Barselona, 1901. Grad je ispunjen velikim previranjima. Jad i beda siromašnih u suprotnosti su sa otmenošću i raskoši na gradskim ulicama, gde se već ističe nekoliko jedinstvenih zdanja, simbola modernizma.
Mladi slikar Dalmau Sala, sin nepravedno pogubljenog anarhiste, živi između ta dva suprotstavljena sveta. Njegova porodica i Ema, žena koju voli, spadaju u vatrene i nepokolebljive borce za prava radnika i siromaha. Međutim, Dalmau radi u fabrici keramike don Manuela Belja, konzervativnog buržuja, tvrdokornog i zagriženog katolika, koji ga približava atmosferi u kojoj caruju bogatstvo i stvaralačke inovacije.
U iskušenju pred zavodljivim ponudama buržoazije spremne da kupi njegova dela i njegovu savest, Dalmau će biti prinuđen da potraži vlastiti put, kao čovek i kao umetnik, i da se udalji od poroka kako bi otkrio šta mu je uistinu bitno: vrednosti za koje se zalaže, ljubav jedne hrabre žene, a pre svega slike koje nastaju kao plod njegove mašte i prenose na platno duše najvećih bednika koji se smucaju ulicama uskomešanog grada u kome je klica buntovništva pustila korene.
lldefonso Falcones de Sierra, married and the father of four children, is a lawyer who lives and works in Barcelona. The cathedral of the sea is his homage to a people capable of building, in the then unusual span of fifty-four years, what is undoubtedly one of the most lovely churches in the world.
A historical novel that has become an unprecedented bestseller, recognized by both readers and critics, and whose publication rights have been sold to thirty-two countries. The winner of several awards, including the 2006 Silver Euskadi Prize for best Spanish language novel, the 2007 Qué Leer Prize for best Spanish language book of the year, and the prestigious Italian award, Giovanni Boccaccio, for best foreign author of 2007.
Стиль модерн, живопись, Барселона, начало двадцатого века, забастовка, рабочее движение, революционные настроения, революция в сексуальных отношениях - вот слова, определяющие содержание романа Ильдефонсо Фальконеса.
Главный герой - художник Далмау Сала. Его сестра Монсеррат была застрелена солдатами во время одной из забастовок. Его отец тоже каким-то образом пострадал в ходе рабочего движения. Далмау падал на самое дно, став морфинистом и алкоголиком, но сумевшему выбраться из порочного круга, ему и его близким мстил могущественный дон Мануэль; его картины выбрасывали на помойку, на него нападали, его арестовывали; ему, художнику, приходилось заниматься тяжёлым физическим трудом. Ему пришлось расстаться со своей возлюбленной. Насилие над женщинами было огромным по масштабам, но фиксировалось властями - мизер. Фоном является полномасштабное полотно социальной жизни Барселоны, наряду с изменением облика этого прекрасного города.
Интересны сведения об архитектурной застройке Барселоны, начиная с Альфонсо Серда, спланировавшего город в виде огромной сетки. Модерн, конструктивное преломление стиля ар-нуво, явился новым словом в облике Барселоны, определившие его суть. Доминек и-Монтанер, Антонио Гауди и Пуч и-Кадафалк создали новый облик города. Но были и другие архитекторы: Вилосека, Бассегода, Доменек-и-Эстапа, Саньер, Ромеу и-Рибо.
Несмотря на чрезвычайно интересный исторический контекст, роман довольно скучен, в литературном отношении довольно безыскусен и структурно добросовестно сложен слоями как слоёный пирог - исторический контекст - архитектура, рабочее движение, следующий слой - событийная канва романа, фабула и обязательная сексуальная сцена. Добросовестность - пожалуй, главный эпитет к этому роману. Но, мне кажется, в контексте искусства, это, во всех смыслах положительное слово, вносит скуку и максимально отдаляет произведение от творчества.
“-Lo que debes vigilar -susurró Josefa al oído de Dalmau interrumpiendo sus pensamientos- es que ninguno de estos burgueses confunda tu propia alma.”
En “El pintor de almas”, su quinta y última novela, Ildefonso Falcones rinde un nuevo homenaje a su ciudad natal. En esta oportunidad nos lleva a un período histórico apasionante: la Barcelona modernista de principios de siglo XX, brillante, industrializada y corrupta, por la cual se extendían los movimientos anarquistas.
Este libro narra la historia de Dalmau Sala, un joven pintor de origen humilde que, gracias a su talento, se abrirá paso en una sociedad llena de contrastes. Dalmau es hijo de un anarquista ajusticiado, un pintor que vive atrapado entre dos mundos. Por un lado, su familia y Emma, la mujer que ama, firmes defensores de la lucha obrera; hombres y mujeres que no conocen el miedo a la hora de exigir los derechos de los trabajadores. Por otro, su trabajo en el taller de cerámica de don Manuel Bello, su mentor y un conservador burgués de férreas creencias católicas, lo acerca a un ambiente donde imperan la riqueza y la innovación creativa.
“El pintor de almas” es un libro muy descriptivo, el autor nos da un largo paseo por los problemas de esa época, de la lucha por los derechos de los trabajadores y de la lucha de éstos con los burgueses y la iglesia debido a las grandes diferencias entre ambos. Contrapone los lujos de la burguesía catalana que reclutaba a Gaudí, a Puig i Cadafalch, a Domènech i Montaner y al resto de genios del movimiento, con las duras condiciones de vida de los obreros a los que explotaban, hasta acabar en los sucesos de la llamada, Semana Trágica.
El libro está escrito en tercera persona siguiendo los pasos de varios personajes pero sobre todo de Dalmau y Emma. Es un libro con un lenguaje culto pero fácil de entender, con capítulos bastantes largos, pero pese a todo la lectura es muy amena y entretenida, en ningún momento se me ha hecho pesada o agobiante.
Quizás para algunos es más de lo mismo, y como muchas reseñas señalan “la fórmula Falcones se repite”. Y mi respuesta sería Sí!… encontrarás a protagonistas pobres, que luchan por sus ideales, que pasan infinidad de vicisitudes a manos de los más favorecidos, muchas tramas y subtramas enredadas entre personajes reales y momentos épicos; pero así es este género de ficción histórica.
No conocía nada de esta época ni de los sucesos vividos en Barcelona de principios de siglo, desconocía de donde nacieron muchas de las consignas de hoy del pueblo catalán, pero gracias al autor, nos ha regalado un trozo importante de historia, adornándolo de los más bellos elementos arquitectónicos de la ciudad que hoy la representan.
En resumen, Falcones nos regala una vez más una historia hermosa dentro de una época convulsa, con personajes de fuertes ideales que nadan a contracorriente y dramas personales que se van entrecruzando con la realidad política y social del momento.
100% recomendado
“Ese hijo del anarquismo y de la pobreza, envanecido por un par de éxitos, se había atrevido hacía poco a coquetear con la soberbia, y la gente rica no se lo había permitido y lo había humillado en público.”
Malo, largo y aburrido, con todos los lugares comunes del autor y del género del culebrón más desatado. Personajes unidimensionales y sin facetas: buenos muy buenos, malos muy malos. Curiosamente los ricos son los malos siempre; los pobres son los buenos. No hay ni un solo hombre con el que trate Emma que no la mire con lascivia/trate de violarla/abuse de ella sexualmente. También Dalmau es víctima de la lujuria femenina (de una burguesa, de quién si no). El autor ha logrado que ningún personaje me caiga bien... o peor aún, que los protagonistas me caigan fatal y me ponga del lado de los "malvados burgueses capitalistas". Los protas son dogmáticos, radicales, insoportables y encima soberbios y desagradecidos, sobre todo con los curas y monjas y con todos aquellos que les ayudan. Sería muy largo de contar, pero Dalmau y Emma son unos ingratos de marca mayor, por no mencionar a Montserrat. Comportamientos irracionales de todos los personajes salvo de la madre del protagonista. Incluso el protagonista se justifica en acciones delictivas por supuestos agravios de un "burgués" (a quien, parece olvidar, él ha perjudicado muchísimo, y que siempre hizo todo por ayudarle). En fin, la redacción densa, pesada y simple, con numerosos insertos wikipedia. El personaje más absurdo de todos: Maravillas, especie de deus ex machina que aparece para mover la trama por detrás y resolver al final. Uno de los libros más aburridos y desagradables que he leído este año.
Gostei muito de viajar à Barcelona do início do século XX e à construção dos seus edifícios modernistas. Gosto muito destes romances históricos e nem o número de páginas me demoveu. O livro é grande e tem algumas partes mais aborrecidas por isso ainda bem que resolvi ouvir o audiobook.
Helaas, voor mij was dit teleurstellend. Weinig historie, het had zich overal af kunnen spelen en welke schilder dan ook kunnen zijn. Het was het eerste boek dat ik van de schrijver las, maar dit nodigt niet uit tot verder lezen.
Unfortunately, for me this was disappointing. Little history, it could have happened anywhere and could have been any painter. It was the first book I read by the author, but this does not invite further reading.
No falta un lugar común, una acción vista mil veces, las calles de Barcelona de todas las novelas una y otra vez, personajes vistos y mil veces leídos, el añadido de las feministas no puede faltar, escenas a lo Titanic, explicaciones cada dos párrafos de lo mucho que se ha documentado el autor, la guía mágica del Modernismo otra vez. Y escrito para adolescentes. Venderá mucho, eso seguro. Pero yo no lo recomiendo si uno quiere mantener la salud lectora.
Kakvo djelo! Rijetko ko ima sposobnost da izgradi likove, sudbine, događaje i da tragediju pretvori u umjetnost. Predivan roman, kao i svi njegovi. Detaljan do srži. Kao žena, nisam mogla ostati ravnodušna na junakinje ovog romana, na način na koji su njihove priče ispisane. Ovo je ona knjiga koju čuvaš u svojoj riznici. I kad se uzme sve u obzir, uslovi pisanja, istraživanja, emocija, stil - nema riječi. Naklon do poda.
Me ha gustado mucho la historia y cómo evoluciona, los personajes, la ambientación... Me ha parecido un libro realmente inspirador, que abarca un amplio abanico de temas y representa muy bien el contraste entre esos dos mundos de la clase obrera surgida de la Revolución Industrial y el clero, representado en la institución de la iglesia católica. También se aborda el machismo, cuando no la misoginia, presente y abundante en todos los estamentos de la sociedad. Pese a cómo se ha ido complicando la trama y a la cantidad de personajes, el libro se entiende bastante bien en todo momento, y creo que el autor marca los tiempos bastante bien sobre cómo desarrollar la historia y a qué ritmo. También tiene una vertiente artística por la cual a través de la historia explica el movimiento del modernismo; todas estas descripciones se me han hecho menos entendibles y más pesadas. En el contraste que anteriormente señalaba, la historia se desarrolla más desde el punto de vista de la clase obrera, al pertenecer a ella el protagonista y la mayoría de los personajes principales. En ese sentido hubiese sido interesante ver la historia también con los ojos de algún personaje perteneciente a la iglesia.
este es el libro que menos me ha gustado de este autor y con diferencia. Le he puesto tres estrellas porque me ha dado cosa ponerle dos. En algunos momentos de la historia no podía ser más previsible, y había cosas en ella que estaban claras desde antes de empezar a contarlas , no digo que exactamente por no hacer spoiler.
Esta última novela de Falcones me ha resultado muy decepcionante. Larga, aburrida y extremadamente insulsa, la novela es una concatenación de desgracias que le suceden al protagonista y su entorno familiar. Tanto es así, que resulta ser una novela difícil de leer; no por la crudeza de las situaciones descritas, sino porque es una exageración desmesurada, que se recrea con unas descripciones extensísimas y con una narrativa muy lenta y repetitiva. Todo en la novela se magnifica. Los ricos burgueses y el clero son unos personajes deleznables y los pobres anarquistas subyugados al dominio de los primeros, son de una bondad infinita y unos principios intachables.... En fin.... Pongamos a cada cual en su sitio pero en su justa medida. Respecto de los personajes de esta novela no puedo decir que me hayan convencido en absoluto. No he conseguido conectar con ellos, no he conseguido empatizar con ninguno porque todos me parecen muy artificiales. Es como si el autor estuviera haciendo una caricatura de los estereotipos de la gente de principios de siglo y no le preocupara nada más que eso. No consigue imprimir emoción ni sentimientos en ninguno de ellos, en definitiva; personajes planos que atraviesan la novela sin sentirla. Me han apasionado desde siempre las novelas de Falcones, pero con esta no he podido.
Prometía, pero no logré conectar con los personajes y sus tragedias personales, no puedo conectar con un personaje que culpa de sus problemas a los capitalistas explotadores, lo que pareciera justificar caer en el alcohol y las drogas, matar, robar, destruir, etc. Los pobres son buenos, casi siempre, y los ricos son malos, malísimos, siempre. Las mujeres, aunque luchadoras, son víctimas, normalmente de violaciones.
Me cuesta justificar los ánimos destructivos y la violencia de los anarquistas y republicanos en Barcelona, más cuando no pareciera proponer una alternativa de desarrollo, de mejoramiento de las condiciones de vida de la población: pongamos una bomba para que esto se acabe, ¿es suficiente para lograr el cambio necesario?
"Estaba a un paso de conseguir el éxito por el que llevaba luchando años: vencer a la Iglesia quemando sus propiedades"
Repite hechos, no sé cuantas veces menciona el número de niños en la calle en la Barcelona modernista y sus precarias condiciones de vida.
Lo mejor del libro, como en "La catedral del mar", es la información sobre la Barcelona modernista, de los arquitectos que la hicieron posible, de las personas que trabajaban para lograr cada detalle de transformación de la ciudad, así como la descripción de algunos eventos históricos, que promueve a indagar un poco más, a buscar e ilustrarse.
Falcones nos regala una vez más una magnífica novela ambientada en la convulsa Barcelona de inicios del siglo XX. Al leer esta historia, el lector se transporta a la Barcelona Modernista en donde la desigualdad social y la opulencia de una clase alta contrastan radicalmente. Personajes como Dalmau y Emma nos llevan a experimentar un torbellino de emociones de principio a fin. Al terminar de leer muchos de sus capítulos, es difícil resistirse a leer los siguientes por la intensidad e ingenio que el autor dispuso en cada uno de sus relatos que captura y mantiene a sus lectores en vilo. Arte, pasión, venganza y redención son algunos de los temas que se encuentran en esta lectura que incluye referencias a Gaudí, las luchas de los primeros movimientos obreros y eventos históricos como ''La Semana Trágica''. Al igual que el hermoso trencadís de la Casa Battló, Ildefonso Falcones coloca las piezas de su trama de tal manera que nos obsequia una novela fascinante que sin lugar a dudas impacta y deleita a sus lectores.
Este libro se puede ver desde distintas perspectivas. Por un lado la interesantísima trama que nos permite a los lectores amar, odiar, entender, y finalmente perdonar a muchos de los personajes que aparecen a lo largo del libro. Por otro lado se aprende mucho de la historia de esta ciudad rica en arte.
Cada capítulo es una cátedra de historia cuidadosamente mezclada con las vicisitudes de los personajes.
Puedo decir que Falcó hizo que me enamorase aún más de la magnífica ciudad de Barcelona.
Excelente fotografía de la Barcelona de inicios del siglo XX. Me ha encantado como ha tejido la trama para ilustrar ese período tan importante en la historia de Barcelona. Se nota que hay detrás un gran trabajo de documentación, por eso en algunos momentos de la novela, para mí gusto, se recrea demasiado en las descripciones. Me encanta la pluma de Ildefonso Falcones. Sin lugar a dudas, un libro que recomiendo muchísimo.
Ildefonso Falcones se ha convertido en uno de mis autores favoritos, la ficción historica en que esta inmersa su obra y su prosa, cada parrafo va conformando una imagen, un escenario infinito... he amado El Pintor de Almas, porque el entorno, las emociones de sus personajes se funden en un universo de color... hay quienes puede ver colores al escucha musica y hay quienes logran musica, armonias y colores entre sus palabras y eso veo en El Pintor de Almas.
Já sabem que adoro romances históricos e tendo eu já feito uma grande leitura com a Catedral do Mar (opinião aqui ), estava mesmo muito curiosa com este novo livro de Ildefonso Falcones.
A narrativa decorre em Barcelona no início do século XX, e onde encontramos uma cidade em transformação, quer pela parte arquitectónica, com a construção de edifícios modernistas, mas também política e social. Dalmau Sala, é um jovem pintor que vive entre dois mundos. A sua família e Emma, a jovem que ama, são fortes defensores dos direitos dos trabalhadores. Mas com o seu trabalho na oficina de cerâmica, pertencente a Dom Manuel Bello, fica mais próximo da classe burguesa e católica. A narrativa é fortemente marcada pela luta de direitos dos trabalhadores por melhores condições e salários. Mas também o papel das mulheres na sociedade e na luta pela igualdade de direitos. Acompanhamos de bem perto, estas reivindicações dos direitos das classes mais baixas. E também o papel/poder da Igreja. No entanto senti que foi algo explorado em demasia. Compreendo que Barcelona se viu, durante vários anos, a braços com manifestações e greves da classe operária mas, algumas vezes, senti que era demasiado para a narrativa e poderia ter sido mais "encurtado". As descrições de Ildefonso Falcones são absolutamente fantásticas e conseguimos perfeitamente visualizar tudo e entender todas as questões presentes. Conseguimos sentir a pobreza da população, mas também quase que sentimos os cheiros da cidade, tal é a intensidade da escrita do autor. Sentimos, cheiramos, sofremos, como se fossemos nós próprios a viver a história. Mas para além de todas as questões políticas e sociais, temos também um grande detalhe à arte e arquitectura, num período marcado pelo modernismo. E, neste lado mais burguês da vida, temos também a facilidade de tentações e vícios. Gostei bastante das personagens, estão bem caracterizadas e bastante reais, com os seus ideais, medos e sonhos. E claro, Emma foi a minha preferida, uma mulher forte e determinada e que luta incansavelmente pelos direitos dos trabalhadores. Apesar de ter achado que a história se alongou um pouco, a verdade é que uma história tão rica e cheia de contrastes sociais, que me proporcionou uma grande leitura.
Un libro de ficción histórica muy bien ambientado, que mezcla arte, amor, política y clases sociales en la Barcelona modernista de principios del siglo XX.
Puntos positivos: -La prosa es excelente y las descripciones muy desarrolladas. Sin duda el escritor tiene muchísimo talento. -Muy bien documentado, con un contexto histórico increíblemente trabajado. El autor nos mete de lleno en la época. El detallado contexto tiene casi más mérito que la propia historia. Se tiene la sensación de estar recorriendo los rincones de Barcelona con los personajes.
Puntos negativos: -Demasiado descriptivo, muy lento y largo… Se me hizo pesado. -Escasa acción. Avanzaba páginas y páginas sin que nada relevante pasara. Tuve la sensación de estar esperando algo que no llegaba… Le sobran páginas. -Personajes muy opuestos, entre ricos y pobres, donde todos los ricos y/o religiosos son muy malos. Demasiado caricatural. -¿Por qué todos los hombres quieren violar a la pobre Emma? Repetitivo e innecesario.
En resumen: es un buen libro de un gran escritor, pero demasiado lento para mi gusto. Hay demasiadas descripciones; no me hubiera importado si hubiera habido más acción o intriga, pero no es el caso.
Próximamente leeré La catedral del mar, esperando conectar más con la historia.
Da anni non leggevo un Romanzo che mi facesse sentire pieno, commosso, meravigliato ma allo stesso tempo orfano, nostalgico, triste dopo aver letto l' ultima pagina. Molto più maturo di Zafòn ma con un fascino oserei dire più storico/politico/artistico. Durante la lettura vivremo intensamente nel primo decennio di una Barcellona divisa da tante analogie di cui elenco le più importanti : Il ricco contro il povero e quasi mai viceversa. Industriale/Operaio. La politica altrettanto divisa, frammentata in Repubblicani con Alejandro Lerroux, personaggio realmente esistito e discutibile ma pur sempre dalla parte dei deboli. Anticlericali, anarchici e Conservatori, arricchiranno il piano politico dell'epoca attraverso scioperi spesso inconcludenti ma che porteranno verso la "Settimana Tragica", dove a Barcellona bruciarono più di ottanta monumenti ecclesiastici. Come il titolo premette, anche l'arte ha il suo ruolo, infatti nel libro viviamo stili ed epoche diverse. In quegli anni Barcellona lasciava il neoclassicismo per scoprire, attraverso il protagonista Dalmau Sala e i grandi Gaudí, Domenech, Puig ecc il Modernismo. Verso la fine si troverà spazio pure per il Cubismo di Picasso. Tutto fa da cornice alla bellissima e complicata storia d'amore tra Dalmau ed Emma. Quest'ultima ci farà empatizzare col ruolo della donna, che in quegli anni difficili veniva sminuito, nonostante, oltre all'occupazione dei figli doveva lavorare dato che la si preferiva all'uomo che "aveva" un costo maggiore, e dove spesso, per portare un salario degno a casa, doveva cedere alle varie molestie a cui il datore di turno la sottoponeva, facendo leva sulla grave carestia Catalana. Un Romanzo a cui non manca davvero nulla. Ricordo che "Ildefonso Falcones" ha partorito questo lavoro durante le cure per una grave malattia, cosa che ai miei occhi lo rende ancora più speciale. Non la finirei più di dilungarmi e lodare quest opera che ho amato davvero tanto e che ricorderò per sempre come Placebo per la mia Quarantena a casa da Covid19. Entra decisamente nella mia personale top 10 dei miei libri preferiti.
Recentemente ho acquistato questo romanzo essenzialmente per due motivi: mi piaceva la copertina e la breve trama al suo interno aveva incuriosito la mia mente. Non era la prima volta che sentivo parlare di Falcones, elogiato sopratutto per "La cattedrale del mare", ma questo è stato il suo primo romanzo letto da me. A malincuore devo ammettere che non è stata una delle migliori letture dell'ultimo tempo. La lettura protratta con grande fatica si è conclusa pochi giorni fa tra il pentimento di averlo comprato, la delusione di un romanzo che non mi ha assolutamente soddisfatto e la sensazione di vacuità che la trama mi aveva lasciato alla fine. Credo di aver intuito fin dall'inizio che qualcosa non stava procedendo bene con la lettura perché già dalle prime pagine mi sentivo stanca, di certo non aiutavano le innumerevoli digressioni dell'autore, che potranno essere davvero interessanti e potranno far capire quando studio e quanta dedizione c'è dietro un suo lavoro, ma le ho trovate così lunghe e dettagliate da rallentare ulteriormente il ritmo della storia, che non ho trovato per nulla speciale, anzi più volte mi sono chiesta quale fosse il senso del romanzo se non un fluire di avvenimenti della vita di due giovani ragazzi circondati da altri personaggi secondari, che rimangono sullo sfondo senza che si realizzino grandi sviluppi. Vorrei poter mantenere la mente aperta nei confronti dell'autore, perché non vorrei limitarmi solo alla lettura di questo romanzo per "giudicare" Falcones; vorrei dargli un'altra possibilità ma di certo non subito.
Posle „Katedrale na moru", koja po mom mišljenju ima nedostatke, ali male u odnosu na sve što mi se dopalo, „Naslednici zemlje" bili su mi razočarenje. „Slikar duša" me takođe nije oduševio. Ima nešto u Falkonesovom pisanju što mi se ne dopada. Ne sviđa mi se kako gradi likove, njihovi postupci i emocije deluju prenaglašeno. Zatim, pojedini delovi koji opisuju Barselonu liče na udžbeničke tekstove iz arhitekture ili istorije. Možda bi 3⭐ bila realnija ocena, ali sam se ipak odlučila za 4⭐, jer je Falkonesu uspelo da u jednoj knjizi ukrsti i istoriju i arhitekturu i slikarstvo i političke i socijalne prilike u Barseloni u prvoj deceniji XX veka, i da uz to, kroz životne sudbine fiktivnih likova, obradi mnoge jako bitne teme, a ona koja je možda najznačajnija je položaj žena i njihova borba za osnovna prava. Mesec dana sam razvlačila knjigu, čitajući usput neke druge, i tako se pogodilo da sam je završila baš uoči 8. marta, pa pri pomisli na taj praznik, ova knjiga zbog tema koje ne smemo da zaboravimo deluje još značajnije.
Dit boek speelt zich af in het Barcelona van de vroege 20e eeuw. Het geeft de strijd van de lagere klassen tegen de bourgeoisie die de fabrieken in handen heeft en de lagere klassen arm houdt en de religieuze ordes die de arme bevolking geestelijk onderdrukken. Het boek is gevuld met sociale onrust en stakingen.
Ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik steeds hetzelfde zat te lezen met slechts een kleine variatie. Teveel herhalingen en teveel uitleg over gevoelens van mensen. Daarnaast sprak de schrijfstijl me ook niet echt aan maar dat kan natuurlijk aan de vertaling liggen. Iedere vertaler brengt weer een eigen stijl van vertalen met zich mee en de ene stijl van vertalen ligt me beter dan de andere. De boeken van Zafon vind ik bijvoorbeeld erg mooi vertaald. Maar goed: als een boek wat knullig geschreven is dan is er voor een vertaler ook niet veel eer aan te behalen en ik vond dit boek in vertaling niet echt vloeien. Het kwam af en toe wat mechanisch over. Ik ben niet geneigd om meer van deze schrijver te lezen.
De la mano de la historia de vida, porque no siempre fue de amor, de Emma y Dalmau conocemos una Barcelona en su revolución civil y artística. La influencia de la Iglesia a principios del siglo pasado, nos hace recordar que cientos años después de la Inquisición, todavía muchos hacían caridad para esperar a cambio días exactos de perdón en el paraíso prometido. Por otro lado, la forma en que hoy en día, Barcelona es un mosaico de técnicas artísticas, que en su momento fueron criticadas, Dalmau nos ayuda entender qué hay detrás de cada baldosa, de cada lienzo y de cada edificio. Emma y Dalmau, dos jóvenes enamorados desde siempre, llegan a tener truncado su destino. El desde el arte y ella desde la revolución civil nos hacen un recorrido de ficción histórica diferente. Y como siempre, el autor no escatima para darnos detalles ni del amor ni del dolor. Me encantó.
Ho letto con piacere "La cattedrale del mare" e così ho deciso di cimentarmi con l'ultima opera in ordine cronologico di Falcones. Anche qui si tratta di un romanzo storico e della Barcellona dei primi del '900. Indubbiamente l'autore ama molto la città e la sua storia: l'aspetto architettonico e artistico del modernismo e del neo gotico che si sono sviluppati nel periodo sono molto ben descritti, con dovizia di particolari, tanto da suscitare curiosità e invogliare la programmazione di una visita in loco. E poi ci sono la miseria, gli scioperi e le lotte anarchiche contro lo sfruttamento del lavoro da parte di una classe industriale borghese e super cattolica. Nel complesso un buon romanzo, anche se l'ho trovato meno avvincente per trama e personaggi rispetto alla Cattedrale del Mare.
Piękna, a zarazem okrutna. Jest to książka, która opowiada o niesprawiedliwości świata. Poruszony jest tu głównie wątek Hiszpańskich strajków robotniczych, ruchu anarchistycznego, starań o obalenie władzy Kościoła (w pierwszej dekadzie XX wieku). Dostajemy dosyć wyraźnie nakreślony upadek modernizmu, który jest indywidualnością, wolnością twórczą. Na tle tego wszystkiego i tym wszystkim żyją nasi głowni bohaterowie, którzy zostali przez autora wykreowani w sposób doskonały. Urzekł mnie również obraz kobiet, niezwykle silnych. Kobiet, które w tej powieści są rewolucją. Walczą o siebie, swoich mężów i dzieci, jednocześnie będąc kimś najmocniej poniżanym i mieszanym z błotem.
Książka czytana z polecenia. Pewnie nigdy nie sięgnełabym po nią z własnej woli, ale nawet cieszę się, że to zrobiłam. Czyta się ją niezwykle szybko, ponieważ jej akcja jest żywiołowa - strajki, aresztowania, więzienie, seks. Pomimo to nie brak jej pewnej głebi, ją właśnie odczuwałam w opisach procesów twórczych - malarstwie Dalamau oraz opisie kolejnych budowli-perełek Barcelony. Autor ewidentnie pławi się w architekturze modernistycznej Barcelony, jego sympatię czuć poprzez drukowane słowa.
Reasumując, to zaskakująco przyjemna telenowela. Fakt, ciut przydługa.
Mi-e foarte greu să vă scriu aceste gânduri despre scriitura lui Falcones. Nu am crezut că voi fi vreodată nevoită să o fac. Dar știți că vă spun exact așa cum simt, cum înțeleg și cum cred. Fără studii de specialitate și fără pretenții de atotștiutor. Eu am un singur filtru: sufletul. Și acesta s-a simțit încărcat, sedus, mințit, abandonat, greoi.
Am citit nota autorului de la începutul cărții, notă în care mărturisește publicului său că a început să scrie această carte plin de sănătate și a încheiat-o suferind, afectat teribil de o boală cruntă. Deși o să pară dureros și tăios ce voi spune acum – și cer scuze tuturor – preferam să facă povestea mai scurtă și să nu se chinuie atât. Am avut impresia că reia la nesfârșit diferendele dintre anarhiști și creștini, dintre o biserică și o alta. Înjurături, blesteme, cuvinte grele, greve care nu ajung la niciun rezultat, încercări care par decât sforțări inutile ale unui popor măcinat de sărăcie. Nu știu, parcă a mers în prea multe direcții fără să acopere toate plajele și să își mulțumească cititorii.
Een klassiek-historische roman waardoor je (ik) meteen je koffers wilt pakken om Barcelona te (her)ontdekken. Dat vind ik al een compliment waard.
Knap hoe Falcones de chaotische periode in die stad na de eeuwwisseling (1901) vorm en inhoud probeert te geven. Want er gebeurt zoveel in dat tijdperk, strijdperk.
Enerzijds bepalen rellen, stakingen, aanslagen, demonstraties de agenda en het straatbeeld, anderzijds bloeit de 'nieuwe kunst' Art Nouveau / Catalaans modernisme op. Terwijl de stad in brand staat, bloeien de ontwerpen van beroemde architecten Gaudi, Cadelfach en Domenech op: luxe huizen voor de allesbepalende bourgeoisie, musea, concertzalen.
De tegenstellingen zijn alom aanwezig: anarchistische arbeiders vs rijke nieuwe industriëlen. Seculieren tegen de clerus. Straatvechters, moeders met jonge kinderen vs de Guardia Civil. Overdaad en rijkdom, armoede en honger.
Natuurlijk bloeit er ook liefde op. In dit geval tussen de arbeider/keramist/ontwerper Dalmau en anarchiste Emma. Wil Dalmau meer kansen in het leven krijgen, dan zal hij in andere kringen moeten rondhangen dan Emma.
Smakelijk genoten van de beschrijvingen van gebouwen, ambachten, schilderijen en natuurlijk de Catalaanse, lokale gerechten. Naar mijn smaak veel te veel seks of aanverwante handelingen.
Interessant om weer meer te leren en lezen over kunst, cultuur en geschiedenis. En over strijd, oorlog en sociaal-politieke stromingen en gebeurtenissen. Boeiende (en helaas verschrikkelijke, bloedige) periode die lang zijn uitwerking heeft gehad.
Een dik boek, dat ik zonder verveling heb uitgelezen en waarvan ik genoten heb. Geen literair hoogstandje
Porywająca opowieść o Barcelonie, o rewolucji, o przelanej krwi i sztuce.
Ildefonso Falcones zabiera czytelnika do Barcelony, w której dopiero rozkwita jej niezwykłe, urbanistyczne piękno. W której dopiero powstają budowle, które dzisiaj przynależą już do dziedzictwa UNESCO, a wtedy wzbudzały tyle kontrowersji. W powieści to tylko jedna strona medalu, bo „Malarz dusz” ukazuje też podszewkę miasta, a w niej skrajne ubóstwo pod fasadą blichtru i niezwykłości. To w tym czasie rodzą się skrajne ruchy socjalistyczne i anarchistyczne, powstają grupy terrorystyczne, dochodzi do zamachów, napadów, wielodniowych strajków. Miasto płonie w agresji, we wściekłości, rozdwojone i podzielone, a to dopiero początek krwawej historii Barcelony i Hiszpanii, które wkrótce pogrążą się w bratobójczej walce. Jednak powieść Falconesa to nie tylko przemoc, ale przede wszystkim piękno. Piękno świata sztuki, architektury, niespotykanego duchowego bogactwa, do którego wkracza główny bohater. Ten kontrast pomiędzy światem pustych haseł, mrzonek i ideałów a światem niezwykłych możliwości, kreatywności i innowacji to główna oś jego wewnętrznego konfliktu. W końcu będzie musiał wybrać swoją drogę, podążyć swoją ścieżką, sam przed sobą udowadniając jakim naprawdę jest człowiekiem.
„Malarza dusz” czyta się z fascynacją, ale również z bolącym sercem, bo to dopiero początek dramatycznej krwawej hiszpańskiej historii.