This highly anticipated new graphic novel from Manuele Fior ( The Interview and 5,000 KM Per Second ) showcases his singular talents as a once-in-a-generation visual artist and a deeply empathetic writer who uses science fiction to look to the future of humanity. The “Great Invasion” originated from the sea. It moved north across the mainland. Many fled, while some took refuge on a small concrete island called Celestia, built over a thousand years ago. Now cut off from the mainland, Celestia has become an outpost for criminals and other misfits, as well as a refuge for a group of young telepaths. Events push two of them, Dora and Pierrot, to flee the island and set sail to the mainland. There, they discover a world on the precipice of a metamorphosis, though also a world where adults are literally prisoners of their own fortresses, unintentionally preserving the “old world” at a time when a new generation could guide society towards a better humanity. Celestia is the most ambitious and successful graphic novel to date by one of the world’s most exciting storytellers. Full-color illustrations throughout.
Manuele Fior is an Italian cartoonist and illustrator. He was born in Cesena in 1975 and studied architecture at the University of Venice. He worked as an architect, illustrator and comic book artist in Berlin, Oslo and Paris. He currently lives in Venice. Fior has received recognition for his comics since the 1990s. His most recent graphic novels 5,000 KM Per Second (2009), The Interview (2013), Blackbird Days (2016), Celestia (2021) and Hypericon (2022) have been translated in English by Fantagraphics. His illustration work has been featured in The New Yorker, Le Monde, Vanity Fair, Sole 24 Ore, Internazionale, Rolling Stone Magazine, Les Inrocks.
European stuff and nonsense. In a post-apocalypse world, a couple of telepaths are on the run/pursuing a vague quest that takes them from their island refuge to the mainland and back. Nothing much of importance occurs, but there is some fan service -- topless women and up-skirt shots for pantyhose fetishists -- if that's what you're wanting.
«Celestia» es una novela gráfica inquietante y algo extraña que narra una huida en un mundo de fantasía futurista en una ciudad que recuerda a una Venecia asolada y semisepultada bajo las aguas. En ella conviven los pocos supervivientes de un mundo diezmado por el tiempo y destruido por unas misteriosas invasiones: allí conocemos a un grupo de jóvenes telépatas, una organización maligna y unos niños que gestionan los restos del mundo que queda en tierra firme. Este cómic es un vistazo a un episodio de la vida de esta nueva sociedad, de la que no sabemos ni el pasado ni el futuro. Plásticamente es apabullante, aunque la historia es algo difícil de descifrar.
Estoy enamorado de Manuele Fior, vaya eso por delante. Lo que me flipa de este autor no es solamente la tremenda personalidad de sus imágenes, algo sin parangón en el panorama actual, sino la evolución de una obra que arrancó con tramas convencionales salpicadas de chispazos cada vez más intensos de lo que vendría después. Celestia culmina lo que lleva persiguiendo Fior desde los inicios, es un pedazo de historia de ciencia ficción con unos personajes y ambientación marca de la casa: arquitectura clásica, hermosa, personajes diseñados en un registro estético similar, como si el tiempo fuera cíclico y la apariencia del futuro fuera una vuelta al pasado.
Tiene malas reseñas este cómic y todas apuntan a una cosa: se trata de una lectura exigente, y el lector debe rellenar los huecos. Para mí, es uno de sus puntos fuertes, y seguir la invitación de Fior a imaginar es un proceso inmersivo y absorbente a más no poder. Si tomamos como ejemplo La entrevista, donde ya el elemento de ciencia ficción es claro pero todo está bien mascadito y cerrado, en Celestia sucede todo lo contrario. Comparten mucho ambas obras: la "gran invasión" de Celestia se puede leer como otra versión del primer contacto de La entrevista, con repercusiones similares en cuanto al empujón en el proceso evolutivo de la Humanidad. Una evidente metáfora del progreso tecnológico: sus vicios a un lado, con individuos convertidos en autómatas que miran pantallas, pero al mismo tiempo marcando el camino a nuevos horizontes.
Decía que me lo he pasado genial siguiendo las pistas que deja Fior para reconstruir la gran invasión. Obviamente, si se ha leído La entrevista, la tarea es más sencilla. Lo que viene a continuación no es estrictamente un spoiler en sí, ya que se trata de teorías, pero igual prefieres revisarlo después de la lectura para hacer tus propias suposiciones. Allá va:
Por todo lo que cuento en la reseña, el tremendo poso que me ha dejado esta obra, le tengo que dar cinco estrellas porque no hay más. Una auténtica pasada.
Me ha gustado mucho el dibujo de Fior, pero la historia se me ha quedado muy floja. No te enteras de casi nada en esta distopía centrada en Venecia (maravillosa), con personajes de la Comedia del Arte, que alterna los “villanos” con los “buenos” sin demasiada explicación, y con un final bastante chapucero. Pues eso, que muy bien la parte gráfica y bastante peor la narrativa.
It might very well be me, but I think something was lost in the translation of this graphic novel. The art is lovely, and that is what got me to the end, but I honestly have no idea what this was about. A couple of telepaths in a post apocalyptical Venice? Umm, color me confused.
Some lovely landscape illustrations, although most of the characters resembled those ugly rubber faces that used to be sold in gumball machines. I didn't always follow the story as well as I would have liked, and the MC was rather unlikeable. I enjoyed some of the imaginative futuristic elements.
A falta de una segunda lectura más pausada, Celestia cumple lo que promete el título. Es un poema ilustrado, delicado tanto en la construcción de escenarios, el diseño de los personajes o en el manejo de pausas y ritmos. Sin embargo, en ocasiones puede pecar de cierres abruptos o de demasiado onírico, dejando de ser licencias de autor, para tomarse como pereza de escritor. El tema central, como pasa con “La Entrevista” (un complemento perfecto), es la especulación sobre futuros más humanos y menos tecnológicos, Más relaciones, introspección y reflexión, y menos pantallas planas. La única pega es no haber recopilado en la edición al final del tomo las dos portadas de los capítulos originales, que son una absoluta delicia. Recomiendo una primera lectura bien visceral, y una segunda pasada más concienzuda.
Mam problem z tym komiksem. Wydaje się, że wszystko, co miało być jego atutem, stało się problemem, a wszystko, co problematyczne, da się przy odrobinie dobrej woli przekuć w atut.
To, że czytelnik zostaje wrzucony w bliżej nieokreślony świat po katastrofie, że całość jest tak enigmatyczna, że każde wypowiedziane słowo udaje ważne, choć często sprawia wrażenie pustej i naśladującej poezję papki, jest równocześnie polem do popisu dla wyobraźni. W gruncie rzeczy czyta się to jak epizod większego uniwersum i w takim kontekście miałoby pewnie większą siłę rażenia. Póki co mam wrażenie jakiegoś niepotrzebnie napuszonego dramatu. Nie do końca ufam tej ambitnej otoczce, nawet jako metaforze. Lakoniczność i tajemniczość świata nie powinna tłumaczyć uproszczeń, a tu jest sporo wątków w szybko zmieniającej się fabule i niektórych z nich ciężko obronić. Trudno uwierzyć w czułe pożegnania z bohaterami (dziecko, babcia), gdy nie widzieliśmy prawie w ogóle nawiązania z nimi jakiejś głębszej więzi. Nie rozumiem również pomysłu powrotu na wyspę, gdy bohaterowie dopiero co z niej uciekli w obawie przed śmiertelnym niebezpieczeństwem. Przez wszystko się ślizgam, wszystko jest jednocześnie dziwaczne (plus) i nieangażujące (minus). W efekcie nie wiem za bardzo, jaki był cel historii, ale z drugiej strony po kolejnej lekturze zapałałem do niej względną sympatią, dlatego nie chciałbym skreślać.
Póki co ostrożnie, ale dam „Celestii” jeszcze jedną szansę.
Nessa estranha, curiosa e lindíssima graphic novel somos confrontados com um mundo pós-apocalíptico onde não sabemos muito bem o que aconteceu e o que de fato está acontecendo. Algo bastante inquietante aqui é que ainda que sejamos compelidos a avançar na leitura nada faz muito sentido. Alguma coisa está sendo posta em marcha no entanto assim como os personagens ao contrário de outras obras, aqui nós leitores também partilhamos da desorientação. Temos um final bastante curioso e simbólico, aliás toda a trama é permeada por um simbolismo, onde muitas coisas são ditas de forma velada. Devido a esse caráter mais simbólico e reflexivo é provável que não agrade a todos.
I recommend this book. It is a [piece of literary art, which betrays its reliance on strong European traditions in both story and physical presentations both in its simplicity and paucity of explanations. A world of great trauma, peopled with survivors who swim in the psychic miasma and deal with the literal shifting tides. It starts In Media Res, and perhaps ends there as well. But in this tome lies the precious quality rebirth in hope, for both corporate and individual. The experience of this book is one best quaffed with solitude and a willingness to withhold judgement. No need to complain (as some reviewers have posted) about Cli-fan, "fan-boy" service, or even incomplete resolution. My advice is to accept it as precious flotsam tossed upon your literary beach, from the ever growing ocean of works being churned out of the great publishing houses (of Ursa Minor - I still miss you Mr. Adams).
A beautiful graphic novel set in a near future where a huge war has led many people to take refuge in an island that becomes a home to old sorts of misfits and traditional traditional sin (it seems sort of like Venice). The story centers around two telepaths and their journey to the mainland. It was all very beautiful but also had very little explication so it was hard to really know what was happening or care that much. Still, is a fast read (not much text) and is, indeed, beautiful.
Beautiful colors and brushwork, but some of the art felt a bit caricature-y. Also, I’m not sure I understand any of the story. Very little context or time spent explaining the world or the conflict.
Manuele Fior recurre a una combinación de lenguaje poético y simbólico para adentrarse en un mundo que no es necesario comprender para sentirlo íntimamente cercano. La estructura clásica de planteamiento, nudo y desenlace queda superada por las imágenes evocadoras y la capacidad de los personajes de despertar sensaciones e impresiones en vez de mostrarse a través de las acciones. Audaz y bello a partes iguales.
De la télépathie, une Venise post-apo nommée Célestia, une intertextualité avec Pierrot de la Lune. Un dessin des paysages incroyable, des personnages aux airs inquiétants. Onirique, abstrait, une lecture qui ne fera pas mouche à tous les coups. Perdu dans les limbes du scénario, ce récit ne sera pas pour moi un coup de cœur.
Comme d’habitude avec Manuele Fior, c’est magnifique, et chaque planche est un régal. Chaque planche et chaque case est une nouvelle pépite. Je n’ai néanmoins pas réussi a entrer dans l’histoire, qui se veut sans doute (trop) abstraite.
La premisa me había llamado la atención, pero al final resulta confuso. Me gusta el mundo apocalíptico que se ha visto, las personas telépatas, y las vibes que desprende en general. Sin embargo no he llegado a entender ni la mitad.