Zachtop lachen van Malou Holshuijsen gaat over een jonge vrouw met galgenhumor, een dode Indische oma en een groot talent zich laconiek en luidkeels door het leven te bewegen. Als ze van het ene op het andere moment ’s nachts bang is om te gaan slapen en zich overdag niet meer in het verkeer durft te begeven, wordt ze geconfronteerd met de tekortkomingen van haar oh zo humoristische kijk op de werkelijkheid. Geheel onvrijwillig maakt Malou de balans op. Waar komt haar grenzeloze sarcasme nou werkelijk vandaan? En wat heeft het familiemotto, ‘eten is zilver en zwijgen is goud’ met dit alles te maken?
Zachtop lachen van Malou Holshuijsen is een rauwe dialoog tussen een psycholoog en een patiënt-in-ontkenning over een allesbepalend geheim, afgewisseld met het tenenkrommende verhaal van een op het oog zorgeloos bestaan.
Malou Holshuijsen (1987) is schrijver, columnist en presentator. Haar werk wordt gekenmerkt door haar scherpe gevoel voor humor en rauwe kwetsbaarheid.
Ze is een maker met een flinke dosis zelfspot en de drang om mensen met elkaar te verbinden. Ze schrijft boeken, columns en scenario’s. Malou staat eerlijk en toegankelijk op het podium met lezingen over haar roman en columns. Maar ook over persoonlijke onderwerpen als traumaverwerking, het genot en gevaar van (zwarte) humor, (bewuste) kinderloos/het uitblijven van een kinderwens, Indische (zwijg) cultuur en de geschiedenis van Nederlands-Indië.
Haar debuutroman Zachtop lachen werd genomineerd voor de Hebban debuutprijs 2022. Zachtop lachen zal worden verfilmd door Millstreet Films. Haar tweede roman Alleen en duizend mensen verschijnt in april/mei 2023 bij uitgeverij AmboAnthos. Daarnaast werkt ze aan een non-fictie boek bij Uitgeverij Podium.
In haar column voor evajinek.nl schrijft ze maatschappelijk en met humor, over schoonheid van het leven met alle smerige randjes die daarbij horen. Ze heeft een passie voor ongemak, omarmt mislukkingen en vecht tegen ongelijkheid.
Ze is de presentator van de succesvolle podcast Tussen Dertig en Doodgaan (samen met Tatjana Almuli) over maatschappelijke vraagstukken en persoonlijke verhalen en thema’s als veranderende vriendschappen, social media, de struggles van een freelancer, liefde, seks in combinatie met inspirerende ontboezemingen en literaire aanbevelingen. Met een flinke dosis geestigheid sleuren ze de luisteraar mee in de alledaagsheid van het leven en de complexheid van gelukkig zijn.
Daarnaast is presenteert ze de podcast Dit komt nooit meer goed (samen met Roos Schlikker). Hierin gaan ze op zoek gaat naar de non-succesverhalen van op het eerste gezicht succesvolle Nederlanders. Met gasten als Jesse Klaver, Paul de Leeuw, Ronald Giphart, Olaf Koens en Jeroen Woe.
Haar journalistieke observaties verschijnen o.a. in De Volkskrant, Moesson Magazine, &C, LINDA.(meiden), Cosmopolitan en Het Parool.
Och, dit is een ontzettend mooi boek. In een cynische en droogkomische vertelstijl wordt een aangrijpend en treffend verhaal neergezet, met onderliggende thema’s als angsten, familie (cultuur en erfelijkheid) en traumaverwerking. Ik ben een beetje ondersteboven van dit boek.
Vier sterren voor deze prachtige, heerlijke, én heftige roman. Tussen de humor dealt de roman met heftige thema's, hun nawerkingen en gevolgen, en voornaamst: leren leven. Vijf sterren voor de indruk die deze roman maakte. P.S. Geef deze roman aan scholieren: toegankelijk, maar met literaire technieken (literatuuranalyse) en heftig (doe een zogenoemde 'trigger warning'! – in literatuur bestaan toch geen spoilers) maar met heerlijke humor.
Ik wilde dit boek zo graag goed vinden... maar helaas: ik vond het echt doodsaai.
De stijl is gewoontjes en ik vroeg me bij verschillende passages geregeld af wat ze in hemelsnaam toevoegden. Het voelde meer als een autobiografisch ervaringsverhaal dan als een roman, terwijl meerdere belangrijke (plot)elementen juist nadrukkelijk fictief zijn. De sessies met de psychiater voelden soms aan als nutteloze expositie. De zogenaamde 'galgenhumor' kwam tot uiting in grappen die vast heel gevat en goed getimed waren op het moment dat ze gemaakt werden. Maar zo achteraf, met nauwelijks verholen trots in een dialoog geschreven, vond ik ze alleen maar enorm flauw.
Ik ben blij dat mensen zo geraakt worden door dit boek en dat had ik ook graag gewild, maar ik ben vooral blij dat ik 'm eindelijk uit heb.
In één ruk uitgelezen. Prachtig verhaal. Ook veel herkenbare elementen. Helaas. Mijn oma is ook geboren en opgegroeid in een jappenkamp. Met alle gevolgen van dien in haar verdere leven. En vooral in de opvoeding naar mijn moeder. Mijn oma en mijn moeder en mijn moeder en ik hebben ook een ‘bijzondere’ relatie. Transgenerationeel trauma is echt. Helaas.
Mooi en knap boek. Interessant hoe je in dit verhaal het intergenerationele trauma terug kunt lezen en hoe iemand daar mee om kan gaan. Ook vaak (hardop) gelachen om dit boek.
Ik vond het mooi. Toegankelijk, snel, soms rauw geschreven. Mijn leerlingen lezen hier zó doorheen. Terwijl het boek toch vol staat met heftige zaken als rouwverwerking, trauma, dementie, EMDR-therapie en hoe het is om derde generatie Indisch te zijn.
Bijzonder ook dat in een boek, waarin de karakters bijna allemaal iets moeilijks uit het verleden ontkennen, verzwijgen of weglachen, er in ieder geval niet over spreken, ik juist het gevoel had dat ik ze begreep en met ze meeleefde. Malou was sympathiek, Ans was geweldig, maar ook om oma Helena (en zelfs Rob Houwop) moest ik vaak zachtop lachen.
Amai, wat ben ik hier doorgevlogen: - ten eerste, lieve Malou, wat ben jij grappig. Heb oprecht een paar keer mijn lach moeten inhouden😅. - ten tweede, lieve Malou, wat een verhaal… je manier van schrijven brengt het langs een kant heel luchtig (?), terwijl het tegelijkertijd keihard binnen. Ook ik voelde me enorm trots op het einde💗 - Als psychologie-studente was het rauwe dialoog tussen Malou en haar psycholoog mega interessant en ook weer heftig om te lezen. De EMDR therapie in de praktijk zien was ook eens zeer leerrijk! Ben zeer blij dat ik deze gelezen heb!
Een mooi boek over zware onderwerpen, maar door de luchtige schrijfstijl en droge humor leest het goed door. Ben het boek gaan lezen naar aanleiding van de podcast “Tussen dertig en doodgaan” (van Malou Holshuijsen en Tatjana Almuli) waarbij ik me al helemaal aangetrokken voelde tot de humor van Malou. Ik wist niet goed wat te verwachten van het boek, maar het heeft me zeker geraakt.
Ik heb zacht- noch hardop gelachen. Dit boek was gewoon niet voor mij, ik ben niet de doelgroep. Denk ik. Ik had vooral moeite met de stijl. Het gedwongen grappig willen zijn, waardoor het niet grappig is. Vermoeiend vooral. Die gesprekken met de pyscholoog waren vermoeiend. Puberaal. Misschien was dat het punt, misschien was dit niet voor mij.
Lekker geluisterd, wordt heel fijn voorgelezen door de auteur en Paul de Munnik in de rol van haar therapeut, waardoor het lijkt alsof je echt bij de therapie sessies aanwezig bent! Mooi verhaal over trauma, trauma uit eerdere generaties en eigen trauma’s
Jeetje, wat een boek. En wat een gebeurtenissen. Wat een verhaal. Sowieso heel goed geschreven, maar daarnaast ook erg sterk dat het wordt voorgelezen door Malou Holshuijsen zelf. En leuk dat een deel van de verhaallijn is ingesproken door Paul de Munnink.
Ik moet toegeven, bij het eerste hoofdstuk dacht ik: waar gaat dit naartoe? Maar vervolgens werd ik eigenlijk gewoon meegezogen in het verhaal. Meegezogen in de hele familiegeschiedenis. Niets was voor mij bekend of herkenbaar, maar daardoor wel des te leerzamer.
Ik snap heel goed dat mensen zo enthousiast zijn over dit verhaal. Het is prachtig. En waarschijnlijk ook heel fijn voor mensen die ook soortgelijke gebeurtenissen hebben meegemaakt. Of in hun familiegeschiedenis hebben zitten. En nu ik dat zo opschrijf, denk ik: waarschijnlijk hebben we dat allemaal wel ergens. Kortom: lezen (of luisteren dus) dit boek!
Malou Holshuijsen schrijft in het boek over de verwerking van een trauma uit haar jeugd, maar dat alles in de context van opgroeien in een Indische familie, transgenerationeel trauma en Indische zwijgcultuur. Je volgt haar hele traject bij de psycholoog, maar ook flashbacks uit haar jeugd en haar meer volwassen/recentere leven.
Heel erg mooi, ontroerend en herkenbaar verhaal. Ondanks de zware thema's op een hele luchtige en grappige manier geschreven. Zeker een aanrader als je meer over wil leren over deze thema's of opzoek bent naar (h)erkenning.
Onverwacht indrukwekkend. Niet zachtop, maar hardop gelachen tijdens het lezen (briljante humor, dit) om enkele pagina's later helemaal stil te worden en de tranen te voelen opkomen. Heel originele manier om zowel een familiegeschiedenis neer te zetten, als de mate waarin een ingrijpende gebeurtenis impact heeft op het leven van een - toen - tienermeisje. Briljant geschreven.
Ik kreeg het er soms zelf benauwd van (dat je zo dichtbij iemands angst kan komen). Ik vond Ans geweldig. Ik moest lachen om de gortdroge humor van Malou. Ik wilde doorlezen. Wat een boek!
Heb dit boek in 1 sitting uitgelezen in een 11uur durende trein door Sri Lanka. Letterlijk niet eens naar de wc geweest tussendoor. Ik was helemaal onder de indruk en ben er met tranen doorheen gekomen en was daarna totaal in de war omdat ik er zo in zat.
Ik zou eigenlijk niet zo goed kunnen zeggen waar het over gaat en wat er zo goed aan is, maar de moraal is denk ik dat geluk iets heel fragiels is. Andere thema’s: generationeel trauma, vriendschap, coming of age
Dit boek sloop voorbij en blies me omver. Wat een verhaal, en wat prachtig geschreven. Het is, zoals velen al zeggen, vaak droog komisch, maar de emoties en hun bron kruipen onherroepelijk naar boven, herkenbaar weggeduwd en herkenbaar uit hun grot gelokt, en slaan in als een bom.
——————-
Mijn moeder, oma en ik lijken veel op elkaar. In conflicten is het verstandig om er een generatie tussenuit te halen.
Niemand moest lachen. Nou, dat vind ik ontzettend asociaal. Als er vier mensen in de kamer zijn en eentje ligt naakt met haar benen in de lucht en maakt een grapje, dan ben je als aangekleed persoon verplicht daarom te lachen.
Ik mis haar zo, dat is het enige wat ik nu voel. Ik mis haar lach. Ik mis het idee dat ze er altijd is. Ik mis haar aan de telefoon. Ik mis haar op MSN. Ik mis haar op alle foto’s die ik na die dag heb gemaakt. Ik mis haar zo ontzettend erg.
Niet gedacht dat dit écht mijn ding zou zijn. Waarom zou het ook? Toch heeft het geen seconde verveeld. Het voelde alsof elke anekdote, elk simpel mopje bijdroeg aan het gewicht van dit verhaal. Een enorm zwaar en tegelijk vederlicht verhaal. Kort, knap einde incluis.
och, wat een boek. in één dag uitgelezen, keihard gelachen en ontzettend meegeleefd met malou. net als zij kom ik uit een indische familie, en ook (een gedeelte van) mijn familie heeft in een jappenkamp gezeten. ik had de term "transgenerationeel trauma" al eens gehoord, maar er nog nooit echt over nagedacht. dit boek heeft me doen nadenken over mijn eigen familie en hoe wij met onze gevoelens omgaan.