De jongen die met wolken speelde

by Franco Faggiani, Saskia Peterzon-Kotte (Translator)

Rome, 1944. Filippo en Quintino beginnen aan een avontuurlijke reis om kunstwerken uit handen van de nazi’s te houden. Hoe zal het ze vergaan?

Rome, 1944. Archeoloog Filippo Cavalcanti heeft van de overheid de opdracht gekregen om een aantal kunstwerken naar Duitsland te verschepen. Cavalcanti gruwt bij het idee dat hij deze kostbare schilderijen en beeldhouwwerken aan de nazi’s moet geven. Als de oude professor een jongen uit Ischia, genaamd Quintino, ontmoet, besluiten de twee in een opwelling de kunstwerken naar Rome te smokkelen. Het is de start van een spannend avontuur, dat het tweetal langs de bergen van de Apennijnen van het noorden naar het zuiden van Italië brengt.

In een poging de missie koste wat het kost te voltooien, verstoppen de twee mannen zich in het bos en zoeken ze onderdak in afgelegen kloosters. Ze komen mensen tegen die worstelen met oorlog, armoede en ontbering, in een van de donkerste tijden in de geschiedenis van Italië. De jongen die met wolken speelde is een avontuurlijke roman, waarin Faggiani de kracht van vriendschap toont.

Genres: Historical Fiction, Italy, Fiction, Italian Literature, Audiobook

288 pages, Kindle Edition

First published July 9, 2020

Reviews

[Magread · Rating 3 out of 5]

Повільна історія про те, як професор археології і нечистий на руку шофер їхали через охоплену війною Італію. Їхали і їхали, зустріли партизанів, і поїхали геть, знову їхали, зупинилися в монастирі переночувати, а потім знову їхали, і їхали, і їхали... Я вже казала, що це дуже повільна історія? А могли б бути карколомні пригоди в стилі Гобіта. Не повезло)

[Bart · Rating 3 out of 5]

3,0 ⭐️

[Gennifer Balbo · Rating 4 out of 5]

Una storia molto delicata che si sofferma sul rapporto tra un giovane ischitano e un professore anziano durante la Seconda Guerra Mondiale. Leggere la loro storia mi ha fatto viaggiare per i piccoli borghi d'Italia, attraverso la natura ancora incontaminata e in un periodo di grande difficoltà e crudeltà. Le descrizioni sono l'aspetto che ho più apprezzato, delicate ed evocative, leggendole ho provato pace, esattamente come i personaggi.

[Hasse · Rating 2 out of 5]

Zo'n spannend verhaal op zo'n ongelooflijk niet spannende manier verteld, nog nooit meegemaakt dit

[Tesselientje · Rating 4 out of 5]

A lovely summer read!
I really enjoyed this even tho it isn't the exiting adventure story it says it will be. It is very much a tale about friendship, hope and finding joy in the little things. A charming and easy read that brought a smile to my face while making me wish I could travel around Italy.

[Valsh · Rating 3 out of 5]

"Professore, non esistono posti lontani. Ci sono solo posti da raggiungere"

Sarò onesta: questo libro mi ha deluso. La storia del Prof. Cavalcanti e di Quintino ha tantissimo potenziale, ma man mano che il libro va avanti mi sono accorta mio malgrado che poco e nulla succede, che non ci sono colpi di scena e anche quei pochi che ci sono sono deboli e vengono liquidati subito. Belle le descrizioni dell'Italia più selvaggia, quella fatta di montagne, prati, ruscelli e natura incontaminata, ma se togliamo queste poco rimane... anche la stessa Arte, che dovrebbe essere il fulcro e la principale forza motrice di questo, libro si perde per strada, tanto che alla fine quasi ti dimentichi dei reperti e dei quadri conservati nel furgone. Avrei potuto sorvolare su queste mancanze se la narrazione fosse stata più profonda, più introspettiva, ma anche questa, con eccezione di alcune parentesi, è dimenticabile.

Con questo non voglio dire che "Non esistono posti lontani" sia un libro brutto o da bocciare totalmente, anzi alla fine si fa anche leggere, vuoi anche per lo stile scorrevole, ma di sicuro se decidete di recuperarlo abbassate le aspettative e non sperate di trovarci azione o altre mirabolanti vicissitudini.

2.5/5

[Britt · Rating 4 out of 5]

Eerste twintig bladzijdes was even inkomen maar daarna zeer vermakelijk

[Cees Rhienen · Rating 4 out of 5]

[RECENSIE] De jongen die met wolken speelde van Franco Faggiani

EEN PAKKEND AVONTUUR OVER RESPECT EN VRIENDSCHAP

++ ‘…en daarachter zagen we een beekje stromen, waar het water tussen de ronde glanzende stenen klaterde en er dampende wolken opstegen en poeltjes werden gevormd, die op hun beurt weer welluidende watervalletjes vormden met verschillende kristalheldere klanken…’ ++

Oorspronkelijke titel: Non esistono posti lomntani
ISBN: 978 90 567 2683 6
Uitgegeven door: Uitgeverij Signatuur
Pagina’s: 256
Vertaling: Saskia Peterzon - Kotte
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️

De Italiaanse auteur Franco Faggiani heeft een belangrijk deel van de wereld gezien tijdens zijn werkzame periode als verslaggever. Hij bezocht de meest kritieke gebieden van de wereld en schreef over economie, het milieu, sport, eten en wijn. Voor die tijd schreef hij sportboeken en biografieën. Begin 2020 verscheen zijn debuutroman, Tussen twee werelden en later dat jaar Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween. Onlangs verscheen zijn derde roman die zich volledig in het vaderland van Faggiani afspeelt; De jongen die met wolken speelde.

Het is het jaar 1944, de Tweede wereldoorlog loopt op zijn einde, het Duitse leger trekt langzaam vanaf Rome naar noord-Italië. De 72-jarige voormalig archeoloog professor Filippo Calvancanti krijgt van de fascistisch ingestelde professor Alberico Musmeci een vreemde opdracht. Van hem wordt verwacht dat hij de kunstwerken die in het Zuid-Tiroolse Bressanone worden bewaard, met een goed beveiligd transport naar Berlijn laat vervoeren. Het antwoord van Musmeci op zijn vraag ‘waarom’, bevalt hem echter helemaal niet en hij broedt op een plan. Hij maakt kennis met de jonge Quintino Aragonese die als automonteur werkzaam is. De jonge monteur is afkomstig van het eiland Ischia, voor de kust van Napels. Samen besluiten ze dat de kunstwerken niet in Duitsland thuishoren maar in Italië moeten blijven. Ze vertrekken met tweeën in een kleine vrachtwagen met de nodige proviand aan boord en… de kunstwerken met eindbestemming Rome. Het is de bedoeling dat ze via een onopvallende route uit handen van de Nazi’s blijven en de historische hoofdstad bereiken waar de kunstwerken veilig in het Vaticaan kunnen worden bewaard,

++ ‘We bleven lange tijd liggen zonder iets te zeggen. Een paar vogeltjes die tussen de takken verscholen zaten, wisselden klankvolle berichtjes uit van de ene kant van de open plek naar de andere’ ++

De kern van het verhaal is het samen optrekken van de oude, rustige professor Filippo en de veel jongere, onstuimige Quintino. Er groeit een hechte vriendschap tussen hen en tijdens hun tocht doorkruisen ze dorpjes en gehuchten waar nauwelijks mensen wonen. Faggiani is een groot verteller en zijn beschrijvingen van de landelijke omgevingen en haar bevolking die er lijkt vastgeroest, is als een wandeling door een zorgvuldig samengesteld fotoboek. Natuurlijk wordt hun reis opgehouden door onverwachte gebeurtenissen maar de auteur gebruikt die door het landschap voor de lezer kleurrijk te schilderen en de leefomstandigheden en plaatselijk cultuur uit te diepen en vorm te geven. De personages, waaronder ook de tijdelijke passanten, zijn zo levensecht neergezet en beschreven waardoor het een kleinigheid is om er, met gesloten ogen, een levensecht beeld bij te vormen. De reis van noord naar zuid wordt door twee mensen uitgevoerd maar als lezer reis je mee, op de bank van het vrachtwagentje, lopend door de velden, kijkend en genietend van de omgeving.

Samenvattend is De jongen die met wolken speelde een pakkend verhaal dat door de auteur op meesterlijke wijze is opgebouwd en beeldend geschreven. Met als oriëntatiepunt benoemde bekende plaatsen zoals Pistoia, Milaan, Rome en Napels maar de route volgend door de langs deze plaatsen liggende onbekende kleine dorpjes en gehuchten waar de plaatselijke bevolking, anders dan in de genoemde steden, hun eigen leefpatroon hebben en proberen te behouden. Waar de wereld lijkt stil te hebben gestaan en menselijkheid en zorgzaamheid de sleutelwoorden zijn.
Waarbij het mooiste de opbouwende vriendschap is tussen twee mensen die qua afkomst, leeftijd en levensopvattingen zo’n grote verschillen hebben maar overwonnen worden door hun onuitputtelijk respect voor elkaar die als vitaminerijk voedsel is voor hun vriendschap.
Een verhaal dat met een positieve vibe als een echo nog blijft rondzingen in je geest…
Eindoordeel: 4,0 sterren

Karakterontwikkeling: 4 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 5 sterren
Psychologie: 4 sterren

[Anna_nke · Rating 3 out of 5]

Франко Фаджані «Далеких країв не буває»
Мій телеґрам-канал - Книжковий дракон

Така маленька, але така нескінченна книга. Ще й пройшла абсолютно повз мене.

Хоча зазвичай я люблю дорожні сюжети, але тут мені було не цікаво та нудно читати. Розміреність оповіді ніяк не компенсувалась яскравими описами краєвидів чи окремими пригодами. Герої просто петляють по маленьким селам Італії, інколи когось зустрічають, десь ховаються і дзвонять додому.

Мені так і не стали зрозумілими чи близькими герої. Найбільше в цій історії я хвилювалась за кицьку, що лишилась сама вдома і до якої мав приходити консʼєрж, щоб погодувати. (Ну і трохи за консʼєржа, бо раптом що кицюня ж лишиться взагалі без нікого).

Я не можу сказати, що книга написано погано, але мене абсолютно не зачепила. Хоча якісь окремі фрази і відгукувались, проте їх явно не достатньо, щоб сюжет запамʼятався та залишив якісь емоції після прочитання.

[Tommaso · Rating 3 out of 5]

Il co-protagonista di questo romanzo nonché voce narrante è un signore anziano. Mi è bastata questa informazione per capire che mi sarebbe piaciuto ancor prima di iniziarlo.
Lo stile è molto gradevole, un libro che si legge volentieri anche se la narrazione sembra un po' spezzettata. Forse rispecchia quello che effettivamente si sarebbe potuto provare attraversando l'Italia sul finire della seconda guerra mondiale, senza troppo tempo per affezionarsi ai luoghi e alle persone. Ripensando solo dopo a quale potrebbe essere stato il percorso di tutti coloro che hanno attraversato il cammino di Quintino e del professor Cavalcanti.

[_nuovocapitolo_ · Rating 3 out of 5]

Non esistono posti lontani di Franco Faggiani è il racconto di una strana coppia che parte alla volta di una missione impossibile durante la Seconda Guerra Mondiale. Vogliono salvare le opere d’arte del Vecchio continente. Costi quel che costi Quintino e Filippo Calvacanti porteranno a termine la loro missione.

Professore, non ci sono posti lontani. Ci sono solo posti da raggiungere.
Non ha dubbi Quintino, ingegnoso (e anche un po’ invadente) ragazzo ischiano pronto ad aiutare il compagno di viaggio archeologo. Tra i due non è scattata subito la simpatia, anzi, il nostro professo’ è una vittima di Quintino che addirittura lo deruba. Un rapporto basato sulla differenza ma anche sulla diffidenza di Filippo nei confronti di questo fantasioso soldato mandato al confino in Alto Adige.

Ma è dalla Svizzera che si snoda un viaggio che attraverserà tutta l’Italia, divisa dalla Guerra e dalle differenze ma spaventosamente simile da Nord a Sud.
La guerra sarà finita quando la gente ricomincerà a lavorare, a uscire, ad andare a trovare gli amici nella piazza del paese, ad avere voglia di mettere su famiglia. La pace, quella vera, anche da queste parti mi sembra ancora assai lontana.
Il pallino di Filippo è quello di salvare le opere trafugate. Filippo è un uomo che ha dedicato la sua vita agli scavi e il solo pensiero che queste opere possano essere portate via dall’Italia lo uccide. I nazisti, come pedine su una scacchiera, stanno mangiando tutto quello che incontrano.

E così insieme a questa strana coppia saliamo su un camion che dalla Svizzera, passando per strade secondarie e improbabili dovrà arrivare fino a Roma.
Questo è un viaggio fatto di mappe disegnate a mano, di salti nel vuoto e di visi. Sì, perché sono tanti i volti che i due protagonisti incontrano lungo la strada, sono i volti di chi crede, di chi scappa, di chi ha un motivo per lottare.
Non esistono posti lontani ha il sapore di una fiaba. Ancora una volta Faggiani incanta i lettori descrivendo un paesaggio che non si immagina, si vede. Il tempo passa ma a mutare non è soltanto il mondo esterno. Cambia anche il rapporto tra Filippo e Quintino, i due si capiscono e Filippo riesce anche a sorridere di fronte alle battute e alle stranezze del soldato. Il seme dell’amicizia è germogliato:

Alzandomi a fatica pensai che la felicità a volte è solo una piccola distrazione, ma soprattutto che l’amicizia aveva di nuovo un buon sapore.
La penna di Faggiani è coinvolgente e il contrasto tra la bellezza del nostro Paese e le brutture della Guerra è stridente.
Il tempo piccolo è pieno di rischi. Ma se in quel momento riusciamo a combinare insieme conoscenza, capacità, intuito e fortuna, la decisione sarà quella giusta. O, comunque, la migliore che potevamo prendere.


Non esistono posti lontani è…
Un viaggio ricco di incontri e imprevisti e come in una favola aspettiamo un finale da “…e vissero felici e contenti”.
Mi è piaciuto ritrovare posti conosciuti come il Penice e la meravigliosa Bobbio, ma non sono riuscita a emozionarmi come ne Il guardiano della collina dei ciliegi (LEGGI QUI la mia recensione).
Nonostante la poesia ho vissuto con un pochino di distacco in Non esistono posti lontani. Non mi sono emozionata nonostante il cammino faticoso, i piedi premuti sull’acceleratore, la paura di essere scoperti, i bagni nelle acque gelide.
Non esistono posti lontani però scorre veloce e dà ottimi spunti di riflessioni su opere d’arte e sul periodo storico drammatico nemmeno troppo lontano, vissuto dagli italiani. Ma non mi sono innamorata. Ho dato tre stelle perché la penna di Faggiani le merita, ma la storia in sé non mi ha convinta.
Consigliato per chi ha voglia di una storia dal sapore di favola, per chi è in cerca di una penna capace di essere delicata ma al tempo stesso anche cruda. Libro che verrà apprezzato dagli amanti dei viaggi, un po’ meno da chi cerca una storia introspettiva.

[Solo un’altra pagina · Rating 4 out of 5]

C’è qualcosa di terapeutico nella scrittura di Franco Faggiani, ogni volta che mi immergo in un suo libro la calma e la pace prendono il sopravvento su di me.
Che benessere.
“Non esistono posti lontani” è l’ultima sua pubblicazione, ambientato nel 1944 in un’Italia stravolta dal conflitto mondiale, conosciamo due protagonisti che non potrebbero essere più diversi. Filippo Cavalcanti, un anziano archeologo incaricato di controllare gli imballaggi di un carico di opere d’arte destinate in Germania, conosce Quintino, un ragazzo ischitano spedito al confino in Alto Adige. I due, in una rocambolesca alleanza, decidono di fuggire e salvare le opere d’arte riportandole a Roma, inizia così un lungo viaggio per l’Italia, fatto di stradine sterrate, paesaggi mozzafiato, lezioni di vita e nuove amicizie.
Una lettura fresca, che come dicevo vi regalerà momenti di tranquillità, ma anche tanti sorrisi; spesso mi sono ritrovata a ridere per le battutacce di Quintino, protagonista che da solo riesce a stemperare l’ansia della guerra, degli assalti dei fascisti, dei partigiani, Quintino sempre pieno di idee e con la soluzione giusta, un ragazzo imprevedibile, ma con il cuore grande.
Filippo Cavalcanti invece è l’opposto, un uomo posato, elegante, che ha amato a lungo il suo lavoro e che ormai crede di essere troppo vecchio per vivere nuove avventure, in realtà proprio grazie a questo viaggio scoprirà di avere tanta forza ancora da sfruttare!
Una lettura che scorre come acqua fresca, senza capitoli a fermarci (il che si, può spaventare, ma fidatevi non ne vale la pena), un lungo flusso che ci porta alla meta e ci fa affezionare a questa strana coppia. Un viaggio che vorremmo aver intrapreso insieme a loro, nascosti nel camion a sentire le loro chiacchiere e le risate.
Ora non mi resta che leggere anche “la manutenzione dei sensi”, l’ultimo romanzo di Faggiani che ancora mi manca, non vedo l’ora, sono certa che non mi deluderà.
Instagram: @solo_un_altra_pagina

[Sofia Fresia · Rating 3 out of 5]

3,5 stelle. Lettura gradevole e diversa dal solito ambientata in Italia durante gli ultimi anni della Seconda Guerra Mondiale. Il focus è sull’amicizia che lega i due protagonisti, un funzionario statale alle soglie della pensione con un passato di scavi archeologici alle spalle e un giovane ragazzo di Ischia, entrambi accomunati dall’avversione al regime fascista. Pur se non all’altezza di La manutenzione dei sensi, romanzo di montagna per me magnifico, anche Non esistono posti lontani è stata una lettura interessante - impreziosita dalla prosa di Faggiani che personalmente apprezzo in maniera particolare, anche in questo caso in cui il soggetto della narrazione esula dalle mie abitudini letterarie.

[Paolo B · Rating 5 out of 5]

Franco Faggiani è stato (per me) una bellissima scoperta di questo 2021.
Questo romanzo narra un viaggio a due nell'Italia dilaniata dalle lotte fra Partigiani, tedeschi e fascisti nel 1944/45. Una coppia stramba, formata da un archeologo 70enne e uno scugnizzo ischitano 20enne, parte da Bressanone, direzione Roma, per riportare segretamente nella capitale alcune opere d'arte che dall'Alto Adige avrebbero dovuto essere trasferite in Germania. Il loro viaggio li porta fra i paesini che costituiscono la spina dorsale della nostra penisola e i loro abitanti, in un momento cruciale e violento della storia italiana.
Un romanzo piacevole e delicato, che fa soprattutto pensare ma, perché no, a volte anche sorridere.

[Leo · Rating 2 out of 5]

Na 65 pagina’s gaan de hoofdpersonages - een bejaarde geoloog een jonge automonteur met snelle vingers - eindelijk beginnen aan hun spannende reis met een gestolen kunstschat door een van fascisten en nazi’s wemelend Italië in 1944. Helaas zullen ze deze reis zonder mijn lezend oog moeten afleggen want mij boeit het geen zier hoe deze reis gaat verlopen of dat ze überhaupt zullen overleven. Geen aanrader.

[Matteo Elviretti · Rating 5 out of 5]

Seppur in tempi e condizioni tutt'altro che ottimali (o magari proprio per quello), il viaggio intrapreso dal Professor Cavalcanti e Quintino Aragonese è affascinante e coinvolgente. Tuttavia ciò che tiene il lettore incollato e volenteroso, tappa dopo tappa, di conoscerne il seguito è il fattore umano. L'evoluzione del rapporto tra i due protagonisti e, soprattutto, le interazioni sociali che hanno luogo lungo il tragitto inducono inevitabilmente a un parallelismo tra il loro viaggio e la vita stessa: in entrambi i casi vi è un accrescimento personale in seguito a ogni esperienza in generale e a ogni incontro che, nel bene o nel male, lascia sempre un'impronta nella nostra anima.

[Rianne · Rating 4 out of 5]

Een boek vol inspirerende levenswijsheden en vooral een boek vol met lange zinnen met veel komma's, maar wel met een mooi, goed geschreven verhaal. Soms hier en daar wat open eindes maar het leest desondanks vrij snel door :)

[Klaas Klamer · Rating 3 out of 5]

Mooie roadstory van oude kunsthistoricus en jonge automonteur die samen in de staart van WOII een reeks kunstwerken redden van de roof door bezettende legers. De vrachtwagen rijdt door het woeste Italiaanse platteland.

[Frank Pet · Rating 4 out of 5]

avontuurlijke tocht van 2 tegenpolen door de bergen in een door oorlog verscheurd Italie. Soms naar mijn smaak iets te breedsprakig, maar misschien ademt het juist daardoor de italiaanse sfeer. Prima geschreven en onderhoudend , verdient wat mij betreft 3.5 sterren, maar moest kiezen tussen 3 en 4.
Tip : Boek wordt nog leuker door de route te volgen met google maps.

[Ssabri · Rating 3 out of 5]

Nasce un’amicizia tra i due protagonisti del viaggio narrato: dal nord a sud dell’Italia passando per la capitale si trasportano opere d’arte e reperti archeologici di inestimabile valore in una camionetta sistemata ad hoc per affrontare strade e intemperie di ogni tipo.
Il viaggio è per l’ultra sessantenne professore Cavalcanti un’occasione per mettere alla prova il proprio coraggio e le proprie forze fisiche per un bene superiore. La salvaguardia di certe opere dalle minacce di furto e compravendita illegale diventa una missione di vita per diversi mesi. Ovvio non mancano gli interessi personali: Quintino vuole sfuggire dalla prigionia dei tedeschi e far ritorno alla propria casa ad Ischia e il professore vuole tornare nel suo appartamento e dalla sua gatta a Roma. I paesaggi descritti durante il viaggio non costituiscono solo la cornice paesaggistica del racconto bensì assurgono a funzione di terzo personaggio.

Una lettura piacevole, per me a tratti un po’ rallentata dalle descrizioni paesaggistiche, in compenso intervallata da momenti di maggiore azione, dovuta a incontri e imprevisti durante il viaggio.

Lo consiglio per chi, tra due letture più impegnative e pesanti, vuole affrontare una breve lettura piacevole ed originale nella trama.

[Giulia Baldoni · Rating 5 out of 5]

Franco Faggiani è un bravissimo paesaggista. Solitamente io non sono un'amante delle lunghe descrizioni dettagliate di ambienti e luoghi, ma in questo caso non ho potuto non apprezzare l'abilità nel riprodurre per iscritto una vera e propria mappa delle montagne, delle colline, delle bellezze d'Italia dal nord al sud. Cinque stelle meritate anche per la serenità che la narrazione mi ha infuso e che di questi tempi può fare solo che bene.

[Remke · Rating 2 out of 5]

Dit boek viel me tegen: het kabbelde maar door, het hoofdpersonage wilde nauwelijks interessant worden, zijn metgezel bleef ook ongrijpbaar, en de kleine oplevingen in het verhaal waren niet genoeg om mij te raken.

[Bert Decavel · Rating 3 out of 5]

Professore, non esistono posti lontani. Ci sono solo posti da raggiungere ( professor, er  bestaan geen verre plaatsen, enkel bereikbare plaatsen); deze zin aan het einde van het boek volstond voor de schrijver en de uitgever van de roman voor de Italiaanse titel : Non  esistono  Posti Lontani, uitgegeven in 2020. In het Nederlands kreeg het boek de titel ' De Jongen die met de Wolken speelde', naar een in het boek voorkomende duizenden jaren oude sarcofaag van een jongen van begoede afkomst. Voor beide titels is wel iets te zeggen: voor de eerste omdat het boek een soort reisverslag is, voor de tweede, in overdrachtelijke zin omdat beide hoofdfiguren in hun hachelijke onderneming dezelfde mengeling van onverschrokkenheid en arrogantie aan de dag leggen waarmee je met de wolken zou kunnen spelen.
Beide figuren, de wat gedistingeerde oude professor archeologie Cavalcanti en de twintigjarige uit Ischia afkomstige schelm Quintino ontmoeten elkaar op een slecht  moment in de Italiaanse geschiedenis in Bressanone, in het uiterste noorden van Italië. De geallieerden rukken gestaag op , de Duitsers zijn op terugtrekken aangewezen en intern speelt zich een afrekening af tussen zwarthemden en het verzet. Net op dat ogenblik besluiten de twee een lading in Bressanone opgeslagen roofkunst ( waaronder de sarcofaag) bedoeld voor Duitse musea, terug te stelen en in een gestolen Lancia legervrachtwagen dwars door het land en zijn oorlogsscenerie terug naar Rome te brengen. Van dan af dieselt het boek langs cliffhangers en onder spanningsbogen door, maar vooral dieselt het aan een gestaag tempo ( de topsnelheid van een Lancia Aprilia Coloniale was 40km/uur) door de historisch rijke en panoramisch schitterende binnenlanden van Italië en voedt het verhaal zich behalve met de reeds vernoemde spanning, ook met de verschillen tussen beide protagonisten die haast niet groter hadden kunnen zijn en die door het avontuur dat ze beleven tegelijk op de spits wordt gedreven en gerelativeerd. De ietwat hoogdravende , melancholische Cavalcanti die geplaagd wordt door zijn ethische principes en de ondeugende maar spitsvondige Quintino , die aan een moderne Tijl Uilenspiegel doet denken,  leveren gespannen en hectische, maar ook soms grappige dialogen op . Beiden staan ze voor prototypes uit de Italiaanse maatschappij; de één met zijn hang naar schoonheid en eenvoud , de ander de ingenieuze plantrekker zoals er in elke Italiaanse garage wel eentje rondloopt. Tussendoor krijgt de de lezer fragmenten uit het leven van Cavalcanti voorgeschoteld (de ik-verteller), de archeoloog met aanzien tot Mussolini aan de macht kwam en dan vernederd en overvleugeld wordt door vroegere ondergeschikten. Die schrikken er niet voor terug om uitgerekend hem naar Bressanone te sturen om ervoor te zorgen dat de door de Nazi's geroofde kunstvoorwerpen veilig verpakt de grens over kunnen. Één van die voorwerpen is de sarcofaag die hij zelf uit de Marokkaanse woestijn heeft opgediept en die zijn naam in het wereldje heeft gemaakt.
Net omdat Cavalcanti en Quintino gedoemd zijn om uit de grote valleien en van de platgetreden paden weg te blijven en permanent tegen flanken en over bergen laveren kan elke Italiëkenner de route in z'n hoofd wel volgen , maar ook kennis maken met enkele verborgen historische pareltjes, zoals het klooster van Bobbio in Emilia-Romagna en dat van Fonte Avellano diep in de bossen van de Marken . Ook historische gebeurtenissen die al lang vergeten leken,  worden nog eens uit de geschiedenis opgediept zoals de moord op 250 inwoners in Civitella in val di Chiana op 29 juni 1944 door soldaten van de valscherm divisie Hermann Göring.
Hoe de reis afloopt is aan de lezer om te ontdekken, maar het verhaal eindigt op en rond de Monte Ipomeo op het eiland Ischia, dat met een schitterende pen in het boek een verlangen naar de Italië en alles waar het voor staat  opwekt ..

[Silke · Rating 4 out of 5]

Er werd reeds heel wat cultureel erfgoed gestolen door de eeuwen heen, zo denk ik meteen aan de onthoofde beelden in Angkor Wat, de leegroof van de piramides in Egypte en allerlei schatten die de kolonialen terug meebrachten naar hun thuisland. Een echte schande. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog is er heel wat kunst gestolen, niet alleen van de Joodse bevolking, maar ook van
landen als Italië en net hierover heeft Franco Faggiani een boek geschreven. Toen ik de korte inhoud ervan las werd onmiddellijk aangetrokken tot dit boek. Maar ook de titel sprak bij mij tot de verbeelding, wat zou deze te betekenen hebben?

In 1944 voelt Duitsland de bui stilletjes aan hangen, zij zijn de oorlog aan het verliezen en willen daarom nog snel enkele rijkdommen vergaren. Filippo Cavalcanti is een oude archeoloog die na jarenlang veldwerk een overheidskantoorbaantje heeft in Rome. Hij krijgt de opdracht om een aantal Italiaanse kunstwerken klaar te maken zodat deze veilig naar Duitsland verscheept kunnen worden. De werken bevinden zich in Bressanone, het noorden van Italië nabij de grens van Oostenrijk en Zwitserland. Filippo vindt het verschrikkelijk dat deze kunstwerken naar Duitsland overgebracht zullen worden en heet het “geautoriseerde diefstal”. In Bressanone ontmoet hij Quintino en samen beslissen ze om de kunstwerken niet in de handen van de Duitse bezetter
te laten, en deze in veiligheid te stellen door te proberen deze naar Rome over te brengen. Het is het begin van een roadtrip doorheen Italië waarbij ze moeten opletten niet betrapt te worden door Duitse soldaten, fascisten en de partizanen.

Hoewel het boek totaal niet was wat ik ervan verwachtte vond ik het een zeer leuke en aangename leeservaring. Franco Faggiani is een auteur die weet hoe hij een verhaal moet brengen en zijn lezers te raken. Het verhaal lijkt op het eerste zicht simpel maar de aandachtige lezer zal veel verschillende diepe lagen terug kunnen vinden. Aanvankelijk dacht ik dat het cultureel erfgoed dat op onrechtmatige wijze in de handen van de nazi’s terechtgekomen is centraal zou staan, maar het gaat grotendeels over de roadtrip van Bressanone naar Rome en Isschia. De auteur zal hierbij veel aandacht schenken aan de omgeving: het ongerepte Italië, met de vele kleine dorpjes en prachtige natuurlandschap. Ook worden de gruwelijkheden van de oorlog belicht: wat doet het met de gewone bevolking die achterblijft op het platteland, de angst, de honger, etc… .

Hiernaast gaat het ook over contrasten, er zijn geen twee grotere tegenpolen dan Filippo en Quitino: de oude professor, een echte gentleman, naast de jonge Quintino die weet hoe hij mensen moet omkopen en soms niet helemaal eerlijk is. Uiteindelijk blijken beiden toch meer overeenkomsten te hebben dan op het eerste zicht lijkt en zullen ze een onbreekbare band krijgen. Maar er is ook nog de gruwel van de oorlog die lijnrecht tegenover de ongerepte natuur van Italië komt te staan. De auteur zet zijn lezers toch aan om dieper na te denken over bepaalde interessante onderwerpen.

Het verhaal wordt verteld door Filippo in het ik-perspectief. Wat voor mij toch wel een kleine domper was, gezien ik het daar niet zo voor heb. Maar dit is dan ook het enige puntje van kritiek, verder heeft de auteur een bijzondere schrijfstijl waardoor je als lezer meegezogen wordt en het boek niet opzij kan leggen. Het boek is niet opgedeeld in verschillende hoofdstukken wat het makkelijker maakt het in één ruk uit te lezen.

De jongen die met de wolken speelde is een pareltje om te koesteren, te lezen en te herlezen. Blij dat ik deze auteur ontdekt heb. 4 sterren ****

[Joke · Rating 4 out of 5]

In De jongen die met wolken speelde heeft Franco Faggiani voor een thema gekozen dat tot op heden nog steeds leeft onder de mensen: kunstroof in de Tweede Wereldoorlog. De natuur speelt weer een uitgebreide rol in het verhaal. Net als de rol die vaders in het leven van zonen innemen.
Het is vertaald door Saskia Peterzon-Kotte.

Rome 1944
Archeoloog Filippo Cavalcanti wordt op zijn werk voor het ministerie van Onderwijs gedegradeerd, van directeur tot stencildrukker. Waarom? Omdat hij geen vriendjes met de fascisten wil zijn.
Hij is twee en zeventig en ziet de wereld om zich heen veranderen.

Hij moet op een missie voor het werk; het controleren en veilig verpakken van een lading antieke kunstvoorwerpen in Bressanone. De Duitsers willen deze ‘lenen’.

“Diefstal die geautoriseerd wordt volgens het boekje, terwijl de aderen in mijn hals zo dik werden als touwen, die al sinds 1938 onophoudelijk aan de gang is.”

Een toevallige ontmoeting met Quintino, een verplicht tewerkgestelde mechanicien uit Ischia verandert Filippo’s leven.
Samen gaan ze op een niet geheel ongevaarlijke missie door de bergen over kleine paadjes van Zwitserland en Italië om de kunstwerken in veiligheid te brengen.

“Het zou een lange reis vol verrassingen worden, we zouden zijn overgeleverd aan omstandigheden waar we geen invloed op hadden: de onbekende route, de wanhopige mensen, de bevoorrading, de Duitsers, de fascistische troepen, de partizanen.”

Kan Filippo Quintino wel vertrouwen?
Quintino heeft niet alleen de nodige handigheid met sleutelen, maar weet als geen ander plannen te bedenken om moeilijkheden onderweg op te lossen.

Goed tot uitdrukking in het verhaal komt, dat mensen veranderen door de oorlog en vrienden vreemden worden van elkaar. Want wie kun je vertrouwen?
De toevallige ontmoetingen onderweg maken het soms best wel spannend, waardoor het als een soort avonturenroman leest.

Je leert Filippo goed kennen. Dingen die belangrijk voor hem zijn komen uitgebreid aan bod. Archeologie is waar hij voor leefde. Hij voelt zich gevangene van regels, van opdrachten , conventies en zijn bazen.
Het contrast tussen de schoonheid van de natuur en de lelijkheid van de oorlog komt goed naar voren.

Met uitgebreide geografische beschrijving van de route die ze afleggen is het net of je er zelf een beetje bij bent.
Het verhaal is niet opgedeeld in hoofdstukken, maar dat mis je niet. Het is doorspekt met verwijzingen naar bekende Duitse archeologen en opgravingen.
Faggiani heeft een vlotte, tot de verbeelding sprekende schrijfstijl. Hij maakt gebruik van lange beschrijvende zinnen.
Je waant je ter plekke in de bergen en beleeft de avonturen van Filippo en Quintino mee.
Faggiani heeft mij een aantal fijne leesuren bezorgd met De jongen die met wolken speelde.

[Karl Verdickt · Rating 4 out of 5]

Het boek gaat over de archeoloog Cavalcanti die op een zijspoor beland is nadat hij geweigerd had om tot de fascistische partij toe te treden. Hij krijgt de opdracht om in Zuid-Tirol Italiaanse kunstwerken klaar te maken voor transport naar Duitsland tijdens WOII. Samen met de jonge en onstuimige Zuid-Italiaan Quintino doet hij er alles aan om de werken uit de handen van de Duitsers te houden door deze met een vrachtwagen via Zwitserland door Italië naar Rome te brengen op het moment dat de geallieerden aan hun opmars bezig zijn. Het wordt een bijzondere en gevaarlijke reis doorheen het prachtige maar verscheurde Italië in het voorjaar van 1945.

Het contrast tussen beide protagonisten die de kunstwerken in veiligheid willen brengen kan niet groter zijn. En toch vullen ze elkaar wonderbaarlijk aan. Quintino is jong, een echte ritselaar of 'arrangeur', vol dromen over zijn leven na de oorlog, impulsief maar soms doordacht, en in gevaarlijke situaties ongenadig hard. Cavalcanti daarentegen is eerder diplomatisch, voorzichtig, alles volgens de regeltjes en liefst elk gevaar vermijden. De archeoloog beseft evenwel dat door de reis net het tegenovergestelde van hem verwacht wordt aangezien ze voor vele uitdagingen zullen komen te staan waar voorzichtigheid en diplomatie vaak een obstakel vormen. Stilaan weet zijn metgezel hem te veranderen.

Het is een mooi verhaal over de wijze waarop ze met hun vrachtwagen vol kunstschatten Rome proberen te bereiken. De grote lijn is de reis maar soms heb je als lezer wel een beetje de indruk dat de auteur iets te fragmentarisch te werk gaat. Vooral naar het einde toe gaat het plots wat snel en is de geloofwaardigheid soms zoek. Maar dat neemt niet weg dat je als lezer een prachtig beeld van Italië in WOII krijgt. Ook de ellende en de tegenslagen die de mensen tijdens de oorlog in een verscheurd land meemaken, komen aan bod. Deze worden gelukkig gecompenseerd door de uitgebreide beschrijvingen van het Italiaanse landschap dat ze doorkruisen.

Het verhaal leest bijzonder vlot en bovendien weet de auteur Faggiani de lezer te vereenzelvigen met de twee hoofdpersonages. Is dit boek een hoogvlieger? Wellicht niet maar omdat je je zo kan vereenzelvigen met de twee sympathieke hoofdpersonages is het boek zeker een aanrader.

[Schelley · Rating 3 out of 5]

Franco Faggiani is een Italiaanse schrijver met een journalistieke achtergrond. Hij schreef eerder al romans waarbij zijn liefde voor de natuur steeds merkbaar is. Tussen twee werelden was zijn debuutroman.

De cover van De jongen die met wolken speelde is erg mooi. Het straalt een ingetogen maar romantische sfeer uit en is erg uitnodigend.
Rome, 1944. Filippo Cavalcanti is een archeoloog op leeftijd. Hij werkt voor de overheid ondanks dat hij wat in rang gezakt is door collega’s die overgelopen zijn naar het fascisme. Professor Cavalcanti wil hier niets van weten. Op een gegeven moment krijgt hij de opdracht om kunstwerken naar Duitsland over te brengen. De Duitsers beginnen terrein te verliezen en willen nog zoveel mogelijk kostbare bezittingen meenemen. De professor voelt weinig om deze opdracht ook effectief uit te voeren. Op dat moment komt hij Quintino tegen. Een jonge gast, afkomstig uit Ischia, die in ballingschap moet werken. Beide komen op het plan om de kunstwerken naar Rome te smokkelen. Het tweetal begint aan het avontuur tussen de bergen doorheen heel Italië.

Quintino en de prof maken heel wat mee gedurende hun avontuur. Toch is het avontuur op zich wat teleurstellend naar mijn gevoel. Beide hebben veel geluk gedurende hun rit en alles lijkt nogal makkelijk te verlopen. De gebeurtenissen worden ook nogal kort beschreven waardoor het beleven ervan wat miniem is en de spanning doorheen heel het verhaal wat ontbreekt.

Wat dan wel sterk is in dit boek zijn de personages. Het tweetal is een zalig duo. Beide zo verschillend van elkaar maar ze kunnen het toch goed met elkaar vinden. Quintino is een intelligente jongen met een moeilijke jeugd. Hij is zelfredzaam en lekker bijdehand. Een klein crimineeltje met een groot hart. De prof is bedachtzaam en cynisch. Het leven lijkt hem nog weinig te kunnen bieden dus is hij wel in voor wat avontuur. Tussen beide personages heerst er heel wat humor en er groeit een bijzondere vriendschap. De personages vind ik mooi en met diepgang uitgewerkt.

Een kleine roman die je meeneemt doorheen de bergen in Italië en waarbij er heel wat boeiende figuren worden ontmoet.

[Linda De Geest · Rating 3 out of 5]

Avontuurlijk reisverhaal doorheen Italië

Italië 1944: het einde van de Tweede Wereldoorlog is in zicht. Een professor, die niks met fascisten en Duitsers wil te maken hebben, moet tegen zijn zin een transport kunstwerken naar Duitsland regelen. Dat brengt hem in gewetensnood. Hij wil liever de kunstwerken, waaronder een sarcofaag die hij als archeoloog zelf heeft opgegraven, voor Italië bewaren. Samen met een jonge gauwdief besluit hij daarom een risicovolle reddingsoperatie op het getouw te zetten. De insteek van dit boek is de roof van kunstwerken door de nazi’s tijdens de oorlog.

De professor en zijn metgezel Quintino zijn grote tegenpolen, maar gaandeweg ontstaat een bijzondere vriendschap en groeit het vertrouwen tussen hen.

Met lyrische bewoordingen beschrijft Faggiani de landschappen en gebergten waar Filippo en Quintino door- en overheen rijden. Deze mooie beelden staan in schril contrast tot de afschuw van de oorlog. De auteur geeft scherp de schrijnende leefomstandigheden weer van de inwoners van de kleine dorpen, diep verscholen in het binnenland.

Uiteindelijk biedt het boek ook een tamelijk duidelijk beeld over de verhoudingen in het Italië van Mussolini in 1944. Niet alleen de fascisten en de bezetter zijn gevaarlijk, maar ook de bevrijder vertoont corrupte trekjes.

Alvast een boek dat tot de verbeelding spreekt, het opent vergezichten en neemt je mee naar andere oorden en langs adembenemende vergezichten, terwijl je in je luie zetel kan blijven zitten.

[Benedetta Marrelli · Rating 2 out of 5]

2.5 in realtà

《professore, non esistono posti lontani, esistono solo posti da raggiungere》

Siamo nel 1944, un vecchio professore, Filippo Cavalcanti viene spedito al nord, nella zona di Bolzano, per controllare un carico di opere d'arti che l'Italia avrebbe prestato alla Germania.

Ovviamente quelle opere non sarebbero mai tornate in Italia una volta passato il confine, e il professore che si era rifiutato di iscriversi al partito fascista non poteva credere che si stava rendendo complice di questo furto. A cambiare la sua decisione è stato l'incontro con Quintino, un giovane campano che era stato mandato lì in confino.

Tra i due, nonostante la grande diversità, e l'iniziale diffidenza, nacque una sorta di complicità, perché entrambi volevano scappare da quel luogo, l'uno dal confino, l'altro per salvare quelle opere d'arte dalle mani dei nazisti. Così intraprendono un viaggio verso sud, un viaggio tra le bellezze dell'Italia e tra le vite dei due personaggi, rendendo ancora più saldo il loro rapporto.

Non so bene cosa mi aspettassi da questo libro, perché non mi ha lasciato niente se non una bella storia. Ma tutto qui. Il personaggio di Quintino ha reso la lettura più frizzante e meno male, e in coppia con il professore mi hanno strappato qualche sorriso. Ripeto, una bella storia, scritta bene, che si fa leggere velocemente.
Forse il problema sono state le aspettative che mi ero creata intorno al nome di questo autore e alle sue storie.

[Domenica Puglisi · Rating 4 out of 5]

Grazie ad un suggerimento ho letto questo libro ambientato nell'Italia di fine seconda guerra mondiale, quando l'Italia è divisa, il Sud già liberato dagli Alleati e il Centro-Nord ancora nelle mani dei tedeschi, con la resistenza in piena attività.
Un sunto molto breve per far capire in quali situazione si muova il protagonista di questa storia, l'archeologo Filippo Cavalcanti, inviato dal ministero a Bressanone per controllare una spedizione di opere d'arte in Germania. Qui incontra Quintino, un giovane ischitano mandato al confino e malgrado tutto, la differenza d'età, la diversità tra i due poco alla volta si appiana, fanno amicizia e Quintino elabora un piano di fuga, per salvare se stesso e le opere d'arte tanto care a Filippo che non vorrebbe vederle in mano tedesche.
Inizia così un lungo viaggio, attraverso il nord Italia, la Svizzera, l'Emilia e giù fino a Roma passando per l'Umbria, fatto di tanti incontri, pronti a dare una mano o ad approfittarne per venderli al nemico: dal frate che gli indica la strada sicura ed un rifugio sicuro in un altro convento del suo ordine, al capo partigiano che guida la resistenza in un piccolo borgo toscano, ai parenti del fidato portinaio del suo stabile.
Tutto con una vena di umorismo data dal giovane Quintino che affronta le avversità col sorriso, pronto ad aiutare tutti ma che a sua volta non esita a punire chi si è macchiato di crimini.
Arrivati a Roma che intanto è stata liberata, i due si rendono conto che le opere d'arte non saranno comunque sane e salve, così decidono di proseguire per Ischia, dove potranno "mimetizzarle" tra quelle della contessa che ha preso a cuore Quintino e le sue sorelle, in attesa di tempi migliori.
Una storia commovente ed emozionante allo stesso tempo che, in breve racconta gli ultimi anni di guerra ponendo l'accento non sui fatti ma sui sentimenti, su come la popolazione ha vissuto quegli anni, facendo risaltare l'amicizia, la collaborazione e il rispetto reciproco tra due individui di classi sociali diverse, dai caratteri opposti come Filippo e Quintino ma che insieme hanno fatto tanto per "ricostruire", anche se in piccolo, il proprio paese e aiutarlo a risollevarsi.