In weerwil van de woorden

by Dimitri Verhulst

Iedereen met een fobie voor de brievenbus, iedereen die zijn enveloppen dagenlang ongeopend op tafel laat liggen tot hij moedig genoeg is om ze open te maken, zal zich herkennen in Pol Verholst. Hoewel hij de zoon is van een postbode, en een groot liefhebber van de woorden, is zijn angst voor de post zo groot dat hij willens nillens zijn naam schonk aan een ziekte waar zovelen aan lijden. De angst voor post, oftewel: de Ziekte van Verholst. Een ziekte die een heel leven kan ruïneren, en waarbij vergeleken de angst voor spinnen of iets als hoogtevrees werkelijk niets meer voorstelt.

Genres: Fiction, Ebooks, Literature

88 pages, Paperback

Published February 16, 2021

About the author

Na zijn debuut in 1999 schreef Dimitri Verhulst 13 boeken, romans, verhalen, novellen, poëzie en toneel. Zijn werk verschijnt in meer dan 20 talen over de hele wereld en hij wordt gezien als een van de grote schrijvers uit de Lage Landen. De klassieker De helaasheid der dingen werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs, met Godverdomse dagen op een bol won hij de Libris Literatuurprijs. Zijn laatste, De laatkomer, verkocht binnen een half jaar meer dan 75 000 exemplaren, wordt verfilmd en over de hele wereld vertaald.

• 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen
• 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen
• 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname
• 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
• 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol



Dimitri Verhulst in de Nederlandstalige Wikipedia

Dimitri Verhulst in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren

Dimitri Verhulst bij "Schrijversgewijs"


Dimitri Verhulst is a Flemish poet and writer.

Dimitri Verhulst in the English Wikipedia

Reviews

[Lauren | laurenbetweenthelines · Rating 4 out of 5]

Jammer dat je dit kleine boekje uit hebt op minder dan 1 uur. De typische stijl van Verhulst is wederom heerlijk, verschillende keren luidop gelachen. Van mij mag hij gerust wat meer werk uitbrengen en graag wat langer, bedankt voor dit vieruurtje, ik zit klaar voor een hoofdgerecht Verhulst.

[Wim Oosterlinck]

Het nieuwe boekje van Dimitri Verhulst gaat over een man die klaar zit om opgehaald te worden; hij verwacht politie, een psycholoog, een deurwaarder, omdat hij al maanden weigert om zijn post te openen. Zijn naam: Pol Verholst. Voorbeschikt om postbode te worden zoals zijn vader, werd hij uiteindelijk tandarts.

In weerwil van de woorden is een verhaal over een man die weigert om mee te draaien met de samenleving, over de ontmenselijking door de bureaucratie en het bijhorende ambtenarees. Het boek bevat enkele fraaie momenten, zo beschrijft Verhulst de gerechtspsycholoog als de "gerechtelijke pissoloog", "een vent met het uiterlijk van een parkeermeter" (p. 14)

Opvallend: de boeken van Dimitri Verhulst - nooit dik geweest - worden steeds dunner. In weerwil van de woorden telt nog 86 kleine pagina's.

https://wimoosterlinck.wordpress.com/...

[Christine Bonheure · Rating 4 out of 5]

Wat een taalkunstenaar is die Verhulst toch! Dat wordt nogmaals duidelijk in dit verhaal over een man die een fobie heeft voor het openen en lezen van zijn post. Dat loopt uiteraard niet goed af, want wie zijn briefwisseling niet opent, is een vogel voor de kat. De hoofdpersoon vertelt hoe het zover is kunnen komen. Dé reden geeft hij niet, wel schetst hij een aantal voorvallen uit zijn jeugd die aanleiding kunnen zijn geweest. Het verhaal zit vol rake, creatieve beschrijvingen en originele woordspelingen. Vaak schoten me de woorden als taalvirtuoos en zelfs woordfreak door het hoofd. En heel soms dacht ik aan de grote Jeroen Brouwers, of vloek ik daarmee in de kerk? Zeker is dat Verhulst op werkelijk elke pagina getuigt van een subtiel taalgevoel en een nog rijkere woordenschat. De humor is bovendien nooit ver weg. Wondermooi verhaal in een nog mooiere stijl. Ik ben fan!

[Ief Stuyvaert · Rating 5 out of 5]

En dan lees ik op de tachtigste verjaardag van Robert Allen Zimmerman, aka Bob Dylan, het laatste kleinood van Pol Verholst, aka Dimitri V. - beide woordkunstenaar van professie, uitblinkers op de kortere afstand, zielsverwant van Dylan Thomas, aka zijn eigenste zelve.

Verhulst citeert Thomas twee keer in zijn laatste schrijfproeve, Bawb ontleent aan hem zijn naam.

De een heeft die hoogste literatuurprijs al gekregen, de andere begint hem stilaan te verdienen. Wordt de laureaat dezer dagen nog per nobel schrijven op de hoogte gebracht?

En licht Dimitri stilaan weer de bus?

Verhulst is een man van weinig woorden. Maar de woorden die hij gebruikt zijn stuk voor stuk zo weloverwogen en juist gekozen dat schaarste rijkdom wordt.

Kommerlijke kachels, mossige monumenten en twee roten rottenis, ze maken deel uit van Verho/ulsts universum. Er worden kuttendertigste verjaardagen gevierd, pissologen uitgezeken - het kakapipitalisme viert hoogtij.

En hoe Verhulst een prille liefde in twee alinea’s laat ontvlammen en uitdoven, doet geen songsmid hem na.

Minder is alweer heel veel meer.

Het ultieme boek van Dimitri Verhulst zal op de achterkant van een postzegel passen.

Als die tegen dan nog bestaan.

[Simone Bais · Rating 5 out of 5]

Na het slechte proza van Koning Arthur wilde ik weer even, lekker snobistisch, wat literairs lezen en dan zit ik altijd zo goed bij Dimitri Verhulst. Och, wat schrijft deze man prachtig en tegelijkertijd zo grappig. Het woord kakapipitalisme ga ik van hem jatten en alle parels van zinnen en alinea's die ik heb onderstreept zou ik hier graag willen delen, maar ga het zelf lezen. Overigens herken ik in lichte mate ook de post-open-maakangst van het hoofdpersonage, waarmee Dimitri weer opnieuw dat universele van de mens weet te vinden. Weer 5 sterren! (of komt dat ook door Arthur?)

[Jorik Breban · Rating 4 out of 5]

Al hebben mijnheer Verhulst's boeken misschien wel het verlof steeds korter en dunner te worden (ik las dit in één zit uit), hij heeft weinig woorden nodig om zijn personages en vooral hun emoties de kleur van herkenbaarheid te geven. Melancholie en tristesse wandelen hand in hand met rust en vrede.
Oh, en de pagina's mogen dan wel met weinig zijn, ze dragen een enorme liefde voor de Nederlandse taal; Dimitri schildert als een beheerst kunstenaar met vaste hand vergeten woorden tot royale zinnen, zonder daarbij een spat verf teveel te gebruiken. Hier geldt: kwantiteit is niet gelijk aan kwaliteit, wie het kleine niet eert is het grote niet weerd.
Mooi boekje!

[Senne Adam · Rating 3 out of 5]

Verhulst pent een kafkaiaans verhaal neer over een man die een postfobie ontwikkelt. De onophoudelijke stroom van eenzijdige correspondentie door officiële instanties bezorgt het hoofdpersonage namelijk een ongezonde dosis stress die herkenbaar klinkt voor iedereen die zelf ook al heeft gesnakt naar een ogenblik van onbereikbaarheid.

Het absurde karakter van het ondoorgrondelijke ambtenarees dat in brieven nooit veel goeds aankondigt, schiet helaas tekort om van deze novelle een verhaal te maken dat de beoogde maatschappijkritiek van de auteur succesvol overbrengt. Zoals wel vaker werkt Verhulst zijn intrigerende premisse onvoldoende uit, waardoor de lezer op zijn honger blijft zitten.

[Philippe Verlinden · Rating 2 out of 5]

Op gebied van taal is dit weer zeer goed, maar qua verhaal-inhoud bleef ik deze keer toch op mijn honger zitten...

[Maarten · Rating 4 out of 5]

Hoewel niet het krachtigste werk wat ik van hem gelezen heb, is In Weerwil van de Woorden typisch Verhulst: cynisch, boos, grappig, en schitterend en, allerbelangrijkst, vanuit een plek van liefde en medeleven geschreven. Hij heeft te doen met de mens die de dupe is van de ziekte die het systeem is, en waarvan de post het uitgebraakte gal is. Hij wil ook niet dat dit alles zijn hoofdpersoon overkomt, maar Verhulst lijkt zichzelf net zo als slachtoffer te zien, vandaar dat de naam van de protagonist zo op die van Verhulst lijkt, vermoed ik.
De vibe is als een passievere en minder agressieve Spoo-Pee-Doo, maar daardoor niet minder snijdend en raak. De klappen die uitgedeeld worden, ditmaal onder andere aan het “kakapipitalisme” en “pissologen” komen hard aan en voort uit wanhoop van de hoofdpersoon, een uitzichtloze situatie die hij maar op één manier ziet eindigen.
Over het penwerk kan ik niets dan lovend zijn, maar anders had ik niet verwacht van een werk van Dimitri Verhulst. Het Nederlands danst, zoals het altijd doet bij hem.
Ja, het boek is kort, maar goed gevuld; een bitter koekje met een flinke nasmaak.

[Sabine Coppens · Rating 5 out of 5]

Mijn eerste Verhulst en ik moet toegeven, ik heb genoten van dit kleinood.
Helaas te snel uitgelezen want deze novelle telt slechts 86 blz.
Een grappig verhaal dat ik echt kon appreciëren.
Op naar een volgende Verhulst 😉🙏👍

[Arina]

'Brieven bestonden namelijk niet meer. Wie schreef ze nog?
Er was alleen nog post.'

[Aaron Maes · Rating 2 out of 5]

Weet niet meer wanneer ik Verhulst hoorde zeggen dat hij misschien nog vier romans in zich had. Weet niet wat hij zelf denkt over hetgeen hij ondertussen heeft gepubliceerd. Eén ding lijkt zeker: de boeken van Verhulst gaan verdwijnen voor hij zelf verdwijnt. Een boek van 150 pagina's met 40 hoofdstukjes en dus evenveel blanco pagina's hadden we al gehad. Nu is er dus 'In Weerwil van de Woorden', dat met 80 pagina's die nauwelijks groter zijn dan een smartphone meer lijkt op iets wat je cadeau krijgt van de bakker bij een volle spaarkaart. Next up: een boek met meer bladspiegel dan tekst?

Qua inhoud lijkt het wederom wat op een nieuwe 'Mevrouw Verona...': een man met een fobie voor de post blikt terug op zijn leven tot dan. Inhoudelijk niet onaardig en qua stijl nooit afgezaagd, maar fans weigeren te geloven dat Verhulst niet meer in staat zou zijn om enkele van zijn kaduke personages op te sparen en in een of ander dorpje onder de taalgrens in interactie te laten gaan met elkaar. Het resultaat zou ik met plezier lezen.

[Charlotte · Rating 4 out of 5]

Ook ik denk vaak aan de dingen toebehorend aan een wereld die we niet veel later hebben begraven onder burgervertrutting en steriel fatsoen, Dimitri. En aan de jaren waarin auto’s nog mooi waren. Veel nostalgie voor zo’n kleine meid op zo’n normale dinsdagavond.

“Om de warmte van zijn moeder te voelen, had hij haar in brand gestoken.”

Etcetera, etcetera. Veel memorabele stukjes voor een boekje van 80 pagina’s.

[Sigrid · Rating 4 out of 5]

Ha, wat heerlijk om ook eens een boek dezelfde dag te kunnen uitlezen. Machtig taalspel en een hoofdpersonage dat me absoluut niet verveeld heeft. In zekere mate zelfs herkenbaar, dat uitstelgedrag. Leuk tussendoortje!

[Fransien Vandeweghe · Rating 2 out of 5]

2,5 *

[Bart · Rating 3 out of 5]

3,0 ⭐️

[Koen Roman · Rating 4 out of 5]

"Vier maanden, zolang duurt het om jezelf buitenspel te zetten."
Veel sterker dan eender welk door cijfers en statistieken onderbouwd mediabericht of non-fictieboek kan weet Verhulst hier de vinger op de wonde te leggen van onze hedendaagse factuur-leefwereld.

Is het een als kortverhaal geschreven essay? Zaak is dat hij je laat nadenken over de staat van onze maatschappij en dan in het bijzonder op het lot dat een groot deel van de weerlozen ten dele valt.
Geluk en succes heb je zelf in handen?

Daarnaast werkt Verhulsts in vitriool gedrenkte pen weer eens zo hard en zo dikwijls op de lachspieren dat je omgeving zich ervan verbaast dat literatuur (met een kleine "l"?) tot zoiets in staat is ... Zwarte, snijdende en bijwijlen pijnlijke humor waarin enkel een Verhulst op zijn best in slaagt.

Kortverhalen kunnen echt een verademing zij in deze tijden waarin schrijvers denken dat de kwaliteit van hun werk aan het aantal bladzijden af te meten valt. De vijfde ster haalt hij hier net niet omwille van enkele te vergezochte anekdotes die de geloofwaardigheid van deze terechte aanklacht wat onderuit halen.

[Sanne · Rating 4 out of 5]

Ik kan nu nooit meer een tomatenplantje zien, zonder aan Dimitri Verhulst te denken...

[Marcella · Rating 4 out of 5]

Pol Verholst weet het zeker.

Straks komen ze hem halen, zwaarbewapende jongens, een bemaskerde man in een wit pak, en waarschijnlijk ook een psycholoog en als laatste een deurwaarder. Ze zullen een smerig huis verwachten, maar in plaats daarvan zullen ze Pol vinden, rustig en afwachtend. Zijn eettafel is doorgezakt, en ook zijn boekenkasten lijken het te begeven.

Want hij heeft de ziekte van Verholst. De angst voor post, en overal om heen zullen ze stapel na stapel bruine en witte enveloppen vinden.

“Dus neen, ik wil niet doen alsof ik het ontstaan van mijn ziekte helemaal heb uitgeplozen. Maar ik heb een verhaal. Een mooi, wat mij betreft. Mij is dat iets waard.”

Op Books & Macchiatos is nu een korte bespreking te geven voor een rake novelle.

[Linda · Rating 5 out of 5]

De ziekte van Verholst. Je zult er maar aan lijden! Droogkomische novelle over een tandarts met een zeer bijzondere fobie : een fobie voor post..... Hilarisch geschreven. Veel reflecties ook over een periode waarin we nog geen moderne devices hadden.

"Straks komen ze me halen. Ik voel het, ik weet het, en het kan me weinig schelen. Ergens zal ik zelfs opgelucht zijn, zoals, naar ik me liet vertellen, ook pedofielen opgelucht zijn wanneer ze 's nachts door de politie uit hun bed worden gelicht. Het besef dat alles voorbij, eindelijk voorbij is, verklaart de lethargische glimlach die je vaak ziet bij mensen die in de boeien worden geslagen".

Zo begint het boekje. En dan denk je het ergste, dit is een moordenaar die opgepakt zal worden. Ontluisterend hoe ver het personage zit .....

[Laur (laat mij gerust) · Rating 5 out of 5]

PERFECT boekje, niets op aan te merken, 10/10
Helaas geniet ik echt enorm hard van Verhulst zijn werken, die man is gewoon kpl ("kakapipitalisme" en "wie de kudde volgt, zal bescheten gras eten" ... need i say more ... ?)
heel mooi en cynisch en wanhopig en hilarisch tegelijk, pls laat mij ook ooit zoiets sterk schrijven

[Stijn Segers · Rating 4 out of 5]

Te herkenbaar op sommige momenten. Verhulst bezingt hier een fobie die eigenlijk zou erkend moeten worden als een maatschappelijk probleem: overcommunicatie, kafkaiaanse administratie en algemene rompslomp die het plezier uit het leven zuigen.

[Heidi Willems · Rating 4 out of 5]

4,5 :-)

[Ine · Rating 3 out of 5]

2,5⭐

[Patrick · Rating 5 out of 5]

Echt zeer grappig geschreven!

[Sophie · Rating 5 out of 5]

Zo klein maar zo'n fijn boekje. Net als een instant soepje. Zo compact als de poeder maar oh zo intens ingenieus als het soepje smaakt.

[Leone Mattheus · Rating 5 out of 5]

Dimitri Verhulst op z'n best. Een vieruurtje tussen het samenvatten/studeren door.

[Rene Ijzermans · Rating 3 out of 5]

Ik moet altijd door het sarcasme van Verhulst heen bijten om bij zijn spitsvondig taalgebruik te komen, en af en toe te lachen. De vondst van een tomatenzaadje dat in een holte van het gebit begint te woekeren was geweldig. En via hem las ik vol ongeloof over ene Lotito, een Italiaan die negen ton metaal heeft gegeten en zelfs in twee jaar tijd een hele Cessna 150 heeft verorberd. Wie gaat dat nog overtreffen? Dit soort gekkigheid maakte het boek af en toe grappig, en als tussendoortje geschikt.

[Ivan Chan · Rating 2 out of 5]

Het gaat over Pol Verholst die een fobie heeft voor post(het openen van brieven). Hij deed alles om brieven te vermijden, hij versnipperde zijn brieven en at ze ook. Hij had geen familie buiten zijn vader. Zijn vader was een postbode die goed zijn werk deed, vergeleken met de tegenwoordige postboden die hun werk slordig beoefent. Pol ging samen met zijn vader rond als postbode. Zijn vader hielp oude vrouwen met boodschappen etc. Pol vergeleek de tijd om post te brengen tot iemand met negatieve voorbeelden zoals: een kind die sterf door hongersnood. Hij opende brieven voor andere, het lezen van een brief van de andere is geen probleem. Hij schreef zelfs brieven terug waarbij hij iemand moest 'vervangen'. De dood van zijn vader heeft zijn studiekeuze bepaald doordat zijn vader stierf door het inslikken van een stuk kunstgebit bij het vallen van de fiets. Zijn vader raadde het ook af omdat het vooral negatieve gevolgen had en het zou een verspilling van Pols intelligentie zijn. Pol werd uiteindelijk een tandarts, vaak kwamen er arme mensen langs. Hij behandelde meermaals patiënten kosteloos, waarbij hij de vergelijking legt tussen hem en zijn vader. Uiteindelijk moest hij zijn tandartsenpraktijk sluiten doordat hij zijn facturen niet kon betalen door het niet openen van brieven etc. Hij is opgenomen bij een instelling omdat hij gestoord overkomt.

Ik vond het boek oké, maar toch iets meer aan de negatieve kant, ik lees al niet graag boeken. Wat ik tof vond is dat het gaat om iets dagelijks, in plaats van over aliens etc. Ze gebruiken soms woordenschat die ik nooit gebruik of woorden die ik nog nooit heb gezien/tegengekomen, maar dat is iets typisch aan korte boeken. Soms heb je veel nonsens bij het boek, soort van opvul tekst, dat haat ik omdat het niet 'straight to the point' is. Dat is ook een van de redenen dat ik niet graag dikke boeken lees. Het verhaal vind ik vaak verwarrend, omdat je soms de informatie die je krijgt dingen moet afleiden. Zoals bij het opgenomen zijn bij een instelling etc. omdat hij ze dachten dat hij gek was. Dat had ik opgezocht omdat ik iets snapte. In het begin en einde van het boek stond er dat ze Pol komen ophalen, maar ik wist niet zeker wat het kon zijn. Als je doordacht kon je het wel afleiden. Ik vind het ook jammer dat er geen andere bijpersonages waren, het ging vooral over Pol.

Titel: In weerwil van de woorden
Auteur: Dimitri Verhulst
Aantal pagina's: 86
Waardering: **

[Mo · Rating 1 out of 5]

Ik sluit me aan bij de recensie van de NRC:

"Soms is het grappig, vaak is het flauw. Steeds haal je je schouders op: het zal allemaal wel."

Dus toen ik op de helft was (40 blz maarliefst), dacht ik: het zal allemaal wel. Ik stop ermee.