τους.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, γεμάτο ιδέες και κοινωνικοπολιτικές/καλλιτεχνικές ανησυχίες, που μεταξύ άλλων είναι ικανό να δώσει και λίγη τροφή για σκέψη. Τέλειο μπορεί να μην είναι (αλήθεια, ποιο βιβλίο είναι τέλειο; Υπάρχει;), όμως είναι τιμιότατο και εν γένει απολαυστικό. Σίγουρα θα μου μείνουν πολλές σκηνές στο μυαλό μου (ειδικά αυτές που έχουν να κάνουν με τον Ιβάν), έτσι γλαφυρές όπως ήταν οι περιγραφές τους. Και οφείλω να παραδεχτώ ότι θα κρατάω... μεγάλο καλάθι, για τυχόν επόμενα μυθιστορήματα του συγγραφέα. Άραγε, το "Χαμένα χρώματα" που υπάρχει στο εξώφυλλο, να παραπέμπει σε μια σειρά βιβλίων; Μακάρι!
Δεν το συζητάω, είναι ένα από τα πιο ευκολοδιάβαστα και εθιστικά βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Για αύριο το βράδυ ήταν... προγραμματισμένο να το τελειώσω, έλα όμως που με το ζόρι κράτησε μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Μια η γραφή, μια η αγωνιώδης πλοκή και οι ιντριγκαδόρικες ιδέες, δεν μπορούσα με τίποτα να το αφήσω κάτω. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα ότι αν μη τι άλλο η ανάγνωση του βιβλίου αυτού θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως ψυχαγωγική εμπειρία. Υπάρχουν ωραίες και ιντριγκαδόρικες ιδέες με κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, οι οποίες μπορεί να διχάσουν τους αναγνώστες αλλά σίγουρα θα τους βάλουν να σκεφτούν κάποια πράγματα για τον κόσμο γύρω τους, η πλοκή προσφέρει δράση, αγωνία και κάμποση ένταση, ενώ και οι βασικοί χαρακτήρες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και δεν είναι αδιάφοροι. Επίσης το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, ανά κάθε κεφάλαιο παρακολουθούμε πότε τον έναν και πότε τον άλλο χαρακτήρα, μέχρι που στο τέλος γίνεται το... μπαμ! Η αλήθεια είναι ότι το τέλος μου φάνηκε κατά κάποιο τρόπο λιγάκι βιαστικό για τα γούστα μου, ίσως θα μπορούσε να απλωθεί σε λίγες παραπάνω σελίδες, αν και, εδώ που τα λέμε, πολλές φορές κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα. Επίσης ορισμένα πράγματα δεν με έπεισαν απόλυτα, ενώ θα ήθελα να υπάρχει περισσότερο background (που λένε και στο χωριό μου) σε κάποιους χαρακτήρες, ώστε να κατανοήσουμε πλήρως τα κίνητρά τους.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, γεμάτο ιδέες και κοινωνικοπολιτικές/καλλιτεχνικές ανησυχίες, που μεταξύ άλλων είναι ικανό να δώσει και λίγη τροφή για σκέψη. Τέλειο μπορεί να μην είναι (αλήθεια, ποιο βιβλίο είναι τέλειο; Υπάρχει;), όμως είναι τιμιότατο και εν γένει απολαυστικό. Σίγουρα θα μου μείνουν πολλές σκηνές στο μυαλό μου (ειδικά αυτές που έχουν να κάνουν με τον Ιβάν), έτσι γλαφυρές όπως ήταν οι περιγραφές τους. Και οφείλω να παραδεχτώ ότι θα κρατάω... μεγάλο καλάθι, για τυχόν επόμενα μυθιστορήματα του συγγραφέα. Άραγε, το "Χαμένα χρώματα" που υπάρχει στο εξώφυλλο, να παραπέμπει σε μια σειρά βιβλίων; Μακάρι!
September 1, 2020
Περίληψη: Εξαιρετικό βιβλίο, πολύ ευκολοδιάβαστο, με πρωτότυπους προβληματισμούς για την κοινωνία, την τέχνη και τον άνθρωπο, πειστικούς χαρακτήρες και πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή.
Δεν είναι συχνό το φαινόμενο, σημαντικοί εκδοτικοί οίκοι, όπως ο Κέδρος, να εμπιστεύονται Έλληνες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας οι οποίοι δεν έχουν δώσει διαπιστευτήρια εκτός του είδους τους, κι αυτή εδώ είναι μια από τις πιο εύστοχες εξαιρέσεις.
Ο Κώστας Χαρίτος έχει ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα στο ενεργητικό του (“Σχέδιο Φράκταλ”, Τρίτων 2009) και συμμετοχή σε πολλές ανθολογίες διηγημάτων, με τα έργα του πάντα να ξεχωρίζουν για την απλή αλλά καθόλου απλοϊκή γραφή τους, τις πρωτότυπες ιδέες τους, τους καθόλα “καθημερινούς” χαρακτήρες και την αβίαστη σύνδεση του προσωπικού με το παγκόσμιο.
Στο “Κόκκινο” της εξελισσόμενης σειράς “Χαμένα Χρώματα”, ο Χαρίτος βρίσκεται αναμφίβολα στην καλύτερη μέχρις ώρας στιγμή του, έχοντας κατασταλάξει σε ένα προσωπικό στυλ, και ξέροντας πώς να διαχειριστεί το υλικό του.
Τούτο εδώ είναι ένα εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Οι σελίδες φαίνονται να γυρνάνε μόνες τους. Το καλύτερο όμως είναι ότι η ταχύτητα με την οποία φεύγουν τα κεφάλαια και η ευκολία κατανόησης όλων των ιδεών και των γεγονότων (και δεν είναι λίγα ούτε οι μεν ούτε τα δε) δεν εμποδίζει το Κόκκινο να περάσει σημαντικά μηνύματα για την κοινωνία και την ανθρώπινη φύση, ούτε τον συγγραφέα να αγγίξει ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη, μερικές από τις οποίες ίσως παρέμεναν για καιρό ανενεργές.
Η άποψη ότι η τέχνη δικαιούται να φιλοδοξεί, έστω και άθελά της, να αλλάξει τον κόσμο, συνδυάζεται με μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες, εμπνευσμένες από την επιστήμη και τη σύγχρονη τεχνολογία, όπως οι αυτόματοι εκτιμητές τέχνης και ο τρόπος που χρησιμοποιούνται.
Οι χαρακτήρες του Χαρίτου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και φέρονται αληθοφανώς σαν τέτοιοι. Το αποτέλεσμα είναι ένας εξαιρετικά υψηλός βαθμός οικειότητας του αναγνώστη μαζί τους, κάτι το οποίο συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην βατότητα του κειμένου. Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί εν μέρει ο Ιβάν, των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, ο πιο αβανταδόρικος χαρακτήρας, μέσω του οποίου ο Χαρίτος εξερευνά ανοιχτά το ανθρώπινο ζώο.
Οι διάλογοι, από τα πιο δύσκολα διά ταύτα κάθε λογοτεχνικού έργου, είναι ώριμοι, πειστικοί και με μερικές εξαιρετικά καλές στιγμές μέσα στη χαρακτηριστική απλότητά τους. Επίσης σημαντικό, το πώς η αναζήτηση ζωής του κεντρικού χαρακτήρα συνδέεται σταδιακά όλο και πιο άρρηκτα με τη γενικότερη κατάσταση του κόσμου.
Αλλά το πιο καλό σημάδι όλων, και μάλιστα από πολύ νωρίς στο βιβλίο, είναι η αίσθηση που αποπνέει ότι έχει έναν γερό έλεγχο πάνω στο θέμα και στην πλοκή του, ότι δεν θα του ξεφύγει, δεν θα πλατειάσει, δεν θα επικεντρωθεί λανθασμένα σε κάποιο υποσύνολο, ότι θα κλείσει και θα κουμπώσει όλους τους σημαντικούς λογαριασμούς με τον αναγνώστη, όλους τους κυκλους που πρέπει να ολοκληρωθούν. Αυτή είναι μια εξαιρετικά καθησυχαστική αναγνωστική αίσθηση, η αίσθηση του “μην ανησυχείς, ξέρω τι κάνω”, που στη φανταστική λογοτεχνία τη βρίσκει κανείς σε συγγραφείς όπως η Ιωάννα Μπουραζοπούλου, η Βάσω Χρήστου και ο Ελευθέριος Κεραμίδας.
Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι το βιβλίο δεν έχει κανένα ψεγάδι. Εδώ κι εκεί, η πρόζα θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη, χωρίς αυτό πάντως να είναι σε καμία περίπτωση καθοριστικό για το σύνολο του έργου. Αν έχω ένα παράπονο, είναι η μικρή έκταση που δόθηκε στον χαρακτήρα που είχε να πει τα πιο συναρπαστικά πράγματα, τον προγραμματιστή Κόρυ.
Αυτό που έχει σημασία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι το Κόκκινο υπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο το είδος και τους σκοπούς του (αν υποθέσουμε ότι η επιστημονική φαντασία έχει σκοπούς): με δυο λέξεις, ψυχαγωγεί προβληματίζοντας. Με λίγες περισσότερες, σου λέει ένα ενδιαφέρον παραμύθι για μεγάλους και την ίδια στιγμή σε βάζει να σκεφτείς, έτσι ώστε όταν σηκώσεις το βλέμμα σου από τη σελίδα, ο πραγματικός κόσμος δεν φαίνεται πια ο ίδιος.
Σε όσους φίλες και φίλους παρατηρούν, εύλογα ίσως, ότι το βιβλίο ολοκληρώνεται κάπως απότομα, θυμίζω ότι στις 21 Δεκεμβρίου 1989 ο κραταιός ακόμα Τσαουσέσκου μιλούσε μπροστά σε χιλιάδες κόσμου σε στημένη συγκέντρωση συμπαράστασής υπέρ του, όταν κάποιοι, εντελώς απρόσμενα, τόλμησαν να τον αποδοκιμάσουν. Μόλις τέσσερις μέρες αργότερα, τη μέρα των Χριστουγέννων, ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν "δικαστεί" και εκτελεστεί.
Η σειρά “Χαμένα Χρώματα” συνεχίζεται και υποθέτω ότι είναι περιττό να πω ότι δεν θα τη χάσω.
Δεν είναι συχνό το φαινόμενο, σημαντικοί εκδοτικοί οίκοι, όπως ο Κέδρος, να εμπιστεύονται Έλληνες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας οι οποίοι δεν έχουν δώσει διαπιστευτήρια εκτός του είδους τους, κι αυτή εδώ είναι μια από τις πιο εύστοχες εξαιρέσεις.
Ο Κώστας Χαρίτος έχει ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα στο ενεργητικό του (“Σχέδιο Φράκταλ”, Τρίτων 2009) και συμμετοχή σε πολλές ανθολογίες διηγημάτων, με τα έργα του πάντα να ξεχωρίζουν για την απλή αλλά καθόλου απλοϊκή γραφή τους, τις πρωτότυπες ιδέες τους, τους καθόλα “καθημερινούς” χαρακτήρες και την αβίαστη σύνδεση του προσωπικού με το παγκόσμιο.
Στο “Κόκκινο” της εξελισσόμενης σειράς “Χαμένα Χρώματα”, ο Χαρίτος βρίσκεται αναμφίβολα στην καλύτερη μέχρις ώρας στιγμή του, έχοντας κατασταλάξει σε ένα προσωπικό στυλ, και ξέροντας πώς να διαχειριστεί το υλικό του.
Τούτο εδώ είναι ένα εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Οι σελίδες φαίνονται να γυρνάνε μόνες τους. Το καλύτερο όμως είναι ότι η ταχύτητα με την οποία φεύγουν τα κεφάλαια και η ευκολία κατανόησης όλων των ιδεών και των γεγονότων (και δεν είναι λίγα ούτε οι μεν ούτε τα δε) δεν εμποδίζει το Κόκκινο να περάσει σημαντικά μηνύματα για την κοινωνία και την ανθρώπινη φύση, ούτε τον συγγραφέα να αγγίξει ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη, μερικές από τις οποίες ίσως παρέμεναν για καιρό ανενεργές.
Η άποψη ότι η τέχνη δικαιούται να φιλοδοξεί, έστω και άθελά της, να αλλάξει τον κόσμο, συνδυάζεται με μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες, εμπνευσμένες από την επιστήμη και τη σύγχρονη τεχνολογία, όπως οι αυτόματοι εκτιμητές τέχνης και ο τρόπος που χρησιμοποιούνται.
Οι χαρακτήρες του Χαρίτου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και φέρονται αληθοφανώς σαν τέτοιοι. Το αποτέλεσμα είναι ένας εξαιρετικά υψηλός βαθμός οικειότητας του αναγνώστη μαζί τους, κάτι το οποίο συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην βατότητα του κειμένου. Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί εν μέρει ο Ιβάν, των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, ο πιο αβανταδόρικος χαρακτήρας, μέσω του οποίου ο Χαρίτος εξερευνά ανοιχτά το ανθρώπινο ζώο.
Οι διάλογοι, από τα πιο δύσκολα διά ταύτα κάθε λογοτεχνικού έργου, είναι ώριμοι, πειστικοί και με μερικές εξαιρετικά καλές στιγμές μέσα στη χαρακτηριστική απλότητά τους. Επίσης σημαντικό, το πώς η αναζήτηση ζωής του κεντρικού χαρακτήρα συνδέεται σταδιακά όλο και πιο άρρηκτα με τη γενικότερη κατάσταση του κόσμου.
Αλλά το πιο καλό σημάδι όλων, και μάλιστα από πολύ νωρίς στο βιβλίο, είναι η αίσθηση που αποπνέει ότι έχει έναν γερό έλεγχο πάνω στο θέμα και στην πλοκή του, ότι δεν θα του ξεφύγει, δεν θα πλατειάσει, δεν θα επικεντρωθεί λανθασμένα σε κάποιο υποσύνολο, ότι θα κλείσει και θα κουμπώσει όλους τους σημαντικούς λογαριασμούς με τον αναγνώστη, όλους τους κυκλους που πρέπει να ολοκληρωθούν. Αυτή είναι μια εξαιρετικά καθησυχαστική αναγνωστική αίσθηση, η αίσθηση του “μην ανησυχείς, ξέρω τι κάνω”, που στη φανταστική λογοτεχνία τη βρίσκει κανείς σε συγγραφείς όπως η Ιωάννα Μπουραζοπούλου, η Βάσω Χρήστου και ο Ελευθέριος Κεραμίδας.
Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι το βιβλίο δεν έχει κανένα ψεγάδι. Εδώ κι εκεί, η πρόζα θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη, χωρίς αυτό πάντως να είναι σε καμία περίπτωση καθοριστικό για το σύνολο του έργου. Αν έχω ένα παράπονο, είναι η μικρή έκταση που δόθηκε στον χαρακτήρα που είχε να πει τα πιο συναρπαστικά πράγματα, τον προγραμματιστή Κόρυ.
Αυτό που έχει σημασία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι το Κόκκινο υπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο το είδος και τους σκοπούς του (αν υποθέσουμε ότι η επιστημονική φαντασία έχει σκοπούς): με δυο λέξεις, ψυχαγωγεί προβληματίζοντας. Με λίγες περισσότερες, σου λέει ένα ενδιαφέρον παραμύθι για μεγάλους και την ίδια στιγμή σε βάζει να σκεφτείς, έτσι ώστε όταν σηκώσεις το βλέμμα σου από τη σελίδα, ο πραγματικός κόσμος δεν φαίνεται πια ο ίδιος.
Σε όσους φίλες και φίλους παρατηρούν, εύλογα ίσως, ότι το βιβλίο ολοκληρώνεται κάπως απότομα, θυμίζω ότι στις 21 Δεκεμβρίου 1989 ο κραταιός ακόμα Τσαουσέσκου μιλούσε μπροστά σε χιλιάδες κόσμου σε στημένη συγκέντρωση συμπαράστασής υπέρ του, όταν κάποιοι, εντελώς απρόσμενα, τόλμησαν να τον αποδοκιμάσουν. Μόλις τέσσερις μέρες αργότερα, τη μέρα των Χριστουγέννων, ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν "δικαστεί" και εκτελεστεί.
Η σειρά “Χαμένα Χρώματα” συνεχίζεται και υποθέτω ότι είναι περιττό να πω ότι δεν θα τη χάσω.
August 28, 2020
Ευχάριστη έκπληξη!!! Δεν το περίμενα αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον κ πρωτότυπο. Αν υπάρξει συνέχεια με άλλα χρώματα,σίγουρα θα τα διαβάσω! Λίγο η κλισέ ιστορία του Ιβάν με χάλασε και ίσως να τον ήθελα διαφορετικό ως χαρακτήρα και όχι τόσο 'αμερικανοκινηματογραφικο' γιατί νομίζω ότι δεν πολύ ταιριάζει με τους άλλους δύο...άσε που ο ένας είναι φανερά ριγμένος (παρόλο που είναι και ο μόνος που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο).
Πάντως θα ψάξω να βρω και τα προηγούμενα του συγγραφέα...
Πάντως θα ψάξω να βρω και τα προηγούμενα του συγγραφέα...
August 6, 2020
Αν και περισσότερο κλίνω στα 3,5 (ή και 3 αστέρια) τελικά αποφάσισα να το πατήσω το ρημάδι το 4ο.
Ο Κώστας Χαρίτος είναι ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας, με έντονες φιλοσοφικές/κοινωνικές ανησυχίες οι οποίες διαφαίνονται αρκετά εύκολα στα έργα του. Το Κόκκινο δεν θα μπορούσε να μην είναι ένα απ' αυτά χαρίζοντάς μας μία απολαυστικότατη και γρήγορη ανάγνωση, ευκολοδιάβαστη όπου οι 380 περίπο�� σελίδες κυλάνε νεράκι.
Το σημαντικότερο μειονέκτημα του βιβλίου είναι ότι κάπου, στην πορεία προς την κορυφή, σαν να γύρισε πίσω να δει τι δρόμο είχε διανύσει και να σκέφτηκε "ρε γαμώτο, δεν εξερεύνησα όλα τα μονοπατάκια όπως έπρεπε και τώρα έχω κενά". Τότε όμως ήταν πολύ αργά για να το κάνει οπότε αποφάσισε να τερματίσει ούτως ή άλλως.
Υπάρχει μία γενικευμένη... γενικότητα στο βιβλίο που μου άφησε μία πικρή γεύση. Λίγο το αφελές background των χαρακτήρων, λίγο η ελλιπής παρουσίαση των πόλεων όπου διαδραματίζεται, λίγο η μειωμένη ξεδίπλωση του μοναδικού πρωτοπρόσωπου χαρακτήρα, δεν μου έδωσε ούτε την ένταση ούτε την κορύφωση που θα περίμενα.
Ελπίζω τα υπόλοιπα χρώματα, γιατί θα υπάρξουν κι άλλα χρώματα και το καλό που του θέλω να τα γράψει, να είναι πιο πυκνά, πιο ολοκληρωμένα, πιο γεμάτα. Να καλύψουν όλο τον καμβά κι όχι μόνο κομμάτια εδώ κι εκεί.
Ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα με αρκετές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που σίγουρα αφήνουν τροφή για σκέψη.
Ο Κώστας Χαρίτος είναι ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας, με έντονες φιλοσοφικές/κοινωνικές ανησυχίες οι οποίες διαφαίνονται αρκετά εύκολα στα έργα του. Το Κόκκινο δεν θα μπορούσε να μην είναι ένα απ' αυτά χαρίζοντάς μας μία απολαυστικότατη και γρήγορη ανάγνωση, ευκολοδιάβαστη όπου οι 380 περίπο�� σελίδες κυλάνε νεράκι.
Το σημαντικότερο μειονέκτημα του βιβλίου είναι ότι κάπου, στην πορεία προς την κορυφή, σαν να γύρισε πίσω να δει τι δρόμο είχε διανύσει και να σκέφτηκε "ρε γαμώτο, δεν εξερεύνησα όλα τα μονοπατάκια όπως έπρεπε και τώρα έχω κενά". Τότε όμως ήταν πολύ αργά για να το κάνει οπότε αποφάσισε να τερματίσει ούτως ή άλλως.
Υπάρχει μία γενικευμένη... γενικότητα στο βιβλίο που μου άφησε μία πικρή γεύση. Λίγο το αφελές background των χαρακτήρων, λίγο η ελλιπής παρουσίαση των πόλεων όπου διαδραματίζεται, λίγο η μειωμένη ξεδίπλωση του μοναδικού πρωτοπρόσωπου χαρακτήρα, δεν μου έδωσε ούτε την ένταση ούτε την κορύφωση που θα περίμενα.
Ελπίζω τα υπόλοιπα χρώματα, γιατί θα υπάρξουν κι άλλα χρώματα και το καλό που του θέλω να τα γράψει, να είναι πιο πυκνά, πιο ολοκληρωμένα, πιο γεμάτα. Να καλύψουν όλο τον καμβά κι όχι μόνο κομμάτια εδώ κι εκεί.
Ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα με αρκετές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που σίγουρα αφήνουν τροφή για σκέψη.
August 18, 2020
https://dominicamat.blogspot.com/2020...
Βαθμολογία 3.5/5
Όλος ο κόσμος περιστοιχίζεται από μεγάλη ποικιλία χρωμάτων. Χρώματα χωρισμένα στις εξής κατηγορίες: τα βασικά,τα δευτερεύοντα,ή,συμπληρωματικά,τα αντίθετα,τα τριτεύοντα,τα αρμονικά,ή,συγγενικά,τα ουδέτερα,τα θερμά καί τα ψυχρά. Άλλοτε αυτά τα χρώματα είναι πιο έντονα καί ζωηρά κι άλλοτε πιο αχνά καί ήπια. Πάντοτε,όμως,είναι άψογα συνδυασμένα καί εναρμονισμένα με τον χώρο. Αν τυχόν συνέβαινε να λείψει κάποιο εξ αυτών,θα έμοιαζε σαν να χανόταν η ισορροπία καί να τραντάζονταν συθέμελα συνήθειες καί δεδομένα ετών. Τόσο μεγάλη είναι η επιρροή τους πάνω μας καί στο περιβάλλον. Τί θα γινόταν,άραγε,αν εξαφανιζόταν ολοσχερώς κάποιο; Ποιές οι συνέπειες;
Δεν είναι πολύς καιρός που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Κώστα Χαρίτου,με τίτλο ''ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ. Κόκκινο''. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία που διάβασα από την αρχή του χρόνου καί μέσα από την απλότητά του,θίγει καί αναδεικνύει πολύ σοβαρά ζητήματα καί ''ξυπνάει'' την φαινομενικά ''κοιμισμένη'' σκέψη των αναγνωστών. Θα ήμουν,πάντως,αχάριστη,αν δεν έλεγα πως η φετινή χρονιά,όσον αφορά τις αναγνώσεις βιβλίων,δεν είναι παραγωγική καί άκρως ικανοποιητική.
Πιστεύτε ότι η τέχνη έχει όρια; Κι αν ναι,ποιός είναι αυτός που τα ορίζει; Θεωρώ πως η τέχνη δεν πρέπει να στριμώχνεται μέσα σε στεγανά,ούτε να περιορίζεται από κανέναν. Πρέπει να ''γυρνά'' ελεύθερη γύρω μας καί να ακούγεται η φωνή της όσο πιο δυνατά καί με όποιον τρόπο γίνεται. Η τέχνη,εκτός από την ομορφιά καί την καλαισθησία,μας προσφέρει γνώση καί αφυπνίζει συνειδήσεις. Γίνεται σύμβολο καί σημαία στα χέρια εκείνων που επιθυμούν ένα καλύτερο αύριο για όλους ανεξαιρέτως. Αναδεικνύει καί καταδικάζει τα κακώς κείμενα της κάθε εποχής. Δεν επαναπαύεται,μα ξαγρυπνά καί περιμένει να αντισταθεί σθεναρά σε κάθε κίνδυνο που ελλοχεύει κρυμμένος πίσω από τις σκιές.
Ο συγγραφέας,με απλό καί συνάμα δυναμικό λόγο,προσφέρει στους αναγνώστες ένα αρκετά καλό βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Χρησιμοποιεί οικείο λεξιλόγιο καί σύντομες,περιεκτικές προτάσεις. Τα κεφάλαια είναι μικρά καί σε καθένα από αυτά εναλάσσεται η αφήγηση από τους τρείς βασικούς ήρωες του κειμένου. Μέσα στο κείμενο ως αναγνώστες θα συναντήσετε αρκετή δράση,αγωνία καί ένταση. Η μόνη μου ένσταση αφορά τις λίγες πληροφορίες που μας δίνονται για τους τόπους που διαδραματίζονται τα γεγονότα,για το παρελθόν των ηρώων,καθώς καί το ''γρήγορο'' κλείσιμο της ιστορίας. Θα ήθελα ο συγγραφέας να μείνει κάπως παραπάνω εκεί,να έχουμε αυτήν την θερμότητα που εκπέμπει το κόκκινο χρώμα,χωρίς να σημαίνει πως έχουμε ένα λιγότερο καλό βιβλίο.
Όσον αφορά τους χαρακτήρες των ηρώων,δεν μπορούν να θεωρηθούν αδιάφοροι. Είναι προσιτοί καί μέσα από τις προσωπικές τους εμπειρίες καί αφηγήσεις,ο συγγραφέας κάνει μία απόπειρα να δώσει ένα φιλοσοφικό-κοινωνικό χαρακτήρα σε όλη την ιστορία. Ένα στοιχείο που εμένα δεν με ενόχλησε καθόλου. 'Ισως καί να το βρήκα απαραίτητο για ένα ανάλογο μυθιστόρημα. Βέβαια,αυτό είναι κάτι απολύτως υποκειμενικό καί επαφίεται στην οπτική του κάθε αναγνώστη.
Εύχομαι μελλοντικά να έχουμε στα χέρια μας καί επόμενα έργα του συγγραφέα που να αναφέρονται σε άλλα χρώματα καί τους συμβολισμούς αυτών καί να είναι εμφανής μία εξέλιξη στην γραφή του. Προς το παρόν,μιλάμε για μία αξιόλογη προσπάθεια που αξίζει της προσοχής του αναγνωστικού κοινού. Αναζητήστε το!
Καλές σας αναγνώσεις!
Βαθμολογία 3.5/5
Όλος ο κόσμος περιστοιχίζεται από μεγάλη ποικιλία χρωμάτων. Χρώματα χωρισμένα στις εξής κατηγορίες: τα βασικά,τα δευτερεύοντα,ή,συμπληρωματικά,τα αντίθετα,τα τριτεύοντα,τα αρμονικά,ή,συγγενικά,τα ουδέτερα,τα θερμά καί τα ψυχρά. Άλλοτε αυτά τα χρώματα είναι πιο έντονα καί ζωηρά κι άλλοτε πιο αχνά καί ήπια. Πάντοτε,όμως,είναι άψογα συνδυασμένα καί εναρμονισμένα με τον χώρο. Αν τυχόν συνέβαινε να λείψει κάποιο εξ αυτών,θα έμοιαζε σαν να χανόταν η ισορροπία καί να τραντάζονταν συθέμελα συνήθειες καί δεδομένα ετών. Τόσο μεγάλη είναι η επιρροή τους πάνω μας καί στο περιβάλλον. Τί θα γινόταν,άραγε,αν εξαφανιζόταν ολοσχερώς κάποιο; Ποιές οι συνέπειες;
Δεν είναι πολύς καιρός που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Κώστα Χαρίτου,με τίτλο ''ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ. Κόκκινο''. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία που διάβασα από την αρχή του χρόνου καί μέσα από την απλότητά του,θίγει καί αναδεικνύει πολύ σοβαρά ζητήματα καί ''ξυπνάει'' την φαινομενικά ''κοιμισμένη'' σκέψη των αναγνωστών. Θα ήμουν,πάντως,αχάριστη,αν δεν έλεγα πως η φετινή χρονιά,όσον αφορά τις αναγνώσεις βιβλίων,δεν είναι παραγωγική καί άκρως ικανοποιητική.
Πιστεύτε ότι η τέχνη έχει όρια; Κι αν ναι,ποιός είναι αυτός που τα ορίζει; Θεωρώ πως η τέχνη δεν πρέπει να στριμώχνεται μέσα σε στεγανά,ούτε να περιορίζεται από κανέναν. Πρέπει να ''γυρνά'' ελεύθερη γύρω μας καί να ακούγεται η φωνή της όσο πιο δυνατά καί με όποιον τρόπο γίνεται. Η τέχνη,εκτός από την ομορφιά καί την καλαισθησία,μας προσφέρει γνώση καί αφυπνίζει συνειδήσεις. Γίνεται σύμβολο καί σημαία στα χέρια εκείνων που επιθυμούν ένα καλύτερο αύριο για όλους ανεξαιρέτως. Αναδεικνύει καί καταδικάζει τα κακώς κείμενα της κάθε εποχής. Δεν επαναπαύεται,μα ξαγρυπνά καί περιμένει να αντισταθεί σθεναρά σε κάθε κίνδυνο που ελλοχεύει κρυμμένος πίσω από τις σκιές.
Ο συγγραφέας,με απλό καί συνάμα δυναμικό λόγο,προσφέρει στους αναγνώστες ένα αρκετά καλό βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Χρησιμοποιεί οικείο λεξιλόγιο καί σύντομες,περιεκτικές προτάσεις. Τα κεφάλαια είναι μικρά καί σε καθένα από αυτά εναλάσσεται η αφήγηση από τους τρείς βασικούς ήρωες του κειμένου. Μέσα στο κείμενο ως αναγνώστες θα συναντήσετε αρκετή δράση,αγωνία καί ένταση. Η μόνη μου ένσταση αφορά τις λίγες πληροφορίες που μας δίνονται για τους τόπους που διαδραματίζονται τα γεγονότα,για το παρελθόν των ηρώων,καθώς καί το ''γρήγορο'' κλείσιμο της ιστορίας. Θα ήθελα ο συγγραφέας να μείνει κάπως παραπάνω εκεί,να έχουμε αυτήν την θερμότητα που εκπέμπει το κόκκινο χρώμα,χωρίς να σημαίνει πως έχουμε ένα λιγότερο καλό βιβλίο.
Όσον αφορά τους χαρακτήρες των ηρώων,δεν μπορούν να θεωρηθούν αδιάφοροι. Είναι προσιτοί καί μέσα από τις προσωπικές τους εμπειρίες καί αφηγήσεις,ο συγγραφέας κάνει μία απόπειρα να δώσει ένα φιλοσοφικό-κοινωνικό χαρακτήρα σε όλη την ιστορία. Ένα στοιχείο που εμένα δεν με ενόχλησε καθόλου. 'Ισως καί να το βρήκα απαραίτητο για ένα ανάλογο μυθιστόρημα. Βέβαια,αυτό είναι κάτι απολύτως υποκειμενικό καί επαφίεται στην οπτική του κάθε αναγνώστη.
Εύχομαι μελλοντικά να έχουμε στα χέρια μας καί επόμενα έργα του συγγραφέα που να αναφέρονται σε άλλα χρώματα καί τους συμβολισμούς αυτών καί να είναι εμφανής μία εξέλιξη στην γραφή του. Προς το παρόν,μιλάμε για μία αξιόλογη προσπάθεια που αξίζει της προσοχής του αναγνωστικού κοινού. Αναζητήστε το!
Καλές σας αναγνώσεις!
September 25, 2020
Ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο που θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα, όχι μόνο στους φίλους της ε.φ. αλλά και σε όποιον ακολουθεί την επικαιρότητα και προβληματίζεται για όσους κινούν τα νήματα στις ζωές μας. Γρήγορο, ξεκάθαρο, τρυφερό όπου χρειάζεται, σκληρό και κυνικό όπου πρέπει, γεμάτο ολοζώντανες εικόνες, για τις οποίες δεν θα πω τίποτα για να μην προδώσω ούτε πλοκή ούτε τέλος, μικρές και μεγάλες κακίες, όνειρα και ελπίδες και καταστροφές. Και με τέλος αντάξιο των υποσχέσεων που δίνονται από την αρχή.
Ένα παράπονο είχα μόνο όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο: που μου τελείωνε τόσο γρήγορα και σε λίγο δεν θα είχα άλλο. Το Κόκκινο του Κώστα Χαρίτου είναι ένα βιβλίο που έτσι κι αρχίσεις να διαβάζει στην πρώτη του σελίδα, δεν θα καταλάβεις καν πότε σου τελείωσε.
Τρεις ήρωες που εναλλάσσονται μεταξύ τους στα κεφάλαια, ο Ιάσονας, ο Ιβάν και ο Κόρυ. Κάθε φορά που τελειώνει το κεφάλαιο του ενός, λυπάσαι που τον αφήνεις πίσω, αλλά ξανασυναντάς με χαρά τον επόμενο και συνεχίζεις μαζί του σαν να μην τον είχες αφήσει καθόλου. Όλα τα στοιχεία, μικρά και μεγάλα, δένουν στο τέλος. Τίποτα δεν μένει ξεκρέμαστο κι όλα παίρνουν τη θέση τους μέσα από μια ώριμη και καλοδουλεμένη γραφή.
Ένα παράπονο είχα μόνο όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο: που μου τελείωνε τόσο γρήγορα και σε λίγο δεν θα είχα άλλο. Το Κόκκινο του Κώστα Χαρίτου είναι ένα βιβλίο που έτσι κι αρχίσεις να διαβάζει στην πρώτη του σελίδα, δεν θα καταλάβεις καν πότε σου τελείωσε.
Τρεις ήρωες που εναλλάσσονται μεταξύ τους στα κεφάλαια, ο Ιάσονας, ο Ιβάν και ο Κόρυ. Κάθε φορά που τελειώνει το κεφάλαιο του ενός, λυπάσαι που τον αφήνεις πίσω, αλλά ξανασυναντάς με χαρά τον επόμενο και συνεχίζεις μαζί του σαν να μην τον είχες αφήσει καθόλου. Όλα τα στοιχεία, μικρά και μεγάλα, δένουν στο τέλος. Τίποτα δεν μένει ξεκρέμαστο κι όλα παίρνουν τη θέση τους μέσα από μια ώριμη και καλοδουλεμένη γραφή.
May 11, 2022
Βαθμός 4-. Καλό βιβλίο, προσεγμένο στη γραφή και την επιμέλεια, καλή η σύλληψη των εκτιμητών τέχνης. Εκεί που μου τα χάλασε είναι που ξαφνικά, ένα έργο ΕΦ κάνει ένα άλμα και χωρις καποια προετοιμασία του αναγνώστη, αρχίζει να περιγραφεί μια κοινωνική επανάσταση στη Γαλλία, με τη σχεδόν μεταφυσική αφορμή της έκθεσης σε δημόσια θέα μιας απόχρωσης του κόκκινου που δημιουργεί ένας ζωγράφος. Από την άλλη, γούστα είναι αυτά, σε άλλους μπορεί να αρέσει.
ΥΓ: Η σελιδοποίηση είναι πολύ "αραιή" και τα περιθώρια μεγάλα, με πιο συμβατική διάταξη θα έβγαινε κοντά 100 σελίδες μείον, μου κάνει λίγο σε παραπλανητική συσκευασία...
ΥΓ: Η σελιδοποίηση είναι πολύ "αραιή" και τα περιθώρια μεγάλα, με πιο συμβατική διάταξη θα έβγαινε κοντά 100 σελίδες μείον, μου κάνει λίγο σε παραπλανητική συσκευασία...
August 26, 2023
Έντονο, αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στην ιδέα της αξιολόγησης αυτού του βιβλίου. Σε μαγνητίζει εξαρχής και έπειτα ακολουθεί η καθήλωση σε αυτό μέχρι να το τελειώσεις. Έξυπνο βιβλίο, πρωταγωνιστές καθημερινοί, τσαλακωμένοι, που προσπαθούν να δημιουργήσουν σε μια κοινωνία που μόνο εμπόδια δημιουργεί και εντέλει… Ο συγγραφέας έχει σκεφτεί ότι θέλει να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο, να παντρέψει χρώμα με ιδεολογία και να βγάλει στο τέλος ένα αριστούργημα που να αξίζει να μπει σε κάθε βιβλιοθήκη.
September 27, 2024
Μέσα στο κείμενο ως αναγνώστες θα συναντήσετε αρκετή δράση,αγωνία και ένταση. Η μόνη μου ένσταση αφορά τις λίγες πληροφορίες που μας δίνονται για τους τόπους που διαδραματίζονται τα γεγονότα,για το παρελθόν των ηρώων,καθώς και το ''γρήγορο'' κλείσιμο της ιστορίας. Θα ήθελα ο συγγραφέας να μείνει κάπως παραπάνω εκεί,να έχουμε αυτήν την θερμότητα που εκπέμπει το κόκκινο χρώμα,χωρίς να σημαίνει πως έχουμε ένα λιγότερο καλό βιβλίο.
Displaying 1 - 9 of 9 reviews