What do you think?
Rate this book
Wat je zegt zie je zelf
Ellendig, zo voelt de zeventienjarige Marscha zich als ze voor een vakantie van drie weken met haar ouders en broertje op camping Le Tournesol aankomt. Haar eetstoornis reist namelijk gewoon met haar mee. Hoewel ze dolgraag het normale leven wil oppakken, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. De hele dag door wordt ze geconfronteerd met haar angsten en onzekerheden. Al snel leert Marscha de vrolijke, aantrekkelijke Ruben kennen, die op de camping werkt. Hij lijkt alles te zijn wat zij niet is. Maar ook Ruben blijkt zo zijn problemen te hebben. Brengt dit hen dichter bij elkaar of maakt het alles juist nog moeilijker?
Een aangrijpende maar hoopvolle, met veel inlevingsvermogen geschreven youngadultroman, waarin een meisje met een eetstoornis een emotionele zomervakantie beleeft.
Een aangrijpende maar hoopvolle, met veel inlevingsvermogen geschreven youngadultroman, waarin een meisje met een eetstoornis een emotionele zomervakantie beleeft.
296 pages, Hardcover
Published July 17, 2020
2 people are currently reading
68 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
March 8, 2021
Een mooi verhaal die me zeker dingen heeft bijgeleerd over hoe slopend een eetstoornis kan zijn. Het heeft me aangegrepen. Recensie volgt later nog.
December 30, 2020
Wat je zegt zie je zelf is een meeslepende young adult met een pittig thema dat Jacodine door het boek heen voor iedereen begrijpelijk maakt.
Marscha heeft de piek van haar eetstoornis achter zich en gaat met haar ouders en haar broertje op vakantie naar het zonnige Frankrijk. Terwijl dit voor de meeste mensen iets is om naar uit te kijken, is het voor Marscha vooral een intensieve uitdaging.
Op de camping ontmoet Marscha de aantrekkelijke Ruben. Hij worstelt met zijn eigen problemen, waaronder de stroeve relatie met zijn moeder en zijn studiekeuze. Ondanks dat hij en Marscha elk hun eigen issues hebben, groeien ze steeds meer naar elkaar toe. De vraag is echter: is hun vakantieliefde sterk genoeg om stand te houden binnen de strijd die zij voeren?
Ik las dit boek met heel veel plezier en interesse. Wat je zegt zie je zelf heeft voor mij de perfecte combinatie van diepgang en luchtigheid. Hoewel een vrij heftig onderwerp centraal staat, belemmerde dat geen enkel moment mijn leesplezier. Ik heb zelf mensen gekend die worstelden met een eetstoornis, maar het nog nooit van zo dichtbij meegemaakt als nu. Nu zat ik echt in Marscha’s hoofd en kon ik op die manier ervaren wat voor een helse strijd het moet zijn voor haar én voor haar familie.
Zo nu en dan kon ik me wel eens grondig aan Marscha irriteren. Vooral omdat ze zo’n negatief zelfbeeld heeft en ook de bevestiging van anderen niet gelooft. Dan dacht ik: kom op, meid, zeur niet zo. Geef jezelf een schop onder je kont. Hier word je toch moe van?
Maar laat dit nu net zijn hoe (denk ik) veel buitenstaanders zoals ik denken over een eetstoornis. Alsof ‘een schop onder je kont’ genoeg is om zo’n ziekte te lijf te gaan. Nu, ik kan je vertellen: dat is het niet. Zelf al wist ik er wel het een en ander vanaf en was ik me ervan bewust dat het vooral om een mentale ziekte gaat, die niet ‘over’ is als je ‘gezond genoeg’ bent om een kliniek te verlaten (sterker nog, de ergste strijd moet dan misschien zelfs wel beginnen!), toch gaf het verhaal van Marscha mij veel nieuwe inzichten.
Dus hoewel Marscha als hoofdpersoon mij niet altijd aansprak, paste dat juist in dit verhaal goed in het plaatje. Door het verhaal heen leer je haar beter kennen, en haar familie, en ook haar pogingen om er wél bovenop te komen. Zo groeide mijn respect voor de reis die zij — en samen met haar veel andere meisjes en jongens, mannen en vrouwen — moet afleggen om weer zichzelf te kunnen zijn.
Wat je zegt zie je zelf is een boek met pittige onderwerpen, afgewisseld met luchtigere gebeurtenissen die zorgen voor een goede balans. Het liefdesplot tussen Marscha en Ruben heb ik met veel plezier gevolgd en ook de warme vakantiesfeer spatte van de bladzijdes af. Het was heerlijk om op sombere najaarsdagen en in tijden van de lockdown tóch even te kunnen ontsnappen naar een warm oord buiten het grauwe Nederland!
Ik vind dat dit echt een boek is dat iedereen zou moeten lezen. Er zijn jaarlijks ruim 200.000 mensen die lijden aan een eetstoornis; het is de psychische ziekte met het grootste sterftecijfer. Toch is er nog te weinig begrip voor of kennis over, wat het voor mensen die lijden aan een eetstoornis nog moeilijker maakt.
Verhalen als die van Marscha laten ons een tijdje meeleven in het hoofd van een persoon met een eetstoornis en wat dit doet met hun naaste omgeving. Voor mij was dit leerzaam, indrukwekkend en intens. Ik hoop daarom van harte dat ook jij dit boek een kans geeft. Daarnaast raad ik dit boek met klem aan aan scholen. De grootste kans om in een eetstoornis te belanden is tijdens de puberteit. Een boek als Wat je zegt zie je zelf kan voor meer inzicht, begrip en kennis zorgen. Elke schoolbibliotheek zou dit boek in huis moeten hebben.
Kortom: Wat je zegt zie je zelf is niet alleen een heftig boek, maar ook gewoon een heel mooi en fijn boek om te lezen. Jacodine heeft een prettige schrijfstijl waar je in een sneltrein doorheen vliegt. Naast het hebben van een eetstoornis komen er ook andere herkenbare thema’s in het verhaal naar voren, zoals vakantieliefdes, studiekeuze en familierelaties. Een intens, maar warm verhaal over strijden, falen en weer opkrabbelen. Maar bovenal over hoop en overwinnen.
Marscha heeft de piek van haar eetstoornis achter zich en gaat met haar ouders en haar broertje op vakantie naar het zonnige Frankrijk. Terwijl dit voor de meeste mensen iets is om naar uit te kijken, is het voor Marscha vooral een intensieve uitdaging.
Op de camping ontmoet Marscha de aantrekkelijke Ruben. Hij worstelt met zijn eigen problemen, waaronder de stroeve relatie met zijn moeder en zijn studiekeuze. Ondanks dat hij en Marscha elk hun eigen issues hebben, groeien ze steeds meer naar elkaar toe. De vraag is echter: is hun vakantieliefde sterk genoeg om stand te houden binnen de strijd die zij voeren?
Ik las dit boek met heel veel plezier en interesse. Wat je zegt zie je zelf heeft voor mij de perfecte combinatie van diepgang en luchtigheid. Hoewel een vrij heftig onderwerp centraal staat, belemmerde dat geen enkel moment mijn leesplezier. Ik heb zelf mensen gekend die worstelden met een eetstoornis, maar het nog nooit van zo dichtbij meegemaakt als nu. Nu zat ik echt in Marscha’s hoofd en kon ik op die manier ervaren wat voor een helse strijd het moet zijn voor haar én voor haar familie.
Zo nu en dan kon ik me wel eens grondig aan Marscha irriteren. Vooral omdat ze zo’n negatief zelfbeeld heeft en ook de bevestiging van anderen niet gelooft. Dan dacht ik: kom op, meid, zeur niet zo. Geef jezelf een schop onder je kont. Hier word je toch moe van?
Maar laat dit nu net zijn hoe (denk ik) veel buitenstaanders zoals ik denken over een eetstoornis. Alsof ‘een schop onder je kont’ genoeg is om zo’n ziekte te lijf te gaan. Nu, ik kan je vertellen: dat is het niet. Zelf al wist ik er wel het een en ander vanaf en was ik me ervan bewust dat het vooral om een mentale ziekte gaat, die niet ‘over’ is als je ‘gezond genoeg’ bent om een kliniek te verlaten (sterker nog, de ergste strijd moet dan misschien zelfs wel beginnen!), toch gaf het verhaal van Marscha mij veel nieuwe inzichten.
Dus hoewel Marscha als hoofdpersoon mij niet altijd aansprak, paste dat juist in dit verhaal goed in het plaatje. Door het verhaal heen leer je haar beter kennen, en haar familie, en ook haar pogingen om er wél bovenop te komen. Zo groeide mijn respect voor de reis die zij — en samen met haar veel andere meisjes en jongens, mannen en vrouwen — moet afleggen om weer zichzelf te kunnen zijn.
Wat je zegt zie je zelf is een boek met pittige onderwerpen, afgewisseld met luchtigere gebeurtenissen die zorgen voor een goede balans. Het liefdesplot tussen Marscha en Ruben heb ik met veel plezier gevolgd en ook de warme vakantiesfeer spatte van de bladzijdes af. Het was heerlijk om op sombere najaarsdagen en in tijden van de lockdown tóch even te kunnen ontsnappen naar een warm oord buiten het grauwe Nederland!
Ik vind dat dit echt een boek is dat iedereen zou moeten lezen. Er zijn jaarlijks ruim 200.000 mensen die lijden aan een eetstoornis; het is de psychische ziekte met het grootste sterftecijfer. Toch is er nog te weinig begrip voor of kennis over, wat het voor mensen die lijden aan een eetstoornis nog moeilijker maakt.
Verhalen als die van Marscha laten ons een tijdje meeleven in het hoofd van een persoon met een eetstoornis en wat dit doet met hun naaste omgeving. Voor mij was dit leerzaam, indrukwekkend en intens. Ik hoop daarom van harte dat ook jij dit boek een kans geeft. Daarnaast raad ik dit boek met klem aan aan scholen. De grootste kans om in een eetstoornis te belanden is tijdens de puberteit. Een boek als Wat je zegt zie je zelf kan voor meer inzicht, begrip en kennis zorgen. Elke schoolbibliotheek zou dit boek in huis moeten hebben.
Kortom: Wat je zegt zie je zelf is niet alleen een heftig boek, maar ook gewoon een heel mooi en fijn boek om te lezen. Jacodine heeft een prettige schrijfstijl waar je in een sneltrein doorheen vliegt. Naast het hebben van een eetstoornis komen er ook andere herkenbare thema’s in het verhaal naar voren, zoals vakantieliefdes, studiekeuze en familierelaties. Een intens, maar warm verhaal over strijden, falen en weer opkrabbelen. Maar bovenal over hoop en overwinnen.
September 8, 2023
‘𝘄𝗮𝘁 𝘄𝗶𝗹 𝗷𝗲 𝘇𝗲𝗹𝗳?’ 𝘃𝗿𝗮𝗮𝗴𝘁 𝘇𝗲 𝗺𝗲 𝗻𝘂 𝗼𝗽 𝗲𝗲𝗻 𝘇𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝗲 𝘁𝗼𝗼𝗻. ‘𝗻𝗼𝗿𝗺𝗮𝗮𝗹 𝘇𝗶𝗷𝗻,’ 𝗳𝗹𝘂𝗶𝘀𝘁𝗲𝗿 𝗶𝗸.
dit boek heeft me alles gegeven wat ik op dit moment nodig had en kan het dan ook aan iedereen aanraden het te lezen. deze is voor de mensen die aan het worstelen zijn maar ook zeker voor degene die hun wat beter willen leren begrijpen. een verhaal over hoe het is om de strijd aan te gaan met je eetstoornis en proberen op het punt te komen waar het luisteren naar die stem niet meer de eerste en enige optie zal zijn, dat het niet langer overheersend is maar een plekje op de achtergrond krijgt. de voorzichtig uitgekozen woorden over de heftige symptomen waren zorgvuldig benoemd op een manier waarop een eetstoornis brein niet kan vergelijken met hoe erg het moet zijn om valide te zijn, want de cijfers ontbreken. vergelijken kan een begin zijn van iets dodelijks. het is duidelijk dat jacodine weet waar ze over schrijft; met haar kennis en passie om andere te helpen is dit boek dan ook een gids, een motivatie om van overleven naar leven te gaan. de strijd met jezelf om normaal te zijn en zo gezien te worden door andere terwijl er niks normaals voelt aan het iedere dag moeten vechten is briljant weergeven en er wordt ook plaats gemaakt voor de naasten en mensen van buitenaf die opnieuw moeten leren denken om dat stukje begrip te krijgen; want niks wat die stem zegt zal logisch klinken als je niet ziek bent op diezelfde manier. dat hele innerlijke gevecht wordt besproken waardoor het op geen enkel moment de kans krijgt geromantiseerd te worden. de manier waarop het stukje controle wordt besproken heeft me veel gedaan, de waarheid achter die illusie is dat die stem je alles geeft behalve dat; het is een drogbeeld die je alles af zal nemen. voor iemand die midden in hun eigen herstel zit was dit iets wat me motivatie gaf, hoop zelfs. dit boek heeft me laten zien dat ‘ziek genoeg’ niet bestaat. er zijn zoveel dingen die je door een eetstoornis zal doen waar je lang spijt van zal hebben; helen en jezelf de liefde geven die je nodig hebt om beter te worden en je vrijheid terug te krijgen zal daar nooit een van zijn. laat dit boek het zetje zijn wat je nodig hebt om je leven terug te krijgen, je lichaam is en was nooit het probleem.
dit boek heeft me alles gegeven wat ik op dit moment nodig had en kan het dan ook aan iedereen aanraden het te lezen. deze is voor de mensen die aan het worstelen zijn maar ook zeker voor degene die hun wat beter willen leren begrijpen. een verhaal over hoe het is om de strijd aan te gaan met je eetstoornis en proberen op het punt te komen waar het luisteren naar die stem niet meer de eerste en enige optie zal zijn, dat het niet langer overheersend is maar een plekje op de achtergrond krijgt. de voorzichtig uitgekozen woorden over de heftige symptomen waren zorgvuldig benoemd op een manier waarop een eetstoornis brein niet kan vergelijken met hoe erg het moet zijn om valide te zijn, want de cijfers ontbreken. vergelijken kan een begin zijn van iets dodelijks. het is duidelijk dat jacodine weet waar ze over schrijft; met haar kennis en passie om andere te helpen is dit boek dan ook een gids, een motivatie om van overleven naar leven te gaan. de strijd met jezelf om normaal te zijn en zo gezien te worden door andere terwijl er niks normaals voelt aan het iedere dag moeten vechten is briljant weergeven en er wordt ook plaats gemaakt voor de naasten en mensen van buitenaf die opnieuw moeten leren denken om dat stukje begrip te krijgen; want niks wat die stem zegt zal logisch klinken als je niet ziek bent op diezelfde manier. dat hele innerlijke gevecht wordt besproken waardoor het op geen enkel moment de kans krijgt geromantiseerd te worden. de manier waarop het stukje controle wordt besproken heeft me veel gedaan, de waarheid achter die illusie is dat die stem je alles geeft behalve dat; het is een drogbeeld die je alles af zal nemen. voor iemand die midden in hun eigen herstel zit was dit iets wat me motivatie gaf, hoop zelfs. dit boek heeft me laten zien dat ‘ziek genoeg’ niet bestaat. er zijn zoveel dingen die je door een eetstoornis zal doen waar je lang spijt van zal hebben; helen en jezelf de liefde geven die je nodig hebt om beter te worden en je vrijheid terug te krijgen zal daar nooit een van zijn. laat dit boek het zetje zijn wat je nodig hebt om je leven terug te krijgen, je lichaam is en was nooit het probleem.
May 15, 2021
4 sterren! En dat heeft dit boek dik verdiend!
Let wel op TW: eetstoornissen en slecht zelfbeeld!
In dit boek lees je hoe Marscha omgaat met haar eetstoornis nadat ze uit een kliniek is gekomen. Ze wil niets liever naar ‘normaal’ zijn, maar haar eetstoornis zit haar hierbij in de weg. Op de camping in Frankrijk ontmoet ze Ruben. Hij werkt op de camping, die van zijn oom is. Ruben krijgt ook met het nodige te maken, want zijn moeder wil dat hij een universitaire studie gaat doen. En dat wil hij zelf niet.
Marscha en Ruben leren elkaar kennen. Marscha is behoorlijk terughoudend, aangezien ze denkt dat iedereen haar zit als een te zwaar persoon. Ruben weet dit niet, maar hij merkt wel op dat ze zich soms vreemd gedraagt. Er bloeit iets op tussen die twee, waar het verhaal zich rondom heen afspeelt.
Toch is de liefde niet het meest belangrijke aspect van dit verhaal. Dat is toch het omgaan met een eetstoornis, zowel vanuit Marscha als haar omstanders. Daarnaast speelt vriendschap ook een hele grote rol. Niet alleen Sarah en Iris, die ze ontmoet op de camping, zijn er voor Marscha, maar ook haar vriendin uit Nederland. Dat vond ik mooi om te lezen.
Hoewel ik vond dat Marscha’a verhaal heel erg sterk geschreven was, vond ik Ruben meer naar de achtergrond verdwijnen. Hij vond Marscha leuk en probeerder later ook de eetstoornis te begrijpen en haar daarbij te helpen, maar Ruben zelf vond ik persoonlijk niet erg aanwezig in het verhaal, op de problemen met zijn moeder na.
Wat ik nog meer miste was iets meer vanuit de kliniek. Ik begrijp dat dit heftig kan zijn of dat het mensen kan triggeren, maar ik vond af en toe dat de hulpmiddelen die Marscha geboden zijn in de kliniek missen.
Dan nog een over de schrijfstijl van Jacodine. Ze schrijft heel prettig, waardoor je ondanks het heftige thema door het boek heen vliegt. Soms had ik iets andere woorden gebruikt voor bepaalde omschrijvingen, maar dat is een kwestie van smaak en stijl. Maar verder zeker een aanrader en belangrijk om onder de aandacht te brengen!
Let wel op TW: eetstoornissen en slecht zelfbeeld!
In dit boek lees je hoe Marscha omgaat met haar eetstoornis nadat ze uit een kliniek is gekomen. Ze wil niets liever naar ‘normaal’ zijn, maar haar eetstoornis zit haar hierbij in de weg. Op de camping in Frankrijk ontmoet ze Ruben. Hij werkt op de camping, die van zijn oom is. Ruben krijgt ook met het nodige te maken, want zijn moeder wil dat hij een universitaire studie gaat doen. En dat wil hij zelf niet.
Marscha en Ruben leren elkaar kennen. Marscha is behoorlijk terughoudend, aangezien ze denkt dat iedereen haar zit als een te zwaar persoon. Ruben weet dit niet, maar hij merkt wel op dat ze zich soms vreemd gedraagt. Er bloeit iets op tussen die twee, waar het verhaal zich rondom heen afspeelt.
Toch is de liefde niet het meest belangrijke aspect van dit verhaal. Dat is toch het omgaan met een eetstoornis, zowel vanuit Marscha als haar omstanders. Daarnaast speelt vriendschap ook een hele grote rol. Niet alleen Sarah en Iris, die ze ontmoet op de camping, zijn er voor Marscha, maar ook haar vriendin uit Nederland. Dat vond ik mooi om te lezen.
Hoewel ik vond dat Marscha’a verhaal heel erg sterk geschreven was, vond ik Ruben meer naar de achtergrond verdwijnen. Hij vond Marscha leuk en probeerder later ook de eetstoornis te begrijpen en haar daarbij te helpen, maar Ruben zelf vond ik persoonlijk niet erg aanwezig in het verhaal, op de problemen met zijn moeder na.
Wat ik nog meer miste was iets meer vanuit de kliniek. Ik begrijp dat dit heftig kan zijn of dat het mensen kan triggeren, maar ik vond af en toe dat de hulpmiddelen die Marscha geboden zijn in de kliniek missen.
Dan nog een over de schrijfstijl van Jacodine. Ze schrijft heel prettig, waardoor je ondanks het heftige thema door het boek heen vliegt. Soms had ik iets andere woorden gebruikt voor bepaalde omschrijvingen, maar dat is een kwestie van smaak en stijl. Maar verder zeker een aanrader en belangrijk om onder de aandacht te brengen!
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 14, 2020
Een boek vol (h)erkenning over op vakantie gaan terwijl je (eet)stoornis behoorlijk in de weg zit. Ontzettend herkenbaar geschreven, heel mooi om te lezen. Bedankt Jacodine voor het onder woorden brengen van dat wat ik nooit heb gekund.
August 25, 2020
✨REVIEW van @BooksbyKirsten ✨
📚 Wat je zegt zie je zelf, Jacodine van de Velde
Wat vind ik het lastig om een review te schrijven over dit boek. Dit boek heeft mij echt geraakt. Wat een prachtig verhaal.
Ik vond het verhaal fijn opgebouwd. Het verhaal is geschreven uit 2 perspectieven. Je leest niet alleen hoe Marscha worstelt met haar eetstoornis maar ook hoe Ruben worstelt met het omgaan met iemand met een eetstoornis. (Maar wat is hij lief voor haar 🥰)
Het einde vond ik nogal voorspelbaar maar ik had ook weer geen ander einde gewild voor dit boek. Ik ben alleen nog heel erg benieuwd naar het verhaal van Iris. Ik hoop dat daar ook nog een boek over komt😉
Heerlijk om te lezen over vakantieliefdes en het campingleven 😍.
📖 Samenvatting van de achterkant van het boek:
Ellendig, zo voelt de zeventienjarige Marscha zich als ze voor een vakantie van drie weken met haar ouders en broertje op camping Le Tournesol aankomt. Haar eetstoornis reist namelijk gewoon met haar mee. Hoewel ze dolgraag het normale leven wil oppakken, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. De hele dag door wordt ze geconfronteerd met haar angsten en onzekerheden. Al snel leert Marscha de vrolijke, aantrekkelijke Ruben kennen, die op de camping werkt. Hij lijkt alles te zijn wat zij niet is. Maar ook Ruben blijkt zo zijn problemen te hebben. Brengt dit hen dichter bij elkaar of maakt het alles juist nog moeilijker?
Oke, dit boek krijgt van mij 5 sterren omdat het mij erg geraakt heeft. Prachtig verhaal om te lezen en om even stil te staan bij dingen die voor anderen blijkbaar niet zo vanzelfsprekend zijn.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
📚 Wat je zegt zie je zelf, Jacodine van de Velde
Wat vind ik het lastig om een review te schrijven over dit boek. Dit boek heeft mij echt geraakt. Wat een prachtig verhaal.
Ik vond het verhaal fijn opgebouwd. Het verhaal is geschreven uit 2 perspectieven. Je leest niet alleen hoe Marscha worstelt met haar eetstoornis maar ook hoe Ruben worstelt met het omgaan met iemand met een eetstoornis. (Maar wat is hij lief voor haar 🥰)
Het einde vond ik nogal voorspelbaar maar ik had ook weer geen ander einde gewild voor dit boek. Ik ben alleen nog heel erg benieuwd naar het verhaal van Iris. Ik hoop dat daar ook nog een boek over komt😉
Heerlijk om te lezen over vakantieliefdes en het campingleven 😍.
📖 Samenvatting van de achterkant van het boek:
Ellendig, zo voelt de zeventienjarige Marscha zich als ze voor een vakantie van drie weken met haar ouders en broertje op camping Le Tournesol aankomt. Haar eetstoornis reist namelijk gewoon met haar mee. Hoewel ze dolgraag het normale leven wil oppakken, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. De hele dag door wordt ze geconfronteerd met haar angsten en onzekerheden. Al snel leert Marscha de vrolijke, aantrekkelijke Ruben kennen, die op de camping werkt. Hij lijkt alles te zijn wat zij niet is. Maar ook Ruben blijkt zo zijn problemen te hebben. Brengt dit hen dichter bij elkaar of maakt het alles juist nog moeilijker?
Oke, dit boek krijgt van mij 5 sterren omdat het mij erg geraakt heeft. Prachtig verhaal om te lezen en om even stil te staan bij dingen die voor anderen blijkbaar niet zo vanzelfsprekend zijn.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
January 27, 2021
Heel mooi, fragiel verhaal over Marsha en Ruben. Over hoe de eetstoornis haar leven en dat van anderen verstoort. En over hoe de liefde van haar gezin, vrienden en Ruben het beetje bij beetje wint van het monster in haar hoofd.
September 2, 2020
Wat je zegt zie je zelf heeft mij laten zien wat het inhoudt om een eetstoornis te hebben en ook hoe moeilijk het voor naasten is om hiermee om te gaan. Daarnaast wordt in Wat je zegt zie je zelf de emoties en gedachtes van beide personages weergegeven, waardoor het een bijzonder inlevend verhaal is geworden. --> Vanaf 12 september is de hele recensie te lezen op mijn blog: www.elinebooks.com
December 27, 2020
Het is een heel aangrijpend boek waarin je helemaal mee inzit
March 12, 2021
Marscha is 17 jaar en heeft een eetstoornis. Ze gaat met haar ouders en broertje 3 weken naar een camping in Frankrijk. Dit is voor Marscha niet makkelijk want wat voor een ander “gewoon” is om te doen (zwemmen, eten op een terras) is voor haar een strijd. Op de camping ontmoet ze Ruben, hij werkt daar. Ze hebben een klik maar hij heeft ook de nodige problemen.
Wat een heftig verhaal. Zo erg om te lezen wat die ziekte met Marscha doet. Ze wilt zo graag normaal zijn en de dingen doen die een 17-jarige graag doet maar door haar ziekte lukt dat niet, zo verdrietig. Ook heftig om de impact op het hele gezin te zien. Het boek leest, ondanks het zware thema, prettig.
Wat een heftig verhaal. Zo erg om te lezen wat die ziekte met Marscha doet. Ze wilt zo graag normaal zijn en de dingen doen die een 17-jarige graag doet maar door haar ziekte lukt dat niet, zo verdrietig. Ook heftig om de impact op het hele gezin te zien. Het boek leest, ondanks het zware thema, prettig.
October 4, 2022
Beoordeling:
4,5 uit 5 sterren
Samenvatting:
In dit fictieve verhaal volgt de lezer Marscha in haar strijd tegen haar eetstoornis, zelfs op vakantie. Je neemt, als het ware, een kijkje in Marscha’s hoofd en ziet daar precies hoe ze zich voelt en waar ze mee worstelt.
Op vakantie komt ze Ruben tegen, een medewerker van de camping, en die vindt ze stiekem toch wel leuk… Ondanks dat haar ouders het geen goed idee vinden, trekt Marscha toch een beetje naar hem toe en dat gaat eigenlijk best prima. Tot haar moeder besluit te delen dat Marscha een eetstoornis heeft. Ruben begrijpt er eigenlijk niks van en wil dat wel heel graag, maar Marscha laat dat niet zomaar toe.
In het verhaal zie je dan verder hoe deze twee jonge mensen meer naar elkaar toe groeien en hoe ze met elkaar omgaan, maar dat mag je zelf lezen 😉.
Recensie:
Ik heb echt zo veel goede dingen te vertellen over dit boek, maar ik zal proberen het op een enigszins gestructureerde manier te doen.
Allereerst ben ik FAN van de dual pov: het lezen vanuit twee verschillende perspectieven. Je kan zo in het hoofd kijken van twee van de karakters en situaties worden dus vanuit verschillende kanten belicht. Niet alleen krijg je dan wat meer inzichten over het plot, maar je hebt ook een afwisseling in scenery en meer dan 1 personage is meer uitgewerkt als daadwerkelijk mens ipv een flat character (= een stereotypisch karakter met weinig diepgang en weinig persoonlijke eigenschappen).
Om nog even door te gaan met de practicalities, ik vind de schrijfstijl van dit boek ook erg goed passen bij het onderwerp! Aan de ene kant leest het boek lekker vlot weg en dat is natuurlijk super fijn om even lekker in een boek te kunnen duiken, maar het verhaal gaat niet te snel. Op sommige momenten wordt het verhaal wat afgeremd, zodat je kan nadenken over de gebeurtenissen in het verhaal en deze even kan verwerken. Dit is vaak na een hoofdstuk en je kan dan echt even het boek dichtslaan (niet je boekenlegger vergeten!) en even nadenken. Als je het dan helemaal hebt verwerkt, kan je gewoon weer verder waar je was. Ik vind dit zelf heel fijn, zeker bij zo’n heftig onderwerp als een eetstoornis.
Verder naar de content: de personages. Zoals ik net al even heb aangestipt, vind ik het heel fijn dat er twee personages zijn die human-like zijn, alsof ze zo de voordeur kunnen komen binnenwandelen. Ruben en Marscha zijn echt supergoed uitgewerkt en dat maakt het verhaal net iets meer levend en zorgt voor een hoger geloofwaardigheidsgehalte. Het voelt niet meer als fictie als je deze karakters zo leest. De overige karakters in het boek zijn wel wat meer ‘flat’, maar dit is niet storend voor het verhaal. Alle karakters hebben een duidelijke rol en je kan daarom als lezer zelf de gaps wat meer invullen. Marscha heeft een vader en een moeder, wat betekent dat een van de twee of beiden samen het avondeten maken als Marscha er niet bij is en Marscha heeft een broertje, die activiteiten op de camping leuk vindt en daar waarschijnlijk ook vriendjes maakt. Dit zijn dingen die niet worden verteld, maar je kan ze zelf wel voorstellen.
Daarnaast vind ik het verhaal gewoon echt heel goed. Het onderwerp van een eetstoornis is eigenlijk nog veel te veel taboe in Nederland en zeker onder de jeugd. Vaak wordt onzekerheid een beetje weggewuifd en zeggen mensen dat onzekere kinderen zich niet aan moeten stellen of normaal moeten doen, wat dan in sommige gevallen resulteert in zelf de controle nemen en (overmatig) gaan afvallen. Verhalen als deze laten zien hoe serieus dit onderwerp is en hoe serieus het moet worden genomen. Het is niet alleen stoppen met eten, maar vooral heel erg mentaal en dit boek gaf mij daarin echt een beetje een openbaring. Ik heb wel vaker gehoord dat een eetstoornis vooral mentaal speelt, maar het zo lezen alsof je het zelf meemaakt is toch wel even andere koek en laat je toch wel even twee keer nadenken de volgende keer als dit onderwerp in opspraak komt. Daarnaast is de boodschap van het verhaal ‘life goes on, no matter what’ en dat is ook wel een goede reminder. Het leven gaat door en je gaat gewoon mee, ook als het wat minder goed gaat.
Conclusie:
Een heel verhaal hierboven, maar ik denk dat de boodschap duidelijk is: ik ben echt fan! Ik vind het echt een heel goed boek met een aantal hele goede boodschappen erin en ik raad dit daarom ook zeker aan iedereen aan. Je kan altijd nieuwe dingen leren over dus bijvoorbeeld stoornissen en ziekten, zodat je je beter kan verplaatsen in een ander en ik denk dat de wereld daar al een heel stuk mooier van wordt.
4,5 uit 5 sterren
Samenvatting:
In dit fictieve verhaal volgt de lezer Marscha in haar strijd tegen haar eetstoornis, zelfs op vakantie. Je neemt, als het ware, een kijkje in Marscha’s hoofd en ziet daar precies hoe ze zich voelt en waar ze mee worstelt.
Op vakantie komt ze Ruben tegen, een medewerker van de camping, en die vindt ze stiekem toch wel leuk… Ondanks dat haar ouders het geen goed idee vinden, trekt Marscha toch een beetje naar hem toe en dat gaat eigenlijk best prima. Tot haar moeder besluit te delen dat Marscha een eetstoornis heeft. Ruben begrijpt er eigenlijk niks van en wil dat wel heel graag, maar Marscha laat dat niet zomaar toe.
In het verhaal zie je dan verder hoe deze twee jonge mensen meer naar elkaar toe groeien en hoe ze met elkaar omgaan, maar dat mag je zelf lezen 😉.
Recensie:
Ik heb echt zo veel goede dingen te vertellen over dit boek, maar ik zal proberen het op een enigszins gestructureerde manier te doen.
Allereerst ben ik FAN van de dual pov: het lezen vanuit twee verschillende perspectieven. Je kan zo in het hoofd kijken van twee van de karakters en situaties worden dus vanuit verschillende kanten belicht. Niet alleen krijg je dan wat meer inzichten over het plot, maar je hebt ook een afwisseling in scenery en meer dan 1 personage is meer uitgewerkt als daadwerkelijk mens ipv een flat character (= een stereotypisch karakter met weinig diepgang en weinig persoonlijke eigenschappen).
Om nog even door te gaan met de practicalities, ik vind de schrijfstijl van dit boek ook erg goed passen bij het onderwerp! Aan de ene kant leest het boek lekker vlot weg en dat is natuurlijk super fijn om even lekker in een boek te kunnen duiken, maar het verhaal gaat niet te snel. Op sommige momenten wordt het verhaal wat afgeremd, zodat je kan nadenken over de gebeurtenissen in het verhaal en deze even kan verwerken. Dit is vaak na een hoofdstuk en je kan dan echt even het boek dichtslaan (niet je boekenlegger vergeten!) en even nadenken. Als je het dan helemaal hebt verwerkt, kan je gewoon weer verder waar je was. Ik vind dit zelf heel fijn, zeker bij zo’n heftig onderwerp als een eetstoornis.
Verder naar de content: de personages. Zoals ik net al even heb aangestipt, vind ik het heel fijn dat er twee personages zijn die human-like zijn, alsof ze zo de voordeur kunnen komen binnenwandelen. Ruben en Marscha zijn echt supergoed uitgewerkt en dat maakt het verhaal net iets meer levend en zorgt voor een hoger geloofwaardigheidsgehalte. Het voelt niet meer als fictie als je deze karakters zo leest. De overige karakters in het boek zijn wel wat meer ‘flat’, maar dit is niet storend voor het verhaal. Alle karakters hebben een duidelijke rol en je kan daarom als lezer zelf de gaps wat meer invullen. Marscha heeft een vader en een moeder, wat betekent dat een van de twee of beiden samen het avondeten maken als Marscha er niet bij is en Marscha heeft een broertje, die activiteiten op de camping leuk vindt en daar waarschijnlijk ook vriendjes maakt. Dit zijn dingen die niet worden verteld, maar je kan ze zelf wel voorstellen.
Daarnaast vind ik het verhaal gewoon echt heel goed. Het onderwerp van een eetstoornis is eigenlijk nog veel te veel taboe in Nederland en zeker onder de jeugd. Vaak wordt onzekerheid een beetje weggewuifd en zeggen mensen dat onzekere kinderen zich niet aan moeten stellen of normaal moeten doen, wat dan in sommige gevallen resulteert in zelf de controle nemen en (overmatig) gaan afvallen. Verhalen als deze laten zien hoe serieus dit onderwerp is en hoe serieus het moet worden genomen. Het is niet alleen stoppen met eten, maar vooral heel erg mentaal en dit boek gaf mij daarin echt een beetje een openbaring. Ik heb wel vaker gehoord dat een eetstoornis vooral mentaal speelt, maar het zo lezen alsof je het zelf meemaakt is toch wel even andere koek en laat je toch wel even twee keer nadenken de volgende keer als dit onderwerp in opspraak komt. Daarnaast is de boodschap van het verhaal ‘life goes on, no matter what’ en dat is ook wel een goede reminder. Het leven gaat door en je gaat gewoon mee, ook als het wat minder goed gaat.
Conclusie:
Een heel verhaal hierboven, maar ik denk dat de boodschap duidelijk is: ik ben echt fan! Ik vind het echt een heel goed boek met een aantal hele goede boodschappen erin en ik raad dit daarom ook zeker aan iedereen aan. Je kan altijd nieuwe dingen leren over dus bijvoorbeeld stoornissen en ziekten, zodat je je beter kan verplaatsen in een ander en ik denk dat de wereld daar al een heel stuk mooier van wordt.
August 19, 2025
Ellendig, zo voelt de zeventienjarige Marscha zich wanneer ze met haar ouders en broertje aankomt op camping Le Tournesol voor een vakantie van drie weken. Haar eetstoornis reist immers gewoon met haar mee. Hoewel ze dolgraag een normaal wil leven oppakken, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. Overal om haar heen wordt ze geconfronteerd met angsten en onzekerheden. Dan ontmoet ze Ruben, een vrolijke en aantrekkelijke jongeman die op de camping werkt. Hij lijkt alles te zijn wat zij niet is – zelfverzekerd, zorgeloos en populair – maar ook hij draagt zijn eigen problemen met zich mee. Brengt dit hen dichter bij elkaar of maakt het alles juist nog ingewikkelder?
Een aangrijpende maar hoopvolle YA-roman, vol inlevingsvermogen, waarin een meisje met een eetstoornis een emotionele en levensveranderende zomervakantie beleeft.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Marscha en Ruben, waardoor je als lezer diep in hun gedachten wordt meegenomen. De indringende en realistische weergave van Marscha’s strijd met haar eetstoornis maakt haar angst, frustratie en constante worsteling voelbaar. Hoewel ze weet dat haar gedrag ongezond is en ze het anders wil, blijft haar eetstoornis haar manipuleren. Jacodine van de Velde geeft op een unieke manier inzicht in hoe iemand met een eetstoornis denkt en voelt. Een eetstoornis maakt je kapot, van binnen en van buiten. Marscha vecht ontzettend hard, terwijl mensen van buitenaf vaak niets merken. Toch denkt zij dat iedereen kan zien wat haar gedachten haar laten voelen.
Op vakantie ontmoet Marscha de geduldige Ruben – knap, sportief, grappig, meelevend en oprecht. Langzaamaan durft ze opener te zijn tegenover hem. Ook al heeft Ruben zijn eigen problemen, hij doet zijn uiterste best om Marscha te begrijpen. Het is ontzettend dapper van haar dat ze hem over haar eetstoornis vertelt, en tegelijk is het prachtig om te zien hoe liefdevol en begripvol Ruben daarop reageert.
Daarnaast laat het verhaal zien hoe Marscha’s eetstoornis haar gezin beïnvloedt. Haar kleine broertje probeert haar te begrijpen, maar vindt het soms lastig. De band met haar moeder is ingewikkeld, maar op deze vakantie groeien ze dichter naar elkaar toe. Dankzij de steun van haar beste vriendin Esmee, de bemoedigende woorden van haar ouders – die haar precies het zetje geven dat ze nodig heeft en de nieuwe vrienden die ze op de camping maakt, zet Marscha belangrijke stappen. Bij Ruben durft ze stukje bij beetje haar échte zelf te laten zien, los van de invloed van de eetstoornis. Hij laat haar zien dat niet iedereen een ‘perfect’ leven leidt, ook al lijkt dat soms zo van buitenaf. Samen helpen ze elkaar op een mooie, helende manier.
Het verhaal speelt zich af op vakantie, waardoor je als lezer ook het zomerse gevoel meebeleeft. De afwisseling tussen diepgaande, beladen gedachten en luchtige, vrolijke momenten maakt het verhaal vlot, aangrijpend én hoopvol. Het gaat niet alleen over zware thema’s, maar laat ook alle vormen van liefde zien tussen ouders en kinderen, broer en zus, vriendinnen, een nieuwe liefde én uiteindelijk zelfliefde. De epiloog vormt een mooie afsluiting die een glimlach achterlaat. Het is een verhaal dat zowel emotioneel als educatief raakt en steun biedt aan iedereen die zich in Marscha herkent.
Een aangrijpende maar hoopvolle YA-roman, vol inlevingsvermogen, waarin een meisje met een eetstoornis een emotionele en levensveranderende zomervakantie beleeft.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Marscha en Ruben, waardoor je als lezer diep in hun gedachten wordt meegenomen. De indringende en realistische weergave van Marscha’s strijd met haar eetstoornis maakt haar angst, frustratie en constante worsteling voelbaar. Hoewel ze weet dat haar gedrag ongezond is en ze het anders wil, blijft haar eetstoornis haar manipuleren. Jacodine van de Velde geeft op een unieke manier inzicht in hoe iemand met een eetstoornis denkt en voelt. Een eetstoornis maakt je kapot, van binnen en van buiten. Marscha vecht ontzettend hard, terwijl mensen van buitenaf vaak niets merken. Toch denkt zij dat iedereen kan zien wat haar gedachten haar laten voelen.
Op vakantie ontmoet Marscha de geduldige Ruben – knap, sportief, grappig, meelevend en oprecht. Langzaamaan durft ze opener te zijn tegenover hem. Ook al heeft Ruben zijn eigen problemen, hij doet zijn uiterste best om Marscha te begrijpen. Het is ontzettend dapper van haar dat ze hem over haar eetstoornis vertelt, en tegelijk is het prachtig om te zien hoe liefdevol en begripvol Ruben daarop reageert.
Daarnaast laat het verhaal zien hoe Marscha’s eetstoornis haar gezin beïnvloedt. Haar kleine broertje probeert haar te begrijpen, maar vindt het soms lastig. De band met haar moeder is ingewikkeld, maar op deze vakantie groeien ze dichter naar elkaar toe. Dankzij de steun van haar beste vriendin Esmee, de bemoedigende woorden van haar ouders – die haar precies het zetje geven dat ze nodig heeft en de nieuwe vrienden die ze op de camping maakt, zet Marscha belangrijke stappen. Bij Ruben durft ze stukje bij beetje haar échte zelf te laten zien, los van de invloed van de eetstoornis. Hij laat haar zien dat niet iedereen een ‘perfect’ leven leidt, ook al lijkt dat soms zo van buitenaf. Samen helpen ze elkaar op een mooie, helende manier.
Het verhaal speelt zich af op vakantie, waardoor je als lezer ook het zomerse gevoel meebeleeft. De afwisseling tussen diepgaande, beladen gedachten en luchtige, vrolijke momenten maakt het verhaal vlot, aangrijpend én hoopvol. Het gaat niet alleen over zware thema’s, maar laat ook alle vormen van liefde zien tussen ouders en kinderen, broer en zus, vriendinnen, een nieuwe liefde én uiteindelijk zelfliefde. De epiloog vormt een mooie afsluiting die een glimlach achterlaat. Het is een verhaal dat zowel emotioneel als educatief raakt en steun biedt aan iedereen die zich in Marscha herkent.
November 9, 2021
Net zoals De stilte zegt genoeg heb ik dit boek in 1 ruk uitgelezen. Wat een prachtig en pakkend verhaal, geschreven op een hele fijne manier. Ik hou er van als boeken vanaf meerdere perspectieven geschreven zijn. Zo kan je goed duiken in de gedachten van de personages Ruben en Marscha.
In sommige momenten in het boek zag ik mezelf, in sommige momenten was ik gefrustreerd op een pasitieve manier, omdat ik meeleefde met de frustraties van Marscha en Ruben.
Ik wil geen spoilers in deze recensie zetten want ik kan iedereen aanraden om het boek gewoon te lezen!
In sommige momenten in het boek zag ik mezelf, in sommige momenten was ik gefrustreerd op een pasitieve manier, omdat ik meeleefde met de frustraties van Marscha en Ruben.
Ik wil geen spoilers in deze recensie zetten want ik kan iedereen aanraden om het boek gewoon te lezen!
July 21, 2021
10/5 sterren.
Dit. Boek. Moet. Iedereen. Lezen. Punt.
+ een zwaar thema (eetstoornis) realistisch bespreken
+ de schrijfstijl was heel aangenaam
+ ik vond het fijn dat je vanuit Marscha en vanuit Ruben las.
- het boek was zo snel uit, ik wil nog zoveel meer lezen over Marscha en Ruben.
Dit. Boek. Moet. Iedereen. Lezen. Punt.
+ een zwaar thema (eetstoornis) realistisch bespreken
+ de schrijfstijl was heel aangenaam
+ ik vond het fijn dat je vanuit Marscha en vanuit Ruben las.
- het boek was zo snel uit, ik wil nog zoveel meer lezen over Marscha en Ruben.
August 11, 2021
Wat een prachtig en leerzaam boek!
Displaying 1 - 15 of 15 reviews