Дете

Autobiography #5

by Thomas Bernhard, Томас Бернхард, Владко Мурдаров (Translator)

Едно детство през време на войната, разказано от Томас Бернхард

Томас Бернхард пише пет книги, които представят голяма част от биографията му. Книгата „Дете“ е разказ за детските му години, началото на края, което започва с едно голямо мъчение, със срама от извънбрачното раждане, за да последва години наред упрекът на майка му: „Ти ми разруши животьт“. Това е спомен за години, изпълнени с много ужас, и години на война.

Това е време далеч от идилията, макар да има и моменти на силни емоции. И то преди всичко благодарение на любимия дядо, който до голяма степен формира живота на малкия Томас.

Томас Бернхард (1931-1989) е един от най-интересните съвременни австрийски писатели, автор на множество романи и театрални пиеси, носител на много литературни награди и отличия. Учил музика, работил като журналист, а след това и като писател на свободна практика, той е добре познат на читателите и зрителите в целия свят. Актьорите с удоволствие играят в пиесите му, макар режисьорите често да са много респектирани от своеобразния му стил, от провокативния му поглед към света, от съчетаването на мрачни, разрушителни страсти с остроумна закачка и дори, макар и рядко, с радостта от живота.

Genres: Fiction, German Literature, Classics, School, Novels, Literature, 20th Century

Paperback

First published January 1, 1982

About the author

Thomas Bernhard was an Austrian writer who ranks among the most distinguished German-speaking writers of the second half of the 20th century.

Although internationally he’s most acclaimed because of his novels, he was also a prolific playwright. His characters are often at work on a lifetime and never-ending major project while they deal with themes such as suicide, madness and obsession, and, as Bernhard did, a love-hate relationship with Austria. His prose is tumultuous but sober at the same time, philosophic by turns, with a musical cadence and plenty of black humor.

He started publishing in the year 1963 with the novel Frost. His last published work, appearing in the year 1986, was Extinction. Some of his best-known works include The Loser (about a student’s fictionalized relationship with the pianist Glenn Gould), Wittgenstein’s Nephew, and Woodcutters.

Reviews

[Orsodimondo · Rating 4 out of 5]

QUESTO NOSTRO MONDO CORROTTO TRASUDA ORRORI


Thomas Bernhard

Ogni malattia può essere definita malattia dell’anima
Novalis

Non mi aspettavo un Bernhard così: avevo fatto due tentativi parecchi anni fa, e ho vaga memoria di poca piacevolezza, tanto cupore deprimente, e una scrittura che mi verrebbe da definire come poco generosa (eufemismo).


Léon Spilliaert: Autoritratto (Musées Royaux des Beaux-Arts de Belgique, Bruxelles).

Un bambino è il quinto e ultimo capitolo dell’autobiografia di Bernhard (i precedenti: L’origine – un accenno, La cantina – una via di scampo, Il respiro – una decisione, Il freddo – una segregazione), ed è tutt'altra cosa: si legge pressoché d'un fiato, manco fosse un thriller, segnato com'è dalla voglia di comunicare.
C'è calore e tenerezza per questo piccolo Thomas: ricordi anche cupi, degni di un Dickens al vetriolo, toccati con una leggerezza che davvero riporta all'infanzia.
Ritratti nitidi e felici, su tutti spicca quello luminoso del nonno materno.


Léon Spilliaert: Console avec livres et boites, personnage vu de dos. 1907.

Materia incandescente, come il nazismo, l'educazione nazionalsocialista dell'infanzia, la seconda guerra mondiale, l'emarginazione del diverso, sia esso fisicamente handicappato o semplicemente troppo vispo, modellata con festosa naturalezza.
Proprio come se fosse un bambino a scrivere.
Grande risultato raggiunto con semplicità e misura.

Chiunque sia sopravvissuto all’infanzia possiede sufficienti informazioni sulla vita per il resto dei propri giorni, per citare Flannery O’Connor.


Léon Spilliaert: Boîtes devant une glace. 1904 circa (Musées Royaux des Beaux-Arts de Belgique, Bruxelles). È l’immagine sulla copertina.

[Guille · Rating 4 out of 5]

Terminé la reseña del anterior relato autobiográfico, El frío, comentando lo conmovedora que es la parte dedicada a su madre. Todo ello se hace todavía más conmovedor cuando en las primeras páginas del siguiente relato, “Un niño”, nos dice:

“Yo quería a mi madre, pero no era un hijo querido, nada era sencillo conmigo, todo lo que había de complicado en mí era superior a sus fuerzas. Yo era cruel, era abyecto, era taimado, era, y eso era lo peor, ni visto ni oído. (…) Qué degenerado soy. Es asqueroso (…) Eres lo que te llaman, ¡el más horrible de todos los niños!”

Tras las frialdades de los dos anteriores, me templé un tanto con este último aunque sin llegar al calor de los primeros. “Un niño” representa un cierto cambio de estilo, aunque en cuanto a número de párrafos se mantuviera en sus trece… quiero decir, en la unidad. El relato es menos obsesivo, menos repetitivo, más claro y sencillo. Incluso empieza con una descripción amable y simpática de su primera excursión en bicicleta. Después viene la madre y la cosa cambia.

Parafraseando el dicho «El niño es estopa. La madre, fuego. Llega el diablo y sopla». Y el diablo en este caso fue su abuelo, escritor sin éxito que vivió, primero, a costa de su mujer, y de su hija y su yerno, después, y elevó el paseo a la categoría de arte, según nos cuenta Bernhard, al que le inculcó un espíritu artístico y un enorme desprecio por la inactividad y la mediocridad burguesa.

“Mi abuelo me había mostrado todas las posibilidades (…) Con explosivos se podía aniquilar todo, si se quería. En teoría todos los días lo aniquilo todo, comprendes, decía. En teoría era posible, todos los días y en todo momento en que se deseara, destruirlo todo, hacer que se hundiera, borrarlo. Esos pensamientos los consideraba él los más grandiosos. Yo mismo hice mío ese pensamiento y juego durante toda mi vida con él. Mataré cuando quiera, hundiré cuando quiera. Aniquilaré cuando quiera.”

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

2017 bitmeden bitirmeyi planladığım Bernhard ın otobiyografik serisinin son kitabında Bernhard ın nasıl bir çocukluk geçirdiğini kendi dilinden okuyoruz.
Çocukluğu hiç de kolay geçmeyen Bernhard ın nasıl bir edebiyat dehasına dönüştüğünün izlerini çocukluğunda görmek mümkün. Hem de inanılmaz bir edebi dil eşliğinde.

[Enrique · Rating 4 out of 5]

La puntuación sirve para valorar este libro, así como el conjunto de las 4 entregas anteriores autobiografías del autor hasta casi los 20 años. Muy buena.
 
Este último libro de la serie, curiosamente es el que arranca temporalmente la autobiografía del autor, de forma sincera y sin darse tregua. Es una especie de precuela: las anteriores entregas avanzan por su juventud, y en esta última se centra en su niñez más inicial, de los 3 a los 8 años de edad. Otra curiosidad: esta forma de explicar su niñez, orígenes y cuestiones familiares, es la que logra dar claridad a todas las historias que nos ha ido esbozando el autor en los 4 libros anteriores: el padre desaparecido, la difícil relación con su madre, la falta de adaptación a la sociedad, la presencia del tutor (anteriormente siempre inespecífica), la idea del suicidio con origen en el abuelo, al igual que la posición ante la vida y difícil relación con el entorno, las juventudes hitlerianas, el origen del nazismo, etc. Hasta “Un niño” había piezas sueltas del rompecabezas, y aquí por arte de magia toman cuerpo y se ensamblan para que el lector entienda la composición global.
 
El amigo T. Bernhard de nuevo con sus complejos y obsesiones infantiles, que luego marcan su vida. Y esa lucidez que logra dar a su pensamiento: el pensamiento anarquista del abuelo y la falta de resignación y de acomodo a la burguesía que siempre propone, por mejor decir en sus palabras, que aborrece. Ese aborrecimiento a la burguesía que siempre recalca hasta la extenuación (véase Tala, genial). Hasta la idea del suicidio nace de ese abuelo que tanto le influyó en ausencia de un padre desaparecido y una madre un tanto resentida con la vida y sometida a ese abuelo tan inflexible como genial
 
Como en una novela por entregas, aquí logramos ir componiendo el puzzle de la mentalidad atormentada del autor, a base de ir componiendo los retazos que nos va dando de su vida en esta saga de 5 novelas autobiográficas.
 
Lo mejor, como siempre el estilo atormentado, obsesivo y personalísimo del autor, inimitable. Aunque lo cierto es que aquí no lo es tanto como en los primeros libros de su autobiografía.
 
Ahora en breve continuaré con El sobrino de Wittgenstein, que también es autobiográfico. Promete

[Hakan · Rating 4 out of 5]

bernhard'ın otobiyografisinin finali, çocuk, dört kitap boyunca bernhard'ın ısrarla koruduğu mesafenin, okur tarafında muhtemelen beklendiği ölçüde olmasa da kısaldığı, daha doğrusu esnediği ve aynı zamanda edebi açıdan da zirveye ulaştığı satırlar içeriyor. bernhard'ın mesafesinin sadece okura karşı olmadığı, metne ve doğal olarak hayatını anlatma yöntemiyle bir anlamda kendine karşı olduğu da muhakkak. otobiyografi serisinde anlatıp-anlatmama konusunda hem düşüncelerini okuyor hem de doğrudan metin içindeki yansımalarını görebiliyoruz zaten.

süsleme yok, edebi kaygı yok, derinleşme ve özellikle bu son kitapta gördüğümüz zaman sıçramalı anlatımı dışında çok boyutlu bir yapı kurma çabası yok. olgular üzerinde ilerliyor bernhard: bir yanda aile dramları, hastalıklar, yokluklar, diğer yanda nazilerin yükselişi, dünya savaşı ve büyük yıkımlar. katı düşünceler ve keskin sonuçlar aktarıyor. "edebiyat yapmak" sadece başlıklarıyla bile çok güçlü olgulara uygun düşmemesi dışında, bernhad'ın bizzat bu olgularla oluşan karakterine ve yazarlık duruşuna ters.

bir bernhard romanı gibi bernhard otobiyografisi okuyoruz: bu da belki okumamızdan çıkabilecek en önemli sonuca götürüyor bizi: bernhard'ın edebiyatı hayat hikayesine, yaşadığı zamana, coğrafyaya, o coğrafyanın kültür birikimine çok sıkı ve özel bağlarla bağlı. bir adım daha ileri götürmek gerekirse, bernhard'ın edebiyatıyla yarattığı ekol, içinde sadece kendini barındıran bir ekol. bernhard edebiyatı bir şablon değil, taklit içinse hiç uygun değil. bernhard'ın öfkesi nefreti bir tarafa, kendi edebiyatını da sakatlayan katılığını, kapalılığını ondan çok farklı zamanlarda ve uzak coğrafyalarda üslup olarak kullanmanın anlamı yok. okur olarak böyle bir üsluba ihtiyacımız varsa da, bernhard tek başına o ihtiyacı fazlasıyla karşılıyor zaten.

[Hakan · Rating 4 out of 5]

Berhard'ın otobiyografik beşlemesinin son kitabı Çocuk da yine çok sağlam, etkileyici bir eser. Savaş öncesi dönemde Avusturya kırsalında yokluklarla, aşağılanmalarla (babası ortada olmayan evlilik dışı bir çocuktur Bernhard) ve uyumsuzluklarla geçen yılları, yükselen Nazizm, toplumun özellikle kaybedenlere yönelik acımasızlığı, savaşın hemen öncesinde sınırın öte tarafındaki Almanya'da bir kasabaya taşınmaları (zaten Hitler tarafından Almanya'ya ilhak edilmesiyle Avusturya ortadan kalkıyor), serinin daha önceki kitaplarında da işlenen Büyükbabanın küçük Thomas'ın yetişmesinde, karakterinin oluşumunda oynadığı önemli rol, kitabın sonunda çok kısa ama çarpıcı bir şekilde verilen savaşın yaşadıkları kasabaya yansıması gibi olaylar Bernhard'ın bilinen üslubuyla çok güzel anlatılmış. Yazarın anlatılarındaki topluma dönük öfkesini özyaşamöyküsünü okuduktan sonra daha iyi anlıyorsunuz.

[A. Raca · Rating 4 out of 5]

Otobiyografi serisinin ilk 4 kitabında ergenlik, gençlik anılarından sonra çocukluğuna döndüğümüz kitabı Bernhard'ın. Ben gençliğinin devamını da merak etmiştim, ilk kitaplarının çıkışını vs...
Çok zor ve yoksulluk içinde geçen çocukluğunu anlatıyor bu sefer. Nazi döneminde okullarda uğradıkları şiddet ve benzeri durumlar çok can acıtıcı.

"Boş zamanlarımı tek başıma, özgürce geçirmeyi severdim, sürü halinde güdülmekten ve yüzlerce sesin hep bir ağızdan aynı şeyleri söylediği kalabalıklardan nefret ederdim."

[Argos · Rating 4 out of 5]

Otobiyografisinin beşinci yani son kitabında tekrar çocukluk günlerine dönen yazar öfkeli, sert ve acımasız uslubuyla anılarından aklına gelenleri pek de tarih gözetmeden anlatıyor. Zaten beş kitapta da bu anılarında tarihsel sıçramalar hep var, bazen akıl karıştırıyor bu kurgusu.

2. Dünya Savaşı 1 Eylül 1939’da Almanya’nın Polonyayı’yı işgali ile başladığında T. Bernhard 9,5 yaşında, savaşın vahşetinin görüldüğü özellikle hava bombardımanlarının yoğunlaştığı yıllarda ise 13-14 yaşlarında olmalı. Ancak anlatımlarında zaman kaymaları var, sanırım bu karışıklık etkileyici anılarını tekrara düşme pahasına aklına geldikçe paylaşmasından kaynaklanıyor. Neyse, bu ustayı sorgulamak haddimize düşmez.

Birinci ve beşinci kitap yani “Neden” ile “Çocuk” birbirini tamamlıyor, üçüncü ile dördüncü kitap yani “Nefes” ile “Soğuk” birbirinin devamı niteliğinde, sadece ikinci kitap yani “Kiler” bağımsız okunabilir, ama önerim sıralı olarak okunması olacak. Ayrıca bu kitapların daha önce Mitos Yayınlarından “Neden-Mahzen-Soluk-Soğukluk-Bir Çocuk” olarak basılmış olduğunuda hatırlatalım.

Nazilere hiç direnmeden teslim olan Avusturya Halkını hiç affetmediği için her kitabında ülkesini şiddetle eleştiren Bernhard’ın, çocukluk travmaları nedeniyle böyle öfkeli ve sert uslubu kullanmasının anlaşılır bir durum olduğunu bu otobiyografisini okuduktan sonra kabul ediyorum. Büyük bir yazar, bir yerinden başlayıp okunmalı.

[Sandra · Rating 4 out of 5]

Una congerie di ricordi che si rincorrono apparentemente senza ordine nella memoria di Thomas Bernhard sulle tristi vicende della sua infanzia, talmente veloci nel susseguirsi che al lettore non viene data requie, non un punto e a capo, non una suddivisione in capitoli che permetta di andare in superficie e respirare a fondo, che sembrano messi per scritto così come sono venuti in mente allo scrittore. E penso sia così –a riprova di una mente lucidissima-. Ad ogni modo, quella che emerge è la figura di un bambino cui la vita, dal momento della nascita, ha riservato una vita raminga, un buio di affetto dalla creatura che più avrebbe dovuto amarlo, sua madre, l’assenza di un padre; ciò ne ha fatto un essere solitario, estraneo ovunque vada, vagabondo con i suoi familiari dall’Austria alla Germania durante la fine degli anni ’30, povero e miserevole quando viveva nell’Austria pre-annessione, “estriaco” quando si trasferì con la famiglia in Germania dopo l’annessione. Tuttavia, nel buio e nella crudeltà di questa infanzia che lo segnerà per tutta la vita, c’è posto per la felicità: la salita alla Montagna Sacra, la casa dell’amatissimo nonno, le passeggiate con lui per la campagna alla scoperta delle piante, dei fiori e degli animali. E grazie a lui, intellettuale di idee anarchiche, la formazione di una consapevolezza: quella di far parte di una famiglia di funamboli, che camminano costantemente sulla corda tesa al di sopra della massa e della mediocrità, sempre in bilico per non cadere giù, perché cadere tra i mediocri per loro avrebbe significato morire.
L’infanzia: il periodo fondamentale in cui si sono formate le basi della personalità del futuro scrittore.
Il primo romanzo di Thomas Bernhard che ho letto: il punto di partenza per un nuovo viaggio di lettura.

[Markus · Rating 5 out of 5]

In dieser fünften und letzten autobiographischen Erzählung Thomas Bernhards geht es um seine frühesten Jahre. Als ungewolltes Kind wächst er in armseligen Verhältnissen auf. Der Vater hat sich abgesetzt, die Mutter verdingt sich als Haushälterin. Der uneheliche Balg ist die alleinige Ursache für ihr Unglück, er ist ein schreckliches Kind, ein Scheusal, ein Unfriedenstifter. Das hört er täglich und das ist schlimmer als die täglichen Erziehungsversuche mit dem Ochsenziemer. Nur die Großeltern lieben ihn. Sein Großvater, brotloser Schriftsteller und Geistesmensch, der von Frau und Tochter lebt, gibt ihm Schutz und Orientierung.
Der Text ist vergleichsweise konventionell geschrieben, der Inhalt ist umso aufrührender, ja eigentlich erschreckend. Er ist wohl essentiell für das Verständnis des gesamten Bernhardschen Werks.

[Jean Ra · Rating 3 out of 5]

Das ende. Und ein anfang.

El ciclo autobiográfico de Bernhard tiene una estructura circular. El primer volumen arranca en su adolescencia en el internado y este último aborda su infancia hasta que es admitido en la academia-internado. Esto, por un lado, nos dice que si bien la vida tiene un nacimiento y una muerte, la literatura, por mucho que esboce una existencia, se puede manejar por normas bien distintas. Miguel Saenz, el traductor más excelso de Bernhard, nos explica que muchos de los hechos de estos libros podrían ser una pura invención, cosa que en verdad abunda en esa idea que el escritor puede manejar mediante su escritura ese mundo que crea, recomponer el tiempo, reconfigurar los hechos, la libertad en el fondo es casi total.

La ventaja de haber leído los cinco libros del tirón tienen la ventaja que por un lado permiten observar la evolución estilística de Bernhard. En los primeros es el Bernhard que amamos a los que nos gustan sus libros, el de las hipérboles y el cinismo a manta, las reiteraciones y ciclos que van girando hasta que se agotan y saltan al siguiente. Un niño y El frío en cambio tiene un tono más sobrio y contenido, también creo que los hechos se ciñen a la realidad, aunque quien sabe. Por el otro lado también sirve para ver reaparecer ciertos hechos, sobre todo referido al abuelo de Bernhard, una figura que, tras leer estos libros, es su gran maestro por encima de cualquier Dostoyevski o Beckett, una figura rectora que siembra de inconformismo al futuro escritor y lo iniciará en sendas iconoclastas. De esta forma se remarcan los hechos verdaderamente importante sobre la montaña restante, subraya lo que de verdad importa y marca sin por ello recurrir a énfasis retóricos o subrayados explícitos, es cosa del lector que los recuerde y los retenga.

Dicho esto, una vez leídos estos cinco libros, entiendo porque no figuran entre los más leídos del autor austríaco en esta web propiedad de Jeff Bezos. Sencillamente no es tan explosivo, a pesar del flujo de prosa, no consigue crear el mismo efecto que por ejemplo Trastorno o Tala, uno lee estos libros con moderado interés aunque sin excesivo entusiasmo, sobre todo los últimos y más sobrios volúmenes. Qué le vamos a hacer, lo que distingue a Thomas Bernhard respecto a la gran mayoría de narradores no es sólo esos libros compuestos sin párrafos, también es la acidez de esa voz, las cadencias musicales o el lenguaje volcánico. Se cumple así la maldición de Robert Coover sus peores libros son los que editó Anagrama.

Personalmente yo lo pondría en la parte baja de mis lecturas de Bernhard, no me parece que sean sus obras más recomendables salvo para enfermos de las autobiografías o biografías, para aquellos que la fantasía le provoque escozor o crean que ya hay demasiado que aprender en la realidad como para también atender a ensoñaciones, es decir, para enemigos de la raza humana en general, personas a las que es mejor dar esquinazo si los ves acercarse a lo lejos en la calle. A esos sí, a esos les diría que adelante con los Relatos autobiográficos estos.

[Kuszma · Rating 4 out of 5]

Alighanem jobban szeretjük Bernhardot, mint ahogy ő szeret minket. Ami nem egy kunszt. A kötet egy bicikliúttal kezdődik: a kis Thomas alighogy megtanul kerékpározni, elindul Salzburgba, ami jó negyven kilométerre van onnét, de persze kudarcot vall. Az eset szinte könyörög, hogy metaforaként kezeljük. A menekülés és az elveszés metaforájaként: elindul egy gyermek, és aki visszatér, már nem ugyanaz a gyermek. Ilyen értelemben a balsikerű biciklitúra kulcsesemény, ami kinyitja nekünk egy embergyűlölő lelkét. A helyzet persze nem ilyen egyszerű. A kis Thomast nem ez az út tette olyanná, amilyennek Bernhardot ismerjük, sokkal valószínűbb, hogy azért indult útnak, mert olyan volt, amilyen. Nem hiszem azt sem, hogy a környezet és az antiszociális, helyenként kifejezetten szuicid viselkedés között egyértelmű ok-okozati viszony fedezhető fel. Bizonyos dolgok persze súlyosbító körülményként hatnak, elsősorban az anya szeretettelensége, aki mintha az őt elhagyó férfit akarná megbosszulni annak gyerekén. De egy dádát megérdemel a bálványozott nagypapa is, aki értelmezésemben mindent megtesz, hogy a fiú negatív ösztöneit erősítse meg, ami egy kiforratlan egyéniség esetében nem igazán tűnik optimális eljárásnak. No de nem akarok pszichologizálni, bár a Bernhard-i őszinteség nyilván nem véletlenül hozza ki belőlem a bujkáló terapeutát. Az ember szinte Freudnak képzeli magát, szivarkára gyújt, és azt mondja: „Jöjjön, Thomas, feküdjön el a kanapén, lazuljon el. Hol is hagytuk abba legutóbb a beszélgetésünket? Aham. Meséljen még az anyjáról.”

[Aylin · Rating 5 out of 5]

II. Dünya Savaşının Alman/Avusturya halkı üzerindeki etkilerini içeren edebi eserler çok sayıda mıdır bilmiyorum. Bu beşleme bana bambaşka bir tarafın (nazizm baskısı altındaki yoksul Alman halkının) çektiklerine dair epeyce bilgi vermiş oldu. Yahudilerin yaşadıklarına dair çok şey okumuştum ama yahudi olmayan halkın yaşadıkları eksik kalmış bende.

Bernhard’ın hayatının ilk 19 -20 yılına dair yaşanmışlıklarını okuduğumuz bu beşlemede beni en çok etkileyen şeylerden biri; Bernhard’ın etrafındaki sayısız kişinin intiharına ve/veya delirmesene şahit olmuş olması oldu.

Keşke beşleme değil onbeşleme olsaydı da bitmeseydi Bernhard’ın otobiyografisi.

Her Bernhard okurunun söyleyeceği bir cümle olacak belki bu dediğim ama yine de belirteceğim; hayatının ilk 20 yılında tüm bu anlattıklarını yaşamış bir insan nasıl öfkeli olmasın ki…

Kafka’nın ruhunu mektuplarını okudukça kavramıştım. Bernhard’ın öfkesini de bu beşleme sayesinde kavradım diyebilirim…

[WillemC · Rating 3 out of 5]

Chronologisch gezien is dit het vroegste deel uit Bernhards autobiografie. Spijtig dat het het niveau van de andere delen niet haalt en deze 111 bladzijden tellende Privé-Domein me wat op mijn honger liet zitten. Geschreven in de latere periode van zijn carrière, en toch bevat "Ein Kind" bijna enkel korte zinnen waarin zo goed als niets herhaald wordt, het tegengestelde van zijn ander werk uit die tijd dus. Zeker niet slecht, maar vrij teleurstellend voor een auteur van zo'n kaliber.

"Elke dag daalde ik in de hel van de school af om in de limbus van de Schaumburgerstrasse huiswaarts te keren en 's middags naar mijn grootvader de Heilige Berg op te klimmen."

[Kansas · Rating 5 out of 5]

https://kansasbooks.blogspot.com/2023...

“Evidentemente, lo que se llama una vida normal hubiera facilitado a mi madre muchas cosas; así, cada día no era más que una actuación en la cuerda floja, en la que había que temer todo el tiempo una caída. Todos estábamos continuamente en la cuerda floja y corríamos ininterrumpidamente el riesgo de una caída, mortal. En ese sentido, éramos una familia de circo que bailaba en la cuerda floja, que no se permitía jamás, ni por un momento, bajar de esa cuerda, y cuyos ejercicios se hacían más difíciles de día en día. Estábamos prisioneros en la cuerda, y ejercíamos nuestro arte de supervivencia; la llamada normalidad quedaba bajo nosotros, y no nos atrevíamos a precipitarnos en esa normalidad, porque sabíamos que tal zambullida hubiera significado nuestra muerte segura.“


Último de los libros que conforma la pentalogía en torno a la infancia y primera juventud en forma de autobiografía de Thomas Bernhard. Me llama la atención que ésta es casi una autobiografía convencional, más tradicional en el sentido de que aunque aquí están todos los temas que forman parte de su universo, estilísticamente hablando es un relato lleno de datos biográficos sin esa prosa repetitiva tan inherente a su estilo, aunque también es cierto, que algunos temas que habían salido a relucir en los cuatro relatos anteriores, aquí pasa un poco de puntillas por ellos. El contenido sigue siendo turbador sobre todo por lo que signífica para el resto de la serie porque lo convierte en una autobiografía circular, el comienzo es el final, y el final vuelve a ser el comienzo. En el cuarto relato, habíamos dejado a un Thomas Bernhard casi con veinte años y en esta última parte de la serie, Bernhard nos traslada a su primera infancia, hasta los doce años, justo momento en que comienza El Orígen. Una vuelta atrás en el tiempo en una especie de bucle para empezar de nuevo. Y este será el único de los cinco títulos de esta serie que no contenga un subtítulo porque realmente no necesitará ninguna sobreexplicación, está ya todo dicho.



“Era exactamente el medio rural al que mi abuelo daba la mayor importancia. Habrá una biblioteca espléndida, decía. Realmente, fue una biblioteca espléndida en lo que se convirtió la habitación del sudeste de la casa de Ettendorf, solo unas semanas después del pago anticipado del alquiler por mi madre y de la mudanza de mis abuelos. Un camión lleno de libros y manuscritos se detuvo ante la casa y las estanterias se llenaron. Desde su más temprana juventud, desde Basilea, como decía siempre, mi abuelo había acumulado libros, no tenía dinero, pero sí cada vez más libros. Miles. Ahora las paredes del nuevo cuarto de trabajo de Ettendorf, estaban llenas. No sabía que hubiera reunido tanto espiritu, decía él, ni tanta falta de espiritu. Hegel, Kant, Schopenhauer eran nombres uqe me resultaban familiares, detrás de los cuales se escondía para mí algo prodigioso. Y sobre todo Shakespeare, decía mi abuelo. Nada más que cumbres, inalcanzables.”


Entre el primero de los relatos El Origen escrito en 1975 y Un niño que salió en 1982, Bernhard se adentra en su infancia y juventud, conformándose ya su visión de la vida, firmememente influenciada por su abuelo, su guía. También se extiende aquí sobre su relación conflictiva con su madre, un amor odio (hassliebe), terreno en el que nunca estaremos seguros hasta de qué punto la adoró o la odió. En Un Niño hay un relato más distante que en los cuatro anteriores y conforma una mirada casi de espectador pero tengo claro que una autobiografía normalmente es una narrativa que responde a cómo quieres verte o cómo quieres que te vea la galeria, siempre controlando hasta el final, y así y todo hay momentos que llegan al alma porque Bernhard se abre en canal en momentos decisivos de esta serie. Llegado a este punto y viendo toda la serie con perspectiva, la considero una lectura fundamental para entender la Thomas Bernhard, para conocerle: sus exageraciones y sus extremos no reflejan otra cosa que ese ser humano vulnerable y quebrantado desde su infancia. Maravilla.


“Como ellos no estaban allí y no sabían absolutamente nada de mi aventura, ya muy avanzada, tenía que realizar mi empresa sin testigos. Cuando estamos en las altuas, deseamos más que nada tener algun observador que nos admire, pero me faltaba ese observador que me admirase. Me contenté con mi propia observación y mi propia admiración.”

♫♫♫ When it's over - The Soft Moon ♫♫♫

[Burak Uzun · Rating 5 out of 5]

Son zamanlarda kendim için yaptığım en iyi şeyin Bernhard'ın otobiyografik beşlemesini okumak olduğunu düşünüyorum.

[Mauro Barea · Rating 4 out of 5]

Sin duda, en los cinco libros autobiográficos hay una propensión (ligera) hacia abajo, referente a intensidad, profundidad, modo de ver la vida, y quizá un poco de alejamiento del propio Bernhard respecto a cómo vive y reproduce su vida. Pero, sin duda, hay que leérselos todos. Todos.

Voy a descansar una temporada de Bernhard para retomarlo en sus otras novelas, y mientras trato de asimilar sinnúmero de conceptos y experiencias que me ha dejado este primer encuentro con su obra.

[Marcello S · Rating 4 out of 5]

Parte cinque di cinque dell’autobiografia. Rompe la successione cronologica, che si ferma quindi intorno ai 19 anni, con un salto indietro nella prima infanzia. A differenza dei libri precedenti, che hanno un focus preciso, qui c’è una miscellanea di ricordi famigliari. Aiuta a mettere ordine, lasciando la componente letteraria un po’ in secondo piano. Già qua non mancano i pensieri al suicidio, tanto per essere coerenti. In generale l'autobiografia è molto buona, ma volendo scegliere punterei sui romanzi.

[76/100]

∞ Quella sul suicidio è stata la più appassionata delle sue speculazioni. In ogni momento, diceva, se e quando ne abbiamo voglia, possiamo suicidarci, ma in un modo che sia il più possibile estetico.
∞ Dovevamo parlare senza far rumore, dovevamo camminare senza far rumore, tutto quello che facevamo dovevamo farlo senza far rumore.
∞ Mio nonno la maggior parte del tempo preferiva star solo e che nessuno lo disturbasse. Non posso concedermi la benché minima distrazione, diceva allora.
∞ Come un essere umano possa mettersi a sedere e scrivere mille pagine era già per me assolutamente enigmatico.già mi era assolutamente incomprensibile come uno possa metterne insieme cento.
∞ I medici non sanno mai che fare, si limitano a constatare le anomalie.
∞ Tre anni fa, sulla strada per Weimar e Lipsia, sono andato alla ricerca dei luoghi nei quali la mia disperazione è stata più grande. Non credevo di poterli ritrovare. E invece c'erano, ed erano assolutamente identici.

[Zeynep T. · Rating 5 out of 5]

Bu kitapla beraber Thomas Bernhard'ın otobiyografisini bitirmiş bulunuyorum. Dördüncü kitaptan sonra iyileşip öğrenimine devam ettiği ya da iş hayatına atıldığı dönemi anlatmasını beklerken çocukluğuna geri döndü yazar. Oradan asla çıkamamış zaten.

Küçücük bir çocuğa intiharı düşündürten karanlık anlatılıyor metinde. Bitmek bilmeyen dayaklar, okulda zorbalık, babanın yokluğu, fakirlik, Nazi doktrini altında ezilen sanatçı bir ruhu hayata bağlayan tek şey büyükbabasının gösterdiği sınırsız sevgi ve anlayış. Psikolojik danışman bir arkadaşımla konuştuk da Thomas Bernhard edebiyatın iyileştirici gücü olmasa hayatına son verirdi herhalde büyükbabasının ölümünden sonra.

Edebi olarak ilk dört kitap daha güçlüydü bence fakat biraz da kişisel sebeplerle seride beni en çok etkileyen kitap bu oldu. Okurken kalabalık bir hastanede sıra bekliyor olmasaydım hüngür hüngür ağlardım herhalde.

Herkesin okumasını dilediğim kitaplardan. Başta çevirmen Sezer Duru olmak üzere emeği geçen herkesin eline sağlık.

[Ben De Hâlâ Okuyorum · Rating 4 out of 5]

Thomas Bernhard'dan okuduğum ilk kitaptı. Otobiyografilere ilgim olduğunu (özellikler yazarların kendi çocukluklarından bahsettikleri) fark ettiğimde bu seriye başlamak istedim. Yazarı da çocukluğuyla tanımaya başlamak için ilk olarak serinin son kitabını okumayı tercih ettim. Bu seçimden de pişman değilim.

Yazar için çok öfkeli dendiğini gördüm. Başka hiçbir kitabını henüz okumadığım için bu yargının ne kadar doğru olduğunu şu anki bilgi birikimimle teyit edemiyorum. Ben bu kitapta acıları hiçbir şekilde görülememiş bir çocuğun hayata tutunmak için verdiği mücadeleyi gördüm. Kendi çocukluk deneyimlerine böylesine şeffafça temas edebilen ve detaylıca açıklayabilen insanların gücüne hayran kalıyorum.

[Sini · Rating 4 out of 5]

Thomas Bernhard heeft vijf autobiografische jeugdvertellingen geschreven. Twee daarvan zijn vertaald: het woedende, bijna rabiaat boze "De oorzaak" dat ik kort geleden las, en het veel mildere "Een kind". Ik noem het "jeugdvertellingen" omdat ze weliswaar autobiografisch zijn maar tegelijk ook veel verzinsels schijnen te bevatten: ze gaan over van ellende en doodsangst vergeven jeugd van Thomas Bernhard, maar door alle verzinsels en andere romaneske stijlfiguren heeft de ik- figuur in beide boeken soms de trekken van een romanfiguur. Dus kun je ook "Een kind" volgens mij op twee manieren lezen: als een autobiografie of als een zelfstilering met autobiografisch materiaal.

Het is, hoe je ook leest, wel een heel ontroerend boekje. Veel minder doordesemd van woedende tirades dan andere boeken die ik van hem ken, maar net zo wanhopig. Voor mij was dat intrigerend: ik vond het mooi om te merken dat de wanhopige Bernhard naast woede ook nog geheel andere tonen beheerste. Heel fraai zijn bijvoorbeeld de bijna tenenkrommende passages waarin Thomas Berhards moeder haar totale frustratie uitleeft op haar nog piepjonge kind, met de bullenpees en door woedend en schrijnend gescheld: iets waar de oudere Bernhard verrassend genoeg niet met razernij op terugkijkt, maar met mild en verzoenend begrip voor haar wanhopige frustratie. Een prachtige combinatie van genadeloosheid en mededogen, vind ik: genadeloos omdat Bernhard al die frustratie zo ongecensureerd en ongefilterd beschrijft, en toch vol mededogen omdat hij die frustratie niet veroordeelt of met een vlijmende filippica beantwoordt. Ook mooi is hoe Bernhards grootvader gestalte krijgt in "een kind", als aarts- anarchist, als man van de geest die het burgerdom grondig haat, als mislukkend schrijver en filosoof, en als Thomas Bernhards bewonderde geestelijke vader. Dat werpt voor mij een mooi nieuw licht op alle haat van Thomas Bernhard zelf jegens het burgerdom, en op de mislukte kunstenaars en denkers in andere Bernhard- boeken die ik net las: "Vorst" en "De kalkfabriek".

Dat het boekje ontroert heeft uiteraard te maken met de treurnissen die Bernhard ons voorzet: de angsten tijdens oorlogstijd, de vernederingen die hij als onecht kind en als bedplasser thuis onderging en in een nazistisch jeugdkamp voor moeilijk opvoedbare kinderen, de schooltijd waarin hij outcast was omdat zijn begaafdheden totaal niet aansloten bij wat die school van hem vroeg en hij niet de begaafdheden had die van schoolkinderen werden gevraagd, enzovoorts. Maar naar mijn gevoel wordt de ontroering vooral veroorzaakt door de stijl van Bernhard: wat hij beschrijft is schrijnend genoeg, maar nog schrijnender is hoe hij dat doet. Bijvoorbeeld door zijn - vermoedelijk verzonnen- herinnering dat zijn alleenstaande moeder hem, als baby, elke dag onderbrengt in een viskotter die dan moet dienen als een geïmproviseerde kindercrèche. "[D]e vrouw van de visser had pleegkinderen in hangmatten onder het dek, zeven tot acht borelingen hingen aan de houten zoldering van de viskotter en werden telkens op verzoek van de een- of tweemaal per week opdagende moeder van de zoldering neergelaten en getoond. Ik zou telkens erbarmelijk hebben gehuild en zolang ik mij op de viskotter had bevonden zou mijn gezicht met steenpuisten bezaaid en misvormd zijn geweest, omdat op de plaats waar de hangmatten hingen een ongelofelijke stank en een ondoordringbare walm hadden geheerst. Maar mijn moeder had geen andere keuze". Uit andere recensies begrijp ik dat Bernhard dit verzonnen of op zijn minst overdreven heeft, maar naar mijn idee heeft dat wel een functie: het hele boek door voelt de jonge Bernhard zich een monster, het hele boek door huilt hij daarom, en dat zo schrijnende gevoel wordt hier gevat in één grotesk uitvergroot beeld. Dat, ook hier weer, met mededogen gepaard gaat: zijn moeder had geen andere keuze, aldus haar terugblikkende zoon.

Juist dit soort beelden en scenes maken "Een kind" voor mij tot een schrijnende autobiografische vertelling. Samen met terloopse zinnen als "We hadden drie kinderen uit het weeshuis in de klas, met hen voelde ik mij het meest verwant". En samen met de stijl van het boek als geheel: de 111 pagina's bestaan uit één enkele alinea, zonder stuk wit, waardoor de ene scene vol treurige ellende of teleurstelling of angst aan de andere wordt geplakt zonder dat je als lezer een pauze of rustpunt krijgt. Want die had Thomas Bernhard zelf ook niet. Wat nog versterkt wordt doordat Bernhard niet chronologisch vertelt, en allerlei treurigheden uit het verleden verbindt met nieuwe treurigheden later. Ook wordt de treurnis kracht bijgezet door geraffineerd spel met motieven: vroeg in het boek lees je hoe de piepjonge Thomas samen met een vriendje hele fantasiewerelden ontwerpt, later lees je hoe die fantasie nog verder wordt gevoed door met de vinger reizen door de atlas en per trein door Duitsland en Oostenrijk. Allemaal ontroerende verlossingen van de alomtegenwoordige naargeestigheid. Nog later echter zie je hoe Thomas tijdens de oorlog een hele griezelwereld droomt van spookachtige doodshemden en hoe een treinreis hem tot totale wanhoop voert omdat die hem meeneemt naar het naargeestige opvoedingskamp. Fantasie verliest zijn onschuld en zijn verlossende karakter. Treinreizen helpen Thomas niet langer om aan de naargeestigheid te ontsnappen. Precies dat maakt Thomas Bernhard voelbaar, niet door het ons expliciet te vertellen, maar door het tussen de regels door te tonen. En dat vind ik mooi gedaan.

Een mooi geschreven en schrijnend- ontroerende autobiografische jeugdvertelling, kortom. Misschien moet ik de nog niet vertaalde andere drie jeugdvertellingen ooit in het Duits lezen, ook al kan ik dat eigenlijk niet. Maar eerst lees ik op zijn minst nog één Bernhard in vertaling, want hij blijft mij fascineren.

[Arzu · Rating 4 out of 5]

biyografik dizinin son kitabında da hissiyatım değişmedi.. yine bernhard'a kocaman sarılmak istedim..

[Frabe · Rating 4 out of 5]

Figlio illegittimo, ovvero “del demonio", aggrappato disperatamente al nonno scrittore (di modesto successo), additato come “spargizizzania” e “piscialletto”, primo solo nelle gare di corsa: è l’avvio difficile di Bernhard – sullo sfondo, la guerra che incombe e poi divampa – raccontato da lui medesimo. Molto bene, neanche a dirlo.

[Bilgen · Rating 4 out of 5]

ve beşleme bitti. en çok da bernhardın bu kitaptaki haline üzüldüm. yazarın hayatı başından sonuna kadar savaş, açlık, yokluk, hastalık ve zorluklarla geçmiş. ama bu kitapta henüz çok küçük, annesinin dayaklarından muzdarip, kendisini tuvaletini bile tutamayan bir zavallı olarak hissetmesi. o küçük çocuğa sarılmak istiyor insan. bernhard öfkeli olmasın da kim olsun? intihar eğilimi de gayet anlaşılır.
biyografi beşlemesi kronolojik değil. iyi ki değil. diğer kitaplarından da bildiğimiz gibi aklına gelenleri, geldiği gibi sıralamış. tarzını ve karakterini anlamak için başlangıç eserleri olarak tavsiye edebilirim

[Leylak Dalı · Rating 4 out of 5]

İncecik kitaplar olsa da beşlemenin her biri, Thomas Bernhard'ın çocukluğu ve ilk gençliği o kadar zor geçmiş ki, o zorluk okumaya da yansıyor. Sert, ağır ve ilginç bir okuma oldu ama iyi oldu...

[Ginny_1807 · Rating 4 out of 5]

L'infanzia
La narrazione autobiografica dello scrittore si incentra sui primi anni in Austria e sul successivo trasferimento in Germania: i rapporti conflittuali con la madre, le umiliazioni subite sia in ambito scolastico che familiare e l’affetto che lo unisce alla bellissima figura del nonno.
"Il mio nonno materno mi ha tirato fuori e con ciò stesso salvato dall'abbruttimento e dal sordido tanfo della tragedia di questo nostro mondo nel quale miliardi e miliardi di persone sono già morte per asfissia. Per tempo mi ha tirato fuori, e non senza un doloroso processo di correzione, dalla palude generale, estraendo per fortuna prima la testa e poi il resto. Per tempo ha richiamato la mia attenzione, e in effetti è stato l'unico a farlo, sul fatto che l'uomo ha una testa e su quello che ciò significa. Sulla necessità che si instauri il più precocemente possibile, oltre alla capacità di camminare, anche quella di pensare."
L’esperienza fallimentare della scuola culmina nell’internamento traumatico in una struttura di rieducazione per bambini difficili, il cui ruolo principale in realtà è di educare al nazismo, con una disciplina talmente ferrea da ispirargli insistentemente il proposito del suicidio.
Una infanzia travagliata dalle vicende personali e dagli eventi della storia, in cui si pongono le basi della sua futura visione della vita e dell’umanità.
Stupefacente la tecnica narrativa senza pause, come un flusso inarrestabile di ricordi sempre vivi e rivissuti.

[Oscar · Rating 4 out of 5]

‘Un niño’ cierra la pentalogía autobiográfica de Thomas Bernhard, que empezó con ‘El origen’, ‘El sótano’, ‘El aliento’ y ‘El frío’. Aunque también se puede incluir ‘El sobrino de Wittgenstein’ como una obra con gran contenido autobiográfico. Si estos relatos se leyeran de manera cronológica, ‘Un niño’ sería el primero, y Bernhard utiliza un estilo menos árido que otras veces. En él, conocemos los primeros años de Bernhard, al Bernhard niño. El libro empieza con un episodio realmente original, con un Thomas de ocho años cogiendo sin permiso la bicicleta de su padrastro, su tutor, para visitar a su tía Fanny, que vive cerca de Salzburgo, a treinta y seis kilómetros de donde él vive, huyendo de sus miserias. Thomas es un niño inteligente, pero torpe en la escuela. Un niño que no se adapta al mundo, ni al de los adultos ni al de sus jóvenes compañeros. Un niño que no logra integrarse, al que no dudan en llamar meón por su incontinencia. Un niño con escasos amigos. Un niño que ama a su madre, pero que aun así sufre continuos castigos por su desobediencia. Un niño anarquista que idealiza a su abuelo y adopta su modo radical de pensar. Un niño ambicioso y soñador, con talento, buen corredor, todo un atleta, que sin embargo padecería toda su vida de problemas pulmonares. Un niño que sufriría los traumas de una época marcada por el nacionalsocialismo y la guerra. En fin, un niño llamado Thomas Bernhard.

[Simon · Rating 5 out of 5]

Großartige Erzählung und geniale Sprache. Ein kleiner Genius wächst in teils repressiven und überforderten ländlichen Verhältnissen auf. Der Großvater ist seine seelische und geistige Rettung. Dennoch spricht die Liebe zum Landleben, aus jeder Zeile. Die Sprache ist Bernhard kein käfigartiger Rückzugsort, sondern ein Medium, in dem er seine Erlebnisse den Verhältnissen entreißen, sie schmücken, betrauern und feiern kann.

[Jorge Morcillo · Rating 5 out of 5]

Relectura de una de las obras autobiográficas más amables de Bernhard. Esta vez he decidido releerlo todo del último libro al primero, como viene en algunas ediciones inglesas.
Muy entrañables las páginas en las que Thomas menciona a su abuelo. El estilo es el de siempre: una vez que se sucumbe a su hechizo ya no es posible desprenderse.
No es de mis favoritas, pero siempre me agrada releerla. Ideal para un domingo.

[Viktor · Rating 5 out of 5]

Smuk afslutning på et af de bedste værker jeg har læst! Han afslutter cirklen ved at efterlade læseren der hvor han startede. Den sidste bog i erindringsserien er på en måde en nøgle til Bernhards liv og forfatterskab.