Από τον Γράμμο έως τον covid-19: οκτώ δεκαετίες με πετάγματα και εκτροχιασμούς, όλες ιδωμένες μέσα από ισάριθμες εικόνες που ο συγγραφέας ανακαλεί περισσότερο ως κεντρίσματα, παρά ως μαρτυρίες. Από την επίσκεψη του Αϊζενχάουερ στην Αθήνα (1959), σε μια συνάντηση στο αεροδρόμιο του Ορλί (1979) και μια δίκη στο Στρασβούργο (1999), στις σελίδες του προσωπικού αυτού αφηγήματος παρελαύνουν, εκτός από πρόσωπα –λιγότερο ή περισσότερο γνωστά– ιδέες και επιχειρήματα που τις συνδέει ένα νήμα: να προχωρήσουμε μπροστά, με μιαν Ελλάδα ευρωπαϊκή και ανοιχτή σε όλες τις μεγάλες προκλήσεις. Κάτι διόλου αυτονόητο σε μια χώρα που, κάθε 15-20 χρόνια, λες και βάζει στοίχημα με τον εαυτό της να πισωγυρίσει. Εξού και ο τίτλος Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω, παράφραση κάποιου άλλου, πολύ γνωστότερου βέβαια, που επιλέχτηκε για να δείξει ότι κάπου, γύρω στο 2035, κάποια άλλη απότομη στροφή μας παραμονεύει.
Ένα βιβλίο που έλειπε από την ελληνική βιβλιογραφία κι εκδόσεις και που, όταν το τελείωσα, ένιωθα, εκτός από πνυεματική και ψυχική ευφορία, ότι ήθελα να υπάρχουν κι άλλα κεφάλαια/συνέχεια. Έμαθα πολλά για διάφορες ιστορικές πτυχές που δεν ήξερα και προβληματίστηκα για έννοιες, όπως δημοκρατία, πολιτική, σημασία συντάγματος, κτλ. Ο λόγος του κυρίου Αλιβιζάτου ρέει και είναι τόσο κατανοητός, που αισθάνεσαι κοινωνός σε όσα περιγράφει και περισσότερο σοφός, αλλά και ταπεινός, παράλληλα. Επιπλέον, με κέρδισε η ειλικρίνεια, η παρρησία, ο ακτιβισμός, η έλλειψη αλαζονείας του συγγραφέα και η αληθινή του επιθυμία να υπηρετήσει το δημόσιο καλό και τον ίδιο τον άνθρωπο, γυμνό από εθνικισμούς και μικροπολιτικές. Χαίρομαι που έχω ένα τέτοιο βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου.
Μια ξεχωριστή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ματιά στα γεγονότα των τελευταίων 8 δεκαετιών στην Ελλάδα μέσα από την προσωπική διαδρομή του συγγραφέα. Προσωπικές ιστορίες μέσα στο πολιτικό φάσμα της ελληνικής πραγματικότητας με ευχάριστη διήγηση σε πνεύμα απολογισμού. Το μόνο ίσως που λείπει είναι η πολιτιστική πτυχή των δεκαετιών αυτών...
Ένα πολύ ωραίο και ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Νιώθω ότι έμαθα κάτι παραπάνω για την πρόσφατα πολιτική ιστορία της χώρας μέσα από την προσωπική διαδρομή του συγγραφέα, ο οποίος, όπως το ήθελε, κατάφερε να ασχοληθεί ουσιαστικά με την πολιτική, χωρίς να γίνει ''επαγγελματίας'' πολιτικός.
Πολύ καλό. Δεν ξέρω αν θα φαίνεται το ίδιο καλό σε έναν που έχει ζήσει τα πρόσφατα (30 χρόνια) στην Ελλάδα. Αλλά σε μένα που ζω έξω και παρακολουθώ την Ελλάδα αλλά από μακρόθεν, το κομμάτι της μεταδικτατορικής Ελλάδας μου άρεσε και μου φαίνηκε πολύ ενδιαφέρον. Προσιτό γράψιμο και ενδιαφέρον.