Philosopher of the Heart

by Clare Carlisle

Philosopher of the Heart is the groundbreaking biography of renowned existentialist Søren Kierkegaard’s life and creativity, and a searching exploration of how to be a human being in the world.

Søren Kierkegaard is one of the most passionate and challenging of all modern philosophers, and is often regarded as the founder of existentialism. Over about a decade in the 1840s and 1850s, writings poured from his pen pursuing the question of existence―how to be a human being in the world?―while exploring the possibilities of Christianity and confronting the failures of its institutional manifestation around him.

Much of his creativity sprang from his relationship with the young woman whom he promised to marry, then left to devote himself to writing, a relationship which remained decisive for the rest of his life. He deliberately lived in the swim of human life in Copenhagen, but alone, and died exhausted in 1855 at the age of 42, bequeathing his remarkable writings to his erstwhile fiancée.

Clare Carlisle’s innovative and moving biography writes Kierkegaard’s life as far as possible from his own perspective, to convey what it was like actually being this Socrates of Christendom―as he put it, living life forwards yet only understanding it backwards.

Genres: Philosophy, Biography, Nonfiction, Religion, History, Biography Memoir, Audiobook

368 pages, Paperback

First published April 4, 2019

Reviews

[Salamon · Rating 5 out of 5]

آشنایی من با این کتاب از آشنایی با درسگفتارهای آقای مصطفی مهرآیین با موضوع "نظریه‌ی جامعه‌شناسی اگزیستانسیالیستی" آغاز شد که اتفاقاً بسیار غنی و روشن‌گر هستند. اونجا منی که مدت‌هاست چند کتاب از کیر کگور رو احتکار کرده بودم تا روزی بخونم‌شون متوجه شدم که شاید بهتر باشه ابتدا با فضای زمانه‌ی او و زاویه‌ی نگاه‌اش آشنا بشم چرا که آثار کیر کگور بسیار شخصی و پرحرارت هستند. شروع به خوندن این کتاب کردم که شاید از ابتدا خیلی آسان نبود چرا که سورن کیر کگور آدم آسانی نبوده ولی به‌ تدریج کتاب ضربه‌هاش رو وارد کرد و من زمانی به خودم اومدم که کاملاً از لحاظ منطقی و احساسی با اون درگیر شده بودم. چیزی که هست بعیده که بخشی از خودتون رو در آینه‌ی سورن جوان نبینید به‌ویژه اگر کمی رگ عصیان داشته باشید.

     در مورد کتاب باید گفت که به صورت غیرخطی و با رفت‌و‌برگشت‌های مداوم در زمان و وقایع، زندگی و احساسات و تصمیمات پدر مکتب اگزیستانسیالیسم رو روایت می‌کنه و به خواننده اجازه می‌ده که اون هوا رو تنفس، فضا رو لمس، و حال دیوانه‌وار کیر کگور رو تا جای امکان بفهمه.

     در مورد خود س. کیر کگور چیز زیادی نمی‌گم چرا که شخصیت بسیار پیچیده‌ایه که برای بیان و در عین‌حال مخفی کردن خودش هزاران صفحه نوشته و تعداد زیادی شخصیت خلق کرده که اون‌ها رو امکان‌های خودش می‌دیده. حتی نویسنده که کیرکگورشناس سخت‌کوش و قابلیه ادعای فهم تمام‌عیار اون رو نداره.

     در آخر اگر صبور هستید و می‌تونید از پرده‌ی دائماً از مسیح دم‌زدنِ این فیلسوف گذر کنید، این کتاب چیزهای جالبی برای عرضه کردن داره.



بریده‌هایی از کتاب

__________________________________________________________________

"... همین‌ چند سال پیش، وقتی سرگردان بود و نمی‌دانست با زندگی‌اش چه‌کار کند، می‌خواست《نقطه‌ای ارشمیدسی》بیابد تا به آن تکیه کند و جهان را تکان بدهد:《اندیشه‌ای که بتوانم با آن زندگی کنم و برایش بمیرم.》البته احمق بود که می‌پنداشت اندیشه‌ای می‌تواند او را نجات دهد. اما حالا چیزی را که می‌خواست به خاطرش زندگی کند و درباره‌اش بنویسد، یافته بود؛ چیزی که مرکز ثقل، لنگرگاه زندگی و کارش شود. این چیز یک اندیشه نیست، یک پرسش است؛ یک برانگیزاننده، درست به سبک سقراط: چگونه می‌توانم در جهان، یک انسان باشم؟"

     "وقتی این سؤال را از سقراط پرسیدند که اصلاً چگونه ما می‌توانیم چیزی یاد بگیریم؟ توضیح داد که هر شخصی روحی جاودان دارد که از حقایق جاودان باخبر است. وقتی روحی وارد کالبدی می‌شود، دانش خود را از یاد می‌برد، و برای یادآوری آن نیاز به آموزش دارد. ما که از حقیقت جدا افتاده‌ایم باید سال‌هایی که در این جهان هستیم در اعماق درون خویش کاوش کنیم تا آنچه را از دست داده‌ایم از نو بیابیم..."

"...اگر شهامت شوق داشتم، با اطمینان می‌دانستم که مشتاق چه باشم. و آن اشتیاق با باورهای راسخ من یکی است: نه مرگ، نه زندگی، نه امارت‌نشین‌‌‌ها، نه قدرت‌ها، نه حال و نه آنچه قرار است پیش بیاید، نه والا و نه عمیق، هیچ آفریده‌ی دیگری نمی‌تواند مرا از تو، یا تو را از من، جدا کند."

"... راوی تکرار، کنستانتین کنستانتینوس، به یاد می‌آورد که در سفر نخست به برلین《روی یکی از صندلی‌های کناریِ جلو کالسکه نشستم – که به نظر بسیاری جایی عالی است – و برای سی‌و‌شش ساعت، همراه کسانی که نزدیکم نشسته بودند، با چنان شدتی به این‌ور و آن‌ور می‌خوردیم، که من علاوه بر اعصابم، تقریباً پاهایم را هم از دست دادم. شش نفری که روی این صندلی نشسته بودیم تمام این سی‌و‌شش ساعت با هم کاری می‌کردیم تا یک تن شویم و نتوانیم تشخیص بدهیم کدام پا مال ماست.》..."

"... او فلسفه‌ای می‌آفریند که بر تجربه تکیه دارد، بر پرسش‌هایی که بی‌یقینی‌ها و تصمیم‌های زندگی آن‌ها را روشن می‌سازد. مفاهیم و استدلال‌های او برخاسته از نمایش خیره‌کننده‌ی انسانیت است که در هر شخصی به اجرا درمی‌آید. یک قرن بعد بینش‌های او درباره‌ی اهمیت فلسفی《فرد واحد》الهام‌بخش این برهانِ نسل کاملی از اگزیستانسیالیست‌ها می‌شود که سرشت انسان، نه ماهیتی ثابت و بی‌زمان است و نه ضرورتی زیست‌شناختی، بلکه رسالتی خلاقانه برای هر فرد است."

     "تعهد او به مبارزه با《فیلسوفانِ دروغینِ ناانسان》با زبان کنایه‌آمیز پرشورش یادآور موضع مخالف سقراط در برابر سوفسطائیان است. افلاطون این معلمان مزدبگیر را به صورت دست‌فروشان استدلال‌های هوشمندانه اما سطحی توصیف می‌کند، که وجه مقابل نبوغ و اصالت آیرونی وجودی سقراط هستند. از نظر سقراط، آموزش فلسفه یعنی اینکه به آدم‌ها بیاموزی چگونه انسان باشند، و با این پرسش شروع کرد که انسان چیست؟..."

     "شلینگ به صورت وسوسه‌کننده‌ای از《فعلیت》سخن می‌گفت، اما کیر کگور کل فعالیت دانشگاهی را گریز طفره‌آمیز از هستی بالفعل می‌دید. او این جدایی فکری از هستی بالفعل را به تجاری‌سازی خودخواهانه‌ی دانش ربط می‌داد: استادان دانشگاه‌های مدرن با انديشه‌ها همان کاری را می‌کنند که بازرگانان با کالاها می‌کنند، البته با حقه‌بازی بیشتر، چون در نوشته‌های انتزاعی و به زیبایی بسته‌بندی‌شده‌ی آن‌ها هیچ حکمت راستینی وجود ندارد. او در این یا آن نوشت:《آنچه فیلسوفان درباره‌ی فعلیت می‌گویند اغلب به اندازه‌ی تابلوی اتو می‌کنیم در مغازه‌ی سمساری ناامیدکننده است. اگر کسی بخواهد لباس‌اش را بیاورد که اتو کنند، کلاه سرش رفته است، چون این تابلو اینجا صرفاً برای فروش است.》"

"... آموختن عشق‌ورزی رسالت هر آدمی است:《هر اندازه نیز نسلی از نسل دیگر بیاموزد، باز هم هرگز نمی‌تواند عنصر اصالتاً انسانی را از نسل پیشین فراگیرد. از این‌رو هیچ نسلی عشق ورزیدن را از نسل دیگری فرانگرفته، هیچ نسلی جز از ابتدا نمی‌تواند آغاز کند، وظیفه‌ی هیچ نسلی کمتر از وظیفه‌ی نسل قبلی نیست، و اگر نسل‌های پسین نخواهند همانند نسل‌های پیشین با عشق بمانند، و در عین‌حال، بخواهند از آن فراتر بروند، این چیزی جز سخنی بیهوده و احمقانه نیست.》"

"... او در ترس و لرز اعتراف می‌کند که《دریافت عشق بسی دشوارتر از عشق ورزیدن است.》"

"... چیزی پرتناقض درباره‌ی انسان بودن در این جهان وجود دارد. روابط اجتماعی او به زندگی‌اش شکل می‌دهند و خودآگاهی‌اش را می‌سازند، اما حضورش در برابر دیگران همیشه با حقیقت درونی‌اش کاملاً همخوان نیست. او در صحنه است، او را می‌بینند، قضاوتش می‌کنند، اما به علت ناتوانی در بیان خویش احساس تنهایی می‌کند. هستی انسان، عمیقاً خصوصی است و در عین‌حال یارای گریز از زندگی عمومی را هم ندارد؛ هر چه زندگی درونی‌اش عمیق‌تر باشد این تناقض هم عمیق‌تر می‌شود..."

"... : نشستم و به صداهای درونی‌ام گوش سپردم، نغمه‌های شاد و عمیق ساز دل. همنوا کردن آن‌ها با هم در قالب آهنگ، کار آهنگساز نیست، کار انسانی است که بی‌آنکه درخواست زیادی از زندگی داشته باشد، خودش را وقف تمنای فهمیدن خویش کرده است. نوشتن از این تلاش برای خودفهمی جدایی‌ناپذیر است. واژه‌ها و سکوت در هماهنگی جنبش‌های روح به یک اندازه نقش دارند. اما برای کیر کگور این همیشه تمرینی پرتناقض بوده که همزمان آشکار و پنهان می‌کند، مانند این است که به کسی بگویی رازی دارم که گفتن‌اش نتوانم..."

"《بزرگ‌ترین خطر، گم کردن خود، ممکن است بی‌هیچ سروصدایی در این جهان رخ دهد، گویی اصلاً اتفاقی نیفتاده است.》هیچ فقدان دیگری این‌قدر بی‌سروصدا نیست. هر چیز دیگری را گم کنی یا در این جهان کسی را از دست دهی، سلاحی، پایی، پولی، همسر و هر چیز دیگر، قطعاً متوجه آن می‌شوی، و در واقع در این جهان این بی‌خیالیِ معنوی، ظاهر یک زندگیِ شادِ موفق را به خود می‌گیرد."

"... در آثارِ عشق، ...، نوشت که عشق به ازدست‌رفتگان، ناب‌ترین نوعِ عشق است چون شخص در عوضِ آن هیچ چشمداشتی ندارد. اما به همین دلیل، خشم داشتن نسبت به پدری متوفی دردناک است. نمی‌توان انتظار پاسخی برای این خشم داشت و تنها با خود می‌تواند بجنگد..."

"... کیر کگور بر این باور است که《آموختن عشق‌ورزی》مهم‌ترین تکليف انسان است و البته دشوارترین‌اش و از همین‌جا درس‌اش را با پدر و مادری شروع کرد که در همین خانه از دنیا رفتند. او هنوز کودک بود که مرگ و سوگواری را از نزدیک دید، شش سالش بود که برادرش میشل به علت حادثه‌ای در حیاط مدرسه از دنیا رفت. سه سال بعد، در ۱۸۲۲ خواهر بزرگش مارن، در بیست‌و‌چهارسالگی پس از سال‌ها بیماری فوت کرد. به او ثابت شد که محبت از اضطراب و فقدان جدایی‌ناپذیر است. با اینکه بارها و بارها کوشید از اضطراب بگریزد، یا با شوخ‌طبعی دفاعی خود، آن را به شکل دیگری درآورد، یا بین قلم و کاغذ خردش کند، می‌دانست که درست‌تر و انسانی‌تر این است که به خودش اجازه بدهد آن را تجربه کند، چون آموختنِ محبت،《آموختنِ مضطرب بودن》است."

     "و به‌راستی باور دارد که تسلی از راه خواهد رسید، گرچه فقط بعد از رنج و امتحان. باور راسخ دارد که ایمان باید نه از رنج اجتناب کند و نه غرق آن شود، بلکه باید از میان آن بگذرد تا به شادی برسد. حتی حالا در این روز روشن عید پاک، بعد از همه‌ی آنچه برایش رخ داده، خود را《انسانی بی‌نهایت ناشاد می‌بیند که با این‌همه، به لطف خدا به طور وصف‌ناپذیری سعادتمند است.》"

"... او که همیشه نسبت به معنای تکرارها حساس بود، از این موقعیت که خانم هایبرگ نقش دوران جوانی‌اش را تکرار کرد، بهانه‌ای ساخت تا بپرسد چگونه هنرمند باید از جوانی به پختگی و بلوغ گذر کند؟ چگونه باید عناصر عمیق و سطحی کارش را با هم آشتی دهد؟ چگونه باید هم ویژه بودن تجربه‌ی خودش را و هم حقیقت مشترک هستی انسانی را بیان کند و چگونه باید به این پرسش‌ها روی صحنه و زیر نورهای درخشان شهرت جان ببخشد؟"

     "کیر کگور متوجه شد که این بازیگرِ بت‌شده، در سال‌های بین بازی دو نقش ژولیت، دریافته که شهرتش《پوچ》و شکوهمندی‌اش گرانبار است. حالا که به اوج توان هنری‌اش رسیده، شایعاتی دهان‌به‌دهان می‌چرخد که دارد پیرتر می‌شود. مردم دمدمی‌اند:《همان هیجان بی‌مزه‌ی پرتب‌و‌تابی که در ستایش او بی‌وقفه بر طبل بزرگ ابتذال می‌کوبید و فصاحت کلامش را می‌ستود، حالا همان هیجان از هنرمندی که از او بت ساخته بود خسته شده، می‌خواهد از شرش خلاص شود، دیگر نمی‌خواهند او را ببینند – او باید خدا را شکر کند که آرزوی نابودی‌اش را ندارند. همان هیجان کاذب حالا نثار بت شانزده ساله‌ی جدیدی می‌شود و به افتخار او بت سابق کاملاً از چشم آن سلیقه‌ی مبتذل می‌افتد. چون سخت‌ترین مشقتِ جدایی‌ناپذیر از بت بودن ا��ن است که تقریباً نمی‌توان تصور کرد کسی بتواند با افتخار از این مقام خلع شود."

     "در ۱۷۹۸ شلگل نشریه‌ای به نام آتنائوم راه انداخت که در آن حلقه‌ی ینا و دوستان‌شان به یک ادبیات رمانتیک متمایز که ملهم از نامه‌هایی در باب آموزش زیباشناختی انسان اثر شیلر که در ۱۹۷۵ منتشر شده بود، متمایل بودند. شیلر در این متن اصرار دارد که《رشد قابلیت احساس در انسان، فوری‌ترین نیاز عصر است》و استدلال کرد که ما《زمانی کاملاً انسان می‌شویم که در آثار هنری زیبا تأمل کنیم، آثاری که تجربه‌ی "آرامش کامل و بی‌قراری بی‌نهایت" در ما بر می‌انگیزند.》"

     "در سفری به دریاچه‌ی اسروم، در هشتم ژوئیه، آسمان تاریک شد و کیر کگور خود را برای هوایی محشر آماده کرد. او نوشت:《من دیده‌ام آشفته شدن دریا را وقتی آبی خاکستری می‌شود، وزش تندباد را آن هنگام که از نزدیک شدن طوفان خبر می‌دهد و در امتداد ساحل شن و علف‌ها را به پرواز در می‌آورد تماشا کرده‌ام، اما هرگز نمایشی را ندیده‌ام که در آن کل جنگل با وزش تندباد به حرکت درآید (این صور یادآور صور اسرافیل در قیامت است)، اما فقط باران بارید.》..."

     "که بود که بر فراز صخره‌های گیلایه《تنها و فراموش‌شده》ایستاد و به《بزرگی و ناچیزی》زندگی خود می‌اندیشید؟ چه میزان از افکارش از دریای مواج برمی‌خاست و چه تعداد از آن‌ها برگرفته از نشریات ادبی، دفترهای شعر یا درس‌های زیباشناسی بود؟ کدام بخش‌های او از نیتروف، از استورم‌گاید، از کلیسای بانوی ما می‌آمد؟ آیا او در سفر به گیلایه به درون خویش هم سفر کرده یا شهر را ترک گفته بود، تا روحش را بر اساس‌ تصوری که درون دیوارهای آن کشف کرده بود، بازسازی کند؟ آیا آنجا با سوسن‌ها و پرنده‌ها خودش را پیدا کرد؟ خود را دگرگون ساخت یا خود را خلق کرد؟ آیا سفر تمام شد و نوشتن آغاز؟"

     "البته او تا این زمان آموخته بود که نمی‌توان صرفاً با نگاه کردن به آینه به معرفت نفس دست یافت. چون آن که به او می‌نگرد هرگز خودی متمایز و ناب نیست. او اعتراف کرد که《ما اغلب با از آنِ خود پنداشتن اندیشه یا نظری که یا برخاسته از زمانی است که آن را می‌خوانیم یا در ضمیر کل زمانه نهفته است، خود را فریب می‌دهیم.》او نوشت:《اگر زندگی‌های درونی ما همیشه جهان را منعکس می‌کنند، چگونه می‌توانیم خود را جدا از جهان بشناسیم؟ بله، حتی حالا که دارم این ملاحظات را می‌نویسم. شاید همین‌ها هم حاصل تجربه‌ی زمانه است.》و درون هر لایه از تأمل، فضای کوچکی برای فریب و تظاهر وجود دارد."

"...، به این می‌اندیشید که چگونه می‌تواند با تکرار به ثبات، پیوستگی و انسجام برسد. شوهر وفادار هر شب پیش زنش برمی‌گردد، مسیحی مؤمن هر روز هنگام نیایش و هر یکشنبه در کلیسا به خدا روی می‌آورد، فکر مادر نیز همیشه پیش بچه‌اش برمی‌گردد. آدم‌ها از طریق این تکرارهاست که به وعده‌هایشان وفادار می‌مانند و در گذر زمان تداوم می‌یابند. آن‌ها به خود رجوع می‌کنند، اما با گامی به پیش نهادن نه با رجوع به گذشته و به همین صورت است که به عشق‌هایشان وفادار می‌مانند..."

"... وقتی انسانی اضطراب امکان را از سر می‌گذراند – یعنی وحشت نامشخص هستی‌ای را که مبنای استواری در دنیا ندارد، چون زیر هر گامی که برمی‌دارد نیستی بی‌کرانی را احساس می‌کند، یاد می‌گیرد که هیچ اضطرابی نداشته باشد، نه به این دلیل که می‌تواند از رخدادهای وحشتناک زندگی بگریزد، بلکه به این دلیل که این‌ها در مقایسه با وحشت امکان چیزی نیستند..."

"...《واقعاً چه لذتی دارد که کتابی نوشته باشی، کتابی که برآمده از یک نیاز درونیِ توضیح‌ناپذیر نیست و بنابراین غافل از این است که آیا به درد چیزی در این جهان می‌خورد یا نه، در واقع شرمنده و خجالت‌زده است، مثل شاهد مردد یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی نهانی – نه، نه، کتابی که حاصل ازدواج مصلحتی ناشر و مردم است.》"

     "آیا او مقصد این را‌ه‌هاست یا مبداءشان؟ در جنگل گریبس، دور از جاده‌ی فرِدِنسبورگ، محلی هست که گوشه‌ی هشت‌راهه نام دارد. روح او شبیه این نقطه‌ی دورافتاده است:《تنها کسی که به‌خوبی در جستجوی آن باشد پیدایش می‌کند، چون هیچ نقشه‌ای آن را نشان نمی‌دهد.》در واقع در خود نام آن تناقضی هست، چون چگونه تقاطع هشت جاده یک گوشه درست می‌کند، چگونه جایی که پاخورده و بارها و بارها روی آن رفته‌اند، دور از جاده و ناپیداست؟ ولی آنجا این‌طور است. آنجا واقعاً هشت راه وجود دارد و با این حال جای خیلی خلوتی است. جز باد کسی از آنجا عبور نمی‌کند و کسی هم نمی‌داند از کجا می‌آید و به کجا می‌رود.《اگر در همه‌ی آن کوره‌راه‌ها، همه‌ی آن کتاب‌ها، همه‌ی آن اسامی مستعار، یک حقیقت واحد باشد این است که آدمیان مادامی که در راه هستند، هیچ مسیر روشنی را در زندگی تشخیص نمی‌دهند. آدم در جنگل هرگز خیلی دور را نمی‌بیند.》..."

     "با همه‌ی این احوال، معلوم بود که خود مولر به این مسائل《شخصی》علاقه‌مند است، چون مقاله‌ی او از نقد ادبی به سوی ارزیابی روان‌شناختی و ترور شخصیت رفت. او با غرور و تکبر یک کورزری واقعی، نوشت که خلاقیت زیاد کیر کگور حاصل سرشتی بیمار، یعنی غیرطبیعی، ناسالم و زنانه است.《به نظر می‌رسد نوشتن و تولید کردن برای او تبدیل به نیازی جسمانی شده است، یا از آن مانند دارو استفاده می‌کند، درست همان‌طور که در بعضی بیماری‌ها، حجامت، بادکشی، حمام بخار، داروی قی‌آور و ... استفاده می‌کنند. درست همان‌طور که شخصی سالم با خواب آرامش می‌یابد، ظاهراً او با دواندن قلم آرامش می‌یابد و به‌جای خوردن و نوشیدن، خود را با نوشتن سیر می‌کند. به‌جای آنکه مانند آدمی عادی هر سال یک بچه به دنیا بیاورد، انگار طبیعتِ ماهی دارد و تخم‌ریزی می‌کند.》..."

"... اما وقتی کسی صادقانه و شرافتمندانه سه دلار و ۶۴ شیلینگ داده و بعد به او گفته می‌شود آن را به همان شیوه بخوانی که کتاب مقدس را می‌خوانی، اگر آن را نفهمیدی، دوباره از اول آن را بخوان، اگر بار دوم هم آن را نفهمیدی بهتر است مغزت را منفجر کنی – احساس عجیبی بر او غالب می‌شود. لحظه‌ای پیش می‌آید که ذهنش پریشان گشته و به نظرش می‌رسد که نیکولاس کوپرنیک، وقتی اصرار داشت که زمین دور خورشید می‌گردد، احمقی بیش نبود، بر عکس، آسمان‌ها و خورشید، ستاره و زمین و اروپا و خود کپنهاگ دور سورن کیر کگور می‌گردد، او هم آن وسط ساکت ایستاده و حتی یک‌بار به نشانه‌ی پاسخ به ادای احترامی که به او می‌کنند، کلاهش را بر نمی‌دارد."

"... همه‌ی انسان‌ها باید خودشان بشوند و به‌سختی می‌توانند از غلتیدن به نومیدی اجتناب کنند. بعضی از فراوانی امکانات ناامید می‌شوند، بعضی دیگر از کمبود آن‌ها: وقتی افکار آنچه ممکن بود بشود و آنچه ممکن است در راه باشد، بر《خود》غالب می‌شوند،《خود از خودش می‌گریزد.》و《با دست‌وپا زدن در میان امکانات، خودش را از پا می‌اندازد》و توان حرکت را از دست می‌دهد، اما بدون امکان‌ها《آدمی نمی‌تواند نفس بکشد.》..."

[Hossein · Rating 5 out of 5]

آنچه به راستی نیاز دارم، فهم این است که چه باید بکنم، نه اینکه چه باید بدانم. مهم یافتن یک هدف است. مهم یافتن حقیقتی‌ست که برای من حقیقت باشد، یافتن اندیشه‌ای که حاضر باشم برایش زندگی کنم و بمیرم. تا حتی اگر کل جهان از هم فرو بپاشد، من بتوانم به او چنگ بزنم. این همان چیزی‌ست که به آن نیاز دارم وبرای آن به جان می‌کوشم...

[César · Rating 4 out of 5]

La corte de Kierkegaard parece estar compuesta de apasionados y fervientes seguidores, temperamentos anhelantes que ven en la figura del pensador y escritor danés un compromiso vital radical y verdadero.

La persona de Kierkegaard, pese a haberse puesto en el centro de su reflexión, resulta enigmática. Los principales datos fácticos y externos de su vida son conocidos, sobre todo el decisivo episodio de la ruptura del compromiso matrimonial con Regina Olsen, hecho capital que condicionaría su vida y obra a partir de entonces. Sigue siendo un enigma las razones profundas de la decisión que le llevó a romper con una previsible vida burguesa y mundanamente exitosa para abrazar una carrera de insobornable autonomía intelectual, soledad y renuncia. Una vida, la posterior a la ruptura con Regina, marcada por la vivencia y la reflexión en torno al cristianismo, a cómo ser cristiano en el mundo, a, en definitiva, cómo ser humano en este mundo. En ese camino, que duró cerca de veinte años, escribió una obra extensa, monumental, cuyos costes editoriales asumió él mismo casi por entero, y cuya repercusión le llevó a enfrentarse con la prensa de la época y la Iglesia institucional en un combate feroz que se agudizó durante los últimos años de su vida.

La biografía de Clare Carlisle no sigue un desarrollo lineal, sino que avanza mezclando los años bajo una directriz temática y no cronológica. Quien conozca bien la obra y la vida de Kierkegaard no encontrará aquí grandes novedades o revelaciones. Para quien, como yo, se inicie en estas materias, resulta un libro ameno, accesible, bien documentado y que transmite pasión y admiración por S.K.

[Nafiseh · Rating 5 out of 5]

«–و حالا آرامگاه او را نشان میدهد –زیر نام سورن ابی به درخواست خودش بیتی از نیایشی سروده برورسن حک شده است .او و پدرش در سالن همایش موراویان سروده های بروسون را با هم میخواندند:
در اندک زمانی خواهم مرد
و یکباره مبارزه تمام خواهد شد
آن گاه در آلاچیقی از گل های سرخ آرام میکیرم
و تا ابد
و تا ابد
با مسیح خود سخن می گویم.»


و تاريكي به تعويق مي افتد، گویی تمام کودکان متولد شده ی این لحظات در سر تا سر هستی ،آغوش و‌ نام کوچک مرا میشناسند و تمایل زیادی به دوست داشتن هم زمان یکدیگر و او دارند.مهم ترین راز سفر چیزی غیر از این است؟اين لحظات اين لحظات اين لحظات كه او بی همتا و تنهاست و شاید دوستم دارد؟سپس دیگرباره تاریکی چون راز دیگری آشکار میگردد و تو از یک جایی به بعد از آن آخرین راز در نهان فاش شده میفهمی که از یک جایی به بعد که بی صدا در برش گرفته بودی و با بی خیالی که تن به نوع غریبی از وارستگی ساییده بود، از جستجوی دائمی دست کشیدی و پایان یافتی. به تنهايي او دچار گشتی و در اين لحظات كه تا اين لحظات دوام و اشک يافته ،دوستم دارد؟ من را درد ميكند؟
من ،در رویاهام از این جهان رفته ام.رفته ام. تاریکی و تاریکی و تاریکی

[Murtaza · Rating 3 out of 5]

"If there were no eternal consciousness in a man, if at the bottom of everything there were only a wild ferment, a power that twisting in dark passions produced everything great or inconsequential; if an unfathomable, insatiable emptiness lay hid beneath everything, what would life be but despair? If it were thus, if there were no sacred bond uniting mankind, if one generation rose up after another like the leaves of the forest, if one generation succeeded the other as the songs of birds in the woods, if the human race passed through the world as a ship through the sea or the wind through the desert, a thoughtless and fruitless whim, if an eternal oblivion always lurked hungrily for its prey and there were no power strong enough to wrest it from its clutches - how empty and devoid of comfort would life be!"

Søren Kierkegaard lived in a melancholy way and this biography of him inescapably has the same character. Kierkegaard exemplified human life as a trial at the end of which lies the eternal, towards which people whose vision remains clear try to strive. That he lived during a period in which Europe was rapidly modernizing in every manner makes his philosophy more interesting. He saw a world in which most people, including Christians whose religious belief tended towards the merely aesthetic, lived under what he saw as a form of illusion. To pull people out of an illusion you have to do so gently and also be willing to step consciously into the illusion with them. Kierkegaard wrote evocatively and reflected deeply on his inward state, before passing away at the young age of 42. In that time he thought, a lot, about how to live well as a human being. Perhaps in a less confused age the answers would have come more naturally and with less pain inflicted on himself and others.

This biography is structured atypically, in that it does not follow a chronology but rather dips in and out of episodes from his life. What did Kierkegaard do? Not much other than write, preach, reflect on minor (to us) personal dramas while anxiously awaiting his final departure from the world, something that he always felt to be right around the corner. Kierkegaard did not exactly live a cheerful life. But he strived hard to find meaning in suffering and see joy on the other side of it. In that, he could be called either a Platonist, Stoic, Sufi or whatever one prefers – the basic outlook bears much in common. This biography is worth it for the elegant prose, as well as the moving excerpts from Kierkegaard's own books.

[Tavan T · Rating 4 out of 5]

This was one of the most thorough accounts of the lives of Kierkegaard that I've seen. Regarded by many as the "Father of Existentialism", Kierkegaard explored the depths of the human condition with a zeal that was unparalleled at the time. The book provides intimate details of the inner workings of his mind, his motivations, his faults and his faith. It explores his desire for acknowledgement as a good writer and the way this desire clashed with his need to express what he regarded as the Truth. Kierkegaard was the embodiment of Colin Wilson's Outsider. He dared to be different and refused to waver from his beliefs in spite of the pressure he faced from the society in which he existed. He remained immersed in it in spite of it's reluctance to accept his admonitions and appreciate his ideas. This is most admirable.

I think I ended up giving the book 4/5 stars because of my own perspective/bias on the conclusions which were arrived at by this prolific thinker. One of these was his FIRM stance on the existence of God given the facts that he acknowledged. There seems to be a great deal of cognitive dissonance here. Based on all the premises presented in much of his work, Kierkegaard seemed to suspect that God may not exist or that if God does exist, God does not play an active role in the life of man. This is the nature of the anxiety-accompanying freedom that he notes in his work. All that being said, I enjoyed the book and would highly recommend it, especially as a reference while reading Kierkegaard.

[Levi · Rating 5 out of 5]

After answering the question of who were they?*, the most important task for a biographer is to justify themselves—justify their presence and voice—as the deliverer of the answer to that most important question. There are lesser writers than Carlisle, and these lesser writers would not have been able to justify themselves as gracefully as Carlisle has here. She prioritizes style and fluidity and shares only the facts of K’s life that don’t interrupt this river-like forward motion. So, some details are missed and some stories never told, but the overall feeling by the end is one of overwhelming contentment. Similar to the way K designed his image and his life to be posthumously understood, this biography both illuminates and encourages. A treat of a biography of a treat of a person.

*This question—who am I?—was the thing that animated K’s entire life. Every decision, every thought, every word: who am I? And although his efforts to answer this question reached an eventual fever pitch, he never managed to find a totally satisfactory answer. Perhaps the answer lies beyond life’s liminal limits. But still he wrestled. And wrestled and wrestled, like Jacob did, until finally, death (life?), silence (song?), dusk (dawn) ...

[Bryan Olin · Rating 5 out of 5]

One of the best biographies I’ve ever read. Just beautifully written.

[John Boyack · Rating 5 out of 5]

A dear, close friend sent me this after a very difficult separation and divorce.

I am Over The Moon to be returning to one of my absolutely favorite hobbies.

Only mid-way through the book did I begin to underline so my apologies for a wee bit of a false start. We pick up the baton at p. 151.

Golden! moments:

Repetition: A New Philosophy Of Life, p. 151
'One lives only once, one must have someone to whom one can make oneself understood. How much there is in that; especially when said with absolutely no pretension. Then it hits really hard.'

Repetition: A New Philosophy Of Life, p. 159
'It was obvious that he was going to be unhappy; that the girl would also become unhappy was no less obvious, although it was not so immediately possible to predict how it would happen . . . Nothing could draw him out of the melancholy longing by which he was not so much coming closer to his beloved as forsaking her. His mistake was incurable, and his mistake was this: that he stood at the end instead of the beginning.'

Repetition: A New Philosophy Of Life, p. 162
'I am unable to make a religious movement, it is contrary to my nature.'

How To Be Anxious, p. 166
With this account of his authorship, Kierkegaard is setting himself decisively, defiantly apart from the world, showing his disdain for worldly success. He has come to believe that 'the world, if it is not evil, is mediocre.'

How To Be Anxious, p. 178
Reading Arndt has clarified and deepened the conviction already expressed in Fear And Trembling: that joy lies on the far side of suffering, that struggle must precede consolation, that 'only the one who was in anxiety finds rest.' Kierkegaard believes, now as then, that experiences of suffering and doubt are a crucial training in becoming fully human.

Life's Labyrinth, p. 200-201
'We need dynamic personalities, unselfish people who are not immersed and exhausted in endless considerations for job, wife, and children.'

His brother Peter is his closest kin, and it is difficult to work up much festive cheer for him; instead, he recalls how Peter responded to him a year or so ago when he joked that 'I think I will entirely give up being an author and go in for horse-riding or things of that sort,' and Peter 'replied (in all seriousness), "That would be the best thing." That is how pointless my endeavors look to him.'

The Last Battle, p. 237
'Now it must happen. You must break with your father's tradition.'

The Last Battle, p. 243
. . . Socrates doubted that a person is human at birth - one does not slip into being human or gain knowledge of what it is to be human so easily.

Kierkegaard's Afterlife, p. 261
It is difficult to say what caused my tears as I watched Repetition in the Danish Church in 2013, but it had something to do with casting a sideways glance at my life as a whole, and seeing meaning there. Over the years I had often doubted the value of intellectual work, doubted whether the studies of philosophy I had drifted into were what I should be doing, doubted that I had much to offer my students. Sitting in that white church with all the other people who cared enough about Kierkegaard to spend a day celebrating his birthday, I felt a new confidence in whatever it was that brought me there. And in recent weeks, as I have close to the end of this book, I have been moved in a similar way, though not so much in relation to my own life. Following Kierkegaard through his final months to his last days in Frederiks Hospital, I sensed the mysterious weight of a human life, glimpsed in its entirety. It is elusive and intimate, slight and immense, fragile and astonishing.

Thank you, Kit. ;)

[Jesse Goodman · Rating 4 out of 5]

The best available popular writing on Kierkegaard. Well written, with a novelist's flare that the poetic philosopher himself would have appreciated. It is good to see a major Kierkegaard scholar creating more poetic work; this is the sort of writing the academy, and particularly Kierkegaard scholarship, is sorely lacking in.

I would recommend this volume to anyone interested in K, whether academic or layman, at any degree of familiarity with his work; to anyone with any interest at all in philosophy (or theology, for that matter); to anyone who appreciates well-written non-fiction; and finally, anyone who professes a Christian faith. 4 stars.

[کافه ادبیات · Rating 4 out of 5]

ویتگنشتاین زمانی گفته بود «کیرکگور با اختلاف عمیق ترین متفکر قرن نوزدهم است. او قدیس بود». عمیق بودن وظیفۀ فیلسوف است، اما «قدیس»بودن چطور؟ منظور ویتگنشتاین بی ربط به ماجرای عاشقی کیرکگور نیست: چهار سال پس از آن لحظه ای که سورن جوان فهمید عاشق رگینه اولسن شده است، تصمیم گرفت از او جدا شود، گرچه همچنان دلبستۀ عشق او بود. کلر کارلایل در کتاب جدیدش توضیح می دهد قربانی کردن عشق رگینه چگونه سرمشق دین داری و فلسفۀ کیرکگور شده بود.

[John Abrams · Rating 5 out of 5]

In Kierkegaards Biografie „Der Philosoph des Herzens“ schafft Clare Carlisle, das Leben von Kierkegaard wirklich spannend darzustellen (seine Familie, seine Verlobung zu Regine Olsen, die Auflösung derselben, seine Freunde und wichtiger noch seine intellektuellen Feinde, sein Leben in und seine Beziehung zu Kopenhagen), gibt dabei auch eine wirklich gute, knappe Einführung in sein Gesamtwerk und ordnet dieses häufig sogar in die größere Philosophiegeschichte ein. PdH ist also einfach eine gute Lektüre, wenn man einen Einblick in Kierkegaards Werk eingebettet in sein Leben bekommen will.

Aber darüber hinaus schreibt Carlisle die Biografie bewusst als eine „kierkegaardische“: „So wie man nicht aus einem fahrenden Zug aussteigen kann, so lässt sich auch vom Leben kein Abstand nehmen, um über seinen Sinn zu reflektieren. Auf ganz ähnliche Weise betrachtet diese Biografie Kierkegaard nicht von einem entfernten, wissenden Standpunkt aus, sondern schließt sich ihm auf seinem Weg an und begegnet dabei denselben Schwierigkeiten wie er.“ (S.10)

Kierkegaards Leben ist mir durch diese Art der Darstellung erstaunlich nahegegangen. Mir war nicht bewusst, wie tragisch und ganz oft einfach nur bedauerlich Kierkegaards Leben war - gerade durch die Auswirkungen seiner Verlobung zu Regine Olsen. Meistens war das einfach seinem eigenen Denken geschuldet. Durch PdH ist mir ein bisschen aufgegangen, wie schwierig es sein kann, sich der Frage zu stellen, was es wirklich bedeutet, ein Christ zu sein. Wahrscheinlich kann nur der eigene Glaube (kierkegaardisch verstanden) darüber entscheiden, ob Kierkegaard in dieser Frage zu weit gegangen ist oder nicht.

[Greg Talbot · Rating 3 out of 5]

“No matter how much suffering you went through, you never wanted to let go of those memories.”
― Haruki Murakami

"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree." - Martin Luther

The paradox central to Kierkegaard's faith is rooted in the parable of Abraham. The individual abiding faith in Christian faith is so unwavering that Abraham does everything God asks him too. Up to the point of the murder. It is God who wavers, stops Abraham. Letting Abraham has passed.

Carlisle's biography on Kiekegaard demonstrates three themes to me about Kierkegaard's philosophy.
*) He was endlessly plagued with the guilt of breaking off his relationship to Regine Olsen
*) He was endlessly polemical and combative to the ideas of the time, particularly Hegel.
*) Like Luther, he sought a faith relevant to him..and in many ways broke from a religious framework to a philosophical one.

Kierkegaard's central tenants on authenticity, leaps of faith, rennouciation of the world, living out the Socratic questions has always allured me. Also, his inability to commit to his partner, breaking off the potential of a fruitful marriage still hits my softest core, having let go of a potential marriage partner..and leaving years of guilt and self-delusion.

Kierkegaard is earth bound here. Febrile, impatient, combative, unhappy, unwise, ambitious, calculating and in many ways honest. The process of his work...moving from a personal space to evince universal truths, revealing his innermost self and endlessly creating reflects the passionate individualist he was. Imagining he had access to the technology of today, it would be easy to see Kierkegaard on podcast platforms, tweeting, endlessly blogging out his torment.

Further, my feelings on his ongoing attachment to Regine, seem pitiful, delusional and vaguely opportunistic. I totally understand how she would serve as a muse for his work. But I admire Carlisle for not backing away from the subtle hints that the woman had moved on. Letters returned, her re-marriage. We can not escape this world and the responsibility of our actions, even if we feel compelled to a personal project of the highest order.

I think the book leaves out a lot. It truly is a central look at his lived life, not the life of his work and how it proliferated beyond his lifetime. Often called the modern Socrates - Kierkegaard's devotion is axiomatic to the existential thinkers. And yet, ironically, the writers Sartre and Camus of the 20th century who would elude faith for individual autonomy.

Most importantly, the book certifies the idea that there was not a path toward Christianity that Kierkegaard discovered as a roadmap. Instead it was the palpable heart of his Christ-centric love. Describing a moving sermon he states "from the rich, warm heart the speech poured forth, terrifying, yet up building and soothing at the same time; it penetrated the heart so as never to be forgotten.". A vision of moving beyond the religious life to the undiscovered country of unwavering faith.

[Laura Howard · Rating 5 out of 5]

My third Kierkegaard biography, but the first one that’s made me cry. Clare gets it. <3

[Nelson Zagalo]

Quis ler “Philosopher of the Heart: The Restless Life of Søren Kierkegaard” porque tentei várivas vezes ler os livros de Kierkegaard, mas sem sucesso. A escrita de Kierkegaard é demasiado enrolada, rebuscada, escamada. Os temas demasiado fantasistas repletos de dor e sofrimento existencial entremeados por discussões religiosas. Contudo Kierkegaard é uma das referências pioneiras do existencialismo, mais particularmente da melancolia, o que me leva encontrar constantes referências ao seu trabalho. O livro de Clare Carlisle desenvolve uma biografia seguindo um registo próximo da escrita de Kierkegaard, que será excelente para quem leu avidamente o autor, mas para outros, como eu, acaba por não servir de ponte para o trabalho, mantendo tudo igualmente à distância. Interrogava-me no final se o problema estava na escrita e religiosidade do autor, ou se num desfasamento identitário promovido pela idade em mim, isto porque senti o mesmo amargo que senti no ano passado com “Nos Cumes do Desespero” de Emil Cioran, uma desconexão total. Palavras belas de enaltecimento total do interior para questionar tudo e todos teriam sido a minha delícia com 20 anos, hoje não me dizem nada. Tivesse Carlisle realizado um trabalho documental próprio, como fez Sarah Bakewell com o existencialismo de Heidegger e Sartre e talvez tivesse adorado, mesmo que me tivesse ajudado a desistir de uma vez desses dois autores.

https://virtual-illusion.blogspot.com...

[Magdi · Rating 4 out of 5]

سيرة غيرية متميزة عن حياة أبو الوجودية (المؤمنة)، الفيلسوف الذي أحببته دومًا…

[Fat_tony · Rating 4 out of 5]

Great primer for the study of kierkegaard's writings through the lense of his day-to-day and most impactful relationships (they were concerningly so). I probably still won't understand his books but this helped

[Tsung · Rating 4 out of 5]

What if the father of existentialism lived in the twenty-first century? Søren would be posting his radical views on social media without restraint. He would feel right at home using his collection of pseudonyms. Picking online fights with anybody, including prominent public figures such as bishop Mynster. He even gave Hans Christian Andersen a bad review. He did have some in his time, but would he have more followers now? Or would he be flamed or cancelled?

He was fortunate to be born with a silver spoon and was thus free to pursue his passions. He was essentially a prolific writer or essayist. How many would subscribe to his views or his channel? He was also fortunate to snag a good woman in Regine Olsen, considering that physically he was a dork. Even more surprising was for him to give her up for some kind of personal crusade.

The biography is nicely written, but it could have been better by keeping to the chronology. The back and forth in time did not help my understanding of life understood backwards and life lived forwards. It was also a nice introduction to his philosophy but it was still not easy to understand.

The worldly life need not be unspiritual: perhaps the soul does not lose itself in the world, but finds itself there.

’Just as scientists maintain that there is no true science without doubt,’ he asserted, ‘so it may be maintained that no genuinely human life is possible without irony.’

We all long to claim our freedom, and when actuality becomes a swamp we gasp desperately for air. Yet this same freedom, with its dizzying proliferation of possibilities, fills us with anxiety the moment we experience it.

For whoever has learned to be anxious in the right way has learned the ultimate.

[Benji · Rating 4 out of 5]

“Within this undistinguished figure is an extraordinary soul. Beneath his carefree manner he labours at the most difficult human task – just as the ballet dancer’s lightness comes only after years of hard training. The knight of faith ‘buys every moment he lives for the dearest price: He empties the deep sadness of existence, he has felt the pain of renouncing everything, the dearest thing he has in the world, and yet the finite tastes every bit as good to him as to someone who never knew anything higher.”

[Jared Kassebaum · Rating 5 out of 5]

This reasonably popular-level journey through SK's life was eye-opening to the life that undergirded the work. His romantic life, always tied to his ex-fiancee, influenced his view of his own pain as a mark of God's love more than I knew, and his polemics were put into place by the context of the Danish Lutheran church and his struggle with their leadership. At times meditative, at times a historical journey, I feel more in tune with the person and the work he is not able to be detached from.

[Eric Davidson · Rating 5 out of 5]

What a fantastic book.

[Ibrahim · Rating 4 out of 5]

بعد انتهائك من قراءة هذا الكتاب ستشعرُ بحنينٍ مفرط، كما لو أنك كنت تعرفُ هذا الفيلسوف في حياتك من قبل!

[Helmi Chikaoui · Rating 5 out of 5]

العلاقة الغرامية تكون على الدوام ثيمة تعليمية تتعلق بمسألة ماذا يعني أن تُوجَد»، كتب سورين كيركغارد ، بعد أن انتهت علاقته الغرامية الوحيدة بفسخ الخطوبة. مارس كيركغارد التفلسف من خلال النظر إلى الحياة من الداخل، وأكثر من أي فيلسوف آخر أحضر حياته الخاصة إلى عمله. أزمته الرومانسية أسفرت عن تبصرات في الحرية الإنسانية والهوية جعلته يكتسب سمعة ثابتة بوصفه «أب الوجودية». أبدع أسلوبًا فلسفيًا جديدًا، ضرب جذوره في الدراما الباطنية في مسألة أن يكون المرء إنسانًا. مع أنه كان شخصا صعب المراس - وربما خطيرًا كقدوة - كان موحيًا في استعداده لأن يكون شاهد عيان على الحالة الإنسانية. أصبح خبيرًا في الحب والمعاناة في روح الفكاهة والقلق في اليأس والشجاعة؛ جعل قضايا القلب الموضوع الرئيس الفلسفته، ووصلت كتاباته إلى أفئدة أجيال من القراء.
باتت الكتابة نسيج وجود كيركغارد، الحب الحيوي جدا في حياته – ذلك أن كل ضروب حبه الأخرى تدفقت في هذا الحب، وتضخمت كالبحر الذي يرتطم بلا هوادة بأرض بلاده. كان هذا حبًا إجباريًا، مُستنزِفًا: حين كان شابا وجد أنه من الصعب أن يكتب، لكنه ما إن بدأ حتى لم يعد باستطاعته أن يتوقف. كان مستغرقا في مسائل التأليف والسلطة، التمزق الأبدي بين مباهج الكتابة وآلام النشر، مفتونا بالجنس الأدبي، وكثير التدقيق في مسائل الطباعة وتجليد الكتب. كتب كفيلسوف وباحث روحي.
هذا الكتاب يسافر جنبًا إلى جنب مع كيركغارد وهو يسعى وراء قضية الوجود التي نشطته وضايقته معا، جرته إلى الوراء ودفعته إلى الأمام: كيف يكون إنسانًا في العالم؟ انتقد تجريدات الفلسفة الحديثة، وأصر على أننا ينبغي أن نفهم من نحن، وكيف نعيش، تحديدا في وسط الحياة ذاتها، بمستقبل مفتوح أمامنا ومثلما نحن غير قادرين على الترجّل من القطار فيما هو يتحرّك، نحن لا نستطيع أن نبتعد عن الحياة كي نُفكّر في معناها. وبنحو مشابه، هذه السيرة الذاتية الغيرية لا تتطرّق إلى حياة كيركغارد من منظور بعید، مطلع، بل تلتحق به في رحلته وتواجه شكوكها معه.
هذا الكتاب يتخذ شكله من السؤال الكيركغاردي المتعلّق بكيف يكون المرء إنسانًا في العالم.
في بداية أربعينيات القرن التاسع عشر، كان شاباً غنيا، موهوبا، حسَن العشرة، أحبته بعاطفة متأججة امرأة جميلة ذكية - وعلى الرغم من ذلك فقد جعل الحياة صعبة بنحو استثنائي على نفسه. هذه الحقيقة العميقة والغامضة المتعلقة بسيكولوجية كيركغارد كانت ملازمة لموقفه الفلسفي تجاه العالم. ربما كان أول فيلسوف عظيم ينصرف إلى تجربة العيش في عالم حديث بشكل قابل للتمييز، عالم الصحف، القطارات التفرج على البضائع في واجهات المتاجر، متنزهات اللهو المستودعات الكبيرة للمعرفة والمعلومات. مع أن الحياة كانت تغدو من الناحية المادية أسهل وأكثر راحة بالنسبة لأشخاص أثرياء من مثله، حفزت أيضًا ضروب قلق جديدة تتعلّق بمسألة من يكون وكيف يكون مظهره. تعرّض للرأي العام ليس فقط في كتبه المنشورة بل في شوارع كوبنهاغن عبر نوافذ المقاهي المسايرة للموضة في ستروغيت»، وفي صفحات جرائد مدينته، أحسّ كيركغارد بعيون الناس الآخرين عليه – وتألم بسبب ما شاهدوه. في حاشية ختامية غير علمية وصف فيلسوفا في مطلع ثلاثينياته – شخص يُحب نفسه حبًا جمًا - يجلس خارج مقهى في حدائق فريدريكسبيرغ»، يدخن سيجارًا ويفكر مليا بمنزلته في العالم: «إنك تتقدّم في السن، حدثتُ نفسي، وتغدو رجلًا مُسنًا من دون أي شيء... ومن ناحية أخرى، أينما تنظر من حولك في الأدب أو في الحياة، ترى أسماء وشخصيات المشاهير، المُثمَّنون والمُصفّق لهم، يحققون حضورهم أو يتحدّث الجمهور عنهم، المحسنون الكثيرون في العصر الذين يعرفون كيف يجعلون الحياة سهلة أكثر فأكثر، بعضهم بالقطارات، وآخرون بالحافلات والبواخر آخرون بالتلغراف آخرون عبر الدراسات والتقارير الموجزة يسيرة الفهم في كل ما يستحق المعرفة».
في المحصلة، لم يكن لدى كيركغارد زوجة كي يتكلم معها، وبدلا من ذلك دون غضبه، ورثاءه لذاته في نثر رائق، مفصل بنحو رائع. هذا شيء غير اعتيادي، إلا أن أحاسيسه لم تكن كذلك حين نطالع يومياته نتعرف إلى عواطفه الوضيعة لأننا كنا نعرفها أصلا بحميمية في فلسفته استنطق كيركغارد العادة الإنسانية في الحكم على الآخرين المتأصلة عميقا في تفكيرنا الشخصي وثقافتنا الجمعية بحيث إنها تكاد تكون لا مفرّ منها، وكان يُسمّي هذا الحقل الأخلاقي» أو ببساطة «العالم الأخلاقي»، لأنه على غرار كهف أفلاطون» يُطوّقنا ويُسوّرنا. لكن مع أن أحكام الآخرين على غرار أحكامنا يصعب تفاديها، كان كيركغارد يؤمن بأن ما من حكم من هذه الأحكام الإنسانية هو حكم مُطلق أو نهائي. من الممكن دائما، اقترح هو ، أن يحتل مك��نًا مختلفًا – لأن كل فرد ينتمي إلى حقل ذي عمق غير محدود، كان يسمّيه «الجوهر»، «العلاقة مع الله»، «الخلود»، الحقل الديني»، أو ببساطة «السكون» . كتابته تفتحُ هذا الحقل، في قلب الحياة تحديدا، وتومئ للقارئ بأن يدخل فيه.
منذ البداية، كانت هذه العلاقة مشحونة بضروب القلق في ما يتصل بعلاقته مع العالم: هل يتعين عليه أن يضع نفسه بعيدا عن العالم كالناسك أو الراهب، أم يغطس فيه - يسعى وراء النجاح الثروة النساء؛ يُطالب بأرض صلبة لمهنة، ومنزل، وأسرة؟ ربما الآن بات الأمر أوضح أنّ صوغ طريقة للعيش في العالم هي القضية التي تقع في صلب فلسفته وحياته. بالنسبة لكيركغارد، هذه القضية ليست ببساطة قضية فكرية أو براغماتية: إنها على الدوام مهمة روحية، لا تنفصل عن قضية كيف يعيش ما يتعلّق بالله. كان لديه أصلا شعور بهذا الأمر لما قابل ريجينه أول مرة، قبل ستة أعوام، في منزل صديقه پیتر روردام. پیتر، زميله الذي درس معه اللاهوت كانت له ثلاث شقيقات جميلات؛ كان كيركغارد يحب بوليت، وقد زار الأسرة وفي باله أن يراها. ولمّا يتقد حواره ويشع ذكاؤه، يكون باستطاعته أن يشعر بقدرته على أسر شقيقات روردام وصديقتهن الشابة ريجينه أولين في ذلك اليوم تحديدا فكر في تحذير يسوع المسيح، في إنجيل مرقس بخصوص مسألة ماذا ينفع المرء إذا ما كسب العالم وخير نفسه. تلك الليلة كتب الشعر في دفتر يومياته رأى نفسه عائدًا إلى العالم بعد أن «خُلع عن العرش في مملكته الداخلية»: بدا ذلك أشبه بنوع معين من السقوط، مع أنه سواء أكان سقوطاً من النعمة أم من كبريائه لم تكن معرفة ذلك بالشيء السهل. هل إن انسحابه من العالم هو غوايةٌ من المفترض أن تُقاوم، أم إنه مثل أعلى من المفترض أن يكافح من أجله؟ كان ذلك في مايو 1837، بعد عيد ميلاده الرابع والعشرين مباشرة. كانت ريجينه فتاة يافعة لم تبلغ ربيعها السادس عشر، ولم يتم تثبيت تعميدها بعد.


حين سئل سقراط هذا السؤال كيف نستطيع أن نتعلم أي شيء على الإطلاق؟ شرح قائلا: إن كل فرد له روح خالدة، تعرف حقائق خالدة. ولمّا تدخل الروح الجسم تنسى معرفتها، وتحتاج إلى أن تُعلَّم أن تتذكرها. كوننا منفصلين عن الحقيقة، يتعين علينا أن نقضي سنواتنا في العالم نبحث عميقا في داخل ذواتنا كي نكتشف ثانيةً ما فقدناه فكر كيركغارد في هذه الفكرة إبان صيف 1840، قبل أن يطلب يد ريجينه بمدة ليست طويلة. في يوليو ذاك، كتب في يومياته أن مبدأ أفلاطون المتعلّق بالتذكر هو مبدأ «جميل بقدر ما هو عميق وصحيح - لأنه كم سيكون شيئًا حزيناً لو أنّ البشر لا يستطيعون أن يجدوا الطمأنينة إلا في ما يوجد خارج ذواتهم). في الواقع مدن العالم المسيحي تحركت ونشطت في جهودٍ لجمع معرفة العالم بواسطة التجربة العلمية، البحث التاريخي وإعداد التقارير الأخبارية، لكن هل كانت هذه التحريات متنافرة النغمات تُغطي على الأصوات الأهدأ، الأعمق الداعية إلى فهم الذات، إلى السلام الداخلي؟
رؤية أفلاطون المُتعلّقة بالأرواح التي تستذكر معرفتها الضائعة أفضت إلى أسئلة تتعلّق بالكيفية التي يحدث فيها هذا التذكر: أي نوع من التعليم يُقرب الشبيبة من الحقيقة؟ مع أن فلسفة هيغل بكل الجلبة التي أحدثتها في الدنمارك بالإضافة إلى ألمانيا كانت تطمح أيضًا إلى أن تكشف النقاب وتوضح حقيقة كامنة أصلا، إلا أن كيركغارد وجد طرائقها نظرية للغاية، أهدافها دنيوية للغاية الهيغليون كانوا يطمحون إلى معرفة موسوعية بالتاريخ الكوني، بالعلوم الطبيعية بالثقافات الإنسانية المختلفة. كانت فلسفة أفلاطون ورعة أكثر»، وحتى صوفية نوعا ما، وأدت إلى نشوء هجوم جدلي عنيف على العالم». كانت تسعى إلى تخفيف معرفة العالم الخارجي من أجل أن تؤدّي إلى السكون الذي تُصبح فيه هذه الاستذكارات مسموعة».
لذا من المحتمل أن نجد الحقيقة من خلال الانسحاب من العالم. فكر كيركغارد في مسألة البحث عن سكون الدير؛ الرهبنة الفرنسيسكانية في الدنمارك أذيبت على يد الإصلاحيين في العام 1530، إلا أنه كان بوسعه في الأقل أن يتخلّى عن الثرثرة العقيمة للجامعة، التي بدت بالنسبة له مجرد أسلوب آخر للقيل والقال الآتي من السوق، هي فقط مُضلَّلة أكثر في تطلعاتها المتغطرسة. هل كانت جهوده الفلسفية أيّ شيء أكثر من كونها عرضًا للإنجاز الفكري سعيا وراء المنزلة الدنيوية والإطراء؟ هل كانت تلك المكاسب في العالم تعني خسائر في روحه، كما يُشير إليه الشعر في «إنجيل مرقس»؟
لكن في تدوين آخر في يومياته يعود إلى يوليو 1840، وضع تخطيطا لفكرة مناقضة، أن البشر لا يصلون إلى إنجازهم من خلال ترك العالم وراءهم. ماذا لو وجدنا أنفسنا في ما يتعلّق بالله وفي ما يتعلّق بالعالم في وقت واحد، في الحركة نفسها ؟ هنا كيركغارد جرّب الفكرة القائلة إن الظروف الدنيوية، التي جمعها في كلمة «محدودية»، هي قوام الحياة الدينية: «أصبح واعيا بشرعيتي الأبدية، وضرورتي المقدّسة، وفي محدوديتي الممكنة (إني هذا الكيان الخاص، المولود في هذا البلد في هذا الزمن، تحت التأثير متعدّد الجوانب لكلّ هذه البيئات المتغيرة)». إنّ «الحياة الحقيقية» للإنسان(7)، اقترح قائلا، ، هي تمجيد للمحدودية. هذا الإنجاز هو تسام روحي، إلا أنه «لا يعني التسلل من المحدودية كي يُصبح مُتبخّرًا في طريقه إلى السماء، بل يعني بالأحرى أنّ المقدس يسكن المحدود ويجد طريقه فيه».

[Trang Xu · Rating 4 out of 5]

Để viết về cuộc đời của Kierkegaard thật sự là một thử thách. Ông qua đời ở tuổi 42, tại Copenhagen, dường như đã kiệt sức sau một khoảng thời gian bùng nổ năng suất một cách phi thường, và vì thế Kierkegaard đã để lại cho chúng ta một kho tàng văn bản triết học được viết như các bài giảng, các cuộc đối thoại, các bài phê bình sách. Kierkegaard sống một cuộc đời thoải mái về mặt tài chính do thừa hưởng từ người cha thương gia của mình, và có một cuộc sống gần như “bình lặng”, Kierkegaard đã từng từ chối một chuyến đi xa vì lo rằng chuyến đi sẽ đưa cho ông nhiều ý tưởng hơn nữa. Xa bàn làm việc, hoạt động chính của Kierkegaard là đi lang thang khắp thành phố - một hoạt động mà ông tự gọi là “people baths” - Kierkegaard có, “một dáng người nhỏ, gù, mắt sáng mặc một chiếc quần dài kỳ quặc” với một mớ mái tóc dài quá nửa thước so với đầu, hình ảnh này của Kierkegaard được coi là một món quà cho những người biếm họa ở Copenhagen thời đó.
Một trong những lời bình phẩm nổi tiếng nhất của Kierkegaard là cuộc sống phải được sống bằng cách tiến về phía trước nhưng chỉ được hiểu bằng cách nhìn lại, và Carlisle tuyên bố rằng cô ấy muốn viết một cuốn tiểu sử theo cái cách một “Kierkegaardian”viết về Kierkegaard, vì vậy cô ấy đã từ bỏ cách viết theo niên đại thông thường. Cuốn sách được mở đầu vào tháng 5 năm 1843, với việc Kierkegaard đang vô cùng ngạc nhiên khi đi trên chuyến tàu trở về quê hương Copenhagen từ Berlin. Ngay lập tức, chúng ta có thể thấy một vấn đề mà bất kỳ người viết tiểu sử nào về một người hầu như không làm gì khác ngoài việc viết như Kierkegaard đều sẽ phải đối mặt: làm thế nào để lấp đầy các trang sách hoặc làm thế nào để viết theo một cách khiến cuộc sống của người đó trở nên sống động trên những trang sách.
Mặc dù cách viết có vẻ khó hiểu vì Carlisle sẽ đưa chúng ta từ Kierkegaard của những năm 1843 đi dần về quá khứ rồi lại tới tương lai ( điều mà chúng ta hẳn sẽ chế nhạo nếu nó được viết từ cây bút của một tác giả thời Victoria), đây chắc chắn không phải là một cuốn sách ngớ ngẩn, và rõ ràng Carlisle yêu thích và hiểu rất rõ về chủ đề mà cô ấy viết - cuộc đời và sự nghiệp của Søren Kierkegaard. Sự nhấn mạnh của cô trong “Philosopher of the Heart” là về các cuộc đấu tranh tôn giáo của Kierkegaard, điều này rất thích hợp ở chỗ Kierkegaard nghĩ rằng đây là phần quan trọng nhất trong những tác phẩm của ông - mà thực chất, chính toàn bộ ý nghĩa của sự nghiệp Kierkegaard.

[Timo · Rating 5 out of 5]

„Carlisle [the author] has a keen feel for the tension between the worldly Kierkegaard - the one who flooded his journals with admissions of vanity, pettiness, rivalry and concerns about status - and the spiritual man, determined not to confine himself to the sensualist „basement“ of existence, but rather make use of the entire house“

Reading a biography is such a great way to make a new friend!
I really enjoyed this biography of Søren Kierkegaard. I liked the atypical structure, not being in chronological order, as well as the many cited thoughts and notes of his journal entries and publications. I already started reading into one of his own works. Søren definitely was some interesting dude.




„Writing became the fabric of his existence, the most vibrant love of his life - for all his other loves flowed into it, and it swelled like the ocean that crashed restlessly against his native land.“

„for we can never see another person‘s inward labour, nor know all the joys and sorrows stirring in another soul“

„when he composes his works, he reads his sentences aloud, often many times, to sound out their rhythm and melody. He spends hours like this, „like a flautist entertaining himself with his flute“, and during these hours he falls „in love with the sound of language - that is, when it resounds with the pregnancy of thought“. “

„because irony is to existence what doubt is to science: just as scientists maintain that there is no true science without doubt, he asserted, so it may be maintained that no genuinely human life is possible without irony.“

„there is nothing that requires as gentle a treatment as the removal of an illusion“

„I went out to the cafe where I had gone every day the previous time to enjoy the beverage that, according to he poet‘s precept, when it is „pure and hot and strong and not misused“, can always stand alongside to which the poet compares it, namely friendship. At any rate, I am a coffee-lover.“

[James Hogan · Rating 4 out of 5]

An absolutely wonderful read. I confess to having very little knowledge of Kierkegaard before this book...and much more knowledge after! I pretty much knew that Kierkegaard was a philosopher of some kind, but I did not know much else. This quirky and surprisingly beautifully written biography did much to show me the man that Kierkegaard actually was. Written in a bit of a spacey and elliptical fashion and jumping between Kierkegaard's present, future and past, I found myself enthralled with the life of this Danish Christian philosopher. Although Kierkegaard himself may quibble with my description of him, as he did not always feel at home or comfortable in his own home of Denmark. And as philosopher, he was one who was often scorned and mocked in his own lifetime, other contemporaries receiving the lion's share of adulations and praise. And as a Christian? He would surely say he was one who followed Christ, but he sneered and wept over the Danish state church and their version of Christianity. This was one of the things that surprised me the most - I (with my very little knowledge) did not realize how much of Kierkegaard's writings revolved around his faith and his struggles to understand how a Christian ought live. And really - at the end of this book, it seems as if Kierkegaard - according to the author - spent his passion and his life attempting to understand the answer to two questions. What is it to be human? And what is it to be a Christian? I find myself very interested to read some of Kierkegaard's writings myself now. Although I somewhat doubt my intellectual acuity to read and fully grasp Kierkegaard's writings, I am intrigued by the subjects Kierkegaard focused on and would like to at least read his "easiest" book. Recommendations? Apart from that though, this book is not just a book about Kierkegaard's philosophy and professional life. This is also (or even primarily?!) a book about Kierkegaard as a man and how his experiences throughout his life both shaped and were shaped by his writings. This is certainly well known to anyone who knows anything about Kierkegaard, but I did not realize that he was engaged to a woman when he was young, broke it off, then was continually haunted and tormented by his memories and thoughts of her until the day he died. His thoughts and ponderings on himself, Regine and their relationship are found all throughout his writings and surely contributed a bit to the angst that we see poured out in his works. And then of course, I discovered how Kierkegaard related to his father, his brothers and how he interacted with the other intellectual and cultural figures of the day. The author's breadth and depth of research is impressive here and I most enjoyed this book. Not always an easy read, but it was surely one that made me think and ponder. It made me think of my own life, and what it means to be human. And it made me think on the nature of suffering - and how we as Christians so often quail from the thought. Kierkegaard didn't have all the answers and I think that at times he could be too hard on others who didn't understand the Christian walk precisely as he did. So he wasn't perfect. But he was striving to understand God better as he peered into the depths of his own heart. Might we all examine ourselves and in this examining, realize that we have a desperate and sure need to know God. And in this realization, may we look to Christ and Him crucified and in this looking find total joy and eternal salvation as we believe on His name!

[Kenneth Scott · Rating 4 out of 5]

Either/Or is probably my favorite book that I’ve read over the last year. I think about it a lot. So it’s nice to have a biography like this that contextualizes works like that within Kierkegaard’s life. It’s like an ideal intro.

[brian · Rating 4 out of 5]

interesting approach to a biography and while it dives into a bunch of his texts, it's not just that.
mostly made me want to re-read a bunch of k's books.

[Tony Gualtieri · Rating 5 out of 5]

A good biography, which summarizes the life and work in an accessible manner. The form is almost epic, beginning in mid-life then filling out the story in a roughly chronological order. Kierkegaard is portrayed as reclusive and vindictive, inspired to write in large part by his broken engagement. For me, Kierkegaard's thought remains elusive, but I suspect that is due to my own failings and, perhaps, the mercurial essence of his philosophy.

[Sebastián Sáez M. · Rating 5 out of 5]

Clare Carlisle definitivamente logra su misión: escribir la primera biografía kierkegaardiana de Søren Kierkegaard. El libro nos muestra cómo se percibía la figura pública del filósofo, describe con facilidad y de forma completa las complejidades de la época en que se desarrolla su actividad filosófica.



Detalle de El Corsario. 6 de marzo de 1846. (Biblioteca Real Danesa). Søren Kierkegaard solo, mientras el universo gira alrededor de él.

Pero no sólo esto, para que sea una biografía kierkegaardiana debemos abordar todo lo que gira en torno al autor desde su propia subjetividad: ésta es la única manera de comprender definitivamente la obra de Søren. Este problema, digno de estudio de la historiografía de la Filosofía, — pues, a pesar de altamente recomendable, no conozco otro filósofo en el que su propia subjetividad sea tan poderosa para comprender su obra — arrastra incluso a sus lectores a inmiscuirse y descubrir las profundidades de su angustiada alma, compartiendo las suyas. La misma autora señaló que escribir El filósofo del corazón fue una experiencia emocional:

Como biógrafa tuve que pasar mucho tiempo con él y hasta intimar. Mi interés por el danés creció, lo cual hizo más frustrante su personalidad mortificante. A veces, cuando escribía el libro, sentía que perdía mucho tiempo con un pariente cercano, por quien no puedes dejar de preocuparte, y de quien no puedes huir fácilmente, de ahí que te vuelvas un poco loca.

Admito haberme emocionado más de la cuenta en varios de los pasajes escritos en esta biografía. Todo aquel que lo lea debe asumir este riesgo. Descubrir a Kierkegaard implica descubrirse a si mismo.

Recomiendo leer esta biografía de corrido para mayor disfrute, no está escrita de forma tan lineal, puesto que su propósito es ahondar en Søren Kierkegaard como sujeto de estudio: no es una biografía convencional. A veces se pierde el hilo conductor del tiempo, pero, ¿realmente es necesario?

Porque pronto, muy pronto
habré ganado;
la lucha toda, como un suspiro,
habrá pasado.
Que pueda entonces hallar reposo
entre las rosas
y eternamente
con mi Jesús
hablar sin prisas.