What do you think?
Rate this book
Μοτέλ 430-71: Παράνοια
Βρισκόµαστε στα τέλη του 18ου αιώνα. Η Ευρώπη εξακολουθεί να µαστίζεται από τις µεσαιωνικές δεισιδαιµονίες, τα παγανιστικά θρησκευτικά κινήµατα και την ατέρµονη βία, ενώ η πανούκλα θερίζει. Ο νεαρός πρωταγωνιστής της ιστορίας ξεκινάει την περιπλάνησή του όταν ο αλκοολικός και δύστροπος παλαιοπώλης, στο κατάστηµα του οποίου ο µικρός εργάζεται, του αναθέτει µια πολύ παράξενη αποστολή. Θα πρέπει να διανύσει µε τα πόδια µια µεγάλη απόσταση, για να ανακαλύψει πού βρίσκονται και να φέρει πίσω κάποια παλαιά αντικείµενα από ένα µακρινό παλαιοπωλείο, το οποίο εδώ και χρόνια οι φήµες λένε ότι έχει κλείσει. Με τους κινδύνους και τον τρόµο να ελλοχεύουν παντού, ο µικρός καταφθάνει σε ένα εγκαταλελειµµένο µοτέλ. Το βλέπει σαν όαση, µετά από τόσες ώρες οδοιπορίας σε άγνωστους και τροµακτικούς τόπους. Δίχως να γνωρίζει τι πρόκειται να επακολουθήσει, χτυπάει την πόρτα του µοτέλ. Η περιπλάνησή του σε µια επίγεια Κόλαση µόλις έχει ξεκινήσει.
Ατέλειωτες νύχτες τρόµου, οδοιπορίες µέσα σε βροχερούς και παγωµένους τόπους, ένας µακρινός λόφος µε βλάσφηµα µυστικά, συνεχείς δυσάρεστες εκπλήξεις πέρα από τα όρια κάθε λογικής, άπλετη και δυσβάσταχτη ταλαιπωρία, µακάβρια σκηνικά, εφιάλτες, βία, µίσος, σαδισµός, αιµατοχυσία, κλειστοφοβία. Η απόλυτη παράνοια, αποτυπωµένη σε ένα µυθιστόρηµα που κόβει την ανάσα.
Ατέλειωτες νύχτες τρόµου, οδοιπορίες µέσα σε βροχερούς και παγωµένους τόπους, ένας µακρινός λόφος µε βλάσφηµα µυστικά, συνεχείς δυσάρεστες εκπλήξεις πέρα από τα όρια κάθε λογικής, άπλετη και δυσβάσταχτη ταλαιπωρία, µακάβρια σκηνικά, εφιάλτες, βία, µίσος, σαδισµός, αιµατοχυσία, κλειστοφοβία. Η απόλυτη παράνοια, αποτυπωµένη σε ένα µυθιστόρηµα που κόβει την ανάσα.
- GenresHorror
326 pages, Paperback
Published September 1, 2020
1 person is currently reading
66 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
December 4, 2020
Με το μυθιστόρημα Μοτέλ 430-71, ο Παντελής Μαυρομμάτης επιχειρεί ένα δυνατό, «τρομακτικό» ντεμπούτο στον χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα, και συγκεκριμένα στα 1771. Ο νεαρός ήρωας του βιβλίου εργάζεται ως υπάλληλος σε ένα παλαιοπωλείο. Το αφεντικό του, ένας δύστροπος κι αλκοολικός γέρος που τον κακομεταχειρίζεται, τον έχει στείλει σε μια ιδιαίτερη αποστολή: να ταξιδέψει σε μια άλλη πόλη, λίγα χιλιόμετρα μακριά, για να βρει μερικά παράξενα αντικείμενα σε ένα παλιό παλαιοπωλείο και να τα φέρει πίσω, μαζί του. Αναγκασμένος να τον υπακούσει, ο νεαρός ξεκινά το ταξίδι του υπό αντίξοες συνθήκες. Όταν λοιπόν στη διαδρομή βρίσκει ένα παλιό μοτέλ, αποφασίζει να ζητήσει εκεί καταφύγιο για τη νύχτα.
Και τότε ξεκινά ο εφιάλτης του. Γιατί το παλιό, εγκαταλειμμένο μοτέλ είναι μια φωλιά απύθμενου τρόμου. Όταν αποφασίζει να χτυπήσει την πόρτα του και να διαβεί το κατώφλι, αυτόματα εισέρχεται σε μια επίγεια κόλαση από την οποία είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να βγει. Η γκροτέσκα μορφή του πανδοχέα δεν είναι ακριβώς η υποδοχή που θα ήθελε να συναντήσει ένας μοναχικός ταξιδιώτης, ούτε τα βρόμικα δωμάτιά του, που μοιάζουν στοιχειωμένα αυτό που θα επιθυμούσε κάποιος για να ξεκουραστεί. Παρ’ όλα αυτά, ο νεαρός περνάει εκεί τη νύχτα του, με σκοπό να φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το εφιαλτικό μοτέλ. Αυτό όμως δεν θα είναι τόσο εύκολο, όταν ανακαλύψει πως η εξώπορτα είναι κλειδωμένη. Αναγκασμένος να βρει έναν εναλλακτικό τρόπο διαφυγής, ο ήρωας περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, με τον τρόμο του να μεγαλώνει ολοένα.
Η έξοδός του από το μοτέλ δεν θα σημάνει και το τέλος της περιπέτειας για τον νεαρό άντρα. Αντίθετα, θα σημάνει την είσοδό του σε ένα εφιαλτικό σύμπαν, στο οποίο συναντά νοσηρές μορφές με επικίνδυνες προθέσεις, μπλέκεται άθελά του σε μια καταδίωξη και ανακαλύπτει πως τα αντικείμενα που τον έστειλε το αφεντικό του να βρει είναι περιζήτητα όχι μόνο από ανθρώπους με σκοτεινές δυνάμεις και ακόμα πιο σκοτεινούς σκοπούς, αλλά και άκρως επικίνδυνα. Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν τελικά όλα αυτά με τον παράξενο αριθμό «430-71», που είναι γραμμένος στο κάτω μέρος ενός περίεργου πίνακα του μοτέλ, και μια θυσία που λαμβάνει χώρα σε έναν ζοφερό λόφο όπου οι φήμες θέλουν να τελούνται κατά καιρούς βλάσφημες τελετές από περίεργα πλάσματα;
Φανερά επηρεασμένος από τη λογοτεχνία τρόμου και το λαβκράφτειο ύφος, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα γκόθικ μυθιστόρημα που αποπνέει με περηφάνια σε κάθε σελίδα όλα τα χαρακτηριστικά που το κατατάσσουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει τόσο τον ίδιο τον δημιουργό του όσο και τους αναγνώστες που θα το επιλέξουν, καθώς όλες οι προσδοκίες τους από αυτό θα εκπληρωθούν και με το παραπάνω.
Η γλώσσα είναι όσο λυρική και περίτεχνη χρειάζεται, το ύφος ατμοσφαιρικό και υποβλητικό. Οι περιγραφές, ανατριχιαστικές και γκροτέσκες, αποτυπώνουν με λεπτομέρεια τα όσα βλέπει, βιώνει και αισθάνεται ο ήρωας κατά την πορεία του τρομακτικού ταξιδιού του και κυμαίνονται από τον απόλυτο τρόμο και το βαθύ σκοτάδι της απελπισίας μέχρι την αηδία, αλλά και το ελάχιστο φως της ελπίδας που αχνοφαίνεται κάθε τόσο στη διάρκεια της περιπλάνησής του.
Ενδεικτικό του πόσο η γκόθικ ατμόσφαιρα καλύπτει την αφήγηση, σαν πυκνή πρωινή πάχνη που αιωρείται πάνω από την επιφάνεια μιας λίμνης, είναι η σχεδόν παντελής απουσία διαλόγων και το ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του ήρωα. Έχει όμως τόση σημασία τελικά ένα όνομα, όταν κάθε παράγραφος, κάθε σελίδα και κάθε κεφάλαιο αποπνέουν ένταση, δραματικότητα, τρόμο, φρίκη και μια πληθώρα άλλων συναισθημάτων και κυριολεκτικά ζωγραφίζουν ό,τι περιγράφεται σε αυτά; Πού χρειάζονται τα πολλά λόγια, όταν οι εικόνες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου; Όταν το αίσθημα κλειστοφοβίας, αγωνίας και φόβου σε κατακλύζει, εισχωρεί σε κάθε σου πόρο και σε κυριεύει; Τι σημασία έχει το όνομα του ήρωα μπροστά σε όσα ζει;
Ο ανώνυμος «μικρός», λοιπόν, σε μπάζει κατευθείαν στον κόσμο του, με τη χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης – ό,τι πιο ζωντανό και παραστατικό μπορεί να υπάρξει, όταν φυσικά χρησιμοποιηθεί σωστά. Και εδώ συμβαίνει αυτό. Δεν κρατάει τίποτα κρυφό ο πρωταγωνιστής και μοιράζεται με τον αναγνώστη τις αναμνήσεις του, τις σκέψεις και τα πιο μύχια, σκοτεινά μυστικά και φόβους που κρύβει μέσα του. Τον κάνει μάρτυρα σε ό,τι διαδραματίζεται, τον αφήνει να τον ακολουθεί σαν αχνή σκιά, ανήμπορο να τον βοηθήσει μα ταυτόχρονα συνεπαρμένο απ’ όσα ξεδιπλώνονται στις σελίδες και μπροστά στα μάτια του. Ακόμα και μέσα από flashbacks, αναπολεί μαζί του κομμάτια από το παρελθόν του, κάνοντας τον χαρακτήρα του ακόμα πιο οικείο και ολοκληρωμένο. Και όση αποστροφή νιώθει για το περιβάλλον ο αναγνώστης, τόση συμπάθεια αισθάνεται για τον ήρωα· για τη δύσκολη ζωή του, για τον τρόμο μέσα στον οποίο βυθίζεται άθελά του, για τη δυστυχία του. Θέλει και ελπίζει να έρθουν για τον ήρωα καλύτερες μέρες, να ξεφύγει από τη μιζέρια του και να βρει αυτό που ποθεί πραγματικά· όσο δύσκολο κι αν φαντάζει υπό τις παρούσες συνθήκες.
Το Μοτέλ 430-71 εγγυάται ένα παρανοϊκό ταξίδι μέσα σε έναν λογοτεχνικό εφιάλτη, με συναρπαστική διαδρομή και λυτρωτικό τέλος. Οι φανατικοί και μη του είδους που θα το επιλέξουν αποκλείεται να το μετανιώσουν!
Η κριτική μου και στο site "τοβιβλίο.net" και τον παρακάτω σύνδεσμο: Μοτέλ 430-71
Βρισκόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα, και συγκεκριμένα στα 1771. Ο νεαρός ήρωας του βιβλίου εργάζεται ως υπάλληλος σε ένα παλαιοπωλείο. Το αφεντικό του, ένας δύστροπος κι αλκοολικός γέρος που τον κακομεταχειρίζεται, τον έχει στείλει σε μια ιδιαίτερη αποστολή: να ταξιδέψει σε μια άλλη πόλη, λίγα χιλιόμετρα μακριά, για να βρει μερικά παράξενα αντικείμενα σε ένα παλιό παλαιοπωλείο και να τα φέρει πίσω, μαζί του. Αναγκασμένος να τον υπακούσει, ο νεαρός ξεκινά το ταξίδι του υπό αντίξοες συνθήκες. Όταν λοιπόν στη διαδρομή βρίσκει ένα παλιό μοτέλ, αποφασίζει να ζητήσει εκεί καταφύγιο για τη νύχτα.
Και τότε ξεκινά ο εφιάλτης του. Γιατί το παλιό, εγκαταλειμμένο μοτέλ είναι μια φωλιά απύθμενου τρόμου. Όταν αποφασίζει να χτυπήσει την πόρτα του και να διαβεί το κατώφλι, αυτόματα εισέρχεται σε μια επίγεια κόλαση από την οποία είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να βγει. Η γκροτέσκα μορφή του πανδοχέα δεν είναι ακριβώς η υποδοχή που θα ήθελε να συναντήσει ένας μοναχικός ταξιδιώτης, ούτε τα βρόμικα δωμάτιά του, που μοιάζουν στοιχειωμένα αυτό που θα επιθυμούσε κάποιος για να ξεκουραστεί. Παρ’ όλα αυτά, ο νεαρός περνάει εκεί τη νύχτα του, με σκοπό να φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το εφιαλτικό μοτέλ. Αυτό όμως δεν θα είναι τόσο εύκολο, όταν ανακαλύψει πως η εξώπορτα είναι κλειδωμένη. Αναγκασμένος να βρει έναν εναλλακτικό τρόπο διαφυγής, ο ήρωας περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, με τον τρόμο του να μεγαλώνει ολοένα.
Η έξοδός του από το μοτέλ δεν θα σημάνει και το τέλος της περιπέτειας για τον νεαρό άντρα. Αντίθετα, θα σημάνει την είσοδό του σε ένα εφιαλτικό σύμπαν, στο οποίο συναντά νοσηρές μορφές με επικίνδυνες προθέσεις, μπλέκεται άθελά του σε μια καταδίωξη και ανακαλύπτει πως τα αντικείμενα που τον έστειλε το αφεντικό του να βρει είναι περιζήτητα όχι μόνο από ανθρώπους με σκοτεινές δυνάμεις και ακόμα πιο σκοτεινούς σκοπούς, αλλά και άκρως επικίνδυνα. Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν τελικά όλα αυτά με τον παράξενο αριθμό «430-71», που είναι γραμμένος στο κάτω μέρος ενός περίεργου πίνακα του μοτέλ, και μια θυσία που λαμβάνει χώρα σε έναν ζοφερό λόφο όπου οι φήμες θέλουν να τελούνται κατά καιρούς βλάσφημες τελετές από περίεργα πλάσματα;
Φανερά επηρεασμένος από τη λογοτεχνία τρόμου και το λαβκράφτειο ύφος, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα γκόθικ μυθιστόρημα που αποπνέει με περηφάνια σε κάθε σελίδα όλα τα χαρακτηριστικά που το κατατάσσουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει τόσο τον ίδιο τον δημιουργό του όσο και τους αναγνώστες που θα το επιλέξουν, καθώς όλες οι προσδοκίες τους από αυτό θα εκπληρωθούν και με το παραπάνω.
Η γλώσσα είναι όσο λυρική και περίτεχνη χρειάζεται, το ύφος ατμοσφαιρικό και υποβλητικό. Οι περιγραφές, ανατριχιαστικές και γκροτέσκες, αποτυπώνουν με λεπτομέρεια τα όσα βλέπει, βιώνει και αισθάνεται ο ήρωας κατά την πορεία του τρομακτικού ταξιδιού του και κυμαίνονται από τον απόλυτο τρόμο και το βαθύ σκοτάδι της απελπισίας μέχρι την αηδία, αλλά και το ελάχιστο φως της ελπίδας που αχνοφαίνεται κάθε τόσο στη διάρκεια της περιπλάνησής του.
Ενδεικτικό του πόσο η γκόθικ ατμόσφαιρα καλύπτει την αφήγηση, σαν πυκνή πρωινή πάχνη που αιωρείται πάνω από την επιφάνεια μιας λίμνης, είναι η σχεδόν παντελής απουσία διαλόγων και το ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του ήρωα. Έχει όμως τόση σημασία τελικά ένα όνομα, όταν κάθε παράγραφος, κάθε σελίδα και κάθε κεφάλαιο αποπνέουν ένταση, δραματικότητα, τρόμο, φρίκη και μια πληθώρα άλλων συναισθημάτων και κυριολεκτικά ζωγραφίζουν ό,τι περιγράφεται σε αυτά; Πού χρειάζονται τα πολλά λόγια, όταν οι εικόνες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου; Όταν το αίσθημα κλειστοφοβίας, αγωνίας και φόβου σε κατακλύζει, εισχωρεί σε κάθε σου πόρο και σε κυριεύει; Τι σημασία έχει το όνομα του ήρωα μπροστά σε όσα ζει;
Ο ανώνυμος «μικρός», λοιπόν, σε μπάζει κατευθείαν στον κόσμο του, με τη χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης – ό,τι πιο ζωντανό και παραστατικό μπορεί να υπάρξει, όταν φυσικά χρησιμοποιηθεί σωστά. Και εδώ συμβαίνει αυτό. Δεν κρατάει τίποτα κρυφό ο πρωταγωνιστής και μοιράζεται με τον αναγνώστη τις αναμνήσεις του, τις σκέψεις και τα πιο μύχια, σκοτεινά μυστικά και φόβους που κρύβει μέσα του. Τον κάνει μάρτυρα σε ό,τι διαδραματίζεται, τον αφήνει να τον ακολουθεί σαν αχνή σκιά, ανήμπορο να τον βοηθήσει μα ταυτόχρονα συνεπαρμένο απ’ όσα ξεδιπλώνονται στις σελίδες και μπροστά στα μάτια του. Ακόμα και μέσα από flashbacks, αναπολεί μαζί του κομμάτια από το παρελθόν του, κάνοντας τον χαρακτήρα του ακόμα πιο οικείο και ολοκληρωμένο. Και όση αποστροφή νιώθει για το περιβάλλον ο αναγνώστης, τόση συμπάθεια αισθάνεται για τον ήρωα· για τη δύσκολη ζωή του, για τον τρόμο μέσα στον οποίο βυθίζεται άθελά του, για τη δυστυχία του. Θέλει και ελπίζει να έρθουν για τον ήρωα καλύτερες μέρες, να ξεφύγει από τη μιζέρια του και να βρει αυτό που ποθεί πραγματικά· όσο δύσκολο κι αν φαντάζει υπό τις παρούσες συνθήκες.
Το Μοτέλ 430-71 εγγυάται ένα παρανοϊκό ταξίδι μέσα σε έναν λογοτεχνικό εφιάλτη, με συναρπαστική διαδρομή και λυτρωτικό τέλος. Οι φανατικοί και μη του είδους που θα το επιλέξουν αποκλείεται να το μετανιώσουν!
Η κριτική μου και στο site "τοβιβλίο.net" και τον παρακάτω σύνδεσμο: Μοτέλ 430-71
September 24, 2020
4,5/5
Όλοι κρύβουμε μέσα μας τρία μυστικά.
Το πρώτο είναι αυτό που δεν λέμε στους άλλους.
Το δεύτερο είναι αυτό που δεν λέμε στον εαυτό μας.
Το τρίτο είναι η αλήθεια.
Βρισκόμαστε στο 1771.
Ο Ζακ,ένας δυστροπος,αλκοολικός και κακος παλαιοπώλης στέλνει τον παρατρεχαμενο του να βρει τα αντικείμενα-αστικο μύθο ενός κλειστού από χρόνια παλαιοπωλειου-φαντασμα και να του τα φέρει.
Ο οριακά ενήλικος βοηθός του δεν μας συστήνεται ποτέ. Είναι απλά "ο Μικρός"
Γιατί δεν έχει σημασία το όνομα του,αλλά η ατμόσφαιρα.
Η γραφή του είναι παραστατική, σε αρκετά σημεία περίτεχνη σαν γοτθικο διακοσμητικό,θολή σαν την ομίχλη.
Είσαι έτοιμος να ακολουθήσεις τον μικρό στην επίγεια κόλαση?
Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με ελάχιστους διαλόγους,που σε βάζει και σένα μέσα σε αυτήν την κλειστοφοβικη, ομιχλώδη ατμόσφαιρα και δεν ξέρεις τι θα σου πεταχτεί από την επόμενη γωνια. Τι είναι αλήθεια και τι όνειρο.
Πονάς,οργιζεσαι,χαίρεσαι,λυτρώνεται μαζί με τον πρωταγωνιστή.
Δεν είναι από τα βιβλία που θα σε βουτήξει από τα μαλλιά και θα σε χώσει μέσα. Θα γίνει σταδιακά αυτο ,με ένα σκοτεινό κρεσεντο.
Πρώτα θα έρθει να παίξει με μια τούφα σου,μετά θα αρχίσει να στα χαϊδεύει και μετά θα στα τραβήξει και θα σε καθηλώσει,μέχρι να γίνουν οι τρόμοι και οι κακουχίες του μικρού και δικές σου.
Σαν πρώτο πόνημα,πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα είναι αρκετά καλό και σε κάνει να θες να δεις τι θα κρυβεται στο δεύτερο βιβλιο.
Όλοι κρύβουμε μέσα μας τρία μυστικά.
Το πρώτο είναι αυτό που δεν λέμε στους άλλους.
Το δεύτερο είναι αυτό που δεν λέμε στον εαυτό μας.
Το τρίτο είναι η αλήθεια.
Βρισκόμαστε στο 1771.
Ο Ζακ,ένας δυστροπος,αλκοολικός και κακος παλαιοπώλης στέλνει τον παρατρεχαμενο του να βρει τα αντικείμενα-αστικο μύθο ενός κλειστού από χρόνια παλαιοπωλειου-φαντασμα και να του τα φέρει.
Ο οριακά ενήλικος βοηθός του δεν μας συστήνεται ποτέ. Είναι απλά "ο Μικρός"
Γιατί δεν έχει σημασία το όνομα του,αλλά η ατμόσφαιρα.
Η γραφή του είναι παραστατική, σε αρκετά σημεία περίτεχνη σαν γοτθικο διακοσμητικό,θολή σαν την ομίχλη.
Είσαι έτοιμος να ακολουθήσεις τον μικρό στην επίγεια κόλαση?
Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με ελάχιστους διαλόγους,που σε βάζει και σένα μέσα σε αυτήν την κλειστοφοβικη, ομιχλώδη ατμόσφαιρα και δεν ξέρεις τι θα σου πεταχτεί από την επόμενη γωνια. Τι είναι αλήθεια και τι όνειρο.
Πονάς,οργιζεσαι,χαίρεσαι,λυτρώνεται μαζί με τον πρωταγωνιστή.
Δεν είναι από τα βιβλία που θα σε βουτήξει από τα μαλλιά και θα σε χώσει μέσα. Θα γίνει σταδιακά αυτο ,με ένα σκοτεινό κρεσεντο.
Πρώτα θα έρθει να παίξει με μια τούφα σου,μετά θα αρχίσει να στα χαϊδεύει και μετά θα στα τραβήξει και θα σε καθηλώσει,μέχρι να γίνουν οι τρόμοι και οι κακουχίες του μικρού και δικές σου.
Σαν πρώτο πόνημα,πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα είναι αρκετά καλό και σε κάνει να θες να δεις τι θα κρυβεται στο δεύτερο βιβλιο.
August 1, 2021
7/10 ή 3.5*
Ένα ελπιδοφόρο συγγραφικό ντεμπούτο από τον Παντελή Μαυρομμάτη. Εξαιρετική χρήση του λόγου όσον αφορά το χτίσιμο της ατμόσφαιρας, με ακρίβεια στην απόδοση των περιγραφών και ομαλή, στρωτή πρόζα. Ωραία επιλογή θέματος, επίσης. Ήταν μια ιστορία που ανήκει στο είδος του τρόμου που απολαμβάνω να διαβάζω. (Lovecraft vibes and dark themes, count me in!)
Όσον αφορά τα θέματα που δεν λειτούργησαν καλά σε μένα: κάποιες συμπεριφορές φαντάζουν υπερβολικές, όπως το γρήγορο συναισθηματικό δέσιμο του πρωταγωνιστή με τον Αρμάντο ή το γεγονός πως είναι τρομοκρατημένος από την αρχή δίχως κανένα προφανή λόγο. Γενικώς χρειαζόταν κατά τη γνώμη μου παραπάνω προσοχή στα στοιχεία που προσδίδουν αληθοφάνεια, με χρήση επιπλέον περιεχομένου όσον αφορά το αφηγηματικό εργαλείο των προοικονομιών, των αναφορών αλλά και την ενδυνάμωση των κινήτρων του ήρωα μας. Στα ψεγάδια συγκαταλέγω επίσης τους ελάχιστους διαλόγους και την αυξημένη χρήση ερωτήσεων του αφηγητή Α προσώπου.
Το μισό αστεράκι δίδεται υπέρ του συγγραφέα. Πιστεύω πως θα μας δώσει ωραία πράγματα στο μέλλον.
Ένα ελπιδοφόρο συγγραφικό ντεμπούτο από τον Παντελή Μαυρομμάτη. Εξαιρετική χρήση του λόγου όσον αφορά το χτίσιμο της ατμόσφαιρας, με ακρίβεια στην απόδοση των περιγραφών και ομαλή, στρωτή πρόζα. Ωραία επιλογή θέματος, επίσης. Ήταν μια ιστορία που ανήκει στο είδος του τρόμου που απολαμβάνω να διαβάζω. (Lovecraft vibes and dark themes, count me in!)
Όσον αφορά τα θέματα που δεν λειτούργησαν καλά σε μένα: κάποιες συμπεριφορές φαντάζουν υπερβολικές, όπως το γρήγορο συναισθηματικό δέσιμο του πρωταγωνιστή με τον Αρμάντο ή το γεγονός πως είναι τρομοκρατημένος από την αρχή δίχως κανένα προφανή λόγο. Γενικώς χρειαζόταν κατά τη γνώμη μου παραπάνω προσοχή στα στοιχεία που προσδίδουν αληθοφάνεια, με χρήση επιπλέον περιεχομένου όσον αφορά το αφηγηματικό εργαλείο των προοικονομιών, των αναφορών αλλά και την ενδυνάμωση των κινήτρων του ήρωα μας. Στα ψεγάδια συγκαταλέγω επίσης τους ελάχιστους διαλόγους και την αυξημένη χρήση ερωτήσεων του αφηγητή Α προσώπου.
Το μισό αστεράκι δίδεται υπέρ του συγγραφέα. Πιστεύω πως θα μας δώσει ωραία πράγματα στο μέλλον.
April 30, 2021
Είναι λίγο περίεργο αυτό το βιβλίο. Δεν έχω διαβάσει άλλη φορά βιβλίο με παρόμοια πλοκή, ωστόσο θυμίζει πολύ έντονα παιχνίδι υπολογιστή, στο στυλ των escape rooms με τον πρωταγωνιστή να προχωράει, να ψάχνει και να βρίσκει αντικείμενα και να του συμβαίνουν διάφορα. Ήταν πολύ πετυχημένη η αποτύπωση αυτής της πλοκής σε βιβλίο, μου άρεσε. Επίσης ήταν ωραίες οι περιγραφές των χώρων στους οποίους βρέθηκε ο πρωταγωνιστής και ��αι της σκοτεινής ατμόσφαιρας που επικρατούσε παντού.
Οι τόσες πολλές δυσκολίες όμως όπως και το ολοκληρωτικά "αφύσικο" που συνέβαινε με κούρασε λίγο με αποτέλεσμα το βιβλίο να μην μου αρέσει πολύ. Ίσως δεν είναι κατάλληλο το είδος αυτό για εμένα, θέλω και λίγη αληθοφάνεια στα βιβλία... Πάντως είναι καλογραμμένο και η ιστορία προχωρά γρήγορα.
Οι τόσες πολλές δυσκολίες όμως όπως και το ολοκληρωτικά "αφύσικο" που συνέβαινε με κούρασε λίγο με αποτέλεσμα το βιβλίο να μην μου αρέσει πολύ. Ίσως δεν είναι κατάλληλο το είδος αυτό για εμένα, θέλω και λίγη αληθοφάνεια στα βιβλία... Πάντως είναι καλογραμμένο και η ιστορία προχωρά γρήγορα.
September 25, 2020
Όταν πριν λίγες μέρες ήρθε το Μοτέλ του Παντελή στα χέρια μου, ομολογώ πως ένιωσα τέτοιο ενθουσιασμό, τόσο γιατί ήταν ένα βιβλίο που περίμενα καιρό, όσο και γιατί με μάγεψε το εξώφυλλο του. Σκοτεινό.. επιβλητικό!
Ανοίγεις λοιπόν το βιβλίο αυτό κι είναι ταυτόχρονα σαν να ανοίγεις την πόρτα του Μοτέλ 430-71. Κάπου εκεί, δίπλα σου, βρίσκεται κι ο νεαρός πρωταγωνιστής. Δεν μαθαίνεις ποτέ το όνομα του, λίγη σημασία έχει όμως αυτό, αφού από την πρώτη στιγμή νιώθεις πως τον γνωρίζεις! Τόσο πολύ, που υπήρχαν στιγμές που ήθελα να του φωνάξω να τρέξει, να φύγει.. όταν η πόρτα του διαδρόμου ετριζε..κι έπειτα αργά άνοιγε...όταν το τοπίο γινόταν πιο σκοτεινό..
Εκείνος, βρίσκεται εκεί μετά από κάποιες ώρες οδοιποριας κι αφού ο παλαιοπωλης, για τον οποίο εργάζεται, του έχει αναθέσει να του φέρει κάποια αντικείμενα.
Ατμοσφαιρικό, περιγραφικό, ανατριχιαστικό. Ένα έργο που μου θύμισε βιβλία του King και του Λάβκραφτ. Μικρά κεφάλαια που δεν σε κουράζουν, με ένα λεξιλόγιο πολύ προσεγμένο!
Ο συγγραφέας κάνει ακόμη αναδρομές στο παρελθόν κι έτσι, σαν παλιά ταινία, βλέπουμε να προβάλλονται στιγμές από τη ζωή του πρωταγωνιστή σκιαγραφοντας καλύτερα το χαρακτήρα του.
Τέλος, προς μεγάλη μου έκπληξη.. καθότι το Μοτέλ ήταν ένα βιβλίο τρόμου, ο Παντελής κατάφερε με μια μόνο φράση να με συγκινήσει απίστευτα.
Κι αυτό αυτόματα, κάνει το βιβλίο αυτό ένα από τα καλύτερα που διάβασα φέτος....
Ανοίγεις λοιπόν το βιβλίο αυτό κι είναι ταυτόχρονα σαν να ανοίγεις την πόρτα του Μοτέλ 430-71. Κάπου εκεί, δίπλα σου, βρίσκεται κι ο νεαρός πρωταγωνιστής. Δεν μαθαίνεις ποτέ το όνομα του, λίγη σημασία έχει όμως αυτό, αφού από την πρώτη στιγμή νιώθεις πως τον γνωρίζεις! Τόσο πολύ, που υπήρχαν στιγμές που ήθελα να του φωνάξω να τρέξει, να φύγει.. όταν η πόρτα του διαδρόμου ετριζε..κι έπειτα αργά άνοιγε...όταν το τοπίο γινόταν πιο σκοτεινό..
Εκείνος, βρίσκεται εκεί μετά από κάποιες ώρες οδοιποριας κι αφού ο παλαιοπωλης, για τον οποίο εργάζεται, του έχει αναθέσει να του φέρει κάποια αντικείμενα.
Ατμοσφαιρικό, περιγραφικό, ανατριχιαστικό. Ένα έργο που μου θύμισε βιβλία του King και του Λάβκραφτ. Μικρά κεφάλαια που δεν σε κουράζουν, με ένα λεξιλόγιο πολύ προσεγμένο!
Ο συγγραφέας κάνει ακόμη αναδρομές στο παρελθόν κι έτσι, σαν παλιά ταινία, βλέπουμε να προβάλλονται στιγμές από τη ζωή του πρωταγωνιστή σκιαγραφοντας καλύτερα το χαρακτήρα του.
Τέλος, προς μεγάλη μου έκπληξη.. καθότι το Μοτέλ ήταν ένα βιβλίο τρόμου, ο Παντελής κατάφερε με μια μόνο φράση να με συγκινήσει απίστευτα.
Κι αυτό αυτόματα, κάνει το βιβλίο αυτό ένα από τα καλύτερα που διάβασα φέτος....
November 9, 2022
Καλώς ήρθατε στο Μοτέλ 430 – 71! Εδώ οι ανέσεις είναι ανύπαρκτες, ο ιδιοκτήτης εγγυάται μία σκοτεινή και τρομακτική διαμονή και με την είσοδο σας στον αύλειο χώρο δεν θα συναντήσετε τίποτα το αισιόδοξο.
Σε αυτή την ιστορία βρήκα κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Από τις πρώτες σελίδες, με πήρε από το χέρι με κράτησε σφιχτά και δεν με άφησε. Ένιωσα να διασχίσω μαζί με τον πρωταγωνιστή τα ερεβώδη μονοπάτια, την πόρτα του μοτέλ, να βυθίζομαι στα νερά του ποταμού, να παρακολουθώ πράγματα που δεν θα πρεπε να βλέπω, να αισθάνομαι την πνευματική και σωματική κούραση του πρωταγωνιστή.
Αυτήν η γρήγορη ροή, σε συνδυασμό με τα απανωτά γεγονότα που εξελίσσονται, χτίζουν μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία περιέχει πολλά στοιχεία τρόμου και φαντασίας: μαγικά αντικείμενα, τελετές, απόκοσμα πλάσματα. Όμως, μέσα της κρύβει ακόμη πιο τρομακτικά πράγματα, που καμία σχέση δεν έχουν με το μεταφυσικό, όμως μαυρίζουν εξίσου -ίσως και περισσότερο- την ψυχή μας: χειροδικία, εκμετάλλευση, ορφάνια, κακομεταχείριση.
Το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ και με έκανε να αναρωτηθώ πως θα συνεχίσει ο συγγραφέας αυτή την ιστορία. Ίσως είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει, κάποια πράγματα που συμβαίνουν στο πρωταγωνιστή είναι ακραία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η λογοτεχνία έχει αυτή την ελευθερία: να μπορεί να δείξει οποιαδήποτε ακραία κατάσταση και να την κάνει να μοιάζει σαν αληθινή.
Στο σύμπαν, λοιπόν, αυτό της ιστορίας τα πράγματα είναι πάρα πολύ δυσοίωνα. Όλα είναι σκοτεινά και γενικά υπάρχει ένα πάρα πολύ κλειστοφοβικό κλίμα και δεν εννοώ μόνο από άποψη χώρου. Και όμως ο συγγραφέας καταφέρνει να βρει μία μικρή χαραμάδα και να τρυπώσει η ηλιαχτίδα που θα δώσει την ελπίδα.
Γιατί στην ουσία, στα βιβλία τρόμου αυτό που -τουλάχιστον εγώ- ψάχνω είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: Ένα ακραίο, σκοτεινό, δύσκολα προσβάσιμο περιβάλλον, που τελικά καταφέρνει μία αχτίδα ελπίδας να το φορτίσει καθολικά!
Σε αυτή την ιστορία βρήκα κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Από τις πρώτες σελίδες, με πήρε από το χέρι με κράτησε σφιχτά και δεν με άφησε. Ένιωσα να διασχίσω μαζί με τον πρωταγωνιστή τα ερεβώδη μονοπάτια, την πόρτα του μοτέλ, να βυθίζομαι στα νερά του ποταμού, να παρακολουθώ πράγματα που δεν θα πρεπε να βλέπω, να αισθάνομαι την πνευματική και σωματική κούραση του πρωταγωνιστή.
Αυτήν η γρήγορη ροή, σε συνδυασμό με τα απανωτά γεγονότα που εξελίσσονται, χτίζουν μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία περιέχει πολλά στοιχεία τρόμου και φαντασίας: μαγικά αντικείμενα, τελετές, απόκοσμα πλάσματα. Όμως, μέσα της κρύβει ακόμη πιο τρομακτικά πράγματα, που καμία σχέση δεν έχουν με το μεταφυσικό, όμως μαυρίζουν εξίσου -ίσως και περισσότερο- την ψυχή μας: χειροδικία, εκμετάλλευση, ορφάνια, κακομεταχείριση.
Το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ και με έκανε να αναρωτηθώ πως θα συνεχίσει ο συγγραφέας αυτή την ιστορία. Ίσως είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει, κάποια πράγματα που συμβαίνουν στο πρωταγωνιστή είναι ακραία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η λογοτεχνία έχει αυτή την ελευθερία: να μπορεί να δείξει οποιαδήποτε ακραία κατάσταση και να την κάνει να μοιάζει σαν αληθινή.
Στο σύμπαν, λοιπόν, αυτό της ιστορίας τα πράγματα είναι πάρα πολύ δυσοίωνα. Όλα είναι σκοτεινά και γενικά υπάρχει ένα πάρα πολύ κλειστοφοβικό κλίμα και δεν εννοώ μόνο από άποψη χώρου. Και όμως ο συγγραφέας καταφέρνει να βρει μία μικρή χαραμάδα και να τρυπώσει η ηλιαχτίδα που θα δώσει την ελπίδα.
Γιατί στην ουσία, στα βιβλία τρόμου αυτό που -τουλάχιστον εγώ- ψάχνω είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: Ένα ακραίο, σκοτεινό, δύσκολα προσβάσιμο περιβάλλον, που τελικά καταφέρνει μία αχτίδα ελπίδας να το φορτίσει καθολικά!
September 22, 2020
4.5 ⭐
Κάποια βιβλία με κάνουν να θέλω να κλείσω τα παντζούρια κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το δωμάτιο που είμαι, να είναι μέσα στο σκοτάδι και το μόνο φως που χρειάζομαι να βγαίνει από το φωτάκι ανάγνωσης. Έτσι, μπαίνω πιο εύκολα στην ατμόσφαιρα και απολαμβάνω περισσότερο το διάβασμα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το "Μοτέλ 430-71". Με πανέμορφο εξώφυλλο και με οπισθόφυλλο που ανυπομονούσα να ανακαλύψω τι κρύβει το εσωτερικό του.
Πρώτο βιβλίο του συγγραφέα κι ήμουν σίγουρη ότι θα το απολαύσω. Από που πήγαζε αυτή η σιγουριά; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Κλείνοντάς το, είπα ένα μεγάλο μπράβο στη διαίσθησή μου.
Βρισκόμαστε στο έτος 1771 και ακολουθούμε έναν νεαρό άντρα σε μια αποστολή που του ανέθεσε ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου στο οποίο εργάζεται. Ο γερό Ζακ δεν είναι και το πιο ήρεμο αφεντικό που υπάρχει. Αλκοολικός και δύστροπος φροντίζει συχνά να υπενθυμίζει στον πρωταγωνιστή μας σε ποιον οφείλει που έχει ένα πιάτο φαΐ και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Η αποστολή δεν είναι εύκολη. Θα πρέπει να φτάσει με τα πόδια σε μια μακρινή περιοχή, να ψάξει να βρει κάποια παλαιά αντικείμενα από ένα παλαιοπωλείο που ακούγεται ότι έχει κλείσει, και να τα πάει στο αφεντικό του. Ο δρόμος είναι τρομακτικός και δεν σταματά να νιώθει τον κίνδυνο, μέχρι τη στιγμή που φτάνει σε ένα εγκαταλελειμμένο μοτέλ. Η διάθεσή του ανεβαίνει και πιστεύει ότι επιτέλους θα ξεκουραστεί. Χτυπάει την πόρτα και από εκεί κι ύστερα, χωρίς να έχει ούτε μια υποψία για αυτό, θα ζήσει μια επίγεια Κόλαση. Η περιπλάνησή του έχει μόλις αρχίσει.
Το γρήγορο χτυποκάρδι μου, σαν αναγνώστρια, αρχίζει.
Βλέποντας το εξώφυλλο ήθελα ο συγγραφέας να με κάνει να μπω μέσα στην πλοκή και στην ατμόσφαιρα του βιβλίου. Και χάρη στην γραφή του τα κατάφερε. Η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο από τη μεριά του ήρωα και αυτό που είχα καιρό να δω σε βιβλίο είναι οι λιγοστοί διάλογοι. Το συνειδητοποίησα έπειτα από αρκετές σελίδες και αυτό γιατί οι περιγραφές του είναι πολύ δυνατές, πολύ ζωντανές. Δεν με έκανε να τους αναζητήσω. Ένιωθα το κρύο, την υγρασία, έβλεπα μπροστά μου το μοτέλ κι ό,τι ζούσε ο πρωταγωνιστής.
Τα κεφάλαια είναι μικρά και τα σημεία στα οποία σταματάνε, με έκαναν να γυρνώ τις σελίδες με αγωνία.
Παρόλο που δεν μαθαίνουμε το όνομά του ήρωα, ήρθα κοντά του, με έκανε να νιώσω συμπόνια, οργή, θλίψη, αλλά και ζεστασιά και ελπίδα. Με έκανε να σηκωθώ και να χαζέψω τη βιβλιοθήκη μου, να χαϊδέψω τις ράχες των αγαπημένων μου βιβλίων και στο τέλος με συγκίνησε. Από ένα σημείο και μετά, λόγω μιας λέξης, η ανάγνωση συνέχισε υπό τον ήχο ενός συγκεκριμένου αγαπημένου metal συγκροτήματος..
Το κυριότερο και κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα είναι ότι δεν με κούρασε ούτε μια παράγραφος. Βοηθάει σε αυτό και το μέγεθος του βιβλίου. Ο συγγραφέας φρόντισε να μην βάλει περιττές περιγραφές γεμίζοντας σελίδες χωρίς λόγο. Είναι τόσο όσο πρέπει.
Πρώτη συγγραφική προσπάθεια που μου άφησε θετικές εντυπώσεις και με έκανε να αλλάξω αιώνα όσο μου κρατούσε συντροφιά.
Κάποια βιβλία με κάνουν να θέλω να κλείσω τα παντζούρια κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το δωμάτιο που είμαι, να είναι μέσα στο σκοτάδι και το μόνο φως που χρειάζομαι να βγαίνει από το φωτάκι ανάγνωσης. Έτσι, μπαίνω πιο εύκολα στην ατμόσφαιρα και απολαμβάνω περισσότερο το διάβασμα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το "Μοτέλ 430-71". Με πανέμορφο εξώφυλλο και με οπισθόφυλλο που ανυπομονούσα να ανακαλύψω τι κρύβει το εσωτερικό του.
Πρώτο βιβλίο του συγγραφέα κι ήμουν σίγουρη ότι θα το απολαύσω. Από που πήγαζε αυτή η σιγουριά; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Κλείνοντάς το, είπα ένα μεγάλο μπράβο στη διαίσθησή μου.
Βρισκόμαστε στο έτος 1771 και ακολουθούμε έναν νεαρό άντρα σε μια αποστολή που του ανέθεσε ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου στο οποίο εργάζεται. Ο γερό Ζακ δεν είναι και το πιο ήρεμο αφεντικό που υπάρχει. Αλκοολικός και δύστροπος φροντίζει συχνά να υπενθυμίζει στον πρωταγωνιστή μας σε ποιον οφείλει που έχει ένα πιάτο φαΐ και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Η αποστολή δεν είναι εύκολη. Θα πρέπει να φτάσει με τα πόδια σε μια μακρινή περιοχή, να ψάξει να βρει κάποια παλαιά αντικείμενα από ένα παλαιοπωλείο που ακούγεται ότι έχει κλείσει, και να τα πάει στο αφεντικό του. Ο δρόμος είναι τρομακτικός και δεν σταματά να νιώθει τον κίνδυνο, μέχρι τη στιγμή που φτάνει σε ένα εγκαταλελειμμένο μοτέλ. Η διάθεσή του ανεβαίνει και πιστεύει ότι επιτέλους θα ξεκουραστεί. Χτυπάει την πόρτα και από εκεί κι ύστερα, χωρίς να έχει ούτε μια υποψία για αυτό, θα ζήσει μια επίγεια Κόλαση. Η περιπλάνησή του έχει μόλις αρχίσει.
Το γρήγορο χτυποκάρδι μου, σαν αναγνώστρια, αρχίζει.
Βλέποντας το εξώφυλλο ήθελα ο συγγραφέας να με κάνει να μπω μέσα στην πλοκή και στην ατμόσφαιρα του βιβλίου. Και χάρη στην γραφή του τα κατάφερε. Η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο από τη μεριά του ήρωα και αυτό που είχα καιρό να δω σε βιβλίο είναι οι λιγοστοί διάλογοι. Το συνειδητοποίησα έπειτα από αρκετές σελίδες και αυτό γιατί οι περιγραφές του είναι πολύ δυνατές, πολύ ζωντανές. Δεν με έκανε να τους αναζητήσω. Ένιωθα το κρύο, την υγρασία, έβλεπα μπροστά μου το μοτέλ κι ό,τι ζούσε ο πρωταγωνιστής.
Τα κεφάλαια είναι μικρά και τα σημεία στα οποία σταματάνε, με έκαναν να γυρνώ τις σελίδες με αγωνία.
Παρόλο που δεν μαθαίνουμε το όνομά του ήρωα, ήρθα κοντά του, με έκανε να νιώσω συμπόνια, οργή, θλίψη, αλλά και ζεστασιά και ελπίδα. Με έκανε να σηκωθώ και να χαζέψω τη βιβλιοθήκη μου, να χαϊδέψω τις ράχες των αγαπημένων μου βιβλίων και στο τέλος με συγκίνησε. Από ένα σημείο και μετά, λόγω μιας λέξης, η ανάγνωση συνέχισε υπό τον ήχο ενός συγκεκριμένου αγαπημένου metal συγκροτήματος..
Το κυριότερο και κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα είναι ότι δεν με κούρασε ούτε μια παράγραφος. Βοηθάει σε αυτό και το μέγεθος του βιβλίου. Ο συγγραφέας φρόντισε να μην βάλει περιττές περιγραφές γεμίζοντας σελίδες χωρίς λόγο. Είναι τόσο όσο πρέπει.
Πρώτη συγγραφική προσπάθεια που μου άφησε θετικές εντυπώσεις και με έκανε να αλλάξω αιώνα όσο μου κρατούσε συντροφιά.
February 8, 2021
Τίτλος : Μοτέλ 430-71
Συγγραφέας :Παντελής Μαυρομμάτης
Εκδόσεις : Πηγή
Όλοι κρύβουμε μέσα μας τρία μυστικά. Το πρώτο είναι αυτό που δεν λέμε στους ανθρώπους. Το δεύτερο είναι αυτό που δεν λέμε στον εαυτό μας. Το τρίτο είναι η αλήθεια.
Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο με το συγκλονιστικό εξώφυλλο έχοντας τρομερές προσδοκίες. Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο απόλυτα σίγουρη ότι θα ήταν καλό. Κ όμως από τις πρώτες κιόλας σελίδες ήξερα πως δεν διαψεύστηκα .
Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας κάνει τον αναγνώστη να ζει ένα ταξίδι σ ένα ζοφερό και ανίερο μέρος γεμάτο τρόμο και παράνοια. Η γραφή του συγγραφέα είναι περιγραφική χωρίς περιττές σκηνές και φλυαρίες και σε αναγκάζει να ζεις την κάθε στιγμή μαζί του. Μαζί με τον πρωταγωνιστή μύρισα την μούχλα και την υγρασία, άκουσα νύχια να ξύνουν τάφους και η καρδιά μου χτύπησε πιο δυνατά απ την αγωνία του που έγινε και δική μου.
Το όλο βιβλίο νομίζω το διάβασα- χωρίς υπερβολή - με ένα αίσθημα αγωνίας και με μια ελαφριά ναυτία στο στομάχι (η σκηνή με τις κατσαρίδες με στοίχειωσε), κάτι το οποίο μέχρι στιγμής λίγα βιβλία το έχουν καταφέρει.
Έφτασε το τέλος του βιβλίου και συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Πρώτον ότι δεν έμαθα ποτέ το όνομα του πρωταγωνιστή αλλά ποτέ μα ποτέ δεν μου φάνηκε αυτό σαν έλλειψη γιατί ο τρόπος γραφής μ έκανε να νιώσω πως τον ξέρω ήδη έτσι κ αλλιώς. Και δεύτερον ότι είχε σχεδόν ολική απου��ία διαλόγων (σπάνιο αυτό) Αλλά είναι τόσο δυνατή και περιγραφική η γραφή που δεν το κατάλαβα καν και δεν μου έλειψαν πουθενά. Κάτι που ειλικρινά το θεωρώ δύσκολο να το πετύχεις αλλά ο συγγραφέας-παρά το ότι μ αυτό το βιβλίο κάνει το ντεμπούτο του- καταφέρνει να ανταπεξέλθει στο έπακρον κάνοντας μια ηχηρή δήλωση στον κόσμο του φανταστικού βιβλίου οτι ήρθε για να μείνει.
Ανατριχιαστικό και καθαρά γοτθικό μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες εγκατάλειψης. Αλληγορικό σε πολλά σημεία αποκαλύπτοντας μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση. Ατμοσφαιρικό όσο δεν παίρνει με μικρά κεφάλαια που το καθιστούν το απόλυτο Page Turner. Το προτείνω με χίλια και περιμένω το επόμενο.
Συγγραφέας :Παντελής Μαυρομμάτης
Εκδόσεις : Πηγή
Όλοι κρύβουμε μέσα μας τρία μυστικά. Το πρώτο είναι αυτό που δεν λέμε στους ανθρώπους. Το δεύτερο είναι αυτό που δεν λέμε στον εαυτό μας. Το τρίτο είναι η αλήθεια.
Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο με το συγκλονιστικό εξώφυλλο έχοντας τρομερές προσδοκίες. Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο απόλυτα σίγουρη ότι θα ήταν καλό. Κ όμως από τις πρώτες κιόλας σελίδες ήξερα πως δεν διαψεύστηκα .
Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας κάνει τον αναγνώστη να ζει ένα ταξίδι σ ένα ζοφερό και ανίερο μέρος γεμάτο τρόμο και παράνοια. Η γραφή του συγγραφέα είναι περιγραφική χωρίς περιττές σκηνές και φλυαρίες και σε αναγκάζει να ζεις την κάθε στιγμή μαζί του. Μαζί με τον πρωταγωνιστή μύρισα την μούχλα και την υγρασία, άκουσα νύχια να ξύνουν τάφους και η καρδιά μου χτύπησε πιο δυνατά απ την αγωνία του που έγινε και δική μου.
Το όλο βιβλίο νομίζω το διάβασα- χωρίς υπερβολή - με ένα αίσθημα αγωνίας και με μια ελαφριά ναυτία στο στομάχι (η σκηνή με τις κατσαρίδες με στοίχειωσε), κάτι το οποίο μέχρι στιγμής λίγα βιβλία το έχουν καταφέρει.
Έφτασε το τέλος του βιβλίου και συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Πρώτον ότι δεν έμαθα ποτέ το όνομα του πρωταγωνιστή αλλά ποτέ μα ποτέ δεν μου φάνηκε αυτό σαν έλλειψη γιατί ο τρόπος γραφής μ έκανε να νιώσω πως τον ξέρω ήδη έτσι κ αλλιώς. Και δεύτερον ότι είχε σχεδόν ολική απου��ία διαλόγων (σπάνιο αυτό) Αλλά είναι τόσο δυνατή και περιγραφική η γραφή που δεν το κατάλαβα καν και δεν μου έλειψαν πουθενά. Κάτι που ειλικρινά το θεωρώ δύσκολο να το πετύχεις αλλά ο συγγραφέας-παρά το ότι μ αυτό το βιβλίο κάνει το ντεμπούτο του- καταφέρνει να ανταπεξέλθει στο έπακρον κάνοντας μια ηχηρή δήλωση στον κόσμο του φανταστικού βιβλίου οτι ήρθε για να μείνει.
Ανατριχιαστικό και καθαρά γοτθικό μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες εγκατάλειψης. Αλληγορικό σε πολλά σημεία αποκαλύπτοντας μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση. Ατμοσφαιρικό όσο δεν παίρνει με μικρά κεφάλαια που το καθιστούν το απόλυτο Page Turner. Το προτείνω με χίλια και περιμένω το επόμενο.
August 25, 2021
Πολύ δυναμική είσοδος του Παντελή Μαυρομμάτη στον χώρο του Φανταστικού με αυτό το αξιόλογο ντεμπούτο. Διαβάζοντας το βιβλίο του μεταφερόμαστε σε έναν κόσμο ζοφερό, με ομιχλώδη τοπία, απειλητικούς ποταμούς και ένα διόλου φιλόξενο μέρος διαμονής που μοιάζει στοιχειωμένο. Ο ήρωας ο οποίος βρίσκεται σε αποστολή καλείται να περιπλανηθεί στους σκοτεινούς διαδρόμους του εγκαταλελειμμένου πανδοχείου και να παλέψει με τους εφιάλτες που του προκαλούν οι ρημαγμένοι του τοίχοι. Πολύ καλή γραφή και υπόθεση που δίνει σε παλιούς μύθους νέες διαστάσεις. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Αν βρήκα ψεγάδια; Ε, όλο και κάτι βρήκα αλλά αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά μου γούστα και δεν στερούν κάτι από την αξία του κειμένου. Ας πούμε, στο πρώτο μέρος ένιωθα ότι κάποια πράγματα επαναλαμβάνονταν. Επίσης με ξένισαν οι αγγλικές φράσεις, γιατί σε ένα βιβλίο που είναι γραμμένο εξολοκλήρου στην ελληνική τις συναντάμε χωρίς να αναφέρεται ο λόγος ύπαρξής τους (άγγλοι περιηγητές, πραματευτάδες, ίσως;) και τέλος η απουσία διαλόγων.
Παρόλα αυτά, το βιβλίο καταφέρνει να παρασύρει τον αναγνώστη στα πένθιμα και δυσοίωνα μονοπάτια του και δεν είναι από αυτά που ξεχνιούνται μέσα σε λίγες μέρες. Μπράβο για την αξιόλογη προσπάθεια, περιμένω το 2ο μέρος χωρίς να μπορώ να κάνω εικασίες για το πού θα μας οδηγήσει την επόμενη φορά η καλπάζουσα φαντασία του Παντελή Μαυρομμάτη. Να είναι καλοτάξιδο!
Αν βρήκα ψεγάδια; Ε, όλο και κάτι βρήκα αλλά αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά μου γούστα και δεν στερούν κάτι από την αξία του κειμένου. Ας πούμε, στο πρώτο μέρος ένιωθα ότι κάποια πράγματα επαναλαμβάνονταν. Επίσης με ξένισαν οι αγγλικές φράσεις, γιατί σε ένα βιβλίο που είναι γραμμένο εξολοκλήρου στην ελληνική τις συναντάμε χωρίς να αναφέρεται ο λόγος ύπαρξής τους (άγγλοι περιηγητές, πραματευτάδες, ίσως;) και τέλος η απουσία διαλόγων.
Παρόλα αυτά, το βιβλίο καταφέρνει να παρασύρει τον αναγνώστη στα πένθιμα και δυσοίωνα μονοπάτια του και δεν είναι από αυτά που ξεχνιούνται μέσα σε λίγες μέρες. Μπράβο για την αξιόλογη προσπάθεια, περιμένω το 2ο μέρος χωρίς να μπορώ να κάνω εικασίες για το πού θα μας οδηγήσει την επόμενη φορά η καλπάζουσα φαντασία του Παντελή Μαυρομμάτη. Να είναι καλοτάξιδο!
February 13, 2021
Όσοι και όσες έχουν διαβάσει τον Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ και την μυθολογία Κθουλου ξέρουν πολυ καλά την μαεστρία του συγγραφέα να δημιουργεί την φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Η μοναδικότητα του να βάζει τους αναγνώστες μέσα στην κόλαση, των ιστοριών του, τον έκανε να είναι ο ένας και μοναδικός συγγραφέας του κοσμικού ερεβους.
Ο Παντελής Μαυρομμάτης φαίνεται πως οχι απλά λατρευει τον Λάβκραφτ, αλλά κατάφερε με το βιβλίο του ΜΟΤΕΛ 430- 71 στο να μας θυμίσει τον φρικιαστικό του κόσμο και να μυησει νέους αναγνώστες, στην παλέτα της φαντασίας.
Και το καταφέρνει επάξια. Η ιστορία του και ο ήρωας του που δεν έχει όνομα (δε μαθαίνουμε ποτε το όνομα του ήρωα) εξελίσεται περι τα τέλη του 18ου αιώνα σε μια πόλη; χωριό; ούτε αυτό μας το διευκρινίζει ο συγγραφέας.
Ο Παντελής Μαυρομμάτης βάζει τον ήρωα του να ξεκινήσει ένα ταξίδι, που θα τον μεταφέρει στη κόλαση.
Μέσα από καταραμένα νεκροταφεία, με μια δαιμονισμένη βροχή που δε λέει να σταματήσει. Με τη λάσπη και την υγρασία να έχουν κατακλύσει τις σελίδες του βιβλίου και με ένα πανδοχείο βγαλμένο από τον Άδη.
Με τον σατανά να κυκλοφορεί στα σκοτάδια της νυχτας, και να ξυνει τα νυχια του στις ανθρώπινες σάρκες. Με το φεγγάρι και τα συννεφα να γίνονται μάρτυρες μιας ανεξέλεγκτης φρίκης. Και με έναν ήρωα που προσπαθεί να καταλάβει, που βρίσκεται, τι πρέπει να κάνει και πως να κρατηθεί στη ζωή.
Με τον κρυο αγερα να παρασερνει στο διάβα του τα ξερα δέντρα. Με το ποταμι να προσπαθεί να ξεπλύνει το αίμα των αθώων, με μια καμπάνα να κλαίει γοερά, πίσω από το λόγο της παράνοιας, ο Παντελής Μαυρομμάτης ξέρει καλά να κάνει τον αναγνώστη συννενοχο του στην κατάβαση προς τα Μπουντρούμια της κολάσεως.
Αν θέλετε να τον ακολουθήσετε να θυμάστε πως ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΗΝ ΑΒΒΥΣΟ ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.
ΚΑΛΟ ΣΑΣ Τ. Α. Ξ. Ι. Δ. Ι.
Ο Παντελής Μαυρομμάτης φαίνεται πως οχι απλά λατρευει τον Λάβκραφτ, αλλά κατάφερε με το βιβλίο του ΜΟΤΕΛ 430- 71 στο να μας θυμίσει τον φρικιαστικό του κόσμο και να μυησει νέους αναγνώστες, στην παλέτα της φαντασίας.
Και το καταφέρνει επάξια. Η ιστορία του και ο ήρωας του που δεν έχει όνομα (δε μαθαίνουμε ποτε το όνομα του ήρωα) εξελίσεται περι τα τέλη του 18ου αιώνα σε μια πόλη; χωριό; ούτε αυτό μας το διευκρινίζει ο συγγραφέας.
Ο Παντελής Μαυρομμάτης βάζει τον ήρωα του να ξεκινήσει ένα ταξίδι, που θα τον μεταφέρει στη κόλαση.
Μέσα από καταραμένα νεκροταφεία, με μια δαιμονισμένη βροχή που δε λέει να σταματήσει. Με τη λάσπη και την υγρασία να έχουν κατακλύσει τις σελίδες του βιβλίου και με ένα πανδοχείο βγαλμένο από τον Άδη.
Με τον σατανά να κυκλοφορεί στα σκοτάδια της νυχτας, και να ξυνει τα νυχια του στις ανθρώπινες σάρκες. Με το φεγγάρι και τα συννεφα να γίνονται μάρτυρες μιας ανεξέλεγκτης φρίκης. Και με έναν ήρωα που προσπαθεί να καταλάβει, που βρίσκεται, τι πρέπει να κάνει και πως να κρατηθεί στη ζωή.
Με τον κρυο αγερα να παρασερνει στο διάβα του τα ξερα δέντρα. Με το ποταμι να προσπαθεί να ξεπλύνει το αίμα των αθώων, με μια καμπάνα να κλαίει γοερά, πίσω από το λόγο της παράνοιας, ο Παντελής Μαυρομμάτης ξέρει καλά να κάνει τον αναγνώστη συννενοχο του στην κατάβαση προς τα Μπουντρούμια της κολάσεως.
Αν θέλετε να τον ακολουθήσετε να θυμάστε πως ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΗΝ ΑΒΒΥΣΟ ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.
ΚΑΛΟ ΣΑΣ Τ. Α. Ξ. Ι. Δ. Ι.
December 30, 2021
"Μέχρι την στιγμή εκείνη, ο τρόμος βρισκόταν μέσα μου. Και τότε, ξαφνικά, βρέθηκα εγώ μες στον τρόμο"
Μοτέλ 430-71
Υπάρχει μια νοητή γραμμή που διαχωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα. Όταν κάποιος χάσει τα ίχνη της ή αν αυτή σπάσει ξαφνικά τότε...
Αφήγηση που σπάει κόκαλα. Με μεστό λόγο. Ο συγγραφέας είναι περιγραφικότατος. Νιώθεις την ψηλάφηση του απόλυτου τρόμου να γαργαλαει αρρωστημένα την φαντασία σου.
Αγωνία. Αδρεναλίνη. Κρύο. Υγρασία.
Υπόγεια σκοτεινά, πατώματα που τρίζουν, σκαλοπάτια μισοσαπια που με κάθε βήμα του ήρωα καταρρέουν, κοφτές ανάσες (να είναι οι δικές μου;), σκιές μοχθηρες, πόρτες κλειδωμένες.
Χάος, ακαμψία...σκιές; Ποιες σκιές; Το μόνο που βλέπουν τα μάτια είναι ένα αχανές μαύρο χρώμα. Σα να έχει σκύψει ο ήρωας να κοιτάξει το μαύρο σαν την πίσσα ανοιχτό στόμα της αβύσσου. Κοιτάζει κατάματα τον τρόμο. Βιώνει απόλυτα την κόλαση.
Κι αυτή η σοφίτα, θεέ μου! Πώς είναι δυνατόν να ολοκληρώνει ο ήρωας την κατάβαση του στον τρόμο ανεβαίνοντας αυτά τα σκαλιά; Γιατί η κόλαση βρίσκεται στα υπόγεια. Έτσι δεν είναι;... Ή μήπως όχι;...
Μακάβριες σκηνές, θαρρείς και κάποια στιγμή θα ξεπηδήσει από μέσα τους ο Lovecraft με μια δική του ιστορία γραμμένη σε νωπό χαρτί.
Ασφυξία, φόβος, πανικός, κλειστοφοβία.
Ναι. Είναι ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα τρόμου, γνήσιου τρόμου, που ξυπνά την κλειστοφοβικη φοβία μέσα σου. Μια σκοτεινή περιπέτεια.
Μια φιμωμενη κραυγή τρόμου κρύβεται μέσα στις σελίδες του. Ο ήρωας ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ένας ήρωας που συναντά τυχαία στον δρόμο του έναν άνθρωπο που κρύβει τον Θεό μέσα του. Εκείνον που είχε χάσει ο ήρωας και η πίστη του σ' αυτόν ήταν θολή. Το φταίξιμο όμως δεν ήταν δικό του. Αφού στην ζωή του τα μόνα που είχε γνωρίσει ήταν η εγκατάλειψη, ο πόνος και το μίσος εναντίον του.
Οι αισθήσεις παραλύουν κι ακολουθεί η απελπισία.
Το Μοτέλ 430-71 είναι η απόλυτη ηδονή για τους αναγνώστες που είναι λάτρεις του τρόμου.
Λάτρεψα την ευφάνταστη ιδέα με τους πίνακες. Όλως περιέργως, θα τους ήθελα να είναι στην κατοχή μου.
"Έκρυβε λιγότερες καταιγίδες μέσα του..." Επίσης, λάτρεψα αυτή τη φράση!
Το σημείο που με τάραξε περισσότερο ήταν η όλη ψυχογραφική σκηνή στο κεφάλαιο 45. Πώς τελικά διαπιστώνεις ότι μπορεί να αντέξεις τον φόβο. Τον πόνο όμως στο σώμα σου και στην ψυχή σου δεν τον αντέχεις.
Μια ιστορία που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την φρενίτιδα. Έντονες περιγραφές. Λεπτομέρειες που σοκάρουν. Η καρδιά σου καλπάζει σε κάθε πρόταση. Τρέχει ο ήρωας να σωθεί, τρέχεις κι εσύ μαζί του.
Άραγε αυτός να ήταν ο λόγος που συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι ήμουν λαχανιασμενη όταν τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου;....
Το ταξίδι που μου χάρισε ο συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του ήταν σκέτη απόλαυση. Τι μυαλό είναι αυτό! Τι ευφυΐα!Τι φαντασία!
Όσο για τον τίτλο με τον ευφάνταστο αριθμό δίπλα από την λέξη Μοτέλ.... δεν έχω λόγια.... Ευφυέστατο!!!
Έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο! Συγχαρητήρια!
Μοτέλ 430-71
Υπάρχει μια νοητή γραμμή που διαχωρίζει την φαντασία από την πραγματικότητα. Όταν κάποιος χάσει τα ίχνη της ή αν αυτή σπάσει ξαφνικά τότε...
Αφήγηση που σπάει κόκαλα. Με μεστό λόγο. Ο συγγραφέας είναι περιγραφικότατος. Νιώθεις την ψηλάφηση του απόλυτου τρόμου να γαργαλαει αρρωστημένα την φαντασία σου.
Αγωνία. Αδρεναλίνη. Κρύο. Υγρασία.
Υπόγεια σκοτεινά, πατώματα που τρίζουν, σκαλοπάτια μισοσαπια που με κάθε βήμα του ήρωα καταρρέουν, κοφτές ανάσες (να είναι οι δικές μου;), σκιές μοχθηρες, πόρτες κλειδωμένες.
Χάος, ακαμψία...σκιές; Ποιες σκιές; Το μόνο που βλέπουν τα μάτια είναι ένα αχανές μαύρο χρώμα. Σα να έχει σκύψει ο ήρωας να κοιτάξει το μαύρο σαν την πίσσα ανοιχτό στόμα της αβύσσου. Κοιτάζει κατάματα τον τρόμο. Βιώνει απόλυτα την κόλαση.
Κι αυτή η σοφίτα, θεέ μου! Πώς είναι δυνατόν να ολοκληρώνει ο ήρωας την κατάβαση του στον τρόμο ανεβαίνοντας αυτά τα σκαλιά; Γιατί η κόλαση βρίσκεται στα υπόγεια. Έτσι δεν είναι;... Ή μήπως όχι;...
Μακάβριες σκηνές, θαρρείς και κάποια στιγμή θα ξεπηδήσει από μέσα τους ο Lovecraft με μια δική του ιστορία γραμμένη σε νωπό χαρτί.
Ασφυξία, φόβος, πανικός, κλειστοφοβία.
Ναι. Είναι ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα τρόμου, γνήσιου τρόμου, που ξυπνά την κλειστοφοβικη φοβία μέσα σου. Μια σκοτεινή περιπέτεια.
Μια φιμωμενη κραυγή τρόμου κρύβεται μέσα στις σελίδες του. Ο ήρωας ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Ένας ήρωας που συναντά τυχαία στον δρόμο του έναν άνθρωπο που κρύβει τον Θεό μέσα του. Εκείνον που είχε χάσει ο ήρωας και η πίστη του σ' αυτόν ήταν θολή. Το φταίξιμο όμως δεν ήταν δικό του. Αφού στην ζωή του τα μόνα που είχε γνωρίσει ήταν η εγκατάλειψη, ο πόνος και το μίσος εναντίον του.
Οι αισθήσεις παραλύουν κι ακολουθεί η απελπισία.
Το Μοτέλ 430-71 είναι η απόλυτη ηδονή για τους αναγνώστες που είναι λάτρεις του τρόμου.
Λάτρεψα την ευφάνταστη ιδέα με τους πίνακες. Όλως περιέργως, θα τους ήθελα να είναι στην κατοχή μου.
"Έκρυβε λιγότερες καταιγίδες μέσα του..." Επίσης, λάτρεψα αυτή τη φράση!
Το σημείο που με τάραξε περισσότερο ήταν η όλη ψυχογραφική σκηνή στο κεφάλαιο 45. Πώς τελικά διαπιστώνεις ότι μπορεί να αντέξεις τον φόβο. Τον πόνο όμως στο σώμα σου και στην ψυχή σου δεν τον αντέχεις.
Μια ιστορία που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την φρενίτιδα. Έντονες περιγραφές. Λεπτομέρειες που σοκάρουν. Η καρδιά σου καλπάζει σε κάθε πρόταση. Τρέχει ο ήρωας να σωθεί, τρέχεις κι εσύ μαζί του.
Άραγε αυτός να ήταν ο λόγος που συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι ήμουν λαχανιασμενη όταν τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου;....
Το ταξίδι που μου χάρισε ο συγγραφέας μέσα από το βιβλίο του ήταν σκέτη απόλαυση. Τι μυαλό είναι αυτό! Τι ευφυΐα!Τι φαντασία!
Όσο για τον τίτλο με τον ευφάνταστο αριθμό δίπλα από την λέξη Μοτέλ.... δεν έχω λόγια.... Ευφυέστατο!!!
Έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο! Συγχαρητήρια!
July 21, 2021
Τι υπέροχο βιβλίο! Τρόμου, όπως εγώ προσωπικά με τις αναγνωστικές εμπειρίες που έχω αναγνωρίζω ως τρόμο όντως, και όχι απλώς paranormal. Φόρος τιμής στους συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα, έχοντας ακολουθήσει πολύ πετυχημένα τις νόρμες του είδους εκείνης της εποχής. Κι όμως, παρεκκλίνει κιόλας, συνθέτει και κάτι δικό του. Έχει και ένα νήμα άλλου είδους τρόμου, της πραγματικής ζωής, που εμένα προσωπικά με τρομάζει απείρως περισσότερο από σκοτεινές μαγείες και δαιμονικά πλάσματα. Επίσης, αναζωογονητικό στοιχείο το ότι δεν χρησιμοποιείται η μαυρίλα για χάρη της μαυρίλας, για τον φθηνό εντυπωσιασμό ενός μίζερου και μηδενιστικού τέλους από αυτά που τόσο συχνά επιλέγονται από συγγραφείς κι εγώ προσωπικά τα βρίσκω αδιάφορα. Όχι, εδώ υπάρχει ξεκάθαρο character arc και όλη, όλη η πορεία του βιβλίου με ικανοποίησε απόλυτα. Στα επίσης θετικά, το πόσο όμορφος, πλούσιος, προσεγμένος και χορταστικός είναι ο λόγος και η έκφραση του συγγραφέα. Κι είναι μόνο το πρώτο του βιβλίο. Ανυπομονώ για το τι θα ακολουθήσει στο μέλλον, ό,τι είδος και να γράψει. Πολλά μπράβο!
Υ.Γ. Αν και άλλο είναι το αγαπημένο βιβλίο του οποίου στίχοι εμφανίζονται στις σελίδες του Μοτέλ, για μένα αυτό το απόσπασμα από το Paradise Lost του John Milton συνοψίζει υπέροχα αυτό το αναγνωστικό ταξίδι:
"I sung of Chaos and Eternal Night,
Taught by the heav'nly Muse to venture down
The dark descent, and up to reascend."
Υ.Γ. Αν και άλλο είναι το αγαπημένο βιβλίο του οποίου στίχοι εμφανίζονται στις σελίδες του Μοτέλ, για μένα αυτό το απόσπασμα από το Paradise Lost του John Milton συνοψίζει υπέροχα αυτό το αναγνωστικό ταξίδι:
"I sung of Chaos and Eternal Night,
Taught by the heav'nly Muse to venture down
The dark descent, and up to reascend."
October 26, 2020
«Magic exists, for those who believe in it»
Ακροβατώντας, ανάμεσα σε παραισθήσεις και αληθινά γεγονότα, ο κεντρικός χαρακτήρας αφηγείται τις περιπέτειες του.
Ένας νεαρός ,που το όνομα του δεν θα μάθουμε ποτέ, μας μεταφέρει σε ένα ταξίδι, μ��ταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό βιβλίο, ένα θρίλερ που κόβει την ανάσα!
Ένα ταξίδι τρόμου σε ένα περιβάλλον επιβλητικά σκοτεινό, γοτθικό .
Αυτό είναι το βιβλίο του Παντελή Μαυρομμάτη « ΜΟΤΕΛ 430-71».
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά την πένα του για να κάνει την έκπληξη και το απρόσμενο ,να συμβούν εκεί που δεν τα περιμένεις. Ανατριχιαστικές σκηνές και μυστήριο πλέκουν την ιστορία, με ένα μοναδικά παραστατικό και ευρηματικό τρόπο γραφής. Ο λόγος ρέει αβίαστα παρασύροντας μας σε μονοπάτια σκοτεινά που οδηγούν τις περισσότερες φορές σε αδιέξοδο.
Ένα εγκαταλελειμμένο μοτέλ, ένας ιδιοκτήτης φάντασμα, ένας δύστροπος και αλκοολικός παλαιοπώλης, ένας καλόγερος, ένα αιλουροειδές και ο ταπεινός κος Σμόγκλι… ανάμεσα σε άλλους συνθέτουν αυτή την ιστορία τρόμου, αποδίδοντας της μία κινηματογραφική χροιά.
Ένα περιβάλλον απόκοσμο, αφιλόξενο... Ένα σκοτεινό δάσος γεμάτο παγίδες… κρύβει ένα μοτέλ, που μόλις διαβείς την πόρτα του, έφτασες στην κόλαση…
Η περιπλάνηση του πρωταγωνιστή στην κόλαση ξεκινά, διαβαίνοντας την μεγάλη σιδερένια πόρτα του. Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν εκεί μέσα, με τον φόβο να πρωταγωνιστεί, μέσα από σκοτεινά περάσματα, δωμάτια με πόρτες που τρίζουν, αόρατες σκιές και ήχους που προκαλούν ρίγη.
Οι αναφορές του συγγραφέα, πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν, προδίδουν τον τρόπο διαβίωσης του ήρωα, σε μία εποχή που μαστίζεται από μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες, εκστατικές παγανιστικές τελετουργίες και ανθρωποθυσίες… Η πανούκλα θερίζει εν έτη 1771…
Ένα θρίλερ για γερά νεύρα που καθηλώνει!!
Αφήγηση με ελάχιστους διαλόγους, ζωντανές περιγραφές γεμάτες πράσινο, καταρράχτες, λίμνες, αλλά και σκοτεινά μονοπάτια, βροχερά τοπία, λασπόνερα, μακρινούς λόφους……..
Έντονα συναισθήματα και εικόνες μεταφέρουν τον αναγνώστη στο χωροχρόνο, εκεί που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Νιώθουμε τον σκοτεινό αέρα, μυρίζουμε την υγρασία… Μυστήριο και τρόμος σε κάθε σελίδα…
Μέσα από τοπία, πότε απόκοσμα και πότε πραγματικά, μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, ο νεαρός προσπαθεί να φέρει σε πέρας την αποστολή που του έχει ανατεθεί και να συναντήσει την δική του κρυμμένη αλήθεια.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ζει μια παράνοια. Όνειρα που γίνονται εφιάλτες… Πόσα από αυτά είναι αληθινά; Συναντά τη ζωή του στον τίτλο ενός βιβλίου…
……«ΚΟΛΑΣΗ – ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ – ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ».
Πόνος, μίσος, φόβος, οργή πλημμυρίζουν το είναι του! Ζει μέσα σε ένα παραλογισμό! Ένας αβυσσαλέος αγώνας, ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο…
Με το ιδιαίτερα ενδιαφέρον εξώφυλλο του βιβλίου του, ο Παντελής Μαυρομμάτης μας προϊδεάζει για το εκπληκτικό περιεχόμενο του πρώτου του αναγνώσματος, τόσο σκηνοθετικά, όσο και λογοτεχνικά. Καταφέρνει να μας κερδίσει από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα, προκαλώντας μας ανατριχίλα!!!
«ΑΦΗΣΤΕ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ, ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΤΕ. Dante Alighieri – Θεία Κωμωδία»
Ακροβατώντας, ανάμεσα σε παραισθήσεις και αληθινά γεγονότα, ο κεντρικός χαρακτήρας αφηγείται τις περιπέτειες του.
Ένας νεαρός ,που το όνομα του δεν θα μάθουμε ποτέ, μας μεταφέρει σε ένα ταξίδι, μ��ταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό βιβλίο, ένα θρίλερ που κόβει την ανάσα!
Ένα ταξίδι τρόμου σε ένα περιβάλλον επιβλητικά σκοτεινό, γοτθικό .
Αυτό είναι το βιβλίο του Παντελή Μαυρομμάτη « ΜΟΤΕΛ 430-71».
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά την πένα του για να κάνει την έκπληξη και το απρόσμενο ,να συμβούν εκεί που δεν τα περιμένεις. Ανατριχιαστικές σκηνές και μυστήριο πλέκουν την ιστορία, με ένα μοναδικά παραστατικό και ευρηματικό τρόπο γραφής. Ο λόγος ρέει αβίαστα παρασύροντας μας σε μονοπάτια σκοτεινά που οδηγούν τις περισσότερες φορές σε αδιέξοδο.
Ένα εγκαταλελειμμένο μοτέλ, ένας ιδιοκτήτης φάντασμα, ένας δύστροπος και αλκοολικός παλαιοπώλης, ένας καλόγερος, ένα αιλουροειδές και ο ταπεινός κος Σμόγκλι… ανάμεσα σε άλλους συνθέτουν αυτή την ιστορία τρόμου, αποδίδοντας της μία κινηματογραφική χροιά.
Ένα περιβάλλον απόκοσμο, αφιλόξενο... Ένα σκοτεινό δάσος γεμάτο παγίδες… κρύβει ένα μοτέλ, που μόλις διαβείς την πόρτα του, έφτασες στην κόλαση…
Η περιπλάνηση του πρωταγωνιστή στην κόλαση ξεκινά, διαβαίνοντας την μεγάλη σιδερένια πόρτα του. Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν εκεί μέσα, με τον φόβο να πρωταγωνιστεί, μέσα από σκοτεινά περάσματα, δωμάτια με πόρτες που τρίζουν, αόρατες σκιές και ήχους που προκαλούν ρίγη.
Οι αναφορές του συγγραφέα, πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν, προδίδουν τον τρόπο διαβίωσης του ήρωα, σε μία εποχή που μαστίζεται από μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες, εκστατικές παγανιστικές τελετουργίες και ανθρωποθυσίες… Η πανούκλα θερίζει εν έτη 1771…
Ένα θρίλερ για γερά νεύρα που καθηλώνει!!
Αφήγηση με ελάχιστους διαλόγους, ζωντανές περιγραφές γεμάτες πράσινο, καταρράχτες, λίμνες, αλλά και σκοτεινά μονοπάτια, βροχερά τοπία, λασπόνερα, μακρινούς λόφους……..
Έντονα συναισθήματα και εικόνες μεταφέρουν τον αναγνώστη στο χωροχρόνο, εκεί που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Νιώθουμε τον σκοτεινό αέρα, μυρίζουμε την υγρασία… Μυστήριο και τρόμος σε κάθε σελίδα…
Μέσα από τοπία, πότε απόκοσμα και πότε πραγματικά, μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, ο νεαρός προσπαθεί να φέρει σε πέρας την αποστολή που του έχει ανατεθεί και να συναντήσει την δική του κρυμμένη αλήθεια.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ζει μια παράνοια. Όνειρα που γίνονται εφιάλτες… Πόσα από αυτά είναι αληθινά; Συναντά τη ζωή του στον τίτλο ενός βιβλίου…
……«ΚΟΛΑΣΗ – ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ – ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ».
Πόνος, μίσος, φόβος, οργή πλημμυρίζουν το είναι του! Ζει μέσα σε ένα παραλογισμό! Ένας αβυσσαλέος αγώνας, ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο…
Με το ιδιαίτερα ενδιαφέρον εξώφυλλο του βιβλίου του, ο Παντελής Μαυρομμάτης μας προϊδεάζει για το εκπληκτικό περιεχόμενο του πρώτου του αναγνώσματος, τόσο σκηνοθετικά, όσο και λογοτεχνικά. Καταφέρνει να μας κερδίσει από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα, προκαλώντας μας ανατριχίλα!!!
«ΑΦΗΣΤΕ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ, ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΤΕ. Dante Alighieri – Θεία Κωμωδία»
October 10, 2022
Ήθελα από καιρό να διαβάσω το Μοτέλ 430-71 μιας και άκουσα πολλά θετικά σχόλια. Με τη γραφή του Παντελή δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή οπότε προχωρούσα σε εντελώς αχαρτογράφητα μονοπάτια...όπως και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Ήδη από τις πρώτες σελίδες, βλέποντας την όμορφη γραφή του μέσα από ένα πολύ σκοτεινό στόρι, κατάλαβα ότι θα μου αρέσει αρκετά. Και δεν έπεσα έξω. Από την πρώτη στιγμή ο πρωταγωνιστής του βιβλίου ξεκινάει ένα σκοτεινό ταξίδι όπου τα γεγονότα τον αρπάζουν απευθείας από τον λαιμό. Απανωτά τρομακτικά σκηνικά κρατούν διαρκώς την αδρεναλίνη ψηλά και οι έντονοι ρυθμοί δείχνουν να μην έχουν τελειωμό. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να ζήσω αυτή την έξυπνα γραμμένη σκοτεινή ιστορία. Σειρά έχει τώρα το δεύτερο μέρος...
June 6, 2021
3,5/5
Η πολύ καλή ιδέα σε ένα απόκοσμο περιβάλλον με χαρακτήρες που έχουν κάτι να πουν, θα μπορούσε να οδηγούσε σε ένα υπέροχο γοτθικό μυθιστόρημα αλλά.......
Δυστυχώς εδώ κάποια πράγματα δεν λειτούργησαν τόσο καλά και η προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε.
Οι χαρακτήρες ήθελαν περισσότερη δουλειά για να έχουν υπόσταση και να μπορούν να πουν την ιστορία τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το τέλος να μοιάζει μη ολοκληρωμένο, σαν να μην έχει δομή και απλώς γράφτηκε για να γραφτεί. Δεν είχε δύναμη και ενταση κι έτσι δεν προσφέρει την κάθαρση που περιμένεις.
Τελος το μεγάλο μείον του βιβλίου ,για μένα είναι δυστυχώς η λυρική και περίτεχνη γραφή. Γεμάτη παρομοιώσεις, μεταφορές και ατέλειωτες περιγραφές αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη με αποτέλεσμα να χάνετε η ουσια της ιστορίας, η ροή να διακόπτεται και τελικά να μην μπορεί να βυθιστεί στον ζοφερό κόσμο του πρωταγωνιστή.
Τα πολλά "φρου φρου και αρώματα" δεν λειτουργούν στην λογοτεχνία του τρόμου, εκτός αν γράφεις ρομαντικά μυθιστορήματα με μια πινελιά υπερφυσικού. Δεν επιτρέπει την ένταση να κορυφώνεται έτσι ώστε να καταδυθεις στα σκοτεινά μονοπάτια του φόβου μέχρι την τελική λύτρωση.
Όμως παρόλο τα αρνητικά του βιβλίου πιστεύω ότι ο κύριος Μαυρομματης θα βρει τα πατήματα του στο επόμενο βιβλίο γιατί έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να πει. Και γω θα τις περιμένω.
Η πολύ καλή ιδέα σε ένα απόκοσμο περιβάλλον με χαρακτήρες που έχουν κάτι να πουν, θα μπορούσε να οδηγούσε σε ένα υπέροχο γοτθικό μυθιστόρημα αλλά.......
Δυστυχώς εδώ κάποια πράγματα δεν λειτούργησαν τόσο καλά και η προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε.
Οι χαρακτήρες ήθελαν περισσότερη δουλειά για να έχουν υπόσταση και να μπορούν να πουν την ιστορία τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το τέλος να μοιάζει μη ολοκληρωμένο, σαν να μην έχει δομή και απλώς γράφτηκε για να γραφτεί. Δεν είχε δύναμη και ενταση κι έτσι δεν προσφέρει την κάθαρση που περιμένεις.
Τελος το μεγάλο μείον του βιβλίου ,για μένα είναι δυστυχώς η λυρική και περίτεχνη γραφή. Γεμάτη παρομοιώσεις, μεταφορές και ατέλειωτες περιγραφές αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη με αποτέλεσμα να χάνετε η ουσια της ιστορίας, η ροή να διακόπτεται και τελικά να μην μπορεί να βυθιστεί στον ζοφερό κόσμο του πρωταγωνιστή.
Τα πολλά "φρου φρου και αρώματα" δεν λειτουργούν στην λογοτεχνία του τρόμου, εκτός αν γράφεις ρομαντικά μυθιστορήματα με μια πινελιά υπερφυσικού. Δεν επιτρέπει την ένταση να κορυφώνεται έτσι ώστε να καταδυθεις στα σκοτεινά μονοπάτια του φόβου μέχρι την τελική λύτρωση.
Όμως παρόλο τα αρνητικά του βιβλίου πιστεύω ότι ο κύριος Μαυρομματης θα βρει τα πατήματα του στο επόμενο βιβλίο γιατί έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να πει. Και γω θα τις περιμένω.
December 10, 2023
Όσο υπάρχουν τέτοια βιβλία τρόμου και μάλιστα στην μόλις πρώτη προσπάθεια για τον συγγραφέα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Ή μάλλον έχουμε...Τες παν, καταλάβατε... Από την πρώτη σελίδα ο ήρωάς μας βαδίζει σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια. Διαλέγει να συνεχίσει ενάντια σε κάθε λογική, αν και φαίνεται να μην έχει επιλογή. Το βιβλίο δείχνει να χωρίζεται σε τρία μέρη. Στην αρχή, ο αργός ρυθμός στήνει ένα καταθλιπτικό σκηνικό και η κατατονική ατμόσφαιρα βοηθάει να δημιουργηθούν σκοτεινές εικόνες ζόφου και σαπίλας. Στη συνέχεια αναλαμβάνει η δράση και με τη σωστή χρήση του λόγου από τον συγγραφέα αρχίζει να σε τυλίγει ο τρόμος (ο οποίος αν και έχει ξεκάθαρες επιρροές από τον Lovecraft, δε μένει μόνο στη σκιά του). Τέλος, ο ρυθμός πέφτει και πάλι και έρχεται η κάθαρση και η ηρεμία για τον ήρωά μας. Το βιβλίο είναι άψογο από κάθε άποψη και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου πριν τελειώσει. Ίσως η υπερβολική μείωση του ρυθμού να με χάλασε λίγο στο τέλος, αλλά η εναλλαγή εικόνων (αναγουλιαστικών στην αρχή, σκοτεινών μετά και πανέμορφων στο τέλος) είναι σίγουρα το δυνατό σημείο του συγγραφέα. Σίγουρα θα διαβάσω και τα επόμενα βιβλία της σειράς και μάλιστα κρατώντας μεγάλο καλάθι...
July 24, 2021
Το ειδος γραφής του Παντελή Μαυρομμάτη μου είναι ξένο. Το ξεκαθαριζω από την αρχή. Δεν διαβαζω χορορ. Τούτων δοθέντων, ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει πριν καταπιαστεί με τον Μαυρομμάτη ότι ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί έντονα από τον Lovecraft. Και αυτό φαίνεται. Και όχι αυτό δεν είναι κακό. Δεν μιλάω βέβαια για την αναφορά "Κθούλου". Αυτή είναι η επιφανειακή επιρροή. Ο Lovecraft ήταν μετρ στο να δημιουργεί τρόμο χωρίς να γνωρίζει ο αναγνώστης τον λόγο που φοβάται. Πώς το κάνει αυτό; Εμ αυτό είναι το δύσκολο. Μέσα από περιγραφές, μέσα από ζωντανή αφήγηση, μέσα από την επιβλητική ατμοσφαιρικότητα. Σε αυτούς τους τομείς ο Μαυρομμάτης παίρνει υψηλό βαθμό. Ωραία γραφή, σε ωθεί να διαβάσεις λίγο ακόμα και λίγο ακόμα. Θεωρώ ότι οι φαν του είδους θα ενθουσιαστούν. Τουλάχιστον εγώ (παίρνω ύφος σοβαρού κριτικού λογοτεχνίας) τα έκανα πάνω μου με το βιβλίο.
October 14, 2020
Ένα σκοτεινό θρίλερ, μια περιπέτεια τρόμου στα όρια του φανταστικού. Ένα καλό βιβλίο για φαν του είδους, κάπου μεταξύ S.King και Lovecraft. Την αρχή και το τέλος υπογράφει ο Dante Alighieri με το επικό «στα μισά του ταξιδιού της ζωής, αρχίζουμε να ζούμε.» και το βιβλίο το επιβεβαιώνει περίτρανα.
June 10, 2021
Εξαιρετικο ντεμπουτο στο ιδιαιτερο χωρο των Λαβκαφκικων μυθιστορηματων,
αφηνει πολλες υποσχεσεις για ενα λαμπρο μελλον, Ελληνες συγγραφεις που δεν
υστερουν σε τιποτα απο τους ξενους.
αφηνει πολλες υποσχεσεις για ενα λαμπρο μελλον, Ελληνες συγγραφεις που δεν
υστερουν σε τιποτα απο τους ξενους.
November 18, 2024
Στα θετικά του βιβλίου:
~ Όμορφες περιγραφές, πολύ ζωντανή αφήγηση και παραστατική, σου δημιουργεί άπειρες εικόνες μέσα στο μυαλό σου και σε βάζει απόλυτα μέσα στο κλίμα του βιβλίου. Παίρνεις μια γερή δόση από βροχή, κρύο, χιόνι, σαπίλα, εγκατάλειψη, σατανιστικές τελετές, ένα creepy μοτέλ γεμάτο μυστικά... Όλα τα πράγματα που μου αρέσουν σε ένα βιβλίο. Δημιουργεί υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα και καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία! 🤘
Στα αρνητικά τώρα:
Ενώ μου άρεσε η γραφή, πρέπει να πω ότι το βιβλίο θέλει καλύτερο editing.
~ Σε κάποια σημεία φαίνεται σαν να πηδάει απότομα από το ένα θέμα στο άλλο και χάνεται σε κάποια σημεία η ομαλή ροή μεταξύ των παραγράφων.
~ Υπάρχουν αρκετές επαναλήψεις. Με προσεκτική επιμέλεια θα μπορούσαν να κοπούν.
~ Κάποια continuity errors έχουν ξεφύγει.
~ Η ιστορία εκτυλίσσεται το 1771. Αυτό σημαίνει ότι η ολική αναισθησία δεν ήταν διαθέσιμη εκείνη την εποχή, το χλωροφόρμιο άρχισε να χρησιμοποιείται από τα μέσα του 19ου αιώνα και κανείς δεν είχε κάνει ακόμα τη σύνδεση ότι τα μικρόβια μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες. Όλα αυτά είναι concepts του 19ου αιώνα. Το ίδιο ισχύει και για την υπνική παράλυση. Ενώ υπάρχουν μαρτυρίες του φαινομένου από την αρχαιότητα ακόμα, ο όρος ωστόσο άρχισε να χρησιμοποιείται από τον 19ο αιώνα και μετά. Οκ, μιλάμε για έναν φανταστικό κόσμο που δε χρειάζεται να υπακούει απαραίτητα σε δικούς μας κανόνες... αλλά και πάλι, χτυπάει λίγο άσχημα και θα προτιμούσα να υπάρχει λίγη αληθοφάνεια και έστω λίγη έρευνα.
~ Τελευταίο point, δεν ξέρω πως να το περιγράψω χωρίς spoiler, αλλά μου έλειψε λίγη παραπάνω ένταση και αντίσταση από τους ''κακούς''.
Anyway, παρά τα αρνητικά που έγραψα, το βιβλίο μου άρεσε, κυρίως για τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα. Πολλά απ'αυτά που με ενόχλησαν θα μπορούσαν άνετα να βελτιωθούν με σωστή επιμέλεια.
~ Όμορφες περιγραφές, πολύ ζωντανή αφήγηση και παραστατική, σου δημιουργεί άπειρες εικόνες μέσα στο μυαλό σου και σε βάζει απόλυτα μέσα στο κλίμα του βιβλίου. Παίρνεις μια γερή δόση από βροχή, κρύο, χιόνι, σαπίλα, εγκατάλειψη, σατανιστικές τελετές, ένα creepy μοτέλ γεμάτο μυστικά... Όλα τα πράγματα που μου αρέσουν σε ένα βιβλίο. Δημιουργεί υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα και καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία! 🤘
Στα αρνητικά τώρα:
Ενώ μου άρεσε η γραφή, πρέπει να πω ότι το βιβλίο θέλει καλύτερο editing.
~ Σε κάποια σημεία φαίνεται σαν να πηδάει απότομα από το ένα θέμα στο άλλο και χάνεται σε κάποια σημεία η ομαλή ροή μεταξύ των παραγράφων.
~ Υπάρχουν αρκετές επαναλήψεις. Με προσεκτική επιμέλεια θα μπορούσαν να κοπούν.
~ Κάποια continuity errors έχουν ξεφύγει.
~ Η ιστορία εκτυλίσσεται το 1771. Αυτό σημαίνει ότι η ολική αναισθησία δεν ήταν διαθέσιμη εκείνη την εποχή, το χλωροφόρμιο άρχισε να χρησιμοποιείται από τα μέσα του 19ου αιώνα και κανείς δεν είχε κάνει ακόμα τη σύνδεση ότι τα μικρόβια μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες. Όλα αυτά είναι concepts του 19ου αιώνα. Το ίδιο ισχύει και για την υπνική παράλυση. Ενώ υπάρχουν μαρτυρίες του φαινομένου από την αρχαιότητα ακόμα, ο όρος ωστόσο άρχισε να χρησιμοποιείται από τον 19ο αιώνα και μετά. Οκ, μιλάμε για έναν φανταστικό κόσμο που δε χρειάζεται να υπακούει απαραίτητα σε δικούς μας κανόνες... αλλά και πάλι, χτυπάει λίγο άσχημα και θα προτιμούσα να υπάρχει λίγη αληθοφάνεια και έστω λίγη έρευνα.
~ Τελευταίο point, δεν ξέρω πως να το περιγράψω χωρίς spoiler, αλλά μου έλειψε λίγη παραπάνω ένταση και αντίσταση από τους ''κακούς''.
Anyway, παρά τα αρνητικά που έγραψα, το βιβλίο μου άρεσε, κυρίως για τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα. Πολλά απ'αυτά που με ενόχλησαν θα μπορούσαν άνετα να βελτιωθούν με σωστή επιμέλεια.
July 18, 2021
Θα μπορούσα να πω ότι χωρίζεται σε δύο μέρη το βιβλίο, όπου το δεύτερο μου άρεσε περισσότερο. Ο τρόπος γραφής του Παντελή είναι εξαιρετικός.
Το συγκεκριμένο βιβλίο του Παντελή μου θυμίζει ταινίες κλειστοφοβικές, που ο/οι δολοφόνος/οι εισβάλλουν σε σπίτια και θέλουν να κάνουν κακό στους ήρωες. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ο συγγραφέας, οι καταπληκτικές εναλλαγές της ζωής του ήρωα στο παρελθόν αλλά και στο τώρα, οι χαρακτήρες που είναι μεστοί, με μίση, πάθη, άνθρωποι που θα μπορούσες να συναντήσεις στην καθημερινότητα σου και να μην γνωρίζεις τι μυστικά κουβαλάνε, το γεγονός πως σε κρατάει σε αγωνία και θες να διαβάσεις παρακάτω, η αγωνία που νιώθεις, είναι για κριτική 5 αστεριών.
Όμως βάζω 4 αστέρια γιατί είναι slow burn, κάτι που δεν μου αρέσει και το θεωρώ υπερβολικά μαύρο και απαισιόδοξο για τα γούστα μου. Εννοείται θα αγοράσω όχι μόνο το επόμενο αλλά και όλα όσα γράψει ο Παντελής στο μέλλον.
Το συγκεκριμένο βιβλίο του Παντελή μου θυμίζει ταινίες κλειστοφοβικές, που ο/οι δολοφόνος/οι εισβάλλουν σε σπίτια και θέλουν να κάνουν κακό στους ήρωες. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ο συγγραφέας, οι καταπληκτικές εναλλαγές της ζωής του ήρωα στο παρελθόν αλλά και στο τώρα, οι χαρακτήρες που είναι μεστοί, με μίση, πάθη, άνθρωποι που θα μπορούσες να συναντήσεις στην καθημερινότητα σου και να μην γνωρίζεις τι μυστικά κουβαλάνε, το γεγονός πως σε κρατάει σε αγωνία και θες να διαβάσεις παρακάτω, η αγωνία που νιώθεις, είναι για κριτική 5 αστεριών.
Όμως βάζω 4 αστέρια γιατί είναι slow burn, κάτι που δεν μου αρέσει και το θεωρώ υπερβολικά μαύρο και απαισιόδοξο για τα γούστα μου. Εννοείται θα αγοράσω όχι μόνο το επόμενο αλλά και όλα όσα γράψει ο Παντελής στο μέλλον.
May 23, 2023
Η τριλογία «ΜΟΤΕΛ 430-71», γραμμένη από τον Παντελή Μαυρομμάτη αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα σειρά βιβλίων μυστηρίου και τρόμου.
Με έντονες εικόνες και ζωηρές περιγραφές οδηγεί τον αναγνώστη σε μονοπάτια αγωνίας και μυστηρίου και τον ταξιδεύει σε σκοτεινές εποχές, όπου κυριαρχούσε η προκατάληψη και η δεισιδαιμονία.
Η ατμόσφαιρα του έργου είναι ιδιαίτερα υποβλητική και η αγωνία για την τύχη του ήρωα κυριαρχεί.
Εξαιρετική είναι η γλώσσα και η γραφή του συγγραφέα, καθώς και η εναλλαγή των χρονικών περιόδων, η οποία «ξεκουράζει» περιστασιακά το μυαλό του αναγνώστη από τη διαρκή ένταση.
Συνιστώ την τριλογία ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τη horror λογοτεχνία.
Με έντονες εικόνες και ζωηρές περιγραφές οδηγεί τον αναγνώστη σε μονοπάτια αγωνίας και μυστηρίου και τον ταξιδεύει σε σκοτεινές εποχές, όπου κυριαρχούσε η προκατάληψη και η δεισιδαιμονία.
Η ατμόσφαιρα του έργου είναι ιδιαίτερα υποβλητική και η αγωνία για την τύχη του ήρωα κυριαρχεί.
Εξαιρετική είναι η γλώσσα και η γραφή του συγγραφέα, καθώς και η εναλλαγή των χρονικών περιόδων, η οποία «ξεκουράζει» περιστασιακά το μυαλό του αναγνώστη από τη διαρκή ένταση.
Συνιστώ την τριλογία ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τη horror λογοτεχνία.
May 16, 2022
Ένα βιβλίο που φαίνεται να έχει δουλευτεί πολύ. Σωστές δόσεις τρόμου, γκροτέσκου και ενδιαφέρον κλείσιμο που δεν αφήνει κανένα ερώτημα για τον πρωταγωνιστή. Η επιρροή από Λάβκραφτ είναι προφανής και μου άρεσε η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο καθώς και αυτή η ανάμιξη της πραγματικότητας με τον εφιάλτη, που δίδαξε ο συγγραφέας. Θα μπορούσα να πω ότι σε ορισμένα σημεία μου θύμισε λιγάκι βιντεοπαιχνίδι (ο τρόπος που εναλλάσσονταν τα τοπία κτλ) και αυτό αν και λίγο παράξενο, μου άφησε μια θετική εικόνα στο μυαλό.
Read
May 9, 2022κριτική σύντομα στο περιοδικό ''αλλόκοσμες ιστορίες''
March 2, 2024
Εξαιρετική αφήγηση και μυθοπλασία. Με κούρασε όμως η μονότονη και ευθύγραμμη πλοκή.
Displaying 1 - 25 of 25 reviews