What do you think?
Rate this book
Vallen is als vliegen
Wanneer haar zestien jaar oudere zus, uitgehongerd en uitgedroogd, van de trap valt en sterft, doet dat als een vonk de woede van de schrijfster ontbranden. De dood van Henne Vuur, ooit haar "schaduwmoeder', dwingt haar een gruwelijk en angstwekkend verleden onder ogen te zien.
Als een aanklager en chroniqueur tekent ze dat verleden op in een boek vol verhalen: over vader Holbein, die ontwerper, tovenaar, wetenschapper, gesjeesd seminarist en god was van een persoonlijke, labyrintische wereld; over Libby en Toddiewoddie, haar andere zussen, met wie ze als heksen wraak kan nemen in hun eigen Walpurgisnacht en kan lachen tot de verlossing volgt; over hun leven vol verpletterende indrukken, lichamelijke onbegrensdheid, misbruik, geweld, schoonheid en pijn.
Vallen is als vliegen is een in de werkelijkheid gewortelde roman over het almaar groter wordende, pijnlijke verleden. Als geen ander weet Manon Uphoff de zoektocht naar liefde, naar een identiteit, hard en tegelijk poëtisch, met kracht en met humor neer te zetten.
Als een aanklager en chroniqueur tekent ze dat verleden op in een boek vol verhalen: over vader Holbein, die ontwerper, tovenaar, wetenschapper, gesjeesd seminarist en god was van een persoonlijke, labyrintische wereld; over Libby en Toddiewoddie, haar andere zussen, met wie ze als heksen wraak kan nemen in hun eigen Walpurgisnacht en kan lachen tot de verlossing volgt; over hun leven vol verpletterende indrukken, lichamelijke onbegrensdheid, misbruik, geweld, schoonheid en pijn.
Vallen is als vliegen is een in de werkelijkheid gewortelde roman over het almaar groter wordende, pijnlijke verleden. Als geen ander weet Manon Uphoff de zoektocht naar liefde, naar een identiteit, hard en tegelijk poëtisch, met kracht en met humor neer te zetten.
192 pages, Paperback
First published March 19, 2019
110 people are currently reading
2912 people want to read
About the author
Manon Uphoff
49 books58 followersManon Uphoff was born in 1962 into a family of 13 children. She left home at 16, went on to study literary theory and is now an acclaimed artist and writer, whose novels have been shortlisted for numerous prizes. Vallen is als vliegen (Falling is Like Flying) has been a literary phenomenon in the Netherlands, making 32 ‘Best of 2019’ lists, being shortlisted for 4 awards and winning the prestigious Charlotte Köhler Prize.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 406 reviews
Read
March 19, 2021De waarde van literatuur is dat zij onze haastige en comfortabele oordelen en conclusies kan openbreken met ongemakkelijke ambiguïteit en alles wat geruststellend simpel leek opnieuw zo complex kan maken als het echt is.
March 28, 2020
Indrukwekkende, bij de keel grijpende thematiek maar ik werd naar van dit boek en vond het soms behoorlijk verwarrend - 3 sterren
Monsters bestaan niet, liefje, alleen echte mensen en hun ongebreidelde fantasie!
Wanneer begon bij jou als kind het besef: er klopt iets niet bij ons thuis?
Vallen is als vliegen heeft kindermisbruik als onderwerp. Het is een onderwerp dat zo intens is dat hoe Manon Uphoff het behandelt is alsof ze tegen een lamp in kijkt, het onderwerp niet direct kan beschrijven, maar alleen door dichterlijke metaforen, zoals de titel, er iets over kan zeggen.
Het boek begint in het heden, met een schrijfster die worstelt met de dood van haar zus, die reflecteert op de #MeToo movement en Trumps Grab 'em by the pussy. Ik vond de keuze van een hedendaagse verteller die terugkeek niet persé evident, alsof de actualiteit een noodzaak is voor het boek, terwijl de scènes die zich afspelen in de kindertijd mij het meest bij de strot grepen.
Uphoff sleept je mee naar een arm, samengesteld gezin in Utrecht. De sfeer is al naar, en vanaf het begin merk je dingen op die wijzen op misbruik, zoals buikpijn of raar lopen.
De vader van het gezin, HEHH, is bezig met verheffing, literatuur en kunst, een statisticus, autoritair thuis en een voormalig seminarie leerling. Zijn jongere tweede vrouw is onontwikkeld en lijkt weinig warmte voor haar kinderen te hebben (Ik kan maar beter eerlijk zijn, ik heb weinig herinneringen aan mijn moeder als een warme, welkome plek.). Een moeder die niet opkomt voor haar kinderen ondanks alle signalen en gedrag wat zich in een volgende generatie alleen maar herhaalt. Dit terwijl de vertelster de oogappel van haar vader is.
En dan hebben we opeens een zin als een mokerslag, die ingaat op zaad in de ontlasting in de po van een 7 jarige.
Verstrikt in een web of labyrint
Terreur is een geruisloos ding dat op schuifelvoeten komt. Het vraagt niets, verbergt niets. Is volledig in overeenstemming met zichzelf.
De verteller gebruikt een minotaurus als een metafoor voor de nachtelijke bezoeken van haar vader, om een dualiteit in stand te houden tussen een man die haar bij het ontbijt de sprookjes van Hans Christian Andersen geeft en wat zich in het donker afspeelt, onder gefluisterde bedreigingen.
De schuld die het oproept bij het kind, en de psychologische trucjes die gespeeld worden door haar vader, met snoep en boeken als soort van beloning, om een gevoel van medeplichtigheid op te roepen, zijn misselijkmakend. Het is beklemmend. Zeker ook omdat bij haar halfzussen gedragspatronen uit hun jeugd beginnen te herhalen. Een van hen heeft met een crimineel een relatie die, wanneer hij kwaad wordt, kokende olie giet in het aquarium van haar kinderen.
De vertelster zelf krijgt anorexia en haar seksualiteit op latere leeftijd blijft gekleurd door de nachtelijke ervaringen.. Intussen hongert haar zus zich letterlijk dood.
Gevolgen die een heel leven door rimpelen
Woede, soms voel ik dat die nooit zal doven, dat het een voorgoed brandende toorts zal zijn.
De verteller maakt zo duidelijk hoe het misbruik het hele beeld en beleving van haar jeugd kleurt, ook de goede herinneringen en banale voorwerpen als een zakdoek bevatten verwijzingen naar de nachtelijke bezoeken. Ze denkt desondanks bij zichzelf: Toch, niet alles was zo slecht.
Maar veel is erg slecht, zo wordt de communicatie tussen de kinderen door het vreselijke geheim verziekt (hoe praat je tenslotte hierover, ... over iets waarvoor geen tong is).
En de verteller vraagt zich bijvoorbeeld, wanneer haar vader niet meer bij haar langskomt, af of hij nu haar jongere zusje s'nachts bezoekt. Buitengewoon schrijnend is ook, dat als ze haar vader op latere leeftijd confronteert, hij zegt dat hij zich niet meer herinnert. Je gaat je afvragen hoe iemand kan voortleven met zichzelf en blijkbaar is verzwijgen, als een olievlek die zich uitspreidt over het gezin, de enige mogelijke route.
Aan het eind van het boek is er soort van verwerking en catharsis tussen de zussen, in ieder geval in gedachten, maar naar mijn mening noemde Uphoff in een interview met de Volkskrant dit boek zeer terecht een bad trip.
Conclusie
Vallen is als vliegen is een metafoorrijke, rauwe, indringende, soms wat verwarrende leeservaring. Ik heb diep respect hoe Uphoff dit zo persoonlijke (en toch ook universele, want hoe vaak komt misbruik niet achter de voordeur plaats?) onderwerp zo onder het voetlicht brengt, maar vond het boek uiteindelijk in uitwerking minder sterk dan ik vooraf had verwacht.
Ik wil afsluiten met onderstaand interview en een quote van de auteur die naar mijn gevoel goed de kern raakt van het boek qua thema:
Https://www.volkskrant.nl/cultuur-med...
Het is hard werken, hárd werken, om een persoon te worden die niet ten diepste denkt dat ze alleen maar chaos verdient, maar die een kring van goeie, te vertrouwen mensen om zich heen weet op te bouwen. En dan nog is het een stap om hen voorzichtig toe te laten in die donkere, vervormde wereld van mij, waar niemand graag een kijkje neemt en waarvan buitenstaanders zeggen: oehoe, dat is wel heel griezelig allemaal, wat knáp dat ze daar overheen is gekomen. Helemaal niet knap, als je er niet dood aan gaat, leef je vanzelf verder. Ik ben niet de enige met zo’n ingewikkelde geschiedenis. Maar deel hem maar eens met een wereld die als eerste mechanisme heeft: sodemieter op, je zal het wel verzinnen voor de aandacht, zo erg zal het niet geweest zijn, waarom heb je dan zo lang niks gezegd?
Monsters bestaan niet, liefje, alleen echte mensen en hun ongebreidelde fantasie!
Wanneer begon bij jou als kind het besef: er klopt iets niet bij ons thuis?
Vallen is als vliegen heeft kindermisbruik als onderwerp. Het is een onderwerp dat zo intens is dat hoe Manon Uphoff het behandelt is alsof ze tegen een lamp in kijkt, het onderwerp niet direct kan beschrijven, maar alleen door dichterlijke metaforen, zoals de titel, er iets over kan zeggen.
Het boek begint in het heden, met een schrijfster die worstelt met de dood van haar zus, die reflecteert op de #MeToo movement en Trumps Grab 'em by the pussy. Ik vond de keuze van een hedendaagse verteller die terugkeek niet persé evident, alsof de actualiteit een noodzaak is voor het boek, terwijl de scènes die zich afspelen in de kindertijd mij het meest bij de strot grepen.
Uphoff sleept je mee naar een arm, samengesteld gezin in Utrecht. De sfeer is al naar, en vanaf het begin merk je dingen op die wijzen op misbruik, zoals buikpijn of raar lopen.
De vader van het gezin, HEHH, is bezig met verheffing, literatuur en kunst, een statisticus, autoritair thuis en een voormalig seminarie leerling. Zijn jongere tweede vrouw is onontwikkeld en lijkt weinig warmte voor haar kinderen te hebben (Ik kan maar beter eerlijk zijn, ik heb weinig herinneringen aan mijn moeder als een warme, welkome plek.). Een moeder die niet opkomt voor haar kinderen ondanks alle signalen en gedrag wat zich in een volgende generatie alleen maar herhaalt. Dit terwijl de vertelster de oogappel van haar vader is.
En dan hebben we opeens een zin als een mokerslag, die ingaat op zaad in de ontlasting in de po van een 7 jarige.
Verstrikt in een web of labyrint
Terreur is een geruisloos ding dat op schuifelvoeten komt. Het vraagt niets, verbergt niets. Is volledig in overeenstemming met zichzelf.
De verteller gebruikt een minotaurus als een metafoor voor de nachtelijke bezoeken van haar vader, om een dualiteit in stand te houden tussen een man die haar bij het ontbijt de sprookjes van Hans Christian Andersen geeft en wat zich in het donker afspeelt, onder gefluisterde bedreigingen.
De schuld die het oproept bij het kind, en de psychologische trucjes die gespeeld worden door haar vader, met snoep en boeken als soort van beloning, om een gevoel van medeplichtigheid op te roepen, zijn misselijkmakend. Het is beklemmend. Zeker ook omdat bij haar halfzussen gedragspatronen uit hun jeugd beginnen te herhalen. Een van hen heeft met een crimineel een relatie die, wanneer hij kwaad wordt, kokende olie giet in het aquarium van haar kinderen.
De vertelster zelf krijgt anorexia en haar seksualiteit op latere leeftijd blijft gekleurd door de nachtelijke ervaringen.. Intussen hongert haar zus zich letterlijk dood.
Gevolgen die een heel leven door rimpelen
Woede, soms voel ik dat die nooit zal doven, dat het een voorgoed brandende toorts zal zijn.
De verteller maakt zo duidelijk hoe het misbruik het hele beeld en beleving van haar jeugd kleurt, ook de goede herinneringen en banale voorwerpen als een zakdoek bevatten verwijzingen naar de nachtelijke bezoeken. Ze denkt desondanks bij zichzelf: Toch, niet alles was zo slecht.
Maar veel is erg slecht, zo wordt de communicatie tussen de kinderen door het vreselijke geheim verziekt (hoe praat je tenslotte hierover, ... over iets waarvoor geen tong is).
En de verteller vraagt zich bijvoorbeeld, wanneer haar vader niet meer bij haar langskomt, af of hij nu haar jongere zusje s'nachts bezoekt. Buitengewoon schrijnend is ook, dat als ze haar vader op latere leeftijd confronteert, hij zegt dat hij zich niet meer herinnert. Je gaat je afvragen hoe iemand kan voortleven met zichzelf en blijkbaar is verzwijgen, als een olievlek die zich uitspreidt over het gezin, de enige mogelijke route.
Aan het eind van het boek is er soort van verwerking en catharsis tussen de zussen, in ieder geval in gedachten, maar naar mijn mening noemde Uphoff in een interview met de Volkskrant dit boek zeer terecht een bad trip.
Conclusie
Vallen is als vliegen is een metafoorrijke, rauwe, indringende, soms wat verwarrende leeservaring. Ik heb diep respect hoe Uphoff dit zo persoonlijke (en toch ook universele, want hoe vaak komt misbruik niet achter de voordeur plaats?) onderwerp zo onder het voetlicht brengt, maar vond het boek uiteindelijk in uitwerking minder sterk dan ik vooraf had verwacht.
Ik wil afsluiten met onderstaand interview en een quote van de auteur die naar mijn gevoel goed de kern raakt van het boek qua thema:
Https://www.volkskrant.nl/cultuur-med...
Het is hard werken, hárd werken, om een persoon te worden die niet ten diepste denkt dat ze alleen maar chaos verdient, maar die een kring van goeie, te vertrouwen mensen om zich heen weet op te bouwen. En dan nog is het een stap om hen voorzichtig toe te laten in die donkere, vervormde wereld van mij, waar niemand graag een kijkje neemt en waarvan buitenstaanders zeggen: oehoe, dat is wel heel griezelig allemaal, wat knáp dat ze daar overheen is gekomen. Helemaal niet knap, als je er niet dood aan gaat, leef je vanzelf verder. Ik ben niet de enige met zo’n ingewikkelde geschiedenis. Maar deel hem maar eens met een wereld die als eerste mechanisme heeft: sodemieter op, je zal het wel verzinnen voor de aandacht, zo erg zal het niet geweest zijn, waarom heb je dan zo lang niks gezegd?
March 29, 2021
Het lijkt erg oneerbiedig, maar ik had moeite om dit boek helemaal uit te lezen, en dat overkomt me zelden. Dat lag niet aan de lengte, want het is amper 190 bladzijden dik. Dat lag ook niet aan de incest-thematiek, die absoluut heftig en relevant is. Ik heb ook het diepste respect voor de moed die Uphoff opbracht om over haar eigen traumatische geschiedenis te schrijven. Want dat dit autobiografisch is, is al vrij vlug duidelijk. En het beeld van haar vader als tegelijk ‘scheppend genie’ en ‘minotaurus’ is huiveringwekkend tastbaar. Maar ik knapte echt af op de schrijfstijl. Na een intrigerende start verliest Uphoff zich in een opeenstapeling van oneliners en metaforen, die overgaan in een berg van literaire en intellectuele referenties, en uitmonden in een staccato-woordenbrij waarin het verhaal vervolgens verdrinkt. De auteur geeft in sommige passages zelf aan hoe ondoenbaar het is om de worsteling met haar trauma onder woorden te brengen. En daar heb ik uiteraard alle begrip voor. Maar hoewel er zeker mooie passages en literaire vondsten in zitten, werkte dit boek voor mij helaas niet. (rating 1.5 stars)
February 4, 2020
Geen evidente lectuur, noch qua stijl, noch qua thema.
Maar wat een dapper, bewonderenswaardig boek – ik kan me voorstellen hoeveel moeite het de schrijfster moet gekost hebben om het misbruik door haar vader op papier te zetten. Afdalen in dat vreselijke verleden moet een enorm zware beproeving geweest zijn. Haar worsteling met de herinnering is zo pijnlijk want die herinnering is niet éénduidig, ze cirkelt rond en over het misbruik maar het aanwijzen en benoemen is heel erg moeilijk.
Precies door die suggestieve schrijfstijl komt het misbruik bij de lezer des te harder binnen. Manon Uphoff verhaalt heel treffend hoe een kind de werkelijkheid moet verdringen en vervormen om te kunnen overleven.
‘Mocht het binnen de vier muren dan zwaar rommelen, pruttelen, beven, sudderen, borrelen en koken …( ‘Lig stil, of ik maak je kapot,’ fluistert een stem in het aardedonker), eenmaal buiten klopten deze bewaarders van het idee van het nette, ongeschonden huis het stof uit de rokken en gingen ze verder, rug recht, kin omhoog. Naar het ook door mij vaak beschimpte ideaal van een schoon, geordend en veilig bestaan.’
‘Vallen is als vliegen’ is een stilistisch hoogstaand boek, dat je vol afgrijzen leest.
Maar wat een dapper, bewonderenswaardig boek – ik kan me voorstellen hoeveel moeite het de schrijfster moet gekost hebben om het misbruik door haar vader op papier te zetten. Afdalen in dat vreselijke verleden moet een enorm zware beproeving geweest zijn. Haar worsteling met de herinnering is zo pijnlijk want die herinnering is niet éénduidig, ze cirkelt rond en over het misbruik maar het aanwijzen en benoemen is heel erg moeilijk.
Precies door die suggestieve schrijfstijl komt het misbruik bij de lezer des te harder binnen. Manon Uphoff verhaalt heel treffend hoe een kind de werkelijkheid moet verdringen en vervormen om te kunnen overleven.
‘Mocht het binnen de vier muren dan zwaar rommelen, pruttelen, beven, sudderen, borrelen en koken …( ‘Lig stil, of ik maak je kapot,’ fluistert een stem in het aardedonker), eenmaal buiten klopten deze bewaarders van het idee van het nette, ongeschonden huis het stof uit de rokken en gingen ze verder, rug recht, kin omhoog. Naar het ook door mij vaak beschimpte ideaal van een schoon, geordend en veilig bestaan.’
‘Vallen is als vliegen’ is een stilistisch hoogstaand boek, dat je vol afgrijzen leest.
Read
December 11, 2019Wat een verhaal. Een manier van vertellen waarbij je regelmatig denkt: vertel het nu maar gewoon. Maar hoe wil je dit misbruik vanuit het kind met de kennis van een volwassene vertellen? 'Het kind verlangt magie, het kind verlangt educatie.'
De magie die 'ondergetekende' vindt in het eerste echte boek dat zij krijgt, de sprookjes van Hans Christian Andersen.
De educatie die volop aanwezig was, 'ondergetekende' las veel, diverse titels komen langs.
De familie Holbein, waar 'HEHH heer en meester werd over de paarden, pionnen, torens en lopers... en nu dan de dame. Dit huis een speelveld waar al het gedachte, gewenste en gevreesde werkelijkheid kon worden.'
Alles wat bij Andersen voorbij kwam, kwam ook in het Holbein-huis voorbij. 'Het liep door elkaar, ging gelijk op, de werelden waarover ik las, de wereld waarin ik leefde.' Vele zinnen met allerlei komma's en haakjes zijn bijzonder, bijv. ook: 'het een voortdurend onderzoek is naar wat 'thuis' betekent, en voor wie.'
Dit boek dat ik een paar weken terug door een ergens opgevangen woord, een aanbeveling, de prachtige omslag meegenomen heb bij @boekhandelspui is vandaag 4 mei uit. Daarom ook deze passage nav foto's uit 1933: 'Dit lied is schokkend, indringend, mogelijk zelfs subliem te noemen. Woordloos verhaalt het van oorlogen en liefde en lichamen die in elkaar verstrikt raken. Van kroonluchters, waskaarsen en priemgetallen. Van aarde, vuur en wind en wat er in dat vuur verdwijnt: asmensen die in ashuizen moeten wonen.'
Het labyrint van/en de Minotaurus, waarin een kind ook verlangt naar de vader in wiens armen het kind zich kan verschuilen voor ditzelfde monster. Het klinkt wat mysterieus op deze manier. Het is een web, een labyrint dit boek, dit bijzondere verhaal. De auteur schrijft om veel heen, mooi, soms vergoelijkend, soms verzachtend dat het ook fijn was overdag. De beschreven scènes die letterlijk gaan over het misbruik komen ontstellend rauw binnen en als lezer zou je die Minotaurus een knal verkopen.
En des te meer hoop je, wens je, dat ieder kind kind mag zijn. Dat een kind de tekeningen wel lichter kan maken i.p.v. alleen maar donkerder.
De magie die 'ondergetekende' vindt in het eerste echte boek dat zij krijgt, de sprookjes van Hans Christian Andersen.
De educatie die volop aanwezig was, 'ondergetekende' las veel, diverse titels komen langs.
De familie Holbein, waar 'HEHH heer en meester werd over de paarden, pionnen, torens en lopers... en nu dan de dame. Dit huis een speelveld waar al het gedachte, gewenste en gevreesde werkelijkheid kon worden.'
Alles wat bij Andersen voorbij kwam, kwam ook in het Holbein-huis voorbij. 'Het liep door elkaar, ging gelijk op, de werelden waarover ik las, de wereld waarin ik leefde.' Vele zinnen met allerlei komma's en haakjes zijn bijzonder, bijv. ook: 'het een voortdurend onderzoek is naar wat 'thuis' betekent, en voor wie.'
Dit boek dat ik een paar weken terug door een ergens opgevangen woord, een aanbeveling, de prachtige omslag meegenomen heb bij @boekhandelspui is vandaag 4 mei uit. Daarom ook deze passage nav foto's uit 1933: 'Dit lied is schokkend, indringend, mogelijk zelfs subliem te noemen. Woordloos verhaalt het van oorlogen en liefde en lichamen die in elkaar verstrikt raken. Van kroonluchters, waskaarsen en priemgetallen. Van aarde, vuur en wind en wat er in dat vuur verdwijnt: asmensen die in ashuizen moeten wonen.'
Het labyrint van/en de Minotaurus, waarin een kind ook verlangt naar de vader in wiens armen het kind zich kan verschuilen voor ditzelfde monster. Het klinkt wat mysterieus op deze manier. Het is een web, een labyrint dit boek, dit bijzondere verhaal. De auteur schrijft om veel heen, mooi, soms vergoelijkend, soms verzachtend dat het ook fijn was overdag. De beschreven scènes die letterlijk gaan over het misbruik komen ontstellend rauw binnen en als lezer zou je die Minotaurus een knal verkopen.
En des te meer hoop je, wens je, dat ieder kind kind mag zijn. Dat een kind de tekeningen wel lichter kan maken i.p.v. alleen maar donkerder.
February 3, 2020
Vallen is als vliegen is een indrukwekkend boek, vooral in thematiek. Manon Uphoff schrijft op afschrikwekkende wijze over haar verleden. Het misbruik, maar tegelijkertijd ook de 'goede' herinneringen aan haar jeugd komen aan bod. Ik voelde me echt ongemakkelijk tijdens het lezen van al deze ellende. Maar: ik moet ook zeggen dat de schrijfstijl van Uphoff me niet altijd lag. De vele verwijzingen naar klassiekers, essays, popcultuur, muziek en andere werken vond ik soms wat too much - dit maakte het verhaal soms traag en moeilijk om te lezen. Soms lijkt het bijna alsof de auteur er van alles bij haalt omdat ze niet tot de kern van het verhaal wil of durft te komen. Wat natuurlijk begrijpelijk is met een onderwerk als seksueel misbruik (dat overigens nergens zo genoemd wordt in het boek). De symboliek van de Minotaurus is mooi gevonden, maar is niet altijd even toegankelijk. Bovendien lijkt het zwaartepunt van de roman in één enkel hoofdstuk te zitten.
Ik vind het ontzettend belangrijk dat een dergelijke thematiek uit de taboesfeer wordt gehaald en bovendien oneindig dapper van Manon Uphoff om op deze manier met haar eigen verleden af te rekenen. Voor durf, lef en belangrijkheid zou ik dit boek graag vijf sterren geven. Maar ik moet ook eerlijk zijn en de leeservaring was hier en daar echt een worsteling.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Ik vind het ontzettend belangrijk dat een dergelijke thematiek uit de taboesfeer wordt gehaald en bovendien oneindig dapper van Manon Uphoff om op deze manier met haar eigen verleden af te rekenen. Voor durf, lef en belangrijkheid zou ik dit boek graag vijf sterren geven. Maar ik moet ook eerlijk zijn en de leeservaring was hier en daar echt een worsteling.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
January 3, 2020
Indrukwekkend boek over incest en dat terwijl het woord maar één keer wordt genoemd. Nergens wordt expliciet beschreven wat vader HEHH – nogal duistere afkorting van Henri Elias Henrikus Holbein – zijn zes dochters aandeed. Als je dan beseft dat het verhaal autobiografisch zou kunnen zijn, wordt alles nog beklemmender. Uphoff beschrijft alle misbruik in metaforen en verwijst voortdurend naar de mythologie en mythische figuren. Alles wordt terloops aangehaald en dat maakt het boek zo sterk. Een gewone herinnering aan iets banaals wordt opeens doorspekt met fragmenten als “een mond die zich leert sluiten om wat wordt aangeboden. Een ijsje, een lolly, een penis”, “de smaak van gluton in de mond”, het bevel “Lig stil, of ik vermoord je”. Je herkent clichés als anorexia, nachtmerries, gruwelijke kindertekeningen, depressieve moeder, vader die zich later niets meer herinnert. Maar door de puntgave manier waarop Uphoff alles neerschrijft, slaagt ze erin dat clichématige te overstijgen.
February 3, 2020
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik met deze 2 sterren in geen geval een oordeel wil vellen over de beschreven ervaringen. Een kwetsbaar onderwerp als dit maakt dat ik me bijna schuldig voel om een negatieve recensie achter te laten. Deze 2 sterren gaan dus over mijn leeservaring en over mijn moeite met de schrijfstijl van het boek. Omdat ik er eerder niet goed de vinger op kon leggen wat maakte dat ik het boek niet uitlas, deed ik vandaag een nieuwe poging, puur om voor mezelf te weten te komen wat voor mij wel en niet werkt.
En ik ben eruit, mijn grootste moeite met dit boek was de schrijfstijl. Manon Uphoff heeft een manier van schrijven die mij persoonlijk niet ligt. Er worden vele verwijzingen en metaforen gebruikt, waarbij ze de lezer wegleidt van het verhaal, bijna als afleidingsmanoeuvre. En dit is iets wat heel herkenbaar en invoelbaar is bij mensen met (vroegkinderlijk) trauma, want je kunt of wilt er niet over spreken, dus haal je alles uit de kast om je toehoorder af te leiden van de kern, omzwervingen, 'grapjes', op het eerste oog nutteloze informatie en verwijzingen, en dek je dit nog even veilig toe met lange, bijna ondoorgrondelijke zinnen. En ik kan deze neiging meevoelen, ik heb dit vaak genoeg zien gebeuren bij cliënten die ernstig getraumatiseerd zijn, maar in de schrijvende - en nu voor mij lezende - vorm merk ik dat het me niet ligt.
Dit heeft enerzijds te maken met het gegeven dat dit platte tekst is (ik heb ook nog even het audioboek erbij gepakt die ingesproken is door Uphoff zelf, maar dit maakte voor mij weinig verschil), maar ook met de kwetsbaarheid van een onderwerp als incest. Ik heb ontdekt dat ik in boeken waar seksueel misbruik of mishandeling een rol speelt op zoek ben naar wat mildheid en compassie van de schrijver. Met die mildheid doel ik niet op het sugercoaten van de gebeurtenissen, maar juist op een bepaalde zachtheid tussen de gebeurtenissen in. En daar doet Manon Uphoff (uit verdedigingsmechanisme?) het tegenovergestelde. Ik vind haar in de metaforen en vergelijkingen die ze maakt vaak onnodig hard en grof, wat bij mij een gevoel van irritatie opwekte in plaats van compassie. Daarbij vind ik sommige vergelijkingen die ze maakt ronduit ongepast, en dat maakte dat dit boek niet voor mij werkte. Nogmaals, dit is geen oordeel over de inhoud, maar het gaat voor mij juist om alle poespas eromheen die in geschreven vorm voor mij niet werkte. Het maakt me overigens ook nieuwsgierig, ik heb niet eerder iets van Manon Uphoff gelezen, maar ben hierdoor wel benieuwd of dit haar eigen schrijfstijl is, of dat dit een masker van cynisme is wat ze in dit boek optrekt als beschermlaag.
Ondanks de 2 sterren ben ik blij dat ik dit boek gelezen heb. Het onderstreept voor mij nogmaals de sensitiviteit die ik voel bij kwetsbare onderwerpen als deze, en het helpt mij te ontdekken wat daarin wel en niet werkt voor mij als lezer.
En ik ben eruit, mijn grootste moeite met dit boek was de schrijfstijl. Manon Uphoff heeft een manier van schrijven die mij persoonlijk niet ligt. Er worden vele verwijzingen en metaforen gebruikt, waarbij ze de lezer wegleidt van het verhaal, bijna als afleidingsmanoeuvre. En dit is iets wat heel herkenbaar en invoelbaar is bij mensen met (vroegkinderlijk) trauma, want je kunt of wilt er niet over spreken, dus haal je alles uit de kast om je toehoorder af te leiden van de kern, omzwervingen, 'grapjes', op het eerste oog nutteloze informatie en verwijzingen, en dek je dit nog even veilig toe met lange, bijna ondoorgrondelijke zinnen. En ik kan deze neiging meevoelen, ik heb dit vaak genoeg zien gebeuren bij cliënten die ernstig getraumatiseerd zijn, maar in de schrijvende - en nu voor mij lezende - vorm merk ik dat het me niet ligt.
Dit heeft enerzijds te maken met het gegeven dat dit platte tekst is (ik heb ook nog even het audioboek erbij gepakt die ingesproken is door Uphoff zelf, maar dit maakte voor mij weinig verschil), maar ook met de kwetsbaarheid van een onderwerp als incest. Ik heb ontdekt dat ik in boeken waar seksueel misbruik of mishandeling een rol speelt op zoek ben naar wat mildheid en compassie van de schrijver. Met die mildheid doel ik niet op het sugercoaten van de gebeurtenissen, maar juist op een bepaalde zachtheid tussen de gebeurtenissen in. En daar doet Manon Uphoff (uit verdedigingsmechanisme?) het tegenovergestelde. Ik vind haar in de metaforen en vergelijkingen die ze maakt vaak onnodig hard en grof, wat bij mij een gevoel van irritatie opwekte in plaats van compassie. Daarbij vind ik sommige vergelijkingen die ze maakt ronduit ongepast, en dat maakte dat dit boek niet voor mij werkte. Nogmaals, dit is geen oordeel over de inhoud, maar het gaat voor mij juist om alle poespas eromheen die in geschreven vorm voor mij niet werkte. Het maakt me overigens ook nieuwsgierig, ik heb niet eerder iets van Manon Uphoff gelezen, maar ben hierdoor wel benieuwd of dit haar eigen schrijfstijl is, of dat dit een masker van cynisme is wat ze in dit boek optrekt als beschermlaag.
Ondanks de 2 sterren ben ik blij dat ik dit boek gelezen heb. Het onderstreept voor mij nogmaals de sensitiviteit die ik voel bij kwetsbare onderwerpen als deze, en het helpt mij te ontdekken wat daarin wel en niet werkt voor mij als lezer.
January 7, 2020
In dit boek heeft de auteur het over haar jeugd vol seksueel geweld gepleegd door haar vader.
Eigenlijk is het een verhaal dat ze nooit wilde vertellen. Ze heeft dit verleden weggeduwd en ook al stak het af en toe de kop op, ze vond een manier om een normaal leven te leiden zonder voortdurende confrontatie.
Totdat ze bericht krijgt dat haar oudste zus is overleden. Haar zichzelf uitgehongerde zus viel van de trap totaal verzwakt door uitdroging en stierf wat later omdat ze weigerde mee te gaan met de ambulance. Wanneer dit nieuws de auteur bereikt gebeurt er iets met zichzelf waarvan ze nooit had gedacht dat het zou gebeuren. Wat ze tot nu toe altijd onder controle had gehad kwam tot een explosie. Het tastte haar functioneren aan, ze kon geen deel meer uitmaken van het gewone leven. Het stemde haar lang tot nadenken. Wat moet ik ermee ? Ze kwam tot de conclusie dat ze het verhaal moest vertellen ook voor anderen die zoiets meemaakten. Het moest een taal krijgen. Ze wilde zich niet beperken tot het triestige verhaal op zich. Ze brengt alle lagen. Zoals : Wie was die vader ? Uit wat voor milieu komt hij ? De moeder die wegkijkt en hoe dat komt, ... .
De auteur stelde zich de vraag : Mogen zulke verhalen tot onze literatuur horen ? Haar antwoord was ja want het maakt deel uit van de maatschappij.
"Hoe kan ik jullie toegang verschaffen tot dit labyrint, waar wij Holbein-meisjes in opeenvolging leefden, en mee naar binnen vragen als ik zelf zo lang heb geaarzeld en (in alle eerlijkheid) Hennes tuimelval nodig had ? En waarmee moet mijn verhaal van dit verblijf beginnen ? "
De auteur schrijft ook een aantal hersenspinsels neer die waarschijnlijk noodzakelijk zijn in het verwerkingsproces maar ik kon ze niet altijd goed volgen. Het is niet altijd helder.
"Maar hier moet ik mezelf onderbreken en aandacht vragen voor een fenomeen dat het ernstig bemoeilijkt om dit verhaal helder en chronologisch te vertellen. Voor een chronologische vertelling is een helderheid in het denken noodzakelijk. Een vermogen waarover ik heel lange tijd niet beschikte."
Soms vloeit het over in dromen en dat is niet altijd helder waarover het gaat of wat ze willen zeggen.
Er staan heel mooie beschrijvingen in hoe ze toch tot vertellen van dit verhaal is gekomen. Vb p178 tweede helft en p 179.
Ik vond het heel moeilijk om dit boek sterren te geven. Ik twijfelde tussen drie en vier. Tijdens het schrijven van deze recensie ben ik toch tot 4 gekomen. Omdat Manon Uphoff niet alleen maar een triestig verhaal schrijft maar ook een taal heeft gevonden om het onmenselijke te vertellen.
Eigenlijk is het een verhaal dat ze nooit wilde vertellen. Ze heeft dit verleden weggeduwd en ook al stak het af en toe de kop op, ze vond een manier om een normaal leven te leiden zonder voortdurende confrontatie.
Totdat ze bericht krijgt dat haar oudste zus is overleden. Haar zichzelf uitgehongerde zus viel van de trap totaal verzwakt door uitdroging en stierf wat later omdat ze weigerde mee te gaan met de ambulance. Wanneer dit nieuws de auteur bereikt gebeurt er iets met zichzelf waarvan ze nooit had gedacht dat het zou gebeuren. Wat ze tot nu toe altijd onder controle had gehad kwam tot een explosie. Het tastte haar functioneren aan, ze kon geen deel meer uitmaken van het gewone leven. Het stemde haar lang tot nadenken. Wat moet ik ermee ? Ze kwam tot de conclusie dat ze het verhaal moest vertellen ook voor anderen die zoiets meemaakten. Het moest een taal krijgen. Ze wilde zich niet beperken tot het triestige verhaal op zich. Ze brengt alle lagen. Zoals : Wie was die vader ? Uit wat voor milieu komt hij ? De moeder die wegkijkt en hoe dat komt, ... .
De auteur stelde zich de vraag : Mogen zulke verhalen tot onze literatuur horen ? Haar antwoord was ja want het maakt deel uit van de maatschappij.
"Hoe kan ik jullie toegang verschaffen tot dit labyrint, waar wij Holbein-meisjes in opeenvolging leefden, en mee naar binnen vragen als ik zelf zo lang heb geaarzeld en (in alle eerlijkheid) Hennes tuimelval nodig had ? En waarmee moet mijn verhaal van dit verblijf beginnen ? "
De auteur schrijft ook een aantal hersenspinsels neer die waarschijnlijk noodzakelijk zijn in het verwerkingsproces maar ik kon ze niet altijd goed volgen. Het is niet altijd helder.
"Maar hier moet ik mezelf onderbreken en aandacht vragen voor een fenomeen dat het ernstig bemoeilijkt om dit verhaal helder en chronologisch te vertellen. Voor een chronologische vertelling is een helderheid in het denken noodzakelijk. Een vermogen waarover ik heel lange tijd niet beschikte."
Soms vloeit het over in dromen en dat is niet altijd helder waarover het gaat of wat ze willen zeggen.
Er staan heel mooie beschrijvingen in hoe ze toch tot vertellen van dit verhaal is gekomen. Vb p178 tweede helft en p 179.
Ik vond het heel moeilijk om dit boek sterren te geven. Ik twijfelde tussen drie en vier. Tijdens het schrijven van deze recensie ben ik toch tot 4 gekomen. Omdat Manon Uphoff niet alleen maar een triestig verhaal schrijft maar ook een taal heeft gevonden om het onmenselijke te vertellen.
March 3, 2024
idk if you guys knew this, but I’m from the netherlands, and I have to read 3 books written by dutch authors for school😭 I HATE reading dutch books so yay!! this is gonna be so much funnn :)
book 2/3
book 2/3
March 7, 2023
Perfect.
(Waarom heeft dit in G*dsnaam niet de Libris gewonnen?)
(Waarom heeft dit in G*dsnaam niet de Libris gewonnen?)
March 31, 2019
Wat een indrukwekkend boek.
Op internet las ik dat een recensent schreef 'je moet even op adem komen als je dit boek uit hebt'. Voor mezelf gold dat ik tijdens het lezen van dit boek niet vergeten moest om adem te halen. Zo nu en dan heb ik het boek daarom even weggelegd. Om dan naar adem happend even later weer verder te gaan met lezen. Waarna ik weer meegenomen werd, wat zeg ik, meegesleurd werd in het labyrint van de Minotaurus.
Op internet las ik dat een recensent schreef 'je moet even op adem komen als je dit boek uit hebt'. Voor mezelf gold dat ik tijdens het lezen van dit boek niet vergeten moest om adem te halen. Zo nu en dan heb ik het boek daarom even weggelegd. Om dan naar adem happend even later weer verder te gaan met lezen. Waarna ik weer meegenomen werd, wat zeg ik, meegesleurd werd in het labyrint van de Minotaurus.
December 21, 2019
Ik maak geen top 10 van het voorbije jaar omdat ik dan te veel boeken onrecht aandoe. Maar als ik me de komende dagen zou opsluiten met slechts één boek, dan zou het 'Vallen is als vliegen' zijn. Soms lees ik in een jubelende recensie dat een bepaald boek een 'krachttoer' is. Meestal is het dat naar mijn smaak niet. Dit boek is dat wél...
June 26, 2019
’Terreur is een geruisloos ding dat op schuifelvoeten komt.’
September 19, 2021
‘Het verhaal waarin je zelf aanwezig bent lijkt altijd het waarachtigst. Tegelijk heeft het in onze eigen ogen het minst weg van een werkelijk verhaal.’
January 26, 2020
Heel lastig om 'een oordeel' te vellen over dit boek, maar Jézus wat een boek.
May 15, 2023
..... het is echt waar. Ik geef dit boek zowaar 4 sterren.
Misschien is dat deels beïnvloed door het feit dat ik wist dat dit het laatste boek zou zijn dat we moesten lezen voor onze reeks colleges over Uphoff, maar het is vooral omdat ik het idee heb eindelijk, na vier conceptversies van dit verhaal te hebben gelezen, eindelijk hét verhaal heb gelezen.
'Vallen is als vliegen' voelt als de finish waarvan zijn voorgangers de reis zijn.
Inmiddels bekend met de karakters, die in dit boek meer warmte en diepte uitstralen, leest dit boek als een wijnavond met een hartsvriendin die alles op tafel gooit. Het is eerlijk, en éíndelijk, ook reflectief.
Ik ben blij deze reeks af te kunnen sluiten met een knaller en er positieve emoties aan over te houden.
Live, Love, Uphoff
Misschien is dat deels beïnvloed door het feit dat ik wist dat dit het laatste boek zou zijn dat we moesten lezen voor onze reeks colleges over Uphoff, maar het is vooral omdat ik het idee heb eindelijk, na vier conceptversies van dit verhaal te hebben gelezen, eindelijk hét verhaal heb gelezen.
'Vallen is als vliegen' voelt als de finish waarvan zijn voorgangers de reis zijn.
Inmiddels bekend met de karakters, die in dit boek meer warmte en diepte uitstralen, leest dit boek als een wijnavond met een hartsvriendin die alles op tafel gooit. Het is eerlijk, en éíndelijk, ook reflectief.
Ik ben blij deze reeks af te kunnen sluiten met een knaller en er positieve emoties aan over te houden.
Live, Love, Uphoff
December 23, 2019
Een interessante en geslaagde benadering, want cirkelend, in deels verhullende en mystieke beelden opgeroepen beschrijving, van een zeer moeilijk onderwerp, maar onnodig doorspekt met soms gekunstelde taal en overdadige verwijzingen naar (pop)cultuur. Het namedroppen van al die werken gaat tegenstaan, want wat blijft er over van het plezier van intertekstualiteit als er uitgebreid wordt voorgekauwd ("Even vanzelfsprekend als de 120 jaar oude Úrsula Iguarán uit Marquez' Honderd jaar eenzaamheid")? Daarnaast past het noemen van o.a. recent werk van Bowie en Tarantino niet bij het vertelde, al kun je daar een analyse op loslaten (want is het niet ook de verteller die nu pas, in deze meest recente jaren, haar verleden onder ogen probeert te zien? Een andere analyse luidt daarentegen dat de schrijver vooral staat te popelen om te laten zien hoe cultureel (en actueel!) onderlegd ze is). Het parafraseren van een scène uit The Hateful Eight is in elk geval een misser: verwijs in de veronderstelling dat de lezer weet waar je het over hebt, of doe het niet. Voor een korte roman is het toch deze overdaad die het geheel (en ik zou willen zeggen: onnodig) afzwakt.
February 5, 2025
Vooraf wist ik dat dit een zwaar boek zou worden door het thema "incest door haar vader". Zoals inmiddels gebruikelijk lees ik dan tegelijkertijd een ander boekje zodat het niet te erg onder je huid gaat zitten die week...Ik was onder de indruk van de heksendans van de misbruikte (stief)dochters aan het einde van het boek. Dat paste er precies bij. Ondanks het zware thema toch blij dat ik dit mooie boek gelezen heb.
MW 24/3/21
Over dit boek nog een paar keer gesproken met de leeskringleidster van Leiderdorp. Vorig jaar was Mijn lieve gunsteling als een weerzinwekkend boek omschreven door de meerderheid van mijn leeskring (behalve door mij en de leidster ongeveer), dus we waren het erover eens dat ondanks dat wij beiden dit een mooi boek vinden, het voor onze leeskring te heftig is..
MW 11/9/22
MW 24/3/21
Over dit boek nog een paar keer gesproken met de leeskringleidster van Leiderdorp. Vorig jaar was Mijn lieve gunsteling als een weerzinwekkend boek omschreven door de meerderheid van mijn leeskring (behalve door mij en de leidster ongeveer), dus we waren het erover eens dat ondanks dat wij beiden dit een mooi boek vinden, het voor onze leeskring te heftig is..
MW 11/9/22
September 15, 2023
Ik weet niet goed of dit boek zijn doel aan me voorbij is gegaan of dat het effect wat Uphoff wilde bereiken bij mij als lezer wel is aangekomen. Verwarrend is het te noemen, maar het onderwerp incest is ook een en al verwarring.
“Waarom vertel ik dit verhaal?” Schrijft Uphoff aan het einde. Dit was iets wat ik me door het boek heen telkens afvroeg. Wat vertel je me en waarom vertel je het me zo? De hoofdstukken, enigszins in chronologische volgorde maar toch tegelijk niet goed te volgen.
Soms komt er een onthulling, waarbij het misbruik onomwonden wordt beschreven, waarna het snel weer toegedekt wordt met metaforen, sommige die te volgen waren, waarbij de koppeling te maken valt. En sommige leken totaal niet relevant. Of ze dat ook niet zijn weet ik niet goed.
Regelmatig voelde ik de tranen hoog zitten. Maar het verhaal laten binnenkomen deed het niet. De waarheid is er wel, maar tegelijk bestaat hij niet.
“Waarom vertel ik dit verhaal?” Schrijft Uphoff aan het einde. Dit was iets wat ik me door het boek heen telkens afvroeg. Wat vertel je me en waarom vertel je het me zo? De hoofdstukken, enigszins in chronologische volgorde maar toch tegelijk niet goed te volgen.
Soms komt er een onthulling, waarbij het misbruik onomwonden wordt beschreven, waarna het snel weer toegedekt wordt met metaforen, sommige die te volgen waren, waarbij de koppeling te maken valt. En sommige leken totaal niet relevant. Of ze dat ook niet zijn weet ik niet goed.
Regelmatig voelde ik de tranen hoog zitten. Maar het verhaal laten binnenkomen deed het niet. De waarheid is er wel, maar tegelijk bestaat hij niet.
February 1, 2024
Oké, 1 ster, waarom? was het slechter/even slecht als in the road? Nee, iets beter, maar alsnog slecht. Waarom heb je zoveel haakjes() nodig om iets uit te leggen, in dit boek van nog geen 130 bladzijdes stonden meer haakjes dan in m’n wiskunde boek. Ook stonden in dit boek langere zinnen dan ik ooit heb vertaald bij latijn en met livius op dit moment zeg dat ook wel iets. Al met al een slecht boek en geen idee wat het verhaal nu eigenlijk was.
May 19, 2019
Ja, het klopt wat recensenten schrijven: dit is een huiveringwekkend, gruwelijk prachtig boek, waarin Uphoff een beeldtaal vindt voor wat jarenlang in haar gistte. Het was natuurlijk eigenlijk altijd wel aanwezig in haar vorige werk, zoals in de romans Gemis en Koudvuur, je voelde daarin al een onderhuids broeien.
July 3, 2019
Een gruwelijk mooi boek, verteld in een stortvloed aan taal die maar door en door raast. Ik heb meerdere passages twee of drie keer achter elkaar gelezen omdat ik gewoon niet helemaal kon geloven dat je iets afschuwelijks zo mooi kan beschrijven. De angst en de allesvernietigende woede die net onder de woorden vlamt is bijna tastbaar, ik was er stil van. Ongelofelijk, echt ongelofelijk.
March 24, 2020
Had wat worstelingen met de taal bij de eerste hoofdstukken, maar ik vrees dat dit boek me voorlopig niet meer los zal laten. Pijnlijk, verwarrend en heel, heel ingewikkeld.
May 20, 2024
Ik wist wat ik kon verwachten, maar nog steeds was het meer dan ik had verwacht
January 17, 2021
Eerst moest ik even doorzetten, ik zat er niet meteen helemaal in. Maar wat een prachtig, poëtisch boek over een zo persoonlijk en pijnlijk verleden.
August 15, 2021
“At first the Minotaur was suckled by his mother. Only later was he fed human flesh and, deemed too dangerous for his surroundings, locked up in the labyrinth Daedelus designed especially for him. Without help, they said, those forced to enter it could never find their way back out.”
This novelistic memoir, translated from the Dutch by Sam Garrett, is an intensely lyrical and deeply harrowing account of childhood trauma and abuse. When her older sister, Henne, dies at the age of 69, the narrator is gripped by a torrent of unexpurgated rage:
“Rage like a song of melting rock. Healing, beneficent rage. Yellow, gold and orange, bubbling to the surface like lava. Teeming, glorious, majestic.”
This rage becomes a catalyst, forcing the narrator to open “heavy door to the darkest of rooms”. Fighting through years of denial and self-deceit, Uphoff tries to reconstruct her upbringing as part of a dysfunctional household of eight children. Compared to their mother, who was distant and treated her children with “rancour, irritation and disgust”, her father Henri was seen as comparatively cultured, refined and attentive, with the sensibilities of an artist. Yet he could also be a monster, a master of deception, a conjurer, and a shaman – one who “could sift shapes miraculously, take on various guises and be in different places at the same time.” It is these various guises the narrator unpacks in her excavation of childhood abuse.
Above all, the narrative grapples with the difficulties of trying to make sense of the impressions and contours of childhood that do not fit into a coherent, easily articulable narrative. Uphoff thus turns to allegory, mythology and fairytale for assistance – her father as Minotaur, childhood as dark labyrinth. The Pied Piper and the taxes he levied on his charges. Alice in Wonderland. Bluebeard. The final Matryoshka doll that can’t be opened.
Deeply shocking, nauseating, almost bordering on the surreal in the manner of its recounting, Falling is Like Flying is a tale of home and origins, of cause and effect, and the borders of memory and language.
Mood: Dark, harrowing
This novelistic memoir, translated from the Dutch by Sam Garrett, is an intensely lyrical and deeply harrowing account of childhood trauma and abuse. When her older sister, Henne, dies at the age of 69, the narrator is gripped by a torrent of unexpurgated rage:
“Rage like a song of melting rock. Healing, beneficent rage. Yellow, gold and orange, bubbling to the surface like lava. Teeming, glorious, majestic.”
This rage becomes a catalyst, forcing the narrator to open “heavy door to the darkest of rooms”. Fighting through years of denial and self-deceit, Uphoff tries to reconstruct her upbringing as part of a dysfunctional household of eight children. Compared to their mother, who was distant and treated her children with “rancour, irritation and disgust”, her father Henri was seen as comparatively cultured, refined and attentive, with the sensibilities of an artist. Yet he could also be a monster, a master of deception, a conjurer, and a shaman – one who “could sift shapes miraculously, take on various guises and be in different places at the same time.” It is these various guises the narrator unpacks in her excavation of childhood abuse.
Above all, the narrative grapples with the difficulties of trying to make sense of the impressions and contours of childhood that do not fit into a coherent, easily articulable narrative. Uphoff thus turns to allegory, mythology and fairytale for assistance – her father as Minotaur, childhood as dark labyrinth. The Pied Piper and the taxes he levied on his charges. Alice in Wonderland. Bluebeard. The final Matryoshka doll that can’t be opened.
Deeply shocking, nauseating, almost bordering on the surreal in the manner of its recounting, Falling is Like Flying is a tale of home and origins, of cause and effect, and the borders of memory and language.
Mood: Dark, harrowing
April 8, 2025
' dit vermogen om ons te verwonderen over de bijzonderheden -ongeacht het naderend gevaar-, deze zijpaden van de geest, deze voetnoten in het boekdeel van het leven zijn de hoogste vormen van bewustzijn ' - 59
'Planeten worden niet geboren, ze barsten met geweld tot bestaan' -189
'Planeten worden niet geboren, ze barsten met geweld tot bestaan' -189
Read
January 31, 2022Uphoff maakt echt heel erg sterk gebruik van beeldspraak, al is het soms wel moeilijk te verdragen. Ze refereert veel naar mythen en sprookjes en in de context van kindermisbruik is dat zowel overtuigend als misselijkmakend. Ik weet nog steeds niet wat ik moet denken over de ontwikkeling in (Nederlandse) literatuur om als hoofdzakelijk een thematiek van traumatische (jeugd)ervaringen neer te zetten, vaak van seksuele aard. In dit geval voelde het niet alsof het ging om een shockfactor, maar een daadwerkelijke poging tot doorgronding van het menselijk bestaan en dat is niet alleen omdat het over persoonlijke (niet "slechts" fictieve) ervaringen gaat. Toch vraag ik me af waarom dit soort boeken zoveel gelezen en geschreven worden en ik kan tot dusver niet zeggen dat ik daar een bevredigend antwoord op gevonden heb
June 21, 2019
Een boek wat ik nooit zelf had uitgekozen, maar waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Maakt een verpletterende indruk. Incest. Misbruik. Uphoff vond de taal om erover te schrijven.
Klik hier voor een videorecensie van Vallen is als vliegen op mijn Youtube-kanaal De idioot leest.
Klik hier voor een videorecensie van Vallen is als vliegen op mijn Youtube-kanaal De idioot leest.
Displaying 1 - 30 of 406 reviews