Kuka voisi uskoa, että vanhusten palvelutalo Ehtoolehdossa tapahtuisi mitään rikollista: epäilyttäviä kuolemia, varkauksia, lääkekauppaa? Eivät ainakaan talon yli 90-vuotiaat asukkaat Siiri ja Irma.
Heidän elämänsä täyttää talon muiden asukkaiden tapaan lähinnä tyhjä aika, jota yritetään rytmittää punaviinillä, raitiovaunuajeluilla ja hautajaisilla. Ehtoolehdon oudot tapahtumat ovat kuitenkin mielenkiintoisempaa tutkittavaa kuin kortinpeluu suurlähettilään ja Lierihatturouvan kanssa – puhumattakaan ainaisesta askartelusta, jumpasta ja haitari-iltamista, joihin talon asukkaat osallistuvat lähinnä säälistä Ehtoolehdon työntekijöitä kohtaan.
Kuolema Ehtoolehdossa on julmetun hauska ja jännittävä tarina vanhuudesta, ystävyydestä ja elämästä aika tavallisessa palvelutalossa, jossa kuolemaa pahempi kohtalo on joutua lääkityksi dementiaosastolle eikä joka langanpätkästä saa kiinni terävinkään vanhus. Onneksi jotkut nykynuoret ovat sentään avuliaita – vaikka nyt lapsenlapsenlapsen poikaystävä ja moottoripyöräkerholaiset.
Este libro es un claro ejemplo de cómo una mala traducción del título - y la consiguiente campaña publicitaria para justificar dicho título equivocado - puede arruinar por completo una obra.
El título original (en Finés) Kuolema Ehtoolehdossa significa literalmente "Death in Twilight Grove", siendo "Twilight Grove" el nombre de la residencia donde vive la protagonista (sí, LA protagonista, porque ni tan sólo son "3 Abuelas" sino 1 que va interactuando con el resto de los residentes). El dichoso "Cocinero Muerto" muere en la página 3 y no vuelve a ser motivo de interés en el resto de la novela.
Si uno es capaz de empezar a leer este libro ignorando la portada y la publicidad de las editoriales que compraron los derechos... la alegría de su lectura está garantizada: los personajes son entrañables, llenos de humor e inocencia ante lo complejo que puede resultar cualquier experiencia cotidiana para una persona mayor de 90 años, y a la vez compartiendo, con quien esté dispuesto a escucharlos, la angustia que se vive cuando su propia capacidad mental es el verdadero misterio a resolver...
Menudo chasco. Que peligroso es ir con expectativas al comenzar una lectura. En este caso es la historia, el hilo argumental lo que no me ha convencido. Los personajes van evolucionando, la crítica social hace reflexionar por momentos y los diálogos son una delicia, pero no cumple lo que promete. Por ello, no seguiré con la serie.
He tenido mis dudas de si puntuar con dos estrellas o con una, pero finalmente le he dado una porque me siento indignado y estafado por dos motivos: 1. Me parece muy bien que se intente vender libros, pero no a costa de engañar a los lectores: No me puedes vender una novela con la frase "la Agatha Christie del Norte" cuando la novela ni es de asesinatos, ni de misterios, ni de detectives. 2. Lo de la traducción en España es de traca. Te cascan el título "Tres abuelas y un cocinero muerto" cuando el verdadero título es "Muerte en El Bosque del Crepúsculo". Lees el primer título y parece que la historia va de tres ancianas que investigan un asesinato en el asilo donde están ingresadas, pero no. El título original hace referencia a la muerte que los ancianos del asilo están esperando y que nunca llega. Que sí, que hay una muerte de un cocinero, pero es meramente casual, y apenas se habla de él, y lo que es más asombroso, las abuelitas no investigan ningún crimen. Lo único que se cuenta en la historia es la vida de las tres ancianas y lo que les ocurre en la residencia: una crítica al trato a la tercera edad en toda regla, vamos. Pero ni hay asesinatos, ni misterio, ni investigaciones, nada de nada. A todo esto se suma el coñazo de que no sabes a veces qué estás leyendo, porque a veces hablan entre ellas y como sufren amnesia y principios de alzheimer, de repente están hablando de algo relativamente cercano a la muerte del cocinero y luego giran y se preguntan qué bragas se habrán puesto hoy... Y los viajes en tranvía también es la leche. ¿A la autora le han pagado por escribir calles y barrios de la ciudad? Porque me cago en el nombrecito de la calles... y si sirviera de algo... pero apenas se describe nada y lo que se describe es como si se hubiera hecho para que se vea que hay alguna descripción. No me ha gustado, en resumen... pero soy cabezón y me leeré la trilogía entera. Dudo que el segundo y el tercero sean mejor que este pero vuelvo a decir, me cago en el mercado de libros y en vender algo como muy bueno cuando ni siquiera es pasable.
I was very disappointed with this book, the premise offered so much, but delivered so little. Perhaps it's it's lost in translation, but I'm afraid this did nothing for me :-/
Voi jösses! Suurin odotuksin aloitin kirjan päättäen sen äärimmäisen pettyneesti toteamukseen että hukkaan meni tämäkin lukukokemus. Tätä kirjaa ylistettiin Turun sanomissa ja siksi sen sitten kirjastoomme tilasin. Plussaa romaani saa hyvin totuudenmukaisesta kuvauksesta vanhusväestön kohtelusta Suomessa. Jos et kirjaltasi odota muuta, niin varmasti pidät tästä samalla kun kauhistelet vanhusten liikalääkintää ja dementikoiksi tainnuttamista ilman sen suurempia omantunnontuskia samalla kun heiltä lypsetään eläkerahat ja säästöt kohdellen heitä kuin älyttömiä kynnysmattoja. Niin ja kirjan kannet ovat hienot!
Mutta se juoni! Kun kirjan nimi on Kuolema ehtoolehdossa ja aivan alussa nuori 35-vuotias kokkipoika Tero kuolee epäselvissä olosuhteissa, oletuksena on tietty, että neuvokkaaat vanhukset alkavat selvitellä outoa kuolemaa ja asia ratkeaa sitten lukijan iloksi. Ja vielä mitä! Kirjassa noin 300 sivun verran kuvataan höpsähtäneiden vanhusten höpinöitä, viinin litkintää, sairaaloihin joutumista sekä raitiovaunuilla ajoa. Kirjan päähenkilö, 94-vuotias Siiri on aivan kuin joku vähä-älyinen kana, joka alkaa vähitellen ärsyttää aivan suunnattomasti. En ole koskaan tavannut näin typerää vanhusta, enkä olisi halunnut tavata nytkään. Entäpä kokkipoika Tero? Häneen ei oikeastaan palata lopun tarinan aikana. Joten se siitä kuolemasta.
Ja aina kun lukija luulee, että nyt aletaan ratkaisemaan tarinassa ilmaan heitettyjä mysteerejä, niin Siiri a) nukahtaa b) pyörtyy c) unohtaa mistä puhuttiin tai d) vaihtaa suvereenisti puheenaihetta. Oikeasti!!!
Tässä kirjassa ei siis ole mitään murhamysteeriä, eikä mitään muutakaan mysteeriä. Jos mysteeriksi ei lueta kolmekymppistä helvetinenkeli-Mikaa, joka tuli rankaisemaan palvelulaitoksessa työskennellyttä Pasia jostain vasikoinnista ja päätyi sittemmin Siirin ja erään toisen edunvalvojaksi. Oliko näillä jotain tarkoitusta tai tarinan kulkuun liittyvää, en tiedä. Ihan tuntuivat nekin irrallisilta jutuilta. Ja jälleen kerran, kun "mysteeri" kohottaa päätään, lukija saa pettyä ja huomata, että ei sellaista sitten ollutkaan. Mika ei auta selvittämään mitään, ei edes selventämään Siirin syyttömyyttä erääseen tulipaloon.
Täysin raivostuttava kirja siis. Kirjan nimi ei viitanne alun nuoren miehen kuolemaan, vaan ehkä sitten vain Ehtoolehdossa asuviin vanhuksiin, jotka vuorollaan kuolevat. Olisin hallunnut kyllä itse tietää enemmän Terosta (muuta kuin etunimen ja että oli kokki), olisin halunnut että Siiri olisi selvittänyt tuhopolton sen sijaan, että hänestä tehtiin aivan epäjohdonmukaisesti syyllinen, en oikein ymmärtänyt, mitä helvetinenkeli-Mika teki koko tarinassa ja mitä hän ajatteli hyötyvänsä ryhtyessään Siirin edunvalvojaksi ja miten ihmeessä se ylipäänsä liittyi tarinan kulkuun, oliko Ehtoolehdon johtajatar oikeasti pahis vai mikä ja miksi yms. yms. epäjohdonmukaisuuksia ja lätinää.
Joku varmaan pitää tällaisesta, ainakin se Turun sanomien kriitikko. Miten tämän luettuaan saa lukukokemuksen täyttymyksen, en tiedä. Enemmän herätti kysymyksiä kuin antoi vastauksia. Kirjan nimi ja takakansi antoi olettaa aivan muuta, kuin mitä kirjasta loppujen lopuksi sai irti. Juu ei. Kaksi tähteä pitkin hampain noista alussa mainitsemistani plussista.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Lo primero que hay que hacer antes de leer este libro es olvidarse de que es una novela de misterio (más estrategia publicitaria, que intención de la autora; al menos, en las entrevistas que he leido, su intención -dice- no es escribir novelas de misterio).
Sí, hay muertes no accidentales (ni ocasionadas por la edad avanzada); sí, hay delitos. Pero ¿investigación? ¿búsqueda de responsabilidades? Más bien no...
La novela es una denuncia de cómo la sociedad aparca y se olvida de las personas mayores cuando ya no son útiles; de cómo les da la espalda, cuando no son productivos. A la institucionalización, deshumanizadora, indignante (pañales, creadora de dependencia, sobremedicación...). Y a cómo funcionamos con estereotipos y prejuicios sobre la vejez, que vemos como una etapa quejosa, o difícil, en la que las personas ya no tienen intereses, o no tienen ganas de vivir, o no se entusiasman por las cosas.
Y estas 3 ancianas del título nos dan toda una lección de cómo -a pesar de los achaques- se puede seguir teniendo una vida con amigas, intereses, actividades... Limitada por las condiciones físicas y mentales, es cierto, pero no por ello menos valiosa que la vida que pueda tener y disfrutar cualquier persona "joven". Y cómo esa vida no está reñida con la aceptación del paso del tiempo, con la comprensión de la etapa que toca vivir, y con la visión clara y desapasionada de lo cerca que están ya de la muerte. Toda una lección
Es una novela con momentos divertidos, pero también crudos (cómo se ignora a las personas mayores es quizá lo peor, y hay unos cuantos ejemplos en la novela, tanto por parte de médicos y otros profesionales, como por los mismos familiares de las ancianas). Y una importante crítica al sistema de bienestar finlandés, creado por esas personas de más de 90 años que protagonizan el libro, y que ahora ni lo entienden ni se ven protegidas por el sistema. Y si siempre ponemos como ejemplo de estado de bienestar a los países nórdicos, pues ni hablamos de lo que ocurre en nuestro país ¿no? (que muchas de las cosas que se cuentan en el libro, también ocurren aquí, por cierto)
Es probable que lea el segundo libro de la trilogía, para averiguar a qué nuevas aventuras se enfrentan Siiri, Mirna y Anna-Liiisa. No de manera inmediata, pero sí más adelante. Me han gustado las tres amigas :D
Nie, nie, ani toto neodporúčam. Je to nuda na n-tú. V čom je rozdiel medzi Babičkami a Zločineckým gangom penzistov? Tu sú dôchodcovia na opačnej strane zákona, oni sú tí vykorisťovaní, okrádaní, klamaní a nadrogovaní, či znásilnení (fakt, aj toto sa tam prihodilo, deduškovi). A akčné babky vyšetrujú úmrtie ich obľúbeného mladého kuchára. Ak sa pýtate, či tam bolo aj niečo vtipné, tak pár zábavných heftov by sa našlo, ale inak je to na jedno kopyto - pamäť, staroba, chradnúce zdravie a znovu pamäť. To pre istotu, ak by ste zabudli, že ide o starších ľudí, čo zabúdajú. - Irma však bola zvedavá a na pamäťových cvičeniach sa zúčastnila toľko ráz, že si už ani nepamätala ich počet. (s. 56-57) - Anna-Liisa pripomenula, že každá handra sa zmení na odev pre babku keď si ju na seba natiahne dostatočne starý človek. (s. 243)
Irma, Sīri un Anna Līsa ir veco ļaužu nama iemītnieces, kuras kopā ar daudziem citiem "Vakarbiržu" iemītniekiem dala kopīgas vecumdienas, priekus un raizes. Nāve šajā stāstā un varoņu vecumā ir klātesoša un fiziski sajūtama, kas, gluži kā piedzimšana ir dabiska dzīves sastāvdaļa, no kuras nav jēgas izvairīties arī ikdienas sarunās. Lai arī nāves gaidīšana un vecums ir stāstā dominējošs, "Nāve "Vakarbirzēs"" asprātīgi mēģina attainot to dzīves daļu, pēc kuras mēs nemaz tā neilgojamies. Tieši melnais humors, satīrs un pašironija padara veco ļaužu ikdienu sprēgājošu un krāsainu. Mūža nogale neizslēdz alkas pēc draudzības, seksa un mazajiem prieciņiem, kad visbiežāk apmeklētākie pasākumi ir bēres. Somu autore Minna Lindgrēna spēj sabalansēt humoru ar skarbo realitāti, nebaidoties parādīt sabiedrības attieksmi pret veciem cilvēkiem, bieži izturoties pret tiem kā pret rīcībnespējīgiem bērniem. Aiz slimībām, nespēka un diagnozēm nespējot saskatīt individualitāti un personību. Allaž aizņemti bērni, paviršs medicīnas personāls, progresējošas slimības- tā ir tikai daļa no drūmās relialitātes, ar ko jāsaskaras mūža nogalē. It sevišķi, ja tev ir pāri 90. Labi, ka ir tādas cīņubiedrenes, kas tevi ne tikai saprot, bet arī rūpējas un uztraucas.
"Kādudien arī jūs nomirsiet. Un es ceru, ka tādā vecumā, kad saprot, kas ir miršana, un tai nepretosieties." (87.lpp.)
Romāns aicina uz empātiju un sapratni pret vecumu, aicina nevairīties no sarunām par nāvi, atmest aizspriedumus par novecošanos un reizē izklaidē ar tumšu humoru. Tajā pat laikā stāsts nemaldina ar pozitīvu nākotnes idealizēšanu, attainojot slimības progresēšanu, ķermeņa un prāta kontroles zaudēšanu, izolāciju no ģimenes un līdzgaitnieku aiziešanu.
"Šajā vecumā labākais, ka var izturēties tā, kā gribas, un neviens par to nebrīnās." (38.lpp.)
"Kāds ārsts, kuru viņa nebija satikusi, laikam nozīmējis viņai nomierinošas un uzmundrinošas zāles, tableti miegam un pastilu, lai pamostos." (163.lpp.)
Mulsinošs ir fakts, ka grāmata tiek mārketēta kā detektīvs, salīdzinot rakstnieci ar Agati Kristi. Izmeklēšanas misija ir tik attāla- līdz pat romāna beigām gaidot kriminālromāna iespējamo attīstību. Tā kā līdz pat beigās nekas tāds netiek sagaidīts, rodas vilšanās sajūta, jo tomēr šis ir humoristisks draudzības un vecumdienu stāsts, kas pats par sevi uzdod daudz jautājumus un raisa pārdomas, nevis detektīvstāsts no Somijas. Es domāju, būtu tik daudz aiztaupītu vilšanos, ja ne vien tie solījumi. Jo pati grāmata paņem ar savu somisko neparastumu un amizantumu (Lai ko tas arī nenozīmētu).
"Nāve "Vakarbirzēs"" ir rakstnieces, muzikoloģes un žurnālistes Minnas Lindgrēnas triloģijas pirmā grāmata, kas izdota 17 valstīs.
This is nothing like the name implies. It is not anything like Miss Marple as printed on the cover. To be honest I don't know why I finished it. The bits that were interesting were the descriptions of the city and travelling by trams and references to the war as I have no knowledge of these. Murder mystery? no not really.
De pocos libros puedo decir que he abandonado su lectura. Pero este se lleva el premio. No llevo leído más que un diez por ciento aproximadamente, y no puedo más. Es aburrido, no tiene trama, ni pies ni cabeza. No perdáis el tiempo con esta novela. Debería haber una opción de "Libro abandonado".
It can be slow at times, but I greatly enjoyed the point of view of two elderly women in a nursing home. I appreciated the struggle of getting around, and it was fun to read about tram riding around Helsinki. Also the book fit my 2019 challenge for a book written by a woman and translated by a woman. There are some spots in the book that probably are funnier in the original language. The mystery is not a typical who-dunnit because of the struggles each woman has with their memory. Really interesting, and I bumped it up a star because of the perspective and the eye-opening difficulties of putting your life and care in other people's hands (the exploitation and outright abuse is fictional, but draws from a too-real place). I recommend if you like mysteries but want something a bit different...and have an ok view of your own mortality. Doden, doden, doden (they translate --death, death, death)
This book was fun enough but I don’t think it’s a good translation. Nothing really happens, and so many important details are skipped over. I did adore the descriptions of Helsinki, though. It’s very special reading about a city you know so well and miss a great deal.
No es una novela de misterio ni tampoco para reírse a carcajadas. Hay un muerto, estafas, trapicheos, pero todo se resuelve más o menos solo, la participación de las abuelas es menor.
Es una crítica a la sociedad de bienestar que crearon las personas que ahora tienen 90 años y se ven olvidadas, aparcadas como un trasto viejo y desprotegidas ante los abusos de esa sociedad (políticos, gestores, médicos y hasta su propia familia), que les internan sin necesidad, les medican en exceso, les ponen pañales que no necesitan y sillas de ruedas, aunque pueden andar, para que no molesten.
Es una llamada de atención sobre la forma de vivir de los jóvenes y adultos de hoy en día, sólo preocupados por tener todos los caprichos y sin pensar en el futuro, como hicieron sus padres y abuelos. Disfrutando (¿o padeciendo?) la vida con miles de actividades, compromisos, viajes, etc. que no les dejan tiempo para llamar a sus padres. Jóvenes que acaban muriendo de “prosperidad”: enfermedades cardiovasculares por la sobreabundancia de comida y la falta de ejercicio en una vida en la que todo es cómodo, alcoholismo, tabaco, drogas, accidentes de circulación...
Es un guiño a todos los que creen que los países nórdicos son el paraíso social donde mirarse. Pero los asilos, la sanidad, las prestaciones… son igual de malos que en países supuestamente menos “sociales”. La corrupción, el dinero negro y el empleo sumergido están a la orden del día. Al final, sólo los que tienen dinero, o una familia que pueda soportar el gasto, consiguen vivir decentemente después de jubilarse.
Pese a todo, las tres abuelas nos enseñan que a los 90 años la mayor parte de la gente todavía es capaz de ser independiente y tomar sus propias decisiones, tener amigos, aficiones y ganas de disfrutar. Con su peculiar humor y sus ojos cándidos, nos van contando como ven ellas su día a día ordinario (y a veces no tanto). A lo largo del relato vamos conociendo la historia de las tres amigas, en la que se ahonda en los siguientes libros.
Me han sobrado las eternas descripciones de Helsinki; todos esos detalles sobre edificios que no me parecieron para tanto y que hacen que una trama que podría ser trepidante se vuelva un poco lenta.
Los personajes, excepto las tres abuelas, no tienen gran profundidad ni atraen al lector, ni siquiera los que son principales.
En conclusión, es una lectura fácil, divertida y original por las tres protagonistas y por estar ambientando en Helsinki.
Una simpática novela, donde tres amigas de poco más de 90 años, residentes en el centro residencial geriátrico El Bosque del Crepúsculo, un complejo de apartamentos privados para personas adultas mayores en Helsinki, se sienten abrumadas por la repentina muerte del cocinero que era buen amigo de una de ellas, lo que les despierta el ansia por averiguar lo sucedido.
Y es que además de esa misteriosa muerte, se han venido dando algunos otros eventos en el Bosque del Crepúsculo, cuando algún otro residente se queja sobre el trato o atención de los administradores o especialistas, poco a poco este empieza a mostrar deterioro de su salud hasta el punto de ser enviado a la Casa Hogar, de donde al parecer nadie logra salir con vida.
Es así como estas animadas ancianitas, Anna-Liisa, Irma y Siiri empiezan a realizar sus propias indagaciones, alternando sus achaques, sus miedos, sus alegrías e ilusiones con la búsqueda de información, para lo cual hacen uso de personajes poco usuales en su ámbito y de trámites administrativos engorrosos, hasta dar con la verdad y procurar de paso, una mejor forma de llevar lo que les quede de vida.
Al final, estas amigas, nos dejan el mensaje de aprender a ver la vida con alegría y dejarte sorprender por todo a tu alrededor, incluso con 90 años. Así que, si tu que lees estas líneas, si tienes menos de esa edad, por qué esperar para seguir tan sabio consejo.
Un libro entretenido y ágil de leer, aunque si soy sincera, no cumple lo que daba a entender la sinopsis. Pero me encantaron las protagonistas, me hacían reír y me daban ternura a la vez. Otro detalle que me gustó es que hacen referencia o más bien dicho, dan a entender la situación de algunos asilos. Lectura amena y super recomendable!
Lo empecé pensando que iba a ser un libro de misterio. Pronto me aclararon que no, así que pasé a pensar que iba a ser bastante humorístico, ya que el principio apunta a ello. Sin embargo, tras leerlo, me parece que es, principalmente, una gran crítica a la forma en que se trata a los ancianos. Me parece increíble alguna de las cosas que cuentan, cómo los usan meramente como peones, como si fuesen objetos, sin preocuparse por ellos. Me ha gustado que toque una gran variedad de temas, como la soledad, la muerte constante de conocidos, las relaciones con la familia, las relaciones entre ellos...
Sólo hay una cosa que me falla, y es el final. Me parece demasiado precipitado, como si la autora de repente hubiese tenido que terminar el libro en dos capítulos y no le hubiese dado tiempo a explicar las cosas.
AAA cercasi il mistero in questo romanzo. No, perché io proprio non l’ho trovato, nemmeno cercandolo con la lente d’ingrandimento.
Il fatto è che l’inizio del romanzo è anche molto promettente: il cuoco della residenza d’anziani dove vivono le protagoniste del romanzo, Siiri, Irma e Anna-Liisa, muore dopo essersi suicidato. A questo, poi, si uniscono tanti altri piccoli tasselli che fanno pensare allo sviluppo di un ottimo giallo intrigante. Sviluppo che però non arriva mai e che temo verrà affrontato nei volumi successivi di questa trilogia, ahimè. Tutto questo, ovviamente, si rispecchia in pieno sulla lettura: inizialmente, infatti, mi sono ritrovata a divorare il romanzo, curiosa come pochi di scoprire che cosa sarebbe successo, quasi certa non si trattasse davvero di un suicidio, ma che sotto vi fosse qualcosa; dopo un po’, però, la mia attenzione ha incominciato a sciamare ed il libro ha iniziato a farmi sbuffare: dov’era il proseguimento di tutte le belle premesse fatte? Perché non c’era nemmeno più l’ombra del mistero, ma si parlava solo più della vita di queste vecchiette? E a questo punto ho incominciato a pensare che noia e a sperare con tutta me stessa che qualunque personaggio introdotto fosse lì solo per portare un po’ di scompiglio e far “riaprire il caso”: peccato che non sia stato così. Per cui nel complesso la trama mi ha deluso molto, e se non ho dato una stellina in meno è solo grazie alle protagoniste, che devo dire mi sono piaciute, le ho trovate simpatiche e divertenti, ma senza esagerare: si tratta infatti di tre donne di più di novant’anni arzille e ancora molto sveglie, nonostante alcuni momenti di défaillance legato all’età, che, grazie alla bravura dell’autrice, risultano dei personaggi veri e per nulla delle caricature. La loro condizione è quella di molti vecchietti che si possono vedere più o meno in tutto il mondo, condizione sulla quale l’autrice, anche grazie ad alcune battute pungenti, ha voluto aprire gli occhi del lettore: si tratta infatti di persone anziane non più del tutto autosufficienti, le cui famiglie hanno deciso di sbattere in casa di riposo, quasi contando i giorni mancanti al momento in cui si sarebbero potuti appropriare di tutti i loro beni. L’autrice è stata davvero brava a mostrare questa situazione, però in alcuni momenti ho trovato che esagerasse un po’ e cadesse in alcuni tipici cliché.
Nel complesso un libro molto diverso da quello che mi aspettavo e da quello raccontato nella trama, con alcuni aspetti positivi, ma molti di più negativi che alla fine mi hanno portato ad annoiarmi per buona parte del romanzo. Non credo che leggerò i seguiti.
Man visai patiko. Nors knygos atsiliepimai ir nėra labai geri. Gal detektyvo elementų čia ir nebuvo labai daug, bet kaip senelių nuose man užteko. Radau knygoje tikrai puikių vietų, kurios pradžiugino, labiausiai tai "Saulėlydžio Giraitės" senučių ištikima draugystė, rūpestis, palaikymas, atsidavimas. Sulaukus jau 90-ties metų ir daugiau tikrai ne kiekvienas žmogus gali tinkamai pasirūpinti savimi, todėl dažnai artimųjų aprūpinami gyvena pensionatuose, globos namuose, senelių namuose, kur jais rūpinasi atsakingas, malonus personažas. Atrodytų, kad "Saulėlydžio giraitė" taip pat jauki ir miela vieta. Visi čia stengiasi, kad senoliams nieko netrūktų, savo dienas jie leistų saugūs ir patenkinti, apsupti dėmesiu ir rūpesčiu. Bet ar tikrai "Saulėlydžio giraitėje" viskas yra taip, kaip atrodo? Iš tiesų čia nuolat vyksta keisti dalykai: atrodo, visi sveiki globotiniai tampa nepagydomais ligoniais, prisidengiant neaiškiomis paslaugomis sparčiai, tuštėja senukų sąskaitos, nusižudo jaunas virtuvės šefas... Baisesnis už mirtį čia - būti uždarytam į dementikų palatą ir gulėti apsvaigintam vaistais. O ten gali patekti net ir sveikiausio proto senjoras.. Kaip, kodėl? Kodėl niekas to nežino? Ogi, tuoj pat viską išsiaiškins trys guvios damos: Dyri, Irma ir Ana Liza. Jos matydamas vykstančią neteisybę įsteigia "Levandų detektyvių" klubą. Ir kiek gi čia visko nutinka, kiek nuotykių, sėkmingų ir nelabai patiria moterys... Kiek joms tenka išgyventi, kad išliktų budrios, stiprios. Trūko pabaigos, galutinio išsiaiškinimo, kas nutiks "Saulėlydžio Giraitės" valdžiai, ar bus išsiaiškinta ir pripažinta teisybė, kaip toliau tęsis gyvenimas Suomijos senelių namuose...
Divertente - più che un giallo uno spaccato tra lo scanzonato e il triste della cosiddetta quarta età (o quinta?). Per tutto il libro ci si chiede sul serio se valga la pena arrivare ai 90 (o 100!) se quello deve essere lo scenario. Ma poi anche si, visto che comunque le signore si muovono da sole, vanno in tram e si sposano pure!!! Leggendolo mi sono incuriosita della traduzione: si nomina Topolino come giornalino, si cita Ci vuole un fiore di Endrigo. Non credo possibile queste siano cose comuni in Finlandia e quindi credo che sia stato un modo di rendere qualche cosa di tipico di lì. Vorrei cercare il traduttore, ma la scheda Goodreads non lo riporta... approfondirò!
A cute story. Not much of a mystery, but the characters are sweet, and there is an interesting mix of dark Stepford Wives/Cuckoo's Nest vibes with the sweet, sassy old ladies.
Enjoyable and informative story with elderly main characters involved in murder, fraud, and general care Problems. More interesting than it sounds and very well narrated. Clean, well pretty much so - these ladies have lived awhile (90 yrs. or so).
Non è scritto male ma assolutamente senza né capo né coda. Non ho capito assolutamente che cosa sia il mistero a cui si fa riferimento. Risulta solo un racconto dettagliato e prolisso della vita di alcuni anziani della residenza del titolo. La protagonista ha 94 anni e confonde spesso le idee del lettore, alla fine non si capisce chi sia a mentire. Delusa, decisamente. Se avessi saputo che non era un giallo non lo avrei letto. E mi chiedo come possano esser stato fatti paragoni con Agatha Christie. Ma scherziamo davvero? È un peccato perché come stile di scrittura non sarebbe male.
Kuolema Ehtoolehdossa on ollut kysytty ja kehuttu kirja, mutta sitä lukiessa mieleen tuli lähinnä kritiikkiä. Romaani on liian pitkä, liian sekava, liian osoitteleva ja mitäpä vielä. Kannet ovat onnistuneet kuin myös kirjoitustyyli, pienellä hienosäädöllä tämä olisi voinut onnistua.
Kirjan alussa esitellään mystinen kuolemantapaus, mystinen katoaminen, outo suihkukohtaus ja mystinen Helvetin enkeli. Lopussa saadaan vihjauksia huumekaupasta. Millekään näistä ei lopulta tule ratkaisua, yksi pahantekijä siivotaan dementiadiagnoosilla, toinen sairaslomalla, mihin kolmas joutui? Tämän lisäksi palvelutalossa pelaillaan lääkkeiden kanssa, huijataan vanhuksia, pelataan canastaa, ajellaan raitiovaunuilla, kommentoidaan nuorisoa, joka sinuttelee raivostuttavan osoittelevasti eikä tiedä, mikä on tassi, juodaan kahvia ja viiniä ja syödään maksalaatikkoa ja kaakkua.
Vanhusten asemasta ja kohtelusta tämä voi hyvinkin olla pätevä kuvaus ja satiirin keinoilla tehokaskin, mutta sanoma tuppasi hukkumaan kaikkeen tuohon sillisalaattiin.
Tämä kirja ja koko sarja on tällä hetkellä jotenkin suuri hitti näillä main. Pitihän sitä sitten tutustua, että mistä sitä oikein intoillaan niin kovasti. Näköjään jostain keskinkertaisesta kirjasta, jossa ei lopulta tapahtunut yhtään mitään jännää.
Periaatteessa ideana mielenkiintoinen ja varmaan aiheesta saisi aikaan jopa varsin hyvän romaanin. Tässä vaan ei päästy oikein mihinkään hyvillä aineksilla. Olevinaan tapahtui paljon, mutta sitten lopussa minkäänlaista ratkaisua ei saatu kuitenkaan aikaiseksi. (Tai sitten ne oikeat juonenkäänteet jätettiin kahteen seuraavaan kirjaan?) Harmillista sinänsä, kun ei tämä varsinaisesti innostanut lukemaan muita osia.
Päähenkilöhahmosta kyllä tykkäsin, Siirin ajatuksenjuoksua oli mukava seurata. Siirin ratikkamatkat olivat kirjan parasta antia, ja niistä rohkenenkin antaa jopa 2 tähteä.
Un libro con un estilo casi surrealista, contado desde el punto de vista de una abuela de 94 años, que vive en una residencia de ancianos un tanto peculiar. Y digo peculiar por no decir algo más fuerte. Esa residencia es un infierno. No doy detalles para no estropear la lectura, pero gracias al cielo la mayoría no son así. Ya para empezar, y como aperitivo light, te explican que una de las tarifas es 10 € por bajarte los pantalones y 15 € por subirtelos (y no estoy hablando de arreglos de costura).
Al principio me chocó un poco el libro, porque no sé por qué me había hecho a la idea de que iba a tener un toque cómico, pero cuando me deshice (rápidamente) de esa falsa impresión, enseguida me envolvió con una manta de impotencia, agobio, stress, .... ainss, ¡pobres ancianitas! Y gran autora, que te hace vivir tan intensamente lo que las acontece.
Es un libro para pasar el rato, me quede con muchas dudas sobre "el gran misterio" del que iba el libro, aún así me gusto, es un libro de cómo es la vida de la gente mayor en los asilos y en general, me di cuenta de ciertas cosas de la vida, como que a veces nos aferramos a que nuestros abuelos sigan vivos pero que tal si ellos ya están cansados de vivir, bueno... Lo recomiendo para pasar el rato, no es nada sumamente profundo.
Divertente e grazioso. È la prima volta che assegno un punteggio così alto ad un libro finlandese ma se lo merita tutto. Ma devo correggere quanto scritto in fascetta; per quanto mi riguarda, la scrittrice, è mille volte meglio di Jhonasson, anzi di quest'ultimo non ha nulla e il paragone non le rende merito. Storia molto scorrevole e piacevole da leggere.