In De vrouw die water liet aanbranden maakt wijn- en eetschrijver Harold Hamersma de lezer deelgenoot van zijn belevenissen in de wereld van de gastronomie.
Al meer dan dertig jaar schrijft Harold Hamersma in kranten en tijdschriften over zijn culinaire avonturen en is hij een graag geziene gast in radio- en tv-programma’s. Daarvoor bezocht en bezoekt hij alle continenten. Wie verre reizen maakt, kent veel verhalen, en niemand vertrouwt ze smakelijker aan het papier toe dan Harold Hamersma.
Zo laat hij de lezer kennismaken met de beste sommelier van de wereld, die geen idee had welke wijn hij in het glas had, met de maker van de champagne die bij Yab Yum werd geschonken en met de beer die hij op zijn bord kreeg in Noord-Vietnam. Hij schrijft over de avonturen die hij met cartoonist Kamagurka beleefde en vertelt waarom je nooit een eigen wijndomein moet beginnen. Ook blijft hij dichter bij huis als hij zich afvraagt of hij het culinaire met de paplepel ingegoten heeft gekregen of wat de eerste wijn was die hij dronk.
Tussen de gangen door laat Hamersma de lezer aanschuiven als hij gaat eten bij zijn moeder, de vrouw die zelfs water liet aanbranden. De vrouw die water liet aanbranden van Harold Hamersma zijn de smakelijke avonturen van een wijn- en eetschrijver.
Aardig boekje. Leest als een bundel columns, deels ook door het herhalen van dingen die we een paar hoofdstukjes terug toch ook al gelezen hadden (O, je moeder ontbijt met twee beschuitjes met honing, wat ze zalig vindt?)
Ondanks wat slordigheden (er is echt geen zeewind in Lyon, meeldauw is echt een schimmel en geen insect, Hotel De Goudfazant zit in een oude scheepswerf en echt niet in een hangar) en ondanks dat het regelmatig wat twintigste-eeuws aandoet (ja, we weten nu wel dat je rijk bent en veel drinkt, en dat er een vaste rol is voor iedereen), is het allemaal wel onderhoudend. En dat is het dan ook wel, meer is er niet in te vinden. Maar dat is prima.
Vermakelijke hoofdstukken, die lezen als (gebundelde) columns, waarin Hamersma smakelijk vertelt over zijn vele wijnreizen, feitjes over wijnen en wijnlanden en natuurlijk over zijn moeder. Waar het in het begin nog lijkt alsof er opbouw in zit (hij begint bij zijn Amsterdamse jeugd waarin hij niet culinair opgroeide), zit er naar het eind toe meer herhaling (vooral over zijn moeder) en krijg ik daardoor het idee dat dit gebundelde columns zijn. Leest vlot en heerlijk om er af en toe even bij te pakken en een stuk te lezen.