What do you think?
Rate this book
Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173
Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος.
Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του.
Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του.
Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Πέντε εγκλήματα και πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας με έναν και μοναδικό στόχο: Να τα εξιχνιάσουν.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης γίνεται ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που συνεργάζεται στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών. Ειδεχθή εγκλήματα ζωντανεύουν στα μάτια του αναγνώστη, σε ένα ταξίδι στα άδυτα πέντε υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα.
Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του.
Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του.
Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Πέντε εγκλήματα και πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας με έναν και μοναδικό στόχο: Να τα εξιχνιάσουν.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης γίνεται ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που συνεργάζεται στενά με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας για να παρουσιάσει πέντε αληθινές ιστορίες βγαλμένες από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών. Ειδεχθή εγκλήματα ζωντανεύουν στα μάτια του αναγνώστη, σε ένα ταξίδι στα άδυτα πέντε υποθέσεων που συγκλόνισαν τη χώρα.
352 pages, Paperback
Published March 11, 2021
26 people are currently reading
416 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 104 reviews
March 25, 2021
Να και ένα true crime βιβλίο δια χειρός Έλληνα συγγραφέα! Δεν κυκλοφορούν και πολλά τέτοια βιβλία από Έλληνες συγγραφείς, και σίγουρα αυτά που ασχολούνται με την αστυνομική πλευρά μιας υπόθεσης ανθρωποκτονίας, είναι ακόμα λιγότερα: Αυτό παίζει να είναι και το πρώτο. Στο βιβλίο αυτό βλέπουμε πέντε σχετικά πρόσφατες υποθέσεις ανθρωποκτονιών και γινόμαστε μάρτυρες της καθημερινότητας των ανθρώπων που βρίσκονται στην καρδιά του Τμήματος Ανθρωποκτονιών (επίσημος τίτλος: Τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας), βλέπουμε τι αντιμετωπίζουν κάθε μέρα, πώς λειτουργούν και πώς σκέφτονται, αλλά και πώς κατέληξαν να κάνουν αυτή τη δουλειά (συνοπτικά εδώ και κει περιγράφονται και παλαιότερες υποθέσεις που αντιμετώπισαν). Πρόκειται για ένα πολύ ωραία και γλαφυρά γραμμένο βιβλίο που σε κρατάει δέσμιό του χάρη στην αφήγηση, αλλά και χάρη στα πολλά και μικρά κεφάλαια: Με τα μικρά κεφάλαια ο συγγραφέας σε αναγκάζει, τρόπον τινά, να διαβάσεις λίγες ακόμα σελίδες, και μετά ακόμα λίγες, μέχρι που τελικά φτάνεις στο τέλος. Και όταν φτάνεις στο τέλος, θέλεις και άλλο! Προτείνεται!
May 7, 2021
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης είναι ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που καταφέρνει να… εισβάλλει στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών της ΓΑΔΑ, να συνεργαστεί με τους αξιωματικούς του και να καταγράψει πέντε υποθέσεις που κλήθηκαν να εξιχνιάσουν στη σταδιοδρομία τους, αλλά και τις συνθήκες που επικρατούν στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ και την καθημερινότητα και τον ψυχισμό των ανθρώπων που αποτελούν το έμψυχο δυναμικό του τμήματος.
Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 (η διεύθυνση της ΓΑΔΑ έδωσε τον τίτλο -και αναπόφευκτα το στίγμα- του βιβλίου), ο αρχιφύλακας Παναγιώτης Γαλάνης εξιστορεί στον συγγραφέα τη διαλεύκανση της δολοφονίας ενός τοξικομανούς, που βρέθηκε σταυρωμένος και λιθοβολημένος μέχρι θανάτου σε ένα δάσος. Η εξάρτησή του από τις ουσίες ευθυνόταν άραγε για τον θάνατό του; Ο υπαστυνόμος Μανόλης Περρής θυμάται την υπόθεση ενός μεσήλικα εισοδηματία, ο οποίος ανακαλύφθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του. Ήταν η ληστεία το κίνητρο για τη δολοφονία του, όπως έδειχναν οι πρώτες ενδείξεις; Ο υπαστυνόμος Χρήστος Λάλος αφηγείται το πώς εξιχνιάστηκε η δολοφονία ενός Ολλανδού που βρέθηκε με μια σφαίρα καρφωμένη στο πίσω μέρος του κεφαλιού, σε μια συνοικία στον Νέο Κόσμο. Ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα ή μια τυχαία επίθεση σε έναν ξένο τουρίστα; Ο αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου αναφέρεται στην υπόθεση της εξαφάνισης ενός εξάχρονου κοριτσιού μέσα από το δωμάτιό του. Δικαιώθηκε τελικά το προαίσθημα των αστυνομικών σχετικά με τον πιθανό ένοχο; Κι ο αστυνομικός διευθυντής Νίκος Αρβανίτης ανασύρει από τη μνήμη του την υπόθεση ενός απανθρακωμένου πτώματος που βρέθηκε δεμένο στο κρεβάτι, σε ένα δώμα πολυκατοικίας το οποίο υπενοικίαζαν διάφοροι αλλοδαποί. Τι κρυβόταν τελικά πίσω από το μακάβριο αυτό έγκλημα;
Πέντε πραγματικές ιστορίες, οι οποίες απασχόλησαν κάποτε την αστυνομία και πλέον έχουν εξιχνιαστεί, με τους ενόχους να έχουν ομολογήσει και να εκτίουν την ποινή τους. Πέντε από τις δεκάδες ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν οι έμπειροι αξιωματικοί του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, όπως είναι ο «επίσημος» τίτλος αυτού που η πλειοψηφία γνωρίζουμε ως Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Καθεμία ιδωμένη μέσα από την προσωπική ματιά του εκάστοτε αξιωματικού που βρέθηκε στον χώρο όπου τελέστηκε το έγκλημα, που συμμετείχε στην έρευνα και συνέβαλε στην εξιχνίασή της. Ο τρόπος σκέψης τους, τα αισθήματά τους, οι εμπειρίες τους από παλαιότερες υποθέσεις και το πώς αυτές τους επηρέασαν και τους εξέλιξαν επαγγελματικά ξεδιπλώνονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, εμπλουτίζοντας την αφήγηση που αφορά τα ίδια τα εγκλήματα.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης πέρασε μήνες στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ, μαζί με τους αστυνομικούς του Ανθρωποκτονιών. Παρακολούθησε το πώς δούλευαν, τις μεταξύ τους σχέσεις και συναναστροφές, το πώς μιλούσαν και συμπεριφέρονταν στις στιγμές έντασης αλλά και χαλαρότητας. Και τα συμπεράσματα αυτής της ιδιότυπης έρευνας τα ενσωματώνει στην αφήγησή του με τέτοιον τρόπο, ώστε τους προσδίδει μια βαθιά ανθρώπινη υπόσταση, που υπενθυμίζει πως, εκτός από επαγγελματίες, είναι κι εκείνοι απλοί άνθρωποι, με προσωπική ζωή, οικογένειες, προβλήματα και, φυσικά, συναισθήματα. Η καθημερινή επαφή με άγρια εγκλήματα και την ψυχρή παρουσία του θανάτου, με εγκληματίες κι ανθρώπους του υποκόσμου, με τα πιο βαθιά σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μπορεί παρά να αφήνει το σημάδι της στο μυαλό και τον ψυχισμό τους. Αυτό όμως δεν τους κάνει πιο ευάλωτους, απλώς πιο ανθρώπινους.
Εκτός από το ότι μιλάμε για ένα από τα λίγα στη χώρα μας true crime βιβλία, η Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 απομυθοποιεί πολλά από τα στερεότυπα που αποκομίζει ο αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας, φέρνοντάς τον πιο κοντά στους ανθρώπους που ασχολούνται με τέτοιου είδους υποθέσεις. Τα περισσότερα αστυνομικά βιβλία ασχολούνται μεν με εξιχνιάσεις εγκλημάτων, όμως η αφήγηση γίνεται από μια άλλη, διαφορετική σκοπιά και εστιάζει κυρίως στην έρευνα για την αποκάλυψη του δράστη αυτή καθαυτή. Εδώ, οι υποθέσεις απεκδύονται οποιοδήποτε λογοτεχνικό… ένδυμα και παρουσιάζονται ρεαλιστικά: Η ανακάλυψη ενός πτώματος είναι, από κάθε άποψη, μια δύσκολη υπόθεση για όλους τους εμπλεκόμενους. Πολλές υποθέσεις παίρνουν ακόμα και χρόνια ώσπου να επιλυθούν, ενώ ορισμένες δεν εξιχνιάζονται ποτέ και οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι. Τίποτα δεν εμφανίζεται ως από μηχανής θεός, ούτε φτάνει εύκολα στα χέρια των αστυνομικών. Πολλές φορές αυτοί διακινδυνεύουν τη ζωή τους, κουβαλούν τη δουλειά στο σπίτι ή καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να μην την αφήνουν να τους επηρεάζει προσωπικά. Αντιμετωπίζουν πρακτικά -και δυστυχώς αναμενόμενα στη χώρα μας- προβλήματα, όπως π.χ. παλιό εξοπλισμό, τον οποίο επιπλέον πολλές φορές αναγκάζονται να αγοράζουν οι ίδιοι. Παρ’ όλα αυτά, είναι συνεχώς εκεί, στις επάλξεις, έτοιμοι να ριχτούν σε μια νέα υπόθεση, ώστε να δικαιωθεί το θύμα και εκείνοι που μένουν πίσω.
Με γραφή περιεκτική και γλαφυρή ταυτόχρονα, με μικρά κεφάλαια γεμάτα γρήγορο παλμό, με τις σκληρές περιγραφές των εγκλημάτων να εναλλάσσονται με κρυφές ματιές στον εσωτερικό κόσμο των αστυνομικών/πρωταγωνιστών της κάθε υπόθεσης, αλλά και τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει και αφηγείται ιστορίες, ο Βαγγέλης Γιαννίσης πρωτοτυπεί εις τριπλούν: παρουσιάζει ένα βιβλίο που δεν έχει ξαναγραφεί στη χώρα μας, κερδίζει τις εντυπώσεις και μας «μπάζει» στα άδυτα ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα, δημοφιλή αλλά και παρεξηγημένα τμήματα της ΕΛ.ΑΣ., που αποκαλύπτει εδώ, χωρίς φόβο και πάθος, το πιο ανθρώπινό του πρόσωπο.
Η κριτική μου για το βιβλίο και στο site "τοβιβλίο.net" και τον παρακάτω σύνδεσμο: Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173
Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 (η διεύθυνση της ΓΑΔΑ έδωσε τον τίτλο -και αναπόφευκτα το στίγμα- του βιβλίου), ο αρχιφύλακας Παναγιώτης Γαλάνης εξιστορεί στον συγγραφέα τη διαλεύκανση της δολοφονίας ενός τοξικομανούς, που βρέθηκε σταυρωμένος και λιθοβολημένος μέχρι θανάτου σε ένα δάσος. Η εξάρτησή του από τις ουσίες ευθυνόταν άραγε για τον θάνατό του; Ο υπαστυνόμος Μανόλης Περρής θυμάται την υπόθεση ενός μεσήλικα εισοδηματία, ο οποίος ανακαλύφθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του. Ήταν η ληστεία το κίνητρο για τη δολοφονία του, όπως έδειχναν οι πρώτες ενδείξεις; Ο υπαστυνόμος Χρήστος Λάλος αφηγείται το πώς εξιχνιάστηκε η δολοφονία ενός Ολλανδού που βρέθηκε με μια σφαίρα καρφωμένη στο πίσω μέρος του κεφαλιού, σε μια συνοικία στον Νέο Κόσμο. Ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα ή μια τυχαία επίθεση σε έναν ξένο τουρίστα; Ο αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου αναφέρεται στην υπόθεση της εξαφάνισης ενός εξάχρονου κοριτσιού μέσα από το δωμάτιό του. Δικαιώθηκε τελικά το προαίσθημα των αστυνομικών σχετικά με τον πιθανό ένοχο; Κι ο αστυνομικός διευθυντής Νίκος Αρβανίτης ανασύρει από τη μνήμη του την υπόθεση ενός απανθρακωμένου πτώματος που βρέθηκε δεμένο στο κρεβάτι, σε ένα δώμα πολυκατοικίας το οποίο υπενοικίαζαν διάφοροι αλλοδαποί. Τι κρυβόταν τελικά πίσω από το μακάβριο αυτό έγκλημα;
Πέντε πραγματικές ιστορίες, οι οποίες απασχόλησαν κάποτε την αστυνομία και πλέον έχουν εξιχνιαστεί, με τους ενόχους να έχουν ομολογήσει και να εκτίουν την ποινή τους. Πέντε από τις δεκάδες ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν οι έμπειροι αξιωματικοί του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, όπως είναι ο «επίσημος» τίτλος αυτού που η πλειοψηφία γνωρίζουμε ως Τμήμα Ανθρωποκτονιών. Καθεμία ιδωμένη μέσα από την προσωπική ματιά του εκάστοτε αξιωματικού που βρέθηκε στον χώρο όπου τελέστηκε το έγκλημα, που συμμετείχε στην έρευνα και συνέβαλε στην εξιχνίασή της. Ο τρόπος σκέψης τους, τα αισθήματά τους, οι εμπειρίες τους από παλαιότερες υποθέσεις και το πώς αυτές τους επηρέασαν και τους εξέλιξαν επαγγελματικά ξεδιπλώνονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, εμπλουτίζοντας την αφήγηση που αφορά τα ίδια τα εγκλήματα.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης πέρασε μήνες στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ, μαζί με τους αστυνομικούς του Ανθρωποκτονιών. Παρακολούθησε το πώς δούλευαν, τις μεταξύ τους σχέσεις και συναναστροφές, το πώς μιλούσαν και συμπεριφέρονταν στις στιγμές έντασης αλλά και χαλαρότητας. Και τα συμπεράσματα αυτής της ιδιότυπης έρευνας τα ενσωματώνει στην αφήγησή του με τέτοιον τρόπο, ώστε τους προσδίδει μια βαθιά ανθρώπινη υπόσταση, που υπενθυμίζει πως, εκτός από επαγγελματίες, είναι κι εκείνοι απλοί άνθρωποι, με προσωπική ζωή, οικογένειες, προβλήματα και, φυσικά, συναισθήματα. Η καθημερινή επαφή με άγρια εγκλήματα και την ψυχρή παρουσία του θανάτου, με εγκληματίες κι ανθρώπους του υποκόσμου, με τα πιο βαθιά σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μπορεί παρά να αφήνει το σημάδι της στο μυαλό και τον ψυχισμό τους. Αυτό όμως δεν τους κάνει πιο ευάλωτους, απλώς πιο ανθρώπινους.
Εκτός από το ότι μιλάμε για ένα από τα λίγα στη χώρα μας true crime βιβλία, η Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 απομυθοποιεί πολλά από τα στερεότυπα που αποκομίζει ο αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας, φέρνοντάς τον πιο κοντά στους ανθρώπους που ασχολούνται με τέτοιου είδους υποθέσεις. Τα περισσότερα αστυνομικά βιβλία ασχολούνται μεν με εξιχνιάσεις εγκλημάτων, όμως η αφήγηση γίνεται από μια άλλη, διαφορετική σκοπιά και εστιάζει κυρίως στην έρευνα για την αποκάλυψη του δράστη αυτή καθαυτή. Εδώ, οι υποθέσεις απεκδύονται οποιοδήποτε λογοτεχνικό… ένδυμα και παρουσιάζονται ρεαλιστικά: Η ανακάλυψη ενός πτώματος είναι, από κάθε άποψη, μια δύσκολη υπόθεση για όλους τους εμπλεκόμενους. Πολλές υποθέσεις παίρνουν ακόμα και χρόνια ώσπου να επιλυθούν, ενώ ορισμένες δεν εξιχνιάζονται ποτέ και οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι. Τίποτα δεν εμφανίζεται ως από μηχανής θεός, ούτε φτάνει εύκολα στα χέρια των αστυνομικών. Πολλές φορές αυτοί διακινδυνεύουν τη ζωή τους, κουβαλούν τη δουλειά στο σπίτι ή καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να μην την αφήνουν να τους επηρεάζει προσωπικά. Αντιμετωπίζουν πρακτικά -και δυστυχώς αναμενόμενα στη χώρα μας- προβλήματα, όπως π.χ. παλιό εξοπλισμό, τον οποίο επιπλέον πολλές φορές αναγκάζονται να αγοράζουν οι ίδιοι. Παρ’ όλα αυτά, είναι συνεχώς εκεί, στις επάλξεις, έτοιμοι να ριχτούν σε μια νέα υπόθεση, ώστε να δικαιωθεί το θύμα και εκείνοι που μένουν πίσω.
Με γραφή περιεκτική και γλαφυρή ταυτόχρονα, με μικρά κεφάλαια γεμάτα γρήγορο παλμό, με τις σκληρές περιγραφές των εγκλημάτων να εναλλάσσονται με κρυφές ματιές στον εσωτερικό κόσμο των αστυνομικών/πρωταγωνιστών της κάθε υπόθεσης, αλλά και τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει και αφηγείται ιστορίες, ο Βαγγέλης Γιαννίσης πρωτοτυπεί εις τριπλούν: παρουσιάζει ένα βιβλίο που δεν έχει ξαναγραφεί στη χώρα μας, κερδίζει τις εντυπώσεις και μας «μπάζει» στα άδυτα ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα, δημοφιλή αλλά και παρεξηγημένα τμήματα της ΕΛ.ΑΣ., που αποκαλύπτει εδώ, χωρίς φόβο και πάθος, το πιο ανθρώπινό του πρόσωπο.
Η κριτική μου για το βιβλίο και στο site "τοβιβλίο.net" και τον παρακάτω σύνδεσμο: Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173
April 19, 2021
Ένα πρωτότυπο και πολύ δύσκολο εγχείρημα ήταν τούτο δω,και διεκπεραιώθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Για όλους εμάς τους λάτρεις του true crime που μας αρέσει να παρακολουθούμε την εξιχνίαση ενός εγκλήματος διεξοδικά,ήταν μια ευχάριστη έκπληξη να μπορέσουμε να "κάτσουμε δίπλα" σε έναν πραγματικό ανακριτή,να ακολουθήσουμε τα πρώτα βήματα ενός ανθρώπου που ακολουθεί το όνειρό του,να βρεθούμε απέναντι από έναν άνθρωπο υπεράνω υποψίας που διέπραξε το πιο αποτρόπαιο έγκλημα από όλα.
Για μένα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου δεν είναι απλά η παρουσίαση μερικών πραγματικών εγχώριων εγκλημάτων και ο τρόπος εξιχνίασής τους.Είναι το ότι για πρώτη φορά καταγράφεται και είναι προσβάσιμο σε κάθε αναγνώστη το γεγονός πως ακόμα κι όταν σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας και οι δημοσιογράφοι βρίσκουν κάτι πιο ελκυστικό για τις στήλες τους,ακόμα κι όταν η γειτονιά επιστρέφει στην καθημερινότητα της κι ας κάηκε ο γείτονάς τους δεμένος στο κρεβάτι του,υπάρχουν οι αξιωματικοί του Ανθρωποκτονιών που δεν ξεχνούν,που εργάζονται για την λύση όσα χρόνια κι αν περάσουν,που παίρνουν τον άδικο θάνατο ενός ανθρώπου παραμάσχαλα και τον κάνουν δεύτερο δέρμα τους,εις βάρος συνήθως της οικογένειάς τους,των διαπροσωπικών τους σχέσεων κλπ.Είναι σημαντικό να δούμε πως στην Ελλάδα του 2021 οι αξιωματικοί που συμμετέχουν σε μια οποιαδήποτε επιχείρηση πρέπει να έχουν αγοράσει τον προστατευτικό τους εξοπλισμό με δικά τους έξοδα,πως αν θέλουν να έχουν ένα αξιόλογο δίκτυο στο "πεζοδρόμιο" πρέπει να το κάνουν με το χέρι βαθιά στην δική τους τσέπη,κοκ.
Αν περιμένετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να ��οιάζει με αστυνομικό μυθιστόρημα του συρμού,μην το αγοράσετε καν. Αν όμως θέλετε να αποκτήσετε μια κατατοπιστική εικόνα της καθημερινότητας του 11ου ορόφου,τότε αξίζει κάθε λεπτό του χρόνου που θα α��ιερώσετε.
(Άλλη μια) αξιολογότατη δουλειά του συγγραφέα,που προλογίζεται από τον κ.Χασιώτη.
"Η ανάκριση [...] είναι μια διαδικασία αγοράς και πώλησης. Ο αστυνομικός προσπαθεί να πουλήσει στον ύποπτο την αλήθεια κι εκείνος καλείται να την αγοράσει [...] Ο καλός ανακριτής καταλαβαίνει πότε ο άνθρωπος απέναντί του είναι έτοιμος να αγοράσει την αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή θα σύρει την καρέκλα πιο κοντά στη δική του..."
ΥΓ: Η τέταρτη ιστορία,μου ήταν η πιο γνωστή από τις 5.Και βρήκα εξαιρετικό το γεγονός ότι μπόρεσα να την δω από την πλευρά της πραγματικής προσέγγισης κι εξιχνίασής της κι όχι απλά από την δημοσιογραφική κάλυψη της εποχής.
5⭐
Για όλους εμάς τους λάτρεις του true crime που μας αρέσει να παρακολουθούμε την εξιχνίαση ενός εγκλήματος διεξοδικά,ήταν μια ευχάριστη έκπληξη να μπορέσουμε να "κάτσουμε δίπλα" σε έναν πραγματικό ανακριτή,να ακολουθήσουμε τα πρώτα βήματα ενός ανθρώπου που ακολουθεί το όνειρό του,να βρεθούμε απέναντι από έναν άνθρωπο υπεράνω υποψίας που διέπραξε το πιο αποτρόπαιο έγκλημα από όλα.
Για μένα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου δεν είναι απλά η παρουσίαση μερικών πραγματικών εγχώριων εγκλημάτων και ο τρόπος εξιχνίασής τους.Είναι το ότι για πρώτη φορά καταγράφεται και είναι προσβάσιμο σε κάθε αναγνώστη το γεγονός πως ακόμα κι όταν σβήνουν τα φώτα της δημοσιότητας και οι δημοσιογράφοι βρίσκουν κάτι πιο ελκυστικό για τις στήλες τους,ακόμα κι όταν η γειτονιά επιστρέφει στην καθημερινότητα της κι ας κάηκε ο γείτονάς τους δεμένος στο κρεβάτι του,υπάρχουν οι αξιωματικοί του Ανθρωποκτονιών που δεν ξεχνούν,που εργάζονται για την λύση όσα χρόνια κι αν περάσουν,που παίρνουν τον άδικο θάνατο ενός ανθρώπου παραμάσχαλα και τον κάνουν δεύτερο δέρμα τους,εις βάρος συνήθως της οικογένειάς τους,των διαπροσωπικών τους σχέσεων κλπ.Είναι σημαντικό να δούμε πως στην Ελλάδα του 2021 οι αξιωματικοί που συμμετέχουν σε μια οποιαδήποτε επιχείρηση πρέπει να έχουν αγοράσει τον προστατευτικό τους εξοπλισμό με δικά τους έξοδα,πως αν θέλουν να έχουν ένα αξιόλογο δίκτυο στο "πεζοδρόμιο" πρέπει να το κάνουν με το χέρι βαθιά στην δική τους τσέπη,κοκ.
Αν περιμένετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να ��οιάζει με αστυνομικό μυθιστόρημα του συρμού,μην το αγοράσετε καν. Αν όμως θέλετε να αποκτήσετε μια κατατοπιστική εικόνα της καθημερινότητας του 11ου ορόφου,τότε αξίζει κάθε λεπτό του χρόνου που θα α��ιερώσετε.
(Άλλη μια) αξιολογότατη δουλειά του συγγραφέα,που προλογίζεται από τον κ.Χασιώτη.
"Η ανάκριση [...] είναι μια διαδικασία αγοράς και πώλησης. Ο αστυνομικός προσπαθεί να πουλήσει στον ύποπτο την αλήθεια κι εκείνος καλείται να την αγοράσει [...] Ο καλός ανακριτής καταλαβαίνει πότε ο άνθρωπος απέναντί του είναι έτοιμος να αγοράσει την αλήθεια. Εκείνη τη στιγμή θα σύρει την καρέκλα πιο κοντά στη δική του..."
ΥΓ: Η τέταρτη ιστορία,μου ήταν η πιο γνωστή από τις 5.Και βρήκα εξαιρετικό το γεγονός ότι μπόρεσα να την δω από την πλευρά της πραγματικής προσέγγισης κι εξιχνίασής της κι όχι απλά από την δημοσιογραφική κάλυψη της εποχής.
5⭐
April 2, 2021
Έχουμε συναντήσει διάφορες μορφές ντετέκτιβ να πρωταγωνιστούν στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Άλλοι είναι σκληροτράχηλοι, άλλοι μοναχικοί και δύσκαμπτοι στις κοινωνικές τους σχέσεις, άλλοι αλαζόνες, άλλοι τυπολάτρεις, άλλοι με αδιέξοδα στις προσωπικές τους σχέσεις, και άλλοι - μέσω των ενοχών τους - προσπαθούν να φτάσουν στην εξιλέωση ανακαλύπτοντας και τιμωρώντας τους κακούς εγκληματίες. ΄Όλοι τους όμως είναι ταγμένοι στη διαλεύκανση των εγκλημάτων που συναντούν στον δρόμο τους. Και λογικό είναι αυτό.
📍Ο Βαγγέλης Γιαννίσης στο νέο μυθιστόρημά του αφήνει τον ήρωά του Άντερς Οικονομίδη εκεί στην παγωμένη Σουηδία, και μάς προσγειώνει στην πραγματικότητα. Οι ήρωές του μπορεί να έχουν άλλα ονόματα, αλλά είναι πραγματικοί. Ζουν ανάμεσά μας, δρουν και προσπαθούν να φτάσουν στο τέλος της κάθε υπόθεσης που προκύπτει.
Λεωφόρος 173, 11ος όροφος, τμήμα Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας.
Αρχιφύλακας Γαλάνης, Υπαστυνόμος Περρής, Υπαστυνόμος Λάλος, Αστυνόμος Ευαγγέλου, Αστυνομικός διευθυντής Αρβανίτης είναι οι πρωταγωνιστές σε ισάριθμες αληθινές ιστορίες, σε ισάριθμα εγκλήματα που επιζητούν τη λύση.
📍Η αλήθεια είναι ότι με ξένισε στην αρχή αυτό το εγχείρημα. Ίσως γιατί είχα στο μυαλό μου ότι είναι αληθινές ιστορίες, ίσως γιατί οι πρωταγωνιστές δεν είναι ενδεδυμένοι με τη λάμψη που περιβάλλει συνήθως έναν μυθοπλαστικό ήρωα. Όμως, αυτή η αίσθηση έμεινε μέσα μου μόνο στις πρώτες σελίδες.
📍Μετά αφέθηκα και παρασύρθηκα από την άριστη λογοτεχνική πένα και την αφηγηματική ικανότητα του Γιαννίση που, σε ενεστώτα χρόνο, με εισήγαγε στα άδυτα του τμήματος ανθρωποκτονιών.
📍Η απόδοση του κλίματος είναι άκρως ρεαλιστική, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων λίαν αποτελεσματική – ένιωσα ότι τους γνώρισα, ότι θα τους αναγνωρίσω αν τύχει και βρεθώ μαζί τους – προς Θεού όχι μέσω της επαγγελματικής τους ιδιότητας -, ένιωσα την αγωνία τους, τους φόβους τους, το πείσμα τους, την προσπάθειά τους να συνδυάσουν τη δουλειά τους με την προσωπική τους ζωή, αλλά και τις απογοητεύσεις τους.
«Σιγά σιγά η ένταση των ερευνών άρχισε να σβήνει, σαν τα κύματα που προκαλεί μία πέτρα στο νερό· οι ρυτιδώσεις στην επιφάνεια είναι ευδιάκριτες και ορμητικές κοντά στο σημείο όπου έπεσε η πέτρα, όσο όμως τα κύματα απομακρύνονται, τόσο ελαττώνεται το ύψος τους, μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς. Νέα θύματα απαίτησαν την προσοχή των αξιωματικών του Τμήματος, η οποία κάθε τόσο αναγκάζεται να διχοτομηθεί σαν αμοιβάδα.»
📍Ο Βαγγέλης Γιαννίσης, εκτός από την πολύ δυνατή έρευνα, πέτυχε να προσεγγίσει τους πρωταγωνιστές, να δει από την πλευρά τους τις υποθέσεις που καλέστηκαν να διαλευκάνουν, να καταγράψει με κάθε λεπτομέρεια τις διαδικασίες που ακολουθούνται όσον αφορά την έρευνα, αλλά και να προχωρήσει πιο πέρα στην άλλη πλευρά, εκείνη των θυμάτων και του περίγυρου. Πέτυχε να αποδώσει μία ατμόσφαιρα ικανή να σε κρατήσει ως αναγνώστη και όχι μόνο στις σκηνές δράσης που είναι πολλές.
«Καθώς η ώρα περνάει, ο κόσμος χάνει το ενδιαφέρον του. Οι μάρτυρες έχουν ανέβει στα διαμερίσματά τους. Στα παράθυρα δεν διακρίνονται πια τα σκούρα περιγράμματα κεφαλιών, λουσμένα σε μια άλω φωτός από λάμπες φθορισμού. Τα παντζούρια κατεβαίνουν. Οι τηλεοράσεις σιωπούν. Οι κάτοικοι της γειτονιάς προσπαθούν να κοιμηθούν, γνωρίζοντας πως από δω και στο εξής ένα πτώμα θα στοιχειώσει την περιοχή τους, ενώ έξω αστυνομικοί χτενίζουν το παρκάκι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ποιος ξέρει τι. Βάζουν πολλά με τον νου τους. Η φύση του ανθρώπου. Απόψε ζευγάρια θα κοιμηθούν λίγα εκατοστά πιο κοντά σε σύγκριση με χθες. Πρόσωπο με πρόσωπο.»
Να σταθώ και στον πρόλογο που έχει δοθεί εξαιρετικά από τον Κωνσταντίνο Χασιώτη, Αστυνομικό Υποδιευθυντή - Τμηματάρχη του τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής, και φυσικά στον επίλογο από τον ίδιο τον συγγραφέα!
April 28, 2021
Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 δεν είναι τυχαία επιλογή τίτλου. Είναι η οδός που βρίσκεται το Τμήμα εγκλημάτων κατά ζωής και Προσωπικής ελευθέριάς στην Αττική. Και το σοκαριστικό με αυτό το βιβλίο είναι ότι βασίζεται και εξετάζει αληθινές υποθέσεις, εγκλήματα τα οποία έχουν πραγματικά συμβεί.
Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος. Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του. Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας. Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του. Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Για όλα αυτά τα ανατριχιαστικά εγκλήματα, ο συγγραφέας επισκέπτεται τον ενδέκατο όροφο του κτιρίου της ΓΑΔΑ, συναναστρέφεται με τους ερευνητές και καταρρίπτει όλα τα στερεότυπα από σειρές και ταινίες που είχα (εγώ τουλάχιστον) για τους αστυνομικούς των ανθρωποκτονιών.
Τα εγκλήματα ζωντανεύουν μπροστά στον αναγνώστη ενώ προχωρά η έρευνα και η εξιχνίασή τους βήμα βήμα.
Και τα πέντε κεφάλαια είναι συγκλονιστικά, δεν μπορείς να σταματήσεις την ανάγνωση, ενώ το γεγονός ότι έχουν πράγματι συμβεί, κάνει την αναγνωστική εμπειρία πραγματικά μοναδική. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι εντελώς ρεαλιστική, γεμάτη ένταση και πολλές σκηνές δράσεις. Η σκιαγράφηση των ηρώων έχει γίνει με εσυναίσθηση που δεν συναντάται συχνά και είναι αυτή που προσωπικά με μάγεψε. Όπως γράφει στη εισαγωγή ο συγγραφέας περιγράφεται «το διαρκές κοντράστ ζωής και θανάτου που δεσπόζει στη δουλεία τους» και αυτό σε αφήνει άφωνο.
Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα καθηλωτικό και πρωτοποριακό, κυρίως όμως είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο, με ανθρώπινες ιστορίες, που έχουν συμβεί στον δικό μας κόσμο, όχι στη σφαίρα του φανταστικού, με αληθινούς ανθρώπους.
Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος. Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του. Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας. Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του. Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Για όλα αυτά τα ανατριχιαστικά εγκλήματα, ο συγγραφέας επισκέπτεται τον ενδέκατο όροφο του κτιρίου της ΓΑΔΑ, συναναστρέφεται με τους ερευνητές και καταρρίπτει όλα τα στερεότυπα από σειρές και ταινίες που είχα (εγώ τουλάχιστον) για τους αστυνομικούς των ανθρωποκτονιών.
Τα εγκλήματα ζωντανεύουν μπροστά στον αναγνώστη ενώ προχωρά η έρευνα και η εξιχνίασή τους βήμα βήμα.
Και τα πέντε κεφάλαια είναι συγκλονιστικά, δεν μπορείς να σταματήσεις την ανάγνωση, ενώ το γεγονός ότι έχουν πράγματι συμβεί, κάνει την αναγνωστική εμπειρία πραγματικά μοναδική. Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι εντελώς ρεαλιστική, γεμάτη ένταση και πολλές σκηνές δράσεις. Η σκιαγράφηση των ηρώων έχει γίνει με εσυναίσθηση που δεν συναντάται συχνά και είναι αυτή που προσωπικά με μάγεψε. Όπως γράφει στη εισαγωγή ο συγγραφέας περιγράφεται «το διαρκές κοντράστ ζωής και θανάτου που δεσπόζει στη δουλεία τους» και αυτό σε αφήνει άφωνο.
Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα καθηλωτικό και πρωτοποριακό, κυρίως όμως είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο, με ανθρώπινες ιστορίες, που έχουν συμβεί στον δικό μας κόσμο, όχι στη σφαίρα του φανταστικού, με αληθινούς ανθρώπους.
July 18, 2021
Όλοι εμείς οι λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος επιθυμούμε να παρακολουθήσουμε από κοντά μία έρευνα του Ανθρωποκτονιών. Οπότε όταν εμφανίζεται ένα τέτοιου είδους βιβλίο, δεν το χάνεις. Ο Γιαννίσης είναι από τους πολύ καλούς συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων και περιμένω από αυτόν πολύ καλύτερα βιβλία στο μέλλον. Η ιδέα του βιβλίου ήταν εξαιρετική και φαντάζομαι ότι υπάρχει πολλή δουλειά πίσω απ' αυτό. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν ανταποκρίθηκε 100% στις προσδοκίες μου. Μου έλειπε κάτι που δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Ίσως οι ιστορίες, που επιλέχθηκαν ήταν κάπως αδύναμες. Ίσως από την περιγραφή του βιβλίου να το περίμενα εγώ κάπως διαφορετικό. Δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσω να διαβάζω Γιαννίση, γιατί περιμένω πολλά απ' αυτόν.
April 17, 2021
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Είχατε ποτέ την απορία σχετικά με το πως δουλεύει η Ελληνική Αστυνομία σε περιπτώσεις ανθρωποκτονιών; Έχει κάποια σχέση με αυτά που βλέπουμε στο εξωτερικό και στις ταινίες του Χόλιγουντ ή με αυτά που διαβάζουμε στα βιβλία μυστηρίου της Σκανδιναβικής λογοτεχνίας και όχι μόνο; Πόσο γρήγορα λύνεται η υπόθεση ενός φόνου και ποιοι είναι αυτοί που την αναλαμβάνουν; Έχουν περάσει κάποια εκπαίδευση ή φτάνει μόνο η εμπειρία που έχουν αποκτήσει από τη δουλειά του; Ε λοιπόν, ο Βαγγέλης Γιαννίσης ήρθε για να μας λύσει αυτές τις απορίες και να μας μεταφέρει στα άδυτα του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, το λεγόμενο Ανθρωποκτονιών, που στεγάζεται στον ενδέκατο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, τη γνωστή σε όλους μας ΓΑΔΑ.
Μέσα από τις ιστορίες πέντε αληθινών εγκλημάτων που συνέβησαν στη χώρα, ο Βαγγέλης Γιαννίσης μας συστήνει πέντε αξιωματικούς της αστυνομίας, πέντε ανθρώπους που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να λύσουν αυτά τα μυστήρια που για πάντα θα στοιχειώνουν τους ανθρώπους που έμειναν πίσω. Για να το καταφέρει αυτό, πέρασε μήνες ολόκληρους στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ, παρακολουθώντας αυτούς τους ανθρώπους στη δουλειά τους, διαβάζοντας και απομνημονεύοντας κάθε κίνησή τους και μαντεύοντας κάθε τους σκέψη. Μίλησε μαζί τους, έμαθε πως σκέφτονται αλλά και τις ιστορίες που τους σημάδεψαν και επέλεξε να μας μεταφέρει την καθημερινότητά τους, μέσα από εγκλήματα που κατάφεραν να λύσουν αλλά και από εκείνα που ήτα�� τα πρώτα που τους έτυχαν στο συγκεκριμένο τμήμα.
Η κλίση του για τα αληθινά εγκλήματα είχε φανεί όχι μόνο από το βιβλίο του «Η γυναίκα του Ίσνταλ» που περιγράφει τη δική του εκδοχή για ένα άλυτο έγκλημα στη Νορβηγία του 1970, αλλά και από την προσωπική του στήλη #TrueCrime στο μπλογκ του αλλά και στο κανάλι του στο YouTube. Βέβαια εκεί ήταν επικεντρωμένος πιο πολύ στο έγκλημα αλλά και στη διαδικασία της έρευνας. Ενώ στο συγκεκριμένο βιβλίο επικεντρώνεται στους ανθρώπους περισσότερο. Τους γνωρίζουμε μέσα από μία ιστορία κάθε φορά, αυτή στην οποία έπαιξαν τον πιο ουσιαστικό ρόλο.
Στην πρώτη ιστορία γνωρίζουμε τον Αρχιφύλακα Παναγιώτη Γαλάνη που προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός εξαρτημένου από τοξικές ουσίες άντρα που βρίσκεται στην ουσία σταυρωμένος και λιθοβολημένος σε ένα δάσος. Στη δεύτερη ιστορία γνωρίζουμε το Υπαστυνόμο Μανόλη Περρή που έχει αναλάβει την υπόθεση της δολοφονίας ενός εισοδηματία που βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμά του. Στην Τρίτη ιστορία γνωρίσουμε τον υπαστυνόμο Χρήστο Λάλο που προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός Ολλανδού σε μια γειτονιά της Αθήνας. Στην τέταρτη ιστορία μας συστήνεται ο Αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου που προσπαθεί να μη χάσει πολύτιμο χρόνο για να καταλάβει τι μπορεί να συνέβη στο εξάχρονο κορίτσι που εξαφανίστηκε. Ενώ στην Πέμπτη και τελευταία ιστορία, γνωρίζουμε τον επικεφαλής του τμήματος, Αστυνομικό Υποδιευθυντή Νίκο Αρβανίτη και την υπόθεση ενός απανθρακωμένου πτώματος σε ένα δώμα που βρέθηκε δεμένο στο κρεβάτι όταν οι πυροσβέστες κατάφεραν να σβήσουν τη φωτιά.
Από τις πέντε ιστορίες που διάβασα ομολογώ πως αυτή που μου άρεσε περισσότερο ήταν η τέταρτη ιστορία. Ο λόγος δεν είναι το έγκλημα καθαυτό, ούτε οι άνθρωποι που συμμετείχαν, ούτε καν το γεγονός ότι είχε να κάνει με την εξαφάνιση ενός παιδιού στην ηλικία της κόρης μου. Είχε να κάνει καθαρά με το κομμάτι της δουλειάς που μας αποκαλύφθηκε, το πώς δηλαδή διεξάγεται μία ανάκριση. Ποιες είναι οι διεργασίες που πρέπει να ακολουθηθούν ώστε να φτάσει ο ανακριτής στο σημείο να αρχίσει επιτέλους να ακούσει αλήθειες και τελικά μια ομολογία. Αυτή ήταν και η ομορφιά της ιστορίας, παρόλο που δεν είχε τίποτα το όμορφο.
Οι ιστορίες που θέλησε να μας διηγηθεί ο συγγραφέας φέρνουν στη θέση του εγκληματία ανθρώπους είτε που βρίσκονται στη γκρίζα αυτή ζώνη είτε που κάτω από συνθήκες πέρασαν το όριο του εγκλήματος. Σίγουρα δεν ενθουσιάστηκα που διάβαζα για αλλοδαπούς εγκληματίες ή για Ρομά έμπορους ναρκωτικών, όμως φαντάζομαι ότι η τελευταία ιστορία μιλάει για το πόσο εν δυνάμει εγκληματίες είμαστε όλοι μας όπως και η προτελευταία ιστορία μιλάει για το πως άνθρωποι υπεράνω υποψίας μπορούν να κάνουν το πιο ειδεχθές έγκλημα. Μα πάνω από όλα, όλες οι ιστορίες μας λένε πως οι αστυνομικοί δεν είναι οι κακοί, προκατειλημμένοι άνθρωποι που ακούμε ή βλέπουμε πολλές φορές ότι είναι ή τουλάχιστον, δεν είναι όλοι έτσι.
Είχατε ποτέ την απορία σχετικά με το πως δουλεύει η Ελληνική Αστυνομία σε περιπτώσεις ανθρωποκτονιών; Έχει κάποια σχέση με αυτά που βλέπουμε στο εξωτερικό και στις ταινίες του Χόλιγουντ ή με αυτά που διαβάζουμε στα βιβλία μυστηρίου της Σκανδιναβικής λογοτεχνίας και όχι μόνο; Πόσο γρήγορα λύνεται η υπόθεση ενός φόνου και ποιοι είναι αυτοί που την αναλαμβάνουν; Έχουν περάσει κάποια εκπαίδευση ή φτάνει μόνο η εμπειρία που έχουν αποκτήσει από τη δουλειά του; Ε λοιπόν, ο Βαγγέλης Γιαννίσης ήρθε για να μας λύσει αυτές τις απορίες και να μας μεταφέρει στα άδυτα του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, το λεγόμενο Ανθρωποκτονιών, που στεγάζεται στον ενδέκατο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, τη γνωστή σε όλους μας ΓΑΔΑ.
Μέσα από τις ιστορίες πέντε αληθινών εγκλημάτων που συνέβησαν στη χώρα, ο Βαγγέλης Γιαννίσης μας συστήνει πέντε αξιωματικούς της αστυνομίας, πέντε ανθρώπους που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να λύσουν αυτά τα μυστήρια που για πάντα θα στοιχειώνουν τους ανθρώπους που έμειναν πίσω. Για να το καταφέρει αυτό, πέρασε μήνες ολόκληρους στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ, παρακολουθώντας αυτούς τους ανθρώπους στη δουλειά τους, διαβάζοντας και απομνημονεύοντας κάθε κίνησή τους και μαντεύοντας κάθε τους σκέψη. Μίλησε μαζί τους, έμαθε πως σκέφτονται αλλά και τις ιστορίες που τους σημάδεψαν και επέλεξε να μας μεταφέρει την καθημερινότητά τους, μέσα από εγκλήματα που κατάφεραν να λύσουν αλλά και από εκείνα που ήτα�� τα πρώτα που τους έτυχαν στο συγκεκριμένο τμήμα.
Η κλίση του για τα αληθινά εγκλήματα είχε φανεί όχι μόνο από το βιβλίο του «Η γυναίκα του Ίσνταλ» που περιγράφει τη δική του εκδοχή για ένα άλυτο έγκλημα στη Νορβηγία του 1970, αλλά και από την προσωπική του στήλη #TrueCrime στο μπλογκ του αλλά και στο κανάλι του στο YouTube. Βέβαια εκεί ήταν επικεντρωμένος πιο πολύ στο έγκλημα αλλά και στη διαδικασία της έρευνας. Ενώ στο συγκεκριμένο βιβλίο επικεντρώνεται στους ανθρώπους περισσότερο. Τους γνωρίζουμε μέσα από μία ιστορία κάθε φορά, αυτή στην οποία έπαιξαν τον πιο ουσιαστικό ρόλο.
Στην πρώτη ιστορία γνωρίζουμε τον Αρχιφύλακα Παναγιώτη Γαλάνη που προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός εξαρτημένου από τοξικές ουσίες άντρα που βρίσκεται στην ουσία σταυρωμένος και λιθοβολημένος σε ένα δάσος. Στη δεύτερη ιστορία γνωρίζουμε το Υπαστυνόμο Μανόλη Περρή που έχει αναλάβει την υπόθεση της δολοφονίας ενός εισοδηματία που βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμά του. Στην Τρίτη ιστορία γνωρίσουμε τον υπαστυνόμο Χρήστο Λάλο που προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός Ολλανδού σε μια γειτονιά της Αθήνας. Στην τέταρτη ιστορία μας συστήνεται ο Αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου που προσπαθεί να μη χάσει πολύτιμο χρόνο για να καταλάβει τι μπορεί να συνέβη στο εξάχρονο κορίτσι που εξαφανίστηκε. Ενώ στην Πέμπτη και τελευταία ιστορία, γνωρίζουμε τον επικεφαλής του τμήματος, Αστυνομικό Υποδιευθυντή Νίκο Αρβανίτη και την υπόθεση ενός απανθρακωμένου πτώματος σε ένα δώμα που βρέθηκε δεμένο στο κρεβάτι όταν οι πυροσβέστες κατάφεραν να σβήσουν τη φωτιά.
Από τις πέντε ιστορίες που διάβασα ομολογώ πως αυτή που μου άρεσε περισσότερο ήταν η τέταρτη ιστορία. Ο λόγος δεν είναι το έγκλημα καθαυτό, ούτε οι άνθρωποι που συμμετείχαν, ούτε καν το γεγονός ότι είχε να κάνει με την εξαφάνιση ενός παιδιού στην ηλικία της κόρης μου. Είχε να κάνει καθαρά με το κομμάτι της δουλειάς που μας αποκαλύφθηκε, το πώς δηλαδή διεξάγεται μία ανάκριση. Ποιες είναι οι διεργασίες που πρέπει να ακολουθηθούν ώστε να φτάσει ο ανακριτής στο σημείο να αρχίσει επιτέλους να ακούσει αλήθειες και τελικά μια ομολογία. Αυτή ήταν και η ομορφιά της ιστορίας, παρόλο που δεν είχε τίποτα το όμορφο.
Οι ιστορίες που θέλησε να μας διηγηθεί ο συγγραφέας φέρνουν στη θέση του εγκληματία ανθρώπους είτε που βρίσκονται στη γκρίζα αυτή ζώνη είτε που κάτω από συνθήκες πέρασαν το όριο του εγκλήματος. Σίγουρα δεν ενθουσιάστηκα που διάβαζα για αλλοδαπούς εγκληματίες ή για Ρομά έμπορους ναρκωτικών, όμως φαντάζομαι ότι η τελευταία ιστορία μιλάει για το πόσο εν δυνάμει εγκληματίες είμαστε όλοι μας όπως και η προτελευταία ιστορία μιλάει για το πως άνθρωποι υπεράνω υποψίας μπορούν να κάνουν το πιο ειδεχθές έγκλημα. Μα πάνω από όλα, όλες οι ιστορίες μας λένε πως οι αστυνομικοί δεν είναι οι κακοί, προκατειλημμένοι άνθρωποι που ακούμε ή βλέπουμε πολλές φορές ότι είναι ή τουλάχιστον, δεν είναι όλοι έτσι.
June 14, 2021
Στο βιβλίο ο συγγραφέας παρουσιάζει 5 εγκλήματα,που έγιναν στην χώρα μας.
Εκτός από τα αρχεία του τμήματος Ανθρωποκτονιών, είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί και με αξιωματικούς του τμήματος και τον κάνει τον πρώτο έλληνα συγγραφέα που καταφέρνει κάτι τέτοιο.
Αυτό που ξεχώρισα ήταν ότι βλέπουμε πως είναι να καταπολεμάς το έγκλημα μέσα από τα μάτια των αστυνομικών.Το ότι με έβαλε στην διαδικασία να νιώσω πως ήμουν μέρος της ομάδας, ενώ με παρόμοια βιβλία, είναι απλά σαν να τα παρακολουθώ σαν θεατής, χωρίς να μπαίνω στην διαδικασία, ώστε τα "νιώσω".
Ένιωθα την αγωνία,τους προβληματισμούς που μπορεί να είχαν για την υπόθεση ή ακόμα και την κούραση,την υπομονή που χρειάζεται για να λύσουν ολα τα εγκλήματα.Πόσο ψυχοφθόρο είναι να δουλεύεις τόσες ώρες, χωρίς σταματημό, για να βρεις τις απαντήσεις ώστε να λύσεις τις υποθέσεις!Οτι μπορεί να περάσουν μήνες ίσως και χρόνια για μα λυθεί μια υπόθεση ή ακόμα και να μην λυθεί ποτέ.
Ήταν πολύ καλό σε σημείο που δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου.Τα κεφάλαια είναι μικρά χωρίς να κουράζουν και οι σελίδες έφευγαν αρκετά γρήγορα.
Θα αναζητήσω στο μέλλον και υπόλοιπα βιβλία του!
"Η μαγεία μιας μεγαλούπολης, η οποία καταπίνει τα πάντα·ζωή,θάνατο,αίμα κι ανθρώπους.Όλα μετατρέπονται σε μια άμορφη μάζα μέσα στο στομάχι της.
Τα πάντα χωνεύονται"
November 28, 2021
"Ο θάνατος είναι πάντα μοναχικός, κανείς δεν έρχεται μαζί σου. Κανείς άλλος δεν βιώνει τα τρομακτικά δευτερόλεπτα, τότε που συνειδητοποιείς πως το άγνωστο απέχει μερικές στιγμές και ο εγκέφαλος στέλνει τα τελευταία του μηνύματα, πρωτού οι συνάψεις νεκρωθούν. Ειδικά η μοναξιά του θύματος μιας ανθρωποκτονίας, ωστόσο, είναι αβάσταχτη."
Καθώς διάβαζα αυτό το βιβλίο μου ερχόταν στο μυαλό εκείνο το τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου, το "Πόση Μοναξιά" (ήταν το soundtrack της επικής σειράς του αστυνόμου Μπέκα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, άμα δεν την έχετε δει τότε πηγαίνετε να την δείτε).
Όσον αφορά το βιβλίο είναι ένα άκρως πρωτότυπο, για τα ελληνικά δεδομένα, και ρεαλιστικό βιβλίο, καλογραμμένο με μικρά και σύντομα κεφάλαια.
Χωρίζεται σε 5 μέρη, 5 σοκαριστικές υποθέσεις ανθρωποκτονιών, 5 αξιωματικών του τμήματος Ανθρωποκτονιών της ΓΑΔΑ.
Μέσα από το βιβλίο αυτό, πέρα από τα εγκλήματα που συμβαίνουν και την εξιχνίαση των υποθέσεων, βλέπουμε και πράγματα όπως:
-την καθημερινότητα των αξιωματικών του τμήματος αυτού,
-με τι ανθρώπους και υποθέσεις έρχονται αντιμέτωποι αυτοί οι άνθρωποι,
-τις προσωπικές σκέψεις τους,
-το πως λειτουργούν στην επίλυση των υποθέσεων και στις προσωπικές τους ζωές,
-το πως έφτασαν να κάνουν αυτή τη δουλειά (ο συγγραφέας δίνει ένα σύντομο βιογραφικό του καθενός τους και αναφέρει με λίγα λόγια και κάποιες υποθέσεις που έλυσαν στο παρελθόν χωρίς να το περιπλέκει με την υπόθεση at hand).
Άλλο πράγμα που γίνεται αντιληπτό είναι και η τεράστια διαφορά των αστυνομικών σειρών από την πραγματικότητα. Σε σειρές τύπου CSI κ.λπ. βλέπουμε όλα να λύνονται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ενώ στην πραγματικότητα δεν πάει έτσι. Πολλές υποθέσεις μπορεί να πάρουν και χρόνια μέχρι να λυθούν.
Το κυριότερο όμως είναι ότι μέσα από αυτό το βιβλίο φαίνεται μια πιο ανθρώπινη εικόνα της ελληνικής αστυνομίας. Ανθρώπων που αισθάνονται, ανθρώπων που με επιμονή και υπομονή προσπαθούν να λύσουν τα διάφορα εγκλήματα που εμφανίζονται στο δρόμο τους, ανθρώπων που θέλουν να κάνουν σωστά την δουλειά τους, ανθρώπων που θέλουν να πιάσουν τον/τους δολοφόνο/-υς και να αποδώσουν δικαιοσύνη.
Πρώτη επαφή με έργο του συγγραφέα και δεν απογοητεύτηκα. Σίγουρα θα αναζητήσω και άλλα έργα του στο μέλλον!
Καθώς διάβαζα αυτό το βιβλίο μου ερχόταν στο μυαλό εκείνο το τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου, το "Πόση Μοναξιά" (ήταν το soundtrack της επικής σειράς του αστυνόμου Μπέκα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, άμα δεν την έχετε δει τότε πηγαίνετε να την δείτε).
Όσον αφορά το βιβλίο είναι ένα άκρως πρωτότυπο, για τα ελληνικά δεδομένα, και ρεαλιστικό βιβλίο, καλογραμμένο με μικρά και σύντομα κεφάλαια.
Χωρίζεται σε 5 μέρη, 5 σοκαριστικές υποθέσεις ανθρωποκτονιών, 5 αξιωματικών του τμήματος Ανθρωποκτονιών της ΓΑΔΑ.
Μέσα από το βιβλίο αυτό, πέρα από τα εγκλήματα που συμβαίνουν και την εξιχνίαση των υποθέσεων, βλέπουμε και πράγματα όπως:
-την καθημερινότητα των αξιωματικών του τμήματος αυτού,
-με τι ανθρώπους και υποθέσεις έρχονται αντιμέτωποι αυτοί οι άνθρωποι,
-τις προσωπικές σκέψεις τους,
-το πως λειτουργούν στην επίλυση των υποθέσεων και στις προσωπικές τους ζωές,
-το πως έφτασαν να κάνουν αυτή τη δουλειά (ο συγγραφέας δίνει ένα σύντομο βιογραφικό του καθενός τους και αναφέρει με λίγα λόγια και κάποιες υποθέσεις που έλυσαν στο παρελθόν χωρίς να το περιπλέκει με την υπόθεση at hand).
Άλλο πράγμα που γίνεται αντιληπτό είναι και η τεράστια διαφορά των αστυνομικών σειρών από την πραγματικότητα. Σε σειρές τύπου CSI κ.λπ. βλέπουμε όλα να λύνονται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ενώ στην πραγματικότητα δεν πάει έτσι. Πολλές υποθέσεις μπορεί να πάρουν και χρόνια μέχρι να λυθούν.
Το κυριότερο όμως είναι ότι μέσα από αυτό το βιβλίο φαίνεται μια πιο ανθρώπινη εικόνα της ελληνικής αστυνομίας. Ανθρώπων που αισθάνονται, ανθρώπων που με επιμονή και υπομονή προσπαθούν να λύσουν τα διάφορα εγκλήματα που εμφανίζονται στο δρόμο τους, ανθρώπων που θέλουν να κάνουν σωστά την δουλειά τους, ανθρώπων που θέλουν να πιάσουν τον/τους δολοφόνο/-υς και να αποδώσουν δικαιοσύνη.
Πρώτη επαφή με έργο του συγγραφέα και δεν απογοητεύτηκα. Σίγουρα θα αναζητήσω και άλλα έργα του στο μέλλον!
July 3, 2021
Είναι η δεύτερη φορά που ο Βαγγέλης Γιαννίσης επιχειρεί κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Δεν είναι ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα. Μετά τη γυναίκα του Ίσνταλ βρισκόμαστε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εκεί στο τμήμα Εγκλημάτων κατά ζωής και προσωπικής ελευθερίας παρακολουθούμε εκ των έσω 5 αληθινές ανθρωποκτονίες που συγκλόνισαν τη χώρα.
Μαθαίνουμε πως "η γαλήνη στο πρόσωπο των θυμάτων ακόμα και των βίαια δολοφονημένων, οφείλεται στη χαλάρωση των μυών μετά θάνατο. "Πως η δουλειά στο Ανθρωποκτονιών πάει παρέα με το θάνατο. Ένας αόρατος συνεπιβάτης που τους ακολουθεί διακριτικά όλη την ώρα" Πως ο πόνος των οικογενειών των θυμάτων γίνεται και δικός τους πόνος και δεν τους αφήνει να κλείσουν μάτι τις νύχτες. Πως η πραγματική αστυνομική έρευνα δεν έχει καμία σχέση με όσα συμβαίνουν στα αστυνομικά μυθιστορήματα.. Πως ένας και μοναδικός κάλυκας που μπορεί και να μη βρεθεί τελικα μπορεί να ανατρέψει όλη την υπόθεση και να σε κάνει ράκος.
Πως μπορεί το θύμα να είναι ένα, αλλα οι ζωές που κατεστρέφονται πολλές.
Πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που θα σαπίσουν στο ξυλο τον ανακρινόμενο. Είναι αυτοί που θα τον κεράσουν ενα τσιγάρο, που θα τον κάνουν να πιστέψει πως κατανοούν απόλυτα τη στάση του ή γιατί έκανε ό,τι έκανε.
Δεν τους αρκεί απλά να αποσπάσουν μια ομολογία. Τις περισσότερες φορές ξέρουν ότι έχουν απέναντι τους το δολοφόνο. Αυτό για το οποίο παλεύουν είναι να μάθουν γιατί. Έτσι οι αστυνομικοί "πουλάνε στον ύποπτο την αλήθεια" Ο ανακριτής προσφέρει στον ύποπτο διάφορα πράγματα από τα οποία μπορεί να πιαστεί. Σε κάποιο από όλα θα λυγίσει. Κάπου παρακάτω θα σπάσει και θα αποκαλύψει τα πάντα. Μετά θα κουβαλήσει μαζί του το βάρος της ομολογίας.
Στιγμές ανθρώπινες, συναίσθηματική φόρτιση είναι 2 από τα πράγματα που κυριαρχούν στο βιβλίο.
Όχι οι άνθρωποι που εργάζονται στο τμήμα Εγκλημάτων κατά ζωής δεν είναι αυτό που ίσως νομίζουμε. Δεν είναι άτρωτοι, ούτε οι κακοί της υπόθεσης.
Άλλο ένα δύσκολο εγχείρημα έφτασε στο τέλος με επιτυχία.
Ήρθε στα χέρια μας ένα βιβλίο διαφορετικό.
Για να δούμε τι άλλο μας ετοιμάζει ο Βαγγέλης Γιαννίσης.
Μαθαίνουμε πως "η γαλήνη στο πρόσωπο των θυμάτων ακόμα και των βίαια δολοφονημένων, οφείλεται στη χαλάρωση των μυών μετά θάνατο. "Πως η δουλειά στο Ανθρωποκτονιών πάει παρέα με το θάνατο. Ένας αόρατος συνεπιβάτης που τους ακολουθεί διακριτικά όλη την ώρα" Πως ο πόνος των οικογενειών των θυμάτων γίνεται και δικός τους πόνος και δεν τους αφήνει να κλείσουν μάτι τις νύχτες. Πως η πραγματική αστυνομική έρευνα δεν έχει καμία σχέση με όσα συμβαίνουν στα αστυνομικά μυθιστορήματα.. Πως ένας και μοναδικός κάλυκας που μπορεί και να μη βρεθεί τελικα μπορεί να ανατρέψει όλη την υπόθεση και να σε κάνει ράκος.
Πως μπορεί το θύμα να είναι ένα, αλλα οι ζωές που κατεστρέφονται πολλές.
Πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που θα σαπίσουν στο ξυλο τον ανακρινόμενο. Είναι αυτοί που θα τον κεράσουν ενα τσιγάρο, που θα τον κάνουν να πιστέψει πως κατανοούν απόλυτα τη στάση του ή γιατί έκανε ό,τι έκανε.
Δεν τους αρκεί απλά να αποσπάσουν μια ομολογία. Τις περισσότερες φορές ξέρουν ότι έχουν απέναντι τους το δολοφόνο. Αυτό για το οποίο παλεύουν είναι να μάθουν γιατί. Έτσι οι αστυνομικοί "πουλάνε στον ύποπτο την αλήθεια" Ο ανακριτής προσφέρει στον ύποπτο διάφορα πράγματα από τα οποία μπορεί να πιαστεί. Σε κάποιο από όλα θα λυγίσει. Κάπου παρακάτω θα σπάσει και θα αποκαλύψει τα πάντα. Μετά θα κουβαλήσει μαζί του το βάρος της ομολογίας.
Στιγμές ανθρώπινες, συναίσθηματική φόρτιση είναι 2 από τα πράγματα που κυριαρχούν στο βιβλίο.
Όχι οι άνθρωποι που εργάζονται στο τμήμα Εγκλημάτων κατά ζωής δεν είναι αυτό που ίσως νομίζουμε. Δεν είναι άτρωτοι, ούτε οι κακοί της υπόθεσης.
Άλλο ένα δύσκολο εγχείρημα έφτασε στο τέλος με επιτυχία.
Ήρθε στα χέρια μας ένα βιβλίο διαφορετικό.
Για να δούμε τι άλλο μας ετοιμάζει ο Βαγγέλης Γιαννίσης.
April 16, 2024
Γελοίο βιβλίο στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Ένιωθα σωματική αναγούλα όσο το διάβαζα. Όσο άντεξα δηλαδή.
Αναρωτιέμαι πως και η έκδοση δεν είναι χρηματοδοτούμενη από την ελληνική αστυνομία.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που βάζουν όλους τους ανθρώπους μίας ομάδας στο ίδιο τσουβάλι, δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις.
Αλλά το να προσπαθεί κάποιος ειδικά στην σημερινή εποχή, με όλα όσο συμβαίνουν στον κόσμο να βγάλει άγιο ολόκληρο το αστυνομικό σώμα, το οποίο -μα τι τύχη- αποτελείται αποκλειστικά και μόνο (το τονίζω αυτό!) από ανθρώπους που έχουν συμπόνοια, κανένα πρόβλημα κατάχρησης εξουσίας, είναι γεμάτοι κατανόηση, δεν θα ειρωνευτούν, δεν θα είναι απαξιωτικοί κλπ κλπ είναι τουλάχιστον ασέβεια.
Δεν αναφέρω το σε ποιον και το γιατί. Ήδη είπα πολλά.
Κανενός το εγκώμιο δεν ενδιαφέρομαι να διαβάσω, αλλά περισσότερο από όλα, δεν ενδιαφέρομαι να διαβάσω το εγκώμιο της (ελληνικής) αστυνομίας.
Τζάμπα προωθείται σαν εισχώρηση στο άβατο του εγκληματολογικού.
Ένιωθα σωματική αναγούλα όσο το διάβαζα. Όσο άντεξα δηλαδή.
Αναρωτιέμαι πως και η έκδοση δεν είναι χρηματοδοτούμενη από την ελληνική αστυνομία.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που βάζουν όλους τους ανθρώπους μίας ομάδας στο ίδιο τσουβάλι, δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις.
Αλλά το να προσπαθεί κάποιος ειδικά στην σημερινή εποχή, με όλα όσο συμβαίνουν στον κόσμο να βγάλει άγιο ολόκληρο το αστυνομικό σώμα, το οποίο -μα τι τύχη- αποτελείται αποκλειστικά και μόνο (το τονίζω αυτό!) από ανθρώπους που έχουν συμπόνοια, κανένα πρόβλημα κατάχρησης εξουσίας, είναι γεμάτοι κατανόηση, δεν θα ειρωνευτούν, δεν θα είναι απαξιωτικοί κλπ κλπ είναι τουλάχιστον ασέβεια.
Δεν αναφέρω το σε ποιον και το γιατί. Ήδη είπα πολλά.
Κανενός το εγκώμιο δεν ενδιαφέρομαι να διαβάσω, αλλά περισσότερο από όλα, δεν ενδιαφέρομαι να διαβάσω το εγκώμιο της (ελληνικής) αστυνομίας.
Τζάμπα προωθείται σαν εισχώρηση στο άβατο του εγκληματολογικού.
March 30, 2021
4,5 αστεράκια γιατί ήθελα και άλλες ιστορίες. Αυτό εδώ το βιβλίο σε βάζει για πρώτη φορά ίσως στα χρονικά στα "άδυτα " του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ελληνικής Αστυνομίας. Μας δίνει μια πολύ καλή ιδέα για το πώς διεξάγεται μια έρευνα, τις διαδικασίες που ακολουθούνται μέχρι την επίλυση μιας υπόθεσης, ο τρόπος των ανακρίσεων, η εκπαίδευση που έχουν λάβει κλπ. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν οι προσωπικές σκέψεις και τα συναισθήματα που αποτυπώνονται στο βιβλίο από τον κάθε ένα αστυνομικό ( και εδώ φαίνεται και η μαεστρία του συγγραφέα).Το πόσο αφοσιώνονταν στην κάθε υπόθεση, το αν τους παίδευε και τους βασάνιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα(spoiler alert: δεν λύνονται όλες σε μια νύχτα..) , τις φιλοδοξίες τους ,τις προσωπικές τους νίκες κλπ.
Τέλος η καταγραφή των εγκλημάτων δεν είναι δημοσιογραφική, αλλά περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο ως προσωπική εξομολόγηση του κάθε ντετέκτιβ.
Τέλος η καταγραφή των εγκλημάτων δεν είναι δημοσιογραφική, αλλά περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο ως προσωπική εξομολόγηση του κάθε ντετέκτιβ.
March 21, 2021
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης γράφει ένα βιβλίο αστυνομικό, αλλά πολύ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Σ’ αυτό το βιβλίο βλέπουμε πέντε εγκλήματα και ακολουθούμε πέντε αξιωματικούς της ελληνικής αστυνομίας στην προσπάθειά τους να βρούνε την αλήθεια.
Παράλληλα, μέσα στο βιβλίο περιγράφονται συνοπτικά και άλλα εγκλήματα, που έχει αντιμετωπίσει ο κάθε αξιωματικός.
Ίσως είναι ένα από τα πιο ανατριχιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει, που με προβλημάτισε πάρα πολύ σαν άνθρωπο και με έκανε να αισθάνομαι μια λύπη τόσο βαθιά. Είναι πολύ διαφορετικό να γνωρίζεις ότι ιστορία που περιγράφεται σε ένα βιβλίο έχει ξεπηδήσει από την φαντασία του συγγραφέα, πολύ διαφορετικό να ξέρεις ότι βασίζεται σε μία ιστορία που έχει γίνει, αλλά περιέχει πολλά στοιχεία που έχει σκεφτεί ο συγγραφέας και πολύ διαφορετικό να περιγράφονται ακριβώς οι υποθέσεις όπως έγιναν.
Σε κάθε μία από τις πέντε ιστορίες ακολουθούμε τα βήματα των αστυνομικών διαβάζουμε τους προβληματισμούς τους, σε κάθε φάση. Βλέπουμε πως, τελικά, είχαμε μία λάθος εικόνα σε πολλά πράγματα, η οποία δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Πιστεύω ότι έμαθα πολλά, αναθεώρησα την άποψή μου για κάποια άλλα, είδα την πλευρά της αστυνομίας και μπήκα στο μυαλό και στην σκέψη των αξιωματικών.
Θεωρώ ότι το βιβλίο καταφέρνει να κρατήσει την αγωνία. Η γραφή είναι εξαιρετική και κυμαίνεται σε πάρα πολύ καλό επίπεδο, όπως και σε όλα τα βιβλία του Βαγγέλη. Αν και εδώ διέκρινα ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε πολύ σοβαρά, με εξαιρετική προσοχή, τέτοια που αρμόζει στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Σίγουρα, δεν έχουμε κάποια στοιχεία τα οποία συναντάμε ένα μυθιστόρημα. Γνωρίζουμε μεν τους αξιωματικούς, παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει η εμβάθυνση που θα υπήρχε σε ένα μυθιστόρημα στο χαρακτήρα τους και στην καθημερινότητά τους. Δεν με ενόχλησε σε κάτι αυτό, θεωρώ ικανοποιητικό τον βαθμό στον οποίο αναλύονται οι σκέψεις τους, στην έκταση ενός διηγήματος.
Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο από φίλους της αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά και από όλους τους πολίτες. Το βρήκα πολύ πρωτότυπο σαν ιδέα και μου άρεσε που επιτέλους είδαμε πως λειτουργεί η ελληνική αστυνομία εκ των έσω. Εάν αναζητάτε δράση, δεν θα την βρείτε σε αυτό το βιβλίο. Όμως θα αντιμετωπίσετε την σκληρή αλήθεια και την πραγματικότητα.
Παράλληλα, μέσα στο βιβλίο περιγράφονται συνοπτικά και άλλα εγκλήματα, που έχει αντιμετωπίσει ο κάθε αξιωματικός.
Ίσως είναι ένα από τα πιο ανατριχιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει, που με προβλημάτισε πάρα πολύ σαν άνθρωπο και με έκανε να αισθάνομαι μια λύπη τόσο βαθιά. Είναι πολύ διαφορετικό να γνωρίζεις ότι ιστορία που περιγράφεται σε ένα βιβλίο έχει ξεπηδήσει από την φαντασία του συγγραφέα, πολύ διαφορετικό να ξέρεις ότι βασίζεται σε μία ιστορία που έχει γίνει, αλλά περιέχει πολλά στοιχεία που έχει σκεφτεί ο συγγραφέας και πολύ διαφορετικό να περιγράφονται ακριβώς οι υποθέσεις όπως έγιναν.
Σε κάθε μία από τις πέντε ιστορίες ακολουθούμε τα βήματα των αστυνομικών διαβάζουμε τους προβληματισμούς τους, σε κάθε φάση. Βλέπουμε πως, τελικά, είχαμε μία λάθος εικόνα σε πολλά πράγματα, η οποία δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Πιστεύω ότι έμαθα πολλά, αναθεώρησα την άποψή μου για κάποια άλλα, είδα την πλευρά της αστυνομίας και μπήκα στο μυαλό και στην σκέψη των αξιωματικών.
Θεωρώ ότι το βιβλίο καταφέρνει να κρατήσει την αγωνία. Η γραφή είναι εξαιρετική και κυμαίνεται σε πάρα πολύ καλό επίπεδο, όπως και σε όλα τα βιβλία του Βαγγέλη. Αν και εδώ διέκρινα ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε πολύ σοβαρά, με εξαιρετική προσοχή, τέτοια που αρμόζει στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Σίγουρα, δεν έχουμε κάποια στοιχεία τα οποία συναντάμε ένα μυθιστόρημα. Γνωρίζουμε μεν τους αξιωματικούς, παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει η εμβάθυνση που θα υπήρχε σε ένα μυθιστόρημα στο χαρακτήρα τους και στην καθημερινότητά τους. Δεν με ενόχλησε σε κάτι αυτό, θεωρώ ικανοποιητικό τον βαθμό στον οποίο αναλύονται οι σκέψεις τους, στην έκταση ενός διηγήματος.
Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο από φίλους της αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά και από όλους τους πολίτες. Το βρήκα πολύ πρωτότυπο σαν ιδέα και μου άρεσε που επιτέλους είδαμε πως λειτουργεί η ελληνική αστυνομία εκ των έσω. Εάν αναζητάτε δράση, δεν θα την βρείτε σε αυτό το βιβλίο. Όμως θα αντιμετωπίσετε την σκληρή αλήθεια και την πραγματικότητα.
November 4, 2022
Αυτή είναι η πρώτη φορά που διαβάζω έργο αυτού του συγγραφέα και πρώτα απ όλα οφείλω να ομολογήσω ότι το εγχείρημα του (να παρουσιάσει υποθέσεις που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που οδήγησαν στην εξιχνίασή τους) ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, γι' αυτό και επέλεξα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο.
Γενικά είμαι λάτρης του true crime και προσπαθώ να αξιοποιώ κάθε ευκαιρία που εμφανίζεται για να μάθω για τέτοιες ιστορίες (αν και τα ελληνικά βιβλία που υπάρχουν, όπως αναφέρει ο Vagelis Giannisis είναι πολύ λίγα, ευτυχώς υπάρχουν και αντίστοιχα podcasts). Ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον για μένα, ως αναγνώστρια, να δω τον τρόπο με τον οποίο δρουν οι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ για να επιτύχουν τον σκοπό τους.
Νομίζω ότι αυτό που οδήγησε στο να "μην τα βρούμε" με το συγκεκριμένο βιβλίο (τουλάχιστον στο βαθμό που θα ήθελα εγώ) ήταν ότι η έκταση της αφήγησης κάθε ιστορίας ήταν -σχετικά με τα αντίστοιχα αστυνομικά βιβλία- πολύ μικρή. Έχω συνηθίσει να διαβάζω πολλές σελίδες γεμάτες πληροφορίες -σημαντικές ή μη-, ανατροπές και αυτό έλειπε από το συγκεκριμένο βιβλίο. Φυσικά αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό καθώς θα ήταν αδύνατο να δοθούν τόσες πληροφορίες για 5 ιστορίες. Αυτό ήταν όμως κάτι που έλειψε για μένα.
Σίγουρα θα ξαναδιαβάσω έργο του συγγραφέα (το Ίνκουμπους βρίσκεται ήδη στη βιβλιοθήκη μου) αλλά δυστυχώς αυτό δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα, κάτι που οφείλεται αποκλειστικά στις δικές μου προτιμήσεις. 3 ⭐
June 21, 2021
Επιθυμία πολλών είναι να μπουν εκεί που οι περισσότεροι από εμάς μόνο από έξω περνάμε.Να γνωρίσουμε ήρωες αστυνομικούς που παρά τις αντίξοες συνθήκες, δουλεύοντας σε ένα από τα πιο δύσκολα πόστα, κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα τους επιτρέπουν οι καιροί.
Με τη βοήθεια του Βαγγέλη Γιαννίση
και τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, βρέθηκα στον 11ο όροφο της λεωφόρου Αλεξάνδρας 173 και έμαθα για υποθέσεις δύσκολες αλλά όχι ακατόρθωτες να λυθούν.Εμαθα για υποθέσεις που δεν άφησαν ανεπηρέαστο κανέναν απο την ομάδα που τις είχε αναλάβει.
Έμαθα για υποθέσεις που παρόλο που λύθηκαν, παρόλο που έχουν περάσει χρόνια κανένας δεν τις ξέχασε.
Δεν είναι 5 από τις πιο σημαντικές υποθέσεις, είναι 5 από τις χιλιάδες ιστορίες που θα μπορούσαν να μας αφηγηθούν.
Είναι 5 ιστορίες θυμάτων, θυτών, ηρώων.Ειναι κάποιες ιστορίες που ίσως μας αποδεικνύουν ότι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 υπάρχουν άνθρωποι που μάχονται για τον συνάνθρωπο, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δώσει τη ζωή τους για τον συνάνθρωπο.
Στη λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 υπάρχουν άνθρωποι!
Θα ήθελα να υπάρξει και "Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173" μέρος δεύτερο.
Με τη βοήθεια του Βαγγέλη Γιαννίση
και τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας, βρέθηκα στον 11ο όροφο της λεωφόρου Αλεξάνδρας 173 και έμαθα για υποθέσεις δύσκολες αλλά όχι ακατόρθωτες να λυθούν.Εμαθα για υποθέσεις που δεν άφησαν ανεπηρέαστο κανέναν απο την ομάδα που τις είχε αναλάβει.
Έμαθα για υποθέσεις που παρόλο που λύθηκαν, παρόλο που έχουν περάσει χρόνια κανένας δεν τις ξέχασε.
Δεν είναι 5 από τις πιο σημαντικές υποθέσεις, είναι 5 από τις χιλιάδες ιστορίες που θα μπορούσαν να μας αφηγηθούν.
Είναι 5 ιστορίες θυμάτων, θυτών, ηρώων.Ειναι κάποιες ιστορίες που ίσως μας αποδεικνύουν ότι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 υπάρχουν άνθρωποι που μάχονται για τον συνάνθρωπο, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δώσει τη ζωή τους για τον συνάνθρωπο.
Στη λεωφόρο Αλεξάνδρας 173 υπάρχουν άνθρωποι!
Θα ήθελα να υπάρξει και "Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173" μέρος δεύτερο.
May 23, 2021
Ένα βιβλίο σαν… Παραγγελιοληψία της ελληνικής αστυνομίας. Πόσο καλό μπορεί να είναι αυτό; Αποφασίστε όταν το διαβάσετε!
Πέντε πραγματικές υποθέσεις που εξιχνιάζονται στους δρόμους της Αθήνας αλλά και στο κτίριο που στεγάζεται η γάδα, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε την διαδικασία της εύρεσης και της σύλληψης των δολοφόνων από πραγματικούς αστυνομικούς.
Και μέχρι εκεί το ενδιαφέρον για το βιβλίο.
Ένιωσα πως βρίσκομαι στη δεκαετία του 1990, εκεί όπου ο Νίκος Φώσκολος μας σύστηνε τον Στάθη Θεοχάρη και μαθαίναμε για τους.... καλούς και τους κακούς μπάτσους, που μεεε αυταπάρνηση και συναδελφικότητα προσπαθούσαν να εξιχνιάζουν εγκλήματα.
Αν δεν ήμασταν εκπαιδευμένοι από την σουηδική λογοτεχνία, αν δεν είχαμε δει true crime στο Netflix, Ίσως και να βαθμολογούσαν με περισσ��τερα αστέρια το συγκεκριμένο βιβλίο.
Αν είστε πρωτάρηδες όμως σε όλο αυτό τον κόσμο, να το διαβάσετε!
Ρέει γρήγορα και εύκολα και εμπεριέχει κάποιες ιστορίες που ίσως κάτι σας θυμίζουν…
Να το διαβάσετε επίσης, αν δεν σκοπεύετε να σκεφτείτε τα εκατοντάδες λάθη που διέπραξε η ελληνική αστυνομία στην δίκη του Ζακ…
Πέντε πραγματικές υποθέσεις που εξιχνιάζονται στους δρόμους της Αθήνας αλλά και στο κτίριο που στεγάζεται η γάδα, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε την διαδικασία της εύρεσης και της σύλληψης των δολοφόνων από πραγματικούς αστυνομικούς.
Και μέχρι εκεί το ενδιαφέρον για το βιβλίο.
Ένιωσα πως βρίσκομαι στη δεκαετία του 1990, εκεί όπου ο Νίκος Φώσκολος μας σύστηνε τον Στάθη Θεοχάρη και μαθαίναμε για τους.... καλούς και τους κακούς μπάτσους, που μεεε αυταπάρνηση και συναδελφικότητα προσπαθούσαν να εξιχνιάζουν εγκλήματα.
Αν δεν ήμασταν εκπαιδευμένοι από την σουηδική λογοτεχνία, αν δεν είχαμε δει true crime στο Netflix, Ίσως και να βαθμολογούσαν με περισσ��τερα αστέρια το συγκεκριμένο βιβλίο.
Αν είστε πρωτάρηδες όμως σε όλο αυτό τον κόσμο, να το διαβάσετε!
Ρέει γρήγορα και εύκολα και εμπεριέχει κάποιες ιστορίες που ίσως κάτι σας θυμίζουν…
Να το διαβάσετε επίσης, αν δεν σκοπεύετε να σκεφτείτε τα εκατοντάδες λάθη που διέπραξε η ελληνική αστυνομία στην δίκη του Ζακ…
March 27, 2021
Πέντε αληθινές ιστορίες από τα Ελληνικά αρχεία του Τμήματος εγκλημάτων κατά Ζωής που σκοπό έχουν να ρίξουν φως όχι μόνο στο εκάστοτε έγκλημα, αλλά και στους ανθρώπους που επηρέασε. Διαβάστε την άποψή μου στο blog μου.
November 17, 2021
Ένας τοξικομανής σταυρώνεται και λιθοβολείται σ’ ένα δάσος, ένας εισοδηματίας δολοφονείται στο διαμέρισμά του, ένας Ολλανδός βρίσκεται νεκρός σ’ ένα μη τουριστικό σημείο της Αθήνας, ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του και μια φωτιά σ’ ένα δώμα έχει ανθρώπινες απώλειες. Ποιος είναι ο ένοχος για κάθε μία από αυτές τις υποθέσεις και πώς θα καταφέρουν να φτάσουν στην αλήθεια οι αξιωματικοί του Τμήματος; Πέντε αληθινές ιστορίες από τα αρχεία του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας (το οποίο είναι ευρύτερα γνωστό ως Τμήμα Ανθρωποκτονιών) που συγκλόνισαν τη χώρα, δοσμένα με τη διεισδυτική ματιά του Βαγγέλη Γιαννίση, ζωντανεύουν με ρεαλισμό και ενάργεια, αποτέλεσμα ενδελεχούς μελέτης και επιτόπιας αυτοψίας.
Από το καλοκαίρι του 2019, με καθημερινή σχεδόν παρουσία στη ΓΑΔΑ, ο Βαγγέλης Γιαννίσης πήρε συνεντεύξεις και συνεργάστηκε με αξιωματικούς της Αστυνομίας για να γράψει αυτό το βιβλίο. «Ήθελα να βάλω τους ίδιους στο χαρτί, τον χαρακτήρα τους, τον τρόπο που μιλάνε, τις συνήθειές τους, τις εμμονές τους», πώς ερευνούν και πώς συνεργάζονται, ποια η καθημερινότητα και οι σχέσεις μεταξύ τους και κατά τη διαδικασία της συγγραφής αυτής κατέληξε σε ένα βιβλίο true crime που θα μιλάει πάνω απ’ όλα για ανθρώπους: τα θύματα, τους δράστες, τους ερευνητές αλλά και όσους έμειναν πίσω. Φυσικά, δε χρησιμοποιούνται πραγματικά ονόματα ούτε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο ενώ έχουν ελαφρώς παραλλαχθεί λεπτομέρειες, χωρίς ωστόσο να μεταβάλλεται κάτι ουσιαστικό. Τόπος δράσης είναι βέβαια η Αθήνα: «Η μαγεία μιας μεγαλούπολης, η οποία καταπίνει τα πάντα, ζωή, θάνατο, αίμα και ανθρώπους. Όλα μετατρέπονται σε μια άμορφη μάζα μέσα στο στομάχι της. Τα πάντα χωνεύονται… Το σκοτάδι κάνει την Αθήνα να μοιάζει με αδηφάγο κτήνος κι αυτοί κινούνται μέσα στα σωθικά της» (σελ. 170).
Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε μέρη, με πρωταγωνιστές αντίστοιχους αξιωματικούς του Τμήματος, οι οποίοι εμφανίζονται σε όλες τις υποθέσεις, απλώς μία από αυτές είναι και προσωπική αποστολή, οπότε παρακολουθούμε βήμα προς βήμα τις εξελίξεις, τα στάδια, τις διαδικασίες, τις ανατροπές, τον χρόνο που παίρνει η κάθε μία. «Πολλές φορές η δουλειά τους συνίσταται στην ατέλειωτη αναζήτηση της μύτης μιας βελόνας, μέσα σ’ έναν αχυρώνα στο μέγεθος ποδοσφαιρικού γηπέδου. Η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη, όπως και τα αδιέξοδα στα οποία πέφτουν. Οι υποθέσεις είναι μαραθώνιοι, όχι σπριντ, κάποιες ίσως εξιχνιαστούν μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα. Οι περισσότερες ωστόσο θέλουν χρόνο, επιμονή και υπομονή» (σελ. 35). Η εξονυχιστική μελέτη των χαρακτήρων τούς κάνει αληθινούς, απόλυτα ρεαλιστικούς, αγαπητούς και συμπαθείς, δεν είναι απλά τα όργανα της τάξης που διεκπεραιώνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε αλλά άνθρωποι με οικογένεια, αισθήματα, αδυναμίες, προβληματισμούς. «Όλοι τους ελπίζουν με μέτρο για το καλύτερο, προετοιμασμένοι ανά πάσα στιγμή για το χειρότερο» (σελ. 121). «Η δουλειά στο ανθρωποκτονιών πάει παρέα με τον θάνατο. Είναι καθημερινά παρών στη ζωή των αξιωματικών. Ένας αόρατος συνεπιβάτης ο οποίος τους ακολουθεί διακριτικά όλη την ώρα» (σελ. 98).
Όλα ξεκινάνε από τη σκηνή του εγκλήματος: «Η αυτοψία της σκηνής του εγκλήματος αφηγείται μια ιστορία. Ο έμπειρος ερευνητής καλείται να της δώσει λόγια, μεταφέροντας κάθε σημαντική λεπτομέρεια στο χαρτί» (σελ. 17-18). Από κει και πέρα ο Βαγγέλης Γιαννίσης αναλαμβάνει να καταγράψει όλα τα υπόλοιπα, όχι μόνο τα βήματα αλλά και τις πρακτικές δυσκολίες που ίσως υπάρξουν, την επιμόρφωση που απαιτείται, την έλλειψη ελληνικής βιβλιογραφίας που προβληματίζει όσους θέλουν να πάνε τη φύση της δουλειάς τους ένα βήμα παραπέρα, και τονίζει έντονα πως η δουλειά είναι σκληρή, με ό,τι κι αν αυτή η πρόταση συνεπάγεται. «Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται πως να, αυτό είναι το πιο τρομακτικό: η υπενθύμιση της ζωής. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται πως το αντικείμενο που βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση ήταν κάποτε ζωντανό, όπως εμείς αυτήν τη στιγμή, γιατί αμέσως το μυαλό θα προχωρήσει τη σκέψη λίγο πιο πέρα, κάποτε, όλοι μας, θα καταλήξουμε έτσι. Διακόσια έξι οστά, σκεπασμένα από ένα σάρκινο σάβανο που σαπίζει» (σελ. 16). Η δουλειά είναι και ψυχοφθόρα: «Πόσα νεκρά παιδιά, πόσα διαμελισμένα πτώματα, πόσες νεκρές μητέρες τυλιγμένες στο χαλί μπορεί να δει κανείς στη ζωή του προτού ξεπεράσει το όριο της ψυχικής του αντοχής και σπάσει» (σελ. 297);
Ο αρχιφύλακας Παναγιώτης Γαλάνης, από τα πιο έμπειρα στελέχη του Τμήματος, «ο άνθρωπος για τις δύσκολες αποστολές», αναλαμβάνει την υπόθεση ενός ναρκομανούς που βρίσκεται σ’ ένα δάσος λιθοβολημένος και δεμένος σε δυο δέντρα σαν Εσταυρωμένος. Μέσα από την ιστορία αυτή κάνουμε βαθιά βουτιά στα ναρκωτικά, στη διάλυση των οικογενειών των ναρκομανών, στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσής τους για μια δόση, στα δίκτυα διακίνησης, στον τρόπο που οφείλει κανείς να προσεγγίσει μάρτυρες για να εκμαιεύσει πληροφορίες κ. ά. Ο υπαστυνόμος Μανόλης Περρής αναλαμβάνει την υπόθεση της στυγερής δολοφονίας του εισοδηματία. Ακολούθησε την καριέρα στην αστυνομία επηρεασμένος από ένα ιαπωνικό manga και οι συνθήκες εργασίας τον κάνουν να νιώθει πως δουλεύει στους κόλπους μιας οικογένειας: «Το Ανθρωποκτονιών σε αλλάζει. Σε δοκιμάζει κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δεν σου χαρίζεται. Δίπλα ου έχεις ανθρώπους που θα σου τείνουν το χέρι στις δυσκολίες. Θα περάσετε την κάθε μέρα μαζί. Μια οικογένεια» (σελ. 155). Άλλωστε, «Το έγκλημα δεν είναι τυχαίο, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει όταν συγκλίνουν τρεις συνιστώσες: το κατάλληλο θύμα-στόχος, η συνάντησή του με έναν πιθανό κακοποιό και η ελλιπής προστασία του» (σελ. 118). Η υπόθεση θα κάνει δύο χρόνια για να επιλυθεί!
Στη συνέχεια, ο υπαστυνόμος Χρήστος Λάλος, ο οποίος άρχισε την καριέρα του από ένα τυχαίο γεγονός στην Κρήτη και τη συνέχισε χωρίς να ξέρει στα πρώτα του βήματα κατά πόσο του πήγαινε αυτή η δουλειά (σύντομα όμως ταυτίστηκε με τη φύση του επαγγέλματός του), αναλαμβάνει τη δολοφονία του Ολλανδού, έχοντας στο μυαλό του το δίλημμα: πρόκειται για πράξη του κοινού ποινικού δικαίου ή για τρομοκρατικό χτύπημα; Η οικογενειακή του ευτυχία είναι από τα πιο τρυφερά στιγμιότυπα του βιβλίου: «Λίγα περνούν από το μυαλό του, πολλά από την καρδιά του» (σελ. 225). Ο αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου, δεύτερος στην ιεραρχία, που από μικρό παιδί ξεκοκάλιζε τις ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου στις εφημερίδες, αναλαμβάνει την εξαφάνιση του κοριτσιού ενός χαμηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας με ήσυχη ζωή. Ειδικεύεται στις ανακρίσεις, κάτι που απαιτεί γνώσεις, χαρακτήρα κι εμπειρία, και μέσω των πραγματολογικών σημειώσεων του συγγραφέα διαπίστωσα πόσο εύκολα μεταβάλλονται οι ψυχολογικές συνθήκες κατά τη διάρκειά της, πόσο προσεκτικά πρέπει κανείς να κινείται ως την τελική ομολογία! Τέλος, ο αστυνομικός υποδιευθυντής Νίκος Αρβανίτης, με λαμπρή καριέρα εκπαιδευτή στο παρελθόν, αναλαμβάνει μια υπόθεση εμπρησμού με θύμα έναν άντρα δεμένο στο κρεβάτι του. Πρόκειται για έναν αξιωματικό με σχεδόν 24ωρη παρουσία στο Τμήμα, που εργάζεται ταυτόχρονα για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον για τους συναδέλφους του και για τη διατήρηση της υψηλής απόδοσης του τμήματός του.
Τι είναι τελικά η δουλειά στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών; «Η αναμέτρηση με τις συνέπειες της ανθρώπινης απληστίας, της οργής και της ανεξέλεγκτης λίμπιντο. Με τον θάνατο και τον πόνο που αφήνει πίσω του. Με τους ανθρώπους που μένουν πίσω, αναπνέουν, οι καρδιές τους χτυπούν ακόμη, κι όμως δεν είναι πια ζωντανοί». Και οι επαγγελματίες αξιωματικοί που ερευνούν τις υποθέσεις αυτές; Είναι άτεγκτοι, σκληροί κι αδέκαστοι; Όχι: «…Η επαφή με τον θάνατο σε μαλακώνει. Σε κάνει πιο ανθρώπινο. Πιο θνητό» (σελ. 297). Η «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές και ταυτόχρονα ένα χρήσιμο πρώτο βήμα για να μάθει κανείς τις διαδικασίες που απαιτούνται για την επίλυση ενός εγκλήματος. Είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που ξενυχτάνε και θυσιάζουν την προσωπική ζωή και την ψυχολογία τους για την ευταξία της πόλης τους και της κοινωνίας τους, ανθρώπους που κάνουν λάθη και κάποιους τους περιμένει μια οικογένεια πίσω στο σπίτι τους, αξιωματικούς που η κάθε υπόθεση προσθέτει ένα λιθαράκι εμπειρίας στο επαγγελματικό τους προφίλ. «Οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να σκοτώνουν, όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους. Ο Αρβανίτης, ο Ευαγγέλου, ο Περρής, ο Λάλος, ο Γαλάνης και τα υπόλοιπα μέλη του Ανθρωποκτονιών είναι το αντίβαρο που η κοινωνία εφηύρε ώστε να αποκαταστήσει την ισορροπία» (σελ. 340). Ένα πρωτότυπο και διαφορετικό βιβλίο που έλειπε από τη σύγχρονη εκδοτική δραστηριότητα.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%CE%BB%CE%B5%C...
Από το καλοκαίρι του 2019, με καθημερινή σχεδόν παρουσία στη ΓΑΔΑ, ο Βαγγέλης Γιαννίσης πήρε συνεντεύξεις και συνεργάστηκε με αξιωματικούς της Αστυνομίας για να γράψει αυτό το βιβλίο. «Ήθελα να βάλω τους ίδιους στο χαρτί, τον χαρακτήρα τους, τον τρόπο που μιλάνε, τις συνήθειές τους, τις εμμονές τους», πώς ερευνούν και πώς συνεργάζονται, ποια η καθημερινότητα και οι σχέσεις μεταξύ τους και κατά τη διαδικασία της συγγραφής αυτής κατέληξε σε ένα βιβλίο true crime που θα μιλάει πάνω απ’ όλα για ανθρώπους: τα θύματα, τους δράστες, τους ερευνητές αλλά και όσους έμειναν πίσω. Φυσικά, δε χρησιμοποιούνται πραγματικά ονόματα ούτε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο ενώ έχουν ελαφρώς παραλλαχθεί λεπτομέρειες, χωρίς ωστόσο να μεταβάλλεται κάτι ουσιαστικό. Τόπος δράσης είναι βέβαια η Αθήνα: «Η μαγεία μιας μεγαλούπολης, η οποία καταπίνει τα πάντα, ζωή, θάνατο, αίμα και ανθρώπους. Όλα μετατρέπονται σε μια άμορφη μάζα μέσα στο στομάχι της. Τα πάντα χωνεύονται… Το σκοτάδι κάνει την Αθήνα να μοιάζει με αδηφάγο κτήνος κι αυτοί κινούνται μέσα στα σωθικά της» (σελ. 170).
Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε μέρη, με πρωταγωνιστές αντίστοιχους αξιωματικούς του Τμήματος, οι οποίοι εμφανίζονται σε όλες τις υποθέσεις, απλώς μία από αυτές είναι και προσωπική αποστολή, οπότε παρακολουθούμε βήμα προς βήμα τις εξελίξεις, τα στάδια, τις διαδικασίες, τις ανατροπές, τον χρόνο που παίρνει η κάθε μία. «Πολλές φορές η δουλειά τους συνίσταται στην ατέλειωτη αναζήτηση της μύτης μιας βελόνας, μέσα σ’ έναν αχυρώνα στο μέγεθος ποδοσφαιρικού γηπέδου. Η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη, όπως και τα αδιέξοδα στα οποία πέφτουν. Οι υποθέσεις είναι μαραθώνιοι, όχι σπριντ, κάποιες ίσως εξιχνιαστούν μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα. Οι περισσότερες ωστόσο θέλουν χρόνο, επιμονή και υπομονή» (σελ. 35). Η εξονυχιστική μελέτη των χαρακτήρων τούς κάνει αληθινούς, απόλυτα ρεαλιστικούς, αγαπητούς και συμπαθείς, δεν είναι απλά τα όργανα της τάξης που διεκπεραιώνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε αλλά άνθρωποι με οικογένεια, αισθήματα, αδυναμίες, προβληματισμούς. «Όλοι τους ελπίζουν με μέτρο για το καλύτερο, προετοιμασμένοι ανά πάσα στιγμή για το χειρότερο» (σελ. 121). «Η δουλειά στο ανθρωποκτονιών πάει παρέα με τον θάνατο. Είναι καθημερινά παρών στη ζωή των αξιωματικών. Ένας αόρατος συνεπιβάτης ο οποίος τους ακολουθεί διακριτικά όλη την ώρα» (σελ. 98).
Όλα ξεκινάνε από τη σκηνή του εγκλήματος: «Η αυτοψία της σκηνής του εγκλήματος αφηγείται μια ιστορία. Ο έμπειρος ερευνητής καλείται να της δώσει λόγια, μεταφέροντας κάθε σημαντική λεπτομέρεια στο χαρτί» (σελ. 17-18). Από κει και πέρα ο Βαγγέλης Γιαννίσης αναλαμβάνει να καταγράψει όλα τα υπόλοιπα, όχι μόνο τα βήματα αλλά και τις πρακτικές δυσκολίες που ίσως υπάρξουν, την επιμόρφωση που απαιτείται, την έλλειψη ελληνικής βιβλιογραφίας που προβληματίζει όσους θέλουν να πάνε τη φύση της δουλειάς τους ένα βήμα παραπέρα, και τονίζει έντονα πως η δουλειά είναι σκληρή, με ό,τι κι αν αυτή η πρόταση συνεπάγεται. «Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται πως να, αυτό είναι το πιο τρομακτικό: η υπενθύμιση της ζωής. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται πως το αντικείμενο που βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση ήταν κάποτε ζωντανό, όπως εμείς αυτήν τη στιγμή, γιατί αμέσως το μυαλό θα προχωρήσει τη σκέψη λίγο πιο πέρα, κάποτε, όλοι μας, θα καταλήξουμε έτσι. Διακόσια έξι οστά, σκεπασμένα από ένα σάρκινο σάβανο που σαπίζει» (σελ. 16). Η δουλειά είναι και ψυχοφθόρα: «Πόσα νεκρά παιδιά, πόσα διαμελισμένα πτώματα, πόσες νεκρές μητέρες τυλιγμένες στο χαλί μπορεί να δει κανείς στη ζωή του προτού ξεπεράσει το όριο της ψυχικής του αντοχής και σπάσει» (σελ. 297);
Ο αρχιφύλακας Παναγιώτης Γαλάνης, από τα πιο έμπειρα στελέχη του Τμήματος, «ο άνθρωπος για τις δύσκολες αποστολές», αναλαμβάνει την υπόθεση ενός ναρκομανούς που βρίσκεται σ’ ένα δάσος λιθοβολημένος και δεμένος σε δυο δέντρα σαν Εσταυρωμένος. Μέσα από την ιστορία αυτή κάνουμε βαθιά βουτιά στα ναρκωτικά, στη διάλυση των οικογενειών των ναρκομανών, στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσής τους για μια δόση, στα δίκτυα διακίνησης, στον τρόπο που οφείλει κανείς να προσεγγίσει μάρτυρες για να εκμαιεύσει πληροφορίες κ. ά. Ο υπαστυνόμος Μανόλης Περρής αναλαμβάνει την υπόθεση της στυγερής δολοφονίας του εισοδηματία. Ακολούθησε την καριέρα στην αστυνομία επηρεασμένος από ένα ιαπωνικό manga και οι συνθήκες εργασίας τον κάνουν να νιώθει πως δουλεύει στους κόλπους μιας οικογένειας: «Το Ανθρωποκτονιών σε αλλάζει. Σε δοκιμάζει κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δεν σου χαρίζεται. Δίπλα ου έχεις ανθρώπους που θα σου τείνουν το χέρι στις δυσκολίες. Θα περάσετε την κάθε μέρα μαζί. Μια οικογένεια» (σελ. 155). Άλλωστε, «Το έγκλημα δεν είναι τυχαίο, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει όταν συγκλίνουν τρεις συνιστώσες: το κατάλληλο θύμα-στόχος, η συνάντησή του με έναν πιθανό κακοποιό και η ελλιπής προστασία του» (σελ. 118). Η υπόθεση θα κάνει δύο χρόνια για να επιλυθεί!
Στη συνέχεια, ο υπαστυνόμος Χρήστος Λάλος, ο οποίος άρχισε την καριέρα του από ένα τυχαίο γεγονός στην Κρήτη και τη συνέχισε χωρίς να ξέρει στα πρώτα του βήματα κατά πόσο του πήγαινε αυτή η δουλειά (σύντομα όμως ταυτίστηκε με τη φύση του επαγγέλματός του), αναλαμβάνει τη δολοφονία του Ολλανδού, έχοντας στο μυαλό του το δίλημμα: πρόκειται για πράξη του κοινού ποινικού δικαίου ή για τρομοκρατικό χτύπημα; Η οικογενειακή του ευτυχία είναι από τα πιο τρυφερά στιγμιότυπα του βιβλίου: «Λίγα περνούν από το μυαλό του, πολλά από την καρδιά του» (σελ. 225). Ο αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου, δεύτερος στην ιεραρχία, που από μικρό παιδί ξεκοκάλιζε τις ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου στις εφημερίδες, αναλαμβάνει την εξαφάνιση του κοριτσιού ενός χαμηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας με ήσυχη ζωή. Ειδικεύεται στις ανακρίσεις, κάτι που απαιτεί γνώσεις, χαρακτήρα κι εμπειρία, και μέσω των πραγματολογικών σημειώσεων του συγγραφέα διαπίστωσα πόσο εύκολα μεταβάλλονται οι ψυχολογικές συνθήκες κατά τη διάρκειά της, πόσο προσεκτικά πρέπει κανείς να κινείται ως την τελική ομολογία! Τέλος, ο αστυνομικός υποδιευθυντής Νίκος Αρβανίτης, με λαμπρή καριέρα εκπαιδευτή στο παρελθόν, αναλαμβάνει μια υπόθεση εμπρησμού με θύμα έναν άντρα δεμένο στο κρεβάτι του. Πρόκειται για έναν αξιωματικό με σχεδόν 24ωρη παρουσία στο Τμήμα, που εργάζεται ταυτόχρονα για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον για τους συναδέλφους του και για τη διατήρηση της υψηλής απόδοσης του τμήματός του.
Τι είναι τελικά η δουλειά στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών; «Η αναμέτρηση με τις συνέπειες της ανθρώπινης απληστίας, της οργής και της ανεξέλεγκτης λίμπιντο. Με τον θάνατο και τον πόνο που αφήνει πίσω του. Με τους ανθρώπους που μένουν πίσω, αναπνέουν, οι καρδιές τους χτυπούν ακόμη, κι όμως δεν είναι πια ζωντανοί». Και οι επαγγελματίες αξιωματικοί που ερευνούν τις υποθέσεις αυτές; Είναι άτεγκτοι, σκληροί κι αδέκαστοι; Όχι: «…Η επαφή με τον θάνατο σε μαλακώνει. Σε κάνει πιο ανθρώπινο. Πιο θνητό» (σελ. 297). Η «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές και ταυτόχρονα ένα χρήσιμο πρώτο βήμα για να μάθει κανείς τις διαδικασίες που απαιτούνται για την επίλυση ενός εγκλήματος. Είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που ξενυχτάνε και θυσιάζουν την προσωπική ζωή και την ψυχολογία τους για την ευταξία της πόλης τους και της κοινωνίας τους, ανθρώπους που κάνουν λάθη και κάποιους τους περιμένει μια οικογένεια πίσω στο σπίτι τους, αξιωματικούς που η κάθε υπόθεση προσθέτει ένα λιθαράκι εμπειρίας στο επαγγελματικό τους προφίλ. «Οι άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να σκοτώνουν, όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους. Ο Αρβανίτης, ο Ευαγγέλου, ο Περρής, ο Λάλος, ο Γαλάνης και τα υπόλοιπα μέλη του Ανθρωποκτονιών είναι το αντίβαρο που η κοινωνία εφηύρε ώστε να αποκαταστήσει την ισορροπία» (σελ. 340). Ένα πρωτότυπο και διαφορετικό βιβλίο που έλειπε από τη σύγχρονη εκδοτική δραστηριότητα.
Πρώτη δημοσίευση στο site μου: www.vivliokritikes.com/%CE%BB%CE%B5%C...
October 27, 2021
Πολύ ενδιαφέρον το true crime κομμάτι, μαρεσει σαν είδος πολύ. Ορισμένα πραγματάκια με χάλασαν, δεν μπορώ να μην το πω. Πο��ύ καλές οι 2 ιστορίες από τις 5, αυτές που θα μου μείνουν και περισσότερο.
March 28, 2021
Στην όγδοη προσωπική του συγγραφική δουλειά, ο Βαγγέλης Γιαννίσης εισχωρεί στα γραφεία της ελληνικής αστυνομίας, παρουσιάζοντας πέντε αληθινές ιστορίες που απασχόλησαν πολύ μέχρι την διαλεύκανση τους. Πέντε υποθέσεις που κάποιες από αυτές διαλευκάνθηκαν σύντομα ενώ κάποιες από αυτές χρειάστηκαν χρόνο και λίγη τύχη. Ένα βιβλίο διαφορετικό και πρωτότυπο, από όσα έχουμε συναντήσει στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία μέσα από το οποίο ο συγγραφέας μάς ξεναγεί στο κτίριο της Ελληνικής Αστυνομίας, μάς μεταφέρει στον 11ο όροφο και στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και μάς συστήνει τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τις πόρτες του τμήματος. Παράλληλα βλέπουμε ένα έγκλημα και την διαλεύκανση του από μια διαφορετική οπτική.
η αστυνομία είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν τον ίδιο στόχο....οι αστυνόμοι στο Ανθρωποκτονιών δοκιμάζονται κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Είναι άνθρωποι που θα τείνουν το χέρι στις δυσκολίες. Είναι μια οικογένεια. Μια αδελφότητα με μοναδικό στόχο να αποδοθεί δικαιοσύνη για εκείνους που δεν έχουν πια φωνή να τη ζητήσουν, και για τις οικογένειες, τους φίλους και όσους άφησαν πίσω τους.
η αστυνομία είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν τον ίδιο στόχο....οι αστυνόμοι στο Ανθρωποκτονιών δοκιμάζονται κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Είναι άνθρωποι που θα τείνουν το χέρι στις δυσκολίες. Είναι μια οικογένεια. Μια αδελφότητα με μοναδικό στόχο να αποδοθεί δικαιοσύνη για εκείνους που δεν έχουν πια φωνή να τη ζητήσουν, και για τις οικογένειες, τους φίλους και όσους άφησαν πίσω τους.
Read
December 11, 2022Ένα διαφορετικό αστυνομικό μυθιστόρημα, μάλλον αστυνομικά διηγήματα. Ιστορίες που κατεβάζουν τους αστυνομικούς κάτω στη γη και κάνουν τις υποθέσεις τους πιο απλές, υποθέσεις που ο δολοφόνος είναι τελικά ο αυτονόητος. Οι μπάτσοι εδώ δεν πίνουν, δεν είναι κατεστραμμένοι ψυχολογικά, δεν είναι τόσο μυστήριες και γοητευτικές φιγούρες αλλά καθημερινοί άνθρωποι που κάνουν μια δουλειά που ίσως να μην είχαν καν ονειρευτεί είναι οι γείτονες μας στην πολυκατοικία που τυχαίνει να δουλεύουν στο ανθρωποκτονιών.
Δεν θα κρατήσετε και την αναπνοή σας απ'την αγωνία αλλά είναι ίσως το πιο γήινο αστυνομικό βιβλίο που θα διαβάσετε. Και αυτό μπορεί και να έχει το ενδιαφέρον του.
Καταλαβαίνω και την προσπάθεια του Γιαννίση να κάνει τους μπάτσους πιο συμπαθείς και ανθρώπινους. Ο τρόπος που γράφτηκε το βιβλίο σχεδόν το επιβάλλει αλλά ίσως εμένα να με ενόχλησε αυτό όμως είναι δικό μου προβληματάκι.
Δεν θα κρατήσετε και την αναπνοή σας απ'την αγωνία αλλά είναι ίσως το πιο γήινο αστυνομικό βιβλίο που θα διαβάσετε. Και αυτό μπορεί και να έχει το ενδιαφέρον του.
Καταλαβαίνω και την προσπάθεια του Γιαννίση να κάνει τους μπάτσους πιο συμπαθείς και ανθρώπινους. Ο τρόπος που γράφτηκε το βιβλίο σχεδόν το επιβάλλει αλλά ίσως εμένα να με ενόχλησε αυτό όμως είναι δικό μου προβληματάκι.
April 27, 2021
Αυτό που έκανε ο Βαγγέλης Γιαννίσης δεν είναι καθόλου εύκολο, όσο και αν φαίνεται ή ακούγεται ως τέτοιο. Ένας από τους λόγους που το κάνει δύσκολο είναι η χρόνια και σκληρή κόντρα της κανονικής πραγματικότητας με την ελευθερία της μυθοπλασίας. Η δεύτερη μπορεί να πάει παντού την ιστορία σου. Η πρώτη, όσες συμβάσεις και αν έχεις κάνει με τη σκόπιμη παραποίηση των πραγματικών δεδομένων για πολλούς, κυρίως νομικούς, λόγους, έχει όρια. Σε βάζει να παίξεις το δικό της παιχνίδι. Αν το αντέχεις φυσικά...
Εντούτοις, οι πέντε ιστορίες με τις οποίες καταπιάστηκε ο Γιαννίσης σε συνεργασία με αξιωματικούς, κανονικούς όχι χάρτινους, είναι εγκλήματα της διπλανής πόρτας. Είναι δολοφονίες που συμβαίνουν, που έχουν συμβεί, που έχουν περάσει από το σανίδι της δημοσιογραφικής τους γνωστοποίησης αλλά όχι από τη βασανιστική λογοτεχνική σταυροβελονιά. Και εδώ είναι που πρέπει να άρχισαν τα πολύ δύσκολα για τον συγγραφέα.
Όσοι έχουμε θητεύσει στο αστυνομικό ρεπορτάζ και μάλιστα σε έντυπα Μέσα που παρείχαν αφειδώς –σε βαθμό εξαναγκασμού- την ελευθερία να γράψεις πιο ελεύθερα και πιο βαθιά, είχαμε το εξής πρόβλημα: Όποτε ρωτούσαμε τις πηγές μας για λεπτομέρειες ώστε να βρούμε υλικό για ένα πιο περιγραφικό lead και ένα πιο αφηγηματικό ξεδίπλωμα της ιστορίας, εκείνες μας κοιτούσαν περίεργα σαν να έβλεπαν ψυχοπαθείς: «Και τι σε νοιάζει, ρε συ, πόσα κουτιά από πίτσες βρέθηκαν δίπλα στον δράστη την ώρα που τον πιάσαμε μπροστά στον υπολογιστή του;», θυμάμαι την απάντηση σε μια υπόθεση ηλεκτρονικού εγκλήματος και, μάλιστα, παιδικής πορνογραφίας. Ή «τι σημασία έχει τι του φώναξε την ώρα που πατούσε τη σκανδάλη μπροστά στον κόσμο;», σε μια υπόθεση αλληλοεξόντωσης ομάδων του οργανωμένου εγκλήματος.
Και όμως. Επιμένοντας στην ερώτηση και παίρνοντας την ανάλογη απάντηση, η περιγραφική λεπτομέρεια έκανε πάντα τη διαφορά στο κείμενο του ρεπορτάζ.
Εδώ ο Γιαννίσης έκανε τέχνη με τη επινοημένη λεπτομέρεια σε πέντε πραγματικές υποθέσεις στις οποίες είχε αλλάξει βασικά χαρακτηριστικά αλλά αν γκουγκλάρει κανείς τις υποθέσεις θα βρει ότι ο συγγραφέας έχει διατηρήσει πολλά από τα πραγματικά τους στοιχεία, ανώδυνα μεν ουσιαστικά δε. Έκανε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, αυτό είναι αλήθεια. Έζησε με τους αστυνομικούς του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας. Το έκανε με σημαντική επιτυχία. Και, πράγματι, κατέδειξε, μία από τις βασικές αλήθειες της αστυνομικής λογοτεχνίας: Οι άνθρωποι σκοτώνουν για πολλούς λόγους ή και για κανέναν…
April 11, 2021
Το βιβλίο περιέχει μια συλλογή από 5 πραγματικές ιστορίες και αποτελεί προϊόν συνεργασίας του συγγραφέα με τους αξιωματικούς του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής. Παρόλο που δε χρησιμοποιούνται τα πραγματικά ονόματα, την 4η ιστορία τη θυμάμαι ακόμη πολύ καλά.
Ένα πρωτότυπο βιβλίο, που διαβάστηκε με πολλή προσοχή, κρατώντας ταυτόχρονα και σημειώσεις, αφού μέχρι στιγμής δεν έχω βρει σε βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας συγκεντρωμένες τόσες πολλές πληροφορίες για τις μεθόδους της ανάκρισης, τους τύπους βλημάτων και τα χαρακτηριστικά τους, τους κάλυκες, τη διαδικασία που ακολουθείται προκειμένου να ενημερωθεί ο εισαγγελέας από το Ανθρωποκτονιών.
Εξαιρετική δουλειά, υπέροχο αποτέλεσμα!
5/5
Ένα πρωτότυπο βιβλίο, που διαβάστηκε με πολλή προσοχή, κρατώντας ταυτόχρονα και σημειώσεις, αφού μέχρι στιγμής δεν έχω βρει σε βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας συγκεντρωμένες τόσες πολλές πληροφορίες για τις μεθόδους της ανάκρισης, τους τύπους βλημάτων και τα χαρακτηριστικά τους, τους κάλυκες, τη διαδικασία που ακολουθείται προκειμένου να ενημερωθεί ο εισαγγελέας από το Ανθρωποκτονιών.
Εξαιρετική δουλειά, υπέροχο αποτέλεσμα!
5/5
January 19, 2024
Ένα βιβλίο με διαφορετικό ύφος και τρόπο γραφής από τα υπόλοιπα του Γιαννίση. Πέντε ιστορίες πραγματικές - αυτή τη φορά στην Ελλάδα και όχι στον παγωμένο Βορρά και μια βουτιά στα άδυτα της ΓΑΔΑ και συγκεκριμένα στο τμήμα Ανθρωποκτονιών.
Ένα αστυνομικό βιβλίο που παρουσιάζει την ιστορία μέσα από τα μάτια και την καθημερινότητα των αστυνομικών.
https://youtu.be/Rl6fyhZ0G5E
Ένα αστυνομικό βιβλίο που παρουσιάζει την ιστορία μέσα από τα μάτια και την καθημερινότητα των αστυνομικών.
https://youtu.be/Rl6fyhZ0G5E
September 18, 2022
Εξαιρετικό! Εύχομαι να μεταφερθεί και στην οθόνη!
March 29, 2021
Εξαιρετικό και πρωτότυπο! Πρώτη φορά που έχουμε τη δυνατότητα να περάσουμε, μέσω του βιβλίου αυτού, τις πόρτες του περίφημου κτηρίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής! Παρέα με τους πέντε αξιωματικούς της αστυνομίας ερευνούμε, ανακρίνουμε και προσπαθούμε να ρίξουμε το φως της αλήθειας σε μερικές αληθινές υποθέσεις του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας.
Αξίζει τόσο πολύ να το διαβάσετε!
Ευχαριστούμε κ.Γιαννίση!
Υ.Γ. Το εξώφυλλο, για ακόμη μια φορά είναι εξαιρετικό και πρωτότυπο! Μπράβο εκδόσεις Διόπτρα!
Αξίζει τόσο πολύ να το διαβάσετε!
Ευχαριστούμε κ.Γιαννίση!
Υ.Γ. Το εξώφυλλο, για ακόμη μια φορά είναι εξαιρετικό και πρωτότυπο! Μπράβο εκδόσεις Διόπτρα!
November 1, 2022
Το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του συγκεκριμένου και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αυτό που περίμενα ή είχα ακούσει από κριτικές άλλων. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι έχω διαβάσει τόσα αστυνομικά που είχα στο μυαλό μου ότι έχω μπροστά μου ενα εντελώς διαφορετικό βιβλίο από αυτό που στην ουσία είχα.
Στο συγκεκριμένο βλέπουμε πέντε αληθινές ιστορίες του τμήματος ανθρωποκτονιών και πως έφτασαν στην επίλυση τους οι αστυνομικοί που τις είχαν αναλάβει. Μου άρεσε που μας έδειξε και μια άλλη πλευρά των αστυνομικών,αυτή την πιο ευαίσθητη,πιο ανθρώπινη,αλλά μέχρι εκεί. Sorry guys, αλλά δεν τρελάθηκα.
Στο συγκεκριμένο βλέπουμε πέντε αληθινές ιστορίες του τμήματος ανθρωποκτονιών και πως έφτασαν στην επίλυση τους οι αστυνομικοί που τις είχαν αναλάβει. Μου άρεσε που μας έδειξε και μια άλλη πλευρά των αστυνομικών,αυτή την πιο ευαίσθητη,πιο ανθρώπινη,αλλά μέχρι εκεί. Sorry guys, αλλά δεν τρελάθηκα.
Read
September 12, 2021Μια διαφορετική προσέγγιση στο αστυνομικό από το γνωστό και αγαπημέον συγγραφέα, στην ουσία παρουσιάζει μέσα από αυτοτελείς ιστορίες τον τρόπο εργασίας και την αγωνία των αστυνομικών που προσπαθούν να επιλύσουν τα εγκλήματα. Προσεγγίζει το true crime ενώ εντύπωση μου έκανε ο ανθρωποκεντρικός τρόπος προσέγγισης του θέματος.
Περισσότερα στο αντίστοιχο επεισόδιο του Ex Libris.
Περισσότερα στο αντίστοιχο επεισόδιο του Ex Libris.
July 23, 2021
Διαβάζεται υπέροχα, σαν αληθινό θρίλερ, σαν κάτι που δεν έχεις ξαναδιαβάσει, πρώτα από αληθινή περιέργεια, και μετά από αληθινό πάθος.
Τι άλλο θέλεις δηλαδή;
Τι άλλο θέλεις δηλαδή;
June 1, 2021
«Όταν υπηρετείς στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών δε ρωτάς τι θα πάρεις, αναρωτιέσαι τι είσαι ικανός να δώσεις. Πόσα είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις και τι ικανότητες θα καταφέρεις να αναπτύξεις και να διαθέσεις στον αγώνα απέναντι στο σκληρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος.» Κωνσταντίνος Χασιώτης, Αστυνομικός Υποδιευθυντής, Τμηματάρχης του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας
Πρώτα με τη «Γυναίκα του Ίσνταλ» και τώρα με το νέο του βιβλίο, ο Βαγγέλης Γιαννίσης έρχεται για να ανεβάσει την true crime λογοτεχνία σε άλλα επίπεδα. Κι αν στο «Η γυναίκα του Ίσνταλ» έπρεπε να μηχανευτεί τη λύση του εγκλήματος -μιας και ακόμη και σήμερα, η συγκεκριμένη υπόθεση παραμένει στα συρτάρια της νορβηγικής αστυνομίας ως μια ακόμη cold case (άλυτη υπόθεση)- στο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173», μας δίνει τις λύσεις σε πέντε ειδεχθή εγκλήματα, ακριβώς όπως αυτές προκύπτουν από τα αρχεία του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας της Ελληνικής Αστυνομίας.
- Η σταύρωση ενός τοξικομανή στο δάσος
- Ένας ομοφυλόφιλος εισοδηματίας βρίσκει βίαιο θάνατο μέσα στο σπίτι του
- Ένας Ολλανδός πέφτει νεκρός από τις σφαίρες αγνώστων, μέσα στο κέντρο της Αθήνας
- Η κορούλα ενός αστυνομικού εξαφανίζεται μυστηριωδώς από το σπίτι της
- Ένα πτώμα βρίσκεται δεμένο κι απανθρακωμένο μετά από πυρκαγιά σε ένα δώμα
Κάποιες από αυτές τις ιστορίες μπορεί και να τις θυμάστε κάποιες άλλες ίσως όχι. Ωστόσο, πρόκειται για πέντε αληθινά εγκλήματα, που την εποχή που διαπράχθηκαν συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Τις ιστορίες εξιστορούν με τη σειρά τους, οι πέντε αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. που είχαν αναλάβει τότε, την κάθε υπόθεση. Για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, ο συγγραφέας πέρασες πολλούς μήνες, στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ, να συζητά με τους αξιωματικούς, να καταγράφει τα λεγόμενά τους να παρακολουθεί τον τρόπο που εργάζονται. Κατέγραψε με σεβασμό και προσήλωση κάθε τι που μοιράστηκαν μαζί του κι επιπλέον κατόρθωσε να προσεγγίσει με άριστο τρόπο τη ψυχοσύνθεση τους. Άνθρωποι αληθινοί όλοι, άνθρωποι υπαρκτοί, γονείς, γείτονες, φίλοι. Αυτοί είναι οι ερευνητές του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας κι εμείς καλούμαστε να τους γνωρίσουμε μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου του Βαγγέλης Γιαννίση.
Αρχικά με ξένισαν κάποια πράγματα και δεν ήμουν σίγουρη για το βιβλίο. Οι πέντε ιστορίες ξεδιπλώνονταν με λιτό, σχεδόν λακωνικό τρόπο και με γραφή, η οποία ελάχιστα μου θύμισε αυτή του Βαγγέλη. Ωστόσο, ολοκληρώνοντας το βιβλίο διαπίστωσα ότι ο τρόπος που προσέγγισε το όλο εγχείρημα ο Βαγγέλης ήταν το σωστότερος. Οποιαδήποτε προσπάθεια ωραιοποίησης ή εντυπωσιασμού, απλά θα το υποβάθμιζε. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια, η οποία όσο προχωράει τόσο κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Κάθε ιστορία ανεβαίνει στην κλίμακα της αγωνίας, η ατμόσφαιρα γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινή και οι σελίδες γυρίζουν ασταμάτητα.
Αν περιμένετε ότι θα διαβάσετε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα θα απογοητευτείτε. Επίσης αν είστε άνθρωποι της έντονης δράσης και της περιπέτειας θα απογοητευτείτε. Δε θα τα βρείτε σε αυτό το βιβλίο. Αυτό όμως που θα βρείτε είναι μια εκ βαθέων καταγραφή αληθινών εγκλημάτων και των διαδικασιών που οδήγησαν στη διαλεύκανση τους. Θα διαβάσετε για αληθινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί, όπως η έλλειψη εξοπλισμού:
«Κάθε αστυνομικός φέρει εξοπλισμό τον οποίο έχει αγοράσει ο ίδιος, με δικά του έξοδα. Η υπηρεσία παρέχει τα στοιχειώδη, ωστόσο κανείς δεν θέλει να χρησιμοποιεί ένα αλεξίσφαιρο που δεν εφαρμόζει γάντι, κανείς δεν θέλει να κρατάει ένα όπλο που το νιώθει ξένο στο χέρι του.»
Ή η δυσκολία ανεύρεσης σημείου εκκίνησης στην έρευνα. Η αδυναμία τους μπροστά σε ένα μυστήριο που στοιχειώνει τις νύχτες τους. Και το πώς νέες υποθέσεις, νέα εγκλήματα έρχονται να πάρουν τη θέση των παλαιών, αναγκάζοντας την ομάδα να διασκορπιστεί ανάμεσά τους:
«Σιγά σιγά η ένταση των ερευνών άρχισε να σβήνει, σαν τα κύματα που προκαλεί μια πέτρα στο νερό• οι ρυτιδώσεις στην επιφάνεια είναι ευδιάκριτες και ορμητικές κοντά στο σημείο όπου έπεσε η πέτρα, όσο όμως τα κύματα απομακρύνονται, τόσο ελαττώνεται το ύψος τους, μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς. Νέα θύματα απαίτησαν την προσοχή των αξιωματικών του Τμήματος, η οποία κάθε τόσο αναγκάζεται να διχοτομηθεί σαν αμοιβάδα.»
Θα βιώσετε τη ομιχλώδη ατμόσφαιρα και το αίσθημα φόβου κι ανασφάλειας που αφήνει πίσω του ένας δολοφόνος:
«Καθώς η ώρα περνάει, ο κόσμος χάνει το ενδιαφέρον του. Οι μάρτυρες έχουν ανέβει στα διαμερίσματά τους. Στα παράθυρα δεν διακρίνονται πια τα σκούρα περιγράμματα κεφαλιών, λουσμένα σε μια άλω φωτός από λάμπες φθορισμού. Τα παντζούρια κατεβαίνουν. Οι τηλεοράσεις σιωπούν. Οι κάτοικοι της γειτονιάς προσπαθούν να κοιμηθούν, γνωρίζοντας πως από δω και στο εξής ένα πτώμα θα στοιχειώνει την περιοχή τους, ενώ έξω αστυνομικοί χτενίζουν το παρκάκι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ποιος ξέρει τι. Βάζουν πολλά με το νου τους. Η φύση του ανθρώπου. Απόψε ζευγάρια θα κοιμηθούν λίγα εκατοστά πιο κοντά σε σύγκριση με χθες. Πρόσωπο με πρόσωπο. Βλέφαρα θα σφαλίσουν μονάχα για μερικές στιγμές, για να ανοίξουν και να αντικρίσουν απέναντί τους ένα ζευγάρι ανήσυχα μάτια, που δεν τους κολλάει ύπνος. Θα συζητήσουν ψιθυριστά, για να μην ακούσουν κάτι τα παιδιά που κοιμούνται. Άραγε, θα καθαρίσουν τα αίματα μέχρι αύριο ή θα τα δουν τα παιδιά το πρωί, πηγαίνοντας σχολείο; Κάποιοι σερφάρουν στο ίντερνετ απ’ το κινητό, ψάχνοντας περισσότερες λεπτομέρειες για το περιστατικό. Όλο και κάποια ιστοσελίδα θα έχει προλάβει να ανεβάσει την είδηση. Αναστεναγμοί.»
Το «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» είναι ένα βιβλίο που ξεχωρίζει. Πρωτότυπο και πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ένα δύσκολο εγχείρημα που ευτυχώς, πέτυχε. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Δείτε περισσότερες βιβλιοαπόψεις στο blog μας 👇👇👇 https://vivliografika.blogspot.com
Πρώτα με τη «Γυναίκα του Ίσνταλ» και τώρα με το νέο του βιβλίο, ο Βαγγέλης Γιαννίσης έρχεται για να ανεβάσει την true crime λογοτεχνία σε άλλα επίπεδα. Κι αν στο «Η γυναίκα του Ίσνταλ» έπρεπε να μηχανευτεί τη λύση του εγκλήματος -μιας και ακόμη και σήμερα, η συγκεκριμένη υπόθεση παραμένει στα συρτάρια της νορβηγικής αστυνομίας ως μια ακόμη cold case (άλυτη υπόθεση)- στο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173», μας δίνει τις λύσεις σε πέντε ειδεχθή εγκλήματα, ακριβώς όπως αυτές προκύπτουν από τα αρχεία του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας της Ελληνικής Αστυνομίας.
- Η σταύρωση ενός τοξικομανή στο δάσος
- Ένας ομοφυλόφιλος εισοδηματίας βρίσκει βίαιο θάνατο μέσα στο σπίτι του
- Ένας Ολλανδός πέφτει νεκρός από τις σφαίρες αγνώστων, μέσα στο κέντρο της Αθήνας
- Η κορούλα ενός αστυνομικού εξαφανίζεται μυστηριωδώς από το σπίτι της
- Ένα πτώμα βρίσκεται δεμένο κι απανθρακωμένο μετά από πυρκαγιά σε ένα δώμα
Κάποιες από αυτές τις ιστορίες μπορεί και να τις θυμάστε κάποιες άλλες ίσως όχι. Ωστόσο, πρόκειται για πέντε αληθινά εγκλήματα, που την εποχή που διαπράχθηκαν συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Τις ιστορίες εξιστορούν με τη σειρά τους, οι πέντε αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. που είχαν αναλάβει τότε, την κάθε υπόθεση. Για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, ο συγγραφέας πέρασες πολλούς μήνες, στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ, να συζητά με τους αξιωματικούς, να καταγράφει τα λεγόμενά τους να παρακολουθεί τον τρόπο που εργάζονται. Κατέγραψε με σεβασμό και προσήλωση κάθε τι που μοιράστηκαν μαζί του κι επιπλέον κατόρθωσε να προσεγγίσει με άριστο τρόπο τη ψυχοσύνθεση τους. Άνθρωποι αληθινοί όλοι, άνθρωποι υπαρκτοί, γονείς, γείτονες, φίλοι. Αυτοί είναι οι ερευνητές του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας κι εμείς καλούμαστε να τους γνωρίσουμε μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου του Βαγγέλης Γιαννίση.
Αρχικά με ξένισαν κάποια πράγματα και δεν ήμουν σίγουρη για το βιβλίο. Οι πέντε ιστορίες ξεδιπλώνονταν με λιτό, σχεδόν λακωνικό τρόπο και με γραφή, η οποία ελάχιστα μου θύμισε αυτή του Βαγγέλη. Ωστόσο, ολοκληρώνοντας το βιβλίο διαπίστωσα ότι ο τρόπος που προσέγγισε το όλο εγχείρημα ο Βαγγέλης ήταν το σωστότερος. Οποιαδήποτε προσπάθεια ωραιοποίησης ή εντυπωσιασμού, απλά θα το υποβάθμιζε. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια, η οποία όσο προχωράει τόσο κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Κάθε ιστορία ανεβαίνει στην κλίμακα της αγωνίας, η ατμόσφαιρα γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινή και οι σελίδες γυρίζουν ασταμάτητα.
Αν περιμένετε ότι θα διαβάσετε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα θα απογοητευτείτε. Επίσης αν είστε άνθρωποι της έντονης δράσης και της περιπέτειας θα απογοητευτείτε. Δε θα τα βρείτε σε αυτό το βιβλίο. Αυτό όμως που θα βρείτε είναι μια εκ βαθέων καταγραφή αληθινών εγκλημάτων και των διαδικασιών που οδήγησαν στη διαλεύκανση τους. Θα διαβάσετε για αληθινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί, όπως η έλλειψη εξοπλισμού:
«Κάθε αστυνομικός φέρει εξοπλισμό τον οποίο έχει αγοράσει ο ίδιος, με δικά του έξοδα. Η υπηρεσία παρέχει τα στοιχειώδη, ωστόσο κανείς δεν θέλει να χρησιμοποιεί ένα αλεξίσφαιρο που δεν εφαρμόζει γάντι, κανείς δεν θέλει να κρατάει ένα όπλο που το νιώθει ξένο στο χέρι του.»
Ή η δυσκολία ανεύρεσης σημείου εκκίνησης στην έρευνα. Η αδυναμία τους μπροστά σε ένα μυστήριο που στοιχειώνει τις νύχτες τους. Και το πώς νέες υποθέσεις, νέα εγκλήματα έρχονται να πάρουν τη θέση των παλαιών, αναγκάζοντας την ομάδα να διασκορπιστεί ανάμεσά τους:
«Σιγά σιγά η ένταση των ερευνών άρχισε να σβήνει, σαν τα κύματα που προκαλεί μια πέτρα στο νερό• οι ρυτιδώσεις στην επιφάνεια είναι ευδιάκριτες και ορμητικές κοντά στο σημείο όπου έπεσε η πέτρα, όσο όμως τα κύματα απομακρύνονται, τόσο ελαττώνεται το ύψος τους, μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς. Νέα θύματα απαίτησαν την προσοχή των αξιωματικών του Τμήματος, η οποία κάθε τόσο αναγκάζεται να διχοτομηθεί σαν αμοιβάδα.»
Θα βιώσετε τη ομιχλώδη ατμόσφαιρα και το αίσθημα φόβου κι ανασφάλειας που αφήνει πίσω του ένας δολοφόνος:
«Καθώς η ώρα περνάει, ο κόσμος χάνει το ενδιαφέρον του. Οι μάρτυρες έχουν ανέβει στα διαμερίσματά τους. Στα παράθυρα δεν διακρίνονται πια τα σκούρα περιγράμματα κεφαλιών, λουσμένα σε μια άλω φωτός από λάμπες φθορισμού. Τα παντζούρια κατεβαίνουν. Οι τηλεοράσεις σιωπούν. Οι κάτοικοι της γειτονιάς προσπαθούν να κοιμηθούν, γνωρίζοντας πως από δω και στο εξής ένα πτώμα θα στοιχειώνει την περιοχή τους, ενώ έξω αστυνομικοί χτενίζουν το παρκάκι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ποιος ξέρει τι. Βάζουν πολλά με το νου τους. Η φύση του ανθρώπου. Απόψε ζευγάρια θα κοιμηθούν λίγα εκατοστά πιο κοντά σε σύγκριση με χθες. Πρόσωπο με πρόσωπο. Βλέφαρα θα σφαλίσουν μονάχα για μερικές στιγμές, για να ανοίξουν και να αντικρίσουν απέναντί τους ένα ζευγάρι ανήσυχα μάτια, που δεν τους κολλάει ύπνος. Θα συζητήσουν ψιθυριστά, για να μην ακούσουν κάτι τα παιδιά που κοιμούνται. Άραγε, θα καθαρίσουν τα αίματα μέχρι αύριο ή θα τα δουν τα παιδιά το πρωί, πηγαίνοντας σχολείο; Κάποιοι σερφάρουν στο ίντερνετ απ’ το κινητό, ψάχνοντας περισσότερες λεπτομέρειες για το περιστατικό. Όλο και κάποια ιστοσελίδα θα έχει προλάβει να ανεβάσει την είδηση. Αναστεναγμοί.»
Το «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» είναι ένα βιβλίο που ξεχωρίζει. Πρωτότυπο και πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ένα δύσκολο εγχείρημα που ευτυχώς, πέτυχε. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Δείτε περισσότερες βιβλιοαπόψεις στο blog μας 👇👇👇 https://vivliografika.blogspot.com
Displaying 1 - 30 of 104 reviews