What do you think?
Rate this book
Noem geen namen
Noem geen namen is de indrukwekkende roman van historicus en presentator Astrid Sy over drie jonge vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog Joodse kinderen uit handen van de nazi’s redden. Astrid kwam op het idee voor dit boek toen ze las over de moedige jonge vrouwen en mannen die in de oorlog betrokken waren bij het smokkelen van opgepakte Joodse kinderen in de Crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam.
Rosie is kinderverzorgster en woont bij haar ouders in Amsterdam-Oost, een levendige Joodse buurt. Kaat studeert rechten en is lid van het Amsterdamse studentencorps. Wanneer de oorlog uitbreekt, moet Rosie een moeilijke keuze maken: blijft ze bij haar ouders of gaat ze de kinderen van opgepakte Joden helpen? Kaat komt in aanraking met een studentengroep die zich het Utrechts Kindercomité noemt. Daar leert ze Josephine kennen. Rosie, Kaat en Josephine raken betrokken bij het smokkelen van Joodse kinderen. Wat volgt is een lange, gevaarlijke weg die begint bij een crèche aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam.
Astrid Sy is behalve historicus, presentator (Andere Tijden) en schrijver ook als onderzoeker betrokken bij het Nationaal Holocaust Museum. In haar boek neemt ze de lezer mee naar een tijd waarin gewone, jonge mensen uitzonderlijke keuzes moesten maken en hun leven in de waagschaal stelden voor kinderen van wie ze zelfs niet eens de namen kenden…
Rosie is kinderverzorgster en woont bij haar ouders in Amsterdam-Oost, een levendige Joodse buurt. Kaat studeert rechten en is lid van het Amsterdamse studentencorps. Wanneer de oorlog uitbreekt, moet Rosie een moeilijke keuze maken: blijft ze bij haar ouders of gaat ze de kinderen van opgepakte Joden helpen? Kaat komt in aanraking met een studentengroep die zich het Utrechts Kindercomité noemt. Daar leert ze Josephine kennen. Rosie, Kaat en Josephine raken betrokken bij het smokkelen van Joodse kinderen. Wat volgt is een lange, gevaarlijke weg die begint bij een crèche aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam.
Astrid Sy is behalve historicus, presentator (Andere Tijden) en schrijver ook als onderzoeker betrokken bij het Nationaal Holocaust Museum. In haar boek neemt ze de lezer mee naar een tijd waarin gewone, jonge mensen uitzonderlijke keuzes moesten maken en hun leven in de waagschaal stelden voor kinderen van wie ze zelfs niet eens de namen kenden…
448 pages, Hardcover
First published April 30, 2021
26 people are currently reading
783 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 115 reviews
January 16, 2022
Ik heb veel, echt heel veel romans gelezen over WO II, maar ik denk dat dit een van de meest akelige is. Meerdere malen tijdens het lezen heb ik me afgevraagd of ik het boek gewoon niet moest wegleggen, omdat het te pijnlijk voelde, te ongemakkelijk.
Alle andere boeken over dit onderwerp waren ergens nog een ver van mijn bed show, maar omdat dit boek zich geheel focust op het laten ontsnappen maar ook op de deportaties van jonge Joodse kinderen, zag ik iedere keer de gezichtjes van mijn eigen kinderen voor me.
Een vreselijk aangrijpend, triest en heftig verhaal.
Alle andere boeken over dit onderwerp waren ergens nog een ver van mijn bed show, maar omdat dit boek zich geheel focust op het laten ontsnappen maar ook op de deportaties van jonge Joodse kinderen, zag ik iedere keer de gezichtjes van mijn eigen kinderen voor me.
Een vreselijk aangrijpend, triest en heftig verhaal.
February 10, 2022
Wat een bijzonder aangrijpend boek. Ik lees niet veel over de Tweede Wereldoorlog, maar als ik het lees voelt het vaak als een ver-van-m'n-bed show. Geschreven als Fictie en zo las ik het ook. Hoe gek dat misschien klinkt.
Bij dit boek was het een compleet andere ervaring. Ik vond het zo echt en dichtbij. Ik vind het moeilijk om te verwoorden maar ik denk dat aangrijpend een goede woordkeuze is.
Ik ga niet zeggen dat je dit boek moet lezen. Je moet hier echt even voor gaan zitten en je moet weten dat het geen 'leuk' boek is.
Toch ben ik dankbaar dat dit het boek van de maand was bij de Kobo-plusses. Ik had het uit mezelf nooit gelezen.
Bij dit boek was het een compleet andere ervaring. Ik vond het zo echt en dichtbij. Ik vind het moeilijk om te verwoorden maar ik denk dat aangrijpend een goede woordkeuze is.
Ik ga niet zeggen dat je dit boek moet lezen. Je moet hier echt even voor gaan zitten en je moet weten dat het geen 'leuk' boek is.
Toch ben ik dankbaar dat dit het boek van de maand was bij de Kobo-plusses. Ik had het uit mezelf nooit gelezen.
May 13, 2021
Rosie is kinderverzorgster en woont bij haar ouders in Amsterdam-Oost, een levendige Joodse buurt. Kaat woont in een Amsterdams studentenhuis en studeert rechten, haar ouders in Utrecht hebben het ook in tijden van oorlog best goed. Wanneer de oorlog uitbreekt, staat Rosie voor een moeilijke keuze: blijft ze bij haar familie of gaat ze kinderen van opgepakte Joden helpen in de crèche tegenover de Hollandse Schouwburg?
Kaat komt in aanraking met het Utrechts Kindercomité waar ze ook Josephine leert kennen. Deze drie verzetsvrouwen raken betrokken bij het smokkelen van Joodse kinderen. Ze begeven zich op gevaarlijk terrein, allemaal rondom de crèche aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam.
Het begon allemaal met een artikel uit Vrij Nederland over een crèche in Amsterdam. Tien jaar onderzoek van Astrid Sy is samengekomen in dit boek over drie dappere verzetsvrouwen.
Steengoed en indrukwekkend. De eerste twee woorden die in mij opkwamen nadat ik het uit had.
Onzekerheid, angst, dapperheid, troost, hoop, liefde, vriendschap. Ze passeren allemaal de revue in dit verhaal, vertelt vanuit de geloofwaardige Joodse Rosie en de niet-Joodse Kaat. De dilemma’s waar de drie twintigers voor komen te staan komen duidelijk en voelbaar naar voren. Wel of niet onderduiken, wel of niet in het verzet en hoever ga je er in mee terwijl je eigenlijk niet goed weet wat je doet? Met gevaar voor eigen leven redden ze kinderen van een transport, maar nooit komt het gevoel dat het genoeg is.
Ondanks de onzekerheid, de angst, de wanhoop, lees ik ook over de kracht van vriendschap en liefde. Vriendschap, liefde en hoop om fysiek en mentaal de oorlog door te komen, waar je je ook bevindt.
Het mooie hierin vind ik dat de meeste van alle voorkomende personages gebaseerd zijn op bestaande mensen. Sy sprak veel van hen, las en hoorde veel persoonlijke verhalen van andere slachtoffers. In haar nawoord schrijft ze besloten te hebben dat ze niet kan weten hoe Joden werkelijk de oorlog en bijbehorende dilemma’s ervaarden, maar door nauwkeurig onderzoek is het realistisch op papier komen te staan. Aangrijpend voor welke keuzes zij kwamen te staan te midden van alle gruwelijkheden in deze tijd.
Dit oorlogsverhaal wordt voor mij ook unieker door de leeftijd van deze vrouwen. Geen volwassenen of zeer jonge kinderen die het verhaal vertellen, maar jongeren. Jongeren met eigen idealen en dromen, maar wat hun ouders ook vinden, het houdt hen niet tegen om Het Utrechts Kindercomité en de Amsterdamse Studenten Groep op te richten en levens te redden. De verhalen van Wilma Geldof mogen hierin niet onbenoemd blijven, want ook deze zijn geschreven vanuit jongeren.
Noem geen namen van Astrid Sy is een indrukwekkend en zeer goed verhaal over drie moedige verzetsvrouwen voor jongeren en volwassenen. Een verhaal dat zelfs tijdens mijn werk in mijn hoofd dwaalde en daarna nog steeds. Wat zou ik doen in zo’n situatie?
Er valt nog veel meer goeds over dit boek te vertellen, bijvoorbeeld dat Mark Janssen weer een treffend omslag heeft gemaakt, maar lees en ervaar het zelf.
Hoewel in het boek veelal geen namen genoemd mochten worden, wil ik wel de namen noemen van Gisela, Sieny, Hetty, Piet, Rut, Harry en uiteraard ook van Astrid Sy zelf. Zonder haar onderzoek en de medewerking van deze personen zou dit verhaal er niet zijn geweest. Liever wilde ik dat deze verhalen er niet waren, maar ze zijn er helaas wel. Dat is nu maar goed ook. Dat is belangrijk, want deze verhalen mogen niet verloren gaan nu. Opdat we niet vergeten.
Uiteraard hebben veel meer personen uit de oorlog of familieleden van hen meegeholpen aan de totstandkoming van dit verhaal dan alleen bovengenoemde namen. Ik doe hen te kort door hen niet te noemen, maar ik wil je van harte aanraden het verhaal te lezen en zeker het nawoord en de namenlijst achterin.
Deze recensie is verschenen op De Leesfabriek. Mocht je meer informatie willen over dit boek: ik interviewde Astrid Sy over onder andere de totstandkoming: https://www.deleesfabriek.nl/2021/05/06/interview-astrid-sy/
Kaat komt in aanraking met het Utrechts Kindercomité waar ze ook Josephine leert kennen. Deze drie verzetsvrouwen raken betrokken bij het smokkelen van Joodse kinderen. Ze begeven zich op gevaarlijk terrein, allemaal rondom de crèche aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam.
Het begon allemaal met een artikel uit Vrij Nederland over een crèche in Amsterdam. Tien jaar onderzoek van Astrid Sy is samengekomen in dit boek over drie dappere verzetsvrouwen.
Steengoed en indrukwekkend. De eerste twee woorden die in mij opkwamen nadat ik het uit had.
Onzekerheid, angst, dapperheid, troost, hoop, liefde, vriendschap. Ze passeren allemaal de revue in dit verhaal, vertelt vanuit de geloofwaardige Joodse Rosie en de niet-Joodse Kaat. De dilemma’s waar de drie twintigers voor komen te staan komen duidelijk en voelbaar naar voren. Wel of niet onderduiken, wel of niet in het verzet en hoever ga je er in mee terwijl je eigenlijk niet goed weet wat je doet? Met gevaar voor eigen leven redden ze kinderen van een transport, maar nooit komt het gevoel dat het genoeg is.
Ondanks de onzekerheid, de angst, de wanhoop, lees ik ook over de kracht van vriendschap en liefde. Vriendschap, liefde en hoop om fysiek en mentaal de oorlog door te komen, waar je je ook bevindt.
Het mooie hierin vind ik dat de meeste van alle voorkomende personages gebaseerd zijn op bestaande mensen. Sy sprak veel van hen, las en hoorde veel persoonlijke verhalen van andere slachtoffers. In haar nawoord schrijft ze besloten te hebben dat ze niet kan weten hoe Joden werkelijk de oorlog en bijbehorende dilemma’s ervaarden, maar door nauwkeurig onderzoek is het realistisch op papier komen te staan. Aangrijpend voor welke keuzes zij kwamen te staan te midden van alle gruwelijkheden in deze tijd.
Dit oorlogsverhaal wordt voor mij ook unieker door de leeftijd van deze vrouwen. Geen volwassenen of zeer jonge kinderen die het verhaal vertellen, maar jongeren. Jongeren met eigen idealen en dromen, maar wat hun ouders ook vinden, het houdt hen niet tegen om Het Utrechts Kindercomité en de Amsterdamse Studenten Groep op te richten en levens te redden. De verhalen van Wilma Geldof mogen hierin niet onbenoemd blijven, want ook deze zijn geschreven vanuit jongeren.
Noem geen namen van Astrid Sy is een indrukwekkend en zeer goed verhaal over drie moedige verzetsvrouwen voor jongeren en volwassenen. Een verhaal dat zelfs tijdens mijn werk in mijn hoofd dwaalde en daarna nog steeds. Wat zou ik doen in zo’n situatie?
Er valt nog veel meer goeds over dit boek te vertellen, bijvoorbeeld dat Mark Janssen weer een treffend omslag heeft gemaakt, maar lees en ervaar het zelf.
Hoewel in het boek veelal geen namen genoemd mochten worden, wil ik wel de namen noemen van Gisela, Sieny, Hetty, Piet, Rut, Harry en uiteraard ook van Astrid Sy zelf. Zonder haar onderzoek en de medewerking van deze personen zou dit verhaal er niet zijn geweest. Liever wilde ik dat deze verhalen er niet waren, maar ze zijn er helaas wel. Dat is nu maar goed ook. Dat is belangrijk, want deze verhalen mogen niet verloren gaan nu. Opdat we niet vergeten.
Uiteraard hebben veel meer personen uit de oorlog of familieleden van hen meegeholpen aan de totstandkoming van dit verhaal dan alleen bovengenoemde namen. Ik doe hen te kort door hen niet te noemen, maar ik wil je van harte aanraden het verhaal te lezen en zeker het nawoord en de namenlijst achterin.
Deze recensie is verschenen op De Leesfabriek. Mocht je meer informatie willen over dit boek: ik interviewde Astrid Sy over onder andere de totstandkoming: https://www.deleesfabriek.nl/2021/05/06/interview-astrid-sy/
September 23, 2021
Amsterdam, 1942. De joodse Rosie werkt als kinderverzorgster in de Crèche, een kinderopvang tegenover de Hollandsche Schouwburg in de Plantagebuurt, één van de weinige plekken waar Joden nog mochten komen. Na de razzia’s en het begin van de deportaties wordt de Crèche gevorderd en wordt het een dependance voor de Schouwburg, waarin alle Joden worden ondergebracht totdat ze op transport moeten. De medewerkers van de Crèche zorgen voor hun kinderen, maar wat de Duitsers niet weten is dat er een geheime reddingslijn wordt opgezet om zoveel mogelijk kinderen te redden en elders in Nederland onder te brengen.
Kaat studeert rechten en heeft een lastige relatie met haar ouders, die regelmatig anders over dingen denken dan zij. Via huisgenoten komt ze in aanraking met een studentenverzetsgroep uit Utrecht, waar ze Josephine leert kennen. In samenwerking met Rosie en vele andere jonge mensen spannen ze zich in voor de kinderen, met alle gevaren die daarbij komen kijken.
Deze aangrijpende en beklemmende roman vertelt een verhaal over kracht, moed, doorzettingsvermogen, hartverscheurende keuzes, onrecht, pijn, wanhoop, verdriet, opoffering en ontberingen. Het is een verhaal over jonge mensen die razendsnel volwassen moesten worden, die hun leven wagen omdat ze wel iets móeten doen, hoewel ze zelf het gevoel hebben dat het altijd nog te weinig is, want lang niet ieder kind kan gered worden en vele baby’s en kinderen vonden de dood. Het is een verhaal geschreven vanuit een origineel perspectief, over een stuk geschiedenis waar ik (tot mijn schaamte) nog niet al te veel over wist.
Het is zeer krachtig geschreven, alsof je naast de personages staat, alsof je erbij bent, waardoor je je regelmatig af begint te vragen wat jij zou doen in zo’n situatie, of je net zo dapper zou zijn. De personages maken een grote ontwikkeling door, zetten zich af tegen de mening en denkbeelden van hun ouders, ze staan stevig in hun schoenen en wat ze ook meemaken, ze gaan door. Je wordt meegenomen in hun keuzes en gedachtes, in hun levens, in de kleine overwinningen en de wanhoop, in het schuldgevoel en in grote verliezen. Het verhaal wordt steeds rauwer en spannender, je moet doorlezen maar dat doe je soms met kloppend hart omdat je je al schrap zet voor wat komen gaat. Het verhaal is volstrekt geloofwaardig en het is duidelijk dat er ontzettend veel research is gedaan. Het is een boek om ademloos uit te lezen, een boek dat je vanaf de eerste hoofdstukken pakt en niet meer loslaat, een verhaal dat je bijblijft. Een echte must-read!
Kaat studeert rechten en heeft een lastige relatie met haar ouders, die regelmatig anders over dingen denken dan zij. Via huisgenoten komt ze in aanraking met een studentenverzetsgroep uit Utrecht, waar ze Josephine leert kennen. In samenwerking met Rosie en vele andere jonge mensen spannen ze zich in voor de kinderen, met alle gevaren die daarbij komen kijken.
Deze aangrijpende en beklemmende roman vertelt een verhaal over kracht, moed, doorzettingsvermogen, hartverscheurende keuzes, onrecht, pijn, wanhoop, verdriet, opoffering en ontberingen. Het is een verhaal over jonge mensen die razendsnel volwassen moesten worden, die hun leven wagen omdat ze wel iets móeten doen, hoewel ze zelf het gevoel hebben dat het altijd nog te weinig is, want lang niet ieder kind kan gered worden en vele baby’s en kinderen vonden de dood. Het is een verhaal geschreven vanuit een origineel perspectief, over een stuk geschiedenis waar ik (tot mijn schaamte) nog niet al te veel over wist.
Het is zeer krachtig geschreven, alsof je naast de personages staat, alsof je erbij bent, waardoor je je regelmatig af begint te vragen wat jij zou doen in zo’n situatie, of je net zo dapper zou zijn. De personages maken een grote ontwikkeling door, zetten zich af tegen de mening en denkbeelden van hun ouders, ze staan stevig in hun schoenen en wat ze ook meemaken, ze gaan door. Je wordt meegenomen in hun keuzes en gedachtes, in hun levens, in de kleine overwinningen en de wanhoop, in het schuldgevoel en in grote verliezen. Het verhaal wordt steeds rauwer en spannender, je moet doorlezen maar dat doe je soms met kloppend hart omdat je je al schrap zet voor wat komen gaat. Het verhaal is volstrekt geloofwaardig en het is duidelijk dat er ontzettend veel research is gedaan. Het is een boek om ademloos uit te lezen, een boek dat je vanaf de eerste hoofdstukken pakt en niet meer loslaat, een verhaal dat je bijblijft. Een echte must-read!
May 13, 2021
Een aantal jaar terug liep ik door de Plantagebuurt. Die dag een stil stuk Amsterdam, een zonnige Hemelvaartsdag. Vanaf het Waterlooplein via het Jonas Daniël Meijerplein, de Portugese synagoge naar het Wertheimpark, de bankjes met namen en het Auschwitzmonument, de Plantage Middenlaan op. De Jodenbuurt. Doel was een bezoek aan de Hollandsche Schouwburg. Daar schuin tegenover de Crèche. Een indrukwekkend bezoek om nooit te vergeten. Ik dacht toen ik voor het monument stond en naar boven keek: ‘Zouden al die mensen toen ooit nog een stukje blauwe lucht hebben gezien?’ In het park een serene stilte, een trambel op de achtergrond en toch zoveel stemmen en beelden die voorbij trekken.
Bij het lezen van dit bijzondere boek ‘Noem geen namen’ ervaar je dat ook. Hoeveel boeken je ook al gelezen hebt over de Tweede Wereldoorlog, het onrecht dat mensen is aangedaan, iedere keer weer raakt het. Vol in je hart als het over kinderen gaat. En dat doet deze. Halverwege kreeg ik ontwijkgedrag. Wilde zelfs ‘dat rotverhaal’ wegsmijten. Het mag niet, je moet het lezen. Zoals Theun zegt: ‘Het is telkens iets kleins. Een verbod hier, een wet daar. Je staat erbij, wachtend tot je iets goeds kunt doen. Maar je maakt het moment zelf.’
Theun is één van de verzetsleden van het Utrechts Kindercomité waarvan hoofdpersoon Josephine ook lid is. Dit comité werkte samen met de Amsterdamse Studenten Groep waartoe Kaat behoorde en Rosie werkte als kinderverzorgster in de Crèche. Deze drie jonge vrouwen van amper 20 jaar zetten zich in om vele Joodse kinderen te redden uit handen van de bezetter. Ze maakten een keuze waarvan ze de gevolgen niet konden overzien voor familie, hun vrienden, hun lief en zichzelf. Ze deden wat ze moesten doen. Niemand wist waaraan ze begonnen, hoe lang die oorlog zou duren, maar ze kwamen in opstand tegen het feit dat Joden met de gele sterren letterlijk met het plakkaat ‘mensonwaardig’ waren bestempeld.
In het eerste deel komen veel namen langs, veel feiten en soms een herhaling daarvan. Dat komt de leesbaarheid en evt. ontbrekende kennis ten goede, m.n. voor jongeren vanaf ong. 15 jaar. Vanzelf zal deze lezer een kaartje van de omgeving erbij nemen of een kaart van Nederland. Wie ooit in Hooghalen bij het Herinneringskamp Westerbork is geweest begrijpt de angst van het jongetje in de trein op weg naar zijn onderduikadres. Of je zoekt de plaatsen in Limburg op waar Kaat en Josephine heengaan met meerdere kinderen. Altijd op hun hoede met valse persoonsbewijzen, opletten wie goed of fout kon zijn en meer. Je ervaart de beklemming, de angst, je voelt dat er erger komt door de schrijfwijze van Sy. Hoe wanhopig moet je zijn als je als moeder je baby tijdens een razzia bij een wildvreemde in de handen drukt?
Het gedeelte van totale ontruiming van de Crèche, de transporten, het (over)leven in een kamp, de onwetendheid van overlevenden, de ontmenselijking, het schrijnende verdriet, het totale onbegrip, de hoop en wanhoop, geen naam meer hebben…: ‘Vanaf nu niet meer je naam zeggen. Of die van je ouders. Noem geen namen. Vergeet wie je bent.’ Alles, alles doet pijn.
Altijd weer bij het lezen over deze periode in de geschiedenis vraag ik mij af ‘Wat zou ik hebben gedaan?’ Deze vraag heeft Astrid Sy zich ook gesteld. Deze vraag stelt ook Kaat in het verhaal en krijgt als antwoord: ‘Dit is wat we moeten doen, net zo lang tot de oorlog voorbij is.’ Na tien jaar onderzoek, gesprekken en schrijven is er dit waardevolle boek gebaseerd op feiten en bestaande personages met een nawoord van toegevoegde waarde, namenlijst en woordenlijst.
Rosie, Kaat, Josephine en alle anderen die voor ieder kind streden verdienen dat hun verhaal wordt gelezen door iedereen. Ieder kind was èn is er één. Een boek dat je niet wilt lezen, maar dat je móet lezen.
Bij het lezen van dit bijzondere boek ‘Noem geen namen’ ervaar je dat ook. Hoeveel boeken je ook al gelezen hebt over de Tweede Wereldoorlog, het onrecht dat mensen is aangedaan, iedere keer weer raakt het. Vol in je hart als het over kinderen gaat. En dat doet deze. Halverwege kreeg ik ontwijkgedrag. Wilde zelfs ‘dat rotverhaal’ wegsmijten. Het mag niet, je moet het lezen. Zoals Theun zegt: ‘Het is telkens iets kleins. Een verbod hier, een wet daar. Je staat erbij, wachtend tot je iets goeds kunt doen. Maar je maakt het moment zelf.’
Theun is één van de verzetsleden van het Utrechts Kindercomité waarvan hoofdpersoon Josephine ook lid is. Dit comité werkte samen met de Amsterdamse Studenten Groep waartoe Kaat behoorde en Rosie werkte als kinderverzorgster in de Crèche. Deze drie jonge vrouwen van amper 20 jaar zetten zich in om vele Joodse kinderen te redden uit handen van de bezetter. Ze maakten een keuze waarvan ze de gevolgen niet konden overzien voor familie, hun vrienden, hun lief en zichzelf. Ze deden wat ze moesten doen. Niemand wist waaraan ze begonnen, hoe lang die oorlog zou duren, maar ze kwamen in opstand tegen het feit dat Joden met de gele sterren letterlijk met het plakkaat ‘mensonwaardig’ waren bestempeld.
In het eerste deel komen veel namen langs, veel feiten en soms een herhaling daarvan. Dat komt de leesbaarheid en evt. ontbrekende kennis ten goede, m.n. voor jongeren vanaf ong. 15 jaar. Vanzelf zal deze lezer een kaartje van de omgeving erbij nemen of een kaart van Nederland. Wie ooit in Hooghalen bij het Herinneringskamp Westerbork is geweest begrijpt de angst van het jongetje in de trein op weg naar zijn onderduikadres. Of je zoekt de plaatsen in Limburg op waar Kaat en Josephine heengaan met meerdere kinderen. Altijd op hun hoede met valse persoonsbewijzen, opletten wie goed of fout kon zijn en meer. Je ervaart de beklemming, de angst, je voelt dat er erger komt door de schrijfwijze van Sy. Hoe wanhopig moet je zijn als je als moeder je baby tijdens een razzia bij een wildvreemde in de handen drukt?
Het gedeelte van totale ontruiming van de Crèche, de transporten, het (over)leven in een kamp, de onwetendheid van overlevenden, de ontmenselijking, het schrijnende verdriet, het totale onbegrip, de hoop en wanhoop, geen naam meer hebben…: ‘Vanaf nu niet meer je naam zeggen. Of die van je ouders. Noem geen namen. Vergeet wie je bent.’ Alles, alles doet pijn.
Altijd weer bij het lezen over deze periode in de geschiedenis vraag ik mij af ‘Wat zou ik hebben gedaan?’ Deze vraag heeft Astrid Sy zich ook gesteld. Deze vraag stelt ook Kaat in het verhaal en krijgt als antwoord: ‘Dit is wat we moeten doen, net zo lang tot de oorlog voorbij is.’ Na tien jaar onderzoek, gesprekken en schrijven is er dit waardevolle boek gebaseerd op feiten en bestaande personages met een nawoord van toegevoegde waarde, namenlijst en woordenlijst.
Rosie, Kaat, Josephine en alle anderen die voor ieder kind streden verdienen dat hun verhaal wordt gelezen door iedereen. Ieder kind was èn is er één. Een boek dat je niet wilt lezen, maar dat je móet lezen.
May 5, 2021
Ik las dit boek ter voorbereiding op een interview met de schrijfster – in pdf. Normaal moet ik me door een digitaal boek heen worstelen, maar Noem geen namen las ik in een paar leessessies uit.
Dat is te danken aan de combinatie van het onderwerp met de goede schrijfstijl van Astrid Sy. Ze verhaalt van een groep jongeren, begin twintig, die zich in WOII verzetten tegen de deportatie van hele groepen joden uit de Joodse Schouwburg (nu de Hollandsche Schouwburg). Van de 'drie moedige vrouwen’ die op de voorkant genoemd worden, werkt er één in de Crèche aan de overkant van de Schouwburg en twee zijn betrokken bij twee verschillende studentenverzetsgroepen. Het Utrechts Kindercomité en de Amsterdamse Studenten Groep zorgden ervoor dat vele kinderen uit de Crèche gesmokkeld werden en elders in Nederland ondergebracht werden. Met alle gevaren van dien. De personages in het boek zijn sterk gebaseerd op de jonge vrouwen en mannen die dit werk echt hebben uitgevoerd in de oorlog.
Zouden ze er ook aan begonnen zijn als ze van tevoren wisten welke risico's eraan verbonden waren? Dat ze mensen zouden verliezen?
Tijdens bepaalde delen van het verhaal voel je als lezer een soort gejaagdheid over je heen komen, de drang om door te gaan. Sy maakt de wereld van de hoofdpersonen heel invoelbaar. Dit wordt nog realistischer als je zelf door de Plantagebuurt in Amsterdam loopt, je herkent veel terug.
Aan het eind komt de vraag "Waarom hadden we er niet meer gered?” terug. En ze hadden al het uiterste gedaan.
De laatste verre van rooskleurige bladzijden lieten me met een brok in de keel zitten. Het klinkt cliché, maar wie mijn recensies langer leest weet dat ik dat bijna nooit zeg.
Door de schrijfstijl die ook volwassenen serieus neemt en de thematiek die lang niet iedereen kent, is dit boek erg geschikt voor 15 jaar én ouder.
'Het is telkens iets kleins. Een verbod hier, een wet daar.’
Dat is te danken aan de combinatie van het onderwerp met de goede schrijfstijl van Astrid Sy. Ze verhaalt van een groep jongeren, begin twintig, die zich in WOII verzetten tegen de deportatie van hele groepen joden uit de Joodse Schouwburg (nu de Hollandsche Schouwburg). Van de 'drie moedige vrouwen’ die op de voorkant genoemd worden, werkt er één in de Crèche aan de overkant van de Schouwburg en twee zijn betrokken bij twee verschillende studentenverzetsgroepen. Het Utrechts Kindercomité en de Amsterdamse Studenten Groep zorgden ervoor dat vele kinderen uit de Crèche gesmokkeld werden en elders in Nederland ondergebracht werden. Met alle gevaren van dien. De personages in het boek zijn sterk gebaseerd op de jonge vrouwen en mannen die dit werk echt hebben uitgevoerd in de oorlog.
Zouden ze er ook aan begonnen zijn als ze van tevoren wisten welke risico's eraan verbonden waren? Dat ze mensen zouden verliezen?
Tijdens bepaalde delen van het verhaal voel je als lezer een soort gejaagdheid over je heen komen, de drang om door te gaan. Sy maakt de wereld van de hoofdpersonen heel invoelbaar. Dit wordt nog realistischer als je zelf door de Plantagebuurt in Amsterdam loopt, je herkent veel terug.
Aan het eind komt de vraag "Waarom hadden we er niet meer gered?” terug. En ze hadden al het uiterste gedaan.
De laatste verre van rooskleurige bladzijden lieten me met een brok in de keel zitten. Het klinkt cliché, maar wie mijn recensies langer leest weet dat ik dat bijna nooit zeg.
Door de schrijfstijl die ook volwassenen serieus neemt en de thematiek die lang niet iedereen kent, is dit boek erg geschikt voor 15 jaar én ouder.
'Het is telkens iets kleins. Een verbod hier, een wet daar.’
October 1, 2021
Ik kan niet anders dan dit boek aan iedereen aanraden!
January 15, 2022
Samenvatting:
De oorlog breekt uit in Nederland. Op dat moment is Rosie kinderverzorgster en woont ze nog bij haar ouders thuis. Ze komt voor een erg lastige keuze te staan: Blijft ze bij haar ouders thuis wonen, of gaat ze de kinderen van de opgepakte Joden helpen?
Kaat en Josephine leren elkaar kennen door een studentengroep in Utrecht die zichzelf "Kindercomité" noemen. Zowel Rosie, Kaat en Josephine raken betrokken bij Joodse kinderen een onderduikadres te bieden, ze voeren een dappere strijd, die niet altijd ongevaarlijk is.
--
Dappere jongvolwassene in oorlogstijd
Page turner
Dit verhaal is enorm goed en sterk geschreven. Al vanaf het begin word je meegesleurd in dit verhaal en eigenlijk wil je niet meer stoppen met lezen omdat het verhaal enorm spannend en ontroerend is.
Prachtige schrijfstijl
Door de achterflap van het boek weet je al wat er te gebeuren staat. Astrid Sy weet dit echter prachtig te omschrijven en geeft er een nieuwe kijk op doordat het verteld is vanuit jongvolwassenen. Sy weet je aan de hand mee te nemen in het verhaal van deze jonge dames en zorgt ervoor dat je de personages in je hart sluit en niet meer los wilt laten.
Astrid Sy is een Nederlandse historicus en schrijfster. Ze is sinds januari 2020 tv-presentatrice van Andere Tijden, een geschiedenisprogramma van de NTR en VPRO. Haar debuut kwam in 2017 uit met de titel De brieven van Mia.
Mooie personages
De personages in dit verhaal zijn fictief, maar zo voelen ze niet aan. Sy heeft een verhaal weten neer te zetten die aanvoelt alsof het voor je ogen afspeelt. De personages voelen heel echt aan, waardoor het verhaal enorm ontroerend en meeslepend is. De personages worden als sterke vrouwen neergezet en krijgen enorm veel diepgang, waardoor het ook gemakkelijk is om met ze mee te leven. Dat is een knap staaltje schrijfwerk.
Prachtig einde
Hoe verder je in het verhaal komt, hoe spannender het eigenlijk wordt. Als lezer ga je je afvragen of het nog wel goed gaat komen met de drie dappere vrouwen. Het einde van het verhaal is enorm emotioneel, maar ook prachtig geschreven. Het geeft het boek een mooi einde.
Noem geen namen is een belangrijk Young Adult verhaal omdat het aantoont hoe het leven van een jongvolwassene in oorlogstijd eigenlijk was. Ondanks dat het een Young Adult is, is het boek ook uitstekend te lezen voor volwassene en zeker een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in (Tweede) Wereldoorlog verhalen.
De oorlog breekt uit in Nederland. Op dat moment is Rosie kinderverzorgster en woont ze nog bij haar ouders thuis. Ze komt voor een erg lastige keuze te staan: Blijft ze bij haar ouders thuis wonen, of gaat ze de kinderen van de opgepakte Joden helpen?
Kaat en Josephine leren elkaar kennen door een studentengroep in Utrecht die zichzelf "Kindercomité" noemen. Zowel Rosie, Kaat en Josephine raken betrokken bij Joodse kinderen een onderduikadres te bieden, ze voeren een dappere strijd, die niet altijd ongevaarlijk is.
--
Dappere jongvolwassene in oorlogstijd
Page turner
Dit verhaal is enorm goed en sterk geschreven. Al vanaf het begin word je meegesleurd in dit verhaal en eigenlijk wil je niet meer stoppen met lezen omdat het verhaal enorm spannend en ontroerend is.
Prachtige schrijfstijl
Door de achterflap van het boek weet je al wat er te gebeuren staat. Astrid Sy weet dit echter prachtig te omschrijven en geeft er een nieuwe kijk op doordat het verteld is vanuit jongvolwassenen. Sy weet je aan de hand mee te nemen in het verhaal van deze jonge dames en zorgt ervoor dat je de personages in je hart sluit en niet meer los wilt laten.
Astrid Sy is een Nederlandse historicus en schrijfster. Ze is sinds januari 2020 tv-presentatrice van Andere Tijden, een geschiedenisprogramma van de NTR en VPRO. Haar debuut kwam in 2017 uit met de titel De brieven van Mia.
Mooie personages
De personages in dit verhaal zijn fictief, maar zo voelen ze niet aan. Sy heeft een verhaal weten neer te zetten die aanvoelt alsof het voor je ogen afspeelt. De personages voelen heel echt aan, waardoor het verhaal enorm ontroerend en meeslepend is. De personages worden als sterke vrouwen neergezet en krijgen enorm veel diepgang, waardoor het ook gemakkelijk is om met ze mee te leven. Dat is een knap staaltje schrijfwerk.
Prachtig einde
Hoe verder je in het verhaal komt, hoe spannender het eigenlijk wordt. Als lezer ga je je afvragen of het nog wel goed gaat komen met de drie dappere vrouwen. Het einde van het verhaal is enorm emotioneel, maar ook prachtig geschreven. Het geeft het boek een mooi einde.
Noem geen namen is een belangrijk Young Adult verhaal omdat het aantoont hoe het leven van een jongvolwassene in oorlogstijd eigenlijk was. Ondanks dat het een Young Adult is, is het boek ook uitstekend te lezen voor volwassene en zeker een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in (Tweede) Wereldoorlog verhalen.
January 1, 2023
Zeer volledig en emotioneel verhaal!
May 7, 2024
Lekker gehuild. Moest er door de vele personages een beetje in komen, maar uiteindelijk vond ik het een prachtig, aangrijpend verhaal.
April 10, 2024
Indrukwekkend, hartverscheurend en ook prachtig. Een boek dat tot nadenken stemt en mij niet snel zal loslaten.
May 24, 2023
Bedankt Myrthe voor het boek. Ik vond m erg mooi en ontroerend. Eerst dacht ik dat de voorkant gewoon een huis was in Amsterdam, maar het is niet gewoon. En trouwens ook helemaal geen huis.
January 14, 2022
Ik vind het altijd erg lastig om van een boek met zo'n heftig onderwerp als dit een mooi boek te noemen. Maar toch, ondanks dat, ondanks dat het fictie in non-fictie is, met fictieve personages, maar toch ook waargebeurde verhaallijnen, is het een prachtig boek. Ik twijfelde tussen 4 en 5 sterren en dat komt misschien door het eerdergenoemde, maar het is aangrijpend, emotioneel en bijzonder geschreven. Ik heb het boek De Crèche van Elle van Rijn nog niet gelezen. Wil dat wel doen, zeker na dit boek, en wellicht is er meer, maar ik vraag me af of dat met elkaar te vergelijken is. Het zijn vertellingen vanuit verschillende oogpunten. De fictieve personages en verhalen zijn pure illustraties voor wat er echt plaats heeft gevonden. Ik vind het erg jammer dat het boek uit is, omdat ik er zo diep in zat, maar heb nu ook een soort leeg gevoel, omdat je weet dat dit gewoon werkelijkheid is geweest voor zoveel mensen. Ik geef het dus toch 5 sterren. Misschien, na andere boeken gelezen te hebben in de toekomst zal ik daar nog anders over denken en is deze ranking een momentopnamen, maar het is ook een bewijs van hoe dit boek mij heeft weten te raken. Overigens, dit boek krijgt het label Young Adult mee. Misschien is het door de uitgever op die manier in de markt gezet, maar ik heb het eigenlijk nergens aan gemerkt. Misschien staat het boek niet bomvol hoogdravende woordkunst, maar dat heeft literatuur ook zeker niet altijd nodig. Dit boek is voor iedereen en ik hoop dat het ook door veel mensen met net zo veel plezier als beroering zal worden gelezen.
May 20, 2021
“Noem geen namen” van Astrid Sy, is echt een goed geschreven, aangrijpende YA historische Roman met een heel aangrijpend en heftig verhaal. Het verhaal volgt twee verhaallijnen, dat van de Joodse Rosie. Die een kinderverzorgster wordt bij de Amsterdamse Crèche, waar ze jonge Joodse kinderen verzorgt. En het verhaal van Kaat, die tijdens de oorlog is moet stoppen met haar studie en via vrienden in een verzetsgroep komt, waar ze onderduikadressen en pleegouders zoeken voor Joodse kinderen. Naast deze twee hoofdpersonen, zitten er nog een heleboel andere moedige jonge personages in.
Het verhaal wordt natuurlijk verteld door jongeren. Ik ben zelf nu 20 en zou niet weten wat ik zou hebben gedaan als ik in de schoenen had moeten staan van een van deze personen. De personages in het boek zijn heel goed geschreven. Hoe meer je de personages leert kennen, hoe meer je met ze mee gaat leven en je zorgen gaat maken over andere personages.
Het wordt ook heel duidelijk, hoe weinig de mensen wisten tijdens de oorlog over de kampen en transporten. Of hoe groot de risico’s waren, de ergste angsten en het hulpeloze gevoel komt vooral later in het boek. “Waarom hebben we niet meer gedaan?”. Iedereen in dit boek heeft ontzettend veel opofferingen moeten maken. Maar naast deze verschrikkelijke gevoelens vind je in het boek ook nog heel veel liefde, vriendschappen en doorzettingskracht. Deze jonge mensen vinden elkaar in een verschrikkelijke tijd. Maar ze staan voor elkaar klaar en slepen elkaar er doorheen. Opgeven is geen optie. “We leven nu”.
Astrid Sy, heeft een zeer duidelijke schrijfstijl. Als je niet zo goed weet, hoe de tweede wereldoorlog er in Amsterdam aan toe ging, wordt dit allemaal super goed uitgelegd. Het voelt echt alsof je een blik krijgt in de verschrikkelijke gebeurtenissen van toen. Wat er gebeurd in dit boek is gebaseerd op onderzoek van de echte gebeurtenissen, dat het echt gebeurt is natuurlijk ontzettend aangrijpend. Ik heb ook zeker wat traantjes laten vloeien tijdens het lezen van dit boek, vooral omdat het natuurlijk ook gaat over het leven van duizenden onschuldige mensen. En om er bij stil te moeten staan dat baby’s, peuters en kinderen ook zo behandeld werden en op transport gezet werden. Het is verschrikkelijk.
Als je historische romans interessant vindt, want het blijft een heftig thema en het moet je wel liggen. Is dit boek zeker een aanrader.
Het verhaal wordt natuurlijk verteld door jongeren. Ik ben zelf nu 20 en zou niet weten wat ik zou hebben gedaan als ik in de schoenen had moeten staan van een van deze personen. De personages in het boek zijn heel goed geschreven. Hoe meer je de personages leert kennen, hoe meer je met ze mee gaat leven en je zorgen gaat maken over andere personages.
Het wordt ook heel duidelijk, hoe weinig de mensen wisten tijdens de oorlog over de kampen en transporten. Of hoe groot de risico’s waren, de ergste angsten en het hulpeloze gevoel komt vooral later in het boek. “Waarom hebben we niet meer gedaan?”. Iedereen in dit boek heeft ontzettend veel opofferingen moeten maken. Maar naast deze verschrikkelijke gevoelens vind je in het boek ook nog heel veel liefde, vriendschappen en doorzettingskracht. Deze jonge mensen vinden elkaar in een verschrikkelijke tijd. Maar ze staan voor elkaar klaar en slepen elkaar er doorheen. Opgeven is geen optie. “We leven nu”.
Astrid Sy, heeft een zeer duidelijke schrijfstijl. Als je niet zo goed weet, hoe de tweede wereldoorlog er in Amsterdam aan toe ging, wordt dit allemaal super goed uitgelegd. Het voelt echt alsof je een blik krijgt in de verschrikkelijke gebeurtenissen van toen. Wat er gebeurd in dit boek is gebaseerd op onderzoek van de echte gebeurtenissen, dat het echt gebeurt is natuurlijk ontzettend aangrijpend. Ik heb ook zeker wat traantjes laten vloeien tijdens het lezen van dit boek, vooral omdat het natuurlijk ook gaat over het leven van duizenden onschuldige mensen. En om er bij stil te moeten staan dat baby’s, peuters en kinderen ook zo behandeld werden en op transport gezet werden. Het is verschrikkelijk.
Als je historische romans interessant vindt, want het blijft een heftig thema en het moet je wel liggen. Is dit boek zeker een aanrader.
Read
May 31, 2021Poe. Wat een boek 🖤
.
.
Vooraf voelde ik moeite te beginnen aan een geschiedenis waarvan je weet dat het gaat over een leed dat niet te bevatten zo groot is. Zeker in een pandemie, waarin ik merk dat eigen verdriet soms zo easy naar de oppervlakte borrelt door gebrek aan knuffels en liefste vrienden die in een sterrenstelsel hier ver, ver vandaan wonen (Duitsland en Griekenland).
.
.
'Noem geen namen' pakt van dat diepste leed dat Tweede Wereldoorlog heet ook nog eens de meest onschuldigen van allen: baby's en kinderen. Serieus, kan ik dit handelen? Ja, dat kan ik - door de manier waarop auteur Astrid Sy dit onderwerp verpakt. Ik proefde voortdurend de sfeer van de televisieserie 'Bij Nader Inzien': over twintigers vlak na de oorlog, studerend in Amsterdam. 'Noem geen namen' is sferisch, beeldend en spannend.
.
.
Toch maakt Sy het historische gegeven van jonge vrouwen in Amsterdam die kinderen uit handen van de nazi's houden door ze weg te smokkelen vlak voor transport nergens een spannend avonturenverhaal - dat is de oorlog namelijk niet, heb ik zo mooi onthouden van een live-uitzending met auteur en illustrator Jeska Verstegen 💙 De roman, gebaseerd en geïnspireerd op feiten, verweeft de levens van jonge vrouwen die levensbeslissende keuzes maken - maar laat ook zien welke keuzes hartverscheurend niet konden worden gemaakt. Een schrijnend verhaal dat nog nazindert en me wakker laat liggen. Maar dat ik nergens niet had willen lezen, omdat het óók gaat over liefde, vriendschap en een enorme veerkracht.
.
.
Straks zijn er geen vrouwen meer die kunnen vertellen wat ze deden toen ze de keus hadden. Geen kinderen meer die zich amper hun ouders kunnen herinneren, maar hebben overleefd. Deze verhalen moeten verteld blijven worden - en Astrid Sy doet dat op adembenemende wijze.
.
.
Dinsdag 1 juni 19:00 uur Lees LIVE bij @dekinderboekwinkel over 'Noem geen namen' met auteur historicus en presentator @astrid.sy1 🖤 @lsamsterdam @vibyoungadult
.
.
Vooraf voelde ik moeite te beginnen aan een geschiedenis waarvan je weet dat het gaat over een leed dat niet te bevatten zo groot is. Zeker in een pandemie, waarin ik merk dat eigen verdriet soms zo easy naar de oppervlakte borrelt door gebrek aan knuffels en liefste vrienden die in een sterrenstelsel hier ver, ver vandaan wonen (Duitsland en Griekenland).
.
.
'Noem geen namen' pakt van dat diepste leed dat Tweede Wereldoorlog heet ook nog eens de meest onschuldigen van allen: baby's en kinderen. Serieus, kan ik dit handelen? Ja, dat kan ik - door de manier waarop auteur Astrid Sy dit onderwerp verpakt. Ik proefde voortdurend de sfeer van de televisieserie 'Bij Nader Inzien': over twintigers vlak na de oorlog, studerend in Amsterdam. 'Noem geen namen' is sferisch, beeldend en spannend.
.
.
Toch maakt Sy het historische gegeven van jonge vrouwen in Amsterdam die kinderen uit handen van de nazi's houden door ze weg te smokkelen vlak voor transport nergens een spannend avonturenverhaal - dat is de oorlog namelijk niet, heb ik zo mooi onthouden van een live-uitzending met auteur en illustrator Jeska Verstegen 💙 De roman, gebaseerd en geïnspireerd op feiten, verweeft de levens van jonge vrouwen die levensbeslissende keuzes maken - maar laat ook zien welke keuzes hartverscheurend niet konden worden gemaakt. Een schrijnend verhaal dat nog nazindert en me wakker laat liggen. Maar dat ik nergens niet had willen lezen, omdat het óók gaat over liefde, vriendschap en een enorme veerkracht.
.
.
Straks zijn er geen vrouwen meer die kunnen vertellen wat ze deden toen ze de keus hadden. Geen kinderen meer die zich amper hun ouders kunnen herinneren, maar hebben overleefd. Deze verhalen moeten verteld blijven worden - en Astrid Sy doet dat op adembenemende wijze.
.
.
Dinsdag 1 juni 19:00 uur Lees LIVE bij @dekinderboekwinkel over 'Noem geen namen' met auteur historicus en presentator @astrid.sy1 🖤 @lsamsterdam @vibyoungadult
August 6, 2023
Wat een prachtig, aangrijpend boek, dit is er een die je bijblijft! Hoe integer dit boek is geschreven, met zoveel respect voor de ware gebeurtenissen.
Kippenvel en brokken in de keel had ik tijdens het luisteren, want ook degene die het verhaal ingesproken heeft heeft dit heel goed gedaan.
Op dat dit verhaal nooit vergeten zal worden en hoe waardevol onze vrijheid nu is.
Kippenvel en brokken in de keel had ik tijdens het luisteren, want ook degene die het verhaal ingesproken heeft heeft dit heel goed gedaan.
Op dat dit verhaal nooit vergeten zal worden en hoe waardevol onze vrijheid nu is.
January 3, 2022
Wauw, wat een verhaal. Prachtig geschreven met goed gevormde personages waardoor de gruwelijke waarheid rond de crèche aan de Plantage Middenlaan op een herkenbare manier is neergezet. De feiten komen nog harder binnen als ze worden omgevormd tot verhaal, in plaats van als geheel met cijfers en statistieken. Het is dat ik tussendoor moest slapen, anders had ik het in één ruk uitgelezen.
January 5, 2022
Met pijn in mijn buik gelezen, maar blij dat ik het gelezen heb
December 26, 2024
Pfoei ♥ zwaar boek om te lezen, wel heel belangrijk en goed.
Schrijfstijl: young adult.
Schrijfstijl: young adult.
January 11, 2025
Waanzinnig boek: het is natuurlijk sowieso aangrijpend maar door Astrid Sy zo waanzinnig goed verteld. Niet sentimenteel, niet sensationeel maar verstild en precies. En dan tóch zo meeslepend. Tranen op slechts een paar gedoseerde momenten aan het eind, terwijl alles om te janken zo erg is natuurlijk. Het is echt een knap en aangrijpend boek. Ik raad het elke volwassene en jongvolwassene aan om te gaan lezen.
November 24, 2025
Mooi!! Interessante mengeling van perspectieven. Hierdoor ging het wel iets minder diep dan De crèche bijvoorbeeld. Maar ik vloog er alsnog doorheen! Benieuwd wat de leerlingen ervan vinden
May 24, 2025
Zeer aangrijpend en indrukwekkend verhaal over de jonge verzetsvrouwen die betrokken zijn geweest bij het in veiligheid brengen van Joodse kinderen via de Crèche in Amsterdam. De gruwelijkheden waarmee zij te stellen kregen blijven ongelooflijk. En toch bleven ze ervoor zorgen dat het leven doorging, inclusief blijdschap, verliefdheden en grappen.
June 22, 2021
Het is lang geleden dat een verhaal me zo heeft aangegrepen. Sy slaagt erin om de lezer enorm te laten meeleven met het verhaal. Als lezer volg je op de voet hoe mensen zichzelf ontwikkelen en hoe vriendschappen ontstaan in de wrede oorlog. De personages zijn allemaal enorm goed uitgewerkt, waardoor je dubbel zo hard meevoelt met iedereen. Het is moeilijk om je in te beelden hoe het was om te leven in de oorlog, maar door dit boek krijg je pijnlijk hard een idee hoe het geweest moet zijn. Hoe pijnlijk het ook was om sommige stukken te lezen, ik denk wel dat het belangrijk is om er bewustzijn van te verspreiden.
“Ze verslond zijn woorden. Woorden die door hem waren bedacht en aangeraakt. Het enige tastbare bewijs dat hij had bestaan en niet een mooie, veel te korte droom was geweest.”
Dit is een boek dat lang blijft nazinderen. Zelfs als ik het boek niet aan het lezen was, dacht ik vaak aan de personages en wat ze meemaakten. Ik kreeg het verhaal niet uit m’n hoofd en werd er echt door gegrepen. Als je je realiseert dat al deze dingen echt gebeurd zijn, is het zelfs huiveringwekkend.
Dankjewel VIB Young Adult voor het recensie-exemplaar!
“Ze verslond zijn woorden. Woorden die door hem waren bedacht en aangeraakt. Het enige tastbare bewijs dat hij had bestaan en niet een mooie, veel te korte droom was geweest.”
Dit is een boek dat lang blijft nazinderen. Zelfs als ik het boek niet aan het lezen was, dacht ik vaak aan de personages en wat ze meemaakten. Ik kreeg het verhaal niet uit m’n hoofd en werd er echt door gegrepen. Als je je realiseert dat al deze dingen echt gebeurd zijn, is het zelfs huiveringwekkend.
Dankjewel VIB Young Adult voor het recensie-exemplaar!
October 8, 2021
Het verhaal van De Crèche is niet onbekend, maar ik kende hem nog niet uit dit perspectief. Wat een indrukwekkend boek!
Een absolute aanrader voor iedereen die meer wil lezen over WOII.
Een absolute aanrader voor iedereen die meer wil lezen over WOII.
February 26, 2024
Prachtig.
Hartverscheurend.
En prachtig.
En bij herlezing in 2024 - evenzoveel.
Hartverscheurend.
En prachtig.
En bij herlezing in 2024 - evenzoveel.
November 30, 2021
Een aantal vrouwen probeert om zoveel mogelijk kinderen te redden uit het Joodsch Weeshuis; de verzamelplek voor de kinderen van Joodse ouders die gedeporteerd gaan worden. Het zijn totaal verschillende karakters ; Rosie is kinderverzorgster, woont bij haar ouders in een levendige Joodse buurt; Kaat is een student in de rechten die in een studentenhuis woont. Haar ouders hebben, ondanks de oorlog nog steeds goed.
Als de deportatie van Joden begint, staat Rosie voor een moeilijke . Blijft ze bij haar ouders wonen, of trekt zij bij de creche in. Kaat komt door haar huisgenoten in contact met het Utrechts Kindercomitee, daar ontmoet ze Josephine.
Samen begeven deze vrouwen zich op het gevaarlijke pad van de illegaliteit om de kinderen, soms onder de neus van de Duitsers, te redden van deportatie. Toch moeten zij soms verschrikkelijke keuzes maken, welk kind kan wel gered worden, en welke niet.
Mij valt op dat hoewel de titel 'noem geen namen' is, zeker in het begin de mensen van het verzet zich met hun gewone naam voorstellen aan elkaar. Pas toen er een aantal mensen werden gearresteerd veranderde dit. Ook vermoeden ze dat er mogelijk verraad in het spel was, maar verder wordt daar niets meegedaan (voor zover wij kunnen weten door dit boek).
Dit boek lijkt wel op De crèche, maar verteld het verhaal vanuit een ander oogpunt.
Als de deportatie van Joden begint, staat Rosie voor een moeilijke . Blijft ze bij haar ouders wonen, of trekt zij bij de creche in. Kaat komt door haar huisgenoten in contact met het Utrechts Kindercomitee, daar ontmoet ze Josephine.
Samen begeven deze vrouwen zich op het gevaarlijke pad van de illegaliteit om de kinderen, soms onder de neus van de Duitsers, te redden van deportatie. Toch moeten zij soms verschrikkelijke keuzes maken, welk kind kan wel gered worden, en welke niet.
Mij valt op dat hoewel de titel 'noem geen namen' is, zeker in het begin de mensen van het verzet zich met hun gewone naam voorstellen aan elkaar. Pas toen er een aantal mensen werden gearresteerd veranderde dit. Ook vermoeden ze dat er mogelijk verraad in het spel was, maar verder wordt daar niets meegedaan (voor zover wij kunnen weten door dit boek).
Dit boek lijkt wel op De crèche, maar verteld het verhaal vanuit een ander oogpunt.
May 21, 2021
Wauw! Dit boek heeft echt een indruk op me gemaakt. Nadat ik het uitgelezen had heb ik er nog dagen over nagedacht. Ik lees graag historische fictie maar had al een tijdje geen boek meer in dit genre opgepakt, totdat dit boek op mijn pad kwam. Het verhaal is aangrijpend en emotioneel geladen, maar ook erg mooi. Er zitten stukken in het boek waar ik een traantje bij moest wegpinken omdat het heftige gebeurtenissen zijn waarvan je als lezer weet dat soortgelijke gebeurtenissen echt hebben plaatsgevonden. Ook vond ik de vriendschappen in het boek erg ontroerend doordat je leest hoe deze zich in een afschuwelijke tijd ontwikkelen en tegelijkertijd steun bieden aan de personages. Hiernaast is de schrijfstijl erg fijn om te lezen en merk je als lezer dat de schrijfster goed research heeft gedaan voor het schrijven van dit boek. Ik raad het zeker aan om deze te lezen! Zeker als je al van historische fictie en YA houd, maar ook als je het historische fictie genre wilt gaan ontdekken is dit een geweldig boek om mee te starten. Wees wel gewaarschuwd: na het lezen zal dit boek zeker nog een tijd in je hoofd blijven rondspoken en je zal je afvragen wat jij gedaan zou hebben als je WOII had meegemaakt. 5/5 sterren
Graag wil ik VIB Young Adult bedanken voor het recensie-exemplaar.
Graag wil ik VIB Young Adult bedanken voor het recensie-exemplaar.
July 24, 2024
wat een mooi maar heftig boek! Vooral om te beseffen dat het gaat om studenten van mijn leeftijd die hun eigen leven op het spel hebben gezet om (onbekende) mensen te helpen.
Ik vond het erg interessant om het verhaal van 2 verschillende kanten te lezen. Zo had je natuurlijk de kant van de joodse meisjes die werkte in de Crèche en de kant van studenten die hielpen kinderen onder te brengen. Erg interessant!!!
Ik vond het erg interessant om het verhaal van 2 verschillende kanten te lezen. Zo had je natuurlijk de kant van de joodse meisjes die werkte in de Crèche en de kant van studenten die hielpen kinderen onder te brengen. Erg interessant!!!
November 27, 2021
Heel indrukwekkend. Een goed YA verhaal over één van de gruweldaden tijdens de Tweede Wereldoorlog, de kindertransporten.
Ook al was het soms bijna ondraaglijk om verder te lezen, het boek aan de kant leggen was geen optie.
Ook al was het soms bijna ondraaglijk om verder te lezen, het boek aan de kant leggen was geen optie.
Displaying 1 - 30 of 115 reviews