What do you think?
Rate this book
Hoofdzaken
But you don't look autistic at all
Autism – that's being able to count matches really fast and knowing that 7 August 1984 was a Tuesday, right? Well, no. In this book, Bianca Toeps explains in great detail what life is like when you're autistic.
She does this by looking at what science says about autism (and why some theories can go straight in the bin), but also by telling her own story and interviewing other people with autism. Bianca talks in a refreshing and sometimes hilarious way about different situations autistic people encounter in daily life. She has some useful tips for non-autistic people too: what you should do if someone prefers not to look you in the eye, why it is sometimes better to communicate by email, and, most important of all, why it is not a compliment if you say: "But you don't look autistic at all!"
She does this by looking at what science says about autism (and why some theories can go straight in the bin), but also by telling her own story and interviewing other people with autism. Bianca talks in a refreshing and sometimes hilarious way about different situations autistic people encounter in daily life. She has some useful tips for non-autistic people too: what you should do if someone prefers not to look you in the eye, why it is sometimes better to communicate by email, and, most important of all, why it is not a compliment if you say: "But you don't look autistic at all!"
220 pages, Paperback
First published April 2, 2019
368 people are currently reading
3923 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 708 reviews
October 21, 2023
This book is packed with up-to-date information and a lot of relatable insights.
When I first read that autism and ADHD may be merged into the same disorder I was skeptical, but this book clarified the matter by exposing the thesis that autism, just like ADHD, stems from a tendency to sensory overload and consequent difficulty in processing stimuli. The idea of autism being the product of lack of Theory of Mind is proved to be old news.
It also does rather well at demystifying the myth of hyper-masculine autism brain and offers some historical insights on the reasons behind autistic women being more likely to fly under the radar. I endorse a lot of the ideas promoted in this book.
Even so, this book does not deserve more than one star for the tone it is written in, for the terrible personal advice that the author feels like giving away, and because of the danger it would pose to the autism community, were this to become an anthem of some sort.
This book was written in anger, and not the subtle anger towards NTs that manifests in witty remarks and gives colour to one's writing style. It's the kind of anger that demands the reader to empathise with the author when she carelessly admits, in an absolutely non-apologetic tone, to have punched a passerby in the neck for the mere fact he was whistling.
So, let's start. A LOT of the information in this book is left without a source. I noticed because sources are something my hyper-fixating self treasures a lot, and often I found myself wondering why the source is missing for statements like:
By the way, did you know that the sound you hear when opening a bottle of Coke has been engineered? I bet those sounds designers who worked hours to create the perfect psssht sound were at least bordering on autistic.
Random socialist dad could say this and I would not trust him, so why should I trust Toeps? There is a German word for the feeling caused by the lack of sources that permeated my reading of this book, it's irritiert, which does not stand for its direct translation in English, but describes that feeling you get when things are a bit off, not running quite according to plans (I believe Germans have a richer vocabulary to express autistic ranges of uncomfortableness, and not by chance).
Now, here is another thing, that also relates to the quote above. According to Toeps, glamourising and emphasising the tendency to uncommon talents some autistic people display is something we shouldn't do because it could skew people's perception of what autism really is as a whole (which bears the question, so are these people who actually remember everyone on earth's star sign unworthy to be involved in her masterplan for autism acceptance?). But isn't being obsessed with designing one single as-rewarding-as-possible sound a savant-type of trait? If these savant-types are recognised as autistic, aren't they only being low-key singled out for comical effect in her supposedly witty remark? That seems kosher, probably because that is not the autistic type Toeps is or the one she is talking to.
Topes also writes:
“Yeah but" teachers say, "out there in the real world, you'll have to work together as well!" By now I have more than ten years of experience in the real world, and I can tell you: that's bullshit.Yes, as a photographer, I work with other people. And no, it doesn't always go smoothly. But do I ever work with the stoned, perpetually late losers who were in my class? No, of course not. As someone who is self-employed I get to pick and choose who I work with, and I simply refuse projects where I'd be working with useless slackers.
First, Toeps is not even contradicting her teacher, only reinforcing the idea that in many likely scenarios, as an adult, you'll have to work with other people. She is railing against her classmates and presenting a scenario that's just black and white, hence far away from reality: the one in which she is always completely right in assessing the personality of her future team mates and there is no chance any of them may end up being something else than a stoner or a loser or any other alleged aberration on the theme "human being".
Her self-entitlement seeps through throughout the whole book, so if you're planning to read it (which I think you should, at least as a cautionary tale), be prepared.
I have accepted that I'm different, and I have found solutions that work for me. I try to create more understanding for autism so the cashier doesn't think I'm rude when I stand in front of her with my headphones on and don't say anything back. But is that what she's really thinking? Then I shrug. Her problem, not mine.
Now, I see how paragraphs like these could have appealed to 10 yo autistic skateboarding NOFX-listening old me, but Toeps is an adult who is actually advocating in favour of being an asshole to cashiers, so I am sure everyone can draw their own conclusions on why this advice is unarguably crap.
Toeps book is generally considered humorous and witty and it must be because of things like chapter 8, where she writes:
It's probably because of the vaccinations.
No.
How original.
Toeps blames The Big Bang Theory for fostering a culture in which autistic people are laughed at and bullied, which I couldn't agree with more. However, I am almost certain similar dynamics are manifesting between her and her audience of neurotypical readers and critics. In their eyes, Toeps is funny, but not because of her exceptional way to play with words and her brilliant comebacks (cause she can't do either), she is ultimately there to be laughed at for her quirks and inflexible views of the world, and the fact she punched a man in the jaw because he was whistling (sorry, I really can't get past this).
I find myself in Toeps. A lot. I sincerely hope this book does not spread too much, especially among teens, especially as a guide that legitimises elitist and unforgiving behaviours that Toeps has decided are within the boundaries of mutual respect.
When I first read that autism and ADHD may be merged into the same disorder I was skeptical, but this book clarified the matter by exposing the thesis that autism, just like ADHD, stems from a tendency to sensory overload and consequent difficulty in processing stimuli. The idea of autism being the product of lack of Theory of Mind is proved to be old news.
It also does rather well at demystifying the myth of hyper-masculine autism brain and offers some historical insights on the reasons behind autistic women being more likely to fly under the radar. I endorse a lot of the ideas promoted in this book.
Even so, this book does not deserve more than one star for the tone it is written in, for the terrible personal advice that the author feels like giving away, and because of the danger it would pose to the autism community, were this to become an anthem of some sort.
This book was written in anger, and not the subtle anger towards NTs that manifests in witty remarks and gives colour to one's writing style. It's the kind of anger that demands the reader to empathise with the author when she carelessly admits, in an absolutely non-apologetic tone, to have punched a passerby in the neck for the mere fact he was whistling.
So, let's start. A LOT of the information in this book is left without a source. I noticed because sources are something my hyper-fixating self treasures a lot, and often I found myself wondering why the source is missing for statements like:
By the way, did you know that the sound you hear when opening a bottle of Coke has been engineered? I bet those sounds designers who worked hours to create the perfect psssht sound were at least bordering on autistic.
Random socialist dad could say this and I would not trust him, so why should I trust Toeps? There is a German word for the feeling caused by the lack of sources that permeated my reading of this book, it's irritiert, which does not stand for its direct translation in English, but describes that feeling you get when things are a bit off, not running quite according to plans (I believe Germans have a richer vocabulary to express autistic ranges of uncomfortableness, and not by chance).
Now, here is another thing, that also relates to the quote above. According to Toeps, glamourising and emphasising the tendency to uncommon talents some autistic people display is something we shouldn't do because it could skew people's perception of what autism really is as a whole (which bears the question, so are these people who actually remember everyone on earth's star sign unworthy to be involved in her masterplan for autism acceptance?). But isn't being obsessed with designing one single as-rewarding-as-possible sound a savant-type of trait? If these savant-types are recognised as autistic, aren't they only being low-key singled out for comical effect in her supposedly witty remark? That seems kosher, probably because that is not the autistic type Toeps is or the one she is talking to.
Topes also writes:
“Yeah but" teachers say, "out there in the real world, you'll have to work together as well!" By now I have more than ten years of experience in the real world, and I can tell you: that's bullshit.Yes, as a photographer, I work with other people. And no, it doesn't always go smoothly. But do I ever work with the stoned, perpetually late losers who were in my class? No, of course not. As someone who is self-employed I get to pick and choose who I work with, and I simply refuse projects where I'd be working with useless slackers.
First, Toeps is not even contradicting her teacher, only reinforcing the idea that in many likely scenarios, as an adult, you'll have to work with other people. She is railing against her classmates and presenting a scenario that's just black and white, hence far away from reality: the one in which she is always completely right in assessing the personality of her future team mates and there is no chance any of them may end up being something else than a stoner or a loser or any other alleged aberration on the theme "human being".
Her self-entitlement seeps through throughout the whole book, so if you're planning to read it (which I think you should, at least as a cautionary tale), be prepared.
I have accepted that I'm different, and I have found solutions that work for me. I try to create more understanding for autism so the cashier doesn't think I'm rude when I stand in front of her with my headphones on and don't say anything back. But is that what she's really thinking? Then I shrug. Her problem, not mine.
Now, I see how paragraphs like these could have appealed to 10 yo autistic skateboarding NOFX-listening old me, but Toeps is an adult who is actually advocating in favour of being an asshole to cashiers, so I am sure everyone can draw their own conclusions on why this advice is unarguably crap.
Toeps book is generally considered humorous and witty and it must be because of things like chapter 8, where she writes:
It's probably because of the vaccinations.
No.
How original.
Toeps blames The Big Bang Theory for fostering a culture in which autistic people are laughed at and bullied, which I couldn't agree with more. However, I am almost certain similar dynamics are manifesting between her and her audience of neurotypical readers and critics. In their eyes, Toeps is funny, but not because of her exceptional way to play with words and her brilliant comebacks (cause she can't do either), she is ultimately there to be laughed at for her quirks and inflexible views of the world, and the fact she punched a man in the jaw because he was whistling (sorry, I really can't get past this).
I find myself in Toeps. A lot. I sincerely hope this book does not spread too much, especially among teens, especially as a guide that legitimises elitist and unforgiving behaviours that Toeps has decided are within the boundaries of mutual respect.
June 16, 2020
Dit boek was ongelooflijk herkenbaar voor mij als autistische lezer. Ik heb niet vaak boeken gelezen waarin ik mezelf zo terugzag, en ik hoop dat dit ook zal gelden voor andere autistische lezers. Want ook wij verdienen het om onszelf vertegenwoordigd te zien in media!
Daarnaast hoop ik dat veel niet-autistische mensen zullen besluiten dit boek te lezen, want het is hoog tijd voor daadwerkelijke acceptatie van autistische mensen. Zelf zal ik dit boek uitlenen aan iedereen in mijn omgeving die het wil lezen en ik kan het dan ook alleen maar aanraden!
Daarnaast hoop ik dat veel niet-autistische mensen zullen besluiten dit boek te lezen, want het is hoog tijd voor daadwerkelijke acceptatie van autistische mensen. Zelf zal ik dit boek uitlenen aan iedereen in mijn omgeving die het wil lezen en ik kan het dan ook alleen maar aanraden!
June 2, 2019
Wat een fijn boek. Als #ActuallyAutistic, gediagnosticeerd als kind, heb ik al heel wat boeken over autisme gelezen. Veel boeken geschreven door ouders, hulpverleners etc. Gelukkig komen er steeds meer boeken geschreven door autisten zelf. De boeken die ik als kind en tiener las waren erg gericht op hoe ik als "hoog functionerend" autist mij kon aanpassen aan de wereld en dus hoe ik het beste mijn masker zou kunnen maken. Wat fijn dat er nu boeken zijn waar in wordt uitgelegd hoe slopend zo'n masker is. En dat wie wij zijn zonder dat masker een veel blijer en leuker mens is. Een heel herkenbaar boek voor mij.
July 15, 2023
Ergens (blz. 178) schreef ze 'Je leest een boek óver autisme, geschreven door iemand mét autisme.' Dit was precies mijn verwachting toen ik begon met lezen en voor een deel kwam dat ermee overeen. Het begin en het einde van het boek voldeden hieraan, maar doordat ze in het hele middenstuk en tussendoor vooral over haarzelf en haar ervaringen schreef lag voor mij daar te veel de nadruk op en viel het toch een beetje tegen. Overigens ook door alle unaniem positieve reacties die ik tegenkwam waren mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog.
Als wat je leest veel overeenkomsten vertoont met je eigen ervaringen dan is dit een geweldig boek, staat het verder van je af, en dat kan om verschillende redenen zo zijn, dan heb je hier een stuk minder aan. Nu heb ik naast het beeld van Rainman, een rolmodel erbij... Toeps, maar er zijn natuurlijk nog zoveel meer beelden. Ze benoemde dat wel, maar de uitwerking daarvan was mager. Ze liet wel een paar vrienden/bekenden heel kort aan het woord. Ik had het verrijkend gevonden als ze daar meer mee had gedaan en nog wat extra mensen, ook buiten haar eigen kring het woord had gegeven. Hier was winst te behalen. Al met al een reden waarom ik het boek niet zomaar aan iedereen zal aanraden, het hangt er een beetje af van wat je zoekt en hoopt te vinden. Het is goed dat er meer authentieke stemmen te horen zijn in deze tijd, dat is de grote winst van dit boek.
Uiteindelijk rond ik mijn persoonlijke waardering naar beneden af. Vooral door het gevoel dat na het lezen van het middenstuk bij me is blijven hangen, dat ik naast chaotisch druk ook als eenzijdig, neerbuigend, veroordelend, meten met twee maten en vooral agressief ervaarde. Uitspraken als 'styliste I. bleek een xenofobe trut' of 'altijd te laat komende losers', 'kansloze lapzwansen' en andere uitspraken waarmee ze met sommige mensen uit haar verleden afrekent of hoe ze over neurotypischen als één homogene groep praat doen voor mij echt afbreuk aan het boek.
Verder was geregeld de onderbouwing van haar uitspraken er eentje op gevoel of een onderzoek waarbij ik geen idee had hoe gedegen dat was uitgevoerd, wanneer, door wie (alleen een kale naam zegt mij niets), onder hoeveel mensen, wat de insteek van de onderzoeker of hoe het totaalplaatje van het onderzoek eruitzag. Dit was niet altijd het geval, maar toch te vaak wel. Er stonden wel voetnoten, maar van het soort waaruit je bijna geen gegevens kunt halen.
Hartverscheurend onverdraaglijk vond ik trouwens de stukken waarin ze vertelde over bepaalde verhalen van 'autism mums' en de therapievorm ABA waar kinderen met autisme op de meest verschrikkelijke manier gedragstherapie ondergaan, incluis tenenkrommende marketing. Hier was ik het volledig met haar eens.
Als wat je leest veel overeenkomsten vertoont met je eigen ervaringen dan is dit een geweldig boek, staat het verder van je af, en dat kan om verschillende redenen zo zijn, dan heb je hier een stuk minder aan. Nu heb ik naast het beeld van Rainman, een rolmodel erbij... Toeps, maar er zijn natuurlijk nog zoveel meer beelden. Ze benoemde dat wel, maar de uitwerking daarvan was mager. Ze liet wel een paar vrienden/bekenden heel kort aan het woord. Ik had het verrijkend gevonden als ze daar meer mee had gedaan en nog wat extra mensen, ook buiten haar eigen kring het woord had gegeven. Hier was winst te behalen. Al met al een reden waarom ik het boek niet zomaar aan iedereen zal aanraden, het hangt er een beetje af van wat je zoekt en hoopt te vinden. Het is goed dat er meer authentieke stemmen te horen zijn in deze tijd, dat is de grote winst van dit boek.
Uiteindelijk rond ik mijn persoonlijke waardering naar beneden af. Vooral door het gevoel dat na het lezen van het middenstuk bij me is blijven hangen, dat ik naast chaotisch druk ook als eenzijdig, neerbuigend, veroordelend, meten met twee maten en vooral agressief ervaarde. Uitspraken als 'styliste I. bleek een xenofobe trut' of 'altijd te laat komende losers', 'kansloze lapzwansen' en andere uitspraken waarmee ze met sommige mensen uit haar verleden afrekent of hoe ze over neurotypischen als één homogene groep praat doen voor mij echt afbreuk aan het boek.
Verder was geregeld de onderbouwing van haar uitspraken er eentje op gevoel of een onderzoek waarbij ik geen idee had hoe gedegen dat was uitgevoerd, wanneer, door wie (alleen een kale naam zegt mij niets), onder hoeveel mensen, wat de insteek van de onderzoeker of hoe het totaalplaatje van het onderzoek eruitzag. Dit was niet altijd het geval, maar toch te vaak wel. Er stonden wel voetnoten, maar van het soort waaruit je bijna geen gegevens kunt halen.
Hartverscheurend onverdraaglijk vond ik trouwens de stukken waarin ze vertelde over bepaalde verhalen van 'autism mums' en de therapievorm ABA waar kinderen met autisme op de meest verschrikkelijke manier gedragstherapie ondergaan, incluis tenenkrommende marketing. Hier was ik het volledig met haar eens.
'Hoe autistisch iemand eruitziet, zegt weinig over hoe autistisch iemand ís. Het geeft wellicht enige indicatie van hoe intelligent iemand is, en in hoeverre die persoon is getraind om 'normaal' gedrag te vertonen.'
May 12, 2021
Awesome book! Learned a lot
February 8, 2025
Wonderful and important book 📖 ❤️.
Highly recommend 👌.
*Audible audio *
Highly recommend 👌.
*Audible audio *
August 29, 2020
ENGLISH BELOW
Vanaf het moment dat hij door de brievenbus kletterde moest ik hem lezen. Ik heb in 1 ruk doorgelezen, en ik denk dat hij nog vaak herlezen gaat worden.
Want wow, wat is dit een duidelijk en goed boek! En het zit schrijftechnisch zowaar ook heel goed in elkaar, met humor en vlotte leesbaarheid. Dat is altijd mooi meegenomen en vaak mis ik dat in zulke boeken.
Dat is erg fijn, maar nog fijner is de inhoud. Ik moet eerlijk zeggen, ik heb me nooit officieel laten testen omdat dat wat moeilijkheden met zich meebrengt. En dat zorgt ook dat ik telkens weer aan mezelf twijfel, als ‘hoogfunctionerende’ autist. Ben ik het echt wel of is het toch een onderdeel van mijn fysieke ziekte? Beide zijn er al sinds mijn geboorte, dus dat is nogal een vraagstuk. En hoe kan ik tegelijk zo vreselijk empathisch zijn?
Bianca legt het allemaal uit en tegen het einde had ik het gevoel dat ik me voor het eerst in mijn leven begrepen voelde. Dat iemand het ook meemaakt zoals ik. Op een manier die meestal niet in de boeken staat hoewel ik misschien de juiste boeken nog niet heb gevonden. Op het Randje van het Niets/On the Edge of Gone was ook al een eyeopener maar verder heb ik weinig gezien dat ook echt het empathische aspect benadrukt, het overlopen van je hoofd, het aspect dat je jezelf vaak niet kunt uiten en soms ineens wel. Heeeel herkenbaar allemaal. Eng herkenbaar. Ik zat de hele tijd met mijn benen ritmisch te tappen omdat ik er zenuwachtig van werd en las vervolgens dat dat ook bij autisme kan horen.
Kortom: voor mij een extreme eyeopener, en dat op mijn 32e. Ook voor niet autistische mensen is het een heel goed en toegankelijk boek, met speciale tips tussendoor. Voor mij heeft het zeker meer begrip gekweekt voor mezelf, maar ook voor mijn autistische vader.
——————-
I started this book the moment it arrived, and read it in one setting. I have since reread it about 10 times. And actually, this book has made me realize that there is a very big chance I’m autistic, and I’m now in the middle of getting a diagnosis. So, this book means a lot to me and I’m so grateful it has been translated to English! There are probably more people like me, who have no idea but suspect there is something off, and read this book and realize what autism actually is.
And wow, this book explains everything really well! There is a lot of logical structure, and it reads very fast with a nice, easy writing style that draws you in, combined with humor. Bianca takes you along the points for autism in the DSM and clarifies them all, with personal stories. You really get to know her, but also the experiences of other people are present in this book as autism is very diverse. For me, it was one eye opener after the other. I never thought someone could explain to me why I would get error messages from my brain for the easiest tasks. So many things make sense now!
This is a book for you if you have autism, or someone you know does. But I think honestly everyone should read it, as Bianca Toeps describes very clearly how it’s often not like Hollywood portrays it, and this book will help so much with the stigma that surrounds autism.
Vanaf het moment dat hij door de brievenbus kletterde moest ik hem lezen. Ik heb in 1 ruk doorgelezen, en ik denk dat hij nog vaak herlezen gaat worden.
Want wow, wat is dit een duidelijk en goed boek! En het zit schrijftechnisch zowaar ook heel goed in elkaar, met humor en vlotte leesbaarheid. Dat is altijd mooi meegenomen en vaak mis ik dat in zulke boeken.
Dat is erg fijn, maar nog fijner is de inhoud. Ik moet eerlijk zeggen, ik heb me nooit officieel laten testen omdat dat wat moeilijkheden met zich meebrengt. En dat zorgt ook dat ik telkens weer aan mezelf twijfel, als ‘hoogfunctionerende’ autist. Ben ik het echt wel of is het toch een onderdeel van mijn fysieke ziekte? Beide zijn er al sinds mijn geboorte, dus dat is nogal een vraagstuk. En hoe kan ik tegelijk zo vreselijk empathisch zijn?
Bianca legt het allemaal uit en tegen het einde had ik het gevoel dat ik me voor het eerst in mijn leven begrepen voelde. Dat iemand het ook meemaakt zoals ik. Op een manier die meestal niet in de boeken staat hoewel ik misschien de juiste boeken nog niet heb gevonden. Op het Randje van het Niets/On the Edge of Gone was ook al een eyeopener maar verder heb ik weinig gezien dat ook echt het empathische aspect benadrukt, het overlopen van je hoofd, het aspect dat je jezelf vaak niet kunt uiten en soms ineens wel. Heeeel herkenbaar allemaal. Eng herkenbaar. Ik zat de hele tijd met mijn benen ritmisch te tappen omdat ik er zenuwachtig van werd en las vervolgens dat dat ook bij autisme kan horen.
Kortom: voor mij een extreme eyeopener, en dat op mijn 32e. Ook voor niet autistische mensen is het een heel goed en toegankelijk boek, met speciale tips tussendoor. Voor mij heeft het zeker meer begrip gekweekt voor mezelf, maar ook voor mijn autistische vader.
——————-
I started this book the moment it arrived, and read it in one setting. I have since reread it about 10 times. And actually, this book has made me realize that there is a very big chance I’m autistic, and I’m now in the middle of getting a diagnosis. So, this book means a lot to me and I’m so grateful it has been translated to English! There are probably more people like me, who have no idea but suspect there is something off, and read this book and realize what autism actually is.
And wow, this book explains everything really well! There is a lot of logical structure, and it reads very fast with a nice, easy writing style that draws you in, combined with humor. Bianca takes you along the points for autism in the DSM and clarifies them all, with personal stories. You really get to know her, but also the experiences of other people are present in this book as autism is very diverse. For me, it was one eye opener after the other. I never thought someone could explain to me why I would get error messages from my brain for the easiest tasks. So many things make sense now!
This is a book for you if you have autism, or someone you know does. But I think honestly everyone should read it, as Bianca Toeps describes very clearly how it’s often not like Hollywood portrays it, and this book will help so much with the stigma that surrounds autism.
April 24, 2019
Ik keek naar dit boek uit maar valt mij als ‘autist’ toch wel tegen.
Tijdens het lezen voelde ik een erge boosheid bij de schrijfster. Ze reageert op wetenschappelijke theorieën maar is het nergens mee eens. De wetenschap heeft zich volgens haar nooit echt verdiept. Verder las ik geen nieuwe informatie en herkende me eigenlijk niet in de autisten die ze beschreef. Daarnaast zet de schrijfster zelf, naar mijn idee, autisten echt zelf weg als apart en bijzonder. Dit is een eigen keuze maar zou niet de mijne zijn.
Het ‘dit is autisme inderdaad’-gevoel, wat ik bij Zondagskind wel had, bleef voor mij uit. Jammer.
Tijdens het lezen voelde ik een erge boosheid bij de schrijfster. Ze reageert op wetenschappelijke theorieën maar is het nergens mee eens. De wetenschap heeft zich volgens haar nooit echt verdiept. Verder las ik geen nieuwe informatie en herkende me eigenlijk niet in de autisten die ze beschreef. Daarnaast zet de schrijfster zelf, naar mijn idee, autisten echt zelf weg als apart en bijzonder. Dit is een eigen keuze maar zou niet de mijne zijn.
Het ‘dit is autisme inderdaad’-gevoel, wat ik bij Zondagskind wel had, bleef voor mij uit. Jammer.
August 7, 2019
Persoonlijk vond ik dit een erg goed en leerzaam boek over een belangrijk onderwerp. Er waren veel dingen waar ik mij wel al bewust van was, maar er waren ook genoeg dingen waar ik mij nog niet bewust van was.
April 12, 2019
"Heb je zelf autisme, of ken je iemand die autistisch is, dan ga ik ervan uit dat je beeld redelijk correct is." Ik ken meerdere autisten, maar durfde niet met zekerheid te zeggen dat mijn beeld klopte. Mensen in mijn omgeving hadden soms moeite met de diagnose. "Maar het geeft toch duidelijkheid. Nu weet je waar je op kunt letten", vertelde ik ze bemoedigend. Is die duidelijkheid er wel, vroeg ik mij later af. Eigenlijk niet, wanneer je ervan uitgaat dat een autist een sociaal gestoorde, ongevoelige robot is.
Bianca Toeps krijgt het voor elkaar om op een hele natuurlijke en ongedwongen manier autisme te bespreken. Ik volg haar al wat langer op Instagram en haar blog, omdat ik zo kan genieten van mensen die zo lekker zichzelf zijn. Die hun leven vorm durven te geven op de manier waarop dat voor hun het beste werkt, zelfs als dat niet 'normaal' is. En misschien omdat ik wat van mezelf herken in haar eigenzinnigheid. Wie dit boek leest, weet dat ze dat niet zomaar even is gaan doen.
In Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit wisselt Bianca autobiografische passages af met onderzoeken en feitjes. Zonder dat het voelt als het strelen van haar eigen ego of een compleet studieboek. Het staat vol met grapjes, maar wat nog meer opvalt is dat ze geen tijd heeft voor bullshit.
Ik weet niet zeker of ik het eens ben met al haar punten, maar dit boek geeft veel nieuwe dingen om bij stil te staan. Ik vond het stukje over hooggevoeligheid erg sterk.
Ik pakte dit boek op om autisme beter te begrijpen, maar werd soms persoonlijk geraakt door sommige stukken. Wat was het een eyeopener dat prikkels soms zo heftig kunnen zijn dat de emotie gewoon teveel wordt, waardoor het lijkt alsof iemand geen inlevingsvermogen heeft. Of dat er theorieën zijn dat buikkramp in relatie kan staan met autisme.
Aan de hand van haar eigen verhaal en dat van andere autisten schetst Bianca Toeps een compleet beeld dat haaks staat op de stereotype autist. Voor een deel om een volledig beeld te schetsen voor neurotypische mensen, maar ook om te laten zien dat leven in een wereld waarin iedereen verwacht dat je normaal bent, niet voor duidelijkheid zorgt.
Bianca Toeps krijgt het voor elkaar om op een hele natuurlijke en ongedwongen manier autisme te bespreken. Ik volg haar al wat langer op Instagram en haar blog, omdat ik zo kan genieten van mensen die zo lekker zichzelf zijn. Die hun leven vorm durven te geven op de manier waarop dat voor hun het beste werkt, zelfs als dat niet 'normaal' is. En misschien omdat ik wat van mezelf herken in haar eigenzinnigheid. Wie dit boek leest, weet dat ze dat niet zomaar even is gaan doen.
In Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit wisselt Bianca autobiografische passages af met onderzoeken en feitjes. Zonder dat het voelt als het strelen van haar eigen ego of een compleet studieboek. Het staat vol met grapjes, maar wat nog meer opvalt is dat ze geen tijd heeft voor bullshit.
Ik weet niet zeker of ik het eens ben met al haar punten, maar dit boek geeft veel nieuwe dingen om bij stil te staan. Ik vond het stukje over hooggevoeligheid erg sterk.
Ik pakte dit boek op om autisme beter te begrijpen, maar werd soms persoonlijk geraakt door sommige stukken. Wat was het een eyeopener dat prikkels soms zo heftig kunnen zijn dat de emotie gewoon teveel wordt, waardoor het lijkt alsof iemand geen inlevingsvermogen heeft. Of dat er theorieën zijn dat buikkramp in relatie kan staan met autisme.
Aan de hand van haar eigen verhaal en dat van andere autisten schetst Bianca Toeps een compleet beeld dat haaks staat op de stereotype autist. Voor een deel om een volledig beeld te schetsen voor neurotypische mensen, maar ook om te laten zien dat leven in een wereld waarin iedereen verwacht dat je normaal bent, niet voor duidelijkheid zorgt.
February 21, 2022
Dit boek las heel soepel weg, en dat is bijzonder fijn voor een non-fictie, zeker over zo'n onderwerp.
Toch pakt mijn rating laag uit. Ik ben me er ten zeerste van bewust dat dat hoofdzakelijk aan onrealistisch hoge verwachtingen te wijten is, maar zo veel mensen waren zo enorm lyrisch over dit boek..
Mijn getemperde enthousiasme komt denk ik ook omdat de auteur en haar autisme best verschillen van de mensen in mijn omgeving met autisme. Ik kan dingen uit het boek wel plaatsen omdat de auteur goed schrijft, maar het helpt me niet deze mensen in mijn omgeving beter te begrijpen, en dat was wel waarom ik dit boek ging lezen.
Dit boek informeert wel goed en laat zien dat autisme meer is dan het Hollywood beeld dat we er van hebben, dat zeker, en dat is erg goed.
Toch pakt mijn rating laag uit. Ik ben me er ten zeerste van bewust dat dat hoofdzakelijk aan onrealistisch hoge verwachtingen te wijten is, maar zo veel mensen waren zo enorm lyrisch over dit boek..
Mijn getemperde enthousiasme komt denk ik ook omdat de auteur en haar autisme best verschillen van de mensen in mijn omgeving met autisme. Ik kan dingen uit het boek wel plaatsen omdat de auteur goed schrijft, maar het helpt me niet deze mensen in mijn omgeving beter te begrijpen, en dat was wel waarom ik dit boek ging lezen.
Dit boek informeert wel goed en laat zien dat autisme meer is dan het Hollywood beeld dat we er van hebben, dat zeker, en dat is erg goed.
March 13, 2019
Dit is een totaal partijdige recensie - wij van WC-eend en zo. Maar! Bianca schrijft op een toegankelijke, luchtige manier over autisme, en gaat in op zowel wetenschappelijke theorieën als onzin en vooroordelen over mensen met autisme. Ze geeft tips, vertelt anekdotes en interviewt mensen - en daarmee is het een heel compleet en superfijn leesbaar boek geworden, dat mij heel veel nieuwe inzichten heeft gegeven en behoorlijk wat dingen heeft verhelderd.
April 24, 2021
Ik dacht al veel te weten over autisme omdat ik erover geleerd heb in mijn opleiding ergotherapie. Toch heb ik immens veel bijgeleerd van dit boek, mede dankzij de persoonlijke toets. Alles wordt echt enorm goed uitgelegd en verduidelijkt. Dit is echt een boek dat je moet gelezen hebben. Weg met al die vooroordelen die mensen hebben!
June 29, 2020
Dit boek, samen met het advies van goede vrienden, is de reden geweest dat ik mezelf heb laten diagnosticeren. In een ruk uitgelezen, omdat het zo herkenbaar was. Ik ben uiteraard wat bevooroordeeld daardoor dus neem deze recensie gerust met een korreltje zout, maar ik kan iedereen dit boek aanraden, al is het om wat meer te leren over autisme, ermee leren omgaan als neuro-typisch persoon of om jezelf wat beter te leren kennen.
February 9, 2021
Im currently trying to get tested for autism and this is the first book i’ve read about autism. I’ve never felt so seen before. It’s so well written and just amazing
June 21, 2020
Dit is een boek dat ik niet had willen lezen. Ik kreeg het opgestuurd om te jureren voor de Hebban Debuutprijs en dus las ik het van begin tot eind. Het liet me gekleineerd en verdrietig achter. Wat heeft een vrouw meegemaakt dat ze de noodzaak voelt een dergelijk boos en cynisch boek te schrijven? Over autisme, want Bianca Toeps is autist en heeft blijkbaar altijd het gevoel dat ze zichzelf en de rest van de autisten moet verdedigen. Wat lijkt me dat een verschrikkelijk gevoel, om altijd maar paraat te moeten zijn om een strijd te leveren. Maar of dit nu de juiste manier is?
Ik weet niet echt veel over autisme en ben oprecht geïnteresseerd, maar krijg bij het lezen van dit boek het gevoel dat ik dat niet mag zijn. Er is een duidelijk scheiding in de wereld volgens Toeps: autisten en niet-autisten (of het moeilijke 'neurotypischen' wat ik nog enger vind klinken, eng in de zin van nauw). Het lijkt alsof alle niet-autisten tegen de autisten zijn. Alsof 'wij' de autisten vertellen dat ze zich niet aan moeten stellen, dat ze zich aan moeten passen, dat ze 'normaal' moeten doen. Nou zijn er vast momenten waarop dat gebeurt en ook de geschiedenis is niet rooskleurig, maar de haat die af en toe uit dit boekt tevoorschijn komt is verschrikkelijk. En het ergste is nog wel: ik voel me aangesproken. Ik voel me de niets begrijpende neurotypische persoon.
Een persoonlijk verhaal recenseren is altijd moeilijk. Dit zijn Toeps' ervaringen. Dit zijn Toeps' gevoelens. Wie ben ik om daar een mening over te hebben? Dat probeer ik dus ook niet te doen. Wat ik naar mijn mening wel mag beoordelen is de stijl waarin dit boek is geschreven en het doel wat Toeps' met het boek voor ogen had. Als ik het goed begrepen heb is dit boek een uitleg over autisme met handige tips voor autisten én niet-autisten. Een soort 'hoe-ga-ik-met-mijn-autisme-om' of 'hoe-ga-ik-met-een-autist-om'. Hartstikke goed idee om zo'n boek te schrijven, zeker door een ervaringsdeskundige als Toeps! De manier waarop stuit mij echter tegen de borst. Vrijwel het gehele boek heeft een sarcastische en soms cynische ondertoon. Het is de autisten versus de wereld. Niemand begrijpt hen. Alle wetenschappers zitten fout, behalve een enkeling. Het is een lofzang op het autisme, op de autist, maar komt niet tot zijn recht door de soms wel erg kinderachtige schrijfstijl. Die stijl is denk ik heel normaal voor een blog, een kortere tekst. Ik denk dan ook dat Toeps een goede blogger is. Als boek gaat de stijl me op den duur tegen staan. Dat blijkt ook wel uit de verhalen van Daniëlle, Sander en Melissa, die Toeps aan haar boek heeft toegevoegd. Deze blijken vele malen leesbaarder en volwassener te zijn.
"Pick your battles," schrijft Toeps in haar nawoord. Ze beschrijft autisten die zó boos zijn dat niemand het meer goed kan doen. Daar moet je voor waken. Daar ben ik het zeker mee eens. Toch zou ik Toeps willen vragen haar boek nog eens door te lezen, want is ze daar niet per ongeluk zelf ook in beland?
Ondanks alles moet ik toegeven dat ik één keer hard gelachen heb. Om precies te zijn in hoofdstuk 7, acht dingen die we niet meer willen horen. Nummer 8: "'Het komt vast door de vaccinaties.' Nee." Inderdaad! Geen woord meer aan vuil maken!
Ik weet niet echt veel over autisme en ben oprecht geïnteresseerd, maar krijg bij het lezen van dit boek het gevoel dat ik dat niet mag zijn. Er is een duidelijk scheiding in de wereld volgens Toeps: autisten en niet-autisten (of het moeilijke 'neurotypischen' wat ik nog enger vind klinken, eng in de zin van nauw). Het lijkt alsof alle niet-autisten tegen de autisten zijn. Alsof 'wij' de autisten vertellen dat ze zich niet aan moeten stellen, dat ze zich aan moeten passen, dat ze 'normaal' moeten doen. Nou zijn er vast momenten waarop dat gebeurt en ook de geschiedenis is niet rooskleurig, maar de haat die af en toe uit dit boekt tevoorschijn komt is verschrikkelijk. En het ergste is nog wel: ik voel me aangesproken. Ik voel me de niets begrijpende neurotypische persoon.
Een persoonlijk verhaal recenseren is altijd moeilijk. Dit zijn Toeps' ervaringen. Dit zijn Toeps' gevoelens. Wie ben ik om daar een mening over te hebben? Dat probeer ik dus ook niet te doen. Wat ik naar mijn mening wel mag beoordelen is de stijl waarin dit boek is geschreven en het doel wat Toeps' met het boek voor ogen had. Als ik het goed begrepen heb is dit boek een uitleg over autisme met handige tips voor autisten én niet-autisten. Een soort 'hoe-ga-ik-met-mijn-autisme-om' of 'hoe-ga-ik-met-een-autist-om'. Hartstikke goed idee om zo'n boek te schrijven, zeker door een ervaringsdeskundige als Toeps! De manier waarop stuit mij echter tegen de borst. Vrijwel het gehele boek heeft een sarcastische en soms cynische ondertoon. Het is de autisten versus de wereld. Niemand begrijpt hen. Alle wetenschappers zitten fout, behalve een enkeling. Het is een lofzang op het autisme, op de autist, maar komt niet tot zijn recht door de soms wel erg kinderachtige schrijfstijl. Die stijl is denk ik heel normaal voor een blog, een kortere tekst. Ik denk dan ook dat Toeps een goede blogger is. Als boek gaat de stijl me op den duur tegen staan. Dat blijkt ook wel uit de verhalen van Daniëlle, Sander en Melissa, die Toeps aan haar boek heeft toegevoegd. Deze blijken vele malen leesbaarder en volwassener te zijn.
"Pick your battles," schrijft Toeps in haar nawoord. Ze beschrijft autisten die zó boos zijn dat niemand het meer goed kan doen. Daar moet je voor waken. Daar ben ik het zeker mee eens. Toch zou ik Toeps willen vragen haar boek nog eens door te lezen, want is ze daar niet per ongeluk zelf ook in beland?
Ondanks alles moet ik toegeven dat ik één keer hard gelachen heb. Om precies te zijn in hoofdstuk 7, acht dingen die we niet meer willen horen. Nummer 8: "'Het komt vast door de vaccinaties.' Nee." Inderdaad! Geen woord meer aan vuil maken!
October 28, 2021
Interessante visie en mooi om eens iets anders over autisme te lezen dan wat psychologen en onderzoekers schrijven. Dit maakt mijn beeld ervan een stuk holistischer. Ik weet nog niet zo goed wat ik van de inhoud vind, maar ik ga sowieso die intense world theorie eens opzoeken. Ik moest trouwens erg lachen om het kopje over vaccinaties.
De boosheid van de schrijfster is goed te voelen. Ik kan er compassie voor opbrengen want het moet verschrikkelijk zijn om je leven lang zo verkeerd te worden geïnterpreteerd. Echter, voor iemand die graag begrepen wil worden is ze wel erg hard voor anderen die ze niet begrijpt of aardig vindt en scheldt ze mensen gewoon uit. Daarnaast neemt ze een eetstoorniskliniek kwalijk dat ze geen autisme bij haar hebben gespot. Ik snap dat want mensen zijn daar gericht op eetptoblematiek en niet op brede diagnostiek. En bovendien schrijft ze daarna juist een stukje over hoe anderen juist te snel de diagnose autisme op iemand plakken. Het lijkt alsof het nooit goed is, terwijl al die mensen in de ggz toch echt het hart op de juiste plaats hebben. Dat irriteerde me een klein beetje.
Maar ik ben blij dat ik het boek heb gelezen want de visie en ideeen van patiënten in de ggz blijft vaak onderbelicht.
De boosheid van de schrijfster is goed te voelen. Ik kan er compassie voor opbrengen want het moet verschrikkelijk zijn om je leven lang zo verkeerd te worden geïnterpreteerd. Echter, voor iemand die graag begrepen wil worden is ze wel erg hard voor anderen die ze niet begrijpt of aardig vindt en scheldt ze mensen gewoon uit. Daarnaast neemt ze een eetstoorniskliniek kwalijk dat ze geen autisme bij haar hebben gespot. Ik snap dat want mensen zijn daar gericht op eetptoblematiek en niet op brede diagnostiek. En bovendien schrijft ze daarna juist een stukje over hoe anderen juist te snel de diagnose autisme op iemand plakken. Het lijkt alsof het nooit goed is, terwijl al die mensen in de ggz toch echt het hart op de juiste plaats hebben. Dat irriteerde me een klein beetje.
Maar ik ben blij dat ik het boek heb gelezen want de visie en ideeen van patiënten in de ggz blijft vaak onderbelicht.
November 13, 2020
Ik herkende zo ongeveer alles in dit boek, behalve de liefde voor pretparken. Een mooie mix van een persoonlijk verhaal en een reactie op hoe de wereld naar autisme kijkt (inclusief journalisten in de Volkskrant). Wat ik met name mooi vond, was dat Bianca uitpluist dat de DSM5 er wat betreft hoogfunctionerende autisten (een term waar zij ook niet erg van houdt) gewoon totaal naast zit en dat er veel meer waarde gegeven zou moeten worden aan de afwijkende prikkelverwerking van mensen met autisme. En veel minder aan de sociale onhandigheid of het repetitieve gedrag. De afwijkende prikkelverwerking zorgt voor een verhoogd stress-gehalte en dat zorgt weer voor allerlei andere dingen (per mens verschillend), zoals soms een zeer hoge spierspanning, hoofdpijn en depressiviteit. Bianca laat heel goed zien hoe je je leven zoveel mogelijk kunt aanpassen om van bovenstaande dingen zo min mogelijk last te hebben en hoe je zo, naarmate je ouder wordt en jezelf beter leert kennen, toch met zelfvertrouwen kunt leven, ondanks het soms wankele evenwicht.
Read
September 12, 20232023 reads: 218/350
in this book, bianca toeps talks about her own experiences with autism. one of the ways she does this is by going through the DSM criteria and expanding upon it based on how it applies to her life (or if it doesn’t). there’s also a section in which she goes through things almost all autistic people hate being told (my favorite of which was probably the one about vaccines causing autism—which simply read “no”). though short, i think many people, especially those who are uneducated about autism, have things to learn from this book, even if the only thing you learn is to be more sympathetic.
in this book, bianca toeps talks about her own experiences with autism. one of the ways she does this is by going through the DSM criteria and expanding upon it based on how it applies to her life (or if it doesn’t). there’s also a section in which she goes through things almost all autistic people hate being told (my favorite of which was probably the one about vaccines causing autism—which simply read “no”). though short, i think many people, especially those who are uneducated about autism, have things to learn from this book, even if the only thing you learn is to be more sympathetic.
June 14, 2021
Echt een heel goed boek! Kreeg tijdens het lezen pas door hoe weinig ik eigenlijk over autisme weet. Het is heel fijn dat het eens door iemand met autisme zelf is geschreven, om een goed beeld te krijgen uit eigen ervaringen. Er staan ook stukjes in van ervaringen van andere mensen, om de verschillende kanten te belichten. Heel goed, overzichtelijk en duidelijk geschreven.
January 28, 2021
Wauw. Gewoon wauw. Zoveel herkenning!
August 18, 2024
Een leeservaring waar ik een beetje een dubbel gevoel aan heb overgehouden. Misschien had ik een ander soort boek verwacht, of is de doelgroep een publiek wat helemaal geen kennis van autisme heeft. Dit boek is geen praktische gids over hoe te leven met autisme, het is ook geen compleet beeld van wat autisme inhoudt. Het is vooral een aaneenschakeling van persoonlijke verhalen en stukjes informatie.
Allereerst de theoretische hoofdstukken waar het boek mee begint. Naar mijn idee loopt de auteur hier met zevenmijlslaarzen doorheen,en wordt een heleboel theorie weggezet als achterhaald en niet meer relevant. Dat zal in sommige gevallen best wel zo zijn, maar ik was niet altijd overtuigd van de onderbouwing.
De rest van het boek is vooral gevuld met anekdotes, zowel persoonlijke verhalen als ervaringen van anderen met autisme. Dit is allemaal vlot geschreven en geeft een aardig compleet beeld van waar de auteur mee worstelt in een leven met autisme. Maar daar blijft het ook een beetje bij, het is een persoonlijk verhaal en daar kan je weinig op aanmerken. Ik miste een beetje de vertaalslag van theorie naar praktijk. Maar misschien is dit dan gewoon simpelweg niet het juiste boek.
Daarnaast miste ik de samenhang, het zijn nu vooral een heleboel losse delen. Een voorbeeld van een boek waar ik dat wel erg geslaagd vond is "Sorry dat ik te laat ben, maar ik wilde niet komen". Daar wordt een verhalende vorm gebruikt om dmv een onderzoek allerlei achtergrondinformatie aan elkaar te verbinden.
Wel biedt het boek een laagdrempelige kennismaking met het onderwerp en een afrekening met vele stigmatiserende vooroordelen. Wat dat betreft belangrijk dat het boek er is en dat blijkbaar veel mensen het gelezen hebben. Ik bleef dan ook niet alleen maar met een negatief gevoel achter, er had wat mij betreft gewoon meer in gezeten, maar wellicht heb ik wat te kritisch en teveel vanuit mijn eigen ervaring gelezen.
Allereerst de theoretische hoofdstukken waar het boek mee begint. Naar mijn idee loopt de auteur hier met zevenmijlslaarzen doorheen,en wordt een heleboel theorie weggezet als achterhaald en niet meer relevant. Dat zal in sommige gevallen best wel zo zijn, maar ik was niet altijd overtuigd van de onderbouwing.
De rest van het boek is vooral gevuld met anekdotes, zowel persoonlijke verhalen als ervaringen van anderen met autisme. Dit is allemaal vlot geschreven en geeft een aardig compleet beeld van waar de auteur mee worstelt in een leven met autisme. Maar daar blijft het ook een beetje bij, het is een persoonlijk verhaal en daar kan je weinig op aanmerken. Ik miste een beetje de vertaalslag van theorie naar praktijk. Maar misschien is dit dan gewoon simpelweg niet het juiste boek.
Daarnaast miste ik de samenhang, het zijn nu vooral een heleboel losse delen. Een voorbeeld van een boek waar ik dat wel erg geslaagd vond is "Sorry dat ik te laat ben, maar ik wilde niet komen". Daar wordt een verhalende vorm gebruikt om dmv een onderzoek allerlei achtergrondinformatie aan elkaar te verbinden.
Wel biedt het boek een laagdrempelige kennismaking met het onderwerp en een afrekening met vele stigmatiserende vooroordelen. Wat dat betreft belangrijk dat het boek er is en dat blijkbaar veel mensen het gelezen hebben. Ik bleef dan ook niet alleen maar met een negatief gevoel achter, er had wat mij betreft gewoon meer in gezeten, maar wellicht heb ik wat te kritisch en teveel vanuit mijn eigen ervaring gelezen.
October 25, 2025
"The Theory of Mind model mainly focuses on differences in communication from the neurotypical point of view... A more inclusive, more comprehensive explanation can be found in the Intense World Theory, a theory that has been gaining more credence in the past few years. According to the Markrams, more connections are being made in the autistic brain and brain cells respond more emphatically to each other. There's a stronger response to stimuli, thoughts run rampant quicker. In short: the world is extremely intense for autistics."
-
I'm so glad I found out about this book: But you don't look autistic at all by Bianca Toeps. Written by an Autistic woman, this book challenges the traditional neurotypical views of Autism including the outdated Theory of Mind. Bianca is refreshingly blunt and presents the facts of Autism along with her personal experiences growing up mostly undiagnosed. She presents this radical and unforgiving view of disability that we are seeing in other books such as Sitting Pretty by Rebekah Taussig: that disability only interferes in one's life as far as an ableist world refuses to accommodate it. I have seen my own husband struggle to have his needs accommodated at jobs. It's society's job to take care of our own and that means waking up and educating ourselves. Change will happen one person at a time, so please, please, please read this book and try to understand the way that neurotypicals run a world that hurts Autistics. (I requested that my library purchase this book which is a great idea if you can't afford to purchase this book.)
-
I'm so glad I found out about this book: But you don't look autistic at all by Bianca Toeps. Written by an Autistic woman, this book challenges the traditional neurotypical views of Autism including the outdated Theory of Mind. Bianca is refreshingly blunt and presents the facts of Autism along with her personal experiences growing up mostly undiagnosed. She presents this radical and unforgiving view of disability that we are seeing in other books such as Sitting Pretty by Rebekah Taussig: that disability only interferes in one's life as far as an ableist world refuses to accommodate it. I have seen my own husband struggle to have his needs accommodated at jobs. It's society's job to take care of our own and that means waking up and educating ourselves. Change will happen one person at a time, so please, please, please read this book and try to understand the way that neurotypicals run a world that hurts Autistics. (I requested that my library purchase this book which is a great idea if you can't afford to purchase this book.)
June 1, 2019
Het boek bevat wel interessante en leerzame stukken over autisme, maar verder neemt het zo'n persoonlijke insteek dat het meer als een biografie leest.
Mijn grootste probleem hiermee was de editing. Het had echt beter geredigeerd moeten worden: de indeling van het boek vond ik onlogisch, en vaak zag ik tussen de alinea's niet eens verbanden. Of er stonden ellenlange persoonlijke stukken tussen die in mijn ogen echt niet relevant waren. Dat is wat mij betreft niet aan Toeps, maar aan de uitgever.
Mijn grootste probleem hiermee was de editing. Het had echt beter geredigeerd moeten worden: de indeling van het boek vond ik onlogisch, en vaak zag ik tussen de alinea's niet eens verbanden. Of er stonden ellenlange persoonlijke stukken tussen die in mijn ogen echt niet relevant waren. Dat is wat mij betreft niet aan Toeps, maar aan de uitgever.
March 27, 2019
Whaaaaa wat een interessant boek, echt perfect geschreven en zo verhelderend. Dit boek ga ik nog vaak eens herlezen, een hoofdstuk hier en daar.
Praktisch, grappig, en anders dan je verwacht.
De ideale companion van Zondagskind (Judith Visser)
Praktisch, grappig, en anders dan je verwacht.
De ideale companion van Zondagskind (Judith Visser)
May 4, 2024
4 ⭐️ als iemand die vrij onbekend nog is op het gebied van autisme, was dit boek een goede start. hoewel ik het niet helemaal eens ben met bepaalde uitspraken die in dit boek gedaan worden, kon ik mezelf op sommige momenten juist heel erg herkennen.
het was fijn om te lezen dat bepaalde situaties heel herkenbaar zijn voor mensen met autisme.
het was fijn om te lezen dat bepaalde situaties heel herkenbaar zijn voor mensen met autisme.
Read
February 1, 2020Ik vond niet alles even sterk en gevat, maar wie ben ik? Soms hoef je ook niet overal al te sterk iets van te vinden en kun je een boek ook gewoon ter kennisgeving en met mededogen aannemen. Het stuk over autism mums is heel urgent, ook omdat wat Toeps aankaart - hoe gevaarlijk het kan zijn wanneer moeders van autistische kinderen met hun verhaal en/of hun kind aan de haal gaan - veel verder reikt dan alleen autisme: ik zie het op Twitter, waar doodzieke kinderen met sondes en al in close-up gefotografeerd worden terwijl ze weer eens in een ziekenhuis liggen (gek genoeg duikt een zo’n account steeds weer op, terwijl ik het niet volg). Ja, een taboe doorbreken, maar wat vindt het kind in kwestie? Kan iemand die niet praat toestemming geven voor iets, het delen overzien? Dit geldt overigens niet alleen voor gehandicapten, maar ook voor pasgeboren baby’s, peuters, etc, ja, voor alle kinderen dus.
Maar ik dwaal af. Wat ik zeggen wilde: een extra ronde langs de corrector was niet mis geweest maar dit is een nobel en stoer boek en het lijkt me een goede zaak als zoveel mogelijk mensen het lezen. Goed werk, Toeps.
Maar ik dwaal af. Wat ik zeggen wilde: een extra ronde langs de corrector was niet mis geweest maar dit is een nobel en stoer boek en het lijkt me een goede zaak als zoveel mogelijk mensen het lezen. Goed werk, Toeps.
July 15, 2023
Hmja. Voor wie echt maar weinig weet van autisme bij vrouwen is dit wel een ok beginpunt, maar weinig nieuwe info voor mij, en ook: heel erg veel meningen van Toeps over van alles en nog wat, of dat nou wetenschappelijk onderbouwd is of niet. Ja, mensen met autisme worden voortdurend echt onbegrepen en (of soms daarom) verkeerd behandeld. Dat laat dit boek nog maar eens extra zien. Maar de toon is soms ronduit agressief en hoewel ik de frustratie begrijp (en de soort humor) leverde dat met regelmaat echt pijnlijke passages op. Ook miste ik hier en daar de (culturele) nuance, bijv wat betreft feminisme, queer cultuur en ook wel in de blik op Tokyo.
August 5, 2021
Ik heb het in één keer uitgelezen. Ik voelde me zo erkend in mijn ervaring van autisme. Ik ben geen stereotype genie of sociaal totaal incapabel persoon. De ervaringen en meningen die gedeeld worden in het boek slaan voor mij de spijker op zijn kop. Ik houd van goed onderbouwde en rationele argumenten en die geeft ze! Ik raad het iedereen aan dit boek te lezen. Als autist maar zeker ook als neurotypische lezer om meer beeld te krijgen van "alledaagse" autisme. Ik hoop dat ze meer boeken zal schrijven, ze is er vet goed in!
March 14, 2020
Wat een fantastisch boek! Ik kreeg zelf in november de diagnose autisme, maar wij wisten het eigenlijk al veel langer. Dit boek is zo herkenbaar en is een goede aanvulling op de psycho-educatie. Bianca Toeps' schrijfstijl is zo leuk! Het liefst wil ik passages uit het boek delen, maar dat zou betekenen dat ik zo'n 90% van het boek zou moeten delen. Kortom, lees het boek dus zelf :) ook als je niet autistisch bent
Displaying 1 - 30 of 708 reviews