In Kastanjehove van Tommie Niessen weet de negentienjarige Thomas niet goed wat hij wil met zijn leven. Hij is al met drie opleidingen gestopt. Op advies van zijn moeder is hij nu begonnen aan een opleiding in de zorg. Zijn eerste stage is hij goed doorgekomen, maar zijn tweede stage in een verpleeghuis blijkt een stuk pittiger…
Thomas komt erachter wat het echt betekent om in de zorg te werken: strakke roosters, vermoeide collega’s, eigenzinnige bewoners en vreemde regeltjes. En daar blijft het niet bij, want naast de gebruikelijke drukte in verpleeghuis Kastanjehove staat er iets op de planning wat een enorme impact zal hebben op de bewoners: een verbouwing. Meningsverschillen tussen collega’s, de bewoners en de directie van Kastanjehove leiden tot veel onrust en onzekerheid.
Voor Thomas is het al moeilijk om te begrijpen wat er allemaal gebeurt in de zorg. Laat staan wat er nu gaat veranderen in Kastanjehove. Maar hoe langer hij er werkt, hoe meer grip hij erop krijgt, en Thomas krijgt steeds meer plezier in zijn werk. Eindelijk heeft hij iets gevonden wat bij hem past en dat voelt goed. Met hulp van bewoners borrelt er een strijdplan op. Kan hij dit ook ten uitvoer brengen?
Kastanjehove is een heerlijke, ontroerende en humoristische roman, gebaseerd op de ervaringen van Tommie Niessen en geschreven door Loes Wouterson.
Het is dat ik geen 3,5 ⭐️ kan geven, dan was dat het waarschijnlijk geworden. De Kastanjehove leest gemakkelijk weg en geeft mij - zonder enige kennis en ervaring in de zorg - een inkijk in deze wereld. In het boek worden een aantal afkortingen gebruikt als adl-lijst en AB’er. Ik had geen idee, dus deze mochten best de eerste keer uitgeschreven worden. Al met al een fijn boek, confronterend op de gang van zaken maar ook zeker verhelderend. Moraal van het verhaal: Don’t judge a book by its cover. En je collega’s, ouderen en de stagiairs ook zeker niet!
Kastanjehove was een aangename verrassing. Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar snap wel dat iemand 't vergeleek met de Hendrik Groen boeken. Ik vond deze persoonlijk leuker en heb regelmatig met een glimlach gelezen, maar soms ook met een brok in de keel. Het is best herkenbaar, en ja, er zitten clichés in, maar is het echt cliché als de dingen die beschreven worden echt uit het leven gegrepen zijn? De interne politiek van verzorgingshuizen gaat er vaak zo aan toe. Ook de reacties zijn menselijk te noemen. En ik denk dat de emoties die gepaard gingen met het lezen van dit boek ook vooral voortkwamen uit herkenbaarheid met eigen grootouders, en de vergelijking met mijn eigen ouders, die gelukkig op dit moment in goede gezondheid zijn, maar die ik zo'n tehuis echt niet gun. Niemand eigenlijk. Want de bewoners staan echt voorop. En dat geldt stiekem ook wel een beetje voor dit verhaal, want ondanks dat het gaat over Thomas die stage loopt binnen het thuis, had ik met zijn aandeel in het verhaal minder gevoel. Voor een 19-jarige vond ik het gedrag en de reacties te jong en puberaal overkomen soms. En bij vlagen ook wel wat irritant, maar dat komt dan weer voort uit dat puberale. Het zijn juist de andere personages die het verhaal zo leuk maken, als Joop, Jannie en Toos, en de schilderes. En de Argentijnse dame maakte ook wat los. Dat deel was echt ontroerend om te lezen. Al met al ben ik erg blij verrast en geef ik dit boek dik 4 sterren.
Ik zocht een snel boek om dit jaar nog te lezen. Deze stond nog op mijn ereader. Ik had er niet veel verwachtingen bij maar ben positief verrast. Vlot geschreven, fijn verhaal, en lang geleden dat ik zo snel een boek heb uitgelezen.
Het boek is erg simpel geschreven, maar heb er zeker van genoten. Het leest makkelijk en snel weg. Veel dingen zijn ook erg herkenbaar voor mensen die in de zorg werken en stages hebben gelopen in de zorg.
De schrijfstijl was houterig en een beetje amateuristisch, maar ik heb met heel mijn hart genoten van het verhaal. Helemaal in Hendrik Groen-stijl, ontzettend interessant en overtuigend in beeld gebracht wat er binnenskamers bij een verzorgingstehuis gebeurt. Je kunt goed merken dat Niessen vanuit eigen ervaring heeft geschreven, maar lezers die iemand kennen die in een dergelijk tehuis zit, zullen er vast ook het nodige in kunnen herkennen. Het mooiste is echter de harttreffend realistische manier waarop de personages zijn geschilderd: van schrijnend en hartverscheurend tot geestig en sympathiek. Mooi ook hoe de medewerkers met een laagje van complexiteit zijn neergezet, waardoor de auteurs niet in de valkuil van stereotypering vallen maar juist het grijze gebied van werken in de zorg heel mooi naar voren brengen. Niet het best geschreven boek, maar wel eentje dat je dankzij het verhaal en de personages bij zal blijven.
Gezellig boek dat je een laat afvragen of werken in de zorg niet iets voor jou is.
Het verhaal geeft je een blik in het leven van een stagiair in het verzorgingstehuis Kastanjehove en van de ouderen die daar wonen. Het is zeker een geromantiseerd verhaal, maar dit boek moet ook niet gelezen worden als een letterlijke weergave van de bedrijvigheid in een verzorgingstehuis. Het verhaal is niet lastig. De personages zijn divers. Veel van hen zijn oud en wonen in het tehuis. Voor iemand die eigenlijk niet omgaat met oudere personen is dit goed; dit boek geeft je een nieuwe opvatting over tehuizen en hun bewoners. Wat mij stoorde aan dit boek, is dat een onderdeel van het plot al vanaf het begin duidelijk was, maar de hoofdpersoon ziet dit niet. Pas aan het eind van het verhaal ziet de hoofdpersoon dit, nadat een ander personage het probleem aanwijst boek. Vandaar dat ik dit boek 3 sterren geef.
Wat een leuk boek was dit om te luisteren. Thomas gaat stage lopen in een verpleegtehuis, een aantal van zijn collega’s vertrouwen hem niet meteen, met een paar bewoners heeft hij meteen een klik, een man doet hem sterk aan zijn eigen overleden opa denken. In korte en bondige hoofdstukken volg je Thomas tijdens zijn stage in de zorg en je leest over de vele regels en protocollen waar het personeel aan moet voldoen. De directeur en een aantal collega’s hebben ook een grote rol in het boek, in eerste instantie kon ik de directeur wel schieten maar aan het einde van het boek moest ik mijn mening over hem herzien. Ik moest tijdens het lezen ook denken aan het verpleeghuis waar mijn schoonvader kort heeft gelegen en waar de kamer wit en steriel was, ik begreep een van de bewoonsters in het boek daarom ook wel, alhoewel haar kleur niet mijn kleur zou zijn.
Een heel interessant boek om te lezen, de schrijfstijl vond ik soms iets minder. Ik vond de meeste medewerkers echt afschuwelijk. Je mag best een beetje aardiger doen tegen mensen die nieuw zijn, in plaats van zo wantrouwig. Je geeft die jongen niet eens een kans. Ik snap je hebt je favoriete mensjes, maar je weet toch wel dat je niet steeds die kunt verzorgen? Ik vond Tommie op punten een beetje een wissewasje, maar gelukkig laat hij ook zien dat hij het echt wil/kan. Ik vond hem zo lief met de ouderen, en vooral met de schilderes was hij echt top. Hij heeft er echt talent voor. Ik heb zelf een tijdje gewerkt in een verpleeghuis, dus een berg dingen herkende ik! Erg leuk! Er is uiteindelijk ook veel spanning wanneer naar buiten komt dat er een verbouwing komt en een deel van de mensen moet verhuizen, en ook is er een mysterie met medicijnen die verdwijnen. Ik vond beide plotlines goed geschreven, al vond ik het jammer dat mensen meteen Tommie verdachten van het stelen, wtf? Het einde maakte me heel blij! En ik vond ook de romantiek een erg leuke toevoeging!
Het ligt helemaal aan mezelf dat ik dit boek verkeerd heb ingeschat. Ik dacht een boek te lezen met realistische verhalen over het werken in de zorg, maar Kastanjehove bleek “een humoristische en ontroerende roman over een jonge verpleger” te zijn, zoals er op de voorkant stond. Héél simpel geschreven, en dat was dan ook meteen de reden waarom ik het heb uitgelezen, want ik deed er nog geen dag over. Tussen de regels door was het duidelijk hoe het er in een verzorgingstehuis aan toe gaat, maar de manier van schrijven vond ik nogal een “lach, of ik schiet”-gehalte hebben.
Als luisterboek tot mij genomen. Een boek waar ik bij lettertjes-lezen niet tot mij genomen had. Juist door het luisteren tijdens mijn wandelingen kwam de herkenbaarheid van het verpleeghuis en de herkenbaarheid van het gedachtengoed van de stagiaire bij mij positief binnen. Leuk, om in het hoofd van de jongen te kijken/lezen/luisteren. Een aanrader als je te maken krijgt met een verpleeghuis om op deze manier kennis te maken met deze tak van zorg.
Sympathiek boek over een jongen die stage loopt in een verzorgingshuis en na een aarzelend begin zijn draai vindt in de zorg. Het verhaal wordt opgesierd met Hendrik Groen-achtige verwikkelingen. Heel vervelend zijn de teksten in hoofdletters om nadruk aan te geven als iemand spreekt. Verder is de humor af en toe misplaatst door steeds bewoners met beginnende dementie rare dingen te laten zeggen of doen. 2,5 ster, naar boven afgerond.
Ik vond het een leuk en herkenbaar boek over hoe het als stagiair is in de zorg. Je gaat soms niet snel genoeg, er wordt geroddeld door bewoners en collega's. Maar dit boek beschrijft ook dat het belangrijk is om verder te kijken dan protocollen en dat de mens achter de bewoner ook belangrijk is. Ook de emotie die je hebt als zorgverlener wanneer iemand overlijd. Heel warm en grappig geschreven.
Het leest makkelijk weg maar is een beetje te simpel geschreven. Het lijkt op wat geforceerde manier om duidelijk te maken wat er in de zorg speelt terwijl de personages in het huis leuk genoeg zijn. Het is de hoofdpersoon die wat te verzonnen overkomt. Ontroerende oplossingen om bewoners te helpen/te steunen. Dat maakt het de moeite waard.
Vrij simpel verhaal, enkele clichés, maar leuk geschreven en je leest het boek in één trek. Ik moet toegeven dat ik een traantje moest laten en er waren enkele gevoelige momenten in het boek. Je krijgt een inzicht op het leven van een zorgverlener en in dit geval ook van een jonge man die zijn weg zoekt. Mooi!
Kastanjehove, had ik deze zelf gekozen in de bieb of in de winkel? Zeer waarschijnlijk niet. Maar wat een prachtig boek. Heb genoten van alle intriges, bijzondere vriendschappen, en eigelijk vooral het dagelijks leven. Zeker een aanrader heb mij steeds weer verheugd op wat Jannie, Toos en Joop nu weer gingen uitspoken. En hoe het met Thomas toch goed kwam.
Jongerentaal in een boek, het werkt of het werkt niet. In dit geval was het voor mij een afknapper. Maar het lijkt me wel een leuk boek voor adolescenten, tenslotte is het verhaal goed opgebouwd en leest het vlot.
Moest er eerst qua schrijfstijl doorheen komen, maar dat kwam langzamerhand op gang. Uiteindelijk zijn sommige dingen heel herkenbaar als je in de zorg werkt of stagiair bent geweest.
Erg leuk boek voor iets semi-luchtigs tussen. Want er waren ook momenten dat ik het even niet droog kon houden. Mooi om de groei van Thomas mee te maken.