Η Ήπειρος είναι γεµάτη ιστορίες που δύσκολα µπορούν να βγουν στο φως. Ιστορίες που έµειναν για πολύ καιρό στις σκονισµένες γωνιές του χρόνου και της µνήµης. Ιστορίες που χρειάζεται ιδιαίτερη τόλµη για να τις αφηγηθεί κάποιος.
Ορισµένες κρύβουν ανοµολόγητα µυστικά. Κάποιες πάλι θέλουν να µας προειδοποιήσουν, ενώ σχεδόν πάντα, αφορούν περίεργα, ανεξιχνίαστα αινίγµατα, όπως εκείνη η περίπτωση µε τη φωνή του νεκρού πατέρα ή της Θεάς που προστάτευε τα ευάλωτα παιδιά µπροστά στο σκοτάδι της αβύσσου, ή του αρχαίου θησαυρού της πόλης, ή της γέφυρας που πέφτει από την άδικη πράξη, αλλά και της παράξενης δύναµης του µαντείου του ∆ία στην αρχαία ∆ωδώνη…
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί ένα χρονογράφηµα του σκοτεινού µυστηρίου µιας ολότελα άγνωστης Ηπείρου, που έχει ακόµη πολλά να µας αφηγηθεί και πολλά να φέρει στο φως.
3,5/5. Πραγματικα δεν ηξερα αν "επρεπε" να βαλω 3 η 4 αστερια. Ειναι ακριβώς στην μεση. Επειδη ομως θα ειναι η πρωτη βαθμολογια, αποφασισα το μισο, να παει υπερ της συγγραφεως. Ομορφες, σκληρες, παραξενες ιστοριες της Ηπειρου που οσοι εχετε μια αδυναμια στην λαογραφια, θα τις βρειτε αρκετα ενδιαφερουσες.
Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία αστικού τρόμου που μένουν στον αέρα. Τα αφηγήματα που παρουσιάζουν γεγονότα χωρίς την εξήγησή τους και που είναι στο χέρι του αναγνώστη να αποφασίσει αν υπάρχει κάτι το υπερφυσικό στην ιστορία ή όχι. Τέτοια δείγματα έχουμε αρκετά στην ελληνική φανταστική σκηνή, όπως οι Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων του Βασίλη Γκουρογιάννη (το οποίο δεν προσβλέπει στο φανταστικό και επιπλέον περιέχει εξηγήσεις, αλλά δεν είναι αυτές που νομίζετε) ή το πιο πρόσφατο Από τη σκόνη της Τέτης Θεοδώρου. Έτσι δεν θα μπορούσε να μη μου αρέσει κι αυτό το μικρό, ούτε 120 σελίδων, βιβλιαράκι της Κατερίνας Σχισμένου. Μικρές οι ιστορίες της, όπως ακριβώς οι αφηγήσεις ενός αστικού θρύλου. Κάτι που να χωράει σε τρεις σελίδες, αλλά να χωράει και ολόκληρη την ανθρώπινη παράνοια, την κακία και τη μιζέρια, τον φθόνο. Η μισαλλοδοξία. Η εξήγηση που προσφέρει για τα γεγονότα που περιγράφει ευχετική, σαν να σου λέει πως αυτό θα έφταιξε, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Μπορεί ο τρόμος να μένει μόνο στο ρεαλιστικό κομμάτι, όπως ο παππούς που θέλει να σκοτώσει τον προγονό του γιού του. Αλλά τρόμος, υπαρκτός. Πλοκή συνήθως δεν υπάρχει, όπως συνηθίζεται στις λαϊκές αφηγήσεις. Ο χρόνος είναι σχετικός, παρόν και παρελθόν ανακατεύονται. Οι χαρακτήρες της σαφείς, χωρίς περικοπές, χωρίς γυάλισμα. Η συγγραφέας επιλέγει να κρατήσει τους περισσότερους από αυτούς ανώνυμους κι αυτό κάποιες φορές περιπλέκει τα πράγματα, ειδικά σε σημεία όπου η σύνταξη μιας πρότασης δεν βοηθάει να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος. Περίπου στη μέση, το θέμα του «στοιχειώματος» κάπου χάνεται για να επανέλθει προς το τέλος, χωρίς, όμως, οι ιστορίες να χάνουν τη δύναμή τους. Από την επιμέλεια, ίσως, μου έλειψαν μερικά κόμματα, αλλά αυτό ως ένα σημείο είναι επιλογή και του συγγραφέα. Το πιο τρομακτικό κομμάτι του βιβλίου, τρομακτικό πραγματικά, είναι αυτό που η ίδια συγγραφέας αναφέρει στον πρόλογο: Οι ιστορίες που αφηγούμαι δεν είναι ούτε ιστορίες –με την στενή έννοια της καταγραφής μιας αλήθειας– ούτε, όμως, καθαρή λογοτεχνία, με τη μορφή της αποκλειστικής δημιουργίας του συγγραφέα. Ενέχουν τη δυναμική των πολλών προσώπων, εξομολογήσεων, αφηγήσεων που είχα την τύχη –ή κάποιες φορές– την ατυχία να μου εμπιστευθούν τα πρόσωπα-φορείς τους […]. Την τύχη ή την ατυχία. Πόσους τρόμους μπορεί να κρύβει ένα «ή» διαζευκτικό.
Όμορφο βιβλίο, σαγηνευτικό, με μια σκοτεινή αύρα, εμπνευσμένο από πραγματικές διηγήσεις. Μη σε μπερδέψει ο τίτλος, δεν είναι τρόμου, αν και έχει μια ατμόσφαιρα μυστικιστική και μεταφυσική που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις σε μερικές ιστορίες.
Μου αρέσουν οι ιστορίες μυστηρίου για αυτό και το πήρα. Ο τίτλος του παραπέμπει ότι θα διαβάσετε ιστορίες με ξωτικά, φαντάσματα αντε το πολύ μυστήριες εξαφανήσεις ανθρώπων στα δάση. Όμως οι ιστορίες του είναι τραγικές, σκοτεινές, γεμάτες με πόνο και βία σαν αυτές που βλέπουμε στις ειδήσεις. Θα έπρεπε να λέγεται ιστορίες πόνου. Κρήμα γιατί αγαπάω την Ήπειρο. Εύχομαι να μην εμπνευστηκε η συγγραφέας απο αληθηνές ιστορίες.
Μου άρεσε αρκετά. Οι περισσότερες ιστορίες είχαν το μεταφυσικό στοιχείο, αυτό δηλαδή στο οποίο παραπέμπει και ο τίτλος! Αν και λόγω της πυκνής αφήγησης, ορισμένες φορές η εναλλαγή προσώπων ήταν δυσδιάκριτη,οι ιστορίες με παρέσερναν σε άλλες εποχές και πραγματικότητες!