Με τη χαρακτηριστική ευθύτητά του, ο Γιάννης Μπουτάρης ανιστορεί την προδιαγεγραμμένη –λόγω οικογενειακής παράδοσης– ενασχόλησή του με τα κρασιά, τη συλλογική του δράση, τις καινοτομίες και τις συγκρούσεις που σημάδεψαν τον κλάδο στην Ελλάδα από τη μεταπολεμική περίοδο ως τις μέρες μας. Περιγράφει το τέρας του αλκοολισμού που κατάφερε να νικήσει και τη βοήθεια που αξιώθηκε να δώσει σε άλλους εξαρτημένους. Πολιτικές θέσεις και αμφιλεγόμενα στοιχεία της συμπεριφοράς του, τα οποία έχουν διχάσει τον δημόσιο διάλογο, ξεπηδούν στην αφήγησή του πλάι σε σπαράγματα από έντονες οικογενειακές στιγμές και αποτυπώνουν τη θυμοσοφία, το χάρισμα, τις αντιφάσεις και τελικά τον απολογισμό του οινοποιού κυρ Γιάννη. Εξήντα χρόνια τρύγος δεν του αρκούν. Η αφήγησή του ολοκληρώνεται με το απραγματοποίητο, μέχρι στιγμής, όραμά του.
Ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν Έλληνας επιχειρηματίας, οινολόγος και πολιτικός, πρώην δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, και μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης υπό την παράταξη του Σπύρου Πέγκα από το 2023 έως τον θάνατό του. Υπήρξε ο 60ός δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας δύο συνεχόμενες δημοτικές εκλογές το 2010 και το 2014. Η θητεία του στο δήμο Θεσσαλονίκης έχει χαρακτηριστεί από ΜΜΕ της Ελλάδας και του εξωτερικού θετική, με μεταρρυθμιστική ανανέωση της πόλης, και αλλαγή νοοτροπίας. Η όλη διοικητική διαχείριση του δήμου Θεσσαλονίκης και το έργο του Μπουτάρη έχει συγκριθεί με το έργο των προκατόχων του, και ιδίως όσον αφορά τη μείωση των οικονομικών δαπανών, τον εξορθολογισμό των δημοσίων υπηρεσιών, την πάταξη της διαφθοράς και τη σημαντική διεθνοποίηση της πόλης, με ποιοτική και ποσοτική τουριστική αναβάθμιση και ανάπτυξη. Ο Μπουτάρης θεωρείτο ως ένας από τους σημαντικότερους οινολόγους και οινοποιούς της Ελλάδας.
Αν το ξεκινήσεις, δύσκολα το αφήνεις πριν φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Ο Μπουτάρης αυτοβιογραφειται με την ίδια ορμή που έζησε όσα περιγράφει. Περνάει με ευκολία απ το ένα θέμα στο άλλο και απ το ένα πρόσωπο στο άλλο και με την ίδια ευκολία ξαναγυρίζει σε όσα έχει ήδη αναφέρει για να συμπληρώσει κάτι που του φάνηκε ότι έλειπε. Το κάνει συνέχεια, με τρόπο ολοζώντανο και απολαυστικό. Ένας αυτοβιογραφούμενος εφηβος σκανδαλιάρης (δικοί του χαρακτηρισμοί) που δεν μπορεί να μην κάνει σκανδαλιές. Πολλές φορές ξεκαρδιστικός (πχ εκεί που προσπάθησε να πείσει την εκκλησία να βάλει προδιαγραφές στη θεία κοινωνία) αρκετές φορές συγκινητικός (κάθε φορά που αναφέρεται στον μεγάλο του έρωτα, την Αθηνά). Με την τελική εικόνα να μην αφήνει καμμια αμφιβολία οτι ο κυρ Γιάννης είναι μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου που δεν θα κάτσει ήσυχος ποτέ καθώς φροντίζει να βάζει τον στόχο του ακόμα πιο μακριά κάθε φορά που πάει να τον φτάσει. Μια μεγάλη προσωπικότητα χωρίς να μοιάζει καθόλου μα καθόλου απόμακρη.
Αυτό το βιβλίο το πήρα μετά τον θάνατο του Γιάννη Μπουτάρη. Άκουσα μια συνέντευξη της Μαρίας Μαυρικάκη που το επιμελήθηκε και το βρήκα ενδιαφέρον. Δεν είναι αυτοβιογραφία αυτό το βιβλίο. Ή μάλλον δεν είναι μόνον αυτοβιογραφία. Είναι ένα δυνατό μάθημα ζωής. Είναι έμπνευση και συναίσθημα. Λογικό βέβαια, για τον Γιάννη Μπουτάρη μιλάμε αλλά και πάλι οι λεπτομέρειες του βιβλίου και ο μοναδικός τρόπος που έβλεπε την ζωή ήταν αποκάλυψη. Πέντε αστέρια και λίγα είναι. Θα το έβαζα δίπλα στο «η γεύση της μνήμης» του Αλβέρτου Αρουχ (πάλι η Θεσσαλονίκη) και το «Βίος και πολιτεία» του Γιώργου Ζαμπέτα.
*μικρές στιγμές που μοιάζουν με οικογενειακές φωτογραφίες σε σπίτι στο νυμφαίο, ετικέτες κρασιού, λάσπες και αμπέλια, «δράση συλλογική, παράδειγμα ατομικό» για όλα μάλλον 🍇
Ένα βιβλίο για τη ζωή ενός σημαντικού ανθρώπου. Ενδιαφέρον βιβλίο αλλά πολύ κουραστικό σε ορισμένες στιγμές βαρέθηκα αλλά αξίζει να το διαβάσει κανείς.
Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον χωνεύω και διάβασα το βιβλίο για να εξακριβώσω μήπως κάνω λάθος.ΌΧΙ ,δεν κάνω λάθος τελικά!Το βιβλίο ΔΕΝ είναι γραμμένο από τον Δήμαρχο αλλά από την κ.Μαρία Μαυρικάκη η οποία ομολογώ ότι έκανε εξαιρετική δουλειά.Όταν το ξεκινήσεις,δεν θες να το αφήσεις.Περιγράφει τη ζωή του κ.Μπουτάρη και την πορεία του στην οινοποιία.Ως εδώ καλά.Νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα αν αυτός ο άνθρωπος δεν ασχολούνταν με τα κοινά!Ποιός μπορεί να ξεχάσει το "I don't give a shit" που ξεστόμισε για τους χιλιάδες νεκρούς της Μικρασίας;Κατά τ'άλλα θαυμάζει τη σακελλαροπούλου,το μητσοτάκη ενώ τρέφει και απίστευτη αγάπη για τους εβραίους,τα pride και γενικά ότι δεν συμπαθούν 9 στους 10 Έλληνες...Νομίζω ότι το βιβλίο ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για μια ειλικρινή συγνώμη για την απίστευτη κοτσάνα που εκστόμισε αλλά αυτός,αφού δικαιολογεί με πρόχειρο τρόπο την ύβρη του,χαίρει κιόλας διότι τιμωρήθηκαν από τα αιλοινηκά δικαστήρια οι άνθρωποι που-δικαίως-του επιτέθηκαν!
Μοιάζει σαν μια κουβέντα με τον ίδιο. Ταυτόχρονα διανύεις ένα κομμάτι της ιστορίας, κύριος του κρασιού μαζί του. Αισθάνεσαι τα συναισθήματα μια μεγάλης και πλούσιας σε εμπειρίες ζωής. Αξίζει
Ναι «συζήτηση» με τον αντισυμβατικό Μπουτάρη. Ενα ξεκούραστο αφήγημα ενός ανθρώπου που σύστησε το ποιοτικό κρασί στη χώρα. Θα πιω ένα ποτήρι στη μνήμη του.