Voor de bemanning van het lichtschip Texel is het leven voorspelbaar, de leefruimte beperkt en de beloning gering. De mannen lopen wacht, doen weermetingen, noteren de namen van passerende schepen en houden het licht brandende. Bij storm rukt het schip aan de ketting, in dichte mist loeit de misthoorn, op heldere nachten zijn de sterren ontelbaar. En na vier weken mogen de mannen weer naar de wal. Daar kijken ze reikhalzend naar uit. In het middelpunt van de kleine gemeenschap staat de kok, die drie keer per dag de maaltijd verzorgt. Het eten biedt troost en houvast in het geïsoleerde bestaan. Alles gaat zijn gang, tot de dag dat de kok een levend geitenbokje meeneemt aan boord, om te slachten voor een stoofpot. De komst van dit jonge, springerige beest gooit de vaste routine van het schip in de war en zet de verhoudingen op scherp. Wat begint als een welkome onderbreking van de saaie regelmaat ontwikkelt zich algauw tot een splijtzwam die sluimerende angsten wakker schudt en slachtoffers maakt.
Mathijs Deen (1962) is een Nederlandse schrijver, radiomaker (VPRO-radioprogramma OVT) en voorlezer van audioboeken.
Voor Over Oude Wegen ontving Deen in 2018 de Halewijnprijs. Het Lichtschip (La Nave Faro) is door de havenautoriteiten van Livorno bekroond vanwege zijn verdienste als verspreider van kennis over de zeevaart.
Een mooi klein verhaal over een onbekende wereld, op zee in het lichtschip Texel en een bokje wat het gezapige leven van de bemanning op stelten zet. Maar we zijn hier meer op zee dan zij allemaal bij elkaar. Wij leven op zee, zij zijn alleen maar over het water onderweg naar een haven, naar een plek waar geen zee meer is. Voor hen is de zee een tussenpoos, voor ons is de zee de bestemming.
In een geïsoleerde wereld op een drijvende vuurtoren worstelen verschillende bemanningsleden met hun verleden, waaronder trauma’s uit Nederlands Indie en psychische problemen. De wereld van een lichtschip wordt overtuigend tot leven geroepen door Deen, en het boek voelt tijdloos aan met een gebrek aan moderne technologie en schijnbaar onveranderbare waddeneilanden en Den Helder als achtergrond.
Met een klein bokje wat de kok meeneemt komen onderhuidse spanningen aan het oppervlak, en blijkt dit wel de hoofd vraag van het boek: ’Wat weet je nou eigenlijk van elkaar,’ zegt hij dan. ‘Wat weet je nou echt van iemand anders?’
Een novelle waarin de hoofdrol is weggelegd voor stilte en afwezigheid. De Harlingse bemanning van het lichtschip is van het type kort van stof (en van stille wateren, waarvan de diepe gronden zichtbaar wordt met windstilte en mist), van het bokje zijn vaak alleen de hoefjes te horen. Vertederend en confronterend tegelijk. En tussen al die stilte het stilistisch vuurwerk van Deen's taal.
Prachtige novelle in heldere taal waardoor je in het verhaal wordt gezogen en meteen meeleeft met de personages. En dat terwijl de plaats van handeling een ongewone is: een lichtschip. Het schuurt en leeft.
Drie sterren als het een roman is; 5 sterren voor een kort verhaal. Lief tekstje over een bokje (lievelingsdier!!) dat de bemanning van een schip het hoofd op hol brengt. Voelde meteen de sfeer en zag de beelden voor me. Knap werk van de schrijver, maar iets te kort naar mijn smaak. Ik pleit voor meer bokjes in de literatuur.
There are some interesting topics in here, some of which I didn't expect, but that event towards the end just didn't leave the desired impact since I felt like I just didn't know some of these characters enough. When I got to that point I felt like I was missing an important part. The reader gets to know the cook a bit, though. You could call that the heart of the book and that was quite effective.
Deze roman boeit doordat auteur Mathijs Deen de kunst van de suggestie verstaat. De personages worden niet expliciet verklaard, je krijgt als lezer de ruimte om ze zelf in te vullen, wat Deen stimuleert door subtiele suggestie. Zo wordt de anders gesloten wereld van ruige, ongearticuleerde mannen bij momenten heel expressief. De vierde ster gaat voor mij enkel verloren doordat de focus bij de ontknoping verschuift van de raadselachtige protagonist naar een minder boeiende zijfiguur, die dan helaas centraal komt te staan. Maar dit Lichtschip is ondergewaardeerd, raakte slechts tot de longlist van de Libris boekenprijs, terwijl het voor mij veel interessanter werk is dan de winnaar van dit jaar.
Wat een wonderschoon verhaal echt werkelijk prachtige zinnen / metaforen. En ook de stem van Mathijs zelf doet wonderen. Regelmatig ook moeten glimlachen over het bokje, en dan die ene pijn scheut die was minder fijn 😉
Romanzo breve con atmosfere alla Stevenson e una prosa sempre accurata. La Texel è una nave faro ancorata in mezzo al mare, senza elica senza alcuna destinazione, con a bordo una ciurma che trascorre settimane senza andare da nessuna parte e si sente prigioniera del proprio destino. Il cuoco, Lammert, è un uomo con un passato pieno di cicatrici, porta a bordo un capretto per farne uno stufato ma mentre scende la nebbia e altre navi continuano a usare la nave faro come punto di riferimento, le cose andranno diversamente e il mare, ancora una volta, metterà alla prova la sanità mentale di tutti gli attori in campo, sino all’epilogo inatteso.
Een prachtige vertelling over een schip zonder bestemming, zonder koers. De verteller leert je de bemanningsleden kennen, stukje bij beetje. En dan is er de kok die geheel tegen de structuur en de regels in een bokje meeneemt aan boord. Je komt iets op het spoor en dan...
gutes buch für eine bootsfahrt oder für alle die mit booten zu tun haben. Im ersten drittel wirklich schön, dann nimmt der spannungsbogen etwas ab, im großen und ganzen aber eine schnelle unterhaltsame und durchaus überraschende lektüre
Der Schiffskoch will an Bord des Feuerschiffs "Texel" einen Ziegenbock schlachten. Er nimmt ihn mit an Bord, Nebel zieht auf und es kommt zu einem Zwischenfall. Super interessant und sehr atmosphärisch, Note: 2
Così come “Biplano” di Richard Bach, La nave faro è uno di quei romanzi capaci di infondere un senso di nostalgia per esperienze che non si hanno vissuto. In questo caso, il mare. Assaggi di immagini, ritmo telegrafico, una storia semplice e originale da consumare in una giornata. Da una parte, la nave faro ed i suoi marinai, la prima costretta per la sua natura a rimanere immobile in mezzo al mare anche contro la tempesta e una nebbia fittissima, i secondi in perenne attesa della fine del loro turno, sognando il mare aperto a bordo delle navi che passano oltre la loro di appena qualche metro; e dall’altra, l’irrequietezza di un piccolo capretto, incapace di rimanere al suo posto, in attesa della sue fine: venir macellato dal cuoco di bordo.
La nave faro offre degli interessanti spunti poetici, le vite dei personaggi si sovrappongono alla nave stessa, al capretto, al mare e alla nebbia. Le psicologie poco più che abbozzate dei protagonisti riescono ad aggiungere un velo di mistero che riesce a nascondere l’evoluzione di una trama semplice, ma che si realizza in un finale sorprendente. L’unica pecca che posso trovare, è che avrei continuato volentieri a leggere.
“Una nave faro non ha un’elica, non ha un motore, sul ponte di comando non c’è un timone; non può fare altro che ondeggiare, un po’ sconsolata, un animale che tira invano una catena.”
Ondanks het ultrakorte verhaal ben je als lezer heel snel mee in de koortsige, mysterieuze wereld van het lichtschip met haar zwijgzame bemanning. Een aantal elementen houden je aan het lezen, zoals de vraag ‘wat is het met dat geitje, die kok en zijn recept?’, ‘gaat er iets gebeuren op die gevaarlijke, mistige nachten?’ ... mooi, vlot, goed verhaal.
Een mooi, klein en fijn geschreven verhaal over lichtschip Texel waarop de bemanning zorgt voor de veiligheid van passerende schepen. Het voorspelbare leven wordt verstoord door de aanwezigheid van een geitenbokje. Zo op het oog een simpel gegeven, maar ik vind het in al zijn eenvoud een mooi boekje. Deed me aan Gerbrand Bakker denken.
Ik ben onder de indruk, heb niet eerder zo'n compact en sympathiek boek gelezen. In iets meer dan 100 pagina's een verhaal dat net zoveel indrukken achterlaat als een roman van vijf keer deze lengte.