What do you think?
Rate this book
Muerte de una sirena
El cuerpo mutilado de una prostituta aparece en los canales de Copenhague. Es una joven bellísima, de piel pálida y cabellos que le caen hasta los hombros y brillan llenos de conchas. La hermana de la víctima no duda en señalar al asesino: Hans Christian Andersen, un prometedor y peculiar escritor a quien vio salir de su habitación la noche anterior. Aunque él defiende su inocencia, la policía lo detiene y solo gracias a sus conexiones logra ser liberado temporalmente. En una ciudad devastada por la pobreza, las tensiones sociales y la corrupción, Andersen debe emprender su propia investigación contrarreloj. Tiene tres días para entregar a las autoridades al verdadero asesino o su futuro quedará destruido para siempre...
480 pages, Kindle Edition
First published September 6, 2019
60 people are currently reading
1696 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 256 reviews
September 26, 2021
4.45⭐
" Ханс Кристиан Андерсен ревностно си води дневник от 1825г до самата си смърт през 1875г. Липсва само една година и половина. През 1834г., когато се завръща вкъщи от Италия, внезапно прави пауза в своите редовни записки.
Никой не знае защо. "
Попаднах на книгата случайно и я избрах с голям интерес, не просто защото Андерсен е един от любимите ми писатели на приказки, а и защото историята изглежда много интригуващо, каквато и в действителност се оказа.
Сюжетът отразява интересна перспектива, послужила за основа за написване на известната приказка " Малката русалка"( издадена за първи път през Април 1837г). Освен това съдържа исторически данни за времето, в което е живял Ханс Кристиан Андерсен, както и богато обрисувана атмосфера на Копенхаген от средата на 19в.
Едноименният автор често се е измъчвал от любовни терзания, които в голяма степен прозират и в неговите творби.
В " Смъртта на русалката" , младият писател е посещавал често красива метреса, но не за да се възползва от нейните плътски услуги, а защото тя е била моделът за неговото хоби- да прави картини от цветна хартия. Доста необичаен интерес, а още по- малко- източник на вдъхновение. Не е бил богат, не е бил и беден, но е обичал да плаща за това свое увлечение. Един ден обаче, след неговото посещение, жената е намерена убита, а той- съответно обвинен. Благодарение на неговите връзки с влиятелни хора, му дават възможност да докаже невинността си, а той от своя страна започва да се рови в живота на жертвата и да изкарва наяве скандални факти.
Позволих си да напиша малко за сюжета, защото е наистина вълнуващ. За книгата мога да кажа, че е някаква смесица от крими- исторически- трилър, но достоверността повече се отнася до обстановката в Копенхаген по онова време, както и на обществото, отколкото до живота на Андерсен. Самата история е художествена измислица, в която определено се усеща тъжната приказната нишка, чрез препратки към някои от произведенията на датския писател.
Майсторски написана книга!
" Ханс Кристиан Андерсен ревностно си води дневник от 1825г до самата си смърт през 1875г. Липсва само една година и половина. През 1834г., когато се завръща вкъщи от Италия, внезапно прави пауза в своите редовни записки.
Никой не знае защо. "
Попаднах на книгата случайно и я избрах с голям интерес, не просто защото Андерсен е един от любимите ми писатели на приказки, а и защото историята изглежда много интригуващо, каквато и в действителност се оказа.
Сюжетът отразява интересна перспектива, послужила за основа за написване на известната приказка " Малката русалка"( издадена за първи път през Април 1837г). Освен това съдържа исторически данни за времето, в което е живял Ханс Кристиан Андерсен, както и богато обрисувана атмосфера на Копенхаген от средата на 19в.
Едноименният автор често се е измъчвал от любовни терзания, които в голяма степен прозират и в неговите творби.
В " Смъртта на русалката" , младият писател е посещавал често красива метреса, но не за да се възползва от нейните плътски услуги, а защото тя е била моделът за неговото хоби- да прави картини от цветна хартия. Доста необичаен интерес, а още по- малко- източник на вдъхновение. Не е бил богат, не е бил и беден, но е обичал да плаща за това свое увлечение. Един ден обаче, след неговото посещение, жената е намерена убита, а той- съответно обвинен. Благодарение на неговите връзки с влиятелни хора, му дават възможност да докаже невинността си, а той от своя страна започва да се рови в живота на жертвата и да изкарва наяве скандални факти.
Позволих си да напиша малко за сюжета, защото е наистина вълнуващ. За книгата мога да кажа, че е някаква смесица от крими- исторически- трилър, но достоверността повече се отнася до обстановката в Копенхаген по онова време, както и на обществото, отколкото до живота на Андерсен. Самата история е художествена измислица, в която определено се усеща тъжната приказната нишка, чрез препратки към някои от произведенията на датския писател.
Майсторски написана книга!
December 10, 2020
Istorinis detektyvas, kurio veiksmas rutuliojasi 1834-jų Kopenhagoje, o pačiame centre atsiduria Hansas Kristianas Andersenas. Ir ne tik jis pats, bet ir jo kūriniai. Iš esmės, romanas toks savotiškas vieno iš jų (čia paliksiu didžiulę intrigą, nepasakęs – kurio; bet jūs juk matote romano pavadinimą, ane?) koveris. Tačiau yra ir užuominų į kitus jo kūrinius bei biografijos faktus – kai kurios akivaizdžios, kai kurios užmaskuotos kiek subtiliau.
Kai nužudoma ir žiauriai išniekinama prostitutė, įtarimai krenta ant keistuolio Anderseno. O policijos viršininkui nelabai ko daugiau ir reikia – įtarimas jau pakankamai svari priežastis pasiųsti žmogų ant ešafoto. Ir nors pačio Anderseno kišenėse net vėjams nėra apie ką pašvilpauti, bet atsiranda, kas jį užtaria. Ir būsimasis pasakininkas išleidžiamas „lygtinai“ – turi tris paras įrodyti savo nekaltumą. Ir priverstinis seklys imasi tyrimo, o jo Watsonu tampa nužudytosios prostitutės sesuo.
Atmosfera tamsoka ir kažkokia purvina. Paskaičius norisi nusiprausti. Nors siužetas nuves mus ir į karališkuosius rūmus, bet dažniau sukiosimės ne pačiuose prašmatniausiuose Kopenhagos kampeliuose. Herojai nuolat murkdysis šūde – ne tik perkeltine prasme.
Istorinis fonas kiek skurdokas, detektyvinė linija ne pati įmantriausia (juolab skaitytojas lygiagrečiai žvelgia į veiksmą iš Anderseno ir iš nusikaltėlio perspektyvų). Didžiausias pliusas – gana išradingai apžaistas „Undinėlės“ siužetas.
Ne patys tvirčiausi, bet keturi iš penkių.
Kai nužudoma ir žiauriai išniekinama prostitutė, įtarimai krenta ant keistuolio Anderseno. O policijos viršininkui nelabai ko daugiau ir reikia – įtarimas jau pakankamai svari priežastis pasiųsti žmogų ant ešafoto. Ir nors pačio Anderseno kišenėse net vėjams nėra apie ką pašvilpauti, bet atsiranda, kas jį užtaria. Ir būsimasis pasakininkas išleidžiamas „lygtinai“ – turi tris paras įrodyti savo nekaltumą. Ir priverstinis seklys imasi tyrimo, o jo Watsonu tampa nužudytosios prostitutės sesuo.
Atmosfera tamsoka ir kažkokia purvina. Paskaičius norisi nusiprausti. Nors siužetas nuves mus ir į karališkuosius rūmus, bet dažniau sukiosimės ne pačiuose prašmatniausiuose Kopenhagos kampeliuose. Herojai nuolat murkdysis šūde – ne tik perkeltine prasme.
Istorinis fonas kiek skurdokas, detektyvinė linija ne pati įmantriausia (juolab skaitytojas lygiagrečiai žvelgia į veiksmą iš Anderseno ir iš nusikaltėlio perspektyvų). Didžiausias pliusas – gana išradingai apžaistas „Undinėlės“ siužetas.
Ne patys tvirčiausi, bet keturi iš penkių.
December 23, 2020
Geranoriškas, bet netvirtai ant kojų stovintis (get it, nes undinėlė, haha) 4/5
Gotiška tamsa, purvini skersgatviai, lyg iš Svynio Todo nužengę veikėjai – truputį perspausti, bet akivaizdu, kad specialiai, pasakinis motyvas, taip tobulai tinkantis 19 a. tamsos ir purvo laikotarpiui, o ir detektyvinės istorijos pažadas. Viskas, ko reikia, kad paauglystės laikų gotė manyje imtų kelti galvą ir džiūgauti: gal pagaliau, nu PAGALIAU knyga bus pakankamai tamsi, pakankamai keista, pakankamai šiurpinanti ir pasišlykštėtina? Beveik. Ne tobula – toli gražu. Bet malonumo, tokio biškį mazochistinio, nes šiaip nieko smagaus čia tikrai nėra, o ir knyga visai ne Kalėdiniam laikotarpiui skirtoji, čia tikrai patyriau daug. Bet ir minčių sukėlė atitinkamai.
Istorija statoma ant atpažįstamo veido – Hanso Kristiano Anderseno. Man šiaip netrukdo, kai žaidžiama žymių žmonių tariamai „gal įvykusiomis“ istorijomis. Panašiai vyksta Coetzee „Peterburgo meistre“, pasitelkiant Dostojevskį. Spekuliacijos ir beveik influencerio vaidmenį - dėmesį pritraukančiojo - atliekantis Hansas. Visgi, kiek čia reikalingas? Jei klaustumėt manęs – nebaisiai. Pati iš savęs istorija turi tiek parako, kad gali važiuoti viena pati, be jokio pritempinėjimo iš šalies. Nes tikrai – sąsajos su didžiuoju pasakoriumi atrodo prilipdytos, lyg per prievartą, nes Kopenhaga, nes Undinėlė. Bet tos sąsajos čia tokios šakėm ant vandens rašytos, o ir praskiestos tiek, kad šioji istorija su Undinėlė siejasi tiek, kiek vanduo su kisielium. Ir bet koks ryšys, tarsi priverstinai įterpiamas į istoriją, tik nukreipia dėmesį nuo paties veiksmo, šiaip faino, greito ir intriguojančio, o ir neatrodo organiškai, neįtikina, viską tik nereikalingai ištempia. Knyga ir taip pati iš savęs yra kiek per ilga – neprailgsta, bet -50 ar net -100 puslapių tikrai nebūtų pakenkę. Bet tikriausiai kai autorių trys, vietos pasireikšti reikia visiems. Tebūnie. Laiko nuobodžiauti nelabai atsiranda. Vis dėlto, istorija neatrodo galinti išlaikyti lygias svarstykles – į vienus reikalus (nesiplėsiu, nenorėdama išduoti siužeto), čia koncentruojamasi stipriai per daug, bandant nuspėti priežastis, dėl kurių padūsautų Hansas (nebaisiai įdomias ir, vėlgi, pritemptas prievarta), į kitus – stipriai per mažai. Gal, kad skaitytojas ilgiau būtų vedžiojamas už nosies? Bet tai neatrodo baisiai reikalinga, kai skyriai mainosi tai iš herojaus, tai iš blogiečio pusės. Viskas nuo pat pradžių kaip ir akivaizdu, o ir tai viena tų istorijų, kuriose svarbiausia – procesas, o ne visa ko baigtis.
Gal dėl labai kontraversiškos temos, gal tiesiog todėl, kad nėra įgūdžių, autoriai aplenkia svarbiausius istorijos (istoriniai, beje, čia irgi tokie butaforiniai, bet gi niekas kiekvienos karbatkos neglostinėja, kaip kokioj Silvoj Rerum) aspektus, praplaukdami tik pačiu paviršiumi šaltinių, iš kurių tik spėk semti. Vietoje to, bando sugalvoti kur čia įkišti pamestą kurpaitę, mergaitę su degtukais ar undinėlę. Šis aspektas neįtikina, o knyga, jei pagrindiniu veikėju būtų tapęs koks Kristoforas Hanzas, man būtų patikusi tiek pat labai, jei ne stipriau. Tiesa, nereikėtų iš knygos tikėtis nieko daugiau, nei tiesiog greito tempo veiksmo filmo: visi kažkur bėga, lekia, paslysta ten, kur žinojai, kad paslys, susižeidžia tada, kada žinojai, kad susižeis. Bet knyga puikiai tinkama visiems, kurie vaikystėje buvo tokie patys keisti kaip ir aš, kuriuos vežė ne kokia mergaitė su degtukais, o Mėlynbarzdis, kuriems kraujas (ir, šiuo atveju – šūdai, nesakykit po to, kad neįspėjau) tegu liejasi laisvai. Nu ir kurie laisvu metu žiūri Burtono filmus ir dūsaudami mėgsta stebėti, kaip Johnny Deppas paklaikęs ir, pageidautina, nuo opijaus apsvaigęs, slampinėja kokio tais tamsaus gotiško miesto šlapiomis gatvėmis. Beje, knyga – baisiai kinematografiška. Burtonai, ką mąstom?..
Gotiška tamsa, purvini skersgatviai, lyg iš Svynio Todo nužengę veikėjai – truputį perspausti, bet akivaizdu, kad specialiai, pasakinis motyvas, taip tobulai tinkantis 19 a. tamsos ir purvo laikotarpiui, o ir detektyvinės istorijos pažadas. Viskas, ko reikia, kad paauglystės laikų gotė manyje imtų kelti galvą ir džiūgauti: gal pagaliau, nu PAGALIAU knyga bus pakankamai tamsi, pakankamai keista, pakankamai šiurpinanti ir pasišlykštėtina? Beveik. Ne tobula – toli gražu. Bet malonumo, tokio biškį mazochistinio, nes šiaip nieko smagaus čia tikrai nėra, o ir knyga visai ne Kalėdiniam laikotarpiui skirtoji, čia tikrai patyriau daug. Bet ir minčių sukėlė atitinkamai.
Istorija statoma ant atpažįstamo veido – Hanso Kristiano Anderseno. Man šiaip netrukdo, kai žaidžiama žymių žmonių tariamai „gal įvykusiomis“ istorijomis. Panašiai vyksta Coetzee „Peterburgo meistre“, pasitelkiant Dostojevskį. Spekuliacijos ir beveik influencerio vaidmenį - dėmesį pritraukančiojo - atliekantis Hansas. Visgi, kiek čia reikalingas? Jei klaustumėt manęs – nebaisiai. Pati iš savęs istorija turi tiek parako, kad gali važiuoti viena pati, be jokio pritempinėjimo iš šalies. Nes tikrai – sąsajos su didžiuoju pasakoriumi atrodo prilipdytos, lyg per prievartą, nes Kopenhaga, nes Undinėlė. Bet tos sąsajos čia tokios šakėm ant vandens rašytos, o ir praskiestos tiek, kad šioji istorija su Undinėlė siejasi tiek, kiek vanduo su kisielium. Ir bet koks ryšys, tarsi priverstinai įterpiamas į istoriją, tik nukreipia dėmesį nuo paties veiksmo, šiaip faino, greito ir intriguojančio, o ir neatrodo organiškai, neįtikina, viską tik nereikalingai ištempia. Knyga ir taip pati iš savęs yra kiek per ilga – neprailgsta, bet -50 ar net -100 puslapių tikrai nebūtų pakenkę. Bet tikriausiai kai autorių trys, vietos pasireikšti reikia visiems. Tebūnie. Laiko nuobodžiauti nelabai atsiranda. Vis dėlto, istorija neatrodo galinti išlaikyti lygias svarstykles – į vienus reikalus (nesiplėsiu, nenorėdama išduoti siužeto), čia koncentruojamasi stipriai per daug, bandant nuspėti priežastis, dėl kurių padūsautų Hansas (nebaisiai įdomias ir, vėlgi, pritemptas prievarta), į kitus – stipriai per mažai. Gal, kad skaitytojas ilgiau būtų vedžiojamas už nosies? Bet tai neatrodo baisiai reikalinga, kai skyriai mainosi tai iš herojaus, tai iš blogiečio pusės. Viskas nuo pat pradžių kaip ir akivaizdu, o ir tai viena tų istorijų, kuriose svarbiausia – procesas, o ne visa ko baigtis.
Gal dėl labai kontraversiškos temos, gal tiesiog todėl, kad nėra įgūdžių, autoriai aplenkia svarbiausius istorijos (istoriniai, beje, čia irgi tokie butaforiniai, bet gi niekas kiekvienos karbatkos neglostinėja, kaip kokioj Silvoj Rerum) aspektus, praplaukdami tik pačiu paviršiumi šaltinių, iš kurių tik spėk semti. Vietoje to, bando sugalvoti kur čia įkišti pamestą kurpaitę, mergaitę su degtukais ar undinėlę. Šis aspektas neįtikina, o knyga, jei pagrindiniu veikėju būtų tapęs koks Kristoforas Hanzas, man būtų patikusi tiek pat labai, jei ne stipriau. Tiesa, nereikėtų iš knygos tikėtis nieko daugiau, nei tiesiog greito tempo veiksmo filmo: visi kažkur bėga, lekia, paslysta ten, kur žinojai, kad paslys, susižeidžia tada, kada žinojai, kad susižeis. Bet knyga puikiai tinkama visiems, kurie vaikystėje buvo tokie patys keisti kaip ir aš, kuriuos vežė ne kokia mergaitė su degtukais, o Mėlynbarzdis, kuriems kraujas (ir, šiuo atveju – šūdai, nesakykit po to, kad neįspėjau) tegu liejasi laisvai. Nu ir kurie laisvu metu žiūri Burtono filmus ir dūsaudami mėgsta stebėti, kaip Johnny Deppas paklaikęs ir, pageidautina, nuo opijaus apsvaigęs, slampinėja kokio tais tamsaus gotiško miesto šlapiomis gatvėmis. Beje, knyga – baisiai kinematografiška. Burtonai, ką mąstom?..
December 31, 2020
2½ su 5 ⭐.
Un'idea se non originale quantomeno interessante, ma si perde in descrizioni inutili e in un ritmo che per risultare concitato crea confusione negli avvenimenti.
Per quanto io capisca che sono necessari alcuni escamotage per far andare avanti le indagini o per risolvere situazioni spinose, secondo me sono stati troppi e in alcuni casi poco credibili.
Potenziale sprecato, un vero peccato.
Edit con una nota molto positiva: ho apprezzato molto il personaggio di Madam K, ben scritto e caratterizzato.
Un'idea se non originale quantomeno interessante, ma si perde in descrizioni inutili e in un ritmo che per risultare concitato crea confusione negli avvenimenti.
Per quanto io capisca che sono necessari alcuni escamotage per far andare avanti le indagini o per risolvere situazioni spinose, secondo me sono stati troppi e in alcuni casi poco credibili.
Potenziale sprecato, un vero peccato.
Edit con una nota molto positiva: ho apprezzato molto il personaggio di Madam K, ben scritto e caratterizzato.
March 21, 2022
En realidad es 2.5 porque no se si ponerle 2 o 3. Asique... 2.5.
Creo que si el titulo fuese otro y se lo presentara de otra manera el libro me hubiese gustado más.
Para quienes no saben Hans Christian Andersen es el autor de La Sirenita, EL PATITO FEO, El traje nuevo del emperador, entre otros. Y es por eso que lo vemos como protagonista y amo y señor del libro (ironia). Aquí quiero dar mi punto de vista sobre una cuestión de marketing y tal vez (o no), cierto machismo. En la portada solo se habla de él (porque es el interesante, obvio) y en la sinopsis SOLO SE HABLA DE ÉL (porque nuevamente es lo único que interesa) mientras que el libro presenta otros personajes femeninos MUY importantes para la trama que aportan mucho más que nuestro flamante protagonista. ¿Por qué no son mencionadas? Al menos una, si no queres adelantar mucho de la trama... dale espacio a una mujer. En fin...
Más alla de este pequeño gran detalle, siento que se agarraron del autor y del "sirena" (muerte de una sirena) para llamar la atención de los lectores y que compren el libro. ¿Quisieron hacer que los sucesos de este libro hacen al escritor crear la historia de Ariel? No tuvo sentido realmente. La historia es sí esta buena, esta bien pensada aunque algunas conclusiones de nuestro flamante escritor salen de la nada. Pero retomando el punto anterior, creo que podrían haber escrito la misma historia, con un titulo diferente y hubiese sido mejor. Ya que las asociaciones que hacen para mencionar la "inspiración" son muy pobres a mi entender.
Tal vez podría haberse llamado... (SPOILERS DEL LIBRO PARA DAR A ENTENDER EL TITULO) Sangre blanca o misterioso cuerpo, o deseos mortales que se yo (FIN DEL... SPOILER?)
En fín. La verdad es que me dejó mucho que desear. Pero no puedo darle dos estrellas porque la historia es si estuvo interesante pero no puedo tampoco darle tres por todo lo anterior mencionado.
👉 Podes leer más reseñas y recomendaciones aquí --->https://www.instagram.com/magui.world/
Creo que si el titulo fuese otro y se lo presentara de otra manera el libro me hubiese gustado más.
Para quienes no saben Hans Christian Andersen es el autor de La Sirenita, EL PATITO FEO, El traje nuevo del emperador, entre otros. Y es por eso que lo vemos como protagonista y amo y señor del libro (ironia). Aquí quiero dar mi punto de vista sobre una cuestión de marketing y tal vez (o no), cierto machismo. En la portada solo se habla de él (porque es el interesante, obvio) y en la sinopsis SOLO SE HABLA DE ÉL (porque nuevamente es lo único que interesa) mientras que el libro presenta otros personajes femeninos MUY importantes para la trama que aportan mucho más que nuestro flamante protagonista. ¿Por qué no son mencionadas? Al menos una, si no queres adelantar mucho de la trama... dale espacio a una mujer. En fin...
Más alla de este pequeño gran detalle, siento que se agarraron del autor y del "sirena" (muerte de una sirena) para llamar la atención de los lectores y que compren el libro. ¿Quisieron hacer que los sucesos de este libro hacen al escritor crear la historia de Ariel? No tuvo sentido realmente. La historia es sí esta buena, esta bien pensada aunque algunas conclusiones de nuestro flamante escritor salen de la nada. Pero retomando el punto anterior, creo que podrían haber escrito la misma historia, con un titulo diferente y hubiese sido mejor. Ya que las asociaciones que hacen para mencionar la "inspiración" son muy pobres a mi entender.
Tal vez podría haberse llamado... (SPOILERS DEL LIBRO PARA DAR A ENTENDER EL TITULO) Sangre blanca o misterioso cuerpo, o deseos mortales que se yo (FIN DEL... SPOILER?)
En fín. La verdad es que me dejó mucho que desear. Pero no puedo darle dos estrellas porque la historia es si estuvo interesante pero no puedo tampoco darle tres por todo lo anterior mencionado.
👉 Podes leer más reseñas y recomendaciones aquí --->https://www.instagram.com/magui.world/
September 1, 2021
Iš tų knygų, kur negali nieko pasakyti nesuspoilindama, o spoilint irgi nesinori. Norėjosi skaityti, nes: 1. faina Kopenhaga, 2. fainas Andersenas (džiaugiausi, kad nebuvo supervyrukas, veikiau toks mėmukas + kūrybiškas, graži figūra), 3. gražus tas 19 a, kai gerai parašytas - skurdas, purvas, šūdai didžiulė žmonių trintis ir įvairūs sluoksniai - iš serijos, kai gyventi tokioj aplinkoj nenorėtum, bet ją apžiūrėti - mielai.
Bettt:
1. Visi abejotini, nesakant stereotipiniai, ėjimai:
- kad pasakojimui nereiktų pernelyg daug visažiniškumo, nusikaltimą tiria du tyrėjai ir kalbasi, taip mes sužinom apie tyrimo eigą, versijas. Kiekvienas tiria dėl skirtingų motyvų (neteisingai apkaltintas Hansas Kristianas Andersenas ir sesuo aukos, kurios nužudymu HK apkaltintas; sesuo įsiutusi ir nori jam mirties, bet staiga per 5 puslapius kažkaip supranta, kad jis nekaltas, ir jie kartu ieško žudiko);
- vaikystės traumos (reik suprast, kad Hansas Kristianas gėjus tik dėl vaikystėj patirtos prieivartos, bet šiaip ką tai duoda knygai?);
- pagrindiniai personažai nuolat sėdi kalėjimuose, psichiatrijos ligoninėse, morguose, bet kažkaip a) ten gauna naudingos info - neblogas sutapimas, b) paskui, gavę info, jau stebuklingais būdais ištrūksta;
- jei pirmoj scenoj yra šautuvas, tai jis iššauna ne bet kur, o kulminacijoj ir pasiekia kosminį teisingumą;
- antraplaniai personažai: evil mokslininkas genų inžinierius vs. vargšas nuskriaustas (bet protingas! bet doras!) žydas
2. Tas "Undinėlės" siužetas čia taip visas išinterpretuotas su kiekviena smulkmenėle, kad vietomis atrodo kaip fanficas. Reikia princo? Princas bus. Reikia undinei vandens? Prašom vandens. Reikia atstumto įsimylėjėlio? Prašom. Reikia aukos? Čia tokia šiuolaikinė įdomesnė su twistu, pažiūrėkim į viską kitaip! Dar paskui pora puslapių su kitom pasakom, mergaitė su degtukais, auksinė kurpaitė. Nes Andersenas viso savo įkvėpimo sėmėsi iš tų 2 exciting mėnesių ir žudymų, o šiaip buvo mėmė ir daugiau nieko gero nesukūrė.
3. Detektyvas yra iš tų, kur paraleliai pasakoja žudiko liniją, rodo, ką jis daro, kaip ruošiasi vėl toliau pažudyt, ką galvoja. Tokiu atveju, kad išsipildytų žanras, toj nusikaltėlio linijoj vis tiek turi įvykti koks nors twistas. Tas, kuris įvyko šitoj knygoj, man atrodė įdomus kaip idėja, bet prastai padarytas ir vietomis pereinantis į nepagarbumo, egzotizavimo režimą.
4. Nesąžininga kritika: prisiminiau panašios intencijos, bet visai kito užmojo ir masto knygą Arthur & George, ir tada šitas Andersenas taip nublanko, pasirodė toks vienaplanis.
Svarsčiau, ar pridėti žvaigždutę už sceną šūdų jūroje, nes labai įspūdinga, bet nebepridėjau.
Bettt:
1. Visi abejotini, nesakant stereotipiniai, ėjimai:
- kad pasakojimui nereiktų pernelyg daug visažiniškumo, nusikaltimą tiria du tyrėjai ir kalbasi, taip mes sužinom apie tyrimo eigą, versijas. Kiekvienas tiria dėl skirtingų motyvų (neteisingai apkaltintas Hansas Kristianas Andersenas ir sesuo aukos, kurios nužudymu HK apkaltintas; sesuo įsiutusi ir nori jam mirties, bet staiga per 5 puslapius kažkaip supranta, kad jis nekaltas, ir jie kartu ieško žudiko);
- vaikystės traumos (reik suprast, kad Hansas Kristianas gėjus tik dėl vaikystėj patirtos prieivartos, bet šiaip ką tai duoda knygai?);
- pagrindiniai personažai nuolat sėdi kalėjimuose, psichiatrijos ligoninėse, morguose, bet kažkaip a) ten gauna naudingos info - neblogas sutapimas, b) paskui, gavę info, jau stebuklingais būdais ištrūksta;
- jei pirmoj scenoj yra šautuvas, tai jis iššauna ne bet kur, o kulminacijoj ir pasiekia kosminį teisingumą;
- antraplaniai personažai: evil mokslininkas genų inžinierius vs. vargšas nuskriaustas (bet protingas! bet doras!) žydas
2. Tas "Undinėlės" siužetas čia taip visas išinterpretuotas su kiekviena smulkmenėle, kad vietomis atrodo kaip fanficas. Reikia princo? Princas bus. Reikia undinei vandens? Prašom vandens. Reikia atstumto įsimylėjėlio? Prašom. Reikia aukos? Čia tokia šiuolaikinė įdomesnė su twistu, pažiūrėkim į viską kitaip! Dar paskui pora puslapių su kitom pasakom, mergaitė su degtukais, auksinė kurpaitė. Nes Andersenas viso savo įkvėpimo sėmėsi iš tų 2 exciting mėnesių ir žudymų, o šiaip buvo mėmė ir daugiau nieko gero nesukūrė.
3. Detektyvas yra iš tų, kur paraleliai pasakoja žudiko liniją, rodo, ką jis daro, kaip ruošiasi vėl toliau pažudyt, ką galvoja. Tokiu atveju, kad išsipildytų žanras, toj nusikaltėlio linijoj vis tiek turi įvykti koks nors twistas. Tas, kuris įvyko šitoj knygoj, man atrodė įdomus kaip idėja, bet prastai padarytas ir vietomis pereinantis į nepagarbumo, egzotizavimo režimą.
4. Nesąžininga kritika: prisiminiau panašios intencijos, bet visai kito užmojo ir masto knygą Arthur & George, ir tada šitas Andersenas taip nublanko, pasirodė toks vienaplanis.
Svarsčiau, ar pridėti žvaigždutę už sceną šūdų jūroje, nes labai įspūdinga, bet nebepridėjau.
March 25, 2022
Thriller histórico que recrea unos años ( ficticios) de la vida de Andersen el famoso escritor de cuentos infantiles.
Andersen esta en Copenhague para hacerse un nombre como escritor y contador de historias , es visto en las inmediaciones de un prostíbulo y le acusan de la muerte de una prostituta tras sacarla del río,tras un indulto tiene tres días para demostrar su inocencia.
La novela rezuma oscuridad, desesperanza, podredumbre y angustia ( aveces te da claustrofobia tanta inmundicia).
Desde un principio se sabe quién es el autor del crimen pero no sus motivos y a mi personalmente me sorprendió bastante porque aunque te van dando pistas no lo intuí en ningún momento (implicando a la realeza).
Tiene como ayudante en sus pesquisas a la hermana e hija de la prostituta y junto a ellas se embarcan en una carrera a contrarreloj por toda la ciudad para saber la verdad de esa fatídica noche.
En ese proceso con la pequeña se da cuenta de que podría encaminar su carrera hacia un público infantil porque ve en ella la ilusión y el entusiasmo de escuchar una buena historia.
En definitiva una novela que me deja muchas sensaciones y puedes estar de acuerdo o no en como plantean el motivo del crimen, pero tienes que tener en cuenta en que época está ambientado.
Andersen esta en Copenhague para hacerse un nombre como escritor y contador de historias , es visto en las inmediaciones de un prostíbulo y le acusan de la muerte de una prostituta tras sacarla del río,tras un indulto tiene tres días para demostrar su inocencia.
La novela rezuma oscuridad, desesperanza, podredumbre y angustia ( aveces te da claustrofobia tanta inmundicia).
Desde un principio se sabe quién es el autor del crimen pero no sus motivos y a mi personalmente me sorprendió bastante porque aunque te van dando pistas no lo intuí en ningún momento (implicando a la realeza).
Tiene como ayudante en sus pesquisas a la hermana e hija de la prostituta y junto a ellas se embarcan en una carrera a contrarreloj por toda la ciudad para saber la verdad de esa fatídica noche.
En ese proceso con la pequeña se da cuenta de que podría encaminar su carrera hacia un público infantil porque ve en ella la ilusión y el entusiasmo de escuchar una buena historia.
En definitiva una novela que me deja muchas sensaciones y puedes estar de acuerdo o no en como plantean el motivo del crimen, pero tienes que tener en cuenta en que época está ambientado.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 27, 2021
"Нечовешкото иска да има лице, грозното - да стане красиво. Всичко и всички искат да бъдат нещо друго."
December 24, 2020
E pensare che all'inizio mi piaceva tanto... Poi si è perso per strada, tra ripetizioni di scenari e dettagli confusi.
October 15, 2023
Titulo: Muerte de una sirena
Autor: Thomas Rydahl, A.J. Kazinski
Motivo de lectura: #PopSugarReadingChallenge2023
Lectura / Relectura: Lectura
Mi edicion: Electronico
Puntuacion: 3/5
Thomas Rydahl y A.J. Kazinski se dan a la tarea de reescribir una version de "la sirenita" utilizando a Hans Christian Andersen como un personaje del cuento originalmente escrito por el. Recurriendo a un retelling en forma de thriller historico, Rydahl y Kazinski jugaran con una gran incognita.
En el caso de que alguien se pregunte cual podria ser esa incognita, aca se las revelo: el autor Hans Christian Andersen escribio activamente diarios personales desde 1825 hasta su muerte en 1875 (año de su fallecimiento) pero en 1834 durante su estadia en Italia dejo de escribir y esta situacion es un gran misterio. Los autores Thomas Rydahl y A.J. Kazinski toman esta incertidumbre y nos regalan este thriller en una especie de posible teoria por lo cual el autor dejo de escribir en Italia y regreso a Dinamarca.
La construccion y desarrollo de los personajes es realmente digno de destacar. Una galeria de personajes variados, con cualidades personales muy marcadas, pero que todos tienen como comun denominador el dolor y la lucha por sobrevivir en una ciudad que por momentos se presenta en extremo hostil con su propia gente.
La trama no es perfecta, por momentos la encontre aburrida (especialmente a mitad del libro), pero pasado un tiempo la trama vuelve a encontrar el rumbo y por ende logra captar (una vez mas) la atencion del lector. La historia se balancea entre la busqueda contra reloj del asesino y la reflexion por parte de algunos personajes, asi como tambien ciertos planteamientos de identidad (no puedo ahondar en detalle porque seria un spoiler).
Me hubiera encantado amar esta historia, pero realmente no es asi. Hubo muchas partes innecesarias que se sienten como relleno durante la trama, es una pena como alargaron ciertos aspectos que realmmente no aportaron nada a la historia.
Si desean leer una thriller historico con un personaje basado en un escritor lean "Los crimenes de la academia", tendran a un exquisito Edgar Allan Poe como protagonista (yo le di 5 estrellas a este libro, es excelente).
Autor: Thomas Rydahl, A.J. Kazinski
Motivo de lectura: #PopSugarReadingChallenge2023
Lectura / Relectura: Lectura
Mi edicion: Electronico
Puntuacion: 3/5
Lo inhumano quiere una cara, lo feo quiere ser hermoso..
Thomas Rydahl y A.J. Kazinski se dan a la tarea de reescribir una version de "la sirenita" utilizando a Hans Christian Andersen como un personaje del cuento originalmente escrito por el. Recurriendo a un retelling en forma de thriller historico, Rydahl y Kazinski jugaran con una gran incognita.
En el caso de que alguien se pregunte cual podria ser esa incognita, aca se las revelo: el autor Hans Christian Andersen escribio activamente diarios personales desde 1825 hasta su muerte en 1875 (año de su fallecimiento) pero en 1834 durante su estadia en Italia dejo de escribir y esta situacion es un gran misterio. Los autores Thomas Rydahl y A.J. Kazinski toman esta incertidumbre y nos regalan este thriller en una especie de posible teoria por lo cual el autor dejo de escribir en Italia y regreso a Dinamarca.
La construccion y desarrollo de los personajes es realmente digno de destacar. Una galeria de personajes variados, con cualidades personales muy marcadas, pero que todos tienen como comun denominador el dolor y la lucha por sobrevivir en una ciudad que por momentos se presenta en extremo hostil con su propia gente.
La trama no es perfecta, por momentos la encontre aburrida (especialmente a mitad del libro), pero pasado un tiempo la trama vuelve a encontrar el rumbo y por ende logra captar (una vez mas) la atencion del lector. La historia se balancea entre la busqueda contra reloj del asesino y la reflexion por parte de algunos personajes, asi como tambien ciertos planteamientos de identidad (no puedo ahondar en detalle porque seria un spoiler).
Me hubiera encantado amar esta historia, pero realmente no es asi. Hubo muchas partes innecesarias que se sienten como relleno durante la trama, es una pena como alargaron ciertos aspectos que realmmente no aportaron nada a la historia.
Si desean leer una thriller historico con un personaje basado en un escritor lean "Los crimenes de la academia", tendran a un exquisito Edgar Allan Poe como protagonista (yo le di 5 estrellas a este libro, es excelente).
April 20, 2021
Pues la premisa del libro es francamente original, el ambiente que roza lo gótico (podríamos decir que parece una película de Tim Burton) se puebla de unas sensaciones y personajes que resultan angustiosos. Los guiños a los cuentos de Andersen son geniales, y ese final hilando la trama con el origen del cuento de La sirenita es bastante bueno.... pero... pero...
Al libro le sobran bastantes cosas:
Le sobra ese morbo sin necesidad, esa mierda continua en tantos párrafos (es literal) que casi te afecta la pituitaria, esa exaltación de lo soez sin necesidad... En serio que el ambiente sórdido está muy bien logrado, pero se han pasado tres pueblos.
Le sobran también muchas páginas...vueltas y vueltas "a la mierda" y acabas hasta las narices de Andersen y compañía.
Y casi diría que sobra Andersen en la trama policiaca... entiendo que los autores han querido mostrar a un personaje apocado y lleno de complejos, pero que no digan en la sinopsis que él resuelve la trama...vamos, si no es por Molly, Andersen no tiene historia aquí.
En definitiva...me ha parecido que las 50 primeras y las últimas 50 páginas son muy buenas, el resto (y son cientos) son soporíferas y tirando a desagradables en muchos momentos.
Al libro le sobran bastantes cosas:
Le sobra ese morbo sin necesidad, esa mierda continua en tantos párrafos (es literal) que casi te afecta la pituitaria, esa exaltación de lo soez sin necesidad... En serio que el ambiente sórdido está muy bien logrado, pero se han pasado tres pueblos.
Le sobran también muchas páginas...vueltas y vueltas "a la mierda" y acabas hasta las narices de Andersen y compañía.
Y casi diría que sobra Andersen en la trama policiaca... entiendo que los autores han querido mostrar a un personaje apocado y lleno de complejos, pero que no digan en la sinopsis que él resuelve la trama...vamos, si no es por Molly, Andersen no tiene historia aquí.
En definitiva...me ha parecido que las 50 primeras y las últimas 50 páginas son muy buenas, el resto (y son cientos) son soporíferas y tirando a desagradables en muchos momentos.
August 27, 2021
Смъртта на русалката заплашва Андерсен: http://knigolandia.info/book-review/s...
Историята се заплита около посещенията на Андерсен при красива проститутка. Но той не е там, за да прави с нея това, което се очаква, точно обратното, просто обича да прави изрезки от цветна хартия, а момичето е моделът, който го вдъхновява. При напускането на стаята ѝ обаче е забелязан, а когато тя е открита жестоко убита и обезобразена, е посочен като извършител на жестокото деяние. Градът и жителите му шумно искат възмездие, а само връзките на бъдещия писател го спасяват от бърза присъда и смъртна присъда – той получава кратка отсрочка, за да докаже своята невинност. Странно? Да, но защо не?
Colibri Books
http://knigolandia.info/book-review/s...
Историята се заплита около посещенията на Андерсен при красива проститутка. Но той не е там, за да прави с нея това, което се очаква, точно обратното, просто обича да прави изрезки от цветна хартия, а момичето е моделът, който го вдъхновява. При напускането на стаята ѝ обаче е забелязан, а когато тя е открита жестоко убита и обезобразена, е посочен като извършител на жестокото деяние. Градът и жителите му шумно искат възмездие, а само връзките на бъдещия писател го спасяват от бърза присъда и смъртна присъда – той получава кратка отсрочка, за да докаже своята невинност. Странно? Да, но защо не?
Colibri Books
http://knigolandia.info/book-review/s...
March 22, 2020
Very cozy and interesting. Our beloved H.C Andersen is accused of a gruesome and morbid murder and only have a few days finding who the real murderer is. To his help he got, Molly, the sister of the victim. We follow them as they are trying to figuring out what's going on, as well as following the murderer and learning their motives to do what they are doing.
The writing is good. I audiobooked this one and the narrator did a good job reading the story. It was easy to follow even though i zoned out a couple of times (as happens whenever I listen to audiobooks).
The writing is good. I audiobooked this one and the narrator did a good job reading the story. It was easy to follow even though i zoned out a couple of times (as happens whenever I listen to audiobooks).
November 27, 2021
"Die tote Meerjungfrau" ist ein historischer Krimi, der im düsteren Kopenhagen des 19. Jahrhunderts spielt. Der berühmte Schriftsteller und Dichter Hans Christian Andersen ist die Hauptfigur des Buches. Alleine deswegen wollte ich die Geschichte unbedingt lesen. Das Setting ist wirklich originell.
Was mir gut gefällt:
Meiner Meinung nach wurde für diesen Roman richtig gut recherchiert. Kopenhagen wird sehr düster und authentisch beschrieben. Als Leser hat man das Gefühl, alles hautnah mitzuverfolgen. Gerade deswegen ist dieses Buch auch sicher nichts für schwache Nerven. Es ist ein ziemlich bildgewaltiger grausamer Krimi. Ich bin wirklich nicht zartbesaitet, teilweise ging mir die Handlung aber schon sehr nahe.
Ich kann jetzt leider nicht näher auf den Inhalt eingehen, da es zu viel verraten würde. Es ist besser, wenn man sich gewisse Situationen nicht schon vorab denken kann. Ich finde die Thematik des Romanes auf jeden Fall sehr interessant, mich persönlich hat das positiv überrascht.
Was mir nicht so gut gefällt:
Ich will jetzt nicht sagen, dass mir die Melancholie und Traurigkeit der Geschichte nicht gefallen hat. Das wäre nicht richtig. Etwas deprimierend kann das Buch aber schon sein. Mich hat die brutale Handlung teilweise sogar fast verstört. Im Prinzip habe ich wenig zu kritisieren. Ab und an ist die Geschichte vielleicht etwas zu trocken, ich lese aber auch selten historische Krimis.
Von mir gibt es 4 Sterne und eine Leseempfehlung an alle Krimifans, die kein Problem mit brutalen und bedrückenden Geschichten haben.
Hier folgen noch einige Infos zum Hörbuch:
14 Stunden und 56 Minuten / Ungekürzte Ausgabe
Sprecher: Maximilian Laprell
Ich würde dem Sprecher 4 bis 4.5 Sterne geben.
Verlag: United Soft Media Verlag GmbH
Was mir gut gefällt:
Meiner Meinung nach wurde für diesen Roman richtig gut recherchiert. Kopenhagen wird sehr düster und authentisch beschrieben. Als Leser hat man das Gefühl, alles hautnah mitzuverfolgen. Gerade deswegen ist dieses Buch auch sicher nichts für schwache Nerven. Es ist ein ziemlich bildgewaltiger grausamer Krimi. Ich bin wirklich nicht zartbesaitet, teilweise ging mir die Handlung aber schon sehr nahe.
Ich kann jetzt leider nicht näher auf den Inhalt eingehen, da es zu viel verraten würde. Es ist besser, wenn man sich gewisse Situationen nicht schon vorab denken kann. Ich finde die Thematik des Romanes auf jeden Fall sehr interessant, mich persönlich hat das positiv überrascht.
Was mir nicht so gut gefällt:
Ich will jetzt nicht sagen, dass mir die Melancholie und Traurigkeit der Geschichte nicht gefallen hat. Das wäre nicht richtig. Etwas deprimierend kann das Buch aber schon sein. Mich hat die brutale Handlung teilweise sogar fast verstört. Im Prinzip habe ich wenig zu kritisieren. Ab und an ist die Geschichte vielleicht etwas zu trocken, ich lese aber auch selten historische Krimis.
Von mir gibt es 4 Sterne und eine Leseempfehlung an alle Krimifans, die kein Problem mit brutalen und bedrückenden Geschichten haben.
Hier folgen noch einige Infos zum Hörbuch:
14 Stunden und 56 Minuten / Ungekürzte Ausgabe
Sprecher: Maximilian Laprell
Ich würde dem Sprecher 4 bis 4.5 Sterne geben.
Verlag: United Soft Media Verlag GmbH
October 27, 2021
"Porozprávam tvoj príbeh, Marienka. Ja ho všetkým porozprávam."
Wau. Na to, ako dlho mi trvalo začítať sa, ma táto kniha a obzvlášť silná druhá polovica neskutočne chytila. Posledné strany som doslova zadržiavala slzy,pretože to prepojenie Hansovho života a tvorby bolo geniálne.
Myslím, že príbehy známeho autora Hansa Christiana Andersena nie sú nikomu cudzie a všetci vieme, ako sa zväčša končia. Pohľad na to, čo ho prakticky dohnalo k tvorbe pre deti, bol skvelý, hoci zo začiatku trochu zbytočne dlhý a opisný (aspoň na môj vkus).
Keď v Kodani objavia mŕtvolu ženy, mysliac si, že Hans Christian je jej vrahom, je nad slnko jasné, že ho čaká poprava. Mladý básnik ale netuší, že sa zamotal do niečoho väčšieho než je on sám, a tak sa vydáva na lov vraha, ktorý chcel naňho hodiť svoj ohavný čin.
Priznám sa, že toto je môj prvý stret s Dánskom ako miestom diania, takže o to viac ma kniha a jej atmosféra fascinovala. Keďže sa dielo odohrávalo v minulosti, ďalšie body si odo mňa vyslúžila politická a vnútorná situácia, ktorú nám autori opísali.
Začiatok knihy sa značne vliekol. Hans Christian bol zaujimý hrdina, no i tak ma miestami nudil, musela som sa snažiť a pochopiť ho, čo ale prišlo vhod, pretože na konci sa mi s ním len ťažko ľúčilo (ale to sa stáva, že vám za 400 strán niekto prirastie k srdcu).
Všetky postavy, ktoré sa v knihe vyskytli, mali svoje odpostatnenie, dokonca aj Marienka, malá dcéra mestskej prostitútky, ktorú zavraždili. A to som sa bála, že len bude hrdinov zdržiavať, ako som sa len mýlila! Poviem vám, že jej osud ma dostal asi najviac, keď som pochopila, ako sa ňou Hans Christian inšpiroval. Proste wau.
Táto kniha nie je ľahká. Na čítanie, na pochopenie, možno aj na ocenenie. Je to ale dielo, ktoré si vás získa, pretože ponúka náhľad na náročný mestský život v Kodani, rovnako ako na ľudskú nevyspitateľnosť v honbe za svojím presvedčením.
(Aj keď je zvláštne baviť sa o vrahovom čine a odsudzovať ho za to, keď to v dnešnej dobe nie je nič nezvyčajné).
Wau. Na to, ako dlho mi trvalo začítať sa, ma táto kniha a obzvlášť silná druhá polovica neskutočne chytila. Posledné strany som doslova zadržiavala slzy,pretože to prepojenie Hansovho života a tvorby bolo geniálne.
Myslím, že príbehy známeho autora Hansa Christiana Andersena nie sú nikomu cudzie a všetci vieme, ako sa zväčša končia. Pohľad na to, čo ho prakticky dohnalo k tvorbe pre deti, bol skvelý, hoci zo začiatku trochu zbytočne dlhý a opisný (aspoň na môj vkus).
Keď v Kodani objavia mŕtvolu ženy, mysliac si, že Hans Christian je jej vrahom, je nad slnko jasné, že ho čaká poprava. Mladý básnik ale netuší, že sa zamotal do niečoho väčšieho než je on sám, a tak sa vydáva na lov vraha, ktorý chcel naňho hodiť svoj ohavný čin.
Priznám sa, že toto je môj prvý stret s Dánskom ako miestom diania, takže o to viac ma kniha a jej atmosféra fascinovala. Keďže sa dielo odohrávalo v minulosti, ďalšie body si odo mňa vyslúžila politická a vnútorná situácia, ktorú nám autori opísali.
Začiatok knihy sa značne vliekol. Hans Christian bol zaujimý hrdina, no i tak ma miestami nudil, musela som sa snažiť a pochopiť ho, čo ale prišlo vhod, pretože na konci sa mi s ním len ťažko ľúčilo (ale to sa stáva, že vám za 400 strán niekto prirastie k srdcu).
Všetky postavy, ktoré sa v knihe vyskytli, mali svoje odpostatnenie, dokonca aj Marienka, malá dcéra mestskej prostitútky, ktorú zavraždili. A to som sa bála, že len bude hrdinov zdržiavať, ako som sa len mýlila! Poviem vám, že jej osud ma dostal asi najviac, keď som pochopila, ako sa ňou Hans Christian inšpiroval. Proste wau.
Táto kniha nie je ľahká. Na čítanie, na pochopenie, možno aj na ocenenie. Je to ale dielo, ktoré si vás získa, pretože ponúka náhľad na náročný mestský život v Kodani, rovnako ako na ľudskú nevyspitateľnosť v honbe za svojím presvedčením.
(Aj keď je zvláštne baviť sa o vrahovom čine a odsudzovať ho za to, keď to v dnešnej dobe nie je nič nezvyčajné).
September 5, 2021
Está claro que he sido víctima de una hábil campaña de publicidad. De hecho, lo mejor de la novela es el título, y no tiene nada que ver con el contenido de la novela.
Es que no sé ni por dónde empezar para expresar el extenso, extensísimo listado de cosas que no me han gustado de esta lectura.
Lo peor de todo es que me ha parecido aburridísimo. Cuando desde las primeras páginas sabes perfectamente quién es el autor, y el motivo de sus crímenes y lo que busca con ellos, o se logra imprimir un ritmo ágil a la narración, junto con unos personajes fascinantes, o se fracasa estrepitosamente. Y, con "Muerte de una sirena" nos encontramos con el segundo caso.
Y lo más triste es que no creo que fuera intención de los autores que se supiera la intencionalidad desde tan pronto, pero es que son nefastos a la hora de intentar plantear algo de intriga. Les ha quedado más bien algo así: "Por un caminito VA-CA... VACA(muuuu)... minando un bicho, y el nombre del bicho ya lo he dicho. ¿Qué es?". Pues eso, penoso total.
A ello hay que añadir que en su afán por lograr una novela morbosa e impactante les ha salido el tiro por la culata; es una novela a ratos desagradable, vulgar y, sobre todo, muy escatológica, pero poco más. Pierre Lemaitre, David Peace, el Don Winslow de la trilogía del cártel de droga, o James Ellroy son mucho más impactantes, más brutales y los crímenes de sus novelas son mucho más duros e implacables que los que se presentan en esta novela, pero nunca pierden el estilo, la elegancia (cada uno con una prosa muy distinta) y jamás caen en la escatología.
Finalmente la trama me parece del todo absurda, el personaje de Hans Christian Andersen una mala caricatura, y aunque hay ambientación histórica, no me ha parecido especialmente cuidada o lograda, especialmente con la manera de perfilar la manera de interactuar los personajes, especialmente Molly, la prostituta.
Pero de verdad, lo de albalañero que tiene dotes de clarividencia (resulta que lo sabía todo, hasta la conexión del autor con Schneider -incoherente y absurda por cierto-) y que es súper hábil persiguiendo al culpable para verlo todo, pero no para evitar que lo pillen o hablar en su defensa, lo del malvado polícia Cosmus, que aparece de repente para capturar a Andersen cada vez, pero luego lo pierde de nuevo, o lo de las llaves del incendio que se mueven solas porque Andersen habla con ellas hasta llegar a sus manos... de verdad, todo de pena.
Me ha indignado que, una vez más, se haya utilizado el burdo recurso estigmatizante de la transexualidad ligada a la psicopatía, y el recurso de utilizar partes del cuerpo de mujeres para el cambio: ya lo utilizó Thomas Harris en 1988 (y al menos Harris, por boca del doctor Lecter, dejaba bien claro que Buffalo Bill NO era un transexual), que lo vuelvan a utilizar estos autores bien entrado el s. XXI me parece penoso. Como me parece penoso que liguen la femineidad exclusivamente a tener un par de pechos, o que cambien al final de la trama los motivos del psicópata (primero lo hacía para desvelar su auténtico yo, luego lo hace por amor) para poder "vincularlo" al cuento de "La Sirenita".
La parte del médico también carece de sentido: dejando de lado que el tipo de cirugía que se plantea (la de la reconstrucción de extremidades amputadas) se consiguió con éxito muchos años después, desde luego un médico que se supone que tiene grandes conocimientos quirúrgicos sabría que el injerto de una masa muscular y grasa en otro cuerpo por el mero procedimiento de coserla y ya se necrosaría inmediatamente, con lo que a la pregunta del asesino, le bastaba con responder eso, y ya nos ahorrábamos varias páginas de absurdo (entre ellas la supuesta capacidad de "presión" cuando queda completamente en sus manos en la mesa para que le operen).
Podría seguir hasta el infinito con la cantidad de inconsistencias y aspectos flojos de la trama, pero solo me cabe decir que la supuesta conexión de un cuento tan bello y triste como "La Sirenita" está forzada con calzador (así como ese espontáneo poder de pseudo telepatía de HC Andersen, -sin tener ningún tipo de conocimiento en psicología o criminología o métodos de investigación-, para conocer los pensamientos y sentimientos del asesino, que en ningún momento llega a vebalizar frente a terceros), y que, para que les quede una novela de ficción histórica alternativa, intentar relacionar en modo fabulación ese año de silencio en sus diarios con esta historia tan fallida de principio a fin con las razones que le pudieron llevar a escribir La Sirenita, no se sostiene, no solo porque, francamente, no se corresponde (la sirena es la víctima, no una psicópata que mata a destajo), sino porque fue escrito tres años después de los hechos de la novela (ni siquiera fue el primer cuento infantil que escribió).
Ni que decir ya el patético epílogo, para dar un último toque melodramático a la narración, y aprovechar para enlazarlo con el cuento de la pequeña cerillera... "conocerán tu historia" dice entre lágrimas al final de el libro. Pues tan impactado no quedó y debió tomárselo con calma, pues tardó 11 años en escribir ese cuento.
En fin, que me ha parecido mala de solemnidad, incoherente, absurda, y alargada sin necesidad. Pero sobre todo, flaco favor hace al pobre de Hans Christian Andersen, del que no realizan un retrato nada favorecedor en ningún aspecto.
Podría decir que al tratarse de tres escritores (A.J. Kazinski es un seudónimo de dos escritores, y luego también figura como coautor Thomas Rydall) les ha pasado lo de "muchos cocineros estropean el caldo", pero ni siquiera eso es excusa: el colectivo literario Wu Ming son más (llegaron a ser 5) y sus novelas son la caña.
Bueno, me he quedado a gusto, para compensar la sensación de tomadura de pelo que me ha supuesto la lectura de este libro, que se me ha hecho eterno.
Nota mental: no volver a comprar un libro porque tenga un título chulo, sea muy bonito, y me metan thriller histórico, sin tener referencias previas.
Es que no sé ni por dónde empezar para expresar el extenso, extensísimo listado de cosas que no me han gustado de esta lectura.
Lo peor de todo es que me ha parecido aburridísimo. Cuando desde las primeras páginas sabes perfectamente quién es el autor, y el motivo de sus crímenes y lo que busca con ellos, o se logra imprimir un ritmo ágil a la narración, junto con unos personajes fascinantes, o se fracasa estrepitosamente. Y, con "Muerte de una sirena" nos encontramos con el segundo caso.
Y lo más triste es que no creo que fuera intención de los autores que se supiera la intencionalidad desde tan pronto, pero es que son nefastos a la hora de intentar plantear algo de intriga. Les ha quedado más bien algo así: "Por un caminito VA-CA... VACA(muuuu)... minando un bicho, y el nombre del bicho ya lo he dicho. ¿Qué es?". Pues eso, penoso total.
A ello hay que añadir que en su afán por lograr una novela morbosa e impactante les ha salido el tiro por la culata; es una novela a ratos desagradable, vulgar y, sobre todo, muy escatológica, pero poco más. Pierre Lemaitre, David Peace, el Don Winslow de la trilogía del cártel de droga, o James Ellroy son mucho más impactantes, más brutales y los crímenes de sus novelas son mucho más duros e implacables que los que se presentan en esta novela, pero nunca pierden el estilo, la elegancia (cada uno con una prosa muy distinta) y jamás caen en la escatología.
Finalmente la trama me parece del todo absurda, el personaje de Hans Christian Andersen una mala caricatura, y aunque hay ambientación histórica, no me ha parecido especialmente cuidada o lograda, especialmente con la manera de perfilar la manera de interactuar los personajes, especialmente Molly, la prostituta.
Pero de verdad, lo de albalañero que tiene dotes de clarividencia (resulta que lo sabía todo, hasta la conexión del autor con Schneider -incoherente y absurda por cierto-) y que es súper hábil persiguiendo al culpable para verlo todo, pero no para evitar que lo pillen o hablar en su defensa, lo del malvado polícia Cosmus, que aparece de repente para capturar a Andersen cada vez, pero luego lo pierde de nuevo, o lo de las llaves del incendio que se mueven solas porque Andersen habla con ellas hasta llegar a sus manos... de verdad, todo de pena.
Me ha indignado que, una vez más, se haya utilizado el burdo recurso estigmatizante de la transexualidad ligada a la psicopatía, y el recurso de utilizar partes del cuerpo de mujeres para el cambio: ya lo utilizó Thomas Harris en 1988 (y al menos Harris, por boca del doctor Lecter, dejaba bien claro que Buffalo Bill NO era un transexual), que lo vuelvan a utilizar estos autores bien entrado el s. XXI me parece penoso. Como me parece penoso que liguen la femineidad exclusivamente a tener un par de pechos, o que cambien al final de la trama los motivos del psicópata (primero lo hacía para desvelar su auténtico yo, luego lo hace por amor) para poder "vincularlo" al cuento de "La Sirenita".
La parte del médico también carece de sentido: dejando de lado que el tipo de cirugía que se plantea (la de la reconstrucción de extremidades amputadas) se consiguió con éxito muchos años después, desde luego un médico que se supone que tiene grandes conocimientos quirúrgicos sabría que el injerto de una masa muscular y grasa en otro cuerpo por el mero procedimiento de coserla y ya se necrosaría inmediatamente, con lo que a la pregunta del asesino, le bastaba con responder eso, y ya nos ahorrábamos varias páginas de absurdo (entre ellas la supuesta capacidad de "presión" cuando queda completamente en sus manos en la mesa para que le operen).
Podría seguir hasta el infinito con la cantidad de inconsistencias y aspectos flojos de la trama, pero solo me cabe decir que la supuesta conexión de un cuento tan bello y triste como "La Sirenita" está forzada con calzador (así como ese espontáneo poder de pseudo telepatía de HC Andersen, -sin tener ningún tipo de conocimiento en psicología o criminología o métodos de investigación-, para conocer los pensamientos y sentimientos del asesino, que en ningún momento llega a vebalizar frente a terceros), y que, para que les quede una novela de ficción histórica alternativa, intentar relacionar en modo fabulación ese año de silencio en sus diarios con esta historia tan fallida de principio a fin con las razones que le pudieron llevar a escribir La Sirenita, no se sostiene, no solo porque, francamente, no se corresponde (la sirena es la víctima, no una psicópata que mata a destajo), sino porque fue escrito tres años después de los hechos de la novela (ni siquiera fue el primer cuento infantil que escribió).
Ni que decir ya el patético epílogo, para dar un último toque melodramático a la narración, y aprovechar para enlazarlo con el cuento de la pequeña cerillera... "conocerán tu historia" dice entre lágrimas al final de el libro. Pues tan impactado no quedó y debió tomárselo con calma, pues tardó 11 años en escribir ese cuento.
En fin, que me ha parecido mala de solemnidad, incoherente, absurda, y alargada sin necesidad. Pero sobre todo, flaco favor hace al pobre de Hans Christian Andersen, del que no realizan un retrato nada favorecedor en ningún aspecto.
Podría decir que al tratarse de tres escritores (A.J. Kazinski es un seudónimo de dos escritores, y luego también figura como coautor Thomas Rydall) les ha pasado lo de "muchos cocineros estropean el caldo", pero ni siquiera eso es excusa: el colectivo literario Wu Ming son más (llegaron a ser 5) y sus novelas son la caña.
Bueno, me he quedado a gusto, para compensar la sensación de tomadura de pelo que me ha supuesto la lectura de este libro, que se me ha hecho eterno.
Nota mental: no volver a comprar un libro porque tenga un título chulo, sea muy bonito, y me metan thriller histórico, sin tener referencias previas.
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 21, 2020
Quindi tutto sto pippone di libro per spiegarci come Andersen ha inventato la Sirenetta e la piccola fammiferaia. Ok. Non capisco se mi sia piaciuto o meno: alcune scene di azione sono state appassionanti ma allo stesso tempo descritte in modo pessimo, il climax che mi aspettavo non è mai arrivato, le motivazioni non sono mai state chiarite tra i personaggi, Andersen ha magicamente capito tutto in un tracollo delirante avuto al manicomio, e infine, dopo aver scartavetrato le palle con piccola Marie e Molly, schiattano entrambe?? Ma??
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 17, 2023
Seniai besikankinau taip su knyga... kažkodėl jaučiausi kaip kokiam blogam sapne dėl įvykių gausos, detalių, staigių minties ir įvykių posūkių... o dar kuo daugiau tamsos, purvo, š...., kraujo... netiko man... teks turbūt trilerių iš vis atsisakyt...
February 23, 2021
Hans Christian Andersen, il noto scrittore danese, tiene un diario tra il 1825 e il 1875. Nelle sue pagine c'è un vuoto di un anno e mezzo, dal 1834,periodo in cui Andersen torna dal suo viaggio in Italia. Da questo nasce l'idea degli scrittori di scrivere questo giallo.
Nel 1834 Andersen è un povero aspirante scrittore, tutti i tentativi di diventarlo sono falliti. Frequenta Anna, una prostituta, ma solo per farle dei disegni e poi ritagliarli, non l'ha mai toccata. Una sera Anna sparisce e viene ritrovata successivamente nel canale dove si riversano i rifiuti di Copenaghen, con il corpo orrendamente mutilato. La sorella minore, Molly, è convinta che l'assassino sia proprio lui "l'uomo dei ritagli", e ne è convinto anche il questore, che mette Andersen in carcere. Grazie al suo benefattore, l'influente signor Collin, ottiene la possibilità di uscire dal carcere, e ha tre giorni di tempo per trovare il vero assassino, dopodiché verrà condannato a morte per omicidio.
Un romanzo dai toni cupi e dalle descrizioni crude, in cui viene rappresentata la Copenaghen di inizio '800, tra la povertà delle persone, e il ridicolo sfarzo della monarchia. Una scrittura scorrevole, che incuriosisce il lettore, ma in cui la storia non mi ha convinto completamente.
Ho trovato eccessivo l'uso della crudeltà, sicuramente plausibile, ma parlarne in ogni pagina mi sembra un po' troppo. Inoltre, mi è sembrato inverosimile, che in tre giorni, nel 1834, dove si gira a cavallo, dove la gente gira con gli zoccoli, una persona riesca ad entrare ed uscire dai canali, trovi un lavoro alla corte del re, giri per le strade di Copenaghen, per riuscire a discolparsi.
Insomma una buona idea, svolta così così... Lo consiglio comunque a chi ama il genere e non pretende troppo...
Nel 1834 Andersen è un povero aspirante scrittore, tutti i tentativi di diventarlo sono falliti. Frequenta Anna, una prostituta, ma solo per farle dei disegni e poi ritagliarli, non l'ha mai toccata. Una sera Anna sparisce e viene ritrovata successivamente nel canale dove si riversano i rifiuti di Copenaghen, con il corpo orrendamente mutilato. La sorella minore, Molly, è convinta che l'assassino sia proprio lui "l'uomo dei ritagli", e ne è convinto anche il questore, che mette Andersen in carcere. Grazie al suo benefattore, l'influente signor Collin, ottiene la possibilità di uscire dal carcere, e ha tre giorni di tempo per trovare il vero assassino, dopodiché verrà condannato a morte per omicidio.
Un romanzo dai toni cupi e dalle descrizioni crude, in cui viene rappresentata la Copenaghen di inizio '800, tra la povertà delle persone, e il ridicolo sfarzo della monarchia. Una scrittura scorrevole, che incuriosisce il lettore, ma in cui la storia non mi ha convinto completamente.
Ho trovato eccessivo l'uso della crudeltà, sicuramente plausibile, ma parlarne in ogni pagina mi sembra un po' troppo. Inoltre, mi è sembrato inverosimile, che in tre giorni, nel 1834, dove si gira a cavallo, dove la gente gira con gli zoccoli, una persona riesca ad entrare ed uscire dai canali, trovi un lavoro alla corte del re, giri per le strade di Copenaghen, per riuscire a discolparsi.
Insomma una buona idea, svolta così così... Lo consiglio comunque a chi ama il genere e non pretende troppo...
June 26, 2021
Cuando empecé a leer esta novela ya sabía que me iba a encantar. Los cuatro primeros capítulos son bastante sanguinarios, y ahí ya me ganan. Si que tengo que reconocer que durante una parte de la novela, a partir de estos cuatro capítulos y hasta empezar el segundo tercio del libro la lectura se me hizo un pelín lenta. Pero como os digo, todo vuelve a tener un ritmo más rápido a partir de aquí, de tal manera que no puedes parar de leer.
Los autores han creado unos personajes carismáticos, inquietantes, perturbadores y muy reales. Molly es la mejor, un personaje con mucho coraje y fuerza. Al asesino lo conoceremos casi desde el principio y lo he pasado mal cuando aparecía en escena 😔
𝗨𝗻 𝘃𝗲𝗿𝘀𝗶𝗼́𝗻 𝗶𝗻𝗲𝘀𝗽𝗲𝗿𝗮𝗱𝗮 𝗱𝗲𝗹 𝗼𝗿𝗶𝗴𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗹𝗮 𝘀𝗶𝗿𝗲𝗻𝗶𝘁𝗮
La ambientación es fabulosa para crear un halo oscuro y misterioso que envuelve toda la trama de manera sublime.
El final es...simple y llanamente, una maravilla para cerrar la historia.
𝑳𝒐 𝒊𝒏𝒉𝒖𝒎𝒂𝒏𝒐 𝒒𝒖𝒊𝒆𝒓𝒆 𝒖𝒏𝒂 𝒄𝒂𝒓𝒂, 𝒍𝒐 𝒇𝒆𝒐 𝒒𝒖𝒊𝒆𝒓𝒆 𝒔𝒆𝒓 𝒉𝒆𝒓𝒎𝒐𝒔𝒐
A todos los amantes del género, del thriller, histórico, o de los cuentos, os lo recomiendo muchísimo. ¡Tenéis que leerlo!
Los autores han creado unos personajes carismáticos, inquietantes, perturbadores y muy reales. Molly es la mejor, un personaje con mucho coraje y fuerza. Al asesino lo conoceremos casi desde el principio y lo he pasado mal cuando aparecía en escena 😔
𝗨𝗻 𝘃𝗲𝗿𝘀𝗶𝗼́𝗻 𝗶𝗻𝗲𝘀𝗽𝗲𝗿𝗮𝗱𝗮 𝗱𝗲𝗹 𝗼𝗿𝗶𝗴𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗹𝗮 𝘀𝗶𝗿𝗲𝗻𝗶𝘁𝗮
La ambientación es fabulosa para crear un halo oscuro y misterioso que envuelve toda la trama de manera sublime.
El final es...simple y llanamente, una maravilla para cerrar la historia.
𝑳𝒐 𝒊𝒏𝒉𝒖𝒎𝒂𝒏𝒐 𝒒𝒖𝒊𝒆𝒓𝒆 𝒖𝒏𝒂 𝒄𝒂𝒓𝒂, 𝒍𝒐 𝒇𝒆𝒐 𝒒𝒖𝒊𝒆𝒓𝒆 𝒔𝒆𝒓 𝒉𝒆𝒓𝒎𝒐𝒔𝒐
A todos los amantes del género, del thriller, histórico, o de los cuentos, os lo recomiendo muchísimo. ¡Tenéis que leerlo!
October 22, 2023
Questo romanzo ha una serie di problemi:
- è troppo lungo: gli autori la tirano in lungo perdendosi in dettagli ed episodi poco rilevanti;
- tutta una serie di eventi sono decisamente irrealistici: Andersen, accusato al mattino di omicidio da Molly, al pomeriggio diventa suo grande amico e lei dubita del suo ruolo nel delitto, oppure tutta una serie di deduzioni fortunose e fantasiose dalla filastrocca del bottinaio all'illuminazione quando viene rinchiuso in manicomio (illuminazione, badate bene, che avviene dopo neanche mezza giornata chiuso dentro...)
- lo pseudo colpo di scena sul colpevole del delitto, io l'ho sgamato dopo un centinaio di pagine (e io non sono brava con queste cose, quindi...)
- tutto il tema dell'identità di genere viene trattato in modo superficiale e, a mio parere, anche poco realistico (e non aggiungo altro per evitare spoiler)
La cosa carina, purtroppo l'unica, è il finale che aggancia la storia di Andersen alle sue fiabe...
Ecco, magari un racconto autoconclusivo con l'ultimo capitolo del romanzo sarebbe stato meglio. Le oltre 400 pagine del romanzo purtroppo sono una fatica che non lascia molto.
- è troppo lungo: gli autori la tirano in lungo perdendosi in dettagli ed episodi poco rilevanti;
- tutta una serie di eventi sono decisamente irrealistici: Andersen, accusato al mattino di omicidio da Molly, al pomeriggio diventa suo grande amico e lei dubita del suo ruolo nel delitto, oppure tutta una serie di deduzioni fortunose e fantasiose dalla filastrocca del bottinaio all'illuminazione quando viene rinchiuso in manicomio (illuminazione, badate bene, che avviene dopo neanche mezza giornata chiuso dentro...)
- lo pseudo colpo di scena sul colpevole del delitto, io l'ho sgamato dopo un centinaio di pagine (e io non sono brava con queste cose, quindi...)
- tutto il tema dell'identità di genere viene trattato in modo superficiale e, a mio parere, anche poco realistico (e non aggiungo altro per evitare spoiler)
La cosa carina, purtroppo l'unica, è il finale che aggancia la storia di Andersen alle sue fiabe...
Ecco, magari un racconto autoconclusivo con l'ultimo capitolo del romanzo sarebbe stato meglio. Le oltre 400 pagine del romanzo purtroppo sono una fatica che non lascia molto.
January 1, 2021
Prendete una serie di riferimenti casuali alle fiabe più mainstream scritte da Andersen. Fatto?
Prendete due personaggi del tutto arbitrari, tipo uno scrittore e una prostituta, e fateli diventare Sherlock Holmes e Watson de noialtri. Fatto?
Inventatevi tutto un insieme infinito di giustificazioni, di deus ex machina, di espedienti per far andare la trama sempre nella direzione giusta e per trarsi fuori d’impaccio nelle situazioni più scomode, che Dante e i suoi svenimenti scansate proprio. Fatto?
Perfetto! Come ultimo tocco prendete una tematica estremamente delicata, facciamo tipo la transessualità, e trattela in maniera superficiale, frivola, per niente approfondita, ridotta a futili motivazioni e parte di un personaggio che non mostrerà mai una sua introspezione psicologica.
Perfetto! Così siete riusciti ad ottenere la vostra copia personale di Morte di una Sirena, che vi consiglio di riporre in un angolo della vostra libreria senza mai più tirarlo fuori.
Prendete due personaggi del tutto arbitrari, tipo uno scrittore e una prostituta, e fateli diventare Sherlock Holmes e Watson de noialtri. Fatto?
Inventatevi tutto un insieme infinito di giustificazioni, di deus ex machina, di espedienti per far andare la trama sempre nella direzione giusta e per trarsi fuori d’impaccio nelle situazioni più scomode, che Dante e i suoi svenimenti scansate proprio. Fatto?
Perfetto! Come ultimo tocco prendete una tematica estremamente delicata, facciamo tipo la transessualità, e trattela in maniera superficiale, frivola, per niente approfondita, ridotta a futili motivazioni e parte di un personaggio che non mostrerà mai una sua introspezione psicologica.
Perfetto! Così siete riusciti ad ottenere la vostra copia personale di Morte di una Sirena, che vi consiglio di riporre in un angolo della vostra libreria senza mai più tirarlo fuori.
August 19, 2021
Reto tamsumo ir niūrumo ši knyga. Gotikinė. Burtoniška gal net, daug kraujo, tamsių užkaborių, gatvelių, požemių, labirintų ir žiurkių. Nešvaros ir žemos moralės. Jei įsivaizduoti kelis tamsius veikėjus veikiančius viename kūrinyje - tai čia šis. Intrigos, pikti kėslai, neaiškios priežastys. Ir potencialiai galėjęs būti turbo įdomus pagrindinis veikėjas.
19 amžiaus pradžios Kopenhaga. Niūrus, tamsus, vandens skalaujamas miestas, kupinas daug paslapčių. Ir panašu, jog tokių turi beveik visi. Įvyksta kraupus nusikaltimas - nužudoma prostitutė, o kaltas lieka ne kas kitas, o mums visiems gerai pažįstamas pasakorius Hansas Kristianas Andersenas. Jis, kartu su nužudytos prostitutės seseria imasi aiškintis situaciją, ieškoti kaltųjų ir taip gelbėja savo kail��.⠀
Romanas tikrai turėjo daug potencialo, ypač kai pagrindinis veikėjas toks spalvingas. Aš labai norėčiau tikėti, kad žmogus, rašantis tokias pasakas, kaip „Mergaitė su degtukais“, „Undinėlė“, „Coliukė“ ir daug kitų įstabių istorijų yra nepamirštamas, kitoks, nei buvo čia. Iškalbingas. Nors meluoju. Čia iškalbos H.K. toli gražu netrūko. Tačiau norėjosi daugiau. Sužinoti daugiau apie jo mintis, idėjas bei mūzas jo galvoje ir sieloje. O kažkodėl viskas sukosi tik apie žudymą ir eksperimentus.
Ar tai dar viena knyga, kuri įrodo mums kokie stiprūs yra galios ir pažinčių žaidimai? Be abejonės. Ar tai kitoks detektyvas? Žinoma. Motyvai? Nesakysiu apie juos nieko, kiekvienas išprotėja savaip. Tačiau buvo įdomu stebėti nusikaltimo augimą, bandymus, užsispyrimą. Norą pasiekti savo, nesvarbu kokia kaina.
Romane daug detalių, simbolių, susijusių su Anderseno kūryba. Degtukai, kareivėliai, kalbančios žvakės, Undinėlės... Tik mokėk visa tai pastebėti. O aš, neslėpsiu, tikėjausi daugiau.⠀
Detektyvas man patiko. Puslapius verčiau greitai, norėjosi daugiau. Bet stogo nenunešė. Ir tai tėra skonio reikalas. Tamsaus siužeto norintiems, pats tas. Mėgausitės tiek juo, tiek aprašoma Kopenhagos atmosfera, garantuoju. O aš pati prisiminiau vaikystę ir kaip būdama vaikas krimtau šio rašytojo pasakas, ir pagalvoju apie tai, kiek daug laimės jos man tada suteikė.
Susitikime instagrame:
www.instagram.com/gretabrigita.lt
Visas apžvalgas rasite čia:
www.gretabrigita.lt
Leidyklos dovana.
19 amžiaus pradžios Kopenhaga. Niūrus, tamsus, vandens skalaujamas miestas, kupinas daug paslapčių. Ir panašu, jog tokių turi beveik visi. Įvyksta kraupus nusikaltimas - nužudoma prostitutė, o kaltas lieka ne kas kitas, o mums visiems gerai pažįstamas pasakorius Hansas Kristianas Andersenas. Jis, kartu su nužudytos prostitutės seseria imasi aiškintis situaciją, ieškoti kaltųjų ir taip gelbėja savo kail��.⠀
Romanas tikrai turėjo daug potencialo, ypač kai pagrindinis veikėjas toks spalvingas. Aš labai norėčiau tikėti, kad žmogus, rašantis tokias pasakas, kaip „Mergaitė su degtukais“, „Undinėlė“, „Coliukė“ ir daug kitų įstabių istorijų yra nepamirštamas, kitoks, nei buvo čia. Iškalbingas. Nors meluoju. Čia iškalbos H.K. toli gražu netrūko. Tačiau norėjosi daugiau. Sužinoti daugiau apie jo mintis, idėjas bei mūzas jo galvoje ir sieloje. O kažkodėl viskas sukosi tik apie žudymą ir eksperimentus.
Ar tai dar viena knyga, kuri įrodo mums kokie stiprūs yra galios ir pažinčių žaidimai? Be abejonės. Ar tai kitoks detektyvas? Žinoma. Motyvai? Nesakysiu apie juos nieko, kiekvienas išprotėja savaip. Tačiau buvo įdomu stebėti nusikaltimo augimą, bandymus, užsispyrimą. Norą pasiekti savo, nesvarbu kokia kaina.
Romane daug detalių, simbolių, susijusių su Anderseno kūryba. Degtukai, kareivėliai, kalbančios žvakės, Undinėlės... Tik mokėk visa tai pastebėti. O aš, neslėpsiu, tikėjausi daugiau.⠀
Detektyvas man patiko. Puslapius verčiau greitai, norėjosi daugiau. Bet stogo nenunešė. Ir tai tėra skonio reikalas. Tamsaus siužeto norintiems, pats tas. Mėgausitės tiek juo, tiek aprašoma Kopenhagos atmosfera, garantuoju. O aš pati prisiminiau vaikystę ir kaip būdama vaikas krimtau šio rašytojo pasakas, ir pagalvoju apie tai, kiek daug laimės jos man tada suteikė.
Susitikime instagrame:
www.instagram.com/gretabrigita.lt
Visas apžvalgas rasite čia:
www.gretabrigita.lt
Leidyklos dovana.
September 28, 2021
Pre mňa bola Vražda morskej panny premiéra v žánri historického trileru. Nevedela som úplne čo očakávať, avšak zaujímavá anotácia a Hans Christian Andersen ako hlavná postava, to si hneď získalo moju pozornosť.
Príbeh začne vraždou prostitútky, z ktorej obvinia umelca Andersena. Práve on je jednou z hlavných postáv, ktorá nás sprevádza svojim pohľadom celou knihou. Okrem toho sú kapitoly písané aj z pohľadu sestry zavraždenej a samotného vraha. Napriek tomu, že pohľady sa neustále striedali, páčilo sa mi, že po pár vetách som hneď vedela z koho pohľadu čítam. Bolo to vďaka tomu, že postavy boli vykreslené naozaj originálne a podrobne, až som mala pocit, že ich naozaj poznám. Taktiež sa mi po dlhej dobe stalo to, že na kapitolu každej postavy som sa tešila rovnako a nepreferovala som len jednu z nich.
Síce poznáme vraha už od prvej stránky, kniha bola stále schopná nechať ma napätú a veľmi zvedavú. Zaujímavý bol totiž motív, prečo sa vražda vôbec odohrala. A aj napriek tomu, že som ho odhalila skôr, príbeh stále vo mne vyvolával zvedavosť. Určite je to aj vďaka postavám, ktoré si ma hneď získali a bola som po celý čas napätá, čo sa s nimi stane.
No a úplne najviac sa mi páčilo, ako autori zakomponovali do príbehu vznik Andersenových rozprávok. Za mňa knihu určite odporúčam, zaradila sa medzi jednu z najlepších tohto roka. Dokonalé postavy, dej, atmosféra, naozaj nič by som na tejto knihe nemenila. Naozaj výborný zážitok.
Príbeh začne vraždou prostitútky, z ktorej obvinia umelca Andersena. Práve on je jednou z hlavných postáv, ktorá nás sprevádza svojim pohľadom celou knihou. Okrem toho sú kapitoly písané aj z pohľadu sestry zavraždenej a samotného vraha. Napriek tomu, že pohľady sa neustále striedali, páčilo sa mi, že po pár vetách som hneď vedela z koho pohľadu čítam. Bolo to vďaka tomu, že postavy boli vykreslené naozaj originálne a podrobne, až som mala pocit, že ich naozaj poznám. Taktiež sa mi po dlhej dobe stalo to, že na kapitolu každej postavy som sa tešila rovnako a nepreferovala som len jednu z nich.
Síce poznáme vraha už od prvej stránky, kniha bola stále schopná nechať ma napätú a veľmi zvedavú. Zaujímavý bol totiž motív, prečo sa vražda vôbec odohrala. A aj napriek tomu, že som ho odhalila skôr, príbeh stále vo mne vyvolával zvedavosť. Určite je to aj vďaka postavám, ktoré si ma hneď získali a bola som po celý čas napätá, čo sa s nimi stane.
No a úplne najviac sa mi páčilo, ako autori zakomponovali do príbehu vznik Andersenových rozprávok. Za mňa knihu určite odporúčam, zaradila sa medzi jednu z najlepších tohto roka. Dokonalé postavy, dej, atmosféra, naozaj nič by som na tejto knihe nemenila. Naozaj výborný zážitok.
September 27, 2021
Do tejto knihy som sa začítavala dlhší čas, ale už od začiatku som vedela, že si ju jednoducho prečítať musím. Jej hlavnou postavou je totižto Hans Christian Andersen! A popravde ešte dodnes si pamätám ako som si v detstve po nociach čítala jeho krásno-smutné rozprávky. Vražda morskej panny je temný príbeh, ktorý je chvíľami určený skôr pre silnejšie žalúdky. No vďaka famóznemu spracovaniu a chytľavému štýlu písania sa od knihy neodtrhnete. Posledné stránky sa doslova čítali samé a mala som pocit, že ich niekto otáča namiesto mňa, no veľmi som si rozuzlenie a riešenie krvilačných vrážd užila. Dej obsahuje mnohé prekvapenia a nečakané zápletky. Prostredie Dánska je extrémne fascinujúce, najmä v podaní, ktoré vôbec nie je v tomto prípade lichotivé. Príbeh však naberá mrazivú atmosféru, na ktorú len tak skoro nezabudnete. Odporúčam :)!
January 10, 2025
Meh.
L’idea alla base del romanzo è solida e intrigante, invoglia di sicuro il lettore a proseguire la lettura per rimettere a posto tutti i tasselli, ma l’impressione generale è che gli autori abbiano talvolta perso qualche collegamento e si siano poi affrettati a riavvolgere i fili.
La scrittura è affilata e fredda, di grande impatto, ma a mio parere in alcuni passaggi è troppo morbosa e disturbante laddove non ce n’era bisogno.
L’idea di scegliere Andersen come protagonista è stata vincente e i numerosi riferimenti alle fiabe e ai suoi personaggi più famosi (La sirenetta, il soldatino di stagno, la piccola fiammiferaia) verranno apprezzati moltissimo soprattutto da chi è un appassionato di questo scrittore.
Nel complesso mi aspettavo qualcosa di più.
L’idea alla base del romanzo è solida e intrigante, invoglia di sicuro il lettore a proseguire la lettura per rimettere a posto tutti i tasselli, ma l’impressione generale è che gli autori abbiano talvolta perso qualche collegamento e si siano poi affrettati a riavvolgere i fili.
La scrittura è affilata e fredda, di grande impatto, ma a mio parere in alcuni passaggi è troppo morbosa e disturbante laddove non ce n’era bisogno.
L’idea di scegliere Andersen come protagonista è stata vincente e i numerosi riferimenti alle fiabe e ai suoi personaggi più famosi (La sirenetta, il soldatino di stagno, la piccola fiammiferaia) verranno apprezzati moltissimo soprattutto da chi è un appassionato di questo scrittore.
Nel complesso mi aspettavo qualcosa di più.
January 9, 2023
Detektyvas puikiai atspindi skandinavų braižą: istorija tokia tamsi ir nenuglaistyta, jog kartais net supykindavo beskaitant.
Apima tikrai dviprasmiškas jausmas, kai žinai koks švarus ir tvarkingas šis miestas yra šiandien, o knygos autoriai tave vedžioja po tamsiausius, alkoholio ir išmatomis dvokiančius užkampius.
Atvirai pakasius, man gaila buvo žudiko, kai išaiškėjo kokių motyvų vedamas jis taip elgėsi. "Visi ir visa trokšta būti kažkuo kitu". Kai esi įkalintas ne tam kūne, kuriam turėjai gimti, iš nevilties žmogus gali pasiryžti patiems baisiausiems dalykams.
Iš ties keista, perskaičius knygą, dabar jau nebepavyks galvoti apie pasaką Undinėlė kitaip, nes kiekviena pasaka turi tamsiąją pusę.
Apima tikrai dviprasmiškas jausmas, kai žinai koks švarus ir tvarkingas šis miestas yra šiandien, o knygos autoriai tave vedžioja po tamsiausius, alkoholio ir išmatomis dvokiančius užkampius.
Atvirai pakasius, man gaila buvo žudiko, kai išaiškėjo kokių motyvų vedamas jis taip elgėsi. "Visi ir visa trokšta būti kažkuo kitu". Kai esi įkalintas ne tam kūne, kuriam turėjai gimti, iš nevilties žmogus gali pasiryžti patiems baisiausiems dalykams.
Iš ties keista, perskaičius knygą, dabar jau nebepavyks galvoti apie pasaką Undinėlė kitaip, nes kiekviena pasaka turi tamsiąją pusę.
October 9, 2023
Būna vakare įsijungi veiksmo filmą su detektyvo elementais, praleidį laiką puikiai, bet ryte atsikeli ir galvoji - ar ne geriau buvo tiesiog pamiegoti. Taip ir su šia gotiška, tamsia, labai spalvinga, veiksmo prasme puikiai sukalta istorija. Buvo tikrai įdomu, gūdu, pasakiška, siužetas keitėsi mikliai, net akys mirgėjo. Bet. Labai nervino pagrindinis herojus - na kad jis Hansas Kristianas Andersenas. Aš suprantu, knygoje naudotos asociacijos su šio autoriaus kūryba ir meilės reikalais, bet, atrodo, kad net rašytojus (šią knygą rašė net trys) tai ne tiek įkvėpė, kiek įkalino visokiuose pritempinėjimuose. Bandyta aprėpti begales temų, ir kloakas, ir chirurgus, ir rūmus, ir skurdą, ir viską iš eilės, bet į kaikuriuos klausimus tarsi liko ir neatsakyta. Žodžiu, skaitykit kai galvą norisi pailsinti veiksmu, bet nesitikėkit nušvitimo.
March 29, 2021
Questo libro è stato una sorpresa!
La storia è davvero molto originale e fila benissimo, un mistery che stupisce e fa riflettere, a tratti molto triste.
La componente mistery è studiata molto bene avvincente e stupefacente.
Il finale mi ha lasciato un po’ così 🥺💔 speravo in un ultimo capitolo un po’ diverso...
Nel complesso però non posso che definirla un’ottima lettura!
La storia è davvero molto originale e fila benissimo, un mistery che stupisce e fa riflettere, a tratti molto triste.
La componente mistery è studiata molto bene avvincente e stupefacente.
Il finale mi ha lasciato un po’ così 🥺💔 speravo in un ultimo capitolo un po’ diverso...
Nel complesso però non posso che definirla un’ottima lettura!
December 24, 2020
Qual è la vera storia nascosta dietro alle fiabe de "La sirenetta" o "La piccola fiammiferaia", all'animo tormentato di Hans Christian Andersen, alle luci e ombre che dipingono Copenaghen nel 1834?
I due autori del libro tratteggiano questa realtà antitetica, sporca, finta, cruda, all'interno di un thriller in grado di far sospendere il fiato al lettore in diversi punti: uno scrittore fallito ed una prostituta rimasta senza sorella si trovano a combattere per la giustizia, in un mondo in cui la giustizia è solo quella decisa dai ricchi e dai potenti, senza niente da guadagnarci se non aver salva la vita.
Una delle parti migliori del libro è sicuramente l'ambientazione: per la maggior parte, le vicende sono ambientate nei bassifondi della capitale danese, regno di sudiciume e di nefandezze, da cui però non sono esenti gli strati più alti della popolazione, i quali si fanno prendere dai peggiori istinti umani all'interno di una "normale" festa in maschera al palazzo reale. I particolari crudi delle azioni dei personaggi principali (il taglio del dito del bambino, le operazioni para-chirurgiche, l'ospedale dei pazzi) non fanno altro che donare un'ulteriore luce oscura alla città.
Il personaggio che mi è piaciuto maggiormente è stato Andersen stesso: un'anima insoddisfatta, divisa tra ciò che vuole essere e ciò che è in grado di fare, incapace di riconoscere ed accettare la propria sessualità (a causa anche dell'ambiente repressivo del tempo), che si trova a dover fare squadra con una prostituta solo per avere una nuova possibilità di vita. Nel far ciò, troverà la propria strada: non è la danza o il teatro, ma il racconto di fiabe per bambini, il cui animo puro permette loro di conoscere in modo alternativo le crudezze della vita.
Assolutamente degna di nota è l'assassina: una donna transgender, che ha vissuto all'interno di un corpo da uomo finché non ha trovato la forza e il cinismo necessari per raggiungere la propria vera essenza. Tuttavia, sebbene la rivelazione sia stata per me un vero colpo di scena (pensavo fosse solo una donna con un seno piccolo e tratti del viso abbastanza mascolini), non mi è piaciuta la motivazione dietro alle sue azioni: l'amore per il principe mi sembra una scusante, una tessera del puzzle incastrata a forza in un'immagine già completa, ossia una donna ambiziosa che vuole diventare biologicamente la persona che ha sempre sognato di essere.
Un altro dettaglio abbastanza deludente è stata per me Molly: non ho da ridire sulle sue azioni, ma sul momento in cui passa da odiare Hans ad aiutarlo a costo di mettere in pericolo sé stessa, che è arrivato come un fulmine a ciel sereno e senza che vi sia stato un vero percorso di accettazione.
In conclusione, il libro è accattivante, coinvolgente e ricco di suspense: permette di immergersi in una realtà di cui si narra poco, con personaggi intrisi di dubbi e colpe, specchio di una società che forse non è scomparsa secoli fa.
I due autori del libro tratteggiano questa realtà antitetica, sporca, finta, cruda, all'interno di un thriller in grado di far sospendere il fiato al lettore in diversi punti: uno scrittore fallito ed una prostituta rimasta senza sorella si trovano a combattere per la giustizia, in un mondo in cui la giustizia è solo quella decisa dai ricchi e dai potenti, senza niente da guadagnarci se non aver salva la vita.
Una delle parti migliori del libro è sicuramente l'ambientazione: per la maggior parte, le vicende sono ambientate nei bassifondi della capitale danese, regno di sudiciume e di nefandezze, da cui però non sono esenti gli strati più alti della popolazione, i quali si fanno prendere dai peggiori istinti umani all'interno di una "normale" festa in maschera al palazzo reale. I particolari crudi delle azioni dei personaggi principali (il taglio del dito del bambino, le operazioni para-chirurgiche, l'ospedale dei pazzi) non fanno altro che donare un'ulteriore luce oscura alla città.
Il personaggio che mi è piaciuto maggiormente è stato Andersen stesso: un'anima insoddisfatta, divisa tra ciò che vuole essere e ciò che è in grado di fare, incapace di riconoscere ed accettare la propria sessualità (a causa anche dell'ambiente repressivo del tempo), che si trova a dover fare squadra con una prostituta solo per avere una nuova possibilità di vita. Nel far ciò, troverà la propria strada: non è la danza o il teatro, ma il racconto di fiabe per bambini, il cui animo puro permette loro di conoscere in modo alternativo le crudezze della vita.
Assolutamente degna di nota è l'assassina: una donna transgender, che ha vissuto all'interno di un corpo da uomo finché non ha trovato la forza e il cinismo necessari per raggiungere la propria vera essenza. Tuttavia, sebbene la rivelazione sia stata per me un vero colpo di scena (pensavo fosse solo una donna con un seno piccolo e tratti del viso abbastanza mascolini), non mi è piaciuta la motivazione dietro alle sue azioni: l'amore per il principe mi sembra una scusante, una tessera del puzzle incastrata a forza in un'immagine già completa, ossia una donna ambiziosa che vuole diventare biologicamente la persona che ha sempre sognato di essere.
Un altro dettaglio abbastanza deludente è stata per me Molly: non ho da ridire sulle sue azioni, ma sul momento in cui passa da odiare Hans ad aiutarlo a costo di mettere in pericolo sé stessa, che è arrivato come un fulmine a ciel sereno e senza che vi sia stato un vero percorso di accettazione.
In conclusione, il libro è accattivante, coinvolgente e ricco di suspense: permette di immergersi in una realtà di cui si narra poco, con personaggi intrisi di dubbi e colpe, specchio di una società che forse non è scomparsa secoli fa.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 30 of 256 reviews