Becoming Eichmann: Rethinking the Life, Crimes, and Trial of a "Desk Murderer"

by David Cesarani

In charge of the logistical apparatus of mass deportation and extinction, Adolf Eichmann was at the center of the Nazi genocide against the Jews. He was personally responsible for transporting over two million Jews to their deaths in Auschwitz-Birkenau and other death camps. This is the first account of Eichmann's life to appear since the aftermath of his famous trial in 1961 and his subsequent execution in Jerusalem a year later. It reveals that the depiction of Eichmann as a loser who drifted into the ranks of the SS is a fabrication that conceals Eichmann's considerable abilities and his early political development. Drawing on recently unearthed documents, David Cesarani shows how Eichmann became the Reich's "expert" on Jewish matters and reveals his initially cordial working relationship with Zionist Jews in Germany, despite his intense anti-Semitism. Cesarani explains how the massive ethnic cleansing Eichmann conducted in Poland in 1939-40 was the crucial bridge to his later role in the mass deportation of the Jews. And Cesarani argues controversially that Eichmann was not necessarily predisposed to mass murder, exploring the remarkable, largely unknown period in Eichmann's early career when he first learned how to become an administrator of genocide. This challenging work deepens our understanding of Adolf Eichmann and offers fresh insights both into the operation of the Final Solution and the making of its most notorious perpetrator.

Genres: History, Holocaust, Biography, World War II, Nonfiction, Germany, European History

472 pages, Hardcover

First published January 1, 2004

About the author

David Cesarani OBE was an English historian who specialised in Jewish history, especially the Holocaust.

Reviews

[Lewis Weinstein · Rating 5 out of 5]

Lots of useful detail on Eichmann ... so far I have read through 1938 in preparation to write the next sections of the sequel to A FLOOD OF EVIL ... my idea is to have my fictional character Berthold Becker work with Eichmann regarding Nazi efforts to accelerate Jewish emigration from Germany and Austria (after 1938 Anchluss). Later, when I get to those years in my novel, I will read about Eichmann's role in the Holocaust.

[Mary · Rating 4 out of 5]

Good book. I've read so many books about the Nazi era but never truly understood how the Final Solution came about until now. By having Eichmann's life walk us through those years, it becomes clear that the Holocaust wasn't a leap into madness, but a step-by-step process that eased otherwise sane men into utterly insane depravity.
Highly recommend it.

[James · Rating 4 out of 5]

Excellent book. If you've read Arendt on the topic and think you know what's what, you're wrong. Cesarani patiently makes a case for putting Arendt on the shelf when it comes to Mr. Eichmann. Considerably more nuanced and far greater in scope. Unlike Arendt, Cesarani didn't phone this one in.

[Peter · Rating 5 out of 5]

Excellent book about what moved Adolf Eichmann to act like he did. The author starts with the story of Eichmann's life and rise within the Nazi party and SS and SD organizations, and his role therein. At the end of the war he described Eichmann on the run and his eventual flight to Argentina. The ten years he lived pretty much worry free in South America, together with his wife and children who joined him there (under their own names) when he felt it was safe enough, is well described and leads up to his capture by Mossad agents in 1960.

His trial is described well, and shows both the mistakes of the prosecutor and the defense attorney. During his trial the prosecutor tried to pin the entire Final Solution on him, and even though what Eichmann did was horrible, he did not by himself write the policy that he ended up enforcing.

An interesting bit of information was unfolded during the appeals hearings, when Eichmann's attorney (Servatius) demanded that Hans Globke be questioned (page 315):

"Even more stunning , he [Servatius] demanded to question Hans Globke, who in 1936 had written a legal interpretation of the Nuremberg Laws. He was now the State Secretary to the German Chancellery and a senior official in Konrad Adenauer's government."

Hans Globke who authored and co-authored numerous laws that enabled the Nazi state and by extend made possible the persecution of the Jews and in the end the Holocaust. Hans Globke, who also served as chief legal adviser for Eichmann's department. Konrad Adenauer, Globke's protector, covered for him while Eichmann was executed in Israel for his part in the Nazi regime and the Final solution. And with Globke, there were many more like him who escaped judgement all together for the crimes they committed during the Nazi regime. Quite the hypocrisy, especially since it was a known fact in the governments of the US and Britain.

The book deals well with the aftermath of Eichmann's trial and execution. It explains how it created excellent teaching opportunities for the younger generation and opened up a dialogue about what had happened during the war years. At the time most people chose to talk as little as possible about it for varied reasons. The trial of Eichmann caused an influx of studies and books about the war, it's lead characters and of course Eichmann. The author shows the discrepancies between these studies and the context in which they were written. The most notable work to be published as a direct result of the Eichmann trial was Hannah Ahrendt's 'Eichmann in Jerusalem'.

Cesarani writes (page 367): "The capacity to do what he did was not, however, inborn. Eichmann was not 'hard-wired' to become an accomplice to atrocities. The key to understanding Adolf Eichmann lies not in the man, but in the ideas that possessed him, the society in which they flowed freely, the political system that purveyed them, and the circumstances that made them acceptable. What Eichmann did was made possible by the dehumanization of the Jews, the construction of the Jewish people as an abstract racial-biological threat and a political enemy, and the disabling of inhibitions against killing. Anyone subject to these processes might have behaved in the same way, be it in a totalitarian state or a democracy."

He concludes with the following: "Now, in the twenty-first century, in a world awash with refugees and the victims of 'ethnic cleansing', when racism and fanaticism continue to dominate politics, and when international tribunals are trying the foot soldiers of genocide and their commanders in the military and political echelons, Eichmann appears more and more like a man of our time."

I thoroughly enjoyed this book about a chapter of history that enabled men like Eichmann to flourish.... sadly enough.

[Pete daPixie · Rating 4 out of 5]

Cesarani's 'Eichmann', published in 2004 gets four stars from me. The book is a complete biography of the subject, expertly researched, and a much needed review of the depictions from fifty years ago.
To be honest, before reading this, I knew little of Adolf Eichmann. I can remember the headlines plastered on the side of double decker busses, back in the early sixties. Since then my knowledge of the facts of this case has remained scant. My birthday falls on Yom HaShoah, so every year I get a reminder of state run genocide.
'Eichmann His Life and Crimes' is a fascinating biography. The normal German child from a normal German family, through years of a quite unremarkable education and youth, and onto unremarkable employment. So how did Mr Adolf Normal transform into an icon of the Nazi era? Was he just a cog in the totalitarean machine? Did he merely carry out orders from above, from the likes of Hitler,Himmler and Heydrich? Was he just another unimportant pen pusher amid the chaos of the Third Reich's 'Final Solution of the Jewish Problem'? Or was there lurking beneath the facade a rabid anti-semitic mass murderer?
The author cuts through the facets of Herr Normal to expose the psychological profile. All this is weaved through the events of WWII, Eichmann's escape to Argentina, his capture by Mossad and the ground breaking trial in Israel in '61,'62.
David Cesarani has produced a great history book here!

[Shayne · Rating 4 out of 5]

Strange how one little action at a time turned this man from a normal average person into a mass murderer. We must all realize that if we just go along with terrible things around us we can be slowly changed into doing those terrible things. One blind eye at a time.

[Karol Ch. · Rating 5 out of 5]

I and brother of mine were flying from Liverpool Airport. We noticed the book - it was year 2008-09 and I said: a good face.
Afterwards at Manchester Library I was extending the loan of this book a couple of times.
Then I have written the article for some Polish newspaper, about the main hero-murderer, and it was an enormous scandal in Polish media lasting for a fortnight...
I've added the phrases about Catholic Church's help for a hundred thousands of SS-men whose fled Europa after the war, due to the pope Pius XII.
It was shocking experience for me - the first, large, public writing...
At the moment I am writing in German, avoiding publishing any private outpourings...
Btw, the article - which I abundantly extended - got a lot of support...

Here I paste a tiny part of my article, which had at its peak 20 000 words (just showing off a little bit for the simple reason, that writing (creating the art) is everything for me).

The chapter: The trial and the execution.
(...) Różnoraki nacisk był wywierany na Hausnera, przeważnie przez członków izraelskiego rządu i prezydenta państwa, by odpowiednio wyeksponować proces i poruszyć wybrane, leżące w interesie państwa Izrael zagadnienia.
Proces rozpoczął się 11 kwietnia 1961 r. Eichmann, w ciemnym garniturze, typowy starszy pan – urzędnik, nie sprawiał wrażenia wpływowego działacza z Gestapo. Jego aparycja była silnie
myląca, co było częścią obrony, nakreślonej przez dr. Servatiusa.
Na pytanie dr. Landaua, czy oskarżony zrozumiał co mu zarzucano, padła odpowiedź: Jawohl (tak jest). Obrońca zaczął od długiej mowy sugerującej, jakoby państwo Izrael nie miało prawa sądzić jego klienta.
Po kilkudniowej wymianie argumentów z Hausnerem, dr Landau spytał Eichmanna, czy zgadza się z aktem oskarżenia. Eichmann odparł: W tym znaczeniu zarzutów – nie (miał tu na myśli różnice
między odpowiedzialnością prawną i moralną). Po tym Hausner wygłosił płomienną mowę oskarżającą. 56 dni zajęło oskarżeniu, przedstawienie dowodów i przesłuchanie 112. świadków. Dr Servatiusnie znalazł żadnych pytań dla ofiar obozów koncentracyjnych.
Zachował milczenie, zadając tylko gdzie niegdzie pytania tym ofiarom, których zeznania ewidentnie nie obciążały Eichmanna. Głównym celem Hausnera stało się udowodnienie osobistej odpowiedzialności Eichmanna. W międzyczasie, dr Servatius powołał się na 27 tomów pamiętników dr. Hansa Franka – Generalnego Gubernatora na ziemiach polskich. Zostało ujawnione i ogłoszone, że fraza: Adolf Eichmann, w ogóle we wspomnieniach nie występowała. Eichmann zachowywał obojętną postawę podczas zeznań świadków, o zbrodniach w gettach i obozach koncentracyjnych. Problemem, zarówno obrony jak i oskarżenia, była niemożność powołania świadków – funkcjonariuszy nazistowskich, którzy albo przebywali w więzieniach, albo zostaliby aresztowani natychmiast poprzybyciu do Izraela.
Zezwolono świadkom na zeznawanie zaoczne – zarówno na korzyść obrony, jak i oskarżenia. Zajmowano się następnie zbrodniami w Europie Zachodniej. Servatius twierdził, że zeznania pewnych nazistów wybielają ich, przypisując całą winę jego klientowi. Krzyżowe badanie, dokonane przez obrońcę, jednego z sędziów Procesu norymberskiego potwierdziło, że Eichmann nie był powiązany z Einsatzgruppen, które działały na wschodzie, za co odpowiedzialny był jego przełożony – Reinhard Heydrich. Jeden ze świadków – profesor psychologii, który po wojnie badał komendanta Auschwitz – Hößa, przyznał, że obiekt jego badań za osobę odpowiedzialną za dostawy Żydów do obozu, wydającą instrukcje ich traktowania i rejestrującą napływ i odpływ (liczbę zgonów) ofiar z obozu, podał Adolfa Eichmanna. Servatius z wprawą umniejszył te zeznania do poziomu zasłyszenia. Monotonne przesłuchania, które ciągnęły się w nieskończoność, odstręczyły dziennikarzy od rozprawy. Kolejne kraje były na agendzie: Grecja, Rumunia. Przy omawianiu zbrodni w Czechach Servatius pokazał, że dzieci z Lidic zostały zgermanizowane i uniknęły śmierci. Przystąpiono do omawiania Węgier. Hausner odmówił powołania na świadków, funkcjonariuszy nazistowskich, którzy wiedli dostatnie życie w RFN. Byli to m.in.: Hans Jüttner i Kurt Becher. Rozważano świadectwo (pamiętnik) Rudolfa Kasztnera. Zeznawał szef Judenrat'u z Budapesztu, z 1944 r. Wywołało to głosy potępienia wśród publiczności motywowane brakiem oporu, który to nie został okazany, w czasie wojny, ze strony głowy Rady Żydowskiej, wobec okupanta Węgier. Dr Servatius obstawał przy założeniu, że ludobójstwo ludności żydowskiej było pomysłem samych Węgrów, i że oni odegrali kluczową rolą w całym przedsięwzięciu. Następnie przesłuchał małżeństwo Brandów, ujawniając nieścisłości i brak korelacji w ich zeznaniach. Po tym wykazał, że Eichmann nie był panem sytuacji na Węgrzech i wskazał gorliwość i skwapliwość Madziarów, jako decydującą przyczynę katastrofy tamtejszych Żydów. W dalszej części procesu przesłuchiwano ocalonych z obozów zagłady. Nawet Hausner musiał przyznać, że nie było bezpośrednich poszlak wiążących Eichmanna z ofiarami łagrów. Z obozu w Bełżcu nikt nie ocalał i zeznania z drugiej ręki były traktowane jako zasłyszenie – nie mogły obciążać oskarżonego. Obejrzano ponad godzinny film, prezentujący praktyczną realizację Holokaustu. Najsilniejszym ciosem, który wyprowadziło oskarżenie, była prezentacja kopii kompletnych taśm Sassena, ich manuskryptu i notatek osobistych Eichmanna. Oskarżony twierdził, że były nagrywane w stanie upojenia alkoholowego, a dr Servatius zażądał wezwania ich autora – Willema Sassena – na świadka. Obajwiedzieli, co taśmy zawierały. Sędziowie patrzyli na taśmy krytycznie i z dystansem, jako na materiał wprowadzony do rozprawy zbyt późno. Ze względu na niemożność wezwania Sassema na rozprawę, taśmy, wg prawa powinny być traktowane jako zasłyszenie. Uporczywe wysiłki prokuratora sprawiły, że sędziowie uznali jako dowody w sprawie, transkrypty uwierzytelnione przez Eichmanna jego podpisem oraz jego osobiste notatki. Taśmy prezentowały Eichmanna jako bezkompromisowego i bezwzględnego fanatyka – z jedynym celem – eksterminacji ludności żydowskiej. Obrona rozpoczęła swe czynności. Dr Servatius, tak jak na Procesie norymberskim, starał się umniejszać rolę i rangę swojego klienta. Według doktora: Eichmann nigdy nie miał inicjatywy i nie był gorliwymi pilnym SD-mannem. Istniał jako odbiorca lub ogniwo przekazujące rozkazy. III Rzesza była winna – nie Eichmann. Olbrzymia machineria nazistowska pozwala zaliczać Eichmanna do ofiar – nie katów, ze względu na obowiązek posłusznego i bezdyskusyjnego słuchania rozkazów (wg tzw. zasady wodzostwa Führerprinzip).
Eichmann nie był liderem politycznym, a to oni podejmowali decyzje i tworzyli politykę działań. Eichmanna nieszczęściem był obowiązek wykonywania poleceń, kontynuował doktor, a poprzez emigrację (przymusową) próbował on ochronić i zapobiec późniejszemu losowi Żydów, nakreślonemu odgórnie. Styl wypowiedzi Eichmanna był ultra-długi i Eichmann, w samoobronie, unikał zwięzłych i prostych odpowiedzi (tak/nie), co wywoływało konsternację, także wśród sędziów.
Rozpoczęło się krzyżowe badanie oskarżonego przez prokuratora i obrońcę. Eichmann przyznał, że wierzy w Boga, ale odmówił złożenia przysięgi na Biblię. Servatius poprzez celowe pytania, moderował tok wypowiedzi Eichmanna.
Twierdził on, że antysemityzm był sprawą drugorzędną w partii (NSDAP) – to był pomysł Hitlera. Jego kolejne awanse w SD nie świadczyły o jego gorliwości, czy dogłębnym zaangażowaniu. On sam, prosił o przeniesienie (do Waffen–SS) wielokrotnie, co było bez odzewu ze strony przełożonych, zwłaszcza dr. Sixa. Twierdził dalej, że był tylko syjonistą, gotowym pobierać nawet lekcje języka hebrajskiego. Planował obdarowanie Żydów ziemią (Madagaskar lub Syberia), która dana by im była na wyłączność i gdzie rządzili by się sami, co było nakreślone w planie RSHA. To była jego główna linia obrony. Eichmann dowodził, że polityka wobec Żydów zależała od wielu agencji, MSZ-u; panował chaos. Himmler podejmował ważkie decyzje. Twierdził dalej, że w barbarzyńskiej
akcji wysiedlenia pół miliona Polaków z terenów przyłączonych do Rzeszy, on tylko przygotował rozkłady jazdy pociągów, by zapewnić wygodną i komfortową podróż. Podobnież, starał się wyrzucić Żydów z okupowanej Francji do pół-niezależnego terytorium Vichy, aby nie dostali się oni do obozów koncentracyjnych, na terenie Rzeszy. Natomiast, za plądrowanie majątków Żydów odpowiadało Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Przeznaczeniem Konta W było zapewnienie Żydom opieki i powstało ono by jego fundusze wspomagały ubogich Żydów, chcących wyemigrować, stylizował swą mowę. Dokumenty przedstawione w sądzie i przez niego podpisane, winiły Müllera, Heydricha i Himmlera. Przejęty głęboką troską, chciał, by Żydzi uniknęli zagłady w ZSRR, dlatego jesienią 1941 r. deportował 20 tys. obywateli Rzeszy do Łodzi (do tamtejszego getta). Nie wiedział nic o tym, że transporty do Rygi i Mińska miały zakończyć się masowymi rozstrzeliwaniami. Sędzia przerwał tok jego opowieści wskazując, że Eichmann sam kiedyś oglądał masowe rozstrzeliwania Żydów na Białorusi. Przyznał, że jego biuro otrzymywało raporty z działań mobilnych grup eksterminacyjnych na wschodzie, ale to kontrolował Müller. Ponadto przed konferencją w Wannsee, on sam nic nigdy nikomu nie sugerował, zwłaszcza Hößowi i w tamtym czasie (rok 1941), nie widział innej alternatywy Ostatecznego Rozwiązania niż kontynuacja przymusowej emigracji. Listu Höppnera (sugerującego wymordowanie inną metodą, niż zagłodzenie) z Kraju Warty, nigdy nie widział, łgał z przekonaniem. Komunikacja listowna na temat użycia ciężarówek trujących gazem, dotyczyła tylko szkicu projektu i była niesprecyzowanym planem. Przed podberlińskim spotkaniem w Wannsee, Eichmann nic nie wiedział o planach eksterminacji – kontynuował zawzięcie. Gdy już doszło do spotkania, pozwoliło ono mu się odprężyć i zrelaksować – bonzowie partyjni i elita RSHA podjęli decyzje. W następnych latach – tylko wypełniał ich rozkazy. Podczas tych fałszywych dywagacji, nasuwało się pytanie: dlaczego zaprzeczał potwierdzonym faktomi swoim dojmującym powiązaniom z akcją, skoro konferencja pozwoliła mu na umycie rąk i na bycie tylko nic nieznaczącym, trybikiem w maszynerii? Jaki cel miały jego uniki i zaprzeczanie odpowiedzialności, skoro decyzje spływały z góry? Twierdził dalej, że nie był odpowiedzialny za sterylizacje, ani dostarczenie szkieletów Żydów do badań anatomicznych. Na swym posterunku, przykazywał tylko innym rozkazy do wykonania. O dzieciach, ze spacyfikowanych Lidic, nigdy nie słyszał. Nie było mu wiadomo wiele, o wysyłaniu Żydów w podeszłym wieku z Terezina na wschód. Ponowił stwierdzenie, że kreślił jedynie kolejowe rozkłady jazdy. Listy odmawiające pomocy Żydom, których rodziny zostały rozbite poprzez deportacje, podpisywał, ale na życzenie Müllera, dowodził bez zająknięcia. O osobistym wkładzie w sposób traktowania więźniów, niewiele mógł powiedzieć – w tej gestii, jego biuro przekazywało jedynie polecania od WVHA, które zarządzało obozami, do KL Bergen-Belsen, nic więcej. Jego rozmowy z wielkim muftim nie miały na celu ukrócenia emigracji do Palestyny i uruchomienia fizycznej zagłady, jednakże wiedział o tym pomyśle, który zrodził się w umyśle Müllera. Na oryginalnych dokumentach wstrzymujących wizy, widniały jego podpisy, ale takie były rozkazy, przekonywał. W Austrii, Eichmann zajmował się akcją edukacyjną na rzecz Gestapo, ponownie nic nie wiedział o deportacjach do Terezina, choć często odwiedzał obóz (na rozkaz szefa Gestapo). We Francji, był tylko szefem agencji, która zajmowała się przekazywaniem rozkazów. Himmler wydawał rozkazy, on o je biernie i posłusznie wykonywał. Co do Żydów duńskich, to jego biuro miało ustalić szczegóły podróży. Po deportacjach próbował wyciszyć szum, jaki wywołały sprzeciwy Skandynawów. Eichmann zaprzeczył swojej roli, jako głównego organizatora i koordynatora transportów z Grecji, Chorwacji i Serbii. To było domeną MSZ-u, WVHA i faszystowskiego reżymu dr. Ante Pavelicia. Eichmanna przedstawiciele – wysłannicy do innych krajów, raportowali Müllerowi, nie jemu. Przekonywałdalej, że na Węgrzech był nikim – podrzędnym pionkiem. MSZ decydowało. Jak zwykle, zajął się organizacją transportu. Miał tylko małe i nic nie znaczące biuro – zabrzmiało to bardzo niewiarygodnie. Eichmann wyraźnie pozował na przyjaciela Żydów. Sprawa interesu z Brandem miała to potwierdzać. Oskarżył Bechera o próbę przyspieszenia deportacji! Zachęcał Kasztnera i żonę Branda, by sfinalizowali plan Krew za dobra. Servatius przedstawił szereg dokumentów, plasujących swego klienta w jasnym świetle. Eichmann potwierdził dostarczenie listu, zezwalającego na dokonanie ludobójstwa w GG, do Odilo Globocnika. Odwiedzał wszystkie miejsca kaźni, tuż przed konferencją w Wannsee. Zdystansował się do faktu, jakoby jeden z pierwszych, widział pisemny rozkaz zagłady Żydów. Stwierdził, że wiedział, jaki los czeka ludzi, których deportował. Odrzucił ideę, jakoby wina spoczywała na nim. Decyzje były podejmowane na górze. On był tym nieszczęśnikiem, któremu przypadło wykonywać takie rozkazy. Nie czuł się osobiście winny. Uciekł do Argentyny, bo sądził, że władze nowych Niemiec nie mogą zapewnić sprawiedliwego procesu. Był jednym z milionów posłusznych obywateli Rzeszy, tylko że wykonywał specyficzne zadania. Był tylko urzędnikiem.
Przyszła kolej na badanie krzyżowe, prowadzone przez Hausnera. Zajęło ono 50 godzin. Głównym celem prokuratora było udowodnienie, że Eichmann regularnie i systematycznie kłamał. Oskarżyciel obscenicznie i niekurtuazyjnie próbował skruszyć spokój i opanowanie Eichmanna. Wykazał się stanowczością i determinacją, wielokrotnie, w sposób ostentacyjny zmuszając oskarżonego do udzielania zwięzłych odpowiedzi. Swoją drogą, Eichmann łgał notorycznie, zacierał i rozmydlał fakty, w najlepszym razie wypowiadał wątpliwe półprawdy.
Same dokumenty przedstawione i zeznania świadków to było dosyć, by skazać kilku SS-mannów. Suplement, w postaci agresji prokuratora nie był koniecznie potrzebny. Taśmy Sassena były mocno obciążające i zaważyły decydująco na szali. Prokurator generalny nie miał zbyt dużej wiedzy na temat funcjonowania mechanizmów III Rzeszy.
Hausner o swych przygotowaniach: Nie miałem sposobności, by się dobrze do sprawy (proces Eichmanna) przygotować.
Dokumenty były opacznie interpretowane. Eichmann twierdził uparcie, że z prawnego punktu widzenia, był niewinny. Wyjaśniał dziwacznie i w sposób bardzo skomplikowany swe słowa, wypowiedziane w czasie wojny, co wzbudzało podejrzliwość. Twierdził, że likwidacja Żydów, autoryzowana przez Hitlera znaczyła ich emigrację. Dodał, że uciekł do Ameryki Południowej, bo nie zawierzał systemowi sprawiedliwości. Zaprzeczył, wbrew faktom i zeznaniom m.in. Dietera Wisliceny, jakoby był antysemitą. Negował bez mrugnięcia okiem, autentyczność dokumentów przez siebie podpisanych. Dodał, że podczas pracy w SD, Żydzi byli jego przeciwnikami, ale nie myślał o ich fizycznej zagładzie, co w tym przypadku było zgodne z prawdą, ale w obliczu innych oczywistych faktów (którym zaprzeczył), zabrzmiało niewiarygodnie. Kolejne, oryginalne dokumenty z jego podpisem, pokazały jego niechęć na zezwolenie lub ponowne uruchomienie emigracji Żydów do Palestyny. Prosta i wielokrotnie powielana odpowiedź to: Reichsführer-SS wydawał takie decyzje. A poza tym, te dokumenty były fałszywe – objaśnił. Hausner próbował zdemaskować go jako krypto-syjonistę. Tu padły zaprzeczenia na temat wyrzucania Żydów poza granice Rzeszy. Ta praca nie dawała mu radości i satysfakcji i nie trzymał Żydów w garści, jak pisał w swoich listach. W Wiedniu, praktycznie nie miał żadnej władzy. Prokurator popełniał gafy. „Operacja Nisko” została, całkiem niesłusznie, uznana przez niego projektem ludobójczym. Eichmann cały czas grał rolę przyjaciela Żydów – syjonisty. Projekt Madagaskar wg niego, był realizacją idei jego przywódcy duchowego: Theodora Herzla, de facto Żyda. Stek łgarstw płynął nieprzerwanie z jego ust. Czuł się bardzo rozgoryczony, kiedy na wpół ludobójczy plan wysłania Żydów do kolonii francuskiej, zakończył się fiaskiem. Jego marzenia się nie spełniły. W międzyczasie, nieprzygotowany Hausner, skompromitował się uważając, że część dokumentów podpisana przez oskarżonego, była przejawem wyłącznie jego woli, a nie pośrednio jego przełożonych, zwłaszcza Müllera. Eichmann zagubił się w zeznaniach, kłamiąc regularnie, jakoby Ostateczne Rozwiązanie było niczym innym, jak tylko planem masowej emigracji, a nie transportem ofiar do obozów zagłady. Wiedział, że deportacje na wschód były jednoznaczne z wyrokiem śmierci i celowo ominął i mocno zniekształcił ten motyw. Prokurator i oskarżony ginęli w mirażach nieporozumień, wierutnych kłamstw i pochopnych oskarżeń. Taśmy Sassena wyraźnie i bez cienia wątpliwości, wskazywały Eichmanna, jako prekursora i organizatora Endlösung'u który, paradoksalnie, w początkowej fazie nie był jednoznaczny z fizyczną zagładą, ale Eichmann wyparł się i tego. Bizantyjsko komplikował swe zeznania i zacierał wszystkie fakty, które mógł, choć część z nich nie obarczała go winą. Uparcie twierdził, że pracował dla kolei, chociaż zeznania Sixa i Wisliceny plasowały go wśród najbardziej wtajemniczonych, wiele mogących, zauszników Himmlera. Częste, kontrolne wizyty w Auschwitz były mocnym dowodem. Jeśliby nie widział rezultatów swojej pracy, jak mógł ją dalej prowadzić i kontrolować? Eichmann przekonywał, że nie wiedział o tym, że Żydzi przez niego transportowani, jechali po pewną śmierć (rozstrzelanie) do krajów bałtyckich. Więc dlaczego twierdził, że ocalił 20 tys. Żydów niemieckich, poprzez wysłanie ich do łódzkiego getta, a nie na wschód? Snuł fantastyczne wizje o silnie scentralizowanej organizacji III Rzeszy, opierającej się na rozkazach i braku swobody na wszystkich szczeblach. Tymczasem fakty i dokumenty wciąż prezentowane, potwierdzały jego opinię, jako fanatyka. Także nic nie wiedział o dostawach Cyklonu B do obozów. Na pytanie co było dla niego ważniejsze: przysięga wojskowa i współudział w morderstwach czy zasady moralne, padła prosta i rozwiązująca skomplikowany węzeł odpowiedź: nie byłem zaangażowany w morderstwa. Czy inni zamieszani w ludobójstwo byli winni? Odp.: to były osoby nieszczęśliwe. Czy zabiłby swojego ojca, gdyby otrzymał taki rozkaz? Odp.: gdyby zdradził – tak. Skoro Żydzi byli zdrajcami, czy powinni ulec zagładzie? Miałem swoje zadania i to nie ja wydawałem rozkazy, brzmiała uniwersalna odpowiedź. Taśmy Sassena jawnie kontrastowały z jego kłamstwami.
Eichmann, podczas podania krzyżowego, 13 lipca 1961: Żałowanie to nic dobrego, żałowanie czegoś nie ma sensu, dobre jest to dla małych dzieci...
Przemawiał przez niego bezlitosny SS-mann, bez ludzkich uczuć i miłosierdzia.
Starał się udowodnić, że nie odpowiadał za swych podwładnych, a tylko przekazywał im rozkazy od szefa Gestapo (...)

[Ferris Mx · Rating 3 out of 5]

I am just not sure what this book was trying to say. Eichmann emerges as a blank slate upon which various people have projected their views of inhumanity, from the evil of Nazi Germany to the impersonal potential horror of unleashing nuclear war. His trial was a show trial, but so what? So were all the Nuremberg trials. He does read a lot like little Stevie Miller.

[Ben Ezra · Rating 5 out of 5]

It's hard to read these books in one week . The emotional burden it creates itself in our minds of Mass deportations and Murders, Concentration camps , Gas chambers , Shooting Squads and innocent people losing their lives is devastating. But I was determined to read this to know how this Eichmann worked ? . Why they made these choices of joining Nazi Party? Though he lived a normal life like anyone in his childhood and having good life become a genocidire? Why Eichmann despite working for Emigration of Jews outside German Reich at the end become the Powerful force in the extermination of Jews, Poles, Slovakians , and Romas . Eichmann had lot of chances to quit his Job and moved into more junior paper work roles if he felt guilty but he didn't went there. He wanted to finish his job . This correlated with his last experiences in SD where he worked on Jewish Affairs. Especially in Vienna his methods of Foreign exchange operation and Emigration methods appealed to Heydrich as a best method to conduct Jewish Affairs and His career improved from there in 1940. Also , From 1941 September or early 1942, Nazi Germany's Ideology towards Jews tuned into Mass Emigration to Physical annihilation.
Eichmann at first stinged through the proposals changed himself after Wannese conference to become a genocidire unlike he was lamenting that he was meere a desk operator. That's rubbish as Cesarani deeply analysed

For Eichmann, Jews were biological enemy to Aryan Germans and they should be eliminated . This was the policy of Nazis and it didn't diverted from Eichmann especially after his long experiences with Jewish affairs .

Now new exposed Sassen Tapes reveal the voice of Eichmann Boasting his role and feeling bad of not finishing the Job fully by exterminating 13 million Jews in which he said in Argentina. Eichmann approach towards Jews is rather cold and Calculated since Nazi ideology and his exposure to racist leaders envisaged that more .

Thats the chilling sequel of the Eichmann trail that Happened in 1961 where he appeared Innocent and showed himself just a cog in the Big political machine as perpetrated by Hannah Arendt in his Book " Eichmann in Jerusalem"

Power corrupt people and Eichmann was obsessed with the Role he was given with at any cost without having any remorse or human emotions towards the lives of innocent People . Here Cesarani said about the Evolving Nazi ideology on Jewish Question from Emigration of Jews to physical annihilation of all European Jews in the Wannese conference in 1942 headed by Reinhard Heydrich . This was all before that Einsatzgruppen troops killed lot of Jews and other communities in the eastern Europe from Minsk to Riga in the Operation Barbarrosa with only Hitler , Himmler , Heydrich and Gestapo Chief Muller , Eichmann's superior knew the details .

Though Eichmann had no active role in the Einsatzgruppen Shooting Squad, he knew exactly what happened there and he didn't asked for any alternative role for him or asking his officers to transfer him for any junior roles . He did only vehemently on the question of Hungarian saga in 1944 to have a post in Berlin but his knowledge on Jewish affairs and deportations made him the first choice and his power grew only In Hungary to the fullest.

He said to Sassen in Argentina, " I'm an idealist " . Though the Israeli prosecutor at that point of time didn't penetrated deep into his mind as he was a tough nut to crack which shows exactly that Eichmann was prepared for all the consequences many years ago and he was an ardent Nazi SS Officer even after all these years after the end of Third Reich.

Ideologies create people and shape character and Eichmann is not beyond this !

Cesarani ends with the Biography with Brilliant illustration of the character of Eichmann,

The capacity to do what he did was not, however, inborn. Eichmann was
not ‘hard-wired’ to become an accomplice to atrocities. The key to understanding Adolf Eichmann lies not in the man, but in the ideas that possessed him, the society in which they flowed freely, the political system that
purveyed them, and the circumstances that made them acceptable. What Eichmann did was made possible by the dehumanization of the Jews, the
construction of the Jewish people as an abstract racial-biological threat and a
political enemy, and the disabling of inhibitions against killing. Anyone subject to these processes might have behaved in the same way, be it in a
totalitarian state or a democracy.

[Jonas Paro · Rating 5 out of 5]

Ruskigt starkt om en av de ytterst ansvariga för förintelsen. Så faktaspäckad att det nästan blir lite jobbigt att ta in allt om man inte läser långsamt men så bör en riktigt bra faktabok om ett så viktigt ämne skrivas.

[Feltan · Rating 5 out of 5]

Gedigen och tung biografi över personen som var mitt i centrum av folkmord.

[Dirk Baranek · Rating 4 out of 5]

Wer die Bürokratie hinter dem Jahrhundertverbrechen verstehen will, sollte zu diesem Buch greifen. Top recherchiert handelt es sich mit Sicherheit um das Standardwerk zu diesem Mann. Es gibt erstaunlich Details, zB eine Reise Eichmanns nach Palästina in den 30er Jahren. Interessant sind natürlich auch die Geschehnisse nach 45, die Flucht nach Argentinien, die Verhaftung durch die Israelis und der folgende Prozess.

[Kristi · Rating 3 out of 5]

I read and have read many WWII and Holocaust History, Biography and Literature. I had not read anything about Eichmann since "The House on Garibaldi Street" about the Mossad's capture of the fugitive. Well researched biography. The book gets bogged down in the pages about the trial ( as did the trial itself ), but very readable through the Argentina caper. If you want to know about Eichmann's role in the final solution, I recommend this book. Kristi and Abby Tabby

[Heather Laaman · Rating 3 out of 5]

I rate according to my enjoyment level which often doesn’t feel fair with any nonfiction book, much less one about a nazi. This book was extremely well researched, but just so dense. So I split the difference and gave it a “liked it” rating.

[Simon · Rating 4 out of 5]

When I was a little boy, I read something in the New York Times about Eichmann's imminent execution. The article discussed the pleas for mercy coming in from figures like Pearl Buck, and included details about his children and wife. I was so upset that my father heard me crying and came up to my bedroom to see what the matter was. God only knows what he thought about finding his nine year-old son weeping over a mass murderer, but he patiently explained to me that the execution was, in fact, justice.

Cesarani does consider the calls against the death penalty for Eichmann, but by the end of this book it is difficult to understand why anyone thought the sentence was simple vengeance. His thesis takes a long time to develop, and in fact, doesn't really come into play until at long last he tackles Hannah Arendt's Eichmann in Jerusalem and Milgram's heavily influential experiments about abuse of authority. These seemed to indicate all are potential abusers. By this point in Becoming Eichmann the reader can understand Cesarani's irritation with Arendt. Her book was shoddy in both conception and methodology. I was familiar with Mary McCarthy's defense of the book in the period after publication, but Cesarani demolishes Arendt's argument that Eichmann was simply a banal cog in the totalitarian machine. Over and over again, Cesarani demonstrates, Eichmann was presented with the opportunity to choose his action. And he did. He chose genocide.

At his trial, Eichmann made the exact claim that Arendt seems to defend: the moral responsibility for the Final Solution lay with those who commanded him to perform his duty. Again, Cesarani's book is replete with examples of Eichmann acting on his own initiative to make sure that Jews were killed. The book offers a nuanced portrait; was Eichmann a committed anti-Semite when he joined the party in 1933? No, probably no more than any other Austrian. But he quickly became someone who hated the Jews as the "enemy" of the Third Reich. His attitude was summed up during recorded interviews in Argentina before he was kidnapped and brought to Israel, when he expressed regret that the regime had not eliminated the 10.3 million Jews of Europe instead of the 6 million it actually murdered.

Well done, and highly recommended.

[Simon Zohhadi · Rating 5 out of 5]

Fascinating account of the life of Eichmann, his role in the Final Solution and his capture, trial and execution in Israel. Was Eichmann, as he claims, a small cog in the Nazi machine, a mere desk worker, who was responsible “only” for transportation and timetabling or the mastermind behind the annihilation of millions of Jews ? The ‘only obeying orders’ defence was rightly dismissed at Nuremberg but that didn’t stop Eichmann’s defence team using it at his trial. My own personal view is that Eichmann was integral to the annihilation of millions of Jews and his role far exceeded his status within the Nazi hierarchy; there were always senior people above him: Muller, Heydrich, Himmler and of course Hitler but he took major decisions and organised the emigration, deportation and then annihilation of Jews in Germany and occupied territories by organising the timetable and transportation of millions of Jews to ghettoes and concentration camps. He may not have killed any Jew himself but so what, neither did Hitler ! Eichmann was the expert in the field of forceful removal and transportation of Jews and these organisational skills caught the attention of Heydrich so that his Vienna model was replicated elsewhere. His claims that he was really a Zionist who wanted to assist Jews either to return to Palestine or be re-located to Madagascar as an alternative Jewish homeland are risible if not for the seriousness of the circumstances. Furthermore, it is clear to me that Eichmann was always anti-semitic and was an unapologetic Nazi right up until his end. He fooled some people with his “ordinariness” but fortunately not the judges. A monster who has no rightful place in a civilised world.

Peace, love, understanding and equality for all mankind.

[Kathleen · Rating 4 out of 5]

I read Eichmann in Jerusalem years ago. This book is a good rebuttal of Hannah Arendt's main point re: Eichmann being a faceless bureaucrat.

The author provides historical background re: Ms. Arendt's attendance at the trial and and how spotty it was.

Mr. Cesarani was very obviously not a fan of the prosecuting attorney, so I'd be interested in reading an account written by someone not so blatantly biased. I mean maybe Mr. Hausner was as terrible as Cesarani indicates, but I'd be interested in a second opinion.

While I believe Eichmann was much more than a faceless bureaucrat within the Final Solution, I do wonder if executing him was the best idea, as Albert Speer's book Inside the Third Reich has provided the world with pertinent information we would not have if he had been executed outright after the Nuremberg Trials.

I was confused by the urgency to go to trial so quickly. I don't understand why there was a deadline, as I would have thought it was better to get all the research completed before rushing into the trial. Maybe they could have gotten the Sassen transcripts entered into evidence, perhaps Mr. Hausner would have been better prepared, etc. That part was very bizarre to me, but that doesn't have anything to do with the writing of the book, just one of my takes.

[Stefanie Robinson · Rating 4 out of 5]

Adolf Eichmann was born in 1906. He was a German-Austrian, and born into a Calvin Protestant family. He was not the best student in school, though he participated in several activities, including the violin. He began reading Nazi Party publications, and developed an interest in that ideology. He joined a branch of the Nazi Party in 1932, and, seven months later, became a member of the SS. In this role, he oversaw the deportation of thousands of Jewish people from their homes in occupied areas. Of course, from there they were sent on to camps. He was absolutely instrumental in the execution of thousands of Jewish people. He claimed at his trial to have been shocked and appalled by the conditions on the deportation trains and in the camps, but he was not. He was one of the main puppet masters who knew all of the details, and created a lot of the details himself. He also evaded capture for quite some time before finally being captured in 1960. He was executed by hanging in 1962.

This book was really good. It have a lot of details about Eichmann's life and his shenanagins during World War II. He was absolutely an architect of the Holocaust. If you are looking to learn more about this man or this subject, this is a good book to do that with. (Hunting Eichmann is also a good book that you should check out.)

[Kate · Rating 2 out of 5]

Autor książki stara się zebrać fakty z życia Eichmanna i odpowiedzieć na pytanie o to, co przyczyniło się do jego kontrybucjii do masowego ludobójstwa Żydów. Sytuacja rodzinna Eichmanna nie była wyjątkowa jak na tamte czasy, a nazizm dał mu możliwość zrobienia kariery. Miał on (nie)szczęście, że znalazł się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie, co spowodowało, że brał udział w błyskawicznym wzroście i rozwoju aparatu władzy. Na podstawie starszeństwa oraz jego sumienności w wykonywaniu pracy, szybki awans był możliwy.

Relatywnie niska ocena tej książki jest spowodowana tym, że fakty z życia Eichmanna są przedstawione w dość suchym stylu. Ponadto, miałam wrażenie, że mit bezwzględnego nazistowskiego zbrodniarza stoi w sprzeczności z faktycznym zakresem zbrodni popełnionych przez Eichmanna. Eichmann-symbol jest niepomiernie bardziej fascynujący niż Eichmann-człowiek.

Ciekawostka 1:
Argentyna i Watykan utworzyły i utrzymywały "szczurze szlaki", którymi uratowani naziści wędrowali z Europy do Ameryki Południowej. Z tej opcji skorzystali między innymi Eichmann i Mengele.

[Yenkl · Rating 5 out of 5]

Œuvre magistrale d'un grand historien de la Shoah, de la stature d'un Ian Kershaw ou d'un Raoul Hillberg.
Récit détaillé,clair et objectif de l'implication majeure de Eichmann dans la solution finale ainsi que celle des rouages de la machine génocidaire nazie.Figurent également la capture, l'interrogatoire et le procès à Jérusalem,suivis de l'exécution de ce sinistre personnage.
Recommandé à tous ceux qui s'intéressent à cette période de l'histoire-édifiant et éclairant!

[Rubber Duck Ry · Rating 4 out of 5]

An engaging read, very detailed. . In parts prehaps too much. I found Eichmann's trial and the descriptions of the global after effects particularly engrossing. Such a cunning complacent individual.

[Shachar · Rating 5 out of 5]

I am becoming increasingly overwhelmed by my ever-growing list of all of the scholarship I need to immerse myself in. Knowing that I have my entire career ahead of me to do so is not comforting. While Becoming Eichmann’s footnotes added even more books and articles that I must familiarize myself with, reading Cesarani’s work was an illuminating and vital experience regarding the man at the center of the trial I wrote about as an undergraduate.

Cesarani’s argument is ultimately convincing – Eichmann was not the “totalitarian man” devoid of any Nazi beliefs that Arendt painted him as, but he was also not a cog in the machine divorced from antisemitic indoctrination. I did find Cesarani’s overarching theme against inevitability to be hard to wrap my mind around, though, as we marched through the historical events that we saw coming. In a certain way, knowing these world events – knowing that the Wannsee Conference was about to happen, and that there would be six million dead by the end of this genocidal campaign – made the acceptance of inevitability difficult. But that is more of a me problem than one of Cesarani’s own making.

The two issues that I did have with the work, however, were Cesarani’s overreliance on trial testimony to explain the historical facts, but most of taking Eichmann’s word in Argentina for how he truly felt. Certainly, even a genocidaire – with some geographical and temporal distance from his crimes – would know not to say he delighted in the piles of corpses and indiscriminate killings of the Reich. Why, then, are we believing him simply because he was not “under duress” here?

A tidbit I was absolutely shocked by was Eichmann’s surprise at the judges’ verdict. He went from saying that he knows he will be put to death, to all of a sudden expecting to be exonerated by the German-educated judges on his panel. Surely, he didn’t think they would see him as a compatriot? I suppose that goes to show you that if even the accused thought he had the opportunity to be heard, this was not a “show trial.” Servatius’ purportedly strong performance made sure of that.

And finally, just a point of personal interest – the fact that legal experts have taken issue with this trial for having too much trial testimony, and serving an educational purpose more than a legal one, while the press and public bemoaned Hausner’s legalisms is simply fascinating. What does one do with that as a legal historian?

[Brian Elswick · Rating 4 out of 5]

Having read Arendt, and not agreeing with or even liking what she wrote, this book was a welcome addition to the reality of Eichmann. Thorough, careful, and balanced, this book would be my first recommendation to anyone considering Eichmann.

[Relstuart · Rating 3 out of 5]

After Eichmann had been condemned to death a pastor was allowed to visit him to speak of spiritual matters. Eichmann told him he did not believe he had any reason to throw himself on the mercy of any divine being. "I have nothing to confess. I have not sinned. I am clear with God. I did not do it. I did nothing wrong. I have no regrets." He also stated he did not believe anything from the Old Testament because it was Jewish fables and he did not believe in hell. He went to his death with his head held high believing all the way he was a righteous man, this man who facilitated the deaths of millions, and bragged at the end of the war he was proud to have killed five million Jewish enemies of the German people.

His hate was not religious, based a negative personal experience, or his feelings toward any particular person, but based on (pseudo) science that taught him the Jews were a lesser race in the Darwinian struggle of survival. That the fittest survive makes the world a better place. His first efforts in dealing with the Jewish Question was in trying get them out of Germany territory and to resettle them outside of Europe. When that was impractical he supported the decision to exterminate and worked hard to make it happen.

[Jan · Rating 5 out of 5]

Definitive. Not a word you should use carelessly about a biography, but it seems hard to suggest how to surpass this magisterial, insightful and well-written account of a horrible subject.

Eichmann continues to be a scary puzzle and Cesarani's account helps the reader to separate the facts from the many interpretations and obfuscations added over the years. At the end the reader must face his/hers own personal choice regarding interpretation and judgement, but can do so based on an excellent overview of available knowledge and suggested explanations.

[Lis · Rating 3 out of 5]

A tratti molto interessante, specialmente la parte fino alla cattura. Vengono ripercorse la vita e la carriera di Eichmann in modo piuttosto approfondito.
La parte relativa al processo e ciò che è successo dopo la sua morte risulta invece a tratti ripetitiva e a tratti noiosa fino a far cadere i denti. Lo ridurrei di almeno un centinaio di pagine.

[Don · Rating 4 out of 5]

Fascinating book with two uses: it provides a detailed history of the evolution of Nazi policy of Jewish persecution and murder and it provides a useful tonic to Arendt's "banality of evil" hypothesis that is undeservedly influential. It is made clear that Eichmann was no accidental murderer.

[Craig Bolton]

"Becoming Eichmann : rethinking the life, crimes, and trial of a ""desk murderer"" by David Cesarani (2006)"

[Duane Lewis · Rating 4 out of 5]

Extremely detailed and very informative!

[Mark · Rating 3 out of 5]

Fascnating peak into how 'The Final Solution' evolved.