รัชทายาทบัญชา เล่ม 1

รัชทายาทบัญชา #1

by Man Man He Qi Duo, 漫漫何其多, ม่านม่านเหอฉีตัว

‘ไป่เริ่น’ ซื่อจื่อแห่งหลิ่งหนานเดินทางมายังเมืองหลวงในฐานะตัวประกันด้วยตนอ่อนด้อยไร้กำลัง จึงยิ่งพยายามหาทางดิ้นรนเอาตัวรอด ทว่าไป่เริ่นไม่อาจรู้ตัวเลยว่าการกระทำต่างๆ ของตนนั้นกำลังถูกคนผู้หนึ่งจับจ้อง คนผู้นั้นคือ ‘ฉีเซียว’ องค์รัชทายาทผู้ร้ายกาจและมากเล่ห์ เมื่อฉีเซียวพบเห็นและสืบรู้ว่าไป่เริ่นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนชายคนสนิทยิ่งเห็นยิ่งรู้ ฉีเซียวยิ่งอยากพรากไป่เริ่นมาเป็นของตนเอง
เขาจึงมอบข้อเสนออันเรียบง่ายอย่างความคุ้มครองแก่ไป่เริ่นและครอบครัว แลกกับบางสิ่งบางอย่าง... ที่น่าอับอายและอาจเป็นความอัปยศไปชั่วชีวิตถึงยามนี้ไป่เริ่นจำต้องเลือกแล้วว่าจะต่อสู้ไปอย่างไร้สิ้นความหวังหรือจะฟังรัชทายาทบัญชี

442 pages, Paperback

Published January 1, 2020

About the author

Associated Names:
* Man Man He Qi Duo (English)
* 漫漫何其多 (Chinese)
* ม่านม่านเหอฉีตัว (Thai)
* Mạn Mạn Hà Kỳ Đa (Vietnamese)

Reviews

[หลังอ่านของน้ำฝน · Rating 3 out of 5]

เรื่องราวของพระเอกรัขทายาทที่มีปมครอบครัวที่ซับซ้อนกับนายเอกซื่อจื่อทายาทสายตรงของอ๋องที่เข้ามาอยู่เป็นตัวประกันและมีดราม่าชีวิตครอบครัวไม่ต่างกัน

เหมือนคนสองคนที่มีชีวิตคล้ายๆกันมาเจอกัน เพราะความถูกอกถูกใจของรัขทายาทที่เห็นนายเอกแล้วรู้สึกอยากได้ บวกกับบังเอิญรู้ว่าคนที่ตัวเองอยากได้มีสัมพันธ์กับเพื่อนชายคนสนิทในฐานะเกินเพื่อนก็วางแผนต่างๆ นานา เพื่อให้นายเอกมาเป็นของตนและเพื่อความสนุกส่วนตัว
แต่ ทำไปทำมา ดันตกหลุมตัวเอง หักใจทำร้ายอีกฝ่ายไม่ได้ กลับกลายเป็นค่อยๆ ดูแล สั่งสอน(?) ปกป้องอยู่ตลอด

ส่วนนายเอกที่ตบปากรับคำด้วยความจำยอมเพื่อปกป้องแม่กับน้องสาว แต่นานวันเข้าความดี(?)ของพระเอกก็ทำให้ใจอ่อน ค่อยๆผ่อนค่อยๆคล้อยตามอีกฝ่าย

จบเล่มแรกด้วยความเนิบช้าของเนื้อเรื่องที่ยังไม่ได้มีจุดให้ว๊าวหรือจุดพีคอะไรให้ตื่นเต้น ไม่ว่าจะเป็นพล็อตของการแย่งชิงบัลลังก์ หรือพล็อตของความรักก็ตาม ยังอยู่ในบริบทของพระเอกโหดแก้แค้นคืนให้กับนายเอกอยู่ ส่วนเรื่องของตนยังมาไม่ถึง (ละมั้ง)

รวมถึงความเหนื่อยให้กับสำนวนที่บางประโยคอ่านแล้วไม่ลื่นไหล และการใช้คำที่ทำให้เราสงสัยว่านี่คือนิยายจีนโบราณจริงๆใช่หรือไม่
เสียงลือเสียงเล่าอ้างของเพื่อนนักอ่านที่มีแต่นักแปลท่านนี้ สงสัยจะจริง ขนาดเราไม่ใช่คนเรื่องมาก ยังรู้สึกอิหยังวะในบางคำบางประโยคที่เขาใช้เลย

ให้สามดาวไว้ก่อน เพราะคาดหวังในเล่มต่อไปว่าจะดีและเข้มข้นมากขึ้น

คำเตือน ถ้าไม่ชอบสายนายเอกออกหญิงก็ข้ามเรื่องนี้ไปได้เลย เพราะยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าอ่านนิยาย normal มากกว่าอ่านนิยายวาย

หลังอ่านเพิ่มเติม : https://wp.me/p6yYEv-FW

[Or_O · Rating 3 out of 5]

หลิ่งหนานอ๋องเป็นหนึ่งในเจ็ดอ๋องที่แต่งตั้งจากการมีความดีความชอบร่วมสู้รบกับไท่จู่ (คำเรียกฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งบ้านเมือง) ยึดครองแผ่นดินมาได้ อย่างไรก็ตาม ไท่จู่เกรงกลัวว่าอำนาจที่ให้ไปจะมากจนกลับมาย้อนทำร้ายตน ทำให้บัลลังก์สั่นคลอน จึงเจตนาหาทางบีบอ๋องแต่งตั้งทุกราย สุดท้ายเหลือเพียงหลิ่งหนานอ๋องที่ยังเป็นเสี้ยนหนามในใจ



จนกระทั่งสองสามปีที่ผ่านมา หลิ่งหนานประสบภัยพิบัติหลายครั้ง นอกจากจะไม่มีกำลังไปสู้รบกับเมืองหลวง ยังต้องขอหยิบยืมเสบียง โดยส่งตัวประกันมาแลกเปลี่ยน ตัวประกันคนนั้นก็คือ หลิ่งหนานอ๋องซื่อจื่อ (ซื่อจื่อเป็นตำแหน่งผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์ ในที่นี้ก็คือสืบทอดบรรดาศักดิ์ของหลิ่งหนานอ๋อง ปกติแล้วตำแหน่งนี้จะตกสู่บุตรชายคนโตที่เกิดจากภรรยาเอก)



หลิ่งหนานอ๋องซื่อจื่อ ชื่อไป่เริ่น นายเอก อายุเพียงสิบห้าปี ต้องจากบ้านมาไกล แม้ภายนอกฮ่องเต้จะต้อนรับขับสู้ ให้การดูแลดี แต่ไม่ว่าใครก็ทราบว่าไป่เริ่นอยู่ในฐานะตัวประกัน



จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์พระนายเกิดจากการที่องค์หญิงใหญ่ตุนซู่ (ป้าแท้ ๆ ของฉีเซียว พระเอกที่เป็นองค์รัชทายาท) อยากให้ฉีเซียวแต่งจวิ้นจู่จากหลิ่งหนานมาเป็นชายารองเพื่อสร้างฐานอำนาจให้ตัวเอง ตัวเลือกจวิ้นจู่นั้นมีอยู่สองคน คนแรกเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของไป่เริ่น ที่เป็นบุตรที่เกิดจากชายาเอก แต่ไม่เป็นที่โปรดปรานของหลิ่งหนานอ๋อง ตัวเลือกที่สองเป็นบุตรสาวที่เกิดจากชายารอง แต่หลิ่งหนานอ๋องโปรดปรานมาก



ก่อนหน้านี้ฉีเซียวบังเอิญไปเห็นฉากแนบชิดสนิทสนมระหว่างไป่เริ่นกับเพื่อนเรียนที่ติดตามมาจากหลิ่งหนาน ฉีเซียวที่รู้สึกถูกใจไป่เริ่นอยู่ไม่น้อยจึงอยากแย่งชิงไป่เริ่นมา



ฉีเซียววางแผนออกอุบาย ทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาโดยไม่ให้ไป่เริ่นรู้ พร้อมกับยื่นเงื่อนไขให้ไป่เริ่นมาเป็นคนของตน แลกเปลี่ยนกับการที่ฉีเซียวจะไม่รับโหรวจยาจวิ้นจู่ พี่สาวของไป่เริ่นมาเป็นชายารอง ไป่เริ่นที่รักพี่สาวมาก ๆ จึงยอมเงื่อนไขนี้



จำเลยรักมาเลยเนอะ ตัวอย่างที่สำนักพิมพ์ลงให้จะจบประมาณนี้ ตอนอ่านตัวอย่าง โอรู้สึกสนใจพระเอกอย่างฉีเซียวที่ดูจะคาดเดายาก เดี๋ยวปล่อยเดี๋ยวจับ ล่อลวงให้ไป่เริ่นสับสนงงงวย และนายเอกอย่างไป่เริ่นที่ดูจะยอมรับชะตากรรม อยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะไปในทิศทางไหน



พออ่านจริง ค่อนข้างต่างจากสิ่งที่คาด มีทั้งส่วนที่ชอบและไม่ชอบค่ะ



อย่างแรก แม้จะเปิดเรื่องแบบจำเลยรัก แต่นายเอกไม่ได้โดนกดขี่ข่มเหงเลยค่ะ แม้พระเอกอย่างฉีเซียวจะเป็นคนที่มีเล่ห์เพทุบายมาก แต่เขาไม่ได้ใช้กำลังกับนายเอกเลย จะออกแนวค่อย ๆ ตะล่อม หลอกเพื่อจับ แตะน้่น โอ้โลมนี่ พอนายเอกคิดว่าเสร็จแน่ฉันวันนี้ พระเอกก็ปล่อย แล้วก็แวบ หายไป อย่างนี้ตลอด แล้วพระเอกก็ดูแลนายเอกดี อาหารการกินไม่ขาด บำรุงบำเรอเต็มที่ กะให้นายเอกยินยอมพร้อมใจเอง



อย่างที่สอง ตัวเดินเรื่องหลักไม่ใช่นายเอก แต่เป็นพระเอกค่ะ เขากุมอำนาจและบทบาทสำคัญ ปมหลักอยู่ที่เขา พระเอกเป็นรัชทายาทก็จริง แต่เขาไม่ใช่ลูกของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันค่ะ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเป็นอาของเขา (เป็นน้องคนละแม่ของพ่อเขา) จริง ๆ แล้วตำแหน่งฮ่องเต้ในปัจจุบันต้องตกเป็นของฉีเซียว แต่เพราะอดีตฮ่องเต้ (พ่อของฉีเซียว) ด่วนจากไปตั้งแต่ฉีเซียวยังแบเบาะ อาก็เลยฉวยโอกาสกุมอำนาจแทน และด้วยกลัวจะโดนครหา จึงแต่งตั้งฉีเซียวเป็นรัชทายาทของตน



ภายนอกฮ่องเต้ให้ความสำคัญ ดูแลปรนเปรอรัชทายาทอย่างฉีเซียวเป็นอย่างดี สร้างวังให้ใหญ่โต แต่จริง ๆ แล้วคือต้องการให้ฉีเซียวเสียคน โดนคนตราหน้าว่ารัชทายาทสุรุ่ยสุร่าย ไม่เป็นแบบอย่างที่ดี จะได้หาทางปลดรัชทายาทออกได้ง่ายภายหน้า



เรื่องฉีเซียวไม่ใช่ลูกของฮ่องเต้นั้น จริง ๆ ก็ไม่ใช่ความลับอะไร คนเก่าแก่ในวังรู้เรื่องนี้หมด เพียงแต่เป็นเรื่องจริงที่ห้ามพูดถึง พอไม่พูดนาน ๆ เข้า เรื่องก็เงียบหายไป แต่ถ้าใส่ใจสืบสักหน่อยก็จะรู้



ฉีเซียวรู้ชาติกำเนิดของตนดี ไป่เริ่นที่ให้คนสืบก็รู้



พล็อตหลักของเรื่องจึงเป็นการพยายามชิงบัลลังก์กลับคืนของฉีเซียว การห้ำหั่น วางแผน ชิงไหวชิงพริบกับฮ่องเต้ ฮองเฮา และเหล่าองค์ชาย แก้แค้นให้พ่อกับแม่ของตน พล็อตรองเป็นเรื่องของไป่เริ่นที่เป็นซื่อจื่อจากหลิ่งหนาน ซึ่งมีปัญหาภายในครอบครัว พ่อไม่รัก อนุของพ่อก็หาทางเบียดเบียนกลั่นแกล้ง แล้วก็มีปัญหาแย่งชิงอำนาจภายใน เป็นสองคนที่โดนคนในครอบครัวแย่งชิงสิ่งที่ตนสมควรได้รับไป จะว่าไปสองคนนี้ก็เจออะไรมาคล้ายกัน ฉีเซียวจึงบอกว่า เห็นไป่เริ่นแล้วเหมือนมองเห็นตัวเอง



ฉีเซียวฉลาด เจ้าเล่ห์ มากแผนการ ระหว่างเขากับฮ่องเต้ ฉากหน้ายิ้มแย้มรักใคร่ แต่ภายในพยายามหาช่องทำลายฝ่ายตรงข้ามตลอด การดึงไป่เริ่นเข้ามาเป็นคนของตนนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการ อืม ต้องบอกว่า ฉีเซียวเป็นคนที่ใช้สิ่งที่ตนมีเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ตนมากที่สุด เป็นคนที่ไร้หัวจิตหัวใจก็ว่าได้ แต่สุดท้าย ก็มาแพ้ไป่เริ่น เพราะเขารักไป่เริ่น



โออ่านแล้วไม่ค่อยแน่ใจว่าทำไมฉีเซียวถึงรักไป่เริ่น ตามที่โอคาด ฉีเซียวสนใจหน้าตาไป่เริ่นในตอนแรก ต่อมาต้องการใช้ประโยชน์จากไป่เริ่น พออยู่ใกล้ชิดกัน ฉีเซียวรู้สึกว่าไป่เริ่นเหมือนตนในสมัยเด็ก ที่มีความแค้น ต้องการระบายโทสะนั้นออกมา จึงรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมโดยไม่รู้ตัว ต่อมาเมื่อไป่เริ่นยอมรับชะตาที่ถูกฉีเซียวหลอกได้โดยไม่โทษใคร เพราะมองว่าเป็นสิ่งที่สามารถทำได้ และตนก็อาจจะทำถ้าอยู่ในจุดที่ฉีเซียวยืน ฉีเซียวจึงใจอ่อน สงสาร ยอมรับนับถือหัวใจ จนกลายเป็นความรัก



โทนของเรื่องไม่ค่อยดราม่าบีบคั้นเท่าไรนักนะคะ โอว่าไปในทางหวานเลยละ ฉีเซียวดูแลไป่เริ่นดีตั้งแต่แรก แบบตอนแรกอยากใช้ประโยชน์จากไป่เริ่นใช่ไหมคะ ฉีเซียวก็ดูแลดีทุกอย่าง ให้ไป่เริ่นกินอิ่มนอนหลับ เหมือนไป่เริ่นเป็นสัตว์เลี้ยงน่ารัก ดูแลขุนให้อิ่มเอิบเลย ไป่เริ่นก็ให้ความร่วมมือดีมาก กินดีนอนดี ในเล่มแรก เกือบทุกครั้งที่ไป่เริ่นออกมา จะต้องมีฉากเขานอนหลับ นอนดีจริง ๆ ... ต่อมา พอฉีเซียวรู้ตัวว่าความรู้สึกที่ตนมีให้ไป่เริ่นคือความรัก ก็ยิ่งใส่ใจเลย

แต่มันมีความแตกต่างอยู่เหมือนกันนะ ช่วงที่ฉีเซียวรู้ตัวว่ารักไป่เริ่น เขาก็จะเปิดเผยกับไป่เริ่นมากขึ้น สองคนแลกเปลี่ยนมุมมอง ฉีเซียวมีแผนอะไรก็จะบอกไป่เริ่น แม้จะไม่ทุกอย่าง ซึ่งมันก็เป็นจุดที่โอชอบนะ โอรู้สึกว่า เออ มันมีการเปลี่ยนแปลงในแบบที่ดีขึ้น เห็นพัฒนาการด้านนี้ค่อนข้างชัดเลย ยิ่งต่อ ๆ มา สองคนต่างเชื่อใจอีกฝ่าย รู้ใจกัน ทุ่มเทให้กันและกัน

ฉีเซียวเป็นตัวละครที่โอค่อนข้างชอบ เขาเก่งและฉลาด เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่เชื่อใจใครง่าย ๆ มีเล่ห์เหลี่ยม แต่ก็มีด้านที่อ่อนแอและอ่อนไหวเหมือนกัน ในเรื่องเขาเก่งมาก แต่ก็มีช่วงที่พลาด ทำให้เขาไม่ดูว่าได้ทุกอย่างมาอย่างง่ายดายเกินไป

ข้อเสียของฉีเซียวคือเขาเป็นคนเผด็จการ ชอบให้ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม ชอบสั่ง (ชื่อเรื่องคือแทนตัวเรื่องและฉีเซียวทั้งหมดเลย) กับไป่เริ่น เขาก็จะชอบให้ไป่เริ่นอยู่ในโอวาท ต้องเชื่อฟังเขา ฉีเซียวมีลูกล่อลูกชนเยอะค่ะ เป็นพระเอกที่ในแง่หนึ่ง โอก็ว่าตลกดี เวลาเขาอยู่กับไป่เริ่น อารมณ์จะเหมือนเสี่ยหลอกอีหนูเลย ต้องเชื่อฟังเฮียนะ เดี๋ยวจะดีเอง ว่าง่าย ๆ นะ เฮียจะดูแลทุกอย่างไม่ต้องกลัว อารมณ์ประมาณนี้เลย

แต่มันน่ากลัวนะ ถ้าฉีเซียวไม่ใช่พระเอก ถ้าเขาไม่ใช่คนดี ถ้าเขาไม่ได้หวังดีต่อไป่เริ่น เข้ามาควบคุมทุกอย่างเพื่อตนเอง

อ่า แต่ในเรื่องเขาเป็นพระเอก เพราะฉะนั้น บรรทัดบนก็มองข้าม ๆ ไป



เล่าถีงนายเอกอย่างไป่เริ่นบ้าง

ต้องบอกก่อนว่า ไป่เริ่นไม่ใช่สไตล์นายเอกที่โอชอบเลยค่ะ โอไม่ชอบนายเอกแนวบอบบาง พระเอกต้องดูแลประดุจไข่ในหิน หน้าบาง เอะอะหน้าแดง เอะอะเขิน บางทีก็งอนตุ๊บป่อง พระเอกรุกก็จะปัดป้อง ปากบอกไม่ ๆ แต่ใจนี่ระทวย... บ่อน้ำตาตื้น หลายอย่างคือผู้หญิงยังอาย แนวนี้ไม่ใช่ที่โอชอบเลย โอเลยเหนื่อยกับไป่เริ่นค่อนข้างมาก ภาพของไป่เริ่นที่โอรู้สึกได้คือกระต่ายน้อยสีขาวขนฟู ขี้ตื่น กินเก่งหลับง่าย เลี้ยงง่าย

โชคดีที่ในเล่มสองดีขึ้น ตรงที่ไป่เริ่นซื่อตรงกับความรู้สึกตนเอง พูดตรงขึ้น และก็มีสถานการณ์ที่ให้เขาแสดงความเข้มแข็งออกมา ถึงจะขัด ๆ กับนิสัยที่ปูมาตั้งแต่ต้นเรื่องไปบ้าง หรือค่อนข้างโอเวอร์ไปหน่อย แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่ยอมรับได้

ความรักของไป่เริ่นที่มีต่อฉีเซียว โอก็มองจุดเริ่มต้นค่อนข้างยากเช่นกัน เหมือนรู้อีกทีจากปัด ๆ ป้อง ๆ ไม่เอา ๆ ก็กลายเป็นรักแล้ว แต่ถ้าให้วิเคราะห์ โอคิดว่าเป็นเพราะฉีเซียวเป็นคนที่ดีต่อเขาท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ในดงศัตรูก็ว่าได้ แม้จะเข้ามาแบบมีแผนการ แต่สิ่งที่ฉีเซียวทำก็สัมผัสได้จริง รับปากอะไรไว้ก็ทำได้

จริง ๆ แล้วไป่เริ่นฉลาดนะคะ แต่เพราะฉีเซียวฉลาดกว่า แผนเยอะกว่า ไป่เริ่นเลยดูด้อยไป ในเรื่องฉีเซียวจะสอนไป่เริ่นหลายอย่าง แนว ๆ ว่าชีวิตมันไม่ได้ตรงไปตรงมาเสมอไป อย่าเชื่อใจใครง่าย ๆ และมองให้กว้าง อ่านเกมให้อยู่ อะไรประมาณนี้

ถึงไป่เริ่นจะไม่ใช่นายเอกในแบบที่โอชอบ แต่ก็มีด้านที่โอรู้สึกว่าเขาดีนะ อย่างการที่เขารู้สึกยังไงก็จะพูดออกมาตามตรง นุ่มนิ่มแต่ไม่ได้อ่อนแอ มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ได้มองโลกสดสวยไปหมด เขาร้ายได้ถ้ามีคนมาร้ายกับเขา และเขารับด้านที่ไม่ดีของฉีเซียวได้

ไป่เริ่นเชื่อใจฉีเซียวมาก อาจเพราะฉีเซียวเป็นคนที่สอนเขาหลายด้าน และฉีเซียวก็ดูแลไป่เริ่นและคนที่ไป่เริ่นรักเป็นอย่างดี สายตาที่ไป่เริ่นมองฉีเซียวจึงทั้งรักทั้งเทิดทูน

ถึงตอนนี้ ความรู้สึกที่ว่า ‘ถ้าฉีเซียวไม่ใช่พระเอก’ ‘ถ้าเขาไม่ได้หวังดีต่อไป่เริ่นล่ะ’ ของโอก็กลับมาอีกละ

...แต่ช่างมันแล้วกัน เพราะเรื่องนี้ฉีเซียวเป็นพระเอก เขารักไป่เริ่น และสองคนนี้รักกัน

สงสัยเอง ปลอบใจตัวเอง ไม่งั้นมันก็ไม่จบ ไม่งั้นโอก็ข้ามผ่านเรื่องนี้ไม่ได้ เฮ้อ



ไม่หนักหรือเบาไปค่ะ ชิงไหวชิงพริบ แผนมีตื้นบ้างลึกบ้างคละกัน โอชอบเล่มสองมากกว่าเล่มแรก เล่มแรกจะเล่าค่อนข้างช้า เรื่องจะวนเวียนอยู่กับพระนายเป็นหลัก เล่มสองจะเข้าสู่การห้ำหั่นชิงบัลลังก์มากขึ้น เดินเรื่องเร็วขึ้น นายเอกก็จะโตขึ้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่ในจุดที่ไว้เนื้อเชื่อใจกัน



อย่างหนึ่งที่รู้สึกคือโอว่าเรื่องนี้เขายึดติดกับคำว่าสายตรงมากเกินไป สายตรงดีที่สุด บริสุทธิ์ สูงส่ง ถ้าเปลี่ยนเป็นเน้นเรื่องความถูกต้องและสิทธิที่มีน่าจะดีกว่านี้



น่าจะชอบเรื่องนี้ ถ้าชอบพระนายที่รักกันดี ชอบพระเอกที่ดูแลทุ่มเทให้นายเอก แนว ๆ ร้ายกับคนทั้งโลกแต่ดีกับเธอผู้เดียว (จริง ๆ ก็ไม่เชิง ฉีเซียวดีกับครอบครัวนายเอก ดีกับขันทีคนสนิท ดีกับป้า แต่กับไป่เริ่น ไป่เริ่นเป็นคนที่ทำใหฉีเซียวยอมข้ามขีดจำกัดของตัวเอง) ชอบเรื่องหวานที่มีเนื้อหาให้ติดตาม ชอบให้มีการชิงไหวชิงพริบ มีอุปสรรคบ้างอะไรอย่างนี้ เป็นแนวนิยายสายฟินที่ไม่ได้เบาจนเกินไป



เรื่องนี้โอให้ 3 ดาวค่ะ อย่างที่บอกว่านายเอกไม่ใช่แบบโอชอบ และแผนหรือเรื่องบางอย่างค่อนข้างเข้าข้างพระนายมากเกินไป มีช่องโหว่ของแผนหรือรอยรั่วในบางครั้ง อย่างตอนออกอุบายให้เฉินเฉาเกอแฟนเก่านายเอกกลับหลิ่งหนาน ตอนแรกฉีเซียวบอกว่าคนทำรายชื่อผิด ชื่อของเฉินเฉาเกอเลยหลุดมาด้วย ต่อมาจึงบอกว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะเงินนายเอก คำมันแย้งกันเอง หรือเรื่องความสัมพันธ์ของไป่เริ่นกับเฉินเฉาเกอที่ฉีเซียวไม่ควรรู้ กลับรู้ และเก็บเอามาแหย่มาถามไป่เริ่นได้ แล้วไป่เริ่นก็ไม่เอะใจในจุดนี้ หรือการที่องค์หญิงใหญ่ตุนซู่มาวังหลวงจากที่ไม่ได้มาหลายปี จนจบเรื่องแล้วก็ไม่กลับบ้านเสียที กลายเป็นมาอยู่ที่นั่นแบบงง ๆ โดยรวมเลยกลาง ๆ มีจุดที่ชอบบ้าง ไม่ชอบบ้าง อ่านได้เรื่อย ๆ

มีจุดที่อ่านแล้วติดขัดพอสมควรเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องการเว้นวรรคที่ไม่ดี ประโยคติดกันเป็นพืด ทำให้เนื้อความกำกวม และมีการใช้คำผิดความหมาย บางครั้งอ่านแล้วสับสนไม่แน่ใจความหมายที่ต้องการสื่อ

[Mint · Rating 5 out of 5]

ชอบมาก อ่านซ้ำก็ยังชอบ ไม่ใช่หนังสือที่ดีที่สุด แต่เราอ่านเพลินมาก ไม่ได้การเมืองจ๋าขนาดนั้น แต่ก็พอมีกรุบกริบ พระเอกซูแหละ รู้เท่าทันเค้าไปหมด แต่อีกฝั่งก็ไม่ได้กากอะ กลยุทธ์อะไรก็เยอะสิ่งอยู่ อิฉีเซียวมันแค่เก่งกว่ามาก 55555555

ชอบฉีเซียว พูดตรงนี้เลย อายนิดหน่อย แต่ชอบ 55555555 มันหล่อ มันเท่ มันเป็นคนเลวที่ไม่พยายามเป็นคนดี (ไม่เหมือน *เสนเส้อ*) เราชอบมาก กรี๊ด รู้สึก problematic ในแบบที่รับได้ แบบมี redeeming quality ไม่ได้พยายาม gaslight ให้มองการกระทำไม่ดีเป็นดีอะ เลยชอบมาก คือเราพูดบ่อยว่า ตัวละครไม่จำเป็นต้องเป็นคนดี เราแค่ต้องเข้าใจมัน และมันไม่พยายามหลอกเราว่ามันเป็นคนดี ซึ่งฉีเซียวตอบโจทย์หมดนะ

ชอบเวลาบรรยายฉาก ข้าวของ อะไรด้วย รู้สึกคนเขียนรีเสิชมาดี ฉากกั้นห้องเป็นแบบไหน ทำจากอะไร อาหารเป็นยังไง มันเห็นภาพ ยิ่งสำหรับคนไม่มีความรู้เรื่องจีนโบราณเท่าไหร่แบบเรา

ส่วนเรื่องบทรัก ก็ ไม่ได้อินนะ แต่เกท เป็น คนพังๆสองคนที่หากันจนเจออะ เรื่องอายุ อะไรก็ ถ้ามองจาก context ของสมัยนั้นก็ เข้าใจได้ แต่ก็ไม่ได้ชอบนะ

แต่จริงๆที่ชอบมากคือ มันไม่ได้ take itself too seriously อะ ไม่ได้พยายามการเมืองเข้มข้น ไม่ได้พยายามให้บทรักมันซึ้งงงงงจัดๆ ไม่ได้พยายามให้แบบ กรี๊ดพระเอกแบบสุดๆ เลยออกมาเป็นหนังสือที่ กลมกล่อมดี

ก็พูดได้ว่า เป็น guilty pleasure อายทุกทีที่บอกใครว่า พระเอกวายจีนเบอร์ 1 คือฉีเซียว (เบอร์ 2 ก็ ฉีจุ้ย OTL แพ้ผู้ชายเลวที่คุรม่านม่านเขียน) แต่ก็ชอบจริงๆ embrace ความพระเอกเลวที่เรารักค่ะ

[m.marz · Rating 4 out of 5]

เร่งอ่านไปเรื่อยๆ เพราะอยากรู้ว่า คสพ ของพระนายจะพัฒนา​ไปเป็นยังไงเนื่องจากรัชทายาท​นี่วางแผนชั่วตลอดเวลาทั้งเล่มเลย 55555 ใจนึงก็แอบชมความฉลาดรอบคอบมากอยู่แต่ก็ด่าในใจทุกสองสามหน้าได้ พยามมองหาความจริงใจทุกบรรทัด ถถถ แอบตะโกนบอกไป่เริ่นให้หนีไปปปด้วย น้องยังเด็กมากๆ ฉีเซียวอย่าเพิ่งทำอะไรน้องงง อีกใจก็เอ็นดูเวลาน้องอ้อนแล้วฉีเซียวใจยวบ ยิ่งท้ายเล่มยิ่งยวบเก่ง ยวบทั้งเรื่อง แพ้เด็กแพ้น้ำตา สงสารเค้านะคับ คนอ่านก็มู้ดสวิงสุด ถถถถถ

[Tkpslc. · Rating 2 out of 5]

ก้ำกึ่งว่าจะให้ 3 หรือ 2 ดาว

มันคือนิยายที่มี elements หลายอย่างที่คนน่าจะชอบไม่ยาก ประเภทเผด็จการทำทุกอย่างให้เค้าอยู่กับตัวเอง รักมากหลงมากทำนองนี้ เราไม่ชอบวิธีการได้มาแต่ชอบพลอตที่คนนึงเป็นตัวประกันแต่อีกคนเป็นรัชทายาท

พลอตอะไรน่าสนใจดี แต่นักเขียนเล่าเรื่องแบบเดินไป 3 ก้าว ถอยหลัง 2 ก้าวอะ น้ำเยอะมากกถ้าตัดเอาแต่ประเด็น เขียนเสริมนิดหน่อยคงจะเอ็นจอยการอ่านมากกว่านี้ อันนี้คือเหมือนแบกกันไปด้วยฉากโรแมนซ์ ถ้าเป็นนิยายการเมืองก็เป็นชิงไหวชิงพริบที่ไม่คมอะ

ไม่นับ character development อะไร ที่มันบางเบาซะเหลือเกินสรุปจะรักก็รักเลย หลงก็คือหลงส่วนชาวประมงแบบเรางงมากก

ถ้าใครชอบแนวตัวเอกเอ็นดูอีกฝ่ายนึงมากๆๆๆ เน้นอ่านโรแมนซ์อย่างเดียว เส้นเรื่องอื่นเป็นพร็อบ ไม่ซีเรื่องความหนาก็คงอ่านรอด มั้ง ..


สรุป เรากับนักเขียนคนนี้อาจจะไปกันไม่ค่อยได้ จบ.

[Jiji Jidapa · Rating 4 out of 5]

3.5* stars รีวิวรวมสองเล่ม

อ่านแรกๆ เรานึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกจะเป็นแนว bittersweet แต่เอาจริงๆ ความอมขมมีแค่ตอนแรกๆ หลังจากนั้นพอทั้งคู่เริ่มเปิดความในใจก็ไม่ค่อยขมแล้วค่ะ เป็นความสัมพันธ์ที่จะว่า insta-love ก็ไม่เชิง น่าจะเริ่มที่ถูกตาต้องใจที่ภายนอกของฝ่ายรัชทายาท จากนั้นเพราะเป็นคนสองคนที่อดีตไม่ต่างกันนัก เป็นคนขาดๆ มาเจอกัน ความสัมพันธ์ก็พัฒนาจนเป็นความรัก เราชอบความรู้สึกช่วงครึ่งแรกนี้ค่ะ ความสัมพันธ์มีที่มาที่ไป อ่านแล้วอินไปกับความโดดเดี่ยวของซื่อจือ แอบเสียดายเราหวังให้คนเขียนเล่นประเด็นหมากการเมืองของซื่อจื่อที่รัชทายาทวางมากกว่านี้อีกสักหน่อย จะได้มีขมอมหวานมากอีกนิด หลักจากเล่มแรก ปมเรื่องความสัมพันธ์ก็ไม่มีอะไรมากแล้วค่ะ เค้ารักกันดี มีต้องอยู่ห่างกันบ้าง ไม่มีอุปสรรคหรือความเข้าใจผิดอะไร ทำให้มันเนือยไปหน่อย

ในด้านการเมือง เราว่ามันง่ายเกินไป ไม่ได้ลุ้นอะไรเท่าไหร่ พระเอกเก่งมาก ฉลาดทุกเรื่อง วางแผนไว้ก่อนประมาณสิบก้าว สายข่าวได้มาไม่เคยผิดพลาด แถมมีสายทุกที่ รู้เรื่องชาวบ้านไปหมด เล่มสองมีเขียนให้ตื่นเต้นนิดๆ แต่ก็ไม่มีอะไรตามมา พอพระเอกเก่งจนล้น มันเลยหมดความน่าสนใจไปเยอะ เล่มสองเราอ่านแล้วแอบมีเบื่อๆ ค่ะ

[Aom Ruka · Rating 5 out of 5]

อ่านจบเล่มสองแล้วถึงจะมารีวิวนะ คือเราว่าเล่มแรกออกแนวว่า พระเอกมาชอบนายเอกได้ยังไง มีเรื่องราวแย่งชิงบัลลังบ้าง เรื่องพระเอกวางแผนซ้อนแผนเพิ่อให้ได้ทั้งตัวและหัวใจของนายเอกมา ซึ่งก็ได้จริง และหวานกันตั้งแต่ในเล่มแรก จนงงว่าเรื่องมันจะไปจบตรงไหน ซึ่งพระเอกไม่ใช่คนดีเลย เอาตัวนายเอกไปเป็นหมากในเกมแย่งราชสมบัติ (แต่สุดท้ายจะเป็นยังไงก็ลองไปอ่านดู)

ส่วนตัว เราไม่ชอบเนื้อหาดราม่า ไม่ชอบเรื่องพระเอกควบคุมนายเอก แต่ว่า เค้าวางแผนเรื่องราวซับซ้อนดี เลยไม่อยากให้ดาวน้อยเพราะเหตุที่ตัวเองไม่ชอบแนวนี้เฉยๆอะ

[B. Sutthida · Rating 4 out of 5]

- เทียบกับเรื่อง "ทรราชหวนคืน" จากนักเขียนคนเดียวกัน รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้เขียนอย่างมีชั้นเชิงขึ้น ทั้งในส่วนของเนื้อเรื่องและตัวละคร
- เป็นเรื่องราวของรัชทายาทและซื่อจื่อที่พ่อไม่รัก มีชะตาชีวิตคล้ายๆ กันโคจรมาเจอกัน พระเอกเป็นคนเย็นชามากเล่ห์ แต่อ่อนโยนกับคนสนิท (ตามแบบฉบับ) ส่วนนายเอกก็ฉลาด แต่ขาดความเหี้ยมโหดและประสบการณ์ไปบ้าง
- เล่มนี้ให้ 3.5 (แต่ปัดเป็น 4) เนื้อเรื่องเหมือนจะสนุก แต่ขาดความตื่นเต้นลุ้นระทึกไปหน่อย เพราะไม่มีตัวร้ายตัวไหนสู้พระเอกได้สักคน พระเอกรู้ทันไปเสียทุกอย่าง รอลุ้นว่าเล่ม 2 ลาสบอสออกจะเป็นอย่างไร

[orangejasmine · Rating 4 out of 5]

นิยายเรื่องนี้ส่วนตัวคิดว่าหลักๆ เป็นนิยายรักที่มีการเมืองเข้ามาผสมผสานแบบค่อนข้างลงตัวทีเดียวค่ะ เนื้อเรื่องส่วนใหญ่เป็นการดำเนินไปโดยมีความสัมพันธ์ของฉีเซียวและไป่เริ่นเป็นตัว��ำหนดเลย เป็นนิยายที่อ่านได้เพลินๆ ค่ะ ไม่ได้ซีเรียสมากขนาดนั้น แค่กลัวดราม่าแอทแทคแบบไม่ทันตั้งตัว เพราะคู่เอกเขาหวานกันไม่พัก อ่านแล้วแอบระแวง
.
ในเล่มแรกจะเล่าถึงความเป็นมาและพื้นเพนิสัยต่างๆ ของตัวละครหลักๆ ทั้งฉีเซียว ไป่เริ่น องค์หญิงใหญ่ตุนซู่ ฮ่องเต้ ฮองเฮา องค์ชายรอง เริ่มต้นจะงงๆ นิดหน่อยใครลูกใคร ใครญาติใคร แต่อ่านๆ ไปก็เริ่มจับใจความได้และรู้สาเหตุของการต้องการแก้แค้นของฉีเซียว
.
การเมืองในเล่มแรกยังไม่เข้มข้นมากเท่าไหร่ อย่างที่บอกว่าเนื้อเรื่องจะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ของฉีเซียวกับไป่เริ่น โดยเหตุการณ์ต่างๆ ที่มันเป็นจุดเริ่มไปสู่การเล่นเกมการเมืองในวังกันในเล่มแรกส่วนใหญ่เลยเกิดขึ้นจากการที่ฉีเซียวพยายามปกป้องดูแลไป่เริ่นตามที่รับปากตั้งแต่ตอนเริ่มต้นความสัมพันธ์ และอีกอย่างคือการพัฒนาความสัมพันธ์จากของไป่เริ่นที่สถานการณ์บังคับ และฉีเซียวที่แค่เหม็นความรักคนอื่นเขาเลยอยากได้ไป่เริ่นไว้เอง กลายเป็นเริ่มประทับใจในตัวกันและกันผ่านเหตุการณ์ต่างๆ จนความรักสุกงอมในที่สุด
.
เราว่าผู้เขียนเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาได้น่ารักดีค่ะ ชวนเขินใช้ได้เลย อ่านๆ ไปก็จมูกบานไม่รู้ตัวเลย เพราะฉีเซียวเหมือนเป็นเครื่องจูบ เอะอะจูบ เอะอะกอด เอะอะหอม แต่ทั้งหมดทั้งมวลมีคอนเซนต์นะคะ ไม่ได้บังคับไป่เริ่นเลย ประทับใจฉีเซียวตรงนี้ อยากได้แค่ไหนก็คืออยากให้ไป่เริ่นยอมรับเขาทั้งตัวทั้งใจมากกว่า เรียกว่าหวานจนระแวงเลยแหละ เพราะใจเราจะคิดตลอดเวลาว่าฉีเซียวมันร้าย คือเขาร้ายจริงๆ นะ ร้ายกับทุกคนจริงๆ จนคิดว่าจะหลอกใช้อะไรไป่เริ่นรึเปล่านะ สรุปก็คือชอบจริงๆ ฉากประทับใจเลยคือฉากเปิดใจหลังทะเลาะกัน น้ำตาหยดแหมะ อ่านฉากนี้ก็คือ โอเคแล้ว สบายใจ ยัยฉีเซียวไม่ได้มาหลอกลูกเรา
.
ตัวละครเราชอบตัวเอกทั้งสองคนค่ะ ฉีเซียวเป็นคนฉลาดที่ร้ายกาจและเจ้าแผนการ รอบคอบในการวางแผนมากๆ ด้วย กล้าได้กล้าเสียจนน่ากลัวว่าจะพลาดสักวัน แต่เราเข้าใจความร้ายกาจของเขาได้นะคะ อารมณ์แบบโลกบังคับให้ฉันต้องร้าย เพราะเวลาที่เขาอยู่กับไป่เริ่นก็คือเหมือนเป็นอีกคนเลย ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นี้น่าจะเป็นผู้ชายอบอุ่นเลย ส่วนไป่เริ่น เด็กน้อยที่ยังโตไม่เต็มวัย แต่ก็มีมาดความเป็นซื่อจื่อเต็มเปี่ยม ร้ายมาร้ายกลับไม่โกง ความดื้อแบบเด็กๆ ก็ยังมี ต่อหน้าคนอื่นก็จะดูเย็นชาสูงส่ง แต่เหมือนฉีเซียวแหละ เวลาอยู่กับคนรักก็คือเป็นคนละคน อ้อนแฟนได้เป็นอ้อนและตามใจแฟนมากๆ
.
เล่มแรกจบไม่ได้ค้างคามากเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีเรื่องการชิงบัลลังก์ให้รอติดตามค่ะว่าสุดท้ายแล้วฉีเซียวจะเอาฮ่องเต้ลงได้ยังไง ไหนจะฮองเฮาอีก

[Boboisreading · Rating 4 out of 5]

เป็นเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆดี พระเอกคือฉลาดมาก เจ้าคิดเจ้าแผนการสุดๆ อ่านไปก็หมั่นไส้พระเอกไป555 ไทป์ร้ายกับทุกคนยกเว้นเธอคนเดียว พระเอกเรื่องนี้คลั่งรักสุดๆจ้า ยิ่งช่วงหลังๆคือ น้วยมาก น่ารักกันเก่งง แต่รู้สึกว่าเรื่องแย่งชิงบัลลังก์ของรัชทายาทยังไม่ค่อยมีเหตุการณ์พีคๆเด่นๆเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยมีอะไรให้ลุ้นมาก เหมือนส่วนใหญ่พระเอกจะแก้แค้นให้นายเอกมากกว่า(สะใจสุดๆ) แต่นักเขียนเล่าออกมาได้ไม่น่าเบื่อเลย รู้ตัวอีกทีก็อ่านจบแล้วจ้า555

[addie · Rating 2 out of 5]

(2/5) รู้สึกว่าตัวละครไร้มิติมากๆทั้งสองตัว ไม่รู้ไปรักไปชอบกันตอนไหนนอกจากเรื่องหน้าตา เป็นเล่มที่อ่านแล้วรู้สึกว่าไปเรื่อยมาก ไม่รู้จะพีค จะสนุกตรงไหน แต่ก็ไม่ได้เบื่อนะ ชอบแค่เรื่องพวกการเมืองในวัง แต่อย่างอื่น พวกเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละครรู้สึกว่าเขียนได้ไม่มีเสน่ห์เลย

[Satem · Rating 4 out of 5]

4.5

เรื่องราวของนายเอกที่เป็นคล้ายๆ องค์ชายต่างแดนที่ถูกส่งมาเป็นตัวประกันในเมืองหลวง ภายนอกดูเย็นชาจึงทำให้ไปเตะตารัชทายาทเข้าให้ ก่อให้เกิดเรื่องราวความรักภายในรั้ววังและการแก้แค้นของรัชทายาท ทั้งสองคนมีปมครอบครัวเลยต้องมาร่วมมือกัน

โดยรวมแล้วเป็นเรื่องศึกหลังวังที่อ่านเพลินมากๆ เนื้อเรื่องจะเป็นประมาณเล่นเล่ห์หักเหลี่ยมในวังเสร็จก็มาเลิฟซีนของพระนายต่อ ไหลๆ ลื่นๆ อ่านสนุก มีช่วงให้ลุ้นบ้าง (ลุ้นว่าพระนายจะแก้มือกันยังไง) อ่านชิวๆ บ้าง แต่ไม่มีช่วงหน่วง นับว่าเป็นแนวที่อ่านแบบเรื่อยๆ พล็อตเปรี้ยวนิดๆ

เรื่องนี้เล่าโฟกัสที่ฉีเซียว ซึ่งตอนแรกแอบไม่ค่อยชินนิดหน่อยเพราะปกติจะเจอเรื่องที่เล่าผ่านมุมมองของนายเอกเป็นส่วนใหญ่ พอเล่าโฟกัสไปที่พระเอกแล้วสิ่งที่นักอ่านได้เจอคือความฉลาด + โหด + ร้าย ของพระเอกแบบ 100% พระเอกเรื่องนี้คือฉลาดมากกกกกก เก่งมากกกกกก เทพจนแอบคิดว่านี่มันง่ายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?! คือทุกอย่างมันลื่นมากอ้ะแก แผนฉีเซียวคือไม่มีพลาดเลย (แอบคิดว่าง่ายไปหน่อยๆ ถ้ามีล่มบ้างจะมีมุมลุ้นมุมเหวี่ยงมากกว่านี้) แต่ตอนอ่านก็รู้สึกว่าเออนางเก่งจริง วางแผนมาดีจริง outcome มันง่าย แต่ planning มันยาก execution ยิ่งยากกว่า ถ้าไม่ใช่ฉีเซียวคนฉลาดคงไม่ง่ายขนาดนี้ (แต่ถ้าเรื่องเล่าถึงช่วงตอนกำลังโตของพระเอก ก่อนที่หมากเดินจะครบขนาดนี้ เชื่อว่าคนอ่านคงได้เห็นถึงความล้มลุกคลุกคลานที่ขาดหายไปในเรื่อง)

ส่วนไปเริ่น เป็นตัวละครที่เราชอบมาก น้องมีจุดยืน ไม่ถ่วงพระเอกกับแผนของฮี จริงๆ แล้วฉลาดและเก่งแต่เพราะนางอยู่กับพระเอกมากเกินไป จึงทำให้จุดเด่นตรงนี้จางลงไป แต่ก็ยังดีที่มีซีนโชว์โหดของนางบ้างนิดๆ หน่อยๆ

ความสัมพันธ์ของพระนายเรื่องนี้เราว่าค่อนข้างดี มีพัตนาการที่เห็นได้ชัด จากนายเอกจำใจอยู่ด้วยเพราะโดนขู่— เริ่มรู้สึกเชื่อใจและปลอดภัยเมื่ออยู่กับพระเอก— เริ่มรัก— วางแผนครองโลกกัน5555 ไดนามิกดีมากๆ อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักที่ทั้งสองมีให้กันจริงๆ ช่วงปลายเล่มสองนี้อื้อหือ รักกันอะไรขนาดนั้นอ้ะ 55555

ส่วนในมุมของการหักเล่ห์แทะเหลี่มกันในวังนี้ก็ดี ทุกอย่างสมเหตุสมผลมากๆ ไม่ได้ดุเดือดมากมาย ส่วนตัวคิดว่าคงมีเรื่องที่ดุกว่านี้

โดยรวมแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่บลาลาซน์ระหว่างเล่ห์เหลี่ยมในวังกับฉากเลิฟซีนได้ดีมากๆ (ส่วนตัวคิดว่าหนักไปที่เลิฟ) จะแนะนำให้คนอื่นอ่านต่อแน่นอน

ปล. ที่ขัดใจที่สุดคือเรื่องนี้ตัดเข้าโคมไฟ!!! คือพระเอกแซบขนาดนี้ เปรี้ยวขนาดนี้ เผด็จการขนาดนี้ยังจะตัดเข้าโคมอีกเรอะ!!!!! คนอ่านลุ้นมากเฟ้ย เสียดายมากเฟ้ย TT เลาอยากเห็นลีลา……