What do you think?
Rate this book
The Journals #1
The Journals: Volume I: 1949-1965
In 1963, John Fowles won international recognition with The Collector, his first published novel. In the years following—with the publication of The Magus, The French Lieutenant’s Woman , The Ebony Tower, and his other critically acclaimed works of fiction, nonfiction, and poetry—Fowles took his place among the most innovative and important English novelists of our time. Now, with this first volume of his journals, which covers the years from 1949 to 1965, we see revealed not only the creative development of a great writer but also the deep connection between Fowles’s autobiographical experience and his literary inspiration.
Commencing in Fowles’s final year at Oxford, the journals in this volume chronicle the years he spent as a university lecturer in France; his experiences teaching school on the Greek island of Spetsai (which would inspire The Magus ) and his love affair there with the married woman who would later become his first wife; and his return to England and his ongoing struggle to achieve literary success. It is an account of a life lived in total engagement with the world; although Fowles the novelist takes center stage, we see as well Fowles the nascent poet and critic, ornithologist and gardener, passionate naturalist and traveler, cinephile and collector of old books.
Soon after he fell in love with his first wife, Elizabeth, Fowles wrote in his journal, “She has asked me not to write about her in here. But I could not not write, loving her as I do. . . . What else I betrayed, I could not betray this diary.” It is that determined, unsparing honesty and forthrightness that imbues these journals with all the emotional power and narrative complexity of his novels. They are a revelation of both the man and the artist.
Commencing in Fowles’s final year at Oxford, the journals in this volume chronicle the years he spent as a university lecturer in France; his experiences teaching school on the Greek island of Spetsai (which would inspire The Magus ) and his love affair there with the married woman who would later become his first wife; and his return to England and his ongoing struggle to achieve literary success. It is an account of a life lived in total engagement with the world; although Fowles the novelist takes center stage, we see as well Fowles the nascent poet and critic, ornithologist and gardener, passionate naturalist and traveler, cinephile and collector of old books.
Soon after he fell in love with his first wife, Elizabeth, Fowles wrote in his journal, “She has asked me not to write about her in here. But I could not not write, loving her as I do. . . . What else I betrayed, I could not betray this diary.” It is that determined, unsparing honesty and forthrightness that imbues these journals with all the emotional power and narrative complexity of his novels. They are a revelation of both the man and the artist.
688 pages, Hardcover
First published January 1, 2003
15 people are currently reading
213 people want to read
About the author
John Fowles
115 books3,012 followersJohn Robert Fowles was born in Leigh-on-Sea, a small town in Essex. He recalled the English suburban culture of the 1930s as oppressively conformist and his family life as intensely conventional. Of his childhood, Fowles said "I have tried to escape ever since."
Fowles attended Bedford School, a large boarding school designed to prepare boys for university, from ages 13 to 18. After briefly attending the University of Edinburgh, Fowles began compulsory military service in 1945 with training at Dartmoor, where he spent the next two years. World War II ended shortly after his training began so Fowles never came near combat, and by 1947 he had decided that the military life was not for him.
Fowles then spent four years at Oxford, where he discovered the writings of the French existentialists. In particular he admired Albert Camus and Jean-Paul Sartre, whose writings corresponded with his own ideas about conformity and the will of the individual. He received a degree in French in 1950 and began to consider a career as a writer.
Several teaching jobs followed: a year lecturing in English literature at the University of Poitiers, France; two years teaching English at Anargyrios College on the Greek island of Spetsai; and finally, between 1954 and 1963, teaching English at St. Godric's College in London, where he ultimately served as the department head.
The time spent in Greece was of great importance to Fowles. During his tenure on the island he began to write poetry and to overcome a long-time repression about writing. Between 1952 and 1960 he wrote several novels but offered none to a publisher, considering them all incomplete in some way and too lengthy.
In late 1960 Fowles completed the first draft of The Collector in just four weeks. He continued to revise it until the summer of 1962, when he submitted it to a publisher; it appeared in the spring of 1963 and was an immediate best-seller. The critical acclaim and commercial success of the book allowed Fowles to devote all of his time to writing.
The Aristos, a collection of philosophical thoughts and musings on art, human nature and other subjects, appeared the following year. Then in 1965, The Magus - drafts of which Fowles had been working on for over a decade - was published.
The most commercially successful of Fowles' novels, The French Lieutenant's Woman, appeared in 1969. It resembles a Victorian novel in structure and detail, while pushing the traditional boundaries of narrative in a very modern manner.
In the 1970s Fowles worked on a variety of literary projects--including a series of essays on nature--and in 1973 he published a collection of poetry, Poems.
Daniel Martin, a long and somewhat autobiographical novel spanning over 40 years in the life of a screenwriter, appeared in 1977, along with a revised version of The Magus. These were followed by Mantissa (1982), a fable about a novelist's struggle with his muse; and A Maggot (1985), an 18th century mystery which combines science fiction and history.
In addition to The Aristos, Fowles wrote a variety of non-fiction pieces including many essays, reviews, and forewords/afterwords to other writers' novels. He also wrote the text for several photographic compilations.
From 1968, Fowles lived in the small harbour town of Lyme Regis, Dorset. His interest in the town's local history resulted in his appointment as curator of the Lyme Regis Museum in 1979, a position he filled for a decade.
Wormholes, a book of essays, was published in May 1998. The first comprehensive biography on Fowles, John Fowles: A Life in Two Worlds, was published in 2004, and the first volume of his journals appeared the same year (followed recently by volume two).
John Fowles passed away on November 5, 2005 after a long illness.
Fowles attended Bedford School, a large boarding school designed to prepare boys for university, from ages 13 to 18. After briefly attending the University of Edinburgh, Fowles began compulsory military service in 1945 with training at Dartmoor, where he spent the next two years. World War II ended shortly after his training began so Fowles never came near combat, and by 1947 he had decided that the military life was not for him.
Fowles then spent four years at Oxford, where he discovered the writings of the French existentialists. In particular he admired Albert Camus and Jean-Paul Sartre, whose writings corresponded with his own ideas about conformity and the will of the individual. He received a degree in French in 1950 and began to consider a career as a writer.
Several teaching jobs followed: a year lecturing in English literature at the University of Poitiers, France; two years teaching English at Anargyrios College on the Greek island of Spetsai; and finally, between 1954 and 1963, teaching English at St. Godric's College in London, where he ultimately served as the department head.
The time spent in Greece was of great importance to Fowles. During his tenure on the island he began to write poetry and to overcome a long-time repression about writing. Between 1952 and 1960 he wrote several novels but offered none to a publisher, considering them all incomplete in some way and too lengthy.
In late 1960 Fowles completed the first draft of The Collector in just four weeks. He continued to revise it until the summer of 1962, when he submitted it to a publisher; it appeared in the spring of 1963 and was an immediate best-seller. The critical acclaim and commercial success of the book allowed Fowles to devote all of his time to writing.
The Aristos, a collection of philosophical thoughts and musings on art, human nature and other subjects, appeared the following year. Then in 1965, The Magus - drafts of which Fowles had been working on for over a decade - was published.
The most commercially successful of Fowles' novels, The French Lieutenant's Woman, appeared in 1969. It resembles a Victorian novel in structure and detail, while pushing the traditional boundaries of narrative in a very modern manner.
In the 1970s Fowles worked on a variety of literary projects--including a series of essays on nature--and in 1973 he published a collection of poetry, Poems.
Daniel Martin, a long and somewhat autobiographical novel spanning over 40 years in the life of a screenwriter, appeared in 1977, along with a revised version of The Magus. These were followed by Mantissa (1982), a fable about a novelist's struggle with his muse; and A Maggot (1985), an 18th century mystery which combines science fiction and history.
In addition to The Aristos, Fowles wrote a variety of non-fiction pieces including many essays, reviews, and forewords/afterwords to other writers' novels. He also wrote the text for several photographic compilations.
From 1968, Fowles lived in the small harbour town of Lyme Regis, Dorset. His interest in the town's local history resulted in his appointment as curator of the Lyme Regis Museum in 1979, a position he filled for a decade.
Wormholes, a book of essays, was published in May 1998. The first comprehensive biography on Fowles, John Fowles: A Life in Two Worlds, was published in 2004, and the first volume of his journals appeared the same year (followed recently by volume two).
John Fowles passed away on November 5, 2005 after a long illness.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
March 31, 2025
JOHN FOWLES ve GÜNCE ÜZERİNE
John Fowles’ın “Günce” adlı eseri, edebiyat dünyasında nadir rastlanan samimiyet ve derinlikte bir metin olarak karşımıza çıkıyor. Ayrıntı Yayınları tarafından 2024 yılının Mart ayında yayımlanan bu hacimli edisyon, Fowles’ın 1949 ile 1965 yılları arasında kaleme aldığı günlüklerinden oluşuyor. Okurlarına, yazarın edebi ve entelektüel dünyasına açılan bir kapı sunan bu metin, aynı zamanda onun insan yönünü de gözler önüne seriyor.
Oxford’daki öğrencilik yıllarından itibaren başlayan entelektüel arayışı, onu zaman zaman elitist söylemlere yönlendirse de, güncenin satır aralarında derin bir sorgulayıcılık ve kendini aşma arzusu hissediliyor. Arkadaş çevresiyle yaptığı tartışmalar, Fransa ve İskandinavya seyahatlerinden aldığı notlar, hayatı anlamlandırma çabası içinde bir yazarın portresini ortaya koyuyor. Sadece metinlerde değil, gündelik yaşantısında da sanat ve edebiyatın izlerini taşıyor.
Yazarın özellikle Yunanistan’ın Spetsai adasındaki öğretmenlik yılları, hem bireysel hem de edebi anlamda önemli izler taşıyor. Bu dönemde karşılaştığı insanlar ve doğa, onun başyapıtı olan “Büyücü” romanının ilham kaynakları arasında yer alıyor. Adanın gizemi, koylarından biri ve oradaki yaşlı Bay Botasis, roman karakteri Conchis’in ve Bourani malikanesinin temel taşlarını oluşturuyor. Fowles’ın burada yaşadığı duygusal çalkantılar, aşk, ihanet ve sadakat üzerine yaptığı sorgulamalar, yalnızca onun kişisel yaşamını değil, edebi eserlerinin de temelini besliyor.
Fowles’ın gündelik hayatına, psikolojik tespitlerine ve insan ilişkilerine dair yaptığı gözlemler, dikkat çekici bir içtenlikle kaleme alınmış. Klozette otururken bile insan psikolojisine dair yaptığı çıkarımlar, onun gözlem gücünün ve derin düşünce yapısının göstergesi. Bu noktada Montaigne’in denemelerinden aldığı ilham, yazın dünyasına duyduğu saygıyı ve bağlılığı pekiştiriyor. Yazmak, onun için bir zorunluluk ve varoluş biçimi.
Fowles’ın müzik tercihleri de dikkat çekici. Tüm eserlerinde özellikle resim sanatı başta olmak üzere birçok disiplinle ilişkisini fazlaca okuduk ama benim hep merak ettiğim müzikle olan etkileşimiydi. Bu kitapta buna fazlasıyla cevap buldum. Özellikle klasik bestecilere yaptığı göndermeler, Mozart tutkusu, Beethoven sonatları, Bach’a olan hayranlığı ve caz müziğiyle rahatlıyor oluşu, adeta bir Fowles müzik listesi oluşturdu. Hatta yazıda kalmasın diye kitabı okurken Spotify üzerinden 'John Fowles ve Güncesi' isimli bir çalma listesi hazırladım. Beethoven’ın Eroica senfonisi, Mozart’ın kuartetleri ve Bessie Smith’in caz melodileri, onun yalnızca bir yazar değil, aynı zamanda tutkulu bir sanatsever olduğunu ortaya koyuyor. Bu doğrultuda hazırladığım Spotify çalma listesi, okuma deneyimini derinleştiriyor ve Fowles’ın iç dünyasına müzikal bir pencereden bakma imkânı sunuyor.
Kitapta Fowles’ın sıkça karşılaşılan melankoli ve huzursuzluğu, onun yaratıcı gücünün itici motorlarından biri olarak öne çıkıyor. Doğayla kurduğu mesafeli ilişki, zaman zaman karamsar bir tablo çizse de, doğadan beslenen bir düşünce yoğunluğu hissediliyor. Adadaki yürüyüşleri, Didyma Dağı’na yönelen bakışları ve oraya bırakmak istediği küçük notlar, okuru da bu edebi yolculuğun bir parçası haline getiriyor. Elitist düşüncelerinin yanı sıra, insan olmanın karmaşası ve çelişkileri de metnin satır aralarında sıkça kendini gösteriyor. Özellikle sadakat, ihanet ve aşk üzerine yaptığı sorgulamalar, Fowles’ın karakterindeki ikilemleri ortaya koyuyor. Günlüğüne yazmaktan asla vazgeçmeyeceğini söylediği bölümler, yazarın kalemini ne denli kutsal bir alan olarak gördüğünün açık kanıtı.
Eserin hacmi göz korkutucu olsa da, dikkatli ve sabırlı bir okuma, Fowles’ın zihninde benzersiz bir yolculuğa çıkma fırsatı sunuyor. Kitabın sonunda ise okur, yalnızca bir yazarın değil, aynı zamanda insani zaafları ve tutkuları olan bir bireyin dünyasına misafir olduğunu fark ediyor.
Fowles’ın gözlemleri arasında, Batı kültürü ve değerleri üzerine yaptığı analizler de dikkat çekiyor. Yunanlılara ve zaman zaman Türklere dair yorumları, kendi döneminin politik atmosferini ve kültürel algısını yansıtıyor. Bu da eseri sadece kişisel değil, tarihsel ve sosyolojik bir belgeye dönüştürüyor.
Onun Oxford’daki ilk yıllarında karşılaştığı entelektüel tartışmalar, sanat ve edebiyat üzerine derin sohbetler; bu sohbetlerin içinde büyüyen ve şekillenen Fowles portresinin önemli parçalarından biri. Annesi ve babasına dair gözlemleri ise onun çocukluk ve gençlik yıllarındaki çatışmalarını anlamamıza katkı sağlıyor. Özellikle annesinin estetikten yoksun oluşuna dair yaptığı sarsıcı tespitler, onun sanatla kurduğu ilişkinin ne kadar kişisel ve derin olduğunu da gösteriyor.
Güncenin en büyüleyici yönlerinden biri, yazının yavaşlatıcı ve derinleştirici etkisine Fowles’ın nasıl teslim olduğu. Okudukça, yazdıkça ve düşündükçe yavaşlıyor; doğanın ve insan ilişkilerinin detaylarına iniyor. Günlüğünü bir ‘sökükler’ alanı olarak tanımlaması, hayatın küçük kaçaklarını ve eksikliklerini burada onarma çabasını da yansıtıyor.
Özellikle öğretmenlik yaptığı dönemde adada yaşadığı yalnızlık, zaman zaman bunalıma varan ruh halleri, insanın iç dünyasına yaptığı yolculuğu anlamlandırmak isteyen her okur için ilham verici. Güncenin ilerleyen sayfalarında Fowles’ın, aşk ve bağlılık kavramlarını ahlaki çerçevelerle sınırlamanın ötesine geçtiğini görmek mümkün. "Aşk, ahlak yasası tanımaz" cümlesi, onun hayata ve insana bakışını özetleyen çarpıcı bir ifade olarak karşımıza çıkıyor.
Fowles’ın eserlerinde sık sık rastladığımız belirsizlik ve çok katmanlı anlatım, burada da kendini gösteriyor. Günlüğün satır aralarına gizlenmiş olan ‘tereddüt’ ve ‘arayış’ halleri, onun zihinsel dünyasının karmaşıklığını ortaya koyuyor. Bu nedenle, Günce sadece bir anı defteri değil, aynı zamanda yazarın varoluş serüveninin haritası olarak okunabilir.
Sonuç olarak, John Fowles’ın “Günce”si, edebi üretimin arka planını, zihinsel mücadeleleri ve insan olmanın çelişkilerini görmek isteyen herkes için vazgeçilmez bir kaynak. Yazarın doğum günü olan 31 Mart’ta bu eseri tamamlamış olmanın verdiği anlam ise, böylesine özel bir metnin ruhunu daha yakından hissetmeyi mümkün kılıyor. İkinci cildin yayımlanmasını beklerken, Fowles’ın dünyasında kalmak ve onun izinden yürümek, edebiyat tutkunları için eşsiz bir yolculuk olacak.
Özgür ATMACA
31/03/2025
Kitapta adı geçen eserlerin Spotify listesi,
(https://open.spotify.com/playlist/5tS...)
John Fowles’ın “Günce” adlı eseri, edebiyat dünyasında nadir rastlanan samimiyet ve derinlikte bir metin olarak karşımıza çıkıyor. Ayrıntı Yayınları tarafından 2024 yılının Mart ayında yayımlanan bu hacimli edisyon, Fowles’ın 1949 ile 1965 yılları arasında kaleme aldığı günlüklerinden oluşuyor. Okurlarına, yazarın edebi ve entelektüel dünyasına açılan bir kapı sunan bu metin, aynı zamanda onun insan yönünü de gözler önüne seriyor.
Oxford’daki öğrencilik yıllarından itibaren başlayan entelektüel arayışı, onu zaman zaman elitist söylemlere yönlendirse de, güncenin satır aralarında derin bir sorgulayıcılık ve kendini aşma arzusu hissediliyor. Arkadaş çevresiyle yaptığı tartışmalar, Fransa ve İskandinavya seyahatlerinden aldığı notlar, hayatı anlamlandırma çabası içinde bir yazarın portresini ortaya koyuyor. Sadece metinlerde değil, gündelik yaşantısında da sanat ve edebiyatın izlerini taşıyor.
Yazarın özellikle Yunanistan’ın Spetsai adasındaki öğretmenlik yılları, hem bireysel hem de edebi anlamda önemli izler taşıyor. Bu dönemde karşılaştığı insanlar ve doğa, onun başyapıtı olan “Büyücü” romanının ilham kaynakları arasında yer alıyor. Adanın gizemi, koylarından biri ve oradaki yaşlı Bay Botasis, roman karakteri Conchis’in ve Bourani malikanesinin temel taşlarını oluşturuyor. Fowles’ın burada yaşadığı duygusal çalkantılar, aşk, ihanet ve sadakat üzerine yaptığı sorgulamalar, yalnızca onun kişisel yaşamını değil, edebi eserlerinin de temelini besliyor.
Fowles’ın gündelik hayatına, psikolojik tespitlerine ve insan ilişkilerine dair yaptığı gözlemler, dikkat çekici bir içtenlikle kaleme alınmış. Klozette otururken bile insan psikolojisine dair yaptığı çıkarımlar, onun gözlem gücünün ve derin düşünce yapısının göstergesi. Bu noktada Montaigne’in denemelerinden aldığı ilham, yazın dünyasına duyduğu saygıyı ve bağlılığı pekiştiriyor. Yazmak, onun için bir zorunluluk ve varoluş biçimi.
Fowles’ın müzik tercihleri de dikkat çekici. Tüm eserlerinde özellikle resim sanatı başta olmak üzere birçok disiplinle ilişkisini fazlaca okuduk ama benim hep merak ettiğim müzikle olan etkileşimiydi. Bu kitapta buna fazlasıyla cevap buldum. Özellikle klasik bestecilere yaptığı göndermeler, Mozart tutkusu, Beethoven sonatları, Bach’a olan hayranlığı ve caz müziğiyle rahatlıyor oluşu, adeta bir Fowles müzik listesi oluşturdu. Hatta yazıda kalmasın diye kitabı okurken Spotify üzerinden 'John Fowles ve Güncesi' isimli bir çalma listesi hazırladım. Beethoven’ın Eroica senfonisi, Mozart’ın kuartetleri ve Bessie Smith’in caz melodileri, onun yalnızca bir yazar değil, aynı zamanda tutkulu bir sanatsever olduğunu ortaya koyuyor. Bu doğrultuda hazırladığım Spotify çalma listesi, okuma deneyimini derinleştiriyor ve Fowles’ın iç dünyasına müzikal bir pencereden bakma imkânı sunuyor.
Kitapta Fowles’ın sıkça karşılaşılan melankoli ve huzursuzluğu, onun yaratıcı gücünün itici motorlarından biri olarak öne çıkıyor. Doğayla kurduğu mesafeli ilişki, zaman zaman karamsar bir tablo çizse de, doğadan beslenen bir düşünce yoğunluğu hissediliyor. Adadaki yürüyüşleri, Didyma Dağı’na yönelen bakışları ve oraya bırakmak istediği küçük notlar, okuru da bu edebi yolculuğun bir parçası haline getiriyor. Elitist düşüncelerinin yanı sıra, insan olmanın karmaşası ve çelişkileri de metnin satır aralarında sıkça kendini gösteriyor. Özellikle sadakat, ihanet ve aşk üzerine yaptığı sorgulamalar, Fowles’ın karakterindeki ikilemleri ortaya koyuyor. Günlüğüne yazmaktan asla vazgeçmeyeceğini söylediği bölümler, yazarın kalemini ne denli kutsal bir alan olarak gördüğünün açık kanıtı.
Eserin hacmi göz korkutucu olsa da, dikkatli ve sabırlı bir okuma, Fowles’ın zihninde benzersiz bir yolculuğa çıkma fırsatı sunuyor. Kitabın sonunda ise okur, yalnızca bir yazarın değil, aynı zamanda insani zaafları ve tutkuları olan bir bireyin dünyasına misafir olduğunu fark ediyor.
Fowles’ın gözlemleri arasında, Batı kültürü ve değerleri üzerine yaptığı analizler de dikkat çekiyor. Yunanlılara ve zaman zaman Türklere dair yorumları, kendi döneminin politik atmosferini ve kültürel algısını yansıtıyor. Bu da eseri sadece kişisel değil, tarihsel ve sosyolojik bir belgeye dönüştürüyor.
Onun Oxford’daki ilk yıllarında karşılaştığı entelektüel tartışmalar, sanat ve edebiyat üzerine derin sohbetler; bu sohbetlerin içinde büyüyen ve şekillenen Fowles portresinin önemli parçalarından biri. Annesi ve babasına dair gözlemleri ise onun çocukluk ve gençlik yıllarındaki çatışmalarını anlamamıza katkı sağlıyor. Özellikle annesinin estetikten yoksun oluşuna dair yaptığı sarsıcı tespitler, onun sanatla kurduğu ilişkinin ne kadar kişisel ve derin olduğunu da gösteriyor.
Güncenin en büyüleyici yönlerinden biri, yazının yavaşlatıcı ve derinleştirici etkisine Fowles’ın nasıl teslim olduğu. Okudukça, yazdıkça ve düşündükçe yavaşlıyor; doğanın ve insan ilişkilerinin detaylarına iniyor. Günlüğünü bir ‘sökükler’ alanı olarak tanımlaması, hayatın küçük kaçaklarını ve eksikliklerini burada onarma çabasını da yansıtıyor.
Özellikle öğretmenlik yaptığı dönemde adada yaşadığı yalnızlık, zaman zaman bunalıma varan ruh halleri, insanın iç dünyasına yaptığı yolculuğu anlamlandırmak isteyen her okur için ilham verici. Güncenin ilerleyen sayfalarında Fowles’ın, aşk ve bağlılık kavramlarını ahlaki çerçevelerle sınırlamanın ötesine geçtiğini görmek mümkün. "Aşk, ahlak yasası tanımaz" cümlesi, onun hayata ve insana bakışını özetleyen çarpıcı bir ifade olarak karşımıza çıkıyor.
Fowles’ın eserlerinde sık sık rastladığımız belirsizlik ve çok katmanlı anlatım, burada da kendini gösteriyor. Günlüğün satır aralarına gizlenmiş olan ‘tereddüt’ ve ‘arayış’ halleri, onun zihinsel dünyasının karmaşıklığını ortaya koyuyor. Bu nedenle, Günce sadece bir anı defteri değil, aynı zamanda yazarın varoluş serüveninin haritası olarak okunabilir.
Sonuç olarak, John Fowles’ın “Günce”si, edebi üretimin arka planını, zihinsel mücadeleleri ve insan olmanın çelişkilerini görmek isteyen herkes için vazgeçilmez bir kaynak. Yazarın doğum günü olan 31 Mart’ta bu eseri tamamlamış olmanın verdiği anlam ise, böylesine özel bir metnin ruhunu daha yakından hissetmeyi mümkün kılıyor. İkinci cildin yayımlanmasını beklerken, Fowles’ın dünyasında kalmak ve onun izinden yürümek, edebiyat tutkunları için eşsiz bir yolculuk olacak.
Özgür ATMACA
31/03/2025
Kitapta adı geçen eserlerin Spotify listesi,
(https://open.spotify.com/playlist/5tS...)
June 22, 2016
I'm a great admirer of Fowles and have read all his novels (though admit to giving up on 'A Maggot'), so I took up eagerly this first volume of his journals (effectively intermittent diary entries) which cover the portion of his life running up to the publication and immediate huge success of 'The Collector' and 'The Magus'. At the personal level the volume covers his Oxford years, his teaching years on a Greek island and in various schools in and around London, his first marriage, and his early struggles to get published while living in relative poverty.
It has to be said that this volume must set some sort of record for its misanthropy and its 700-odd pages of virtually non-stop jeering and sneering. Fowles, like Hamlet, makes it abundantly clear that man delights not him, no, nor woman neither. Apart from the artists and writers whom he regards as his mentors - Jane Austen, rather unexpectedly, gets a very good press - no one and nothing is spared. His parents, particularly his mother, are attacked for their triteness and mindlessness in terms which most intellectually pretentious adolescents grow out of when they hit their twenties. There are regular verbal assaults on his wife (it seems a miracle that his marriage survived until his wife's death), his few friends, his workplaces and his teaching colleagues. He reserves his greatest venom and the best of his scathing, atrabilious wit for Hollywood and his involvement with the filming of 'The Collector'. Indeed, it is fairly surprising that some of the entries survived the legal inspection that they were surely given by the editor and publisher, for, after all, some of the people who attract Fowles' contempt, like the publisher Tom Maschler, are still very much still alive. (Perhaps some entries didn't: this volume, the first of two, is condensed from a much longer MS.) On the other hand ... Fowles' gift of psychological penetration and exactitude of description which one sees in his novels is very evident here. For example, his baleful inspection of how the people closest to him reacted to his overnight success moves into territory most men in such a position might scruple to explore so carefully on paper. And throughout Fowles is just as hard on himself as he is on others, and is unflinchingly analytical about his own failings. 'The Journals' offer little insight into the actual processes of inspiration behind and composition of his creative works - in some ways it's as though they were written by a different man. But there is a great deal of fascinating material drawing on his wide intellectual interests and his love of the natural world. There are also a lot of amusing, or at least memorable, anecdotes, nearly always to the discredit of the people starring in them. Fowles was a man one might well have steered clear of, a man who took himself with utter seriousness to a comical degree, but his highly idiosyncratic view of life and his ineradicable belief in himself as a writer is bracing rather than depressing. Despite everything, I was gripped from the first page to the last.
It has to be said that this volume must set some sort of record for its misanthropy and its 700-odd pages of virtually non-stop jeering and sneering. Fowles, like Hamlet, makes it abundantly clear that man delights not him, no, nor woman neither. Apart from the artists and writers whom he regards as his mentors - Jane Austen, rather unexpectedly, gets a very good press - no one and nothing is spared. His parents, particularly his mother, are attacked for their triteness and mindlessness in terms which most intellectually pretentious adolescents grow out of when they hit their twenties. There are regular verbal assaults on his wife (it seems a miracle that his marriage survived until his wife's death), his few friends, his workplaces and his teaching colleagues. He reserves his greatest venom and the best of his scathing, atrabilious wit for Hollywood and his involvement with the filming of 'The Collector'. Indeed, it is fairly surprising that some of the entries survived the legal inspection that they were surely given by the editor and publisher, for, after all, some of the people who attract Fowles' contempt, like the publisher Tom Maschler, are still very much still alive. (Perhaps some entries didn't: this volume, the first of two, is condensed from a much longer MS.) On the other hand ... Fowles' gift of psychological penetration and exactitude of description which one sees in his novels is very evident here. For example, his baleful inspection of how the people closest to him reacted to his overnight success moves into territory most men in such a position might scruple to explore so carefully on paper. And throughout Fowles is just as hard on himself as he is on others, and is unflinchingly analytical about his own failings. 'The Journals' offer little insight into the actual processes of inspiration behind and composition of his creative works - in some ways it's as though they were written by a different man. But there is a great deal of fascinating material drawing on his wide intellectual interests and his love of the natural world. There are also a lot of amusing, or at least memorable, anecdotes, nearly always to the discredit of the people starring in them. Fowles was a man one might well have steered clear of, a man who took himself with utter seriousness to a comical degree, but his highly idiosyncratic view of life and his ineradicable belief in himself as a writer is bracing rather than depressing. Despite everything, I was gripped from the first page to the last.
July 9, 2017
If you like Fowles (I obviously do) this is an introspection into his real persona, a fascinating account of a discreet intelligent man with a very rich spiritual life, I enjoyed his journal and felt really close to some of his experiences.
January 21, 2018
The early years about finding success are v interesting. Later, it's all about the taxes, mainly. Some bitter reflections.
April 18, 2023
An intriguing read for those who like John Fowles.
As he has been one of my favourite writers since boyhood, I enjoyed reading this. On to the next volume!
As he has been one of my favourite writers since boyhood, I enjoyed reading this. On to the next volume!
May 23, 2024
The life of a young artist never changes…
June 17, 2025
A strikingly honest and open set of diary entries. Very interesting. Well written. Worth the big read!
Read
June 30, 2014Jurnale de John Fowles – Un scriitor foarte sincer și introvertit
Întotdeauna mi-au plăcut mărturisirile scriitorilor despre stările prin care trec atunci când scriu, despre paginile nereușite, lipsa de inspirație, momentele de extaz, fobiile, viziunile lor – adică, despre miile de aspecte care definesc incredibila, continua lor trudă de a concepe o carte. Jurnale de John Fowles (1926-2005) – autorul romanelor “Magicianul“, “Iubita locotenentului francez“, “Colecționarul” (toate ecranizate) – este una din cărțile care îți satisfic aceste curiozități cu vârf și îndesat.
Editat de Polirom, Jurnale de John Fowles, un volum intimidant, care se întinde pe aproximativ 730 de pagini, reprezintă o selecție a volumelor I și II din “The Journals” (2003, 2006) și este împărțit în două categorii. Prima acoperă perioada 1949-1965, cu însemnări despre ultimul an de studenție a lui Fowles la Oxford, un an ca profesor de engleză la universitatea din Poitiers (Franța), un altul (tot ca profesor) pe insula Spetses, din Grecia; despre revenirea în Anglia și traiul la Londra – Urăsc Londra și urăsc să fiu sărac la Londra. Poți să fii sărac în Paris, în Edinburgh, în alte orașe – dar nu în Londra -; despre lupta lui de cucerire a Parnasului (cum numește Fowels succesul). Cea de-a doua, cuprinde însemnări din perioada 1965-1990 despre viața lui retrasă în Lyme, un oraș de oameni storși de vlagă…, de pensionari, rămași ca un fel de depunere de pietriș după flux, despre viața de cuplu cu Elizabeth Christy, femeia de care s-a îndrăgostit pe când aceasta era c��sătorită, despre succesul pe care l-a așteptat atâta (Fowles a debutat pe la vreo 37 de ani). (continuarea cronicii: http://www.bookaholic.ro/jurnale-de-j...)
Întotdeauna mi-au plăcut mărturisirile scriitorilor despre stările prin care trec atunci când scriu, despre paginile nereușite, lipsa de inspirație, momentele de extaz, fobiile, viziunile lor – adică, despre miile de aspecte care definesc incredibila, continua lor trudă de a concepe o carte. Jurnale de John Fowles (1926-2005) – autorul romanelor “Magicianul“, “Iubita locotenentului francez“, “Colecționarul” (toate ecranizate) – este una din cărțile care îți satisfic aceste curiozități cu vârf și îndesat.
Editat de Polirom, Jurnale de John Fowles, un volum intimidant, care se întinde pe aproximativ 730 de pagini, reprezintă o selecție a volumelor I și II din “The Journals” (2003, 2006) și este împărțit în două categorii. Prima acoperă perioada 1949-1965, cu însemnări despre ultimul an de studenție a lui Fowles la Oxford, un an ca profesor de engleză la universitatea din Poitiers (Franța), un altul (tot ca profesor) pe insula Spetses, din Grecia; despre revenirea în Anglia și traiul la Londra – Urăsc Londra și urăsc să fiu sărac la Londra. Poți să fii sărac în Paris, în Edinburgh, în alte orașe – dar nu în Londra -; despre lupta lui de cucerire a Parnasului (cum numește Fowels succesul). Cea de-a doua, cuprinde însemnări din perioada 1965-1990 despre viața lui retrasă în Lyme, un oraș de oameni storși de vlagă…, de pensionari, rămași ca un fel de depunere de pietriș după flux, despre viața de cuplu cu Elizabeth Christy, femeia de care s-a îndrăgostit pe când aceasta era c��sătorită, despre succesul pe care l-a așteptat atâta (Fowles a debutat pe la vreo 37 de ani). (continuarea cronicii: http://www.bookaholic.ro/jurnale-de-j...)
June 5, 2014
Universul trebuie documentat. Fiecare univers. În ciuda curgerii sau estompării, în ciuda eternității sau efemerității, în ciuda imensității sau nimicniciei Oricum ar fi, oricare-ar fi, merită povestit. Altfel durează exact cât îți poți ține respirația.
Poate „Jurnalele” lui Fowles nu vor intra în istorie. Dar fără îndoială sunt exerciții biologice și intelectuale fascinante. Autorul cunoscutului roman „Magicianul” (1965) realizează un mozaic autobiografic, un exemplu de „carpe diem” adunat și revizuit deseori între 1949 și 1990. Cu o franchețe uimitoare, o sinceritate episodic șocantă și o curgere fină a evoluției, există momente în care te plesnește realitatea de după paginile cărții.
Jurnalul I, 1949 – 1965
O revelație forțat maturizantă presărată de experiențe profesorale în Franța și Grecia plină de iubiri platonice, aparențe înșelătoare și escapade emoționale („Țara asta perfectă, clima asta perfectă... Lumea naturală fără cusur de-aici e micuță, cât un strat subțire de smântână de pe laptele gros al realității.”). Continuarea recenziei o găsești aici http://www.bookblog.ro/recenzie/inspi...
Poate „Jurnalele” lui Fowles nu vor intra în istorie. Dar fără îndoială sunt exerciții biologice și intelectuale fascinante. Autorul cunoscutului roman „Magicianul” (1965) realizează un mozaic autobiografic, un exemplu de „carpe diem” adunat și revizuit deseori între 1949 și 1990. Cu o franchețe uimitoare, o sinceritate episodic șocantă și o curgere fină a evoluției, există momente în care te plesnește realitatea de după paginile cărții.
Jurnalul I, 1949 – 1965
O revelație forțat maturizantă presărată de experiențe profesorale în Franța și Grecia plină de iubiri platonice, aparențe înșelătoare și escapade emoționale („Țara asta perfectă, clima asta perfectă... Lumea naturală fără cusur de-aici e micuță, cât un strat subțire de smântână de pe laptele gros al realității.”). Continuarea recenziei o găsești aici http://www.bookblog.ro/recenzie/inspi...
September 23, 2014
John Fowles este printre scriitorii care mă fascinează prin siguranţa pe care o simţi în stilul lor. Au fost câţiva ani în care scrisul lui m-a urmărit, ani pe care i-am numit „perioada Fowles”, cu toate că nu mi-au plăcut toate romanele lui. În perioada aceea s-a întâmplat să dau peste Jurnalele lui în engleză şi să le citesc, iar acum le-am recitit în română. La fel ca atunci, am rămas cu o senzaţie de nedumerire, cu impresia că au existat două persoane John Fowles, două fiinţe complet opuse… De ce? Pentru că Jurnalele ne arată un Fowles plin de îndoieli, de angoase, nesigur, iar eu nu mi-aş fi închipuit niciodată că un astfel de om poate să scrie atât de sigur, atât de precis, să aibă o frază atât de bine construită, fără nicio breşă. De fapt, perfecţiunea pe care o vedeam în scrisul lui era rezultatul unor eforturi foarte mari, al unei strădanii pe care n-aş fi ghicit-o…
de la sursă: John Fowles – Jurnale – SemneBune http://semnebune.ro/2014/john-fowles-...
de la sursă: John Fowles – Jurnale – SemneBune http://semnebune.ro/2014/john-fowles-...
August 30, 2012
OK I have to confess to being a fan of John Fowles writing, so his journals become interesting. The more I read, the more I could see the autobiographical elements in his stories.
On the one hand, you have to respect his decision to publish these journals, warts and all, because he doesn't always come across as someone you might like to know. But then you remember how you behaved at university and in your early 20s ...
Why only 3* ? Because a lot of his references go so far over my head that it's often a struggle to understand what he means, which lessens the enjoyment - but that's actually a reflection on me, not him.
On the one hand, you have to respect his decision to publish these journals, warts and all, because he doesn't always come across as someone you might like to know. But then you remember how you behaved at university and in your early 20s ...
Why only 3* ? Because a lot of his references go so far over my head that it's often a struggle to understand what he means, which lessens the enjoyment - but that's actually a reflection on me, not him.
August 25, 2014
Absolutely fascinating insight into the mind of a compulsive observer of people, nature and a command of reading and writing that is breathtaking.
At one point in the journals he claims to have gone back and tried to write out the prig. I don't think he succeeded. He is very hard to like, but I got to the end full of admiration for his commitment to his art, and keen to read the second volume.
At one point in the journals he claims to have gone back and tried to write out the prig. I don't think he succeeded. He is very hard to like, but I got to the end full of admiration for his commitment to his art, and keen to read the second volume.
June 15, 2015
A valuable insight into the early development of an intelligent, sensuous author, though for devotees only.
Displaying 1 - 13 of 13 reviews