What do you think?
Rate this book
Cultuurmarxisme
Er waart een spook door het Westen, niet dat van het communisme, maar van het cultuurmarxisme. Het communisme is dood, het cultuurmarxismespringlevend. Cultuurmarxisme is een term waarmee critici bepaalde onderdelen van de linkse politieke agenda aanduiden en afwijzen. Volgens de critici zou het marxisme weliswaar zijn verslagen, maar is het als een Phoenix uit zijn as herrezen in een andere vorm. Marxisten hebben de preoccupatie met de materiële (sociaaleconomische( omstandigheden verlaten en zich gericht op de cultuur. De arbeider (het proletariaat) 'als troetelkind van linkse intellectuelen' heeft plaats gemaakt voor nieuwe verworpenen der aarde (Fanon(. Het heeft geleid tot een soms absurde zoektocht naar ''nieuwe zieligheid''.Of doet dit onrecht aan de ernst van de situatie? Is wellicht meer te zeggen voor cultuurmarxisme dan we zouden denken? Is het niet gewoon juist dat de arbeider zich heeft geëmancipeerd en staan nu nieuwe groepen in de wachtrij die onze aandacht en zorg verdienen? Hebben de critici van het cultuurmarxisme het niet gewoon bij het verkeerde eind?
- GenresNonfictionPolitics
296 pages, Kindle Edition
Published February 16, 2019
6 people are currently reading
64 people want to read
About the author
Paul Cliteur
44 books20 followersProfessor of jurisprudence, philosopher, writer and publicist.
He is known for his conservative, atheist, republican and pro-animal rights views.
He is known for his conservative, atheist, republican and pro-animal rights views.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
June 30, 2018
Het begrip cultuurmarxisme is niet zo ingeburgerd als het hoort. Nochtans is het mijns inziens de meest invloedrijke politieke kracht van de laatste vijftig jaar in Europa en de Verenigde Staten. Vreemd dat het zo lang duurde aleer een auteur als Sid Lukkassen het begrip in de Nederlanden benoemde.
Over wat gaat het? Traditioneel stellen marxisten dat de economische onderbouw dient aangepakt opdat het proletariaat erna via politiek en cultuur de verdere samenleving socialistisch zou maken. Gramsci en erna Mao met zijn Culturele Revolutie zagen dat dit niet werkte en draaiden de volgorde om: niet de economie, maar wel de cultuur is leidend tot revolutie. De voorbeelden zijn legio: hoe slavernij en kolonialisme worden herschreven; hoe feminisme de haat tegenover de man in het algemeen voedt, maar wegkijkt als buitenproportioneel veel islamitische mannen zich vergrijpen aan verkrachtingen; de Newspeak waarvoor Orwell al waarschuwde in 1984 en nu gemeengoed is geworden via het politiek-correct denken; de Europese Unie die samenwerking en democratie predikt, maar verdeeldheid (houding tov Polen en Hongarije) en ivoren torens realiseert.
Het boek is te uitgebreid van onderwerpen en auteurs (Eppink, Cliteur, Lukkassen, Pierik, Boudry, Wim van Rooy, Vermaat,...) om deze hier alle te vatten. Gezien deze rijkdom en het enorme belang van het cultuurmarxisme in de Europese en Amerikaanse samenleving is het boek enkel lezenswaardig.
Over wat gaat het? Traditioneel stellen marxisten dat de economische onderbouw dient aangepakt opdat het proletariaat erna via politiek en cultuur de verdere samenleving socialistisch zou maken. Gramsci en erna Mao met zijn Culturele Revolutie zagen dat dit niet werkte en draaiden de volgorde om: niet de economie, maar wel de cultuur is leidend tot revolutie. De voorbeelden zijn legio: hoe slavernij en kolonialisme worden herschreven; hoe feminisme de haat tegenover de man in het algemeen voedt, maar wegkijkt als buitenproportioneel veel islamitische mannen zich vergrijpen aan verkrachtingen; de Newspeak waarvoor Orwell al waarschuwde in 1984 en nu gemeengoed is geworden via het politiek-correct denken; de Europese Unie die samenwerking en democratie predikt, maar verdeeldheid (houding tov Polen en Hongarije) en ivoren torens realiseert.
Het boek is te uitgebreid van onderwerpen en auteurs (Eppink, Cliteur, Lukkassen, Pierik, Boudry, Wim van Rooy, Vermaat,...) om deze hier alle te vatten. Gezien deze rijkdom en het enorme belang van het cultuurmarxisme in de Europese en Amerikaanse samenleving is het boek enkel lezenswaardig.
June 9, 2019
Soms moet je iets lezen om ook andersdenkende een kans te geven. Ik wilde graag weten wat mensen als Paul Cliteur zelf, maar ook Maarten Boudry zelf nou theoriseren over een complottheorie als 'Cultuurmarxisme'. Veel wijzer ben ik niet geworden: het staat vol met stream of consciousness, n=1 gedachten en de meeste 'essayisten'/theoretici mogen wel een schrijf- (dan wel denk-)cursus gaan volgen. Wat een vreselijk slecht boek. Ik zou er niet aan beginnen...
Read
August 22, 2025als dit werkelijk het beste is wat de rechtse academie in nederland te bieden heeft is die hele stroming intellectueel failliet
December 20, 2018
Cultuurmarxisme (2018) is een bundel essays, onder redactie van hoogleraar rechtsencyclopedie Paul Cliteur en uitgever Perry Pierik. In deze dikke bundel leveren verschillende denkers, schrijvers en academici een bijdrage, met als overkoepelend thema het cultuurmarxisme. Enkele namen: Paul Cliteur, Maarten Boudry, Sid Lukkassen, Wim van Rooy, Derk-Jan Eppink en Eric C. Hendriks.
De aard van de essays is te wijd lopend en de auteurs te variërend om op een goede manier samen te kunnen vatten. De centrale gedachte die uit de verzameling als geheel opstijgt daarentegen wél.
Karl Marx ontwikkelde in de negentiende eeuw een politieke ideologie uit zijn economische analyse van het kapitalisme, dat op zichzelf weer gefundeerd was in filosofische grondslagen (Hegel omgekeerd). De kern: het kapitalisme splijt de maatschappij in tweeën: proletariërs en kapitalisten. Het systeem zal ten onder gaan aan zijn eigen contradicties: crises zullen groter worden en steeds sneller plaatsvinden – tot de arbeiders zich verenigen en de productiemiddelen afpakken van de kapitalisten. Op dat moment breekt, door sociale revolutie, het communisme aan, wat de weg plaveit naar een socialistische heilstaat. Fundamenteel in deze politieke ideologie is (1) activisme en (2) de basis-bovenbouw-theorie.
Welnu, rond de jaren ’20 van de twintigste eeuw liepen de meeste marxistische en communistische stromingen stuk op het succes van het kapitalisme. De crises waren uitgebleven, de revolutie onaangebroken, en behalve het achterlijke Tsaristische Rusland, was het kapitalisme erin geslaagd de arbeiders te verheffen met betere lonen, werkomstandigheden, rechten en vrijheden. In deze context zagen steeds meer arbeiders het communisme als verstoring van hun verbeterende leven, en steunde men openlijk autoritaire machten die de rust weer zouden doen wederkeren. Met name in Italië is deze dynamiek van belang: vele arbeiders schaarden zich achter de fascisten, geleid door Mussolini.
Er ontstond een stroming, beginnend met de Italiaan Antonio Gramsci, om het marxistische ideaal te verleggen van de (verloren) economische klassenstrijd naar de (nog onaangeraakte) cultuurstrijd. Door de culturele instituties in handen te krijgen – de media, de universiteiten, de politieke/ambtelijke apparaten, zou men de strijd alsnog winnen. Ditmaal door het verspreiden van ideeën en het strijden tegen de hegemonie van de heersende klassen. Deze strijd, de omverwerping van de westerse cultuur zoals voort gesprongen uit de Verlichting (i.e. het modernisme), werd gestart door Gramsci, maar pas écht ontwikkeld door de Frankfurter Schule – Adorno, Horkheimer, Marcuse – die later in Chicago verder ging.
Het vernietigen van de westerse cultuur door de hegemonie van de heersende klasse te doorbreken, vond zijn eruptie in de culturele revolutie van ’68, waarin alles dat stond voor autoriteit, traditie, normaal en rechtvaardig om werd gekeerd. Deze beweging smolt perfect samen met de burgerrechtenbeweging (anti-racisme), de feministische beweging (anti-seksisme) en het postmodernisme (het deconstrueren van alles totdat nihilisme overblijft). Via de kerken, die veelal banden onderhielden met communistische en link-ideologische bewegingen kwam daar het anti-Israël/pro-moslim sentiment bij.
Deze losse stromingen vonden elkaar in de culturele milieus en scenes van krakers, activisten, intellectuelen en opiniemakers. De samensmelting van dit alles kan geduid worden met de term ‘cultuurmarxisme’ – de destructie van de westerse hegemoniale cultuur via intellectuele (universiteit/media), bestuurlijke (politiek/ambtenarij) en activistische (protesten/boycots) weg. De standaardrepliek hierbij is: complotdenker!
De essays in Cultuurmarxisme weerleggen deze valse repliek echter. Het is wel degelijk aantoonbaar dat er een lijn is van Gramsci, via de Frankfurter Schule, naar de culturele revoluties en het postmodernisme, eindigend in een kosmopolitisch, nihilistisch wereldbeeld dat vandaag de dag het Westen in zijn greep houdt. Het is een dominante cultuur van zelfhaat, schuldbesef, boetedoening enerzijds, en multiculturalisme, cultuurrelativisme en ‘intersectionaliteit’ anderzijds. Dit wereldbeeld domineert in de media, binnen de universiteiten, en inmiddels ook de politiek en het openbaar bestuur.
Via de ‘Lange Mars door de instituties’ is men in staat om jaar na jaar nieuwe generaties studenten – de toekomstige elites en opiniemakers – te beïnvloeden, dan wel te indoctrineren. Zie de Culture Wars in Amerika, die langzaamaan ook West-Europa hebben bereikt, waar alle maatschappelijke aspecten worden geduid volgens een marxistisch-manicheïsch wereldbeeld van Goed en Slecht. Het is een wereldbeeld dat een intersectie waarneemt tussen verschillende identiteiten op basis van geslacht, ras, geaardheid en religie. Is men een zwarte, lesbische vrouw? Dan is men hiermee een driedimensionaal slachtoffer. Een witte, heteroseksuele man daarentegen is een driedimensionale dader. Goed is het slachtoffer, Slecht is de dader: de witte man.
Het fundamenteel zieke aan het cultuurmarxisme is dat men het individu weet te vernietigen – iets dat zelfs Stalin, Mao en Hitler niet is gelukt. Men is een huidskleur, geslacht en geaardheid – het individu bestaat niet. Geen rekenschap voor het bestaan van het individuele mens, alles dat telt zijn de dimensies van intersectionaliteit en het slachtofferschap dat hierbij past. Het reduceren van het individu – beter: het uitvagen – verklaart ook de felle strijd tegen de vrijheid van meningsuiting van de mensen die dit wereldbeeld aanhangen. Vrijheid van meningsuiting wordt niet bevochten om de onwelgevallige mening van een ander – nee, vrijheid van meningsuiting BESTAAT NIET, want een individu bestaat niet (!).
Dit is een door en door verziekt wereld- en mensbeeld dat zich, helaas, uitbreidt als een olievlek – althans in het decadente, nihilistische Westen – als een olievlek. Ik kan deze bundel dan ook aanraden aan iedereen die vraagtekens heeft bij het zien van de dagelijkse nieuwsbeelden of het lezen van de krant. Iedereen die denkt ‘wat is er in hemelsnaam aan de hand?’ moet dit boek lezen – het antwoord presenteert zich al snel. Het is hoog tijd dat men wakker wordt, de ogen opent en de samenleving zuivert van deze gevaarlijke, totalitaire ideologie voor eens en altijd.
De aard van de essays is te wijd lopend en de auteurs te variërend om op een goede manier samen te kunnen vatten. De centrale gedachte die uit de verzameling als geheel opstijgt daarentegen wél.
Karl Marx ontwikkelde in de negentiende eeuw een politieke ideologie uit zijn economische analyse van het kapitalisme, dat op zichzelf weer gefundeerd was in filosofische grondslagen (Hegel omgekeerd). De kern: het kapitalisme splijt de maatschappij in tweeën: proletariërs en kapitalisten. Het systeem zal ten onder gaan aan zijn eigen contradicties: crises zullen groter worden en steeds sneller plaatsvinden – tot de arbeiders zich verenigen en de productiemiddelen afpakken van de kapitalisten. Op dat moment breekt, door sociale revolutie, het communisme aan, wat de weg plaveit naar een socialistische heilstaat. Fundamenteel in deze politieke ideologie is (1) activisme en (2) de basis-bovenbouw-theorie.
Welnu, rond de jaren ’20 van de twintigste eeuw liepen de meeste marxistische en communistische stromingen stuk op het succes van het kapitalisme. De crises waren uitgebleven, de revolutie onaangebroken, en behalve het achterlijke Tsaristische Rusland, was het kapitalisme erin geslaagd de arbeiders te verheffen met betere lonen, werkomstandigheden, rechten en vrijheden. In deze context zagen steeds meer arbeiders het communisme als verstoring van hun verbeterende leven, en steunde men openlijk autoritaire machten die de rust weer zouden doen wederkeren. Met name in Italië is deze dynamiek van belang: vele arbeiders schaarden zich achter de fascisten, geleid door Mussolini.
Er ontstond een stroming, beginnend met de Italiaan Antonio Gramsci, om het marxistische ideaal te verleggen van de (verloren) economische klassenstrijd naar de (nog onaangeraakte) cultuurstrijd. Door de culturele instituties in handen te krijgen – de media, de universiteiten, de politieke/ambtelijke apparaten, zou men de strijd alsnog winnen. Ditmaal door het verspreiden van ideeën en het strijden tegen de hegemonie van de heersende klassen. Deze strijd, de omverwerping van de westerse cultuur zoals voort gesprongen uit de Verlichting (i.e. het modernisme), werd gestart door Gramsci, maar pas écht ontwikkeld door de Frankfurter Schule – Adorno, Horkheimer, Marcuse – die later in Chicago verder ging.
Het vernietigen van de westerse cultuur door de hegemonie van de heersende klasse te doorbreken, vond zijn eruptie in de culturele revolutie van ’68, waarin alles dat stond voor autoriteit, traditie, normaal en rechtvaardig om werd gekeerd. Deze beweging smolt perfect samen met de burgerrechtenbeweging (anti-racisme), de feministische beweging (anti-seksisme) en het postmodernisme (het deconstrueren van alles totdat nihilisme overblijft). Via de kerken, die veelal banden onderhielden met communistische en link-ideologische bewegingen kwam daar het anti-Israël/pro-moslim sentiment bij.
Deze losse stromingen vonden elkaar in de culturele milieus en scenes van krakers, activisten, intellectuelen en opiniemakers. De samensmelting van dit alles kan geduid worden met de term ‘cultuurmarxisme’ – de destructie van de westerse hegemoniale cultuur via intellectuele (universiteit/media), bestuurlijke (politiek/ambtenarij) en activistische (protesten/boycots) weg. De standaardrepliek hierbij is: complotdenker!
De essays in Cultuurmarxisme weerleggen deze valse repliek echter. Het is wel degelijk aantoonbaar dat er een lijn is van Gramsci, via de Frankfurter Schule, naar de culturele revoluties en het postmodernisme, eindigend in een kosmopolitisch, nihilistisch wereldbeeld dat vandaag de dag het Westen in zijn greep houdt. Het is een dominante cultuur van zelfhaat, schuldbesef, boetedoening enerzijds, en multiculturalisme, cultuurrelativisme en ‘intersectionaliteit’ anderzijds. Dit wereldbeeld domineert in de media, binnen de universiteiten, en inmiddels ook de politiek en het openbaar bestuur.
Via de ‘Lange Mars door de instituties’ is men in staat om jaar na jaar nieuwe generaties studenten – de toekomstige elites en opiniemakers – te beïnvloeden, dan wel te indoctrineren. Zie de Culture Wars in Amerika, die langzaamaan ook West-Europa hebben bereikt, waar alle maatschappelijke aspecten worden geduid volgens een marxistisch-manicheïsch wereldbeeld van Goed en Slecht. Het is een wereldbeeld dat een intersectie waarneemt tussen verschillende identiteiten op basis van geslacht, ras, geaardheid en religie. Is men een zwarte, lesbische vrouw? Dan is men hiermee een driedimensionaal slachtoffer. Een witte, heteroseksuele man daarentegen is een driedimensionale dader. Goed is het slachtoffer, Slecht is de dader: de witte man.
Het fundamenteel zieke aan het cultuurmarxisme is dat men het individu weet te vernietigen – iets dat zelfs Stalin, Mao en Hitler niet is gelukt. Men is een huidskleur, geslacht en geaardheid – het individu bestaat niet. Geen rekenschap voor het bestaan van het individuele mens, alles dat telt zijn de dimensies van intersectionaliteit en het slachtofferschap dat hierbij past. Het reduceren van het individu – beter: het uitvagen – verklaart ook de felle strijd tegen de vrijheid van meningsuiting van de mensen die dit wereldbeeld aanhangen. Vrijheid van meningsuiting wordt niet bevochten om de onwelgevallige mening van een ander – nee, vrijheid van meningsuiting BESTAAT NIET, want een individu bestaat niet (!).
Dit is een door en door verziekt wereld- en mensbeeld dat zich, helaas, uitbreidt als een olievlek – althans in het decadente, nihilistische Westen – als een olievlek. Ik kan deze bundel dan ook aanraden aan iedereen die vraagtekens heeft bij het zien van de dagelijkse nieuwsbeelden of het lezen van de krant. Iedereen die denkt ‘wat is er in hemelsnaam aan de hand?’ moet dit boek lezen – het antwoord presenteert zich al snel. Het is hoog tijd dat men wakker wordt, de ogen opent en de samenleving zuivert van deze gevaarlijke, totalitaire ideologie voor eens en altijd.
July 2, 2019
Een wat bizarre verzameling van uiteenlopende kwaliteit. Te veel jeremiades en te weinig data om interessant te blijven. Enkele boeiende bijdragen.
January 16, 2021
De twee laatste essays zijn het meest verhelderend.
Displaying 1 - 6 of 6 reviews