روان درمانی از جمله ابداعاتی است که کمک می کند عملکرد احساسی و هیجانی مان را بهتر کنیم و ریشه احساسات فعلی مان را در کودکی بیابیم و درک کنیم. این کتاب نشان می دهد چرا به روان درمانی نیاز داریم ، روان درمانی چگونه کار می کند و چرا داستانهای موهومی که باعث می شوند پیش داوری نادرستی درباره روان درمانی داشته باشیم بی پایه و اساس اند. علاوه بر این ، چند نمونه از جلسات روان درمانی برای درک بهتر فرایند درمان در اختیار خوانندگان قرار گرفته است.
The School of Life is a global organisation helping people lead more fulfilled lives.
We believe that the journey to finding fulfilment begins with self-knowledge. It is only when we have a sense of who we really are that we can make reliable decisions, particularly around love and work.
Sadly, tools and techniques for developing self-knowledge and finding fulfilment are hard to find – they’re not taught in schools, in universities, or in workplaces. Too many of us go through life without ever really understanding what’s going on in the recesses of our minds.
That’s why we created The School of Life; a resource for helping us understand ourselves, for improving our relationships, our careers and our social lives - as well as for helping us find calm and get more out of our leisure hours. We do this through films, workshops, books and gifts - as well as through a warm and supportive community.
کتاب خیلی خوبیه که به توضیح رواندرمانی، چگونگی عملکرد و در انتها بررسی ۴ مورد مطالعاتی میپردازه که مورد دوم برای من به شخصه جالبتر بود. اما به نظرم حرف اصلی کتاب این بود که بسیاری از رفتارها ما در بزرگسالی منشایی در کودکی ما دارند. و رفتار دیگران خواسته یا ناخواسته، سبک زندگی والدین و... میتواند در آینده رفتاری کودک موثر و حتی مشکل زا باشد! در کنار کتاب، کتاب هوش مثبت رو دارم میخونم که این کتاب هم به تحلیل همین مسائل پرداخته. به نظرم ترکیب این دو کتاب در کنار هم میتونه از ما یک رواندرمانگر برای خودمان بسازد! به عنوان جمعبندی یک جمله از کتاب براتون میارم: "رواندرمانی نمیتواند رنجهای ذاتی وجودی ما را از میان ببرد، اما میتواند ما را طوری مجهز کند که با اندکی شجاعت و متانت بیشتر به مقابله با آنها برخیزیم." توصیه میکنم، این کتاب رو دو بار بخوانید! یکبار برای خودتون یکبار برای تربیت روانی درستتر کودکانتان (حالا یا در آینده!) ×بعدا مجددا خواهم خواند. :د
ساده، کم حجم و روان 😌👌🏼🌸 توی کتابخونه ی داییم دیدمش و شروع کردم به خوندنش :) تا حالا دو تا از این مجموعه رو خوندم ، دو تا دیگه هم هست ، اونارو هم تا فردا میخونم 🤭✌🏼
کتابی کم حجم و بسیار خوش خوان . نویسنده ابتدا از ضرورت روان درمانی شروع میکند و سپس به طور خلاصه روند و فرآیند را ( هم برای مراجع و هم برای درمانگر) توضیح میدهد . در نهایت خیلی خلاصه مشکلات بزرگسالی که در کودکی و نوع فرزند پروری ریشه دارند را معرفی و با ۴ مطالعه موردی روان درمانی را کمی توضیح و نتیجه آن را مشخص میکند .
این کتاب رو زمانی خوندم که میترسیدم از رواندرمانی طولانی مدت. خوندن این کتاب به من کمک کرد که مقاومتم نسبت به رواندرمانی کمتر بشه. آلن دو باتن اینجا خیلی مهربون و دوستانه از روندی که قراره در جلسات رواندرمانی طی بشه حرف میزنه. به علاوه، راهی که از کودکی طی میکنه یک فرد و روانش بر اثر اتفاقات مختلف رنجیده میشه رو هم خیلی خوب ترسیم میکنه. کتاب خیلی مختصر و مفیده. در کل اگر از رواندرمانی میترسید یا دور و برتون کسی هست که نیاز به رواندرمانی داره و ازش میترسه، این کتاب مناسبه.
قلم آلن دوباتن همیشه مرا مجذوب خود کرده و انرژی در آن حس میکنم کاملا عجیب، که من را به دنبال خود میکشاند تا بقیه آثار او را بخوانم. این کتاب به شکلی خلاصه به توضیح درباره چیستی روان درمانی می پردازد که به چند بخش تقسیم شده. در قسمت اصلی این کتاب دلیل نیاز انسان ها به روان درمانی را توضیح میدهد و مثال هایی پیرامون آن میزند و بخش های دیگر درباره باور های عام از روان درمانی و فواید روان درمانی میپردازد. 🌄 ما انسان ها دوران کودکی طولانی مدتی داریم و سر چشمه نیاز ما به روان درمانی در اعماق کودکی ما جای دارد.در دوران کودکی بدون اینکه حتی قصدی در میان بوده باشد، موانعی در منحنی رشد ما به سوی بلوغ عاطفی ما وجود داشته است.حتی اگر رفتار والدین سرشار از عشق و محبت بوده باشد باز نمی توان از آسیب آغازین در روان انسان چشم پوشاند. دلیل این آسیب به دلیل این است که انسان خردمند بر خلاف سایر موجودات زنده، کودکی بیش از حد طولانی و از جنبه ساختاری، آمیخته با ترس از فضاهای تنگ و بسته پشت سر گذاشته است؛انسان تا هجده سالگی بیست و پنج هزار ساعت را کنار والدین خود سپری میکند. به همین علت تحت فرمان و ارادهی نهادی به شدت خاص و مخدوش والدین و سرپرستان قرار گرفته ایم. رفتار والدین عمیقا شخصیت ما را شکل میدهد.آسیب پذیری ما جنبه عاطفی هم دارد زیرا نمی توانیم شرایط غریبمان را درک کنیم؛نمی دانیم چه کسی هستیم و احساسات ما از کجا می آیند؛دلیل اندوه و خشم را نمی دانیم؛جایگاه پدر و مادر را در طرح و تدبیر بزرگ زندگی درک نمی کنیم و دلیل رفتار هایشان را نمی دانیم.در نتیجه آنچه را که بزرگسالان ما میگوند به عنوان حقایقی مطلق میپذیریم. اگر پدر یا مادر بر سر ما فریاد بزنند جهان زیر پایمان میلرزد، نمیفهمیم برخی از حرف های تند آنها جدی نیست بلکه به خاطر یک روز کاری سخت یا بازتاب دوران کودکی خودشان است؛احساس میکنیم موجودی عظیم و همه چیز دان که قادر به انجام هر کاری است به دلایل ناشناخته ای تصمیم گرفته ما را نابود کند. در نتیجهی ویژگی های خاص سال های نخست زندگی،مخدوش و نامتعادل میشویم.جنبه های درونی ما در جهت هایی متناقض رشد میکنند. برای مثال از نظر روانکاوی ، ناتوانی در شنیدن نه از شخصی دیگر به دوران کودکی ما باز میگردد که درصورت گفتن نه به امر پدر و مادر باعث دلسرد شدن از طرف آنها و یا حتی گفتن جملاتی مانند اینکه اگر این کار رو نکنی دیگر تو را دوست ندارم میشود. و ما این را برداشت میکنیم اگر کسی به امر ما نه گفت او وجود ما را نمیپسندد و ما را دوست ندارد، در صورتی که نه گفتن او در قبال نپذیرفتن امر ماست و او آن کار را نمیپسندد.
As far as it goes, this is a fairly useful and decent little book that does a good job in explaining what psychotherapy is, why it might be useful and what to expect from it (not too much, as it happens).
To be clear, this reviewer is not 'against' psychotherapy. On the contrary, I see it to be a very useful palliative if you have the time and money and, as a 'technology', it is more advanced than religion in dealing with at least some of the torments and questions of existence.
But I retain my doubts even after reading this very lucid explanation of its worth and methodology. Some of those doubts arise from the fact of the book itself. In a moment of lucidity, I realised that the 'School of Life' had cannily got me to pay £10.00 for the privilege of being marketed to.
For be in no doubt that the 'School of Life' is a business of sorts selling improved mental functioning the way that the late capitalist medical system sells physical healthcare or lawyers sell (in effect) survival or advantage in a complex social system.
And this is part of my problem with psychotherapy. It is not that it oversells (this book is clear and fair about its limitations) but that it sells at all. It is transactional and even mildly exploitative. It takes the tragedy of existence and intermediates through the illusion of the 'professonal'.
Or rather it would like to be seen as a 'profession', one that has earned the right to be so regarded after 100 years of practice and has its panoply of lineages, schools, certificates and so forth. But at the end of the day there is a person sitting there with a commercial pay-off - they sell their time.
No matter, if it works, of course. It can be a good living for some and it can certainly help many people in the process (though some will shell out the cash and get no further if they have the wrong therapist or attitude). It really is 'caveat emptor'. Maybe even a bit of a gamble.
But there are deeper suspicions. In a rare flash of self exposure, the book introduces us to the main one on page 37:
"This period of freedom [basically the unconditional love of the good enough parent, to use Bettelheim's term] prepares us one day to submit to the demands of society without having to rebel in self-defeating ways (rebels being at heart, people who have had to obey too much too early). We can knuckle down and tow the line when it's in our long term interest to do so."
Hmmmmm! The point goes on to seem reasonable, that Aristotelian balance between 'slavish compliance and self-destructive defiance' but a cat is let out of the bag. Inherent in 'bourgeois' psychotherapy is a tendency to submission to the given that is the world.
And that 'long term interest', what actually is it? Simple survival in a society as it is. Mastery of that society on 'our terms'? And what are 'our terms' if those terms are compromises with society.
Does not psychotherapy effectively try to square our emotional weaknesses with social conformity so that we are enabled to come to terms with (currently) late liberal capitalism but, in another age, Aztec blood sacrifice, negritude, social democracy or being a Catholic.
I know I am in a minority in our transactional age but I find all this cause for caution and I write as someone who has used psychotherapy three times in my life, found it useful, might well recommend it to others but not been seduced by some of its more quasi-spiritual implicit claims.
To say that it is useful as a tool is not, however, to accept the whole package at its own face value. What we have here is a business model wrapped in its own ideology and serving a cadre of professionals who cannot escape from the dominant culture of the time.
This comes out most clearly in the four case studies which a) show just how useful psychotherapy can be but also b) how it panders to the lack of self awareness of an international middle class which is scrabbling to cope with social conditions which they are not encouraged to question.
The silent listening of psychotherapy fascinates me - the precise opposite of the dialectic of Socrates - and I see how this works to build emotional awareness but it also blocks off the analytical element necessary to contextualise the workings of past experience in the present.
You are supposed to sit there waiting, after much time and money, to come to a self-questioning of 'why am I where I am' when a dynamic dialectical questioning of 'why am I where I am' might be not so much equally useful as central to the final answer.
The screening off of dialectical reason is understandable as far as process is concerned but the process may be flawed insofar as it discourages direct intervention with radical questioning of a current situation rather than reference back to causes that have consequences.
In other words, to the concerns as to its transactional nature and its tendency to adaptation to social order, I might add this doubt as to methodology (based on my own experience) - the lack of an element of dialectic.
Alhough I have rated it lowly because it classically borrowed my watch to tell me the time, I would still recommend the book - but get one copy, pass it around to people who might benefit from this simple account of the 'profession' and then ask your own critical questions about it and yourself.
I say about yourself advisedly because (until something better comes along that is not embedded in late liberal capitalist transactionalism) there are points of useful self-reflexion in this book and you may find the tool aspect of psychotherapy useful if you have sufficient time and leisure.
One of the best non-fiction books I’ve read. Not because of the style of writing, but because of the sheer truth and insights into psychotherapy. A must read for those who want to try psychotherapy, grow as a person, or even those who’re already into therapy, but want to understand it better.
We’re all children just trying to grow up and deal with our inner insecurities.
به طور کلی کتاب میخواد درباره آسیب های کودکی و تاثیرش در بزرگسالی،اینکه چه وقت احساس میکنیم نیاز به روان درمانی داریم و چه فوایدی برامون داره صحبت میکنه. با خوندن این کتاب بنظرم هممون احساس میکنیم کم یا زیاد نیاز به روان درمانی داریم و نباید اجازه بدیم تا آسیب هامون درمان نشن. شاید اگه این جمله از کتابو تو زندگیمون درک کنیم کفایت میکنه: کسانی که به ما آسیب زدند موجوداتی برتر و توانمند نبودند که نقاط ضعف ما را تشخیص داده و به ما حمله ور شدند، بلکه خودشان آزرده و آسیب پذیر بودند که نهایت تلاششان مقابله با اندوهی از غم های پنهان بوده است ؛غم هایی که در زندگی روزمره محکوم به آن ها هستیم.
This entire review has been hidden because of spoilers.
خیلی روان و خوشخوان، کم حجم و سبک، مختصر و مفید. کتاب به طور کلی به لزوم مراجعه به روان درمانگر اشاره میکنه، شخصا توجهم بیشتر از قبل به دوره کودکی و نقش والدین در رشد و آسیب های پایداری که به جا میذاره جلب شد.
اگر اطلاعات کمی در مورد روان درمانی دارید این کتاب گزینه ای خیلی خوب برای شروعه. لحن کتاب خیلی دوستانه اس. اول با کودکی شروع میکنه و توضیح میده که چرا و چگونه کودکی فرد، عمیقترین مشکلات و ویژگیهای شخصیتی افراد رو شکل میده. میگه که حتی دوران کودکی، اگر به ظاهر بدون مشکل و به شکل ایدهآل سپری بشه، باز هم تاثیرات خودش رو روی فرد میذاره. در ادامه کتاب در مورد اهمیت روان درمانی توضیح میده. مثالهایی میاره از اینکه رفتارهای ما در هر دوره از زندگی، ریشه در کودکی داره و این تاثیر میتونه انقدر غیر مستقیم باشه که ما اصلا متوجهش نشیم. آخر کتاب چند مثال واقعی میاره از افرادی که مشکلات کوچک و بزرگی داشتن و رواندرمانگر با کشف ریشه مشکل در کودکی اون فرد، درمان رو شروع میکنه.
Highly recommend if you are in therapy or considering it! This little orange book is a deep well of information about psychotherapy and its benefits. The book dives deep into what therapy is and why we need it. There were various sections that really resonated with me, such as amnesia and denial, the markers of emotional health, and how therapy works.
The How Therapy Works section of the book felt life changing to read, and I plan to approach my next therapy session with a completely different lens after reading this. It opened my eyes to an entirely different perspective. I realized that although I thought I knew what therapy was, I actually had no idea.
What follows in the book are a series of relatable case studies, and a conclusion that talks about our suspicions of therapy and how therapy might change us.
I didn't think it at first, but now that I've finished, I think this book has the power to change how I see my life, and within it is an abundance of advice that will help me to see therapy through an entirely different lens. For that, I am so grateful.
. به روان درمانی نیاز داشتن مؤسسه مدرسه زندگی ترجمه شهرناز اعتمادی
. در دنیای امروز، ما هرکدام میدانیم که خلوت داشتن و اجتناب از جامعه تقریبا ناممکن است و از سویی دیگر، هرکدام تا حد کم و یا زیادی با مشکلاتی روانی و فکری که از کودکی تا بزرگسالی بر هویت ما اثر گذاشته اند دست و پنجه نرم میکنیم و گاه این مشکلات بر زندگی اجتماعی ما، شغل، عواطف و روابط ما نیز اثر میگذراند. . به نقل قولی از کتاب: ما همگی دیوانه ایم و بنابراین باید نخستین داوطلبانی باشیم که میپذیریم به نوعی کمک نیاز داریم. آنچه ما را واجد شرایط برای پذیرش درمان میکند وجود خدشه و خللی منحصر به فرد در هویتمان نیست؛ عضویت در جامعه بشری است. . این کتاب برای همگان نوعی نیاز تلقی میشود. چرا که در این دنیای مدرن و شلوغ و پر آسیب امروزی، همه ما مشکلاتی داریم که بهتر است با فردی آگاه برای شناخت و درک بهتر از آنها و سپس ایجاد فرصتی مناسب برای پذیرش و مهار و یا حتی بهره بهتر از توانمندی های خود، در میان بگذاریم. روان درمانی نه تنها یک عیب یابی نیست بلکه نوعی درمان است و جبهه گیری فکری نسبت به آن تنها خود فرد را به سوی شرایط بدتری در زندگی اش میکشاند. . این کتاب در چهار فصل به ترتیب بر این مسئله میپردازد:
1.چرا به روان درمانی نیاز داریم؛ سازوکار تربیتی و برخوردی والدین با فرزند و مشکلات حاصل از آن که فرد را در بزرگسالی دچار بحران های ریز و درشتی میکند که با اجتناب، خود فریبی، انکار و فراموشی آنها را واپس زنی میکند اما از شرشان خلاصی ندارد و سلامت روانی را به خطر می اندازند. . 2.روان درمانی چه میکند؛ ابزار روان درمانی از چه راه هایی و با چه نگرش هایی میتواند به ضعف های ما کمک کرده و نقاط قوت ما را توسعه دهد. . 3.نمونه پژوهی؛ بررسی چند نمونه از مشکلات افراد با والدین و تربیت خود که در بزرگسالی آنها را آزار میدهد.( بررسی نمونه هایی واقعی با اسامی مستعار)
. 4.نتیجه گیری؛ این که چرا به روان درمانگر نیاز داریم. . . موسسه مدرسه زندگی توسط آلن دوباتن برای کاربردی کردن علوم به زبانی ساده برای همه ما مردم دست به نوشتن پژوهش هایی معتبر زده است و توسط نشر هنوز با توافق نامه این موسسه در ایران منتشر میشود. حتی اگر قصد مراجعه به روانکاو یا مشاور را ندارید، خواند این کتاب کم حجم شاید برایتان جالب توجه باشد.
Great read. Explains what a good childhood looks like and what a bad childhood looks like. Why? Because our childhood defines what kind of person we become as an adult and the problems we have as adults. Also obviously, explains the positives we get from going through therapy. Great quick, little read.
چگالی اطلاعات این کتاب خیلی بالاست. ترجمهی خوبی ندارد اما با این حال قلم دوباتن آنقدر خوب هست که از دست نیندازیدش و بهقول اهل فن در یکی دو نشست بخوانیدش:) متاسفانه حتی ویراستار هم ندارد کتاب. از این حیث آزاردهندهست بعضی بخشهایش. اما در هر حال عالیست. میدانم که میخواهم بارها و بارها بخوانمش، من که کمتر کتابی را دو بار میخوانم (و البته شاید هم اشتباه میکنم!). اول میپردازد به این که چرا به درمان نیاز داریم. شاید شما هم مثل من گمان کنید پاسخ این سوال را میدانید: آسیبهای دوران کودکی. اما این ۳۰-۴۰ صفحهی آغازین کتاب را بخوانید تا ایمان بیاورید که این یک کتاب تربیتی هم هست. آمادهام که یک جلد از آن را به همهی پدر و مادرهای دور و برم که کودک نوزاد و نوپا دارند، هدیه دهم. در پایان این بخش، با تقریب خوبی میتوانید از زاویهی دید کودکتان، رفتارهایتان را ببینید. معرکهست. بعد میپردازد به ویژگیهای یک اتاق رواندرمانی و یک رواندرمانگر که میتواند راهنمای خوبی باشد که سره را از ناسره تشخیص دهیم و در ادامه چهار مورد از قصههای اتاق رواندرمانی را نقل میکند که بیاستثنا هر چهارتا را به فراوانی در خود یا نزدیکانمان تجربه کردهایم. از چالشهای مراجعان تا نتیجهای که در پایان به دست آمد. بخش یکیمانده به آخر گریزی است به باورهای غلط راجعبه رواندرمانی؛ مثل گزارهی معروف «دیوانهها به رواندرمانی نیاز دارند» و از این دست. بخش آخر چند دستاورد مهم رواندرمانیست. همه و همه در ۱۰۲ صفحه. برای من لذتبخش بود. ممنونم از دوستی که کتاب را معرفی کرد و آن را امانت داد. میتوانم آن را به همهی انسانها، فارغ از سلیقهای که در کتابخواندن دارند، پیشنهاد بدهم.
Good brief introduction to psychotherapy. I would recommend this book to people who know little about psychotherapy or are a “psychotherapy non-believers”. Book explains why psychotherapy is important, what it does and how it is helping people. Also has a good point about why “I know myself, I don’t need a psychotherapist to help me” is not working. And exposes popular myths about psychotherapy such as:
• therapy is only for the crazy - no it’s not. • therapy is self-indulgent - no it’s not. • therapy robs us of dignity - no it’s not. • therapy will change everything - no, it won’t. And here’s “why” quote: “Its authentic aim is more limited: to assist us in the task of becoming slightly more mature, slightly less compulsive and occasionally more self-aware participants in the human drama. Therapy cannot annul the essential pains of existence, but it can equip us to cope with them with a touch more courage and dignity.”
The most interesting part for me was Case Study chapter. It briefly describes the problems certain people came in with, the discussion they had and how things changed with therapy help. Now I want to find whole book only with psychotherapy case studies.
The book I needed to read before I started therapy. It would have calmed my anxiety about the process, assured me that I don't need to come to each session with an agenda, and minimised my worries around "where are we going with these sessions?". Recommended for anyone who also wants a bit of insight into how psychotherapy works and what it does. Like all things by the School of Life, it's highly accessible and engaging -- and a quick read.
کتاب سعی کرده مباحث مختلفی درباره ی روان درمانی رو در حجم و زمان کم بیان کنه ، برای همین بنظرم انسجام کافی بین موضوعات کتاب گاها وجود نداره ، اما باعث میشه دید بهتری نسبت به روان درمانی پیدا کنیم و حتی در برخی رفتارهایی که داریم تجدید نظر کنیم و در موردشون بیشتر فکر کنیم .
"در کودکی به ناچار آنچه بزرگسالان اطرافمان میگویند به عنوان حقایقی مطلق میپذیریم ..."
اولین سوالی که کتاب جواب میدهد این است که چرا به رواندرمانی نیاز داریم؟ خب طبیعتا سینه را جلو میدهیم و گلو را صاف میکنیم که نه! نیاز نداریم. ولی اینقدری مشکل هست توی زندگی هایمان و اینقدر جاهای مختلفیش میلنگد که بخواهیم با کسی دربارهاش حرف بزنیم. بخش اول کتاب پر از مثال های تک خطی و سوال های پیاپی است که چه مشکلاتی احتمالا توی زندگی داریم. و به خاطر آن هاست که نیاز داریم به رواندرمانگر مراجعه کنیم. اگر از زیر آن همه مصداق رد شویم، واضح است که نیازی نداریم به رواندرمانی همان قسمت آخر فصل دو(فصل یک مقدمه است) ویژگی های سلامت روان را میگوید. بعد از اینکه فهمیدیم نیاز داریم با کسی حرف بزنیم از ویژگی های درمانگر بحث میکند. اینکه باید چطور برخورد کند و هر برخوردی چه تاثیری در فرایند درمان ما دارد. ما به بحران های عظیم روانی که برخورد کنیم، یا به طور منظم گندی را تکرار کنیم میفهمیم که باید پیش دکتر برویم، ولی بحث اصلی اینجاست که دکتر باید چه ویژگی هایی داشته باشد. مخصوصا در مسئله رواندرمانی که قرار است هر هفته یا هر ماه با معالجمان روبه روشوبم و احتمالا سیر تا پیاز زندگیمان را جلویش پهن کنیم. از حق نگذریم پول خونمان را هم باید بدهیم. پس ضرورت دارد عمر را (و پول را قطعا) بیخودی و اشتباهی مخصوصا در مسئله زندگی خرج نکنیم. فصل چهارم چند مورد بررسی مشکل و فرایند درمانشان را توضیح میدهد و در فصل پنج توقعی که ما باید از درمانمان داشته باشیم. جاییش نوشته بود درمانگر قرار نیست اضطراب های وجودمان را رفع کند یا همه مشکلات را رفع کند بلکه وظیفه اش این است که به ما کمک کند تا بالغانه(نه از ته چاه ویل، نه مثل بچه ای وحشت زده و پریشان) با مسائل و مشکلات رو به رو شویم. اگر حوصله خواندنش را نداریم به دو قسمت اول فصل دوم که مثال میآورد نگاهی کنید. چه بسا ما عامل مشکل دیگران باشیم و ماییم که باید به خاطر دیگران به رواندرمانی پناه ببریم.
"In every social interaction, we sensibly ensure that there remains a large and secure divide between what we say to people and what is truly going on inside our minds. The exception lies with psychotherapy. Here, remarkably, we can say pretty much anything we want – and, indeed, should strive to do so."
"We don’t have to impress the therapist or reassure them of our sanity. We need to tell them what is going on. There is no need to stop them thinking we are perverted, odd or terrified. We can gingerly hint at some very dark things about us and will find that our interlocutor is not horrified or offended but only calmly interested. We will learn that we are not monsters or freaks. We arrive at the opposite of loneliness."
"What helps enormously in our attempts to know our own minds is, surprisingly, the presence of another mind. For all the glamour of the solitary seer, thinking usually happens best in tandem. The curiosity of someone else gives us the confidence to remain curious about the thickets of our own minds. It is the application of a light pressure from outside us that firms up the jumbled impressions"
وقتی کتاب "فرهنگ به چه کار میآید" رو خوندم، نظرم به مجموعه راه های بهتر زیستن جلب شد و این کتاب رو خریدم. چند هفتهای بود تو کتابخونه خاک میخورد تا اینکه امروز بعد پیادهروی، تصمیم گرفتم این کتاب رو بخونم. از بین همهی کتابها انگار صدام زد. هر چی میرفتم جلو، میدیدم دارم با دید تازهای به خودم نگاه میکنم. انگار جواب یکسری از سوالهای ذهنی من داده شد. فقط تو چند صفحه.
کتاب پیش از هر چیزی ما رو با خودمون رو به رو میکنه و ما رو به شناختی بنیادی از خودمون میرسونه. و بعد به سوالهای پرتکرار مغز ما پاسخ میده. سوالهایی که بارها از خودم پرسیدم، دلیل رفتارهایی که هی تکرار میشد، دلیل روابط دوستی که بهم میخورد و... انگار کتاب بهم تلنگر زد که سارا، پاشو و خودت رو جمع کن. این زندگی در اثر کودکی سخت، نباید باعث بشه از زندگی جا بمونی. و حالا نشستم و برنامهای شش ماهه مینویسم تا به اهدافی برسم بلکه کمی بیشتر خودم رو دوست داشته باشم.
کتاب ۱۷۸ صفحه است و بدون اضافهگویی روانکاوی رو به ما توضیح میده و نوری میشه در مسیر تاریک زندگی. دوستش داشتم ازش بسیار آموختم. بهش یک فرصت بدید
I was particularly curious about therapy and its benefits, but was looking for opinions/viewpoints rather than my family and friends. I grew up in a family with generational trauma and appreciated the stories the author provided. The author does a great job of explaining and connecting our childhood to the way we are currently. The author also greatly explains that our parents are humans too, and they’ll make mistakes that could impact us into our adulthood. Definitely recommend if you’re curious about therapy or looking to get into it.
As always, the school of life is a pleasant, entertaining, and easy to read way of understanding of one-self and the world built around us. This book is meant to shed light into our inner-workings, understand them, and inform us on how psychotherapy can assist in creating the conditions for a more emotionally healthy life.
میل به خوب بودن یکی از دوست داشتنی ترین پدیده ها در جهان است، اما برای آن که واقعا زندگی خوبی داشته باشیم ممکن است گاهی لازم باشد به طور شجاعانه و پر باری(بز مبنای معیارهای بچههای سر به راه) بد باشیم:)))))
پ.ن: چیزیکه چند وقت پیش گفتم: Feed your demons or they feed themselves, and believe me; that's not what you want:)
من گارد خاصی نسبت به کتابای خودیاری داشتم و دارم، اما همیشه وقتی میرفتم کتابفروشی دوست داشتم یکی از این کتابای رنگارنگ مدرسهی زندگی نشر هنوز رو بردارم و بخونم. این دفعه که اتفاقی گذرم به کتابفروشی افتاد، این عنوان چشممو گرفت و به نظرم جالب و جدید بود. کتابایی که باعث میشن من باهاشون گریه کنم یه جور دیگهای گوشهی قلبم جا دارن و این کتابم یکی از هموناست…😭❤️🩹
Interesting modern take on psychotherapy but sometimes it read a bit more like a huge list of possible analyses that are meant to generalise but might not really. Kinda seems potentially problematic to be drawing big links between childhood events and current behaviours as an adult idk.