What do you think?
Rate this book
Sırasını Bekleyenler
Marcantonio Ravì, güzeller güzeli kızı Stellina’yı evlendirmeyi kafasına koymuştur. Müstakbel adayı da yaşlı ve bir o kadar zengin Don Diego Alcozèr’dir. Ancak babanın niyeti başkadır: Bir ayağı çukurda olan Alcozèr ölür ölmez dul kızını bu kez sırasını bekleyen Pepè Alletto’ya verecek ve kızının maddi ve manevi mutluluğunu sağlamış olacaktır. Ne var ki evdeki hesap çarşıya uymaz ve şaşırtmacalı olaylar birbirini kovalar. Pirandello’nun 1902 tarihli ikinci romanı, klasik bir yanlışlıklar komedisi.
120 pages, Paperback
First published January 1, 1902
9 people are currently reading
394 people want to read
About the author
Luigi Pirandello
1,476 books1,422 followersLuigi Pirandello; Agrigento (28 June 1867 – Rome 10 December 1936) was an Italian dramatist, novelist, poet, and short story writer whose greatest contributions were his plays.
He was awarded the 1934 Nobel Prize in Literature for "his bold and ingenious revival of dramatic and scenic art"
Pirandello's works include novels, hundreds of short stories, and about 40 plays, some of which are written in Sicilian. Pirandello's tragic farces are often seen as forerunners of the Theatre of the Absurd.
He was awarded the 1934 Nobel Prize in Literature for "his bold and ingenious revival of dramatic and scenic art"
Pirandello's works include novels, hundreds of short stories, and about 40 plays, some of which are written in Sicilian. Pirandello's tragic farces are often seen as forerunners of the Theatre of the Absurd.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 53 reviews
April 14, 2024
My heart fills with compassion for all those who deceive themselves. But, this compassion is inevitably followed by the ferocious scorn of a destiny that condemns man to lies.
Luigi Pirandello
Luigi Pirandello
July 21, 2025
“O Turno” é uma sátira rocambolesca, muito bem conseguida, escrita no início do século XX, mas ainda a cheirar muito ao ambiente do século anterior, com casamentos combinados, mulheres trancadas em casa e o bom do duelo para resolver a mínima afronta.
A acção decorre na Sicília, de onde era natural Luigi Pirandello, e gira em torno de um pai, Ravì Marcantonio, que quer casar a sua jovem filha com um velhote abastado que, aos 72 anos, ficou viúvo pela quarta vez.
Se me dissessem: tu tens de levar uma vida igual à do mais oprimido dos miseráveis, escravo entre grilhões, dois anos cinco anos, e depois, como recompensa, terás riquezas, liberdade, não o faria eu porventura? E quem não o faria? Isto não é sacrifício! (...)Eu fiz o sacrifício, por exemplo, dando a minha filha a um velho, exclusivamente para o bem dela.
Mas não se pense que o noivo, Dom Diego, é um pervertido, afinal, ele fala latim e cita Horácio.
Fora dele, do seu poeta predilecto, que Dom Diego apreendera as normas epicuristas. Queria fruir até ao último momento da sua vida, odiava por isso a solidão, na qual se sentia frequentemente desassossegado por fantasmas assustadores [das falecidas], e amava a juventude, procurando a sua companhia e suportando-lhe filosoficamente as brincadeiras.
Mas Stellina está de olho no elegante Pepè, que não tem posses nem um emprego que lhe permita desposá-la.
Trabalhar não era o seu forte. Todas as manhãs passava pelo menos três horas frente ao espelho: um hábito! Que podia ele fazer? O banho, as longas unhas por tratar, depois pentear-se, aparar a barba, escovar-se.
A graça desta novela é o facto de o estratagema de Ravì e de Pepè sofrer várias reviravoltas: Dom Diego tem uma saúde de ferro, surge outro pretendente à futura viúva e, por fim, o poderoso e irascível advogado Ciro Coppa, cujo lema é “prepotências, nem de Deus”, pronuncia-se sobre a ilegalidade de um casamento forçado.
“O Turno” é uma história sobre homens prepotentes, manipuladores e fracos que se esquecem que a vida dá muitas voltas, sendo a derradeira, mesmo quando menos se espera, a morte. É, portanto, compreensível o epicurismo de Dom Diego.
O que faria do meu dinheirinho uma velha? E eu, além disso, como já disse, odeio a velhice. Com este meu projecto favoreço a juventude... Se calhar está a pensar na chacota que a cidade faria de mim, se me casasse pela sexta vez? Pois bem, hoje em dia as pessoas riem-se tão pouco, que conquistaria delas mais essoutro título de benemerência. Que toda a cidade me acompanhe até à Câmara Municipal numa enorme gargalhada.
A acção decorre na Sicília, de onde era natural Luigi Pirandello, e gira em torno de um pai, Ravì Marcantonio, que quer casar a sua jovem filha com um velhote abastado que, aos 72 anos, ficou viúvo pela quarta vez.
Se me dissessem: tu tens de levar uma vida igual à do mais oprimido dos miseráveis, escravo entre grilhões, dois anos cinco anos, e depois, como recompensa, terás riquezas, liberdade, não o faria eu porventura? E quem não o faria? Isto não é sacrifício! (...)Eu fiz o sacrifício, por exemplo, dando a minha filha a um velho, exclusivamente para o bem dela.
Mas não se pense que o noivo, Dom Diego, é um pervertido, afinal, ele fala latim e cita Horácio.
Fora dele, do seu poeta predilecto, que Dom Diego apreendera as normas epicuristas. Queria fruir até ao último momento da sua vida, odiava por isso a solidão, na qual se sentia frequentemente desassossegado por fantasmas assustadores [das falecidas], e amava a juventude, procurando a sua companhia e suportando-lhe filosoficamente as brincadeiras.
Mas Stellina está de olho no elegante Pepè, que não tem posses nem um emprego que lhe permita desposá-la.
Trabalhar não era o seu forte. Todas as manhãs passava pelo menos três horas frente ao espelho: um hábito! Que podia ele fazer? O banho, as longas unhas por tratar, depois pentear-se, aparar a barba, escovar-se.
A graça desta novela é o facto de o estratagema de Ravì e de Pepè sofrer várias reviravoltas: Dom Diego tem uma saúde de ferro, surge outro pretendente à futura viúva e, por fim, o poderoso e irascível advogado Ciro Coppa, cujo lema é “prepotências, nem de Deus”, pronuncia-se sobre a ilegalidade de um casamento forçado.
“O Turno” é uma história sobre homens prepotentes, manipuladores e fracos que se esquecem que a vida dá muitas voltas, sendo a derradeira, mesmo quando menos se espera, a morte. É, portanto, compreensível o epicurismo de Dom Diego.
O que faria do meu dinheirinho uma velha? E eu, além disso, como já disse, odeio a velhice. Com este meu projecto favoreço a juventude... Se calhar está a pensar na chacota que a cidade faria de mim, se me casasse pela sexta vez? Pois bem, hoje em dia as pessoas riem-se tão pouco, que conquistaria delas mais essoutro título de benemerência. Que toda a cidade me acompanhe até à Câmara Municipal numa enorme gargalhada.
August 21, 2023
Like Pirandello’s other work I have reviewed, The Life of Mattia Pasquale, this is an Italian story from 1902 and it’s kind of an operatic farce.
A father who cannot afford to give his daughter a dowry coerces her into marrying an aged wealthy man (in his 70s – ancient for that time). His intent is to wait for the old man to die and then his daughter will inherit his wealth.
A young man is also in love with the woman but he has no money or job and thus no chance with her.
Meanwhile the old man’s lawyer also takes a liking to her. In a series of sitcom twists and turns, nothing turns out as anyone expects, thus the title. The writing comes across as a little stilted, reflecting its era, but it’s a short (102 pages) fun read with a lot of humor.
The book was published in 1902, and like other novels around from the late 1800s era, such as Dostoyevsky’s Crime and Punishment or Unamuno’s Abel Sanchez, there is a lot of exploring of the psychology of the main character due to the newly developing field of psychology.
The author (1867-1936) won the Nobel Prize for Literature in 1934, mostly for the 40 plays that he wrote. He is considered an early developer of the Theater of the Absurd. I have also read and enjoyed several other of his works including his best-known novel, The Late Mattia Pascal.
Photo from Wikipedia: "The author with his friend, Albert Einstein, 1935."
A father who cannot afford to give his daughter a dowry coerces her into marrying an aged wealthy man (in his 70s – ancient for that time). His intent is to wait for the old man to die and then his daughter will inherit his wealth.
A young man is also in love with the woman but he has no money or job and thus no chance with her.
Meanwhile the old man’s lawyer also takes a liking to her. In a series of sitcom twists and turns, nothing turns out as anyone expects, thus the title. The writing comes across as a little stilted, reflecting its era, but it’s a short (102 pages) fun read with a lot of humor.
The book was published in 1902, and like other novels around from the late 1800s era, such as Dostoyevsky’s Crime and Punishment or Unamuno’s Abel Sanchez, there is a lot of exploring of the psychology of the main character due to the newly developing field of psychology.
The author (1867-1936) won the Nobel Prize for Literature in 1934, mostly for the 40 plays that he wrote. He is considered an early developer of the Theater of the Absurd. I have also read and enjoyed several other of his works including his best-known novel, The Late Mattia Pascal.
Photo from Wikipedia: "The author with his friend, Albert Einstein, 1935."
August 3, 2025
من حاضرم جانم را به راه تو فدا کنم :٫))
April 27, 2023
به نوبت
نویسنده : لوئیجی پیراندلو
ترجمه : بهمن فرزانه
داستان پدر فقیری که تصمیم دارد با شوهر دادن دختر جوان خود به یک پیر مرد ثروتمند آینده او و خانواده خودش را تامین کند اما ......
فضای کمدی داستان یادآور سینمای کمدی دهه هفتاد ایتالیاست که البته به نظر میرسد در ترجمه فارسی و محدودیتهای موجود تعدیل شده باشد
نویسنده : لوئیجی پیراندلو
ترجمه : بهمن فرزانه
داستان پدر فقیری که تصمیم دارد با شوهر دادن دختر جوان خود به یک پیر مرد ثروتمند آینده او و خانواده خودش را تامین کند اما ......
فضای کمدی داستان یادآور سینمای کمدی دهه هفتاد ایتالیاست که البته به نظر میرسد در ترجمه فارسی و محدودیتهای موجود تعدیل شده باشد
September 30, 2018
Ragioniamo!
E' sempre piacevole leggere Pirandello: la sua scrittura scorre e "si arrotola" facilmente, anche quando si legge ad alta voce; c'è ritmo nelle parole; c'è armonia e razionalità nei pensieri; c'è ironia e c'è tristezza nei personaggi; c'è la Vita. E in questo breve romanzo ("da viaggio", lo definirei io), poco più di una novella, c'è tutto questo.
Pirandello fa entrare subito il lettore nelle vicende, e gli lascia il gusto della scoperta graduale; presenta poi i personaggi, con sapienza e naturalezza, fino a cesellarli nei particolari e a farli diventare divertenti macchiette. E ce ne sono di tutti i tipi: il padre calcolatore, una madre insignificante, la figlia oppressa, il marito vecchio (primo di turno nella lista), l'aspirante pavido (secondo di turno), l'avvocato prepotente (il terzo, inaspettato, che si intromette tra i due "litiganti"); e altri intorno, a completare il teatrino. E, come usuale nelle novelle di Pirandello- e nella vita- c'è l'imprevisto che domina e sconvolge ogni programma e ogni tentativo di ragionamento.
E' sempre piacevole leggere Pirandello: la sua scrittura scorre e "si arrotola" facilmente, anche quando si legge ad alta voce; c'è ritmo nelle parole; c'è armonia e razionalità nei pensieri; c'è ironia e c'è tristezza nei personaggi; c'è la Vita. E in questo breve romanzo ("da viaggio", lo definirei io), poco più di una novella, c'è tutto questo.
Pirandello fa entrare subito il lettore nelle vicende, e gli lascia il gusto della scoperta graduale; presenta poi i personaggi, con sapienza e naturalezza, fino a cesellarli nei particolari e a farli diventare divertenti macchiette. E ce ne sono di tutti i tipi: il padre calcolatore, una madre insignificante, la figlia oppressa, il marito vecchio (primo di turno nella lista), l'aspirante pavido (secondo di turno), l'avvocato prepotente (il terzo, inaspettato, che si intromette tra i due "litiganti"); e altri intorno, a completare il teatrino. E, come usuale nelle novelle di Pirandello- e nella vita- c'è l'imprevisto che domina e sconvolge ogni programma e ogni tentativo di ragionamento.
January 12, 2020
داستان به نوبت ماجرای عشق، فقر و حرص آدمهاست.
پدر استلینا در جست و جوی شوهری ثروتمند برای دخترش است. او نمیخواهد دخترش بعد از ازدواج ـ همچون او ـ با فقر دست به گریبان باشد. او قصد دارد استلینا را به ازدواج پیرمرد متمولی درآورد که ۷۲ سال دارد و چهار زن پیشین خود را روانه گورستان کرده است. استدلال پدر این است که بعد از مرگ شوهر پولدار، دخترش به سعادت میرسد و حتی میتواند با معشوق خود که نجیبزادهای فقیر است ازدواج کند.
از متن داستان:
*در زندگی هم باید خندید و هم گریه کرد؛ ولی من دیگه خیلی پیر شدم و وقت اون رو ندارم که هر دو رو انجام بدم در نتیجه ترجیح میدم که فقط بخندم.
پدر استلینا در جست و جوی شوهری ثروتمند برای دخترش است. او نمیخواهد دخترش بعد از ازدواج ـ همچون او ـ با فقر دست به گریبان باشد. او قصد دارد استلینا را به ازدواج پیرمرد متمولی درآورد که ۷۲ سال دارد و چهار زن پیشین خود را روانه گورستان کرده است. استدلال پدر این است که بعد از مرگ شوهر پولدار، دخترش به سعادت میرسد و حتی میتواند با معشوق خود که نجیبزادهای فقیر است ازدواج کند.
از متن داستان:
*در زندگی هم باید خندید و هم گریه کرد؛ ولی من دیگه خیلی پیر شدم و وقت اون رو ندارم که هر دو رو انجام بدم در نتیجه ترجیح میدم که فقط بخندم.
June 17, 2019
How pleased I am to have come across this while browsing the shelves of a used bookstore recently.
No, it wasn't recent at all, but years ago. Yes, this book sat on my shelf unread for far too long. It's a slim volume, 102 pages, purchased because I had never read Luigi Pirandello before. Once bought, I put it on the shelf, where it stayed until last Saturday.
On that day, in anticipation of an upcoming trip to Sicily, I browsed my shelves to see whether I had any books by Sicilian authors I could take with me. I did! This book by Luigi Pirandello as well as a number of crime novels by Andrea Camilleri. I pulled them out so I would remember to pack them, but I picked this one up that night and started reading.
How fantastic it is! How thoroughly entertaining! If only I had known, I would have read this ages ago!
Pirandello, who won the Nobel Prize in Literature in 1934 for his "bold and brilliant renovation of drama and the stage", initially wrote novels, having ironically first found dramas to be inferior. "The Turn" ("Il Turno") is his second novel, published in Italian in 1902, and is relatively unknown, at least in comparison to his rather famous play, Six Characters in Search of an Author, and his 1925 novel, One, No One and One Hundred Thousand.
Having not read any of the Sicilian's other work, I can only say that "The Turn" is "fantastico", every page genuinely riveting.
The story opens with Marcantonio Ravì's decision to marry off his young daughter, Stellina, to the 72-year-old Don Diego Alcozèr. Don Diego might be old, Ravì reasons, but he's also immensely wealthy and can provide for his daughter in a way that the impoverished youth of Girgenti (today's Agrigento), cannot. Besides, Don Diego is 72 and will be dead soon, and then his daughter will be free to marry whomever she chooses!
This does little to mollify Stellina who, unsurprisingly, isn't fond of the idea of marrying a man 50+ years her senior who she bears no feelings for. But in 19th century Sicily no one much cares what Stellina thinks of the whole matter.
As for Don Diego Alcozèr, he desires to marry Stellina not out of lust, but of fear of being alone. The Don suffers from terrible insomnia, brought on by the fact that he's tortured at night by the spirits of his four dead wives. The spirit of the second wife was the first to appear, he tells us, and all was fine as he just lay in bed at night soothed by the sound of her cleaning and performing other chores throughout the house, but then the spirit of his first wife appeared and the two got into it about who the actual "lady of the house" was.
Now the four spirits perform tricks on him, like knocking chairs over, pulling the sheets off the bed, and calling him terrible names. So the Don, you see, must get married simply so as not to be in the house alone.
Meanwhile, certain young men in town are, themselves, in love with the young Stellina. Don Diego knows this and invites these men into his home, later telling Stellina's most ardent suitor, Pepè Alletto, "I cherished you, like a talisman," believing "when one wishes fervently for someone's death, that person never dies".
Needless to say, matters get complicated and nothing goes according to anyone's plans.
This is such a fun, enjoyable read. Pirandello considered this a "gay if not lighthearted" novel, and it does read as a kind of comedy of errors, despite all the tragedies that occur within, not least to a young woman who is forced to marry not once, but twice against her will.
This is one "turn" you'll be happy you took.
No, it wasn't recent at all, but years ago. Yes, this book sat on my shelf unread for far too long. It's a slim volume, 102 pages, purchased because I had never read Luigi Pirandello before. Once bought, I put it on the shelf, where it stayed until last Saturday.
On that day, in anticipation of an upcoming trip to Sicily, I browsed my shelves to see whether I had any books by Sicilian authors I could take with me. I did! This book by Luigi Pirandello as well as a number of crime novels by Andrea Camilleri. I pulled them out so I would remember to pack them, but I picked this one up that night and started reading.
How fantastic it is! How thoroughly entertaining! If only I had known, I would have read this ages ago!
Pirandello, who won the Nobel Prize in Literature in 1934 for his "bold and brilliant renovation of drama and the stage", initially wrote novels, having ironically first found dramas to be inferior. "The Turn" ("Il Turno") is his second novel, published in Italian in 1902, and is relatively unknown, at least in comparison to his rather famous play, Six Characters in Search of an Author, and his 1925 novel, One, No One and One Hundred Thousand.
Having not read any of the Sicilian's other work, I can only say that "The Turn" is "fantastico", every page genuinely riveting.
The story opens with Marcantonio Ravì's decision to marry off his young daughter, Stellina, to the 72-year-old Don Diego Alcozèr. Don Diego might be old, Ravì reasons, but he's also immensely wealthy and can provide for his daughter in a way that the impoverished youth of Girgenti (today's Agrigento), cannot. Besides, Don Diego is 72 and will be dead soon, and then his daughter will be free to marry whomever she chooses!
This does little to mollify Stellina who, unsurprisingly, isn't fond of the idea of marrying a man 50+ years her senior who she bears no feelings for. But in 19th century Sicily no one much cares what Stellina thinks of the whole matter.
As for Don Diego Alcozèr, he desires to marry Stellina not out of lust, but of fear of being alone. The Don suffers from terrible insomnia, brought on by the fact that he's tortured at night by the spirits of his four dead wives. The spirit of the second wife was the first to appear, he tells us, and all was fine as he just lay in bed at night soothed by the sound of her cleaning and performing other chores throughout the house, but then the spirit of his first wife appeared and the two got into it about who the actual "lady of the house" was.
Now the four spirits perform tricks on him, like knocking chairs over, pulling the sheets off the bed, and calling him terrible names. So the Don, you see, must get married simply so as not to be in the house alone.
Meanwhile, certain young men in town are, themselves, in love with the young Stellina. Don Diego knows this and invites these men into his home, later telling Stellina's most ardent suitor, Pepè Alletto, "I cherished you, like a talisman," believing "when one wishes fervently for someone's death, that person never dies".
Needless to say, matters get complicated and nothing goes according to anyone's plans.
This is such a fun, enjoyable read. Pirandello considered this a "gay if not lighthearted" novel, and it does read as a kind of comedy of errors, despite all the tragedies that occur within, not least to a young woman who is forced to marry not once, but twice against her will.
This is one "turn" you'll be happy you took.
August 4, 2022
فقر، حرص، اجبار، شهوت، عشق، خودخواهی
شاید بشه کل داستان رو تو همین کلمات خلاصه کرد، پدر فقیری که فکر میکنه با مجبور کردن دختر جوانش به ازدواج با پیرمردی پولدار آینده اش رو تامین میکنه اما در نهایت اتفاقاتی میفته که گفتنش داستان رو لو میده.
داستان مناسب اون دسته از عزیزانیه که به شوگر ددی و شوگر مامی اعتقاد زیادی دارن 😁
شاید بشه کل داستان رو تو همین کلمات خلاصه کرد، پدر فقیری که فکر میکنه با مجبور کردن دختر جوانش به ازدواج با پیرمردی پولدار آینده اش رو تامین میکنه اما در نهایت اتفاقاتی میفته که گفتنش داستان رو لو میده.
داستان مناسب اون دسته از عزیزانیه که به شوگر ددی و شوگر مامی اعتقاد زیادی دارن 😁
January 8, 2015
“O Turno” foi a minha primeira abordagem à obra de Luigi Pirandello e não podia ter começado melhor.
A forma como o autor faz convergir tragédia e comédia só pode ser apelidada de brilhante neste pequeno romance que é o retrato de uma época, da cidade de Agrigento e de pessoas em busca de uma identidade hesitante.
A forma como o autor faz convergir tragédia e comédia só pode ser apelidada de brilhante neste pequeno romance que é o retrato de uma época, da cidade de Agrigento e de pessoas em busca de uma identidade hesitante.
January 6, 2018
Primeiro livro de 2018. E que boa maneira para começar o ano literário: com um belo romance sobre picardias sociais, conflitos de gerações e tanto mais, carregado de uma sabida ironia e de um exemplar sarcasmo. O meu primeiro Pirandello, e já quero com certeza descobrir outras obras da sua autoria.
June 14, 2024
Ho iniziato a leggere Pirandello quando ero alle medie, per conto mio, perché nella libreria di casa si trovavano i suoi principali romanzi, e troneggiava letteralmente anche una ciclopica e favolosa edizione in due volumi delle "Novelle per un anno", venerata da mia madre. Ho adorato Pirandello fin da subito, l'ho letto e riletto voracemente e mi ha sconvolto nell'intimo, mi ha fatto pensare e divertire. Non poteva deludermi neppure questo suo primo romanzo breve (quasi una novella lunga), che volevo leggere da tempo. Pubblicato nel 1902, subito dopo "L'esclusa", presenta già in pieno tutta la gaiezza e teatralità dello stile pirandelliano, l'uso fantastico che fa della lingua italiana, di dialoghi e descrizioni. Presenta inoltre in nuce alcune sue tematiche predilette, che avranno ampio respiro e sviluppo in seguito. Uomini e donne della piccola borghesia di provincia, nella Sicilia di fine secolo, si agitano sul palcoscenico delle norme sociali, cercando ognuno un proprio vantaggio, ma rimanendo infine tutti beffati e giocati dal caso sornione e imprevedibile. L'amaro umorismo pirandelliano è già in piena attività, e porge una serie di bozzetti di personaggi ora grotteschi ora patetici o vinti. Il più riuscito a mio parere quello apparentemente secondario di Ciro Coppa, nella cui vicenda si adombra magistralmente uno dei maggiori temi di Pirandello: la pazzia.
Read
September 26, 2022کتاب به نوبت
۱۴۰۱/۷/۵
مهرماه ۱:۳۷
معرفی نویسنده:
لوئیجی پیراندلّو، مشهورترین نمایشنامهنویس ایتالیایی که شهرتی جهانی دارد، در سال ١٨٦٧ در شهر کوچک جیرجنتی در جزیره سیسیل ایتالیا متولد شد؛ در خانهای که نام آن را «کائوس» گذاشته بودند. پس از تحصیلات متوسطه در شهر پالرمو در سال ١٨٩٧ به رم عزیمت کرد و به مدت بیست و پنج سال در دانشکده ادبیات پایتخت به تدریس ادبیات و نویسندگی پرداخت. در سال ١٩٣٤، لوئیجی پیراندلّو برنده جایزه نوبل گردید و دو سال پس از آن در سال ١٩٣٦، به مرض ذاتالریه جهان را ترک کرد. پیراندلّو تنها پنج رمان نوشته است: «مطرود»، «به نوبت»، «مرحوم مایتا پاسکال»، «پیرها و جوانان» و «یکی، هیچکس، صدهزار». داستانهای کوتاه و دلنشین او در سال ١٩٤٦، ده سال پس از مرگش، به صورت مجموعه به چاپ رسید. نمایشنامههای بیشمار او امروزه نیز در مهمترین تئاترهای جهان به روی صحنه میآیند.
معرفی کتاب:
داستان "به نوبت "اثر "لوئیجی پیراندلو "نویسنده ایتالیایی ( 1867 1936) روایت فاجعهای است ناشی از فقر و خطا" .آلتو "جوان نجیبزاده فقیر، دل در گرو "استلینا "نهاده است، اما پدر پیر استلینا نمیخواهد دخترش بعد از ازدواج همچون او با فقر دست به گریبان باشد .بنابراین، بهرغم علاقهای که میان استلینا و آلتو پدیدار شده پدر در جست و جوی شوهری ثروتمند برای دختر است .او قصد دارد استلینا را به ازدواج پیرمرد متمولی درآورد که 72سال دارد و چهار زن پیشین خود را روانه گورستان کرده است .استدلال پدر این است که بعد از مرگ شوهر پولدار، دخترش به سعادت میرسد و حتی میتواند "آلتو "را برای همسری انتخاب کند .بدینترتیب، استلینا به ازدواج پیرمرد دون دیهگو آلکوزر درمیآید، اما فرجام زندگی او به گونهای است که پدرش تصور کرده است ..
۱۴۰۱/۷/۵
مهرماه ۱:۳۷
معرفی نویسنده:
لوئیجی پیراندلّو، مشهورترین نمایشنامهنویس ایتالیایی که شهرتی جهانی دارد، در سال ١٨٦٧ در شهر کوچک جیرجنتی در جزیره سیسیل ایتالیا متولد شد؛ در خانهای که نام آن را «کائوس» گذاشته بودند. پس از تحصیلات متوسطه در شهر پالرمو در سال ١٨٩٧ به رم عزیمت کرد و به مدت بیست و پنج سال در دانشکده ادبیات پایتخت به تدریس ادبیات و نویسندگی پرداخت. در سال ١٩٣٤، لوئیجی پیراندلّو برنده جایزه نوبل گردید و دو سال پس از آن در سال ١٩٣٦، به مرض ذاتالریه جهان را ترک کرد. پیراندلّو تنها پنج رمان نوشته است: «مطرود»، «به نوبت»، «مرحوم مایتا پاسکال»، «پیرها و جوانان» و «یکی، هیچکس، صدهزار». داستانهای کوتاه و دلنشین او در سال ١٩٤٦، ده سال پس از مرگش، به صورت مجموعه به چاپ رسید. نمایشنامههای بیشمار او امروزه نیز در مهمترین تئاترهای جهان به روی صحنه میآیند.
معرفی کتاب:
داستان "به نوبت "اثر "لوئیجی پیراندلو "نویسنده ایتالیایی ( 1867 1936) روایت فاجعهای است ناشی از فقر و خطا" .آلتو "جوان نجیبزاده فقیر، دل در گرو "استلینا "نهاده است، اما پدر پیر استلینا نمیخواهد دخترش بعد از ازدواج همچون او با فقر دست به گریبان باشد .بنابراین، بهرغم علاقهای که میان استلینا و آلتو پدیدار شده پدر در جست و جوی شوهری ثروتمند برای دختر است .او قصد دارد استلینا را به ازدواج پیرمرد متمولی درآورد که 72سال دارد و چهار زن پیشین خود را روانه گورستان کرده است .استدلال پدر این است که بعد از مرگ شوهر پولدار، دخترش به سعادت میرسد و حتی میتواند "آلتو "را برای همسری انتخاب کند .بدینترتیب، استلینا به ازدواج پیرمرد دون دیهگو آلکوزر درمیآید، اما فرجام زندگی او به گونهای است که پدرش تصور کرده است ..
August 20, 2023
Breve romanzo tra i suoi primi (è del 1902 o del 1895), mostra già alcune caratteristiche del Pirandello più maturo. Lo squallido piano di Marcantonio Ravì, cioè sposare la figlia Stellina all’anziano possidente don Diego Alcozèr (già quattro volte vedovo) forzando la di lei ripugnanza nella speranza di farla diventare presto una ricca vedova, potrebbe essere argomento di uno dei tanti truci racconti di Maupassant sulla grettezza della borghesia di provincia: ma all’autore non interessa il verismo francese di denuncia e nemmeno il verismo italiano alla Verga, con il suo plumbeo fatalismo. Pirandello mette in scena il grottesco della vita, che si diverte a frustrare i piani di tutti creando però possibilità inaspettate; il fosco realismo delle siciliane costrette a passare di mano come oggetti per poi condurre vite di clausura, costrette da mariti-padroni morbosamente gelosi, resta sullo sfondo (del resto era risaputo), in primo piano c’è piuttosto il contrasto tra don Pepè Alletto, animo sensibile ma classico “inetto” novecentesco, contrapposto al feroce ma (a suo modo) leale cognato Ciro Coppa, comica caricatura di superuomo nicciano che costringe i figli a estenuanti esercizi nell’acqua fredda al posto della scuola. C’è molto umorismo anche nella saggia ed epicurea figura di don Diego, tormentato nottetempo dagli spiriti delle quattro mogli che litigano anche tra loro, che raccoglie con solidarietà gli “sconfitti” in attesa dell’imprevedibile finale.
Pirandello sa variare brillantemente il linguaggio: letterario e toscaneggiante quando parla l’autore (solo in Pinocchio avevo letto “dar la baja a qualcuno” per “prendere in giro”..), capace di aprirsi in parentesi malinconiche come nella descrizione dei sogni mancati di don Pepè; più dialettale nei dialoghi.
Apprezzo l’aver mantenuto la grafia originale con tutte le “j” (bujo, cuojo, jeri, scrittojo..) e in generale la qualità di questi Oscar del 1980: dotati di prefazione, inquadramento storico-critico, bella veste (questa serie su Pirandello aveva copertine di Fulvio Bianconi a mio parere bellissime). Carta molto spessa.
Curiosità linguistica: cosa significheranno i titoli di “Si-don” e “si-donna” attribuiti al Ravì e alla moglie (che non sembrano nobili, quindi aventi diritto ai “veri” titoli “don” e “donna”)? Una via di mezzo tra nobile e popolano?
Pirandello sa variare brillantemente il linguaggio: letterario e toscaneggiante quando parla l’autore (solo in Pinocchio avevo letto “dar la baja a qualcuno” per “prendere in giro”..), capace di aprirsi in parentesi malinconiche come nella descrizione dei sogni mancati di don Pepè; più dialettale nei dialoghi.
Apprezzo l’aver mantenuto la grafia originale con tutte le “j” (bujo, cuojo, jeri, scrittojo..) e in generale la qualità di questi Oscar del 1980: dotati di prefazione, inquadramento storico-critico, bella veste (questa serie su Pirandello aveva copertine di Fulvio Bianconi a mio parere bellissime). Carta molto spessa.
Curiosità linguistica: cosa significheranno i titoli di “Si-don” e “si-donna” attribuiti al Ravì e alla moglie (che non sembrano nobili, quindi aventi diritto ai “veri” titoli “don” e “donna”)? Una via di mezzo tra nobile e popolano?
May 20, 2025
Yazım ve noktalama hatalarıyla dolu. Çevirisi de yer yer çok literal. Can Yayınları böyle mi oldu? Bayağıdır okumamıştım. Kitaba gelirsem kitap da bir şeye benzemiyor. Erkekler bir kadını mal kapar gibi kapmaya çalışıyor. Kadının ağzından veya kadının isteklerine dair bir şey okumuyoruz. Malena gibi aynen. O filmden de nefret ederim. Bizim Mine’mizde bile karakter arkı daha iyi (esnek masküleniteli Atıf Yılmaz’ım benim). Gerçi 1800’lerde Sicilya kırsalında doğmuş Mussolini destekçisi faşist bir erkekten çok da bir şey beklememek lazım. Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim. Arkadaşı Einstein… Eşine hizmetçi muamelesi yapan ve “eşinin, kovamayacağı bir çalışanı” olduğunu söyleyen Albert Einstein. Uzatmayayım… Kitabın mizahi bir tarafı varmış, ben göremedim. Çevirisinden kaynaklı olabilir. Pirandello’yla tanışmak için en iyi kitap tercihi olmayabilir. Daha ilgi çekici ve stilini daha çok belli eden başka kitapları olduğunu gördüm. Onlara şans verebilirim eğer sabrım bu adamın fikirlerini okumaya el verirse.
February 17, 2025
داستانی که صرفاً بامزهست و خواندنش هم لطفِ خاصّی نداره. برگردانِ اثر چندان خوب نیست و باتوجه به اینکه ناشر بهخودش حتی زحمتِ نمونهخوانی و ویراستاری کتاب را هم نداده پر از غلطهای املایی، افتادگی و مشکلاتِ صوری اعصابخردکنه.
۱.۵
۱.۵
May 17, 2025
Forse gli ho dato solo tre stelline, ma questo libro mi sarà sempre caro. È il primo libro che ho letto interamente in italiano. Sto imparando solo da pochi mesi, quindi tutto ciò che supera le cinquanta pagine mi sembrava quasi impossibile.
October 18, 2019
Nessuno come Pirandello aveva la capacità di leggere l'animo umano e le sue pieghe meno nobili. Davvero un breve romanzo inquietante.
July 13, 2015
Um divertido e breve romance de Pirandello, onde o autor abandona os temas que mais o popularizaram - a natureza e multiplicidade da percepção e a forma como esta influencia a construção da identidade; a relação entre criatividade e realidade - preferindo este contar uma história relativamente simples de um modo extremamente económico. A jocosa prosa do autor transborda de humor e ironia, nunca deixando de ser um prazer de se ler. No entanto, quando comparado com algumas das outras obras de Pirandello, este pequeníssimo romance parece demasiado ligeiro e algo inconsequente. "O Turno" é, em resumo, bastante divertido e agradável, mas não é particularmente memorável.
September 7, 2009
Against the backdrop of a small village in southern Italy, Marcantonio Ravi marries off his young daughter to a old but wealthy man so that upon his death she will have the dowry she doesn't have now. Good comedy but with that touch of satire and sadness which mark a good writer. I read it prior to my trip to Italy - a nice warm-up.
March 24, 2016
ქართულად "არადანი", საკმაოდ საინტერესო იყო.
April 15, 2019
Che soddisfazione! Meraviglioso!
Pirandello e la sua penna non hanno bisogno di presentazioni, il Nobel per la letteratura nel 1934 assolve già di sé appropriatamente a questa funzione. Ho acquistato questo breve romanzo di una novantina di pagine con l'intenzione di leggere il celebre scrittore agrigentino in via cronologica, avendo già letto (e benedetto) L'esclusa e ripromettendomi di ri-leggere anche Il fu Mattia Pascal e Uno, nessuno e centomila, cimeli mnemonici della mia adolescenza ormai sbiaditi e sfocati. L'ho iniziato, incuriosito, qualche giorno fa con l'intenzione di accompagnarlo, centellinandolo, al possente Guerra e pace, ma l'opera certosina che mi ero diligentemente programmato non durò a lungo. Proprio quest'oggi, con un misto di felicità e tristezza (perché non so quando mi ricapiterà più di leggere un romanzo del genere) ho sfogliato l'ultima pagina del tesoro pirandelliano che fatico a lasciare e mettere da parte. Materia magmatica che ribolle di vivacità, si legge tutto d'un fiato, sulle ali di un furioso interesse e un fiammeggiante entusiasmo. Che maestria! Quanta virtuosa abilità in quelle righe svelte! Abbondanza di dialoghi e ritmo concitato fanno da sfondo ad una vicenda che, tra il serio e il faceto, si districa agevolmente sulla scorta di uno stile scorrevole ed elegante. L'eleganza però viene intervallata a momenti di pura sicilianità, nell'atteggiamento dei personaggi e nelle scene teatrali, provocandomi ilarità e comprensione ad un tempo. Proprio ieri all'incontro del mio gdl si parlava dello Sciasciano A ciascuno il suo, elogiandolo a non finire, e qui, con mia grande sorpresa, ho trovato molte caratteristiche analoghe ma amplificate e portate a perfezione. Predomina un tenore tragicomico per tutta la narrazione e il lettore a fine lettura rimarrà sicuramente soddisfatto. Ma il mio panegirico non servirebbe a nulla se non vi consigliassi anzitutto di correre in libreria ed acquistarlo. Leggetelo, se volete provare le mie stesse positive emozioni, il mio giubilio, il mio appagamento. Quanto ti sono grato mio caro Pirandello! Mio conteranneo, per una volta riesci a farmi sentire orgoglioso della mia chiaroscurale terra natia...
Pirandello e la sua penna non hanno bisogno di presentazioni, il Nobel per la letteratura nel 1934 assolve già di sé appropriatamente a questa funzione. Ho acquistato questo breve romanzo di una novantina di pagine con l'intenzione di leggere il celebre scrittore agrigentino in via cronologica, avendo già letto (e benedetto) L'esclusa e ripromettendomi di ri-leggere anche Il fu Mattia Pascal e Uno, nessuno e centomila, cimeli mnemonici della mia adolescenza ormai sbiaditi e sfocati. L'ho iniziato, incuriosito, qualche giorno fa con l'intenzione di accompagnarlo, centellinandolo, al possente Guerra e pace, ma l'opera certosina che mi ero diligentemente programmato non durò a lungo. Proprio quest'oggi, con un misto di felicità e tristezza (perché non so quando mi ricapiterà più di leggere un romanzo del genere) ho sfogliato l'ultima pagina del tesoro pirandelliano che fatico a lasciare e mettere da parte. Materia magmatica che ribolle di vivacità, si legge tutto d'un fiato, sulle ali di un furioso interesse e un fiammeggiante entusiasmo. Che maestria! Quanta virtuosa abilità in quelle righe svelte! Abbondanza di dialoghi e ritmo concitato fanno da sfondo ad una vicenda che, tra il serio e il faceto, si districa agevolmente sulla scorta di uno stile scorrevole ed elegante. L'eleganza però viene intervallata a momenti di pura sicilianità, nell'atteggiamento dei personaggi e nelle scene teatrali, provocandomi ilarità e comprensione ad un tempo. Proprio ieri all'incontro del mio gdl si parlava dello Sciasciano A ciascuno il suo, elogiandolo a non finire, e qui, con mia grande sorpresa, ho trovato molte caratteristiche analoghe ma amplificate e portate a perfezione. Predomina un tenore tragicomico per tutta la narrazione e il lettore a fine lettura rimarrà sicuramente soddisfatto. Ma il mio panegirico non servirebbe a nulla se non vi consigliassi anzitutto di correre in libreria ed acquistarlo. Leggetelo, se volete provare le mie stesse positive emozioni, il mio giubilio, il mio appagamento. Quanto ti sono grato mio caro Pirandello! Mio conteranneo, per una volta riesci a farmi sentire orgoglioso della mia chiaroscurale terra natia...
January 3, 2021
“Il turno” è datato 1902, la struttura è quella di un racconto lungo in quanto in pochissime pagine Pirandello riesce a concentrare un storia di intrecci, matrimoni combinati, matrimoni annullati, matrimoni sperati e sofferti. Una storia che mette in vetrina sotterfugi, intrighi, egoismi di una società borghese di provincia, dove ai sentimenti e alle passioni vengono anteposti gli interessi e le speculazioni; ma la penna di Pirandello non si limita a portare in superficie le melme dell'animo o le consuetudini del tempo, ma vuole mostrare al lettore cosa avviene quando la volontà dell'uomo si incontra e si scontra con il destino. Un destino beffardo, ospite indesiderato che scompagina ogni piano, spazzando via sogni e speranze.
I personaggi sono un capolavoro, una galleria umana tinteggiata di grottesco, colta con finezza psicologica sia nella solitudine dell'animo sia nel rapportarsi agli altri, in famiglia e in società; lo sfaccendato, il furbacchione, l'indolente, l'egoista, l'approfittatore si incrociano tessendo la tela di una storia il cui succo umoristico sfocia nella sconfitta. Uomini che si affannano alla costruzione di un castello dorato, progettando e mettendo in porto azioni mirate al raggiungimento di un risultato, di un profitto e di un agio; eppoi gli stessi spazzati via dai venti impetuosi del destino, che manovra gli eventi in maniera imprevedibile.
Una egregia rappresentazione di un gioco degli equivoci e degli effetti contrari, condotto dalla penna acuta e umoristica di Pirandello. Un romanzo che nonostante il secolo che si porta sulle spalle non perde smalto e freschezza, restando una lettura moderna e godibile.
I personaggi sono un capolavoro, una galleria umana tinteggiata di grottesco, colta con finezza psicologica sia nella solitudine dell'animo sia nel rapportarsi agli altri, in famiglia e in società; lo sfaccendato, il furbacchione, l'indolente, l'egoista, l'approfittatore si incrociano tessendo la tela di una storia il cui succo umoristico sfocia nella sconfitta. Uomini che si affannano alla costruzione di un castello dorato, progettando e mettendo in porto azioni mirate al raggiungimento di un risultato, di un profitto e di un agio; eppoi gli stessi spazzati via dai venti impetuosi del destino, che manovra gli eventi in maniera imprevedibile.
Una egregia rappresentazione di un gioco degli equivoci e degli effetti contrari, condotto dalla penna acuta e umoristica di Pirandello. Un romanzo che nonostante il secolo che si porta sulle spalle non perde smalto e freschezza, restando una lettura moderna e godibile.
September 26, 2022
۱۴۰۱/۷/۵
مهرماه ۱:۳۷
معرفی نویسنده:
لوئیجی پیراندلّو، مشهورترین نمایشنامهنویس ایتالیایی که شهرتی جهانی دارد، در سال ١٨٦٧ در شهر کوچک جیرجنتی در جزیره سیسیل ایتالیا متولد شد؛ در خانهای که نام آن را «کائوس» گذاشته بودند. پس از تحصیلات متوسطه در شهر پالرمو در سال ١٨٩٧ به رم عزیمت کرد و به مدت بیست و پنج سال در دانشکده ادبیات پایتخت به تدریس ادبیات و نویسندگی پرداخت. در سال ١٩٣٤، لوئیجی پیراندلّو برنده جایزه نوبل گردید و دو سال پس از آن در سال ١٩٣٦، به مرض ذاتالریه جهان را ترک کرد. پیراندلّو تنها پنج رمان نوشته است: «مطرود»، «به نوبت»، «مرحوم مایتا پاسکال»، «پیرها و جوانان» و «یکی، هیچکس، صدهزار». داستانهای کوتاه و دلنشین او در سال ١٩٤٦، ده سال پس از مرگش، به صورت مجموعه به چاپ رسید. نمایشنامههای بیشمار او امروزه نیز در مهمترین تئاترهای جهان به روی صحنه میآیند.
معرفی کتاب:
داستان "به نوبت "اثر "لوئیجی پیراندلو "نویسنده ایتالیایی ( 1867 1936) روایت فاجعهای است ناشی از فقر و خطا" .آلتو "جوان نجیبزاده فقیر، دل در گرو "استلینا "نهاده است، اما پدر پیر استلینا نمیخواهد دخترش بعد از ازدواج همچون او با فقر دست به گریبان باشد .بنابراین، بهرغم علاقهای که میان استلینا و آلتو پدیدار شده پدر در جست و جوی شوهری ثروتمند برای دختر است .او قصد دارد استلینا را به ازدواج پیرمرد متمولی درآورد که 72سال دارد و چهار زن پیشین خود را روانه گورستان کرده است .استدلال پدر این است که بعد از مرگ شوهر پولدار، دخترش به سعادت میرسد و حتی میتواند "آلتو "را برای همسری انتخاب کند .بدینترتیب، استلینا به ازدواج پیرمرد دون دیهگو آلکوزر درمیآید، اما فرجام زندگی او به گونهای است که پدرش تصور کرده است ..
مهرماه ۱:۳۷
معرفی نویسنده:
لوئیجی پیراندلّو، مشهورترین نمایشنامهنویس ایتالیایی که شهرتی جهانی دارد، در سال ١٨٦٧ در شهر کوچک جیرجنتی در جزیره سیسیل ایتالیا متولد شد؛ در خانهای که نام آن را «کائوس» گذاشته بودند. پس از تحصیلات متوسطه در شهر پالرمو در سال ١٨٩٧ به رم عزیمت کرد و به مدت بیست و پنج سال در دانشکده ادبیات پایتخت به تدریس ادبیات و نویسندگی پرداخت. در سال ١٩٣٤، لوئیجی پیراندلّو برنده جایزه نوبل گردید و دو سال پس از آن در سال ١٩٣٦، به مرض ذاتالریه جهان را ترک کرد. پیراندلّو تنها پنج رمان نوشته است: «مطرود»، «به نوبت»، «مرحوم مایتا پاسکال»، «پیرها و جوانان» و «یکی، هیچکس، صدهزار». داستانهای کوتاه و دلنشین او در سال ١٩٤٦، ده سال پس از مرگش، به صورت مجموعه به چاپ رسید. نمایشنامههای بیشمار او امروزه نیز در مهمترین تئاترهای جهان به روی صحنه میآیند.
معرفی کتاب:
داستان "به نوبت "اثر "لوئیجی پیراندلو "نویسنده ایتالیایی ( 1867 1936) روایت فاجعهای است ناشی از فقر و خطا" .آلتو "جوان نجیبزاده فقیر، دل در گرو "استلینا "نهاده است، اما پدر پیر استلینا نمیخواهد دخترش بعد از ازدواج همچون او با فقر دست به گریبان باشد .بنابراین، بهرغم علاقهای که میان استلینا و آلتو پدیدار شده پدر در جست و جوی شوهری ثروتمند برای دختر است .او قصد دارد استلینا را به ازدواج پیرمرد متمولی درآورد که 72سال دارد و چهار زن پیشین خود را روانه گورستان کرده است .استدلال پدر این است که بعد از مرگ شوهر پولدار، دخترش به سعادت میرسد و حتی میتواند "آلتو "را برای همسری انتخاب کند .بدینترتیب، استلینا به ازدواج پیرمرد دون دیهگو آلکوزر درمیآید، اما فرجام زندگی او به گونهای است که پدرش تصور کرده است ..
February 10, 2025
لكل دوره || لويجي بيرانديللو¹²⁰صَ
عندما نتحدث عن لويجي بيرانديللو، فإننا نتحدث عن كاتب بارع في تفكيك النفس البشرية، كاشفاً زيف الأقنعة التي يرتديها المجتمع، وراصداً بمهارة تفاصيل التناقضات التي تعتمل في دواخل أبطاله. في روايته القصيرة لكل دوره، ينسج بيرانديللو حكاية تبدو بسيطة ظاهرياً، لكنها تعكس عمق التعقيدات الاجتماعية والنفسية التي تحكم حياة البشر.
الرواية تتناول موضوع "زواج المصلحة" في صقلية، حيث يتشابك الطمع بالحسد، والنفاق بالنميمة، والشرف بالدناءة. في هذا المجتمع المحافظ، لا يُنظر إلى الزواج باعتباره رباطًا مقدسًا بقدر ما يُعامل كصفقة تخضع للحسابات والمكائد. هنا، يتلاعب الجميع بالحياة وفقاً لمخططاتهم، لكن المفارقة أن هذه المخططات غالبًا ما تنهار تحت وطأة الواقع، ليجد الأفراد أنفسهم عالقين في شبكة أكبر من قدرتهم على الفهم أو التحكم.
بيرانديللو لا يقدم لنا أبطالًا نموذجيين، بل شخصيات تنبض بالحياة، تخطئ وتتعثر، تسعى وراء مصالحها، لكنها في النهاية مجرد بيادق في لعبة لا تدرك قواعدها بالكامل. بأسلوبه الساخر، يرسم لنا الكاتب صورة قاسية لكنها واقعية، حيث لا يوجد شر مطلق أو خير مطلق، بل مجرد بشر يسعون، يفشلون، ويواصلون الدوران في حلقة الحياة اللامتناهية.
ما يميز لكل دوره هو قدرة بيرانديللو على مُعالجة القضايا العميقة بأسلوب بسيط لكنه شديد التأثير. فهو لا يُلقي المواعظ، بل يجعل القارئ ينظر إلى شخصياته كما ينظر إلى نفسه في مرآة، فيرى زيف الادعاءات التي تُشكل الحياة الاجتماعية، ويدرك أن الجميع يلعب دورًا ما، سواء أدرك ذلك أم لم يدرك.
في النهاية، تقدم الرواية تجربة فكرية وأدبية ممتعة، تمزج بين التحليل النفسي والطرح الواقعي، وتترك في ذهن القارئ تساؤلات لا تنتهي حول طبيعة الإنسان وماهية الحقيقة في عالم مملوء بالأقنعة.
عندما نتحدث عن لويجي بيرانديللو، فإننا نتحدث عن كاتب بارع في تفكيك النفس البشرية، كاشفاً زيف الأقنعة التي يرتديها المجتمع، وراصداً بمهارة تفاصيل التناقضات التي تعتمل في دواخل أبطاله. في روايته القصيرة لكل دوره، ينسج بيرانديللو حكاية تبدو بسيطة ظاهرياً، لكنها تعكس عمق التعقيدات الاجتماعية والنفسية التي تحكم حياة البشر.
الرواية تتناول موضوع "زواج المصلحة" في صقلية، حيث يتشابك الطمع بالحسد، والنفاق بالنميمة، والشرف بالدناءة. في هذا المجتمع المحافظ، لا يُنظر إلى الزواج باعتباره رباطًا مقدسًا بقدر ما يُعامل كصفقة تخضع للحسابات والمكائد. هنا، يتلاعب الجميع بالحياة وفقاً لمخططاتهم، لكن المفارقة أن هذه المخططات غالبًا ما تنهار تحت وطأة الواقع، ليجد الأفراد أنفسهم عالقين في شبكة أكبر من قدرتهم على الفهم أو التحكم.
بيرانديللو لا يقدم لنا أبطالًا نموذجيين، بل شخصيات تنبض بالحياة، تخطئ وتتعثر، تسعى وراء مصالحها، لكنها في النهاية مجرد بيادق في لعبة لا تدرك قواعدها بالكامل. بأسلوبه الساخر، يرسم لنا الكاتب صورة قاسية لكنها واقعية، حيث لا يوجد شر مطلق أو خير مطلق، بل مجرد بشر يسعون، يفشلون، ويواصلون الدوران في حلقة الحياة اللامتناهية.
ما يميز لكل دوره هو قدرة بيرانديللو على مُعالجة القضايا العميقة بأسلوب بسيط لكنه شديد التأثير. فهو لا يُلقي المواعظ، بل يجعل القارئ ينظر إلى شخصياته كما ينظر إلى نفسه في مرآة، فيرى زيف الادعاءات التي تُشكل الحياة الاجتماعية، ويدرك أن الجميع يلعب دورًا ما، سواء أدرك ذلك أم لم يدرك.
في النهاية، تقدم الرواية تجربة فكرية وأدبية ممتعة، تمزج بين التحليل النفسي والطرح الواقعي، وتترك في ذهن القارئ تساؤلات لا تنتهي حول طبيعة الإنسان وماهية الحقيقة في عالم مملوء بالأقنعة.
March 26, 2017
It's a good book, Pirandello's writing style makes it enjoyable and entertaining. Nevertheless, I feel like there was something missing: it may be the rushed ending or the lack of deeper development of the Stellina character, which should have sustained the story of Pepé Alletto. I am not sure. Anyway, not his best book but still a very good book.
May 29, 2023
Divertentissimo breve romanzo del celebre scrittore siciliano. "Il turno" racconta una serie di peripezie attorno ad una certa attesa, che finisce per coinvolgere diverse persone le quali finiranno per mescolarsi ed intrecciarsi tra di loro in modi imprevedibili.
Displaying 1 - 30 of 53 reviews