What do you think?
Rate this book
Οι εκατό μέρες
«Ήταν χαμένη. Χαμένη ανεπανόρθωτα. Ανήκε στον μεγάλο αυτοκράτορα, μα αυτός δεν την ήξερε, δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτήν. Ήταν μικροσκοπική κι ασήμαντη, πιο ασήμαντη από τις ασήμαντες μυγούλες που βούιζαν στην κάμαρα του αυτοκράτορα, αόρατες ή κι ενοχλητικές ίσως γι’ αυτόν. Αόρατη η κι ενοχλητική ίσως : όπως κι αν ήταν, αυτή τον αγαπούσε. Η καρδιά της ήταν θερμή, τρυφερή, νέα. Κάποιες στιγμές, με το βλέμμα προσηλωμένο σε κάποιο από τα πορτραίτα του, ένιωθε κι η ίδια σαν τις μυγούλες που, μικροσκοπικές κι ασήμαντες κι ενοχλητικές, σέρνονταν πάνω στη ζωγραφιά.»
Ο ασύγκριτος Γιόζεφ Ροτ, στο μυθιστόρημα αυτό του 1935, φαντάζεται τις τελευταίες ένδοξες μέρες του Ναπολέοντα, τις εκατό μέρες αφότου κατάφερε να δραπετεύσει από τη νήσο Έλβα ώς την τελειωτική του ήττα στο Βατερλώ. Η αφήγηση αυτού του εντυπωσιακού έργου, που τοποθετείται στο πρώτο εξάμηνο του 1815 κυρίως στο Παρίσι, γίνεται από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες : από τη μία είναι ο ίδιος ο Ναπολέοντας κι από την άλλη η ταπεινή αφοσιωμένη πλύστρα του παλατιού Αντζελίνα Πιέτρι, μια άτυχη κοπέλα που του ’χει δώσει οριστικά και αμετάκλητα την καρδιά της. Ο Ροτ καταφέρνει να εκφράσει με αριστοτεχνικό τρόπο τη βαθιά θλίψη που συνδέει τη μοίρα τους.
Η λυρική κομψότητα και οι υποβλητικές ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες, που αποτελούν την υπογραφή του Ροτ, στις Εκατό μέρες αγγίζουν την τελειότητα.
Αυτό που ιδίως ελκύει τον Ροτ –το αποκαλύπτει σε μια επιστολή– είναι η δυνατότητα να δείξει τον Ναπολέοντα «στη μόνη φάση της ζωής του στην οποία εμφανίζεται η “ανθρώπινη” πλευρά του και συνάμα η δυστυχία του… Θέλησα να παρουσιάσω έναν “μεγάλο ανδρα” σαν έναν “ταπεινό” άνθρωπο». Για να δείξει αυτή την κρυφή πλευρά του Ναπολέοντα, τη στραμμένη προς το σκοτάδι και την αυτοκαταστροφή, ο Ροτ διεισδύει με λεπτότητα και ταυτόχρονα με ωμότητα στην ψυχολογία του.
Αλλά το πιο επιτυχημένο τέχνασμα ήταν το ότι αντιστοίχισε τη μοιραία πορεία του Ναπολέοντα –πολύ δύσκολο να την αφηγηθείς μετά τις τόσες εξιστορήσεις που έχουν γίνει– με εκείνη της άσημης Αντζελίνας Πιέτρι, μιας πλύστρας στο παλάτι, μίας εκ των αναρίθμητων γυναικών που «όπως όλες οι γυναίκες της χώρας (ίσως κι όλες οι γυναίκες όλης της γης) αγαπούσαν τον αυτοκράτορα». Στο τέλος, μολονότι η σκιά της ιστορίας μοιάζει να δυναστεύει τα πάντα, θα φανεί πως οι δύο μοίρες κατά κάποιο τρόπο συγκλίνουν στην απόγνωση και σε μια πεισματική αφοσίωση.
Ο ασύγκριτος Γιόζεφ Ροτ, στο μυθιστόρημα αυτό του 1935, φαντάζεται τις τελευταίες ένδοξες μέρες του Ναπολέοντα, τις εκατό μέρες αφότου κατάφερε να δραπετεύσει από τη νήσο Έλβα ώς την τελειωτική του ήττα στο Βατερλώ. Η αφήγηση αυτού του εντυπωσιακού έργου, που τοποθετείται στο πρώτο εξάμηνο του 1815 κυρίως στο Παρίσι, γίνεται από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες : από τη μία είναι ο ίδιος ο Ναπολέοντας κι από την άλλη η ταπεινή αφοσιωμένη πλύστρα του παλατιού Αντζελίνα Πιέτρι, μια άτυχη κοπέλα που του ’χει δώσει οριστικά και αμετάκλητα την καρδιά της. Ο Ροτ καταφέρνει να εκφράσει με αριστοτεχνικό τρόπο τη βαθιά θλίψη που συνδέει τη μοίρα τους.
Η λυρική κομψότητα και οι υποβλητικές ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες, που αποτελούν την υπογραφή του Ροτ, στις Εκατό μέρες αγγίζουν την τελειότητα.
Αυτό που ιδίως ελκύει τον Ροτ –το αποκαλύπτει σε μια επιστολή– είναι η δυνατότητα να δείξει τον Ναπολέοντα «στη μόνη φάση της ζωής του στην οποία εμφανίζεται η “ανθρώπινη” πλευρά του και συνάμα η δυστυχία του… Θέλησα να παρουσιάσω έναν “μεγάλο ανδρα” σαν έναν “ταπεινό” άνθρωπο». Για να δείξει αυτή την κρυφή πλευρά του Ναπολέοντα, τη στραμμένη προς το σκοτάδι και την αυτοκαταστροφή, ο Ροτ διεισδύει με λεπτότητα και ταυτόχρονα με ωμότητα στην ψυχολογία του.
Αλλά το πιο επιτυχημένο τέχνασμα ήταν το ότι αντιστοίχισε τη μοιραία πορεία του Ναπολέοντα –πολύ δύσκολο να την αφηγηθείς μετά τις τόσες εξιστορήσεις που έχουν γίνει– με εκείνη της άσημης Αντζελίνας Πιέτρι, μιας πλύστρας στο παλάτι, μίας εκ των αναρίθμητων γυναικών που «όπως όλες οι γυναίκες της χώρας (ίσως κι όλες οι γυναίκες όλης της γης) αγαπούσαν τον αυτοκράτορα». Στο τέλος, μολονότι η σκιά της ιστορίας μοιάζει να δυναστεύει τα πάντα, θα φανεί πως οι δύο μοίρες κατά κάποιο τρόπο συγκλίνουν στην απόγνωση και σε μια πεισματική αφοσίωση.
288 pages, Paperback
First published January 1, 1936
18 people are currently reading
731 people want to read
About the author
Joseph Roth
522 books778 followersJoseph Roth, journalist and novelist, was born and grew up in Brody, a small town near Lemberg in East Galicia, part of the easternmost reaches of what was then the Austro-Hungarian empire and is now Ukraine. Roth was born into a Jewish family. He died in Paris after living there in exile.
http://www.josephroth.de/
http://www.josephroth.de/
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 63 reviews
May 24, 2021
Όπως πάντα ο αριστοτέχνης Γιόζεφ Ροτ γράφει με έντονο το παραμυθικό στοιχείο, ένα βιβλίο, ακόμη ένα βιβλίο με μελαγχολία και ομορφιά.
Την εποχή εκείνη, κάπου κοντά στο 1934,
ο Ροτ εργάζονταν, γράφοντας με ασφυκτική θλίψη, θαμμένος κάτω απο βουνά μελαγχολίας, μέσα σε αγωνία και ακατάσχετο πανικό.
Ήταν άρρωστος, αλκοολικός, δυστυχής με όλα, απελπισμένος απο την οικονομική του δυσπραγία και την κατάρρευση του πολιτισμού.
Έτσι, δημιουργεί ένα διαφορετικό έργο ψυχής.
Είναι μόλις σαράντα χρόνων όταν γράφει τις
«εκατό μέρες»
και τον χωρίζουν μονάχα τέσσερα χρόνια απο τον πολύ πρόωρο ερχομό του θεού του και του αυτοκράτορα της δικής του ύπαρξης: του θανάτου.
Στις εκατό μέρες διαδραματίζονται τα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορικής κληρονομιάς ως σκέψεις και πράξεις των μεγάλων και δυνατών του κόσμου που απο πάντα όριζαν την μοίρα μας, γράφοντας το ημερολόγιο του πεπρωμένου της παγκόσμιας αληθινής ιστορίας ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη , σε αγάπη και μίσος, σε ακλόνητη αφοσίωση και άτιμη προδοσία, σε πάνσοφα άτομα και σε τρελούς διανοούμενους, σε δύναμη και δόξα αδυναμίας, σε νίκη πρόωρη και νέα και σε ήττα μεγαλόπρεπη και μαυροφορεμένη σαν μάνα που μοιρολογεί πάνω στον τάφο του παιδιού της, περιμένοντας την ανάσταση νεκρών για να δώσει άλλη μια αναπνοή στην νεκρωμένη απο τον πόνο καρδιά της.
Σε γενικές γραμμές του βιβλίο τούτο αναφέρεται στις εκατό μέρες όπου ένας θεός εξανθρωπίζεται,
πως μεταμορφώνεται ο αυτοκρατορικός ηγεμόνας και στρατάρχης Ναπολέων Βοναπάρτης, -επιστρέφοντας την άνοιξη του 1815 απο τη νήσο Έλβα-
απο σπουδαίος και ατρόμητος άνδρας σε ταπεινό και συναισθηματικά φορτισμένο άνθρωπο.
Ήταν η πρώτη φορά που ο τρανός Ναπολέων έγινε μικρός. Ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται με απίστευτη δεξιοτεχνία πολλές ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες μεταφέροντας και περιγράφοντας διαθέσεις που δεν αφήνουν τα ερωτευμένα με την λογοτεχνία μυαλά να ησυχάσουν.
Ουσιαστικά οι εκατό μέρες
είναι η βιοψυχολογία και οι εναλλαγές στην ψυχολογική ζούγκλα που μπερδεύεται η βία, η δύναμη και η δυστυχία ενός προαναγγελθέντος θανάτου,
που ταλανίζει έναν σπουδαίο και περιβόητο θεό στα αβυσσαλέα σκοτεινά φαράγγια της αυτογνωσίας και της μετουσίωσης του σε έναν απλό στρατιώτη.
Έναν πιστό στρατηγό που λατρεύει και λατρεύεται σε
κάθε πεδίο μάχης, που ανυψώνεται στους ουρανούς μέσω των κραυγών και των επευφημιών του λαού που με την ίδια σημασία και αφοσίωση αποθεώνει και σταυρώνει. Το πλήθος των πατριωτών θεοποιεί και αποκαθηλώνει με φρενιτιώδη ένταση αφοσίωσης και μίσους.
⭐️3.5
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ααπααμούς.
Την εποχή εκείνη, κάπου κοντά στο 1934,
ο Ροτ εργάζονταν, γράφοντας με ασφυκτική θλίψη, θαμμένος κάτω απο βουνά μελαγχολίας, μέσα σε αγωνία και ακατάσχετο πανικό.
Ήταν άρρωστος, αλκοολικός, δυστυχής με όλα, απελπισμένος απο την οικονομική του δυσπραγία και την κατάρρευση του πολιτισμού.
Έτσι, δημιουργεί ένα διαφορετικό έργο ψυχής.
Είναι μόλις σαράντα χρόνων όταν γράφει τις
«εκατό μέρες»
και τον χωρίζουν μονάχα τέσσερα χρόνια απο τον πολύ πρόωρο ερχομό του θεού του και του αυτοκράτορα της δικής του ύπαρξης: του θανάτου.
Στις εκατό μέρες διαδραματίζονται τα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορικής κληρονομιάς ως σκέψεις και πράξεις των μεγάλων και δυνατών του κόσμου που απο πάντα όριζαν την μοίρα μας, γράφοντας το ημερολόγιο του πεπρωμένου της παγκόσμιας αληθινής ιστορίας ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη , σε αγάπη και μίσος, σε ακλόνητη αφοσίωση και άτιμη προδοσία, σε πάνσοφα άτομα και σε τρελούς διανοούμενους, σε δύναμη και δόξα αδυναμίας, σε νίκη πρόωρη και νέα και σε ήττα μεγαλόπρεπη και μαυροφορεμένη σαν μάνα που μοιρολογεί πάνω στον τάφο του παιδιού της, περιμένοντας την ανάσταση νεκρών για να δώσει άλλη μια αναπνοή στην νεκρωμένη απο τον πόνο καρδιά της.
Σε γενικές γραμμές του βιβλίο τούτο αναφέρεται στις εκατό μέρες όπου ένας θεός εξανθρωπίζεται,
πως μεταμορφώνεται ο αυτοκρατορικός ηγεμόνας και στρατάρχης Ναπολέων Βοναπάρτης, -επιστρέφοντας την άνοιξη του 1815 απο τη νήσο Έλβα-
απο σπουδαίος και ατρόμητος άνδρας σε ταπεινό και συναισθηματικά φορτισμένο άνθρωπο.
Ήταν η πρώτη φορά που ο τρανός Ναπολέων έγινε μικρός. Ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται με απίστευτη δεξιοτεχνία πολλές ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες μεταφέροντας και περιγράφοντας διαθέσεις που δεν αφήνουν τα ερωτευμένα με την λογοτεχνία μυαλά να ησυχάσουν.
Ουσιαστικά οι εκατό μέρες
είναι η βιοψυχολογία και οι εναλλαγές στην ψυχολογική ζούγκλα που μπερδεύεται η βία, η δύναμη και η δυστυχία ενός προαναγγελθέντος θανάτου,
που ταλανίζει έναν σπουδαίο και περιβόητο θεό στα αβυσσαλέα σκοτεινά φαράγγια της αυτογνωσίας και της μετουσίωσης του σε έναν απλό στρατιώτη.
Έναν πιστό στρατηγό που λατρεύει και λατρεύεται σε
κάθε πεδίο μάχης, που ανυψώνεται στους ουρανούς μέσω των κραυγών και των επευφημιών του λαού που με την ίδια σημασία και αφοσίωση αποθεώνει και σταυρώνει. Το πλήθος των πατριωτών θεοποιεί και αποκαθηλώνει με φρενιτιώδη ένταση αφοσίωσης και μίσους.
⭐️3.5
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ααπααμούς.
February 17, 2018
Quando, per parlare di Napoleone e ricostruire l'atmosfera che lo circonda, l'autore cerca di essere solenne, finisce per essere ripetitivo proprio come le solenni formule di certe cerimonie. D'altro canto, per parlare dei suoi ultimi cento giorni da imperatore e dunque di una delle fasi più dense e convulse di tutta la Storia, le alternative erano due: o scrivere una decina di tomi da oltre mille pagine l'uno, oppure puntare tutto sulla sintesi e sulla ricostruzione basata solo su atmosfere e sensazioni, tralasciando nomi e date. Roth sceglie ovviamente questa ultima soluzione, e l'atmosfera che ricrea è quella cupa e lugubre che precede e preannuncia la disfatta, attraverso i tramonti nei cieli su Parigi che vanno addensandosi di nubi plumbee. Per tramite della storia umile e semplice della fantesca di corte Angelina Pietri, e dell'epopea del più che emblematico Bonaparte, l'autore e il lettore riflettono sul rapporto che intercorre tra i grandi - coloro che sono ricordati nei libri di storia e nei monumenti - e i piccoli, i personaggi umili e semplici che non sono stati prescelti da nessuna divinità per compiere i propri disegni. Questi ultimi della Storia ci rimettono sempre, e più si asservono e affezionano al potente di turno, più ci rimettono. Si riflette anche sull'umanità, sull'aspetto umano e per così dire "mortale" di quei grandi personaggi che, consapevoli di aver compiuto grandi imprese, si sentono già di per sé immortali, e invece quando devono scontrarsi con il proprio essere terrestri mortali, finiscono per sentirsi anche un po' umiliati di fronte a sé stessi.
La storia di Angelina diventa così una fiaba triste e malinconica, la sua vita ripetitiva raccontata con poche formule ripetitive, sotto questi cieli che al crepuscolo vanno addensandosi di ombre e nubi, mi ha fatto pensare alla poesia di Garcia Lorca con la ragazza che coglie le olive.
E' giusto seguire il proprio istinto anche quando questo spinge ad aspirare a qualcosa, o ad anelare un qualcuno immensamente più grande di sé. Angelina osserva tra sé che a questo punto grande e piccolo sono la stessa cosa, non v'è differenza. Ma se questo "immensamente più grande" finisce per essere l'impossibile, come si fa a non vedere che una intera vita finisce sprecata? Quando è sprecata una vita e quando invece è ben vissuta anche se non ha raggiunto l'obiettivo? Alla fine della lettura, mi restano riflessioni lugubri come quelle nubi. Ma il libro è molto bello e molto ben scritto, mi ha rinfrescato i bei ricordi che avevo de "La milleduesima notte".
La storia di Angelina diventa così una fiaba triste e malinconica, la sua vita ripetitiva raccontata con poche formule ripetitive, sotto questi cieli che al crepuscolo vanno addensandosi di ombre e nubi, mi ha fatto pensare alla poesia di Garcia Lorca con la ragazza che coglie le olive.
E' giusto seguire il proprio istinto anche quando questo spinge ad aspirare a qualcosa, o ad anelare un qualcuno immensamente più grande di sé. Angelina osserva tra sé che a questo punto grande e piccolo sono la stessa cosa, non v'è differenza. Ma se questo "immensamente più grande" finisce per essere l'impossibile, come si fa a non vedere che una intera vita finisce sprecata? Quando è sprecata una vita e quando invece è ben vissuta anche se non ha raggiunto l'obiettivo? Alla fine della lettura, mi restano riflessioni lugubri come quelle nubi. Ma il libro è molto bello e molto ben scritto, mi ha rinfrescato i bei ricordi che avevo de "La milleduesima notte".
February 4, 2021
Οι εκατό μέρες, Γιόζεφ Ροτ
Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Στο μυθιστόρημα αυτό ο Ροτ παρουσιάζει με ποιητικό λόγο, την ανθρώπινη πλευρά του Ναπολέοντα μέσα από δύο αφηγήσεις.
Ο εξόριστος στο νησί Έλβα, αυτοκράτορας, επιστρέφει στο Παρίσι. Με την αφήγηση του Ναπολέοντα περιγράφονται όσα συμβαίνουν τις εκατό μέρες, από την επιστροφή του μέχρι το Βατερλώ, οι σκέψεις και τα συναισθήματα του. Ο Ναπολέων γιός, αδελφός, σύζυγος, πατέρας, στρατιωτικός, αυτοκράτορας.
Η Αντζελίνα Πιέτρι, μια πλύστρα στο παλάτι, αφηγείται την πορεία της στη ζωή που είναι συνυφασμένη με τις ιστορικές εξελίξεις, με τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφοσιωμένη και πιστή στο όραμα του.
Η Αντζελίνα είναι το έθνος της Γαλλίας και μέσω αυτής μαθαίνουμε όλη την πορεία του Ναπολέοντα, την επιρροή που ο ίδιος είχε ως προσωπικότητα, το αντίκτυπο και τις συνέπειες των αποφάσεων του. Βλέπουμε πως ένας ηγέτης καθορίζει τις ιστορικές εξελίξεις και τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων καθώς και τις διακυμάνσεις στην αφοσίωση και την πίστη του λαού στον ηγέτη του.
Δύο αφηγήσεις, δύο άνθρωποι με κοινή καταγωγή, με διαφορετική πορεία στη ζωή. Αυτός Αυτοκράτορας, αυτή μια ταπεινή πλύστρα.
Δύο ζωές παράλληλες, μια κοινή πορεία ως έθνος.
Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Στο μυθιστόρημα αυτό ο Ροτ παρουσιάζει με ποιητικό λόγο, την ανθρώπινη πλευρά του Ναπολέοντα μέσα από δύο αφηγήσεις.
Ο εξόριστος στο νησί Έλβα, αυτοκράτορας, επιστρέφει στο Παρίσι. Με την αφήγηση του Ναπολέοντα περιγράφονται όσα συμβαίνουν τις εκατό μέρες, από την επιστροφή του μέχρι το Βατερλώ, οι σκέψεις και τα συναισθήματα του. Ο Ναπολέων γιός, αδελφός, σύζυγος, πατέρας, στρατιωτικός, αυτοκράτορας.
Η Αντζελίνα Πιέτρι, μια πλύστρα στο παλάτι, αφηγείται την πορεία της στη ζωή που είναι συνυφασμένη με τις ιστορικές εξελίξεις, με τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφοσιωμένη και πιστή στο όραμα του.
Η Αντζελίνα είναι το έθνος της Γαλλίας και μέσω αυτής μαθαίνουμε όλη την πορεία του Ναπολέοντα, την επιρροή που ο ίδιος είχε ως προσωπικότητα, το αντίκτυπο και τις συνέπειες των αποφάσεων του. Βλέπουμε πως ένας ηγέτης καθορίζει τις ιστορικές εξελίξεις και τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων καθώς και τις διακυμάνσεις στην αφοσίωση και την πίστη του λαού στον ηγέτη του.
Δύο αφηγήσεις, δύο άνθρωποι με κοινή καταγωγή, με διαφορετική πορεία στη ζωή. Αυτός Αυτοκράτορας, αυτή μια ταπεινή πλύστρα.
Δύο ζωές παράλληλες, μια κοινή πορεία ως έθνος.
September 30, 2022
το απόλαυσα από την πρώτη σελίδα ως το τέλος. Η ζωή του Ναπολέοντα μετά την επιστροφή του από το νησί Ελβα ως το τέλος με την ήττα του στο Βατερλώ. Οι εκατό μέρες μέχρι που έφυγε απο την Γαλλλία για πάντα. Διαβάζουμε για την ζωή του καθώς και την ζωή της Αντζελίνας που ήταν και εκείνη από την Κορσική.
Ενα βιβλίο του Joseph Roth με ιστορικές αναφορές. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Ενα βιβλίο του Joseph Roth με ιστορικές αναφορές. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
November 14, 2021
Rezi-Baustelle (ohne Zitate)
Historische Romane waren die einzige Form, in der ins Exil gedrängte Autoren ohne Rotfront-Umfeld in den Jahren nach 1933 ihre Kritik am Dritten Reich und seinen Machthabern unters Volk bringen konnten. Auch Joseph Roth hat sich ein einziges mal dieser Erfolgsformel bedient und überwiegend negative Reaktionen geerntet. Für das Unverständnis gibt es mehrere Gründe: Den zeitgenössischen Erwartungshorizont, die Weiterentwicklung des Autors im Vergleich mit Hiob/Radetzkymarsch, bzw. das Kokettieren mit den dort angewandten Stilmitteln und deren Steigerung.
Für auf Fakten fixierte Fachhistoriker ist der Roman tatsächlich eine harte Prüfung, denn Roths Stimmungsmalerei hält sich nicht immer getreu an Fakten, bei denen sich sogar Napoleon-Exegeten aus feindlichen Lagern einig sind, die sich sogar über die Länge des Gliedes ihres Analysegegenstands an den Kragen gehen könnten.
Ein Beispiel, in dem die Phantasie mit dem Autor durchgeht und dabei stärkere Bilder produziert: Bei Roth haben die fanatischen Anhänger nach der Flucht Ludwigs frische Tapeten der Bourbonen von den Wänden gekratzt, um Napoelons Wappentiere (Die Bienen) wieder freizulegen. Tatsächlich war der Kaiser bei seiner Rückkehr selbst überrascht, dass sich Ludwig XVIII. wie der Mieter eines möblierten Appartements verhalten hatte. Nichts war verändert, es schien, als wäre Napoleon nie weg gewesen.
Die Möglichkeit über die Innenansicht eines historischen Populisten in Frankreich und seinen Wechselbeziehungen zum Volk Kritik am aktuellen Massenphänomen in Deutschland zu üben, hat sich Roth unter den besonderen Vorzeichen der Exil-Schriftstellerei zunutze gemacht. Auch um Heilserwartungen beim Volk und deren Grundlagen unterhaltsam unter die Lupe zu nehmen. Der Kaiser wird als Mann des Volkes aus zwei Gründen verehrt: Für seinen Aufstieg aus ihren Reihen, weil er einer von ihnen ist und ebenso für seine Gewalt und Taten, zu denen keiner aus dem Volk fähig ist.
Bereits bekannte Stilmittel in höchster Potenz
Das erste Kapitel schlägt in Sachen Atmosphäre wie Psychologie alles, was ich von Roth kenne. In der Montage des fliehenden Königs, der immer schon einsam war und Napoleons, mit dem er nur diese Eigenschaft teilt.
Historische Romane waren die einzige Form, in der ins Exil gedrängte Autoren ohne Rotfront-Umfeld in den Jahren nach 1933 ihre Kritik am Dritten Reich und seinen Machthabern unters Volk bringen konnten. Auch Joseph Roth hat sich ein einziges mal dieser Erfolgsformel bedient und überwiegend negative Reaktionen geerntet. Für das Unverständnis gibt es mehrere Gründe: Den zeitgenössischen Erwartungshorizont, die Weiterentwicklung des Autors im Vergleich mit Hiob/Radetzkymarsch, bzw. das Kokettieren mit den dort angewandten Stilmitteln und deren Steigerung.
Für auf Fakten fixierte Fachhistoriker ist der Roman tatsächlich eine harte Prüfung, denn Roths Stimmungsmalerei hält sich nicht immer getreu an Fakten, bei denen sich sogar Napoleon-Exegeten aus feindlichen Lagern einig sind, die sich sogar über die Länge des Gliedes ihres Analysegegenstands an den Kragen gehen könnten.
Ein Beispiel, in dem die Phantasie mit dem Autor durchgeht und dabei stärkere Bilder produziert: Bei Roth haben die fanatischen Anhänger nach der Flucht Ludwigs frische Tapeten der Bourbonen von den Wänden gekratzt, um Napoelons Wappentiere (Die Bienen) wieder freizulegen. Tatsächlich war der Kaiser bei seiner Rückkehr selbst überrascht, dass sich Ludwig XVIII. wie der Mieter eines möblierten Appartements verhalten hatte. Nichts war verändert, es schien, als wäre Napoleon nie weg gewesen.
Die Möglichkeit über die Innenansicht eines historischen Populisten in Frankreich und seinen Wechselbeziehungen zum Volk Kritik am aktuellen Massenphänomen in Deutschland zu üben, hat sich Roth unter den besonderen Vorzeichen der Exil-Schriftstellerei zunutze gemacht. Auch um Heilserwartungen beim Volk und deren Grundlagen unterhaltsam unter die Lupe zu nehmen. Der Kaiser wird als Mann des Volkes aus zwei Gründen verehrt: Für seinen Aufstieg aus ihren Reihen, weil er einer von ihnen ist und ebenso für seine Gewalt und Taten, zu denen keiner aus dem Volk fähig ist.
Bereits bekannte Stilmittel in höchster Potenz
Das erste Kapitel schlägt in Sachen Atmosphäre wie Psychologie alles, was ich von Roth kenne. In der Montage des fliehenden Königs, der immer schon einsam war und Napoleons, mit dem er nur diese Eigenschaft teilt.
October 28, 2017
L’uomo comprende. L’imperatore abdica.
20 marzo – 8 luglio 1815. Cento giorni. La fuga dall'Elba per riconquistare il trono, la disfatta di Waterloo, l’esilio a Sant'Elena. Cento giorni. Tanto durò. “Viva l’imperatore!” è il grido del popolo. Ha promesso libertà e dignità a tutti. Ma chi è entrato al suo servizio ha messo la propria libertà, la propria dignità e la propria vita nelle sue mani. Lui “il padre della viola” come lo hanno chiamato per la sua predilezione verso quel fiore umile e valoroso non stima il suo popolo ma ne ambisce il favore. Allo stesso modo non apprezza l’amore ma vuole possedere le donne. Non crede nella fedeltà e nell’amicizia, ma ne è continuamente alla ricerca. Disprezza il mondo, e lo vuole conquistare. Si fida degli uomini solo dopo che son morti per lui. La morte, ecco il prezzo da pagare per la fiducia dell’imperatore. “Viva l’imperatore!”. Anche Angelina Pietri c’è in quei cento giorni. Lei non è imperatrice. Non è nobile. Angelina è una servetta, una delle tante entrate a corte. È innamorata del suo imperatore come tutte le donne di Francia. Ha persino rubato un fazzoletto che gli appartiene. Di notte, quando le compagne di stanza dormono, lo posa sul cuscino e vi immerge il viso. Suo figlio perderà la vita in battaglia. Piccolo e gracile tamburino. Napoleone si ricorderà di lui e di sua madre. Un momento di umano sentimento, di compassione verso due creature quasi sconosciute. Poi il comando secco. L’ordine di seppellirlo. In fretta. Sguaina la spada, l’abbassa sul povero sepolcro. “Per tutti, per tutti!”, mormora. Angelina ora sa. Le sue parole: «Era mio figlio. Ha amato l'imperatore. Come io lo amo...». Lo piange con occhi aridi e cuore pesante. Quasi lo invidia. Suo figlio è morto, a seppellirlo sono state le mani dell’imperatore. “Viva l’imperatore!”. L’imperatore è grande, l’uomo è piccolo. L’imperatore è forte. L’uomo, debole. L’imperatore è ardito. L’uomo, timoroso. L’imperatore è determinato. L’uomo, pieno di dubbi. Ed è l’uomo, non l’imperatore a comprendere che non si può riporre la propria fede nella violenza, nel potere e nel successo. “Viva l’imperatore!”. L’uomo comprende. L’imperatore abdica. La donna ama. “Viva l’imperatore!”. Nulla conta più.
Ho provato una pena infinita per Angelina e per quel popolo che hanno riposto le proprie vite nelle mani di un solo uomo.
20 marzo – 8 luglio 1815. Cento giorni. La fuga dall'Elba per riconquistare il trono, la disfatta di Waterloo, l’esilio a Sant'Elena. Cento giorni. Tanto durò. “Viva l’imperatore!” è il grido del popolo. Ha promesso libertà e dignità a tutti. Ma chi è entrato al suo servizio ha messo la propria libertà, la propria dignità e la propria vita nelle sue mani. Lui “il padre della viola” come lo hanno chiamato per la sua predilezione verso quel fiore umile e valoroso non stima il suo popolo ma ne ambisce il favore. Allo stesso modo non apprezza l’amore ma vuole possedere le donne. Non crede nella fedeltà e nell’amicizia, ma ne è continuamente alla ricerca. Disprezza il mondo, e lo vuole conquistare. Si fida degli uomini solo dopo che son morti per lui. La morte, ecco il prezzo da pagare per la fiducia dell’imperatore. “Viva l’imperatore!”. Anche Angelina Pietri c’è in quei cento giorni. Lei non è imperatrice. Non è nobile. Angelina è una servetta, una delle tante entrate a corte. È innamorata del suo imperatore come tutte le donne di Francia. Ha persino rubato un fazzoletto che gli appartiene. Di notte, quando le compagne di stanza dormono, lo posa sul cuscino e vi immerge il viso. Suo figlio perderà la vita in battaglia. Piccolo e gracile tamburino. Napoleone si ricorderà di lui e di sua madre. Un momento di umano sentimento, di compassione verso due creature quasi sconosciute. Poi il comando secco. L’ordine di seppellirlo. In fretta. Sguaina la spada, l’abbassa sul povero sepolcro. “Per tutti, per tutti!”, mormora. Angelina ora sa. Le sue parole: «Era mio figlio. Ha amato l'imperatore. Come io lo amo...». Lo piange con occhi aridi e cuore pesante. Quasi lo invidia. Suo figlio è morto, a seppellirlo sono state le mani dell’imperatore. “Viva l’imperatore!”. L’imperatore è grande, l’uomo è piccolo. L’imperatore è forte. L’uomo, debole. L’imperatore è ardito. L’uomo, timoroso. L’imperatore è determinato. L’uomo, pieno di dubbi. Ed è l’uomo, non l’imperatore a comprendere che non si può riporre la propria fede nella violenza, nel potere e nel successo. “Viva l’imperatore!”. L’uomo comprende. L’imperatore abdica. La donna ama. “Viva l’imperatore!”. Nulla conta più.
Ho provato una pena infinita per Angelina e per quel popolo che hanno riposto le proprie vite nelle mani di un solo uomo.
August 28, 2017
The Hundred Days was originally published in 1935 as Die Hundert Tage and the title refers to the famous period when Napoleon Bonaparte returned to Paris from his exile on the Mediterranean island of Elba to once again rule as Emperor of France. He arrived in Paris on 20th March 1815, whilst the Congress of Vienna was in full swing, and reigned as Emperor until he surrendered a little while after his defeat at the Battle of Waterloo.
The novel is split into four parts: the first and third parts are close-ups of Napoleon when he's arriving in Paris in March and following his defeat at Waterloo respectively. The second and fourth parts concern the life of a laundress who is employed within the Emperor's household and who idolises him.
At first this seems like a strange structure for a short novel about this period and I was a little dubious of whether it was going to work but by the end of the novel I was convinced - it's just that it wasn't quite what I was expecting.
Book One opens in Paris - the King has fled and the Emperor has arrived to a rapturous reception. Roth explains why the populace loved him:
Book Two is titled 'The Life of Angelina Pietri' and so we learn how Angelina moved to Paris, how she got a position as a servant in the Imperial household through her aunt, Véronique Casimir. As she cleans, the Emperor is often present, though always in another room. There's one curious passage where Angelina is asked to a room, given a drink and asked to wait. She waits, drinks some wine, inspects some paintings, waits and then falls asleep. She's woken in the morning when the Emperor enters the room brusquely and she is dismissed. The reason for her being there is not explained though we can probably guess. Anyway it's a mix up as the Emperor calls his servant an 'idiot'.
In Book Two we also learn about Angelina's relationship with the Sergeant-Major Sosthène Levadour. Angelina discovers that she is pregnant but wants nothing to do with the father, she certainly doesn't want to marry him. Angelina doesn't love Levadour, she loves the Emperor.
I've probably revealed more of the plot than I'd originally intended so I'll just say that we're also introduced to one of the more loveable characters in the novel, Jan Wokurka. Books One and Two cover about two thirds of the novel. In Book Three we see the events following Waterloo from Napoleon's perspective. There's a wonderful scene in this section that takes place on the battlefield but I won't reveal any more. Napoleon appears weaker, less sure of himself, and often just wants to give up - he's truly defeated. With the final book we're back with Angelina and we follow her fate during Napoleon's defeat at Waterloo. Be warned there's an unexpected ending.
This was read as part of German Literature Month IV.
The novel is split into four parts: the first and third parts are close-ups of Napoleon when he's arriving in Paris in March and following his defeat at Waterloo respectively. The second and fourth parts concern the life of a laundress who is employed within the Emperor's household and who idolises him.
At first this seems like a strange structure for a short novel about this period and I was a little dubious of whether it was going to work but by the end of the novel I was convinced - it's just that it wasn't quite what I was expecting.
Book One opens in Paris - the King has fled and the Emperor has arrived to a rapturous reception. Roth explains why the populace loved him:
They loved him because he seemed to be one of them - and because he was none the less greater than them. He was an encouraging example to them.Roth also gives us a quick summary of Napoleon's character:
He promised the people liberty and dignity - but whoever entered into his service surrendered their freedom and gave themselves completely to him. He held the people and the nations in low regard, yet none the less he courted their favour. He despised those who were born kings but desired their friendship and recognition. He believed in God yet did not fear Him. He was familiar with death but did not want to die. He placed little value upon life yet wished to enjoy it. He had no use for love but wanted to have women. He did not believe in loyalty and friendship yet searched tirelessly for friends. He scorned the world but wanted to conquer it anyway.Back in his imperial palace Napoleon sets about forming a new cabinet, he sees his family, especially his mother, sees a fortune teller, he inspects his army and prepares for war against the expected Allied attack.
He envied his enemy, the lethargic old King who had fled with his arrival. The King had ruled in God's name and through the strength of his ancestors alone had kept the peace. He, however, the Emperor, had to make war. He was only the general of his soldiers.We get to see the Emperor, quite often, when he is alone and so one time, whilst walking in a park he hears someone nearby and becomes fearful of an assassination. But it is only a laundress, who can barely answer his questions; we do discover that her name is Angelina Pietri and that she is originally from Corsica, as is the Emperor, and he takes a note of her name. In the following days he studies maps, reviews his troops and prepares for war. When he's reviewing his troops he notices a drummer boy, calls him over and discovers that the boy is called Pascal Pietri. He remembers Angelina's surname and confirms that she is Pascal's mother. Pascal corrects Napoleon when he assumes that Pascal's father has the surname Pietri, instead it is Levadour. We see the human side of Napoleon here.
He remembered Angelina Pietri, the little housemaid whom he had seen in the darkness of the park. The memory cheered him, and the name Angelina, her little son who beat the drum in his army, and the brave freshness with which the boy had corrected him about his father's name nearly moved him. Yes, these were his people, these were his soldiers!Book One ends with Napoleon going off to battle.
Book Two is titled 'The Life of Angelina Pietri' and so we learn how Angelina moved to Paris, how she got a position as a servant in the Imperial household through her aunt, Véronique Casimir. As she cleans, the Emperor is often present, though always in another room. There's one curious passage where Angelina is asked to a room, given a drink and asked to wait. She waits, drinks some wine, inspects some paintings, waits and then falls asleep. She's woken in the morning when the Emperor enters the room brusquely and she is dismissed. The reason for her being there is not explained though we can probably guess. Anyway it's a mix up as the Emperor calls his servant an 'idiot'.
In Book Two we also learn about Angelina's relationship with the Sergeant-Major Sosthène Levadour. Angelina discovers that she is pregnant but wants nothing to do with the father, she certainly doesn't want to marry him. Angelina doesn't love Levadour, she loves the Emperor.
All across the land and the world, women loved the Emperor. But to Angelina it seemed that to love the Emperor was a special and mysterious art; she felt betrothed to him, the most exalted lord of all time.Her son is, of course, Pascal. From this point on the tale of Angelina becomes more interesting, at least it did for me, as Book Two covers the period up to Napoleon's abdication and the reinstatement of the monarchy under Louis XVIII.
I've probably revealed more of the plot than I'd originally intended so I'll just say that we're also introduced to one of the more loveable characters in the novel, Jan Wokurka. Books One and Two cover about two thirds of the novel. In Book Three we see the events following Waterloo from Napoleon's perspective. There's a wonderful scene in this section that takes place on the battlefield but I won't reveal any more. Napoleon appears weaker, less sure of himself, and often just wants to give up - he's truly defeated. With the final book we're back with Angelina and we follow her fate during Napoleon's defeat at Waterloo. Be warned there's an unexpected ending.
This was read as part of German Literature Month IV.
January 3, 2016
Joseph Roth es un escritor maravilloso, sobrio, sutil, increíble. Uno de mis favoritos.
Pero este libro en definitiva es el que menos me ha gustado, por no decir que no me gustó.
Es Roth y eso siempre es valioso, porque es siempre una maravilla. Lo amo pues. Pero la grandilocuencia que muestra en este es rara.
Hablar del emperador Napoloen y sus últimos días. Ese no es el problema, el problema es lo acartonado que está el personaje, todo en el es emperador para acá y para allá, y lo ve todo el tiempo desde afuera, supongo que al tratarse de un personaje histórico debe ser difícil e intimidante, yo tampoco es que soy muy conocedora de Napoleón y sus batallas, pero para mí aquí salió perdiendo el personaje, pues se lo comió el personaje real, o por lo menos en la manera como es descrito por Roth.
No lo recomiendo como una primera lectura de Roth, tiene tantos libros lindos que para mí este hay que dejarlo para cuando ya te los acabaste todos.
Pero este libro en definitiva es el que menos me ha gustado, por no decir que no me gustó.
Es Roth y eso siempre es valioso, porque es siempre una maravilla. Lo amo pues. Pero la grandilocuencia que muestra en este es rara.
Hablar del emperador Napoloen y sus últimos días. Ese no es el problema, el problema es lo acartonado que está el personaje, todo en el es emperador para acá y para allá, y lo ve todo el tiempo desde afuera, supongo que al tratarse de un personaje histórico debe ser difícil e intimidante, yo tampoco es que soy muy conocedora de Napoleón y sus batallas, pero para mí aquí salió perdiendo el personaje, pues se lo comió el personaje real, o por lo menos en la manera como es descrito por Roth.
No lo recomiendo como una primera lectura de Roth, tiene tantos libros lindos que para mí este hay que dejarlo para cuando ya te los acabaste todos.
May 11, 2021
Indicazioni editoriali
Con la stessa immediatezza, nella stessa maniera diretta in cui ci ha narrato le vicende di oscuri ebrei dell’Europa orientale o di funzionari absburgici, Roth racconta in questo libro (apparso per la prima volta nel 1935) una storia di Napoleone – e precisamente la fase più drammatica del suo epos, quella che va dalla fuga dall’Elba sino alla disfatta di Waterloo e all’imbarco per Sant’Elena. Sono «cento giorni» che fecero sognare al mondo, per un’ultima volta, prospettive nuove. Ma a Roth, come sempre, lo sfondo storico non interessa se non in quanto occasione per giungere a qualcos’altro. Ciò che lo attira innanzitutto – lo rivela in una lettera – è la possibilità di mostrare Napoleone «nella sola fase della sua vita in cui è “uomo” e infelice ... Vorrei fare di un “grande” un “umile”». Per raffigurare questo lato segreto di Napoleone, rivolto alla tenebra e all’autodistruzione, Roth è penetrato con delicatezza, e insieme con crudeltà, nella sua psicologia. Ma l’artificio più felice è stato di contrappuntare il suo destino – il più arduo da raccontare, perché troppo raccontato – con quello dell’oscura Angelina Pietri, una delle innumerevoli donne che «in tutto il Paese e nel mondo intero erano innamorate dell’imperatore». Alla fine, mentre l’ombra della storia si staglia opprimente su tutto, i due destini sembreranno in qualche modo convergere, nella desolazione e in una caparbia fedeltà.
----------
Bello e intenso, è J. Roth.
Con la stessa immediatezza, nella stessa maniera diretta in cui ci ha narrato le vicende di oscuri ebrei dell’Europa orientale o di funzionari absburgici, Roth racconta in questo libro (apparso per la prima volta nel 1935) una storia di Napoleone – e precisamente la fase più drammatica del suo epos, quella che va dalla fuga dall’Elba sino alla disfatta di Waterloo e all’imbarco per Sant’Elena. Sono «cento giorni» che fecero sognare al mondo, per un’ultima volta, prospettive nuove. Ma a Roth, come sempre, lo sfondo storico non interessa se non in quanto occasione per giungere a qualcos’altro. Ciò che lo attira innanzitutto – lo rivela in una lettera – è la possibilità di mostrare Napoleone «nella sola fase della sua vita in cui è “uomo” e infelice ... Vorrei fare di un “grande” un “umile”». Per raffigurare questo lato segreto di Napoleone, rivolto alla tenebra e all’autodistruzione, Roth è penetrato con delicatezza, e insieme con crudeltà, nella sua psicologia. Ma l’artificio più felice è stato di contrappuntare il suo destino – il più arduo da raccontare, perché troppo raccontato – con quello dell’oscura Angelina Pietri, una delle innumerevoli donne che «in tutto il Paese e nel mondo intero erano innamorate dell’imperatore». Alla fine, mentre l’ombra della storia si staglia opprimente su tutto, i due destini sembreranno in qualche modo convergere, nella desolazione e in una caparbia fedeltà.
----------
Bello e intenso, è J. Roth.
February 25, 2021
Διαφορετικός Ροτ εδώ λόγω θέματος. Η γνωστή γραφή που αγαπάμε, το θέμα παρουσιάζει ενδιαφέρον όσον αφορά τον Ναπολέοντα αλλά νομίζω δεν του πηγαίνει και τόσο ώστε να ξεδιπλώσει τη συγγραφική του ικανότητα.
July 19, 2018
"Due sole beatitudini esistevano, il grembo della madre e il letto dell'amante - e forse anche una terza, ancora ignota, ma da conoscere prima o poi: l'abbraccio della Morte, la vecchia buona sorella." (p. 194)
September 16, 2017
Ooit wil ik alles gelezen hebben van mijn held Joseph Roth, en daarom dook ik ook in "De honderd dagen", zijn historische roman over de laatste honderd dagen van Napoleon als keizer: de periode dus na zijn glorieuze terugtocht na de eerste ballingschap tot en met de nederlaag van Waterloo. Een voor Roth nogal curieus boek, want hij schreef nooit historische romans en al helemaal geen boeken over de groten der aarde. Opmerkelijk bovendien dat hij dit boek in 1936 schreef, in een periode dat de nazi's wel heel dominant werden: juist toen schreef de politiek zo gevoelige Roth dus een boek over een onderwerp dat bijna escapistisch oogt. Een volgens velen onevenwichtig boek ook, en totaal mislukt bovendien.
Maar zelf vermaakte ik weer prima met deze Roth. Wel vond ik het inderdaad een van zijn mindere romans: sommige passages zijn te sentimenteel of te langdradig, sommige plotwendingen al te toevallig of te geforceerd, sommige pointes al te clichématig. Maar ja, die stijl, mensen, die stijl..... Alleen Roth kan achteloos zinnen produceren als "In de tuin van het paleis hieven de lijsters een oorverdovend gejubel aan en uit het park - uit de lucht zelf- kregen ze antwoord van bedwelmende geuren, de stemmen van de acacia's, seringen en vlieren". Schijnbaar moeiteloos tovert Roth ons een luisterrijke wereld voor van geur en klank, schijnbaar even moeiteloos tovert hij even later de breekbaarheid van die wereld voor door dan te spreken van "een glimlach van glas" die opgeroepen wordt "in het glazige oog van de soldaat". En Roth is nog veel beter in vorm als hij de weemoedige emoties van zijn personages evoceert. Die van Angelina Pietri met name, de kleine onaanzienlijke dame die hopeloos idolaat is van Napoleon, en aan die vergeefse en hulpeloze idolatrie ook helemaal ten gronde gaat. Maar ook die van Napoleon zelf, die in zijn treurige momenten even klein en onaanzienlijk is als Angelina Pietri, vooral nadat hij zijn Waterloo beleefd heeft. Ruim voor dit Waterloo, iets na zijn glorieuze terugkeer uit zijn eerste ballingschap, voelt hij al "de onverbiddelijke woeste leegte van lichamelijke eenzaamheid" en "de eenzaamheid van de fysiek verlatenen". En snel na zijn Waterloo dringt tot hem door dat iedereen, ook hijzelf, in wezen even naakt en berooid is als Job.
Het boek bestaat uit vier hoofdstukken. In hoofdstuk 1 en 3 volg je de innerlijke reis van Napoleon, in 2 en 4 die van Angelina Pietri. Deze verhaallijnen vormen samen geen overtuigende eenheid, naar mijn smaak. Maar ik vond het wel mooi hoe beide verhaallijnen samen uitgroeien tot een litanie op de weerloosheid van de altijd kleine mens. En dat Napoleon een minstens zo kleine mens blijkt te zijn als Angelina Pietri, en net zo'n groot slachtoffer van de zinsbegoocheling en maskerade van zijn zogenaamde almachtige grootsheid. Wel vraag ik mij af waarom hij nou net in de tijd dat Hitlers wapengekletter zo hinderlijk dominant werd een boek over Napoleon schreef. Voorzag hij dat de kleine luiden zouden worden weggevaagd in bloed en desillusie, net als in de tijd van Napoleon? Wou hij, door Napoleon zo van binnenuit als berooide en van alle illusies beloofde kleine man te schetsen, commentaar geven op de holheid van Hitlers zogenaamde almacht? Was dit historisch verhaal, waarin iedereen een kleine man is die van eenzaamheid en mislukking is doordesemd, inclusief Napoleon, ook bedoeld als een les voor Roths tijdgenoten die misschien te veel geloofden in macht en grootsheid? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat dit boek, ondanks allerlei tekortkomingen, mij vooral door zijn fraaie stijl behoorlijk heeft geroerd.
Maar zelf vermaakte ik weer prima met deze Roth. Wel vond ik het inderdaad een van zijn mindere romans: sommige passages zijn te sentimenteel of te langdradig, sommige plotwendingen al te toevallig of te geforceerd, sommige pointes al te clichématig. Maar ja, die stijl, mensen, die stijl..... Alleen Roth kan achteloos zinnen produceren als "In de tuin van het paleis hieven de lijsters een oorverdovend gejubel aan en uit het park - uit de lucht zelf- kregen ze antwoord van bedwelmende geuren, de stemmen van de acacia's, seringen en vlieren". Schijnbaar moeiteloos tovert Roth ons een luisterrijke wereld voor van geur en klank, schijnbaar even moeiteloos tovert hij even later de breekbaarheid van die wereld voor door dan te spreken van "een glimlach van glas" die opgeroepen wordt "in het glazige oog van de soldaat". En Roth is nog veel beter in vorm als hij de weemoedige emoties van zijn personages evoceert. Die van Angelina Pietri met name, de kleine onaanzienlijke dame die hopeloos idolaat is van Napoleon, en aan die vergeefse en hulpeloze idolatrie ook helemaal ten gronde gaat. Maar ook die van Napoleon zelf, die in zijn treurige momenten even klein en onaanzienlijk is als Angelina Pietri, vooral nadat hij zijn Waterloo beleefd heeft. Ruim voor dit Waterloo, iets na zijn glorieuze terugkeer uit zijn eerste ballingschap, voelt hij al "de onverbiddelijke woeste leegte van lichamelijke eenzaamheid" en "de eenzaamheid van de fysiek verlatenen". En snel na zijn Waterloo dringt tot hem door dat iedereen, ook hijzelf, in wezen even naakt en berooid is als Job.
Het boek bestaat uit vier hoofdstukken. In hoofdstuk 1 en 3 volg je de innerlijke reis van Napoleon, in 2 en 4 die van Angelina Pietri. Deze verhaallijnen vormen samen geen overtuigende eenheid, naar mijn smaak. Maar ik vond het wel mooi hoe beide verhaallijnen samen uitgroeien tot een litanie op de weerloosheid van de altijd kleine mens. En dat Napoleon een minstens zo kleine mens blijkt te zijn als Angelina Pietri, en net zo'n groot slachtoffer van de zinsbegoocheling en maskerade van zijn zogenaamde almachtige grootsheid. Wel vraag ik mij af waarom hij nou net in de tijd dat Hitlers wapengekletter zo hinderlijk dominant werd een boek over Napoleon schreef. Voorzag hij dat de kleine luiden zouden worden weggevaagd in bloed en desillusie, net als in de tijd van Napoleon? Wou hij, door Napoleon zo van binnenuit als berooide en van alle illusies beloofde kleine man te schetsen, commentaar geven op de holheid van Hitlers zogenaamde almacht? Was dit historisch verhaal, waarin iedereen een kleine man is die van eenzaamheid en mislukking is doordesemd, inclusief Napoleon, ook bedoeld als een les voor Roths tijdgenoten die misschien te veel geloofden in macht en grootsheid? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat dit boek, ondanks allerlei tekortkomingen, mij vooral door zijn fraaie stijl behoorlijk heeft geroerd.
August 28, 2022
"Δεν είναι ίσως ο αληθινός Ναπολέοντας. Αλλά είναι ασφαλώς ένα σπουδαίο πλάσμα που βγαίνει μέσα από τις σελίδες" θα γράψει ο Jake Kerridge, The Telegraph
Ένα σπουδαίο βιβλιο από τον πολύ σημαντικό Joseph Roth που με λυρική μαεστρία μας περιγράφει τις τελευταίες 100 μέρες του Ναπολέοντα από τη στιγμή που έφυγε από τη νήσο Έλβα μέχρι το "Βατερλώ" του.
Ένα σπουδαίο βιβλιο από τον πολύ σημαντικό Joseph Roth που με λυρική μαεστρία μας περιγράφει τις τελευταίες 100 μέρες του Ναπολέοντα από τη στιγμή που έφυγε από τη νήσο Έλβα μέχρι το "Βατερλώ" του.
March 9, 2015
No cabe duda que Joseph Roth fue uno de los más grandes escritores de habla alemana del siglo XX y uno de tantos intelectuales que tuvieron que salir de Alemania debido al ascenso del Nazismo. Vigoroso narrador de talentos excelsos y prosa elocuente y a la vez sencilla y concisa, Roth utiliza una técnica narrativa tradicional sin mayores pretensiones que la de comunicar lo que él veía en el mundo desde su particular perspectiva.
La narración que ahora nos trae Joseph Roth se aleja de su temática tradicional que ha sido novelar la debacle del Imperio Austro-Húngaro y con ello la desaparición de un mundo sereno, tranquilo y armónico constituido por la Europa de antes de la Primera Guerra Mundial. Otro tema recurrente en él ha sido el surgimiento del nacionalismo a ultranza que derrumbaba a aquel cosmopolita pero protector y casi sagrado Imperio Austro-Húngaro donde tenían cabida un sinnúmero de nacionalidades y credos.
Ahora la mirada de Roth se centra en otro Imperio. En esta ocasión se ocupa de describirnos el regreso de Napoleón al trono para convertirse de nuevo en Emperador tras su destierro en la Isla de Elba. Concretamente se refiere a “Los Cien Días” -- tal y como se llama su libro-- que duró esta aventura. Una vez más la pluma magistral de Roth se desliza de manera maravillosa sobre el papel, como sólo él sabe hacerlo, para descubrirnos las reflexiones y pensamientos finales de ese hombre que puso en jaque al mundo con su genio militar, su astucia y su ambición de poder. Roth nos muestra al dios transformándose en hombre, al imbatible ser humano descendiendo a la tierra de los mortales.
A pesar de la magnífica prosa del autor que por momentos conmueve y maravilla, me parece que a la novela le hizo falta algo se sustancia. Roth nos describe el mundo interior y el entorno que rodea a Napoleón y a una muchacha del servicio de la Corte Imperial llamada Angelina quien admira y ama al Emperador de manera desmedida , pero ambas historias parecen estar desconectadas a pesar de que viven los mismos hechos históricos, en la misma época y en el mismo lugar. Además me hubiera gustado que se relataran hechos históricos que debieron haberse dado en ese entorno y con esa fuerza humana desbordada y jaloneada ante el ocaso del Imperio y el regreso de la Monarquía acompañada de la invasión de los países que apoyaban la reinstauración del Rey Luis XVIII.
Presa del alcoholismo, de delirium tremens, de la esquizofrenia de su esposa, de la ascensión del Nazismo y la persecución de los Judíos (él y su esposa lo eran) pareciera que Joseph Roth pertenece a esa estirpe de escritores malditos que vuelcan su ser en su Literatura. Consumido por el alcohol y sin medios económicos para vivir, Roth a sus escasos 42 años, deja que su pluma vuele casi por sí sola ya que su espíritu exhausto no tiene mucho que aportar ya, es por eso que me lo imagino en una buhardilla de París, a punto de estallar la barbarie de la Segunda Guerra Mundial, luchando con una nueva obra para darla a sus editores ya sin muchas fuerza de espíritu, sin grandes ideas sustanciales pero con un talento que nunca lo abandonó.
Su espíritu cansado y oscuro y con la sensación de que la vida era agobiante y enigmática de un peso descomunal y amenazador, Joseph Roth se esfuerza por brindarnos los últimos días de Napoleón Bonaparte como Emperador.
La narración que ahora nos trae Joseph Roth se aleja de su temática tradicional que ha sido novelar la debacle del Imperio Austro-Húngaro y con ello la desaparición de un mundo sereno, tranquilo y armónico constituido por la Europa de antes de la Primera Guerra Mundial. Otro tema recurrente en él ha sido el surgimiento del nacionalismo a ultranza que derrumbaba a aquel cosmopolita pero protector y casi sagrado Imperio Austro-Húngaro donde tenían cabida un sinnúmero de nacionalidades y credos.
Ahora la mirada de Roth se centra en otro Imperio. En esta ocasión se ocupa de describirnos el regreso de Napoleón al trono para convertirse de nuevo en Emperador tras su destierro en la Isla de Elba. Concretamente se refiere a “Los Cien Días” -- tal y como se llama su libro-- que duró esta aventura. Una vez más la pluma magistral de Roth se desliza de manera maravillosa sobre el papel, como sólo él sabe hacerlo, para descubrirnos las reflexiones y pensamientos finales de ese hombre que puso en jaque al mundo con su genio militar, su astucia y su ambición de poder. Roth nos muestra al dios transformándose en hombre, al imbatible ser humano descendiendo a la tierra de los mortales.
A pesar de la magnífica prosa del autor que por momentos conmueve y maravilla, me parece que a la novela le hizo falta algo se sustancia. Roth nos describe el mundo interior y el entorno que rodea a Napoleón y a una muchacha del servicio de la Corte Imperial llamada Angelina quien admira y ama al Emperador de manera desmedida , pero ambas historias parecen estar desconectadas a pesar de que viven los mismos hechos históricos, en la misma época y en el mismo lugar. Además me hubiera gustado que se relataran hechos históricos que debieron haberse dado en ese entorno y con esa fuerza humana desbordada y jaloneada ante el ocaso del Imperio y el regreso de la Monarquía acompañada de la invasión de los países que apoyaban la reinstauración del Rey Luis XVIII.
Presa del alcoholismo, de delirium tremens, de la esquizofrenia de su esposa, de la ascensión del Nazismo y la persecución de los Judíos (él y su esposa lo eran) pareciera que Joseph Roth pertenece a esa estirpe de escritores malditos que vuelcan su ser en su Literatura. Consumido por el alcohol y sin medios económicos para vivir, Roth a sus escasos 42 años, deja que su pluma vuele casi por sí sola ya que su espíritu exhausto no tiene mucho que aportar ya, es por eso que me lo imagino en una buhardilla de París, a punto de estallar la barbarie de la Segunda Guerra Mundial, luchando con una nueva obra para darla a sus editores ya sin muchas fuerza de espíritu, sin grandes ideas sustanciales pero con un talento que nunca lo abandonó.
Su espíritu cansado y oscuro y con la sensación de que la vida era agobiante y enigmática de un peso descomunal y amenazador, Joseph Roth se esfuerza por brindarnos los últimos días de Napoleón Bonaparte como Emperador.
February 20, 2015
considered one of roth's poorer novels (but written in practically extreme unction, the poor man super desperate, for money, time, air even) where there is even some obvious muddling of plots, sentences and paragraphs from other writings, but still, this is joseph roth, so there is always a level of historical big-pictureness and clear eyed pathos, noting our human folly, cruelty, and hope for the future, even while knowing full well, there is no hope.
see this for back story of this novel and roth's incredible stressful life Joseph Roth: A Life in Letters and this for one of his masterpieces The Radetzky March
and btw, this novel is set in 1815, told by napoleon after he escaped alba, and told by a laundress/serf working in at palace.
see this for back story of this novel and roth's incredible stressful life Joseph Roth: A Life in Letters and this for one of his masterpieces The Radetzky March
and btw, this novel is set in 1815, told by napoleon after he escaped alba, and told by a laundress/serf working in at palace.
February 26, 2022
Τι συγγραφέας...
Τι βιβλίο και αυτό...
Τι βιβλίο και αυτό...
July 29, 2015
In mijn poging om wat gemiste schrijvers uit de literaire canon af te vinken, heb ik mij wat boeken van Joseph Roth aangeschaft. Eerder las ik al "Radetzky Mars (https://www.goodreads.com/review/show...)", nu dus "De Honderd Dagen", alweer een historische roman waar echte en fictieve personages door mekaar lopen. Hier krijgen we Napoleon geserveerd tijdens de korte periode in 1815 tussen zijn terugkeer uit de eerste ballingschap op Elba tot zijn overgave aan de Engelsen na de nederlaag in Waterloo. Twee van de vier hoofdstukken zijn geschreven vanuit het standpunt van Napoleon en gaan meer over de innerlijke beleving van de keizer dan over de historische feiten. Die feiten zijn er wel en ze zijn juist, maar dienen slechts om de overpeinzingen van Napoleon over macht, ideaal, politiek, familie en zelfs liefde en God van een aanleiding te voorzien. Een speculatie dus over de gedachten en gevoelens van l'Empereur bij zijn aankomst in Parijs van Elba (Hoofdstuk 1) en na Waterloo (Hoofdstuk 3). Het is leuk als je wat van de historische Napoleon afweet, omdat je dan figuren als de Parijse politiechef Fouché of Maarschalk Ney herkent maar echt nodig is dat niet voor de lectuur van deze roman. De keizer blijkt een man te zijn die -hoewel zelfbewust van zijn buitenmaatse historische betekenis en zijn onweerstaanbaar charisma- beseft dat hij een soort rol speelt. Als het einde nadert, verbaast hij zichzelf door heen en weer te slingeren tussen de oude machtsrol en de gelatenheid van iemand die beseft dat hij niet langer aan de knoppen zit. De keizer is ook een zoon die node afscheid kan nemen van zijn moeder wanneer hij in Engelse gevangenschap gaat.
Hoofdstukken 2 en 4 zijn dan weer geschreven vanuit het standpunt van Angelina Pietri, een wasvrouw van Corsicaanse afkomst en werkzaam in het keizerlijk paleis, die tijdens haar leven enkele keren enkele minuten in de fysieke aanwezigheid van Napoleon zal vertoeven. Zij is vervuld van een irrationele en grenzeloze liefde voor haar "baas": zij geeft gestalte aan de trouwe aanhang van deze uit het volk opgestane keizer. Haar wereld is die van grenadiers uit de Napoleontische legers, Poolse soldaten in dienst van de keizer en gestrand in Parijs, dienstvolk in de keuken en wasplaatsen van het paleis. Het zijn deze mensen die vaak een veel hogere prijs betalen voor de strijd van Napoleon: sterven op het slagveld of in de straten van Parijs bij de opeenvolgende machtswissels. Een aai over de wang, een minuut aandacht of wat tijd in het keizerlijke bed voor sommige leden van het vrouwelijke personeel is de beloning.
Ik vermoed dat Roth met deze roman een soort analyse wou maken over de interactie tussen de psyche van de charismatische leider en die van de anonieme volgeling. Het soort liefde voor de leider dat mensen kan verblinden, begrijpelijk en onbegrijpbaar tegelijk. Het is natuurlijk een terugkerend thema in zijn werk: het vraagstuk welke politieke orde te verkiezen valt. Het boek verscheen immers in 1936, nadat Roth naar Parijs gevlucht was voor de machtsovername door de Nazi's. De democratie verslagen door de dictatuur.
Historisch en ideologisch erg interessant dus, maar literair niet altijd overtuigend. Na lectuur zie je wel de knappe en originele compositie, maar echt meeslepend proza vond ik het niet. Maar dat kan ook aan de vertaling liggen natuurlijk.
Hoofdstukken 2 en 4 zijn dan weer geschreven vanuit het standpunt van Angelina Pietri, een wasvrouw van Corsicaanse afkomst en werkzaam in het keizerlijk paleis, die tijdens haar leven enkele keren enkele minuten in de fysieke aanwezigheid van Napoleon zal vertoeven. Zij is vervuld van een irrationele en grenzeloze liefde voor haar "baas": zij geeft gestalte aan de trouwe aanhang van deze uit het volk opgestane keizer. Haar wereld is die van grenadiers uit de Napoleontische legers, Poolse soldaten in dienst van de keizer en gestrand in Parijs, dienstvolk in de keuken en wasplaatsen van het paleis. Het zijn deze mensen die vaak een veel hogere prijs betalen voor de strijd van Napoleon: sterven op het slagveld of in de straten van Parijs bij de opeenvolgende machtswissels. Een aai over de wang, een minuut aandacht of wat tijd in het keizerlijke bed voor sommige leden van het vrouwelijke personeel is de beloning.
Ik vermoed dat Roth met deze roman een soort analyse wou maken over de interactie tussen de psyche van de charismatische leider en die van de anonieme volgeling. Het soort liefde voor de leider dat mensen kan verblinden, begrijpelijk en onbegrijpbaar tegelijk. Het is natuurlijk een terugkerend thema in zijn werk: het vraagstuk welke politieke orde te verkiezen valt. Het boek verscheen immers in 1936, nadat Roth naar Parijs gevlucht was voor de machtsovername door de Nazi's. De democratie verslagen door de dictatuur.
Historisch en ideologisch erg interessant dus, maar literair niet altijd overtuigend. Na lectuur zie je wel de knappe en originele compositie, maar echt meeslepend proza vond ik het niet. Maar dat kan ook aan de vertaling liggen natuurlijk.
January 3, 2017
A bittersweet little gem from the masterful Joseph Roth. A Jew from the old Austrian province of Galicia (part of the partition of Poland, and today part of the Ukraine), Roth yearned for the old Habsburg Monarchy of his youth, which was destroyed by the First World War. Most of his fiction centers on central and eastern Europe as a result, most important, of course, being his great novel, The Radetzky March. So this novel about Napoleon's Hundred Days is a rare gem. The book is essentially comprised of four parts, two told from Napoleon's perspective, and two from that of little Angelina Pietri, the Corsican washerwoman at his court--one part each before Waterloo, and one after. Anyone who has read Roth will know that he was fascinated with the displaced, those whose world--like Roth's own--had exploded around them, leaving them lost and disoriented. The care and love with which Roth draws the portraits of Angelina, and Jan Wokurka, the amputee Polish Legionnaire cobbler who loves her, is touching in the extreme. The book is suffused with melancholy, but it is so touchingly done, it is a little masterpiece. Also, the love that Roth felt for Paris during his final years comes shining through. I highly recommend this book, and Roth's other works. It is not for nothing that Roth is one of my five favorite novelists.
January 12, 2021
Για την ακρίβεια 3,5 *. Γλαφυρή και παραστατική η γραφή του Roth. Ενδιαφέρουσα και συγκινητική η παρουσίαση της ανθρώπινης πλευράς του μεγάλου στρατηλάτη. Ο παντογνώστης αφηγητής μπορεί και εισχωρεί ακόμη και στα βάθη της ψυχής των προσώπων και αφουγκράζεται τις σκέψεις, τις αδυναμίες και τα συναισθήματά τους. Επίσης συγκινητική είναι η αφοσίωση της ταπεινής κοκκινομάλλας πλύστρας.. Ωστόσο, ένας σχετικά δευτερεύων χαρακτήρας της ιστορίας, ο Πολωνός τσαγκάρης Γιαν Βοκούρκα, που είχε χάσει το πόδι του στη μάχη για τη "μεγάλη υπόθεση", για την πατρίδα και τον μεγάλο αυτοκράτορα Βοναπάρτη, διαψευσμένος πια και απογοητευμένος κερδίζει τη συμπάθεια του αναγνώστη. "Ας μην έρθει, λοιπόν, κανένας να μου πει να νοιαστώ για τη μεγάλη ιστορία! Οι μικρές ιστορίες με νοιάζουν, αυτές αγαπώ!Εσύ μόνο με νοιάζεις, Αντζελίνα!"
Αυτό που με κούρασε ήταν οι συχνές περιγραφές.
Αυτό που με κούρασε ήταν οι συχνές περιγραφές.
February 12, 2018
Napoleon attempts to regain power.
I found this an interesting work and the contrast between Napoleon’s proclamations and his inners thoughts was clever / rang true. The contract between his life and the dedicated washerwoman was well handled.
I found this an interesting work and the contrast between Napoleon’s proclamations and his inners thoughts was clever / rang true. The contract between his life and the dedicated washerwoman was well handled.
March 1, 2025
Slaat het spannendste moment uit de geschiedenis een beetje dood
April 8, 2021
“Παντού στη χώρα και στον κόσμο τον αγαπούσαν τον αυτοκράτορα οι γυναίκες”.
Ο λόγος για τον μεγάλο στρατηλάτη, τον πάντοτε αγαπητό στο ωραίο φύλο, τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ο Joseph Roth τον παρουσιάζει στο βιβλίο του “Οι εκατό μέρες” όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
Για τον πολιτικό και στρατηγό Ναπολέοντα, το τέκνο που γεννήθηκε στον αστερισμό της Γαλλικής Επ��νάστασης, έχουν γραφτεί ουκ ολίγα πονήματα. Οι μάχες που έδωσε, τόσο αυτές που κέρδισε όσο και αυτές που έχασε, έχουν εξιστορηθεί λίαν επαρκώς από τους ιστορικούς. Το ίδιο και η πολιτική του διακυβέρνηση στη Γαλλία και τις χώρες που κατέλαβε, το ίδιο και των αδελφών του στην Ισπανία και την Ιταλία.
Όμως, σχετικά με τον άνθρωπο Ναπολέοντα που κρυβόταν πίσω από τον μεγάλο στρατηλάτη, έχουν γραφτεί πολύ λιγότερες αράδες και αυτές σίγουρα όχι με τον τόσο ιδιαίτερο τρόπο του συγκεκριμένου συγγραφέα.
O Joseph Roth, Ουκρανοεβραίος μεγαλωμένος στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, πέθανε αλκοολικός στη γόνιμη ηλικία των σαράντα πέντε ετών εν έτει 1939. Ως τότε είχε προλάβει να μεταναστεύσει από τη ναζιστική Γερμανία και είχε καταφέρει να συγγράψει ουκ ολίγα πονήματα. Το βιβλίο του που ξεχωρίζει περισσότερο από τα άλλα είναι “Οι εκατό μέρες”, ένα βιβλίο στο οποίο αφηγείται τις τελευταίες εκατό μέρες του Ναπολέοντα, αυτές κατά τις οποίες είχε μόλις δραπετεύσει από τη νήσο Έλβα και σχεδίαζε να κατακτήσει και πάλι τον κόσμο εκ νέου, πριν από τη νέα μεγάλη και οριστική του πανωλεθρία στο Βατερλώ, το οποίο ανέτρεψε όλα του τα σχέδια.
“Οι εκατό μέρες” είναι χωρισμένες σε τέσσερα βιβλία. Τα δύο από αυτά αφηγούνται την ιστορία από την πλευρά του ίδιου του Βοναπάρτη, ενώ τα υπόλοιπα δύο από το μέρος μίας γυναίκας, μιας πλύστρας που δούλευε στο παλάτι του, της Αντζελίνα Πιέτρι.
Η Αντζελίνα Πιέτρι είναι μία κλασική γυναίκα της εποχής της, μητέρα, από χαμηλή κοινωνική τάξη, η οποία, όπως όλες οι γυναίκες που συνάντησαν από κοντά τον Βοναπάρτη, δεν μπόρεσε να μείνει αλώβητη από τη γοητεία του.
Αυτή ακριβώς η αντίθεση μεταξύ της διάσημης μορφής του μεγάλου στρατηλάτη από τη μία και της άσημης πλύστρας του από την άλλη αποτελεί ένα έξοχο λογοτεχνικό εργαλείο στα έμπειρα χέρια του J.R. Κατά έναν παράδοξο τρόπο οι δύο αντιθετικές αυτές μορφές συγκλίνουν και η θλιβερή τους μοίρα συνδέεται.
Πέρα από την αντίθεση αυτή, υπάρχουν κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στο βιβλίο,τα οποία προσφέρουν περαιτέρω συνοχή στο σώμα του έργου: η συνάντηση του αυτοκράτορα με τη μητέρα του, η ταμπακιέρα του αυτοκράτορα και κυρίως η φράση “Ζήτω ο αυτοκράτορας”, φράση που επαναλαμβάνεται διαρκώς και σηματοδοτεί την άνοδο, αλλά και την πτώση του μεγάλου στρατηλάτη.
Οι περιγραφές του J.R., ολοζώντανες και με πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς, είναι γλαφυρότατες. Το ίδιος και η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Η γραφή του διαθέτει έναν ρυθμό και μία μουσικότητα, με κάθε πρόταση να ομοιάζει και σε ένα ξεχωριστό μουσικό θέμα.
Η γραφή είναι τόσο αισθαντική και προκαλεί τόσα πολλά και ποικίλα συναισθήματα, έτσι ώστε δύσκολα θα καταφέρουμε να μην συγκινηθούμε καθώς θα διαβάζουμε για την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλώ. Καθώς γυρνάμε τις σελίδες του βιβλίου, νιώθουμε λες και η ήττα αυτή να αφορούσε προσωπικά εμάς τους ίδιους. Τόσο μεγάλο αίσθημα είναι το συναίσθημα της ενσυναίσθησης το οποίο προσφέρει ο J.R.μέσω της αριστοτεχνικής του πένας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, πέρα από το κλασικό μπλε σακάκι του Ναπολέοντα και το διάσημο καπέλο του, τίποτε άλλο στο πόνημα του J.R. κατά τα άλλα, δεν θα μας θυμίσει τον πασίγνωστο στρατηγό όπως τον ξέραμε από τις σελίδες της Ιστορίας του σχολείου. Εδώ, ο ευφυής και χαρισματικός αυτός άντρας, έρμαιο των συναισθημάτων και της απογοήτευσης που τον έχει καταβάλει από την ήττα, παρουσιάζεται μπροστά μας πιο ανθρώπινος από ποτέ. Και σε αυτό ακριβώς το γεγονός έγκειται η αξία του εν λόγω βιβλίου.
Ο λόγος για τον μεγάλο στρατηλάτη, τον πάντοτε αγαπητό στο ωραίο φύλο, τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ο Joseph Roth τον παρουσιάζει στο βιβλίο του “Οι εκατό μέρες” όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
Για τον πολιτικό και στρατηγό Ναπολέοντα, το τέκνο που γεννήθηκε στον αστερισμό της Γαλλικής Επ��νάστασης, έχουν γραφτεί ουκ ολίγα πονήματα. Οι μάχες που έδωσε, τόσο αυτές που κέρδισε όσο και αυτές που έχασε, έχουν εξιστορηθεί λίαν επαρκώς από τους ιστορικούς. Το ίδιο και η πολιτική του διακυβέρνηση στη Γαλλία και τις χώρες που κατέλαβε, το ίδιο και των αδελφών του στην Ισπανία και την Ιταλία.
Όμως, σχετικά με τον άνθρωπο Ναπολέοντα που κρυβόταν πίσω από τον μεγάλο στρατηλάτη, έχουν γραφτεί πολύ λιγότερες αράδες και αυτές σίγουρα όχι με τον τόσο ιδιαίτερο τρόπο του συγκεκριμένου συγγραφέα.
O Joseph Roth, Ουκρανοεβραίος μεγαλωμένος στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, πέθανε αλκοολικός στη γόνιμη ηλικία των σαράντα πέντε ετών εν έτει 1939. Ως τότε είχε προλάβει να μεταναστεύσει από τη ναζιστική Γερμανία και είχε καταφέρει να συγγράψει ουκ ολίγα πονήματα. Το βιβλίο του που ξεχωρίζει περισσότερο από τα άλλα είναι “Οι εκατό μέρες”, ένα βιβλίο στο οποίο αφηγείται τις τελευταίες εκατό μέρες του Ναπολέοντα, αυτές κατά τις οποίες είχε μόλις δραπετεύσει από τη νήσο Έλβα και σχεδίαζε να κατακτήσει και πάλι τον κόσμο εκ νέου, πριν από τη νέα μεγάλη και οριστική του πανωλεθρία στο Βατερλώ, το οποίο ανέτρεψε όλα του τα σχέδια.
“Οι εκατό μέρες” είναι χωρισμένες σε τέσσερα βιβλία. Τα δύο από αυτά αφηγούνται την ιστορία από την πλευρά του ίδιου του Βοναπάρτη, ενώ τα υπόλοιπα δύο από το μέρος μίας γυναίκας, μιας πλύστρας που δούλευε στο παλάτι του, της Αντζελίνα Πιέτρι.
Η Αντζελίνα Πιέτρι είναι μία κλασική γυναίκα της εποχής της, μητέρα, από χαμηλή κοινωνική τάξη, η οποία, όπως όλες οι γυναίκες που συνάντησαν από κοντά τον Βοναπάρτη, δεν μπόρεσε να μείνει αλώβητη από τη γοητεία του.
Αυτή ακριβώς η αντίθεση μεταξύ της διάσημης μορφής του μεγάλου στρατηλάτη από τη μία και της άσημης πλύστρας του από την άλλη αποτελεί ένα έξοχο λογοτεχνικό εργαλείο στα έμπειρα χέρια του J.R. Κατά έναν παράδοξο τρόπο οι δύο αντιθετικές αυτές μορφές συγκλίνουν και η θλιβερή τους μοίρα συνδέεται.
Πέρα από την αντίθεση αυτή, υπάρχουν κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στο βιβλίο,τα οποία προσφέρουν περαιτέρω συνοχή στο σώμα του έργου: η συνάντηση του αυτοκράτορα με τη μητέρα του, η ταμπακιέρα του αυτοκράτορα και κυρίως η φράση “Ζήτω ο αυτοκράτορας”, φράση που επαναλαμβάνεται διαρκώς και σηματοδοτεί την άνοδο, αλλά και την πτώση του μεγάλου στρατηλάτη.
Οι περιγραφές του J.R., ολοζώντανες και με πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς, είναι γλαφυρότατες. Το ίδιος και η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Η γραφή του διαθέτει έναν ρυθμό και μία μουσικότητα, με κάθε πρόταση να ομοιάζει και σε ένα ξεχωριστό μουσικό θέμα.
Η γραφή είναι τόσο αισθαντική και προκαλεί τόσα πολλά και ποικίλα συναισθήματα, έτσι ώστε δύσκολα θα καταφέρουμε να μην συγκινηθούμε καθώς θα διαβάζουμε για την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλώ. Καθώς γυρνάμε τις σελίδες του βιβλίου, νιώθουμε λες και η ήττα αυτή να αφορούσε προσωπικά εμάς τους ίδιους. Τόσο μεγάλο αίσθημα είναι το συναίσθημα της ενσυναίσθησης το οποίο προσφέρει ο J.R.μέσω της αριστοτεχνικής του πένας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, πέρα από το κλασικό μπλε σακάκι του Ναπολέοντα και το διάσημο καπέλο του, τίποτε άλλο στο πόνημα του J.R. κατά τα άλλα, δεν θα μας θυμίσει τον πασίγνωστο στρατηγό όπως τον ξέραμε από τις σελίδες της Ιστορίας του σχολείου. Εδώ, ο ευφυής και χαρισματικός αυτός άντρας, έρμαιο των συναισθημάτων και της απογοήτευσης που τον έχει καταβάλει από την ήττα, παρουσιάζεται μπροστά μας πιο ανθρώπινος από ποτέ. Και σε αυτό ακριβώς το γεγονός έγκειται η αξία του εν λόγω βιβλίου.
November 3, 2014
When I saw Napoleon's tomb in the heart of Paris, I couldn't comprehend how this small and controversial man earned such a prominent burial site. I've always wondered what occurred after his escape from Elba that began one hundred days of Napoleon attempting to reclaim the French throne and achieve world domination. I picked up Roth's The Hundred Days, to get the answers, and the lyrical language made this book fun to read. The crisp descriptions of the sun's reflection, the white of Napoleon's horse, and the fickle attitudes of the French created the setting for this tumultuous point in history.
The omnipresent narration of the book allowed the author to provide a global view of the political unrest and showcase both the Emperor and the young women who was completely enamored with him, Angelina. The first part of the book focused on Napoleon's return to the city, and the fanfare and adoration of the public. Through Napoleon's inner thoughts, he was presented as a walking contradiction, both confident and insecure, unsettled and at ease, adored and hated, and kind and cruel. Then, the author skipped the entire Waterloo debacle to focus on Angelina and her affair with Napoleon that resulted in a son. Their relationship was a bit boring and Angelina was not a strong enough character to carry such a large portion of the story. I would have preferred that the entire book focus on Napoleon, especially since I was dying to read about his fall from grace. In the third section, Napoleon became a lost and wandering man but that seemed disjointed since the reasons why the French no longer supported him were glossed over too quickly.
This book was a little frustrating for me, but did provide some interesting perspectives on Napoleon's last hurrah.
I won this book on Goodreads.
The omnipresent narration of the book allowed the author to provide a global view of the political unrest and showcase both the Emperor and the young women who was completely enamored with him, Angelina. The first part of the book focused on Napoleon's return to the city, and the fanfare and adoration of the public. Through Napoleon's inner thoughts, he was presented as a walking contradiction, both confident and insecure, unsettled and at ease, adored and hated, and kind and cruel. Then, the author skipped the entire Waterloo debacle to focus on Angelina and her affair with Napoleon that resulted in a son. Their relationship was a bit boring and Angelina was not a strong enough character to carry such a large portion of the story. I would have preferred that the entire book focus on Napoleon, especially since I was dying to read about his fall from grace. In the third section, Napoleon became a lost and wandering man but that seemed disjointed since the reasons why the French no longer supported him were glossed over too quickly.
This book was a little frustrating for me, but did provide some interesting perspectives on Napoleon's last hurrah.
I won this book on Goodreads.
August 3, 2017
Un Roth decisamente minore, che presenta Napoleone con un carattere troppo debole, sensibile e poetico, un uomo dotato di un fascino che in realtà non ha mai avuto, e privo di quella forza che non gli è mai mancata. Si toglie a Napoleone il mito del superuomo, ma si rivela al suo posto un essere umano storicamente poco credibile. Anche la storia di Angelina, la lavandaia che lo idolatrò per tutta la vita, è commovente e malinconica ma manca di fascino e pathos reali; la donna sembra quasi chiamata a svolgere un ruolo meccanico, accettando supinamente ciò che il destino le invia. Il romanzo mi è parso una gallerie di belle miniature ad acquerello, di fantasie tranquille, di emozioni spente, in cui due vite, quella di Napoleone e quella di Angelina, sono dolcemente mescolate. Da Roth su Napoleone mi sarei aspettato qualcosa di più potente.
March 28, 2023
Joseph Roth is op zijn best als hij zich inleeft in de kleine mens. In deze roman is dat onder meer wasvrouw Angelina Pietri, die in de hofhouding van Napoleon dient. Zich inleven in de keizer lukt Roth minder, en het komt mij ook wat geforceerd over. Al brengt Roth ook hier weer een onvergetelijk nevenpersonage tot leven, de Poolse schoenmaker Jan Wokurka. Deze roman behoort voor mij niet tot het beste werk van Roth en zou ik enkel aanbevelen aan de ware aficionado.
October 7, 2022
Παροτι η ιστορια δεν ειναι ακριβως του γούστου μου (my cup of tea) ο Ροτ καταφέρνει να σε συνεπάρει
Οι 100 τελευταιες ημερες του Ναπολέοντα στην εξουσια, απο την επιστροφή του ως το Βατερλώ και την αποχώρηση, ιδωμένες μέσα απο τα δικά του ματια και σκεψεις και παραλληλα μεσα απο εκεινα μιας πλυστρας του ανακτορου του.
Η καλύτερη περιγραφή σκηνής της Μαχης του Βατερλώ που εχω διαβασει
Οι 100 τελευταιες ημερες του Ναπολέοντα στην εξουσια, απο την επιστροφή του ως το Βατερλώ και την αποχώρηση, ιδωμένες μέσα απο τα δικά του ματια και σκεψεις και παραλληλα μεσα απο εκεινα μιας πλυστρας του ανακτορου του.
Η καλύτερη περιγραφή σκηνής της Μαχης του Βατερλώ που εχω διαβασει
Read
July 6, 2019“He wished to bring happiness to the world, and he became its plague.”
The words ”Long live the Emperor” reverberate through the pages of this most unusual novel. ”Long live the Emperor” is thundered by thousands of voices with the arrival of the charismatic Napoleon in March 1815 in Paris after his escape from exile on the island of Elba. ”Long live the Emperor” is what he hears when he wakes, goes to war and when he is finally defeated at Waterloo and has to abdicate and leave once again. ”Long live the Emperor” is on the lips of Angelina, a laundress who adores and worships him from a distance.
”The Emperor was unapproachable. But she dreamed of him. His portrait hung in all the rooms, the same portrait she had seen in rooms all across Corsica. It depicted the Emperor after a victorious battle, seated on a snow-white steed while reviewing the decimated ranks. His horse shimmered and his red eyes gleamed. He held his right hand outstretched, pointing somewhere into the inscrutable distance. He looked magnificent: both near and remote, kindly and at the same time terrible.”
We experience the Hundred Days of the Emperor’s return through the eyes of Napoleon himself and through those of little Angelina Pietri who loves him devotedly and obsessively. Don’t expect a historical novel which sticks to facts and figures. This is about beautiful writing which reads like a fable. Napoleon is larger than life, mythical, legendary.
“As those who watched the Emperor ride by heard the patter of the horse’s hooves, they had the feeling they were listening to the hypnotic, measured call of threatening war drums. They remained still, removed their hats and shouted ‘Long live the Emperor!’ moved, unsettled and also certainly shocked at the sight of him. They knew this image from the thousands of portraits that hung in their rooms and the rooms of their friends, decorated the edges of the plates from which they ate each day, the cups from which they drank and the metallic handles of the knives with which they sliced their bread. It was an intimate, familiar, yes, quite familiar picture of the great Emperor in his grey cloak and his black hat on his white horse. That was the reason they were often startled when they saw it come to life – the living Emperor, the living horse, the genuine cloak, the actual hat.”
“He approached the crowd. Their adoration hit him with their every breath, it shone from their faces as brightly as the sun from the heavens, and he suddenly felt that he had always been one of them. At that moment the Emperor saw himself as his devotees saw him, on thousands of pictures on plates, knives and walls; already a legend, yet still living.”
It is only to his proud mother that he remains “Nabulio” the boy from Corsica.
######
Quotes
“Lies fluttered over the towns and villages on false, colourful little magic wings, rising in droves from the newspapers, coming from the mouths of the hypocrites, the eavesdroppers, the gossips and the omniscient. They even circled above the heads of the soldiers marching towards the capital from all directions and were marching out of the capital further to the north-west.”
“His spurs jingled, his black boots gleamed in the dark-red room despite the dusk, and his snow-white breeches were loud in their dazzling brightness.”
“All across the land and the world, women loved the Emperor. But to Angelina it seemed that to love the Emperor was a special and mysterious art; she felt betrothed to him, the most exalted lord of all time. He lived within her always.”
“In his presence one could be insignificant and proud. His shadow was golden and more radiant than the light of any others. One served him but he was unaware. To be in his service was pride itself.”
“Then – oh, he remembered very clearly – it was an ominous evening, a cold and spiteful drizzle fell from the heavens, but the people of France, the people of the Emperor, warmed the city with their very breath. They cried: ‘Long live the Emperor!’”
“But against his will all the miserable sounds forced themselves upon him from both sides, and it was as if his army’s weapons were whimpering pitifully, as if the fine, strong, defeated, ashamed and humiliated weapons were weeping. He knew that even if he had a hundred more years to live he would never forget this sobbing of the weapons and horses or the whining and moaning of the wagons. He could avert his gaze from the retreating soldiers. The clinking whimper of the weapons, however, pierced his heart.”
“When the coach stopped, there were no cheering cries – only a hatefully peaceful, a terrifyingly peaceful summer night. The Emperor heard the shriek of a screech owl coming from deep within the palace park.” [On arrival from the battle of Waterloo]
”The Emperor believed that God too was an Emperor but a wiser, more cautious and therefore more lasting one. He, however, the Emperor Napoleon, had been foolish through arrogance; he had lost power through arrogance. Without that arrogance, he too could have been God, created the blue dome of the heavens, regulated the brilliance and position of the stars and orchestrated the direction of the wind, the drifting of the clouds, the passage of the birds and the destiny of man. But he, the Emperor, was more modest than God, carelessly generous and thoughtlessly magnanimous.”
“This is the last day, thought the Emperor, that I will still be the Emperor of France. Yes, that was already definite. The morning itself seemed to say so; the birds were celebrating in all too spiteful and shrill voices and even the sun, which had now emerged above the thick and lush greenery, bore a malevolent yellowish-red face.”
“The wheels crunched with a soft melancholy and the axles moaned with human-like voices.”
January 3, 2022
Een kleinood om het jaar mee af te trappen. Eentje van mijn vertrouwde schrijver wiens lijstje ik ook dit jaar gestadig verder zal afwerken. Niet de een na de ander, maar als een tussendoortje om af en toe eens van te genieten. In ‘De honderd dagen’ van Joseph Roth keert Keizer Napoleon na maanden ballingschap triomfantelijk terug naar Parijs. Hij wordt door een juichende menigte onthaald. Een van de aanbidders, de wasvrouw Angelina Pietri, zoekt hem ’s nachts buiten het paleis op. Zij koestert de herinnering aan een eerdere nachtelijke ontmoeting, twaalf jaar geleden. De kleine vaderloze trommelaar Antoine Pascal vereert zijn keizer evenzeer. Al sinds zijn zevende trekt hij op met het keizerlijke leger; hij zal Napoleon trouw volgen tot op het slagveld van Waterloo. Tegen de achtergrond van de laatste honderd dagen van Napoleon Bonaparte in Frankrijk vertelt Joseph Roth het verhaal van een volk van kleine lieden, die ten onder gaan aan hun verering van de dictator.
September 23, 2021
watch a God become a man in real time. gotta hand it to Roth for finding yet another way to talk around the subject of the austrian empire in decline. usually not big on historical fiction because of lousy historicism. Hegel talked about world historical figures. this novel talks about what happens when these types of characters try to act as gatekeeper of the geist — and get steamrolled as a result
Displaying 1 - 30 of 63 reviews