ΟΙ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΙ του Γιάννη Μαγκλή (α κρατικό βραβείο 1974) κλείνουν εννιά νουβέλες και διηγήματα από τα καλύτερα που έχει να παρουσιάσει η νεοελληνική λογοτεχνία. Ο συγγραφέας μας δίνει ανθρώπους υπαρκτούς, που σκέφτονται, αισθάνονται, ενεργούν, όπως άνθρωποι γνώριμοί μας, με πάθη όμως δυνατότερα, που πολλές φορές τους σπρώχνουν στην περιπέτεια και στον κίνδυνο. Η τολμηρότητά τους, πού φτάνει στην απερισκεψία, τους οδηγεί στη νίκη ή και στο χαμό.
Απορία: Η συλλογή διηγημάτων ονομάζεται «Οι σημαδεμένοι». Το εξώφυλλο αυτής της έκδοσης έχει φωτογραφία από την καταστροφή της Σμύρνης. Η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο είναι επίσης από καρτ ποστάλ της Σμύρνης. Κανένα από τα 9 διηγήματα δεν τιτλοφορείται ή παραπέμπει σε «σημαδεμένους» και κανένα δεν έχει άμεση σχέση με την Σμύρνη ή την μικρασιάτικη καταστροφή. Γιατί; Απορία. Εννιά διηγήματα λοιπόν, χωρίς κάποια κοινή θεματολογία και προφανώς γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους της μακρόχρονης συγγραφικής πορείας του Γιάννη Μαγκλή. Δυο διηγήματα (Τα Δεμέλια και Ο Επιτάφιος) έχουν να κάνουν με την πατρίδα του συγγραφέα (την Κάλυμνο) και είναι γραμμένα στην δημώδη γλώσσα της περιόδου που αναφέρονται. Τα υπόλοιπα είναι πολύ ευανάγνωστα γραμμένα κατά κύριο λόγο στην σημερινή δημοτική (εξάλλου το βιβλίο εκδόθηκε το 1973/74). Δυο άλλα (Ο χαρτοπαίκτης και ο Φίλος από το Μόναχο) είναι προφανώς προσωπικά συμβάντα ή ιστορίες από την ζωή του συγγραφέα. Υπάρχουν ακόμη δυο «αστικά» με χιουμοριστική διάθεση (Ο απόμαχος και οι συνέταιροι).
Προσωπικά, βρίσκω ότι το πιο δυνατό (είναι ίσως και το πιο μεγάλο σε έκταση) είναι το ιστορικό διήγημα «Ο Γκρίζος Λύκος» το οποίο αναφέρεται γενικά στον μύθο του Κεμάλ Ατατούρκ και ειδικότερα πως χειρίστηκε την αμφισβήτηση και την ανταρσία από τον περίγυρό του. (5*) Με κριτήριο αυτό το συγκεκριμένο διήγημα θα ήθελα να διαβάσω και κάτι άλλο του συγγραφέα (ο οποίος ήταν μαθητευόμενος του Καζαντζάκη) αφού φαίνεται ήταν πιο δυνατός στην μεγάλη φόρμα.