"Ο δρόμος και πάλι" αποτελείται από έντεκα νέα ποιήματα που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Στοχαστικά, με έντονη αποφθεγματικότητα και έναν τόνο απολογισμού, με τη γνώριμη προτίμηση του Τίτου Πατρίκιου στον διαλεκτικό τρόπο σκέψης και έναν ρυθμό που αξιοποιεί τη φυσικότητα της καθημερινής ομιλίας, τα ποιήματα της συλλογής αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα στον αναγνώστη.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ
Ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν κάνουμε ό,τι κι αν σιωπηλά ή φωναχτά αναψηλαφούμε κάποιοι άλλοι, μικρά παιδιά ακόμα θα ζήσουν τα ίδια χιλιοειπωμένα βάσανα τις ίδιες απρόσμενες χαρές, θα προσπαθήσουν ν’ ανοίξουν καινούργιους δρόμους, ξεκινώντας όμως από έναν που δεν διαφέρει και πολύ απ’ τον δικό μας κάποτε αλλάζοντας, κάποτε ταλαιπωρώντας κάποτε ομορφαίνοντας τη ζωή ζωή με χίλια πρόσωπα, ζωή μοναδική ζωή δική μας και των άλλων.
Ο Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, γιος των ηθοποιών Σπύρου και Λέλας Πατρικίου. Το 1946 ολοκλήρωσε τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για κάποια χρόνια ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952) και κατά τη διετία 1952-1953 στον Άη Στράτη, από όπου επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια εξορίστου. Από το 1959 ως το 1964 σπούδασε κοινωνιολογία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού και πήρε μέρος σε έρευνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο παράνομο καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco στο Παρίσι και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967. Στην Αθήνα εργάστηκε επίσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών. Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων...
Ό,τι κι αν λέμε ό,τι κι αν κάνουμε Ό,τι και αν σιωπηλά ή φωναχτά αναψηλαφούμε Κάποιοι άλλοι, μικρά παιδιά ακόμα θα ζήσουν τα ίδια χιλιοειπωμένα βάσανα τις ίδιες απρόσμενες χαρές, θα προσπαθήσουν ν’ ανοίξουν καινούριους δρόμους ξεκινώντας όμως από έναν που δε διαφέρει και πολύ από το δικό μας κάποτε αλλάζοντας, κάποτε ταλαιπωρώντας κάποτε ομορφαίνοντας τη ζωή ζωή με χίλια πρόσωπα, ζωή μοναδική ζωή δική μας και των άλλων.
Τίτος Πατρίκιος η μεγάλη μου καψούρα. Ήθελα και άλλο….