De geschiedenis van mijn seksualiteit

by Tobi Lakmaker, Tobi Lakmaker

'De geschiedenis van mijn seksualiteit luidt: dat ik altijd op zoek ben geweest naar iemand die de deuren en ramen zou sluiten, zou zeggen: en nu is het goed. Meer concreet viel ik eerst op mannen en toen op vrouwen, natuurlijk altijd al op vrouwen, op Muriël de roodharige bijlesdocente met de lange benen, op wie niet, maar ik hield mijn ogen of iets anders erg cruciaals ongeopend. Dat doet ook eigenlijk weinig ter zake.'

De geschiedenis van mijn seksualiteit is het messcherpe en onconventionele romandebuut van Tobi Lakmaker, ooit tot muze verklaard en later tot lesbische fundamentalist. Een essentieel werk, gedurfder geschreven dan Frenkie de Jong voetbalt. Over het genie dat Tobi Lakmaker is, was of had moeten zijn.

Genres: Queer, Nonfiction, LGBT, Audiobook, Literature, Memoir, School

223 pages, Paperback

First published February 6, 2021

About the author

Tobi Lakmaker was born in 1994 and lives in Amsterdam. He writes columns for De Groene Amsterdammer and LINDA.meiden. The History of My Sexuality is his first book.

Reviews

[Laurie · Rating 2 out of 5]

Het is best knap dat Lakmaker de balans tussen onzekerheid en zelfverzekerdheid terug laat komen in zijn stijl, maar het werkt naar mijn mening niet altijd. Ik vond de benadering waarin elke vorm van ironie nog even expliciet wordt benoemd snel ergerlijk worden. Er zitten mooie vondsten bij, maar die worden ook regelmatig overschreeuwd door de stijl, waardoor de nadruk mijns inziens soms op verkeerde dingen komt te liggen. Het leest voor mij vooral als een boek dat meer uitdraagt dat het controversieel is dan dat het dat echt is. Het laatste hoofdstuk is wel heel mooi, dat redde de rest voor mij een beetje.

Als laatste noot: ik heb het afgelopen jaar best wat aan queer semi-autobiografie gelezen en die boeken maakten me altijd best trots. Maar in dit boek lijkt het allemaal nogal saai, en ondanks de reviews die benadrukken hoe spannend en vernieuwend het is, vond ik het, eh, een vrij gezapige roman? Wanneer krijgen we LA-stijl-memoires op de Nederlandse boekenmarkt?

[Maurits de Bruijn · Rating 5 out of 5]

Love it, snap je?

[Freek · Rating 4 out of 5]

Weet je wat ik echt heel vervelend vind, en het is opvallend meer bij Nederlandse schrijvers zoals daar Arnon Grunberg is of oh god Herman Koch, en ik ben echt een heel verdraagzame lezer, maar waar ik dus echt niet tegen kan zijn van die schrijvers waarbij de arrogantie en het geilen op de eigen geniale vondsten (enfin in hun eigen ogen dan) doorheen het verhaal tussen de regels door te lezen staat, of nog erger; je krijgt het gewoon de hele tijd in je gezicht geduwd. Wat ben ik ontzettend verrast door Tobi Lakmaker, die durft met eenzelfde autobiografische arrogantie te schrijven MAAR overgoten met een giga zelfrelativering en HUMOR waardoor ik meermaals luidop moest lachen. En hij is gewoon echt cool en doet niet alsof x

[Esmé Boom · Rating 5 out of 5]

In één ruk uitgelezen. De vertelstijl van Sofie Lakmaker is ongeëvenaard. Zo grappig, zo eerlijk, zo schrijnend. Verdacht eenvoudig, lijkt het, maar dan komt die metafoor van drie hoofdstukken eerder weer om de hoek, die daardoor telkens gelaagder wordt. Of beschrijft Lakmaker zonder enige pretentie ideeën van filosofen, waardoor je je afvraagt waarom we altijd zo gewichtig doen over alles als we er ook een (soms cynisch) plezier uit zouden kunnen halen. Oneliner na oneliner zonder in te leveren op inhoud. Dát is scoren op papier.

[Judith · Rating 2 out of 5]

Ik vond dit boek vlot geschreven. MAAR... ik vraag me af hoeveel er van dit boek was overgebleven als er niet constant om bevestiging werd gevraagd. Ik heb plakkertjes gedaan bij al de keren dat er 'weet je (wel)?' of 'snap je' staat: 85 keer. Dan heb ik nog niet eens de keren geteld dat er stond 'weet je wat ik echt...' of 'stom/vreemd/raar hé?'. Ik vond het zo ontzettend naar lezen.

Daarnaast vond ik ook dat er vaak opmerkingen werden gedaan die best wat uitleg hadden kunnen gebruiken. Iets zomaar stom vinden zonder uit te leggen waarom vind ik niet zo sterk. En op andere momenten werd iets juist weer volledig uitgekauwd.

Al met al heb mij best vaak gestoord aan dit boek.

[Ief Stuyvaert · Rating 5 out of 5]

Kijk, dat heb je dan weer: ontdek je een volstrekt unieke stem, blijkt die Amsterdamser dan Amsterdam te zijn. En toe te horen aan een lesbisch jongenmeisje met een hiphop-pet. Verder van mij kan Sofie Lakmaker nauwelijks staan. Ze lijkt niet eens op mijn dochter. Of op mijn zoon, for that matter. Terwijl dat toch ook millenials zijn.

Maar maakt het uit? Geenszins. Zelden zo vaak gegrijnsd om weer een trefzekere formulering, nog een volkomen onverwachte, maar na twee keer lezen vooral juiste observatie, andermaal een originele kijk op de dingen.

Het is een beetje wat Mark Oliver Everett doet in 'Things the Grandchildren should know': persoonlijk drama relativeren zonder het te ridiculiseren. Humor hanteren als wapen tegen de chaos, in de wereld en in je hoofd.

Tussendoor vereffent ze subtiel een paar rekeningen met mensen die echt bestaan en - als ze al niet bij naam genoemd worden - zo onomwonden worden beschreven dat zij alvast zullen weten dat het over hen gaat. Je wil niet in hun schoenen staan. Misschien moet ze alvast Brusselmans' advocaat eens contacteren?

Lakmakers springt van de hak op de hoorn, maar raakt nergens het spoor bijster. Op het einde schrijft ze zelfs een nieuw begin. Een nieuw begin van het boek, maar wellicht ook van haar leven.

Een leven waar een roman in zit.

En ze is nog maar 26.

[Aafke Romeijn · Rating 3 out of 5]

Dit is de perfecte kruising tussen Phileine zegt sorry van Ronald Giphart en De geschiedenis van mijn kaalheid van Marek van der Jagt (/Arnon Grunberg). Er gebeurt eigenlijk niets, maar het is ontzettend geestig geschreven. Mijn vijftienjarige ik had dit zo geniaal gevonden dat ik mijn vriendinnen had opgebeld om random passages voor te lezen. Want zo was ik.

[Sasha · Rating 2 out of 5]

Even om positief te beginnen: de eerste drie hoofdstukken heb ik hardop met mijn vriend gelachen (we hebben trouwens dit boekje van begin tot eind afwisselend aan elkaar voorgelezen). En het laatste hoofdstuk vond ik het beste hoofdstuk uit het hele boek, omdat ik daar eindelijk een - naar mijn mening - oprechte kant zag van Sofie.

Na drie hoofdstukken begon ik mij mateloos te irriteren aan de vertelstijl, snap je? 'Weet je wel?' 'Maar echt'. Die continue check of je nog wel oplet. Ja Sofie, ik ben er nog steeds. Ga gewoon verder met je verhaal, dacht ik dan.

Ik lees veel reviews waar mensen Sofie prijzen omdat ze zo goudeerlijk is in haar boek. Als dat zo is, maak ik mij toch een beetje zorgen over haar wereldbeeld, hoe ze naar mensen kijkt. En vooral ook naar haarzelf. In elk hoofdstuk waren er momenten waar ze ongelofelijk denigrerend was, vooral tegenover vrouwen die niet waren zoals zij.

Daarnaast kon ze zich soms super stereotyperend uitspreken tegenover met name gemarginaliseerde groepen. En elke keer dacht ik: jeetje, waarom praat je zo over groepen waar je zelf soms ook toe behoort? Pff. Er is niks mis met een beetje grootheidswaanzin, maar dit lag er zo dicht op, dat ik het vaak met rollende ogen voorlas. Echt niks voor mij, snap je?

[Lars Meijer · Rating 1 out of 5]

Er worden in Nederland nogal weinig boeken gepubliceerd over de (jonge, adolescente) queer-ervaring. Los van een handjevol YA-boeken of een aantal klassiekers moet er vaak over de landsgrenzen worden gezocht. Met De Geschiedenis van mijn Seksualiteit doet Lakmaker een poging dit discours open te breken en in mijn ogen valt dit dan ook te prijzen. Niettemin overstijgt de roman, zoals een vriendin eerder al constateerde, niet het stand-up comedy gehalte. Op momenten voelde de verteltrant ronduit als borrelpraat aan. Het laatste hoofdstuk trok mij niet over de streep. Ik sluit me aan bij de review van Laurie: Waar blijft de LA-stijl-memoires in Nederland?

[Christine Bonheure · Rating 4 out of 5]

De Tobi die ik heb leren kennen op een lezing in Passa Porta bevestigde al mijn vooroordelen. Schrijvers zijn er om te lezen, niet om naar te luisteren. Want hij slaagde er niet in om ook maar één zin vlot uit te spreken. Elk antwoord kwam er even aarzelend en stuntelig uit. En dan lees ik zijn boek! De kloof tussen een pratende en een schrijvende Tobi kan niet groter zijn. Ik las een vermakelijke uiteenzetting van allerlei gebeurtenissen, onderwerpen en meningen die alle kanten opvliegen en door een intens ADHD-hoofd op papier zijn gezet. Inclusief een enorm aantal stopwoordjes – ik nam gisteren zowaar spontaan “Ho maar!” over – en retorische vraagjes als ‘Snap je?’ De ironie heerst en de stijl is vlot, plastisch, soms filosoferend, soms zelfzeker. Lang geleden dat ik me nog zo heb geamuseerd tijdens het lezen. Ik kijk vol verwachting uit naar zijn tweede boek.

[Aafke · Rating 5 out of 5]

"Eigenlijk heb ik overal naast gezeten. Naast de jongen en naast de meisjes, naast het juiste antwoord en nog belangrijker: naar de juiste vraag. Een mens kan antwoorden hebben zoveel hij wil, maar wie het ontbreekt aan de juiste vraag spreek nog steeds in het luchtledige. Daar ben ik wel achter gekomen. Waar ik achter ben gekomen, is dat er antwoorden aan een vraag voorafgaan. En zolang die niet kloppen, blijf je het houden: ongelijk."

[Luna · Rating 3 out of 5]

Mijn verwachting was dat dit boek heel gedurfd, vernieuwend en onbeschaamd zou zijn, maar ik vond het niets van dit alles écht. Wel heb ik veel gelachen, veel observaties en vondsten vond ik heel leuk. Ook kon ik de openheid van Lakmaker, over bijvoorbeeld zijn angsten, en de kwetsbaarheid die er soms doorheen komt, erg waarderen. Al kwam het soms niet helemaal aan, omdat het dan met iets teveel humor wordt gebracht. Ik had het idee dat het nooit echt kritisch of taboedoorbrekend wordt omdat het zo luchtig is en het ook zo leest, ofzo?

Het laatste hoofdstuk is dan wel weer overwegend verdrietig, maar hier begon de herhaling van ‘weet je wel?’, ‘en het gekke is..’ en ‘snap je’ me wel een beetje tegen te staan. Ik had verwacht dat dat al eerder zou gebeuren dan tegen het einde van het boek, dus dat viel me alleszins mee.

Ik heb me sowieso erg vermaakt tijdens het lezen en ik snap dat het boek goed wordt ontvangen. Maar het verhaal voelde ook een beetje aan als flarden van gedachteprocessen en ik verlangde weleens naar iets méér, ik bleef een beetje underwhelmed. Wel benieuwd naar meer werk van Lakmaker, hopelijk zit er nog een roman in (haha) en een nog betere.

[Sofie · Rating 4 out of 5]

Een vlot weglezend millennial-boek leek me wel net dat wat ik nodig had om uit mijn leesdip te klauteren. Sofie Lakmaker kan schrijven. Haar boek leest alsof ze het er op één avond uitgetokkeld heeft, haar taal is bedrieglijk eenvoudig, je vliegt door haar tekst heen zonder enige moeite of weerstand. Moet heerlijk zijn als je zo kan schrijven.
Ik heb verschillende keren hardop moeten lachen. Ze is verschrikkelijk gevat. Eén keer moest ik grinniken, waarop mijn kinderen vroegen wat er zo grappig was en ik moest voorlezen: ‘die vrouw liet een scheet’. Vervolgens vroegen mijn kinderen of ik wel een boek voor volwassenen aan het lezen was. (Scheten zijn altijd grappig, maar vooral de context was toch wel de betere literaire slapstick.)
Tussen de grappig vertelde anekdotes maakt de auteur evenwel ook heel boeiende reflecties en schrijft ze zeer terechte maatschappijkritiek. Ze neemt geen blad voor de mond en zegt waar het op staat.
Sommige passages heb ik wat sneller gelezen omdat ik ze saai vond (maar dat waren maar enkele korte passages hier en daar) en een goede redacteur had dit boek wellicht nóg beter kunnen maken. Soms lijkt het toch een beetje alsof je een ongekuist manuscript aan het lezen bent.
Maar wat ik vooral niet verwacht had, was dat dit boek me op het einde zo zou aangrijpen en me zou achterlaten met een serieuze krop in de keel. Blijkt ze niet alleen vlot en grappig te zijn, maar ook heel inzichtelijk en mooi te kunnen schrijven over een groot verlies dat me pijnlijk herinnerde aan bepaalde momenten in mijn eigen leven. (Die trui, die soep …) Ik was er even niet goed van toen ik het uit had.
Benieuwd om meer te lezen van Sofie Lakmaker. Wat een talent.

[Elly Lewin · Rating 5 out of 5]

Begonnen te lezen in boekhandel Kooyker en toen in 1 ruk uitgelezen op de dag na mijn 2e Pfizerprik, ziek op de bank op een woonboot in Amsterdam. Heerlijk boek. Ik vond het grappig en ontroerend en meeslepend ondanks de afwezigheid van een duidelijk uitgetekend plot. Ik kan me voorstellen dat anderen de humor flauw vinden (Marin: 'dus als ik het niet mooi vind, zou dat geen problemen tussen ons veroorzaken?') maar ik vond juist die branie zo lekker en zo raak en ik heb echt heel erg gelachen. Is het raar dat de stijl me aan The Catcher in the Rye deed denken? Die spreektaal, die veralgemeniserende tussenwerpsels (dat doen dat soort mensen nou altijd), die puberale mix van absolute stelligheid het ene moment en gigantische onzekerheid het volgende. Nou ja, misschien is het onzin, maar ik hou in ieder geval heel erg van The Catcher in the Rye en was dus ook erg blij met De geschiedenis van mijn seksualiteit. Alleen de titel vind ik niet zo mooi. Moet ik Foucault gelezen hebben om de grap te snappen?

UPDATE ik ben erachter wie Sufferd D. is EN IK WEET NIET HOE IK HET HEB

[Manon Bijkerk · Rating 4 out of 5]

Het is een beetje geschreven alsof de verteller diens levensverhaal aan je verteld in de rookruimte van een gaybar om 5 uur 's ochtends terwijl jullie allebei elkaar net hebben leren kennen en misschien ook niet helemaal nuchter meer zijn: Soms wat onsamenhangend, vaak ontroerend en altijd eerlijk.

Als je graag eens zo'n levensverhaal zou willen lezen zou ik zeggen 'Doen, weet je wel.'

[Daniëlle · Rating 1 out of 5]

Niet mijn boek. Wel enkele overdenkingen.

Dit boek leerde mij dat:
1) Een langer verblijf dat 12 uur in Amsterdam niet mijn ding is. De lesbische scene die Lakmaker beschrijft voelt aan de ene kant zó vertrouwd, omdat we hem constant tegenkomen in Nederlandstalige fictie over lesbiennes, en tegelijkertijd bijna als een fictioneel universum. Dit boek bevestigde vooral mijn vooroordelen over Amsterdammers én dat het totaal geoorloofd is om over hen te spreken met het zelfde dedain als waarmee zij over de rest van het land praten. Natuurlijk, zoiets geldt niet voor alle Amsterdammers, maar het is wel het beeld dat ze zo graag etaleren. Een beetje lanterfanten, af en toe een horecabaantje en flink wat namedroppen; het is om moe van te worden.
2) Ik boeken van Das Mag beter links kan laten liggen. Het punt is, ze blaten allemaal een beetje in hetzelfde straatje en dat dan in zo'n typische anekdotestijl, weet je wel. Ik snap de aantrekkingskracht op met name jonge lezers wel, maar na enkele pogingen moet ik concluderen dat ik mijn tijd liever aan iets anders besteedt.
2a) Ik wil hier niet te veel woorden aan vuil maken, maar toch nog even klagen over de pretentieuze anti-intellectuele houding van de hoofdpersoon. Dat je na een paar introductievakken constateert dat een studie het niet voor jou is, prima. Maar ga dan niet in je romannetje lopen doen alsof het hele vakgebied niets toe te voegen heeft. Het komt bijzonder zwakzinnig over en is vooral makkelijk schieten.

[Suzanne · Rating 3 out of 5]

*3,5?

Dit boek lijdt een beetje aan de Vloek van het Opgehypte Boek. Het is niet slecht en ik vond het bij vlagen wel grappig, maar ik kon niet helemaal in de stijl komen en miste in het hele eerste gedeelte de diepgang een beetje. Ik vroeg me eigenlijk het hele boek af waar het nou heen zou gaan. Ik vond uiteindelijk alleen het laatste stuk over haar moeder écht wel goed en ontroerend.

[Rona · Rating 4 out of 5]

Ik doe normaal niet aan luisterboeken, maar je moet toch wat als je snel wagenziek wordt of veel achter het stuur zit. Deze werkte erg goed om de uurtjes te vullen! Moest erg lachen om de scheet.

[Paki Genbrugge · Rating 4 out of 5]

Een boek dat gewoon eens vertelt hoe het is. Heerlijk vind ik dat!

[Charlotte Peetz · Rating 5 out of 5]

Binnen 2 dagen uitgelezen, ik vond het prachtig 💘.

[Nele Rottiers · Rating 2 out of 5]

Eerlijk? Ik vond er niets aan. Lakmaker lijkt met dit boek een grote fuck youvinger naar de hele literaire wereld te hebben willen opsteken (met het idee van: 'Ik rommel maar wat aan, schrijf wat flodders bij elkaar die nauwelijks een verhaal kunnen genoemd worden, intussen doe ik wel lekker kritisch tegen en over ongeveer alles en iedereen die ik op mijn pad tegenkom'), en diezelfde literaire wereld prijst haar daarop prompt de hemel in. Volgens mij lacht ze nu in haar vuistje. Een aantal kritische passages die de bekrompenheid van onze hedendaagse wereld tegenover de LGBTQ-gemeenschap in de verf zetten, zouden als korte anekdotes misschien niet misstaan in een column of een kortverhaal, maar de samenhang in het boek doet me bij momenten denken aan Brusselmans werk. (Ik ben geen fan.) De toon en stijl neigen op hun best wat naar Gipharts Phileine zegt sorry, maar Gipharts arsenaal aan humoristische stijlfiguren is een pak rijker. Enkel in het laatste hoofdstuk staan een paar filosofischere passages die misschien bij zullen blijven. Voor de rest vind ik het flinterdun. (Ik heb er dus lak aan, haha. Flauwe mop? Deze geschiedenis staat er vol van...) Maar goed, de gustibus...

[Kate O'Shea · Rating 4 out of 5]

Really enjoyed this.

It is written in the style of a memoir written by Sofie who is "a little more boy" than girl. She's also not sure whether she keeps getting everything wrong or not. Her relationships, her work and her life all keep wandering off the "right track".

The History of My Sexuality is very funny in the main but the last section describing the loss of Sofie's mother made me cry, even while it made me laugh - picking out graves shouldn't make you smile but it did. The idea that her grandmother and mother, if in adjoining graves, would continue to argue

Sofie takes us on a journey through her jobs - eclectic to say the least, her relationships - even more so and her travels - from freezing walking around a Russian town to sleeping on the heated platform of a Swedish train station because it was stress free and why wouldnt it be if you didnt actually have to catch a train,

Tobi Lakmaker tells us Sofie has a book deal. With any luck Tobi has one too and will be writing more crazy novels that I can laugh at.

Definitely recommended.

[Aike · Rating 4 out of 5]

Die ster minder is omdat de redacteur weleens had mogen ctrl F zoeken op 'snap jes' en 'weet je wel' en 'begrijp je' en andere van dit soort stopwoordjes, als ook op zinnen die zichzelf herhalen. In een column werkt dit & als je niet te veel van dit boek achter elkaar leest ook, maar dit is een boek dat ik in een keer uit wilde lezen en dan wordt het op gegeven moment een al te zichtbaar trucje waar ik me dan ontzettend aan ga ergeren, weet je wel.
En dat is jammer, want dat leidde me dan af van de inhoud of van alinea's die ik anderzijds erg mooi had gevonden, snap je.

Verder is dit een boek waar ik de hele tijd alinea's uit wilde voorlezen omdat ik er zo hard om moest lachen en dan waren er weer alinea's waar ik stil van werd.

[Leentje · Rating 2 out of 5]

Geworsteld om dit boek uit te lezen. Het hele (warrige maar tot daar aan toe) verhaal is opgebouwd met gebruik van een paar verteltrucjes recht uit de dertien in een dozijn stand up comedy scene. Die trucs zijn best wel een paar pagina’s verfrissend maar als ze het hele boek door stelselmatig worden herhaald en herhaald en herhaald, verzuipt helaas het verhaal en krijgt de kwetsbare vertelstijl juist iets kunstmatig. Jammer. Twee sterren voor af en toe echt wel een pure en tedere beschouwing. Daar had het boek veel meer van mogen hebben.

[Lotte · Rating 2 out of 5]

2.5 - het laatste hoofdstuk was mooi en hier en daar vond ik het best grappig maar wat mij betreft is er in een roman geen enkele reden voor stopwoordjes, weet je wel?

[Idunn · Rating 4 out of 5]

ganske morosam! handla ikkje så mykje om seksualitet som tittelen antydar, men det lever eg greitt med

[Lotte Hetem · Rating 4 out of 5]

Nieuw record: In 2 sessies een boek uitgelezen. Heerlijk vlot geschreven, vaak hardop gelachen. Vooral het laatste hoofdstuk was prachtig, weet je wel? Het enige minpunt: de constante vraag naar bevestiging, snap je?

[Guus van der Peet]

En de prijs voor de meest Grunbergiaanse openingsalinea gaat naar Geschiedenis van mijn Seksualiteit: Jodendom, moedercomplexen en Amsterdam Oud-Zuid kunnen meteen al van het lijstje worden afgestreept. Ik kreeg gedurende het hele boek sowieso een Grunberg-vibe, met de constante woordherhalingen en de neiging om alinea’s te eindigen met een one-liner. En toen was daar opeens een hoofdstuk dat "Gele Dinsdagen" heet…

Probleem is dat ik niet zo’n gigantische fan ben van Grunbergs vroege werk (hij komt pas in zijn eigen vanaf De Asielzoeker), en dat dit daarbovenop ook nog een hoop autofictie-topen stapelt waar ik al helemaal klaar mee ben. Uitgegeven door Das Mag uiteraard.

Daarmee wil ik niet zeggen dat Lakmaker geen talent heeft. Alles over Walter de Recruitment Consultant die VVD stemt vond ik hilarisch; de reacties op de hoofdpersoons seksualiteit worden voelbaar pijnlijk beschreven; en uit het laatste hoofdstuk spreekt een oprechte frustratie die de sardonische toon van het boek met terugwerkende kracht verklaart. Wat me tegenzat wordt goed samengevat door Lakmaker zelf, in de zoveelste passage waar die wat gemakzuchtig tegen de canon aan het schoppen is:

Ik word een beetje moe van Mrs. Dalloway. Mrs. Dalloway gaat over een dag in het alledaagse leven van Mrs. Dalloway. Nou, dan ben je me al kwijt. Ik lees liever over iemand met een heel bijzonder leven.

Hoe oprecht ik ook mag meeleven met Lakmaker de schrijver, zijn de problemen waar die mee worstelt gewoon niet zo revolutionair meer in de (Nederlandse) literatuur. Uiteindelijk is dit toch weer het zoveelste coming-of-age verhaal over een jonge hoogopgeleide Amsterdammer met identiteitstwijfels.

Nu vind ik zelf niet per se dat iemand een heel bijzonder leven moet hebben geleid om interessante kunst te creëren, maar dan moet je er wel iets interessants mee doen. Dit boek blijft daarentegen toch weer steken in dezelfde confessionele, stilistisch sobere stijl die vrijwel alle Das Mag millennials gebruiken, waarbij het fragmentarische narratief rondspringt tussen de romantische en/of seksuele ontmoetingen van de hoofdpersoon. Alle cultuurkritiek vond ik evenzeer wat makkelijk. Natuurlijk mogen dode witte mannen met de grond gelijk worden gemaakt, graag zelfs, maar dan graag met iets meer diepgang dan telkens “dit is saai” of “dit is dom”. Anno 2021 hangt dat fruit toch behoorlijk laag.

Ooh, en zoals alle reviews moet ik ook nog een mening hebben over de constante herhaling van “snap je” en “weet je wel”. Dus hierbij: het is duidelijk een gimmick die wat mij betreft niets toevoegt, maar net niet irritant genoeg om me uit het verhaal te halen.

[Linda Duits · Rating 3 out of 5]

Typisch rauw autobiografisch romandebuut over een jongmens in Amsterdam, met de typische seks en de typische onzekerheid die zich uit in typische boosheid op de wereld. Enige verschil is dat de auteur - en dus de verteller - niet je typische witte cis heteroman is, maar een lesbo met transgevoelens. Het is uiteraard vlot geschreven, en de hoofdpersoon blijkt uiteraard zachter en kwetsbaarder dan de bedoeling was dat je dacht.

[Richard · Rating 5 out of 5]

Het enige wat ik voelde toen ik dit boek uithad, was dat ik er meteen weer in wilde beginnen en dat is volgens mij alles wat ik hoef te zeggen.