What do you think?
Rate this book
Berlin: Πρώτος Θάνατος
Καλωσορίσατε στην Μπερλίν..την πόλη όπου δεν ξημερώνει ποτέ!
Μια πόλη όπου οι απέθαντοι συμβιώνουν με τους ζωντανούς. Μια πόλη που την έκταση της σήψης και της διαφθοράς της ξεπερνά μονάχα το αιώνιο σκοτάδι της. Μια πόλη που θα μπορούσε να είναι η Κόλαση, αν κάποιος είχε αντικαταστήσει τις φωτιές και τους λάκκους με το θειάφι με ατσάλινους ουρανοξύστες και επιβλητικά κτίρια που ξεφυτρώνουν μέσα από το χάος της δαιδαλώδους ρυμοτομίας της.
Μια πόλη των νεκρών ονείρων και των χαμένων ψυχών.
Μια τέτοια ψυχή είναι και ο Ράντολφ Κάρτερ, ιδιωτικός ντετέκτιβ για μικροϋποθέσεις που μετά βίας τού εξασφαλίζουν τα απαραίτητα χρήματα για τα ποτά του στο Los Antiguos, το μπαρ όπου περνά τον περισσότερο καιρό του.
Όταν όμως ένας μυστηριώδης πελάτης θα τον προσλάβει για μια υπόθεση που αρχικά μοιάζει να είναι μια απλή περίπτωση κλοπής και εξαφάνισης, ο Κάρτερ θα μπλεχτεί σε έναν ατέρμονο λαβύρινθο τρόμου και αίματος που οδηγεί μέσα από τα στενά δρομάκια και τις αγορές της Μπερλίν στο κατώφλι του άλλου κόσμου...
Μια πόλη όπου οι απέθαντοι συμβιώνουν με τους ζωντανούς. Μια πόλη που την έκταση της σήψης και της διαφθοράς της ξεπερνά μονάχα το αιώνιο σκοτάδι της. Μια πόλη που θα μπορούσε να είναι η Κόλαση, αν κάποιος είχε αντικαταστήσει τις φωτιές και τους λάκκους με το θειάφι με ατσάλινους ουρανοξύστες και επιβλητικά κτίρια που ξεφυτρώνουν μέσα από το χάος της δαιδαλώδους ρυμοτομίας της.
Μια πόλη των νεκρών ονείρων και των χαμένων ψυχών.
Μια τέτοια ψυχή είναι και ο Ράντολφ Κάρτερ, ιδιωτικός ντετέκτιβ για μικροϋποθέσεις που μετά βίας τού εξασφαλίζουν τα απαραίτητα χρήματα για τα ποτά του στο Los Antiguos, το μπαρ όπου περνά τον περισσότερο καιρό του.
Όταν όμως ένας μυστηριώδης πελάτης θα τον προσλάβει για μια υπόθεση που αρχικά μοιάζει να είναι μια απλή περίπτωση κλοπής και εξαφάνισης, ο Κάρτερ θα μπλεχτεί σε έναν ατέρμονο λαβύρινθο τρόμου και αίματος που οδηγεί μέσα από τα στενά δρομάκια και τις αγορές της Μπερλίν στο κατώφλι του άλλου κόσμου...
- GenresGraphic NovelsComics
116 pages, Paperback
First published November 5, 2020
34 people want to read
About the author
Κυριάκος Αθανασιάδης
37 books8 followersΟ Κυριάκος Αθανασιάδης (1963) γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Επί τρεις δεκαετίες εργάστηκε στον χώρο των εκδόσεων ως επιμελητής, αναγνώστης-αξιολογητής πεζογραφίας και στέλεχος εκδοτικού οίκου. Έχει εκδώσει πάνω από πενήντα βιβλία πεζογραφίας, με το δικό του και με μία σειρά από ψευδώνυμα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
November 14, 2020
Βαθμολογία: 9/10
Πραγματικά πανέμορφο και άκρως ατμοσφαιρικό κόμικ. Σεναριακά είναι σαν να έχεις βάλει στο μίξερ Ρέιμοντ Τσάντλερ και Χ. Φ. Λάβραφτ. Εντάξει, η ιστορία δεν περιπλέκεται ιδιαίτερα και τελειώνει μάλλον γρήγορα, όμως το σχέδιο είναι από άλλο πλανήτη, λεπτομερές και προσεγμένο, με εντυπωσιακά καρέ και απίστευτη αποτύπωση μιας εξαιρετικά σκοτεινής και επικίνδυνης πόλης, με το υπερφυσικό να συνδυάζεται τέλεια με το σκληροτράχηλο νουάρ. Η γραφή στους διαλόγους και τις σκέψεις είναι απλή και κοφτή, όπως στα παλιομοδίτικα αμερικάνικα νουάρ, σίγουρα ταιριάζει με το όλο ύφος της ιστορίας. Θα βάλω πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια), πολύ απλά γιατί το σχέδιο τα σπάει. Είναι σίγουρο ότι ο Κούρτης έριξε πολύ δουλειά σε κάθε, μα κάθε καρέ, τόσο στις ανθρώπινες φιγούρες όσο και στο αστικό τοπίο (τους δρόμους, τα κτίρια, όλα αυτά). Πραγματικά πολύ καλή δουλειά, που εντυπωσιάζει και προσφέρει ένα απολαυστικό οφθαλμόλουτρο στους λάτρεις της ένατης τέχνης. Τέλος, θεωρώ ότι υπάρχει πολύ ψωμί σχετικά με την όλη κοσμοπλασία της Μπερλίν, είναι τόσα πολλά που μπορούν να γραφτούν για την πόλη και τους κατοίκους της. Όσον αφορά την έκδοση, είναι πανέμορφη και αντάξια της ποιότητας του κόμικ, με το μέγεθος να βοηθάει στο να αναδειχτεί όσο γίνεται περισσότερο το πανέμορφο σχέδιο.
Πραγματικά πανέμορφο και άκρως ατμοσφαιρικό κόμικ. Σεναριακά είναι σαν να έχεις βάλει στο μίξερ Ρέιμοντ Τσάντλερ και Χ. Φ. Λάβραφτ. Εντάξει, η ιστορία δεν περιπλέκεται ιδιαίτερα και τελειώνει μάλλον γρήγορα, όμως το σχέδιο είναι από άλλο πλανήτη, λεπτομερές και προσεγμένο, με εντυπωσιακά καρέ και απίστευτη αποτύπωση μιας εξαιρετικά σκοτεινής και επικίνδυνης πόλης, με το υπερφυσικό να συνδυάζεται τέλεια με το σκληροτράχηλο νουάρ. Η γραφή στους διαλόγους και τις σκέψεις είναι απλή και κοφτή, όπως στα παλιομοδίτικα αμερικάνικα νουάρ, σίγουρα ταιριάζει με το όλο ύφος της ιστορίας. Θα βάλω πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια), πολύ απλά γιατί το σχέδιο τα σπάει. Είναι σίγουρο ότι ο Κούρτης έριξε πολύ δουλειά σε κάθε, μα κάθε καρέ, τόσο στις ανθρώπινες φιγούρες όσο και στο αστικό τοπίο (τους δρόμους, τα κτίρια, όλα αυτά). Πραγματικά πολύ καλή δουλειά, που εντυπωσιάζει και προσφέρει ένα απολαυστικό οφθαλμόλουτρο στους λάτρεις της ένατης τέχνης. Τέλος, θεωρώ ότι υπάρχει πολύ ψωμί σχετικά με την όλη κοσμοπλασία της Μπερλίν, είναι τόσα πολλά που μπορούν να γραφτούν για την πόλη και τους κατοίκους της. Όσον αφορά την έκδοση, είναι πανέμορφη και αντάξια της ποιότητας του κόμικ, με το μέγεθος να βοηθάει στο να αναδειχτεί όσο γίνεται περισσότερο το πανέμορφο σχέδιο.
January 23, 2021
Σοβαρά; Του βάζετε τεσσάρια και πεντάρια; Αμεροληψία, θα αφήσω ένα μαραμένο τριαντάφυλλο (της Μπερλίν) στον τάφο σου.
Όλο μέλι-μέλι και από τηγανίτα τίποτα.
Ανάθεμα και αν ξέρει κανείς τι κάνει αυτό το σχέδιο με αυτό το σενάριο. Σαν μια Γιοχάνσον να έκατσε σε έναν Ντίνο Ηλιόπουλο επειδή τον λυπήθηκε που θολώνουν τα γυαλιά του. Ιστορία προσχηματική, τεμπέλικη, βαρετή, προβλέψιμη, αρπαχτή ολκής. Γιατί κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι ο Έλληνας κομιξόφιλος ζει σε εποχή silver age και κάτι τέτοια θα του είναι αρκετά; Υπάρχει και ένα ρημάδι ίντερνετ κύριοι, δεν χρειάζεται να έχουμε διαβάσει τα άπαντα των Brubaker/Philips για να έχουμε μια κάποια απαίτηση σε ποιότητα σεναρίου.
Το σχέδιο οκ, είχε κάποιες εξαιρετικές στιγμές. Φοβερά splash pages και πανοράματα της αλά Γκόθαμ πόλης (μπορούσαμε να κάνουμε και με ένα πιο πρωτότυπο όνομα από το Μπερλίν), ίσως να ήθελα να δω μεγαλύτερη φυσικότητα στα πρόσωπα και στα σώματα στις σκηνές δράσης, καθώς και μια κάποια περισσότερη "βρωμιά" που θα πλούτιζε παραπάνω το α/μ νουάρ στιλάκι. Το ότι είναι ψηφιακό του βάζει ένα ταβάνι, λείπει η γοητεία του χεριού. Βέβαια με τέτοιο σενάριο, θαύματα δεν γίνονται.
Ένα 2/5 καθαρά για το σχέδιο, και μόνο αν το αντιμετωπίσω ως art-book και ξεχάσω να διαβάζω τα μπαλόνια.
Όλο μέλι-μέλι και από τηγανίτα τίποτα.
Ανάθεμα και αν ξέρει κανείς τι κάνει αυτό το σχέδιο με αυτό το σενάριο. Σαν μια Γιοχάνσον να έκατσε σε έναν Ντίνο Ηλιόπουλο επειδή τον λυπήθηκε που θολώνουν τα γυαλιά του. Ιστορία προσχηματική, τεμπέλικη, βαρετή, προβλέψιμη, αρπαχτή ολκής. Γιατί κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι ο Έλληνας κομιξόφιλος ζει σε εποχή silver age και κάτι τέτοια θα του είναι αρκετά; Υπάρχει και ένα ρημάδι ίντερνετ κύριοι, δεν χρειάζεται να έχουμε διαβάσει τα άπαντα των Brubaker/Philips για να έχουμε μια κάποια απαίτηση σε ποιότητα σεναρίου.
Το σχέδιο οκ, είχε κάποιες εξαιρετικές στιγμές. Φοβερά splash pages και πανοράματα της αλά Γκόθαμ πόλης (μπορούσαμε να κάνουμε και με ένα πιο πρωτότυπο όνομα από το Μπερλίν), ίσως να ήθελα να δω μεγαλύτερη φυσικότητα στα πρόσωπα και στα σώματα στις σκηνές δράσης, καθώς και μια κάποια περισσότερη "βρωμιά" που θα πλούτιζε παραπάνω το α/μ νουάρ στιλάκι. Το ότι είναι ψηφιακό του βάζει ένα ταβάνι, λείπει η γοητεία του χεριού. Βέβαια με τέτοιο σενάριο, θαύματα δεν γίνονται.
Ένα 2/5 καθαρά για το σχέδιο, και μόνο αν το αντιμετωπίσω ως art-book και ξεχάσω να διαβάζω τα μπαλόνια.
November 22, 2020
Αριστούργημα,το στορι,τα σκίτσα,η έκδοση,όλα!
March 8, 2023
Το σχέδιο του Κούρτη για το Η μοναξιά της Αβύσσου με είχε προϊδεάσει για κάτι καλό. Αλλά αυτό... αυτό δεν το περίμενα, παρά που είχα διαβάσει και το εξτραδάκι που είχε δημοσιευτεί στον Μπλε Πλανήτη. Είναι σαν να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Φριτς Λανγκ, αχανή, απειλητικό και ταυτόχρονα γοητευτικό και βαμπ. Και το σενάριο του Αθανασιάδη (που αναγνώρισα τη φωνή του, κρυμμένη πίσω από τις εξυπνακίστικες κορώνες του Κάρτερ) πόσο ταιριαστό στο μεγαλείο της Μπερλίν. Το μόνο που με έκανε να βαρεθώ (ίσως ; ) ήταν ο ίδιος ο Κάρτερ, πιθανόν γιατί πλέον τα σκληρά αντράκια τύπου Μάικ Χάμερ (ή οι τσαχπίνηδες ανάλογοί τους όπως ο Λέμμυ Κώσιον) δε με ενθουσιάζουν πια.
December 4, 2020
Σας έχει ποτέ κοπεί η ανάσα βλέποντας κάτι πολύ πολύ όμορφο?
Αν όχι, τότε πάρτε και διαβάστε το συγκεκριμένο graphic novel!
Πρώτη φορά έκανα να διαβάσω κάτι σχετικά μικρό σε έκταση τόσες μέρες. Και το έκανα επίτηδες. Δεν ήθελα να το τελειώσω... Ήθελα απλά να το χαζεύω με τις ώρες. Όπως άλλωστε έκανα.
Δε χόρταινα να κοιτάω κάθε καρέ, κάθε πρόσωπο, κάθε γωνίτσα της σελίδας!
Ακούγομαι υπερβολική? Μπορεί. Αλλά αυτή είναι η άποψή μου.
Είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα μπιρμπιλωτά μου ματάκια αυτό το χρόνο!
Η ιστορία έχει αυτή τη γλυκιά μαυρίλα που σε πλακώνει και σε ταράζει ταυτόχρονα...
Οι χαρακτήρες αισθησιακοί. Τα σχέδια οργασμικά!
Δε περιγράφω άλλο... Περιμένω τη συνέχεια απλά...
Αν όχι, τότε πάρτε και διαβάστε το συγκεκριμένο graphic novel!
Πρώτη φορά έκανα να διαβάσω κάτι σχετικά μικρό σε έκταση τόσες μέρες. Και το έκανα επίτηδες. Δεν ήθελα να το τελειώσω... Ήθελα απλά να το χαζεύω με τις ώρες. Όπως άλλωστε έκανα.
Δε χόρταινα να κοιτάω κάθε καρέ, κάθε πρόσωπο, κάθε γωνίτσα της σελίδας!
Ακούγομαι υπερβολική? Μπορεί. Αλλά αυτή είναι η άποψή μου.
Είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα μπιρμπιλωτά μου ματάκια αυτό το χρόνο!
Η ιστορία έχει αυτή τη γλυκιά μαυρίλα που σε πλακώνει και σε ταράζει ταυτόχρονα...
Οι χαρακτήρες αισθησιακοί. Τα σχέδια οργασμικά!
Δε περιγράφω άλλο... Περιμένω τη συνέχεια απλά...
December 6, 2020
Το επιβλητικό μέγεθος του τόμου, το εξαιρετικό σκίτσο, η μίξη νουάρ αστυνομικού του '30 με στοιχεία horror είναι κάτι πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα (τουλάχιστον από όσο γνωρίζω) οπότε δεν γινόταν να μην το αποκτήσω με το που κυκλοφόρησε.
Ολόκληρη η κριτική υπάρχει στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.lefalok.gr/diabasame-diab...
Ολόκληρη η κριτική υπάρχει στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.lefalok.gr/diabasame-diab...
November 28, 2020
Κριτική στο Smassing Culture
Lovecraft και ζόμπι σε nοir σκηνικό
Μία από τις πιο ιδιαίτερες δουλειές που έχουμε δει εδώ και καιρό, ίσως ακόμα περισσότερο και εξαιτίας της (νέας) καραντίνας μέσα στην οποία κυκλοφόρησε είναι το Berlin: Πρώτος Θάνατος, μια σκοτεινή noir/horror ιστορία σε σενάριο του Κυριάκου Αθανασιάδη και σε σχέδιο του Νικόλα Κούρτη, από τις εκδόσεις Jemma Press.
Kαι είναι ιδιαίτερη όχι μόνο για το σμίξιμο κλασσικών noir στοιχείων με μια γοτθική ή και καθαρά horror αισθητική, πράγματα που αποτελούν κάτι το ασυνήθιστο στην ελληνική σκηνή, αλλά και για την προσοχή με την οποία οι δύο δημιουργοί έχουν φιλοτεχνήσει το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα η ιστορία, την ίδια τη μόνιμα βροχερή πόλη της Μπερλίν (και όχι Βερολίνου), μια μητροπολιτική χοάνη γεμάτη γοτθικά και επιβλητικά δυσοίωνα μπρουταλιστικά οικοδομήματα και ανθρώπους μεταφορικά ή και κυριολεκτικά νεκρούς. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις στην Μπερλίν» μας υπενθυμίζει με μια τελετουργική επανάληψη ο πρωταγωνιστής. Πολλοί από αυτούς δεν είναι (μόνο) φυσικοί αλλά απλωνουν τα πλοκάμια τους σε εφιαλτικές, αλλοδιάστατες καταστάσεις, μεταξύ θανάτου και ζωής.
Η Μπερλίν μέσα από το επιβλητικό, φωτορεαλιστικό σχέδιο του Κούρτη απλώνεται σε μια απέραντη έκταση, χωρίς αρχή ή τέλος, πάνω η κάτω. Κάθε καρέ στο οποίο ο πρωταγωνιστής χάνεται όλο και πιο βαθιά σε αυτή, αναζητώντας τη femme fatale της ιστορίας του, είναι επιβλητικό και μνημειώδες. Η πόλη αυτή μοιάζει ζωντανή, μια ύπαρξη πέρα από τους κατοίκους της, και μάλιστα πρωταγωνιστεί στην ιστορία, στο ίδιον βαθμό (ή και μεγαλύτεροίσως) από ότι ο Lovecraft-ικός ντεντέκτιβ Ράντολφ Κάρτερ.
Η μιαρή και μολυσματική πόλη παίρνει τη συμβολική θέση ενός (κοινωνικού) ψυχισμού, γεμάτου φαντάσματα από το παρελθόν, τρόμους για το μέλλον, δηλητήρια από το παρόν. Η Μπερλίν βρίθει από λυκανθρώπους, ζόμπι, Εμπρηστές και lovecraft- ικά πλοκαμοειδή και αντιανθρώπινα πλάσματα, όλα παρμένα από τη δυτική παράδοση του τρόμου και απεικονισμένα με τα συμβολικά μέσα του noir ως είδους αφήγησης. Καταδυόμενοι σε αυτή οι αναγνώστες μαζί με τον πρωταγωνιστή, σπρωγμένοι από μια ενόρμησης ζωής, σφιχταγκαλιασμένης με τον θάνατο, παρατηρούν το ατέλειωτο αστικό τοπίο να τους καταπίνει. Και αισθάνονται ασυνήθιστα οικεία με αυτό.
Γιατί το πιο θλιβερό πράγμα σε αυτή δεν είναι οι νεκροζώντανοι που προσπαθούν να ζήσουν, αλλά οι άνθρωποι που δρουν σα νεκροί, που έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Βέβαια στο noir τοπίο, αυτός ο μηδενισμός ελάχιστες φορές δρα ως κάτι παραπάνω από μια τάση απόδρασης. Ή, όπως εδώ, μιας απελπισμένης αντίστασης που αγκαλιάζει την καταστροφή και θέτει την εκδίκηση πάνω από όλα. Γνωρίζοντας, μέσα μας, πόσο πραγματικά σαθρή είναι η κοινωνία (της Μπερλίν) δύσκολα η αλήθεια είναι μπορούμε να αρνηθούμε έστω αυτή τη λογική. Η Μπερλίν είναι τόσο τεράστια, που στην ιστορία πιάνει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος από όσο θα περίμενε κανείς, αφήνοντα�� τελικά χώρο για ένα κάπως γραμμικό σενάριο, χωρίς τις περιπλοκές που θα είχε μια noir ιστορία. Αυτό βέβαια δικαιολογείται και από το ότι δεν είναι παρά η πρώτη από τις περιπέτειες του Ράντολφ Κάρτερ στην Μπερλίν…
Σε αυτό το γνήσια αστικό τοπίο, παρά τις horror προεκτάσεις του, η ιδιαίτερα γραμμένη μορφή του πρωταγωνιστή Ράντολφ Κάρτερ είναι ίσως και μια δύναμη συντήρησης. Μπορεί ο μονόλογος του να είναι πολλές φορές η μόνη συντροφιά του αναγνώστη, όμως δύσκολα μπορεί να γίνει συμπαθητικός σε αυτόν. Πολύ πιο κοντά στη στερεοτυπική μορφή του hard bolied ντετέκτιβ, από αυτές που έλαμψαν στα πρώτα βήματα των noir στις ΗΠΑ, ο Κάρτερ δίνει την απαραίτητη, αλλά ψυχρή ξενάγηση στην πόλη και τους χαρακτήρες της. Επικεντρωμένος και αυτός στην επιβίωση και τη φυγή από τη θλιβερή πραγματικότητα, είναι αποφασισμένος να μην αφήσει την Μπερλίν να τον νικήσει, με κάθε κόστος. Ψυχικό ή άλλους είδους.
Οι αρετές του Αθανασιάδη στους χαρακτήρες λάμπουν περισσότερο στις δύο femme fatale της ιστορίας του, της βρυκόλακα Ντανς και της κυνηγημένης Σούαν. Η πρώτη, την οποία οι αναγνώστες είχαν δει και στον πέμπτο τεύχος του Μπλε Κομήτη (με διαφορετικό σχέδιο και εντελώς άλλη ατμόσφαιρα) δίνει μια συναισθηματική βαρύτητα όχι μόνο στον πρωταγωνιστή, αλλά και στην ιστορία. Παρότι τέρας η ίδια, ανθρωποποιεί με τη τραγικότητα της τους χαρακτήρες που την περιβάλλουν. Ταυτόχρονα η ίδια εμφανίζεται ως η πιο συνειδητοποιημένη φιγούρα στην ιστορία, γνωρίζει, βαθιά μέσα της, πως η Μπερλίν είναι ατέλειωτη και προσοπωποιεί την επιλογή της παράδοσης στις δυνάμεις της
Από την άλλη, η Σουάν λειτουργεί αντιθετικά, αντιστεκόμενη στις συνέπειες που έχει η εκμετάλλευση. Ο χαρακτήρας της δεν παραδίνεται στον πόνο, δρα αποφασιστικά και εκτελεί, με την απρόθυμη βοήθεια του Κάρτερ, ένα απελπισμένο σχέδιο να ξεφύγει από μια σήψη κοινωνική και προσωπική. Ό,τι και αν της στοιχίσει. Η Σούαν είναι, παρά τις λίγες γραμμές διαλόγου της, ίσως τελικά και ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας της ιστορίας.
Ο Πρώτος Θάνατος σίγουρα ανοίγει την όρεξη στους αναγνώστες να συνεχίσουν να εξερευνούν την αχανή γοτθική μητρόπολη (τους). Έτσι και αλλιώς, όπως λέει και ο Κάρτερ, «υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις στην Μπερλίν».
Lovecraft και ζόμπι σε nοir σκηνικό
Μία από τις πιο ιδιαίτερες δουλειές που έχουμε δει εδώ και καιρό, ίσως ακόμα περισσότερο και εξαιτίας της (νέας) καραντίνας μέσα στην οποία κυκλοφόρησε είναι το Berlin: Πρώτος Θάνατος, μια σκοτεινή noir/horror ιστορία σε σενάριο του Κυριάκου Αθανασιάδη και σε σχέδιο του Νικόλα Κούρτη, από τις εκδόσεις Jemma Press.
Kαι είναι ιδιαίτερη όχι μόνο για το σμίξιμο κλασσικών noir στοιχείων με μια γοτθική ή και καθαρά horror αισθητική, πράγματα που αποτελούν κάτι το ασυνήθιστο στην ελληνική σκηνή, αλλά και για την προσοχή με την οποία οι δύο δημιουργοί έχουν φιλοτεχνήσει το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα η ιστορία, την ίδια τη μόνιμα βροχερή πόλη της Μπερλίν (και όχι Βερολίνου), μια μητροπολιτική χοάνη γεμάτη γοτθικά και επιβλητικά δυσοίωνα μπρουταλιστικά οικοδομήματα και ανθρώπους μεταφορικά ή και κυριολεκτικά νεκρούς. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις στην Μπερλίν» μας υπενθυμίζει με μια τελετουργική επανάληψη ο πρωταγωνιστής. Πολλοί από αυτούς δεν είναι (μόνο) φυσικοί αλλά απλωνουν τα πλοκάμια τους σε εφιαλτικές, αλλοδιάστατες καταστάσεις, μεταξύ θανάτου και ζωής.
Η Μπερλίν μέσα από το επιβλητικό, φωτορεαλιστικό σχέδιο του Κούρτη απλώνεται σε μια απέραντη έκταση, χωρίς αρχή ή τέλος, πάνω η κάτω. Κάθε καρέ στο οποίο ο πρωταγωνιστής χάνεται όλο και πιο βαθιά σε αυτή, αναζητώντας τη femme fatale της ιστορίας του, είναι επιβλητικό και μνημειώδες. Η πόλη αυτή μοιάζει ζωντανή, μια ύπαρξη πέρα από τους κατοίκους της, και μάλιστα πρωταγωνιστεί στην ιστορία, στο ίδιον βαθμό (ή και μεγαλύτεροίσως) από ότι ο Lovecraft-ικός ντεντέκτιβ Ράντολφ Κάρτερ.
Η μιαρή και μολυσματική πόλη παίρνει τη συμβολική θέση ενός (κοινωνικού) ψυχισμού, γεμάτου φαντάσματα από το παρελθόν, τρόμους για το μέλλον, δηλητήρια από το παρόν. Η Μπερλίν βρίθει από λυκανθρώπους, ζόμπι, Εμπρηστές και lovecraft- ικά πλοκαμοειδή και αντιανθρώπινα πλάσματα, όλα παρμένα από τη δυτική παράδοση του τρόμου και απεικονισμένα με τα συμβολικά μέσα του noir ως είδους αφήγησης. Καταδυόμενοι σε αυτή οι αναγνώστες μαζί με τον πρωταγωνιστή, σπρωγμένοι από μια ενόρμησης ζωής, σφιχταγκαλιασμένης με τον θάνατο, παρατηρούν το ατέλειωτο αστικό τοπίο να τους καταπίνει. Και αισθάνονται ασυνήθιστα οικεία με αυτό.
Γιατί το πιο θλιβερό πράγμα σε αυτή δεν είναι οι νεκροζώντανοι που προσπαθούν να ζήσουν, αλλά οι άνθρωποι που δρουν σα νεκροί, που έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Βέβαια στο noir τοπίο, αυτός ο μηδενισμός ελάχιστες φορές δρα ως κάτι παραπάνω από μια τάση απόδρασης. Ή, όπως εδώ, μιας απελπισμένης αντίστασης που αγκαλιάζει την καταστροφή και θέτει την εκδίκηση πάνω από όλα. Γνωρίζοντας, μέσα μας, πόσο πραγματικά σαθρή είναι η κοινωνία (της Μπερλίν) δύσκολα η αλήθεια είναι μπορούμε να αρνηθούμε έστω αυτή τη λογική. Η Μπερλίν είναι τόσο τεράστια, που στην ιστορία πιάνει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος από όσο θα περίμενε κανείς, αφήνοντα�� τελικά χώρο για ένα κάπως γραμμικό σενάριο, χωρίς τις περιπλοκές που θα είχε μια noir ιστορία. Αυτό βέβαια δικαιολογείται και από το ότι δεν είναι παρά η πρώτη από τις περιπέτειες του Ράντολφ Κάρτερ στην Μπερλίν…
Σε αυτό το γνήσια αστικό τοπίο, παρά τις horror προεκτάσεις του, η ιδιαίτερα γραμμένη μορφή του πρωταγωνιστή Ράντολφ Κάρτερ είναι ίσως και μια δύναμη συντήρησης. Μπορεί ο μονόλογος του να είναι πολλές φορές η μόνη συντροφιά του αναγνώστη, όμως δύσκολα μπορεί να γίνει συμπαθητικός σε αυτόν. Πολύ πιο κοντά στη στερεοτυπική μορφή του hard bolied ντετέκτιβ, από αυτές που έλαμψαν στα πρώτα βήματα των noir στις ΗΠΑ, ο Κάρτερ δίνει την απαραίτητη, αλλά ψυχρή ξενάγηση στην πόλη και τους χαρακτήρες της. Επικεντρωμένος και αυτός στην επιβίωση και τη φυγή από τη θλιβερή πραγματικότητα, είναι αποφασισμένος να μην αφήσει την Μπερλίν να τον νικήσει, με κάθε κόστος. Ψυχικό ή άλλους είδους.
Οι αρετές του Αθανασιάδη στους χαρακτήρες λάμπουν περισσότερο στις δύο femme fatale της ιστορίας του, της βρυκόλακα Ντανς και της κυνηγημένης Σούαν. Η πρώτη, την οποία οι αναγνώστες είχαν δει και στον πέμπτο τεύχος του Μπλε Κομήτη (με διαφορετικό σχέδιο και εντελώς άλλη ατμόσφαιρα) δίνει μια συναισθηματική βαρύτητα όχι μόνο στον πρωταγωνιστή, αλλά και στην ιστορία. Παρότι τέρας η ίδια, ανθρωποποιεί με τη τραγικότητα της τους χαρακτήρες που την περιβάλλουν. Ταυτόχρονα η ίδια εμφανίζεται ως η πιο συνειδητοποιημένη φιγούρα στην ιστορία, γνωρίζει, βαθιά μέσα της, πως η Μπερλίν είναι ατέλειωτη και προσοπωποιεί την επιλογή της παράδοσης στις δυνάμεις της
Από την άλλη, η Σουάν λειτουργεί αντιθετικά, αντιστεκόμενη στις συνέπειες που έχει η εκμετάλλευση. Ο χαρακτήρας της δεν παραδίνεται στον πόνο, δρα αποφασιστικά και εκτελεί, με την απρόθυμη βοήθεια του Κάρτερ, ένα απελπισμένο σχέδιο να ξεφύγει από μια σήψη κοινωνική και προσωπική. Ό,τι και αν της στοιχίσει. Η Σούαν είναι, παρά τις λίγες γραμμές διαλόγου της, ίσως τελικά και ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας της ιστορίας.
Ο Πρώτος Θάνατος σίγουρα ανοίγει την όρεξη στους αναγνώστες να συνεχίσουν να εξερευνούν την αχανή γοτθική μητρόπολη (τους). Έτσι και αλλιώς, όπως λέει και ο Κάρτερ, «υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις στην Μπερλίν».
January 29, 2021
Ένα πολύ καλοφτιαγμένο ελληνικό κόμικ, νουάρ και τρόμου, το οποίο αξίζει να διαβάσεις!
October 17, 2022
Η εικαστική δουλειά είναι άψογη. Το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο για να αναδείξει τις πλούσιες σε λεπτομέρειες ολοσέλιδες απεικονίσεις της μετα-γοτθικής, νουάρ πολιτείας Μπερλίν. Το σενάριο όμως απογοητεύει κάπως, αφού πατά σε δοκιμασμένα κλισέ και γενικά φέρνει την ιστορία πιο κοντά στον αφηγηματικό κανόνα των αμερικάνικων mainstream comics. Σίγουρα είναι πολλά υποσχόμενη η συνεργασία Αθανασιάδη και Κούρτη αλλά προσωπικά μου άρεσε καλύτερα η προσέγγιση που έκαναν σε ένα "prequel" στο περιοδικό Μπλε Κομήτης (η ιστορία παρουσιάζεται αυτόνομα στο τέλος του βιβλίου μαζί με άλλα εξτραδάκια).
Αξίζει να το διαβάσετε αν μη τι άλλο για την επιβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί.
Αξίζει να το διαβάσετε αν μη τι άλλο για την επιβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί.
July 6, 2021
Πιθανότατα από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της περασμένης χρονιάς...
Το Μπερλίν πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα σχεδιασμένα ελληνικά κόμικ ενώ παράλληλα είναι ένα από τα πιο κακογραμμένα.
Είναι πράγματι κρίμα.
Το Μπερλίν πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα σχεδιασμένα ελληνικά κόμικ ενώ παράλληλα είναι ένα από τα πιο κακογραμμένα.
Είναι πράγματι κρίμα.
June 6, 2021
Κριτική σύντομα στο περιοδικό 'Αλλόκοσμες Ιστορίες'
July 10, 2021
Berlin, sin city & Στέλλα Άνταμς!! Δυνατό και αντισυμβατικό 💚💚💚
July 4, 2021
Φανταστικό σχέδιο. Σου δίνει την αίσθηση μιας απέραντης πόλης και ταυτόχρονα ένα αίσθημα κλειστοφοβίας. Βρήκα πολύ πρωτότυπο ότι όλοι ζουν στην ίδια πόλη (άνθρωποι, λυκάνθρωποι, βαμπίρ). Το προτείνω και θα περιμένω να βγει ο δεύτερος τόμος.
May 23, 2021
Ένα εγχώριο κόμικ που επιδεικνύει περίφανα τις επιρροές του, από τον Λάβκραφτ και το νεο-νουάρ μέχρι το World of Darkness και το Dark City. Το ταλέντο των συντελεστών όμως, τόσο του σεναρίστα στα breakdowns και την χρήση των διαλόγων, όσο και του σχεδιαστή που θα μπορούσε άνετα να είχε 20χρονη καρίερα στο 2000AD, παραδίδει υποδειγματικά την pulp ιστορία του πρώτου(;) τόμου και ελπίζω σύντομα σε συνέχειά της...
June 30, 2022
A Greek Sin City. That's enough for me!
Displaying 1 - 15 of 15 reviews