Iedereen kent Martien Meiland van de televisieserie ‘Chateau Meiland’, die op SBS6 (veel) meer dan een miljoen kijkers trekt. Iedereen heeft ook een oordeel over hem. Je houdt van ‘m, of je vindt hem vréselijk. De televisieserie laat echter maar een klein deel van Martien zien. In dit boek vertellen Martien, Erica, Montana, Maxime, broer Jaap en schoonmoeder Jenny hún complete verhaal. Zonder zichzelf en anderen te sparen.
Dol op dit boek en deze familie, maar Jan Dijkgraaf had echt even beter zijn best moeten doen. Wat kan deze man beroerd spellen. “Een zwerm beien” is toch wel een hoogtepuntje. (Om maar niet te spreken over de “is” die een “ik” moet zijn, manden in plaats van maanden, een punt op een volgende regel etc.) Voor de rest: énig.
Wil overigens iemand de taak op zich nemen om een roman te schrijven over broer Jaap die de verloren zoon vervangt van zijn opa en oma? Wat een fantastisch gegeven.
Zeker geen biografie, maar een (soms letterlijke) weergave van delen van gesprekken die hebben plaatsgevonden tussen de familie en Jan Dijkgraaf. Na het lezen komt wat mij betreft deze familie er zeker niet positiever uit. Her en der wordt gestrooid met meningen over mensen en bijnamen die zij ze hebben gegeven, en die zijn lang niet altijd opbouwend.
Daarbij staan er nogal wat onvolkomenheden in het boek, zowel taalkundig als grammaticaal gezien. Om het boek snel op de markt te brengen, heeft men kennelijk redactie achterwege gelaten.
Ik had me voorgenomen het boek helemaal te lezen en dat heb ik dus gedaan, maar dat was achteraf zonde van de bestede tijd.
Het is een boek dat makkelijk wegleest en dat komt doordat het een gigantisch lang gesprek is. Het nadeel daarvan is dat er vaak rare vertakkingen zijn en veel verwijzingen zijn naar dingen die op dat moment niet duidelijk zijn. Bijvoorbeeld een verwijzing naar Bibib terwijl dit verder nog niet aan bod is gekomen en ook niet relevant is op dat moment. Er zit dus eigenlijk geen structuur in het boek. Jan Dijkgraaf had iets beter zijn best kunnen doen voor dit boek, ook vanwege alle typ-, taal- en grammaticafouten.
Het is verder een ongecensureerd boek wat af en toe een ongemakkelijk gevoel achter laat door wat ondoordachte uitspraken en het benoemen van mensen met naam en toenaam.
Al met al is het een leuk boek over een bijzondere familie.
Chateau Meiland is een echte guilty pleasure voor mij. Iets wat ik elke week met veel plezier opzette en waar ik vrolijk van werd, vandaar dat ik dan ook nieuwsgierig was naar het boek.
Het boek is op zich vermakelijk. Het is leuk om wat meer achtergrond te lezen en zo meer te weten te komen over deze bijzondere familie. Dat ze veel mee hebben gemaakt moge duidelijk zijn.
Echter, voelt het soms teveel als een groot roddelverhaal (het naming and shaming gaat me vaak te ver en voelt ongemakkelijk, want laten we eerlijk zijn, het is zwaar eenzijdig). Daarbij leest het als een groot interview. Alsof Jan Dijkgraaf de hele bups bij elkaar heeft gezet en daarna het gesprek gewoon heeft uitgetypt. Daardoor springt het gesprek over het algemeen van hot naar her en leest het vrij irritant. Ook had meneer Dijkgraaf de spelling nog wel even mogen checken.
Over het algemeen is het voor de fan leuk om door te bladeren, maar een heuse biografie zou ik het niet durven noemen.
Ik vond het leuk om meer over de familie Meiland te weten te komen en ik heb ook zeker genoten van het boek. Ik had het alleen niet zo op de schrijfstijl. En ik vond het ook geen chronologisch verhaal, ik had best vaak dat ik niet begreep in welke periode van hun leven een bepaalde gebeurtenis nou plaats vond.
Een boek uitgeven in eigen beheer lijkt leuk en zal de familie in dit geval behoorlijk wat geld opgeleverd hebben. De bestsellerstatus veranderd echter niks aan de schaduwzijde van uitgeven in eigen beheer: een golf spelfouten en een heleboel opmerkingen waarvan een goede redacteur had gevraagd of ze dit écht zo gepubliceerd wilden hebben. De familie hangt zonder schaamte de vuile was buiten door min of meer de hele vriendenkring te beledigen en dat kan ze geen vrienden opleveren.
Och wat vind ik deze familie toch leuk. Dit boek voelde zoals anderen ook al aangaven als een grote aflevering van Chateau Meiland. Soms werd het verhaal een beetje langdradig en wist ik niet meer zo goed waar het over ging, maar het is zeker een leuke toegevoegde waarde.
Wat wel jammer was was dat het leek alsof er een voice recorder was aangezet en dit letterlijk is uitgetypt. Dit heb ik ook bij anderen voorbij zien komen. Voordeel hiervan was dan wel weer dat ik echt de stemmen van Martien, Erica en Maxime in mijn hoofd had tijdens het lezen :)
Ik was en ben een van de velen die sinds de corona crisis graag een (of twee) wijntjes wegdrinkt terwijl ik heerlijk kijk naar de Meilandjes. Want wat is het toch slecht maar ook zo heerlijk. Ik weet niet precies wat me bezielde om dit boek op te pakken, had er ook zeer weinig verwachtingen van. We gooien het maar op verveling en stiekeme interesse.
De eerste paar hoofdstukken gleed ik doorheen. Het boek is opgebouwd als een lang gesprek. Hierdoor voelde het net als een aflevering van het programma. Echter begonnen er al snel problemen te komen.
1. Heel leuk zo’n gesprek soms ook geschreven als interview stijl, maar hierdoor viel de samenhang weg. Er wordt warrig verteld met veel bijverhaaltjes die soms wel en soms niet belangrijk zijn later in het boek/gesprek. Inplaats van een semi chronologische aanpak is er volgens mij letterlijk een gesprek gevoerd met de meilandjes waar vervolgens thema’s/hoofdstukken mee zijn ingedeeld. Totaal geen logica dus en van de hak op de tak!
Ik had het zelf fijn gevonden en interessanter gevonden als ik de loop van hun carrières makkelijker had kunnen plaatsen rondom de staat van hun prive leven (bv de ervaringen van de meiden). Nu werd in ieder hoofdstuk weer min of meer bij het begin begonnen. Hierdoor ik het lastig vind om nu echt een duidelijk beeld te vormen bij hun ervaringen en deze te kunnen plaatsen in de context.
2. Ik ben ook geen spellingswonder, maar jee je hoopt toch dat iemand zo’n boek eens naloopt op typ fouten. Enkele voorbeelden die net te vaak voorkwamen: - martin ipv martien - is ipv ik - manden ipv maanden
3. Ik miste wat zelfreflectie in het boek. Ze zijn niet bang om de fouten van anderen hard te benoemen in het boek, met voor en achternaam en al. Aan het eind gaan ze ook gerust een lijst af met bn’ers die ze wel of niet aanstaan. Een lijst die overigens puur gebaseerd is op “een gevoel”. Wat echter mist is die reflectie waar ik op gehoopt had, want makkelijk hebben ze het zeker niet gehad maar ook de heilige Meilandjes maken fouten. Maar deze werden weggewuifd of totaal niet erkend. Enkel broer Jaap legde de vinger op de juiste plek met sommige opmerkingen in zijn gedeeltes.
Dit zorgde ervoor dat ik aan het eind van het boek er een wat bittere smaak aan over hield. Toch ben ik blij dat ik het boek heb opgepakt. Want naast het vullen van m’n tijd was het ook interessant om meer te lezen over de lastige dingen die de Meilandjes hebben meegemaakt en hoe ze die hebben overwonnen.
Leuk inkijkje in het leven van deze bijzondere familie; het blijft wel erg aan de oppervlakte terwijl serieuze onderwerpen worden aangesneden. Het boek leest zoals de hoofdfiguren praten, dat maakt het wel vertrouwd en authentiek. De vele taalkundige fouten in het boek storen mij.
Interessant verhaal van Martien, Erica en hun kinderen. Wel simpel en soms ook slecht geschreven. Veel interpunctie foutjes. Zonde want van het verhaal kon iets moois van gemaakt worden.
Meteen al bij de eerste bladzijden merkte ik dat de verhaallijn door elkaar liep. Het werd beetje van de hak op de tak verteld. Dat kostte soms extra tijd om het te begrijpen.
Helaas waren er ook enige spelfouten in het boek te vinden en vielen ook op. Maxima in plaats van Maxime en nog een aantal.
Personen als in vrienden en kennissen werden met volledige naam geschreven en niet altijd in een best licht. Dat gaf me soms wel een apart gevoel.
Conclusie, een leuk en interessant boek om te lezen. Qua schrijven had het beter gemogen, jammer dat het zo is ‘afgeraffeld’.
Benieuwd naar Erica en Maxime, die staan nog op de want to read lijst.
Wat een heerlijk boek! Het is eigenlijk gewoon een lange aflevering van Chateau Meiland. Top dus!
En prima als je het boek niks vindt. Ik vond het in ieder geval op sommige momenten echt heel grappig (vooral dat stuk over aluin in de appeltaart. Hardop lachen!) en heb daarnaast veel bewondering gekregen voor de familie. Het zijn hardwerkende mensen die zelf zorgen voor hun eigen geluk. Als het even tegenzit, gewoon schouders eronder en doorgaan. Hier kunnen heel veel mensen nog wat van leren!
Natuurlijk is het boek niet perfect. Er zaten een aantal schrijffouten in en op sommige momenten voelde de naming-and-shaming een beetje ongemakkelijk aan. Maar het was in ieder geval wel een eerlijk verhaal, en dat is heel wat waard.
Ik kijk in ieder geval weer uit naar morgenavond, dan is er weer een nieuwe aflevering van Chateau!
Zoals andere reviewers al hebben aangegeven is het boek erg slecht geschreven en dit is storend tijdens het lezen. Het lijkt soms alsof je alleen een letterlijke transcriptie van het interview aan het lezen bent en dat er totaal niks aan editen is gedaan. Hierdoor is het nogal onsamenhangend en ook een beetje van de hak op de tak. Er wordt weleens gerefereerd aan dingen waar nog niks eerder over is verteld, maar dan wordt er wel gedaan alsof de lezer zou moeten weten waar het over gaat.
De Meilandjes hebben een bijzonder leven gehad waar zeker een mooi boek over te schrijven is, waardoor het zonde is dat dit het resultaat is. De familie komt er soms ook niet even sympathiek vanaf, wat ook beter had gekund met wat meer editen. Maxime bijvoorbeeld vertelt op de ene pagina dat ze niet in een rijtjeshuis zou willen wonen en dat als je wat wil in je leven je er hard voor moet werken, terwijl ze een paar pagina's eerder haar verbazing uitsprak over hoeveel geld ze krijgt voor campagnes op social media en dat dat alleen voor het maken van een paar video's is..
Ook kwam het heel vreemd op mij over dat alle bijfiguren in hun leven gewoon met de volledige naam worden benoemd.
Conclusie: het boek was oké, maar had veel beter gekund met een betere schrijver.
2* Het kijken van Chateau Meiland is mijn grootse 'guilty pleasure'. Het geeft mij het ultieme gevoel van ontspanning waarbij ik alle narigheid in de wereld even kan vergeten. Even kunnen lachen. Toen ik hoorde dat dit boek uit werd gebracht was ik dan ook razend enthousiast.
Ondanks dat ik nu in staat ben om heel veel random facts over de familie Meiland te vertellen en ik het als een leuk boek heb ervaren, kan ik er echt niet meer dan twee sterren aan geven. Jan Dijkgraaf heeft er echt een zooitje van gemaakt. Nog nooit heb ik een boek gelezen met zo veel typ-, taal- en grammaticafouten. Het is echt schandalig te noemen. Bovendien zit er totaal geen structuur in het boek. Er is letterlijk opgeschreven wat alle mensen in interviews hebben gezegd, het is totaal niet verwerkt tot boek, tot een goed lopend verhaal.
Al met al een leuk boek waarin alle juicy details van de familie en de geruchten om hen heen aan bod komen. Ik kon me met veel dingen heel goed vinden in hun manier van doen en denken. Ik raad dit boek niet perse af, maar hou wel in acht dat het echt belabberd slecht is geschreven.
Leest vrij lekker weg. Toch 3 sterren omdat ik op 't eind de familie toch niet zo heel erg netjes vond. De vuile was wordt wel heel erg buiten gehangen. Je kan mensen niet mogen, maar om er op haast een pesterige manier over te praten (Over Nadège: "helemaal klaar met die uil"!? En over Caroline: "die is niet zo slim, die snapt dat niet" en "... Ik heb nog nooit aan iemand zo'n hekel gehad") vond ik wel een beetje jammer. Om dan nog maar te zwijgen over de dochter die zegt dat je HARD moet werken (in de zorg, daar werken ze hard) om "mooi te wonen" (in plaats van een "verschrikkelijk" rijtjeshuis met verschillende plantjes in de vensterbank).
Desondanks blijf ik wel met plezier het TV-programma kijken, maar aan een persoonlijke relatie met deze mensen zou ik mijn vingers niet durven branden na het lezen van dit boek.
Wat een heerlijk eerlijk boek. Er worden geen doekjes omgewonden, alles lekker recht voor de raap. Heel eerlijk, ik kijk niet naar Chateau Meiland en ben dit boek alleen gaan lezen omdat mijn moeder hem voor kerst had gekregen. Ik wist vooraf dan ook vrij weinig over de Meilandjes, maar toch wel een erg leuk boek, vooral het verleden. Ben wel benieuwd naar de andere kant van het verhaal, want ze zijn wel negatief over mensen, aan de andere kant: wat boeit mij het? Erica spreekt me toch het meest aan op basis van het boek, lekker down-to-earth. Voor de rest: wel veel spelfouten in het boek, was toch jammer.
Al met al: leuk om te lezen wat er achter de schermen heeft plaatsgevonden + gewoon vermakelijk.
Een boek dat heerlijk wegleest en dat alles bevat wat je nog wilde weten over de Meilandjes. Over de jeugd van Martien en Erica en hoe ze elkaar hebben ontmoet, over de winkels en bedrijven die ze samen hadden, over Martiens tijd in Amsterdam, over hun dochters Montana en Maxime en kleindochter Claire en natuurlijk over hun 2 avonturen naar Frankrijk en de daarbij behorende tv-programma's Ik Vertrek en Chateau Meiland. Wel jammer dat het boek niet beter is gecorrigeerd op taal- en spelfouten, want die zitten er veelvuldig in.
Hoewel ik elke week geniet van Chateau Meiland, vond ik dit niet zo heel goed. Het boek sprong van hak op de tak en de verhaallijn was daardoor lastig om te volgen. De hoofdstukken gingen over een bepaald onderwerp, maar dwaalden uiteindelijk weer af zonder heel diep in te gaan op het onderwerp. Nog een puntje waar ik me aan ergerde, was het feit dat er zo veel namen werden genoemd en dat er daaropvolgend een mening werd gegeven over deze persoon. Ik vond dit zelf niet echt nodig. Over het algemeen was het wel leuk om te lezen, maar niet essentieel
Boek leest best lekker weg, maar wat doen die mensen toch vreemde uitspraken. Best wel een afknapper hoe kortzichtig ze zijn en over anderen praten. (Kreeg dit boek gratis, dus blij dat het me geen geld heeft gekost)
Verwachtingen lagen niet hoog haha, maar uiteindelijk viel het best mee! Als die-hard meilandjes fan was het wel leuk om wat meer achtergrondkennis te hebben.
Alles aan dit boek schreeuwt maar een ding: snel cashen.
De schrijfstijl: een uitgetypt interview. Vol met onnodige zinnen van een woord. Talloze spelfouten.
En qua inhoud, taalgebruik en hoe ze personen neerzetten.... het is niet leuk om te lezen. Ik blijf lekker naar de familie op tv kijken, maar ik had prima zonder het boek gekund. De andere twee gaan ook zeker van de wishlist af.
Waar moet ik starten met deze puinhoop... Laten we positief starten, ik vond het leuk om meer te weten te komen over de familie. Als fan van de serie voelt dit als één lange aflevering. Maar hoe dit boek opgesteld is trekt echt op niets. Is Jan Dijkgraaf een auteur of een typist? Want dat is letterlijk wat hij gedaan heeft, een interview met de verschillende meilandjes afgenomen en letterlijk uitgetypt. Er zit totaal geen structuur in dit boek, sommige zaken worden in het begin aangehaald (vb. bibib) en pas honderd pagina's verder uitgelegd wat voor concept dit is. De overgangen tussen verschillende delen mist ook volledig, bij één deel staat er zelfs letterlijk: "over naar the making of Claire". Wat bruusk.
Verder zegt de familie verschillende malen dat ze totaal niet geïnteresseerd zijn in hopen geld verdienen, maar richten ze vervolgens wel een eigen uitgeverij op om zo een ferme winst te halen op dit boek (de fans kopen het toch wel). Maar voor proeflezers van dit boek waren ze duidelijk te gierig, want het staat echt vol met spelfouten, leestekens staan verkeerd of ontbreken zelfs. Komaan. Voor een gepubliceerd boek is dit echt waanzin (derde druk trouwens al).
Als laatste wil ik nog aanhalen dat ik ook een heel andere kant van deze familie te zien gekregen heb in dit boek. Hun arrogantie en egoïsme druipt er echt van af, naar het einde toe gaan ze zelfs lekker roddelen welke BNers ze niet moeten en waarom. En Jan Dijkgraaf typt rustig verder.
Helemaal klaar mee, mij niet meer bellen over dit boek.
Ja je kunt tegenwoordig niet meer Martien Meiland heen, zet de Tv aan en hup daar heb je hem weer. Zoals gezegd, je vindt het leuk of je hebt er totaal niks mee. Het boek valt in de categorie Biografie. Maar is het dat wel? Ik heb eerder de indruk dat je naar een showbizz programma zit te kijken met als hoofditem een interview met de familie Meiland waarin ze hun verleden en heden onthullen. Doordat het niet een biografie is, mis je ook diepgang. Het verhaal is eenzijdig. Als lezer die graag dingen wil leren en noem het maar op mis je dat.
Het is de familie Meiland voor en na, andere personages die veelal de zwarte piet krijgen toegespeeld kunnen hun kant van het verhaal niet vertellen. In een goede biografie had de auteur daar dan toch research naar gedaan. Zeker als je een eerlijk en compleet beeld van de familie wil schetsen.
Het verhaal is wel vlot geschreven, her en der wel typefouten. Dat is jammer. Het geeft de indruk dat het boek een beetje moest meeliften op het huidige succes. De familie Meiland vertelt dus hun verhaal, net als ieder andere familie met alle ups en downs in het leven. Heeft het boek een meerwaarde? Nee de kijkers van de serie zullen het meeste wel weten en dit ligt dus in het verlengde er van. Boek is een aanrader, maar dan wel voor de liefhebbers van de serie. Niet voor de echte lezer die denkt een boeiende biografie te gaan lezen.
Had eerst Erica gelezen daarna Martien. Valt wel op dat er heel veel stukken uit Martien echt letterlijk ook in Erica staan. Dat is wel echt een min punt en niet leuk lezen.