What do you think?
Rate this book
Wie ik gisteren was
Als Yara te horen krijgt dat ze lijdt aan CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom), weigert ze zich daar zomaar bij neer te leggen. Ze is zeventien, ze wil niet ziek zijn, en al helemaal niet chronisch.
Haar ouders, haar broertje Corey en zus Tessa proberen haar te helpen, maar Yara laat niemand toe. In plaats daarvan verliest ze zichzelf in Evol, een hyperrealistisch spel waarin je zelf de hoofdrol speelt. In deze virtuele wereld is Yara niet ziek en kan ze zijn wie ze wil zijn. Ze ontmoet er de knappe Amir, met wie ze op zoek gaat naar de oplossing voor de mysterieuze rook die de stad en haar inwoners bedreigt. Stukje bij beetje raakt Yara meer en meer betrokken bij de gebeurtenissen in de stad.
In het echte leven ontmoet ze Finn, die haar uit de virtuele wereld probeert te trekken en haar in wil laten zien dat ze ook met CVS een leuk leven kan hebben.
Terwijl Yara's familie en vrienden zich zorgen maken om haar gezondheid, kiest Yara ervoor om zich te blijven verliezen in deze alternatieve werkelijkheid. Zal ze uiteindelijk nog terug willen keren naar de realiteit?
Haar ouders, haar broertje Corey en zus Tessa proberen haar te helpen, maar Yara laat niemand toe. In plaats daarvan verliest ze zichzelf in Evol, een hyperrealistisch spel waarin je zelf de hoofdrol speelt. In deze virtuele wereld is Yara niet ziek en kan ze zijn wie ze wil zijn. Ze ontmoet er de knappe Amir, met wie ze op zoek gaat naar de oplossing voor de mysterieuze rook die de stad en haar inwoners bedreigt. Stukje bij beetje raakt Yara meer en meer betrokken bij de gebeurtenissen in de stad.
In het echte leven ontmoet ze Finn, die haar uit de virtuele wereld probeert te trekken en haar in wil laten zien dat ze ook met CVS een leuk leven kan hebben.
Terwijl Yara's familie en vrienden zich zorgen maken om haar gezondheid, kiest Yara ervoor om zich te blijven verliezen in deze alternatieve werkelijkheid. Zal ze uiteindelijk nog terug willen keren naar de realiteit?
320 pages, Paperback
First published March 16, 2021
9 people are currently reading
259 people want to read
About the author
Pamela Sharon
14 books58 followersPamela Sharon debuteerde met 'De geur van groen' dat genomineerd werd voor Het beste boek voor jongeren en de Jonge Jury.
Haar tweede young adult boek 'Wie ik gisteren was' kwam in maart 2020 uit.
Daarna schreef ze een thriller voor volwassenen 'Oktober Koning' die genomineerd werd voor de Hermes Thriller Award.
Haar nieuwste boek 'Woorden van Glas' is in oktober 2023 uitgekomen.
Haar tweede young adult boek 'Wie ik gisteren was' kwam in maart 2020 uit.
Daarna schreef ze een thriller voor volwassenen 'Oktober Koning' die genomineerd werd voor de Hermes Thriller Award.
Haar nieuwste boek 'Woorden van Glas' is in oktober 2023 uitgekomen.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 68 reviews
February 23, 2022
Recensie vanuit een persoon met CVS:
Toen ik ontdekte dat Pamela Sharon een verhaal had geschreven waar CVS in verwerkt zit, stond ik te popelen om het boek te lezen. Dit was er namelijk nog niet, althans niet op de Nederlandse markt. (Als je Engelse FICTIEVE boeken weet waar dit onderwerp in voorkomt let me know) Wel zijn er enkele informatieve boeken te vinden en vooral ook een aantal zelfhulpboeken voor mensen met CVS.
De representatie van de ziekte is uitstekend gedaan. Bedenk alleen wel dat niet elke CVS patiënt exact dezelfde klachten heeft. Juist doordat het zo uiteen kan lopen is het een ziekte die lastig is vast te stellen. Hoewel niet alles van Yara met mijzelf overeen kwam, herkende ik me er grotendeels in. (Godzijdank heb ik die black-outs niet). Een dingetje wat me wel opviel is dat ze al hulp heeft gehad bij het leren van energie verdelen voordat ze haar diagnose kreeg. Dat gebeurde bij mij juist ná de diagnose waarna ik therapie ging volgen. Maar goed, dat zal niet overal hetzelfde werken, in haar geval werd ze begeleid door de kinderarts, ikzelf werd verwezen naar het Kenniscentrum voor Chronische Vermoeidheid in Nijmegen.
Dan het hoofdpersonage. Meeennnnn wat was ze een chagrijn en met momenten een verwend nest zeg! Hierdoor was het voor mij moeilijk om met haar mee te leven. Ja ik snap het dat het rauw op je dak komt vallen als je ziek blijkt te zijn. Ja ik snap dat je liever normaal wil zijn en dat het accepteren van je ziekte tijd nodig heeft, maar dat betekent niet dat je ineens tegen iedereen onaardig moet doen. Het is niet hun schuld en je omgeving bedoelt het goed. Wij zouden in ieder geval geen lotgenoten buddies worden, sorry not sorry.
En dan nog het game element. De game heeft me niet weten te overtuigen. Sterker nog, het haalde me dikwijls uit het verhaal. Ik kon me de game niet helemaal goed voorstellen, ja je leest af en toe dat ze dingen swipet, maar hoe de rest werkt wordt niet echt beschreven. Daarbij kan ik me niet voorstellen dat je zo erg in het spel zit dat het echt voelt als je het op een mobielschermpje speelt. Bij een groot scherm of met een VR-bril zou ik dat logischer vinden.
Het einde was ik ook niet weg van. Was dat open einde nou echt nodig?? Ik vond van niet.
Al met al voel ik me dus nogal gemixt over dit boek. Ik wilde dit boek zo graag fantastisch vinden vanwege de representatie, maar dat hebben de andere dingen die ik niet fijn vond afzwakken. Toch raad ik het boek aan, omdat het een goed beeld geeft over CVS en wellicht vind jij de andere dingen die ik benoemd heb niet zo storend als ik.
Toen ik ontdekte dat Pamela Sharon een verhaal had geschreven waar CVS in verwerkt zit, stond ik te popelen om het boek te lezen. Dit was er namelijk nog niet, althans niet op de Nederlandse markt. (Als je Engelse FICTIEVE boeken weet waar dit onderwerp in voorkomt let me know) Wel zijn er enkele informatieve boeken te vinden en vooral ook een aantal zelfhulpboeken voor mensen met CVS.
De representatie van de ziekte is uitstekend gedaan. Bedenk alleen wel dat niet elke CVS patiënt exact dezelfde klachten heeft. Juist doordat het zo uiteen kan lopen is het een ziekte die lastig is vast te stellen. Hoewel niet alles van Yara met mijzelf overeen kwam, herkende ik me er grotendeels in. (Godzijdank heb ik die black-outs niet). Een dingetje wat me wel opviel is dat ze al hulp heeft gehad bij het leren van energie verdelen voordat ze haar diagnose kreeg. Dat gebeurde bij mij juist ná de diagnose waarna ik therapie ging volgen. Maar goed, dat zal niet overal hetzelfde werken, in haar geval werd ze begeleid door de kinderarts, ikzelf werd verwezen naar het Kenniscentrum voor Chronische Vermoeidheid in Nijmegen.
"Ja, Ik heb altijd pijn. Ja, ik moet mijn leven eromheen bouwen. En ja, dat gaat weleens vreselijk mis, maar dat is gewoon hoe het is. Ik wil niet langer die persoon zijn die eeuwig vecht tegen ene diagnose, ook al blijft mijn omgeving me wel zo zien. Of ze onderschatten het en denken dat een beetje rust genoeg is, waardoor ik ze uit moet leggen dat het meer is dan een beetje moe zijn."
Dan het hoofdpersonage. Meeennnnn wat was ze een chagrijn en met momenten een verwend nest zeg! Hierdoor was het voor mij moeilijk om met haar mee te leven. Ja ik snap het dat het rauw op je dak komt vallen als je ziek blijkt te zijn. Ja ik snap dat je liever normaal wil zijn en dat het accepteren van je ziekte tijd nodig heeft, maar dat betekent niet dat je ineens tegen iedereen onaardig moet doen. Het is niet hun schuld en je omgeving bedoelt het goed. Wij zouden in ieder geval geen lotgenoten buddies worden, sorry not sorry.
En dan nog het game element. De game heeft me niet weten te overtuigen. Sterker nog, het haalde me dikwijls uit het verhaal. Ik kon me de game niet helemaal goed voorstellen, ja je leest af en toe dat ze dingen swipet, maar hoe de rest werkt wordt niet echt beschreven. Daarbij kan ik me niet voorstellen dat je zo erg in het spel zit dat het echt voelt als je het op een mobielschermpje speelt. Bij een groot scherm of met een VR-bril zou ik dat logischer vinden.
Het einde was ik ook niet weg van. Was dat open einde nou echt nodig?? Ik vond van niet.
Al met al voel ik me dus nogal gemixt over dit boek. Ik wilde dit boek zo graag fantastisch vinden vanwege de representatie, maar dat hebben de andere dingen die ik niet fijn vond afzwakken. Toch raad ik het boek aan, omdat het een goed beeld geeft over CVS en wellicht vind jij de andere dingen die ik benoemd heb niet zo storend als ik.
March 16, 2021
Wat heb ik dit boek in mijn hart gesloten! Het is zo mooi en echt een aanrader. Waarom? Kan je lezen op mijn blog! https://axellesbooks.wordpress.com/20...
April 2, 2021
Dit boek is in één woord FANTASTISCH! Het komt niet vaak voor dat ik een hele dag en avond niet aanspreekbaar ben vanwege een boek, maar nu kon ik echt niet stoppen.
March 16, 2021
Ik las vorig jaar Pamela’s eerste boek en werd een tijdje terug gevraagd om mee te doen aan de blogtour voor haar tweede boek. Natuurlijk zei ik ja!! Ik post op 18 maart een blog over de mooie character cards die er bij zaten. En vanaf vandaag is dit prachtige boek te koop!
Dit boek was geweldig! Ik vond het enorm origineel en zo mooi geschreven. Ik heb heel veel quotes opgeslagen, want er zijn zoveel mooie!
Dit boek gaat over Yara, ze heeft een chronische vermoeidheidssyndroom waardoor ze dus erg snel moe is en activiteiten die wij als normaal beschouwen niet of nauwelijks kan uitvoeren. Als ze de nieuwe game Evol ontdekt, kan ze in de game eindelijk zijn wie ze wil zijn en alles doen net als de rest.
Yara is zo’n sterk personage. Ze denkt soms van niet, omdat ze vaak moe is en dat het misschien net lijkt of ze gefaald heeft. Maar het feit dat ze ondanks haar constante pijn elke dag uit bed komt en naar school gaat, laat wel zien hoe sterk ze is.
Dit boek laat vooral de weg naar acceptatie zien. Yara vindt het lastig om te horen dat haar diagnose chronisch is en dat ze dus nooit meer hetzelfde zal kunnen doen als vroeger. Ze leert hier echter mee om te gaan door de geweldige Finn. Hij laat haar zien dat ze het waard is en dat ze nog een heel leven voor zich heeft.
En dan is er ook nog Amir, de jongen uit Evol. Hij is charmant, maar is hij wel te vertrouwen? Yara wordt tussen Amir in de gamewereld en Finn in de echte wereld getrokken. Maar de mensen om haar heen laten haar zien dat ze geen game nodig heeft om te kunnen zijn wie ze is.
En dan de epiloog, wow die had ik niet zien aankomen! Het was zelfs een beetje griezelig!! Ik ben toch wel benieuwd wat er verder gebeurt (en of er een vervolg komt na die epiloog😉)!
Quotes:
“Want wie ik gisteren was, zal ik nooit meer kunnen zijn, en wie ik morgen ben, wordt bepaald door vandaag”
“De donkerste nachten zorgen voor de helderste sterren”
Dankjewel Pamela dat ik de kans kreeg om dit mooie boek te lezen. Ik raad dit boek zeker aan!
Dit boek was geweldig! Ik vond het enorm origineel en zo mooi geschreven. Ik heb heel veel quotes opgeslagen, want er zijn zoveel mooie!
Dit boek gaat over Yara, ze heeft een chronische vermoeidheidssyndroom waardoor ze dus erg snel moe is en activiteiten die wij als normaal beschouwen niet of nauwelijks kan uitvoeren. Als ze de nieuwe game Evol ontdekt, kan ze in de game eindelijk zijn wie ze wil zijn en alles doen net als de rest.
Yara is zo’n sterk personage. Ze denkt soms van niet, omdat ze vaak moe is en dat het misschien net lijkt of ze gefaald heeft. Maar het feit dat ze ondanks haar constante pijn elke dag uit bed komt en naar school gaat, laat wel zien hoe sterk ze is.
Dit boek laat vooral de weg naar acceptatie zien. Yara vindt het lastig om te horen dat haar diagnose chronisch is en dat ze dus nooit meer hetzelfde zal kunnen doen als vroeger. Ze leert hier echter mee om te gaan door de geweldige Finn. Hij laat haar zien dat ze het waard is en dat ze nog een heel leven voor zich heeft.
En dan is er ook nog Amir, de jongen uit Evol. Hij is charmant, maar is hij wel te vertrouwen? Yara wordt tussen Amir in de gamewereld en Finn in de echte wereld getrokken. Maar de mensen om haar heen laten haar zien dat ze geen game nodig heeft om te kunnen zijn wie ze is.
En dan de epiloog, wow die had ik niet zien aankomen! Het was zelfs een beetje griezelig!! Ik ben toch wel benieuwd wat er verder gebeurt (en of er een vervolg komt na die epiloog😉)!
Quotes:
“Want wie ik gisteren was, zal ik nooit meer kunnen zijn, en wie ik morgen ben, wordt bepaald door vandaag”
“De donkerste nachten zorgen voor de helderste sterren”
Dankjewel Pamela dat ik de kans kreeg om dit mooie boek te lezen. Ik raad dit boek zeker aan!
August 13, 2021
"We leven in een maatschappij waarin je perfect moet zijn om gezien te worden. De perfecte filters op Instagram die maken dat je aan het plaatje voldoet. Maar ik wel geen filters, niet meer. Ik wil kunnen kiezen wie ik wil zijn, ongeacht wat anderen van me verwachten. Ik wil dat ik beoordeeld word op mijn karakter in plaats van op een diagnose. Ik wil zijn wie ik ben, zelfs als dat betekent dat ik eindelijk in moet zien dat dit het is."
Mooi verhaal over Yara en haar Chronische Vermoeidheids Syndroom (CVS). Mooi Pamela Sharon dit op een natuurlijke manier heeft uitgewerkt evenals alle personages in dit verhaal. Maatschappelijke thema's komen aan bod zoals bovenstaand citaat.
In sommige boeken voelt het voor mij als lezer alsof de auteur een aantal maatschappelijke thema's in het boek wil verwerken, maar de uitwerking hiervan is niet altijd even soepel. Het ligt er soms te dik bovenop dat iemand tot de LHBTIQ-gemeenschap hoort, maar in dit boek vond ik dat niet. Iedereen hoort er bij, hoe iemand ook is. Mijn complimenten.
De game Evol waarin Yara rondloopt is helder beschreven en ook hierin komen verschillende thema's naar voren zoals kunstmatige intelligentie. Door de duidelijke opmaak van het boek is voor iedereen duidelijk wanneer Yara in het spel rondloopt.
Goed hoe Sharon laat zien hoe het is om een chronische (vermoeidheids)ziekte te hebben, dat iedereen daar anders op reageert en dat kunstmatige intelligentie niet alleen maar goed is.
Tevens vond ik de kleine verwijzingen naar De geur van groen erg leuk ;)
"Als een probleem opgelost kan worden, dan is het niet de moeite waard om je er druk over te maken. En als het niet opgelost kan worden, heeft het geen zin je er druk over te maken."
Mooi verhaal over Yara en haar Chronische Vermoeidheids Syndroom (CVS). Mooi Pamela Sharon dit op een natuurlijke manier heeft uitgewerkt evenals alle personages in dit verhaal. Maatschappelijke thema's komen aan bod zoals bovenstaand citaat.
In sommige boeken voelt het voor mij als lezer alsof de auteur een aantal maatschappelijke thema's in het boek wil verwerken, maar de uitwerking hiervan is niet altijd even soepel. Het ligt er soms te dik bovenop dat iemand tot de LHBTIQ-gemeenschap hoort, maar in dit boek vond ik dat niet. Iedereen hoort er bij, hoe iemand ook is. Mijn complimenten.
De game Evol waarin Yara rondloopt is helder beschreven en ook hierin komen verschillende thema's naar voren zoals kunstmatige intelligentie. Door de duidelijke opmaak van het boek is voor iedereen duidelijk wanneer Yara in het spel rondloopt.
Goed hoe Sharon laat zien hoe het is om een chronische (vermoeidheids)ziekte te hebben, dat iedereen daar anders op reageert en dat kunstmatige intelligentie niet alleen maar goed is.
Tevens vond ik de kleine verwijzingen naar De geur van groen erg leuk ;)
"Als een probleem opgelost kan worden, dan is het niet de moeite waard om je er druk over te maken. En als het niet opgelost kan worden, heeft het geen zin je er druk over te maken."
March 23, 2021
3,5 ster
De gehele recensie lees je op mijn blog: https://jenniferleest.wordpress.com/2...
De gehele recensie lees je op mijn blog: https://jenniferleest.wordpress.com/2...
March 25, 2021
Al maanden was ik aan het wachten op dit boek. En dan nu was het er, het nieuwe boek van Pamela Sharon! Wie ik gisteren was is een young adult boek waarin Yara het hoofdpersonage is. Yara heeft CVS, maar probeert nog wat van haar leven te maken. Als haar broertje de nieuwe app Evol noemt, is Yara nieuwsgierig en installeert ze de app. Daarna is haar leven nooit meer hetzelfde.
Wanneer Yara zich in Evol City bevindt, kan eigenlijk alles. Ze ontmoet daar Amir. Amir is in haar ogen de ideale jongen. Samen hebben ze een missie in het spel. Maar Amir helpt Yara niet de hele tijd. Ze moet zelf ook dingen oplossen. Niet alleen Amir is in Evol City, ook ontmoet Yara een (gestoorde) arts. Door de opmaak van het boek is het duidelijk wat zich afspeelt in Evol City en wat zich afspeelt in de echte wereld. Yara raakt soms een beetje in de war en haalt het wat door elkaar. Gelukkig helpen haar broer en zus haar een handje.
In het boek is niet alleen aandacht voor het spel, maar ook heel veel aandacht voor haar ziekte. Voor mij werd heel duidelijk wat het chronisch vermoeidheid syndroom met je doet. Juist door hoe Pamela Sharon dit omschrijft en verwerkt in Yara. Mooi om te zien dat iedereen in de familie er anders mee omgaat en anders op reageert.
Als je het andere boek van Pamela Sharon hebt gelezen, De geur van groen – Pamela Sharon, dan zul je een aantal subtiele verwijzingen kunnen waarderen. Leuk vond ik ook dat er subtiele verwijzingen in zitten naar Pamela zelf. Mocht je het boek, Wie ik gisteren was, gelezen hebben en geen idee hebben waar ik het over heb, ik help je. Stuur me maar een bericht.
Wie ik gisteren was is een fijne, vlot lezende young adult. Een vleugje scifi, maar ook artificial intelligence. Ik heb dit boek in een dag uitgelezen, ik kon niet meer stoppen met lezen. Aanrader!
Wanneer Yara zich in Evol City bevindt, kan eigenlijk alles. Ze ontmoet daar Amir. Amir is in haar ogen de ideale jongen. Samen hebben ze een missie in het spel. Maar Amir helpt Yara niet de hele tijd. Ze moet zelf ook dingen oplossen. Niet alleen Amir is in Evol City, ook ontmoet Yara een (gestoorde) arts. Door de opmaak van het boek is het duidelijk wat zich afspeelt in Evol City en wat zich afspeelt in de echte wereld. Yara raakt soms een beetje in de war en haalt het wat door elkaar. Gelukkig helpen haar broer en zus haar een handje.
In het boek is niet alleen aandacht voor het spel, maar ook heel veel aandacht voor haar ziekte. Voor mij werd heel duidelijk wat het chronisch vermoeidheid syndroom met je doet. Juist door hoe Pamela Sharon dit omschrijft en verwerkt in Yara. Mooi om te zien dat iedereen in de familie er anders mee omgaat en anders op reageert.
Als je het andere boek van Pamela Sharon hebt gelezen, De geur van groen – Pamela Sharon, dan zul je een aantal subtiele verwijzingen kunnen waarderen. Leuk vond ik ook dat er subtiele verwijzingen in zitten naar Pamela zelf. Mocht je het boek, Wie ik gisteren was, gelezen hebben en geen idee hebben waar ik het over heb, ik help je. Stuur me maar een bericht.
Wie ik gisteren was is een fijne, vlot lezende young adult. Een vleugje scifi, maar ook artificial intelligence. Ik heb dit boek in een dag uitgelezen, ik kon niet meer stoppen met lezen. Aanrader!
March 16, 2021
Wie ik gisteren was van Pamela Sharon gaat over Yara, die net gediagnosticeerd is met cvs, chronische vermoeidheid. Het zet haar leven en het gezinsleven op zijn kop, ze moet opnieuw uitvinden wie ze is, en hoe ze hiermee omgaat. Ondertussen komt er een nieuwe game op de markt, die levensecht lijkt, en soms is het fijn om even te ontsnappen aan de werkelijkheid, maar als de grenzen vervagen zal ze keuzes moeten gaan maken.
Ik zal meteen met de deur in huis vallen, net als Yara ongeveer heb ik ook ME/cvs. Het is een lang verhaal met veel stigma en geschiedenis, maar de ME variant heeft wat meer symptomen waaraan je moet voldoen, en ik heb ook nog een paar andere diagnoses erbij, eigenlijk al mijn hele leven. Daarom kon ik me soms niet helemaal herkennen in het verhaal, maar de andere 90% was raak. Ik voelde de frustratie van Yara over hoe anderen haar behandelen en hoe haar lijf niet meewerkt, de opmerkingen en het onbegrip die ze naar haar hoofd geslingerd krijgt. Daar alleen al voor kan ik iedereen het aanraden om te lezen, om het te ervaren hoe het is om met oneindige vermoeidheid en pijn te leven, want dat heeft Pamela Sharon echt heel goed en realistisch neergezet.
Nu lijkt het of Yara’s ziekte de focus van het verhaal is, maar dat is niet zo! Voor mij (en voor Yara) is het een groot ding natuurlijk, dus ik heb het er meer over dan andere reviewers. Want het verhaal zelf is ook echt ontzettend goed, het gaat juist over hoe je leeft na zo’n diagnose (met de nadruk op leeft)! Yara’s gezin is geweldig, haar ouders zijn erg leuk met humor (en nog helemaal misselijkmakend verliefd, heerlijk), ze heeft ook nog een oudere zus (met haar vriendin, jeej voor diversiteit!) en een broer die een jaar highschool in de VS doet en met wie ze bijna elke dag videobelt. Ze heeft een paar goede vrienden op school die haar steunen zo goed en kwaad als het kan, school zelf is een hele uitdaging en ze ontmoet ook nog een mysterieuze jongen die haar filosofische vragen stelt. Geloof me, dat wil je, dat zijn de beste vragen.
Maar al deze mensen zijn natuurlijk niet perfect, en iedereen gaat op zijn eigen manier met Yara’s diagnose om, en dat geeft soms wrijving, zeker als Yara zelf moeite heeft met wat haar overkomt en mensen onbewust gaat wegduwen en zich heel machteloos voelt. Heel herkenbaar. Dan is het soms makkelijk om in een andere wereld te verdwijnen waarin je wel alles kunt, en waar je iets kunt betekenen. Zeker als die wereld jouw hulp nodig heeft, en nét iets te echt lijkt. Want oh, ik zat op het puntje van mijn stoel! De game was echt superspannend, en ik wenste elke keer dat ze het ging spelen omdat ik wilde weten hoe het verder ging... het was een soort verhaal in een verhaal, en je gaat ook echt om de personages in de game geven. En op een gegeven moment komt er een ommekeer, en dan is het ook helemaal goed en perfect. Dat klinkt vaag, maar meer ga ik er niet over zeggen. Eén ding nog wel. DAT EINDE. Alles komt zo goed samen in een climax en het allerlaatste stukje gaf me kippenvel all over. Serieus. Zo goed! En Pamela Sharon kan echt ontzettend goed schrijven, het voelt heel natuurlijk aan en je wilt niet meer stoppen met lezen. Er was nergens een saai moment te bekennen wat ik heel knap vind met een chronisch vermoeide hoofdpersoon, haha!
De thema’s van dit boek gingen heel diep, maar het lag helemaal niet zwaar op de maag. Het gaat over verandering, over wat leven precies is, en wat als je ineens niet meer kunt wat je ooit wel kon? En het gaat over relaties, over vrienden en familie, en hoe die het leven waard maken. Over moeilijkheden waar je mee om moet leren gaan en die je veranderen. Over echte contacten aan gaan met alle complicaties erbij. Diepgang met spanning ertussendoor, en ook nog eens representatie over onzichtbare ziekte, wat wil je nog meer?
Onzichtbare ziektes hebben echt een enorm stigma op zich, en ik ben ontzettend dankbaar dat Pamela Sharon dat in dit boek probeert te breken, en laat zien dat een diagnose niets af doet aan wie je bent als persoon. Dat je leert leven met een nieuwe werkelijkheid, hoe moeilijk en oneerlijk die ook is, en dat dat niet minder waard is dan een gezond persoon, maar simpelweg anders is. Hoe Yara haar ziekte weet te accepteren als deel van zichzelf, is bewonderenswaardig. Natuurlijk gaat dat niet vanzelf, is het niet makkelijk en zijn er veel terugvallen, maar ik ben zo trots op haar! En ja, ik weet dat ze fictief is maar ik wil het toch even zeggen. Ik ben zo blij dat dit niet een verhaal is waarin alles maar positief moet zijn en ze beseft dat ze toch alles kan als ze maar wil, hoe onrealistisch dat ook is. Of een verhaal dat als tranentrekker “inspiratie” is voor gezonde mensen om hun bed uit te komen of zich dankbaar te voelen ofzo (“als zij het kan met chronische ziekte, wat is jouw excuus?”). Ik ben super blij dat dit boek een andere weg heeft ingeslagen. Het maakt dat ik me gezien voel.
Ik heb zo ontzettend meegeleefd met Yara, Finn, Amir en alle anderen, en ik heb alle emoties meegemaakt, zelfs af en toe moeten stoppen omdat het me té veel raakte, en dat betekent voor mij dat het een heel goed boek is dat alle sterren verdient.
Ik heb een recensie-exemplaar ontvangen via de uitgever maar dit heeft mijn mening niet beïnvloed.
-
Ik ga als laatste nog even specifiek noemen wat een mogelijke trigger voor mijn mede ME-ers kan zijn, omdat ik weet dat deze recensie zeker door hen gelezen gaat worden (alle spekjes, eeh.. lepels voor jullie!). CGT wordt namelijk een paar keer genoemd als enige behandeloptie, een therapie die omstreden is bij ME/cvs. Maar ondanks mijn persoonlijke trauma door deze “therapie” die me permanente verslechtering bracht vind ik dat de schrijfster wel nuance erin weet te brengen. Er wordt benoemd dat het geen behandeling is die geneest en wordt de therapie verder in het boek niet besproken. Dus het is wel een betere insteek, geen Nijmeegse ideeën. Dus hier kan ik mee leven. Maarja, hoe goed mijn hoofd dit kan beredeneren, het zorgde bij mij toch voor een nachtje flashbacks, dus dat is wel iets om rekening mee te houden.
Ik zal meteen met de deur in huis vallen, net als Yara ongeveer heb ik ook ME/cvs. Het is een lang verhaal met veel stigma en geschiedenis, maar de ME variant heeft wat meer symptomen waaraan je moet voldoen, en ik heb ook nog een paar andere diagnoses erbij, eigenlijk al mijn hele leven. Daarom kon ik me soms niet helemaal herkennen in het verhaal, maar de andere 90% was raak. Ik voelde de frustratie van Yara over hoe anderen haar behandelen en hoe haar lijf niet meewerkt, de opmerkingen en het onbegrip die ze naar haar hoofd geslingerd krijgt. Daar alleen al voor kan ik iedereen het aanraden om te lezen, om het te ervaren hoe het is om met oneindige vermoeidheid en pijn te leven, want dat heeft Pamela Sharon echt heel goed en realistisch neergezet.
Nu lijkt het of Yara’s ziekte de focus van het verhaal is, maar dat is niet zo! Voor mij (en voor Yara) is het een groot ding natuurlijk, dus ik heb het er meer over dan andere reviewers. Want het verhaal zelf is ook echt ontzettend goed, het gaat juist over hoe je leeft na zo’n diagnose (met de nadruk op leeft)! Yara’s gezin is geweldig, haar ouders zijn erg leuk met humor (en nog helemaal misselijkmakend verliefd, heerlijk), ze heeft ook nog een oudere zus (met haar vriendin, jeej voor diversiteit!) en een broer die een jaar highschool in de VS doet en met wie ze bijna elke dag videobelt. Ze heeft een paar goede vrienden op school die haar steunen zo goed en kwaad als het kan, school zelf is een hele uitdaging en ze ontmoet ook nog een mysterieuze jongen die haar filosofische vragen stelt. Geloof me, dat wil je, dat zijn de beste vragen.
Maar al deze mensen zijn natuurlijk niet perfect, en iedereen gaat op zijn eigen manier met Yara’s diagnose om, en dat geeft soms wrijving, zeker als Yara zelf moeite heeft met wat haar overkomt en mensen onbewust gaat wegduwen en zich heel machteloos voelt. Heel herkenbaar. Dan is het soms makkelijk om in een andere wereld te verdwijnen waarin je wel alles kunt, en waar je iets kunt betekenen. Zeker als die wereld jouw hulp nodig heeft, en nét iets te echt lijkt. Want oh, ik zat op het puntje van mijn stoel! De game was echt superspannend, en ik wenste elke keer dat ze het ging spelen omdat ik wilde weten hoe het verder ging... het was een soort verhaal in een verhaal, en je gaat ook echt om de personages in de game geven. En op een gegeven moment komt er een ommekeer, en dan is het ook helemaal goed en perfect. Dat klinkt vaag, maar meer ga ik er niet over zeggen. Eén ding nog wel. DAT EINDE. Alles komt zo goed samen in een climax en het allerlaatste stukje gaf me kippenvel all over. Serieus. Zo goed! En Pamela Sharon kan echt ontzettend goed schrijven, het voelt heel natuurlijk aan en je wilt niet meer stoppen met lezen. Er was nergens een saai moment te bekennen wat ik heel knap vind met een chronisch vermoeide hoofdpersoon, haha!
De thema’s van dit boek gingen heel diep, maar het lag helemaal niet zwaar op de maag. Het gaat over verandering, over wat leven precies is, en wat als je ineens niet meer kunt wat je ooit wel kon? En het gaat over relaties, over vrienden en familie, en hoe die het leven waard maken. Over moeilijkheden waar je mee om moet leren gaan en die je veranderen. Over echte contacten aan gaan met alle complicaties erbij. Diepgang met spanning ertussendoor, en ook nog eens representatie over onzichtbare ziekte, wat wil je nog meer?
Onzichtbare ziektes hebben echt een enorm stigma op zich, en ik ben ontzettend dankbaar dat Pamela Sharon dat in dit boek probeert te breken, en laat zien dat een diagnose niets af doet aan wie je bent als persoon. Dat je leert leven met een nieuwe werkelijkheid, hoe moeilijk en oneerlijk die ook is, en dat dat niet minder waard is dan een gezond persoon, maar simpelweg anders is. Hoe Yara haar ziekte weet te accepteren als deel van zichzelf, is bewonderenswaardig. Natuurlijk gaat dat niet vanzelf, is het niet makkelijk en zijn er veel terugvallen, maar ik ben zo trots op haar! En ja, ik weet dat ze fictief is maar ik wil het toch even zeggen. Ik ben zo blij dat dit niet een verhaal is waarin alles maar positief moet zijn en ze beseft dat ze toch alles kan als ze maar wil, hoe onrealistisch dat ook is. Of een verhaal dat als tranentrekker “inspiratie” is voor gezonde mensen om hun bed uit te komen of zich dankbaar te voelen ofzo (“als zij het kan met chronische ziekte, wat is jouw excuus?”). Ik ben super blij dat dit boek een andere weg heeft ingeslagen. Het maakt dat ik me gezien voel.
Ik heb zo ontzettend meegeleefd met Yara, Finn, Amir en alle anderen, en ik heb alle emoties meegemaakt, zelfs af en toe moeten stoppen omdat het me té veel raakte, en dat betekent voor mij dat het een heel goed boek is dat alle sterren verdient.
Ik heb een recensie-exemplaar ontvangen via de uitgever maar dit heeft mijn mening niet beïnvloed.
-
Ik ga als laatste nog even specifiek noemen wat een mogelijke trigger voor mijn mede ME-ers kan zijn, omdat ik weet dat deze recensie zeker door hen gelezen gaat worden (alle spekjes, eeh.. lepels voor jullie!). CGT wordt namelijk een paar keer genoemd als enige behandeloptie, een therapie die omstreden is bij ME/cvs. Maar ondanks mijn persoonlijke trauma door deze “therapie” die me permanente verslechtering bracht vind ik dat de schrijfster wel nuance erin weet te brengen. Er wordt benoemd dat het geen behandeling is die geneest en wordt de therapie verder in het boek niet besproken. Dus het is wel een betere insteek, geen Nijmeegse ideeën. Dus hier kan ik mee leven. Maarja, hoe goed mijn hoofd dit kan beredeneren, het zorgde bij mij toch voor een nachtje flashbacks, dus dat is wel iets om rekening mee te houden.
April 17, 2021
Al met al is Wie ik gisteren was een indrukwekkend verhaal. Het laat zien wat het inhoudt om een chronische ziekte te hebben en hoe moeilijk het is om daarmee om te gaan. Daarnaast wordt Wie ik gisteren was door Pamela Sharon op een prachtige wijze verwoord! --> Vanaf 20 april is de hele recensie te lezen op mijn blog: www.elinebooks.com
December 19, 2021
Dit boek stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Allereerst omdat ik Pamela Sharon volg op social media en ik haar daar ongelooflijk leuk vind over komen. Daarnaast omdat dit boek gaat over een chronisch zieke tiener die moet leren aanvaarden dat dit het is. Dit is de rest van haar leven. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het wellicht mentaal geen goed idee was om dit boek vandaag op te pakken, maar het was de emotionele confrontatie met mijn eigen demonen waard.
Het is ongelooflijk duidelijk dat Sharon gesproken heeft gehad met ervaringsdeskundigen. Ik herkende ongelooflijk veel gedachtes, zorgen en uitspraken. Ik herkende ook hoe onze hoofdrolspeelster probeerde om vooral maar niet aan andere mensen te laten zien hoe het echt met haar ging. En het was misschien nog wel realistischer, en iets wat vaak mis gaat in boeken, dat andere mensen het ook echt niet aan haar zagen. Zo goed zijn we in acteren mensen. En dat meen ik.
Onze hoofdrolspeelster maakt gedurende het boek een ongelooflijk mooie ontwikkeling door. De groei is voor veel mensen misschien niet heel opzichtig. Het boek gaat ook absoluut niet over beter worden. Het boek gaat ook zeker niet over zielig zijn. Het boek gaat er vooral om dat accepteren dat je chronisch ziek bent, en dat je de rest van je leven spekjes moet tellen, betekent dat je afscheid moet nemen van wie je gisteren was.
Daarnaast werd ik ongelooflijk gelukkig van het vangnet dat onze hoofdpersoon heeft. Allereerst omdat ze niet ineens op eierschalen gaan lopen. Ja, de familie is overbezorgd, maar broer en zus doen gewoon hun eigen ding en blijven ruzie met onze hoofdpersoon maken. Daarnaast ook omdat deze groep mensen de juiste balans gevonden heeft. Ze helpen en ondersteunen waar dat nodig is, maar ze zorgen er wel voor dat niet alles om de CVS draait.
Een mooi en goed geslaagd boek, met een interessante computergame met een nog toffer idee erachter, alhoewel ik het mentaal echt even op een ander moment had moeten lezen.
Het is ongelooflijk duidelijk dat Sharon gesproken heeft gehad met ervaringsdeskundigen. Ik herkende ongelooflijk veel gedachtes, zorgen en uitspraken. Ik herkende ook hoe onze hoofdrolspeelster probeerde om vooral maar niet aan andere mensen te laten zien hoe het echt met haar ging. En het was misschien nog wel realistischer, en iets wat vaak mis gaat in boeken, dat andere mensen het ook echt niet aan haar zagen. Zo goed zijn we in acteren mensen. En dat meen ik.
Onze hoofdrolspeelster maakt gedurende het boek een ongelooflijk mooie ontwikkeling door. De groei is voor veel mensen misschien niet heel opzichtig. Het boek gaat ook absoluut niet over beter worden. Het boek gaat ook zeker niet over zielig zijn. Het boek gaat er vooral om dat accepteren dat je chronisch ziek bent, en dat je de rest van je leven spekjes moet tellen, betekent dat je afscheid moet nemen van wie je gisteren was.
Daarnaast werd ik ongelooflijk gelukkig van het vangnet dat onze hoofdpersoon heeft. Allereerst omdat ze niet ineens op eierschalen gaan lopen. Ja, de familie is overbezorgd, maar broer en zus doen gewoon hun eigen ding en blijven ruzie met onze hoofdpersoon maken. Daarnaast ook omdat deze groep mensen de juiste balans gevonden heeft. Ze helpen en ondersteunen waar dat nodig is, maar ze zorgen er wel voor dat niet alles om de CVS draait.
Een mooi en goed geslaagd boek, met een interessante computergame met een nog toffer idee erachter, alhoewel ik het mentaal echt even op een ander moment had moeten lezen.
September 20, 2021
Dit is 1 van de mooiste boeken die ik in tijden heb gelezen. Als iemand die zelf chronisch ziek is, voelt het soms alsof je er helemaal alleen voor staat en alsof niemand je begrijpt. Dit boek liet me het complete tegenovergestelde voelen. Yara, die last heeft van een oververmoeidheidssyndroom, is zo een rauw en realistisch character. Ik kon me helemaal in haar vinden en ik snapte precies waar ze doorheen ging. Ook de manier waarop haar familie er mee omging was zo puur en realistisch. Heb zeker wat traantjes gelaten tijdens het lezen van dit boek! Een dikke 5 sterren hoor 🥺 Ik raad m oprecht iedereen aan die van YA boeken houdt
April 17, 2021
Een erg mooi verhaal over een meisje dat moet dealen met het feit dat ze chronisch vermoeid is, hoewel ik het game-aspect iets minder vond. Lees hier mijn recensie: https://nerdygeekyfanboy.com/recensie...
April 2, 2021
Updated review; 4,5 naar 5 sterren. (Tijdens het schrijven van de review merkte ik echt dat dit boek eigenlijk best perfect is en ik geen puntjes van kritiek heb)
Wie ik gisteren was van Pamela Sharon moet ik haast wel beschrijven als een meesterwerk. De opzet van het boek is best wel geniaal: een contemporary verhaal met een sterk futuristisch (en erg realistisch) concept. Als lezer leef je echt mee met Yara. Je voelt wat zij voelt en leert haar naarmate het verhaal vordert steeds wat beter kennen. Steeds weer ontdek je dingen over Yara, random feitjes, heftige gebeurtenissen uit haar leven, ... De diversiteit in dit boek (de CVS van Yara, de culturele diversiteit,...) zijn erg subtiel en tegelijkertijd op een fijne, spontane manier aanwezig. Vooral het ziektebeeld van Yara is erg realistisch en nuchter neergezet. Er wordt geen dromerige schets weergegeven van CVS, maar de harde realiteit, de ups en downs in de ziekte en hoe Yara zich daar precies bij voelt.
En ook de overige personages zijn zo goed uitgewerkt. Ze zijn allemaal erg divers, hebben hun eigen willetje en brengen echt een meerwaarde aan het verhaal. Ze zijn er niet enkel om het hoofdpersonage te steunen maar hebben hun eigen, unieke verhaal.
En als laatste: DAT EINDE, GOD. Blijkbaar is dit een stand-alone maar bij deze open ik graag officieel een petitie voor meer!
Samengevat: ik ben fan, ik hou van dit, ik wil meer.
Wie ik gisteren was van Pamela Sharon moet ik haast wel beschrijven als een meesterwerk. De opzet van het boek is best wel geniaal: een contemporary verhaal met een sterk futuristisch (en erg realistisch) concept. Als lezer leef je echt mee met Yara. Je voelt wat zij voelt en leert haar naarmate het verhaal vordert steeds wat beter kennen. Steeds weer ontdek je dingen over Yara, random feitjes, heftige gebeurtenissen uit haar leven, ... De diversiteit in dit boek (de CVS van Yara, de culturele diversiteit,...) zijn erg subtiel en tegelijkertijd op een fijne, spontane manier aanwezig. Vooral het ziektebeeld van Yara is erg realistisch en nuchter neergezet. Er wordt geen dromerige schets weergegeven van CVS, maar de harde realiteit, de ups en downs in de ziekte en hoe Yara zich daar precies bij voelt.
En ook de overige personages zijn zo goed uitgewerkt. Ze zijn allemaal erg divers, hebben hun eigen willetje en brengen echt een meerwaarde aan het verhaal. Ze zijn er niet enkel om het hoofdpersonage te steunen maar hebben hun eigen, unieke verhaal.
En als laatste: DAT EINDE, GOD. Blijkbaar is dit een stand-alone maar bij deze open ik graag officieel een petitie voor meer!
Samengevat: ik ben fan, ik hou van dit, ik wil meer.
March 23, 2021
GE-WEL-DIG!!!!!! Wauw, dit boek heeft echt mijn verwachtingen overtroffen. Wat een prachtig boek en wat hou ik van Yara!
February 23, 2022
Wie ik gisteren was gaat over Yara die de diagnose CVS chronische vermoeidheid syndroom krijgt. Alleen wil ze niet ziek zijn en ze probeerd zich er bij neer te leggen en doet alsof ze het niet heeft. Of dat nou zo slim is!
Ik vind het personage leuk neergezet. Zo zie je maar dat je je beter kan neerleggen bij wat je hebd want het negeren is geen optie daardoor gaat het vaak slechter en gebeuren er dingen die je niet wil.
Ja het is lastig als je hoort dat je iets hebd en ja het heeft tijd nodig om het te accepteren.
Ze kiest voor een alternatieve realiteit in een game op haar telefoon ze gaat er een beetje te veel in op je zou het een verslaving kunnen noemen.
Het einde is niet helemaal verassend. Maar de epiloog zag ik dan helemaal niet aankomen.
Ik vind het personage leuk neergezet. Zo zie je maar dat je je beter kan neerleggen bij wat je hebd want het negeren is geen optie daardoor gaat het vaak slechter en gebeuren er dingen die je niet wil.
Ja het is lastig als je hoort dat je iets hebd en ja het heeft tijd nodig om het te accepteren.
Ze kiest voor een alternatieve realiteit in een game op haar telefoon ze gaat er een beetje te veel in op je zou het een verslaving kunnen noemen.
Het einde is niet helemaal verassend. Maar de epiloog zag ik dan helemaal niet aankomen.
December 13, 2021
Wat was dat einde? HUH
July 2, 2021
Wie ik gisteren was is geschreven in de ik-vorm. Hierdoor zit je meteen in het verhaal en voel je als lezer goed mee met Yara. Je wordt door Pamela Sharon meegezogen in Yara's wereld. In het boek zitten twee verhaallijnen, allebei vanuit Yara geschreven. De eerste is de realiteit en de tweede is het spel Evol.
Wie ik gisteren was is een aangrijpend, ontroerend en origineel verhaal met een heftig onderwerp en een duidelijke boodschap. Het is een boek over jezelf opnieuw uitvinden, over vriendschap en acceptatie.
Benieuwd naar mijn hele recensie? Kijk dan op chicklit.nl
Wie ik gisteren was is een aangrijpend, ontroerend en origineel verhaal met een heftig onderwerp en een duidelijke boodschap. Het is een boek over jezelf opnieuw uitvinden, over vriendschap en acceptatie.
Benieuwd naar mijn hele recensie? Kijk dan op chicklit.nl
July 4, 2022
Beoordeling:
4,5 uit 5 sterren
Samenvatting:
In dit boek volgen we Yara, terwijl zij leert om te gaan met haar kersverse diagnose CVS (chronische vermoeidheidssyndroom). Niet alleen leeft ze met ontzettend beperkte energielevels iedere dag, daar komt gratis pijn, koude handen en nog veel meer ellende bij kijken. Doordat ze minder naar school kan en meer low-energy bezigheden moet zoeken voor thuis, komt ze uit bij de game Evol, waar ze Amir ontmoet en een erg interessant verhaal tegemoet gaat. Daarnaast heeft ze nog haar (deels) Ierse familie en haar twee vrienden van school, dus vermaken doet ze zich wel. Meer ga ik niet spoilen, want dan is er niks meer aan om het boek zelf nog te lezen 😉
Boek:
Pamela Sharon beschrijft Yara’s gedachtegang op zo’n intrigerende manier dat je compleet wordt meegezogen en wilt blijven lezen. Daarnaast weet ze het gevoel van Yara ook over te brengen op de lezer, waardoor je zo ongeveer alle emoties afgaat tijdens het lezen. Je leert het personage van Yara ook erg snel kennen, juist omdat je constant ‘in haar hoofd’ zit. Ik hou altijd van goed uitgewerkte karakters, dus voor mij zeker een pluspunt!
Om even in de personages te blijven hangen: ik vond Miyuki echt zo leuk!! Echt fan van die meid, maar ik had daar liever iets meer over gelezen (misschien iets voor een volgend deel?). Omdat Yara tot in detail was uitgewerkt, vond ik het een beetje jammer dat de rest van de karakters wat oppervlakkiger bleek. Het waren ook allemaal zeker goed uitgewerkte karakters en ze waren goed van elkaar te onderscheiden, maar het contrast was voor mij wat groot, waardoor ik constant bleef nadenken over de andere personages en minder over Yara en haar struggles.
Kunnen we het trouwens ook even hebben over de graphics van Evol?? Doe mij die nog maar wat meer, want die waren zo leuk!! Ik vond dat de plaatjes en het app-icoontje echt een toevoeging waren aan het verhaal. Ik ben sowieso al fan van illustraties in een boek, maar deze droegen ook nog eens bij aan de world-building van Evol, waardoor het in mijn hoofd net iets meer een geheel werd. Erg leuk!
En dan nog twee wat serieuzere onderwerpen om aan te snijden: gameverslaving en (proberen te) leven met een chronische ziekte. Pamela, ik vind dat je dit echt heel erg goed hebt gedaan. Je ziet tijdens het verhaal hoe Yara zich steeds meer afsluit van de buitenwereld en een muur om zich heen bouwt om verdere teleurstellingen te voorkomen en tegelijkertijd meer gaat focussen op Evol. Dat hele psychologische spelletje tussen de werkelijkheid en de fictieve wereld laat precies zien hoe Yara zich voelt en dat metafoor is erg mooi neergezet zonder het expliciet te benoemen. Daarnaast wordt ook het gevaar van Artificial Intelligence her en der benoemd en dat is zeker iets waar meer over geschreven zou mogen worden. Over het stukje chronische ziekte komt binnenkort een pleidooi op mijn instagram 😉.
Conclusie:
Dit is echt een ontzettend goed boek! Het verhaal illustreert hoe het leven met een chronische ziekte er achter gesloten deuren aan toe gaat en liegt niet om de feiten. Ik ben erg blij met een boek als deze, omdat het hebben van een chronische ziekte (en zeker op jonge leeftijd) niet genoeg wordt gerepresenteerd en dus ook niet wordt genormaliseerd, terwijl dat wel echt nodig is. Daarnaast krijg je een flinke dosis ontzettend leuke personages en worden serieuzere onderwerpen op een hele spannende manier aangedragen. Ik durf nu al bijna met zekerheid te zeggen dat dit een van mijn favoriete boeken van dit jaar is/wordt!
4,5 uit 5 sterren
Samenvatting:
In dit boek volgen we Yara, terwijl zij leert om te gaan met haar kersverse diagnose CVS (chronische vermoeidheidssyndroom). Niet alleen leeft ze met ontzettend beperkte energielevels iedere dag, daar komt gratis pijn, koude handen en nog veel meer ellende bij kijken. Doordat ze minder naar school kan en meer low-energy bezigheden moet zoeken voor thuis, komt ze uit bij de game Evol, waar ze Amir ontmoet en een erg interessant verhaal tegemoet gaat. Daarnaast heeft ze nog haar (deels) Ierse familie en haar twee vrienden van school, dus vermaken doet ze zich wel. Meer ga ik niet spoilen, want dan is er niks meer aan om het boek zelf nog te lezen 😉
Boek:
Pamela Sharon beschrijft Yara’s gedachtegang op zo’n intrigerende manier dat je compleet wordt meegezogen en wilt blijven lezen. Daarnaast weet ze het gevoel van Yara ook over te brengen op de lezer, waardoor je zo ongeveer alle emoties afgaat tijdens het lezen. Je leert het personage van Yara ook erg snel kennen, juist omdat je constant ‘in haar hoofd’ zit. Ik hou altijd van goed uitgewerkte karakters, dus voor mij zeker een pluspunt!
Om even in de personages te blijven hangen: ik vond Miyuki echt zo leuk!! Echt fan van die meid, maar ik had daar liever iets meer over gelezen (misschien iets voor een volgend deel?). Omdat Yara tot in detail was uitgewerkt, vond ik het een beetje jammer dat de rest van de karakters wat oppervlakkiger bleek. Het waren ook allemaal zeker goed uitgewerkte karakters en ze waren goed van elkaar te onderscheiden, maar het contrast was voor mij wat groot, waardoor ik constant bleef nadenken over de andere personages en minder over Yara en haar struggles.
Kunnen we het trouwens ook even hebben over de graphics van Evol?? Doe mij die nog maar wat meer, want die waren zo leuk!! Ik vond dat de plaatjes en het app-icoontje echt een toevoeging waren aan het verhaal. Ik ben sowieso al fan van illustraties in een boek, maar deze droegen ook nog eens bij aan de world-building van Evol, waardoor het in mijn hoofd net iets meer een geheel werd. Erg leuk!
En dan nog twee wat serieuzere onderwerpen om aan te snijden: gameverslaving en (proberen te) leven met een chronische ziekte. Pamela, ik vind dat je dit echt heel erg goed hebt gedaan. Je ziet tijdens het verhaal hoe Yara zich steeds meer afsluit van de buitenwereld en een muur om zich heen bouwt om verdere teleurstellingen te voorkomen en tegelijkertijd meer gaat focussen op Evol. Dat hele psychologische spelletje tussen de werkelijkheid en de fictieve wereld laat precies zien hoe Yara zich voelt en dat metafoor is erg mooi neergezet zonder het expliciet te benoemen. Daarnaast wordt ook het gevaar van Artificial Intelligence her en der benoemd en dat is zeker iets waar meer over geschreven zou mogen worden. Over het stukje chronische ziekte komt binnenkort een pleidooi op mijn instagram 😉.
Conclusie:
Dit is echt een ontzettend goed boek! Het verhaal illustreert hoe het leven met een chronische ziekte er achter gesloten deuren aan toe gaat en liegt niet om de feiten. Ik ben erg blij met een boek als deze, omdat het hebben van een chronische ziekte (en zeker op jonge leeftijd) niet genoeg wordt gerepresenteerd en dus ook niet wordt genormaliseerd, terwijl dat wel echt nodig is. Daarnaast krijg je een flinke dosis ontzettend leuke personages en worden serieuzere onderwerpen op een hele spannende manier aangedragen. Ik durf nu al bijna met zekerheid te zeggen dat dit een van mijn favoriete boeken van dit jaar is/wordt!
Read
March 20, 2021Kunstmatige intelligentie meets chronische vermoeidheid 📲 Yara is niet meer wie ze gisteren was - en nu haar chronische pijnen, pijnaanvallen en aanhoudende, onverklaarbare vermoeidheid officieel het label CVS krijgen, wil ze zich regelmatig liefst gewoon verstoppen. Voor het fijne, drukke gezinsleven vol lekker eten, de misselijkmakende verliefdheid tussen haar ouders en voor haar jongere broer die doet wat zij had willen doen (een jaar naar het buitenland).
.
.
Dat lukt Yara prima met de nieuwe, nogal realistische game Evol: elk vrij moment is ze even in die andere, spannende wereld. Het vriendelijke en aantrekkelijke spelpersonage Amir lijkt telkens precies te zijn wat ze nodig heeft 🥰 maar het vele gamen begint langzaam z'n tol te eisen.
.
.
De echte wereld met toenemende pijn wanneer ze teveel hooi op haar vork neemt en de virtuele stad in Evol lijken door elkaar heen te gaan lopen. Kan Yara de aansluiting met de realiteit behouden - Evol drijft haar tot het uiterste randje...
.
.
Een heerlijk vaardig geschreven jeugdroman die net zo lastig weg te leggen is als Yara haar telefoon opzij kan doen. De gevatheden en grapjes van de jongvolwassen hoofdpersonen zijn authentiek vlot en regelmatig om te grinniken. Pamela Sharon bouwt geloofwaardig zowel het karakter van Yara (die heus meer is dan alleen haar ziekte) als een spanningsboog rond het verslavende spel - met een héle fijne twist op het aller-allerlaatst.
.
.
'Erebos' en 'Warcross' meets 'De geur van groen' en 'Vijf stappen van jou' - realistisch met een virtual reality twist. 'Wie ik gisteren was' van @pamela_sharon_auteur is verschenen bij @moonuitgevers @moonyoungadult 📲 En die vormgeving? Briljant ✨
.
.
Dat lukt Yara prima met de nieuwe, nogal realistische game Evol: elk vrij moment is ze even in die andere, spannende wereld. Het vriendelijke en aantrekkelijke spelpersonage Amir lijkt telkens precies te zijn wat ze nodig heeft 🥰 maar het vele gamen begint langzaam z'n tol te eisen.
.
.
De echte wereld met toenemende pijn wanneer ze teveel hooi op haar vork neemt en de virtuele stad in Evol lijken door elkaar heen te gaan lopen. Kan Yara de aansluiting met de realiteit behouden - Evol drijft haar tot het uiterste randje...
.
.
Een heerlijk vaardig geschreven jeugdroman die net zo lastig weg te leggen is als Yara haar telefoon opzij kan doen. De gevatheden en grapjes van de jongvolwassen hoofdpersonen zijn authentiek vlot en regelmatig om te grinniken. Pamela Sharon bouwt geloofwaardig zowel het karakter van Yara (die heus meer is dan alleen haar ziekte) als een spanningsboog rond het verslavende spel - met een héle fijne twist op het aller-allerlaatst.
.
.
'Erebos' en 'Warcross' meets 'De geur van groen' en 'Vijf stappen van jou' - realistisch met een virtual reality twist. 'Wie ik gisteren was' van @pamela_sharon_auteur is verschenen bij @moonuitgevers @moonyoungadult 📲 En die vormgeving? Briljant ✨
December 31, 2021
Allereerst wil ik zeggen dat ik het enorm tof vind dat dit boek een hoofdpersonage heeft die CVS heeft. Persoonlijk heb ik weinig gelezen over Chronisch Vermoeidheid Syndroom, maar ik kan het altijd erg waarderen als een boek ook dit soort kanten durft te laten zien. In het verhaal krijg je een duidelijke uitleg over wat CVS (in ieder geval voor Yara) inhoudt en wat de gevolgen in het dagelijks leven kunnen zijn.
Maar ik moet zeggen dat het verhaal me verder niet per se vastgreep.
Yara worstelt (begrijpelijk) met haar diagnose en dat lijkt me ook ontzttend moeilijk. Toch vond ik het lastig om me in haar in te leven toen zij bijvoorbeeld bij een zieke zeehonden centrum was en ze tegen de zeehonden zei "jullie worden tenminste nog beter". 😟
Dat was voor mij echt even een mega eye-roll moment. Ik ben een groot voorstander van "miserie is niet te vergelijken" dus deze sloeg voor mij even totaal de plank mis.
Wel zie je Yara groeien in haar denken en zich als persoon ontwikkelen.
Daarnaast voelde ik me (ondanks dat ik een gamer ben) niet getrokken tot Evol en kon mate van Yara’s drang tot Evol niet volgen. De overgang van Evol naar “echte” wereld was vaak best plots waardoor ik even twee keer moest nadenken over waar Yara nu precies is.
Het einde was wel erg satisfying en verrassend! Laat me haast denken dat ik het jammer vind dat er geen deel twee komt.
Maar ik moet zeggen dat het verhaal me verder niet per se vastgreep.
Yara worstelt (begrijpelijk) met haar diagnose en dat lijkt me ook ontzttend moeilijk. Toch vond ik het lastig om me in haar in te leven toen zij bijvoorbeeld bij een zieke zeehonden centrum was en ze tegen de zeehonden zei "jullie worden tenminste nog beter". 😟
Dat was voor mij echt even een mega eye-roll moment. Ik ben een groot voorstander van "miserie is niet te vergelijken" dus deze sloeg voor mij even totaal de plank mis.
Wel zie je Yara groeien in haar denken en zich als persoon ontwikkelen.
Daarnaast voelde ik me (ondanks dat ik een gamer ben) niet getrokken tot Evol en kon mate van Yara’s drang tot Evol niet volgen. De overgang van Evol naar “echte” wereld was vaak best plots waardoor ik even twee keer moest nadenken over waar Yara nu precies is.
Het einde was wel erg satisfying en verrassend! Laat me haast denken dat ik het jammer vind dat er geen deel twee komt.
March 9, 2023
Wat een krachtig en ontroerend boek! Echt een pareltje! Dit boek gaat over een meisje dat chronisch vermoeid is en vervolgens verslaafd raakt aan een game. Ik vond het persoonlijk een zeer origineel en interessant concept. Ik had nog nooit eerder iets over dit onderwerp gelezen.
Een enorm pluspunt aan dit verhaal is dat het in de ik-persoon vertelt wordt. Hierdoor kun je je echt inleven in het hoofdpersonage en haar gedachtengang leren begrijpen. Daarnaast las de schrijfstijl enorm vlot en vond ik haar gevoelens ook echt goed verwoord.
Het enige kleine minpuntje vond ik persoonlijk de uitwerking van de game. De game is namelijk enorm spannend, maar komt over het algemeen vrij weinig aan bod. Hierdoor komt de game-verslaving jammer genoeg wat minder tot zijn recht. Echter vond ik de illustraties die er af en toe bijstonden wel echt prachtig.
Het einde van het verhaal is enorm ontroerend en ik heb toch bijna een traantje gelaten! En dan was een nog een mysterieuze epiloog, een zeer aangename verrassing. Kortom, ik heb van dit boek genoten en ben zeer benieuwd naar toekomstige boeken van Pamela Sharron.
Een enorm pluspunt aan dit verhaal is dat het in de ik-persoon vertelt wordt. Hierdoor kun je je echt inleven in het hoofdpersonage en haar gedachtengang leren begrijpen. Daarnaast las de schrijfstijl enorm vlot en vond ik haar gevoelens ook echt goed verwoord.
Het enige kleine minpuntje vond ik persoonlijk de uitwerking van de game. De game is namelijk enorm spannend, maar komt over het algemeen vrij weinig aan bod. Hierdoor komt de game-verslaving jammer genoeg wat minder tot zijn recht. Echter vond ik de illustraties die er af en toe bijstonden wel echt prachtig.
Het einde van het verhaal is enorm ontroerend en ik heb toch bijna een traantje gelaten! En dan was een nog een mysterieuze epiloog, een zeer aangename verrassing. Kortom, ik heb van dit boek genoten en ben zeer benieuwd naar toekomstige boeken van Pamela Sharron.
May 24, 2021
Oei, ben deze vergeten een update te geven :p Ik heb dit als luisterboek beluisterd en ik was best wel onder de indruk van dit verhaal. Ik had op voorhand weinig verwachtingen, maar de combinatie van een contemporary (je kijkt deels mee in het leven van een meisje met CVS) en een sciencefiction (het andere deel van het boek speelt zich af in een virtuele gamewereld) werkte verrassend goed. Op sommige momenten verliest het hoofdpersonage zich in de game, omdat ze van haar ziekte wilt ontsnappen, en op dat moment weet je soms als lezer ook niet meer zeker of je nu in een echt of virtueel ziekenhuis bent. Best bijzonder dus. De epiloog vond ik wat raar, misschien ook niet nodig, maar het opent wel mogelijkheden voor eventuele sequels.
November 17, 2021
Wat een aangename verrassing is dit boek. Ik lees het voor mijn werk als leesconsulente VO en zou het eerlijk gezegd niet uit mezelf gepakt hebben omdat ik geen fan ben van verhalen waarin de hoofdpersoon ziek is.
Maar dit verhaal pakte heel anders uit dan verwacht. Yara is een leuk en realistisch personage. Ze heeft net de diagnose CVS gekregen en moet daar mee om leren gaan.
Je maakt haar mee tijdens dit proces. Dat Yara afleiding vindt in de game Evol en het als een vlucht gebruikt omdat ze daar niet ziek is, wordt met compassie vertelt.
Door de afwisseling van Yara's 'echte' leven en haar online leven in de game zit er vaart in het verhaal en blijf je doorlezen. Ik heb van elke bladzijde genoten.
Maar dit verhaal pakte heel anders uit dan verwacht. Yara is een leuk en realistisch personage. Ze heeft net de diagnose CVS gekregen en moet daar mee om leren gaan.
Je maakt haar mee tijdens dit proces. Dat Yara afleiding vindt in de game Evol en het als een vlucht gebruikt omdat ze daar niet ziek is, wordt met compassie vertelt.
Door de afwisseling van Yara's 'echte' leven en haar online leven in de game zit er vaart in het verhaal en blijf je doorlezen. Ik heb van elke bladzijde genoten.
September 8, 2021
Wat een mega goed boek. Op sommige dingen lijk ik heel erg op Yara, het willen verdwijnen in een wereld die niet erg is. Ook het afluiten van vrienden komt me wel vaag bekend voor. Echt heel goed geschreven. De personages zijn allemaal uniek, goed beschreven en hebben allemaal hun eigen diepgang. DIt was echt een plezier om te lezen.
August 12, 2021
Ben ik even blij dat ik dit toch heb meegenomen uit de bib. Leest heel heel erg vlot, leuke plot!
March 10, 2022
4/5 sterren
Heerlijk geluisterd naar dit boek. Het tempo waarmee had EVOL-achtige trekjes hehe.
Heerlijk geluisterd naar dit boek. Het tempo waarmee had EVOL-achtige trekjes hehe.
July 26, 2024
3,5/4☆
Aantal herkenbare dingetjes.
Die gamewereld sprak me niet zo aan.
Aantal herkenbare dingetjes.
Die gamewereld sprak me niet zo aan.
July 15, 2021
(Ik heb dit boek als luisterboek geluisterd. Dit doe ik eigenlijk nooit, dus ik weet niet in hoe verre dit mijn mening heeft beïnvloed. Ik dacht altijd dat een luisterboek niks voor mij was namelijk. Ik dacht dat ik het verhaal dan niet zo goed kon volgen of dat ik me er niet zo verbonden mee voelde, maar dat bleek niet waar te zijn. Ik denk dat het dan ook om kleine verschillen gaat, als er al verschillen zouden zijn geweest)
Begin dit jaar las ik De geur van groen gelezen. Dit boek werd direct een nieuwe favoriet. Het heeft me echt zo erg geraakt. Daarom keek ik ook heel erg uit naar dit boek. Jammer genoeg ben ik niet zo enthousiast over dit boek als ik was over De geur van groen. Dit boek heeft voor wat gemengde gevoelens gezorgd.
Wel was ik net als bij De geur van groen dol op de schrijfstijl van Pamela. Ze kan echt zo goed met worden om gaan. Ze weet precies de juiste woorden te vinden om mensen te raken, om omgevingen te beschrijven. Dit maakt ook dat het boek makkelijk is om in te komen. Ook ben ik dol op de titel, die past zo goed bij het boek en maakt het me blij dat familie een grote rol in het boek speelt. De familie momenten waren ook mijn favoriete momenten in het verhaal. Van mij hadden er ook wel meer familie momenten in gemogen.
Waar ik wat meer moeite mee had, was de game wereld. Voor mij speelde het verhaal zich te veel daarin af. Ik vind het idee leuk, maar ik ben niet zo’n fan van de uitwerking. Ik had ook een ander soort spel verwacht. Je kunt ook duidelijk merken waardoor het spel geïnspireerd is. Ik snap wel waarom Yara er zo dol op is, maar ik voelde me er totaal niet tot aangetrokken. Ik kon er niet in mee leven en daardoor voelde ik me steeds minder verbonden met Yara. Wat juist ren van de belangrijkste elementen voor mij is in een boek. Ik begon me ook steeds meer aan haar te ergeren aan Yara en haar gedrag naar zichzelf en anderen.
Soms vond ik de overgangen tussen de gamewereld en de echte wereld ook wat abrupt en wist ik even niet meer in welke wereld we nu weer zijn. Maar dat kan ook komen doordat het een audioboek was.
Wel vond ik het boek dat dit boek een kijkje geeft in het leven van iemand met CVS. Dit ben ik ook niet eerder tegen gekomen in boeken. Het laat weer eens zien dat als je iets niet ziet, het nog niet betekent dat je het niet hebt. Het geeft een beeld van hoe het leven van iemand met CVS eruit ziet, de ups en downs, welke invloed het heeft op jou en op anderen, de lange weg naar acceptatie, hoe het je kan isoleren, maar ook hoe je het leven er meer door kunt gaan waarderen.
Het einde van het boek was wel echt goed. Ook hoe Yara toch is gegroeid en Fynn. Ik ben wel verbaasd dat Fynn zo laat pas een grote rol in Yara’s leven is gaan spelen. Ik had graag meer van hem gezien. Maar wie weet, komt dat nog. Het boek heeft wel een soort van open einde.
Begin dit jaar las ik De geur van groen gelezen. Dit boek werd direct een nieuwe favoriet. Het heeft me echt zo erg geraakt. Daarom keek ik ook heel erg uit naar dit boek. Jammer genoeg ben ik niet zo enthousiast over dit boek als ik was over De geur van groen. Dit boek heeft voor wat gemengde gevoelens gezorgd.
Wel was ik net als bij De geur van groen dol op de schrijfstijl van Pamela. Ze kan echt zo goed met worden om gaan. Ze weet precies de juiste woorden te vinden om mensen te raken, om omgevingen te beschrijven. Dit maakt ook dat het boek makkelijk is om in te komen. Ook ben ik dol op de titel, die past zo goed bij het boek en maakt het me blij dat familie een grote rol in het boek speelt. De familie momenten waren ook mijn favoriete momenten in het verhaal. Van mij hadden er ook wel meer familie momenten in gemogen.
Waar ik wat meer moeite mee had, was de game wereld. Voor mij speelde het verhaal zich te veel daarin af. Ik vind het idee leuk, maar ik ben niet zo’n fan van de uitwerking. Ik had ook een ander soort spel verwacht. Je kunt ook duidelijk merken waardoor het spel geïnspireerd is. Ik snap wel waarom Yara er zo dol op is, maar ik voelde me er totaal niet tot aangetrokken. Ik kon er niet in mee leven en daardoor voelde ik me steeds minder verbonden met Yara. Wat juist ren van de belangrijkste elementen voor mij is in een boek. Ik begon me ook steeds meer aan haar te ergeren aan Yara en haar gedrag naar zichzelf en anderen.
Soms vond ik de overgangen tussen de gamewereld en de echte wereld ook wat abrupt en wist ik even niet meer in welke wereld we nu weer zijn. Maar dat kan ook komen doordat het een audioboek was.
Wel vond ik het boek dat dit boek een kijkje geeft in het leven van iemand met CVS. Dit ben ik ook niet eerder tegen gekomen in boeken. Het laat weer eens zien dat als je iets niet ziet, het nog niet betekent dat je het niet hebt. Het geeft een beeld van hoe het leven van iemand met CVS eruit ziet, de ups en downs, welke invloed het heeft op jou en op anderen, de lange weg naar acceptatie, hoe het je kan isoleren, maar ook hoe je het leven er meer door kunt gaan waarderen.
Het einde van het boek was wel echt goed. Ook hoe Yara toch is gegroeid en Fynn. Ik ben wel verbaasd dat Fynn zo laat pas een grote rol in Yara’s leven is gaan spelen. Ik had graag meer van hem gezien. Maar wie weet, komt dat nog. Het boek heeft wel een soort van open einde.
January 3, 2022
Yara heeft al een hele tijd gezondheidsproblemen. Op een dag krijgt ze te horen dat ze CVS heeft (chronisch vermoeidheidssyndroom). Ze weigert zich daar zomaar bij neer te leggen. Ze is zeventien en wil niet ziek zijn. Zeker niet chronisch.
Haar ouders, broertje Corey en zus Tessa proberen haar te helpen, maar Yara sluit zich helemaal af. Dan ontdekt ze het spel Evol. Het is een hyperrealistisch spel waarin ze zich helemaal verliest. In deze virtuele wereld is Yara namelijk niet ziek en kan ze alles doen wat ze maar wil. Tijdens het spelen ontmoet ze de knappe Amir. Samen met hem gaat ze op zoek naar een oplossing voor de mysterieze rook die de stad en haar bewoners bedreigt.
Steeds meer raakt Yara bij het spel betrokken. Dan ontmoet ze in het echte leven Finn en hij probeert haar uit de virtuele wereld te trekken. Hij wil haar laten inzien dat ze ook met haar chronische ziekte een leuk leven kan hebben. De vraag is: wil Yara überhaupt nog terugkeren in de echte wereld?
Dit concept vond ik heel erg leuk bedacht. De echte wereld en de virtuele wereld wisselen elkaar telkens af. Zo leer je de zieke Yara kennen, maar ook de Yara die alles kan en zich helemaal prima voelt. Het is heel moeilijk om als jong meisje met een chronische ziekte om te moeten gaan. Pamela heeft dit onderwerp heel goed uitgewerkt en je leeft met het hoofdpersonage mee.
Wie ik gisteren was is een heel leuk young adult/fantasy boek voor zowel jong als oud(er)!
Haar ouders, broertje Corey en zus Tessa proberen haar te helpen, maar Yara sluit zich helemaal af. Dan ontdekt ze het spel Evol. Het is een hyperrealistisch spel waarin ze zich helemaal verliest. In deze virtuele wereld is Yara namelijk niet ziek en kan ze alles doen wat ze maar wil. Tijdens het spelen ontmoet ze de knappe Amir. Samen met hem gaat ze op zoek naar een oplossing voor de mysterieze rook die de stad en haar bewoners bedreigt.
Steeds meer raakt Yara bij het spel betrokken. Dan ontmoet ze in het echte leven Finn en hij probeert haar uit de virtuele wereld te trekken. Hij wil haar laten inzien dat ze ook met haar chronische ziekte een leuk leven kan hebben. De vraag is: wil Yara überhaupt nog terugkeren in de echte wereld?
Dit concept vond ik heel erg leuk bedacht. De echte wereld en de virtuele wereld wisselen elkaar telkens af. Zo leer je de zieke Yara kennen, maar ook de Yara die alles kan en zich helemaal prima voelt. Het is heel moeilijk om als jong meisje met een chronische ziekte om te moeten gaan. Pamela heeft dit onderwerp heel goed uitgewerkt en je leeft met het hoofdpersonage mee.
Wie ik gisteren was is een heel leuk young adult/fantasy boek voor zowel jong als oud(er)!
August 24, 2021
Ik was meteen verkocht.
Ik zelf heb ook cvs samen met fibromyalgie.
En wauw in vele dingen dat Yara zegt/denkt kan in me zo hard in vinden.
Zeker een aanrader.
Heel vlot te lezen boek.
Ik zelf heb ook cvs samen met fibromyalgie.
En wauw in vele dingen dat Yara zegt/denkt kan in me zo hard in vinden.
Zeker een aanrader.
Heel vlot te lezen boek.
Displaying 1 - 30 of 68 reviews