روائيون عظام ورواياتهم

by W. Somerset Maugham, سومرست موم

Maugham's studies of the lives and masterpieces of ten great novelists are outstanding examples of literary criticism at its finest. Afforded here are some of the formulae of greatness in the genre, as well as the flaws and heresies which enfeeble it. Written by a master of fiction, Ten Novels and Their Authors is a unique and invaluable guide.

Genres: Nonfiction, Essays, Literature, Literary Criticism, Books About Books, Criticism, Biography

323 pages, Paperback

Published January 1, 2019

About the author

William Somerset Maugham was born in Paris in 1874. He spoke French even before he spoke a word of English, a fact to which some critics attribute the purity of his style.

His parents died early and, after an unhappy boyhood, which he recorded poignantly in Of Human Bondage, Maugham became a qualified physician. But writing was his true vocation. For ten years before his first success, he almost literally starved while pouring out novels and plays.

Maugham wrote at a time when experimental modernist literature such as that of William Faulkner, Thomas Mann, James Joyce and Virginia Woolf was gaining increasing popularity and winning critical acclaim. In this context, his plain prose style was criticized as 'such a tissue of clichés' that one's wonder is finally aroused at the writer's ability to assemble so many and at his unfailing inability to put anything in an individual way.

During World War I, Maugham worked for the British Secret Service . He travelled all over the world, and made many visits to America. After World War II, Maugham made his home in south of France and continued to move between England and Nice till his death in 1965.

At the time of Maugham's birth, French law was such that all foreign boys born in France became liable for conscription. Thus, Maugham was born within the Embassy, legally recognized as UK territory.

Reviews

[Georgia Scott · Rating 4 out of 5]

Goes down like mulled wine. Spiced and warm. I like Maugham's voice. It's as simple as that. As a writer much underrated, he doesn't seem to mind. He wrote for the love of it. And it shows.

He talks about other writers with the heart that comes from hours upon hours at a desk like them. He knows the work, the doubt, the rewrites, and the pains of life that intrude. With that insight, he talks plainly about these novels and their authors. As neither a student gazing up at them nor a critic looking down, he comes up close and stares each one straight in the eye, seeing almost into their souls.

There is a hand made of bone and flesh that puts every word to a page. It pushes the pen or taps the keys for letters. It also kneads bread, wipes a fever from a forehead, and holds the hand of one that is loved. I like how Maugham reminds readers of that.

[sAmAnE · Rating 3 out of 5]

در این کتاب نویسنده در مورد نگارش داستان‌های کوتاه و رمان توضیح داده و در مورد برخی نویسندگان معروف مثل بالزاک، تولستوی، برونته و ... و زندگی خصوصی آن‌ها هم نوشته. زندگی و آثار آن‌ها رو تاحدی نقد کرده، بعضی جاها حس میکردم نظریاتش خیلی جهت‌گیری شخصی داشت.

[Smiley · Rating 4 out of 5]

Some years ago I posted a query on a Yahoo website wondering if I should read “Tom Jones” by Henry Fielding and why. Two messages arrived and encouraged me to have a go with it but it’s a pity I was too busy then so I gave up the idea. That was a long time before I came across and decided to read a former brownish copy of “Ten Novels and Their Authors” by W. Somerset Maugham before switching to this one due to its larger fonts. Obviously, if I had read this inspiringly informative book, I wouldn’t have had such a shaky decision since I have enjoyed reading his three-part chapter on the obscure novel by means of Mr Fielding’s brief, in-depth biography followed by his literary analysis I’ve never read before.

Therefore, this surprisingly readable book first published in 1954 should be highly recommended as an essential introduction to those interested in/keen on reading one of “the ten best novels in the world” (p. 1) according to his opinion. A simple reason is that Mr Maugham’s writing style would delight his readers, that is, we can find reading his narrative and witty criticisms worth spending our time and so enjoyable that it’s like he’s kindly imparting his knowledge/understanding, good-humoredly, without preaching us to believe what he’s said. As for ‘The Art of Fiction’, this 3-section first chapter should be read as our foundation because we can gain more understanding and useful applications in reading this pleasing genre as affirmed by himself, that is, “The aim of the writer of fiction is not to instruct, but to please.” (p. 9) as we can see from these illuminating excerpts:

In a brief commentary to accompany the list of books I made for Redbook, I wrote: ‘The wise reader will get the greatest enjoyment out of reading them if he learns the useful art of skipping.’ A sensible person does not read a novel as a task. He reads it as a diversion. … (p. 2)

Everybody skips, but to skip without loss is not easy. It may be, for all I know, a gift of nature, or it may be something that has to be acquired by experience. Dr. Johnson skipped ferociously, … Boswell was doubtless referring to books of information or of edification; if it is a labour to read a novel it is better not to read it at all. … (p. 3)

In the chapters that follow I have given in each case some account of the life and character of the author I am writing about. This I have done to please myself, but also for the reader’s sake, since I think that to know what sort of a person the author was adds to one’s understanding and appreciation of his work. … (p. 20)

I think its Contents below would help you see the whole scope and decide if you want to read any chapter you prefer.
1 The Art of Fiction
2 Henry Fielding and Tom Jones
3 Jane Austen and Pride and Prejudice
4 Stendhal and Le Rouge et le Noir
5 Balzac and Le Pere Goriot
6 Charles Dickens and David Copperfield
7 Flaubert and Madame Bovary
8 Herman Melville and Moby Dick
9 Emily Bronte and Wuthering Heights
10 Dostoevsky and The Brothers Karamazov
11 Tolstoy and War and Peace
12 In Conclusion

In brief, this book is still essential to general readers interested in acquiring background information on his ten selected classics as well as to students keen on having in-depth knowledge on the ten authors' literary lives with each title's inspiring analysis they can't find anywhere. This seemingly academic paperback has long since been unique and worth reading in the past, at present and in the years to come.

[zahra haji · Rating 4 out of 5]

يعرض سومرست في كتابه عشرة روايات خالدة من وجهة نظره وإن كان تحديد الأفضل يعد صعبا
والقائمة قد تطول لتصل حتى ال 100

من التقاط التي ركز عليها عند قراءة الرواية .. أنها تقرأ للمتعة والتسلية فأي رواية قد نشعر عند
قراءتها بالضيق فالأفضل أن تترك وإن كانت من ضمن أفضل ما كتب

يلخص في كتابه سيرة الروائيين أكثر من حديثه عن الكتب المختارة .. حياتهم منذ البداية
وحتى الشهرة, بعض التفاصيل المذكورة صادمة ومخيبة للآمال ... وبعدها يذكر ابرز النقاط في
في رواياتهم وما فيها من نقاط ضعف وقوة

من ضمن الروايات المذكورة قرأت فقط مدام بوفاري على أمل قراءة البقية في المستقبل
كتاب قيم ومهم

3.5

[معصومه توکلی · Rating 5 out of 5]

این کتاب جزء اوّلین تجربه های من در کتاب جدّی خواندن است
در هشت-نه سالگی خواندمش
در سنّی که معنی کلماتی چون سرف، نقطه ی ثقل، مازوخیسم و مثل این ها را نمی دانستم
(همه شان را اوّلین بار در این کتاب دیدم)
و هیچ یک از ده رمانی که موآم در این کتاب انتخاب کرده و به تفصیل دلایلش را برای انتخابشان توضیح داده را هم نخوانده بودم
امّا جدای از آشنایی گران بها با خود موآم (بعدها «لبه تیغ» و «خادم کلیسا»یش را خواندم. هر دو را دوست داشتم و دومی هنوز و همچنان یکی از بهترین داستان کوتاه هایی است که خوانده ام)، این کتاب مرا به واقع با اهمّیت «کتاب خواندن» به مثابه ی امری وجودی، در مقام کاری که موقعیت تو را در هستی دستخوش تغییر و دگرگونی می کند، واقف ساخت...
شاید در آن سن خواندنش، چنین نتیجه ای داشته، نه این که خواندنش برای هر کسی چنین دستاوردی داشته باشد
و باعث شد که خیلی جدّی تر به کتاب ها و کتاب خواندن ها نگاه کنم
و تا مدّت ها بعد از خواندنش بهش فکر می کردم،
فهرست «ده رمان عالی دنیا از نظر من» درست می کردم، دوباره و چندباره ورقش می زدم تا اسم تک تک کتاب هایی که موآم ازشان نام برده بود (به مدح یا به ذم) را دربیاورم و در آن دفترچه های دست سازم یادداشت کنم و به این می اندیشیدم (با اندوه) که چرا نام هیچ کتاب فارسی در این فهرست نیست...
آن موقع هنوز جامعه شناسی ادبیات نگذرانده بودم وگرنه مایه هایی از این حوزه را دراین کتاب شناسایی می کردم
(آن جا که توضیح می داد چه طور «انگلیسی» بودنش در تدوین این فهرست نقش داشته)
و همین طور می فهمیدم که چرا نه موآم و نه هیچ کس دیگر -حتّی اگر فارسی بداند- نمی تواند فهرستی از ده «رمان» عالی دنیا بیاورد که تویش نام کتابی از نویسنده ای ایرانی به چشم بخورد...
بعدها در بیست و یک سالگی به توصیه ی احسان رضایی (در همشهری جوان) دوباره خواندمش.
طبیعی است که مثل بار قبل افسونم نکرد، همان به نظرم آمد که «در واقع» بود: نویسنده ی خوبی ده رمانی را که به نظر «خودش» برترین ها بوده اند، با ذکر دلایلش برای برترین دانستن آن ها، فهرست کرده.
همین.
امّا من -متأسّفانه یا خوشبختانه- حافظه ام بد نیست
بنابراین هرگز این کتاب را و کاری را که خواندنش با من کرد، فراموش نکردم...

[P.J. Sullivan · Rating 5 out of 5]

Somerset Maugham had his priorities right. “A novel is to be read with enjoyment. If it does not give that it is worthless. There is no obligation to read fiction.” He defends the “art of skipping” over tedious sections, because no novel is perfect. Even the best contain dead wood. These ten best novels are all flawed, but their authors had vigor and vitality, imagination and creative force, knowledge of human nature and sympathy for it.

In these essays he provides insightful accounts of the authors’ lives, personalities, and work habits. He discusses what makes a good novel and a good novelist. Novelists have immense vitality, he concludes, but are self-centered and “on the whole not nice people.” They make good company, but are hell to live with. Maugham seems to be more interested in the authors than in their works. "I have taken care not to divulge the plot."

My main criticism of this book is his choice of novels. Certainly “Moby Dick” is not one of the ten best. In my opinion, it cannot compare with Maugham’s own masterpiece, “Of Human Bondage.” He admits that selecting ten best novels is arbitrary nonsense, and the reader is his/her own best critic. But these ten books have been popular, and their authors lived fascinating lives. So read this book if these books or their authors interest you. Maugham is one of the most readable of authors, always clear, concise, and interesting. He gets on with the story.

[هالةْ أمين · Rating 4 out of 5]

عندما قرأت المقدمة ظننت أن الكاتب سيقوم باختزال الروايات إلى أهم فصولها واستغربت كيف سيقوم بهذا الاختزال مع روايات كموبي ديك والإخوة كارمازوف والحرب والسلام وغيرها وعدد صفحات الكاتب لا تتجاوز 220 صفحة!!

ومع القراءة وجدت أن محتوى الكتاب تركّز على تلخيص سيرة حياة كل كاتب وذكر أهم عمل يظن أن يعتبر من الروايات الخالدة والظروف التي دعت لكتابة هذا العمل وذكر جوانب الضعف والنقد فبه

سومرست موم كناقد موضوعي جدا خصوصا إن كنت على اطلاع مسبق بالروايات ستفهم وجهة نظره فيما يقول

مما يدعو للأسف أن ترى تلك الروايات الخالدة كما يطلق عليها مع مافيها من أخلاقيات عالية وسمو فكري ورقي أدبي نتجت عن أشخاص سيئي الطباع وفيهم من الشذوذ والغرور مايكفي
ليس هناك مخلوق كامل بلا شك لكن على الأقل فلتكن تلك المخلوقات على قدر من الأخلاق الحسنة
ليست جميع الشخصيات ظهرت بمظهر فظيع لكن السمة الغالبة عليها برأي من عاشوا معهم كانت مساوئهم أكثر

كتاب جميل ويدلك لعدة كتب أخرى اختصت بالسير الذاتية للمؤلفين إون كنت ممن يهتم بهذا الشأن
كما يمنحك صورة نقدية وتحليلية للروايات العظيمة في ذاك الزمن مما يساعدك على تكوين رأيك الخاص بعد قرائتها .

[Susan · Rating 5 out of 5]

This book came about when the editor of a magazine asked Maugham to make a list of the ten best novels in his opinion. This was then extended into prologues for new editions of the novels and, later, combined into this collection of essays. Maugham makes many relevant points in this work, the most important being that a sensible person reads as a diversion and not a task. A novel is to be read for enjoyment and the reader is, therefore, their own best critic and they know what they enjoy and what they don't. So, in other words, the author has no expectations that you should enjoy the novels he has chosen and, as this is a critical approach to the novels, he does not simply extol their virtues, but gives reasons why he thinks they are important and worthy of his list.

Maugham takes it for granted that readers already know the novels he is writing about - authors writing during his time thankfully felt no need to "dumb down" their writing and assumed their readers were capable of as great an understanding as the author. However, if you are considering trying some of these novels then do not let that put you off, as much that he writes about will certainly increase your enjoyment and understanding of the books you decide to choose. The novels Maugham looks at are:

Henry Fielding and "Tom Jones"
Jane Austen and "Pride and Prejudice"
Stendhal and "Le Rouge et le Noir"
Balzac and "Le Pere Goriot"
Charles Dickens and "David Copperfield"
Flaubert and "Madame Bovary"
Herman Melville and "Moby Dick"
Emily Bronte and "Wuthering Heights"
Dostoevsky and "The Brothers Karamazov"
Tolstoy and "War and Peace"

There is also a very interesting and informative introduction about the Art of Fiction, plus a conclusion in which Maugham mischieviously imagines how the authors would behave were they to meet at a dinner party, before summing up why he has chosen these particular novels. There is a short biography of each author featured, along with the piece about that particular novel by them. Overall, this is a really interesting, informative and well written work - as you would expect from Maugham, who never disappointed with either his fictional or non fiction works. Excellent and highly recommended.

[Raya راية · Rating 4 out of 5]

كتاب قيّم جداً يبيّن أعظم 10 روايات في العالم (من وجهة نظر الكاتب على الأقل)
ويخوض في سيرة حياة كتّاب هذه الروايات ولقد أفادني كثيراً في معرفة حياة بلزاك وستندال.
وهذه الروايات هي:
1- توم جونز - هنري فيلدنغ
2- كبرياء وهوى - جين أوستن
3- الأحمر والأسود - ستندال
4- الأب غوريو - بلزاك
5- ديفيد كوبر فيلد - تشارلز ديكنز
6- مدام بوفاري - جوستاف فلوبير
7- موبي ديك - هنري ملفيل
8- مرتفعات وذرينغ
9- الأخوة كارامازوف - دوستويفسكي
10- الحرب والسلام - تولستوي

[Sandhya · Rating 5 out of 5]

The one aspect, among others, that draws one to Somerset Maugham's writing is the elegant simplicity and clear-headedness in them. He can be a very compassionate writer, as The Painted Veil reveals and with Ten Novels And Their Authors, it is his analytical abilities as a scholar and critic that come to the fore. And all of it laid out with such eloquence!
This particular book is especially illuminating, as Maugham expounds on the various aspect of fiction writing, giving a fairly detailed analysis of the books and authors he admires. Literary criticism, no matter how challenging and satisfying, often makes for heavy reading. Maugham achieves that rare feat in that he writes a book as thrilling as a novel and yet offers you wonderfully original and insightful views on each author's work and craft, linking it closely to their personal lives.
The book is divided into 12 chapters, 10 chapters devoted to the authors and one of their most significant works as chosen by Maugham.
The first chapter, 'The Art of Fiction' discusses various elements of fiction writing - all greatly readable (for me, that has come to be the hallmark of Maugham's works --- he's also that rare writer who rarely rambles on. This quality helps in an endevour such as this, where one needs to be genuinely curious about another author's life and works. Maugham proves to be astute and all his elaborations make a definite point.)

This chapters discuss some very important aspects of writing. Why does a reader feel tempted to skip lines or pages from a book? According to Maugham, the responsibility to engage a reader lies with the writer. He is also daring in his admission that even some classic novels are unnecessarily long. He mentions Don Quixote in this regard and says that even if some chapters were to be edited out of the book, it would cause no serious loss to the reader in his/her enjoyment of it.

Then he duscusses the advantages and disadvantages of narrative choices. Should it be written from the standpoint of omniscience or in the first person. The assessment shows that it must be done according to the subject at hand.

Maugham's other significant point is on what constitutes a good novel.
There are many aspects that he talks about here, but the central one is that of achieving verisimilitude. "A story should be persuable. The episodes should have probability and should not only develop the theme, but grow out of the story"

He then goes on to talk about each author in considerable detail, paying special attention to personality traits and episodes in the writer's life which may have had a part to play in the fiction he/she went on to produce. So Charles Dickens could never really sketch out a gentleman very well, because he'd never seen many of those kind in his childhood. Similarly Emily Bronte's "strange, mysterious, shadowy character" permeates through Wuthering Heights. Says Maugham of her, "Emily Bronte disliked men and without exception, was not even ordinarily polite to her father's curates."
She was clearly anti-people and avoided proximity, which could be one of the reasons why she chooses Mrs Dean to be the narrator of Wutherings Heights. Says Maugham, "I think it would have shocked her harsh, uncompromising virtue to tell the outrageous story as a creation of her own. This technique of having the housekeeper tell the story enables her to hide herself behind, as it were a double mask.”

Leo Tolstoy, he describes as "irritable, contradictory and arrogantly indifferent to other people's feelings" even though to Maugham there can never be a greater novel than War And Peace.

He talks of French writer Stendhal's pompous manners and utter desperation to appeal to the fairer sex. “His passions were cerebral and to possess a woman was chiefly a satisfaction to his vanity"
Many authors, like Gustav Flaubert and Balzac had complicated love lives and all that Maugham describes without the slightest bit of hesitation or sympathy. They all come across as complex characters, with very many issues relating to money, their lovers , among other things.
No doubt, these are interesting bits to read - even though they concentrate a lot on their sordid personal lives. But the book's prime appeal is Maugham's rich and masterful observations on the works of these great authors.
Like what he says of Henry Fielding, who started out as a playwright before turning to fiction. According to Maugham, this was a great advantage because "by then the author has learnt to be brief, he has learnt the value of rapid incident"

He has very many interesting aspects to say about Jane Austen as well, whose Pride And Prejudice he regards as a greatly entertaining and charming novel. According to him, Austen was the most consistent among her contemporaries. "Most novelists have their ups and downs. Miss Austen is the only exception I know to prove the rule that only the mediocre maintain an equal level. She is never more than a little below her best"
He may have given with one hand what he takes from the other here, but yet, Maugham's appreciation for Austen is genuine. He says of her works, "Her observation was searching and her sentiment edifying, but it was her humour that gave point to her observation and a prim liveliness to her sentiment. Her range was narrow. She wrote very much the same story in all her books. Her experience of life was confined to a small circle of provincial society and that is what she was content to deal with. She wrote only of what she knew. She never tried to reproduce a conversation of men when by themselves, which in the nature of things, she could never have heard."

read the rest here, http://sandyi.blogspot.com/2009/10/so...

[Carol · Rating 5 out of 5]

Love this book! Maugham writes about every author's life and how their life influenced their novels. Maugham writes as if he is writing directly to you. Excellent book published in 1948.
The ten best novels/novelists are Tolstoy's War and Peace; Balzac's Old Man Goriot; Fielding's Tom Jones; Austen's Pride and Prejudice; Stendhal's The Red and the Black; Bronte's Wuthering Heights; Flaubert's Madame Bovary; Dicken's David Copperfield; Dostoevsky's The Brothers Karamazov; and Melville's Moby Dick.

[Jay · Rating 3 out of 5]

This is a solid selection of essays. Somerset Maugham is full of insights, most of which I find myself agreeing with without too much debate, and he has a gift for evading pretentions and high conceits while also making complex observations. Interestingly, he does not fornicate over the 10 novels he’s chosen to write about despite the fact he is proclaiming them to be some of the greatest ever. In fact, he seems more concerned with the author and their novel’s faults than their assets. You could come away from the chapter about your favourite novel feeling crestfallen and “offended”. But I think what he intends is to point out how these great novels stand out despite their flaws, and he also wants to slightly deescalate their reputations. He says words like “masterpiece” and “Magnum Opus” do novels a disservice because they put the reader under an obligation to enjoy them, and the reader may have every right not to do so: no matter how good a novel may be it will never be above any individual's unique criticism.

One small section that piqued my interest was where he says that most great novels came out of the 19th century. He says it was a century of great social change and intellectual revolution. He’s writing from the perspective of someone living in the 1950’s, and he laments how the great novels of his time are full of literary tricks like stream of consciousness, whereas the great writers of the 19th century used the simplest language available to them to get the emotions across. Of course, from his perspective the likes of Joyce and Woolf were yet to be canonised, but I still think I agree with him to some extent. I’m yet to find a postmodern novel which I consider to be a real great, and the great Modernist novels, like Ulysses and To the Lighthouse, still always feel like experiments to me, rather than out-and-out great stories. When I finished Ulysses, I wrote in my review that I thought it was indeed a Great Book, but that I’d always consider the great modernist novel to be less than the great Romantic-era novel.

There does seem to be no end of incredibly good writers here in 2021, but I can’t find many true geniuses (Cormac McCarthy? Hilary Mantel? Thomas Pynchon?). This scarcity doesn’t make statistical sense, given that 1 in 14 people who ever lived are currently alive. It stands to reason that 1 in 14 of the great geniuses should also be alive right now, but in the art world this doesn’t appear to be the case. There are too many arguments to go into on this subject, but I think I do land somewhere in agreement with Somerset Maugham. For me, Literature and Music experienced a creative high between about 1850 and 1910. The intellectual fashions of that period seemed to promote grandiose, hugely ambitious works, which were indifferent to the recipient’s time constraints. Today we value tidy succinctness and brevity over sprawling, baggy works that meander around leaving no idea unexplored, and the result is lots of slices of greatness, but very few writers of literary fiction are trying to produce a complete cake. I kind of think that’s a shame. I also think we may see that the epic fantasy writers of our day (George R.R. Martin, Philip Pullman, and J.K. Rowling etc.) outlasting their more intellectually celebrated literary counterparts precisely because fantasy is currently a genre where the sky is the limit.

[Sonya · Rating 4 out of 5]

اين كتاب كه در واقع به صورت مجموعه مقالات مي باشد توسط سامراست موام نوشته شده است، اين نويسنده خود، یکی از پرکارترین داستان نویسان قرن بيستم بود و در زمان حیاتش میلیون‌ها نسخه از داستان‌های بلند و کوتاه و نمایشنامه‌های وی به زبان‌های مختلف ترجمه و به فروش رفت. در سال‌های دهه ۱۹۳۰ او پردرآمدترین نویسنده جهان بود.
در اين مجموعه وي با بررسي ده رمان دنيا كه از نظر وي ده رمان برتر هستند پرداخته است.
در ابتداي هر فصل توضيحات جالبي در مورد زندگي نامه كتاب مورد نظر نوشته شده و سپس مطالبي د�� مورد اين رمان و ساير آثار نويسنده بيان شده است.
ده رماني كه به انتخاب موام اورده شده است به ترتيب زير هستند:
تام جونز
غرور و تعصب
سرخ و سياه
باباگوريو
ديويد كاپرفيلد
بلنديهاي بادخيز
مادام بوواري
موبي ديك
جنگ و صلح
برادران كارامازوف.
البته نويسنده خود اعتراف كرده است كه انتخاب بهترين ده رمان دنيا ممكن نيست و شايد بيش از صد رمان را ميتوان در اين ليست قرار داد و عوامل مختلفي در انتخاب اين ليست موثراند، مثلا مليت خواننده و يا دوران تاريخي كه سپري كرده و خصوصيات و علايق و سطح دانش فرد نيز موثر است.
موام در قسمتي از كتاب ميگويد:
"يك رمان را بايد با لذت خواند و اگر رمان به خواننده لذت ندهد بي ارزش است، هر خواننده خود بهترين منتقد اثري است كه ميخواند و فقط خود او ميداند كه از چه چيز كتاب لذت ميبرد.قبل از هرچيز بايد خواننده را آگاه ساخت كه از رم��ن نبايد توقع كمال داشت"
در بخش دوم كتاب نيز نويسنده به بررسي زندگي نامه و سبك نوشته چندين تن از بزرگترين نويسندگان داستان كوتاه از جمله چخوف، آدگار الن پو، كاترين مانسفيلد و غيره پرداخته و در اين مورد توضيحاتي داده است.
.
پ ن :من مطالعه اين كتاب را به همه ي كساني كه علاقه مند حوزه ي ادبيات هستند شديدا توصيه ميكنم
.
پ ن: از دوستي كه باعث شد اين كتاب را ازبين صدها كتاب نخوانده ام براي مطالعه انتخاب كنم ممنونم.

[Ala'a Almushaikeh · Rating 3 out of 5]

أعتقد أن الكاتب تحدث عن الروائيين أكثر مما تحدث عن الروايات نفسها،
ولذا أفضّل لو أن الكتاب تُرجِم إلى العربية بعنوان آخر مثل "عشر روائيين خالدين ورواياتهم" أو "عشر روايات لروائيين خالدين" ..

أحببت إصراره على إثبات أن الرواية تُقرأ للمتعة والتسلية العقلية، وأن من الصعب أن تحدد أي عدد من الروايات لتكون هي الأفضل على مر العصور.
واستمتعت بالأجزاء التي تحدث بها عن روائيين وروايات أعرفها مثل تولستوي، و وفلوبير وجين أوستين وديكنز..
وصُدِمت ببعض ما أورده عنهم. خاصّة في الاتهام الذي اتُهِم به ديستوفيسكي ويقول بأنه قد اغتصب فتاة صغيرة في حمام عام بعد أن أحضرتها له مربيتها - هذا فظيع للغاية ولا أود تصديقه.

[Agora . · Rating 4 out of 5]

عشر روايات خالدة سومرت موم
سومرت موم بريطاني ولد ١٨٧٤ وتوفي عن عمر ٩١ سنة ، كاتب وروائي وكان من اهم كتاب عصره ، ترك الطب ليتفرغ للكتابة عند نجاح اول رواية له .
يحتوي الكتاب على ٢٢٠ صفحة زاخرة بالتفاصيل القيمة لعشر روايات التي اختارها سومرت موم و يراها خالدة بالرغم انها ليست كاملة فلا يوجد رواية كاملة كما يقول ، وهذه الروايات بالترتيب : ١ (الحرب والسلم) ليو توليستوي ، ٢ (الأب جورنو) بلزاك ، ٣ (توم جونز) هنري فيلدنج، ٤ ( كبرياء و هوى ) جين اوستين، ٥ (الأحمر والأسود ) ستندال ، ٦ ( مرتفعات ويذرنج ) اميلي برونته، ٧ (مدام بوفاري) جوستاف فلوبير ، ٨ (ديفيد كويرفيلد) تشارلز ديكنز، ٩ (الأخوة كرامازوف) دستويفسكي ، ١٠ (موبي ديك ) هرمان ملفيل .

رتب الكتاب في منهجية وتنظيم ، يتحدث فيه عن سيرة حياة المؤلف من اسرته ونشأته وطبقته الاجتماعية ووضعه المادي وزواجه والمنعطفات النفسية التي تركت ادأثرا به و اهم الاحداث التي اعتركت حياته واستوحى منها قصصه ، ويتحدث عن بعض الروايات التي كتبها ، والظروف التي صاحبت فترة التأليف ، وعاداته الشخصية و هيأته الجسدية .
احببت ان اكتب القليل عن اكثر الروايات التي نالت إعجابي من هذا الكتاب .

توليستوي "الحرب والسلم "
توليستوي ، شرع في كتابة الحرب والسلم وهو في السادسة والثلاثون ، واستغرق في كتابتها اكثر من ست سنوات ، يعتقد النقاد ان البطلين بيير بيزوخروف والامير اندرو سعى فيهما الى توضيح شخصيته وفهمها عن طريق شخصيتين متناقضتين فكلاهما ينشدان الطمأنينه الذهنية وايجاد حلا لالغاز الحياة والموت ، لم تكن لروايته نهاية تقليدية الشائعه ، لقد حدثت على مر سبع سنوات وفيها تغيرت خصال الشخصيات بشكل جلي .


جين اوستن " كبرياء وهوى"
كانوا يلومونها بسبب ان رواياتها منفصلة عن الأحداث التاريخية بالرغم أنها عاصرت فترة زاخرة بالاحداث كالثورة الفرنسية وقيام نابليون وسقوطه ، إلا أن العصر الذي عاشت به كان ينادي بأن المرأة لا يصح أن تشغل نفسها بالسياسة ، وذلك شأن الرجال وحدهم ، ولم تكن نساء تلك الحقبة يقرأن حتى الجرائد ، ولم تعتقد أن رسائلها لأختها ستقرأ ورواياتها ستنال الشهرة بعد موتها بزمن طويل ، كما ان الاعتقاد السائد بذلك الوقت بأنه لا يليق بامرأة محترمة أن تؤلف كتبا .


هنري فيلدنج " توم جونز "
سيرة حياته غير متوفرة فما كتب عنه كان بعد وفاته بثماني سنوات
كان فيلدنج حاد الطبع لكنه زوجا وابا عطوفا كانت عواطفه جياشه ، يقامر احيانا شجاعا صادقا وشخصيته اقرب الشبه الى بطل روايته توم جونز فقد كانت صورة لبشرية عادية بعيدة عن الصقل والكمال ، كان يخطئ كثيرا ويندم ويعود لارتكاب نفس الاخطاء
رواية توم جونز مبنية بشكل جيد احداثها واقعية وشخصياتها بعيدة عن المثاليات فقد رسم شخصية الرجل الانكليزي كما هو من غير تكلف او اخفاء للعيوب ، فمن أراد ان يعرف حقيقة الرجل الانكليزي بتلك الفترة عليه ان يقرأ الرواية .


جوستاف فلوبير "مدام بوفاري"

يرى الفرنسيون ان فلوبير عبقريا وقد اصطنع الرواية الواقعية الحديثة ، كان يعتقد ان الغاية من الحياة هو الكتابة
كان عاطفيا وخياليا ومن اهم سماته انه متشائم بشكل كبير .
كان وسيما فقد وصفته احدى النساء انه كآلهة الإغريق
اسرته سعيدة وميسور الحال ، وقد تعلق بأخته بشكل كبير ،
ادرك ان الكتابة تتطلب الخبرة بالعالم لذا كان يذهب الى باريس مدة ثلاث شهور من كل عام
نال شهرة واسعة
وجده رفاقه انه مفرطا بالحساسية ومثيرا للإزعاج الشديد فهو لا يسمح لأحد بمعارضته وحرصوا على ان لا يخالفوه وان خالفه احد يستشيط غضبا بصورة مروعة ، كان ناقدا قاسيا لاعمال الاخرين ويرى ان لا قيمة لأي عمل لم ينتجه هو بنفسه ، وان انتقده احد يلتهب غضبا ويرجع النقد غيرة وغباء
كتب مدام بوفاري وهو في الثلاثين ، كتبها بواقعية و موضوعية ، فقد تجنب ان يقحم نفسه بالرواية وان لا يبدي اي تعاطف لإحدى الشخصيات ولا يمدح او يذم او يلقي المواعظ من خلالها فكانت غايته ان يجعل الشخصيات تتحدث عن ذاتها بنفسها ، إلا ان الموضوعية الكاملة مستحيلة.

ديستويفسكي " الاخوة كارامازف"
كانت اخر رواية له الاخوة كارامازوف
مغرور متهور وغير محبب ويفتقر الى ضبط النفس
كان مقامرا ولا يتوقف عن اقتراض الاموال من الاقرباء والاصدقاء ، ولكنه كان كريما ولا يتوانى عن بذل ماله لشخص بطلب مساعدة
بينما زوجته كانت تحتضر لحق بحبيبته .
سجن وحكم عليه بالاعدام وقبل تنفيذ الحكم بلحظات اصدر قرار العدول عن الاعدام فجعله يعيش صدمة نفسية كبيرة ،حكم بالسجن ، لم يتورع عن تملق الرؤساء واستعطافهم ليحصل على العفو او التخفيف من الحكم .


الكتاب زاخر عن حياة الروائيين كما لم نعرفهم من قبل ، و ينتقد بعض الروايات ويعطينا آراء النقاد ، و يقارب بين شخوص الروايات و الاشخاص الذين عاشرهم الراوي ، من الجيد ان نلقي نظرة شاملة عن الروائيين بموضوعية ، عن نجاحهم و إخفاقهم ،
انصح بقراءته بشدة لمن يحب الأداب الكلاسيكية بشكل خاص والاداب العالمية بشكل عام ، يشبع الفضول لمعرفة علاقة الكاتب بالأدب الذي ينتجه ، وهل الكاتب وحياته الاجتماعية وعلاقاته تنعكس على إنتاجه !

[Annabelle · Rating 4 out of 5]

"I cannot repeat too often that a novel is to be read not for instruction or edification but for intelligent enjoyment, and if you cannot get this from it you had far better not read it at all." Maugham shares this sentiment twice, a position I very strongly agree with. But he also condones what to me is blasphemy--"skipping" what he feels are unnecessary pages, even chapters, when reading a novel. Personally, I just chuck the book in search of more enjoyable reading (which I did with Catch-22, something that doesn't happen often).

Maugham lists down his Ten Best Novels of the World as follows: War and Peace by Tolstoy, Old Man Goriot by Balzac, Tom Jones by Fielding, Pride and Prejudice by Austen, The Red and the Black by Stendhal, Wuthering Heights by Bronte, Madame Bovary by Flaubert, David Copperfield by Dickens, The Brothers Karamazov by Dostoevsky, and Moby Dick by Melville. Apart from Tom Jones, The Red and the Black, David Copperfield, and Moby Dick, I have read all. I may eventually come around to reading Tom Jones and Moby Dick, books I foresee to be as long, if not longer than Middlemarch. I have hesitated to read David Copperfield since I feel I already know the story, and the formula of Dickens; much like Oliver Twist. But I don't think I will get around to reading The Red and the Black, which title I had never heard of until I started this book.

War and Peace I have read twice, and it's a delight to see Maugham and I sharing the same views about the novel and its characters. I too felt the long pages dedicated to Pierre's dalliance with masonry overly tedious. And we both fell hard for the guileless, winsome Natasha! Only to be let down at the novel's end, where as I recall it, marriage to the boring (but kind-hearted) Pierre has turned her into a hausfrau--or a "fussy housewife," as Maugham put it. And so aptly did he put that ending into perspective for me: "The happy ending is deeply tragic. Tolstoy did not write thus, I think, in bitterness, but because he knew that this is what it would all come to; and he had to tell the truth."

I've read a few Balzac short stories, but Old Man Goriot, or Pere Goriot, as my Kindle titled it, is the only Balzac novel I have read. Zero redemption here, which spoils the end for me, but the getting there is very engaging.

Like Maugham, Pride and Prejudice is not my favorite Austen novel, which is not to say that this is not an excellent book. For Maugham though, it was Persuasion. Mansfield Park for me.

Wuthering Heights is special to me because I had read the Classics Illustrated comics as a child, and when I got around to reading the book, used to tell embellished sketches of kite-flying with Heathcliff and Cathy to Suyen when she was a toddler. Maugham has some interesting takes on the characterization of Heathcliff and Cathy here. I am of the opinion that Bronte just had a story to tell, and which she told very well.

Madame Bovary I cannot help but compare to Anna Karenina. Because of her poverty, I used to think Emma Bovary as more deserving of my sympathy than Anna Karenina. Maugham has made me rethink this, but I think a rereading is in order before I can be certain.

The Brothers Karamazov, by that dreariest of Russian writers, was one of the earlier works taken up when my reading group held its first few meetings at Gabby's Bistro. Since we were only discussing the chapter on The Grand Inquisitor, we didn't have to read the entire book, but I got caught up in the story, ridiculous as some of the characters had become, an observation keenly pointed out by Maugham.

Reading the lines and between the lines, here are my quick takes on the men and women behind these works: Excepting Jane Austen, it seems all the other novelists, especially Tolstoy, Balzac, Flaubert, and Dostoevsky were a nasty bunch. And something, it seems, is rotten in the house of Melville.

To recap, let Maugham reiterate: "I cannot repeat too often that a novel is to be read not for instruction or edification but for intelligent enjoyment, and if you cannot get this from it you had far better not read it at all." As I reiterate: I read purely for pleasure. But I don't skip, Mr Maugham.

[L J Field · Rating 5 out of 5]

What a great book. Essentially it is an instruction manual of the things you should think about when planning your own novel. The book comprises ten authors and their books and provides a short biography of each writer, then a study of their greatest achievement in writing.each chapter is actually an essay with the book starting with an introduction and ending with a postscript. These two alone are worth the price of the book. The authors and their works are:

Tolstoy, War and Peace
Balzac, Old Man Goriot
Fielding, Tom Jones
Austen, Pride and Prejudice
Stendhal, The Red and the Black
Bronte, Wuthering Heights
Flaubert, Madame Bovary
Dickens, David Copperfield
Dostoevsky, The Brothers Kalamazoo
Melville, Moby Dick

Maugham goes into great detail on each of the authors. Of them all, I don’t think I would have liked the companionship of Stendhal, Dostoevsky, Melville or Emily Bronte. Each had severe issues. Balzac was not far behind and Tolstoy basically went off his nut in later life. Really, the only two authors that avoided criticism of their personalities were Jane Austen and Henry Fielding.

In the Introduction, Maugham states that though there are a minute fraction of utter classics amongst all the books published over time, he could have easily given a different list of Ten Great Novels and goes on to list them as Vanity Fair, Middlemarch, Guy Blas, The Charterhouse of Parma, Tristram Shandy, Cousin Bette, Anna Karenina, The Ambassadors, Crime and Punishment and Persuasion. It is interesting to note that fully half of the authors of these works are listed in his original top ten. It is too bad that he didn’t get around to writing a second book about these titles.

Overall, Maugham’s lucid and inviting prose makes this book read like a dream. It prepares budding authors for their artistic journey and defines just what a great novel is made of.

[Kate · Rating 3 out of 5]

This is a book my husband brought back for me from the library one day, and when I had read the introduction I almost dismissed it. Maugham had been asked to write the introduction to a series of abridged versions of classic novels, (which then were compiled into this book) and my first though was "How dare you endorse vandalizing a classic novel!" Then I remembered how tedious some of those books are, and how editing and the practice of writing was different then, and how maybe more people would read them if they were, ah, better edited, and I gave him a chance. And I'm glad I did. Reading his short essays on the lives of famous authors and their "best" novel was like listening to him deliver a personal lecture, and I have to say that I thoroughly enjoyed it, even though nearly all of the authors are male, and all are very white and very European, and even though he does make a few strange comments throughout. I don't think it's an incredibly important book, but very entertaining and certainly interesting. I liked it even though, at the end, I still don't endorse abridging classing novels...

[Ami Iida · Rating 4 out of 5]

19th century great literature

[Narjes Seghatoleslam · Rating 4 out of 5]

کتاب درباره ی رمان و داستان کوتاه سامرست موام
کتاب درباره ی رمان و داستان کوتاه، کتابی هست که پدرم وقتی ده یا یازده سال داشتم، برایم خرید که بخوانم و در مورد چگونگی نوشتن رمان و داستان کوتاه اطلاعاتی کسب کنم ( هر چند که این کتاب در مورد چگونگی نوشتن رمان و داستان آموزشی نمی دهد). از آنجایی که من اکثر اوقات تنها کتابهایی را مطالعه می کنم که جلد کتاب یا اسم کتاب با من رابطه برقرار کند با توجه به تشویق زیاد پدرم برای خواندن این کتاب، کتاب را نخواندم. دو سال پیش کششی نسبت به خواندن این کتاب پیدا کردم شروع به خواندن این کتاب کردم و برایم جالب به نظر رسید و به دلیل فصل امتحانات و گرفتاری ها، بعد از خواندن یک فصل از کتاب که در مورد تولستوی و کتاب جنگ و صلح بود، خواندن این کتاب را به اتمام نرساندم. حدود یک ماه پیش خواندنش را شروع کرده و کتاب به پایان رساندم. اگر این کتاب در سن 10 یا 11 سالگی خوانده شده بود بعید می دانستم جذابیت الان را برایم داشت به خاطر دلایل زیادی که یکی از دلیل ها این است که در آن سن هیچ رمانی از رمان هایی که در این کتاب در مورد آن توضیح داده شده را نخوانده بودم. در حال حاضر از ده رمان توصیف شده در این کتاب رمان های غرور و تعصب، بلندیهای بادخیر و جنگ و صلح خوانده شده است و از نویسندگانی مانند چارلز دیکنز و داستایوفسکی کتابهای دیگرشان نیز خوانده شده است.
این کتاب از حیث دیگری که بسیار برایم جالب بود این است که همیشه فکر می کردم که نویسندگان بزرگ و مشهور جهانی، افرادی که در مورد انسان و اخلاقیات این گونه عمیق می نویسند افرادی هست که از نظر انسانی انسان های بسیار ایده آل و با اخلاقی هستند که در این کتاب متوجه شدم این گونه نیست. به عنوان نمونه سامرست موام در مورد داستایفسکی اینگونه می نویسد: " داستایفسکی، یک ولخرج درست نشدنی بود. ولخرجی اش او را به پیسی و بدبختی انداخت، ولی هیچوقت بر نفس خود مسلط نشد تا در برابر هوسهایش مقاومت کند. یکی از نویسندگان شرح حال او گفته است که عادت او بر باد دادن پول، تا اندازه ای ناشی از عدم اعتماد به نفس بود، چون ولخرجی، احساس قدرت زودگذری به او می بخشید و به این ترتیب خودخواهی او را ارضا می کرد. این عیب بد، او را به چه تنگی های خفت آوری انداخت".
یا...
" تاثیری که حقایق اصلی زندگی داستایفسکی در انسان می گذارد، همان تاثیری است که یک آدم بسیار نامطبوع به وجود می آورد. خود بینی، مرضی است که ناشی از حرفه هنرمندان است، خواه نویسنده باشند، خواه نقاش، خواه موسیقیدان یا هنرپیشه، ولی داستایفسکی وقیح بود. اینطور پیداست که هرگز به کله اش خطور نمی کرد که کسی ممکن است از شنیدن حرفهایی که او راجع به خودش و آثارش می زند، متنفر بشود. به این خودبینی، آن عدم اعتماد به نفس که حالا اسمش را عقده حقارت گذاشته اند، مخلوط شده بود".
رقت احساسات، داستایفسکی بیمارگونه و بشر دوستی او بیهوده بود. او، با مردم ( نقطه مقابل روشنفکران) که معتقد بود تجدید حیات روسیه به دست آنهاست، کمترین آشنایی و نسبت به زندگی سخت و تلخ آنها کمترین همدردی نداشت. داستایفسکی، به رادیکالها که می کوشیدند از درد و رنج مردم بکاهند، شدیدا حمله می کرد. درمانی که برای نکبت و بدبختی وشحت انگیز تهیدستان عرضه می نمود: "این بود که دردها و رنج های خود را به صورت کمال مطلوب در آورند و از این کمال مطلوب، یک شیوه زندگی بسازند. او، به جای اصلاحات عملی، تسلای دینی و عرفانی را به تهیدستان پیشنهاد می کرد".
اضافه کنم مثل بعضی از انسان های امروزی ( بیشتر از زبان آخوندها شنیده شده) که در رفاه کامل زندگی کرده و مردم را تشویق به نوع زندگی فلاکت بار می کنند برای اینکه در آخرت ثواب ببرند.

لئو تولستوی و جنگ و صلح
جنگ و صلح، تصویر کاملی از زندگی بشریست. تصویر کاملی از روسیه آن زمان است، تصویر کاملی از همه چیزییست که در آنها، مردم سعادت و عظمت، اندوه و خواری خود را می یابند. این است جنگ و صلح.
تولستوی از زندگی شهری بیزار بود، ولی تسلیم اراده ی زنش شد. در مسکو، از تناقضی که بین ثروت ثروتمندان و فقرفقرا دید، وحشت کرد. نوشت: " احساس کردم و احساس می کنم و همیشه احساس خواهم کرد تا وقتی اندکی غذای اضافی دارم و بعضی ها غذا ندارند، تا وقتی که دو نیم تنه دارم و آدم دیگر یک کت هم ندارند، شریک جنایتی هستم که دائما تکرار می شود".
اونوره دو بالزاک و باباگوریو
بالزاک، نه تنها می گفت که پول ریشه همه بدی هاست، بلکه فکر می کرد که تمایل به پول، اشتهای به پول، انگیزه اصلی کارهای بشری است.
او، هر چه را که می دید و می شنید، یادداشت می کرد. هر جا که می رفت، دفترچه یادداشت خود را می برد، گاهی برای دیدن یک خیابان، یا یک خانه که می خواست توصیف کند، سفرهای دور و دراز می کرد.
همه معتقدند که بالزاک، خوب چیز نمی نوشت. او، یک آدم عامی بود و نثرش هم معمولی بود. امیل فاگه که منتقد بسیار برجسته ایست، در کتاب خود که راجع به بالزاک نوشته، یک فصل تمام را به اشتباهاتی که بالزاک از نظر سلیقه، سبک، صرف و نحو و زبان کرده، اختصاص داده است. و در واقع، بعضی از این غلطها، آنقدر زننده است که لازم نیست ادم اطلاع عمیقی از زبان فرانسه داشته باشد تا آنها را بفهمد. ولی، می گویند که چارلزدیکنز هم انگلیسی را هیچ خوب نمی نوشت. روسی های تحصیلکرده و مهذب به من گفته اند که تولستوی و داستایفسکی روسی را خیلی سرسری می نوشتند.
این عجیب است که چهار نفر از بزرگترین رمان نویس های دنیا، زبان مادری خودشان را این قدر بد بنویسد. این طور پیداست که خوب نوشتن، از اجزا اصلی ساز و برگ رمان نویس نیست؛ بلکه قوت و نیروی حیاتی، قوه تخیل، قدرت آفرینش، دید، آگاهی از طبیعت بشری، به انضمام علاقه بدان و همدری با آن، و باروری و هوش، مهتر است. با وجود این، بهتر است آدم خوب چیز بنویسد تا بد.
داستایفسکی و برادران کارامازوف
داستایوسفکی در یکی از بهترین کتابهایش، هراسهای زندگی خودد را در زندان شرح داده است. یک نکته قابل تذکر است: او می نویسد که یک زندانی تازه وارد پس از دو ساعت که وارد زندان شد، با محکومین دیگر انس می گیرد و خودمانی می شود " ولی در مورد یک آقای محترم، یک نجیب زاده، مطلب تفاوت می کرد، او، هر اندازه هم که فروتن و افتاده و خوش خلق و با شعور بود، تا آخر مورد نفرت و تحقیر همه بود، و هرگز کسی با او تفاهم پیدا نمی کرد و بالاتر از آن، هیچ وقت کسی به او اعتماد نمی کرد. هرگز کسی به او به چشم یک دوست یا رفیق نگاه نمی کرد؛ و گرچه با گذشت سالها ممکن بود به آنجا برسد که دیگر مورد اهانت همه نباشد، ولی باز نمی توانست آنجور که دلش می خواست زندگی کند، یا از این فکر عذاب آور خلاص شود که آدمی تنها و بیگانه است".
شاید چنین باشد که استعداد آفرینش، یعنی آن قوه ذهنی طبیعی دوران کودکی و اوائل جوانی، اگر پس از ایام جوانی دوام بیاورد، مرضی است که فقط به بهای از دست رفتن صفات عادی انسان می تواند نشو و نما کند. و، درست همانطور که خربزه وقتی بسیار شیرین می شود که در کود خالص روییده باشد، این قوه ذهنی هم، در خاکی که از صفات بد ترکیب شده باشد بهتر از هرجا رشد می کند.
در کتاب برادران کارامازوف داستایفسکی: ایوان، به این مطلب علاقه ای ندارد که آیا خدا انسان را آفرید یا انسان خدا را؛ او میل دارد عقیده داشته باشد که خدا وجود دارد؛ ولی نمی تواند ظلم و ستم دنیایی را که خدا آفریده است، بپذیرد. ایوان، پافشاری می کند که دلیل ندارد آدمهای بیگناه، بابت گناهانی که آدم های گناهکار مرتکب شده اند دچار رنج و عذاب بشوند؛ و اگر رنج و عذاب بکشند- و می کشند- خدا یا بد و شریر است، یا وجود ندارد. من بیشتر از این نخواهم گفت. خواننده خودش می تواند فصل موافق یا مخالف را بخواند.
داستایفسکی، هرگز قویتر از این مطلبی ننوشته است. ولی وقتی این مطلب را نوشت، از کاری که کرده بود ترسید. استدلال او پر زور و متقاعد کننده بود، اما نتیجه ای که از آن گرفته بود مخالف اعتقاد و ایمان خودش بود. چون عقیده داشت که دنیا، با همه بدی ها و رنج و عذابهایش، زیباست، برای اینکه آفریده خداوند است. می گوید: " اگر کسی تمام موجودات زنده دنیا را دوست داشته باشد، این محبت، رنج ها و عذابها را توجیه خواهد کرد، و همه شریک گناه یکدیگر خواهند شد، آنوقت، عذاب کشیدن بابت گناه دیگران، وظیفه اخلاقی هر مسیحی حقیقی خواهد شد". این چیزیست که داستایفسکی دلش می خواست به آن معتقد باشد. به همین جهت وقتی فصل موافق و مخالف را نوشت با شتاب دست به کار شد تا ردیه ای بر آن بنویسد. هیچ کس بهتر از خود داستایفسکی آگاه نبود که در این کار توفیق نیافته است. این قسمت کسل کننده است و ردیه، خواننده را متقاعد نمی کند.
گوستاو فلوبر و مادام بووآری
فلوبر، احساساتی و خیال پرور بود و نظیر بسیاری از بچه ها و پسرهای دیگر، از آن احساس تنهایی درونی که آدمهای حساس تمام عمر با خود دارند، ناراحت بود.
امیلی برونته و بلندیهای بادخیز
رمانتیسیسم فرار از واقعیت است.
آیا، عجیب است که او خود را، در کالبد دو بازیگر اصلی خویش، جا داده باشد؟ به هیچ وجه. هیچ یک از ما یکپارچه نیست؛ در وجود ما، چند نفر منزل دارند و غالبا، از مصاحبت رفقای خود ناراحتند. و خصیصه داستان نویس است که قدرت دارد به این اشخاص مختلف، یعنی به کسانی که خودش از آنها ترکیب شده است، وجود خارجی ببخشد و از آنها، بازیگران منفرد بسازد. بدبختی داستان نویس اینست که نمی تواند به بازیگرانی که تکه ای از ذات او را ندارند، جان بدهد- هر قدر هم که این جور آدمها، برای داستان او لازم باشند.
من هیچ رمانی را نمی شناسم که در آن، درد و رنج، وجد و حال، قساوت و بیرحمی، عذاب عشق، چنین حیرت انگیز، توصیف شده باشد.
هنری فلدینگ و تام جونز
به رمان نباید به عنوان یک وسیله تعلیم یا تهذیب نگاه کرد، بلکه باید آن را یک منبع سرگرمی فکری دانست.
وقتی این صفحات را دوباره می خوانم، می ترسم در خواننده این دیباچه چنین فکری به وجود آورده باشم که تام جونز، کتابی خشن و ناهنجار است و با ماجراجوها و زنهای هرزه و آدمهای پست و مبتذل سروکار دارد. این، فکر بسیار غلطی است. فیلدینگ از حقایق زندگی بیش از آن آگاه بود که درباره مردم بر اساس ارزش ظاهری آنها قضاوت کند، و تجربه اش به او نشان داده بود که این جز طبیعت انسان نیست که موجودی صرفا بیطمع و بیغرض باشد. بیطمعی و بیغرضی کامل، قشنگ است، ولی مال این دنیا نیست و آنکه انتظارش را دارد، ساده و بی تجربه است.
هرمان ملویل و موبی دیک
او موبی دیک را مظهر شر، و کشمکش آهاب و او را نبرد خیر و شر می داند، که ضمن آن سرانجام خیر پیروز می شود. این برداشت، با بدبینی آمیخته به افسردگی ملویل سازگار است. اما حکایت به طریق تمثیل، حیوانات چموشی هستند که آدم باید دمشان را بگیرد و یا سرشان را، و من بر این گماننم که هر تعبیری به همان اندازه قابل قبول خواهد بود.
به یاد بیاوریم که تای پی تجلیلی از توحش پاک و شریفی است که هنوز به مفاسد تمدن آلوده نشده است. ملویل کسانی را که در آغوش طبیعت بار آمده و با تمدن درنیامیخته اند خوب و مهربان می داند. پس در این صورت چرا موبی دیک نماینده شر باشد و مظهر خیر نباشد؟ زیبایش باشکوه و جثه اش بزرگ و نیرویش عظیم است و به آزادی در دریاها شنا می کند. کاپیتن آهاب با آن غرور جنون آمیزش آدمی است بیرحم و سختگیر و سنگدل و انتقامجو و کینه توز- شر او است. و هنگامی که آخرین برخورد روی می دهد و آهاب و دارو دسته ناکس و رذل و آدمخوارش هلاک می شوند و عدالت مجری می شود؛ شر مغلوب شده و خیر سرانجام فیروز گردیده است؛ و یا به سخنی دیگر، آهاب را با آن خبث طینت و ددمنشی می توانید مظهر شیطان و نهنگ سفید را خالق فرض کنید؛ در اینجا نیز خداوند، هر چند زخمهای کاری برداشته، شیطان را هلاک کرده است، و آدم را به خود می گذارد تا بر این اقیانوس بیکرانی که صدای لرزش امواجش به نوحه شبیه است تنها، با روح تسخیر ناپذیر خویش، شناور باشد، بی آنکه چیزی باشد تا در آن امید ببندد و یا از آن بیمناک باشد.
جین استین و غرور و تعصب
جین استین، زبان تند و تیز و طبع شوخ شگفت انگیزی داشت. دوست داشت بخندد و دلش می خواست دیگران را بخنداند. از آدم بذله گو این انتظار که وقتی چیز خوشمزه ای به خاطرش می رسد، آن را پیش خودش نگاه دارد، توقع بیجاست. و خدا می داند که مشکل است آدم بذله باشد، و گاهی، کمی بدخواه نباشد. در مهر و محبت ذاتی بشر، چیز زیادی که مایه شور و نشاط شود وجود ندارد. جین، حماقت دیگران، خودنمایی آنها، ظاهر سازیهای ایشان و ریاکاریهای آنها را، زیرکانه درک می کرد. و این حسن اوست که این چیزها، بیشتر باعث تفریحش می شد تا رنجش او. جین، بیش از آن خوشخو بود که به مردم حرفهایی بزند که احساسات آنها را جریحه دار کند. من حتی در گزنده ترین و طنز آمیزترین حرفهای او، بدطینتی نمی بینم. شوخی او- همانطور که لازمه شوخی است- مبتنی بر دید دقیق و رگویی بود.
در آن زمان، کتاب نوشتن را برای زن، از مقام خانمی بسیار بعید می دانستند. منک لویس می نویسد: من از تمام مونثان مزخرف نویس، متنفرم و آنها را حقیر می شمارم و نسبت به آنها احساس ترحم می کنم. ابزاری که زنان باید با آن کار کنند، سوزن است نه قلم، و این تنها دست افزاریست که همیشه آن را ماهرانه به کار می برند. رمان، شکل پست نویسندگی به شمار می رفت و خود جین استین، ا ز اینکه می دید، سر والتر اسکات، یک شاعر، داستان می نویسد، یکه خورد.
آن بانوی جوان، برای توصیف گرفتاریها، احساسات و خصوصیات زندگی عادی، استعدادی داشت که به نظر من بسیار حیرت انگیز است و تاکنون به آن برنخورده ام. خودم، مثل هر کس دیگر، می توانم یاوه های مطنطن ببافم؛ ولی من از آن احساس لطیف، که مطالب مبتذل و خصائص روحی و فکری و اخلاقی پیش پا افتاده را جالب و گیرا می سازد محرومم. این گیرایی، ناشی از صداقت و توصیف ناشی از احساس لطیف است.
مردمی که برای داستان ساختگی، عروسی را پایان رضایت بخشی می دانند. من فکر می کنم این افراد، برای این به ازدواج این جوری نگاه می کنند که بنا بر یک احساس غریزی ریشه دار، معتقدند زن و مرد از راه وصلت، وظیفه زیست شناسی خود را انجام داده اند. علاقه ای که خواننده، نسبت به مراحلی که به این وصلت انجامیده است در خود احساس می کنند و یک امر طبیعی است - نسبت به آغاز عشق، موانع، سوتفاهم ها، اعترافها- حالا آن علاقه، متوجه نتیجه این عشق می شود: اولاد عاشق و معشوقه- و آن نسلی است که جانشین آن دو خواهد شد. در قانون آفرینش، هر مرد و زنی، جز یک حلقه زنجیر چیز دیگری نیستند؛ و تنها اهمیت حلقه زنجیر اینست که حلقه دیگری به آن اضافه شود. این، توجیه رمان نویس در مورد حسن ختام است. در کتابهای جین استین، خشنودی خواننده، با دانستن این نکته که داماد از ملک و مستغل درآمد حسابی دارد و عروس خود را به خانه قشنگی خواهد برد- خانه ای که وسط باغ قرار دارد و سراسرش با فرش و اثاث گرانقیمت آراسته شده است- به مراتب بیشتر می شود.
به استثنای تام جونز سایر رمانهایی که از آنها سخن داشتم در قرن 19 به رشته تحریر درآمدند، و این قرن دوران انقلابات اجتماعی و صنعتی و سیاسی بود؛ مردم شیوه های کهن زندگی و طرز تفکری را که قرنها، بدون قبول تغییراتی اساسی، رواج داشته بود ترک می گفتند و به دور می افکندند. شاید چنین عصری که در آن عقاید قدیم بی چون و چرا مورد قبول قرار نمی گیرند و همه جا جوش و غلیان و هیجان است و زندگی ماجرای نو و هیجان انگیزی است موجب شود که اشخاص و آثار استثنایی به وجود آیند.
من تنی چند را که چیزهایی درباره شان آموخته ام برگزیده و کلیاتی راجع به ایشان بیان داشته ام که شاید بسهولت بتوان، جز در مورد یکی دوتای آنها، بی پایگی این مطلب را نشان داد. راجع به جین استین اطلاعات چندانی در دست نیست، اما بنابر آنچه در دست است، معتقدم که کلیه فضایلی را که یک زن می تواند داشته باشد داشته است، البته نه اینکه آنقدر کامل العیار باشد که کسی نتواند با او سر کند. من نیک می دانم که نتوانسته ام به خواننده نشان دهم و بگویم که چه چیز در او و یا در هر یک از سایرین بود که باعث شد نویسنده ای بزرگ گردند. همه، جز تولستوی، به طبقه متوسط اجتماع تعلق داشتند و من در تبارشان و یا در شرایط زندگیشان به چیزی برنخوردم که نشان دهد این استعداد شگرف از چه بوده است. این استعداد از کجا می آید، از چه تشکیل می شود، چگونه به وجود می آید- باری، اینها همه، تا آنجا که من می دانم، توضیح ناپذیرند. شوخی طبیعت است. به نظر می رسد به شخصیت بستگی دارد، و شخصیت نیز می نماید ترکیبی از خصایص ارزنده و نقایص وحشتناک. من که مدتها، مع الواسطه از طریق آثارشان و یا از طریق آنچه تذکره نویسان گفته اند، با این اشخاص محشور بوده ام، به این نتیجه رسیده ام که اینان به طور کلی مردمی دوست داشتنی و باصفا نبودند. شاید اشخاصی خوش برخورد و مجلس آرا بوده باشند؛ چون، تکرار می کنم، به استثنای امیلی برونته که به سبب حجب و کمرویی بسیار، آمیزگار نبود بقیه همه معاشر و خوش صحبت بودند. اما با تمام این تفاصیل طوری نبودند که آدم بخواهد و بتواند با آنها زندگی کند.
آدمی به چیزی نیازمند است که او را مدتی مجذوب کند، چیزی ورا یک چیز عادی و روزمره که می تواند در آن خیره شود. یک اثر بزرگ هنری، بیش از یک تنوع و تغییر ذائقه موقت و زودگذر است؛ چیزی است که به کمال ذاتی روح می افزاید و ارزش خود را، هم با حظی که بلادرنگ می بخشد و هم با نظم و انظباط نهادی خویش توجیه می کند. و این نظم، متمایز و مشخص از لذت نیست بلکه واسطه او است و روح را به جلوه گان ارزش ها، در حدی ورا حد سابق، بدل می سازد.
بالاخره، گفته زیرین را می توان هم در مورد نویسندگان و هم در مورد آثارشان به کار برد: اما به هرحال نباید متوقع بود که جامع کلیه فضایل و ملکات باشند، حتی باید قانع باشیم به اینکه چیزی به ما بدهند که آنقدر غریب باشد که جالب بنماید.
حالا، مقتضی است که درباره تصنیف ادبی مطلبی را به خواننده بگویم، و تا آنجا که من می دانم، منتقدان که بی شک وظیفه آنها راهنمایی خواننده و چیز آموختن به اوست غفلت کرده اند که این مطلب را به او اطلاع بدهند: نویسنده، انگیزه آفریدن را در وجود خود دارد، ولی علاوه برآن اشتیاق دارد که نتیجه کار خود را در برابر خواننده بگذارد و این آرزو را دارد که نان و آب خود را تامین کند. او به طور کلی این کار را امکان پذیر می بیند که قدرت خلاقه خود را در راههایی بیندازد که بتواند به این هدفهای کوچک برسد. با آنکه احتمال دارد خواننده- که فکر می کند الهام نویسنده نباید تحت تاثیر ملاحظات مادی قرار بگیرد- از حرف من یکه بخورد، باید این را هم به او بگویم که نویسندگان خود را ناگزیر می بیند چیزهایی بنویسند که طالب دارد و این امری کاملا طبیعی است. این حرف مایه حیرت نیست، برای اینکه آنها فقط نویسنده نیستند، خواننده هم هستند و در لباس خواننده جزو مردم و تابع محیط فکری زمانند.
آنتوان چخوف و باغ آلبالو
ولی حالا دکترها به او گفتند که قسمت بالای ریه هایش مبتلا به سل است و اگر می خواهد زنده بماند باید طریق زندگی خود را عوض کند. اینکه دیگر نمی توانست طبابت کند، ضربه سختی به او زده بود. لیکن تجارب گوناگونی که از راه طبابت پیدا کرد، خیلی به درد نویسندگی اش خورد. زیرا از طبیعت انسان علم و اطلاعی به دست می آورد که قیمت ندارد. طبع بشر را در بهترین و بدترین حالت آن می بیند. مردم وقتی بیمارند، وقتی می ترسند، نقابی را که در زمان سلامت به چهره می زنند دور می اندازند. طبیب آنها را، همانجور که واقعا هستند، می بیند: خودخواه، سنگدل، حریص، جبون، ولی بین آنها شجاع، کریم، مهربان و خوب هم پیدا می شود. پزشک در مورد ضعفهای اخلاقی آنها شکیباست و از فضائل آنها احترامی آمیخته به ترس و حیرت در خود احساس می کند.
اولگا از مدتها پیش به چخوف صرار می کرد که یک کمدی سبک بنویسد و این چیزی بود که مردم می خواستند. قرار شد اسم نمایشنامه را باغ آلبالو بگذارند.
اتهام چخوف خونسردی آشکار او نسبت به حوادث و اوضاع و احوال اجتماعی زمان بود. دعوی روشنفکران این بود که نویسنده روسی موظف است این مطالب را مورد بحث قرار دهد. جواب چخوف این بود که کار نویسنده گفتن حقایق است و این مطلب را باید به عهده خوانندگان خود بگذارد که تصمیم بگیرند درباره آن حقایق چه باید کرد. چخوف اصرار داشت که از هنرمند نباید خواست مسائل اختصاصی را دقیقا حل کند.
عقیده رایج در بین بسیاری از نویسندگان امروزی این است که با وضع آشفته دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم نوشتن رمان فقط به این منظور که خواننده بتواند چند ساعت لذت بخش را بگذراند برای نویسنده کار جلف و سبکی است. این گونه نوشته ها، همانطور که می دانیم، به عنوان " گریزنده از واقعیت و مسئولیتها" با اهانت و تحقیر طرد می شوند.
در مورد چخوف: با اینکه می کوشید کاملا بیطرف باشد و مصمم بود که فقط زندگی را با حقیقت و واقعیت وصف کند، نمی توانید داستانهای او را بخوانید و به این فکر نیفتید که حیوان صفتی و نادانی و فساد و فقر نکبتبار فقرا و بی قیدی اغنیا، حتما می بایست به انقلاب خونینی منجر شود.
خیال می کنم بیشتر مردم قصه و داستان را برای این می خوانند که دیگر کاری ندارند تا انجام بدهند. قصه و داستان را برای اینکه لذتی ببرند می خوانند، و همین کار را هم باید بکنند. ولی آدمهای متفاوت، در مطالعه خودشان، دنبال لذت های متفاوت می گردند. یکی ا�� این لذت ها لذت شناسایی است.
داستانی که صحنه حوادث آن در سرزمین دور و ناشناس قرارد دارد همیشه هواه خواه داشته است. بیشتر مردم زندگی بسیار ملال انگیزی دارند و به همین جهت برای مدتی غرق شدن در دنیای خطر و ماجراهای خطرناک برای انها حکم خلاص شدن از یکنواختی زندگی را دارد. خیال می کنم لذتی که خوانندگان روسی داستانهای چخوف می برند با لذتی که خوانندگان جهان غرب از این داستانها می برند تفاوت فراوان داشت. خوانندگان روسی از اوضاع و احوال مردمی، که چخوف آنچنان واضح و روشن شرح و وصف می کرد، کاملا آگاه بودند. خوانندگان انگلیسی در داستانهای او چیزی که تازه و عجیب، و غالبا هراس انگیز و دلتنگ کننده بود، می یافتند. ولی این مطلب با حقیقتی که موثر و دلکش و جذاب و حتی رمانتیک بود عرضه می شد.
فقط آدم بسیار صاف و ساده می تواند خیال کند که قصه و داستان قادر است درباره موضوعاتی کهف به منظور اداره کردن زندگی، اگاهی از آنها برای ما اهمیت دارد اطلاعات موثقی به ما بدهد رمان نویس، درست به سبب طبیعت استعدادهای خلاقه خود، صلاحیت ندارد که به چنین مطالبی بپردازد، کار او استدلال نیست، احساس کردن، و به کار انداختن خیال، و اختراع است. او متعصب است. مطالبی که نویسنده انتخاب می کند و قهرمانهایی که می آفریند، و طرز تلقی او نسبت به آنها، تحت تاثیر تعصب اوست. آنچه او می نویسد نشان دهنده شخصیت او، تجلی غرائز او، احساسات او، ادراکات او، و تجربه اوست. تمایل خود را به یک طرف بیشتر می کند، گاهی نمی داند چه می کند، ولی گاهی خیلی خوب می داند. و آنوقت، هر قدر مهارت دارد به کار می زند تا خوانند دست او را نخواند.
هدف شایسته نویسنده داستان تعلیم دادن نیست، خشنود کردن است.
الگوی داستان کوتاه، چنانکه در گذشته نوشته می شد، ساده است. این الگو عبارت است از: الف- زمینه ب- معرفی بازیگرها پ- آنچه این بازیگرها می کنند و آنچه بر آنها می گذرد ت- نتیجه.
این شیوه داستانسرایی از سر فراغت و فرصت بود و نویسنده می توانست هرچه دلش بخواهد داستان را طولانی کند. ولی، وقتی روزنامه ها شروع به نشر داستانها کردند، طول داستانها دقیقا تعیین شد. نویسنده برای آنکه این نیاز را برآورد مجبور بود تکنیک مناسبی اختیار کند. ناگزیر بود هر چه را که ضروری و اصلی نبود از داستانش حذف کند.
فایده قسمت الف یعنی زمینه این است که خواننده را در وضع روحی مناسبی قرار می دهد تا از داستان لذت ببرد. قسمت زمینه را براحتی می توان حذف کرد، و امروزه معمولا حذف می کنند.
واگذاشتن قسمت ت نتیجه به عهده تخیل خواننده، آمد نیامد دارد. چون خواننده به حوادث و اوضاع و احوالی که برایش تعریف و توصیف کرده اند

[Radia · Rating 3 out of 5]

شذرات قرائية، يأخذنا الكاتب في دهاليز كتاباته المثالية والتي اختار منها، حسب ذوقه الخاص عشر روايات، تعد حسبه الأعظم في العالم، مع اعترافه بوجود أعمال أخرى يمكن أن تضاهيها في العظمة، بالإضافة إلى صعوبة اختيار هذا العدد القليل مقارنة بكمية الأعمال الإبداعية التي تزخر بها المكتبات، رغم هذا كله قام باختيارها وسرد بسيط جدا لمحتواها العام و الشخصيات التي تضمنتها، أكثر من تسليط الضوء على أحداثها، فهو ركز على شخصية الكاتب وتفصيلات حياته، وبعض الأحداث التي رافقته أثناء كتابة الرواية التي اختارها سومرست موم نصا لكتابه.
في مقدمة الكتاب التي أراها أفضل من فحوى القراءات ( معظم المعلومات معروفة ومتداولة كثيرا) تطرق الكاتب للأسباب التي تجعل القارئ يصنف الرواية بأنها جيدة، كالثيمة الروائية، فيجب حسبه أن تكون إنسانية و خلفيتها التي قد تمتلك أهمية كبيرة عنده، الشخصيات ومدى تناسقها مع مكوناتها العامة، أن تكون سلسلة الأحداث محتملة الوقوع، بالإضافة إلى زمن القراءة، الذي يشكل عاملا محوريا في الحكم، فلا تقرأ الرواية بزمن القارئ بل بزمن الكتابة .

تحدث أيضا سومرست في مقدمته عن موضوع "القفز" الذي يمارسه قارئ الروايات تحديدا، من وجهة نظره فإن كل قارئ يقفز ( أي يتخطى بعض الصفحات) ولكن القفز من دون خسارة ليس سهلا دائما، فهي حسبه مقدرة طبيعية ( موهبة) أو مكتسبة بفعل الخبرة، شخصيا لم يسبق لي أن مارست القفز في قراءاتي، دائما أقرأ الرواية أو الكتاب من الصفحة الأولى إلى الصفحة الأخيرة، لأن فعل القراءة فعل متعة، فهي ليست واجبا محتما وإنما نمط حياة محبب و تسلية مرغوبة، ندخلها بكل جوارحنا ونعيش ونتفاعل مع أحداث القصة ( في حالة الرواية ) ونتعاطف مع شخوصها، فإن لم تمنح القراءة كل هذا، كان التوقف سبيلا لا القفز، فهل أنت ممن يتوقف أم من أصحاب القفز سواء كان ثلاثيا أو طويلا؟

[مروة الجزائري · Rating 4 out of 5]

كتب سومرست موم تعليقًا مصاحبًا لقائمته التي ذكرها في هذا الكتاب: "إن القارئ الذكي سيحصل على متعة أكثر من قراءتها إذا تعلم فن القفز المفيد (تجاوز المقاطع الطويلة المملة التي لا يؤثر حذفها على السياق العام).
وقد حذف رواية مارسيل بروست "البحث عن الزمن المفقود" لعدة أسباب وأشار إلى أن هذهِ الرواية هي أعظم رواية في القرن العشرين ولكنها طويلة جدًا وليس من الممكن حتى مع الحذف المتطرف اختصارها إلى حجم معقول.
وكتب في لحظة غلو ذات مرة بأنه: أحبُّ إليَّ أن أضجر من بروست أكثر من أن أتسلى بأي كاتب آخر.
"أعتقد أنّه سيتضح أكثر في المستقبل أن بروست كان كاتبًا ساخرًا عظيمًا مساويًا لبلزاك وديكنز وتولستوي، وعندئذ ستصدر نسخة مختصرة عن عمله الضخم بعد حذف تلك الأجزاء التي سيجردها الزمن من قيمتها، وستبقى فقط تلك الأجزاء التي تشكل جوهر الرواية. وستظل رواية البحث عن الزمن المفقود طويلة جدًا لكنها ستكون ممتازة".

"إن قومية القارئ تفرض كتبًا محددة تدفعه إلى أن ينسب إليها أهمية وميزة أكثر مما هو معترف به".

"ينبغي أن تقرأ الرواية بمتعة. وإذا لم تمنح ذلك فهي عديمة القيمة. لذلك، فأن كل قارئ هو أفضل ناقد لأنه وحده الذي يعرف ما يمتعه وما لا يمتعه. ليس ثمة إلزام بقراءة قصة أو رواية. يمكن للناقد أن يساعد حين يلفت الانتباه، من وجهة نظره، (وهذا شرط هام) إلى مزايا رواية ما تُعد بوجه عام عظيمة وإلى عيوبها. لكن على القارئ أن يدرك في المقام الأول ما قلته من قبل. وهو أنه لا ينبغي له أن يبحث عن الكمال في أيّة رواية".

"إن الروائي لديه الحق في أن يطلب من قرّاء الروايات شيئًا. لديه الحق في أن يطلب من القراء أن تتوفر لديهم القابلية الضرورية لقراءة كتاب من ثلاث مئة أو أربع مئة صفحة. لديه الحق أن يطالب بمخيلة كافية ليكونوا قادرين على تصور المشاهد التي ينشد فيها الكاتب اهتمامهم وملء أذهانهم بالصور التي رسمها. وأخيرًا، للروائي الحق في أن يطلب من قرائه بعض التعاطف، فبدونه ى يمكنهم الدخول في حب وآلام ومحن وأخطار ومغامرات أشخاص الرواية. وما لم يكن القارئ قادرًا على أن يعطي شيئًا من نفسه لا يمكنه أن يحصل من رواية ما على أفضل ما تقدمه".

المميزات التي ينبغي أن تتوفر في الرواية الجيدة:
1- ينبغي أن تتضمن ثيمة مهمة، أعني ثيمة مهمة ليس فقط بالنسبة لحفنة من الأشخاص، سواء كانوا نقاد أو أساتذة أو مفكرين أو سائقي شاحنات أو غاسلي صحون، ولكن ثيمة إنسانية على وجه العموم تهم الرجال والنساء من جميع الأصناف.
2- ينبغي أن تكون القصة متماسكة ومقنعة وأن يكون لها بداية ووسط ونهاية، وأن تكون النهاية نتيجة طبيعية للبداية.
3- ينبغي أن تكون سلسلة الأحداث محتملة الوقوع وأن لا يكون هناك تطوير للثيمة فقط بل أن تنمو من خلال القصة.
4- ينبغي على الروائي أن يراعي الجانب الفردي للشخصيات التي ابتكرها وأن تنبثق أفعالها من شخصياتها وعليه أن لا يترك القارئ ليقول: هذا وذاك لا يمكن أن يتصرفا هكذا، على العكس يجب أن يلزم القارئ بالقول: ذلك ما توقعته من تصرف هذا وذاك. وأعتقد أن من الأفضل أن تكون الشخصيات مثيرة للاهتمام في حد ذاتها.
5- وكما أن السلوك ينبغي أن ينبثق من الشخصية، كذلك هو شأن الحديث، فالمرأة التي على الموضة يجب أن تتحدث مثل امرأة على الموضة وابنة الشارع مثل ابنة الشارع ورجل البار مثل رجل البار والمحامي مثل المحامي. ويجب أن يكون الحوار غير مفكك وألّا يشكل مناسبة للكاتب ليعبر عن آرائه، يجب أن يبرز خصائص المتكلمين وأن يعزز القصة.
6- ويجب أن تكون مقاطع السرد مفعمة بالحيوية ووثيقة الصلة بالموضوع وليست طويلة أكثر من اللازم لجعل دوافع الشخصية معينة وموافقهم التي وضعوا فيها واضحة ومقنعة.
7- يجب أن تكون الكتابة بسيطة ليقرأها أي أنسان ذي تعليم عادي بسهولة. ويجب أن يلائم الأسلوب الموضوع.
8- يجب أن تكون الرواية ممتهة. وقد ذكرت هذهِ الخاصية في الأخير لكنها خاصية جوهرية، بدونها لا فائدة من أي خاصية أخرى. ليس ثمة أحد يقرأ رواية من أجل التعلم والتثقيف. فإذا كان يريد التعلم والتثقيف فهو أحمق إن لم يلجأ إلى الكتب التي وضعت لتعلم وتثقف.

الشخص الواعي لا يقرأ رواية كواجب، إنه يقرأها كتسلية. أن يريد نسيان ذاته، يود أن يمتع نفسه بالشخصيات ويتلهف لمعرفة كيف يتصرفون في ظروف محددة وما الذي يحدث لهم. إنه يتعاطف مع مشاكلهم ويفرح لفرحهم، إنه يضع نفسه مكانهم ويحيا حياتهم وينشد معرفة نظرتهم إلى الحياة وموقفهم إزاء الموضوعات الإنسانية الكبرى، وسواء جرى التعبير عنها بالكلمات أو الأفعال، فان ذلك يخلق لديه ردة فعل تتجسد في الدهشة أو الفرح أو الغضب.

"إذا كان القارئ يشعر بالضجر من قراءة رواية، فالأفضل أن لا يقرأها البتة!.

قال الناقد البارع ستراخوف عن الحرب والسلم: "إنها صورة كاملة عن الحياة الإنسانية، صورة كاملة عن روسيا في ذلك العصر، صورة كاملة عمّا يمكن أن يدعى التاريخ وكفاح الشعوب، صورة كاملة عن كل شيء يجد الناس فيه سعادتهم وعظمتهم، أساهم وذلهم. تلك هي الحرب والسلم".

"إ�� أحدى الصعوبات التي على الروائي التغلب عليها حين يتطلب موضوعه التعامل مع أكثر من مجموعة، هي أن يجعل الانتقال من مجموعة إلى أخرى بطريقة معقولة يتقبلها القارئ بسهولة. عندئذ يجن أنه أُخبر في الوقت الحاضر ما يحتاج إلى معرفته حول مجموعة واحدة من الأشخاص، وهو جاهز الآن لمعرفة كيف سارت الأمور مع الآخرين الذين لم يسمع عنهم شيئًا حتى ذلك الحين.

استوحى تولستوي كغيره من كتاب الرواية شخصياته من الأشخاص الذين عرفهم أو عرف عنهم ولكن بالطبع استخدمهم كنماذج فقط ومن ثم طورتهم مخيلته فأصبحوا مخلوقات من ابتكاره.

بلزاك---- " لم يكن بالكاتب الذي يعرف ما الذي سيقوله منذ البداية. فهو يبدأ بمسودة مضطربة ثم يعيد كتابتها ويصححها، يغير ترتيب الفصول، يحذف، يضيف، يبدل، وأخيرا يرسل الى الطابع مخطوطة من المستحيل تقريبا حل غوامضها. وحين يستلم بروفة المطبعة، يعالجها كما لو انها مخطط تمهيدي لمشروع عمل. إنه لا يضيف كلمات فقط بل يضيف جملا وليس فقط جملًا بل فقرات، وليس فقرات فقط بل فصولًا. وحين يستلم البروفات مرة ثانية مع التبديلات والتصحيحات التي اجراها يعود للعمل عليها ثانية، ويجري تغييرات اضافية، وبعد ذلك، يوافق على الطبع ولكن شريطة ان يسمح له في الطبعات الاضافية إجراء تنقيحات وتحسينات. وكانت تكاليف كل ذلك باهظة وأدت إلى مشاجرات دائمة مع ناشريه.


مع أن الروايات التي اختارها تتمتع بشعبية دائمة، إلا أن لكل منها مزاياها وعيوبها، بعضها كُتبت على نحو ردئ وبعضها سيء البناء وبعضها بالكاد مقبول وبعضها مُسهب، وواحدة على الأقل عاطفية والأخرى قاسية، لكنها تشترك في نقطة واحدة: إنها تتضمن قصصًا تستحوذ على الانتباه. إنك تريد أن تعرف كيف ستنتهي تلك القصص، تريد أن تعرف هذا لأنك متأثر بدوافع الشخصيات التي ابتكرها الكاتب. إنك متأثر بهم لانك قبلتهم كأناس واقعيين على الرغم من أنهم يختلفون عن أولئك الذين تعرفهم، إنك تقبلهم بذاتهم، حتى مستر ميكوبر لأن مبدعيهم رأوهم بوضوح ومنحوهم خصوصية وزرعوا فيهم حيوتهم. والمواضيع التي عالجها الكتاب هي المواضيع التي اهتمت بها الكائنات البشرية على الدوام: الله، الحب، الكراهية، الموت، المال، السلطة، الحسد، الغيرة، الكبرياء، الخير، الشر. لقد حاولوا باخلاص قول الحقيقة لكنهم نظروا إليها من خلال العدسة المشوهة لشخصياتهم غير العادية. ولأنهم تعاملوا مع الموضوعات التي تهم الناس من عصر إلى عصر، فقد وجد الناس من جيل إلى جيل في كتبهم شيئًا يلبي حاجتهم، ولأنهم نظروا إلى الحياة، قدروها ووصفوها، كما كشفتها لهم شخصياتهم غير العادية، فأن كتبهم اكتسبت نكهة قوية وطابعًا متفردًا واصلا تأثيرهما علينا بقوة.

[خالد · Rating 4 out of 5]

كتاب ماتع جميل جدًا! فيه يُعرّف سومرست موم بالروائيين الكبار ورواياتهم المشهورة، والتي أجمعت الأجيال على استحسانها، يقسم المقالات العشر قسمين: قسم لحياة الكاتب وما قيل عنه، وقسم لعمله المشهور الذي يريد الحديث عنه، وهذه المقالات هي مقدمات لمُختصرات الروايات العشر، فقد اختصرها وذكر سبب اختصاره بالمقالة الأولى قبل انطلاقه في ذكر الكُتّاب. وختم الكتاب كذلك بمقالك يُحلل فيها سبب عبقريتهم، فبعد عرض شامل لهؤلاء الكتاب طرح هذا السؤال: “ما الذي جعل هؤلاء الكتاب العظماء على ما هم عليه؟ وما الشيء الذي احتوته هذه الكتب فجعلها مصدر اهتمام دائم لأجيال متعاقبة من القراء؟”
الروايات التي تكلم عنها هي:
الحرب والسلم / تولستوي
الإخوة كارامازوف / دوستويفسكي
الأحمر والأسود / ستندال
الأب جوريو / أنوريه دو بلزاك
كبرياء وهوى / جاين أوستن
مرتفعات ويذرينغ / إيميلي برونتي
موبي ديك / هرمان ملفل
ديفيد كوبرفيلد / تشارلز ديكنز
مدام بوفاري / غوستاف فلوبير
توم جونز / هنري فليدينغ
كتاب ممتع أنصح به.

٤/٥
★ ★ ★ ★ ✩

[Steven Paul Leiva · Rating 5 out of 5]

I have always found Maugham a pleasure to read; his essays no less than his fiction. The most important idea to take away from these portraits of ten great novelists is that neither novelists nor the novels they write are perfect creations, even if they can still be considered great. Maugham describes novels as "intellectual entertainments" although created through instinct, emotion, and native talents. He can quite bluntly point out the flaws in the character of each novelist and in their work, while still finding the value and the greatness inherent in them both. He suggests the greatness may come from the personalities of the writers, by which, I thnk he means that the greatness of their novels comes from something organic, and not from some applied rules or methods of writing. A very refreshing thought -- coming from 1948 -- in this age of MFAs in writing, writing workshops, and so many books promising to reveal the secrets of fine writing.

[Anton · Rating 4 out of 5]

This is a collection of facts, theories, and critical opinions by an excellent novelist (I love The Razor's Edge) on the other ten novels he thinks the best. It's an enjoyably readable combination of the insights a great reader can provide with the insights an experienced writer can provide, but it never is snobby or hard to understand; it's full of common-sense points which are nevertheless not always immediately obvious. Also, each essay on a novel is placed in the context of the author's life, and the biographies are a good way to quickly get a lot of information in a palatable form, without getting more than is needed to form a mental sketch of the author's personality. The novels are Tom Jones, Pride and Prejudice, Old Goriot, The Red and the Black, David Copperfield, Wuthering Heights, Moby Dick, Madame Bovary, The Brothers Karamazov, and War and Peace.

[Marianna Beadles · Rating 4 out of 5]

This is such a fun little book. I got it as a library cast-off years ago, and just recently started reading it. Maugham is one of my favorite authors, and it's great fun to read about his favorite books! He gives little histories on each of the authors, which are insightful to understanding where the author was coming from, or who inspired certain characters in their novels. It explained a lot to me about Wuthering Heights, but left me perhaps more baffled with Moby Dick.
Something I particularly like about Maugham in dealing with these masterpieces, he does not hesitate to point out their flaws and shortcomings, such as how unreadable Melville can be, and how absurd a chapter on "the whiteness of the whale" is. But, still concluding that they are masterpieces.
Great book.

[Nassima El Hadj · Rating 4 out of 5]

القراءة في الرواية، والقراءة عن الرواية والرَّاوي.. شيء مختلف.
الكتاب جميل وممتع ويُلقي الضوء على حياة الكاتب وتاريخه وملابسات صدور الرواية، وأسبابها، ثم شيء من الدراسة لشخصية الكاتب وظروفه وانعكاس ذلك على النص الروائي.
الإختيار من وجهة نظر سومرست موم، يشمل:
١/ الحرب والسلام
٢/ الأب جوريو
٣/ توم جونز
٤/ الكبرياء والهوى
٥/ الأحمر والأسود
٦/ مرتفعات ويذرنغ
٧/ مدام بوفاري
٨/ دافيد كوبرفيلد
٩/ الإخوة كرامازوف
١٠/ موبي ديك

أسلوب سومرست موم ممتع وسلس، ينبه وينصح ولا يخلو كلامه من انتقاد وتوضيح للقراء في أن الكمال لا يمكن أن يتجسد في عمل روائي، وفي جوانب النقص والجمال داخل العمل.
حتى لو لم تقرأ، أو لن تقرأ هذه المختارات التي اتفق عليها الكثير من أنها أفضل عشر أعمال خالدة، فالقراءة عنها لا يخلو من متعة.

[子健 · Rating 3 out of 5]

When an author talks about others, what would he say? In this book, I learn about many authors. Some of them are familiar people. I haven't read all the novels. But I think many of us knew their names. In my youth, I read a bit of them. Then I wasn't interested in them. And I could hardly understand their charm either. Recently, I touched the book on a website so I spent some time reading it. Some petty things of the authors amused me. We are all ordinary people even though they are smarter than me.

[Abeer Abdelhamid · Rating 4 out of 5]

الكتاب يتناول السيرة الذاتية مع االكثير جدا من الصفات الشخصية الخاصة ب 10 روائيين كبار او بمعنى اصح لهم 10 اعمال من وجهة نظر سومرت موم روايات خالدة وبالتالى خلدت اسماء مؤلفيها
الكتاب جميل وبه الكثير من التفاصيل الصادمة عن هؤلاء الكتاب
وللاسف لم يستعرض بنفس الدرجة رواياتهم لذلك ارى ان العنوان خادع بشكل كبير

[O · Rating 5 out of 5]

The very first book of Maugham's I ever read, I immediately fell in love with his sardonic and satirical manner of writing. the way he made great fun of the most revered of classical writers, tore me up so much