1980: de plasserparadox

by Nick J. Swarth

Het jaar is 1980, het decor een troosteloze provinciestad, waarin werkeloosheid, armoe en woningnood hoogtij vieren. Het failliet van de textielnijverheid komt met industriële ruïnes en een enorme kaalslag in het hart van de stad. Dit bleke toneel biedt verrassenderwijs de perfecte voedingsbodem voor de jeugdige dadendrang van de no-future generatie. 1980 – De plasserparadox is een caleidoscopische roman en volgt het wel en wee van Ratel, Dr. Pink, Emiel de B., Klein Yani, Chloë en Loumi en hun vrienden. Dit is de eerste generatie die openlijk haar homoseksualiteit beleeft. Hun geaardheid wordt niet bevraagd, maar is simpelweg een gegeven. De protagonisten vinden in het verlengde van de emancipatiegolven van de jaren ’60 en de vroege jaren ’70 hun eigen ruimte. In tegenstelling met voorgaande generaties wortelt hun beleving van seksualiteit niet in trauma’s. Zij hoeven op dat vlak niets te verwerken. Sterker nog, in het kielzog van de luidruchtige emancipatiegolven staan zij pal voor hun geaardheid, maken zij er absoluut geen geheim van en experimenteren er vrijelijk op los. 1980 is het verhaal van de stad X-Burg vanuit het perspectief van jongeren in de alternatieve scene, eind jaren ’70. Het is de tijd van het activisme, het kraken en de nieuwe muziek, waarin het persoonlijke politiek is en de hoop op een betere wereld groot.

430 pages, Paperback

Published November 1, 2020

Reviews

[AnjavK]

Op wilskracht uitgelezen. Lang gehoopt dat er nog een pointe of plot zou komen, maar nee. Swarth keert zijn archief om dat rijk gevuld blijkt met anekdotes en couleur locale uit een tamelijk lethargische jeugdscene in 1980, Tilburg. Er is woningnood, jeugdwerkloosheid, er wordt geworsteld/geëxperimenteerd met seks en seksuele voorkeur, emancipatie van vrouwen, homo’s, arbeiders verdienen aandacht – maar de jongeren die worden beschreven lijkt het meer om de vorm dan de inhoud te gaan. Stomvervelend boek, al met al. Doet soms denken aan het werk van Nanne Tepper, maar die hield de leidsels meer in handen en joeg de lezer meer door het verhaal heen. Wat Swarth wil bereiken is me niet helemaal duidelijk. Het lijkt meer een conceptueel kunstwerk (alles over alles; much ado about nothing) dan een roman of verhaal. En er komt een vervolg! Niet voor mij, toch.

[Huub Leijten · Rating 1 out of 5]

Gestopt. Dit was niet mijn favoriete stijl.