What do you think?
Rate this book
Ostatnie dni Sylvii Plath. Biografia
"Ostatnie dni Sylvii Plath" opowiadają głównie o ciągu niefortunnych zdarzeń, które położyły się cieniem na siedmiu miesiącach poprzedzających śmierć poetki, kiedy to próbowała odzyskać własne życie pod obstrzałem gróźb i próśb jej męża, Teda Hughesa. Przyjaciele, rodzina i współpracownicy Hughesa, omamieni jego charyzmą, widzieli w Sylvii zagrażającą mu gorgonę. W tej atmosferze oblężenia udręczona Plath nadal pisała, utrzymywała kontakt z bliskimi i opiekowała się dwójką małych dzieci. Carl Rollyson zwraca honor wizerunkowi kobiety nazbyt często przedstawianej z punktu widzenia męża i jego świty, czyli ofiary własnej histerycznej natury. Dlaczego Ted Hughes uznał relację z terapeutką za szkodliwą dla swojej żony? W jaki sposób on i jego poplecznicy zinterpretowali wydarzenia poprzedzające śmierć poetki? Próba odpowiedzi na podobne pytania to część tej skondensowanej, kontrowersyjnej opowieści.
Carl Rollyson jest pierwszym biografem, któremu udało się uzyskać dostęp do dokumentów kluczowej postaci w życiu wielkiej poetki, psychoanalityczki Ruth Tiffany Barnhouse. Przechowywane w bibliotece Smith College zbiory archiwalne to listy i notatki z terapii Sylvii Plath. Można zaryzykować stwierdzenie, że terapeutka była jedyną osobą, przed którą Plath potrafiła się całkowicie odsłonić. Poetka traktowała ją bardziej jak sprzymierzeńca niż psychiatrę. Barnhouse przyjęła tę rolę, nie bacząc na ograniczenia wynikające z jej zawodu i próbowała pomóc pacjentce wydostać się spod zniewalającego wpływu charyzmatycznego Teda Hughesa oraz zwerbowanego przez niego orszaku podtrzymującego negatywny wizerunek Sylvii Plath.
Autor w niniejszym opracowaniu korzysta również z udostępnionych niedawno akt sądowych, materiałów archiwalnych, wywiadów oraz krytycznej analizy wspomnień onieśmielającego lobby Teda Hughesa.
Carl Rollyson jest pierwszym biografem, któremu udało się uzyskać dostęp do dokumentów kluczowej postaci w życiu wielkiej poetki, psychoanalityczki Ruth Tiffany Barnhouse. Przechowywane w bibliotece Smith College zbiory archiwalne to listy i notatki z terapii Sylvii Plath. Można zaryzykować stwierdzenie, że terapeutka była jedyną osobą, przed którą Plath potrafiła się całkowicie odsłonić. Poetka traktowała ją bardziej jak sprzymierzeńca niż psychiatrę. Barnhouse przyjęła tę rolę, nie bacząc na ograniczenia wynikające z jej zawodu i próbowała pomóc pacjentce wydostać się spod zniewalającego wpływu charyzmatycznego Teda Hughesa oraz zwerbowanego przez niego orszaku podtrzymującego negatywny wizerunek Sylvii Plath.
Autor w niniejszym opracowaniu korzysta również z udostępnionych niedawno akt sądowych, materiałów archiwalnych, wywiadów oraz krytycznej analizy wspomnień onieśmielającego lobby Teda Hughesa.
384 pages, Hardcover
First published February 18, 2020
32 people are currently reading
525 people want to read
About the author
Carl Rollyson
131 books141 followersCarl Rollyson, Professor of Journalism at Baruch College, The City University of New York, has published more than forty books ranging in subject matter from biographies of Marilyn Monroe, Lillian Hellman, Martha Gellhorn, Norman Mailer, Rebecca West, Susan Sontag, and Jill Craigie to studies of American culture, genealogy, children’s biography, film, and literary criticism. He has authored more than 500 articles on American and European literature and history. His work has been reviewed in newspapers such as The New York Times and the London Sunday Telegraph and in journals such as American Literature and the Dictionary of Literary Biography. For four years (2003-2007) he wrote a weekly column, "On Biography," for The New York Sun and was President of the Rebecca West Society (2003-2007). His play, THAT WOMAN: REBECCA WEST REMEMBERS, has been produced at Theatresource in New York City. Rollyson is currently researching a biography of Amy Lowell (awarded a "We the People" NEH grant). "Hollywood Enigma: Dana Andrews, a biography of Dana Andrews is forthcoming in September from University Press of Mississippi. His biography, "American Isis: The Life and Death of Sylvia Plath" will be published in February 2013, the fiftieth anniversary of her death. His reviews of biography appear regularly in The Wall Street Journal, The Minneapolis Star Tribune, The Raleigh News & Observer, The Kansas City Star, and The New Criterion. He is currently advisory editor for the Hollywood Legends series published by the University Press of Mississippi. He welcomes queries from those interested in contributing to the series. Read his column, "Biographology," that appears every two weeks at bibliobuffet.com
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
August 19, 2022
Ok, przeczytałam połowę i mam dość. Chciałabym dowiedzieć się więcej o Sylvii Plath, ale na pewno nie w taki sposób. I chociażby zwyczajna przyzwoitość czy szacunek wobec opisywanych w biografii osób są dla mnie wystarczającym powodem żeby nie kontynuować tej lektury.
Książka jest przeraźliwie chaotyczna. Autor rezygnuje z przedstawienia wydarzeń w formie ciągłej i chronologicznej. I ok, nie wymagam od biografii, że kurczowo będzie trzymała się chronologii, natomiast oczekuje od niej zachowywania takiego formalnego porządku, który pozwoli mi nadążać za myślą autora. Opisane we wstępie wymysły, które mają usprawiedliwić wybory formalne ("ostatnie dni Sylvii Plath tworzą skomplikowany, nielinearny wzór, którego nie sposób uprościć bez spłycenia jej bogatej egzystencji" czy "chcę ją [historię Sylvii] zaprezentować jako nurtującą, chaotyczną zagadkę") zupełnie do mnie nie trafiają. Podobnie jak litościwie rozpisany, kilkustronicowy chronologiczny spis wydarzeń. Co byś się drogi czytelniku przypadkiem nie pogubił.
Dalej.
Nie ma w tej książce prawie żadnych przypisów. Autor cytuje sobie nie wiadomo skąd, rzucając tylko pod koniec jakiś śmieszny wykaz źródeł, dotyczący uwaga aż 24! przypisów. Brak numerów stron, informacji o wydaniach. Nic. Poza tym 99% "cytatów" nie ma swoich adnotacji.
Najgorsze jest to, że tak naprawdę ciężko stwierdzić czy Carl Rollyson jest po prostu niechlujny czy może źródłami dzielić się nie chce. Bo trzeba zaznaczyć, że ta biografia opiera się w dużej mierze na fantazjach i domysłach autora, a także na jego prywatnych ocenach danych postaci. I jest to książka z tezą, choć autor upiera się we wstępie, że jego zdaniem historia Sylvii Plath jest nieoczywista i chaotyczna. Może i taka jest. Ale nie taką opisuje ją autor. I działa to tak, że dobiera on sobie jakieś wyrwane z kontekstu dwa słowa "cytatu" nie wiadomo skąd, używa ich żeby poprzeć swoją tezę, a następnie podsumowuje akapit jakimś pseudo mocnym tekstem, na przykład nazywając zachowanie danej postaci idiotycznym (tak, naprawdę padają takie słowa. W kontekście Richarda Murphy'ego, w polskim wydaniu na stronie 168).
Przy tym wszystkim nie ułatwia czytania ton, którym posługuje się autor. Komentując opisywane wydarzenia wypowiada się niemal jak wszechwiedzący narrator powieści obyczajowej, odkrywający przed nami tajemnice, o których nie wiedzą same postaci. Ale ludzie, których opisuje autor nie są fikcją. I nie ma prawa on wciskać w ich głowy myśli, które są wytworem jego wyobraźni i przedstawiać je czytelnikowi jako fakty.
Nie będę dalej czytać tej książki i przyglądać się manipulacjom stosowanym przez autora. Pomyśłałam sobie, że to jest po prostu niesprawiedliwe. Wobec opisywanych tu ludzi, ich historii i dramatów.
Książka jest przeraźliwie chaotyczna. Autor rezygnuje z przedstawienia wydarzeń w formie ciągłej i chronologicznej. I ok, nie wymagam od biografii, że kurczowo będzie trzymała się chronologii, natomiast oczekuje od niej zachowywania takiego formalnego porządku, który pozwoli mi nadążać za myślą autora. Opisane we wstępie wymysły, które mają usprawiedliwić wybory formalne ("ostatnie dni Sylvii Plath tworzą skomplikowany, nielinearny wzór, którego nie sposób uprościć bez spłycenia jej bogatej egzystencji" czy "chcę ją [historię Sylvii] zaprezentować jako nurtującą, chaotyczną zagadkę") zupełnie do mnie nie trafiają. Podobnie jak litościwie rozpisany, kilkustronicowy chronologiczny spis wydarzeń. Co byś się drogi czytelniku przypadkiem nie pogubił.
Dalej.
Nie ma w tej książce prawie żadnych przypisów. Autor cytuje sobie nie wiadomo skąd, rzucając tylko pod koniec jakiś śmieszny wykaz źródeł, dotyczący uwaga aż 24! przypisów. Brak numerów stron, informacji o wydaniach. Nic. Poza tym 99% "cytatów" nie ma swoich adnotacji.
Najgorsze jest to, że tak naprawdę ciężko stwierdzić czy Carl Rollyson jest po prostu niechlujny czy może źródłami dzielić się nie chce. Bo trzeba zaznaczyć, że ta biografia opiera się w dużej mierze na fantazjach i domysłach autora, a także na jego prywatnych ocenach danych postaci. I jest to książka z tezą, choć autor upiera się we wstępie, że jego zdaniem historia Sylvii Plath jest nieoczywista i chaotyczna. Może i taka jest. Ale nie taką opisuje ją autor. I działa to tak, że dobiera on sobie jakieś wyrwane z kontekstu dwa słowa "cytatu" nie wiadomo skąd, używa ich żeby poprzeć swoją tezę, a następnie podsumowuje akapit jakimś pseudo mocnym tekstem, na przykład nazywając zachowanie danej postaci idiotycznym (tak, naprawdę padają takie słowa. W kontekście Richarda Murphy'ego, w polskim wydaniu na stronie 168).
Przy tym wszystkim nie ułatwia czytania ton, którym posługuje się autor. Komentując opisywane wydarzenia wypowiada się niemal jak wszechwiedzący narrator powieści obyczajowej, odkrywający przed nami tajemnice, o których nie wiedzą same postaci. Ale ludzie, których opisuje autor nie są fikcją. I nie ma prawa on wciskać w ich głowy myśli, które są wytworem jego wyobraźni i przedstawiać je czytelnikowi jako fakty.
Nie będę dalej czytać tej książki i przyglądać się manipulacjom stosowanym przez autora. Pomyśłałam sobie, że to jest po prostu niesprawiedliwe. Wobec opisywanych tu ludzi, ich historii i dramatów.
June 29, 2024
This isn't so much the last days of Plath as the last year and a bit... It's quite a messy narrative that flits around, pulls in unnecessary comparisons with people and situations outside the Plath circle and can be a bit pompous at times. Importantly, too, it was written before the exemplary Red Comet: The Short Life and Blazing Art of Sylvia Plath which, albeit a full biography, supersedes this volume with its intense excavation of Plath's genuine final days. Oddly, this doesn't really think about the writing of The Bell Jar or the feverish creation of Ariel. With lots of displacement onto Ted Hughes, it doesn't feel like Rollyson either gets or truly empathises with Plath and her situation.
February 5, 2021
If you believe all that is in this book 📖, you will see Sylvia Plath life was a greek tragedy her relationship with Ted Hughes was toxic. It’s shocking to hear how much control Ted had over Sylvia and his own friends how he could turn them on her and use her own insecurities .No one every held Ted responsible for any of his actions but instead blame the victim for all his short comings. Once Sylvia breaks free it’s to last only a short time.
May 23, 2020
It was admittedly a little scattered, and yes, lots of speculation. But when all you have is speculation, sometimes a fresh look is still worth it. If you're a fan, you'll want to read it. Maybe one day the "lost journals" will pop up.
November 28, 2020
Excellent IF you are a Plath or Hughes completest, as I am, I have literally read everything on these two and have come to the same conclusion that Rollyson has, that Ted Hughes was passive aggressive and that, while every individual is responsible for their own life and happiness, Hughes made disastrous decisions where the fragile Sylvia Plath is concerned. In a sort of revelation (backed up by Hughes' family friend, Schaeffer in her roman a cliff, about Ted Hughes, POISON) Hughes himself suffered from black depressions during his life time and was suicidal himself on occasion, perhaps his life long pursuit of sexual gratification and connection with women other than his wife was the way that he dealt with that Fact? Anyway, excellently researched and observed.
May 30, 2022
Plath completest will want to read this effort to shed light on Slyvia Plath’s last days but it cannot hold a candle to Janet Malcolm’s The Silent Woman. I agree with the reviewer who, puzzled by some blocks of text, wondered if the wrong drafts had gone to the printer. My impression was that of an author who padded text with this and that whenever he lacked material he’d hoped to obtain.
Of course the saga of a family controlling the story is engaging to anyone interested in Plath’s life. Other biographers have smashed their literary heads on that solid wall. Rollyson offers the relationship with Plath’s psychiatrist, Ruth Tiffany Barnhouse, as a peephole, but he is miserly with those details. Psychiatrists protect confidentiality, so he may have confronted another brick wall and had to content himself with everyday correspondences, a watery broth of nothingness.
And then there’s Sylvia’s letters to her mother. Surely Rollyson must suspect the veneer daughters use with letters home, the shiny surface that minimizes difficulties and paints a portrait of fine-fine, but he seems to accept them on face value.
For those trying to understand Sylvia’s state of mind toward the end, she was not isolated. People cared about her and managed to penetrate the ostracism of some of Ted’s friends. She demonstrates a secure identity and the mood swings common to the creative process. Rollyson shines when he relates the ways she was envisioning her future without Ted and the seesaw of hope and despair. He is candid about Ted’s other women and touches lightly upon Ted’s affair with Assia Wevill and her tragic end, leaving it to others to draw parallels.
The Last Days of Sylvia Plath underscores the humiliation of Ted’s play, Difficulties of a Bridegroom, being aired at the time of their breakup. Hughes was controlling the narrative even then. The book also interweaves works with events in a way that enriches the text, but in some instances the quoting is overdone.
The Last Days of Sylvia Plath shows a hopeful Sylvia, arranging her abode(s) and already imagining another book to follow up The Bell Jar. There is no mention of how writing The Bell Jar revived memories of her institutionalization. Her earlier mental breakdown was an education in the real dangers of feeling too deeply as a woman at mid-century. Electroshock therapy was clumsily overused at the time and lobotomy threatened those (mostly women) who could not learn to behave. Such fears may have guided her choice as depression deepened during that gloomy, frigid winter. It is clear that Plath did her best to take care of her children as she planned her suicide. The drugs proscribed to ameliorate Plath’s justifiable depression when her marriage fell apart, may have contributed to her downfall. We will never know.
Of course the saga of a family controlling the story is engaging to anyone interested in Plath’s life. Other biographers have smashed their literary heads on that solid wall. Rollyson offers the relationship with Plath’s psychiatrist, Ruth Tiffany Barnhouse, as a peephole, but he is miserly with those details. Psychiatrists protect confidentiality, so he may have confronted another brick wall and had to content himself with everyday correspondences, a watery broth of nothingness.
And then there’s Sylvia’s letters to her mother. Surely Rollyson must suspect the veneer daughters use with letters home, the shiny surface that minimizes difficulties and paints a portrait of fine-fine, but he seems to accept them on face value.
For those trying to understand Sylvia’s state of mind toward the end, she was not isolated. People cared about her and managed to penetrate the ostracism of some of Ted’s friends. She demonstrates a secure identity and the mood swings common to the creative process. Rollyson shines when he relates the ways she was envisioning her future without Ted and the seesaw of hope and despair. He is candid about Ted’s other women and touches lightly upon Ted’s affair with Assia Wevill and her tragic end, leaving it to others to draw parallels.
The Last Days of Sylvia Plath underscores the humiliation of Ted’s play, Difficulties of a Bridegroom, being aired at the time of their breakup. Hughes was controlling the narrative even then. The book also interweaves works with events in a way that enriches the text, but in some instances the quoting is overdone.
The Last Days of Sylvia Plath shows a hopeful Sylvia, arranging her abode(s) and already imagining another book to follow up The Bell Jar. There is no mention of how writing The Bell Jar revived memories of her institutionalization. Her earlier mental breakdown was an education in the real dangers of feeling too deeply as a woman at mid-century. Electroshock therapy was clumsily overused at the time and lobotomy threatened those (mostly women) who could not learn to behave. Such fears may have guided her choice as depression deepened during that gloomy, frigid winter. It is clear that Plath did her best to take care of her children as she planned her suicide. The drugs proscribed to ameliorate Plath’s justifiable depression when her marriage fell apart, may have contributed to her downfall. We will never know.
April 24, 2022
Druga biografia z rzędu (po Le Corbusierze), która ma w zanadrzu dobre materiały źródłowe, po czym podane są one tak, że raz człowiek się nudzi, a chwilę później przewraca oczami. Stanowczo nie zgadzam się też z opisem wydawcy, że autor zwraca Sylvii Plath honor odbiegając od jej "histerycznej" natury. Jej melancholia połączona z uwikłaniem w toksyczne relacje są tu nadal przedstawiane jako histeria i brak zrównoważenia. Plath zasługuje na więcej.
January 26, 2023
Podtytuł "Biografia" jest bardzo mylący i bardzo nie na miejscu. To bardziej esej, złożony z oskarżeń i domysłów. I świetnie się bawiłam przy lekturze. Rollyson wyciąga pełne działa, atakując Teda Hughsa z całą mocą oburzenia wszystkich wielbicieli twórczości Plath. Wytyka mu jego własne zaburzenia psychiczne, przemoc domową, emocjonalną niedojrzałość i wreszcie - najgorsze - to, jak bardzo nie mógł znieść, że Sylvia przerosła go talentem. Czytanie tego jest jak balsam na duszę, odtrutka na mit Plath jako historycznej jędzy, której samobójstwo było aktem emocjonalnego szantażu, bo nawet ta decyzja musiała kręcić się wokół mężczyzny. Mitu wykreowanego przez Hughsa jako kuratora jej twórczości i dzienników po śmierci Plath. Czy ta książka to zemsta zza grobu? Nie, na to już za późno, ale i tak daje sporo satysfakcji.
December 20, 2024
okropnie chaotyczna, totalny brak uporządkowania opisywanych wydarzeń, mało wiarygodna narracja, bez przypisów, a większość to snucie domysłów i zgadywanie. dobrze chociaż że łatwo odszyfrować manipulacyjny charakter tej „biografii”. jest w niej bardzo niewiele na temat ostatnich dni sylvii, niewiele właściwie o niej samej, bo autor jakoś szczególnie skupia się na demonicznym odmalowaniu teda i na innych postaciach. bardzo ciężka do przebrnięcia. spodziewałam się czegoś innego. może dlatego czytałam ją od marca do grudnia.
January 6, 2025
Pretensjonalne i chaotyczne. Autor wplata treści, które według mnie są nieprzyzwoite i zbędne, wywołują dyskomfort i obrzydzenie. Odnoszę wrażenie, że jest to nieudolna interpretacja dzienników Plath, korespondencji oraz różnych dzieł jakie powstały w otoczeniu Sylvi. Toniemy w cytatach… Subiektywizm, bezczelność i ironia bardzo zniechęcają a nawet męczą. Strasznie ciężko się to czyta. To nie jest biografia, to nieudany popis autora, wytwór jego nadmuchanego ego, tak to odbieram. Kto to wgl dopuścił do druku?
September 16, 2021
Emocjonalne wielokąty
Chociaż od śmierci Sylvii Plath minęło pięćdziesiąt osiem lat, jej twórczość ciągle cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników, a kolejne wznowienia powieści pojawiają się na rynku wydawniczym. Plath niewątpliwie była obdarzona talentem oraz ogromną wrażliwością, ale do nieustającej popularności dzieł przyczyniła się również jej tragiczna biografia, a ostatnie tygodnie życia niezmiennie pozostają w kręgu zainteresowań zarówno biografów, jak i czytelników.
W "Ostatnich dniach Sylvii Plath" Carl Rollyson stara się odtworzyć wydarzenia oraz stan psychiczny poetki, które doprowadziły ją do dramatycznej decyzji o odebraniu sobie życia, ale tak naprawdę jest to tylko część tego, co książka w sobie zawiera. Sporo miejsca autor poświęcił kwestii, która wydaje się drugorzędna – miejscu kobiety – w tym przypadku Plath – w życiu społecznym i rodzinnym.
Z biografii autorstwa Rollysona wyłania się portret kobiety, która dokłada wszelkich starań by wszystkie swoje role odgrywać jak najlepiej, co – jeśli wierzyć autorowi – przez długi czas naprawdę się jej udawało. Uznana poetka, wspierająca żona, oddana i zaangażowana matka oraz zorganizowana pani domu, a mimo to przez wielu – głównie przez znajomych Teda Hughesa, sprowadzona do roli sprzątaczki, kucharki i żony swojego męża.
Carl Rollyson stopniowo odsłania przyczyny, dla których małżeństwo Plath i Hughesa było skazane na porażkę i choć zdrady Teda na pewno przelały czarę goryczy, nie były one jedynymi problemami w ich związku. "Ostatnie dni Sylvii Plath" ukazują Hughesa w bardzo niekorzystnym świetle jako człowieka, który w takim samym stopniu podziwia swoją żonę (choćby za umiejętność łączenia wszystkich życiowych ról, którym on na dłuższą metę nie był w stanie podołać), jak nie może jej znieść i próbuje ją złamać przy każdej nadarzającej się okazji.
Historia rodzinna Sylvii Plath pokazuje, do czego doprowadza brak komunikacji i zrozumienia (np. mechanizmów zaburzeń psychicznych). Nierówny podział obowiązków w małżeństwie, a po jego rozpadzie zrzucenie całej odpowiedzialności za wychowanie dzieci, zarabianie pieniędzy i utrzymanie domu na barki Plath doprowadziły do jej wycieńczenia, zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Jednak nawet po śmieci pisarki Ted Hughes nie uwolnił się od jej widma, które towarzyszyło mu we wszystkich związkach aż do śmierci.
"Ostatnie dni Sylvii Plath" są wciągającą opowieścią o jednej z najsłynniejszych pisarek na świecie. To obraz kobiety ambitnej, niezwykle wrażliwej, ale również udręczonej przez własne demony. Nietrudno odnieść wrażenie, że w swojej narracji Carl Rollyson nie jest do końca bezstronny i sposób w jaki pisze o Tedzie Hughesie momentami za bardzo oddaje jego stosunek do męża Plath. W biografiach zdecydowanie wolę, gdy autor unika oceny moralnej bohaterów, o których pisze i skupia się na przekazaniu faktów w sposób jak najmniej nacechowany własnymi opiniami i sądami. Jednak mimo wszystko polecam "Ostatnie dni Sylvii Plath" ponieważ rzucają ciekawe światło na jej życie, twórczość, relacje z najbliższymi, a przede wszystkim na podjęte przez nią decyzje.
Chociaż od śmierci Sylvii Plath minęło pięćdziesiąt osiem lat, jej twórczość ciągle cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników, a kolejne wznowienia powieści pojawiają się na rynku wydawniczym. Plath niewątpliwie była obdarzona talentem oraz ogromną wrażliwością, ale do nieustającej popularności dzieł przyczyniła się również jej tragiczna biografia, a ostatnie tygodnie życia niezmiennie pozostają w kręgu zainteresowań zarówno biografów, jak i czytelników.
W "Ostatnich dniach Sylvii Plath" Carl Rollyson stara się odtworzyć wydarzenia oraz stan psychiczny poetki, które doprowadziły ją do dramatycznej decyzji o odebraniu sobie życia, ale tak naprawdę jest to tylko część tego, co książka w sobie zawiera. Sporo miejsca autor poświęcił kwestii, która wydaje się drugorzędna – miejscu kobiety – w tym przypadku Plath – w życiu społecznym i rodzinnym.
Z biografii autorstwa Rollysona wyłania się portret kobiety, która dokłada wszelkich starań by wszystkie swoje role odgrywać jak najlepiej, co – jeśli wierzyć autorowi – przez długi czas naprawdę się jej udawało. Uznana poetka, wspierająca żona, oddana i zaangażowana matka oraz zorganizowana pani domu, a mimo to przez wielu – głównie przez znajomych Teda Hughesa, sprowadzona do roli sprzątaczki, kucharki i żony swojego męża.
Carl Rollyson stopniowo odsłania przyczyny, dla których małżeństwo Plath i Hughesa było skazane na porażkę i choć zdrady Teda na pewno przelały czarę goryczy, nie były one jedynymi problemami w ich związku. "Ostatnie dni Sylvii Plath" ukazują Hughesa w bardzo niekorzystnym świetle jako człowieka, który w takim samym stopniu podziwia swoją żonę (choćby za umiejętność łączenia wszystkich życiowych ról, którym on na dłuższą metę nie był w stanie podołać), jak nie może jej znieść i próbuje ją złamać przy każdej nadarzającej się okazji.
Historia rodzinna Sylvii Plath pokazuje, do czego doprowadza brak komunikacji i zrozumienia (np. mechanizmów zaburzeń psychicznych). Nierówny podział obowiązków w małżeństwie, a po jego rozpadzie zrzucenie całej odpowiedzialności za wychowanie dzieci, zarabianie pieniędzy i utrzymanie domu na barki Plath doprowadziły do jej wycieńczenia, zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Jednak nawet po śmieci pisarki Ted Hughes nie uwolnił się od jej widma, które towarzyszyło mu we wszystkich związkach aż do śmierci.
"Ostatnie dni Sylvii Plath" są wciągającą opowieścią o jednej z najsłynniejszych pisarek na świecie. To obraz kobiety ambitnej, niezwykle wrażliwej, ale również udręczonej przez własne demony. Nietrudno odnieść wrażenie, że w swojej narracji Carl Rollyson nie jest do końca bezstronny i sposób w jaki pisze o Tedzie Hughesie momentami za bardzo oddaje jego stosunek do męża Plath. W biografiach zdecydowanie wolę, gdy autor unika oceny moralnej bohaterów, o których pisze i skupia się na przekazaniu faktów w sposób jak najmniej nacechowany własnymi opiniami i sądami. Jednak mimo wszystko polecam "Ostatnie dni Sylvii Plath" ponieważ rzucają ciekawe światło na jej życie, twórczość, relacje z najbliższymi, a przede wszystkim na podjęte przez nią decyzje.
February 10, 2025
As a massive, long-time fan of Plath's work, I found this contribution to the discourse around her life and death highly readable. Lots of nuggets of info I appreciated. Lots of excerpts from letters, not only from Plath but from Ted Hughes, Olwyn Hughes, Ruth Barnhouse, and from various different friends of both Ted and Sylvia. Honestly, what I liked most about this book was the author's voice coming through in its pages. Rollyson has written a passionate and, at times, achingly emotional defence of Plath. He takes the subjects of her mental health, and her treatment by Ted and Olwyn, personally. He isn't afraid to call the Hughes siblings out time and time again for their cruelties and their censorship of various biographers over the years. While some obviously find his scathing critiques of Ted Hughes to be inappropriate or unnecessary, I was personally here for it. So much has been written in his defence over time - much of it orchestrated by him to the detriment of more realistic and damning timelines. So, I consider this book to be an antidote to the Ted Hughes campaign, evening the score and shedding light where needed. It was written with handfuls of righteous indignation and, at times, cattiness. 😅 In amongst his efforts to expose Ted and Olwyn's BS, he also manages to give a sensitive portrayal of Sylvia's character, her motherhood, her genius, and her maladies. I loved it.
February 23, 2022
Zrobiłam sobie chyba krzywdę, docierając do końca i nie rzucając nią w porę o ścianę. Przede wszystkim - to nie jest książka o ostatnich dniach Sylvii Plath. To jest książka o tym, co o Plath w swoim dzienniku prywatnym napisała znajoma znajomej sąsiadki, co w listach siostry męża Plath do znajomej kochanki tegoż napisała o Plath itp. itd. Serio. Tu nie ma Plath, tylko jakieś krążenie i drążenie wokoło najmniej znaczących postaci i faktów. Wreszcie ta „biografia” jest pisana po prostu nieetycznie - autor nie jest obiektywny, dokonuje bezsensownych ocen, manipuluje. Dosłownie co drugie zdanie tej książki jest cytatem (tutaj kolejna sprawa - cała książka sprawia przez to wrażenie poszatkowanej kompilacji…), ale czy autor opatruje te cytaty przypisami czy wskazówkami bibliograficznymi? A po co. W końcu - jest napisana okropnie topornie, ale nie wiem, czy nie przyczyniło się do tego polskie tłumaczenie (w każdym razie polska redakcja w tej książce kuleje, dużo językowych niezręczności i powtórzeń…), nie będę jednak wydawać w tej kwestii sądów, bo oryginału nie widziałam. Jednak nawet dobre tłumaczenie nie obroniłoby takiego chaosu narracyjnego.
June 19, 2022
Ocena 2,5.
Doceniam pracę autora, próbę dotarcia do jak największej liczby źródeł, dokumentów i osób.
Jednak początek książki jest napisany w sposób, którego spodziewałbym się we wstępie taniego filmu dokumentalnego, by zainteresować odbiorcę, który nie zna postaci S. Plath. Pełno w nim prób "trzymania w napięciu", pytań i dociekań. Na szczęście autor odchodził od tego stylu, nieszczęście polegało na tym, że tylko na chwilę.
Z jednej strony szkoda, że autor zrezygnował z zachowania chronologicznego porządku zdarzeń. Jednak z drugiej strony rozumiem, że ukazanie tak wielu perspektyw i próba powiązania ze sobą faktów zdecydowanie utrudnia, jeśli nie uniemożliwia zachowania chronologii.
Nie rozumiem zakończenia. Niewiele jest informacji o samym dniu śmierci, natomiast końcówka książki jest poświęcona temu, co działo się po śmierci denatki. Czy to charakteryzuje dobrą biografię?
Doceniam pracę autora, próbę dotarcia do jak największej liczby źródeł, dokumentów i osób.
Jednak początek książki jest napisany w sposób, którego spodziewałbym się we wstępie taniego filmu dokumentalnego, by zainteresować odbiorcę, który nie zna postaci S. Plath. Pełno w nim prób "trzymania w napięciu", pytań i dociekań. Na szczęście autor odchodził od tego stylu, nieszczęście polegało na tym, że tylko na chwilę.
Z jednej strony szkoda, że autor zrezygnował z zachowania chronologicznego porządku zdarzeń. Jednak z drugiej strony rozumiem, że ukazanie tak wielu perspektyw i próba powiązania ze sobą faktów zdecydowanie utrudnia, jeśli nie uniemożliwia zachowania chronologii.
Nie rozumiem zakończenia. Niewiele jest informacji o samym dniu śmierci, natomiast końcówka książki jest poświęcona temu, co działo się po śmierci denatki. Czy to charakteryzuje dobrą biografię?
July 6, 2021
3 stars because I found this book "somewhat" interesting. But ...
1. It is not written in a linear manner - the author acknowledges this in the intro.
2. I don't think one would find it interesting if they hadn't read a considerable amount of material on both Plath and Hughes.
3. The author maligns Ted Hughes to the point that, in the opening chronology, he lists names of women Hughes had affairs with after Sylvia's death and during his second marriage
4. I am fairly literate but had to look up the meaning of at least 5 words that I had never even seen before. The definitions were very basic so was such language necessary? Some chapters read like university essays.
1. It is not written in a linear manner - the author acknowledges this in the intro.
2. I don't think one would find it interesting if they hadn't read a considerable amount of material on both Plath and Hughes.
3. The author maligns Ted Hughes to the point that, in the opening chronology, he lists names of women Hughes had affairs with after Sylvia's death and during his second marriage
4. I am fairly literate but had to look up the meaning of at least 5 words that I had never even seen before. The definitions were very basic so was such language necessary? Some chapters read like university essays.
May 3, 2025
I have read dozens of books on the Hughes/Plath relationship, my friend Kathy had me read "Loving Sylvia Plath" and that led me to Carl Rollyson's books on Plath and this to me, is the best so far. He has researched and formed conclusions that I believe are 99% accurate, I do quibble regarding Merwin, Dido was a monster, but I think Bill was more under the control and influence of Dido and had great compassion for Sylvia whereas Dido did not, and she held the purse strings. But this is a mere swerving from the rest that rings true, the jealousy Ted was feeling over his wive's increasing fame, she was toppling him. The tragedy is that she was not on the right meds and I wonder what her poetry and writing would be like had she lived, and whether as he wished they had gotten back together. Fascinating stuff. Highly recommended. (and yes, forgot to mention, never knew Hughes also had depressions/but it made sense that he could and did help Sylvia (well until he didn't) but they say the mental health of one spouse will indicate the health of the other. And his chronic womanizing, compulsive behavior, possibly NPD, I dunno, they were althernately good for each other and dreadful. And I shall always maintain, she was no walk in the park.
May 22, 2023
Osobiście często się gubiłam w narracji, która była bardzo zawiła razem z zanurzeniem chronologii. Co prawda na początku była podana właściwa chronologia, ale niełatwo spamiętać. To była moja pierwsza biografia i chyba na tym skończę, to nie dla mnie. Sama historia naprawdę ciekawa, ale przytłaczał mnie ogrom dat, nazw, nazwisk
January 6, 2023
There’s better ones out there. I found that the author prioritized verbosity and opinionated quips more than telling an actual story and that takes away quite a bit for me. A lot of it was scattered and there was a lot of speculation.
February 18, 2024
Nie wiem dlaczego to przeczytałam, w połowie książki zastanawiałam się "dlaczego znowu to sobie robię?". Nie wiem jak to opisać, ale oczekiwałam czegoś innego. Ledwo zamknęłam okładkę, a już o tej pozycji zapomniałam 🤷♀️
September 30, 2024
3.5 ⭐️ Enjoyed this as have always been fascinated by all things Plath and Hughes however without previous knowledge I think I would have found this rather choppy and confusing.
February 12, 2025
4.25 stars
March 16, 2021
Odkąd zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach - chciałam ją przeczytać. Zrobiłam to. Nie żałuję. Nie zawiodłam się. Choć to przerażająco smutna opowieść, ale napisana z szacunkiem dla każdego bohatera tej tragedii. O Sylvii Plath niewiele wiedziałam, poza tym, że była pisarką, poetką i że popełniła samobójstwo. Czytałam jej wiersze. Podobały mi się. Lecz to jej osoba, bardziej niż jej twórczość, wzbudzała moje zainteresowanie. Myślę, że przyczyną jest mgła niedopowiedzeń i tajemnic, które osnuwają jej życie i życie jej bliskich - zdążyłam zauważyć, że to powszechne, że ludzi interesuje Sylvia i to, dlaczego... dlaczego tak...
Carl Rollyson napisał czułą narrację, pozbawioną ocen i powierzchownych sądów. Starał się uczciwie i - na ile to było możliwe - dokładnie "OSTATNIE DNI SYLVII PLATH". Zaskoczył mnie sposób, w jaki opowiedział nam historię poetki, jej codzienny dramat, zmaganie się z otaczającymi ją ludźmi, niezrozumienie, wrażliwość, która z jednej strony zrobiła z niej wybitną pisarkę, a z drugiej przyczyniła się do jej upadku. Od pierwszych stron książka wstrząsa czytelnikiem. Nie mogłam uwierzyć, że tyle zła mogło stać się udziałem jednej osoby, jednej rodziny. Czy to klątwa? Jakiś złośliwy, wściekły los? A może znajomi, matki i ojcowie, dzieci i bracia, mężowie i kochanki... suma ich wszystkich dała wynik ujemny. Jedno życie mniej... jedno? Nie jedno. Może jednak klątwa.... klątwa rodzinnych błędów i okrutnych miłości.
Biografowi udało się przemycić na karty książki ducha Plath. Jej słowa wybrzmiewają mocno pomiędzy jego starannym opisem życia straconego, ale mimo to owocnego. Rollyson bardzo dobrze pokazał otaczającą poetkę atmosferę, jej wołanie o pomoc, jej rozpacz, walenie głową w ścianę. Błędy lekarzy? Oczywiście. Błędy męża? Jasne. Błędy Plath? Również... lecz któż ich nie popełnia?
Najsmutniejsze jest w tym to, że wystarczyło wyciągnąć dłoń, zaprosić do siebie, uratować swoją obecnością, byciem - prze chwilę - ale byciem przez tę chwilę DLA NIEJ. Sylvia Plath nie była łatwą osobą, popełniała błędy, ale dzielnie walczyła, chciała żyć i jednocześnie nie chciała. Jej śmierć legła cieniem na życiu jej bliskich. Tyle tragedii w jednej rodzinie - trudne do uwierzenia.
Podczas czytania szok będzie w was rósł. Nie jest to przyjemna lektura, ale jest prawdziwa i przez to cenna, ważna. Jest świadectwem życia, które miało mniej szczęścia niż "inne życia". Są tacy wśród nas, wrażliwi, czuli, uśmiechnięci, na pozór idealni, ale w środku rozpacz... jak ich rozpoznać? Czy się da? Na pewno można być dobrym człowiekiem - tylko tyle - aż tyle.
Sylvia Plath - poetka, której wiersze czytają kolejne pokolenia. Pisarka, której "Szklany klosz" rozwiewa złudzenia. Wielki talent, na przemian podsycany i gaszony przez otoczenie, przez męża, z którym trudno było wytrzymać, ale którego odejście i zdrady zadały ostateczny cios. Można odetchnąć UFFFF, to nie o mnie, to nie moje życie, nie moja rodzina. Tak... można odetchnąć.
Książkę wam gorąco polecam. To świetnie napisana biografia, choć napisano ją nieco inaczej, niż te, które do tej pory czytałam. Ja bardzo lubię poznawać losy zwłaszcza pisarzy, fotografów i wartościowych dziennikarzy. To jedna z tych książek, o której będę długo myśleć. Cieszę się, że mam ją na swojej półce, że ją przeczytałam.
wstrząsająca
8/10
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Carl Rollyson napisał czułą narrację, pozbawioną ocen i powierzchownych sądów. Starał się uczciwie i - na ile to było możliwe - dokładnie "OSTATNIE DNI SYLVII PLATH". Zaskoczył mnie sposób, w jaki opowiedział nam historię poetki, jej codzienny dramat, zmaganie się z otaczającymi ją ludźmi, niezrozumienie, wrażliwość, która z jednej strony zrobiła z niej wybitną pisarkę, a z drugiej przyczyniła się do jej upadku. Od pierwszych stron książka wstrząsa czytelnikiem. Nie mogłam uwierzyć, że tyle zła mogło stać się udziałem jednej osoby, jednej rodziny. Czy to klątwa? Jakiś złośliwy, wściekły los? A może znajomi, matki i ojcowie, dzieci i bracia, mężowie i kochanki... suma ich wszystkich dała wynik ujemny. Jedno życie mniej... jedno? Nie jedno. Może jednak klątwa.... klątwa rodzinnych błędów i okrutnych miłości.
Biografowi udało się przemycić na karty książki ducha Plath. Jej słowa wybrzmiewają mocno pomiędzy jego starannym opisem życia straconego, ale mimo to owocnego. Rollyson bardzo dobrze pokazał otaczającą poetkę atmosferę, jej wołanie o pomoc, jej rozpacz, walenie głową w ścianę. Błędy lekarzy? Oczywiście. Błędy męża? Jasne. Błędy Plath? Również... lecz któż ich nie popełnia?
Najsmutniejsze jest w tym to, że wystarczyło wyciągnąć dłoń, zaprosić do siebie, uratować swoją obecnością, byciem - prze chwilę - ale byciem przez tę chwilę DLA NIEJ. Sylvia Plath nie była łatwą osobą, popełniała błędy, ale dzielnie walczyła, chciała żyć i jednocześnie nie chciała. Jej śmierć legła cieniem na życiu jej bliskich. Tyle tragedii w jednej rodzinie - trudne do uwierzenia.
Podczas czytania szok będzie w was rósł. Nie jest to przyjemna lektura, ale jest prawdziwa i przez to cenna, ważna. Jest świadectwem życia, które miało mniej szczęścia niż "inne życia". Są tacy wśród nas, wrażliwi, czuli, uśmiechnięci, na pozór idealni, ale w środku rozpacz... jak ich rozpoznać? Czy się da? Na pewno można być dobrym człowiekiem - tylko tyle - aż tyle.
Sylvia Plath - poetka, której wiersze czytają kolejne pokolenia. Pisarka, której "Szklany klosz" rozwiewa złudzenia. Wielki talent, na przemian podsycany i gaszony przez otoczenie, przez męża, z którym trudno było wytrzymać, ale którego odejście i zdrady zadały ostateczny cios. Można odetchnąć UFFFF, to nie o mnie, to nie moje życie, nie moja rodzina. Tak... można odetchnąć.
Książkę wam gorąco polecam. To świetnie napisana biografia, choć napisano ją nieco inaczej, niż te, które do tej pory czytałam. Ja bardzo lubię poznawać losy zwłaszcza pisarzy, fotografów i wartościowych dziennikarzy. To jedna z tych książek, o której będę długo myśleć. Cieszę się, że mam ją na swojej półce, że ją przeczytałam.
wstrząsająca
8/10
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
November 18, 2021
Nie do końca rozumiem zachwyty nad tą książką. Tytuł sugeruje, że poznamy ostatnie dni życia Poetki. I owszem są fragmenty temu poświęcone. Gdyby wyjąć je wszystkie wyszłaby kilkunasto stronicowa broszura, a gdyby streścić mógłby być artykuł w magazynie. Tymczasem mamy książkę, która jest próbą odpowiedzi na pytanie jak wyglądały ostatnie dni Sylvii Plath (o czym najwięcej pod koniec książki) oraz co skłoniło tę kobietę do targnięcia się na swoje życie (co czytelnik poznaje w kilku pierwszych rozdziałach).
A reszta? Reszta, to wywody na temat męża Plath - Teda Hughesa, jej kochanek (niekiedy każdej jednej po kolei), jej psychoterapeutki, siostry męża, i tak dalej, i tak dalej...
Wywody nudne, którym w wielu rozdziałach można było poświęcić mniej miejsca na rzecz właściwej treści - Sylvii, jej życia, problemów, psychiki, powodów jej czynu i tym podobnych. Tego tu mamy jak na lekarstwo.
Dodatkowym minusem są tu liczne odniesienia do twórczości Plath i twórczości jej męża oraz próba wyjaśnienia tego jak ta twórczość tłumaczy wydarzenia faktyczne... W porządku, tylko że autor książki rozwodzi się nad tym w paru rozdziałach - i nie zaliczam tych fragmentów do interesujących.
Owszem, Rollyson wykonał dobrą robotę, co widać po spisie źródeł, którymi się posiłkował a mimo to czytało mi się to wszytko bardzo opornie.
Jeśli komuś pasuje forma i styl wypowiedzi (ciężko się czyta niektóre fragmenty przez użyty tu język); jeśli komuś nie przeszkadza, że w książce o Plath w większości czytamy o wszystkim innym dookoła - to super. Jeśli czytelnik liczy na ciekawą opowieść o Plath, jej życiu i chce spróbować zrozumieć Poetkę to nie polecam. Lepiej uruchomić wyobraźnię i złapać za jej "Dzienniki".
A reszta? Reszta, to wywody na temat męża Plath - Teda Hughesa, jej kochanek (niekiedy każdej jednej po kolei), jej psychoterapeutki, siostry męża, i tak dalej, i tak dalej...
Wywody nudne, którym w wielu rozdziałach można było poświęcić mniej miejsca na rzecz właściwej treści - Sylvii, jej życia, problemów, psychiki, powodów jej czynu i tym podobnych. Tego tu mamy jak na lekarstwo.
Dodatkowym minusem są tu liczne odniesienia do twórczości Plath i twórczości jej męża oraz próba wyjaśnienia tego jak ta twórczość tłumaczy wydarzenia faktyczne... W porządku, tylko że autor książki rozwodzi się nad tym w paru rozdziałach - i nie zaliczam tych fragmentów do interesujących.
Owszem, Rollyson wykonał dobrą robotę, co widać po spisie źródeł, którymi się posiłkował a mimo to czytało mi się to wszytko bardzo opornie.
Jeśli komuś pasuje forma i styl wypowiedzi (ciężko się czyta niektóre fragmenty przez użyty tu język); jeśli komuś nie przeszkadza, że w książce o Plath w większości czytamy o wszystkim innym dookoła - to super. Jeśli czytelnik liczy na ciekawą opowieść o Plath, jej życiu i chce spróbować zrozumieć Poetkę to nie polecam. Lepiej uruchomić wyobraźnię i złapać za jej "Dzienniki".
January 13, 2021
An interpretation
This is more an interpretation of the last days Sylvia Plath than an account. Those who have previously read Rollyson's "American Isis" or other biographies of Plath will get the most out of it.
This is more an interpretation of the last days Sylvia Plath than an account. Those who have previously read Rollyson's "American Isis" or other biographies of Plath will get the most out of it.
Read
March 22, 2020First read: March 22, 2020, Sunday
Read
January 16, 2021I can't even rate this book. The whole situation feels vapid to me.
August 16, 2021
Perhaps not required or essential reading; still Plath fans may find this unique take worth examining.
Displaying 1 - 28 of 28 reviews