Άρωμα Λουίζας

by Βίκυ Μωραγιάννη

Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια.

Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής.

Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοη­θήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;

Ένα αισιόδοξο μυθιστόρημα για την αγάπη και την απώλεια που προσεγγίζει με χιούμορ τις αναποδιές της ζωής. Μια συγκινητική ιστορία για όσα έχουμε και δεν το γνωρίζουμε, για όσα θα θέλαμε και δεν μπορούμε να έχουμε και για όσα μπορούμε να πετύχουμε και δεν το ξέρουμε.

360 pages, Paperback

Published January 1, 2021

Reviews

[Penny · Rating 2 out of 5]

Δυστυχώς το συγκεκριμένο βιβλίο δε μου άρεσε. Αναγνωρίζω ότι αποτελώ τη μειονότητα οπότε θεωρώ πως απλά δεν ταίριαξε στα γούστα μου.

Στα δυνατά του σημεία καταλογίζω τη γραφή της συγγραφέα και το ιδιαίτερα εμφανές χιούμορ της το οποίο προσωπικά λάτρεψα.

Δυστυχώς, όμως, η ιστορία δεν κατάφερε να με κρατήσει και πίεσα τον εαυτό μου για να ολοκληρώσω την ανάγνωση του βιβλίου. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να του δώσω περισσότερα από 2 ⭐.

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 5 out of 5]

Όλοι μας, κάποια στιγμή της ζωής μας, έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο, να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας και να μην είμαστε σίγουροι για το ποιοι πραγματικά είμαστε, τι θέλουμε από τη ζωή, που βαδίζουμε, που οδηγούμαστε, ανίκανοι να δούμε τις καταστάσεις καθαρά και να πάρουμε οριστικές και σίγουρες αποφάσεις που θα μας δώσουν ώθηση να βγούμε από το τέλμα μας και να κατευθυνθούμε σε μιαν άλλη διαδρομή που μπορεί να μας οδηγήσεις στις σωστές απαντήσεις, εκείνες που θα φωτίσουν και πάλι στις σκοτεινές γωνιές της ψυχής και του μυαλού μας και που θα μας κάνουν να αντικρίσουμε τις αλήθειες μας, καθαρές και ξάστερες, χωρίς φόβους, χωρίς δισταγμούς. Και εκεί που πιστεύουμε πως δεν θα τα καταφέρουμε, έρχεται εκείνη η μικρή, η μοναδική στιγμή που ανατρέπει τα πάντα και συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν χάθηκε και όλα τώρα αρχίζουν.

Σε ένα παρόμοιο τέλμα βρέθηκε και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας αυτής, η Λουίζα, που είκοσι εφτά χρονών και ξενιτεμένη στο Λονδίνο, ζει μια ζωή χωρίς προοπτικές, όπου όλα γύρω της καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, με την ίδια να θάβεται κάτω από τα χαλάσματα, δίχως να έχει τρόπο να δραπετεύσει από εκεί, αλλά ούτε καν αρκετή ενέργεια για να το προσπαθήσει. Η δουλειά της δεν της προσφέρει καμία πιθανότητα εξέλιξης, οι σχέσεις της με τους ανθρώπους, από φίλους μέχρι συγγενείς, δεν είναι οι καλύτερες, με την ίδια να αδυνατεί να επικοινωνήσει σωστά μαζί τους, τα ερωτικά της δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα, ενώ η λατρεμένη της γιαγιά, ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο έχει πραγματικούς δεσμούς αγάπης και τρυφερότητας, βυθίζεται όλο και περισσότερο στον κόσμο του Αλτσχάιμερ και δεν την αναγνωρίζει πια.

Και η Λουίζα, όπως τόσοι και τόσοι άνθρωποι, παίρνει απόφαση πως αυτή είναι η ζωή της και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να την αλλάξει, οπότε δεν έχει παρά να το αποδεχθεί και να προχωρήσει όπως μπορεί, χωρίς να έχει απαιτήσεις ή αξιώσεις, χωρίς να κάνει μεγάλα όνειρα ή σχέδια, παρά μένοντας απλώς θεατής μιας καθημερινότητας της οποίας αναγκαστικά αποτελεί μέλος και που πρέπει ν' ακολουθήσει τους ρυθμούς της γιατί δεν έχει και άλλη επιλογή. Όμως, ο θάνατος της γιαγιάς της και η επιστροφή της στην Ελλάδα θα είναι η αρχή της συνειδητοποίησης πως τόσο καιρό ήταν χαμένη μέσα σε έναν λαβύρινθο απ' τον οποίο δεν προσπαθούσε να δραπετεύσει, αλλά που ήρθε η ώρα να το κάνει, τώρα που οι θύμισες των παιδικών της χρόνων επιστρέφουν για να της θυμίσουν ποια ήταν, ποια θα μπορούσε να είναι στο σήμερα, αλλά και τα πράγματα εκείνα που μπορούν να μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.

Ξεκινώντας, λοιπόν, ένα κυνήγι θησαυρού ανά τη χώρα, προκειμένου να εντοπίσει τα κοσμήματα της γιαγιάς της, που εκτός από κειμήλιο είναι πλέον και επίσημα η κληρονομιά της, η Λουίζα θα γνωρίσει τον Μάνο, έναν ιδιωτικό ερευνητή που θα την βοηθήσει στην αναζήτησή της αυτή, που στην πραγματικότητα, εκτός από τα υλικά αγαθά, έχει να της προσφέρει κάτι πολύ μεγαλύτερο και ουσιαστικό. Την ανάκτηση του χαμένου της εαυτού και της διάθεσής της για ζωή, όνειρα, κατάκτηση συναισθημάτων, και η γιαγιά της έχει φροντίσει να συμβάλλει σε αυτό με τον δικό της ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο. Όχι μόνο με το να μοιραστεί μαζί της κομμάτια της ζωής της, αλλά μερικές απ' τις πιο βαθιές αλήθειες της ίδιας της ζωής που διόλου δασκαλίστικο σκοπό δεν έχουν, ούτε προσπαθούν να νουθετήσουν, αλλά αντίθετα προσπαθούν να σε κάνουν να δεις με τα μάτια της ψυχής, την αλήθεια των οποίων κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει.

Το βιβλίο αυτό είναι πλημμυρισμένο από εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, συναισθήματα, όμοια με εκείνα των παιδικών μας χρόνων, που ζουν βαθιά μέσα στις μνήμες μας και στην καρδιά μας, και που ακόμα κι αν χάνονται που και που πίσω από σκοτεινές σκέψεις, δεν μπορούν να σβήσουν, ούτε να λησμονηθούν, γιατί αποτελούν κομμάτι της ιστορίας μας, της ζωής μας, των αναμνήσεών μας, του ποιοι είμαστε πραγματικά, γιατί ο αληθινός μας εαυτός λαξεύεται απ' όταν είμαστε παιδιά και εμποτίζεται με την αγάπη και τα μαθήματα των δικών μας, ακόμα κι αν τείνουμε να τα αμφισβητούμε κάποιες φορές, ή ακόμα και να τ' αφήνουμε πίσω μας. Βαθιά τρυφερό και ειλικρινές, εξαιρετικά συναισθηματικό χωρίς να γίνεται δακρύβρεχτο, το "Άρωμα λουίζας" είναι ένα απ' τα βιβλία εκείνα όπου μπορείς να ταυτιστείς με την ιστορίας του, με τους ήρωές του, με την αλήθεια του, και που στις σελίδες του βρίσκεις, με νοσταλγική διάθεση, κομμάτια απ' το εαυτό σου στο χθες και στο σήμερα, ενώνοντάς τα σε αυτό το ένα που πάντα θα έπρεπε να είναι.

[Αναστασια · Rating 5 out of 5]

Ποσο συγκινητικο και τρυφερο βιβλιο..Ποσο ομορφα μυνηματα περναει για την δυναμη της αγαπης,για την απωλεια ενος αγαπημενου μας προσωπου αλλα και για το ταξιδι ενος ανθρωπου στην αυτογνωσια..Με συγκινησε πολυ η Ιστορια της Λουιζας ..Ενα υπεροχο ταξιδι που θα μου μεινει αξεχαστο για παντα!!

[Elisso]

Ορισμένες φορές χρειάζεσαι ένα βιβλίο μόνο και μόνο για να σε χαλαρώσει. Για να σε κάνει να αφήσεις πίσω σου τη ζοφερή πραγματικότητα, τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα σου και απλά να αφεθείς στην ιστορία του. Να την αφήσεις να σε πάει εκείνη όπου θέλει παίρνοντας σε από το χέρι και κλείνοντας σου πονηρά το μάτι. Να σε γεμίσει με αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων και με αρώματα οικεία και νοσταλγικά. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το «Άρωμα Λουίζας» της Βίκυς Μωράγιαννη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

Το «Άρωμα Λουίζας» θυμίζει την ταινία του Τσιφόρου «Ο θησαυρός του μακαρίτη» που σίγουρα όλοι την έχετε ακουστά και η ηρωίδα της Βίκυς Μωράγιαννη ξεκινάει ένα κυνηγητό σε όλη την Ελλάδα προκειμένου να εντοπίσει τη χαμένη κοσμηματοθήκη της λατρευτής της γιαγιάς Λουίζας που έχουν και το ίδιο όνομα. Η γιαγιά Λουίζα στα νιάτα της ήταν μια διάσημη ηθοποιός που λάτρευε όλες τις αποχρώσεις του μοβ χρώματος αλλά και τις εγγονές της, ιδιαίτερα τη συνονόματη εγγονή της Λουίζα που της έμοιαζε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, που η γέννηση τους την έκανε να εγκαταλείψει την καριέρα της που μεσουρανούσε και να αφοσιωθεί στην ανατροφή και στο μεγάλωμα τους.

Η μικρή Λουίζα ήταν πάντα αυτό που λέμε το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας και τίποτα από όσα έκανε δεν φαινόταν να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της μητέρας της και της μεγαλύτερης της αδελφή. Ο πατέρας της ήταν και είναι η ήρεμη δύναμη της οικογένειας και το στήριγμα της στις δύσκολες στιγμές ακόμα και όταν απλά τον έχει δίπλα της.

Η μετάβαση της, μετά τις σπουδές της, στην Αγγλία προκειμένου να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα τελικά την έχει βυθίσει σε ένα τέλμα όπου κάθε μέρα επαναλαμβάνεται χωρίς να συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο στη ζωή της και εκείνη έχει απλά αφεθεί να την παρασέρνει. Η είδηση ότι η γιαγιά της, η οποία έπασχε από Αλτσχάιμερ, δεν είναι πια κοντά τους θα τη φέρει πίσω στην Ελλάδα και καθώς θα περνούν οι μέρες η Λουίζα θα ανακαλύψει πόσο ανήσυχη φύση ήταν η αγαπημένη της γιαγιά και τι αλλαγές θα καταφέρει να φέρει στη ζωής της ο θάνατος της.

Το χαμένο ημερολόγιο της γιαγιάς Λουίζας και η αύρα της που περιπλανιέται ακόμα γύρω από την εγγονή της θα την μπλέξει σε ένα ντόμινο γεγονότων που κυριολεκτικά θα φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή και στην καθημερινότητα της. Αναζητώντας τα κοσμήματα της γιαγιάς της, την κληρονομιά της στην ουσία, θα γνωρίσει τον Μάνο, έναν γοητευτικό ντεντέκτιβ, που θα τη βοηθήσει να ανακαλύψει όχι μόνο τα υλικά αγαθά αλλά και τον χαμένο εαυτό της. Η γιαγιά, όπως όλα δείχνουν, έχει σπείρει το μονοπάτι με μπόλικα ψιχουλάκια ώστε να καταφέρει την εγγονή της να ξαναβρεί τον σωστό δρόμο και την πορεία της στη ζωή.

Και ακριβώς αυτά είναι τα στοιχεία που κάνουν αγαπητό το βιβλίο της Βίκυς Μωράγιαννη στους αναγνώστες από την πρώτη του κιόλας σελίδες. Και παρόλο που η κεντρική ηρωίδα είναι η εγγονή Λουίζα την παράσταση κυριολεκτικά κλέβει η γιαγιά Λουίζα και το εκκεντρικό της ταπεραμέντο. Κυριολεκτικά τη λάτρεψα αυτή τη γιαγιά. Μου έφερε στο μυαλό μια κυρία που γνωρίζω στο Πήλιο και η οποία ντύνεται ακριβώς όπως η γιαγιά Λουίζα της Μωράγιαννη και όσο διάβαζα το βιβλίο είχα τη δική της μορφή μέσα μου. Η Βίκυ Μωράγιαννη πάλι όταν έγραφε το «Άρωμα Λουίζας» ως γιαγιά είχε στο μυαλό της τη μορφή της αγαπημένης Ζυράνας Ζατέλη αλλά λίγο στο πιο μεγάλο όπως μου εκμυστηρεύτηκε η ίδια.

Το «Άρωμα Λουίζας» είναι κυριολεκτικά λουσμένο στα αρώματα της πασχαλιάς, της λουίζας, της μελίας, του ελληνικού καφέ και της αίσθησης του τρυφερού χαδιού της γιαγιά μας στον ύπνο μας. Η Βίκυ Μωράγιαννη γράφει ένα βιβλίο δροσερό, γεμάτο χιούμορ και αρκετές συγκινητικές στιγμές που πραγματεύεται την έννοια της απώλειας στη ζωής μας αλλά και το κατά πόσο αυτή η απώλεια μπορεί να γίνει το έναυσμα για μια καινούργια αρχή. Να μπορέσουμε να βρούμε, μέσα από την απώλεια που βιώνουμε, τον θησαυρό που κρύβουμε μέσα μας και να τον αξιοποιήσουμε προς όφελος μας.

Πολλοί οι συμβολισμοί που κρύβονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου της Βίκυς Μωράγιαννη. Πολλά τα μηνύματα που περνάει στους αναγνώστες. Η αγάπη, οι οικογενειακοί δεσμοί, η φιλία, η ανιδιοτέλεια, η ενσυναίσθηση, η απώλεια, η έννοια της ύπαρξης μας είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά που θίγει η συγγραφέας.

Και όπως η Άνοιξη είναι η εποχή που η φύση επαναπροσδιορίζει την ύπαρξη της ξεκινώντας τον κύκλο της ζωής από την αρχή έτσι και οι αναγνώστες ίσως να δώσουν ένα νέο περιεχόμενο στη μέχρι τώρα καθημερινότητα τους στοβιλιζόμενοι, όπως η Λουίζα, ανάμεσα στα λιλά ανθάκια της πασχαλιάς που πετούν στον αέρα και προσγειώνονται σε ένα μαγικό χαλί στο χώμα.

Παρόλα αυτά το «Άρωμα Λουίζας» είναι μια μνεία της Βίκυς Μωράγιαννη για τη δική της γιαγιά που πάλευε με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και αυτό ήταν το δικό της έναυσμα για να γράψει ένα βιβλίο γεμάτο γλύκα για αυτή την τόσο τρυφερή σχέση ανάμεσα σε γιαγιά και εγγονή. Μια κατάθεση ψυχής που θα φέρει και στις δικές μας μνήμες τη μορφή της δικής μας γιαγιάς γυρνώντας μας πίσω στο παρελθόν, στα παιδικάτα μας αναζητώντας εκείνη την ξεχωριστή μυρωδιά της γυναίκας που ήμασταν για αυτήν δυο φορές παιδί της.

Το «Άρωμα Λουίζας» θα μας κάνει να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, θα μας δώσει τροφή για σκέψη, θα μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες μας και να δούμε με μια διαφορετική ματιά την καθημερινότητα μας. Γιατί όπως λέει και η γιαγιά Λουίζα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο μεγαλύτερος πλούτος βρίσκεται σε οτιδήποτε μας κάνει να ταξιδεύουμε. Μέσα από έναν άνθρωπο, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο…

Μας περνάει το μήνυμα ότι πρέπει να κρατάμε πάντα ψηλά το κεφάλι αλλά να το χαμηλώνουμε εκεί που χρειάζεται γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βλέπουμε τον ορίζοντα και ταυτόχρονα να αποφεύγουμε τα εμπόδια που βγαίνουν στο δρόμο μας. Ότι θα πρέπει να φροντίζουμε το μυαλό και τα πόδια μας κρατώντας καλά λαδωμένη τη μηχανή και τις ρόδες γιατί αυτές θα μας πάνε τελικά εκεί που επιθυμούμε. Ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο βιβλίο πασπαλισμένο με τόση τρυφερότητα όσο το γλυκό χαμόγελο και η ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς μας.

[Mary Eleftheriadou · Rating 5 out of 5]

Μια τρυφερή αγκαλιά είναι αυτό το βιβλίο. Ντυμένο με την αγάπη σε όλες της μορφές της, όμορφες εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις ότι βλέπεις ταινία, αισιοδοξία, δύναμη και φυσικά με άρωμα λουίζας. Η συγκίνηση και το γέλιο κατά την διάρκεια της πλοκής εναλάσσονται όπως και στην ίδια την ζωή. Σε ευχαριστούμε Βίκυ, για αυτό το υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι.

[Anastasia Ts.]

Συνάντησα προχτές στο δρόμο τον γείτονα που η κόρη του δουλεύει στο Άμστερνταμ και ξεκίνησε να μου επαινεί τις επιτυχίες της στην δουλειά, για τα ταξίδια που έκανε προ Covid εποχή...Τον άκουγα και περίμενα μια παύση...Ήθελα να του πω για την ιστορία της Λουίζας, που βρέθηκε στο Λονδίνο, αλλά η επαγγελματική εξέλιξη δεν ήρθε ποτέ...και είχε και προβλήματα με τον φίλο της, και πως η ζωή στην ξενιτιά δεν είναι και τόσο ειδυλλιακή αλλά όπως και η Λουίζα όταν έχεις πάρει μια απόφαση μόνος σου μερικές φορές ντρέπεσαι να γυρίσεις πίσω. Ευτυχώς για την Λουίζα τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο όταν θα βρεθεί ξανά στην Αθήνα. Ο λόγος της επιστροφής της δεν είναι ευχάριστος καθώς θα γυρίζει εξαιτίας του θανάτου ενός αγαπημένου της προσώπου της γιαγιάς της. Όμως μιας και της είχε αδυναμία η γιαγιά της της αφήνει ένα ημερολόγιο που της ζητά να κρατήσει τα κοσμήματά της τα οποία όμως δεν βρίσκονται στο σημείο που είχε υποδείξει. Η Λουίζα ξεκινά μια έρευνα διορίζοντας έναν γοητευτικό ντετέκτιβ τον Μάνο που θα την βοηθήσει πολύ... Ένα βιβλίο νοσταλγίας, με μελαγχολικό χαρακτήρα χωρίς να γίνεται μελό. Τρυφερό και γλυκόπικρο, ενώ συνδυάζει στοιχεία και από το αστυνομικό μυθιστόρημα προσφέροντας κάποιες στιγμές αγωνίας στον αναγνώστη.
Αν θες ένα βιβλίο να ξεκουραστείς και να απολαύσεις μια περιπέτεια χουχουλιασμένη στο καναπέ με το τσάι τότε το Άρωμα Λουίζας είναι μια καλή επιλογή.

[Φραντζεσκα Μανγγελ · Rating 5 out of 5]

Λουίζα και Βίκυ. Δύο γυναίκες, μία φωνή που ισορροπεί μεταξύ συναισθήματος, αυτοσαρκασμού και χιούμορ, δίχως να χάνει στιγμή την ειλικρίνειά της. Μία ιστορία για μία πραγματικότητα κοντά και μακριά μας. Από εκείνες που μιλούν για τα όσα μας λείπουν. Ένα ταξίδι, μυρωδιές και εικόνες άνοιξης, καρδιοχτύπια και το αόρατο χάδι εκείνων που όρισαν τα παιδικά μας χρόνια. Αυτών που φεύγοντας συνεχίζουν να μας προστατεύουν γυρνώντας τον καθρέφτη της ζωής μπροστά μας και ρωτώντας: "Είσαι σήμερα όλα όσα θα ήθελες να είσαι;"
Απόλαυσα τη Λουίζα σαν γλυκόπικρη σοκολάτα που κρύβει στην καρδιά της το πιο πολύτιμο λικέρ.

[Vassiliadi · Rating 5 out of 5]

Ενα βιβλίο που άνετα θα μπορούσε να γυριστεί ταινία. Αστείο, περιπετειώδες, ρομαντικό, φιλοσοφικό. Σε πολλά σημεία σταματούσα κ σκεφτόμουν :τα συναισθήματα κ ο τροχός της τύχης, Να χάνεις τον εαυτό σου από αγάπη (Ναι, για τον γιο μου!), την ευτυχία κ την αναζήτησή της. Το μόνο μου παράπονο ήταν ότι τελικά δεν έμαθα ποτέ γτ την παράτησε ο Τζεισον!

[Siabooked · Rating 4 out of 5]

Πριν λίγες μέρες διάβασα το μαύρο γκλιτερ που είναι το νέο βιβλίο της συγγραφέως και μου άρεσε αρκετά. Ευκαιρία λοιπόν να πιάσω είπα από τα αδιάβαστα το προηγούμενο της "Άρωμα Λουίζας" που το είχα αγοράσει το καλοκαίρι.
Προσωπικά θα σας πω αν δεν είστε σε διάθεση να έχετε βουρκωμένα ματιά και συνεχώς μια αίσθηση νοσταλγίας αφήστε το για άλλη φορά να έχετε και την κατάλληλη διάθεση βρε bookoχωριανοί μου .
Η γιαγιά Λουίζα χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ έρχεται η ώρα να φύγει και η είδηση του θανάτου της θα ταράξει όπως είναι λογικό την εγγονή Λουίζα. Ένα ξεχασμένο τετράδιο, ένα χαμένο αντικείμενο που θα δώσει το ύφος του μυστηρίου και την εκκίνηση της ιστορίας μας.
Έχοντας διαβάσει και γνωρίσει τη γραφή της συγγραφέως στο μαύρο γκλιτερ ταιριάξαμε κι εδώ. Έξυπνες ατάκες που πολλές φορές σου χαρίζουν χαμόγελα, γρήγορη εξέλιξη της ιστορίας χωρίς να κουράζει πότε θα πάμε παρακάτω.
Με κέρδισε το στοιχείο της αναζήτησης, του μυστηρίου και το να προσπαθει να ανακαλύψει συνεχώς τι απέγινε κάτι συγκεκριμένο η πρωταγωνίστρια. Βέβαια όλα αυτά παρέα με συγκίνηση. Θα διαβάσουμε και για κάποιο καρδιοχτύπι αλλά μην με πιέζετε δεν θα πω περισσότερα.
Η απώλεια το βασικότερο στοιχείο του βιβλίου και έχοντας διαβάσει το οπισθόφυλλο που έλεγε ένα βιβλίο αισιόδοξο και με χιούμορ που μιλάει για την απώλεια και την αγάπη ιδανικά θα ήθελα να είχε περισσότερο "αισιοδοξία".
Αυτή η αισιοδοξία με περιμένει ήσυχα ήσυχα προς το τέλος και χάρηκα, ήρθε σαν ανακούφιση στο τέλος και είπα χαλάλι η συγκίνηση.
Όσο και αν τα μάτια μου συνεχώς ήταν βουρκωμένα, απόλαυσα γενικά το κλίμα.
Να προσπαθείς...
Όσο χάλια και να έρθουν τα πράγματα στη ζωή, όσο ανάποδα κι αν γυρίσει τούτος ο κόσμος σου και χαθεί κάθε ελπίδα πάντα υπάρχει ένα μικρό φως που όσο το πλησιάζεις μεγαλώνει.
Θέμε την αισιοδοξία και την ελπίδα στην καθημερινότητα μας.
Μου άρεσε; Ναι !
Όπως είπα στην αρχή έτσι θα κλείσω, διαβάστε το όταν θα έχετε και ψυχολογία για απώλεια και συγκίνηση.
Καθώς προς το τέλος έρχεται η αισιοδοξία να κάνει πατ πατ στην πλατούλα.

[Maria · Rating 4 out of 5]

Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια.
Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής.
Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοηθήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;

Αν θέλετε ένα βιβλίο για να ξεκουραστείτε, να χαλαρωσετε και να απολαύσετε μια περιπέτεια τότε αυτό το βιβλίο είναι σωστή επιλογή.
Γλυκόπικρο, τρυφερό, ρομαντικό, με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος και άπλετο χιούμορ το άρωμα λουίζας το απόλαυσα, σχεδόν, μονορούφι.
Αγάπησα τους χαρακτήρες και ταξίδεψα μαζί τους. Η συμβουλή της γιαγιάς πάντα σοφή :
«Να θυμάσαι να κρατάς πάντοτε ψηλά το κεφάλι, αλλά να χαμηλώνεις το βλέμμα σου προς τα κάτω όταν χρειάζεται.
Μόνο έτσι θα μπορέσεις να βλέπει τον ορίζοντα, αλλά ταυτόχρονα να αποφεύγεις τα εμπόδια στα οποία μπορεί να σκοντάψεις.
Να φροντίζεις το μυαλό αλλά και τα πόδια σου.
Να φροντίζεις τη μηχανή, αλλά και τις ρόδες σου, γιατί εκείνες θα σε πάνε τελικά εκεί που θες»

[KIRIAKI(Dominica Amat) · Rating 4 out of 5]

https://dominicamat.blogspot.com/2021...

Έχετε συνδυάσει αρώματα καί μυρωδιές με αναμνήσεις καλών,ή,κακών στιγμών,πρόσωπα καί τόπους; Εγώ ναι! Δεν είναι,άλλωστε,λίγες οι φορές που ένα άρωμα θα ''γαργαλήσει'' την όσφρησή μου καί αυτόματα θα ξεπηδήσουν στο μυαλό μου εικόνες του παρελθόντος καί θα με κατακλύσουν με όμορφα συναισθήματα,θα με γυρίσουν -έστω καί νοερά- πίσω στον χρόνο καί θα κρατήσουν αθάνατα στην μνήμη μου ό,τι έχω αγαπήσει ακόμα κι αν πια μπορεί να τα έχω αποχωριστεί. Ίσως να με θεωρήσετε υπερβολική με αυτό που θα σας πώ αλλά υπάρχουν φορές που αναζητώ αυτές τις μυρωδιές για να με γαληνέψουν,να μου δώσουν δύναμη κι έμπνευση,ή,να με αποφορτίσουν από τις όποιες τυχόν δυσκολίες της καθημερινότητας. Όπως,ακριβώς,συμβαίνει καί με την ανάγνωση βιβλίων. Έχουν μόνο θετική επίδραση επάνω μου.

Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφόρησε πρόσφατα το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως Βίκυς Μωραγιάννη με τίτλο ''Άρωμα Λουίζας'' καί σήμερα έχω την χαρά να σας το παρουσιάζω μέσα από το blog μου. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που κάπως ξεφεύγει από τις νόρμες που ακολουθούν τα βιβλία του συγκεκριμένου είδους,αφού διανθίζεται από λεπτές αποχρώσεις ευφυούς χιούμορ καί μίας γενικότερης γλυκειάς κι ελπιδοφόρας αίσθησης,αποβάλλοντας από πάνω του ένα αυστηρό,ίσως καί συντηρητικό,ύφος. Για να μην παρεξηγηθώ,να διευκρινίσω πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα σαχλό κι ανούσιο κείμενο. Απλά η συγγραφέας καταφέρνει καί ''κοινωνεί'' στο αναγνωστικό κοινό αυτά που επιθυμεί χωρίς να βαρύνει το κλίμα,ή,να κάνει επίκληση στο συναίσθημα με εκβιαστικό τρόπο. Μην έχοντας διαβάσει κατά το παρελθόν τα άλλα δύο έργα της,ήταν φυσικό κι επόμενο να ένιωθα μία έξαψη για το τι θα συναντούσα μέσα στις σελίδες του βιβλίου κι αν εντέλει έμενα ικανοποιημένη απο την πένα της συγγραφέως. Το έπιασα κι εγώ με αποφασιστικότητα στα χέρια μου κι αφέθηκα να με παρασύρει το άρωμα της λουϊζας...

''Άρωμα Λουϊζας'' ο τίτλος του βιβλίου καί μην μου πείτε πως από το άκουσμα κιόλας,δεν σας περιβάλλει αυτή η μυρωδιά,γιατί δεν θα σας πιστέψω. Ποιός/α να το έλεγε καί να το πίστευα πως θα αρκούσε μόνο ένας τίτλος βιβλίου για να ''γεμίσει'' χρώματα κι αρώματα ο χώρος! Να,όμως,που έγινε! Βρήκα ευρηματική την κίνηση της συγγραφέως να προβεί στο λογοπαίγνιο του ονόματος της κεντρικής πρωταγωνίστριας,της Λουίζας (όπως καί της αγαπημένης της γιαγιάς),με την ονομασία του αρωματικού φυτού. Είναι αυτό που σας ανέφερα στον πρόλογό μου. Όταν μία μυρωδιά έρχεται καί ταυτίζεται με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Σαν να το καθιστά παρόν κι αθάνατο για πάντα...

''Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια. Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής. Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοη­θήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Η συγγραφέας,με βάση την προσωπική ιστορία της αγαπημένης της γιαγιάς που έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ καί έφυγε από τη ζωή,εμνέεται μία ιστορία προσιτή καί άκρως συγκινητική. Μία ιστορία που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις ψυχές των αναγνωστών/στριων καί περισσότερο εκείνων που έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο στη δική τους οικογένεια. Προσέξτε! Δεν μοιρολατρεί,ούτε κάθεται να υπεραναλύει το πως η ασθένεια επηρέασε την γιαγιά. Προσπαθεί καί εντέλει πετυχαίνει να δώσει μία ιστορία όπου ναι μεν αναφέρεται στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αλλά καί το πως αυτή μπορεί να γίνει αφορμή για να δούμε αν είμαστε,ή όχι πραγματικά ευτυχισμένοι/ες με όσα έχουμε στη ζωή μας κι ότι το τέλος μπορεί να θεωρηθεί ως μία νέα αρχή. Γιατί πολλάκις οι άνθρωποι δεν εκτιμάμε,ή,επιθυμούμε παραπάνω από όσα έχουμε καί το κυριότερο πως δυνάμεθα να κάνουμε πολλά παραπάνω αλλά αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Ναι,η απώλεια αγαπημένων ανθρώπων είναι από τα χείριστα που μπορούν να συμβούν στην ζωή μας. Ναι,ο πόνος δεν παύει να υφίσταται μα με το πέρασμα του χρόνου ίσως καί να ''λειαίνει''. Σε καμία περίπτωση,βέβαια,αυτό δε συνεπάγεται πως παύουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους μας. Η αγάπη δεν είναι φθαρτή όπως το σώμα. Η αγάπη είναι αιώνια σαν την ψυχή.

Βρήκα άκρως αρεστή την φρεσκάδα που διακρίνει την πένα της συγγραφέως. Τις καθαρές γραμμές που ακολουθεί η γραφή της. Το όχι επιτηδευμένο αλλά οικείο λεξιλόγιο. Την αποφυγή βερμπαλισμών,κουραστικών επαναλήψεων καί άλλων συγγραφικών τρικ που θα έκρυβαν επιμελημένως τυχόν λάθη,ή,άλλες αστοχίες. Με έπεισε με την ουσία των λεγομένων της. Με πλημμύρισε από συναισθήματα καί σκέψεις. Μίλησε στην ψυχή μου για την αξία της οικογένειας,της φιλίας,τον έρωτα,την αδερφική αγάπη,την γονεϊκή αγάπη καί την μοναδική σχέση ανάμεσα σε μία εγγονή καί τη γιαγιά της. Δεν είναι όλες οι σχέσεις το ίδιο. Καθεμία είναι ξεχωριστή καί μας προσφέρει κάτι το διαφορετικό καί τίποτα δε δύναται να την αντικαταστήσει. Θα έμοιαζε σαν οι άνθρωποι να μην ήταν αναντικατάστατοι αλλά αναλώσιμοι. Κάτι που δεν συμβαίνει.

Στο πρόσωπο της νεαρής πρωταγωνίστριας,της Λουϊζας,είχα την αίσθηση πως έβλεπα τη συγγραφέα,εάν καί δεν την γνωρίζω προσωπικά,ούτε την έχω συναντήσει ποτέ από κοντά. Αντιλήφθηκα την αγάπη της για την γιαγιά της,το θέατρο καί την δουλειά της. Την αισθάνθηκα δικό μου άνθρωπο. Πόνεσα με την απώλειά της. Χάρηκα με την ευτυχία της. Θέλησα το καλύτερο για εκείνη καί δεν το κρύβω πως επιτρέποντάς μας να δούμε βαθειά μέσα στην ψυχή της,την εκτίμησα ως άνθρωπο. Γιατί καί οι συγγραφείς είναι κανονικοί άνθρωποι σαν εμάς,με συναισθήματα καί σκέψεις.

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου θεωρώ τον εαυτό μου πλήρη από συναισθήματα καί θετικές σκέψεις. Ναι,έλαβα ακόμη ένα σημαντικό μάθημα για τη ζωή μου καί είμαι,πλέον,πιο ''πλούσια'' σε γνώσεις. Μα το κυριότερο όλων είναι πως νιώθω τυχερή που έφτασε στα χέρια μου αυτό το ''διαμαντάκι'' που κατέκλυσε με άρωμα λουίζας την ψυχή μου. Αναζητήστε το κι εσείς. Πραγματικά αξίζει της προσοχής σας.

Καλά σας αναγνώσματα!

[Ευα Μηλιά Κουτσουμπα · Rating 5 out of 5]

" Άρωμα Λουίζας"


Είναι κάποια μικρά βιβλιαράκια, που κρύβουν μέσα τους, αισιοδοξία και αγαλλίαση.
Σου ανοίγουν τους πόρους της ψυχής σου.
Διαγράφουν με , ένα μαγικό τρόπο, όλα τα αρνητικά συναισθήματα και κουμπώνουν μέσα σου, ν��σταλγικά τα χαμένα χαμόγελα, που χάθηκαν σε στιγμές, που μας λύγισαν, και μας έφεραν στο σημείο να τραπουμε σε φυγή, από τα όμορφα της ζωής.

Άρωμα λουίζας το νέο βιβλίο της Βίκυ Μωραγιαννη, και από την αρχή της ιστορίας ευωδιάζει ολούθε αυτό το όμορφο λουλούδι. Όμως, στη συνέχεια της ιστορίας για τον κάθε αναγνώστη το άρωμα αλλάζει.

Οι σελίδες του μοσχοβολούν, από τα αρώματα του ελληνικού καφέ, της βανίλιας και του αφράτου μουστοκούλουρου. Μυρίζει γιαγιά.
Τη δική μου γιαγιά. Όμως, είμαι σίγουρη ότι πολλοί αναγνώστες, θά βρουν στα αποσπάσματα, στις σκέψεις και στους διαλόγους, τη δική τους αγαπημένη φιγούρα. Τη δική τους γιαγιά.


Το άρωμα Λουίζας, είναι ένα βιβλίο χάδι ψυχής..
Ένα βιβλίο, που ανακατεύει τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις στο τσουκάλι της ζωής.
Και το φίλτρο, που ευωδιάζει είναι γεμάτο θαλπωρή, αγάπη, και φωτεινά ουράνια τόξα.

Το μυθιστόρημα αυτό κρύβει μέσα του, μυστήριο, αστυνομική πλοκή, άπλετο χιούμορ, παραφυσικά φαινόμενα, ρομαντισμό, γλυκόπικρα συναισθήματα, συγκίνηση & ελπίδα.

Η συγγραφέας, στήνει ένα ευφάνταστο, παζλ μυστηρίου, γεμάτο γρίφους με πινελιές άπλετου χιούμορ θέλοντας με αυτό τον τρόπο να περάσει το δικό της μήνυμα για, την αναζήτηση της ύπαρξής μας.
Το χιούμορ στο βιβλίο αυτό ισορροπεί την ιστορία και τα συναισθήματα.
Είναι αυτό, που "κρατάει" τα ηνία για, να μη γίνει το βιβλίο μελοδραματικό.

Πρωταγωνίστρια είναι η Λουίζα και η γιαγιά της σε ένα παρασκήνιο, που θυμίζει κωμωδία και όμως μέσα από τις περιπέτειες τους, περνούν πολύ δυνατά μηνύματα.

Η σχέση γιαγιάς και εγγονής φέρνουν στην επιφάνεια θέματα, που απασχολούν πόλλους ανθρώπους σήμερα.
Τον προσανατολισμό της ευτυχίας μας.
Τον τρόπο, με τον οποίο προσπαθούμε να ενταχθούμε σε ένα περιβάλλον, που δε μας κουμπώνει.
Τη διαμόρφωση, τη συμπεριφορά και την ιδιοσυγκρασία της προσωπικότητάς μας, όταν αυτή είχε αλληλεπίδραση με την οικογένεια και τα στερεότυπα αυτής.


Μέσα από την ηρωίδα Λουίζα βιώνουμε ένα οδοιπορικό στα ταξίδια της ψυχής, που ξεκινούν από τη μέρα, που θυμόμαστε τον εαυτό μας.
Ένα ουσιαστικό ταξίδι, στα συναισθήματα, στις εικόνες, στους ανθρώπους, στις εμπειρίες και στα βήματα, που διαμόρφωσαν το εγώ μας ούτως, ώστε να φτάσουμε στον προορισμό του σήμερα και να αλλάξουμε αυτά, που πια δε μας ταιριάζουν.
Τα ρούχα, που ντύσαμε την ψυχή και τα θέλω μας, και τώρα πια τα νιώθουμε σαν λεκέ πάνω μας.

" Να θυμάσαι να κρατάς πάντοτε ψηλά το κεφάλι, αλλά να χαμηλώνεις το βλέμμα σου προς τα κάτω όταν χρειάζεται.
Μόνο έτσι θα μπορέσεις να βλέπει τον ορίζοντα, αλλά ταυτόχρονα να αποφεύγεις τα εμπόδια στα οποία μπορεί να σκοντάψεις.
Να φροντίζεις το μυαλό αλλά και τα πόδια σου.
Να φροντίζεις τη μηχανή, αλλά και τις ρόδες σου, γιατί εκείνες θα σε πάνε τελικά εκεί που θες"

Αυτό είναι το, πιο δυνατό μήνυμα, που πήρα από αυτό, το μικρό μαγικό βιβλίο.
Και σίγουρα όχι μόνο αυτό.

Για μένα το άρωμα λουίζας είναι ένα βιβλίο, που μου χάρισε όλα αυτά, που τελευταίο διάστημα, λόγω των καταστάσεων, που ζούμε, έχασα.
Μου έδωσε ξανά μία πνοή ζωής.
Μου γύρισε πίσω το χαμόγελό μου.
Και μου έδωσε κάτι πιο δυνατό, την ελπίδα.

Να το διαβάσετε.
Και αν στο τέλος τα μάτια σας δακρύσουν, αφήστε τα να κυλήσουν.
Είναι δώρα ψυχής, γιατί μερικά βιβλία έχουν τον τρόπο να μας λυτρωνουν.
Ανοίξτε την καρδιά σας και ευωδιαστε την ψυχή σας με άρωμα λουίζας.

[Valentini Georgopoulou · Rating 5 out of 5]

Η 27χρονη Λουίζα Παπαθεοδώρου, πριν από πέντε χρόνια, είχε φύγει από την Αθήνα με προορισμό το Λονδίνο και τις αποσκευές της γεμάτες με όνειρα, φιλοδοξίες και σχέδια για το μέλλον. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα είχε σχεδιάσει. Η δουλειά της δεν την «γεμίζει», καθώς δεν έχει προοπτικές εξέλιξης και στην προσωπική της ζωή τα πράγματα είναι το ίδιο χάλια, αφού χώρισε με τον σύντροφό της, Τζέισον.


Η Λουίζα έχει πέσει σε ένα τέλμα, όλα γύρω της καταρρέουν και εκείνη απογοητευμένη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Παραιτήθηκε από τα πάντα, έχει περάσει στην αδράνεια, την απραξία και απλά βλέπει την ζωή της σαν απλός θεατής.


Ώσπου μια μέρα, ένα τηλεφώνημα και μια δυσάρεστη είδηση θα σταθούν η αιτία για να βγάλουν την Λουίζα από τον λήθαργο. Η αγαπημένη της γιαγιά και συνονόματη, η γυναίκα που την μεγάλωσε με απίστευτη αγάπη και που τα τελευταία χρόνια έπασχε από την νόσο του Αλτσχάιμερ, πέθανε. Η Λουίζα επιστρέφει εσπευσμένα στην Αθήνα και η ζωή της θα αλλάξει ριζικά, θα έρθουν τα πάνω κάτω, θα έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της, τα λάθη και τις παραλείψεις της, με το παρελθόν, αλλά και με παλιά οικογενειακά μυστικά.


Με αφορμή το χαμένο ημερολόγιο της γιαγιάς Λουίζας και την ύστατη επιθυμία της να βρει η εγγονή της Λουίζα την χαμένη μπιζουτιέρα με τα πολύτιμα και πανάκριβα κοσμήματά της, τα οποία και της κληροδοτούσε, ένα απολαυστικό ταξίδι ξεκινά. Μια θεότρελη ιστορία, ένα κυνήγι του χαμένου θησαυρού, ξεκινώντας από την Αθήνα και φτάνοντας Ξάνθη και Καβάλα και φυσικά με την καλύτερη παρέα, τον γοητευτικότατο Μάνο, τον ντετέκτιβ που προσέλαβε για να την βοηθήσει με τον εντοπισμό του θησαυρού.


❓Άραγε η Λουίζα θα βρει τα κοσμήματα;
❓Ή μήπως θα ανακαλύψει κάτι πιο πολύτιμο;


Το πρώτο πράγμα που με συγκίνησε ξεκινώντας το βιβλίο ήταν η όμορφη εισαγωγή και αφιέρωση, σε όλους αυτούς που μας «έφυγαν» και θυμήθηκα με νοσταλγία τον δικό μου παππού, τον αγαπημένο μου, που έφυγε και εκείνος χτυπημένος από την νόσο του Αλτσχάιμερ.


Το «Άρωμα Λουίζας» είναι ένας ύμνος στην αληθινή και παντοτινή αγάπη, ένα τρυφερό και απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χρώματα και αρώματα λουίζας και πασχαλιάς. Κυρίαρχο χρώμα το μοβ, το αγαπημένο της γιαγιάς Λουίζας. Μοβ αγαπημένα λουλούδια, μοβ και λιλά ρούχα, μέχρι και μοβ αυτοκίνητο. Ο λόγος ρέει αβίαστα, η γραφή είναι απλή και όμορφη, η αφήγηση πρωτοπρόσωπη, οι περιγραφές είναι χιουμοριστικές και έχει έξυπνες και αστείες ατάκες.


Ένα βιβλίο που σε κάνει να δεις τη ζωή με άλλο μάτι και να εκτιμήσεις πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που τα θεωρούσες δεδομένα, ενώ δεν είναι. Η ευτυχία είναι κρυμμένη σε μικρά και απλά πράγματα. Αγάπησε και εκτίμησε τον εαυτό σου, μην αφήνεις κανέναν και τίποτα να σου τσαλαπατήσει τα όνειρα, να σε υποβιβάσει, να σε κάνει να νιώθεις λίγος και ανεπαρκής. Επέλεξε ανθρώπους στη ζωή σου που θα σε κάνουν να νιώθεις μοναδικός, ξεχωριστός και θα σε αγαπούν γι’αυτό που πραγματικά είσαι και όχι γι’αυτό που θα ήθελαν να είσαι. Άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά και ζήσε την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο. Πίστεψε στον εαυτό σου, δημιούργησε όμορφες στιγμές, γίνε ευτυχισμένος.


Και όπως έγραφε και η γιαγιά Λουίζα στο ημερολόγιό της: «Μπορείς να πετύχεις τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Κι αν στον δρόμο σου βρέθηκαν άνθρωποι που σε έπεισαν για το αντίθετο, σπρώξε τους στην άκρη και προχώρα. Πήγαινε εκεί που σου λέει η ψυχή σου, ΟΧΙ εκεί που σου υπαγορεύουν οι φόβοι σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη σήμερα και αναρωτήσου: ΕΙΣΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ, ΛΟΥΙΖΑ;»(σελίδα 110)


Τα θερμά μου συγχαρητήρια Βίκυ Μωραγιάννη και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το συγκινητικό αναγνωστικό ταξίδι που μου χάρισες!! 10 / 10💯💯❤❤

[Marina Maidou · Rating 4 out of 5]

Από τα τόσα παρόμοιου τύπου αισθηματικά βιβλία με βασανισμένες ηρωίδες της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας με τράβηξε το συγκεκριμένο, ναι, λόγω εξωφύλλου και όμορφης επιμέλειας των Εκδόσεων ΜΙΝΩΑΣ, του ποιητικού τίτλου (πώς μυρίζει δηλαδή το άνθος της Λουΐζας, σε κάποιους γνωστή και ως βερβένα;) και τελευταία η περίληψη της ιστορίας, όπου η εγγονή Λουΐζα που ζει χρόνια στο Λονδίνο με τον θάνατο της συνώνυμης γιαγιάς της στην Αθήνα, ξεκινά να αναζητεί κάτι που θα αλλάξει άρδην το μέλλον της.
Είναι μια ιστορία που ξεκινά λίγο τύπου Άρλεκιν με την Λουΐζα να έχει τελματώσει επαγγελματικά, παραπαίοντας σε μια διαλυμένη σχέση και εκεί που λες ότι, αυτό το έχω ξαναδιαβάσει και ετοιμάζεσαι να απαριθμήσεις τις χίλιες παραλλαγές, έρχεται η είδηση του θανάτου της γιαγιάς Λουΐζας, πάλαι ποτέ διάσημης θεατρίνας, να αλλάξει κατεύθυνση και ατμόσφαιρα στο βιβλίο. Υπάρχει ένα τετράδιο με σκέψεις της γιαγιάς, την οποία η εγγονή ενδόμυχα απέφευγε να επισκεφθεί από την στιγμή που η γιαγιά αλλοτριώνεται από το Αλτσχάιμερ και για τούτο έχει και τύψεις. Πολύ παραστατική και με προσοχή η αναπαράσταση του πόσο καταλύει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου η άνοια, χωρίς να μένει εκεί ωστόσο. Καταφέρνει με ένα έξυπνο εύρημα να αποδώσει στον χαρακτήρα της γιαγιάς την ευκαιρία να παρουσιαστεί αλώβητος και σε όλη τη διαχρονική πληρότητά του, ή όπως το λέει η συγγραφέας, στη σωστή ηλικία της ψυχής μας.
Οι χαρακτήρες είναι απολαυστικοί, οι καταστάσεις χωρίς υπερβολές και εντυπωσιασμούς γεννούν εύκολα και το γέλιο και το κλάμα, όλα σε ισορροπημένες δόσεις και σε ανάλαφρο τόνο, αφήνοντας γόνιμες σκέψεις για αργότερα. Οι εικόνες και οι περιγραφές είναι γεμάτες χρώματα και αρώματα, με κυρίαρχο το μοβ και φυσικά το άρωμα της λουΐζας μαζί με τη πασχαλιά. Κυριαρχεί το μυστήριο, τα ευτράπελα και η ατμόσφαιρα μιας εποχής που έχει χαθεί, χωρίς πικρία ωστόσο. Δεν έβαλα πέντε αστέρια για έναν εγωιστικό και μόνο λόγο: Επειδή ήθελα κι άλλο μυστήριο με αινίγματα, το κατέχει επάξια και το δένει πολύ ωραία με τα συναισθήματα των ηρώων χωρίς να χρησιμοποιεί την ευκολία μιας απαρίθμησης βασάνων και τρόμου.
Το διάβασα απνευστί, απόλαυσα την κάθε στιγμή και πραγματικά ανυπομονώ για μια τέτοια επόμενη ιστορία της συγγραφέα.

[Παναγιώτα Φράγκου · Rating 5 out of 5]

Μια γλυκιά περιπέτεια με χιούμορ νοσταλγία συγκίνηση...απλογραμμένο και ευανάγνωστο με πολλή ωραία ροή. Δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω (το μαύρο γκλίτερ το λάτρεψα πραγματικά) και μου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις!

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 2 out of 5]

Το βρήκα καλό, αρκετά καλό. Μια γλυκιά ιδέα που η συγγραφέας εξέλιξε σωστά. Θα προτιμούσα να μην είχε την ερωτική ιστορία, μετέτρεψε σε κοινότυπη την πλοκή ενώ κατά τ' άλλα είχε κάποια ιδιαίτερα πρωτότυπα στοιχεία αλλά ok, είμαι απλά ένα άτομο σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους που τους άρεσε. Μπράβο στη συγγραφέα και για το χιούμορ της, προσπάθησε να κάνει ανάλαφρο το μυθιστόρημα.

https://kiallovivlio.blogspot.com/

[Γιώτα Στεφάνου · Rating 4 out of 5]

Τρυφερό, δροσερό, όμορφο ανάγνωσμα. Ολόιδιο με τη συγγραφέα!

[Eristiki · Rating 5 out of 5]

Πραγματικά υπέροχο. Το λάτρεψα.

[Aristea · Rating 3 out of 5]

Ευχάριστη ιστορία, ωραία δομή και γραφή, ότι πρέπει για να χαλαρώσεις!

[Emma Emmanouela · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο που θα σε εμπνεύσει με την απλότητα, την αμεσότητα και την γλυκύτητα του. Μια τρυφερή ανοιξιάτικη ιστορία που σε παρασύρει και σε εμπνέει να κυνηγησεις τα αυθεντικά όνειρα σου και την αγάπη!

[Yota Kourou]

Πολύ τρυφερό, θα μπορούσε να ήταν αληθινό! Και οι χαρακτήρες του επίσης!

[Ντίνα · Rating 5 out of 5]

Μόλις το τελείωσα, το ξεκίνησα χθες! Έχει ωραία ροή, κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση και σκέφτεται συνεχώς τι θα συμβεί στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι επηρεάστηκα πολύ από την αδυναμία της ηρωίδας στη γιαγιά της, έχω αντίστοιχα βιώματα. Μπράβο στη συγγραφέα, δεν την ήξερα αλλά θα επιδιώξω άμεσα να διαβάσω και τα άλλα βιβλία της ❤️.

[ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ · Rating 1 out of 5]

Αυτό με τα μεταφυσικά προσωπικά με χαλάει. Από κει κ πέρα βρήκα απλή την γραφή κ την πλοκή όσον αφορά το μυστήριο/αστυνομικό κομμάτι οκ, όσον αφορά την ιστορία αγάπης παραεξεληγχηθηκε γρήγορα.

[Ευαγγελία · Rating 2 out of 5]

Έκανα μήνες να το τελειώσω, απλά για να μην το αφήσω στη μέση.

[Chrysanthi Kontho · Rating 5 out of 5]

Ένα υπέροχο βιβλίο με πολύ όμορφα "μηνύματα", χιούμορ, συγκίνηση....

[Chryssa ☾☆ · Rating 4 out of 5]

Really good book

[Ζωή Τσούρα · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο για την απώλεια και τη μεταμόρφωση, τα γλυκόπικρα τέλη και τα αβέβαια αλλά συναρπαστικά νέα ξεκινήματα, γραμμένο με χιούμορ, συναίσθημα και πλούσιες αισθητηριακές λεπτομέρειες που του προσδίδουν όσο ρεαλισμό πρέπει για να το ζωντανεύουν υπέροχα στη φαντασία σου.

Για περισσότερα: https://www.thematofylakes.gr/arwma-louizas/