Ο κινηματογράφος ανθίζει όπως συμβαίνει πάντα σε εποχές κοινωνικών κρίσεων. Τα εισιτήρια αυξήθηκαν κατά 16,4% στα παλιά και κατά 31,6% στα νέα ομοσπονδιακά κρατίδια. Όλο και περισσότερος κόσμος οδεύει προς τις αίθουσες προβολής, αλλά – αξιοπαρατήρητο – σε όλο και λιγότερες ταινίες. Οι επιτυχίες είναι γιγαντιαίες, οι αποτυχίες εξίσου!
……
Τολμάμε να μιλάμε για χαμένη ανθρωπιά εμείς, που οι πράξεις μας υπαγορεύονται από αγριότητα, για ανύπαρκτη λογική εμείς, οι πρώτοι παράλογοι; Εμείς που νοιαζόμαστε για τις μειονότητες ανάλογα με την απόστασή τους: όσο μακρύτερα το πρόβλημα, τόσο μεγαλύτερη η ευθιξία και η ευαισθησία μας, τόσο ευκολότερες οι διαμαρτυρίες μας. Εμείς που έχουμε άποψη για τα κοινά δίχως να συμβάλλου με σ' αυτά, που ο μικροκομματισμός μας καθαγιάζει την πιο αντιεθνική συμπεριφορά.
…….
Άλλοι πιστεύουν πως πρόκειται για μια απάνθρωπη κατάρα κι άλλοι το βλέπουν να τους δίνει όλο και μεγαλύτερες δυνατότητες να αναπτύξουν και να εκφράσουν το πνεύμα της ατομικότητας και της ατομικής ελευθερίας. Αυτό ακριβώς το δίλημμα αντιμετωπίζει σήμερα κάθε πλευρά της κοινωνίας: θα μας βοηθήσει η τεχνολογία να ενωθούμε σε φωτισμένη, παγκόσμια οικογένεια ή θα μας κατακερματίσει μετατρέποντας όλα όσα δημιουργήσαμε σε χάος;
~Γράμματα από το Βερολίνο, Βασίλης Κοντόπουλος, εκδόσεις οδός Πανός, 1995.