What do you think?
Rate this book
Een opsomming van tekortkomingen
Lot probeert haar weg te vinden in een karig met familiegeluk bedeeld leven. Haar psycholoog raadt haar aan om de sluizen maar eens goed open te zetten, wat echter maar matig lukt. Natuurlijk heeft haar jeugd ermee te maken. Die werd immers bepaald door een weinig complimenteuze vader, een pijnlijke echtscheiding en de vroege dood van haar moeder. En ook nu nog heeft haar vader een verlammende invloed op haar leven. Pas wanneer Lot haar eigen gezin vormt en een soort monument voor haar moeder begint te bouwen lijkt er iets te veranderen.
- GenresFiction
173 pages, Paperback
First published February 11, 2021
2 people are currently reading
312 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 47 reviews
February 22, 2021
Een moeizame jeugd, een narcistische vader en een vroeg overleden moeder. Dat zijn op zich allemaal niet bijster originele elementen om in een roman te verwerken. Maar oh wat weet deze schrijfster dit op een voortreffelijke en indringende wijze toch te doen!
In deze roman draait het om Lot die in een aantal sessies bij de nieuwe psycholoog, kortweg de "psych", probeert te leren omgaan met haar angsten en emoties. Dit alles is nodig omdat zij nogal wat te verwerken heeft gekregen in haar leven.
Haar ouders zijn gescheiden toen zij vier jaar oud was. Sindsdien woonde zij bij haar moeder, maar door de voortdurende mentale druk van haar vader voelt zij zich gedwongen vanaf haar 12e ervoor te kiezen bij haar vader en zijn vrouw te gaan wonen. Dat valt niet mee en Lot vertrekt ook zo snel als dat mogelijk is.
Vader vindt Lot een ondankbaar kind en dat terwijl hijzelf zo veel voor haar heeft gedaan en voor haar opzij heeft gezet. Hij somt voortdurend (in een steeds langere lijst) op waarin zij als dochter en als mens tekortschiet. In eerste instantie doet hij dat mondeling, maar op een gegeven moment schakelt hij over op het sturen van brieven en e-mails. Het is een voortdurend afstoten en aantrekken.
Het boek is opgebouwd uit korte fragmenten van kaarten/brieven of notities van Lot aan haar moeder, herinneringen uit het verleden en haar sessies bij de psych in het heden. En ondanks de onderwerpen heeft Boermans gezorgd voor een fantastische combinatie van een lach en een traan.
Een uitgebreidere leeservaring is te vinden op mijn eigen boekenblog: http://www.theonlymrsjo.nl/boek-revie...
In deze roman draait het om Lot die in een aantal sessies bij de nieuwe psycholoog, kortweg de "psych", probeert te leren omgaan met haar angsten en emoties. Dit alles is nodig omdat zij nogal wat te verwerken heeft gekregen in haar leven.
Haar ouders zijn gescheiden toen zij vier jaar oud was. Sindsdien woonde zij bij haar moeder, maar door de voortdurende mentale druk van haar vader voelt zij zich gedwongen vanaf haar 12e ervoor te kiezen bij haar vader en zijn vrouw te gaan wonen. Dat valt niet mee en Lot vertrekt ook zo snel als dat mogelijk is.
Vader vindt Lot een ondankbaar kind en dat terwijl hijzelf zo veel voor haar heeft gedaan en voor haar opzij heeft gezet. Hij somt voortdurend (in een steeds langere lijst) op waarin zij als dochter en als mens tekortschiet. In eerste instantie doet hij dat mondeling, maar op een gegeven moment schakelt hij over op het sturen van brieven en e-mails. Het is een voortdurend afstoten en aantrekken.
Het boek is opgebouwd uit korte fragmenten van kaarten/brieven of notities van Lot aan haar moeder, herinneringen uit het verleden en haar sessies bij de psych in het heden. En ondanks de onderwerpen heeft Boermans gezorgd voor een fantastische combinatie van een lach en een traan.
Een uitgebreidere leeservaring is te vinden op mijn eigen boekenblog: http://www.theonlymrsjo.nl/boek-revie...
March 30, 2022
Ine Boermans schrijft ingetogen en in korte stukjes leren we Lot steeds beter kennen. Ook staan er brieven van Lot in gericht aan haar overleden moeder. Daarin haalt ze herinneringen op, zodat je ook Margot beter leert kennen. In korte hoofdstukjes schetst Ine Boermans het leven van Lot als kind en als volwassen vrouw.
Lees verder op mijn blog :)
Lees verder op mijn blog :)
April 30, 2024
Met een zon op mijn bol en dit boek op schoot gegniffeld en getraand.
February 23, 2021
Erfenis van een verscheurde jeugd
Een opsomming van tekortkomingen trapt af met een scène waarin Lot een afspraak heeft bij de psycholoog. Ze heeft last van paniekaanvallen en associeert de basale dingen in haar leven met gruwelijkheden als Duitse concentratiekampen, vastgevroren sledehonden, beren met verbrande voetzolen of varkens die worden doodgeknuppeld.
'Waar zou het volgens jou vandaan kunnen komen?' vraagt hij.
'Ligt het niet altijd aan je jeugd?' antwoord ik.
Regelmatig krijgt Lot beelden op haar netvlies, gruwelijke beelden, waarbij ze in één oogopslag weet wat er speelt. Dit is precies wat Boermans ook met de lezer doet. Zonder iets letterlijk te benoemen, schetst ze de situatie waarin ze verkeert. Haar manier van schrijven zet je er meteen toe aan te visualiseren, ze zet de beelden als het ware rechtstreeks over op het netvlies van de lezer.
De 'psych' denkt dat ze te empathisch is, 'maar ook weer niet dat je denkt: wow dat is veel'. Een eigenschap die ze overduidelijk niet van haar vader heeft geërfd.
In korte, soms ultra korte fragmenten springt het verhaal heen en weer tussen heden, verleden en de gesprekken bij de psych. Daartussen staan cursiefjes aan haar moeder, waarin Lot aangeeft dat ze haar mist, vertelt over dagelijkse beslommeringen en haar hart lucht over haar vader. Al deze lagen maken het verhaal van Lot steeds completer. Geen idee of de auteur deze naam bewust heeft gekozen, maar het zou zo maar eens als speaking name bedoeld kunnen zijn. Boermans grijpt je met haar lucide schrijfstijl en bondige, scherp geformuleerde zinnen bij je lurven, raakt je in je ziel, maar weet de treurige situaties met luchtigheid en een flinke portie sardonische (galgen-)humor te larderen. Zo grappig, maar tegelijkertijd zo schrijnend dat het haast gênant voelt om te lachen om haar geestige ondertoon.
Als Lot vier jaar oud is scheiden haar ouders. Met haar moeder trekt ze 'van kutdorp naar kutdorp met een uitstapje naar haar eigen (niet zo erg kut-) dorp en een kleine kutstad', en op de dorpse scholen wordt ze gepest, omdat ze een vreemde eend in de bijt is. Haar overheersende, zelfingenomen vader is continu bezig een wig te drijven tussen haar en haar moeder. Hij prent haar in dat ze bij hem beter af is en dat ze op haar twaalfde voor hem zal kiezen. Alles wat er misgaat, plaatst hij buiten zichzelf, buiten zijn eigen schuld en projecteert het steevast op zijn dochter. Zijn explosieve boosheid en even onvoorspelbare toegeeflijkheid daarna verwarren haar. Zijn houding jegens zijn dochter is er een van aantrekken en afstoten.
Tegen de tijd dat haar twaalfde verjaardag nadert, plast ze ineens vaak in bed. Moeder maakt zich zorgen, vader kleineert haar. Toch krijgt hij het voor elkaar dat ze bij hem en haar stiefmoeder komt wonen.
'Bij mijn vader ging het ondertussen niet erg goed. Opvoeden was een stuk minder gemakkelijk dan hij had gedacht. Daarbij viel ik nogal tegen.'
De fouten die haar moeder heeft gemaakt kan Lot haar vergeven - ze spiegelt zich aan haar moeder -, het eisende gedrag van haar vader verwart haar steeds meer. Hij blijft haar tergen tot op het bot en weet haar steeds meer tekortkomingen toe te dichten. Voor Lot is het niet meer te doen om haar huidige leven los te zien van de verscheurde jeugd die niet direct overliep van veel vaderlijke liefde.
''Ik ben toch wel blij dat je toegeeft dat ik gelijk had wat betreft het goed gebruiken van de kaasschaaf', zei mijn vader als ik mocht komen eten. 'Dat je inziet dat je dat altijd fout hebt gedaan en begrijpt waarom ik er zo boos over werd.'
Zelf had ik geen herinnering aan het wel of niet goed gebruiken van de kaasschaaf. Toch knikte ik schuld bewust."
Zo blijft het kind, ondanks alles, trouwhartig aan beide ouders. Totdat de laatste druppel de emmer doet overlopen, wanneer ze zelf een gezin heeft.
Rauw, schurend en pijnlijk, vol intens verdrietige humor. Een overtuigende debuutroman.
--
Eerder verschenen op Tzum en Met de neus in de boeken
Een opsomming van tekortkomingen trapt af met een scène waarin Lot een afspraak heeft bij de psycholoog. Ze heeft last van paniekaanvallen en associeert de basale dingen in haar leven met gruwelijkheden als Duitse concentratiekampen, vastgevroren sledehonden, beren met verbrande voetzolen of varkens die worden doodgeknuppeld.
'Waar zou het volgens jou vandaan kunnen komen?' vraagt hij.
'Ligt het niet altijd aan je jeugd?' antwoord ik.
Regelmatig krijgt Lot beelden op haar netvlies, gruwelijke beelden, waarbij ze in één oogopslag weet wat er speelt. Dit is precies wat Boermans ook met de lezer doet. Zonder iets letterlijk te benoemen, schetst ze de situatie waarin ze verkeert. Haar manier van schrijven zet je er meteen toe aan te visualiseren, ze zet de beelden als het ware rechtstreeks over op het netvlies van de lezer.
De 'psych' denkt dat ze te empathisch is, 'maar ook weer niet dat je denkt: wow dat is veel'. Een eigenschap die ze overduidelijk niet van haar vader heeft geërfd.
In korte, soms ultra korte fragmenten springt het verhaal heen en weer tussen heden, verleden en de gesprekken bij de psych. Daartussen staan cursiefjes aan haar moeder, waarin Lot aangeeft dat ze haar mist, vertelt over dagelijkse beslommeringen en haar hart lucht over haar vader. Al deze lagen maken het verhaal van Lot steeds completer. Geen idee of de auteur deze naam bewust heeft gekozen, maar het zou zo maar eens als speaking name bedoeld kunnen zijn. Boermans grijpt je met haar lucide schrijfstijl en bondige, scherp geformuleerde zinnen bij je lurven, raakt je in je ziel, maar weet de treurige situaties met luchtigheid en een flinke portie sardonische (galgen-)humor te larderen. Zo grappig, maar tegelijkertijd zo schrijnend dat het haast gênant voelt om te lachen om haar geestige ondertoon.
Als Lot vier jaar oud is scheiden haar ouders. Met haar moeder trekt ze 'van kutdorp naar kutdorp met een uitstapje naar haar eigen (niet zo erg kut-) dorp en een kleine kutstad', en op de dorpse scholen wordt ze gepest, omdat ze een vreemde eend in de bijt is. Haar overheersende, zelfingenomen vader is continu bezig een wig te drijven tussen haar en haar moeder. Hij prent haar in dat ze bij hem beter af is en dat ze op haar twaalfde voor hem zal kiezen. Alles wat er misgaat, plaatst hij buiten zichzelf, buiten zijn eigen schuld en projecteert het steevast op zijn dochter. Zijn explosieve boosheid en even onvoorspelbare toegeeflijkheid daarna verwarren haar. Zijn houding jegens zijn dochter is er een van aantrekken en afstoten.
Tegen de tijd dat haar twaalfde verjaardag nadert, plast ze ineens vaak in bed. Moeder maakt zich zorgen, vader kleineert haar. Toch krijgt hij het voor elkaar dat ze bij hem en haar stiefmoeder komt wonen.
'Bij mijn vader ging het ondertussen niet erg goed. Opvoeden was een stuk minder gemakkelijk dan hij had gedacht. Daarbij viel ik nogal tegen.'
De fouten die haar moeder heeft gemaakt kan Lot haar vergeven - ze spiegelt zich aan haar moeder -, het eisende gedrag van haar vader verwart haar steeds meer. Hij blijft haar tergen tot op het bot en weet haar steeds meer tekortkomingen toe te dichten. Voor Lot is het niet meer te doen om haar huidige leven los te zien van de verscheurde jeugd die niet direct overliep van veel vaderlijke liefde.
''Ik ben toch wel blij dat je toegeeft dat ik gelijk had wat betreft het goed gebruiken van de kaasschaaf', zei mijn vader als ik mocht komen eten. 'Dat je inziet dat je dat altijd fout hebt gedaan en begrijpt waarom ik er zo boos over werd.'
Zelf had ik geen herinnering aan het wel of niet goed gebruiken van de kaasschaaf. Toch knikte ik schuld bewust."
Zo blijft het kind, ondanks alles, trouwhartig aan beide ouders. Totdat de laatste druppel de emmer doet overlopen, wanneer ze zelf een gezin heeft.
Rauw, schurend en pijnlijk, vol intens verdrietige humor. Een overtuigende debuutroman.
--
Eerder verschenen op Tzum en Met de neus in de boeken
March 10, 2021
Een opsomming van tekortkomingen. Door Ine Boermans.
Wat een boek; ik kan alleen maar hopen dat dit debuut weinig autobiografisch is hoewel het door de vele intieme, pijnlijk details wel zo aanvoelt.
Dit boek vertelt het verhaal van Lot wiens ouders op jonge leeftijd (op een niet zo mooie manier) gescheiden zijn. Haar vader blijkt een nare narcist en haar moeder sterft veel te vroeg. Dit alles heeft natuurlijk een effect op Lot.
In korte hoofdstukken, afwisselende bestaande uit brieven aan haar overleden moeder, gesprekken met haar psycholoog en (geschreven) verhalen over haar vader, leren we meer over het opgroeien van Lot.
En hoewel dit boek vol pijnlijke, diep trieste dingen staat straalt het ook hoop uit. Het bevat een luchtigheid en een grote dosis humor, die maken dat je soms even vergeet hoe erg het allemaal is. De brieven aan haar moeder zijn ongelooflijk ontroerend, mede doordat ze die altijd ondertekend met ‘x je lievelingsdochter’. De gesprekken met haar psych variëren van raar naar hilarisch grappig, maar ze blijken gelukkig wel te werken. En de verhalen over haar vader zijn bijna niet te geloven, wat een man.
Boermans slaagt er in om ons te tonen hoe moedig en wijs Lot wel is, ondanks alle krachten die het tegendeel willen bewijzen. Zeker na het stichten van een eigen gezin slaagt Lot er in om meer en meer haar vader (en zijn brieven) los te laten, haar verdriet toe te laten. We zien hoe kleine dingen grootse effecten kunnen hebben. Negatieve, maar later ook meer en meer positieve.
Dit boek is een hart onder de riem voor iedereen die een narcist als ouder heeft. Een opsomming van tekortkomingen gaat je bijna laten huilen, het laat je glimlachen en het biedt troost aan je kleine ik. Mooi.
Wat een boek; ik kan alleen maar hopen dat dit debuut weinig autobiografisch is hoewel het door de vele intieme, pijnlijk details wel zo aanvoelt.
Dit boek vertelt het verhaal van Lot wiens ouders op jonge leeftijd (op een niet zo mooie manier) gescheiden zijn. Haar vader blijkt een nare narcist en haar moeder sterft veel te vroeg. Dit alles heeft natuurlijk een effect op Lot.
In korte hoofdstukken, afwisselende bestaande uit brieven aan haar overleden moeder, gesprekken met haar psycholoog en (geschreven) verhalen over haar vader, leren we meer over het opgroeien van Lot.
En hoewel dit boek vol pijnlijke, diep trieste dingen staat straalt het ook hoop uit. Het bevat een luchtigheid en een grote dosis humor, die maken dat je soms even vergeet hoe erg het allemaal is. De brieven aan haar moeder zijn ongelooflijk ontroerend, mede doordat ze die altijd ondertekend met ‘x je lievelingsdochter’. De gesprekken met haar psych variëren van raar naar hilarisch grappig, maar ze blijken gelukkig wel te werken. En de verhalen over haar vader zijn bijna niet te geloven, wat een man.
Boermans slaagt er in om ons te tonen hoe moedig en wijs Lot wel is, ondanks alle krachten die het tegendeel willen bewijzen. Zeker na het stichten van een eigen gezin slaagt Lot er in om meer en meer haar vader (en zijn brieven) los te laten, haar verdriet toe te laten. We zien hoe kleine dingen grootse effecten kunnen hebben. Negatieve, maar later ook meer en meer positieve.
Dit boek is een hart onder de riem voor iedereen die een narcist als ouder heeft. Een opsomming van tekortkomingen gaat je bijna laten huilen, het laat je glimlachen en het biedt troost aan je kleine ik. Mooi.
June 10, 2024
Goed boek om in één (of twee) ruk uit te lezen. Voelt als een trip. Fascinerend, heftig maar ook (droog)komisch op momenten. Was fan van de conversaties tussen de psych en Lot, geeft maar weer aan hoe belangrijk een klik is tussen behandelaar en cliënt. Enfin, leestip voor tussendoor!
'Het voelt alsof ik in een iets te klein doosje zit', zeg ik, 'met mijn hoofd en rug gebogen, en alles zeurend en ongemakkelijk.'
'Het voelt alsof ik in een iets te klein doosje zit', zeg ik, 'met mijn hoofd en rug gebogen, en alles zeurend en ongemakkelijk.'
January 4, 2023
Prachtig. Lichtvoetig, superleesbaar, heel grappig, maar het gaat over Grote Dingen.
Ik vond haar beeldspraak ook heel mooi en, stokpaardje: ik heb haar niet op cliches weten te betrappen. En dat merk ik meteen: haar proza sprankelt van originaliteit. Het maakt allemaal leuke vonkjes in mn hoofd!
Oh en het bevat de fijnste psych ooit.
Ik vond haar beeldspraak ook heel mooi en, stokpaardje: ik heb haar niet op cliches weten te betrappen. En dat merk ik meteen: haar proza sprankelt van originaliteit. Het maakt allemaal leuke vonkjes in mn hoofd!
Oh en het bevat de fijnste psych ooit.
June 2, 2024
De onrechtvaardigheidsradar slaat weer rood uit bij het lezen over haar narcistische vader, maar gelukkig is er een vreemde (maar liefdevolle) moeder, een grappige psych en is de ernst overgoten met een droogkomisch sausje. Absoluut lezen!
May 27, 2023
In één adem uit. Erg knap hoe Ine Boermans zulke grote levensthema’s zo ingetogen maar toch indringend en rauw op papier weet te vatten.
December 15, 2025
Narcistische vader wordt droogkomisch afgeserveerd door dochter in gesprekken met haar 'psych' en brieven aan haar overleden moeder. Geweldig
February 28, 2021
Tenenkrommende pijnlijke situaties beschreven in een heerlijk absurdistische en droogkomische stijl. Ik moest meerdere malen heel hard lachen.
November 7, 2023
In één avond uitgelezen. Erg knap hoe in zo’n kort boek, in zulke korte fragmenten dit soort grote en verdrietige thema’s zo goed worden beschreven, en dat vaak ook nog met een dosis droge humor. Mooi deze!
November 29, 2022
Ine Boermans pakt verdriet en pijn met zachte handen op en overgiet het met een grote portie droge humor. Met een traan in het oog (glim)lach je de hoop tegemoet tijdens het lezen.
November 30, 2023
‘Je hebt gelijk,’ zegt de psych. ‘Zelfs ik laat me er soms toe verleiden om de pasta van het leven te overgieten met een uitgebraakte prut van goede bedoelingen.’
June 19, 2021
Hoorde een interview met de schrijfster op de radio (Kunststof) en meende dat het boek door de korte hoofdstukjes geschikt was om ‘s avonds voor te lezen. Dat viel tegen, want het bevat wel heel veel narigheid over een dochter van gescheiden ouders. De moeder is verknipt en de vader egocentrisch. Dat valt niet lekker in slaap. Als geheel is het boek echter niet onaardig. Het heeft in elk geval een bijzondere vorm door het snoer van korte stukjes over pijnlijkheden. Vooral de vader moet het ontgelden, mede doordat de moeder vroeg overlijdt. De les: niemand heeft zichzelf gemaakt en dat Lot terugkerende angstvisioenen heeft is te begrijpen als je uit zulke ouders wordt geboren.
November 20, 2025
"'Het is onder andere een empathie-kwestie,' zegt hij. 'Je hebt veel empathie.'
Ik voel me meteen erg goed over mezelf, de nieuwe geeft me empathie als diagnose. Ik ben een zeer empathisch mens, dat lijkt me een gunstige eigenschap.
'Maar,' gaat hij verder, 'het is nou ook weer niet zo dat je daar dan echt iets mee doet. Of wel?'"
Ik voel me meteen erg goed over mezelf, de nieuwe geeft me empathie als diagnose. Ik ben een zeer empathisch mens, dat lijkt me een gunstige eigenschap.
'Maar,' gaat hij verder, 'het is nou ook weer niet zo dat je daar dan echt iets mee doet. Of wel?'"
March 7, 2021
Mooi. Moest wennen aan de vorm. Maar uiteindelijk snap je waarom.
March 18, 2025
Prachtig!!!
December 29, 2021
Op zich een interessant verhaal en makkelijk te volgen boek, maar niet een bijster interessante stijl/taalgebruik/stem. Het voelde alsof gewoon alleen het verhaal verteld werd van A naar B, vrij rechttoe rechtaan, wat ook prima is. Maar ik miste zelf gewoon een beetje mooie observaties, zinnen of vergelijkingen die het boek wat onderscheidender hadden kunnen maken. De taal was gewoon niet heel spannend voor mijn gevoel.
En wat het plot betreft: op een gegeven moment vond ik het heel raar dat ze ineens een situatie beschreef waar ze een man en kinderen had en die ineens een actieve rol hadden, terwijl ik het hele boek weinig over het 'nu' heb meegekregen, maar er vooral flashbacks, brieven en herinneringen benoemd werden tijdens de therapiesessies. En dan bleek ik soms over het heden ineens cruciale informatie te missen, en stelde ik me continu een vrouw van rond de 25 in therapie voor, zonder dat tijdens de sessies echt jaren voorbijgingen. Heel lang was ze een jong kind, en toen ineens werd ze volwassen en had ze een eigen gezin, die eigenlijk maar op één moment ook actief een rol speelden. Voor mijn gevoel had dan ze dan beter ook iets in het heden kunnen laten afspelen, iets duidelijker maken wat voor leven ze heeft buiten de psycholoogsessies en de brieven die ze schrijft. Ik weet vooral veel over vroeger, maar heb eigenlijk geen idee hoe oud of wat de leefsituatie van de hoofdpersoon op het moment dat ze het verteld is, naast dat ze zo nu en dan een nieuwe vriend voorstelt aan haar moeder.
Kortom: prima en toegankelijk (wat heel fijn is!), maar niet echt bijzonder of onderscheidend. Ik denk niet dat het me echt lang bij zal blijven.
En wat het plot betreft: op een gegeven moment vond ik het heel raar dat ze ineens een situatie beschreef waar ze een man en kinderen had en die ineens een actieve rol hadden, terwijl ik het hele boek weinig over het 'nu' heb meegekregen, maar er vooral flashbacks, brieven en herinneringen benoemd werden tijdens de therapiesessies. En dan bleek ik soms over het heden ineens cruciale informatie te missen, en stelde ik me continu een vrouw van rond de 25 in therapie voor, zonder dat tijdens de sessies echt jaren voorbijgingen. Heel lang was ze een jong kind, en toen ineens werd ze volwassen en had ze een eigen gezin, die eigenlijk maar op één moment ook actief een rol speelden. Voor mijn gevoel had dan ze dan beter ook iets in het heden kunnen laten afspelen, iets duidelijker maken wat voor leven ze heeft buiten de psycholoogsessies en de brieven die ze schrijft. Ik weet vooral veel over vroeger, maar heb eigenlijk geen idee hoe oud of wat de leefsituatie van de hoofdpersoon op het moment dat ze het verteld is, naast dat ze zo nu en dan een nieuwe vriend voorstelt aan haar moeder.
Kortom: prima en toegankelijk (wat heel fijn is!), maar niet echt bijzonder of onderscheidend. Ik denk niet dat het me echt lang bij zal blijven.
April 4, 2021
Ik las deze korte roman gisteren op een tweetal uur uit maar wist tot vandaag niet goed hoeveel sterren ik hem nu wou geven. Het zijn er dan toch 4 geworden.
Een opsomming van tekortkomingen is grappig en vaak cynisch geschreven maar handelt over enkele zware thema's: een vroeg overleden moeder, narcistische vader die aantrekt en telkens weer afstaat, en welke sporen dit alles nalaat in het (huidige) leven van het hoofdpersonage. De schrijfstijl van deze korte roman wist mij zeker te bekoren.
Het boek wisselt brieven aan haar moeder af met gesprekken bij de psycholoog en verhalen over haar vader, dit alles in erg korte hoofdstukken.
Een opsomming van tekortkomingen is grappig en vaak cynisch geschreven maar handelt over enkele zware thema's: een vroeg overleden moeder, narcistische vader die aantrekt en telkens weer afstaat, en welke sporen dit alles nalaat in het (huidige) leven van het hoofdpersonage. De schrijfstijl van deze korte roman wist mij zeker te bekoren.
Het boek wisselt brieven aan haar moeder af met gesprekken bij de psycholoog en verhalen over haar vader, dit alles in erg korte hoofdstukken.
May 14, 2021
ik heb volgens mij nog nooit een boek gelezen over de intrusive thoughts die zich na misbruik door een narcist aan je opdringen. een indrukwekkend en ontroerend verhaal over afhankelijkheid en de brandende wens om geliefd te worden
November 25, 2024
Zó goed dit boek. Ik herlas het en het blijft ontroeren en vreugdevol prikkelen. Een mens kán loskomen van zijn afkomst En het moet prachtig zijn als je je dierbaren kan herinneren in de vorm van kleine maar betekenis volle anekdotes.
August 22, 2022
Het Dansende-beren-syndroom
ebook door Ellen 10 juli 2022 +1
“Een opsomming van tekortkomingen” is een prachtig geschreven verhaal over de invloed van je ouders, zowel tijdens het opgroeien als ook tijdens je volwassen leven, een verhaal over de loyaliteit die je als kind naar beide ouders ervaart/blijft ervaren ondanks wat zij je al dan niet bewust aandoen/aan hebben gedaan.
Ine Boermans beschrijft het leven van Lot op een tragikomische manier: droge humor om de pijn te verzachten. Zij weet het klein te houden, waardoor de gebeurtenissen júist binnen komen bij de lezer, het je raakt tot in je ziel. Het taalgebruik is eenvoudig, de hoofdstukken kort, bestaande uit de brieven die Lot, na het overlijden van haar moeder aan haar schreef, de sessies bij de psycholoog en de verhalen over haar vader.
In een interview met De Volkskrant geeft Ine Boermans aan dat het verhaal fictie is, maar zeker op de werkelijkheid gebaseerd. Ook zij is opgegroeid in Drenthe, heeft een stroef contact met haar vader en verloor haar moeder op jonge leeftijd. Ine Boermans zegt hier over “maar wat ik op de werkelijkheid heb gebaseerd is door de zeef van proza gehaald.” (interview De Volkskrant d.d. 20 mei 2021).
Lot is enig kind van gescheiden ouders. Beide ouders willen de zorg voor Lot hebben. Op haar twaalfde verhuist Lot naar haar vader. Maar als Lot zeventien is barst de bom. Haar vader en stiefmoeder vinden alles lastig: mensen maken te veel herrie en alles wordt er maar vies van. Lot mag dan ook niemand mee naar huis nemen. Bij voorkeur dient zij zelf ook geen overlast te bezorgen:
“Als ik toch geen enkel geluid mag maken, “ had ik gezegd, “dan wil ik liever naar mama.””
Nadat Lot op zichzelf is gaan wonen, stuurt haar narcistische vader haar ellenlange brieven/mails waarin hij het contact met haar verbreekt en haar elke keer weer opsomt wat haar tekortkomingen zijn. En dat zijn er nogal wat, volgens hem.
“Je hebt mensen die om de zoveel tijd hun huwelijkse beloftes hernieuwen, mijn vader hernieuwt om de zoveel tijd zijn besluit om mij niet meer te willen zien.”
De loyaliteit van Lot is en blijft groot; zij oordeelt niet over haar ouders maar neemt ze zoals ze zijn. Haar narcistische vader, haar nonchalante moeder die haar van kutdorp naar kutdorp”” sleept in dat kutDrenthe.”” Toch spreekt uit de brieven die Lot aan haar moeder richt de liefde en warmte die zij in de tijd dat zij bij haar woonde, heeft ervaren. Dit in tegenstelling tot haar harde, soms agressieve, kille vader, die geen moment ongemoeid liet om Lot op haar tekortkomingen te wijzen.
Vanzelfsprekend heeft het op deze manier opgroeien sporen nagelaten bij Lot: zij tracht nu haar eigen weg te vinden. Dat dit niet eenvoudig is blijkt uit dat Lot last heeft van paniekaanvallen en de meest vreselijke beelden op haar netvlies ziet verschijnen, zoals dansende beren met verbrande voetzolen. De psycholoog en zij besluiten dit het “Dansende-berensyndroom” te noemen tijdens de therapeutische sessies.
Een opsomming van tekortkomingen is een verhaal met een lach en een traan. Regelmatig zat ik te (glim)lachen om de beschrijvingen van de manier waarop de vader van Lot weer duidelijk probeerde te maken aan Lot wat er allemaal aan haar mankeerde. Feitelijk niet grappig, maar op zo’n droge manier gebracht, dat je toch moet glimlachen.
Een prachtig debuut!
ebook door Ellen 10 juli 2022 +1
“Een opsomming van tekortkomingen” is een prachtig geschreven verhaal over de invloed van je ouders, zowel tijdens het opgroeien als ook tijdens je volwassen leven, een verhaal over de loyaliteit die je als kind naar beide ouders ervaart/blijft ervaren ondanks wat zij je al dan niet bewust aandoen/aan hebben gedaan.
Ine Boermans beschrijft het leven van Lot op een tragikomische manier: droge humor om de pijn te verzachten. Zij weet het klein te houden, waardoor de gebeurtenissen júist binnen komen bij de lezer, het je raakt tot in je ziel. Het taalgebruik is eenvoudig, de hoofdstukken kort, bestaande uit de brieven die Lot, na het overlijden van haar moeder aan haar schreef, de sessies bij de psycholoog en de verhalen over haar vader.
In een interview met De Volkskrant geeft Ine Boermans aan dat het verhaal fictie is, maar zeker op de werkelijkheid gebaseerd. Ook zij is opgegroeid in Drenthe, heeft een stroef contact met haar vader en verloor haar moeder op jonge leeftijd. Ine Boermans zegt hier over “maar wat ik op de werkelijkheid heb gebaseerd is door de zeef van proza gehaald.” (interview De Volkskrant d.d. 20 mei 2021).
Lot is enig kind van gescheiden ouders. Beide ouders willen de zorg voor Lot hebben. Op haar twaalfde verhuist Lot naar haar vader. Maar als Lot zeventien is barst de bom. Haar vader en stiefmoeder vinden alles lastig: mensen maken te veel herrie en alles wordt er maar vies van. Lot mag dan ook niemand mee naar huis nemen. Bij voorkeur dient zij zelf ook geen overlast te bezorgen:
“Als ik toch geen enkel geluid mag maken, “ had ik gezegd, “dan wil ik liever naar mama.””
Nadat Lot op zichzelf is gaan wonen, stuurt haar narcistische vader haar ellenlange brieven/mails waarin hij het contact met haar verbreekt en haar elke keer weer opsomt wat haar tekortkomingen zijn. En dat zijn er nogal wat, volgens hem.
“Je hebt mensen die om de zoveel tijd hun huwelijkse beloftes hernieuwen, mijn vader hernieuwt om de zoveel tijd zijn besluit om mij niet meer te willen zien.”
De loyaliteit van Lot is en blijft groot; zij oordeelt niet over haar ouders maar neemt ze zoals ze zijn. Haar narcistische vader, haar nonchalante moeder die haar van kutdorp naar kutdorp”” sleept in dat kutDrenthe.”” Toch spreekt uit de brieven die Lot aan haar moeder richt de liefde en warmte die zij in de tijd dat zij bij haar woonde, heeft ervaren. Dit in tegenstelling tot haar harde, soms agressieve, kille vader, die geen moment ongemoeid liet om Lot op haar tekortkomingen te wijzen.
Vanzelfsprekend heeft het op deze manier opgroeien sporen nagelaten bij Lot: zij tracht nu haar eigen weg te vinden. Dat dit niet eenvoudig is blijkt uit dat Lot last heeft van paniekaanvallen en de meest vreselijke beelden op haar netvlies ziet verschijnen, zoals dansende beren met verbrande voetzolen. De psycholoog en zij besluiten dit het “Dansende-berensyndroom” te noemen tijdens de therapeutische sessies.
Een opsomming van tekortkomingen is een verhaal met een lach en een traan. Regelmatig zat ik te (glim)lachen om de beschrijvingen van de manier waarop de vader van Lot weer duidelijk probeerde te maken aan Lot wat er allemaal aan haar mankeerde. Feitelijk niet grappig, maar op zo’n droge manier gebracht, dat je toch moet glimlachen.
Een prachtig debuut!
April 13, 2023
Een boek dat onder mijn huid kroop en daar vervelende jeuk veroorzaakte vanwege de herkenbaarheid en het onbehagen.
Hoofdpersoon is het kind van een narcistische vader. Ze is empathisch maar zonder er iets mee te doen. Ze geeft af op een tante die steeds maar aaitjes over het bolletje bliefde (van haar narcistische broer) zonder genoeg zelfreflectie om te beseffen dat ze zelf ook zo is (of is geweest).
Het slot is daarom fascinerend. Ze hoofdpersoon komt tot de conclusie dat ze geweldig is.
Je gaat altijd een beetje op je ouders lijken. Dat is onvermijdelijk. Je moet proberen te beperken wat wél en vooral ook wat niet. Misschien is het soms meer een kwestie van wie wel en wie niet.
Ik zou willen dat het zo makkelijk was.
Hoofdpersoon is het kind van een narcistische vader. Ze is empathisch maar zonder er iets mee te doen. Ze geeft af op een tante die steeds maar aaitjes over het bolletje bliefde (van haar narcistische broer) zonder genoeg zelfreflectie om te beseffen dat ze zelf ook zo is (of is geweest).
Het slot is daarom fascinerend. Ze hoofdpersoon komt tot de conclusie dat ze geweldig is.
Je gaat altijd een beetje op je ouders lijken. Dat is onvermijdelijk. Je moet proberen te beperken wat wél en vooral ook wat niet. Misschien is het soms meer een kwestie van wie wel en wie niet.
Ik zou willen dat het zo makkelijk was.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 6, 2021
Een goed boek. Mooie vorm. Afwisseling van eigenlijk dagboekaantekeningen, brieven aan haar overleden moeder en gespreksflarden met haar psych. Een goed beeld van een narcistische vader en de onmogelijkheid om daarvan los te komen. Het blijft bij je, ook al zie je hem niet.
August 8, 2021
Erg aangrijpend verhaal, dat door de ogenschijnlijk eenvoudige zinnen en taal des te harder binnenkomt. Ook de droogkomische observaties zijn een schrijnend contrast met wat er gebeurt. Erg knap geschreven, ik ben diep onder de indruk van dit verhaal en de schrijfstijl.
November 8, 2022
Briljant. Je kan zien dat ze les heeft gehad van Nicoline Mizee. Prachtige ‘collage’ van brieven aan haar overleden moeder en bezoeken aan haar psych. Humoristisch, verderlicht over een loodzwaar thema.
June 20, 2021
Korte, strakke taal met humoristische ondertoon.
October 20, 2021
Leest ontzettend snel door, met een grote scheut melancholie. De invloed van ouders op hun kinderen is wel griezelig
En Boermans schrijft dat allemaal zo fijn op
En Boermans schrijft dat allemaal zo fijn op
Displaying 1 - 30 of 47 reviews