Αστικά δύστυχα

by Δημήτρης Γκιούλος

Τα «Αστικά δύστυχα» είναι μια συλλογή ποιημάτων. Έχουν τις ρίζες τους στην επαρχία, στα οικογενειακά-κυριακάτικα τραπέζια και εκτείνονται μέχρι την καρδιά του αστικού ιστού. Εξετάζουν τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας και τις ανοικτές διαφορές της Ιστορίας. Συνομιλούν με την προσωπική απώλεια και τη συλλογική μελαγχολία, αυτοσαρκάζονται δυνατά, παίζουν με τη γλώσσα (όπως φαίνεται και από τον τίτλο τους άλλωστε). Ενίοτε αναφλέγονται από πόθο, αλλά δεν παύουν ποτέ να κοιτούν προς το μέλλον. Eίναι ένας καθρέπτης που μέσα του θα αντικρίσετε και τον εαυτό σας.

Κυριακάτικα Τραπέζια Ι ~ Σακατεμένος μαύρος φοίνικας ~ Η αγία γκαρσόνα ~ Όβερ ~ Το γεννοβόλι ~ Μισή από γιουβέτσι ~ Του υποκειμένου του ατομικού ~ Κάτι για μένα ~ Ως τα νύχια ~ 33 σχεδόν χρόνια ~ Παλιατζούρες ~ Ήρωες ~ Απορίες ~ Τροία ~ Οικιακό τσίρκο ~ Καθωσπρέπει ~ Ερασιτέχνης ~ Κυριακάτικα Τραπέζια II ~ Μπαλαδόρος ~ Σήμερα ή σαν σήμερα ~ Πατραϊκή ~ Άδειες τσέπες ~ 26 σεκόντ ~ Αστισμοί ~ Ο χρόνος είναι ρήμα ~ Άστυ και όραμα ~ Σου 'χω πει; ~ Η μεγάλη έκρηξη ~ Αντιπρέβεζα ~ Πράγματα που με στοιχειώνουν ~ Κυριακάτικα Τραπέζια III ~ Συλλέκτης ~ Κοσμικό αστείο ~ Η στερική ~ (Αντι)τροφοδοτικό ~ Σαμποτέρ ~ Πρόσοψη ~ Νοθείες ~ 26 Ιουνίου 2017 ~ Συγκίνηση σε προκάτ ~ Τρίχες ~ Ποσοστό σφάλματος ~ Αδειανές παλάμες ~ Απαγορεύεται η μεταφορά φορτίων ~ Αντιστροφή ~ Καμιά συστολή κι αυτό το σύμπαν ~ Voyager 1 ~ Χαμένοι στη μετάφραση ~ Μπόνι και Κλάιντ

Σε χαζεύω
ημίγυμνη
τις λέξεις να προσπαθείς να δαμάσεις
με μολύβι και χαρτί
Σε χαζεύω
ημίγυμνη
και το αίμα φουσκώνει στις φλέβες μου
λιοντάρι σε κλουβί γίνομαι
Και συ
θηριοδαμάστρια σ' άλλο σόου

Genres: Poetry

76 pages, Paperback

First published December 2, 2020

About the author

Γεννήθηκε πρόωρα σε νοσοκομείο της Λαμίας. Μεγάλωσε στην Άμφισσα και ζει στην Πάτρα όπου και (δεν) ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Μαθηματικό. Γι’ αυτόν μάλλον οι λέξεις έχουν μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι οι αριθμοί, έτσι αποφάσισε να τις αραδιάσει και να κάνει βιβλία. Έχει, έως σήμερα, εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων. Τα “Δι’ άρλεκιν πάροντι και άλλες καταστάσεις…” (2011) και “Ο τροχός της τύχης” (2015) από τις εκδόσεις Χαραμάδα και το “Δώδεκα καρέ” (2012) από τις εκδόσεις “Ο κήπος με τις λέξεις”.

Reviews

[Katia Petsali · Rating 5 out of 5]

Αγάπησα 🙂

[Anastasia Ts. · Rating 5 out of 5]

Κάθε φορά που διαβάζω τα αστικά δυστυχα ερχεται στο μυαλο μου το "εκτο πάτωμα" κ νομιζω πως η Αννα Παναγιωτοπουλου μου διαβάζει τα τρια ρήματα στο αφτι σαν συμβουλή: "κυλάω πονάω, περνάω". Το ποιητικο υποκείμενο γινεται καθε φορα κι ενας ήρωας κ στο τέλος γίνομαι εγω ο ήρωας/ το ποιητικο υποκείμενο. Ειναι απο τις λίγες φορες που επανέρχομαι ξανά κ ξανά σε ποίηματα, σε στίχους. Έψαχνα την απάντηση στην ερώτηση γιατί μ αρεσουν τα δύστυχα° μ αρέσουν γιατι δεν είναι ωραιοποιημενα με επίθετα, ένα ρημα κ ένα υποκείμενο αρκεί, οπως αρκεί κ μια πράξη κάποιου να σε σώσει κ να σε παρασύρει. Δεν ξερω αν θελω να γράψω κατι άλλο. Ναι θελω, να τα διαβάσετε.

[How About Books · Rating 5 out of 5]

💙Η ποίηση του Δημήτρη Γκιούλου, πιστεύω, είναι αυτό που χρειαζόμαστε όλοι σαν ανάγνωσμα αυτούς τους καιρούς.
Τα ποιήματα, οι λέξεις τους, είναι η ψυχή μας.
Η ψυχή όλων αυτών που ζουν στα αστικά τοπία, κλεισμένοι στα κουτάκια τους, πνιγμένοι απο τη φυλακισμένη οργή απέναντι στην αδικία, γεμάτοι ανεκπλήρωτα όνειρα που εξακολουθούν όμως να είναι όνειρα και ελπίδες.
Και έτσι, όταν τελειώνει η κάθε μέρα τους και βρίσκουν ότι κάτι λείπει, δε μένουν απλά απογοητευμένοι αλλά συνεχίζουν να μάχονται όσο γίνεται. Ακόμα και αν επικρατεί το άδικο, συνεχίζουν να πολεμούν, να ερωτεύονται, να αγαπούν με τον τρόπο τους τη ζωή, το χρόνο και κυρίως τους ανθρώπους και πάντα περιμένουν την άλλη μέρα, και περιμένουν ότι θα φέρει κάτι καλύτερο ακόμα και από αυτό, που έκλεψε η σημερινή.

💙Και κάπως έτσι, όταν νιώθεις ότι θα σκάσεις και ότι τίποτα δεν έχει νόημα και Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ, έρχονται κάτι τέτοια βιβλία και ελπίζεις.
Και αυτό είναι σπουδαίο.

[Γιώργος Πισίνας · Rating 5 out of 5]

Στην ποίηση νομίζω είναι δύσκολο να βάζεις βαθμολογίες,
δύσκολο να πεις αν κάτι είναι καλό ή κακό,
και συχνά σε μια συλλογή, βρίσκεις τόσο κάτι που σου αρέσει όσο και κάτι που δε σου έκανε καθόλου.
Κάποτε όμως, βρίσκεις κάτι που σε ακουμπά πραγματικά, σε ξεκλειδώνει. Τότε, η ποίηση έχει επιτελέσει τον σκοπό της. Τότε βάζεις 5 αστέρια, αφού κάτι μίλησε βαθιά μέσα σου.

[Ελενα · Rating 5 out of 5]

Καθηλωτικη μοντερνα ποιηση, με καθρέφτη τον εαυτό μας. Βαθειά συγκίνηση, πόνος και λυτρωση

[Το γράμμα Ι The letter.i · Rating 4 out of 5]

Πάντοτε εκστασιάζομαι βρίσκοντας νέα ποίηση στα στενά της πόλης. Ανυπομονώ να μοιραστώ το βιβλίο με μια πολύ καλή φίλη μου, ανυπομονώ να το ρουφήξω μέσα σε ένα βροχερό απόγευμα.

Τα Αστικά Δύστυχα επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες μου. Είναι αυτά τα ποιηματα που μου αρέσουν, μου θυμίζουν εκείνες τις μικρές αναπνοές που κρατάμε πριν ξεστομίσουμε μια μεγάλη αποκάλυψη ή μια επιφοίτηση ή την αλήθεια. Κι έτσι όπως η αλήθεια σε πονάει, έτσι σε λυτρώνει και βρίσκομαι να αναζητώ ξανά και ξανά αυτά τα ποιήματα με τις λέξεις στη σειρά που εντυπώνονται στα γονίδια μου.

[Katerina · Rating 4 out of 5]

Όμορφο, σπαρακτικό, επαναστατικό.

[Depi Aleb · Rating 5 out of 5]

Deeply touched.

[George Galanis · Rating 5 out of 5]

Ποίηση ψυχής, με ισχυρές δόσεις κυνισμού.

[Theodore Krachtis · Rating 5 out of 5]

Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλιαράκι του Δημήτρη γύρισα στην Πάτρα, όχι σε αυτή που επισκέφθηκα για τελευταία φορά πριν 7 χρόνια, ούτε ίσως σε αυτήν που άφησα πίσω τελειώνοντας τις σπουδές μου πριν 11 χρόνια, στην Πάτρα που γνώρισα και έζησα, που ανδρώθηκα, με όποια ίσως δυνατή σημασία μπορεί να έχει αυτή η λέξη, στην Πάτρα που γνώρισα, και που ευτυχώς κράτησα στη ζωή μου με κάποιον τρόπο, κάποιους από τους καλύτερους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο μου, και που με βοήθησαν με τρόπους και σε στιγμές που ίσως ακόμα δεν γνωρίζουν, και που ίσως δεν τους έχω ευχαριστήσει αρκετά μέχρι τώρα, γύρισα στην Πάτρα, σε εκείνα τα χρόνια που ήμασταν όλοι λίγο περισσότερο ολόκληροι από ότι είμαστε σήμερα, τότε που τα όνειρά μας ήταν λίγο πιο φωτεινά, τότε που αντικρίζαμε τις ανηφόρες της ζωής με ελπίδα και αισιοδοξία.

Γύρισα εκεί και μας είδα όλους μαζεμένους, σπίτι μου, στο σπίτι του Δημήτρη, στο σπίτι του Κώστα, στον Μάκη, στην Καζάρμα, στο δασύλλιο, σε προβολές στα σκαλάκια, στη Γεροκωστοπούλου να πίνουμε μπύρες, ατελείωτα βραδιά να γυρνάμε από μαγαζί σε μαγαζί, να μαζευόμαστε στις εξεταστικές για διάβασμα, να κάνουμε ποδηλατοπορείες και ποδηλατοφεστιβάλ, να βγαίνουμε στους δρόμους όλοι μαζί όταν σκότωσαν τον Αλέξη.

Ήπια καφέ μαζί με τον Δημήτρη σήμερα, με τον Κώστα, τον Γρηγόρη, τον Γιώργο, τον Πέτρο, τον Σωτήρη, τον Στελλάρα, τον Τζίτζι, τον Γκρου, την Ισμήνη, τον Κούρο, τα παιδιά από το 11888, τους μηχ/μηχ, γύρισα σε μια άλλη ζωή, σε μια ζωή που μας έδωσε τόσα πολλά, και πάνω από όλα, τον έναν στον άλλο.

Για να αντέχουμε έστω κι έτσι, έστω κι από μακριά, έστω και μέσα από τις οθόνες των κινητών μας, έστω και μέσα από τέτοια ακριβά δώρα όπως το βιβλίο αυτό του Δημήτρη, αυτήν εδώ τη ζωή, την ενήλικη, την λίγο πιο σκληρή, λίγο πιο δύσκολη, αλλά που κρύβει μέσα της μια φλόγα, που μακάρι κάποια στιγμή να θεριέψει και να φωτίσει ξανά τις ζωές μας.

Να ‘σαι καλά ρε Μήτσο.

[Χριστίνα Κασσεσιάν · Rating 5 out of 5]

Όπως συνήθως λέω, την ποίηση δεν τη γράφεις, δεν τη διαβάζεις, δεν τη βαθμολογείς. Τη βιώνεις και τη συναισθάνεσαι, αφήνεσαι στη θεραπευτική μαγεία των λέξεών της, ελπίζοντας πως κάτι θα ξεκλειδώσει. Αυτό μου έκαναν τα Αστικά Δύστυχα. Με πήραν από το χέρι και με στοργή με βοήθησαν να αποδεχτώ τον πόνο που προκύπτει από το σπάσιμο του κελύφους. Να αναλογιστώ ξανά τη σχέση μου με την αστική καθημερινότητα, τη ρουτίνα, τις προσδοκίες μου και τις προσδοκίες που είχαν οι άλλοι από εμένα. Τα θέλω μου, τη ματαίωση, την απογοήτευση, την ενοχή. Αυτά που προσπερνάμε κι εκείνα που, ναι μεν σκεφτόμαστε, αλλά δεν αλλάζουμε εύκολα. Να σκεφτώ τα κουτάκια μου και το δίχτυ ασφαλείας, να παίξω μπάλα με το οξυγόνο και την ασφυξία, τη σιγουριά και την ανασφάλεια. Να δω ξανά, με πιο ώριμη ματιά, όσα απέφυγα στις δικές μου απώλειες. Να αναβιώσω σκηνές από τα δικά μου αντίστοιχα περιστατικά. Να θυμηθώ πώς είναι να είσαι φροντιστής, πώς νιώθεις όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου να σβήνει. Να συναισθανθώ τον πόνο του ποιητή, να περπατήσω στις δικές του διαδρομές. Και να μη γυρίσω το βλέμμα αλλού, αλλά κατάματα να δω όσα με φοβίζουν. Υπέροχος Δημήτρης Γκιούλος. Ανθρώπινος, γήινος, παιδί δικό μας, κομμάτι της ψυχής μας...

[Γιώργος Μαντάς · Rating 5 out of 5]

Είναι αδύνατον να ξεχωρίσω αγαπημένο μου ποίημα. Πρόκειται για 49 τυπωμένα αριστουργήματα.
Όταν η σύγχρονη ελληνική ποίηση λειτουργεί ως βάλσαμο.
Έχουμε πραγματικά πολύ αξιόλογους σύγχρονους έλληνες ποιητές κι ελληνίδες ποιήτριες.
Ο Δημήτρης Γ��ιούλος μετουσιώνει τις σκέψεις μας, τον πόνο, τη χαρά, τη θλίψη, την απώλεια, τον έρωτα σε υψηλής ποιότητας ποίηση.
Ευθύβολη ποίηση. Εισχωρεί κατευθείαν στην καρδιά.
Χωρίς συμβολισμούς.
Δεν ξέρω, είναι αδύνατον ξεφυλλίζοντας το βιβλίο να βρω να παραθέσω κάποιους αγαπημένους μου στίχους γιατί θα ήταν ιεροσυλία προς τους άλλους.
Δεν μπορώ να πω ότι αυτοί οι στίχοι είναι οι καλύτεροι ή με άγγιξαν περισσότερο όταν όλο το βιβλίο είναι ένα αριστούργημα. Ο αναγνώστης δεν έχει άλλη επιλογή από την επαναλαμβανόμενη ανάγνωση. Κομψοτέχνημα. Και σαν έκδοση και σαν περιεχόμενο.

[Natasa · Rating 3 out of 5]

Π ρ ό σ ο ψ η

Παίρνω τη σιωπή σου αγκαλιά
κι εκείνο από την άκρη των χειλιών σου
που χαμόγελο ήθελε να γίνει
αλλά το άφησες μισό

Πηγαίνω πίσω στο δωμάτιο
μπρος στα μάτια μου την ανακατεύω με τον πόθο
κι αν άνοιγα το παράθυρο
μια χαραμάδα τόση δα
όλη η πόλη θα πλημμύριζε άνοιξη

Μα εσύ δε πιστεύεις σε θεούς
κι εγώ δεν πιστεύω σε μένα
κι η πόλη παραμένει γκρίζα
και οι άνθρωποι πια
γκρίζοι κι αυτοί
σαν μισοτελειωμένες πολυκατοικίες
σαν κι εκείνο
που χαμόγελο δεν έγινε.


Το αγαπημένο μου της συλλογής "Αστικά Δύστυχα" είναι αυτό. Ίσως επειδή το αίσθανθηκα το πιο λυρικό από όλα σε μια συλλογή χωρίς πολλές λείες επιφάνειες. Διαβάζεις και όλο και κάτι σε γρατζουνάει. Αλλά αυτό, πιστεύω, ήθελε ο Δημήτρης. Να μας ξυπνήσει, όχι να μας χαϊδέψει.

[MARIA KYRIAKIDOU · Rating 5 out of 5]

Στα αστικά δύστυχα βρίσκουμε ιστορίες να ταυτιστούμε, διαπιστωνουμε πως δεν είμαστε μονοι. η γραφή είναι έντονη, κυνική με στοιχεία τρυφερότητας να αναδύονται για όσους μπορόυν να τη βρουν. Ποίηση που αξιζει πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις και που σε βάζει σε σκέψεις. Συνισταται ανεπιφύλακτα!!

[pastafloraki · Rating 5 out of 5]

Με αγγιξε. Και θα το ξαναδιαβασω.

[Δαμιανός Λαουνάρος · Rating 5 out of 5]

Διαμαντάκι! Χαίρομαι να διαβάζω σύγχρονούς και νέους συγγραφείς που έχουν κάτι να πουν... Good job!