What do you think?
Rate this book
Τι θυμάσαι απ’ τον θάνατο σου;
«Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;»
«Ποιος είναι; Πού είµαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάµαι. Ποιος µου µιλάει; Ποιοι µε φέρατε εδώ; Πού είµαι;»
«Δεν σε φέραµε εµείς. Νεκρός είσαι».
«Μα… µα, πώς;»
«Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν µπορείς να αντέξεις τις απαντήσεις τους».
«Δεν µου είπατε, όµως. Γιατί εµένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;»
«Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;»
«Ναι, αισθανόµουν».
«Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;»
«Ναι…»
«Ωραία, τότε. Τι θυµάσαι από τον θάνατό σου;»
Ήµουν είκοσι δύο χρόνων όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή µου από τη στιγµή που µπήκα στον στρατό, εκείνο το καλοκαίρι. Από τότε που µου ανατέθηκε αυτή η περίεργη αποστολή. Ένας Έλληνας που ζούσε στο Λονδίνο, ο Έντουαρντ, παρουσιάστηκε για δύο εβδοµάδες στη µονάδα που ήµουν κι εγώ. Ήταν κωφός. Μόνο εγώ γνώριζα τη γλώσσα του, απ’ όλους τους στρατιώτες. Οπότε, έπρεπε να γίνω ο διερµηνέας του. Αυτή είναι η ιστορία µας. Μια ιστορία διαφορετική. Μια σχέση ιδιαίτερη, που δεν βασιζόταν, όµως, σε λόγια.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου µέσα σ’ έναν τέτοιο κόσµο; Σ’ έναν κόσµο που σου επιβάλλει να αλλάξεις, πείθοντάς σε συνεχώς για τη διαφορετικότητά σου;
«Ποιος είναι; Πού είµαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάµαι. Ποιος µου µιλάει; Ποιοι µε φέρατε εδώ; Πού είµαι;»
«Δεν σε φέραµε εµείς. Νεκρός είσαι».
«Μα… µα, πώς;»
«Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν µπορείς να αντέξεις τις απαντήσεις τους».
«Δεν µου είπατε, όµως. Γιατί εµένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;»
«Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;»
«Ναι, αισθανόµουν».
«Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;»
«Ναι…»
«Ωραία, τότε. Τι θυµάσαι από τον θάνατό σου;»
Ήµουν είκοσι δύο χρόνων όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή µου από τη στιγµή που µπήκα στον στρατό, εκείνο το καλοκαίρι. Από τότε που µου ανατέθηκε αυτή η περίεργη αποστολή. Ένας Έλληνας που ζούσε στο Λονδίνο, ο Έντουαρντ, παρουσιάστηκε για δύο εβδοµάδες στη µονάδα που ήµουν κι εγώ. Ήταν κωφός. Μόνο εγώ γνώριζα τη γλώσσα του, απ’ όλους τους στρατιώτες. Οπότε, έπρεπε να γίνω ο διερµηνέας του. Αυτή είναι η ιστορία µας. Μια ιστορία διαφορετική. Μια σχέση ιδιαίτερη, που δεν βασιζόταν, όµως, σε λόγια.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου µέσα σ’ έναν τέτοιο κόσµο; Σ’ έναν κόσµο που σου επιβάλλει να αλλάξεις, πείθοντάς σε συνεχώς για τη διαφορετικότητά σου;
356 pages, Paperback
First published November 2, 2020
12 people are currently reading
482 people want to read
About the author
Πυθαγόρας Κ. Ελευθεριάδης
3 books280 followersΟ Πυθαγόρας Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1993. Ασχολήθηκε µε τον στίβο και το βόλεϊ, ενώ ανέκαθεν αγαπούσε να διαβάζει βιβλία, αλλά και να γράφει. Αποφοίτησε από το τµήµα Φιλολογίας του ΑΠΘ, ενώ πραγµατοποίησε την πρακτική του στη Γαλλία, όπου δίδασκε ελληνικά. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε µε τον τοµέα της ψυχολογίας (φοίτηση στην Ακαδηµία Πολιτών, στο τµήµα Ψυχολογίας στα Ιωάννινα).
Ζει πλέον µόνιµα στο Λονδίνο κι εργάζεται ως δάσκαλος ειδικής αγωγής µε παιδιά µε αυτισµό, ενώ συνεργάζεται µε διάφορους εκδοτικούς στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία, γράφοντας την κριτική του στα social media. Πρόσφατα ξεκίνησε να εργάζεται στη µεγαλύτερη αλυσίδα βιβλιοπωλείων του Λονδίνου -Waterstones. Το πρώτο του βιβλίο, µε τίτλο Τι θυµάσαι απ’ τον θάνατό σου;, ανακηρύχθηκε best seller στα Public stores, ψηφίστηκε ανάµεσα στα δέκα καλύτερα βιβλία µε τον πιο ξεχωριστό ήρωα στα Public Awards, ενώ σύντοµα θα µεταφραστεί και στα αγγλικά.
Ζει πλέον µόνιµα στο Λονδίνο κι εργάζεται ως δάσκαλος ειδικής αγωγής µε παιδιά µε αυτισµό, ενώ συνεργάζεται µε διάφορους εκδοτικούς στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία, γράφοντας την κριτική του στα social media. Πρόσφατα ξεκίνησε να εργάζεται στη µεγαλύτερη αλυσίδα βιβλιοπωλείων του Λονδίνου -Waterstones. Το πρώτο του βιβλίο, µε τίτλο Τι θυµάσαι απ’ τον θάνατό σου;, ανακηρύχθηκε best seller στα Public stores, ψηφίστηκε ανάµεσα στα δέκα καλύτερα βιβλία µε τον πιο ξεχωριστό ήρωα στα Public Awards, ενώ σύντοµα θα µεταφραστεί και στα αγγλικά.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 205 reviews
October 15, 2021
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι ξεχάσαμε τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι, εγώ επιλέγω να ζω στον κόσμο του Αχιλλέα και του Έντουαρντ.
Σε έναν κόσμο τρυφερής, αγνής και απόλυτης αγάπης. Έναν κόσμο όμορφο, εκεί που οι άνθρωποι απλά αγαπάνε χωρίς να υπάρχει ρατσισμός, προκατάληψη, μίσος και φθόνος.
Πόσο τραγικά όμορφη ήταν η ιστορία τους.
Είχα αυτή την αίσθηση πόνου κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, η οποία δεν με αφήνει να κλάψω για να ελαφρύνει η ψυχή μου.
Πονούσα, γιατί ξέρω πως όλα αυτά που περιγράφονται στην ιστορία υφίστανται.
Όσο μεγάλη κι αν ήταν η επιθυμία μου να βροντοφωνάξω πως όλα αυτά είναι καθαρά αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα, δεν μπορούσα να το κάνω, γιατί δυστυχώς ξέρω, πως γίνονται κάθε μέρα σε όλον τον κόσμο.
Πόσο εύκολα οι άνθρωποι πληγώνουμε τους άλλους ανθρώπους γιατί είναι διαφορετικοί. Με λόγια, με πράξεις, με συμπεριφορές. Επιρρίπτουμε ευθύνες. Φανατιζόμαστε με κάποιο θέμα ή σκοπό ξεχνώντας τους άλλους ανθρώπους και τα συναισθήματα τους. Δεν αναλογιζόμαστε τις συνέπειες. Δεν αντέχουμε την ευτυχία των άλλων.
Σε μια εποχή ρηχή όπου το "Σ' αγαπώ" λέγεται και επαναλαμβάνεται σαν ένα στιχάκι, χωρίς συναίσθημα και αξία, θέλω να ζω σε έναν κόσμο γεμάτο από Αχιλλέα και Έντουαρντ. Γιατί αυτοί οι δύο ήξεραν την αξία αυτών των λέξεων. Επικοινωνούσαν με όλες τις αισθήσεις. Αυτά τα δυο παιδιά αγάπησαν και αγαπήθηκαν έτσι όπως λίγοι έχουν το κουράγιο να το κάνουν.
Το βιβλίο είναι καταπληκτικό. Μεταδίδει το συναίσθημα, το κλίμα και δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες να ευαισθητοποιηθούν και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Εγώ προσωπικά έμαθα πολλά σχετικά με το θέμα της κώφωσης και κατάφερα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου περί ομοφυλοφιλίας.
Διαβάστε το!
Σε έναν κόσμο τρυφερής, αγνής και απόλυτης αγάπης. Έναν κόσμο όμορφο, εκεί που οι άνθρωποι απλά αγαπάνε χωρίς να υπάρχει ρατσισμός, προκατάληψη, μίσος και φθόνος.
Πόσο τραγικά όμορφη ήταν η ιστορία τους.
Είχα αυτή την αίσθηση πόνου κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, η οποία δεν με αφήνει να κλάψω για να ελαφρύνει η ψυχή μου.
Πονούσα, γιατί ξέρω πως όλα αυτά που περιγράφονται στην ιστορία υφίστανται.
Όσο μεγάλη κι αν ήταν η επιθυμία μου να βροντοφωνάξω πως όλα αυτά είναι καθαρά αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα, δεν μπορούσα να το κάνω, γιατί δυστυχώς ξέρω, πως γίνονται κάθε μέρα σε όλον τον κόσμο.
Πόσο εύκολα οι άνθρωποι πληγώνουμε τους άλλους ανθρώπους γιατί είναι διαφορετικοί. Με λόγια, με πράξεις, με συμπεριφορές. Επιρρίπτουμε ευθύνες. Φανατιζόμαστε με κάποιο θέμα ή σκοπό ξεχνώντας τους άλλους ανθρώπους και τα συναισθήματα τους. Δεν αναλογιζόμαστε τις συνέπειες. Δεν αντέχουμε την ευτυχία των άλλων.
Σε μια εποχή ρηχή όπου το "Σ' αγαπώ" λέγεται και επαναλαμβάνεται σαν ένα στιχάκι, χωρίς συναίσθημα και αξία, θέλω να ζω σε έναν κόσμο γεμάτο από Αχιλλέα και Έντουαρντ. Γιατί αυτοί οι δύο ήξεραν την αξία αυτών των λέξεων. Επικοινωνούσαν με όλες τις αισθήσεις. Αυτά τα δυο παιδιά αγάπησαν και αγαπήθηκαν έτσι όπως λίγοι έχουν το κουράγιο να το κάνουν.
Το βιβλίο είναι καταπληκτικό. Μεταδίδει το συναίσθημα, το κλίμα και δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες να ευαισθητοποιηθούν και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Εγώ προσωπικά έμαθα πολλά σχετικά με το θέμα της κώφωσης και κατάφερα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου περί ομοφυλοφιλίας.
Διαβάστε το!
December 28, 2020
Είναι κάποια βιβλία που όταν τα κλείνεις, τα παίρνεις τρυφερά στην αγκαλιά σου κι αφήνεις δάκρυα καθαρτικά να κυλήσουν.
Είναι κάποια βιβλία που σε διδάσκουν, σε αλλάζουν, σε βάζουν σε σκέψεις που διαρκούν καιρό.
Κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη "Τί θυμάσαι απ' τον θάνατό σου;"
Γραμμένο σε γλώσσα που κυλάει αβίαστα, ακολουθώντας την Αμερικανική σχολή όπου ο ρεαλισμός γίνεται λογοτεχνική έκφραση, το βιβλίο αυτό έχει τη δύναμη να σε τραβήξει βίαια από το χέρι και να σε ταράξει. Απαιτεί να ανοίξεις τα μάτια και να δεις καθαρά την αλήθεια του που, γίνεται ή είναι ήδη και η δική σου αλήθεια...
⭕ Έχουν οι νεκροί μνήμη; Αν έχουν, τότε θα συνεχίζουν να αισθάνονται και θα ποθούν να ανακατευτούν και πάλι με τον κόσμο των ζώντων διορθώνοντας σφάλματα... Διορθώνονται όμως όλα τα λάθη ή υπάρχουν κάποια που ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος θα τα κουβαλάει μαζί του στην αιωνιότητα;
⭕ Μέσα από την ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού, αυτό πραγματεύεται ο συγγραφέας. Με εξαιρετική ένταση, μας διδάσκει τον τρόπο που θα μπορούσαμε, αν το θέλαμε, να αλλάξουμε τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν όσοι άνθρωποι η κοινωνία τους έχει ξεχωρίσει ως διαφορετικούς.
Θεωρείται φυσιολογικό ό,τι είναι συνηθισμένο. Χάνουμε χρόνο όμως έτσι, προσπαθώντας να εναρμονιστούμε με την κανονικότητα των άλλων, αναφέρει σε κάποιο σημείο του βιβλίου πολύ εύστοχα ο συγγραφέας...
⭕ Μια ιστορία για τη διαφορετικότητα και τη βία που δέχεται, μια ιστορία για την αγάπη και για την κατακραυγή που υφίσταται από μία μερίδα ανθρώπων, αυτό είναι το τρυφερό βιβλίο του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη που σήμερα έχω τη χαρά να σας προτείνω. Αξίζει να το διαβάσετε. Σε κάποια φράση του θα βρείτε κι εσείς, όπως κι εγώ, τον εαυτό σας.
Είναι κάποια βιβλία που σε διδάσκουν, σε αλλάζουν, σε βάζουν σε σκέψεις που διαρκούν καιρό.
Κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη "Τί θυμάσαι απ' τον θάνατό σου;"
Γραμμένο σε γλώσσα που κυλάει αβίαστα, ακολουθώντας την Αμερικανική σχολή όπου ο ρεαλισμός γίνεται λογοτεχνική έκφραση, το βιβλίο αυτό έχει τη δύναμη να σε τραβήξει βίαια από το χέρι και να σε ταράξει. Απαιτεί να ανοίξεις τα μάτια και να δεις καθαρά την αλήθεια του που, γίνεται ή είναι ήδη και η δική σου αλήθεια...
⭕ Έχουν οι νεκροί μνήμη; Αν έχουν, τότε θα συνεχίζουν να αισθάνονται και θα ποθούν να ανακατευτούν και πάλι με τον κόσμο των ζώντων διορθώνοντας σφάλματα... Διορθώνονται όμως όλα τα λάθη ή υπάρχουν κάποια που ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος θα τα κουβαλάει μαζί του στην αιωνιότητα;
⭕ Μέσα από την ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού, αυτό πραγματεύεται ο συγγραφέας. Με εξαιρετική ένταση, μας διδάσκει τον τρόπο που θα μπορούσαμε, αν το θέλαμε, να αλλάξουμε τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν όσοι άνθρωποι η κοινωνία τους έχει ξεχωρίσει ως διαφορετικούς.
Θεωρείται φυσιολογικό ό,τι είναι συνηθισμένο. Χάνουμε χρόνο όμως έτσι, προσπαθώντας να εναρμονιστούμε με την κανονικότητα των άλλων, αναφέρει σε κάποιο σημείο του βιβλίου πολύ εύστοχα ο συγγραφέας...
⭕ Μια ιστορία για τη διαφορετικότητα και τη βία που δέχεται, μια ιστορία για την αγάπη και για την κατακραυγή που υφίσταται από μία μερίδα ανθρώπων, αυτό είναι το τρυφερό βιβλίο του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη που σήμερα έχω τη χαρά να σας προτείνω. Αξίζει να το διαβάσετε. Σε κάποια φράση του θα βρείτε κι εσείς, όπως κι εγώ, τον εαυτό σας.
April 3, 2022
Το πρελούδιο του Πυθαγόρα. Γλυκόπικρο και βαθιά συγκινητικό αιωρείται υπέροχα πάνω από τη ζωή και τη μεταθανάτια ευκαιρία. Το έργο αυτό σου δημιουργεί την αίσθηση μιας αχλής. Κάθε σκηνή διαδραματίζεται πίσω από ένα πέπλο -λήξης, κανόνων, προσταγών-. Καταφέρνει και δημιουργεί μια εσωτερικότητα η οποία ξεφλουδίζεται αργά για να φτάσει σε έναν πυρήνα αλήθειας και απόλυτης ελευθερίας. Το κοινωνικό γίγνεσθαι και το κοινωνικό φαίνεσθαι έρχονται σε ρήξη. Δεν θέλω να μιλήσω για διαφορετικότητα. Για μένα ποτέ δεν υπήρχε. Τα πράγματα είναι απλώς …αυτό που είναι. Ο συγγραφέας έβαλε στο μικροσκόπιο την αποδοχή και κέρδισε τις εντυπώσεις. Δεν κούνησε το δάχτυλο σε κανέναν, δεν εκβίασε το συναίσθημα -δεν είχε λόγους να το κάνει. Κατάφερε κι έσπασε τον κανόνα των εξαιρέσεων. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις… υπάρχουν απλώς κανόνες που δεν έμαθες ποτέ.
July 17, 2021
Μόλις χθες τελείωσα το βιβλίο του αγαπημένου Πυθαγόρα Ελευθεριάδη με τίτλο "Τι θυμάσαι από τον θάνατο σου;" το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή.
Το βιβλίο αυτό μας μιλάει για δύο νεαρά αγόρια τα οποία γνωρίζονται κατά τη διάρκεια της θητείας τους στον στρατό. Ο πρώτος, ο Αχιλλέας, είναι Έλληνας φοιτητής ψυχολογίας και ο δεύτερος, ο Έντουαρντ, είναι μίσος Έλληνας μίσος Λονδρέζος, κωφός και φοιτητής ψυχιατρικής στο Λονδίνο. Ο Έντουαρντ αποφασίζει να κάνει τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα για όσο διάστημα του το επιτρέπει ο στρατός. Κι εκεί ο Αχιλλέα, είναι ο άνθρωπος που θα αναλάβει έπειτα από διαταγή ανώτερου του να του εξηγεί στη νοηματική γλώσσα όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους και πρέπει να γνωρίζει στο στρατόπεδο. Οι δύο νέοι θα αποκτήσουν μια πολύ όμορφη στενή σχέση και σιγά σιγά θα αρχίσουν να ερωτεύονται ο ένας τον άλλο.
Είναι ένα βιβλίο το οποίο μας μιλά για την ομοφυλοφιλία, την κώφωση, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις γύρω από τα δύο προηγούμενα κοινωνικά θέματα και την ρόλο της οικογένειας στη διαμόρφωση τόσο του ίδιου του ατόμου όσο και της κοινωνίας μας. Το "Τι θυμάσαι από το θάνατο σου" μου προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα. Συγκίνηση, θυμό, αγανάκτηση για την πίεση που βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι στις μέρες μας και ενσυναίσθηση. Προσπάθησα να μπω στη θέση τους και να τους καταλάβω. Όσο μπορώ. Γιατί άλλο να σκέφτεσαι πως θα ήσουν αν ήσουν στη θέση τους και άλλο να είσαι πραγματικά. Η ιστορία είναι καλογραμμένη, με χαρακτήρες που εξελίσσονται και έχουν κάτι να πουν, χωρίς πολλές λεπτομέρειες που κουράζουν και με σύντομες περιγραφές που συμπληρώνουν την ιστορία αντί να την "γεμίζουν". Ωστόσο, συνάντησα και κάποια στοιχεία στο βιβλίο που δυστυχώς δεν μου άρεσαν.
(Προσοχή! Η συνέχεια αυτού του κειμένου περιέχει spoilers!)
Όπως για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο συγγραφέας "φόρτωσε" τον κωφό ήρωα του βιβλίου, τον Έντουαρντ με πάρα πολλές δεξιότητες (πολίστας, καλός μάγειρας, πιανίστας). Πιστεύω πως όλα αυτά ήταν περιττά και έκαναν τον χαρακτήρα μη ρεαλιστικό. Ο Έντουαρντ κερδίζει τη συμπάθεια του αναγνώστη και μόνο με την συμπεριφορά του απέναντι στον Αχιλλέα και τη στάση του απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους. Ακόμη, το βιβλίο άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του από το τρίτο μέρος και μετά. Η ιστορία μπερδεύτηκε στο μυαλό μου και ο Έντουαρντ παρουσιάστηκε άλλος άνθρωπος, εντελώς διαφορετικός από αυτός που ο συγγραφέας μας έδειξε ότι είναι στις αρχές του βιβλίου. Ήταν σαν να μπερδεύτηκαν οι ήρωες και ο συγγραφέας μας παρουσίασε τον Αχιλλέα σαν Έντουαρντ. Ακόμη, παρατηρούμε έλλειψη τοπικών στοιχείων. Γίνεται λόγος μόνο για την Κατερίνη σαν τοποθεσία χωρίς ο συγγραφέας να αναφέρει συγκεκριμένες τοποθεσίες και μέρη με αποτέλεσμα η ιστορία να μην γίνεται τόσο παραστατική όσο θα μπορούσε να γίνει. Σκεφτείτε τις στιγμές που αναζητούσαμε εικόνες των τόπων δράσης των βιβλίων που σας συγκλόνισαν για να δείτε πού έλαβαν δράση όλα τα γεγονότα που σας συνεπηραν. Τέλος, δεν μου άρεσε η σκηνή με το άνοιγμα του τάφου, πράγμα που θεώρησα πολύ μεγάλη υπερβολή αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη σκηνή δεν είχε τόση πολλή ένταση για να προβεί ο χαρακτήρας σε κάτι τέτοιο.
Σε γενικές γραμμές, όμως, κι αν παραβλέψει κάνεις τα σημεία που εμένα δεν μου άρεσαν, πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή πρώτη συγγραφική προσπάθεια του συγγραφέα! Ο Πυθαγόρας Ελευθεριάδης έκανε την εμφάνιση του στο συγγραφικό χώρο με ένα πολύ δυνατό βιβλίο το οποίο πρέπει να διαβαστεί από πολύ κόσμο ώστε να αλλάξουν ορισμένες παγιωμένες στερεοτυπικές απόψεις και αντιλήψεις που επικρατούν στην σημερινή ελληνική κοινωνία.
Βαθμολογία: 3 - 3.50 /5
Το βιβλίο αυτό μας μιλάει για δύο νεαρά αγόρια τα οποία γνωρίζονται κατά τη διάρκεια της θητείας τους στον στρατό. Ο πρώτος, ο Αχιλλέας, είναι Έλληνας φοιτητής ψυχολογίας και ο δεύτερος, ο Έντουαρντ, είναι μίσος Έλληνας μίσος Λονδρέζος, κωφός και φοιτητής ψυχιατρικής στο Λονδίνο. Ο Έντουαρντ αποφασίζει να κάνει τη στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα για όσο διάστημα του το επιτρέπει ο στρατός. Κι εκεί ο Αχιλλέα, είναι ο άνθρωπος που θα αναλάβει έπειτα από διαταγή ανώτερου του να του εξηγεί στη νοηματική γλώσσα όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους και πρέπει να γνωρίζει στο στρατόπεδο. Οι δύο νέοι θα αποκτήσουν μια πολύ όμορφη στενή σχέση και σιγά σιγά θα αρχίσουν να ερωτεύονται ο ένας τον άλλο.
Είναι ένα βιβλίο το οποίο μας μιλά για την ομοφυλοφιλία, την κώφωση, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις γύρω από τα δύο προηγούμενα κοινωνικά θέματα και την ρόλο της οικογένειας στη διαμόρφωση τόσο του ίδιου του ατόμου όσο και της κοινωνίας μας. Το "Τι θυμάσαι από το θάνατο σου" μου προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα. Συγκίνηση, θυμό, αγανάκτηση για την πίεση που βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι στις μέρες μας και ενσυναίσθηση. Προσπάθησα να μπω στη θέση τους και να τους καταλάβω. Όσο μπορώ. Γιατί άλλο να σκέφτεσαι πως θα ήσουν αν ήσουν στη θέση τους και άλλο να είσαι πραγματικά. Η ιστορία είναι καλογραμμένη, με χαρακτήρες που εξελίσσονται και έχουν κάτι να πουν, χωρίς πολλές λεπτομέρειες που κουράζουν και με σύντομες περιγραφές που συμπληρώνουν την ιστορία αντί να την "γεμίζουν". Ωστόσο, συνάντησα και κάποια στοιχεία στο βιβλίο που δυστυχώς δεν μου άρεσαν.
(Προσοχή! Η συνέχεια αυτού του κειμένου περιέχει spoilers!)
Όπως για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο συγγραφέας "φόρτωσε" τον κωφό ήρωα του βιβλίου, τον Έντουαρντ με πάρα πολλές δεξιότητες (πολίστας, καλός μάγειρας, πιανίστας). Πιστεύω πως όλα αυτά ήταν περιττά και έκαναν τον χαρακτήρα μη ρεαλιστικό. Ο Έντουαρντ κερδίζει τη συμπάθεια του αναγνώστη και μόνο με την συμπεριφορά του απέναντι στον Αχιλλέα και τη στάση του απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους. Ακόμη, το βιβλίο άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του από το τρίτο μέρος και μετά. Η ιστορία μπερδεύτηκε στο μυαλό μου και ο Έντουαρντ παρουσιάστηκε άλλος άνθρωπος, εντελώς διαφορετικός από αυτός που ο συγγραφέας μας έδειξε ότι είναι στις αρχές του βιβλίου. Ήταν σαν να μπερδεύτηκαν οι ήρωες και ο συγγραφέας μας παρουσίασε τον Αχιλλέα σαν Έντουαρντ. Ακόμη, παρατηρούμε έλλειψη τοπικών στοιχείων. Γίνεται λόγος μόνο για την Κατερίνη σαν τοποθεσία χωρίς ο συγγραφέας να αναφέρει συγκεκριμένες τοποθεσίες και μέρη με αποτέλεσμα η ιστορία να μην γίνεται τόσο παραστατική όσο θα μπορούσε να γίνει. Σκεφτείτε τις στιγμές που αναζητούσαμε εικόνες των τόπων δράσης των βιβλίων που σας συγκλόνισαν για να δείτε πού έλαβαν δράση όλα τα γεγονότα που σας συνεπηραν. Τέλος, δεν μου άρεσε η σκηνή με το άνοιγμα του τάφου, πράγμα που θεώρησα πολύ μεγάλη υπερβολή αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη σκηνή δεν είχε τόση πολλή ένταση για να προβεί ο χαρακτήρας σε κάτι τέτοιο.
Σε γενικές γραμμές, όμως, κι αν παραβλέψει κάνεις τα σημεία που εμένα δεν μου άρεσαν, πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή πρώτη συγγραφική προσπάθεια του συγγραφέα! Ο Πυθαγόρας Ελευθεριάδης έκανε την εμφάνιση του στο συγγραφικό χώρο με ένα πολύ δυνατό βιβλίο το οποίο πρέπει να διαβαστεί από πολύ κόσμο ώστε να αλλάξουν ορισμένες παγιωμένες στερεοτυπικές απόψεις και αντιλήψεις που επικρατούν στην σημερινή ελληνική κοινωνία.
Βαθμολογία: 3 - 3.50 /5
This entire review has been hidden because of spoilers.
Read
December 18, 2020Ένα ιδιαίτερο πραγματικά βιβλίο που μας βάζει να σκεφτούμε τη στάση μας απέναντι σε όσους είναι διαφορετικοί από εμάς.
Ένα από τα πιο δυνατά βιβλία στο θέμα της διαφορετικότητας και σίγουρα αξίζει να διαβαστεί για όσα λέει!
Δείτε πιο αναλυτικά την άποψή μου στο Ex Libris 174.
Ένα από τα πιο δυνατά βιβλία στο θέμα της διαφορετικότητας και σίγουρα αξίζει να διαβαστεί για όσα λέει!
Δείτε πιο αναλυτικά την άποψή μου στο Ex Libris 174.
November 10, 2020
Μία μέρα πριν κυκλοφορήσει, αποφάσισα ότι έπρεπε να γράψω λίγο λόγια για αυτό το βιβλίο για να σας πείσω να το πάρετε αμέσως και να το διαβάσετε.
Το έλαβα αυτό το βιβλίο νωρίτερα και αμέσως χάθηκα στον κόσμο που έγραψες ο Πυθαγόρας. Μια όμορφη ιστορία που δεν μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη που έχω διαβάσει. Συνδυάζει το υπερφυσικό με την πραγματικότητα τόσο αβίαστα όπου η εναλλαγή μεταξύ τους γίνεται σχεδόν ανεπαίσθητα.
Η πλοκή
Ακολουθάμε τον πρωταγωνιστή να μπαίνει στο στρατό, ενώ τον τρέμει, και προσπαθεί να ξεπεράσει κάθε άγχος για να τελειώσει αυτήν την περίοδο της ζωής του. Εκεί γνωρίζει τον Έντουαρντ (ο αγαπημένος μου χαρακτήρας), ο οποίος είναι κωφός γεμάτος ελπίδα και αισιοδοξία. Παίρνοντας την δουλειά του διερμηνέα του, δημιουργείται μια ιδιαίτερη σχέση αλληλοϋποστήριξης για να ξεπεράσουν το εμπόδιο του στρατού. Η πλοκή ρέει αρκετά καλά και έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, πράγμα που άνετα θα με ενοχλούσε μιας και δεν της έχω μια συμπάθια. Αλλά εδώ, λόγω της φύσης του βιβλίου, έδενε πολύ όμορφα με την αφήγηση σε σημείο που δεν με πείραζε αρκετά.
Οι χαρακτήρες
Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί και δεν αποτελούν καρικατούρα της παραγματικότητας αλλά έχουν βάθος και ανάπτυξη, την οποία μπορείς να παρακολουθήσεις μέσα από την εξέλιξη της πλοκής. Όπως είπα και παραπάνω, εγώ λάτρεψα τον Έντουαρντ και την αισιοδοξία του. ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΥΛΙΞΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΡΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ... my baby! Πέρα από την πλάκα, οι χαρακτήρες είναι άτομα που άνετα θα συναντούσες στον δρόμο και θα συζήταγες μαζί τους. Αυτό ήταν που έκανε και πιο ζωντανό το κείμενο.
Το έλαβα αυτό το βιβλίο νωρίτερα και αμέσως χάθηκα στον κόσμο που έγραψες ο Πυθαγόρας. Μια όμορφη ιστορία που δεν μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη που έχω διαβάσει. Συνδυάζει το υπερφυσικό με την πραγματικότητα τόσο αβίαστα όπου η εναλλαγή μεταξύ τους γίνεται σχεδόν ανεπαίσθητα.
Η πλοκή
Ακολουθάμε τον πρωταγωνιστή να μπαίνει στο στρατό, ενώ τον τρέμει, και προσπαθεί να ξεπεράσει κάθε άγχος για να τελειώσει αυτήν την περίοδο της ζωής του. Εκεί γνωρίζει τον Έντουαρντ (ο αγαπημένος μου χαρακτήρας), ο οποίος είναι κωφός γεμάτος ελπίδα και αισιοδοξία. Παίρνοντας την δουλειά του διερμηνέα του, δημιουργείται μια ιδιαίτερη σχέση αλληλοϋποστήριξης για να ξεπεράσουν το εμπόδιο του στρατού. Η πλοκή ρέει αρκετά καλά και έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, πράγμα που άνετα θα με ενοχλούσε μιας και δεν της έχω μια συμπάθια. Αλλά εδώ, λόγω της φύσης του βιβλίου, έδενε πολύ όμορφα με την αφήγηση σε σημείο που δεν με πείραζε αρκετά.
Οι χαρακτήρες
Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικοί και δεν αποτελούν καρικατούρα της παραγματικότητας αλλά έχουν βάθος και ανάπτυξη, την οποία μπορείς να παρακολουθήσεις μέσα από την εξέλιξη της πλοκής. Όπως είπα και παραπάνω, εγώ λάτρεψα τον Έντουαρντ και την αισιοδοξία του. ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΥΛΙΞΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΡΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ... my baby! Πέρα από την πλάκα, οι χαρακτήρες είναι άτομα που άνετα θα συναντούσες στον δρόμο και θα συζήταγες μαζί τους. Αυτό ήταν που έκανε και πιο ζωντανό το κείμενο.
Αυτά από μένα και ελπίζω να σας έπεισα να το διαβάσετε γιατί εγώ προσωπικά το προτείνω ανεπιφύλακτα.
November 21, 2020
Ένα βιβλίο με σημαντικά κοινωνικά μηνύματα και έντονα συναισθήματα. Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο blog μου.
May 27, 2021
Το «Τι θυμάσαι απ’ τον θάνατό σου» είναι ένα βιβλίο που πολλοί Έλληνες αναγνώστες περιμέναμε λόγω των teaser που βλέπαμε στο Instagram του συγγραφέα. Μέσα στις σελίδες μας περιμένει μια ιδιαίτερη ιστορία που συνδυάζει την κατάσταση του ελληνικού στρατού, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κωφός στην Ελλάδα αλλά και μέσα σε ένα στρατόπεδο, την αντιμετώπιση των ανθρώπων απέναντι στο «διαφορετικό» με τις ποικίλες εκφάνσεις του και τον απότομο τρόπο που πολλές φορές πρέπει κάποιος να ωριμάσει αν θέλει να συνεχίσει να ζει, να είναι ο εαυτός του, να νιώθει ελεύθερος.
Στην ολότητά του, ήταν ένα πολύ καλό βιβλίο βασισμένο σε μια τρομερή ιδέα. Υπήρχαν κάποια σημεία που με ξένισαν όπως
Ο συγγραφέας σχολιάζει με πολύ άμεσο τρόπο θέματα που πολλοί Έλληνες θεωρούν πως οι χώρα μας δεν είναι έτοιμη να δεχτεί, όπως εκείνο των ομοφυλόφιλων και της θέσης τους στην κοινωνία μας. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία είναι το εξής: Δεν νομίζω πως κάποιος από τους ετεροφυλόφιλους συμμαθητές σας πήγε μια μέρα στους γονείς του, ανακοινώνοντας «μαμά, μπαμπά, είμαι στρέιτ. Μπορείτε να το αποδεχτείτε, σας παρακαλώ; Μη θυμώσετε, δεν το επέλεξα».
Δεν θέλω και ούτε χρειάζεται να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, το βιβλίο μιλάει από μόνο του. Ένα από τα λίγα ελληνικά βιβλία στο οποίο πρωταγωνιστούν μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μέλη της κοινότητας των κωφών (υπάρχουν 2 παραδείγματα σε ελληνικά βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει εγώ οπότε ίσως να υπάρχουν κι άλλα και να μου έχουν ξεφύγει) και ελπίζω σε λίγα χρόνια αυτή η πρότασή μου να πάψει να ισχύει. Χρειαζόμαστε περισσότερα diverse και inclusive βιβλία. Ζητήστε τα. Διαβάστε τα. Μιλήστε για αυτά.
Στην ολότητά του, ήταν ένα πολύ καλό βιβλίο βασισμένο σε μια τρομερή ιδέα. Υπήρχαν κάποια σημεία που με ξένισαν όπως
Ο συγγραφέας σχολιάζει με πολύ άμεσο τρόπο θέματα που πολλοί Έλληνες θεωρούν πως οι χώρα μας δεν είναι έτοιμη να δεχτεί, όπως εκείνο των ομοφυλόφιλων και της θέσης τους στην κοινωνία μας. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία είναι το εξής: Δεν νομίζω πως κάποιος από τους ετεροφυλόφιλους συμμαθητές σας πήγε μια μέρα στους γονείς του, ανακοινώνοντας «μαμά, μπαμπά, είμαι στρέιτ. Μπορείτε να το αποδεχτείτε, σας παρακαλώ; Μη θυμώσετε, δεν το επέλεξα».
Δεν θέλω και ούτε χρειάζεται να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, το βιβλίο μιλάει από μόνο του. Ένα από τα λίγα ελληνικά βιβλία στο οποίο πρωταγωνιστούν μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μέλη της κοινότητας των κωφών (υπάρχουν 2 παραδείγματα σε ελληνικά βιβλία φαντασίας που έχω διαβάσει εγώ οπότε ίσως να υπάρχουν κι άλλα και να μου έχουν ξεφύγει) και ελπίζω σε λίγα χρόνια αυτή η πρότασή μου να πάψει να ισχύει. Χρειαζόμαστε περισσότερα diverse και inclusive βιβλία. Ζητήστε τα. Διαβάστε τα. Μιλήστε για αυτά.
March 2, 2021
Ένα βιβλίο που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον από την αρχή όταν ξεκίνησε ο Πυθαγόρας να το προωθεί μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό. Στη συνέχεια ήρθαν οι θετικές κριτικές και έτσι αποφάσισα να το διαβάσω και εγώ.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας είναι ο Αχιλλέας. Ένα νεαρό αγόρι που σπουδάζει ψυχολογία. Οι ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις αναγκάζονται να σταματήσουν για λίγο καιρό καθώς του έρχεται το χαρτί από τον στρατό για να υπηρετήσει την θητεία του.
Η άφιξη του στην στρατιωτική μονάδα τον έχει μπολιάσει με ανησυχία για το άγνωστο και ένα επιπλέον άγχος καθώς θα πρέπει να αναλάβει να βοηθήσει ένα αγόρι που έρχεται από το Λονδίνο να περάσει την βασική του εκπαίδευση. Ο Έντουαρντ είναι κωφός και αυτό δυσχεραίνει την επικοινωνία με τους υπολοίπους όχι όμως με τον Αχιλλέα.
Ο αναγνώστης ζει μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου την σχέση που δημιουργείται μεταξύ αυτών των δυο νέων. Στην αρχή υπάρχει η αμφιβολία, η υποχρέωση στην επικοινωνία αλλά στην πορεία δημιουργείται ένας τόσο υπέροχος δεσμός που είναι συγκινητικός και μαγικός.
Όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία των δύο προσώπων μου αρέσαν οι διαφορετικές οπτικές που έχουν σε πολλά ζητήματα. Ο Αχιλλέας πιο συγκρατημένος και αγχωμένος για το τι θα πει ο κόσμος. Σε αντίθεση με τον Έντουαρντ που είναι πιο απενεχοποιημένος για την σεξουαλικότητά του και πιο ανοιχτός στο να εκφράσει τα συναισθήματά του.
Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που δεν μένει μόνο στην ερωτική τους συνύπαρξη αλλά διερευνά και τα ερεθίσματα που έχει η κοινωνία σε πολλά θέματα.
Η ελλιπής εκπαίδευση και ενημέρωση που υπάρχει δυστυχώς αποκλείει αυτούς τους ανθρώπους από πολλές δραστηριότητες. Η νοηματική γλώσσα θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλους. Άλλο ένα ζήτημα στο βιβλίο είναι η ομοφυλοφιλία και να σταματήσει ο κόσμος να αντιμετωπίζει έναν γκέι άντρα ή γυναίκα ως διαφορετικό. Είμαστε όλοι διαφορετικοί σε πολλά χαρακτηριστικά μας η σεξουαλικότητα δεν είναι το μόνο κριτήριο διαφοροποίησης ενός ανθρώπου από έναν άλλον.
Με απλή και άμεση γραφή ο Πυθαγόρας δημιούργησε ένα άρτιο κοινωνικό μυθιστόρημα που με συγκίνησε, με προβλημάτισε και με έκανε να αγαπήσω αυτά τα δύο πρόσωπα της ιστορίας για την μοναδικότητά τους.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας είναι ο Αχιλλέας. Ένα νεαρό αγόρι που σπουδάζει ψυχολογία. Οι ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις αναγκάζονται να σταματήσουν για λίγο καιρό καθώς του έρχεται το χαρτί από τον στρατό για να υπηρετήσει την θητεία του.
Η άφιξη του στην στρατιωτική μονάδα τον έχει μπολιάσει με ανησυχία για το άγνωστο και ένα επιπλέον άγχος καθώς θα πρέπει να αναλάβει να βοηθήσει ένα αγόρι που έρχεται από το Λονδίνο να περάσει την βασική του εκπαίδευση. Ο Έντουαρντ είναι κωφός και αυτό δυσχεραίνει την επικοινωνία με τους υπολοίπους όχι όμως με τον Αχιλλέα.
Ο αναγνώστης ζει μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου την σχέση που δημιουργείται μεταξύ αυτών των δυο νέων. Στην αρχή υπάρχει η αμφιβολία, η υποχρέωση στην επικοινωνία αλλά στην πορεία δημιουργείται ένας τόσο υπέροχος δεσμός που είναι συγκινητικός και μαγικός.
Όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία των δύο προσώπων μου αρέσαν οι διαφορετικές οπτικές που έχουν σε πολλά ζητήματα. Ο Αχιλλέας πιο συγκρατημένος και αγχωμένος για το τι θα πει ο κόσμος. Σε αντίθεση με τον Έντουαρντ που είναι πιο απενεχοποιημένος για την σεξουαλικότητά του και πιο ανοιχτός στο να εκφράσει τα συναισθήματά του.
Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που δεν μένει μόνο στην ερωτική τους συνύπαρξη αλλά διερευνά και τα ερεθίσματα που έχει η κοινωνία σε πολλά θέματα.
Η ελλιπής εκπαίδευση και ενημέρωση που υπάρχει δυστυχώς αποκλείει αυτούς τους ανθρώπους από πολλές δραστηριότητες. Η νοηματική γλώσσα θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλους. Άλλο ένα ζήτημα στο βιβλίο είναι η ομοφυλοφιλία και να σταματήσει ο κόσμος να αντιμετωπίζει έναν γκέι άντρα ή γυναίκα ως διαφορετικό. Είμαστε όλοι διαφορετικοί σε πολλά χαρακτηριστικά μας η σεξουαλικότητα δεν είναι το μόνο κριτήριο διαφοροποίησης ενός ανθρώπου από έναν άλλον.
Με απλή και άμεση γραφή ο Πυθαγόρας δημιούργησε ένα άρτιο κοινωνικό μυθιστόρημα που με συγκίνησε, με προβλημάτισε και με έκανε να αγαπήσω αυτά τα δύο πρόσωπα της ιστορίας για την μοναδικότητά τους.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
August 13, 2021
Αχ! Μου άρεσε πολύ ♥
Στην αρχή όχι τόσο, μετά πολύ, μετά πάρα πολύ ε και στο τέλος απλά συγκίνηση. Ήταν μια ιστορία αγάπης όπως θα έπρεπε να είναι, με τον σεβασμό, την εκτίμηση, τόση όση κτητικοτητα αλλα και ελευθερία. Δύσκολο να μην σε συγκινήσει αυτή η ιστορία μιας και είναι τόσο καθαρή και ο έρωτας είναι άφυλος. Σε κάποια σημεία ένιωθα πως ήταν πιο "φιλολογικό" το ύφος του πάρα άμεσο αλλα αυτά πως έλεγαν οι ήρωες ηταν σημαντικό να ειπωθούν. Το υπερφυσικό στοιχείο δεν σε κλοτσαγε καθόλου, αντιθέτως έδενε πολύ με την πραγματικότητα. Αγάπη αυτό τίποτα άλλο ♥
Στην αρχή όχι τόσο, μετά πολύ, μετά πάρα πολύ ε και στο τέλος απλά συγκίνηση. Ήταν μια ιστορία αγάπης όπως θα έπρεπε να είναι, με τον σεβασμό, την εκτίμηση, τόση όση κτητικοτητα αλλα και ελευθερία. Δύσκολο να μην σε συγκινήσει αυτή η ιστορία μιας και είναι τόσο καθαρή και ο έρωτας είναι άφυλος. Σε κάποια σημεία ένιωθα πως ήταν πιο "φιλολογικό" το ύφος του πάρα άμεσο αλλα αυτά πως έλεγαν οι ήρωες ηταν σημαντικό να ειπωθούν. Το υπερφυσικό στοιχείο δεν σε κλοτσαγε καθόλου, αντιθέτως έδενε πολύ με την πραγματικότητα. Αγάπη αυτό τίποτα άλλο ♥
March 5, 2022
'' Η καρδιά δεν μπορεί να επιλέξει ποιον θα αγαπήσει.''
October 4, 2021
Διάβασα το βιβλίο του Πυθαγόρα έχοντας μεγάλες προσδοκίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν διάβαζες γκει βιβλία στα ελληνικά συχνά και το συγκεκριμένο είχε αποκτήσει αρκετή φήμη από το νεανικό κοινό. Απογοητεύτηκα. Νομίζω ότι ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια για έναν νέο συγγραφέα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι άγγιξε έστω και λίγο τις προσδοκίες μου.
Ο Ελευθεριάδης στήνει ένα ερωτικο σκηνικό, μέσα στους κόλπους της στρατιωτικής εκπαίδευσης μεταξύ δυο αγοριών, του Αχιλ��έα και του Έντουαρντ, ο οποίος είναι και κωφός. Ένα έξυπνο σκηνικό κατά τη γνώμη μου, ξεφεύγει από τα τετριμμένα και σιγουρα δημιουργεί ενδιαφέρον. Η γενικότερη ιστορία αγάπης ήταν αρκετά τρυφερή και γλυκιά, συγκινητική σε πολλά σημεία και αληθοφανής.
Δυστυχώς για μένα, μέχρι εδώ ήταν τα θετικά. Αρχικά θα ήθελα να αναφέρω ότι είμαι αρκετά έμπειρη βιβλιοφάγος, έχω συνηθίσει στα κλασικά αριστουργήματα επομένως μου ήταν εύκολο- και επίπονο- να αντιληφθώ ορισμένα κενά.
Ο στρατός υποτίθεται αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας καθώς εκεί διαδραματίζεται και ο ρομαντισμός όμως εν τελεί δεν νομίζω ότι κράτησε πάνω από 100 σελιδες. Όλο το υπόλοιποι κομμάτι έμοιαζε με τον έρωτα δυο αγοριών ένα καλοκαίρι. Ο στρατός έπαψε να υπάρχει.
Νιώθω ότι ο συγγραφέας πολιτικοποίησε το θέμα τόσο πολύ στην προσπάθεια του να περάσει μηνύματα που έγινε κουραστικό. Περίμενα κάτι ανέμελο, ερωτικο, γεμάτο αγοριστικες ηδονές και το αποτέλεσμα ήταν μια αρκετά πολιτικοποιημένη γκει ιστορία, η οποία «ξεραίνει» ότι ρομαντικό υπάρχει. Το καταλαβαίνω στο κομμάτι της κώφωσης διότι όντως υπάρχει ένα τεράστιο ταμπού στην Ελλάδα και κανείς μας δεν είναι επαρκώς ενημερωμένος αλλά στο ομοφυλοφιλικό κομμάτι το θεώρησα υπερβολικό.
Δεν μιλάω καθόλου ομοφοβικά, άλλωστε περίμενα να ταυτιστώ μέσα από το βιβλίο γι αυτό και ξενέρωσα απίστευτα όταν είδα πως περιέγραφε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής- και μέσω αυτού ο συγγραφέας- τα συναισθήματα του.
Ένα τελευταίο ήταν οι διάλογοι. Τους σιχάθηκα. Δεν υπήρχε ρεαλισμός, δεν υπήρχε αληθοφάνεια, ένιωθα ότι οι χαρακτήρες έκαναν διάλεξη προς τον αναγνώστη.
Μακαρι να μπορούσα να συστήσω το βιβλίο αυτό. Πραγματικά μακαρι. Απλώς πιστεύω ότι ο Ελευθεριάδης προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει το κοινό με το λάθος τρόπο. Όλη αυτή η αναφορά στην Ελλάδα και τα ελαττώματα της προς τα δυο αυτά ζητήματα- άτομα με αναπηρίες και ομοφυλοφιλια- δεν με βοήθησε καθόλου να ξεφύγω από το παρόν. Ελπίζω ο συγγραφέας να μας αποδείξει στο μέλλον ότι είναι μια φωνή που αξίζει μέσα από τη συγγραφή διότι θελουμε στην κοινότητα αλλά και στον κόσμο άτομα που είναι οι εαυτοί τους άφοβα.
Ο Ελευθεριάδης στήνει ένα ερωτικο σκηνικό, μέσα στους κόλπους της στρατιωτικής εκπαίδευσης μεταξύ δυο αγοριών, του Αχιλ��έα και του Έντουαρντ, ο οποίος είναι και κωφός. Ένα έξυπνο σκηνικό κατά τη γνώμη μου, ξεφεύγει από τα τετριμμένα και σιγουρα δημιουργεί ενδιαφέρον. Η γενικότερη ιστορία αγάπης ήταν αρκετά τρυφερή και γλυκιά, συγκινητική σε πολλά σημεία και αληθοφανής.
Δυστυχώς για μένα, μέχρι εδώ ήταν τα θετικά. Αρχικά θα ήθελα να αναφέρω ότι είμαι αρκετά έμπειρη βιβλιοφάγος, έχω συνηθίσει στα κλασικά αριστουργήματα επομένως μου ήταν εύκολο- και επίπονο- να αντιληφθώ ορισμένα κενά.
Ο στρατός υποτίθεται αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας καθώς εκεί διαδραματίζεται και ο ρομαντισμός όμως εν τελεί δεν νομίζω ότι κράτησε πάνω από 100 σελιδες. Όλο το υπόλοιποι κομμάτι έμοιαζε με τον έρωτα δυο αγοριών ένα καλοκαίρι. Ο στρατός έπαψε να υπάρχει.
Νιώθω ότι ο συγγραφέας πολιτικοποίησε το θέμα τόσο πολύ στην προσπάθεια του να περάσει μηνύματα που έγινε κουραστικό. Περίμενα κάτι ανέμελο, ερωτικο, γεμάτο αγοριστικες ηδονές και το αποτέλεσμα ήταν μια αρκετά πολιτικοποιημένη γκει ιστορία, η οποία «ξεραίνει» ότι ρομαντικό υπάρχει. Το καταλαβαίνω στο κομμάτι της κώφωσης διότι όντως υπάρχει ένα τεράστιο ταμπού στην Ελλάδα και κανείς μας δεν είναι επαρκώς ενημερωμένος αλλά στο ομοφυλοφιλικό κομμάτι το θεώρησα υπερβολικό.
Δεν μιλάω καθόλου ομοφοβικά, άλλωστε περίμενα να ταυτιστώ μέσα από το βιβλίο γι αυτό και ξενέρωσα απίστευτα όταν είδα πως περιέγραφε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής- και μέσω αυτού ο συγγραφέας- τα συναισθήματα του.
Ένα τελευταίο ήταν οι διάλογοι. Τους σιχάθηκα. Δεν υπήρχε ρεαλισμός, δεν υπήρχε αληθοφάνεια, ένιωθα ότι οι χαρακτήρες έκαναν διάλεξη προς τον αναγνώστη.
Μακαρι να μπορούσα να συστήσω το βιβλίο αυτό. Πραγματικά μακαρι. Απλώς πιστεύω ότι ο Ελευθεριάδης προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει το κοινό με το λάθος τρόπο. Όλη αυτή η αναφορά στην Ελλάδα και τα ελαττώματα της προς τα δυο αυτά ζητήματα- άτομα με αναπηρίες και ομοφυλοφιλια- δεν με βοήθησε καθόλου να ξεφύγω από το παρόν. Ελπίζω ο συγγραφέας να μας αποδείξει στο μέλλον ότι είναι μια φωνή που αξίζει μέσα από τη συγγραφή διότι θελουμε στην κοινότητα αλλά και στον κόσμο άτομα που είναι οι εαυτοί τους άφοβα.
December 30, 2021
Οκ. Μου πήρε λίγο καιρό να το διαβάσω, αλλά δικαιολογημένα. Χρειαζόταν ορθή αφομοίωση και λεπτομερή προσοχή. Για να μην μακρηγορώ, θεωρώ ότι το μήνυμα του βιβλίου αξίζει 100/5⭐️. Το βιβλίο αυτό είναι, κατά κύριο λόγο, ανθρώπινο. Δυστυχώς όμως ένα βιβλίο δεν περιτριγυρίζεται μόνο από τη θεματολογία και τη σημαντικότητά της, υπάρχουν και τα τεχνικά ζητήματα.
Ε λοιπόν, κάτι στην γραφή με μπλόκαρε. Μου έλειψε η φυσικότητα των διαλόγων, η εναρμόνιση των ιδεών του Πυθαγόρα με τους διαλόγους. Μυθιστόρημα είναι, θα πείτε, δικαίως. Αλλά επειδή οι χαρακτήρες για μένα κατάφεραν σε ορισμένα σημεία να ξεπεράσουν την μυθοπλασία, θα ήθελα μερικοί διάλογοι να ήταν λιγότερο προσποιητοί, βεβιασμένοι, ιδεολογικώς δομημένοι. Φυσικά αυτό έγκειται και στις ιδιοτροπίες και προτιμήσεις του καθενός. Επίσης, θαρρώ πως ίσως κάποια σημεία ήταν ελαφρώς κλισέ, συγχωρούνται όμως. Η πλοκή ήταν αρκετά αργή για τα γούστα μου, πέραν εξαιρέσεων. Δεν είναι αποκλειστικά αρνητικό αυτό, μάλλον είχε νόημα κιόλας, εστίασε στα πρόσωπα, στον εσωτερικό τους κόσμο. Τέλος, το 4ο κεφάλαιο είχε ένα θεματάκι όσον αφορά την απεικόνιση σκέψεων και δράσεων του προσώπου που το αφηγούνταν. Δηλαδή, οι προηγούμενες περιγραφές του συγκεκριμένου δεν μου είχαν δώσει τέτοια εικόνα (προσπαθώ να μην κάνω spoil οπότε δεν βγάζω νόημα).
Οφείλουμε όλοι να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκέφτεται ο Πυθαγόρας στο μυθιστόρημά του. Πιστεύω ότι έχει όλα τα φόντα να βελτιωθεί και να παράγει λογοτεχνικά δαιμόνια στο μέλλον. Ολιστικά μιλώντας, το γενικό μήνυμα του βιβλίου επισκιάζει όλα τα υπάρχοντα ατοπήματα (ευτυχώς).
Ε λοιπόν, κάτι στην γραφή με μπλόκαρε. Μου έλειψε η φυσικότητα των διαλόγων, η εναρμόνιση των ιδεών του Πυθαγόρα με τους διαλόγους. Μυθιστόρημα είναι, θα πείτε, δικαίως. Αλλά επειδή οι χαρακτήρες για μένα κατάφεραν σε ορισμένα σημεία να ξεπεράσουν την μυθοπλασία, θα ήθελα μερικοί διάλογοι να ήταν λιγότερο προσποιητοί, βεβιασμένοι, ιδεολογικώς δομημένοι. Φυσικά αυτό έγκειται και στις ιδιοτροπίες και προτιμήσεις του καθενός. Επίσης, θαρρώ πως ίσως κάποια σημεία ήταν ελαφρώς κλισέ, συγχωρούνται όμως. Η πλοκή ήταν αρκετά αργή για τα γούστα μου, πέραν εξαιρέσεων. Δεν είναι αποκλειστικά αρνητικό αυτό, μάλλον είχε νόημα κιόλας, εστίασε στα πρόσωπα, στον εσωτερικό τους κόσμο. Τέλος, το 4ο κεφάλαιο είχε ένα θεματάκι όσον αφορά την απεικόνιση σκέψεων και δράσεων του προσώπου που το αφηγούνταν. Δηλαδή, οι προηγούμενες περιγραφές του συγκεκριμένου δεν μου είχαν δώσει τέτοια εικόνα (προσπαθώ να μην κάνω spoil οπότε δεν βγάζω νόημα).
Οφείλουμε όλοι να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκέφτεται ο Πυθαγόρας στο μυθιστόρημά του. Πιστεύω ότι έχει όλα τα φόντα να βελτιωθεί και να παράγει λογοτεχνικά δαιμόνια στο μέλλον. Ολιστικά μιλώντας, το γενικό μήνυμα του βιβλίου επισκιάζει όλα τα υπάρχοντα ατοπήματα (ευτυχώς).
November 4, 2021
Το βιβλίο αυτό μου έκανε την καρδιά χίλια κομμάτια. Από τα τελευταία κεφάλαια του πρώτου μέρους και μετά δεν σταμάτησα κλαίω, προσπαθούσα να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου καθώς διάβαζα αλλά δεν τα κατάφερα.
Μια ιστορία στοργικής και αγνής αγάπης αλλά με τόσο πόνο και θλίψη, επειδή κάποιος τόλμησε να είναι διαφορετικός.
Το βιβλίο είναι υπέροχο, με σημαντικά κοινωνικά μηνύματα και έντονα συναισθήματα. Εγώ προσωπικά έμαθα πολλές χρήσιμες πληροφορίες πάνω στο θέμα της κώφωσης(που με αυτό το βιβλίο βρήκα το κίνητρο που ήθελα για να μάθω και εγώ να την χρησιμοποιώ)και κατάφερα να εμπλουτίσω περισσότερο τις γνώσεις μου περί ομοφυλοφιλίας.
Είναι από αυτά τα βιβλία που μόλις τα τελειώσεις τα κρατάς στα χέρια σου και με ένα κενό βλέμμα κοιτάς τον τοίχο για καμια ώρα. Πραγματικά αξίζει να το διαβάσετε!!!
Μια ιστορία στοργικής και αγνής αγάπης αλλά με τόσο πόνο και θλίψη, επειδή κάποιος τόλμησε να είναι διαφορετικός.
Το βιβλίο είναι υπέροχο, με σημαντικά κοινωνικά μηνύματα και έντονα συναισθήματα. Εγώ προσωπικά έμαθα πολλές χρήσιμες πληροφορίες πάνω στο θέμα της κώφωσης(που με αυτό το βιβλίο βρήκα το κίνητρο που ήθελα για να μάθω και εγώ να την χρησιμοποιώ)και κατάφερα να εμπλουτίσω περισσότερο τις γνώσεις μου περί ομοφυλοφιλίας.
Είναι από αυτά τα βιβλία που μόλις τα τελειώσεις τα κρατάς στα χέρια σου και με ένα κενό βλέμμα κοιτάς τον τοίχο για καμια ώρα. Πραγματικά αξίζει να το διαβάσετε!!!
February 6, 2021
Αυτό το βιβλίο με έκανε να κλάψω - που πρώτη φορά το καταφέρνει βιβλίο - με έκανε να σοκαριστώ 3 φορες υπερβολικά , με έκανε να σκεφτώ για περισσότερα κοινονικά ζητήματα απο όσα περίμενα και να αναλύσω θέματα που δεν είχα ξανασκεφτεί. Με έκανε να κολλήσω 62 σελιδοδείκτες σε πόσες φράσεις, με έκανε να αγαπήσω τον πρωταγωνιστή και με έκανε να σκέφτομαι τι έγινε μόλις τωρα, για αρκετή ώρα αφού τελείωσα το βιβλίο.
Το τέλος ήταν σίγουρα το καλύτερο, συγκινητικό βέβαια αλλά τέλειο ταυτόχρονα. Η όλη ιδέα του βιβλίου ήταν πανέξυπνη και εθιστική.
Μακάρι, να το μάθει όλο και περισσότερος κόσμος, έτσι ωστε να μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες για να το εκτιμήσουν και άλλοι άνθρωποι. Ειλικρινά πιστεύω πως είναι απο τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί 🖤.
Το τέλος ήταν σίγουρα το καλύτερο, συγκινητικό βέβαια αλλά τέλειο ταυτόχρονα. Η όλη ιδέα του βιβλίου ήταν πανέξυπνη και εθιστική.
Μακάρι, να το μάθει όλο και περισσότερος κόσμος, έτσι ωστε να μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες για να το εκτιμήσουν και άλλοι άνθρωποι. Ειλικρινά πιστεύω πως είναι απο τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί 🖤.
November 9, 2021
Εξαιρετικό βιβλίο ! Τελικά όσο ανοιχτόμυαλοι και αν πιστεύουμε πως είμαστε , όσο και αν πιστεύουμε πως
Είμαστε γνωστές του θέματος δεν ξέρουμε τπτ κατά την ταπεινή μου γνώμη και δύσκολα θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε απόλυτα τι νιώθουν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι .
Είμαστε γνωστές του θέματος δεν ξέρουμε τπτ κατά την ταπεινή μου γνώμη και δύσκολα θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε απόλυτα τι νιώθουν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι .
January 17, 2021
Το πρώτο μυθιστόρημα ελληνικής λογοτεχνίας που με άγγιξε τόσο. ❤️
December 27, 2020
Ένα εξαιρετικό βιβλίο. Ακολουθώντας κάνεις τον Πυθαγόρα instagram και youtube δε περίμενε τπτ λιγότερο από ένα καλογραμμένο βιβλίο. Πολλές εικόνες και η ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Θέλει μεγάλη δύναμη για να γράψει κάποιος για το συγκεκριμένο θέμα.. Σε μια και καλά προοδευτική ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα οι διακρίσεις υπάρχουν ακόμη. Μέσω του βιβλίου μπορεί κανείς να καταλάβει τι γίνεται μέσα στις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Για ένα πρωτοεμφανιζόμενο θέμα η ενασχόληση με ένα τόσο σημαντικό κοινωνικό θέμα κάτι έχει να πει. Έχει να πει πως γράφει για να αφυπνίσει όπως θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε μορφή τέχνης
May 30, 2021
Ότι καλύτερο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής φέτος.. έξυπνο, πρωτότυπο, σύγχρονο.. θα το σκέφτομαι και θα με προβληματίζει/απασχολεί για μέρες...
December 20, 2020
Αυτό το βιβλίο περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει στα χέρια μου. Συνήθως αγοράζω βιβλία αλλά δεν τα διαβάζω αμέσως. Με αυτό δεν έκανα το ίδιο...
Ο Αχιλλέας έχει μία δεύτερη ευκαιρία μετά τον θάνατό του. Αν τη δεχτεί μπορεί να αλλάξει κάτι στη ζωή του, αλλά δεν θα ζήσει ποτέ τις συνέπειες αυτής της αλλαγής. Ξεκινάει και λέει την ιστορία του από τη στιγμή που μπήκε στον στρατό. Εκεί γνωρίζει τον Έντουαρντ που έχει έρθει από την Αγγλία και είναι κωφός. Μιας και γνωρίζει τη νοηματική τον βοηθά και αναπτύσσεται μεταξύ τους μία ιδιαίτερη σχέση.
Εγώ θα την χαρακτήριζα και σπάνια σχέση μιας και δεν τη συναντάς εύκολα. Μέσα στο βιβλίο που ��ίναι υπέροχα γραμμένο και δεν σε κουραζει πραγματικά καθόλου, σχολιάζονται πολλά κοινωνικά θέματα. Η ομοφυλοφιλία, η έλλειψη ακοής, η ελληνική οικογένεια, ο στρατός. Διαβάζοντάς το κράτησα άπειρες σημειώσεις και έβλεπα γραμμένα πράγματα που είχα σκεφτεί άπειρες φορές.
Γιατί δύο άνθρωποι που αγαπιούνται δεν μπορούν να εκφράζουν δημόσια την αγάπη τους χωρίς να τους κοιτάζουν λες και είναι εξωγήινοι;
Γιατί ένας γονιός που αγαπάει το παιδί του δεν το στηρίζει στις επιλογές του;
Γιατί πρέπει οι άντρες να κλείνονται 9 μήνες σε ένα μέρος, να δέχονται σχόλια, χλευασμό πολλες φορές, για να "υπηρετήσουν" την πατρίδα;
Γιατί πρέπει όλοι να κρίνουμε όλους;
Την εκκλησία δεν τη σχολιάζω καν...
Επίσης γιατί άνθρωποι που είναι για παράδειγμα κωφοί να μην μπορούν να κάνουν όσα κάνουμε και οι υπόλοιποι;
Θυμωσα τόσο μα τόσο πολύ, δάκρυσα, έκλαψα, σκέφτηκα, χαμογέλασα σε αυτές τις τόσο γλυκιές στιγμές των δύο πρωταγωνιστών.
Ξέρετε τι σκέφτηκα στο τέλος; Ότι πρέπει να σταματήσουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μίσος, με προκαταλήψεις. Εμείς πρέπει να δώσουμε το παράδειγμα σε αυτά για να ζήσουν ελεύθερα, όπως αυτά θέλουν.
Ίσως το παρατράβηξα αλλά ακόμα είμαι γεμάτη από διάφορα συναισθήματα με όσα διάβασα.
Υπέροχο βιβλίο! Αξίζει να διαβαστεί!
Ο Αχιλλέας έχει μία δεύτερη ευκαιρία μετά τον θάνατό του. Αν τη δεχτεί μπορεί να αλλάξει κάτι στη ζωή του, αλλά δεν θα ζήσει ποτέ τις συνέπειες αυτής της αλλαγής. Ξεκινάει και λέει την ιστορία του από τη στιγμή που μπήκε στον στρατό. Εκεί γνωρίζει τον Έντουαρντ που έχει έρθει από την Αγγλία και είναι κωφός. Μιας και γνωρίζει τη νοηματική τον βοηθά και αναπτύσσεται μεταξύ τους μία ιδιαίτερη σχέση.
Εγώ θα την χαρακτήριζα και σπάνια σχέση μιας και δεν τη συναντάς εύκολα. Μέσα στο βιβλίο που ��ίναι υπέροχα γραμμένο και δεν σε κουραζει πραγματικά καθόλου, σχολιάζονται πολλά κοινωνικά θέματα. Η ομοφυλοφιλία, η έλλειψη ακοής, η ελληνική οικογένεια, ο στρατός. Διαβάζοντάς το κράτησα άπειρες σημειώσεις και έβλεπα γραμμένα πράγματα που είχα σκεφτεί άπειρες φορές.
Γιατί δύο άνθρωποι που αγαπιούνται δεν μπορούν να εκφράζουν δημόσια την αγάπη τους χωρίς να τους κοιτάζουν λες και είναι εξωγήινοι;
Γιατί ένας γονιός που αγαπάει το παιδί του δεν το στηρίζει στις επιλογές του;
Γιατί πρέπει οι άντρες να κλείνονται 9 μήνες σε ένα μέρος, να δέχονται σχόλια, χλευασμό πολλες φορές, για να "υπηρετήσουν" την πατρίδα;
Γιατί πρέπει όλοι να κρίνουμε όλους;
Την εκκλησία δεν τη σχολιάζω καν...
Επίσης γιατί άνθρωποι που είναι για παράδειγμα κωφοί να μην μπορούν να κάνουν όσα κάνουμε και οι υπόλοιποι;
Θυμωσα τόσο μα τόσο πολύ, δάκρυσα, έκλαψα, σκέφτηκα, χαμογέλασα σε αυτές τις τόσο γλυκιές στιγμές των δύο πρωταγωνιστών.
Ξέρετε τι σκέφτηκα στο τέλος; Ότι πρέπει να σταματήσουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μίσος, με προκαταλήψεις. Εμείς πρέπει να δώσουμε το παράδειγμα σε αυτά για να ζήσουν ελεύθερα, όπως αυτά θέλουν.
Ίσως το παρατράβηξα αλλά ακόμα είμαι γεμάτη από διάφορα συναισθήματα με όσα διάβασα.
Υπέροχο βιβλίο! Αξίζει να διαβαστεί!
December 6, 2020
Ότι πιο υπέροχο, αληθινό και ρομαντικό εχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό! Ένιωσα τον έρωτα και την αγάπη αλλά συγχρόνως την αδικία και τον πόνο αυτών των ανθρώπων που ζητούν μια θέση στον κόσμο. Μια θέση που δικαιωματικά τους ανήκει αλλά κάποιοι ανεγκέφαλοι τους την στερούν. Δεν μπορώ να πω πολλά γιατι δεν μου αρέσει να κανω σπόιλερ αλλά είναι ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ που θα έπρεπε να είχες στα χέρια σου ήδη μαζί με ένα πακέτο χαρτομάντιλα για παρέα!!!! Πυθαγόρα περιμένω το επόμενο αριστούργημα σου!!!
January 22, 2024
Είχα διαβάσει ιστορίες αγάπης και πάντα ένιωθα ότι κάτι λείπει από αυτές και μετά διάβασα αυτό το βιβλίο και κατάλαβα. Ήταν ότι πιο δυναμικό έχω νιώσει μέσα από χαρακτήρες βιβλίων. Μπορείς να αισθανθείς κάθε κατάσταση των χαρακτήρων ... Νιώθεις κάθε τους συναίσθημα , αγάπη, λύπη, χαρά, πόνος. Υπέροχο βιβλίο 👏👏👏
December 23, 2020
Μακάρι να υπήρχε ένα τέτοιο βιβλίο όταν ήμουν μικρή για να με κάνει να νιώσω όμορφα για τον εαυτό μου και να μην ντρέπομαι. Μας κατέστρεψες Πυθαγόρα. Το πιο όμορφο 5αρι που έδωσα σε βιβλίο φέτος.
February 7, 2025
Ήθελα πολύ να μου αρέσει το συγκεκριμένο βιβλίο, και μέχρι ενός σημείου είχα θετικές εντυπώσεις. Μετά το άφησα για λίγους μήνες κι όταν το ξανάπιασα εξεπλάγην με το πόσο δεν μου άρεσε. Μετά από σκέψη, όμως, κατάλαβα γιατί:
Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο γραμμένο για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Είναι γραμμένο για αυτούς που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Και δυστυχώς φαίνεται από το περιεχόμενό του.
Η αφιέρωση του βιβλίου αναφέρει όλους τους "διαφορετικούς" που δε θέλουν να ενταχθούν στην "κανονικότητα" αυτού του κόσμου, η οποία είναι μια πολύ όμορφη αφιέρωση, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου ο πρωταγωνιστής το κύριο πράγμα που θέλει είναι να γίνει ένας "φυσιολογικός" άνθρωπος σαν τους γύρω του. Βροντοφωνάζει πως δεν ευθύνεται εκείνος που είναι gay αλλά η έλλειψη τεστοστερόνης κατά τον τοκετό (??) κι ότι έτσι γεννήθηκε και δεν το επέλεξε κλπκλπ, επιχειρήματα που βλέπαμε κατά βάση την δεκαετία του 2000 και σίγουρα δεν αρμόζει να συμπεριλαμβάνονται σε queer βιβλίο του 2020.
Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του βιβλίου είναι αφιερωμένο στον πρωταγωνιστή να κάνει κήρυγμα και να μαθαίνει στους υπόλοιπους χαρακτήρες να αποδέχονται τους διαφορετικούς ανθρώπους στο θέμα της σεξουαλικότητας (και της έλλειψης ακουής, αν και λιγότερο), σε σημείο που αναρωτιέσαι για λίγο τι είδος είναι το βιβλίο που διαβάζεις. Το υπόλοιπο αφορά τον σύντομο έρωτα μεταξύ του πρωταγωνιστή και του κωφού Έντουαρτ, όπου εξελίχθηκε τόσο γρήγορα και με τόση υπερβολή που απλά δεν μπορούσα να τον πάρω στα σοβαρά μετά από ένα σημείο.
Η γραφή ήταν ερασιτεχνική και κούραζε με τις επαναλήψεις της, και γενικώς η υπόθεση σε ταρακουνούσε με την κακή έννοια έτσι όπως εξελισσόταν. Όσον αφορά το κομμάτι της νοηματικής, υπήρξαν φορές όπου οι χαρακτήρες συνομιλούσαν με αυτή ενώ τα χέρια τους βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν έβγαζε νόημα να μπορούν να συνομιλήσουν. Το γενικό premise του βιβλίου είναι ωραίο μέχρι που φτάνεις στο τέλος και δημιουργούνται τόσες απορίες που χάνει τη μαγεία του. Θα προτιμούσα αν ήταν απλά η ρομαντική ιστορία του Αχιλλέα και του Έντουαρντ χωρίς το υπερφυσικό στοιχείο.
(Επίσης θα προτιμούσα ο στρατός να ήταν πιο σημαντικός στην ιστορία. Με το ζόρι πέρασαν οι χαρακτήρες τον χρόνο τους εκεί.)
Δυστυχώς δεν μου άρεσε καθόλου. Ό,τι είπα παραπάνω δεν έχει σκοπό να ερμηνευτεί ως προσωπική επίθεση προς τον συγγραφέα. Απλώς όταν αποφασίζεις να γράψεις βιβλίο για ένα τέτοιο θέμα, καλό είναι να μην το αξιοποιείς ως μέσο για να δηλώσεις στον αναγνώστη πόσο προοδευτικός είσαι και η όλη εμπειρία να έχει κάποιο νόημα.
Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο γραμμένο για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Είναι γραμμένο για αυτούς που ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Και δυστυχώς φαίνεται από το περιεχόμενό του.
Η αφιέρωση του βιβλίου αναφέρει όλους τους "διαφορετικούς" που δε θέλουν να ενταχθούν στην "κανονικότητα" αυτού του κόσμου, η οποία είναι μια πολύ όμορφη αφιέρωση, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι καθ'όλη τη διάρκεια του βιβλίου ο πρωταγωνιστής το κύριο πράγμα που θέλει είναι να γίνει ένας "φυσιολογικός" άνθρωπος σαν τους γύρω του. Βροντοφωνάζει πως δεν ευθύνεται εκείνος που είναι gay αλλά η έλλειψη τεστοστερόνης κατά τον τοκετό (??) κι ότι έτσι γεννήθηκε και δεν το επέλεξε κλπκλπ, επιχειρήματα που βλέπαμε κατά βάση την δεκαετία του 2000 και σίγουρα δεν αρμόζει να συμπεριλαμβάνονται σε queer βιβλίο του 2020.
Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του βιβλίου είναι αφιερωμένο στον πρωταγωνιστή να κάνει κήρυγμα και να μαθαίνει στους υπόλοιπους χαρακτήρες να αποδέχονται τους διαφορετικούς ανθρώπους στο θέμα της σεξουαλικότητας (και της έλλειψης ακουής, αν και λιγότερο), σε σημείο που αναρωτιέσαι για λίγο τι είδος είναι το βιβλίο που διαβάζεις. Το υπόλοιπο αφορά τον σύντομο έρωτα μεταξύ του πρωταγωνιστή και του κωφού Έντουαρτ, όπου εξελίχθηκε τόσο γρήγορα και με τόση υπερβολή που απλά δεν μπορούσα να τον πάρω στα σοβαρά μετά από ένα σημείο.
Η γραφή ήταν ερασιτεχνική και κούραζε με τις επαναλήψεις της, και γενικώς η υπόθεση σε ταρακουνούσε με την κακή έννοια έτσι όπως εξελισσόταν. Όσον αφορά το κομμάτι της νοηματικής, υπήρξαν φορές όπου οι χαρακτήρες συνομιλούσαν με αυτή ενώ τα χέρια τους βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν έβγαζε νόημα να μπορούν να συνομιλήσουν. Το γενικό premise του βιβλίου είναι ωραίο μέχρι που φτάνεις στο τέλος και δημιουργούνται τόσες απορίες που χάνει τη μαγεία του. Θα προτιμούσα αν ήταν απλά η ρομαντική ιστορία του Αχιλλέα και του Έντουαρντ χωρίς το υπερφυσικό στοιχείο.
(Επίσης θα προτιμούσα ο στρατός να ήταν πιο σημαντικός στην ιστορία. Με το ζόρι πέρασαν οι χαρακτήρες τον χρόνο τους εκεί.)
Δυστυχώς δεν μου άρεσε καθόλου. Ό,τι είπα παραπάνω δεν έχει σκοπό να ερμηνευτεί ως προσωπική επίθεση προς τον συγγραφέα. Απλώς όταν αποφασίζεις να γράψεις βιβλίο για ένα τέτοιο θέμα, καλό είναι να μην το αξιοποιείς ως μέσο για να δηλώσεις στον αναγνώστη πόσο προοδευτικός είσαι και η όλη εμπειρία να έχει κάποιο νόημα.
July 4, 2021
Πρόκειται ειλικρινά για ένα εξαιρετικό βιβλίο, ευκολοδιάβαστο με υπέροχη γραφή. Περνάει πολλά μηνύματα, εκθειάζει αξίες όπως η ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία και αγάπη, προάγει την διαφορετικότητα και ξεσκεπάζει την σαθρότητα της κοινωνίας στην οποία ζούμε! Είναι ένα βιβλίο το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους τους ανθρώπους, ικανό να ευαισθητοποιήσει και ξυπνήσει πολλούς. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!!👏🙏
February 1, 2022
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να περιγράψω με λέξεις το ποσό όμορφο,γλυκό και συναισθηματικό είναι αυτό το βιβλίο. Καταπιάνεται με θέματα όπως η ομοφυλοφιλία και η κώφωση,θέματα ταμπού για τη χώρα μας ακόμα και τώρα,εν έτη 2022. Θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο που θα έπρεπε όλοι να διαβάσουν,έχει πράγματα να δώσει,να διδάξει και να ανοίξει ορίζοντες σε αυτούς τους πιο "κλειστούς" ανθρώπους που υπάρχουν εκεί έξω. Πολλά μπράβο στον Πυθαγόρα για αυτό το εξαιρετικό βιβλίο ♥️
December 27, 2020
Ενα πολλά υποσχόμενο βιβλίο με όμορφη, έξυπνη και καθηλωτικη πλοκή... Με απορρόφησε σε τέτοιο βαθμό που έχασα την αίσθηση του χρόνου το διάβασα μονομιάς... Συγχαρητήρια στον συγγραφέα Πυθαγόρα Ελευθεριαδη που μέσα σε αυτό το βιβλίο κατάφερε να παρουσιάσει τα κοινωνικά φαινόμενα που επικρατούν στη κοινωνία μας ακόμα και αν θεωρούμε ότι ανήκουμε στον 21ο αιώνα... Μπράβο και πάλι!!!
December 29, 2022
Ελπίζω ότι αυτό το βιβλίο θα θυμίσει στους ανθρώπους ότι είναι πάνω απο όλα ανθρωποι, ίσοι, με το δικαίωμα να αγαπούν όποιον και όπως θέλουν. Η αγάπη δε θα πρεπε να κλείνεται σε κουτάκια με μη και πρέπει. Η αγάπη είναι για να τη ζεις, ελεύθερα, να την απολαμβάνεις και να της χαίρεσαι. Ευχαριστούμε για αυτό το υπέροχο βιβλίο που έχει αγγίξει πολλές ψυχές και ειμαι σίγουρη ότι θα αγγίξει ακόμα περισσότερες.
January 2, 2021
Διαβάζοντας το βιβλίο μού δημιουργήθηκε θυμός για την σημερινή κοινωνία, όπως επίσης τύψεις κι ενοχές, καθώς δυστυχώς ανήκω κι εγώ σε αυτή. Νιώθω ότι μερίδιο ευθύνης για αυτό το μίσος εχω κι εγώ. Προσπαθώ όμως όσο μπορώ να αλλάξω αυτήν την κατάσταση. Στο χέρι μας είναι η διαφορετικότητα να γίνει συνήθεια! Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, μπορεί να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο για αυτή την αλλαγή! Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα!
July 25, 2021
Μια ιστορία αγάπης, με πρωταγωνιστές τον Αχιλλέα &τον Έντουαρτ. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην διαφορετικότητα &στους διαφορετικούς αυτού του κόσμου. Άλλωστε, όλοι είμαστε διαφορετικοί, ο καθένας με τον τρόπο του.
Νομίζω πως ο έρωτας αυτών των δυο ήταν η αφορμή για να γραφτούν όλα τα υπόλοιπα. Όλα αυτά τα υπέροχα μηνύματα που περνάει αυτό το βιβλίο. Για την διαφορετικότητα, την αποδοχή, τον ρατσισμό, την βία, τον φόβο, την αγάπη…
Μου άρεσε πάρα πολύ, με έκανε να αντιληφθώ ακόμα περισσότερο πως νιώθει ένας άνθρωπος όταν περιθωριοποιείται &βρήκα το τέλος του πολύ έξυπνο. Είναι ένα βιβλίο που θα συμβάλλει στο να καλλιεργήσετε ακόμα περισσότερο την ενσυναίσθηση σας.
Νομίζω πως ο έρωτας αυτών των δυο ήταν η αφορμή για να γραφτούν όλα τα υπόλοιπα. Όλα αυτά τα υπέροχα μηνύματα που περνάει αυτό το βιβλίο. Για την διαφορετικότητα, την αποδοχή, τον ρατσισμό, την βία, τον φόβο, την αγάπη…
Μου άρεσε πάρα πολύ, με έκανε να αντιληφθώ ακόμα περισσότερο πως νιώθει ένας άνθρωπος όταν περιθωριοποιείται &βρήκα το τέλος του πολύ έξυπνο. Είναι ένα βιβλίο που θα συμβάλλει στο να καλλιεργήσετε ακόμα περισσότερο την ενσυναίσθηση σας.
Displaying 1 - 30 of 205 reviews