What do you think?
Rate this book
De juiste houding
Elias Andriessen is al vanaf zijn tienerjaren gefascineerd door het terugvinden van gestolen kunst. Geboren in Amsterdam maar woonachtig in de Verenigde Staten, wijdde hij zijn carrière aan het opsporen en terugvorderen van gestolen kunstwerken. Voor hem was dit altijd veel meer dan alleen een baan: vluchtend voor de nazi’s moest zijn familie haar eigen kunstcollectie achterlaten om die vervolgens nooit meer terug te vinden.
Inmiddels heeft Elias zijn succesvolle advocatenpraktijk ingeruild voor een rustige baan als professor aan de universiteit in een poging de relatie met zijn dochter Mia te herstellen, met wie hij na zijn scheiding het contact verloor. Wanneer hij de flamboyante Tony Barbas en zijn vrouw Isabel ontmoet, neemt het leven van Elias een onverwachte wending. Tony beweert een beroemd schilderij van Franz Marc te hebben teruggevonden, spoorloos verdwenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij heeft de hulp van Elias hard nodig om een deal te sluiten met de oorspronkelijke bezitter, een Berlijns museum. Al snel raken Elias en zijn dochter verstrikt in Tony’s wereld waar niets is wat het lijkt.
De roman speelt zich af in de Verenigde Staten, vlak voordat Donald Trump aan de macht komt, en verkent de vragen ‘wat is echt?’ en ‘wat is nep?’ en de moeilijke keuzes die gepaard gaan met het zoeken naar de waarheid.
Inmiddels heeft Elias zijn succesvolle advocatenpraktijk ingeruild voor een rustige baan als professor aan de universiteit in een poging de relatie met zijn dochter Mia te herstellen, met wie hij na zijn scheiding het contact verloor. Wanneer hij de flamboyante Tony Barbas en zijn vrouw Isabel ontmoet, neemt het leven van Elias een onverwachte wending. Tony beweert een beroemd schilderij van Franz Marc te hebben teruggevonden, spoorloos verdwenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij heeft de hulp van Elias hard nodig om een deal te sluiten met de oorspronkelijke bezitter, een Berlijns museum. Al snel raken Elias en zijn dochter verstrikt in Tony’s wereld waar niets is wat het lijkt.
De roman speelt zich af in de Verenigde Staten, vlak voordat Donald Trump aan de macht komt, en verkent de vragen ‘wat is echt?’ en ‘wat is nep?’ en de moeilijke keuzes die gepaard gaan met het zoeken naar de waarheid.
253 pages, Paperback
First published November 1, 2020
51 people want to read
About the author
Britta Böhler
8 books2,027 followersBritta Böhler is a German-Dutch author of literary fiction, non fiction and crime novels. Britta writes in English, Dutch and German. She lived in Amsterdam for many years and has recently returned to the country of her birth (Germany). On her booktube channel, The Second Shelf, she talks about books, reading and writing.
In 2013 she published her first novel, a fictional account of three crucial days in the life of German author Thomas Mann. Originally written in German (Der Brief des Zauberers), the novel has been translated into eight languages, including Dutch (De beslissing), French, Italian, Greek, Hebrew, Danish, Turkish and English (The Decision).
Her latest Dutch non fiction book is De goede advocaat (The Good Lawyer, about the ethics of the legal profession) and in 2021 she published her novel De juiste houding (written in English as The Blue Horses, but currently only available in Dutch).
Together with author Rodney Bolt she also writes crime fiction under the pen name BRITTA BOLT. The Posthumus Mysteries are available in Dutch (Heldhaftig / Vastberaden / Barmhartig), English (Lonely Graves / Lives Lost / Deadly Secrets) and German (Das Büro der einsamen Toten / Das Haus der verlorenen Seelen / Der Tote im fremden Mantel).
In the past, Britta was as a lawyer in Amsterdam where she had her own law firm, specializing in human rights law. Currently, she is a law professor at the University of Maastricht and a Commissioner with the Dutch National Human Rights Institute in Utrecht.
In 2013 she published her first novel, a fictional account of three crucial days in the life of German author Thomas Mann. Originally written in German (Der Brief des Zauberers), the novel has been translated into eight languages, including Dutch (De beslissing), French, Italian, Greek, Hebrew, Danish, Turkish and English (The Decision).
Her latest Dutch non fiction book is De goede advocaat (The Good Lawyer, about the ethics of the legal profession) and in 2021 she published her novel De juiste houding (written in English as The Blue Horses, but currently only available in Dutch).
Together with author Rodney Bolt she also writes crime fiction under the pen name BRITTA BOLT. The Posthumus Mysteries are available in Dutch (Heldhaftig / Vastberaden / Barmhartig), English (Lonely Graves / Lives Lost / Deadly Secrets) and German (Das Büro der einsamen Toten / Das Haus der verlorenen Seelen / Der Tote im fremden Mantel).
In the past, Britta was as a lawyer in Amsterdam where she had her own law firm, specializing in human rights law. Currently, she is a law professor at the University of Maastricht and a Commissioner with the Dutch National Human Rights Institute in Utrecht.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
March 14, 2021
Later on (not today) I might add an English summary of what follows in Dutch.
Zoals elders op deze website te zien, ben ik begin maart 2021 begonnen met het lezen van ‘Doctor Faustus’, een roman van Thomas Mann. Vooral onderweg, reizend met openbaar vervoer, neem ik ter lezing daarentegen het liefst iets duns mee. Dat werd ‘Kindernovelle en andere verhalen’ van Klaus Mann. Daarmee begon ik een dag later, op 9 maart 2021 (staat nog niet op GR). Op 13 maart bezocht ik, op afspraak, een boekhandel. Daar werd ik gewaar dat van Britta Böhler een nieuwe roman is verschenen. Gelet op de goede ervaring met haar vorige, ‘De beslissing’, heb ik ‘m blind aangeschaft; ik heb niet eens naar de achterkant van het boek gekeken. Wat heeft zich dus voorgedaan: Na een eerste roman van Britta Böhler die over Mann gaat, heb ik temidden van lezing van werk van vader Thomas en zoon Klaus de volgende roman van Britta Böhler gelezen. Ik zeg: toeval bestaat.
De hoofdpersoon is de jurist Elias Andriessen. Net als de roman moet dit personage op gang komen, in zijn bezigheden op de universiteit. Hij mijmert over het karakter van wetgeving. Nadenkend over het begin van een nieuw artikel staat er: “Beginnen met het feit dat hij geloofde in de kracht van de wet, in het vermogen ervan om orde te scheppen in de wereld, in het doel om universeel, objectief, onpartijdig te zijn. … Zoals alle menselijke constructies waren wetten nooit foutloos, net zomin als degenen die ze toepasten.” (pagina 22-23)
Mijn eigen mijmering over de geciteerde passage is, dat wetten mede daarom zo waardevol zijn, omdat zij de juridische codificatie vormen van ontwikkelingen en trends in de samenleving. Dat is wat ik medio zeventiger jaren tijdens de opleiding Gemeente Administratie I heb geleerd, en wat sindsdien ook mijn eigen observaties zijn. In de praktijk is dat makkelijk waar te nemen in de Verenigde Staten, getuige rigoreuze beleidswijzigingen sinds begin 2017 en opnieuw sinds begin 2021. In Europa, althans Nederland, gaat het iets minder snel, naar mijn idee omdat de ambtenarij hier veel minder gepolitiseerd is. Je ziet dat de wetgever inderdaad een grote reikwijdte en uniformiteit van regels nastreeft. Ook met objectivering van (criteria in) regels is dat wel het streven, maar de waarden die in regels worden vastgelegd, vormen wel de neerslag van een politiek gestuurde standpuntbepaling. Dat er onbedoelde vaagheid en meerduidigheid en incongruentie met verwante regelgeving in het eindresultaat zit, leidt tot de noodzaak van interpretatie van overheidsregels. Ook dat is een rechtsgebied, waarin onder meer advocaten hun werk doen.
Deze roman behandelt een specifiek deel van het recht, te weten restitutie van beeldende kunst en wat daarbij aan onderhandelingen en juristerij komt kijken. Britta Böhler heeft tegenwoordig haar eigen leerstoel Advocaat en Ethiek aan de Universiteit van Maastricht. In 2019 is zij benoemd in het College voor de Rechten van de Mens. De makkelijk te verdringen vraag kan dan rijzen, of zij met dit boek een advocaten-vakboek, een dik essay, heeft geschreven. Ik gaf het antwoord al: dat is niet het geval. Het is voluit een roman. We kunnen het verhaal en de betekenislagen, waarop het is gestoeld, op de eigen merites waarderen.
We krijgen eerst een introductie van de hoofdpersoon die een advocaten-tint heeft; dat is nodig om de man als persoon te snappen, in zijn sociale context, zijn beroepsethiek en waarin dus zijn handelen karakter- en beroepsmatig wortelt. In het boek ontwikkelen zich dan twee sporen: die van advocaat Elias en zijn dochter Mia, die beiden in contact komen met zakenman en kunstliefhebber Tony en zijn vrouw Isabel. Elias wordt gevraagd zich als advocaat namens de eigenaar met Tony als tussenpersoon in te zetten voor de teruggave van een onlangs opgedoken beroemd schilderij: Der Turm der blauen Pferde van Franz Marc. Dochter Mia wordt door het echtpaar ingeschakeld bij hun nieuwe stichting die het opneemt voor familie van vermiste personen. Langzamerhand krijgt een integriteitsconflict hardere contouren.
In de vorige zin staat het kernmotief van de roman. Hoe behoud je je integriteit als door persoonlijke invloeden ‘corrosie’ dreigt? Hoe verhoudt zich dat tot loyaliteit aan je cliënt. Wat dit laatste betreft, is sprake van onduidelijkheid over de identiteit van de eigenaar van het schilderij. Over het onderzoek naar de waarde van het schilderij wordt schimmig gedaan. Het boek geeft door de aard ervan minder een ontwikkeling van karakters weer dan dat het de hiervoor genoemde vragen behandelt: het is een ideeënroman. Doorheen de roman wordt het centrale idee helder en contrastrijk in woorden gevat.
Ik heb mij, op beeldende-kunstgebied een leek, afgevraagd of een advocaat die werkzaam is op het gebied van eigenaarschap van beeldende kunst van onduidelijke herkomst, geïnteresseerder zou moeten zijn in de identiteit van de persoon die hij vertegenwoordigt. In de roman wordt volstaan met een machtiging ‘in het kwadraat’, via een notaris. Ook bevreemdt mij in de voorstelling van zaken in de roman de minimale rol van het betrokken veilinghuis. Zij hebben mij niet afgeleid van aandacht voor de omschreven hoofdzaken.
Al met al heb ik ruime waardering voor de levensechtheid van het verhaal, de thematiek en voor de manier waarop het is opgedist.
O, nog een losse opmerking. Een van de personages, een Duitse advocaat, heet Bruckner. Wegens mijn grote affiniteit met de wereld van de klassieke muziek moest ik telkens de gedachte van mij af zetten hoe de grote Oostenrijkse componist Anton Bruckner toch in zo’n ander kunstgenre verzeild was geraakt. JM
Zoals elders op deze website te zien, ben ik begin maart 2021 begonnen met het lezen van ‘Doctor Faustus’, een roman van Thomas Mann. Vooral onderweg, reizend met openbaar vervoer, neem ik ter lezing daarentegen het liefst iets duns mee. Dat werd ‘Kindernovelle en andere verhalen’ van Klaus Mann. Daarmee begon ik een dag later, op 9 maart 2021 (staat nog niet op GR). Op 13 maart bezocht ik, op afspraak, een boekhandel. Daar werd ik gewaar dat van Britta Böhler een nieuwe roman is verschenen. Gelet op de goede ervaring met haar vorige, ‘De beslissing’, heb ik ‘m blind aangeschaft; ik heb niet eens naar de achterkant van het boek gekeken. Wat heeft zich dus voorgedaan: Na een eerste roman van Britta Böhler die over Mann gaat, heb ik temidden van lezing van werk van vader Thomas en zoon Klaus de volgende roman van Britta Böhler gelezen. Ik zeg: toeval bestaat.
De hoofdpersoon is de jurist Elias Andriessen. Net als de roman moet dit personage op gang komen, in zijn bezigheden op de universiteit. Hij mijmert over het karakter van wetgeving. Nadenkend over het begin van een nieuw artikel staat er: “Beginnen met het feit dat hij geloofde in de kracht van de wet, in het vermogen ervan om orde te scheppen in de wereld, in het doel om universeel, objectief, onpartijdig te zijn. … Zoals alle menselijke constructies waren wetten nooit foutloos, net zomin als degenen die ze toepasten.” (pagina 22-23)
Mijn eigen mijmering over de geciteerde passage is, dat wetten mede daarom zo waardevol zijn, omdat zij de juridische codificatie vormen van ontwikkelingen en trends in de samenleving. Dat is wat ik medio zeventiger jaren tijdens de opleiding Gemeente Administratie I heb geleerd, en wat sindsdien ook mijn eigen observaties zijn. In de praktijk is dat makkelijk waar te nemen in de Verenigde Staten, getuige rigoreuze beleidswijzigingen sinds begin 2017 en opnieuw sinds begin 2021. In Europa, althans Nederland, gaat het iets minder snel, naar mijn idee omdat de ambtenarij hier veel minder gepolitiseerd is. Je ziet dat de wetgever inderdaad een grote reikwijdte en uniformiteit van regels nastreeft. Ook met objectivering van (criteria in) regels is dat wel het streven, maar de waarden die in regels worden vastgelegd, vormen wel de neerslag van een politiek gestuurde standpuntbepaling. Dat er onbedoelde vaagheid en meerduidigheid en incongruentie met verwante regelgeving in het eindresultaat zit, leidt tot de noodzaak van interpretatie van overheidsregels. Ook dat is een rechtsgebied, waarin onder meer advocaten hun werk doen.
Deze roman behandelt een specifiek deel van het recht, te weten restitutie van beeldende kunst en wat daarbij aan onderhandelingen en juristerij komt kijken. Britta Böhler heeft tegenwoordig haar eigen leerstoel Advocaat en Ethiek aan de Universiteit van Maastricht. In 2019 is zij benoemd in het College voor de Rechten van de Mens. De makkelijk te verdringen vraag kan dan rijzen, of zij met dit boek een advocaten-vakboek, een dik essay, heeft geschreven. Ik gaf het antwoord al: dat is niet het geval. Het is voluit een roman. We kunnen het verhaal en de betekenislagen, waarop het is gestoeld, op de eigen merites waarderen.
We krijgen eerst een introductie van de hoofdpersoon die een advocaten-tint heeft; dat is nodig om de man als persoon te snappen, in zijn sociale context, zijn beroepsethiek en waarin dus zijn handelen karakter- en beroepsmatig wortelt. In het boek ontwikkelen zich dan twee sporen: die van advocaat Elias en zijn dochter Mia, die beiden in contact komen met zakenman en kunstliefhebber Tony en zijn vrouw Isabel. Elias wordt gevraagd zich als advocaat namens de eigenaar met Tony als tussenpersoon in te zetten voor de teruggave van een onlangs opgedoken beroemd schilderij: Der Turm der blauen Pferde van Franz Marc. Dochter Mia wordt door het echtpaar ingeschakeld bij hun nieuwe stichting die het opneemt voor familie van vermiste personen. Langzamerhand krijgt een integriteitsconflict hardere contouren.
In de vorige zin staat het kernmotief van de roman. Hoe behoud je je integriteit als door persoonlijke invloeden ‘corrosie’ dreigt? Hoe verhoudt zich dat tot loyaliteit aan je cliënt. Wat dit laatste betreft, is sprake van onduidelijkheid over de identiteit van de eigenaar van het schilderij. Over het onderzoek naar de waarde van het schilderij wordt schimmig gedaan. Het boek geeft door de aard ervan minder een ontwikkeling van karakters weer dan dat het de hiervoor genoemde vragen behandelt: het is een ideeënroman. Doorheen de roman wordt het centrale idee helder en contrastrijk in woorden gevat.
Ik heb mij, op beeldende-kunstgebied een leek, afgevraagd of een advocaat die werkzaam is op het gebied van eigenaarschap van beeldende kunst van onduidelijke herkomst, geïnteresseerder zou moeten zijn in de identiteit van de persoon die hij vertegenwoordigt. In de roman wordt volstaan met een machtiging ‘in het kwadraat’, via een notaris. Ook bevreemdt mij in de voorstelling van zaken in de roman de minimale rol van het betrokken veilinghuis. Zij hebben mij niet afgeleid van aandacht voor de omschreven hoofdzaken.
Al met al heb ik ruime waardering voor de levensechtheid van het verhaal, de thematiek en voor de manier waarop het is opgedist.
O, nog een losse opmerking. Een van de personages, een Duitse advocaat, heet Bruckner. Wegens mijn grote affiniteit met de wereld van de klassieke muziek moest ik telkens de gedachte van mij af zetten hoe de grote Oostenrijkse componist Anton Bruckner toch in zo’n ander kunstgenre verzeild was geraakt. JM
January 25, 2022
3 1/2 *
March 29, 2021
Een heerlijk boek. Leest als een trein, is actueel en spannend. Graag meer van dit soort boeken!
February 25, 2022
Ik hoopte op een verhaal waarin kunstvervalsing vanuit een juridisch en filosofisch perspectief zou worden uitgediept. Wat is ‘echt’ en wat niet? Hoe achterhaal je de waarheid? Welke machten, regels en mazen in de wet oefenen vervolgens druk uit op het onthullen van de waarheid, het streven naar gerechtigheid en de waarde van kunst? Dit is voer voor een juicy boek. Het resultaat is echter vrij oppervlakkig, niet echt spannend en ook niet heel goed geschreven.
August 4, 2021
"Interessante titel. Fascinerend schilderij op de voorkant (Frau Kablin van Eugen Spiro). Ziet er goed uit. Zou het ook wat zijn? Ach ik neem het gewoon mee naar huis en als het niets is dan is het zo weer terug in bieb".
Na het lezen, weet ik eigenlijk nog steeds niet of het wat is. Het boek is op zich goed. Verhaal wordt interessant verteld. Het blijft je vasthouden. En toch ... nou ja in alle eerlijkheid ik ben teleurgesteld in de hoofdpersoon. Ik kan zijn keuze begrijpen. Het is wat de meeste mensen doen. En je wordt goed in de overwegingen mee genomen. Alleen kan in deze tijd, waarin de makkelijkste keuze gemeengoed is geworden, niet eindelijk eens een hoofdpersoon opstaan die zijn poot stijf houdt? Die juist doet wat zelfs de machtigste leiders niet (durven) doen. Die moed toont. Die niet met de stroom meegaat. Die integriteit toont. Ik heb behoefte aan helden. Niet aan meelopers. Want uiteindelijk is dat wat de hoofdpersoon is, een gemanipuleerde meeloper. En die zien we al veel te veel.
Het meest verdrietige (en dat is dan wel weer goed in het boek) is dat zijn angst voor de consequenties uiteindelijk toch uitgekomen is. Hij is alles kwijt. En andere mensen worden nog steeds tot slachtoffer gemaakt. Echt was hij maar stoerder geweest.
Na het lezen, weet ik eigenlijk nog steeds niet of het wat is. Het boek is op zich goed. Verhaal wordt interessant verteld. Het blijft je vasthouden. En toch ... nou ja in alle eerlijkheid ik ben teleurgesteld in de hoofdpersoon. Ik kan zijn keuze begrijpen. Het is wat de meeste mensen doen. En je wordt goed in de overwegingen mee genomen. Alleen kan in deze tijd, waarin de makkelijkste keuze gemeengoed is geworden, niet eindelijk eens een hoofdpersoon opstaan die zijn poot stijf houdt? Die juist doet wat zelfs de machtigste leiders niet (durven) doen. Die moed toont. Die niet met de stroom meegaat. Die integriteit toont. Ik heb behoefte aan helden. Niet aan meelopers. Want uiteindelijk is dat wat de hoofdpersoon is, een gemanipuleerde meeloper. En die zien we al veel te veel.
Het meest verdrietige (en dat is dan wel weer goed in het boek) is dat zijn angst voor de consequenties uiteindelijk toch uitgekomen is. Hij is alles kwijt. En andere mensen worden nog steeds tot slachtoffer gemaakt. Echt was hij maar stoerder geweest.
April 5, 2021
Ik had een beetje een ongemakkelijk gevoel toen ik het boek uit had, maar dat maakt het boek ook wel 'echt' misschien...
January 22, 2022
Dit boek speelt zich af in de wereld van kunstrestitutie, galerijen, vervalsingen.
Wat is echt en wat is fake?
Goed geschreven, komt wat traag op gang, maar blijft tot het einde boeien.
Wat is echt en wat is fake?
Goed geschreven, komt wat traag op gang, maar blijft tot het einde boeien.
February 28, 2021
(p. 138) “Elias vervloekte zichzelf dat hij veel te lang was doorgegaan over de Morelli-methode. Hij stond toch niet voor de klas!”
Displaying 1 - 8 of 8 reviews