What do you think?
Rate this book
Dit gaat niet over grasmaaien
Gedichten zijn op straat, op gebouwen, in liedjes en films. En ze raken ons en blijven ons soms een leven lang bij, als een troost tijdens duistere nachten of een woordgrapje dat een glimlach oproept. Toch deinzen mensen achteruit als ze het woord poëzie te moeilijk, niks voor mij. Maar het is wél iets voor jou. Ellen Deckwitz legt uit waarom, biedt een helpende hand en neemt je mee langs de vele ontroerende, dramatische, ronduit hilarische en verbeeldingsrijke paden die de poëzie rijk is. Poëzie voor dummy’s. Een heerlijk boek dat niet alleen over lezen, maar ook over het leven gaat.
- GenresPoetryNonfiction
133 pages, Kindle Edition
First published September 1, 2020
26 people are currently reading
356 people want to read
About the author
Ellen Deckwitz
22 books82 followersHolds an MA in literary and cultural sciences. She has performed at Dutch festivals like Lowlands, the Nacht van de Poëzie, Poetry International, but also in Birmingham, Paris and Berlin.
She was the Dutch Slam Poetry Champion in 2009, is a member of the rock.poetry formation Asphalt Fairies, and during the European Championship of Football in 2012, she was on national Dutch radio as a football expert.
Her poems have been translated and published in English, German, French and Spanish.
She was the Dutch Slam Poetry Champion in 2009, is a member of the rock.poetry formation Asphalt Fairies, and during the European Championship of Football in 2012, she was on national Dutch radio as a football expert.
Her poems have been translated and published in English, German, French and Spanish.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 64 reviews
October 10, 2020
Wat is dit een goed boek.
Ik was het vergeten.
Ik was het gewoon vergeten.
Dat ik poëzie las.
Waarom ik poëzie las.
Er was een tijd dat ik alle Vlaamse en Nederlandse dichters kende, en zelfs herkende als ik ze tegenkwam op straat. Dat was de tijd dat ik een thesis schreef over Arjen Duinker, op de poëziezomers in Watou werkte en literatuurwetenschap studeerde. De andere suppoosten waren in Watou voor de beeldende kunst. Ze vroegen met opgetrokken wenkbrauwen: “Lees jij poo-wee-zie?” Ook mijn medestudenten in de literatuurwetenschap keken me bedenkelijk aan: “lees jij poo-wee-zie?” Zelfs onder de boekenmensen ben je een rariteit als je poëzie leest.
Maar ik las graag poëzie.
En daar herinnerde Ellen Deckwitz me aan met dit boek.
Poëzie, dat is voelen, zoals je het anders alleen bij muziek doet. Poëzie, daar mag je mee doen wat je wil. Poëzie, daar mag je van vinden wat je wil. Poëzie kan raken en bijblijven op een heel andere wijze dan proza dat kan.
Ellen Deckwitz schrijft zoals ze praat in haar FAN-TAS-TISCH-E podcast Boeken FM: gevat, slim, grappig.
Ik heb vaak hardop moeten lachen met dit boek. Dit boek is een essay over poëzie. Ik heb daar hardop mee moeten lachen. Laat dat doordringen.
Haar kritiek op het gedicht van haar eigen dertienjarige zelf is prachtig. Hard, maar niet gemeen.
Ik las dit boek in mijn Kobo-plus-abonnement, maar ik denk dat ik het ook maar op papier zal kopen, zodat ik het over enkele jaren subtiel tussen de boterhammen van mijn kinderen kan schuiven.
Dit is zo’n mooi, vurig, toegankelijk en nergens betuttelend pleidooi voor het lezen van poëzie.
Prachtig.
And now if you’ll excuse me. Ik moet dringend wat bundels gaan lezen.
Ik was het vergeten.
Ik was het gewoon vergeten.
Dat ik poëzie las.
Waarom ik poëzie las.
Er was een tijd dat ik alle Vlaamse en Nederlandse dichters kende, en zelfs herkende als ik ze tegenkwam op straat. Dat was de tijd dat ik een thesis schreef over Arjen Duinker, op de poëziezomers in Watou werkte en literatuurwetenschap studeerde. De andere suppoosten waren in Watou voor de beeldende kunst. Ze vroegen met opgetrokken wenkbrauwen: “Lees jij poo-wee-zie?” Ook mijn medestudenten in de literatuurwetenschap keken me bedenkelijk aan: “lees jij poo-wee-zie?” Zelfs onder de boekenmensen ben je een rariteit als je poëzie leest.
Maar ik las graag poëzie.
En daar herinnerde Ellen Deckwitz me aan met dit boek.
Poëzie, dat is voelen, zoals je het anders alleen bij muziek doet. Poëzie, daar mag je mee doen wat je wil. Poëzie, daar mag je van vinden wat je wil. Poëzie kan raken en bijblijven op een heel andere wijze dan proza dat kan.
Ellen Deckwitz schrijft zoals ze praat in haar FAN-TAS-TISCH-E podcast Boeken FM: gevat, slim, grappig.
Ik heb vaak hardop moeten lachen met dit boek. Dit boek is een essay over poëzie. Ik heb daar hardop mee moeten lachen. Laat dat doordringen.
Haar kritiek op het gedicht van haar eigen dertienjarige zelf is prachtig. Hard, maar niet gemeen.
Ik las dit boek in mijn Kobo-plus-abonnement, maar ik denk dat ik het ook maar op papier zal kopen, zodat ik het over enkele jaren subtiel tussen de boterhammen van mijn kinderen kan schuiven.
Dit is zo’n mooi, vurig, toegankelijk en nergens betuttelend pleidooi voor het lezen van poëzie.
Prachtig.
And now if you’ll excuse me. Ik moet dringend wat bundels gaan lezen.
May 3, 2023
Ik ga nu met meer vertrouwen de wereld van poëzie induiken. Zeker weten dat ik wat aan dit boek heb gehad, al viel het op een gegeven moment wel wat in herhaling. Een van de vele tips in dit boek heb ik al opgeslagen om eens naar te gaan kijken (Poëzie Hardop van Hans en Monique Hagen)
October 31, 2020
Voor zowel poëzie-fans als beginners is dit boek een aanrader! Ellen behandelt met humor verschillende kenmerken en stereotypen over poëzie: waarom het helpt gedichten hardop te lezen, is Rupi Kaur echt zo goed, en waarom gaat poëzie altijd over Zware Onderwerpen? Ook geeft ze veel voorbeelden van andere dichters (en dichtbundels), die mij enthousiast maken over verder te duiken in de poëzie-leeswereld.
4 sterren en mijn complimenten voor de prachtige cover 💚
“Er bestaat een niet uit te roeien veronderstelling dat het gedicht een te decoderen tekst is, een plak hiëroglyfen met de maker als de Steen van Rosetta. Terwijl veel dichters nooit helemaal zeker weten wat hun eigen teksten nou precies betekenen. Ze voelen gewoon aan dat de combinatie van onverwachte beelden, woorden en/of klanken iets losmaakt. En hopen dat het ook iets met de lezer doet. Daardoor is het kunst, in plaats van de gebruiksaanwijzing voor een neustondeuse.” (blz. 48)
4 sterren en mijn complimenten voor de prachtige cover 💚
March 6, 2021
Hoe lees je poëzie? Het is de vraag die Ellen Deckwitz ons stelt in “Dit gaat niet over grasmaaien”. Om daar enigszins op te kunnen antwoorden moet je natuurlijk wél poëzie lezen.
Ik geloof dan ook niet dat de de “handleiding” van La Deckwitz niet-poëzie-lezers over de streep zal kunnen trekken. Dit gaat niet over grasmaaien is eerder een steuntje in de rug voor de beginnende “poëtist”. Zoals ik. Je hebt vol enthousiasme een bundel gelezen, maar verdwaalt al in de eerste regels van je volgende prooi; een ornitoloog die vrijwel zeker was een zeldzaam exemplaar van de blauwgevederde tjif-tjaf dacht aan te treffen, maar die zich in geen velden of wegen laat zien, terwijl je weet dat hij er zit. Weinig bundels zijn onder wat voor genre dan ook te rubriceren, stelt de literaire duizendpoot, eenvoudig omdat poëziegenres niet bestaan. Ze verschillen daarin met andere literatuur. Het is dan ook moeilijk zoeken en kiezen. La Deckwitz geeft aan hoe te werk te gaan bij het zoeken. En ze stelt gerust als we niet meteen onze draai vinden in een gedicht. Het welslagen van een gedicht werkt immers heel veel op gevoel. Gevoel, ten eerste dat van de dichter zelf, maar ten tweede – niet te onderschatten – dat van de lezer. Een gedicht verandert in de tijd, en met de tijd. Ellen Deckwitz draagt daarvoor bijvoorbeeld de huidige pandemie aan, waarnaar je je op het ogenblik als lezer soms verwezen voelt, ook bij poëzie die voor het covid-tijdperk geschreven is.
Wat ik uit de voorbeelden en ervaringen van Ellen Deckwitz herleid is dat poëzie overeenkomt met een gedachtenstroom. Moeilijk te sturen, niet netjes omlijnd omschreven als een roman, gevoel. Het is heel herkenbaar. Waarmee ik dus haar woorden ,,Je bent niet de enige’’, die ze een aantal keren in het boekwerkje gebruikt, kan bevestigen. Je bent niet de enige die bang is, verdrietig soms, verward. Je bent niet de enige met de gevoelens die je hebt.
Bedankt voor het steuntje in de rug, Ellen.
●●●○○ (3/5)
POËZIE IS EEN DAAD
Poëzie is een daad
van bevestiging. Ik bevestig
dat ik leef, dat ik niet alleen leef.
Poëzie is een toekomst, denken
aan volgende week, aan een ander land,
aan jou als je oud bent.
Poëzie is mijn adem, beweegt
mijn voeten, aarzelend soms,
over de aarde die daarom vraagt.
Voltaire had pokken, maar
genas zichzelf door o.a. te drinken
120 liter limonade: dat is poëzie.
Of neem de branding. Stukgeslagen
op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen,
maar herneemt zich en is daarin poëzie.
Elk woord dat wordt geschreven
is een aanslag op de ouderdom.
Tenslotte wint de dood, jazeker,
maar de dood is slechts de stilte in de zaal
nadat het laatste woord geklonken heeft.
De dood is een ontroering.
© Remco Campert, uit: Het huis waarin ik woonde (1955)
PS: Poëzie is niet snobistisch.
Voor de volledige recensie: https://rondetijd.blogspot.com/2021/0...
Ik geloof dan ook niet dat de de “handleiding” van La Deckwitz niet-poëzie-lezers over de streep zal kunnen trekken. Dit gaat niet over grasmaaien is eerder een steuntje in de rug voor de beginnende “poëtist”. Zoals ik. Je hebt vol enthousiasme een bundel gelezen, maar verdwaalt al in de eerste regels van je volgende prooi; een ornitoloog die vrijwel zeker was een zeldzaam exemplaar van de blauwgevederde tjif-tjaf dacht aan te treffen, maar die zich in geen velden of wegen laat zien, terwijl je weet dat hij er zit. Weinig bundels zijn onder wat voor genre dan ook te rubriceren, stelt de literaire duizendpoot, eenvoudig omdat poëziegenres niet bestaan. Ze verschillen daarin met andere literatuur. Het is dan ook moeilijk zoeken en kiezen. La Deckwitz geeft aan hoe te werk te gaan bij het zoeken. En ze stelt gerust als we niet meteen onze draai vinden in een gedicht. Het welslagen van een gedicht werkt immers heel veel op gevoel. Gevoel, ten eerste dat van de dichter zelf, maar ten tweede – niet te onderschatten – dat van de lezer. Een gedicht verandert in de tijd, en met de tijd. Ellen Deckwitz draagt daarvoor bijvoorbeeld de huidige pandemie aan, waarnaar je je op het ogenblik als lezer soms verwezen voelt, ook bij poëzie die voor het covid-tijdperk geschreven is.
Wat ik uit de voorbeelden en ervaringen van Ellen Deckwitz herleid is dat poëzie overeenkomt met een gedachtenstroom. Moeilijk te sturen, niet netjes omlijnd omschreven als een roman, gevoel. Het is heel herkenbaar. Waarmee ik dus haar woorden ,,Je bent niet de enige’’, die ze een aantal keren in het boekwerkje gebruikt, kan bevestigen. Je bent niet de enige die bang is, verdrietig soms, verward. Je bent niet de enige met de gevoelens die je hebt.
Bedankt voor het steuntje in de rug, Ellen.
●●●○○ (3/5)
POËZIE IS EEN DAAD
Poëzie is een daad
van bevestiging. Ik bevestig
dat ik leef, dat ik niet alleen leef.
Poëzie is een toekomst, denken
aan volgende week, aan een ander land,
aan jou als je oud bent.
Poëzie is mijn adem, beweegt
mijn voeten, aarzelend soms,
over de aarde die daarom vraagt.
Voltaire had pokken, maar
genas zichzelf door o.a. te drinken
120 liter limonade: dat is poëzie.
Of neem de branding. Stukgeslagen
op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen,
maar herneemt zich en is daarin poëzie.
Elk woord dat wordt geschreven
is een aanslag op de ouderdom.
Tenslotte wint de dood, jazeker,
maar de dood is slechts de stilte in de zaal
nadat het laatste woord geklonken heeft.
De dood is een ontroering.
© Remco Campert, uit: Het huis waarin ik woonde (1955)
PS: Poëzie is niet snobistisch.
Voor de volledige recensie: https://rondetijd.blogspot.com/2021/0...
May 31, 2021
Alsof Ellen Deckwitz je rondleidt in haar boekenkast. Zoveel mooie gedichten en beschouwingen.
January 31, 2021
Chapeau voor iemand die het ontoegankelijkere poëziethema zo leuk oppakt!
Ellen Deckwitz maakt poëzie toegankelijk, juist ook voor jongeren. Ze begint met een - inmiddels typisch - Skype-gesprek met haar neefje over Nederlands waarin ze hem enthousiast weet te maken voor gedichten. Ze maakt inzichtelijk hoe ze voor jou gemaakt lijken te zijn en hoe je steeds anders over hetzelfde stukje tekst kunt denken. A.d.h.v. bekende en onbekende dichters vertelt Deckwitz over poëtische gesprekken, zware verzen, horrorgedichten en het mens-zijn in poëzie. Oftewel: dit boek laat zien hoe ongelooflijk leuk deze versvorm kan zijn en ook dat je het heus niet altijd hoeft te begrijpen. Haal het in huis, doe het cadeau!
Ellen Deckwitz maakt poëzie toegankelijk, juist ook voor jongeren. Ze begint met een - inmiddels typisch - Skype-gesprek met haar neefje over Nederlands waarin ze hem enthousiast weet te maken voor gedichten. Ze maakt inzichtelijk hoe ze voor jou gemaakt lijken te zijn en hoe je steeds anders over hetzelfde stukje tekst kunt denken. A.d.h.v. bekende en onbekende dichters vertelt Deckwitz over poëtische gesprekken, zware verzen, horrorgedichten en het mens-zijn in poëzie. Oftewel: dit boek laat zien hoe ongelooflijk leuk deze versvorm kan zijn en ook dat je het heus niet altijd hoeft te begrijpen. Haal het in huis, doe het cadeau!
February 10, 2023
Een leuke kijk in het brein van Deckwitz wanneer ze het heeft over poëzie, waar ze lovend over schrijft. Anekdotes leiden en delen het boek op, jammer dat deze vaak erg kinderachtig van aard zijn (vandaar dat het boek van de bieb onder de jeugdafdeling valt). De geselecteerde gedichten zijn divers en worden op een prettige manier uitgewerkt (met veel ruimte voor eigen inbreng), en hebben me zeker gemotiveerd om dit jaar meer poëzie te lezen!
February 7, 2023
In alle eerlijkheid de eerste keer dat ik iets poëzie-gerelateerds lees sinds die grofweg twee lessen erover op de middelbare school. Echt een aanrader wel - het geeft tips, handvatten en helpt je een mini beetje op weg naar ontdekken wat voor gedichten je mogelijk leuk zou kunnen vinden. 9/10
October 21, 2020
Van dit boekje krijg ik zin in een nieuwe hobby - het lezen van poëzie.
February 20, 2022
Als je na het lezen van dit fijne boekje nog steeds geen zin krijgt om de dichtkunst een kans te geven, weet ik het ook niet meer.
Bevlogen en met een boel zelfspot schrijft Deckwitz over de redenen waarom poëzie toch écht de moeite waard is om te lezen – ondanks dat je het vroeger op school sofa king saai vond dat er nooit meer iets mee te maken wilde hebben – en hoe je dit veelkoppige “monster” zou kunnen vellen. Het raakte pre-cíes de juiste snaar bij me, want al mijn vooringenomenheden en onterecht ingebakken weerstand zijn door dit kleinood weggenomen.
Dit wordt het jaar dat ik de schoonheid van poëzie écht ontdekte, en dat is dan in aanzienlijke mate te danken aan de (blanke) gave van Ellen Deckwitz.
Bevlogen en met een boel zelfspot schrijft Deckwitz over de redenen waarom poëzie toch écht de moeite waard is om te lezen – ondanks dat je het vroeger op school sofa king saai vond dat er nooit meer iets mee te maken wilde hebben – en hoe je dit veelkoppige “monster” zou kunnen vellen. Het raakte pre-cíes de juiste snaar bij me, want al mijn vooringenomenheden en onterecht ingebakken weerstand zijn door dit kleinood weggenomen.
Dit wordt het jaar dat ik de schoonheid van poëzie écht ontdekte, en dat is dan in aanzienlijke mate te danken aan de (blanke) gave van Ellen Deckwitz.
June 10, 2025
Wauw.
Ik zal niet zeggen dat iedereen dit moet lezen, maar als je ook maar een klein beetje openstaat voor het lezen van poëzie, je vooroordelen en verwachtingen wil laten opschudden én er misschien daadwerkelijk wat van wil opsteken, doen!
Met humor, gevarieerde gedichten en persoonlijke en soms kwetsbare analyses, weet Deckwitz je in 21 columns helemaal fan te maken van poëzie. Ik was al fan van deel 1, maar nu kan ze bij mij echt niet meer stuk ;)
Ik zal niet zeggen dat iedereen dit moet lezen, maar als je ook maar een klein beetje openstaat voor het lezen van poëzie, je vooroordelen en verwachtingen wil laten opschudden én er misschien daadwerkelijk wat van wil opsteken, doen!
Met humor, gevarieerde gedichten en persoonlijke en soms kwetsbare analyses, weet Deckwitz je in 21 columns helemaal fan te maken van poëzie. Ik was al fan van deel 1, maar nu kan ze bij mij echt niet meer stuk ;)
Read
February 6, 2021Goed boekje als je op zoek bent naar enthousiasme om poëzie te gaan lezen of weer op te pakken.
Wel iets korter dan ik had verwacht, en veel stukjes hebben dezelfde opzet en hetzelfde soort grapje in de eerste alinea, maar dat mag de overall pret niet drukken.
Er staan veel gedichten en bundels in, dus je kunt na het lezen gelijk door met je favorieten, fijn!
Wel iets korter dan ik had verwacht, en veel stukjes hebben dezelfde opzet en hetzelfde soort grapje in de eerste alinea, maar dat mag de overall pret niet drukken.
Er staan veel gedichten en bundels in, dus je kunt na het lezen gelijk door met je favorieten, fijn!
September 12, 2022
Dit boek is echt geweldig! Dit komt omdat Ellen geweldig is en super grappig en goed schrijft. En ik wil poëzie lezen. Tot slot wat haalt ze mooie gedichten aan en leg ze het zo goed uit
January 6, 2021
3,5* Een leuk en luchtig boek over het toegankelijker maken om poëzie te lezen. Ik genoot vooral van de tips van Ellen, die op het einde van het hoofdstukje soms werden toegevoegd. Ook vind ik het leuk dat er aan het begin van elk hoofdstuk een gedicht is toegevoegd, zo leer je weer nieuwe dichters kennen! In de laatste hoofdstukken vond ik echter dat Deckwitz soms in herhaling viel, vandaar de 3,5.
June 24, 2022
Ellen Deckwitz schrijft gepassioneerd, overtuigend, sprankelend over gedichten.
Die lees ik veel, vrijwel iedere dag, bijna 1 meter boekenkastruimte aan bundels en verzamelde werken en dan heb ik die op mijn reader nog niet meegeteld. Mooi, boeiend, imponerend, etc.! Maar ook vaak die verzuchting: “waar gaat dit over?” en/of “wat moet ik ermee?”, terwijl er toch ergens een resonantie is. En dan schrijft Ellen:
… “Veel dichters weten nooit helemaal zeker wat hun teksten precies betekenen. Ze voelen gewoon aan dat de combinatie van onverwachte beelden, woorden of klanken iets losmaakt. En hopen dat het ook iets met de lezer doet. De betere poëzie bevat altijd iets ongrijpbaars. Die betekenisonzekerheid kan zorgen voor magie. Taalspel is een van de pijlers..
en
… “Een gedicht mag je ruimer opvatten dan bij voorbeeld de bijsluiter van een brandmelder. Een nieuwsbericht is een muur tjokvol feiten, een gedicht is een kralengordijn dat zicht biedt op het potentiële..
Dit vlot geschreven boekje was zeker een hulp, ik had het jaren eerder moeten lezen. Het biedt goede tips, eye-openers en mooie gedichten.
Die lees ik veel, vrijwel iedere dag, bijna 1 meter boekenkastruimte aan bundels en verzamelde werken en dan heb ik die op mijn reader nog niet meegeteld. Mooi, boeiend, imponerend, etc.! Maar ook vaak die verzuchting: “waar gaat dit over?” en/of “wat moet ik ermee?”, terwijl er toch ergens een resonantie is. En dan schrijft Ellen:
… “Veel dichters weten nooit helemaal zeker wat hun teksten precies betekenen. Ze voelen gewoon aan dat de combinatie van onverwachte beelden, woorden of klanken iets losmaakt. En hopen dat het ook iets met de lezer doet. De betere poëzie bevat altijd iets ongrijpbaars. Die betekenisonzekerheid kan zorgen voor magie. Taalspel is een van de pijlers..
en
… “Een gedicht mag je ruimer opvatten dan bij voorbeeld de bijsluiter van een brandmelder. Een nieuwsbericht is een muur tjokvol feiten, een gedicht is een kralengordijn dat zicht biedt op het potentiële..
Dit vlot geschreven boekje was zeker een hulp, ik had het jaren eerder moeten lezen. Het biedt goede tips, eye-openers en mooie gedichten.
December 21, 2021
Soms doe ik verzoenpogingen met Nederlandse literatuur. Over het algemeen grijpt het mij minder dan Engels, maar als ik boeken zoals dit lees weet ik dat dat iets is wat ik vooral zelf in stand houd. Niet alles vind ik mooi, maar dat hoeft ook niet en vaak ligt het ook aan je stemming.
Ik denk dat die hang naar Engels nog steeds afstamt van het gevoel er niet bij te horen als tiener. En ook het feit dat fantasy gewoon een stuk knulliger klinkt in mijn eigen taal. Maar dit laat zien dat er zoveel moois is als je ervoor openstaat en dat die zoektocht juist onderdeel is van het leesplezier. Een leessmaak blijf je herontdekken, want het is altijd een zoektocht naar je huidige ik.
Dit boek is deels een bloemlezing, deels essays over dichtkunst. Het is een vlammetje dat iets probeert aan te steken. Ik krijg er zin van volgend jaar door de bibliotheek te dwalen op zoek naar gedichten die mij raken. En het feit blijft dat ik op mijn meest emotionele momenten zelf gedichten schrijf. Ik krijg ook zin dat weer op te pakken.
Ik denk dat die hang naar Engels nog steeds afstamt van het gevoel er niet bij te horen als tiener. En ook het feit dat fantasy gewoon een stuk knulliger klinkt in mijn eigen taal. Maar dit laat zien dat er zoveel moois is als je ervoor openstaat en dat die zoektocht juist onderdeel is van het leesplezier. Een leessmaak blijf je herontdekken, want het is altijd een zoektocht naar je huidige ik.
Dit boek is deels een bloemlezing, deels essays over dichtkunst. Het is een vlammetje dat iets probeert aan te steken. Ik krijg er zin van volgend jaar door de bibliotheek te dwalen op zoek naar gedichten die mij raken. En het feit blijft dat ik op mijn meest emotionele momenten zelf gedichten schrijf. Ik krijg ook zin dat weer op te pakken.
November 10, 2020
Ik hou niet zo van poëzie, omdat ik vaak het gevoel krijg dat ik het niet snap, dat ik geen vat krijg op de gevoelens of gedachten die erachter schuilen. Daarom ben ik blij dat ik dit boekje heb gelezen. Nu weet ik dat je het bij een gedicht niet altijd allemaal precies hoeft te weten. Dat het er vooral om gaat wat je er zelf uithaalt. En dat het kan helpen om het met anderen te delen. Te vragen wat zij zien in een gedicht, zodat je samen verder kan kijken. Ik heb in elk geval goesting gekregen om het te proberen. Wie leest mee?
PS: dit boekje is trouwens erg mooi vormgegeven, met prachtige illustraties.
PS: dit boekje is trouwens erg mooi vormgegeven, met prachtige illustraties.
April 14, 2021
Vorig jaar las ik voor het eerst in mijn leven (vroege jeugd even niet meegeteld) een dichtbundel (De zon en haar bloemen, Rupi Kaur). Een fijne kennismaking die smaakte naar meer.
-
Poëzie. Tja. Dat is voor heel slimme mensen, de bollebozen, de geleerden onder ons.. Dit is misschien wat overdreven, maar zo zag ik het in grote lijnen wel een beetje. Ik begreep het gewoon nooit zo. Maar eerlijk is eerlijk: ik probeerde het óók niet.
-
Met een dosis humor beschrijft Ellen hoe je poëzie kunt lezen. Met voorbeelden in columnstijl wat heel prettig leest. Het is erg verhelderend geweest en ook geruststellend, want poëzie hoef je - blijkbaar - dus niet altijd te snappen. Voor mij persoonlijk maakt dit boek poëzie toegankelijk(er).
-
Deckwitz sloeg soms de spijker op de kop. Neem nou deze zin: ‘Wat je in teksten vindt en waardeert, is altijd afhankelijk van wie je op dat moment bent, wat je leeservaring is, wat je nodig hebt.’ Of het feit dat je in je jeugd talloze dicht/rijm/poëzieboeken leest (Annie M. G. Schmidt bijvoorbeeld) maar dat het in de latere jeugd een stoffige imago krijgt en het niet meer wordt opgepakt. Voor mij zo herkenbaar en tegelijkertijd zo jammer.
-
Na dit boek te hebben gelezen heb ik veel zin om eens een gedichtenbundel of poëzie erbij te pakken. Wie weet wordt er in mijn profiel naast (historische) romans, (jeugd)literatuur en non-fictie ook poëzie toegevoegd! 😌
Instagram: @vrouwzoektboek
February 14, 2024
Oké Ellen, niemand leest poëzie en dat is tragisch, maar na het zoveelste hoofdstuk dat hyperbolisch de misère benadrukt weet ik dat wel. Dat daar gelaten, een fijne, zeer laagdrempelige kennismaking, een fraaie selectie gedichten en bijzonder grappig opgeschreven.
December 4, 2020
Hardop gelachen, iemand aan het huilen gemaakt met een gedicht en de vraag "wat als dit gedicht speciaal voor jou was geschreven?" en nog voor ik het boek uit had twee dichtbundels gekocht.
January 16, 2021
Zo enthousiasmerend!!
December 14, 2022
Een titel met grasmaaien en het gaat over poëzie. Geweldig, en het maakt meteen duidelijk wat taal doet. Een informatief en toegankelijk boek over het lezen van poëzie. Ik kreeg meteen zin om de tips in de praktijk te brengen, en dus meer poëzie te gaan lezen.
December 5, 2024
En nu wil ik de hele wereld poëzie opdringen.
June 5, 2023
Over het algemeen vond ik het een heel leuk boek. Het was interessant, leerrijk en ook wel een beetje persoonlijk. Ik vond het aangenaam dat de schrijfster gebeurtenissen uit haar eigen leven gebruikten. Zo leerden we ze ook een beetje kennen.
Soms vond ik het wel iets te snel gaan. Elk hoofdstuk besloeg twee, misschien drie pagina’s waar dan de vraag van het hoofdstuk werd opgelost. Dat ging te snel. Ik had bij bepaalde vragen meer uitleg verwacht of meer materiaal waar het in duidelijk werd. Bij sommige hoofdstukken gebeurde dat wel, bij andere te weinig.
Het boek was misschien ook niet meteen voor niet-poëzielezers. Ik lees soms poëzie en dacht dat dit boek me ging helpen om dat beter te begrijpen en dat deed het niet altijd. Ik had vaak het gevoel dat je al heel wat poëzie gelezen moest hebben om alles te begrijpen. Dat gaf me niet altijd een even leuk gevoel.
Ook vond in de keuze van gedichten niet altijd even goed. De aanknoping van elk hoofdstuk begon met een gedicht dat er dan iets mee te maken had. Ik begreep niet alle gedichten even goed, wat vreemd is voor een boek dat je juist moet leren om poëzie te lezen. Ook vond ik sommige gedichten verkeerd geplaatst. Dan ging het over horrorgedichten, werd er eerst gesproken over enge gedichten, en de laatste 100 woorden ging dan over het gedicht vooraan. Was dat dan de beste illustratie voor dit hoofdstuk? Die vraag laat ik in het midden.
Doordat ik het wel een aangenaam boek vond, krijgt het van mij drie sterren.
Soms vond ik het wel iets te snel gaan. Elk hoofdstuk besloeg twee, misschien drie pagina’s waar dan de vraag van het hoofdstuk werd opgelost. Dat ging te snel. Ik had bij bepaalde vragen meer uitleg verwacht of meer materiaal waar het in duidelijk werd. Bij sommige hoofdstukken gebeurde dat wel, bij andere te weinig.
Het boek was misschien ook niet meteen voor niet-poëzielezers. Ik lees soms poëzie en dacht dat dit boek me ging helpen om dat beter te begrijpen en dat deed het niet altijd. Ik had vaak het gevoel dat je al heel wat poëzie gelezen moest hebben om alles te begrijpen. Dat gaf me niet altijd een even leuk gevoel.
Ook vond in de keuze van gedichten niet altijd even goed. De aanknoping van elk hoofdstuk begon met een gedicht dat er dan iets mee te maken had. Ik begreep niet alle gedichten even goed, wat vreemd is voor een boek dat je juist moet leren om poëzie te lezen. Ook vond ik sommige gedichten verkeerd geplaatst. Dan ging het over horrorgedichten, werd er eerst gesproken over enge gedichten, en de laatste 100 woorden ging dan over het gedicht vooraan. Was dat dan de beste illustratie voor dit hoofdstuk? Die vraag laat ik in het midden.
Doordat ik het wel een aangenaam boek vond, krijgt het van mij drie sterren.
June 11, 2022
Dichter, columnist en podcastmaker Ellen Deckwitz (1982) doet een sympathieke poging om de poëzie van haar elitaire stigma te ontdoen en vooral een jong publiek ervoor te enthousiasmeren. Dit gaat niet over grasmaaien is een openhartig boekje met een aantal interessante beschouwingen. Deckwitz beschrijft hoe gedichten haar in haar puberteit van woorden voorzagen en hoe anderen in haar omgeving – meestal een neefje of nichtje – op poëzie reageren. Daarbij tracht ze gedichten zo dicht mogelijk terug te brengen tot de lezer.
Baanbrekend is het boek niet, en hier en daar vond ik Deckwitz wat al te flauw-grappig, maar ik heb Dit gaat niet over grasmaaien zeker gewaardeerd. De passage waarin zij haar eigen werk roast, is een hoogtepunt.
Ik vind het idee achter poëzie geweldig, dat je een tekst op meerdere manieren kunt lezen, hem als een spiegel of een lens kunt gebruiken, dat je de klankrijkheid, mogelijkheden en belemmeringen van taal kunt vieren, dat er een mysterie of taboe in kaart wordt gebracht. Maar dat wil niet zeggen dat ik voor elk afzonderlijk gedicht meteen een fles kwaliteitscola open. Potentie is iets anders dan uitvoering.Volgens Deckwitz is de vraag of een gedicht mooi of lelijk is afhankelijk van persoonlijke voorkeur, levenservaring en mode. Ik vond het interessant dat zij annotaties maakt in de bundels die ze leest en per keer een andere kleur gebruikt, zodat ze haar leeservaring van nu naast die van vroeger kan leggen. In vergelijkbare zin heb ook ik gemerkt dat ik nauwkeuriger lees sinds ik mijn gedachten hier in een recensie verwerk.
Baanbrekend is het boek niet, en hier en daar vond ik Deckwitz wat al te flauw-grappig, maar ik heb Dit gaat niet over grasmaaien zeker gewaardeerd. De passage waarin zij haar eigen werk roast, is een hoogtepunt.
May 28, 2021
‘Wat je in teksten vindt en waardeert, is altijd afhankelijk van wie je op dat moment bent, wat je leeservaring is, wat je nodig .’
Ik ben geen poëzielezer, en werd om die reden aangetrokken tot dit boekje. Kun je poëzie leren lezen? Blijkbaar wel.
In deze ‘poëzie voor dummy’s ‘ (zoals Ellen Deckwitz het zelf noemt) word je mee de wereld van de poëzie ingenomen. Bij elk hoofdstuk hoort een gedicht waar ze haar theorie mee illustreert, mooi gedaan. En zo leer je meteen ook een aantal gedichten en dichters kennen en lezen.
Dit boek gaat over waarom poëzie niet over alles kan gaan.
Hoe poëzie kan helpen om jezelf te begrijpen.
Waarom poëzie helpt om te praten.
Waarom je het niet allemaal hoeft te begrijpen.
Waarom poëzie regelmatig over zware dingen gaat.
Waarom je beter een hele bundel leest.
En over zoveel meer.
Wat me vooral bijblijft van dit boekje is dat het niet zo erg is als je het allemaal niet denkt te begrijpen. En dat stelt mij dan wel gerust.
Ik ben geen poëzielezer, en werd om die reden aangetrokken tot dit boekje. Kun je poëzie leren lezen? Blijkbaar wel.
In deze ‘poëzie voor dummy’s ‘ (zoals Ellen Deckwitz het zelf noemt) word je mee de wereld van de poëzie ingenomen. Bij elk hoofdstuk hoort een gedicht waar ze haar theorie mee illustreert, mooi gedaan. En zo leer je meteen ook een aantal gedichten en dichters kennen en lezen.
Dit boek gaat over waarom poëzie niet over alles kan gaan.
Hoe poëzie kan helpen om jezelf te begrijpen.
Waarom poëzie helpt om te praten.
Waarom je het niet allemaal hoeft te begrijpen.
Waarom poëzie regelmatig over zware dingen gaat.
Waarom je beter een hele bundel leest.
En over zoveel meer.
Wat me vooral bijblijft van dit boekje is dat het niet zo erg is als je het allemaal niet denkt te begrijpen. En dat stelt mij dan wel gerust.
February 15, 2021
Ik had er iets meer van verwacht. Het is vermakelijk en leuk om te lezen, maar voelt meer aan als een artikel uit een tijdschrift dan een volwaardig boek.
September 3, 2025
Een lekker dun boekje met een vlotte en humoristische schrijfstijl. Aan de ene kant wil ik het zo uitlezen, maar tegelijk wil ik er ook zo lang mogelijk van genieten en het in me opnemen.
Dit is het eerste boek wat ik heb gelezen over poezie, en heeft misschien wel een interesse opgewekt. De betekenis van een gedicht is niet zo belangeijk als de betekenis die je er zelf uit haalt. En dat is de kracht van poezie, dat het voor een andere persoon of dezelfde persoon in een andere tijd een andere betekenis kan hebben. Mooi.
"Dat je een gedicht ruimer mag opvatten dan bijvoorbeeld de bijsluiter van een brandmelder creëert spelingen biedt mogelijkheid tot nadenken."
"Wanneer ik een klas kennis laat maken met gedichten, zit er dus altijd minstens één van Lévi Weemoedt bij. Boven de hoofden zie je de lampjes dan aangaan. Hé, denken ze, hier is iemand die het snapt. De humor, de bittere doordenkers, het taalspel en de lekkere flow: zijn werk bevat alle ingredienten om jongeren ten minste een beetje het idee te geven dat poëzie niet het literaire equivalent van waterboarden is."
"Dus eigenlijk [...] zijn sommige gedichten geheime gesprekken. Tussen de dichter en de lezer, waar niemand over durft te praten."
Ik denk dat dit boek ook de potentie heeft om inspiratie te zijn voor eigen gedichten. Als je bijvoorbeeld gaat nadenken over: Wat betekent 'veiligheid' voor mij, of 'thuis', of 'liefde' of al datsoort begrippen waar elk mens weer andere associaties bij heeft? Ik denk dat sommige mensen zo ineens spontaan een gedicht eruit kunnen gooien. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.
"Poezie draait, zoals veel kunst, om hoe het is om een mens te zijn."
Dit is het eerste boek wat ik heb gelezen over poezie, en heeft misschien wel een interesse opgewekt. De betekenis van een gedicht is niet zo belangeijk als de betekenis die je er zelf uit haalt. En dat is de kracht van poezie, dat het voor een andere persoon of dezelfde persoon in een andere tijd een andere betekenis kan hebben. Mooi.
"Dat je een gedicht ruimer mag opvatten dan bijvoorbeeld de bijsluiter van een brandmelder creëert spelingen biedt mogelijkheid tot nadenken."
"Wanneer ik een klas kennis laat maken met gedichten, zit er dus altijd minstens één van Lévi Weemoedt bij. Boven de hoofden zie je de lampjes dan aangaan. Hé, denken ze, hier is iemand die het snapt. De humor, de bittere doordenkers, het taalspel en de lekkere flow: zijn werk bevat alle ingredienten om jongeren ten minste een beetje het idee te geven dat poëzie niet het literaire equivalent van waterboarden is."
"Dus eigenlijk [...] zijn sommige gedichten geheime gesprekken. Tussen de dichter en de lezer, waar niemand over durft te praten."
Ik denk dat dit boek ook de potentie heeft om inspiratie te zijn voor eigen gedichten. Als je bijvoorbeeld gaat nadenken over: Wat betekent 'veiligheid' voor mij, of 'thuis', of 'liefde' of al datsoort begrippen waar elk mens weer andere associaties bij heeft? Ik denk dat sommige mensen zo ineens spontaan een gedicht eruit kunnen gooien. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.
"Poezie draait, zoals veel kunst, om hoe het is om een mens te zijn."
November 23, 2020
Dit gaat niet over grasmaaien. Hoe lees je poëzie. Door Ellen Deckwitz.
Een boek over poëzie, oogstrelend vormgegeven, dat lekker aanvoelt én geschreven is door La Deck; wat wil een mens nog meer!? Een boeiende inhoud zegt u? Wel daar zorgt Deckwitz voor.
Op haar welbekende enthousiasmerende toon (die op papier even aanstekelijk werkt als in gesproken vorm) laat zij zien waarom poëzie wél iets voor jou is. Want ja, blijkbaar bestaan er nog steeds mensen die denken dat gedichten niets voor hen zijn. Terwijl poëzie overal om ons heen is, we gebruiken het allemaal, al is het maar door het liken van berichten van Instapoets. Dankzij hen is poëzie trouwens hipper dan ooit.
Alles komt aan bod: horrorgedichten, het nut van vierkleurenpennen, young adult poetry, poëzie als zelfhulpmiddel,… Door haar vlotte toon gaat dit boek ongetwijfeld jongeren aantrekken maar ook de iets oudere lezer (lees: ik, die al jaren bundels en bloemlezingen verzamelt alsof het knikkers zijn) komt nog aan haar trekken. Warsan Shire kende ik bijvoorbeeld nog niet. (Wat een gemis.)
Zoals in elk goed boek dat ik lees heb ik super veel in potlood onderlijnd of van smileys voorzien (‘Sint-Niklaas, voor de Vlaamse lezers’ bijvoorbeeld). Maar voor een volgende lezing denk ik er over, om net als Ellen, mijn vierkleurenpen boven te halen!
Merci Ellen en Uitgeverij Pluim voor dit geweldig boeiend boek, vol prachtige tekeningen van Jenna Arts!
Een boek over poëzie, oogstrelend vormgegeven, dat lekker aanvoelt én geschreven is door La Deck; wat wil een mens nog meer!? Een boeiende inhoud zegt u? Wel daar zorgt Deckwitz voor.
Op haar welbekende enthousiasmerende toon (die op papier even aanstekelijk werkt als in gesproken vorm) laat zij zien waarom poëzie wél iets voor jou is. Want ja, blijkbaar bestaan er nog steeds mensen die denken dat gedichten niets voor hen zijn. Terwijl poëzie overal om ons heen is, we gebruiken het allemaal, al is het maar door het liken van berichten van Instapoets. Dankzij hen is poëzie trouwens hipper dan ooit.
Alles komt aan bod: horrorgedichten, het nut van vierkleurenpennen, young adult poetry, poëzie als zelfhulpmiddel,… Door haar vlotte toon gaat dit boek ongetwijfeld jongeren aantrekken maar ook de iets oudere lezer (lees: ik, die al jaren bundels en bloemlezingen verzamelt alsof het knikkers zijn) komt nog aan haar trekken. Warsan Shire kende ik bijvoorbeeld nog niet. (Wat een gemis.)
Zoals in elk goed boek dat ik lees heb ik super veel in potlood onderlijnd of van smileys voorzien (‘Sint-Niklaas, voor de Vlaamse lezers’ bijvoorbeeld). Maar voor een volgende lezing denk ik er over, om net als Ellen, mijn vierkleurenpen boven te halen!
Merci Ellen en Uitgeverij Pluim voor dit geweldig boeiend boek, vol prachtige tekeningen van Jenna Arts!
November 8, 2020
Heerlijk boek over poëzie. Je eindigt vooral met een heel erg lang verlanglijstje. Maar Deckwitz legt vooral ook duidelijk uit waarom poëzie voor iedereen is. Die uitleg is heel aanstekelijk, maar het doet ook nadenken over hoe het zo ver heeft kunnen komen dat poëzie vandaag de dag iets obscuurs is geworden. Waarom snappen docenten Nederlands er niets van, waarom is het voor beginnende lezers heel moeilijk om wegwijs te worden... Het is wel allemaal het gevolg van bepaalde keuzes, misschien toch die drang om een niche te willen zijn. Tussen de regels door lees je dat er toch wel regels zijn, er zijn goede of slechte gedichten, maar schijnbaar kan je je dat pas eigen maken als je veel leest. Ik vraag me af wat er gebeurt als we ook ophouden met dat laatste gatekeepen. Een beetje net als in de kunst. Je hebt een groep zure mensen die zitten te nitpicken op penseelstreken, en je hebt groepen mensen die gewoon samen genieten van buiten schilderen en geïnspireerd raken van elkaar...
Displaying 1 - 30 of 64 reviews