What do you think?
Rate this book
Can the Monster Speak? A Report to an Academy of Psychoanalysts
In November 2019, Paul B. Preciado was invited to speak in front of 3,500 psychoanalysts at the École de la Cause Freudienne’s annual conference in Paris. Standing up in front of the profession for whom he is a ‘mentally ill person’ suffering from ‘gender dysphoria’, Preciado draws inspiration in his lecture from Kafka’s ‘Report to an Academy’, in which a monkey tells an assembly of scientists that human subjectivity is a cage comparable to one made of metal bars.
Speaking from his own ‘mutant’ cage, Preciado does not so much criticize the homophobia and transphobia of the founding fathers of psychoanalysis as demonstrate the discipline’s complicity with the ideology of sexual difference
dating back to the colonial era, an ideology which is today rendered obsolete by technological advances allowing us to alter our bodies and procreate differently. Further, Preciado calls for a radical transformation of psychological and
psychoanalytic discourse and practices, arguing for a new epistemology capable of allowing for a multiplicity of living bodies without reducing the body to its sole heterosexual reproductive capability, and without legitimizing heteropatriarchal and colonial violence.
Causing a veritable outcry among the assembly, Preciado was heckled and booed and unable to finish. The lecture, filmed on smartphones, ended up published online, where fragments were transcribed, translated and published with no
regard for exactitude. Eighteen months on, Can the Monster Speak? Report to an Academy of Psychoanalysts is published in a definitive translation for the first time.
Speaking from his own ‘mutant’ cage, Preciado does not so much criticize the homophobia and transphobia of the founding fathers of psychoanalysis as demonstrate the discipline’s complicity with the ideology of sexual difference
dating back to the colonial era, an ideology which is today rendered obsolete by technological advances allowing us to alter our bodies and procreate differently. Further, Preciado calls for a radical transformation of psychological and
psychoanalytic discourse and practices, arguing for a new epistemology capable of allowing for a multiplicity of living bodies without reducing the body to its sole heterosexual reproductive capability, and without legitimizing heteropatriarchal and colonial violence.
Causing a veritable outcry among the assembly, Preciado was heckled and booed and unable to finish. The lecture, filmed on smartphones, ended up published online, where fragments were transcribed, translated and published with no
regard for exactitude. Eighteen months on, Can the Monster Speak? Report to an Academy of Psychoanalysts is published in a definitive translation for the first time.
88 pages, Paperback
First published June 10, 2020
241 people are currently reading
6389 people want to read
About the author
Paul B. Preciado
36 books1,107 followersPaul B. Preciado has become one of the leading thinkers in the study of gender and sexuality. A professor of Political History of the Body, Gender Theory, and History of Performance at Paris VIII, he is also the author of Manifiesto contrasexual, which has become a queer theory classic, and Pornotopía: Architecture and Sexuality in Playboy During the Cold War, which has been named a finalist for the Anagrama Essay Prize. He teaches political history of the body, gender theory and history of performance at Université Paris VIII and is the director of the Independent Studies Program of the Museum of Contemporary Art of Barcelone.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 598 reviews
February 26, 2022
An erudite essay on the right to be oneself, free from normative psychoanalysis. The author makes a wider point on the in his view colonial and patriarchal basis of the dichotomy between masculinity and feminity
Let’s say I had no other route, always assuming that it was not a case of choosing freedom but of creating it.
Paul B. Preciado was asked to address the French Academu of Psychoanalysts. Can the Monster Speak? Report to An Academy of Psychoanalysts is the speech he couldn't give fully. It is interesting that the intended speech was 60 pages, no wonder the allotted time only allowed for a quarter of the speech to be rendered, even besides the unprofessional response from the audience.
The author questions the concepts of identifying as male and female, and the hostile response the psychoanalyst community has for so long taken against trans people. Still it is seen as a condition, gender dysphoria, something to be solved by a transition of the subject to another constructed gender.
Either everyone has an identity. Or there is no identity the author says, and the personal recollections on the process and experiences therein are sometimes harrowing. The speech itself made me think about the concepts, but I must say that even for someone with quite some interest in the topic the book is not necessarily very accessible.
A heartfelt text, to trigger debate and foster understanding while also expressing righteous anger.
3.5 stars rounded down.
Let’s say I had no other route, always assuming that it was not a case of choosing freedom but of creating it.
Paul B. Preciado was asked to address the French Academu of Psychoanalysts. Can the Monster Speak? Report to An Academy of Psychoanalysts is the speech he couldn't give fully. It is interesting that the intended speech was 60 pages, no wonder the allotted time only allowed for a quarter of the speech to be rendered, even besides the unprofessional response from the audience.
The author questions the concepts of identifying as male and female, and the hostile response the psychoanalyst community has for so long taken against trans people. Still it is seen as a condition, gender dysphoria, something to be solved by a transition of the subject to another constructed gender.
Either everyone has an identity. Or there is no identity the author says, and the personal recollections on the process and experiences therein are sometimes harrowing. The speech itself made me think about the concepts, but I must say that even for someone with quite some interest in the topic the book is not necessarily very accessible.
A heartfelt text, to trigger debate and foster understanding while also expressing righteous anger.
3.5 stars rounded down.
June 7, 2021
a speech in which the context and the reaction are more interesting than the overall content. Preciado doesn't really present anything groundbreaking in this or, at least, not for anyone with a serviceable knowledge of trans history and theory. essentially, if you already know who Preciado is then you probably don't need to read this.
September 16, 2025
I have so many questions, and that probably means that this text is a success. Spanish philosopher Paul Preciado is a specialist for gender theory and an activist - and he is not only well-read and a sharp thinker, he is also a trans man, so he speaks from a place of personal experience (fun fact: when he started his transition in 2010, he was dating the one and only Virginie Despentes). This volume is the printed edition of a speech he gave at the École de la cause freudienne, which apparently led to a room of psychoanalysts in uproar, heckling and booing the speaker. Did Preciado utter such scandalous, outrages positions?
No, not in the year of the Lord 2020, when the incident happened, one should think. Preciado mainly argues against the pathologization of queer people, especially trans people, and challenges the gender binary. Sure, that goes against classical Freudian psychoanalysis, but aren't we over that yet? Haven't we realized that, with all due respect to the great Siggi of Vienna, his theories have been taken further? (I have been taken aback when I recently read Affairs: True Stories of Love, Lies, Hope and Desire, in which a psychoanalyst talks about the Oedipus complex in all self-seriousness.) Preciado wants to shatter old structures and encourage a "mutant psychoanalysis" that frees itself of restrictive ideas of gender.
But what probably also triggered the audience is the framing: Preciado compares himself to Red Peter, the protagonist of Kafka's Ein Bericht für eine Akademie. The poor ape was captured in the jungle and abducted, and in order to escape his cages (the one in which he was shipped away, the bigger one in the zoo, the bigger one as a variété performer), he completed his assimilation to behave like a human to the degree of complete self-denial. Here, the ape is reasonable, and his attempts as an escape artist from unreasonable and cruel human behavior only show him that he is eternally trapped. Preciado now argues that he as a transman has been framed as a monster by psychoanalysts, thus trapping him (as many other people) in a cage within heteropatriarchal society. His aim: The become a successful fugitive of the binary and gendered violence.
A recurring theme when it comes to marginalized people taking a stance in institutional settings is the outrage about them daring to speak up: Can the Subaltern Speak? Oh yes. Those who usually speak about them, thus (often unintentionally) objectifying and belittling them or trying to raise their own profile, will have to listen at some point.
No, not in the year of the Lord 2020, when the incident happened, one should think. Preciado mainly argues against the pathologization of queer people, especially trans people, and challenges the gender binary. Sure, that goes against classical Freudian psychoanalysis, but aren't we over that yet? Haven't we realized that, with all due respect to the great Siggi of Vienna, his theories have been taken further? (I have been taken aback when I recently read Affairs: True Stories of Love, Lies, Hope and Desire, in which a psychoanalyst talks about the Oedipus complex in all self-seriousness.) Preciado wants to shatter old structures and encourage a "mutant psychoanalysis" that frees itself of restrictive ideas of gender.
But what probably also triggered the audience is the framing: Preciado compares himself to Red Peter, the protagonist of Kafka's Ein Bericht für eine Akademie. The poor ape was captured in the jungle and abducted, and in order to escape his cages (the one in which he was shipped away, the bigger one in the zoo, the bigger one as a variété performer), he completed his assimilation to behave like a human to the degree of complete self-denial. Here, the ape is reasonable, and his attempts as an escape artist from unreasonable and cruel human behavior only show him that he is eternally trapped. Preciado now argues that he as a transman has been framed as a monster by psychoanalysts, thus trapping him (as many other people) in a cage within heteropatriarchal society. His aim: The become a successful fugitive of the binary and gendered violence.
A recurring theme when it comes to marginalized people taking a stance in institutional settings is the outrage about them daring to speak up: Can the Subaltern Speak? Oh yes. Those who usually speak about them, thus (often unintentionally) objectifying and belittling them or trying to raise their own profile, will have to listen at some point.
March 22, 2022
Το λατρεύω αυτό το βιβλίο, αντικειμενική δεν θα είμαι, αλλά κάποια πράγματα μιλάνε από μόνα τους:
«Η ιατρική και ο νόμος του δυαδισμού του φύλου αναπαριστούν τη διεργασία της διεμφυλικότητας ως ένα απότομο και επικίνδυνο μονοπάτι, ως μια οριστική και μη αναστρέψιμη μετάλλαξη που μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσα σε ακραίες συνθήκες, έτσι ώστε λίγα άτομα, όσο λιγότερα γίνεται, να μπορούν να την ακολουθήσουν. Ωστόσο θα έλεγα ότι αυτός ο δρόμος είναι ευκολότερος και πιο ευχάριστος από τις περισσότερες εμπειρίες που παρουσιάζονται ως υποχρεωτικές και επιθυμητές από τον κυρίαρχο λόγο, και που έχουν νομιμοποιηθεί από τους ιατρικούς και νομικούς θεσμούς. Η μετάβαση φύλου είναι καθ’ εαυτήν μια διεργασία ευκολότερη από το να πηγαίνει κανείς στο σχολείο κάθε μέρα, την ίδια ώρα, για μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας και της εφηβείας του, ευκολότερη από έναν μονογαμικό γάμο χωρίς απιστίες, ευκολότερη από την εγκυμοσύνη και τη γέννα, ευκολότερη από τη δημιουργία οικογένειας, ευκολότερη από το να βρει κανείς μια ικανοποιητική μόνιμη δουλειά, ευκολότερη από την ευτυχία σε μια καταναλωτική κοινωνία, ευκολότερη από τα γεράματα και τον εγκλεισμό σε γηροκομείο. Θα έλεγα ακόμα πως, αντίθετα απ’ ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, η διεργασία μετάλλαξης που συνοδεύει τη διεμφυλικότητα είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο ευχάριστα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Οτιδήποτε φρικτό και τρομακτικό σχετίζεται με τη διεμφυλικότητα δεν αφορά τη διεργασία της μετάβασης καθ’ εαυτήν, αλλά τον τρόπο με τον οποίο τα σύνορα ανάμεσα στα φύλα τιμωρούν και απειλούν να εξοντώσουν οποιονδήποτε επιχειρήσει να τα διασχίσει. Δεν είναι η διεμφυλικότητα τρομακτική κι επικίνδυνη, αλλά το καθεστώς της έμφυλης διαφοράς.»
Βγήκε σήμερα, είναι πολύ πολύ πολύ σημαντικό κείμενο, μακάρι να διαβαστεί:
https://antipodes.gr/book/eimai-to-te...
«Η ιατρική και ο νόμος του δυαδισμού του φύλου αναπαριστούν τη διεργασία της διεμφυλικότητας ως ένα απότομο και επικίνδυνο μονοπάτι, ως μια οριστική και μη αναστρέψιμη μετάλλαξη που μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσα σε ακραίες συνθήκες, έτσι ώστε λίγα άτομα, όσο λιγότερα γίνεται, να μπορούν να την ακολουθήσουν. Ωστόσο θα έλεγα ότι αυτός ο δρόμος είναι ευκολότερος και πιο ευχάριστος από τις περισσότερες εμπειρίες που παρουσιάζονται ως υποχρεωτικές και επιθυμητές από τον κυρίαρχο λόγο, και που έχουν νομιμοποιηθεί από τους ιατρικούς και νομικούς θεσμούς. Η μετάβαση φύλου είναι καθ’ εαυτήν μια διεργασία ευκολότερη από το να πηγαίνει κανείς στο σχολείο κάθε μέρα, την ίδια ώρα, για μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας και της εφηβείας του, ευκολότερη από έναν μονογαμικό γάμο χωρίς απιστίες, ευκολότερη από την εγκυμοσύνη και τη γέννα, ευκολότερη από τη δημιουργία οικογένειας, ευκολότερη από το να βρει κανείς μια ικανοποιητική μόνιμη δουλειά, ευκολότερη από την ευτυχία σε μια καταναλωτική κοινωνία, ευκολότερη από τα γεράματα και τον εγκλεισμό σε γηροκομείο. Θα έλεγα ακόμα πως, αντίθετα απ’ ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, η διεργασία μετάλλαξης που συνοδεύει τη διεμφυλικότητα είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο ευχάριστα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Οτιδήποτε φρικτό και τρομακτικό σχετίζεται με τη διεμφυλικότητα δεν αφορά τη διεργασία της μετάβασης καθ’ εαυτήν, αλλά τον τρόπο με τον οποίο τα σύνορα ανάμεσα στα φύλα τιμωρούν και απειλούν να εξοντώσουν οποιονδήποτε επιχειρήσει να τα διασχίσει. Δεν είναι η διεμφυλικότητα τρομακτική κι επικίνδυνη, αλλά το καθεστώς της έμφυλης διαφοράς.»
Βγήκε σήμερα, είναι πολύ πολύ πολύ σημαντικό κείμενο, μακάρι να διαβαστεί:
https://antipodes.gr/book/eimai-to-te...
July 31, 2022
È da applausi fin dalla premessa: Preciado tiene (o, meglio, cerca di tenere) una conferenza che ha per oggetto la propria identità non binaria dinnanzi ad uno stuolo di psicoanalisti francesi.
È quasi un pamphlet, ricco di quelle frasi illuminanti che ti restituiscono la solita realtà che percepisci in un'ottica nuova. Ammetto che, per il mio livello di preparazione, ha passaggi troppo tecnici in cui non sono certo d'essere riuscito sempre a seguire l'argomentazione - mi mancano parecchie lezioni su Freud, tanto per cominciare.
Volevo buttarmi in Preciado da una vita e, ora che ne ho avuto un assaggio, sono ancora più convinto meriti un deciso approfondimento.
Da rileggere e sottolineare e mandare a memoria.
[3,5 ⭐, ma in attesa di una futura rivalutazione]
È quasi un pamphlet, ricco di quelle frasi illuminanti che ti restituiscono la solita realtà che percepisci in un'ottica nuova. Ammetto che, per il mio livello di preparazione, ha passaggi troppo tecnici in cui non sono certo d'essere riuscito sempre a seguire l'argomentazione - mi mancano parecchie lezioni su Freud, tanto per cominciare.
Volevo buttarmi in Preciado da una vita e, ora che ne ho avuto un assaggio, sono ancora più convinto meriti un deciso approfondimento.
Da rileggere e sottolineare e mandare a memoria.
[3,5 ⭐, ma in attesa di una futura rivalutazione]
November 28, 2025
#spinoff - María Galindo
It’s from the position assigned to me by you as a mentally ill person that I address you, an ape-human in a new era. I am the monster who speaks to you. The monster you have created with your discourse and you clinical practices. I am the monster that gets up from the analyst’s couch and dares to speak, not as a patient, but as a citizen, as your monstrous equal.
Em 2019, Paul B. Preciado, filósofo e pensador feminista e transgénero, em tempos Beatriz Preciado e companheira da escritora Virginie Despentes, foi convidado para fazer um discurso na Academia de Psicanalistas franceses, num encontro subordinado ao tema “A Mulher na Psicanálise”.
I don’t think I’m divulging a secret when I say that Freudian psychoanalysis has placed the normalization of heterosexual femininity and masculinity at the centre of the clinical narrative, together with the desire and the authority of the father. A feminist and queer rereading of the Freudian Oedipus complex is urgently needed.
Enquanto expôs o seu caso, tudo parecia correr bem, mas quando Preciado começou a pôr em causa Freud, dizendo que tem de ser repensado tal como se tem feito com Karl Marx, e a problematizar a psicanálise aos olhos da epistemologia contemporânea, ousando inclusive perguntar se havia homossexuais entre os presentes, começou a ser vaiado e invectivado, tendo até sido apelidado de Hitler por um dos elementos da assistência.
“Can the Monster Speak?” é o texto integral que o autor se viu impossibilitado de ler até ao fim, seis anos depois de ter renunciado ao seu estatuto político e legal como mulher. Paul B. Preciado recua até aos tempos em que era uma rapariga na Espanha franquista quando, apesar de dócil, se recusava a ser domesticada, atribuindo o seu instinto de sobrevivência aos livros feministas, punk e sáficos, sobretudo a partir dos 17 anos quando encontrou “The Lesbian Body” de Monique Wittig num alfarrabista.
In leaving the cage of sexual difference, I experienced ostracization and social rejection, but none of that was as disastrous, as painful as the destruction of my life force, which would have been required of me in accepting the norm.
Ao contrário de muitas pessoas que optaram pela transição, Preciado nunca sentiu que era um homem num corpo de mulher, pelo que é muito inesperado ler os seus pensamentos sobre todo este processo, que é sobretudo político, aquilo que ele considera uma saída, até chegar a um momento em que ainda não se sente livre, mas numa “gaiola” (expressão sua) melhor do que a das mulheres e dos homens cis.
Those unaware that I am trans treat me with the prerogatives and the deference accorded to white men in patriarchal-colonial society. Doubtless I could profit from these fatuous favours, but to do so I would have had (an impossible task) to lose my memory. Not only have the memories of the life I spent as a woman not been expunged, but they remain vivid in my mind, such that, contrary to what medicine and psychiatry believe and promulgate, I have not completely cease to be Beatriz to become solely Paul.
It’s from the position assigned to me by you as a mentally ill person that I address you, an ape-human in a new era. I am the monster who speaks to you. The monster you have created with your discourse and you clinical practices. I am the monster that gets up from the analyst’s couch and dares to speak, not as a patient, but as a citizen, as your monstrous equal.
Em 2019, Paul B. Preciado, filósofo e pensador feminista e transgénero, em tempos Beatriz Preciado e companheira da escritora Virginie Despentes, foi convidado para fazer um discurso na Academia de Psicanalistas franceses, num encontro subordinado ao tema “A Mulher na Psicanálise”.
I don’t think I’m divulging a secret when I say that Freudian psychoanalysis has placed the normalization of heterosexual femininity and masculinity at the centre of the clinical narrative, together with the desire and the authority of the father. A feminist and queer rereading of the Freudian Oedipus complex is urgently needed.
Enquanto expôs o seu caso, tudo parecia correr bem, mas quando Preciado começou a pôr em causa Freud, dizendo que tem de ser repensado tal como se tem feito com Karl Marx, e a problematizar a psicanálise aos olhos da epistemologia contemporânea, ousando inclusive perguntar se havia homossexuais entre os presentes, começou a ser vaiado e invectivado, tendo até sido apelidado de Hitler por um dos elementos da assistência.
“Can the Monster Speak?” é o texto integral que o autor se viu impossibilitado de ler até ao fim, seis anos depois de ter renunciado ao seu estatuto político e legal como mulher. Paul B. Preciado recua até aos tempos em que era uma rapariga na Espanha franquista quando, apesar de dócil, se recusava a ser domesticada, atribuindo o seu instinto de sobrevivência aos livros feministas, punk e sáficos, sobretudo a partir dos 17 anos quando encontrou “The Lesbian Body” de Monique Wittig num alfarrabista.
In leaving the cage of sexual difference, I experienced ostracization and social rejection, but none of that was as disastrous, as painful as the destruction of my life force, which would have been required of me in accepting the norm.
Ao contrário de muitas pessoas que optaram pela transição, Preciado nunca sentiu que era um homem num corpo de mulher, pelo que é muito inesperado ler os seus pensamentos sobre todo este processo, que é sobretudo político, aquilo que ele considera uma saída, até chegar a um momento em que ainda não se sente livre, mas numa “gaiola” (expressão sua) melhor do que a das mulheres e dos homens cis.
Those unaware that I am trans treat me with the prerogatives and the deference accorded to white men in patriarchal-colonial society. Doubtless I could profit from these fatuous favours, but to do so I would have had (an impossible task) to lose my memory. Not only have the memories of the life I spent as a woman not been expunged, but they remain vivid in my mind, such that, contrary to what medicine and psychiatry believe and promulgate, I have not completely cease to be Beatriz to become solely Paul.
July 17, 2023
El peor Preciado: una tesis histórica bastante básica y repetida —para los que ya le hemos leído—, un ataque predecible y que tiene en cuenta el núcleo pero no los desvaríos e intersecciones de la teoría —sólo discute el psicoanálisis de hombres blancos, y en cierto sentido anula e invisibiliza a los demás—, un exceso de optimismo que solo puedo entender desde el utopismo.
May 10, 2022
Ένας παραληματικος λόγος σχεδόν στα όρια από έναν άνθρωπο που μάλλον έχει δεινοπαθησει από την μαλακια των άλλων,κι εδώ βγάζει το πληγωμένο ξίφος του κι όποιον πάρει ο χάρος.
Έξοχος.
Έξοχος.
June 14, 2024
Η ομιλία του Πρεσιάδο είναι αρκετά καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα, ωστόσο, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, τουλάχιστον για όσα άτομα είναι εξοικιωμένα με την κουίρ θεωρία. Έχω σημειώσει ορισμένα σημεία που θέλω να σχολιάσω παρακάτω και με τα οποία διαφώνησα με τις αναφερόμενες εντός του κειμένου θέσεις, ωστόσο πρώτα θα τοποθετηθώ στην έκδοση συνολικά.
Για ακόμα μία φορά σε έκδοση των Αντιπόδων δεν συναντάμε καμία διευκρινιστική εισαγωγή που να προετοιμάζει το αναγνωστικό υποκείμενο ή που να του δίνει το έναυσμα να διαβάσει παραπάνω για το θέμα. Θα ήταν ωραίο, για παράδειγμα, να υπήρχε μια μικρή εισαγωγή που θα ανέλυε της φουκωϊκές επιρροές του Πρεσιάδο, τους προκατόχους αυτών των θέσεων καθώς και άλλα σημαντικά έργα του φιλοσόφου, όπως το Testo Junkie όπου αναπτύσσονται εκτενέστερα πολλές από τις απόψεις που αναφέρει ακροθιγώς στην παρούσα ομιλία.
Μεταφραστικά το κείμενο φαίνεται συγκροτημένο και αποδίδει επαρκώς πολλούς νεολογικούς όρους στην ελληνική.
Ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις, παρατηρείται μια μεταφραστική δειλία στο να αποδοθεί η non binary ταυτότητα ορθώς. Συγκεκριμένα, όταν γίνεται αναφορά στο Τζούντιθ Μπάτλερ, που αυτοπροσδιορίζεται πλέον ως μη δυαδικό άτομο, η μεταφράστρια επιλέγει το " η/ο "και όχι το ουδέτερο "το". Η έννοια της μη δυαδικότητας αφορά την αποφυγή του binary και όχι την υιοθέτηση και των δύο παραδοσιακών άκρων του. Συνεπώς δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο που αποδόθηκε έτσι, εκτός από τους προαναφέρομενους λεξικολογικούς δισταγμούς, που φυσικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Στα του κειμένου, ο Πρεσιάδο θίγει το σημαντικό ζήτημα των αναχρονιστικών σημείων της ψυχανάλυσης, την εμμονή σε ορισμένα φροϋδικά και λακανικά σχήματα, την αδικαιολόγητη παθολογικοποίηση της διεμφυλικής ταυτότητας, την ιστορική συνδεση μεταξύ της αποικιοκρατιας και της πατριαρχίας, καθώς και την υπό περιπτώσεις, "εξημέρωση" της κουίρ εμπειρίας που βρίσκει την ενσάρκωσή της στο κατασκευασμένο πρόσωπο του "καλού τρανσέξουαλ" τον οποίο εγκρίνει μια σειρά από κανονιστικές επιτροπές που του δίνουν το δικαίωμα να προβεί σε αλλαγές στο σώμα του, εγκαθιδρύοντας έτσι έναν νέο συστημικό έλεγχο της υποκειμενικότητας.
Το πρόβλημα κατ' εμέ, όμως, είναι πως αυτή η άποψη, δηλαδή η παρουσίαση ρηξικέλευθων διαφορών μεταξύ της νέας επιστημολογίας και της παραδοσιακής, αποδίδει μια μη ακριβή εικόνα της ιστορίας της ψυχανάλυσης και της βιολογίας.
Ο Φρόυντ έχει εκφραστεί σε πολλά γραπτά του με πρωτοποριακες για την εποχη του αποψεις για Λοατκι+ ατομα. Σε ορισμενα case studies αναφέρθηκε στην ομοερωτική επιθυμία γυναικών, ενω στο κομβικό κείμενο του "Τρεις εργασίες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας", αναπτύσσει την ρηξικέλευθη για την εποχή θεωρία του για την αμφισεξουαλικότητα ως διαρκούς πιθανότητας στην ζωή ενός υποκειμένου - μια πιθανότητα σε αδράνεια, δηλαδή, που μπορεί να ενεργοποιηθεί. Αυτές οι απόψεις έχουν αδιαμφισβήτητο κουίρ χαρακτήρα και έχουν αγνοηθεί έως τώρα από μεγάλο ποσοστό των αναλυτών του έργου του.
Αλλά και το ίδιο το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, στο οποίο αντιτίθεται ο Πρεσιάδο, και το οποίο άλλωστε έχει κατακριθεί και από άλλους φιλοσόφους για την μη επιστημονικότητά του, περιέχει στα στάδια του την αμφισεξουαλική επιθυμία.
Αξιζει να σημειωθει μαλιστα πως ο Φρόυντ, σε επιστολές που είχε συνταξει προς γονείς gay ατόμων που είχαν ζητήσει τη βοήθεια του, είχε απαντήσει πως δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια, αλλά ένα "ανακάτεμα" των σταδίων της σεξουαλικότητας.
Στον τομέα της βιολογίας, επίσης, η κουίρ θεωρία δεν είναι κάτι το καινοφανές ή ενα σύμπτωμα των καιρών, κατά τους συντηριτικούς ακροδεξιούς. Η ιδέα της μεσοφυλικότητας, ή ερμαφροδιτισμού όπως ονομαζόταν παλαιότερα, είναι ένα μεγάλο κομμάτι των πρώτων θεωριών της εξέλιξης. Ο Δαρβίνος, για παράδειγμα, εκτός από τις νύξεις που έκανε στην Καταγωγή των Ειδών, αναπτύσσει στην Καταγωγή του ανθρώπου, ένα ολόκληρο κεφάλαιο στον φυλετικό διμορφισμό και εξηγεί πώς κάποια χαρακτηριστικά ανάμεσα στα φύλα ατρόφησαν ή ενισχύθηκαν ανάλογα με την χρήση τους εντός των πρώτων ανθρώπινων κοινωνιών.
Η φύση είναι πλαστική, δεν είναι θέσφατο, δεν είναι συμπαγής, δεν είναι σταθερή, αλλάζει, εξελίσσεται. Αυτό είναι το βασικό σημείο της εξελικτικής διαδικασίας.
Δεν συμφωνώ λοιπόν με την τάση του Πρεσιάδο να αφορίζει εξολοκλήρου αυτή την κρυμμένη κουίρ ιστορία της επιστήμης.
Δεν συμφωνώ, επίσης, στον τρόπο που παρουσιάζει την ιατρική μετάβαση των τρανς ανδρών, κυρίως στο ορμονικό κομμάτι, δηλαδή την τεστοστερόνη ως ένα επαναστατικό ελιξήριο, λες και τα ίδια τα σώματα, από μόνα τους δεν μπορούν να είναι κουίρ. Μιλάει και ο ίδιος για τις πολλές χρωμοσωματικές διαφοροποιήσεις, το φάσμα των φύλων ακόμα και σε cis άτομα (πχ τη μέτρηση του μεγέθους των όρχεων σε cis άνδρες) αλλά φαίνεται να ξεχνά πως ένα σώμα που τυπικά θεωρείται γυναικείο από την ιατρική κοινότητα, δεν είναι απαραίτητα γυναικείο, με βάση την ίδια την παραδοσιακή βιολογία. Πολλές cis γυναίκες έχουν, για παράδειγμα, αυξημένα ανδρογόνα.
Αναφέρονται, εκτος των αλλων, ορισμένες ανακρίβειες όσον αφορά την ιατρική μετάβαση. Στη σελ 52 για παράδειγμα, αναφέρει πως με το σταμάτημα της τεστοστερόνης όλες οι αλλαγές έιναι πλήρως αναστρέψιμες. Ενώ συμφωνώ με το επιχείρημά του κατά της δαιμονοποίησης της μετάβασης από το ιατρικό κατεστημένο ως μια διαδικασία καταλυτική, που δύναται ταχα να καταστρέψει ένα άτομο αν το μετανιώσει, υπάρχουν ορισμένες αλλαγές που δεν είναι αναστρέψιμες, όπως η φωνή, ως ένα σημείο, καθώς και η ανάπτυξη ορισμένων σωματικών χαρακτηριστικών. Φυσικά έχουν υπάρξει καταγεγραμμένες, κυρίως ανεκδοτολογικά, περιπτώσεις που με επιτυχία και χωρίς κανένα πρόβλημα έκαναν μετάβαση και μετά αντιστροφή αυτής, για δικούς τους προσωπικούς λόγους.
Σε γενικές γραμμές είναι ένα σημαντικό ανάγνωσμα, που ωστόσο εκδοτικά υπολείπεται σε βάρος, καθώς δεν συνοδεύεται από εισαγωγή, δεν κατευθύνει τον αναγνώστη προς κάπου και δεν συσφαιρώνεται σε μια εντονότερη εκδοτική δήλωση που θα αφορούσε, για παράδειγμα, μια κουίρ σειρά. Φαίνεται δηλαδή, πως οι εκδόσεις Αντίποδες, ήθελαν να εκμεταλλευτούν την δυναμική του κειμένου, ως ομιλίας, σε μια εύκολη και σύντομη μετάφραση, που δεν αφήνει κανένα περαιτέρω στίγμα.
Για ακόμα μία φορά σε έκδοση των Αντιπόδων δεν συναντάμε καμία διευκρινιστική εισαγωγή που να προετοιμάζει το αναγνωστικό υποκείμενο ή που να του δίνει το έναυσμα να διαβάσει παραπάνω για το θέμα. Θα ήταν ωραίο, για παράδειγμα, να υπήρχε μια μικρή εισαγωγή που θα ανέλυε της φουκωϊκές επιρροές του Πρεσιάδο, τους προκατόχους αυτών των θέσεων καθώς και άλλα σημαντικά έργα του φιλοσόφου, όπως το Testo Junkie όπου αναπτύσσονται εκτενέστερα πολλές από τις απόψεις που αναφέρει ακροθιγώς στην παρούσα ομιλία.
Μεταφραστικά το κείμενο φαίνεται συγκροτημένο και αποδίδει επαρκώς πολλούς νεολογικούς όρους στην ελληνική.
Ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις, παρατηρείται μια μεταφραστική δειλία στο να αποδοθεί η non binary ταυτότητα ορθώς. Συγκεκριμένα, όταν γίνεται αναφορά στο Τζούντιθ Μπάτλερ, που αυτοπροσδιορίζεται πλέον ως μη δυαδικό άτομο, η μεταφράστρια επιλέγει το " η/ο "και όχι το ουδέτερο "το". Η έννοια της μη δυαδικότητας αφορά την αποφυγή του binary και όχι την υιοθέτηση και των δύο παραδοσιακών άκρων του. Συνεπώς δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο που αποδόθηκε έτσι, εκτός από τους προαναφέρομενους λεξικολογικούς δισταγμούς, που φυσικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Στα του κειμένου, ο Πρεσιάδο θίγει το σημαντικό ζήτημα των αναχρονιστικών σημείων της ψυχανάλυσης, την εμμονή σε ορισμένα φροϋδικά και λακανικά σχήματα, την αδικαιολόγητη παθολογικοποίηση της διεμφυλικής ταυτότητας, την ιστορική συνδεση μεταξύ της αποικιοκρατιας και της πατριαρχίας, καθώς και την υπό περιπτώσεις, "εξημέρωση" της κουίρ εμπειρίας που βρίσκει την ενσάρκωσή της στο κατασκευασμένο πρόσωπο του "καλού τρανσέξουαλ" τον οποίο εγκρίνει μια σειρά από κανονιστικές επιτροπές που του δίνουν το δικαίωμα να προβεί σε αλλαγές στο σώμα του, εγκαθιδρύοντας έτσι έναν νέο συστημικό έλεγχο της υποκειμενικότητας.
Το πρόβλημα κατ' εμέ, όμως, είναι πως αυτή η άποψη, δηλαδή η παρουσίαση ρηξικέλευθων διαφορών μεταξύ της νέας επιστημολογίας και της παραδοσιακής, αποδίδει μια μη ακριβή εικόνα της ιστορίας της ψυχανάλυσης και της βιολογίας.
Ο Φρόυντ έχει εκφραστεί σε πολλά γραπτά του με πρωτοποριακες για την εποχη του αποψεις για Λοατκι+ ατομα. Σε ορισμενα case studies αναφέρθηκε στην ομοερωτική επιθυμία γυναικών, ενω στο κομβικό κείμενο του "Τρεις εργασίες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας", αναπτύσσει την ρηξικέλευθη για την εποχή θεωρία του για την αμφισεξουαλικότητα ως διαρκούς πιθανότητας στην ζωή ενός υποκειμένου - μια πιθανότητα σε αδράνεια, δηλαδή, που μπορεί να ενεργοποιηθεί. Αυτές οι απόψεις έχουν αδιαμφισβήτητο κουίρ χαρακτήρα και έχουν αγνοηθεί έως τώρα από μεγάλο ποσοστό των αναλυτών του έργου του.
Αλλά και το ίδιο το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, στο οποίο αντιτίθεται ο Πρεσιάδο, και το οποίο άλλωστε έχει κατακριθεί και από άλλους φιλοσόφους για την μη επιστημονικότητά του, περιέχει στα στάδια του την αμφισεξουαλική επιθυμία.
Αξιζει να σημειωθει μαλιστα πως ο Φρόυντ, σε επιστολές που είχε συνταξει προς γονείς gay ατόμων που είχαν ζητήσει τη βοήθεια του, είχε απαντήσει πως δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία ασθένεια, αλλά ένα "ανακάτεμα" των σταδίων της σεξουαλικότητας.
Στον τομέα της βιολογίας, επίσης, η κουίρ θεωρία δεν είναι κάτι το καινοφανές ή ενα σύμπτωμα των καιρών, κατά τους συντηριτικούς ακροδεξιούς. Η ιδέα της μεσοφυλικότητας, ή ερμαφροδιτισμού όπως ονομαζόταν παλαιότερα, είναι ένα μεγάλο κομμάτι των πρώτων θεωριών της εξέλιξης. Ο Δαρβίνος, για παράδειγμα, εκτός από τις νύξεις που έκανε στην Καταγωγή των Ειδών, αναπτύσσει στην Καταγωγή του ανθρώπου, ένα ολόκληρο κεφάλαιο στον φυλετικό διμορφισμό και εξηγεί πώς κάποια χαρακτηριστικά ανάμεσα στα φύλα ατρόφησαν ή ενισχύθηκαν ανάλογα με την χρήση τους εντός των πρώτων ανθρώπινων κοινωνιών.
Η φύση είναι πλαστική, δεν είναι θέσφατο, δεν είναι συμπαγής, δεν είναι σταθερή, αλλάζει, εξελίσσεται. Αυτό είναι το βασικό σημείο της εξελικτικής διαδικασίας.
Δεν συμφωνώ λοιπόν με την τάση του Πρεσιάδο να αφορίζει εξολοκλήρου αυτή την κρυμμένη κουίρ ιστορία της επιστήμης.
Δεν συμφωνώ, επίσης, στον τρόπο που παρουσιάζει την ιατρική μετάβαση των τρανς ανδρών, κυρίως στο ορμονικό κομμάτι, δηλαδή την τεστοστερόνη ως ένα επαναστατικό ελιξήριο, λες και τα ίδια τα σώματα, από μόνα τους δεν μπορούν να είναι κουίρ. Μιλάει και ο ίδιος για τις πολλές χρωμοσωματικές διαφοροποιήσεις, το φάσμα των φύλων ακόμα και σε cis άτομα (πχ τη μέτρηση του μεγέθους των όρχεων σε cis άνδρες) αλλά φαίνεται να ξεχνά πως ένα σώμα που τυπικά θεωρείται γυναικείο από την ιατρική κοινότητα, δεν είναι απαραίτητα γυναικείο, με βάση την ίδια την παραδοσιακή βιολογία. Πολλές cis γυναίκες έχουν, για παράδειγμα, αυξημένα ανδρογόνα.
Αναφέρονται, εκτος των αλλων, ορισμένες ανακρίβειες όσον αφορά την ιατρική μετάβαση. Στη σελ 52 για παράδειγμα, αναφέρει πως με το σταμάτημα της τεστοστερόνης όλες οι αλλαγές έιναι πλήρως αναστρέψιμες. Ενώ συμφωνώ με το επιχείρημά του κατά της δαιμονοποίησης της μετάβασης από το ιατρικό κατεστημένο ως μια διαδικασία καταλυτική, που δύναται ταχα να καταστρέψει ένα άτομο αν το μετανιώσει, υπάρχουν ορισμένες αλλαγές που δεν είναι αναστρέψιμες, όπως η φωνή, ως ένα σημείο, καθώς και η ανάπτυξη ορισμένων σωματικών χαρακτηριστικών. Φυσικά έχουν υπάρξει καταγεγραμμένες, κυρίως ανεκδοτολογικά, περιπτώσεις που με επιτυχία και χωρίς κανένα πρόβλημα έκαναν μετάβαση και μετά αντιστροφή αυτής, για δικούς τους προσωπικούς λόγους.
Σε γενικές γραμμές είναι ένα σημαντικό ανάγνωσμα, που ωστόσο εκδοτικά υπολείπεται σε βάρος, καθώς δεν συνοδεύεται από εισαγωγή, δεν κατευθύνει τον αναγνώστη προς κάπου και δεν συσφαιρώνεται σε μια εντονότερη εκδοτική δήλωση που θα αφορούσε, για παράδειγμα, μια κουίρ σειρά. Φαίνεται δηλαδή, πως οι εκδόσεις Αντίποδες, ήθελαν να εκμεταλλευτούν την δυναμική του κειμένου, ως ομιλίας, σε μια εύκολη και σύντομη μετάφραση, που δεν αφήνει κανένα περαιτέρω στίγμα.
September 20, 2021
"We are witnessing a process of transformation in the order of sexual and political anatomy comparable to that which led from the geocentric epistemology of Ptolemy to the heliocentric epistemology of Copernicus. Or the transition, between 1650 and 1870, from the one-sex model to the anatomy of sexual difference. Or the paradigm shift introduced in the early twentieth century by relativity and quantum physics in comparison to Newtonian physics."
Preciado was invited to give a lecture in front of l'École de la Cause Freudienne on their "women in psychoanalysis" day and decided to take the several hundred strong audience of psychoanalysts to task for their arrogance and pathologization of women, trans people, survivors of sexual violence, et al. His argument is summarzied above — that psychoanalysis needs to get its head out of the 19th Century and wake up to the world we currently live in, particularly regarding trans and intersex people. As so often with Preciado, he presents a bunch of ideas which are already old hat among trans people and queers as though they are earth-shattering revelations. Though, judging by my favourite part of this book — the footnotes where Preciado places the audience booing at him! — perhaps for some stodgy straight Parisian psychoanalysts, they truly are ground-breaking and a bit threatening.
My reaction to Preciado is always "well, yes, obviously."
Preciado was invited to give a lecture in front of l'École de la Cause Freudienne on their "women in psychoanalysis" day and decided to take the several hundred strong audience of psychoanalysts to task for their arrogance and pathologization of women, trans people, survivors of sexual violence, et al. His argument is summarzied above — that psychoanalysis needs to get its head out of the 19th Century and wake up to the world we currently live in, particularly regarding trans and intersex people. As so often with Preciado, he presents a bunch of ideas which are already old hat among trans people and queers as though they are earth-shattering revelations. Though, judging by my favourite part of this book — the footnotes where Preciado places the audience booing at him! — perhaps for some stodgy straight Parisian psychoanalysts, they truly are ground-breaking and a bit threatening.
My reaction to Preciado is always "well, yes, obviously."
November 26, 2020
Ay Paul. Eres como Maluma, breaking my heart pero me tienes loca
August 4, 2022
"Ομιλία ενός διεμφυλικού άντρα, με μη δυαδικό σώμα, ενώπιον της Σχολής του φροϋδικού αιτίου της Γαλλίας"
Μέσα από τη δική του εμπειρία ο Πρεθιάδο θέτει τις βάσεις για τις αλλαγές που οφείλουν να συντελεστούν στον χώρο της ψυχανάλυσης. Μιλά για την επιτακτική ανάγκη απελευθέρωσης από το κατεστημένο της δυαδικής σεξουαλικής ταυτότητας.
Όχημα του το κείμενο του Κάφκα "Αναφορά σε μια Ακαδημία", μια ιστορία εξανθρωπισμού ενός πιθήκου, της μετάβασης του από το ζωώδες στο ανθρώπινο και κατ' επέκταση ως αντίστιξη στη μετάβαση μιας άλλης επιλογής, αυτής του μη δυαδικού σώματος. Ερχόμενος σε αντιπαράθεση και αντιμέτωπος με κοινωνικά ταμπού, πολιτικά και νομικά κενά, λανθασμένη αντιμετώπιση από τη σύγχρονη ψυχιατρική καλείται να επιβιώσει σε έναν κόσμο στον οποιο δεν έχει θέση.
Θεωρεί επιβεβλημένη την απομάκρυνση από την φροϋδική και λακανική ψυχανάλυση λόγω της προσκόλλησής τους "στην επιστημολογία της έμφυλης διαφοράς και στον κυρίαρχο δυτικό αποικιοκρατικό λόγο".
Μέσα από τη δική του εμπειρία ο Πρεθιάδο θέτει τις βάσεις για τις αλλαγές που οφείλουν να συντελεστούν στον χώρο της ψυχανάλυσης. Μιλά για την επιτακτική ανάγκη απελευθέρωσης από το κατεστημένο της δυαδικής σεξουαλικής ταυτότητας.
Όχημα του το κείμενο του Κάφκα "Αναφορά σε μια Ακαδημία", μια ιστορία εξανθρωπισμού ενός πιθήκου, της μετάβασης του από το ζωώδες στο ανθρώπινο και κατ' επέκταση ως αντίστιξη στη μετάβαση μιας άλλης επιλογής, αυτής του μη δυαδικού σώματος. Ερχόμενος σε αντιπαράθεση και αντιμέτωπος με κοινωνικά ταμπού, πολιτικά και νομικά κενά, λανθασμένη αντιμετώπιση από τη σύγχρονη ψυχιατρική καλείται να επιβιώσει σε έναν κόσμο στον οποιο δεν έχει θέση.
Θεωρεί επιβεβλημένη την απομάκρυνση από την φροϋδική και λακανική ψυχανάλυση λόγω της προσκόλλησής τους "στην επιστημολογία της έμφυλης διαφοράς και στον κυρίαρχο δυτικό αποικιοκρατικό λόγο".
Read
February 21, 2023This is an interesting book which I think has a little trouble finding a place in the world of queer theory. It’s simply too broad to appeal to people who are already familiar with queer theory, yet it’s not actually calibrated to appeal to those who aren’t already at least sympathetic to queer theory.
But then again: it's not actually theory. It's an edited transcript of a speech.
It’s technically a written version of a 2019 address to a group of psychoanalysts in Paris, L’École de cause freudienne. Yet the text as written doesn’t really engage with where the psychoanalysts, steeped in Freud and Lacan, might be coming from. The occasion of the address seems more to be an excuse to punctuate the text with dramatic calls for psychoanalysts to unite to produce epistemic change than it is a genuine effort at persuasion. And this is a valid and understandable approach—someone who takes the oedipal thinking seriously and has made a career of it probably isn’t actually available to be persuaded—but it simply makes for a less interesting text.
Another way the text might have been more interesting is for the author to have gone more deeply into their own experiences of psychoanalysis, but these are just glossed over.
Finally I wouldn’t say that it’s on the vanguard of queer theory as it has a pretty unsubtle approach to identity—there are people saying much more interesting things—Preciado pretty much just recapitulates Butler on gender construction.
However all this said, I do think Preciado’s alliance of their address with Kafka’s “A Report to an Academy” works extraordinarily well as a framework and source of metaphors.
I still think it’s worth a read because it’s so short and because it does have an interesting context & framing device.
And at the end of the day, we have to remember Paul is a human being who stood in front of a jeering crowd and had to speak about his identity! So I can understand being reluctant to share deep inner thoughts and get into subtleties. If you want that, read Testo Junkie!
But then again: it's not actually theory. It's an edited transcript of a speech.
It’s technically a written version of a 2019 address to a group of psychoanalysts in Paris, L’École de cause freudienne. Yet the text as written doesn’t really engage with where the psychoanalysts, steeped in Freud and Lacan, might be coming from. The occasion of the address seems more to be an excuse to punctuate the text with dramatic calls for psychoanalysts to unite to produce epistemic change than it is a genuine effort at persuasion. And this is a valid and understandable approach—someone who takes the oedipal thinking seriously and has made a career of it probably isn’t actually available to be persuaded—but it simply makes for a less interesting text.
Another way the text might have been more interesting is for the author to have gone more deeply into their own experiences of psychoanalysis, but these are just glossed over.
Finally I wouldn’t say that it’s on the vanguard of queer theory as it has a pretty unsubtle approach to identity—there are people saying much more interesting things—Preciado pretty much just recapitulates Butler on gender construction.
However all this said, I do think Preciado’s alliance of their address with Kafka’s “A Report to an Academy” works extraordinarily well as a framework and source of metaphors.
I still think it’s worth a read because it’s so short and because it does have an interesting context & framing device.
And at the end of the day, we have to remember Paul is a human being who stood in front of a jeering crowd and had to speak about his identity! So I can understand being reluctant to share deep inner thoughts and get into subtleties. If you want that, read Testo Junkie!
July 28, 2022
Transprovokacijica. Potrebna.
October 5, 2024
One word: monumental
This is a modern queer classic that is imperative for anyone interested in lgbtq/gender studies to read.
Preciado, a nonbinary trans man, gave a speech in 2019 to a group of psychoanalysts. He was defending the fact that gender dysphoria and transness are not symptoms of mental illness. He was booed off stage and never got to finish his speech. This book is that speech.
Translated by Frank Wayne, this book is critically important reading material, especially considering today's political landscape.
This is a modern queer classic that is imperative for anyone interested in lgbtq/gender studies to read.
Preciado, a nonbinary trans man, gave a speech in 2019 to a group of psychoanalysts. He was defending the fact that gender dysphoria and transness are not symptoms of mental illness. He was booed off stage and never got to finish his speech. This book is that speech.
Translated by Frank Wayne, this book is critically important reading material, especially considering today's political landscape.
November 19, 2022
paul preciado levou td professor de psicanalise da ufmg pra um beco e deu um tiro na perna deles
April 29, 2025
Can the Monster Speak? A Report to an Academy of Psychoanalysts contains the text of a speech that Paul Preciado attempted to deliver in 2019 to a conference of 3,500 psychoanalysts, but wasn't allowed to finish. It was certainly brave and audacious to attempt it, as the speech critiques the whole Freudian and Lacanian theoretical basis of psychoanalysis. Preciado argues that these theories aren't some universal structure of the human mind, but ideas based in the colonialism, sexism, homophobia, and transphobia of the times and places they formed. In the twenty-first century, psychoanalysis needs to change to keep up with society's evolution. I found this critique invigorating and insightful, covering a lot of ground in less than a hundred pages. Preciado draws upon his experience as a trans man to illustrate his points:
This speech obviously has a great deal of relevance beyond the rather esoteric world of French Freudian psychoanalysis. I particularly appreciated this point about the present neo-fascist political turn:
The direct appeal to psychoanalysts is nonetheless powerfully put:
I found it particularly apposite to read Can the Monster Speak? A Report to an Academy of Psychoanalysts shortly after the UK Supreme Court delivered a deeply misguided transphobic judgement that only 'biological sex' (left undefined) allows someone to use woman's toilets, changing rooms, etc. That certainly seems like a denial of an epistemic crisis, by denying the reality that trans women exist. It appears not only cruel but very stupid. Who is going to police whether somebody is sufficiently woman to use the ladies toilets or changing rooms? Only absolute fucking creeps would do that, making both trans and cis women less safe as a result. I can only hope that some of the psychoanalysts actually listened to Preciado and wondered whether he might have a point about the theoretical basis of their discipline. I found this short book refreshing and surprisingly cheering in these depressing times.
But the most important thing that I discovered is that, in the patriarchal-colonial system, being a so-called 'man' and so-called 'white', I could accede for the first time to the privilege of universality. A peaceful and anonymous place where everyone leaves you the fuck alone. I had never felt universal. I had been a woman, I had been a lesbian, I had been a migrant. I had known otherness, not universality. If I did not publicly announce myself as 'trans' and accepted being acknowledged as a man, I could shrug off the burden of identity once and for all.
Why is it, my beloved binary friends, that you are convinced that only subalterns possess an identity?
This speech obviously has a great deal of relevance beyond the rather esoteric world of French Freudian psychoanalysis. I particularly appreciated this point about the present neo-fascist political turn:
This epistemic crisis has seen a resurgence in the politics of renaturalisation, discursive regression, and cognitive obstruction. As Kuhn taught us, for as long as one paradigm shift is not replaced by another, the accumulated unresolved problems do not, paradoxically, lead to reassessment or to lucid criticism, but rather to a temporary 'rigidification' and a 'hyperbolic affirmation' of the theoretical hypotheses of the paradigm under attack. It may even be possible to explain the current hyperbolic presentation of patriarchal-colonial ideologies and their populist and neo-nationalist power structures as a reaffirmation of the old paradigm, a denial of the epistemic crisis, a resistance to the mutation.
The direct appeal to psychoanalysts is nonetheless powerfully put:
Today, it is more important for psychoanalysts such as you to listen to the voices of bodies excluded by the patriarchal-colonial regime than to reread Freud and Lacan. Stop hiding behind the skirts of the fathers of psychoanalysis. Your political duty is to take care of children, not to legimise the violence of the patriarchal-colonial regime. The time has come to drag the analysts' couches into the streets and collectivise speech, politicise bodies, debinarise gender and sexuality and decolonise the unconscious.
I found it particularly apposite to read Can the Monster Speak? A Report to an Academy of Psychoanalysts shortly after the UK Supreme Court delivered a deeply misguided transphobic judgement that only 'biological sex' (left undefined) allows someone to use woman's toilets, changing rooms, etc. That certainly seems like a denial of an epistemic crisis, by denying the reality that trans women exist. It appears not only cruel but very stupid. Who is going to police whether somebody is sufficiently woman to use the ladies toilets or changing rooms? Only absolute fucking creeps would do that, making both trans and cis women less safe as a result. I can only hope that some of the psychoanalysts actually listened to Preciado and wondered whether he might have a point about the theoretical basis of their discipline. I found this short book refreshing and surprisingly cheering in these depressing times.
June 25, 2022
Βιωματικό, ρηξικέλευθο, προκλητικό, θρασύ, ένα κείμενο που οσο το διάβαζα πίστευα οτι πριν λίγα χρόνια θα μπορούσε να ειναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σώματα καταπιεσμένα, κινήματα που αναπτύσσονται και ζητούν νέες αναγνώσεις, μακριά απο την επιστημολογική βάση της ψυχανάλυσης όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, που παλεύουν για τομές.
Βαθιά πολιτικό, δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς/καμιά/κανένα ή διαφωνεί, το βιβλίο αυτό ανοίγει τη συζήτηση, θέτει ερωτήματα, μας επιβάλλει να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε.
Βαθιά πολιτικό, δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς/καμιά/κανένα ή διαφωνεί, το βιβλίο αυτό ανοίγει τη συζήτηση, θέτει ερωτήματα, μας επιβάλλει να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε.
July 8, 2024
ate and left no crumbs
October 29, 2021
A report which probably 3,500 psychoanalysts feel a bit uneasy.
Preciado offers a great and painfully convincing critique of Freudian and Lacanian psychoanalysis, worthy of deep and serious consideration. Nevertheless, he doesn't seem to call for the end of psychoanalysis, nor for it's abandonment of Freud and Lacan entirely. Instead, Preciado seems to be calling for (what I would call), an "orthodox psychoanalysis". That is, not one which sticks to the scriptures and beliefs of Freud and Lacan, but rather one which revitalises the radicalism of the psychoanalytic method - a psychoanalysis which rejects the reification of sexual difference entirely, one which is the harbinger of a paradigm shift, the total re-constellation of the symbolic.
If Marx claims the point of philosophy is not only to study the world, but to change it, them Preciado seems to claim psychoanalysis must not only contemplate the signifier but seek to overthrow it.
Preciado offers a great and painfully convincing critique of Freudian and Lacanian psychoanalysis, worthy of deep and serious consideration. Nevertheless, he doesn't seem to call for the end of psychoanalysis, nor for it's abandonment of Freud and Lacan entirely. Instead, Preciado seems to be calling for (what I would call), an "orthodox psychoanalysis". That is, not one which sticks to the scriptures and beliefs of Freud and Lacan, but rather one which revitalises the radicalism of the psychoanalytic method - a psychoanalysis which rejects the reification of sexual difference entirely, one which is the harbinger of a paradigm shift, the total re-constellation of the symbolic.
If Marx claims the point of philosophy is not only to study the world, but to change it, them Preciado seems to claim psychoanalysis must not only contemplate the signifier but seek to overthrow it.
January 13, 2022
Da imparare a memoria e declamare per le strade.
June 27, 2025
Voiko hirviö puhua on kahteen osaan jakautuva puhe kokonaisuudessaan, keskeyttämättömänä. Ensimmäinen puolisko on kertomus siitä, miksi juuri Preciado on lavalla – se on yksi kauneimpia transilon puolustuspuheita, joita olen koskaan lukenut. Preciado tekee itsestään tietoisesti esimerkin, näyttelyeläimen, ja asettaa ruumiinsa alttiiksi arvostelulle. Hän kuitenkin huomauttaa, että mikään, mitä psykoanalyysi hänelle voisi tarjota palkinnoksi normatiiviseen järjestykseen alistumiseksi, ei voi voittaa sitä onnea ja iloa, joka hänet täyttää kun hän saa olla täysin omassa kehossaan sellainen kuin on – kaiken kehollisen kolonialismin ja hallinnan ulkopuolella.
Toisessa osassa ja sen ’alaluvuissa’ Preciado keskittyy enemmän binäärisen sukupuolikäsityksen historiaan ja sen sosiaaliseen rakentumiseen. Hän näyttää, että hetero- ja sukupuolinormiin uskovat ovat itseasiassa salin ainoat ideologit, tietonsa kanssa hairahtuneet. Transilo ja -sukupuolisuus taas on ollut tämön uskonnon kontrollin ja kurin kohteena jo vuosikymmeniä, ja sen patologisointi ja medikalisointi elää edelleen, hyvinkin vahvasti psykoanalyysin, psykologian ja psykiatrian perinteessä. Eikä meidän tässä ajassa tarvitse mennä omaa maatamme kauemmas, kun näemme edelleen Riittakerttu Kaltialan tapaisen portinvartijoiden ylläpitävän tätä patologisoivaa sukupuolikäsitystä – vastoin tuoretta tietoa ja tiedettä.
Preciadon kirjanen, ylöskirjoitettu puhe on siis pieni ja voimakas muistutus siitä, miten totuus on aina jonkun valtaapitävän rakentama ja omaa valta-asemaa ylläpitävä väline – ja se koskee hyvinkin vahvasti myös sukupuolta. Vahvan henkilökohtainen ja silti poliittinen puhe buuattiin ehkä lavalta konferenssissa, ja voi olla, että elämme hyvinkin taantumuksellista aikaa transeksklusiivisen feminismin ja anti-gender-liikkeiden vuoksi noin muutenkin, mutta sukupuolta se ei silti voi vangita. Se vangitsee ainoastaan kehomme, ja mitä enemmän Preciadon kaltaisia queer-teoreettikoja sitä on vastustamassa, sen lähempänä olemme sitä murrosta, jonka olemme jo monessa muussa yhteiskunnallisessa asiassa nähneet. Transoikeudet ovat meidän kaikkien oikeuksia, eikä niitä pidä missään olosuhteissa alistaa enää yhtään enempää lääketieteellisen vallan alle.
Toisessa osassa ja sen ’alaluvuissa’ Preciado keskittyy enemmän binäärisen sukupuolikäsityksen historiaan ja sen sosiaaliseen rakentumiseen. Hän näyttää, että hetero- ja sukupuolinormiin uskovat ovat itseasiassa salin ainoat ideologit, tietonsa kanssa hairahtuneet. Transilo ja -sukupuolisuus taas on ollut tämön uskonnon kontrollin ja kurin kohteena jo vuosikymmeniä, ja sen patologisointi ja medikalisointi elää edelleen, hyvinkin vahvasti psykoanalyysin, psykologian ja psykiatrian perinteessä. Eikä meidän tässä ajassa tarvitse mennä omaa maatamme kauemmas, kun näemme edelleen Riittakerttu Kaltialan tapaisen portinvartijoiden ylläpitävän tätä patologisoivaa sukupuolikäsitystä – vastoin tuoretta tietoa ja tiedettä.
Preciadon kirjanen, ylöskirjoitettu puhe on siis pieni ja voimakas muistutus siitä, miten totuus on aina jonkun valtaapitävän rakentama ja omaa valta-asemaa ylläpitävä väline – ja se koskee hyvinkin vahvasti myös sukupuolta. Vahvan henkilökohtainen ja silti poliittinen puhe buuattiin ehkä lavalta konferenssissa, ja voi olla, että elämme hyvinkin taantumuksellista aikaa transeksklusiivisen feminismin ja anti-gender-liikkeiden vuoksi noin muutenkin, mutta sukupuolta se ei silti voi vangita. Se vangitsee ainoastaan kehomme, ja mitä enemmän Preciadon kaltaisia queer-teoreettikoja sitä on vastustamassa, sen lähempänä olemme sitä murrosta, jonka olemme jo monessa muussa yhteiskunnallisessa asiassa nähneet. Transoikeudet ovat meidän kaikkien oikeuksia, eikä niitä pidä missään olosuhteissa alistaa enää yhtään enempää lääketieteellisen vallan alle.
January 6, 2023
Very clever and articulate. It's hard to argue with a lot of what he says, primarily because a lot of it is already decently established. Preciado's hypothesis or manifesto here is that psychoanalysis is ultimately doomed to fail, being structured so solidly around rigid boundaries of male/female and normal/abnormal (e.g. the Oedipus and Electra complexes) unless it can change with the times and recognise a new paradigm of gender and sexuality which allows for infinite multiplicity. I found his argument mostly compelling and clearly articulated.
That said, there is a somewhat dodgy section in which Preciado compares the trans body (including, one presumes, the white trans body) to Africa, saying it has been similarly colonised (Direct quotes: 'The trans body is Africa; its organs, though living, speak in languages unknown to the coloniser [...]', as well as: 'The migrant has lost the nation state. The refugee has lost their house. The trans person loses their body.')
There's a bit of a failing here in that the entire speech is predicated on the 'monster' (i.e. Spivak's subaltern, which Preciado here invokes and frames as those marginalised by existing rigid paradigms of gender and sexuality) being allowed to speak for themselves, but in failing to recognise the intersections of marginalisation and privilege here and therefore comparing his own white trans body to a culture that his own ancestors colonised, he falls short of his own manifesto.
Overall a very interesting read, although I'm genuinely unsure if it would even be possible to give this 88 page book as a speech, given that it would take several hours to read aloud...
That said, there is a somewhat dodgy section in which Preciado compares the trans body (including, one presumes, the white trans body) to Africa, saying it has been similarly colonised (Direct quotes: 'The trans body is Africa; its organs, though living, speak in languages unknown to the coloniser [...]', as well as: 'The migrant has lost the nation state. The refugee has lost their house. The trans person loses their body.')
There's a bit of a failing here in that the entire speech is predicated on the 'monster' (i.e. Spivak's subaltern, which Preciado here invokes and frames as those marginalised by existing rigid paradigms of gender and sexuality) being allowed to speak for themselves, but in failing to recognise the intersections of marginalisation and privilege here and therefore comparing his own white trans body to a culture that his own ancestors colonised, he falls short of his own manifesto.
Overall a very interesting read, although I'm genuinely unsure if it would even be possible to give this 88 page book as a speech, given that it would take several hours to read aloud...
July 23, 2024
3.5 stars rounded down because this was just a good read! Paul Preciado is a passionate writer and his insight was fascinating but I honestly didn’t feel like I was reading anything groundbreaking, and I found his wording sort of tedious and repetitive sometimes. Saw someone else say that if you already know who Paul Preciado is, you probably don’t need to read this book, and tbh I agree.
October 20, 2021
Oh, come on. This is an almost complete subversion of what psychoanalysis says about sexual difference by making a strawman out of it. At some point, Preciado says "Femininity or masculinity you adopt and endorse is no less fabricated than mine". This is PRECISELY what psychoanalysis argues, lol, which pyschoanalysis are you talking about?
Sorry, but daddy Freud cannot be guilty of everything we hate in this life.
Sorry, but daddy Freud cannot be guilty of everything we hate in this life.
August 22, 2021
Difficile d’avoir un point de vue objectif puisque je soutiens absolument chaque mot et chaque conviction couchés sur ces pages. Preciado balaie les stéréotypes de genres et revient sur la violence de la psychanalyse moderne hétéronormée et patriarcale.
Immanquable et sidérant 💕
Immanquable et sidérant 💕
March 2, 2025
Não apenas as memórias de minha vida passada como mulher não foram apagadas, mas elas permanecem vivas em minha mente de forma que, ao contrário do que a medicina ou a psiquiatria acreditam e defendem, eu não desisti completamente de ser Beatriz apenas para me tornar Paul. Meu corpo vivo, eu não direi meu inconsciente ou minha consciência, mas meu corpo vivo que abarca tudo em sua constante mutação e suas múltiplas evoluções, é como uma cidade grega, onde coexistem, com diferenças nos níveis de energia, edifícios trans contemporâneos, uma arquitetura lésbica pós-moderna e belas casas Art Déco, mas também antigos edifícios de campo, cujas fundações permanecem como ruínas clássicas de animais ou plantas, fundações minerais e químicas voluntariamente invisíveis. Os traços que a vida passada deixou na minha memória tornaram-se cada vez mais complexos e conectados, formando uma massa de forças vivas, de modo que é impossível dizer que há seis anos eu era apenas uma mulher e agora me tornei apenas um homem. Prefiro minha nova condição de monstro à de homem ou mulher, porque essa condição é como um pé pisando no vazio, indicando o caminho para outro mundo.
June 26, 2022
No podía dejar de pensar que esto había sido leído ante 3500 psicoanalistas blancos franceses... dios mio, con razón estaban tan molestos. Cuando terminé de leerlo no pude sino sentirme orgullosa de que alguien, una que había sido "de nosotras" haya llegado hasta allí y con orgullo paria les preguntara desde el podio "Y ustedes, están operados?" JAJAJA es que deben haber estado tan tan indignados. Sublime gesto histórico, al margen de que fuera necesario exagerar el optimismo sobre esa transición epistémica, el discurso es realmente precioso.
April 24, 2022
Pensant "sí, digues-ho, ole" pàgina rere pàgina. Paul B. my beloved
May 9, 2022
«Με το τέρας που σας μιλά. Το τέρας που έχετε δημιουργήσει εσείς οι ίδιοι με το λόγο και τις κλινικές πρακτικές. Είμαι το τέρας που σηκώνεται από το ντιβάνι και παίρνει το λόγο, όχι ως ασθενής άλλος πολίτης, ως ένας τερατώδεις ίσως σας».
«Μπορείτε να με πιστέψετε ή να μη με πιστέψετε, αν θέλετε, αλλά πιστέψτε τουλάχιστον αυτό: η ζωή είναι μετάλλαξη και πολλαπλότητά. Πρέπει να καταλάβετε ότι τα τέρατα του μέλλοντος είναι επίσης τα παιδιά και τα εγγόνια σας».
«Μπορείτε να με πιστέψετε ή να μη με πιστέψετε, αν θέλετε, αλλά πιστέψτε τουλάχιστον αυτό: η ζωή είναι μετάλλαξη και πολλαπλότητά. Πρέπει να καταλάβετε ότι τα τέρατα του μέλλοντος είναι επίσης τα παιδιά και τα εγγόνια σας».
Displaying 1 - 30 of 598 reviews