What do you think?
Rate this book
Ο θησαυρός της Δαμασκού #2
Το όνειρο της ερήμου
«Μια φορά κι έναν καιρό, ένας άντρας από την Κωνσταντινούπολη ήρθε στη Δαµασκό αναζητώντας χρυσάφι. Διέσχισε ερήµους, οάσεις, ατελείωτους ξηρούς λόφους, µέχρι που έφτασε σε µία πηγή. Γονάτισε µπροστά στο νερό, ζήτησε καθοδήγηση, και µπροστά του εµφανίστηκε µια νεράιδα, αγγελικά πλασµένη. Ταξίδεψαν µαζί, διέσχισαν όλη τη Συρία, µε µόνο όπλο τη συνεργασία τους. Μέχρι που κάποια στιγµή, συνέβη το ανεπανόρθωτο. Ερωτεύτηκαν».
Η περιπέτεια στη Δαµασκό δεν φαίνεται να έχει τελειώσει. Ο Αστέριος καλείται να πάρει µια σηµαντική απόφαση όσον αφορά τον πολυπόθητο θησαυρό του αυτοκράτορα. Η δαιµονική φύση αυτού του πλάσµατος, όµως, δεν είναι το µόνο του πρόβληµα. Ο Ρωµαίος στρατιώτης πρέπει να σωθεί από την κατάρα της Λίλιθ και τη µήνη του χαλίφη.
Η περιπέτεια στη Δαµασκό δεν φαίνεται να έχει τελειώσει. Ο Αστέριος καλείται να πάρει µια σηµαντική απόφαση όσον αφορά τον πολυπόθητο θησαυρό του αυτοκράτορα. Η δαιµονική φύση αυτού του πλάσµατος, όµως, δεν είναι το µόνο του πρόβληµα. Ο Ρωµαίος στρατιώτης πρέπει να σωθεί από την κατάρα της Λίλιθ και τη µήνη του χαλίφη.
594 pages, Paperback
First published March 1, 2021
3 people are currently reading
289 people want to read
About the author
Δανάη Ιμπραχήμ
6 books573 followersΗ Δανάη Ιμπραχήμ γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα, όπου και κατοικεί. Είναι τέκνο ελληνικής και αραβικής καταγωγής και απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Καταπιάστηκε με τη συγγραφή σε νεαρή ηλικία, αποζητώντας μία απόδραση από την καθημερινότητα. Η ολοκληρωμένη της τριλογία φαντασίας "Ο θησαυρός της Δαμασκού" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Έχει συμμετέχει με διήγημα της στο συλλογικό τόμο And they lived happily ever after? Το καλοκαίρι του 2019 ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο διαδικτυακό περιοδικό φαντασίας willowisps.gr. Διαθέτει επίσης κανάλι στο YouTube, στο οποίο μοιράζεται τις συγγραφικές και αναγνωστικές της εμπειρίες.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 41 reviews
April 25, 2021
Οι Θεοί πέφτουν σαν τους Βασιλείς.
Καταιγιστικό.
Πραγματικά το δεύτερο βιβλίο ήταν εκπληκτικό από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Σαν αναγνώστης ένιωσα ότι η ιστορία εξελίχθηκε άπειρα και πώς άρχισε να ξετυλίγεται ένα κουβάρι με μαγευτική πλοκή! Μου άρεσε πολύ το πρώτο βιβλίο της σειράς, αλλά αυτό... ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ!
Οι χαρακτήρες όπως πάντα συναρπαστικοί, ρεαλιστικοί και μοναδικοί. Δεν ξέρω αν το παθαίνετε και εσείς, αλλά κάποιες φορές διαβάζουμε ένα βιβλίο και το απολαμβάνουμε αλλά οι χαρακτήρες δεν μένουν μαζί μας στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει στο όνειρο της ερήμου! Όλοι τους κέρδισαν μια θέση στην καρδιά μου, και ξέρω ότι θα μείνουν εκεί για πάντα.
«Πιστεύεις ότι θα τους άφηνα να σε αγγίξουν;»
Είχε πλάκα, είχε έρωτα, είχε δράση και αγωνία. Δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα, ενώ τα Plot twist και ο πόνος σε χτυπούσαν αλύπητα . Ειδικά στα κεφάλαια 20-25 οι ανατροπές δεν ήξερα από που μου ερχόντουσαν. Σοκ, πόνος, σοκ, συγκίνηση, ΣΟΚ!!!!!!!!!!!
Τέλος, τα σκηνικά όπως πάντα ήταν εκπληκτικά και η μαγεία έρεε άφθονη. Το τέλος δεν υπάρχει!! Ακόμα είμαι με το σαγόνι στο πάτωμα κάθε φορά που το σκέφτομαι. Ξέρω ότι με τα γεγονότα αυτού του βιβλίου, το 3ο προμαντεύεται να είναι ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ ταξίδι. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πώς περιμένω με ανυπομονησία!
Αγαπημένοι χαρακτήρες: Ααζίν, Σπανός, Ιστάρ, Ερτι (έτσι τον λέω εγώ), Σουλειμάν και Αστέριος, με σειρά προτεραιότητας.
Αγαπημένα κεφάλαια: 9, 11,16,17, 20-25.
⚠️Mini SPOILERS⚠️
Αγαπημένο ζευγάρι: Ατικά και Αζίζ
Αγαπημένη σκηνή: Ο χορός της Ααζίν για τον Αστέριο και το φιλί μετά!
December 6, 2021
" Τα πλούτη της ψυχής έχουν περισσότερη αξία από τον χρυσό"
"Δεν υπάρχει λάθος αγάπη...αυτό που αποκαλείς λάθος ήταν για μένα ο πιο γευστικός καρπός της όασης, το πιο γλυκό νανούρισμα τις κρύες νύχτες, το πιο όμορφο όνειρο στη μέση της ερήμου"
"Αν δεν γνωρίσει το σκοτάδι, πώς θα εκτιμήσει την προσφορά του ήλιου;"
"Η μαγεία δεν αγγίζεται. Δεν είναι χειροπιαστή όπως η άμμος ή το νερό. Απαιτεί όμως ενέργεια για να διατηρηθεί, κι αυτή βρίσκεται στα ζωντανά πράγματα. Τίποτα δεν προκύπτει από μονάχα έναν παράγοντα "
"Δεν υπάρχει λάθος αγάπη...αυτό που αποκαλείς λάθος ήταν για μένα ο πιο γευστικός καρπός της όασης, το πιο γλυκό νανούρισμα τις κρύες νύχτες, το πιο όμορφο όνειρο στη μέση της ερήμου"
"Αν δεν γνωρίσει το σκοτάδι, πώς θα εκτιμήσει την προσφορά του ήλιου;"
"Η μαγεία δεν αγγίζεται. Δεν είναι χειροπιαστή όπως η άμμος ή το νερό. Απαιτεί όμως ενέργεια για να διατηρηθεί, κι αυτή βρίσκεται στα ζωντανά πράγματα. Τίποτα δεν προκύπτει από μονάχα έναν παράγοντα "
November 24, 2021
Μπράβο Δανάη...
Πόσο περήφανη είμαι για σένα κοριτσάκι μου!!
Ανυπομονώ για το 3ο βιβλίο!!!
Πόσο περήφανη είμαι για σένα κοριτσάκι μου!!
Ανυπομονώ για το 3ο βιβλίο!!!
May 19, 2022
Τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο;
Κάθε κεφάλαιο είναι και πιο δυνατό από το προηγούμενο. Οι χαρακτήρες καταφέρνουν να σου είναι τόσο οικείοι που τους θεωρείς φίλους σου και φοβάσαι μην πάθουν κάτι ή μην καταλήξουν με κάποιο love interest που δεν θέλεις (εγώ τις Ατικά και Μαϊσούν τις θέλω για εμένα. Ευχαριστώ 😁)
Η πλοκή απλά τρέχει και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικότατες. Η μαγεία έχει πιο ενεργό ρόλο και σε παρασέρνει ακόμα και σε σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια.
Και είναι και κάτι σκηνές που απλά δεν… ΑΠΛΑ ΔΕΝ! Ας πούμε πως πολλές φορές ήθελα να τσιρίξω από χαρά και άλλες να κλάψω (και έκλαψα).
Όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο καλώς καμωμένα αν δεν υπήρχε η γραφή της Δανάης Ιμπραχήμ. Τόσο το λεξιλόγιο όσο και ο τρόπος που εντρυφεί στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων αλλά και στην ανάλυση των καταστάσεων στις οποίες βρίσκονται αυτοί αποτελούν το στοιχείο εκείνο που σε κάνει να συνδέεσαι απόλυτα με την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τα μαγευτικά τοπία της ερήμου και των αραβικών παλατιών και πληροφορίες για την αραβική κουλτούρα, ιστορία και μυθολογία.
Ο ‘Θησαυρός της Δαμασκού-Το Όνειρο της Ερήμου’ είναι για εμένα ένα παντακάθαρα πεντάστερο βιβλίο καθώς οι σελίδες του βαστούν ό,τι με κάνει να είμαι ερωτευμένη με την ανάγνωση βιβλίων.
Περιμένω το τρίτο βιβλίο της σειράς σαν τρελή.
Κάθε κεφάλαιο είναι και πιο δυνατό από το προηγούμενο. Οι χαρακτήρες καταφέρνουν να σου είναι τόσο οικείοι που τους θεωρείς φίλους σου και φοβάσαι μην πάθουν κάτι ή μην καταλήξουν με κάποιο love interest που δεν θέλεις (εγώ τις Ατικά και Μαϊσούν τις θέλω για εμένα. Ευχαριστώ 😁)
Η πλοκή απλά τρέχει και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικότατες. Η μαγεία έχει πιο ενεργό ρόλο και σε παρασέρνει ακόμα και σε σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια.
Και είναι και κάτι σκηνές που απλά δεν… ΑΠΛΑ ΔΕΝ! Ας πούμε πως πολλές φορές ήθελα να τσιρίξω από χαρά και άλλες να κλάψω (και έκλαψα).
Όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο καλώς καμωμένα αν δεν υπήρχε η γραφή της Δανάης Ιμπραχήμ. Τόσο το λεξιλόγιο όσο και ο τρόπος που εντρυφεί στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων αλλά και στην ανάλυση των καταστάσεων στις οποίες βρίσκονται αυτοί αποτελούν το στοιχείο εκείνο που σε κάνει να συνδέεσαι απόλυτα με την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τα μαγευτικά τοπία της ερήμου και των αραβικών παλατιών και πληροφορίες για την αραβική κουλτούρα, ιστορία και μυθολογία.
Ο ‘Θησαυρός της Δαμασκού-Το Όνειρο της Ερήμου’ είναι για εμένα ένα παντακάθαρα πεντάστερο βιβλίο καθώς οι σελίδες του βαστούν ό,τι με κάνει να είμαι ερωτευμένη με την ανάγνωση βιβλίων.
Περιμένω το τρίτο βιβλίο της σειράς σαν τρελή.
April 22, 2021
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας ‘’Ο θησαυρός της Δαμασκού’’ από την Δανάη Ιμπραχήμ ανήκει στα πολυαναμενόμενα αναγνώσματα της χρονιάς. Μεταφερόμαστε στο έτος 674 μ.Χ. στην αραβοκρατούμενη Δαμασκό όπου ο Αστέριος καλείται να πάρει µία σηµαντική απόφαση για τον πολυπόθητο θησαυρό του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Δ’. Ο Ρωµαίος στρατιώτης-έχοντας στο πλευρό του την Ααζίν και τον Σπανό- πρέπει να σωθεί από την κατάρα της Λίλιθ και τη µήνη του χαλίφη.
Για άλλη μία φορά εντυπωσιάστηκα με την εξημμένη φαντασία της συγγραφέως γιατί μου θυμίζει εντόνως-όπως έχω αναφέρει και στο πρώτο βιβλίο-την ταξιδιάρικη γραφή της Sabaa Tahir από τη σειρά ‘’Φωτιά και Στάχτες’’. Βέβαια, εάν είχα διαβάσει πρώτα την Δανάη Ιμπραχήμ θα έλεγα πως η Sabaa Ιμπραχημίζει! Το δεύτερο μέρος είναι τόσο συναρπαστικό που δεν ήθελα να ολοκληρώσω το αναγνωστικό ταξίδι. Ούτε εγώ, ούτε οι συναναγνώστριες-συνοδοιπόροι μου. Αν και είμαι υπέρμαχος των μικρών κεφαλαίων, στην προκείμενη περίπτωση αλλαξοπίστησα γιατί ήταν τόσο κινηματογραφικές οι περιγραφές σαν να παρακολουθούσα ένα καταιγιστικό επεισόδιο σειράς. Ειδικά τα τελευταία εφτά κεφάλαια του βιβλίου διαβάζονται απνευστί και με ταχυκαρδία.
Τώρα όσον αφορά τους χαρακτήρες, χάρηκα τόσο που αντάμωσα με την αγαπημένη τριάδα (Αστέριος-Ααζίν-Σπάνος) γιατί όλοι τους είναι πολύ οικείοι και πράγματι εξελίσσονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Εξυμνούν τη δύναμη της αληθινής φιλίας με την αφοσίωση που δείχνει ο ένας στον άλλον για να απομακρύνουν τους ποικίλους κινδύνους από το διάβα τους. Επίσημα, η Ααζίν ανήκει στις αγαπημένες μου λογοτεχνικές ηρωίδες γιατί σφύζει τόσο από δυναμισμό όσο από εξυπνάδα. Μας συστήνονται όμως και νέοι χαρακτήρες (Μαϊσούν, Ιωάννης, Σουλεϊμάν κ.ά.) που έχουν μεγάλο διηγηματικό ενδιαφέρον. Να προειδοποιήσω τους αναγνώστες πως η συγγραφέας είναι expert στα cliffhanger και μας αφήνει (πάλι!) σε κρίσιμο σημείο για να εκλιπαρούμε για τον επόμενo λογοτεχνικό θησαυρό της.
Εν κατακλείδι, το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι ένα αψεγάδιαστο ιστορικό μυθιστόρημα φαντασίας που θα μαγέψει με τις ονειρικές περιγραφές και τον συναισθηματικό πλούτο του.
“Δεν υπάρχει λάθος αγάπη. Αυτή είναι το πιο όμορφο κι αγνό συναίσθημα. Αυτή δίνει δύναμη και είναι πιο ακριβή από κάθε πετράδι. Αυτό που αποκαλείς λάθος ήταν για μένα ο πιο γευστικός καρπός της όασης, το πιο γλυκό νανούρισμα τις κρύες νύχτες, το πιο όμορφο όνειρο στη μέση της ατελείωτης ερήμου’’.
Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτα στο One girl, one pen
Για άλλη μία φορά εντυπωσιάστηκα με την εξημμένη φαντασία της συγγραφέως γιατί μου θυμίζει εντόνως-όπως έχω αναφέρει και στο πρώτο βιβλίο-την ταξιδιάρικη γραφή της Sabaa Tahir από τη σειρά ‘’Φωτιά και Στάχτες’’. Βέβαια, εάν είχα διαβάσει πρώτα την Δανάη Ιμπραχήμ θα έλεγα πως η Sabaa Ιμπραχημίζει! Το δεύτερο μέρος είναι τόσο συναρπαστικό που δεν ήθελα να ολοκληρώσω το αναγνωστικό ταξίδι. Ούτε εγώ, ούτε οι συναναγνώστριες-συνοδοιπόροι μου. Αν και είμαι υπέρμαχος των μικρών κεφαλαίων, στην προκείμενη περίπτωση αλλαξοπίστησα γιατί ήταν τόσο κινηματογραφικές οι περιγραφές σαν να παρακολουθούσα ένα καταιγιστικό επεισόδιο σειράς. Ειδικά τα τελευταία εφτά κεφάλαια του βιβλίου διαβάζονται απνευστί και με ταχυκαρδία.
Τώρα όσον αφορά τους χαρακτήρες, χάρηκα τόσο που αντάμωσα με την αγαπημένη τριάδα (Αστέριος-Ααζίν-Σπάνος) γιατί όλοι τους είναι πολύ οικείοι και πράγματι εξελίσσονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Εξυμνούν τη δύναμη της αληθινής φιλίας με την αφοσίωση που δείχνει ο ένας στον άλλον για να απομακρύνουν τους ποικίλους κινδύνους από το διάβα τους. Επίσημα, η Ααζίν ανήκει στις αγαπημένες μου λογοτεχνικές ηρωίδες γιατί σφύζει τόσο από δυναμισμό όσο από εξυπνάδα. Μας συστήνονται όμως και νέοι χαρακτήρες (Μαϊσούν, Ιωάννης, Σουλεϊμάν κ.ά.) που έχουν μεγάλο διηγηματικό ενδιαφέρον. Να προειδοποιήσω τους αναγνώστες πως η συγγραφέας είναι expert στα cliffhanger και μας αφήνει (πάλι!) σε κρίσιμο σημείο για να εκλιπαρούμε για τον επόμενo λογοτεχνικό θησαυρό της.
Εν κατακλείδι, το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι ένα αψεγάδιαστο ιστορικό μυθιστόρημα φαντασίας που θα μαγέψει με τις ονειρικές περιγραφές και τον συναισθηματικό πλούτο του.
“Δεν υπάρχει λάθος αγάπη. Αυτή είναι το πιο όμορφο κι αγνό συναίσθημα. Αυτή δίνει δύναμη και είναι πιο ακριβή από κάθε πετράδι. Αυτό που αποκαλείς λάθος ήταν για μένα ο πιο γευστικός καρπός της όασης, το πιο γλυκό νανούρισμα τις κρύες νύχτες, το πιο όμορφο όνειρο στη μέση της ατελείωτης ερήμου’’.
Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτα στο One girl, one pen
July 11, 2022
Διάβασα το πρώτο βιβλίο της σειράς πέρυσι τον Σεπτέμβριο και έπιασα το δεύτερο βιβλίο πριν λίγες ημέρες, καθώς σύντομα θα έχουμε στα χέρια μας τον επίλογο της ιστορίας της Ααζίν και του Αστέριου.
Το δεύτερο βιβλίο «Ο Θησαυρός της Δαμασκού: Το όνειρο της ερήμου» ξεκινά με δράση και σφύζει από αυτήν. Παρακολουθούμε τον Σπανό, την Ααζίν και τον Αστέριο να μπλέκουν σε νέες περιπέτειες, μαθαίνουμε τις εξελίξεις πίσω στο παλάτι και γνωρίζουμε νέα πρόσωπα που προστίθενται στην ιστορία, είτε ως σύμμαχοι, είτε ως εχθροί.
Εκτός από την εμφανή εξέλιξη στην πένα της συγγραφέως, το βιβλίο χαρακτηρίζεται από σφιχτοδεμένη πλοκή και γρήγορη ροή.
Επίσης, όλοι -μα όλοι- οι χαρακτήρες είχαν βάθος και μία ιστορία στην οποία επενδύει ο αναγνώστης. Όλοι τους έχουν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην εξέλιξη της ιστορίας του βιβλίου και προσθέτουν κάτι σε αυτή. Επένδυσα συναισθηματικά σε όλους και πόνεσα μαζί τους. Φυσικά, την καρδιά μου έκλεψε η Ααζίν και ο Αστέριος, ενώ η αλλελιπίδραση του δεύτερου με τον ξάδελφό του παρέμενε απολαυστική.
Ωστόσο, κάπως χαίρομαι που καθυστέρησα να το διαβάσω γιατί τώρα δεν θα περιμένω πολύ μετά από ΑΥΤΟ το τέλος, ώστε να μάθω την κατάληξη της ιστορίας και να ολοκληρώσω μίας από τις πιο άρτιες και καλογραμμένες τριλογίες στον τομέα του historical fantasy.
Το δεύτερο βιβλίο «Ο Θησαυρός της Δαμασκού: Το όνειρο της ερήμου» ξεκινά με δράση και σφύζει από αυτήν. Παρακολουθούμε τον Σπανό, την Ααζίν και τον Αστέριο να μπλέκουν σε νέες περιπέτειες, μαθαίνουμε τις εξελίξεις πίσω στο παλάτι και γνωρίζουμε νέα πρόσωπα που προστίθενται στην ιστορία, είτε ως σύμμαχοι, είτε ως εχθροί.
Εκτός από την εμφανή εξέλιξη στην πένα της συγγραφέως, το βιβλίο χαρακτηρίζεται από σφιχτοδεμένη πλοκή και γρήγορη ροή.
Επίσης, όλοι -μα όλοι- οι χαρακτήρες είχαν βάθος και μία ιστορία στην οποία επενδύει ο αναγνώστης. Όλοι τους έχουν ένα ξεχωριστό κομμάτι στην εξέλιξη της ιστορίας του βιβλίου και προσθέτουν κάτι σε αυτή. Επένδυσα συναισθηματικά σε όλους και πόνεσα μαζί τους. Φυσικά, την καρδιά μου έκλεψε η Ααζίν και ο Αστέριος, ενώ η αλλελιπίδραση του δεύτερου με τον ξάδελφό του παρέμενε απολαυστική.
Ωστόσο, κάπως χαίρομαι που καθυστέρησα να το διαβάσω γιατί τώρα δεν θα περιμένω πολύ μετά από ΑΥΤΟ το τέλος, ώστε να μάθω την κατάληξη της ιστορίας και να ολοκληρώσω μίας από τις πιο άρτιες και καλογραμμένες τριλογίες στον τομέα του historical fantasy.
April 23, 2021
إِنْ شَاءَ ٱللَّٰهُ
"Το όνειρο της ερήμου" είναι το sequel του "Το παιχνίδι των θεών".
Είναι λες και το είπα για τα memes, αλλά βασικά αυτό περιγράφει τέλεια το βιβλίο. Αν σας άρεσε το πρώτο βιβλίο, το δεύτερο είναι περισσότερο απ' αυτό. Προφανώς να έρθετε εδώ και θα μείνετε ικανοποιημένοι. Έχουμε Αστέριο, Σπανό, Ααζίν, Μωαβία, Σουλεϊμάν, Μάρκοχικαλυτερα, μέχρι και Κασίμ. Έχουμε έρημο, θάλασσα, καράβια, Δαμασκό, χαλίφιδες, κατάρες, κληρονομιές και χαρέμια. Γίνονται διάφορα πραγματάκια. Όσα συνηθίσαμε υπάρχουν και εδώ, επεκτείνονται και στους περισσότερους τομείς βελτιώνονται επίσης.
Από δω και πέρα θα επεκταθώ λίγο πιο αναλυτικά με καλά στοιχεία και nitpicks (χωρίς σπόιλς), οπότε όσοι δεν πειστήκατε να αγοράσετε μπορείτε να μείνετε.
Το ιστορικό κομμάτι είναι και πάλι ένα δυνατό σημείο του έργου. Ό, τι είχα πει την προηγούμενη φορά, ισχύει ακόμα. Χαίρομαι που η φαντασία παντρεύεται με τέτοιον τρόπο με την ιστορία, χωρίς να ψάχνουμε επακριβώς το όριο. Η φαντασία εισχωρεί αβίαστα στο ιστορικό πλαίσιο. Πολύ περισσότερο, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί και θρησκείες που βλέπουμε. Είναι απ' τα δυνατά σημεία του βιβλίου όπως και να το κάνουμε και φαίνεται πως πρόκειται για ένα θέμα που η συγγραφέας κατέχει και έχει προσέξει.
Οι διάλογοι είναι αρκετά ευχάριστοι σε αυτό το κομμάτι της σειράς. Είχα παραπονεθεί για τα διαλεκτικά μέρη οπότε θέλω να αφιερώσω λίγο χρόνο γιατί εδώ βρήκα κάτι που μου άρεσε πολύ. Υπάρχουν και περισσότεροι χαρακτήρες και βλέπουμε διαφορετικές τριβές και σχέσεις μέσα από τον λόγο και τις διαδράσεις τους (τις αφηγήσεις που προεκτείνονται απ' τους διαλόγους). Είναι μια γλώσσα που δεν προσπαθεί να σοβαροφαίνεται και με ευχαριστεί ιδιαίτερα το ότι η συγγραφέας αναγνωρίζει ότι βρισκόμαστε σε ένα βιβλίο και άλλες στιγμές είναι πιο ανάλαφρες και άλλες πιο σοβαρές και μερικές φορές υπάρχει αυτό το cheesy λογοτεχνικό και άλλες μεταφέρει συναίσθημα - γενικά υποστηρίζονται και τα δύο και το εκτιμώ. Οι χαρακτήρες, ειδικά αυτοί που δεν εμφανίζονται πολύ, επωφελούνται αρκετά απ' τους διαλόγους τους και τον τρόπο που μιλάνε και φέρονται. Ο καθένας έχει ένα στίγμα στις αντιδράσεις του και αυτό είναι αρκετά διασκεδαστικό.
Έχουμε περισσότερους χαρακτήρες αυτή τη φορά, κάτι το οποίο ευχόμουν στην κριτική του προηγούμενου βιβλίου. Χαίρομαι που ξεχωρίζουν ανταγωνιστικές φιγούρες. Ο Μωαβίας είναι φίλος μας. Ειδικά ο Σουλεϊμάν είναι κομψός και υπέροχος. Κατά μία έννοια, εμφανίζονται διάφορα πρόσωπα τα οποία παίζουν έναν ρόλο και έχουν τα 15 λεπτά της δημοσιότητάς τους. Το οποίο δεν είναι ακριβώς παράπονο, απλά αναρωτιέμαι τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί όσον αφορά το καστ του επόμενου βιβλίου. Ανυπομονώ να δω ποιοι θα μείνουν, αν θα υπάρχουν νέοι και πώς/πόσο θα εξελιχθούν οι νέες προσωπικότητες (γιατί έχουν χώρο ακόμη για να μεστώσουν όσο οι πρωταγωνιστές).
Από κει και πέρα, ο Μάρκος δεν ξέρω γιατί υπάρχει. Ίσως αυτό να ακούγεται σαν μια πρόταση κάποιου που μισεί τον Μάρκο, αλλά δεν το αρνούμαι. Έχει έναν μεγαλύτερο ρόλο στην ιστορία απ' όσο περίμενα μπορώ να πω και ειλικρινά... τι πρόκειται να κάνει μετά; Ό, τι κι αν συμβεί αυτός θα φταίει. Δηλαδή φοβάμαι τι πρόκειται να γίνει για χάρη του. Για χάρη του Μάρκου ρε φίλε. Τέλος πάντων.
Η βασική τριάδα είναι αρκετά δυνατή και αυτή τη φορά. Ο καθένας τους εξελίσσεται στην πορεία του βιβλίου και όχι απαραίτητα επειδή κάτι συμβαίνει - απλά συναντάμε πιο ώριμες εκδοχές τους, λες και μεγάλωσαν μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του έργου και την ίδια την συγγραφέα αυτά τα λίγα χρόνια. Ειδικά η Ααζίν είναι πλέον μια ηρωίδα "σταθερής αξίας". Είναι επίσης θεωρώ πιο ξεκάθαρο τι είδους πορεία ανάπτυξης να περιμένουμε να δούμε, μιας που έχουν και δυνάμεις και αδυναμίες. Είναι γενικά φίλοι και καλύπτουν ο ένας τον άλλο σε πολλά σημεία του βιβλίου.
Σε πολλά σημεία ενός μεγάλου βιβλίου. Μικρότερου του πρώτου, αλλά αρκετά μεγάλου. Δεν έχει να κάνει με σελίδες αυτό. Γίνονται διάφορα πράγματα σε αυτές και είναι οριακά κουραστικό μερικές φορές. Δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα ή κουράστηκα ή το παράτησα, ωστόσο μερικές φορές ένιωσα ότι ορισμένα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί και συμβεί πιο συνοπτικά. Μασκαρεύεται η ουσία πίσω από πολύ μπλα-μπλα; Όχι ακριβώς, αλλά μερικές φορές δεν είναι ξεκάθαρο που πρέπει να εστιάσεις. Όσο πάμε προς το τέλος το βιβλίο είναι πιο ομαλό θεωρώ, ενώ στη μέση παρατήρησα ένα μικρό τράβηγμα πριν την κατηφόρα της κορύφωσης. Αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει με το στυλ της Δανάης που γράφει έτσι - είναι στοιχείο του πρώτου βιβλίου επίσης - και του τρόπου που διαβάζω εγώ. Δεν το θεωρώ τόσο μεγάλο ψεγάδι. Ειλικρινά, είναι αξιοθαύμαστο που παρότι ισχύει αυτό το βιβλίο είναι τόσο μαζεμένο όσο είναι παρότι υπάρχουν πολύ περισσότερα "μέτωπα" αυτή τη φορά στην πλοκή. Εκτίμησα ιδιαίτερα το ότι υπάρχει περισσότερο βάρος στο συναίσθημα, υπάρχουν πολύ όμορφα κεφάλαια και στιγμές. Σε αυτές τις στιγμές οι αφηγήσεις και οι περιγραφές και η λογοτεχνικότητα μετράνε πολύ.
Το τέλος του βιβλίου είναι ένα "κλασικό Ιμπραχάνγκερ" (όρος που κατοχυρώνω μόλις επειδή δυο βιβλία σερί η Δανάη κλείνει τα βιβλία της με τον ίδιο βασανιστικό τρόπο). Είναι αυτό που η Δανάη τελειώνει το βιβλίο λες και τελείωσε απλά ένα κεφάλαιο και περιμένεις να γυρίσεις τη σελίδα και να πας παρακάτω αλλά "Α, τελείωσε απλά το βιβλίο, απλά περίμενε τώρα". Την προηγούμενη φορά ήμουν κάπως indifferent για το Ιμπραχάνγκερ, μου φάνηκε λίγο απότομο και χλιαρό... Αυτή τη φορά παρότι το modus operandi είναι ίδιο, ήμουν πολύ πιο ενθουσιασμένος να πάω στην συνέχεια (η οποία δεν υπάρχει ακόμα). Κυρίως επειδή είναι πολλά περισσότερα τα πράγματα που έγιναν teased καθ' όλη τη διάρκεια. Μάθαμε περισσότερα, είδαμε περισσότερα και περιμένουμε περισσότερα.
Το όνειρο της ερήμου είναι αρκετά διασκεδαστικό βιβλίο, γεμάτο περιπέτεια, μαγεία και αγάπη. Είναι ένα ιστορικό τουρ φαντασίας ανάμεσα σε δυο κόσμους και θρησκείες. Ένα βιβλίο που χτίζει στα θεμέλια του πρώτου και είναι ένα σχεδόν τέλειο έργο.
"Το όνειρο της ερήμου" είναι το sequel του "Το παιχνίδι των θεών".
Είναι λες και το είπα για τα memes, αλλά βασικά αυτό περιγράφει τέλεια το βιβλίο. Αν σας άρεσε το πρώτο βιβλίο, το δεύτερο είναι περισσότερο απ' αυτό. Προφανώς να έρθετε εδώ και θα μείνετε ικανοποιημένοι. Έχουμε Αστέριο, Σπανό, Ααζίν, Μωαβία, Σουλεϊμάν, Μάρκοχικαλυτερα, μέχρι και Κασίμ. Έχουμε έρημο, θάλασσα, καράβια, Δαμασκό, χαλίφιδες, κατάρες, κληρονομιές και χαρέμια. Γίνονται διάφορα πραγματάκια. Όσα συνηθίσαμε υπάρχουν και εδώ, επεκτείνονται και στους περισσότερους τομείς βελτιώνονται επίσης.
Από δω και πέρα θα επεκταθώ λίγο πιο αναλυτικά με καλά στοιχεία και nitpicks (χωρίς σπόιλς), οπότε όσοι δεν πειστήκατε να αγοράσετε μπορείτε να μείνετε.
Το ιστορικό κομμάτι είναι και πάλι ένα δυνατό σημείο του έργου. Ό, τι είχα πει την προηγούμενη φορά, ισχύει ακόμα. Χαίρομαι που η φαντασία παντρεύεται με τέτοιον τρόπο με την ιστορία, χωρίς να ψάχνουμε επακριβώς το όριο. Η φαντασία εισχωρεί αβίαστα στο ιστορικό πλαίσιο. Πολύ περισσότερο, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί και θρησκείες που βλέπουμε. Είναι απ' τα δυνατά σημεία του βιβλίου όπως και να το κάνουμε και φαίνεται πως πρόκειται για ένα θέμα που η συγγραφέας κατέχει και έχει προσέξει.
Οι διάλογοι είναι αρκετά ευχάριστοι σε αυτό το κομμάτι της σειράς. Είχα παραπονεθεί για τα διαλεκτικά μέρη οπότε θέλω να αφιερώσω λίγο χρόνο γιατί εδώ βρήκα κάτι που μου άρεσε πολύ. Υπάρχουν και περισσότεροι χαρακτήρες και βλέπουμε διαφορετικές τριβές και σχέσεις μέσα από τον λόγο και τις διαδράσεις τους (τις αφηγήσεις που προεκτείνονται απ' τους διαλόγους). Είναι μια γλώσσα που δεν προσπαθεί να σοβαροφαίνεται και με ευχαριστεί ιδιαίτερα το ότι η συγγραφέας αναγνωρίζει ότι βρισκόμαστε σε ένα βιβλίο και άλλες στιγμές είναι πιο ανάλαφρες και άλλες πιο σοβαρές και μερικές φορές υπάρχει αυτό το cheesy λογοτεχνικό και άλλες μεταφέρει συναίσθημα - γενικά υποστηρίζονται και τα δύο και το εκτιμώ. Οι χαρακτήρες, ειδικά αυτοί που δεν εμφανίζονται πολύ, επωφελούνται αρκετά απ' τους διαλόγους τους και τον τρόπο που μιλάνε και φέρονται. Ο καθένας έχει ένα στίγμα στις αντιδράσεις του και αυτό είναι αρκετά διασκεδαστικό.
Έχουμε περισσότερους χαρακτήρες αυτή τη φορά, κάτι το οποίο ευχόμουν στην κριτική του προηγούμενου βιβλίου. Χαίρομαι που ξεχωρίζουν ανταγωνιστικές φιγούρες. Ο Μωαβίας είναι φίλος μας. Ειδικά ο Σουλεϊμάν είναι κομψός και υπέροχος. Κατά μία έννοια, εμφανίζονται διάφορα πρόσωπα τα οποία παίζουν έναν ρόλο και έχουν τα 15 λεπτά της δημοσιότητάς τους. Το οποίο δεν είναι ακριβώς παράπονο, απλά αναρωτιέμαι τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί όσον αφορά το καστ του επόμενου βιβλίου. Ανυπομονώ να δω ποιοι θα μείνουν, αν θα υπάρχουν νέοι και πώς/πόσο θα εξελιχθούν οι νέες προσωπικότητες (γιατί έχουν χώρο ακόμη για να μεστώσουν όσο οι πρωταγωνιστές).
Από κει και πέρα, ο Μάρκος δεν ξέρω γιατί υπάρχει. Ίσως αυτό να ακούγεται σαν μια πρόταση κάποιου που μισεί τον Μάρκο, αλλά δεν το αρνούμαι. Έχει έναν μεγαλύτερο ρόλο στην ιστορία απ' όσο περίμενα μπορώ να πω και ειλικρινά... τι πρόκειται να κάνει μετά; Ό, τι κι αν συμβεί αυτός θα φταίει. Δηλαδή φοβάμαι τι πρόκειται να γίνει για χάρη του. Για χάρη του Μάρκου ρε φίλε. Τέλος πάντων.
Η βασική τριάδα είναι αρκετά δυνατή και αυτή τη φορά. Ο καθένας τους εξελίσσεται στην πορεία του βιβλίου και όχι απαραίτητα επειδή κάτι συμβαίνει - απλά συναντάμε πιο ώριμες εκδοχές τους, λες και μεγάλωσαν μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του έργου και την ίδια την συγγραφέα αυτά τα λίγα χρόνια. Ειδικά η Ααζίν είναι πλέον μια ηρωίδα "σταθερής αξίας". Είναι επίσης θεωρώ πιο ξεκάθαρο τι είδους πορεία ανάπτυξης να περιμένουμε να δούμε, μιας που έχουν και δυνάμεις και αδυναμίες. Είναι γενικά φίλοι και καλύπτουν ο ένας τον άλλο σε πολλά σημεία του βιβλίου.
Σε πολλά σημεία ενός μεγάλου βιβλίου. Μικρότερου του πρώτου, αλλά αρκετά μεγάλου. Δεν έχει να κάνει με σελίδες αυτό. Γίνονται διάφορα πράγματα σε αυτές και είναι οριακά κουραστικό μερικές φορές. Δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα ή κουράστηκα ή το παράτησα, ωστόσο μερικές φορές ένιωσα ότι ορισμένα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί και συμβεί πιο συνοπτικά. Μασκαρεύεται η ουσία πίσω από πολύ μπλα-μπλα; Όχι ακριβώς, αλλά μερικές φορές δεν είναι ξεκάθαρο που πρέπει να εστιάσεις. Όσο πάμε προς το τέλος το βιβλίο είναι πιο ομαλό θεωρώ, ενώ στη μέση παρατήρησα ένα μικρό τράβηγμα πριν την κατηφόρα της κορύφωσης. Αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει με το στυλ της Δανάης που γράφει έτσι - είναι στοιχείο του πρώτου βιβλίου επίσης - και του τρόπου που διαβάζω εγώ. Δεν το θεωρώ τόσο μεγάλο ψεγάδι. Ειλικρινά, είναι αξιοθαύμαστο που παρότι ισχύει αυτό το βιβλίο είναι τόσο μαζεμένο όσο είναι παρότι υπάρχουν πολύ περισσότερα "μέτωπα" αυτή τη φορά στην πλοκή. Εκτίμησα ιδιαίτερα το ότι υπάρχει περισσότερο βάρος στο συναίσθημα, υπάρχουν πολύ όμορφα κεφάλαια και στιγμές. Σε αυτές τις στιγμές οι αφηγήσεις και οι περιγραφές και η λογοτεχνικότητα μετράνε πολύ.
Το τέλος του βιβλίου είναι ένα "κλασικό Ιμπραχάνγκερ" (όρος που κατοχυρώνω μόλις επειδή δυο βιβλία σερί η Δανάη κλείνει τα βιβλία της με τον ίδιο βασανιστικό τρόπο). Είναι αυτό που η Δανάη τελειώνει το βιβλίο λες και τελείωσε απλά ένα κεφάλαιο και περιμένεις να γυρίσεις τη σελίδα και να πας παρακάτω αλλά "Α, τελείωσε απλά το βιβλίο, απλά περίμενε τώρα". Την προηγούμενη φορά ήμουν κάπως indifferent για το Ιμπραχάνγκερ, μου φάνηκε λίγο απότομο και χλιαρό... Αυτή τη φορά παρότι το modus operandi είναι ίδιο, ήμουν πολύ πιο ενθουσιασμένος να πάω στην συνέχεια (η οποία δεν υπάρχει ακόμα). Κυρίως επειδή είναι πολλά περισσότερα τα πράγματα που έγιναν teased καθ' όλη τη διάρκεια. Μάθαμε περισσότερα, είδαμε περισσότερα και περιμένουμε περισσότερα.
Το όνειρο της ερήμου είναι αρκετά διασκεδαστικό βιβλίο, γεμάτο περιπέτεια, μαγεία και αγάπη. Είναι ένα ιστορικό τουρ φαντασίας ανάμεσα σε δυο κόσμους και θρησκείες. Ένα βιβλίο που χτίζει στα θεμέλια του πρώτου και είναι ένα σχεδόν τέλειο έργο.
May 30, 2021
Το βιβλίο αυτό αποτελεί το δεύτερο βιβλίο της σειράς και πρόκειται για τη περιπέτεια 2 χριστιανών και μιας μουσουλμάνας σουλτάνας, ώστε να σώσουν το Βυζάντιο. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σας πω πολλά για την υπόθεση, επομένως θα μου επιτρέψετε να επικεντρωθω σε κάποια τεχνικά θέματα. Εάν θεώρησα το πρώτο βιβλίο Πολύ Καλό, αυτό το χαρακτηρίζω Εξαιρετικό. Πέραν τον πρωταγωνιστων, έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα περισσότερους χαρακτήρες "κλειδιά", ενώ παράλληλα ανοίγουν νεες ιστορίες που συνθέτουν ένα υφαντο με φόντο.. την Ερημο! Η ιστορική έρευνα ακόμα μια φορά είναι φανερή στα μέρη και στις συμπεριφορές των ανθρώπων που περιγράφει.
Αυτό όμως που που προσωπικά αγάπησα πολύ, ήταν ότι η συγγραφέας αυτή δείχνει ότι ακούει και δεν παρεξηγείτε από τις κριτικές που δέχεται. Αποτελέσμα αυτού οι αδυναμίες του πρώτου της να εξαλειφονται στο δεύτερο απογειώνοντας την ιστορία της.
Ειλικρινά συγχαρητήρια ήταν απολαυστικό! Να το διαβάσετε!
Αυτό όμως που που προσωπικά αγάπησα πολύ, ήταν ότι η συγγραφέας αυτή δείχνει ότι ακούει και δεν παρεξηγείτε από τις κριτικές που δέχεται. Αποτελέσμα αυτού οι αδυναμίες του πρώτου της να εξαλειφονται στο δεύτερο απογειώνοντας την ιστορία της.
Ειλικρινά συγχαρητήρια ήταν απολαυστικό! Να το διαβάσετε!
June 7, 2021
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Σας αρέσει να διαβάζετε για την Ανατολή; Για την ιστορία της Δαμασκού; Έχετε έρθει σε επαφή με την εποχή της δημιουργίας του χαλιφάτου της Συρίας; Αν η απάντησή σας σε όλα τα παραπάνω είναι «όχι», τότε πεταχτείτε σε ένα βιβλιοπωλείο, φυσικό ή ηλεκτρονικό, ότι σας βολεύει και προμηθευτείτε τόσο «Το παιχνίδι των Θεών» όσο και ετούτο εδώ το βιβλίο. Το μόνο σίγουρο είναι πως μόλις ξεκινήσετε να διαβάζετε το «Θησαυρό της Δαμασκού» δε θα μπορείτε να σταματήσετε. Και μόλις ολοκληρώσετε το πρώτο βιβλίο, θα θέλετε να ξεκινήσετε το δεύτερο. Όταν δε ολοκληρώσετε και το δεύτερο βιβλίο, θα βρεθείτε στην ίδια θέση με εμένα! Το καλό θα είναι ότι θα είμαστε ακόμη περισσότεροι εμείς που θα αποζητάμε το τρίτο βιβλίο χθες!
Η Δανάη Ιμπραχήμ, αυτή η γλυκιά κοπέλα που έχει τις ρίζες της σε δύση και ανατολή, κατάφερε αυτό που πολλοί προσπάθησαν, αλλά λίγοι επέτυχαν. Να παντρέψει δηλαδή την Ανατολή με τη Δύση και να μας δώσει μια εικόνα της μιας πλευράς της κληρονομιάς της που όχι απλά δε γνωρίζουμε, αλλά για την οποία είμαστε οι περισσότεροι, προκατειλημμένοι. Γιατί κακά τα ψέματα, εμείς οι Χριστιανοί που δεν έχουμε έρθει τόσο σε επαφή με τους Μουσουλμανικούς λαούς, μια έστω και μικρή προκατάληψη την έχουμε. Μακάρι να κάνω λάθος.
Μέσα από τα βιβλία της Δανάης Ιμπραχήμ, γνώρισα την ιστορία της Συρίας, την εγκαθίδρυση του Ισλάμ και του Μουσουλμανικού χαλιφάτου και γνώρισα την απλότητα των ανθρώπων του. Πολλά κοινά και λίγες διαφορές έχουμε μεταξύ μας. Οι περισσότερες έγκεινται στην ίδια τη θρησκεία, είτε ομοιότητες, είτε διαφορές.
Το 674μ.Χ. άλλωστε, δεν ήταν μόνο οι Μουσουλμάνοι φανατικοί με τη θρησκεία τους. Ήταν και οι Χριστιανοί. Όμως εμείς βρισκόμαστε λίγο πριν την πρώτη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες, αυτή που έχει οργανώσει ο χαλίφης Μωαβίας Α’, πατέρας της Ααζίν, της μίας εκ των βασικών ηρώων της ιστορίας μας. Φοβούμενοι αυτή ακριβώς την πολιορκία, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε στείλει δύο άνδρες στη Δαμασκό να του φέρουν ένα θησαυρό καλά κρυμμένο από την κατάληψη της πόλης. Για τις περιπέτειες αυτών των αντρών κατά την αναζήτηση του θησαυρού διαβάσαμε στο πρώτο βιβλίο της σειράς. Τώρα πλέον οι δύο φίλοι μας, συνοδευόμενοι από τη σουλτάνα Ααζίν, προσπαθούν να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη, πράγμα καθόλου εύκολο αν αναλογιστεί κανείς τα εμπόδια που βρίσκουν στο δρόμο τους και τους εχθρούς που έχουν δημιουργήσει στη μέχρι τώρα πορεία τους. Σε αυτούς, προστίθενται και οι παλιοί εχθροί του χαλίφη με αποτέλεσμα οι περιπέτειες των ηρώων μας να μην έχουν τέλος.
Για άλλη μια φορά τα μυθικά πλάσματα της Ανατολής που ζωντανεύει η συγγραφέας έρχονται να δώσουν χρώμα και ένταση στις σελίδες του βιβλίου και να εξηγήσουν την ίδια τους την ύπαρξη και το ρόλο που έπαιξαν τόσο σε αυτά τα εδάφη, όσο και στην ιστορία μας. Όπως ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τα φανταστικά πλάσματα που κυριαρχούν στα παραμύθια της Ανατολής, έτσι και οι δύο Ρωμαίοι ήρωες εξοικειώνονται με τους ανθρώπους που λόγω θρησκείας θεωρούν εχθρούς. Βλέπουν πως είναι καλόκαρδοι, όπως θα ήταν και οι συγγενείς τους και πως κανείς τους δεν αρνείται τη φιλοξενία σε κάποιον ειδικά που την έχει ανάγκη. Ίσα ίσα, θεωρούν τη φιλοξενία ιερή και τιμούν το φιλοξενούμενό τους χωρίς να παίζει ρόλο αν είναι ο χειρότερος εχθρός τους ή ο πιο καλός τους φίλος. Κάτι που συναντάμε στο βιβλίο από τον πιο απλό πολίτη μέχρι τον ίδιο το χαλίφη.
Μέσα από λόγο απλό και ώριμο, χωρίς φανφάρες και πομπώδεις εκφράσεις, η Δανάη Ιμπραχήμ φέρνει τον αναγνώστη ένα βήμα πιο κοντά σε όσα εκείνη γνωρίζει, ρίχνοντας τα τείχη που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο θρησκείες και του πιστούς τους και φανερώνοντας πως στην ουσία, σε αυτό που έχει κατά βάθος σημασία είμαστε όλοι ίδιοι και είμαστε όλοι ίσιοι.
Δεν μπορώ να πω πως δεν απόλαυσα το παραμύθι στο οποίο με ταξίδεψε κι αυτό το βιβλίο. Η αγαπημένη μου Ααζίν κράτησε και δίκαια τη θέση της στην καρδιά μου, όπως και ο Σπανός που λειτουργούσε τόσο καταλυτικά σε αυτή την υπέροχη τριάδα. Χάρηκα που επιτέλους ο Αστέριος άνοιξε τα μάτια του και άρχισε πραγματικά να βλέπει και να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του. Ενθουσιάστηκα με τους νέους χαρακτήρες που προστέθηκαν στην ιστορία μας και περιμένω να δω ποιος θα είναι ο ρόλος τους στο επόμενο βιβλίο. Φυσικά και δεν πέταξα από τη χαρά μου στην άκρη του γκρεμού που μας άφησε το τέλος του βιβλίου, όμως θα κάνω υπομονή και θα «ενοχλήσω» τη συγγραφέα μπας και μας δώσει το τρίτο βιβλίο μια ώρα αρχύτερα!
March 24, 2021
Για δεύτερη φορά η Δανάη Ιμπραχήμ βρήκε τον τρόπο να μας κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας και να θελήσουμε να βουτήξουμε στον κόσμο της και να βοηθήσουμε τους ήρωές της να βρουν τον δρόμο προς τη λύτρωση
October 14, 2021
Το δεύτερο βιβλίο της Δανάης, με ταξίδεψε στην έρημο, σε παλάτια και στον μαγικό κόσμο της Δαμασκού! Είναι τέλειο και το έχω λατρέψει πραγματικά!
Μου αρέσουν όλοι οι χαρακτήρες, μου αρέσει η καλοσύνη της Ααζίν και πως βλέπει την καλοσύνη μέσα σε όλους! Όπως έχω πει λατρεύω τις λογομαχίες του Αστέριου με τον Σπανό!
Κυριολεκτικά το τραγούδι του Αλαντίν "Βραδιές μαγικές, νύχτες αραβικές, φεγγάρια σπαθιά, τρελά μυστικά μπες παίξε αν θες" παίζει συνέχεια στο μυαλό μου ακόμα και τώρα! Αυτός ο στοίχος τα λέει όλα!
Μου αρέσουν όλοι οι χαρακτήρες, μου αρέσει η καλοσύνη της Ααζίν και πως βλέπει την καλοσύνη μέσα σε όλους! Όπως έχω πει λατρεύω τις λογομαχίες του Αστέριου με τον Σπανό!
Κυριολεκτικά το τραγούδι του Αλαντίν "Βραδιές μαγικές, νύχτες αραβικές, φεγγάρια σπαθιά, τρελά μυστικά μπες παίξε αν θες" παίζει συνέχεια στο μυαλό μου ακόμα και τώρα! Αυτός ο στοίχος τα λέει όλα!
May 24, 2022
Η γραφή αυτού του κοριτσιού εμένα με έχει εκπλήξει! Όχι μόνο απολαμβάνω την τόσο ωραία και ορθή χρήση της ελληνικής, αλλά οι διάλογοι εκτός από τα υπόλοιπα συναισθήματα που γεννούν, δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούν γέλιο και τους βρίσκω πολύ έξυπνους!
Για ακόμα μία φορά η μελέτη και έμπνευση είναι ευδιάκριτες από την αρχή μέχρι το τέλος!
Άκρως ταξιδιάρικο και σαγηνευτικό...
Ως δεύτερο βιβλίο αισθάνθηκα μέσα σε πολύ λογικά πλαίσια ότι περίπου στη μέση τράβηξε ελαφρώς παραπάνω απ' όσο θα ήθελα και είναι ο μοναδικός λόγος που δεν βάζω 5 αστέρια.
Περιμένουμε το 3ο...
Για ακόμα μία φορά η μελέτη και έμπνευση είναι ευδιάκριτες από την αρχή μέχρι το τέλος!
Άκρως ταξιδιάρικο και σαγηνευτικό...
Ως δεύτερο βιβλίο αισθάνθηκα μέσα σε πολύ λογικά πλαίσια ότι περίπου στη μέση τράβηξε ελαφρώς παραπάνω απ' όσο θα ήθελα και είναι ο μοναδικός λόγος που δεν βάζω 5 αστέρια.
Περιμένουμε το 3ο...
September 4, 2023
Η συνέχεια του θησαυρού ήταν απλά υπέροχη! Το δέσιμο της αγαπημένης παρέας Αστέριου- Ααζίν και Σπανού*λατρεμένος* έγινε ακόμα πιο ισχυρο με τις αστείες ατάκες τους, την αγωνία να παρεμβάλλει και τις περιπέτειες τους συναντώντας μυθικά και μη πλάσματα. Ένα μεθυστικό ταξίδι σε ερήμους, οάσεις και πολλά ακόμα μέρη που σίγουρα αξίζει να κάνετε. Επιπλέον, μας έδειξε παραπάνω πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες κάνοντας ακόμα πιο πλούσια την πλοκή όπως τον Ιμπραχημ. Υ.Γ: η χημεία ενός συγκεκριμένου ζευγαριού ήταν φανταστική -δεν θα σας πω ποιο ήταν θα το ανακαλύψετε μόνοι σας- ενώ από νέους χαρακτήρες συμπάθησα πολύ την Μαϊσούν, την Αττικά, την Άσμα και τον Ιωάννη. Υ.Γ2: η σκιαγράφηση όλων των χαρακτήρων ήταν άψογη όπως και οι σκηνές περιπέτειας ήταν λες και έβλεπες ταινία.
May 27, 2021
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την άποψή μου στη lefalok.gr:
https://www.lefalok.gr/diavasame-26-0...
Η συνέχεια ενός μυθιστορήματος φαντασίας που γεφυρώνει δύο ξεχωριστούς κόσμους, την ανατολή και τη δύση, με κομψότητα και ενσυνείδητη πίστη στην αθωότητα. Μας μυεί στην κουλτούρα και τον ξεχωριστό τρόπο σκέψης των Ομεϋαδών, δίχως επιτήδευση, κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της Δανάης Ιμπραχήμ. Οι θρησκείες και οι λαοί, άλλωστε, έχουν πάνω απ' όλα σαν βασικό πυρήνα τους τον άνθρωπο, επομένως, το ερώτημα για το αν τελικά μας χωρίζει κάτι ουσιωδώς χάνει την ισχύ του και συρρικνώνεται εμπρός στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Πρόκειται για ένα έργο που συνδυάζει το ανατολίτικο μυθικό στοιχείο με το ιστορικό υπόβαθρο, διαποτίζοντάς τα με εμβόλιμα στοιχεία ρομαντισμού και φαντασίας. Βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη των χαρακτήρων (είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις έστω) και στην ανάδειξη της κουλτούρας των Σαρακηνών, μέσω φανταστικών στοιχείων που συναντάμε στα παραμύθια.
Όσοι και όσες επιθυμείτε να κάνετε ένα πρώτο βήμα στον χώρου του φανταστικού ή θέλετε να μάθετε τα μυστικά της αυλής του χαλιφάτου της Συρίας και να ταξιδέψετε στην ανατολή, γνωρίζοντας παράλληλα τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έπλασε η Δανάη, δώστε μια ευκαιρία σ' αυτό έργο (και στη σειρά εν γένει). Θα στηρίξετε μια δημιουργό που τα κείμενά της διαψεύδουν το νεαρό της ηλικίας της και παράλληλα θα γνωρίσετε έναν κόσμο που έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά.
https://www.lefalok.gr/diavasame-26-0...
Η συνέχεια ενός μυθιστορήματος φαντασίας που γεφυρώνει δύο ξεχωριστούς κόσμους, την ανατολή και τη δύση, με κομψότητα και ενσυνείδητη πίστη στην αθωότητα. Μας μυεί στην κουλτούρα και τον ξεχωριστό τρόπο σκέψης των Ομεϋαδών, δίχως επιτήδευση, κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της Δανάης Ιμπραχήμ. Οι θρησκείες και οι λαοί, άλλωστε, έχουν πάνω απ' όλα σαν βασικό πυρήνα τους τον άνθρωπο, επομένως, το ερώτημα για το αν τελικά μας χωρίζει κάτι ουσιωδώς χάνει την ισχύ του και συρρικνώνεται εμπρός στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Πρόκειται για ένα έργο που συνδυάζει το ανατολίτικο μυθικό στοιχείο με το ιστορικό υπόβαθρο, διαποτίζοντάς τα με εμβόλιμα στοιχεία ρομαντισμού και φαντασίας. Βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη των χαρακτήρων (είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις έστω) και στην ανάδειξη της κουλτούρας των Σαρακηνών, μέσω φανταστικών στοιχείων που συναντάμε στα παραμύθια.
Όσοι και όσες επιθυμείτε να κάνετε ένα πρώτο βήμα στον χώρου του φανταστικού ή θέλετε να μάθετε τα μυστικά της αυλής του χαλιφάτου της Συρίας και να ταξιδέψετε στην ανατολή, γνωρίζοντας παράλληλα τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έπλασε η Δανάη, δώστε μια ευκαιρία σ' αυτό έργο (και στη σειρά εν γένει). Θα στηρίξετε μια δημιουργό που τα κείμενά της διαψεύδουν το νεαρό της ηλικίας της και παράλληλα θα γνωρίσετε έναν κόσμο που έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά.
September 13, 2022
Το δεύτερο μέρος μου άρεσε ακόμα περισσότερο! Πλέον ήξερα τους χαρακτήρες (ήταν λίγο δύσκολο στο πρώτο μέρος να θυμάμαι όλο το παλάτι), η μαγεία είναι πιο εμφανής, οι περιπέτειες διαδέχονται οι μια την άλλη, η Ααζιν και ο Αστέριος αρχίζουν να αποδέχονται τα συναισθήματα τους... Ε ας μην πω και αλλά και κάνω σποιλερ.
Για άλλη μια φορά συγχαρητήρια στη Δανάη, είναι υπέροχη συγγραφέας πραγματικά. Το στήσιμο είναι καταπληκτικό, η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη με πολύ φυσικότητα, δεν υπάρχουν βαρετά σημεία. Επίσης αν και δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδέα από το ιστορικό πλαίσιο τοθ βιβλίου, φαίνεται ότι έχει γίνει καλή έρευνα.
Δεν ξέρω αν το γράψιμο βελτιώνεται με την εμπειρία, αν ισχύει όμως θα δούμε πολλα καταπληκτικά βιβλία από τη Δανάη αφου τα πρώτα της βιβλία (γραμμένα σε πολύ νέα ηλικία) είναι τόσο τόσο καλά.
Φοβερό και το ταιμινγκ μου, έτοιμη για το τρίτο μέρος που μόλις εκδόθηκε!
Για άλλη μια φορά συγχαρητήρια στη Δανάη, είναι υπέροχη συγγραφέας πραγματικά. Το στήσιμο είναι καταπληκτικό, η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη με πολύ φυσικότητα, δεν υπάρχουν βαρετά σημεία. Επίσης αν και δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδέα από το ιστορικό πλαίσιο τοθ βιβλίου, φαίνεται ότι έχει γίνει καλή έρευνα.
Δεν ξέρω αν το γράψιμο βελτιώνεται με την εμπειρία, αν ισχύει όμως θα δούμε πολλα καταπληκτικά βιβλία από τη Δανάη αφου τα πρώτα της βιβλία (γραμμένα σε πολύ νέα ηλικία) είναι τόσο τόσο καλά.
Φοβερό και το ταιμινγκ μου, έτοιμη για το τρίτο μέρος που μόλις εκδόθηκε!
October 11, 2023
4,5/5⭐
Η περιπέτεια των τριών συνοδοιπόρων συνεχίζεται τόσο στην έρημο όσο και σε μέρη πιο περίεργα και αναπάντεχα. Μετά τα τελευταία γεγονότα έρχονται αντιμέτωποι με νέους κινδύνους και ταυτόχρονα προσπαθούν να φέρουν σε πέρας την αρχική τους αποστολή.
Δεν θέλω να πω πολλά για να μην αποκαλύψω πράγματα που δεν θα έπρεπε, αλλ�� πιστέψτε με πως στο δεύτερο μέρος ανακαλύπτουμε πολλά περισσότερα. Το παρελθόν της Ααζίν δεν την αφήνει να ξεφύγει και με τη συνοδεία του Αστέριου και του Σπανού βρίσκονται σε ένα συνεχές κυνηγητό τόσο από τον χαλίφη όσο και από άλλα πρόσωπα και πνεύματα.
Μου έδωσε την αίσθηση πως κυλούσε ακόμα πιο γρήγορα από το πρώτο και συνεχώς υπήρχε η αγωνία για το τι θα συναντήσει η τριάδα στη συνέχεια. Εκτός βέβαια από αυτούς γνωρίζουμε και καινούρια πρόσωπα, τόσο ενδιαφέροντα, τα οποία αναπτύσσουν ιδιαίτερες σχέσεις με τους ήδη γνωστούς χαρακτήρες μας. Και φυσικά οι σχέσεις μεταξύ των κύριων μελών της τριάδας - ή ίσως και παραπάνω - εξελίσσονται και διαμορφώνονται με επιθυμητούς τρόπους θα έλεγα.
Καθόλη τη διάρκεια υπάρχουν χρονικές αναδρομές που δίνουν λύσεις στα αναπάντητα ερωτήματα αλλά δημιουργούν και νέες απορίες, καθώς προσπαθείς να συνδέσεις τα γεγονότα.Το απόλαυσα και ανυπομονώ για το τρίτο μέρος!
Η περιπέτεια των τριών συνοδοιπόρων συνεχίζεται τόσο στην έρημο όσο και σε μέρη πιο περίεργα και αναπάντεχα. Μετά τα τελευταία γεγονότα έρχονται αντιμέτωποι με νέους κινδύνους και ταυτόχρονα προσπαθούν να φέρουν σε πέρας την αρχική τους αποστολή.
Δεν θέλω να πω πολλά για να μην αποκαλύψω πράγματα που δεν θα έπρεπε, αλλ�� πιστέψτε με πως στο δεύτερο μέρος ανακαλύπτουμε πολλά περισσότερα. Το παρελθόν της Ααζίν δεν την αφήνει να ξεφύγει και με τη συνοδεία του Αστέριου και του Σπανού βρίσκονται σε ένα συνεχές κυνηγητό τόσο από τον χαλίφη όσο και από άλλα πρόσωπα και πνεύματα.
Μου έδωσε την αίσθηση πως κυλούσε ακόμα πιο γρήγορα από το πρώτο και συνεχώς υπήρχε η αγωνία για το τι θα συναντήσει η τριάδα στη συνέχεια. Εκτός βέβαια από αυτούς γνωρίζουμε και καινούρια πρόσωπα, τόσο ενδιαφέροντα, τα οποία αναπτύσσουν ιδιαίτερες σχέσεις με τους ήδη γνωστούς χαρακτήρες μας. Και φυσικά οι σχέσεις μεταξύ των κύριων μελών της τριάδας - ή ίσως και παραπάνω - εξελίσσονται και διαμορφώνονται με επιθυμητούς τρόπους θα έλεγα.
Καθόλη τη διάρκεια υπάρχουν χρονικές αναδρομές που δίνουν λύσεις στα αναπάντητα ερωτήματα αλλά δημιουργούν και νέες απορίες, καθώς προσπαθείς να συνδέσεις τα γεγονότα.Το απόλαυσα και ανυπομονώ για το τρίτο μέρος!
November 6, 2022
Το βιβλίο αυτό ήταν ένα πραγματικό όνειρο. Μια δυναμική συνέχεια μιας ιστορίας που σε παρασύρει σε μαγικές ερήμους και χωρίς να το καταλάβεις ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και απλόχερα σου παρουσιάζει νέους πολιτισμούς, χαλιφάτα, μαγεία, έρωτες, περιπέτεια, αγωνία, συγκίνηση. Ένα αριστουργηματικό βιβλίο καλά δομημένο και προσεγμένο, με ανεξίτηλους και μοναδικούς χαρακτήρες, σαγηνευτική πλοκή, αξιομνημόνευτα μηνύματα και μια γραφή σχεδόν ποιητική, που σε ταξίδευε με ευκολία σε κάθε σελίδα, σε κάθε οπτική γωνία και σε κάθε σπιθαμή της Ερήμου και της Δαμασκού. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους. Δεν έχω λόγια για να εκφράσω πόσο πολύ το αγάπησα και το πόσο πολύ με στιγμάτισε. Αν μπορούσα θα το διάβαζα ξανά και ξανά και ξανά, ώστε να αναβιώνω διαρκώς αυτό το ονειρικό παραμύθι.Το προτείνω ανεπιφύλακτα!!🧡
Read
December 7, 2021Κριτική σύντομα στις Αλλόκοσμες Ιστορίες, τεύχος 4.
January 21, 2024
το 2ο μέρος αυτής της τριλογίας με άφησε άναυδη!
αν πίστευα πως το πρώτο ήταν τέλειο, αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.
Συνεχίσαμε τη μαγική περιπέτεια μέσα στην ερήμο και οι εξελίξεις όλο έτρεχαν [σε όλα τα μέτωπα].
το ρομαντικό στοιχείο απογειώθηκε και με έκανε να τσουρουφλιστώ από το slow- burn 🥹. Μπορεί να ήταν 600 σελίδες, αλλά άνετα θα διάβαζα κι άλλο ειδικά με το πως τελείωσαν τα τελευταία κεφάλαια!
ανυπομονώ να περάσω στο 3ο μέρος, είμαι σίγουρη πως θα με μαγέψει, εξίσου! ✨️
αν πίστευα πως το πρώτο ήταν τέλειο, αυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.
Συνεχίσαμε τη μαγική περιπέτεια μέσα στην ερήμο και οι εξελίξεις όλο έτρεχαν [σε όλα τα μέτωπα].
το ρομαντικό στοιχείο απογειώθηκε και με έκανε να τσουρουφλιστώ από το slow- burn 🥹. Μπορεί να ήταν 600 σελίδες, αλλά άνετα θα διάβαζα κι άλλο ειδικά με το πως τελείωσαν τα τελευταία κεφάλαια!
ανυπομονώ να περάσω στο 3ο μέρος, είμαι σίγουρη πως θα με μαγέψει, εξίσου! ✨️
March 8, 2022
Ήταν υπέροχο και αν είχα χρόνο θα το διάβαζα σε μία μόνο ημέρα!!!Πραγματικά με ταξιδεύει η γραφή της Δανάης και σίγουρα το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία βοηθάει σε αυτό, καθώς είναι κάτι το τόσο μακρινό, που κρύβει τα δικά του μυστικά, πολλά από τα οποία μας ξεδιπλώνονται μέσα από τις σελίδες. Σε αυτό το βιβλίο αγάπησα λίγο παραπάνω τον Αστέριο, αλλά και τον Γιαζίντ, ο οποίος είναι απίστευτα τρυφερός και μου προκάλεσε πολλά χαμόγελα με τις κινήσεις του απέναντι στην Ιστάρ. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω λίγο τον Ιμπραχήμ που δεν ήταν τόσο παρόν στο πρώτο βιβλίο και να δω κάποια κομμάτια του χαρακτήρα του, όπως η τάση του να αυτοτιμωρείται μέσω των σκέψεών του και να στερεί από τον εαυτό του στιγμές ευτυχίας, αλλά και η υπερπροστατευτικότητά του σε ό,τι αφορά την αδερφή του.
Το βιβλίο είχε απίστευτες περιγραφές, ήταν πολύ προσεγμένο και σίγουρα μου έμαθε πράγματα σχετικά με μία θρησκεία που δεν μου είναι γνώριμη σε βάθος. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον και είμαι σίγουρη πως και να μην προτιμάτε την φαντασία θα είναι κάτι που σίγουρα θα σας μείνει!!!
Το βιβλίο είχε απίστευτες περιγραφές, ήταν πολύ προσεγμένο και σίγουρα μου έμαθε πράγματα σχετικά με μία θρησκεία που δεν μου είναι γνώριμη σε βάθος. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον και είμαι σίγουρη πως και να μην προτιμάτε την φαντασία θα είναι κάτι που σίγουρα θα σας μείνει!!!
January 8, 2024
Το όνειρο της ερήμου συνεχίζει από το σημείο το οποίο ολοκληρώθηκε το παιχνίδι των θεών , το πρώτο βιβλίο στην σειρά .
Συναντάμε καινούργιους χαρακτήρες αλλά και επανεμφανίζονται χαρακτήρες που στο πρώτο βιβλίο ενώ τους γνωρίσαμε στην συνέχεια χάθηκαν και αγνοούσαμε το που βρίσκονται .
Γνωρίζουμε καλύτερα την οικογένεια της Ααζίν , οι ιστορικές αναφορές σε αυτό το βιβλίο είναι μηδαμινές έως ελάχιστες , τα γεγονότα διεξάγονται στην Δαμασκό .
Μου άρεσε πως στο βιβλίο αυτό υπήρχε περισσότερη δράση από το πρώτο και ειδικά κατά την επιστροφή , συνέβησαν πολλά , είδαμε από Τζίνι μέχρι Βαμπίρ , είχε αγωνία καθώς οι χαρακτήρες χωρίστηκαν σε ένα σημείο αλλά και πάρα πολύ συναίσθημα κυρίως ερωτικό αλλά και μητρική αδελφική αγάπη , θλίψη , αγωνία .
Όταν η τριμελή αποστολή επέστρεψε και ξανασυναντήθηκε με συγγενή της Ααζίν ( δεν θέλω να κάνω spoiler ) κάνει κοιλιά καθώς μειώνεται η δράση αλλά εκεί είναι που η εξέλιξη των γεγονότων είναι τέτοια που σου προκαλεί βαθιά μελαγχολία και αγωνία .
Για μένα ο πιο συμπαθητικός χαρακτήρας ήταν η Ααζίν .
Αυτό όμως που δεν μου άρεσε είναι η επαναληψιμότητα όσον αφορά το ερωτικό κομμάτι . Οι περιγραφές των ερωτικών συναισθημάτων ήταν υπεραρκετές πιστεύω και θα μπορούσε να υπήρχε μικρότερη αναφορά σε αυτά . Να υπάρχει σαφώς αρκετή αναφορά , αλλά κάποιες περιγραφές και συναισθήματα μου φάνηκαν κάπως επαναλαμβανόμενα .
Στο Όνομα του Ανέμου γίνεται κάτι χειρότερο , και εκεί γίνονται συνεχώς αναφορές γύρω από τον έρωτα του Κβόθ για την Ντένα , αλλά εκεί υπάρχει friendzone από πλευράς Ντένα και ο Κβόθ δεν ενδιαφέρεται για κάτι άλλο παρά μόνο να βρίσκεται με την Ντένα . Ο Αστέριος όμως έχει μια αποστολή να εκπληρώσει , συμβαίνουν αρκετά στο βιβλίο αυτό και δεν ερωτεύεται την Ααζίν μόνο και μόνο λόγω της ομορφιάς αλλά των όσων πέρασαν μαζί .
Συνοπτικά
Δεν περίμενα προσωπικά από το ένα βιβλίο στο οποίο το στοιχείο του romance είναι έντονο , το Name of the Wind να βρεθώ σε άλλο βιβλίο με αρκετό romance επίσης , επιπλέον θα ήθελα να διαβάσω για γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη η οποία ουσιαστικά απουσιάζει σε αυτό το βιβλίο . Ένιωσα αρκετή συγκίνηση προς στο τέλος λόγω της τύχης ενός χαρακτήρα που δεν το περίμενα , κάτι που δεν μου άρεσε τόσο , το βρήκα λίγο γοτθικό και μακάβριο, κάτι βέβαια που δεν είναι αρνητικό απαραίτητα ,
Παρόλα αυτά μου άρεσε η δράση , μου άρεσε που έμαθα την τύχη χαρακτήρων που εξαφανίστηκαν κάπως απότομα στο πρώτο βιβλίο , μου άρεσαν τα φανταστικά πλάσματα , μου άρεσαν οι πολλοί διάλογοι , οι ανατροπές , αλλά θα το ήθελα κάπως πιο χαρούμενο . Δέθηκα με χαρακτήρες σε μεγάλο βαθμό μέσα από τους διαλόγους , ένιωθα σαν να ζούσα ο ίδιος ανάμεσα τους και τους είχα να μου κάνουν παρέα .
Αν κρίνω από το τέλος , στο τρίτο βιβλίο θα γίνουν πολλά , θα υπάρχει τόσο σύγκρουση θεών όσο και ανθρώπων . Ευελπιστώ να δούμε και γεγονότα στην Κων/ Πόλη που έχουμε να την δούμε από το πρώτο βιβλίο .
Συναντάμε καινούργιους χαρακτήρες αλλά και επανεμφανίζονται χαρακτήρες που στο πρώτο βιβλίο ενώ τους γνωρίσαμε στην συνέχεια χάθηκαν και αγνοούσαμε το που βρίσκονται .
Γνωρίζουμε καλύτερα την οικογένεια της Ααζίν , οι ιστορικές αναφορές σε αυτό το βιβλίο είναι μηδαμινές έως ελάχιστες , τα γεγονότα διεξάγονται στην Δαμασκό .
Μου άρεσε πως στο βιβλίο αυτό υπήρχε περισσότερη δράση από το πρώτο και ειδικά κατά την επιστροφή , συνέβησαν πολλά , είδαμε από Τζίνι μέχρι Βαμπίρ , είχε αγωνία καθώς οι χαρακτήρες χωρίστηκαν σε ένα σημείο αλλά και πάρα πολύ συναίσθημα κυρίως ερωτικό αλλά και μητρική αδελφική αγάπη , θλίψη , αγωνία .
Όταν η τριμελή αποστολή επέστρεψε και ξανασυναντήθηκε με συγγενή της Ααζίν ( δεν θέλω να κάνω spoiler ) κάνει κοιλιά καθώς μειώνεται η δράση αλλά εκεί είναι που η εξέλιξη των γεγονότων είναι τέτοια που σου προκαλεί βαθιά μελαγχολία και αγωνία .
Για μένα ο πιο συμπαθητικός χαρακτήρας ήταν η Ααζίν .
Αυτό όμως που δεν μου άρεσε είναι η επαναληψιμότητα όσον αφορά το ερωτικό κομμάτι . Οι περιγραφές των ερωτικών συναισθημάτων ήταν υπεραρκετές πιστεύω και θα μπορούσε να υπήρχε μικρότερη αναφορά σε αυτά . Να υπάρχει σαφώς αρκετή αναφορά , αλλά κάποιες περιγραφές και συναισθήματα μου φάνηκαν κάπως επαναλαμβανόμενα .
Στο Όνομα του Ανέμου γίνεται κάτι χειρότερο , και εκεί γίνονται συνεχώς αναφορές γύρω από τον έρωτα του Κβόθ για την Ντένα , αλλά εκεί υπάρχει friendzone από πλευράς Ντένα και ο Κβόθ δεν ενδιαφέρεται για κάτι άλλο παρά μόνο να βρίσκεται με την Ντένα . Ο Αστέριος όμως έχει μια αποστολή να εκπληρώσει , συμβαίνουν αρκετά στο βιβλίο αυτό και δεν ερωτεύεται την Ααζίν μόνο και μόνο λόγω της ομορφιάς αλλά των όσων πέρασαν μαζί .
Συνοπτικά
Δεν περίμενα προσωπικά από το ένα βιβλίο στο οποίο το στοιχείο του romance είναι έντονο , το Name of the Wind να βρεθώ σε άλλο βιβλίο με αρκετό romance επίσης , επιπλέον θα ήθελα να διαβάσω για γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη η οποία ουσιαστικά απουσιάζει σε αυτό το βιβλίο . Ένιωσα αρκετή συγκίνηση προς στο τέλος λόγω της τύχης ενός χαρακτήρα που δεν το περίμενα , κάτι που δεν μου άρεσε τόσο , το βρήκα λίγο γοτθικό και μακάβριο, κάτι βέβαια που δεν είναι αρνητικό απαραίτητα ,
Παρόλα αυτά μου άρεσε η δράση , μου άρεσε που έμαθα την τύχη χαρακτήρων που εξαφανίστηκαν κάπως απότομα στο πρώτο βιβλίο , μου άρεσαν τα φανταστικά πλάσματα , μου άρεσαν οι πολλοί διάλογοι , οι ανατροπές , αλλά θα το ήθελα κάπως πιο χαρούμενο . Δέθηκα με χαρακτήρες σε μεγάλο βαθμό μέσα από τους διαλόγους , ένιωθα σαν να ζούσα ο ίδιος ανάμεσα τους και τους είχα να μου κάνουν παρέα .
Αν κρίνω από το τέλος , στο τρίτο βιβλίο θα γίνουν πολλά , θα υπάρχει τόσο σύγκρουση θεών όσο και ανθρώπων . Ευελπιστώ να δούμε και γεγονότα στην Κων/ Πόλη που έχουμε να την δούμε από το πρώτο βιβλίο .
March 5, 2023
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας ‘’Ο θησαυρός της Δαμασκού’’ μας μεταφέρει ξανά στο έτος 674 μ.Χ. στη Δαμασκό. Έχοντας αποκτήσει τον πολυπόθητο θησαυρό, ο Αστέριος, η Ααζίν και ο Σπανός πρέπει πλέον να κάνουν το ταξίδι πίσω στο λιμάνι. Τα προβλήματα για να φτάσουν εκεί ήταν πολλά, αναμενόμενο, λοιπόν, να είναι εξίσου πολλά (αν όχι περισσότερα) για να γυρίσουν πίσω. Η κατάρα της Λίλιθ ακολουθεί τον Αστέριο, ενώ η απειλή του χαλίφη, που έχει μάθει την αλήθεια, είναι απανταχού παρούσα στο μυαλό των ταξιδιωτών που δοκιμάζονται σωματικά και ψυχικά.
Από τα κεντρικά θέματα του βιβλίου ήταν και πάλι το πάντρεμα των δύο κόσμων, της ανατολής και της δύσης, και των δύο θρησκειών, του Χριστιανισμού και του Μουσουλμανισμού. Ο Αστέριος, που ήταν και ο πιο δύσκολος χαρακτήρας, τουλάχιστον στο να αποδεχτεί το διαφορετικό, φαίνεται να ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια και τα αυτιά του. Μυείται στην κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης των Ομεϋαδών και μαθαίνει περισσότερα για έναν λαό που είχε μάθει να μισεί.
Στο δεύτερο βιβλίο όμως παρατήρησα πως στο προσκήνιο ήρθε περισσότερο η φαντασία και ο ρομαντισμός. Αφενός είδαμε περισσότερα πλάσματα, τα οποία, θα έλεγα, αποπνέουν έναν αέρα παραμυθιού, γεγονός που ενίσχυσε το κομμάτι της φαντασίας, πάντα συνδεδεμένο με το στοιχείο της θρησκείας. Αφετέρου, είδαμε τη σχέση του Αστέριου και της Ααζίν να εξελίσσεται μαζί με τους ίδιους τους ήρωες. Ο Αστέριος γίνεται περισσότερο συναισθηματικός, προστατευτικός και ανοιχτός, ενώ η Ααζίν αφήνεται στα σκιρτήματα του έρωτα. Θα πω επίσης (καταραμένα σπόιλ) ότι κάτι που περιμέναμε πάρα πολύ επιτέλους έγινε! Όσοι έχουν διαβάσει το πρώτο, θα καταλάβουν τι εννοώ.
Το τέλος… άλλο ένα cliffhanger.
Συνολικά, το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα φαντασίας με πλούσιες περιγραφές, εξέλιξη χαρακτήρων, περιπέτεια και ρομαντισμό. Το αρνητικό για μένα και πάλι το μέγεθος του βιβλίου. Ένιωσα πως σε σημεία υπήρχε υπεραναλυση θεμάτων χωρίς ουσιαστικα να είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο.
Από τα κεντρικά θέματα του βιβλίου ήταν και πάλι το πάντρεμα των δύο κόσμων, της ανατολής και της δύσης, και των δύο θρησκειών, του Χριστιανισμού και του Μουσουλμανισμού. Ο Αστέριος, που ήταν και ο πιο δύσκολος χαρακτήρας, τουλάχιστον στο να αποδεχτεί το διαφορετικό, φαίνεται να ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια και τα αυτιά του. Μυείται στην κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης των Ομεϋαδών και μαθαίνει περισσότερα για έναν λαό που είχε μάθει να μισεί.
Στο δεύτερο βιβλίο όμως παρατήρησα πως στο προσκήνιο ήρθε περισσότερο η φαντασία και ο ρομαντισμός. Αφενός είδαμε περισσότερα πλάσματα, τα οποία, θα έλεγα, αποπνέουν έναν αέρα παραμυθιού, γεγονός που ενίσχυσε το κομμάτι της φαντασίας, πάντα συνδεδεμένο με το στοιχείο της θρησκείας. Αφετέρου, είδαμε τη σχέση του Αστέριου και της Ααζίν να εξελίσσεται μαζί με τους ίδιους τους ήρωες. Ο Αστέριος γίνεται περισσότερο συναισθηματικός, προστατευτικός και ανοιχτός, ενώ η Ααζίν αφήνεται στα σκιρτήματα του έρωτα. Θα πω επίσης (καταραμένα σπόιλ) ότι κάτι που περιμέναμε πάρα πολύ επιτέλους έγινε! Όσοι έχουν διαβάσει το πρώτο, θα καταλάβουν τι εννοώ.
Το τέλος… άλλο ένα cliffhanger.
Συνολικά, το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα φαντασίας με πλούσιες περιγραφές, εξέλιξη χαρακτήρων, περιπέτεια και ρομαντισμό. Το αρνητικό για μένα και πάλι το μέγεθος του βιβλίου. Ένιωσα πως σε σημεία υπήρχε υπεραναλυση θεμάτων χωρίς ουσιαστικα να είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο.
May 12, 2021
Δανάη Ιμπραχήμ = cliffhangers
Διαβάστε τα βιβλία της με δική σας ευθύνη. You have been warned!
Το δεύτερο βιβλίο του Θησαυρού της Δαμασκού συνεχίζει από το σημείο όπου μας άφησε το πρώτο cliffhanger και περιμέναμε αρκετό καιρό για τη συνέχεια (το αναφέρω ώστε να μην επαναληφθεί ξανά, κυρία Ιμπραχήμ!) δίνοντάς μας μια δυνατή εκκίνηση. Ικανοποιήθηκα ιδιαιτέρως από τον τρόπο που εξελίχθηκε η πλοκή στις πρώτες σελίδες μιας και μας άνοιξε τον δρόμο για περισσότερες και πλουσιότερες σκηνές δράσης αλλά και εξέλιξης των χαρακτήρων που αγαπήσαμε στο πρώτο βιβλίο.
Εκεί στήνεται η σκακιέρα που έχει ως πιόνια την -αγαπημένη μου- Ααζίν, τον Αστέριο και τον Σπανό. Παρόλο που το καστ χαρακτήρων είναι πολύ μεγαλύτερο, για μένα αυτοί οι τρεις θα είναι πάντοτε οι πρωταγωνιστές της καρδιάς μου. The stakes are really high για τους τρεις τους και στα πρώτα κεφάλαια δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα -όχι πως στα υπόλοιπα καταφέρνουν να ηρεμήσουν και πολύ. Τώρα πια γνωρίζουμε τους χαρακτήρες μας καλά και μπορούμε να τους δούμε να δρουν, να σκέφτονται και να αλλάζουν γνώμη για διάφορα πράγματα, να προσπαθούν και να πετυχαίνουν ή να αποτυγχάνουν, να εξελίσσονται. Πέφτουν, σηκώνονται, ξαναπέφτουν πιο χαμηλά αλλά ποτέ δεν παύουν -για τους λόγους τους ο καθένας- να συνεχίσουν να στέκονται ξανά στα πόδια τους.
Μακριά από τους τρεις τους, στο παλάτι του Μωαβία τα πράγματα περιπλέκονται όλο και περισσότερο καθώς νέοι χαρακτήρες έρχονται να ταράξουν τα νερά της οικογένειας με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Ο Γιαζίντ -που επίσης αγαπώ-, η Ιστάρ, η Ζαχρά και ο Μωαβίας έρχονται μονίμως σε εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις τις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν με την ανάλογη συμπεριφορά που αρμόζει στις θέσεις που κατέχουν. Ξεχώρισα την Μαϊσούν για τον δυναμικό της χαρακτήρα και το θάρρος της να λέει τη γνώμη της ακόμη κι όταν ήξερε πολύ καλά πως λόγια βγαλμένα από γυναικείο στόμα δεν θα έπιαναν τόπο.
Στο τρίτο μέτωπο, συναντούμε ξανά τον Ιμπραχήμ και γνωρίζουμε πτυχές του τις οποίες δεν είχαμε προλάβει να εξερευνήσουμε στο πρώτο βιβλίο. Ο Ιμπραχήμ μου είναι πολύ συμπαθητικός και ίσως καταλήξει να γίνει από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στο τέλος λόγω του πάθους που τον διακατέχει, της βαθιάς πίστης του σε όσους αγαπά αλλά και της ώριμης συμπεριφοράς που τον περικλείει και τον βοηθάει να ξεπεράσει τους αρχικούς ενδοιασμούς του σχετικά με πράγματα που θεωρούσε σημαντικά και αμετάκλητα και να δει την κατάσταση με διαφορετική ματιά, με εκείνη που θα κάνει τα αγαπημένα του πρόσωπα χαρούμενα και θα συνεχίσουν να του επιτρέπουν να βρίσκεται κοντά τους και να τα προστατεύει με τον σωστό τρόπο.
Κάποια σημεία -κυρίως στη μέση του βιβλίου- μου φάνηκαν πως τράβηξαν λίγο περισσότερο από όσο θα ήθελα. Ίσως να περίμενα να ειπωθούν κάποια πράγματα νωρίτερα ώστε να αποφύγουμε τις επαναλήψεις συναισθημάτων που με κούρασαν ελαφρώς μέχρι την κορύφωση. Plot-wise τρώμε πολλά χαστούκια και δεν παίρνουμε ανάσα στις σκηνές δράσης και ίσως περίμενα πως και στις συναισθηματικές σκηνές θα νιώσω το ίδιο. Η γραφή δεν ήταν λιγότερο καλή σε καμία περίπτωση αλλά μου πήρε χρόνο να συνειδητοποιήσω πως τα σημεία αυτά θα έχουν τον συγκεκριμένο ρυθμό. Ακόμη, έχω έναν ενδοιασμό σχετικά με τον τρόπο που αποδέχτηκε ο Ιμπραχήμ μια νέα πτυχή του χαρακτήρα του καθώς θεωρώ πως στην παρούσα χρονολογία που απαγορεύει ένα σωρό ενέργειες και δεν αφήνει περιθώριο «νέων» αποφάσεων, εκείνος δεν παλεύει ιδιαίτερα με τον εαυτό του. Πιστεύω πως θα μάθω περισσότερα στο τρίτο βιβλίο (πότε θα κυκλοφορήσει είπαμε; ) οπότε θεωρώ πως τότε θα μπορώ να το σχολιάσω έχοντας περισσότερες πληροφορίες.
Ο παραμυθένιος τρόπος που γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ ταιριάζει άψογα στον τρόπο που παντρεύει τη φαντασία με την ιστορία και ουκ ολίγες φορές ανέτρεξα στο Wikipedia για να διαβάσω 5 πράγματα σχετικά με τα μέρη που αναφέρονταν, με ονόματα που μου έμοιαζαν γνωστά, με το Ισλάμ και τις νέες φυλές που συναντήσαμε σε αυτό το βιβλίο. Ίσως η αναζήτησή μου να ήταν βαθύτερη από ότι έπρεπε μιας και όταν διάβασα τη λέξη τουρκομάνος είδα στο wiki πως τους συναντούμε στην ιστορία αρκετά χρόνια έπειτα από την χρονολογία που διαδραματίζονται τα γεγονότα του βιβλίου και σε αυτό το σημείο μπορώ να πω ότι μπερδεύτηκα λιγάκι σχετικά τη χρήση του όρου. Το κυριότερο για μένα είναι πως η συγγραφέας με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα, να αποκτήσω ιστορικές γνώσεις που σε αυτή τη φάση δεν θεωρώ πως θα αναζητούσα από μόνη μου, να διαβάσω λήμματα της Wikipedia και να ενθουσιαστώ για μια ακόμη φορά με την Ιστορία.
Κλείνοντας, να πω για το κλείσιμο του βιβλίου της Δανάης Ιμπραχήμ που ήταν τόσο-
Τόσο; Τόσο τι; Πού πήγαν οι υπόλοιπες λέξεις της πρότασης; ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΚΑΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ οπότε γιατί να μην το κάνω κι εγώ; Τι cliffhanger ήταν αυτό πάλι; Γιατί μας το κάνεις αυτό, κυρία Ιμπραχήμ; Γιατί μας βασανίζεις έτσι; Πέρα από την πλάκα, ήταν ένα τρομερό τέλος αυτού του κομματιού της ιστορίας των χαρακτήρων μας και ταιριάζει τόσο όμορφα με τον τρόπο που είναι δοσμένο το βιβλίο, σαν ένα παραμύθι. Είναι λες και ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο και πρέπει να κλείσω το βιβλίο, κάνοντας υπομονή μέχρι την επόμενη φορά που θα το ανοίξω. Ήταν σαν ένα τελευταίο χαστούκι έπειτα από όλα αυτά που φάγαμε στα τελευταία κεφάλαια αλλά όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο μοιάζει με χάδι. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να μας πει η Δανάη «καληνύχτα» και να μας αφήσει να ξεκουραστούμε έπειτα από ένα τόσο δύσκολο ταξίδι. Πολλές φορές δεν θέλουμε να τελειώσει η μέρα αλλά ποτέ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό πέρα του να κλείσουμε το φως κι έπειτα τα μάτια μας.
Ως την επόμενη φορά που θα χαθώ στις σελίδες που ζουν μερικοί από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες, θα συνεχίσω να τους σκέφτομαι και να τους πονώ.
Διαβάστε τα βιβλία της με δική σας ευθύνη. You have been warned!
Το δεύτερο βιβλίο του Θησαυρού της Δαμασκού συνεχίζει από το σημείο όπου μας άφησε το πρώτο cliffhanger και περιμέναμε αρκετό καιρό για τη συνέχεια (το αναφέρω ώστε να μην επαναληφθεί ξανά, κυρία Ιμπραχήμ!) δίνοντάς μας μια δυνατή εκκίνηση. Ικανοποιήθηκα ιδιαιτέρως από τον τρόπο που εξελίχθηκε η πλοκή στις πρώτες σελίδες μιας και μας άνοιξε τον δρόμο για περισσότερες και πλουσιότερες σκηνές δράσης αλλά και εξέλιξης των χαρακτήρων που αγαπήσαμε στο πρώτο βιβλίο.
Εκεί στήνεται η σκακιέρα που έχει ως πιόνια την -αγαπημένη μου- Ααζίν, τον Αστέριο και τον Σπανό. Παρόλο που το καστ χαρακτήρων είναι πολύ μεγαλύτερο, για μένα αυτοί οι τρεις θα είναι πάντοτε οι πρωταγωνιστές της καρδιάς μου. The stakes are really high για τους τρεις τους και στα πρώτα κεφάλαια δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα -όχι πως στα υπόλοιπα καταφέρνουν να ηρεμήσουν και πολύ. Τώρα πια γνωρίζουμε τους χαρακτήρες μας καλά και μπορούμε να τους δούμε να δρουν, να σκέφτονται και να αλλάζουν γνώμη για διάφορα πράγματα, να προσπαθούν και να πετυχαίνουν ή να αποτυγχάνουν, να εξελίσσονται. Πέφτουν, σηκώνονται, ξαναπέφτουν πιο χαμηλά αλλά ποτέ δεν παύουν -για τους λόγους τους ο καθένας- να συνεχίσουν να στέκονται ξανά στα πόδια τους.
Μακριά από τους τρεις τους, στο παλάτι του Μωαβία τα πράγματα περιπλέκονται όλο και περισσότερο καθώς νέοι χαρακτήρες έρχονται να ταράξουν τα νερά της οικογένειας με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Ο Γιαζίντ -που επίσης αγαπώ-, η Ιστάρ, η Ζαχρά και ο Μωαβίας έρχονται μονίμως σε εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις τις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν με την ανάλογη συμπεριφορά που αρμόζει στις θέσεις που κατέχουν. Ξεχώρισα την Μαϊσούν για τον δυναμικό της χαρακτήρα και το θάρρος της να λέει τη γνώμη της ακόμη κι όταν ήξερε πολύ καλά πως λόγια βγαλμένα από γυναικείο στόμα δεν θα έπιαναν τόπο.
Στο τρίτο μέτωπο, συναντούμε ξανά τον Ιμπραχήμ και γνωρίζουμε πτυχές του τις οποίες δεν είχαμε προλάβει να εξερευνήσουμε στο πρώτο βιβλίο. Ο Ιμπραχήμ μου είναι πολύ συμπαθητικός και ίσως καταλήξει να γίνει από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στο τέλος λόγω του πάθους που τον διακατέχει, της βαθιάς πίστης του σε όσους αγαπά αλλά και της ώριμης συμπεριφοράς που τον περικλείει και τον βοηθάει να ξεπεράσει τους αρχικούς ενδοιασμούς του σχετικά με πράγματα που θεωρούσε σημαντικά και αμετάκλητα και να δει την κατάσταση με διαφορετική ματιά, με εκείνη που θα κάνει τα αγαπημένα του πρόσωπα χαρούμενα και θα συνεχίσουν να του επιτρέπουν να βρίσκεται κοντά τους και να τα προστατεύει με τον σωστό τρόπο.
Κάποια σημεία -κυρίως στη μέση του βιβλίου- μου φάνηκαν πως τράβηξαν λίγο περισσότερο από όσο θα ήθελα. Ίσως να περίμενα να ειπωθούν κάποια πράγματα νωρίτερα ώστε να αποφύγουμε τις επαναλήψεις συναισθημάτων που με κούρασαν ελαφρώς μέχρι την κορύφωση. Plot-wise τρώμε πολλά χαστούκια και δεν παίρνουμε ανάσα στις σκηνές δράσης και ίσως περίμενα πως και στις συναισθηματικές σκηνές θα νιώσω το ίδιο. Η γραφή δεν ήταν λιγότερο καλή σε καμία περίπτωση αλλά μου πήρε χρόνο να συνειδητοποιήσω πως τα σημεία αυτά θα έχουν τον συγκεκριμένο ρυθμό. Ακόμη, έχω έναν ενδοιασμό σχετικά με τον τρόπο που αποδέχτηκε ο Ιμπραχήμ μια νέα πτυχή του χαρακτήρα του καθώς θεωρώ πως στην παρούσα χρονολογία που απαγορεύει ένα σωρό ενέργειες και δεν αφήνει περιθώριο «νέων» αποφάσεων, εκείνος δεν παλεύει ιδιαίτερα με τον εαυτό του. Πιστεύω πως θα μάθω περισσότερα στο τρίτο βιβλίο (πότε θα κυκλοφορήσει είπαμε; ) οπότε θεωρώ πως τότε θα μπορώ να το σχολιάσω έχοντας περισσότερες πληροφορίες.
Ο παραμυθένιος τρόπος που γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ ταιριάζει άψογα στον τρόπο που παντρεύει τη φαντασία με την ιστορία και ουκ ολίγες φορές ανέτρεξα στο Wikipedia για να διαβάσω 5 πράγματα σχετικά με τα μέρη που αναφέρονταν, με ονόματα που μου έμοιαζαν γνωστά, με το Ισλάμ και τις νέες φυλές που συναντήσαμε σε αυτό το βιβλίο. Ίσως η αναζήτησή μου να ήταν βαθύτερη από ότι έπρεπε μιας και όταν διάβασα τη λέξη τουρκομάνος είδα στο wiki πως τους συναντούμε στην ιστορία αρκετά χρόνια έπειτα από την χρονολογία που διαδραματίζονται τα γεγονότα του βιβλίου και σε αυτό το σημείο μπορώ να πω ότι μπερδεύτηκα λιγάκι σχετικά τη χρήση του όρου. Το κυριότερο για μένα είναι πως η συγγραφέας με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα, να αποκτήσω ιστορικές γνώσεις που σε αυτή τη φάση δεν θεωρώ πως θα αναζητούσα από μόνη μου, να διαβάσω λήμματα της Wikipedia και να ενθουσιαστώ για μια ακόμη φορά με την Ιστορία.
Κλείνοντας, να πω για το κλείσιμο του βιβλίου της Δανάης Ιμπραχήμ που ήταν τόσο-
Τόσο; Τόσο τι; Πού πήγαν οι υπόλοιπες λέξεις της πρότασης; ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΚΑΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ οπότε γιατί να μην το κάνω κι εγώ; Τι cliffhanger ήταν αυτό πάλι; Γιατί μας το κάνεις αυτό, κυρία Ιμπραχήμ; Γιατί μας βασανίζεις έτσι; Πέρα από την πλάκα, ήταν ένα τρομερό τέλος αυτού του κομματιού της ιστορίας των χαρακτήρων μας και ταιριάζει τόσο όμορφα με τον τρόπο που είναι δοσμένο το βιβλίο, σαν ένα παραμύθι. Είναι λες και ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο και πρέπει να κλείσω το βιβλίο, κάνοντας υπομονή μέχρι την επόμενη φορά που θα το ανοίξω. Ήταν σαν ένα τελευταίο χαστούκι έπειτα από όλα αυτά που φάγαμε στα τελευταία κεφάλαια αλλά όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο μοιάζει με χάδι. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να μας πει η Δανάη «καληνύχτα» και να μας αφήσει να ξεκουραστούμε έπειτα από ένα τόσο δύσκολο ταξίδι. Πολλές φορές δεν θέλουμε να τελειώσει η μέρα αλλά ποτέ δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό πέρα του να κλείσουμε το φως κι έπειτα τα μάτια μας.
Ως την επόμενη φορά που θα χαθώ στις σελίδες που ζουν μερικοί από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες, θα συνεχίσω να τους σκέφτομαι και να τους πονώ.
September 8, 2023
https://aisthisis.gr/vivlioaisthiseis...
Πέρασαν σχεδόν δέκα μήνες, από τότε που διάβασα το πρώτο βιβλίο της Δανάης Ιμπραχήμ, «Ο θησαυρός της Δαμασκού: Το παιχνίδι των Θεών» για να καταφέρω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να διαβάσω και το δεύτερο μέρος «Το όνειρο της Ερήμου» και το μόνο που μετανιώνω γι’ αυτήν την ανάγνωση είναι ότι δεν έχω και το τρίτο. Αλλά εσείς που είστε πιο προνοητικοί, μπορείτε να βρείτε και τα τρία βιβλία της σειράς, στις Εκδόσεις Πηγή και πριν τα διαβάσετε δώστε χρόνο στον εαυτό σας να προετοιμαστεί για αυτό το ταξίδι, γιατί σας υπόσχομαι πως θα είναι Ε Π Ι Κ Ο !!!!
Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν, η συγγραφέας συνεχίζει το βασανιστικό ταξίδι των ηρώων της. Ο Αστέριος, η Ααζίν και ο Σπανός, αφού ανακάλυψαν πως ο θησαυρός που ποθεί απεγνωσμένα ο βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης, δεν είναι αυτό που ήλπιζαν, συνεχίζουν τις περιπέτειες του, παρέα με το δαιμονικό τζίνι που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συνάψει συμφωνία με κάποιον από τους τρεις. Ωστόσο ο Αστέριος δεν έχει μόνο την δαιμονική φύση του τζίνι για να ανησυχεί. Η κατάρα που του έριξε η Λίλιθ, κρέμεται βαριά πάνω από το κεφάλι του και ο χαλίφης Μωαβίας, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να βρει την μονάκριβη κόρη του και τους δύο Ρωμαίους που τόλμησαν να την θέσουν σε κίνδυνο.
Όπως καταλάβατε και σε αυτό το βιβλίο οι ήρωες μας, δεν θα βρουν ησυχία και τα μαγικά χεράκια της Δανάης θα τους βασανίσουν για ακόμα μια φορά, οδηγώντας τα όρια τους, ανθρώπινα και μη, στο έπακρο. Και μαζί με τα όρια των ηρώων της, δοκιμάζει κι εκείνα του αναγνώστη. Η αγωνία θα χτυπήσει κόκκινο, σας το υπογράφω. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται και τα γεγονότα διαδραματίζονται το ένα μετά το άλλο, έπιασα τον εαυτό μου να παρακαλεί θεούς και δαίμονες, να βρουν οι πρωταγωνιστές την ηρεμία τους επιτέλους. Αλλά όχι. Εκεί που είπα, οκ όλα τελείωσαν θα ησυχάσουν επιτέλους, ήρθαν τα τελευταία πέντε κεφάλαια για να μου αποδείξουν πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και το αγαπημένο τρίο, έχει ακόμα πολλά να πει και να μας διδάξει.
Θα μπορούσα να κάθομαι να σας γρά��ω για ώρες, για την πένα της Δανάης, για το πόσο απίστευτα καλογραμμένο είναι και αυτό το βιβλίο. Αυτή η κοπέλα γεννήθηκε με θεϊκό ταλέντο. Το γράφω και το πιστεύω ακράδαντα. Δηλώνω ερωτευμένη με την γραφή της, με τα βιβλία της και είμαι σίγουρη πως ότι κι αν γράψει θα αγαπηθεί από όλους. Η Δανάη είναι τρανταχτή απόδειξη πως η λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα, έχει πάρα πολλά να προσφέρει, όταν υπάρχουν συγγραφείς που γνωρίζουν τι κάνουν και το αγαπούν. Πιστέψτε με όταν σας λέω πως ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να διαβάσετε όποιο βιβλίο βγει από τα χεράκια της.
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, οι ήρωες μας, που έχουν περάσει τόσα βάσανα και θα περάσουν ακόμα πιο πολλά, είναι πιο ώριμοι. Οι όποιες διαφορές μεταξύ τους έχουν εξαλειφθεί τόσο πολύ που πλέον είναι σαν μια αγαπημένη οικογένεια. Ο Σπανός και οι ατάκες του δίνουν και παίρνουν, πολλές φορές η ειρωνεία και ο κυνισμός τους κατάφεραν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα από κάποιο βαρύ περιστατικό και έδινε ένα χεράκι βοηθείας στο πεισματάρικο πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Επιτέλους βλέπουμε τον Αστέριο να ανοίγετε περισσότερο και να βγάζει από μέσα του μια πιο ευαίσθητη πλευρά που λιώνει και σίδερα. Κι όσο ο Αστέριος μαλακώνει βλέπουμε μια δυναμική Ααζίν, με θάρρος και τόλμη που δεν εγκαταλείπει τους συντρόφους της, ακόμα κι όταν βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Οι σκηνές μεταξύ τους είναι φωτιά!
Και φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω την οικογένεια της Ααζίν. Παρόλο που υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες στα βιβλία της σειράς, η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό ψυχογράφημα για τον καθένα, απόλυτα ολοκληρωμένο που παρά τα πολλά πρόσωπα όχι μόνο δεν κουράζει τον αναγνώστη αλλά δημιουργεί κι ένα ξεχωριστό δέσιμο με τον κάθε ένα από αυτούς. Και η οικογένεια της Ααζίν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το κομμάτι. Μια οικογένεια άρρηκτα δεμένη, που ξέρει να συγχωρεί, να αγαπά, να μαθαίνει από τα λάθη της και να ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της στα νέα μέλη της. Η σχέση του Γιαζίντ και της Ιστάρ (νομίζω πως είμαι ερωτευμένη με τον Γιαζίντ, σας το δηλώνω) μου έφεραν δάκρυα στα μάτια, η λατρεία που έχει ο Μωαβίας για την Ζαχρά και το αντίστροφο. Η Αττικά που βάζει πιο πάνω το καθήκον και το καλό της δυναστείας, από τα θέλω της καρδιάς της. Ο Ιμπραχήμ που ανακαλύπτει ένα νέο κομμάτι του εαυτού του κι όχι μόνο δεν τον τρομάζει, αλλά το αγκαλιάζει και το καλοδέχεται.
Επίσης, η μαγεία και το εξωπραγματικό στοιχείο είναι εξίσου δυνατά. Η Δανάη Ιμπραχήμ, μας συστήνει νέα πλάσματα, κάποια επικίνδυνα, άλλα όχι και τόσο, που βοηθούν τους ήρωες, τους βάζουν εμπόδια και τους αναγκάζουν να ανακαλύψουν καινούργιες πτυχές των χαρακτήρων τους. Το ίδιο κάνει και με την θρησκεία. Δύο λαοί, δύο θρησκείες, δύο παντελώς αντίθετοι κόσμοι που ωστόσο μέσα από την πένα της Δανάης, μαθαίνουν να συνυπάρχουν με απόλυτη αρμονία, δίνοντας αλλεπάλληλα μαθήματα στον αναγνώστη, για την διαφορετικότητα, την αξία της οικογένειας, τον έρωτα που δρα χωρίς φραγμούς και προκαταλήψεις και πολλά άλλα.
Τα βιβλία της Δανάης έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και θα συνεχίσουν να έχουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχουν γίνει τα comfort read μου, μου δίνουν αισιοδοξία κι ελπίδα όταν όλα είναι χάλια. Κι αυτό είναι ένα μοναδικό συναίσθημα, όταν ένα βιβλίο μπορεί να σου προσφέρει ψήγματα χαράς σε μια καθημερινότητα που συνεχώς τα ρουφάει.
Αν δεν έχετε διαβάσει την σειρά «Ο Θησαυρός της Δαμασκού» πρέπει κι επιβάλλεται να το κάνετε. Πιστέψτε με όταν λέω πως θα σας αποζημιώσουν μέχρι και την τελευταία σελίδα. Είναι από τα βιβλία που διαβάζονται ξανά και ξανά και ΞΑΝΑ.
Πέρασαν σχεδόν δέκα μήνες, από τότε που διάβασα το πρώτο βιβλίο της Δανάης Ιμπραχήμ, «Ο θησαυρός της Δαμασκού: Το παιχνίδι των Θεών» για να καταφέρω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να διαβάσω και το δεύτερο μέρος «Το όνειρο της Ερήμου» και το μόνο που μετανιώνω γι’ αυτήν την ανάγνωση είναι ότι δεν έχω και το τρίτο. Αλλά εσείς που είστε πιο προνοητικοί, μπορείτε να βρείτε και τα τρία βιβλία της σειράς, στις Εκδόσεις Πηγή και πριν τα διαβάσετε δώστε χρόνο στον εαυτό σας να προετοιμαστεί για αυτό το ταξίδι, γιατί σας υπόσχομαι πως θα είναι Ε Π Ι Κ Ο !!!!
Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν, η συγγραφέας συνεχίζει το βασανιστικό ταξίδι των ηρώων της. Ο Αστέριος, η Ααζίν και ο Σπανός, αφού ανακάλυψαν πως ο θησαυρός που ποθεί απεγνωσμένα ο βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης, δεν είναι αυτό που ήλπιζαν, συνεχίζουν τις περιπέτειες του, παρέα με το δαιμονικό τζίνι που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συνάψει συμφωνία με κάποιον από τους τρεις. Ωστόσο ο Αστέριος δεν έχει μόνο την δαιμονική φύση του τζίνι για να ανησυχεί. Η κατάρα που του έριξε η Λίλιθ, κρέμεται βαριά πάνω από το κεφάλι του και ο χαλίφης Μωαβίας, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να βρει την μονάκριβη κόρη του και τους δύο Ρωμαίους που τόλμησαν να την θέσουν σε κίνδυνο.
Όπως καταλάβατε και σε αυτό το βιβλίο οι ήρωες μας, δεν θα βρουν ησυχία και τα μαγικά χεράκια της Δανάης θα τους βασανίσουν για ακόμα μια φορά, οδηγώντας τα όρια τους, ανθρώπινα και μη, στο έπακρο. Και μαζί με τα όρια των ηρώων της, δοκιμάζει κι εκείνα του αναγνώστη. Η αγωνία θα χτυπήσει κόκκινο, σας το υπογράφω. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται και τα γεγονότα διαδραματίζονται το ένα μετά το άλλο, έπιασα τον εαυτό μου να παρακαλεί θεούς και δαίμονες, να βρουν οι πρωταγωνιστές την ηρεμία τους επιτέλους. Αλλά όχι. Εκεί που είπα, οκ όλα τελείωσαν θα ησυχάσουν επιτέλους, ήρθαν τα τελευταία πέντε κεφάλαια για να μου αποδείξουν πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και το αγαπημένο τρίο, έχει ακόμα πολλά να πει και να μας διδάξει.
Θα μπορούσα να κάθομαι να σας γρά��ω για ώρες, για την πένα της Δανάης, για το πόσο απίστευτα καλογραμμένο είναι και αυτό το βιβλίο. Αυτή η κοπέλα γεννήθηκε με θεϊκό ταλέντο. Το γράφω και το πιστεύω ακράδαντα. Δηλώνω ερωτευμένη με την γραφή της, με τα βιβλία της και είμαι σίγουρη πως ότι κι αν γράψει θα αγαπηθεί από όλους. Η Δανάη είναι τρανταχτή απόδειξη πως η λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα, έχει πάρα πολλά να προσφέρει, όταν υπάρχουν συγγραφείς που γνωρίζουν τι κάνουν και το αγαπούν. Πιστέψτε με όταν σας λέω πως ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να διαβάσετε όποιο βιβλίο βγει από τα χεράκια της.
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, οι ήρωες μας, που έχουν περάσει τόσα βάσανα και θα περάσουν ακόμα πιο πολλά, είναι πιο ώριμοι. Οι όποιες διαφορές μεταξύ τους έχουν εξαλειφθεί τόσο πολύ που πλέον είναι σαν μια αγαπημένη οικογένεια. Ο Σπανός και οι ατάκες του δίνουν και παίρνουν, πολλές φορές η ειρωνεία και ο κυνισμός τους κατάφεραν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα από κάποιο βαρύ περιστατικό και έδινε ένα χεράκι βοηθείας στο πεισματάρικο πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Επιτέλους βλέπουμε τον Αστέριο να ανοίγετε περισσότερο και να βγάζει από μέσα του μια πιο ευαίσθητη πλευρά που λιώνει και σίδερα. Κι όσο ο Αστέριος μαλακώνει βλέπουμε μια δυναμική Ααζίν, με θάρρος και τόλμη που δεν εγκαταλείπει τους συντρόφους της, ακόμα κι όταν βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Οι σκηνές μεταξύ τους είναι φωτιά!
Και φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω την οικογένεια της Ααζίν. Παρόλο που υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες στα βιβλία της σειράς, η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό ψυχογράφημα για τον καθένα, απόλυτα ολοκληρωμένο που παρά τα πολλά πρόσωπα όχι μόνο δεν κουράζει τον αναγνώστη αλλά δημιουργεί κι ένα ξεχωριστό δέσιμο με τον κάθε ένα από αυτούς. Και η οικογένεια της Ααζίν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το κομμάτι. Μια οικογένεια άρρηκτα δεμένη, που ξέρει να συγχωρεί, να αγαπά, να μαθαίνει από τα λάθη της και να ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της στα νέα μέλη της. Η σχέση του Γιαζίντ και της Ιστάρ (νομίζω πως είμαι ερωτευμένη με τον Γιαζίντ, σας το δηλώνω) μου έφεραν δάκρυα στα μάτια, η λατρεία που έχει ο Μωαβίας για την Ζαχρά και το αντίστροφο. Η Αττικά που βάζει πιο πάνω το καθήκον και το καλό της δυναστείας, από τα θέλω της καρδιάς της. Ο Ιμπραχήμ που ανακαλύπτει ένα νέο κομμάτι του εαυτού του κι όχι μόνο δεν τον τρομάζει, αλλά το αγκαλιάζει και το καλοδέχεται.
Επίσης, η μαγεία και το εξωπραγματικό στοιχείο είναι εξίσου δυνατά. Η Δανάη Ιμπραχήμ, μας συστήνει νέα πλάσματα, κάποια επικίνδυνα, άλλα όχι και τόσο, που βοηθούν τους ήρωες, τους βάζουν εμπόδια και τους αναγκάζουν να ανακαλύψουν καινούργιες πτυχές των χαρακτήρων τους. Το ίδιο κάνει και με την θρησκεία. Δύο λαοί, δύο θρησκείες, δύο παντελώς αντίθετοι κόσμοι που ωστόσο μέσα από την πένα της Δανάης, μαθαίνουν να συνυπάρχουν με απόλυτη αρμονία, δίνοντας αλλεπάλληλα μαθήματα στον αναγνώστη, για την διαφορετικότητα, την αξία της οικογένειας, τον έρωτα που δρα χωρίς φραγμούς και προκαταλήψεις και πολλά άλλα.
Τα βιβλία της Δανάης έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και θα συνεχίσουν να έχουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχουν γίνει τα comfort read μου, μου δίνουν αισιοδοξία κι ελπίδα όταν όλα είναι χάλια. Κι αυτό είναι ένα μοναδικό συναίσθημα, όταν ένα βιβλίο μπορεί να σου προσφέρει ψήγματα χαράς σε μια καθημερινότητα που συνεχώς τα ρουφάει.
Αν δεν έχετε διαβάσει την σειρά «Ο Θησαυρός της Δαμασκού» πρέπει κι επιβάλλεται να το κάνετε. Πιστέψτε με όταν λέω πως θα σας αποζημιώσουν μέχρι και την τελευταία σελίδα. Είναι από τα βιβλία που διαβάζονται ξανά και ξανά και ΞΑΝΑ.
March 27, 2022
Το δεύτερο βιβλίο είναι σαφώς καλύτερο από το πρώτο!
Οι τρεις ταξιδιώτες έχουν βρει τον θησαυρό της Δαμασκού αλλά τώρα πρέπει να ξεπεράσουν τους κινδύνους της ερήμου ώστε να μπορέσουν οι Ρωμαίοι να πάνε τον θησαυρό στην Κωνσταντινούπολη!
Το δεύτερο βιβλιο ειναι γεμάτο μαγεία και πλάσματα από την αραβική μυθολογία. Έχει μπόλικη δράση και ετσι μπόρεσα να προσπεράσω τα μεγάλα κεφάλαια (τα οποία με κουραζαν στο πρώτο βιβλίο). Οι σχέση μεταξύ του Αστεριού και της Ααζιν αναπτύσσεται και επιτέλους έχουμε ΦΙΛΙ! Αρκετές απορίες μας λύθηκαν σε αυτό το βιβλίο όπως η γέννηση της Χιντ.Φυσικα έτσι όπως τελειώνει το βιβλίο μας δημιουργούνται καινούριες απορίες αλλά αυτό είναι θετικό για μένα γιατί με κάνει να θέλω να διαβάσω το επόμενο βιβλίο αμέσως!!!!!
Το μόνο που θα πω ως αρνητικό είναι ότι κάποιες κουβέντες,σκέψεις και πράξεις που έκαναν αρκετές γυναίκες δεν ταίριαζαν στην εποχή πχ η Ιστάρ που αντιμιλαει στον άντρα της μπροστά στους φρουρούς και υπηρέτες και μετά ιδιωτικά τον χαστούκισε. Η ααζιν που δημόσια ανάμεσα σε τόσους άντρες υπερασπίζεται έντονα τον Χαλίφη και μπαίνει σε αψιμαχία!
Θα προσπαθήσω να γράψω και να ανεβάσω αναλυτική κριτική στο Instagram την επόμενη εβδομάδα!
Οι τρεις ταξιδιώτες έχουν βρει τον θησαυρό της Δαμασκού αλλά τώρα πρέπει να ξεπεράσουν τους κινδύνους της ερήμου ώστε να μπορέσουν οι Ρωμαίοι να πάνε τον θησαυρό στην Κωνσταντινούπολη!
Το δεύτερο βιβλιο ειναι γεμάτο μαγεία και πλάσματα από την αραβική μυθολογία. Έχει μπόλικη δράση και ετσι μπόρεσα να προσπεράσω τα μεγάλα κεφάλαια (τα οποία με κουραζαν στο πρώτο βιβλίο). Οι σχέση μεταξύ του Αστεριού και της Ααζιν αναπτύσσεται και επιτέλους έχουμε ΦΙΛΙ! Αρκετές απορίες μας λύθηκαν σε αυτό το βιβλίο όπως η γέννηση της Χιντ.Φυσικα έτσι όπως τελειώνει το βιβλίο μας δημιουργούνται καινούριες απορίες αλλά αυτό είναι θετικό για μένα γιατί με κάνει να θέλω να διαβάσω το επόμενο βιβλίο αμέσως!!!!!
Το μόνο που θα πω ως αρνητικό είναι ότι κάποιες κουβέντες,σκέψεις και πράξεις που έκαναν αρκετές γυναίκες δεν ταίριαζαν στην εποχή πχ η Ιστάρ που αντιμιλαει στον άντρα της μπροστά στους φρουρούς και υπηρέτες και μετά ιδιωτικά τον χαστούκισε. Η ααζιν που δημόσια ανάμεσα σε τόσους άντρες υπερασπίζεται έντονα τον Χαλίφη και μπαίνει σε αψιμαχία!
Θα προσπαθήσω να γράψω και να ανεβάσω αναλυτική κριτική στο Instagram την επόμενη εβδομάδα!
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 4, 2023
Το πρώτο βιβλίο ήταν τόσο καλό που με άφησε με την αίσθηση πως δεν γίνεται να γίνει καλύτερη αυτή η ιστορία. Κι όμως έγινε! Με όμορφες περιγραφές, λεπτομερής αναφορά σε ιστορία και μυθολογία, ζωντανούς χαρακτήρες και έρωτες, είναι ένα βιβλίο το οποίο αξίζει να διαβαστεί❤️ το διάβασα μέσα σε δύο μέρες
November 15, 2023
Πολύ ενδιαφέρον και το δεύτερο μέρος, συμπαθώ πολύ αρκετούς από τους ήρωες, παλιούς και νέους,με χάνει όμως μερικές φορές με την πολύ αργή εξέλιξη στο ρομάντζο
November 14, 2021
🕌Θα ξεκινήσω λέγοντας πως αν έχετε διαβάσει το Παιχνίδι των Θεών και σας άρεσε, ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσετε και το Όνειρο της Ερήμου. Αν δε το έχετε διαβάσει, ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσετε!
🕌Οι αγαπημένοι μας χαρακτηρες-που τόσο μου έλειψαν- μεγαλώνουν και θεριεύουν και εξελίσσονται τόσο πολύ στο δεύτερο βιβλίο. Η Ααζίν μας, ο Αστέριος, ο Σπανός αλλά και η Ιστάρ, η Ζαχρά, ο Ιμπραχήμ που μας δείχνει μια νέα πλευρά του, ακόμα και ο Μωαβίας. Ωριμάζουν πολύ, μαζί με την πλοκή. Και τώρα που είπα πλοκή, τα πράγματα περιπλέκονται, οι ήρωες μας δε βρίσκουν ησυχία, η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη χωρίς σταματημό. Δε θα πάρετε ανάσα!
Μας συστήνονται επίσης νέοι χαρακτήρες, πολύ ενδιαφέροντες τους οποίους πραγματικά ανυπομονώ να δω στο επόμενο βιβλίο!
🕌Αυτά τα βιβλία, είναι ο ορισμός του slow burn! Η αγάπη των ζευγαριών εξελίσσεται και ανθίζει αργά και απόλυτα ρεαλιστικά, όπως ακριβώς και οι ίδιοι οι χαρακτήρες!
🕌Το στοιχείο της μαγείας είναι εντονότερο και αυτό είναι που μου έλειπε στο προηγούμενο νομίζω και δεν έδωσα 5 αστέρια! Τώρα η μαγεία δε μας λείπει! Την έβαλε όμως τόσο "μαστορικα" στο ιστορικό αυτό φάνταζι που φάνηκε απόλυτα φυσικό
🕌Η γραφή της τόσο οικεία και ανεπιτήδευτη που το βιβλίο αυτό κύλησε σαν νεράκι! Οι περιγραφές της χωρίς να αφήνει κενά, κυλάνε κινηματογραφικά και η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη τόσο γλυκά!
🕌Και απλώς να αναφέρω το κλασσικό και εντυπωσιακό Ιμπραχάνγκερ (όρος που κατοχυρώθηκε από τον @allex.zis ) που μας κάνει την καρδιά κομμάτια 💔
🕌Είναι ένα ιστορικό βιβλίο φαντασίας, το οποίο έχει μέσα δύση και ανατολή, παλάτια και έρημο, έρωτα και δράση και περιπέτεια, εξαιρετικούς χαρακτήρες, λογική και συναίσθημα!
🕌Οι αγαπημένοι μας χαρακτηρες-που τόσο μου έλειψαν- μεγαλώνουν και θεριεύουν και εξελίσσονται τόσο πολύ στο δεύτερο βιβλίο. Η Ααζίν μας, ο Αστέριος, ο Σπανός αλλά και η Ιστάρ, η Ζαχρά, ο Ιμπραχήμ που μας δείχνει μια νέα πλευρά του, ακόμα και ο Μωαβίας. Ωριμάζουν πολύ, μαζί με την πλοκή. Και τώρα που είπα πλοκή, τα πράγματα περιπλέκονται, οι ήρωες μας δε βρίσκουν ησυχία, η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη χωρίς σταματημό. Δε θα πάρετε ανάσα!
Μας συστήνονται επίσης νέοι χαρακτήρες, πολύ ενδιαφέροντες τους οποίους πραγματικά ανυπομονώ να δω στο επόμενο βιβλίο!
🕌Αυτά τα βιβλία, είναι ο ορισμός του slow burn! Η αγάπη των ζευγαριών εξελίσσεται και ανθίζει αργά και απόλυτα ρεαλιστικά, όπως ακριβώς και οι ίδιοι οι χαρακτήρες!
🕌Το στοιχείο της μαγείας είναι εντονότερο και αυτό είναι που μου έλειπε στο προηγούμενο νομίζω και δεν έδωσα 5 αστέρια! Τώρα η μαγεία δε μας λείπει! Την έβαλε όμως τόσο "μαστορικα" στο ιστορικό αυτό φάνταζι που φάνηκε απόλυτα φυσικό
🕌Η γραφή της τόσο οικεία και ανεπιτήδευτη που το βιβλίο αυτό κύλησε σαν νεράκι! Οι περιγραφές της χωρίς να αφήνει κενά, κυλάνε κινηματογραφικά και η μία σκηνή διαδέχεται την άλλη τόσο γλυκά!
🕌Και απλώς να αναφέρω το κλασσικό και εντυπωσιακό Ιμπραχάνγκερ (όρος που κατοχυρώθηκε από τον @allex.zis ) που μας κάνει την καρδιά κομμάτια 💔
🕌Είναι ένα ιστορικό βιβλίο φαντασίας, το οποίο έχει μέσα δύση και ανατολή, παλάτια και έρημο, έρωτα και δράση και περιπέτεια, εξαιρετικούς χαρακτήρες, λογική και συναίσθημα!
December 31, 2023
Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας "Ο θησαυρός της Δαμασκού" ήταν υπέροχο ακριβώς όπως και το πρώτο. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες για να μην κάνω spoilers, αλλά μπορώ να πω πως το λάτρεψα και με ταξίδεψε.
Η ιστορία ξεκινάει εκεί που τελείωσε το πρώτο βιβλίο και μπαίνουμε αμέσως στην περιπέτεια.
Η Ιστάρ και ο Γιαζίντ συνεχίζουν να είναι ένα από τα αγαπημένο μου ζευγάρια, αλλά πραγματικά αγάπησα τη σχέση του Αστεριού και της Ααζίν σε αυτό το βιβλίο. Η ερωτική ένταση μεταξύ τους ήταν να την πιεις στο ποτήρι. Τους αγαπώ μαζί.
Οι ατάκες του Σπανού ήταν φοβέρες, τον λατρεύω. Μου άρεσαν πολύ και οι νέοι χαρακτήρες που γνωρίσαμε σε αυτό το βιβλίο. Ξεχώρισα την Άσμα και την Μαισούν. Επισης μου αρεσε που ο Ιμπραχημ ειχε μεγαλυτερο ρόλο και οι εξελίξεις με το χαραχτήρα του.
Και χαίρομαι πολύ που γνωρίσαμε περισσότερα μαγικά πλάσματα
Ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Με συγκίνησε απίστευτα και με έκανε να κλάψω.
Θα ξεκινήσω το τρίτο μέρος αμέσως γιατί θελω να μάθω την συνέχεια!
Η ιστορία ξεκινάει εκεί που τελείωσε το πρώτο βιβλίο και μπαίνουμε αμέσως στην περιπέτεια.
Η Ιστάρ και ο Γιαζίντ συνεχίζουν να είναι ένα από τα αγαπημένο μου ζευγάρια, αλλά πραγματικά αγάπησα τη σχέση του Αστεριού και της Ααζίν σε αυτό το βιβλίο. Η ερωτική ένταση μεταξύ τους ήταν να την πιεις στο ποτήρι. Τους αγαπώ μαζί.
Οι ατάκες του Σπανού ήταν φοβέρες, τον λατρεύω. Μου άρεσαν πολύ και οι νέοι χαρακτήρες που γνωρίσαμε σε αυτό το βιβλίο. Ξεχώρισα την Άσμα και την Μαισούν. Επισης μου αρεσε που ο Ιμπραχημ ειχε μεγαλυτερο ρόλο και οι εξελίξεις με το χαραχτήρα του.
Και χαίρομαι πολύ που γνωρίσαμε περισσότερα μαγικά πλάσματα
Ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Με συγκίνησε απίστευτα και με έκανε να κλάψω.
Θα ξεκινήσω το τρίτο μέρος αμέσως γιατί θελω να μάθω την συνέχεια!
December 29, 2021
4,5⭐
✨Συνήθως τα δεύτερα βιβλία μιας σειράς είναι αυτά με την λιγότερη ένταση, κάτι που όμως δεν ισχύει για το συγκεκριμένο!! Αγάπησα το πρώτο, αλλά αυτό το λάτρεψα!!
✨Το βασικό τρίο της ιστορίας είναι υπέροχο και το δέσιμο που έχουν μεταξύ τους είναι μοναδικό, παρά τις τόσες διαφορές τους. Σε αυτό το βιβλίο εκτός από τους παλιούς χαρακτήρες γνωρίζουμε και αρκετούς καινούριους που με τους μικρούς τους ρόλους κάνουν την ιστορία ακόμα ποιο ενδιαφέρουσα.
✨Οι περιπέτειες ατελείωτες, με δαίμονες, αγγέλους και κάθε μυθικό πλάσμα της Ανατολής!!
✨Από το πρώτο βιβλίο είχα αγαπήσει τον Ιμπραχίμ και χάρηκα αφάνταστα που είχε μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό το βιβλίο.
✨Όλα τα μυστήρια του πρώτου βιβλίου άρχισαν σιγά σιγά να ξετυλίγονται, με μικρές ματιές στο παρελθόν, προετοιμάζοντας το έδαφος για το τελευταίο βιβλίο, που κατά την γνώμη μου θα είναι επικό!!!
✨Μπορεί στο πρώτο βιβλίο να με ενόχλησαν λίγο τα μεγάλα κεφάλαιο, αλλά σε αυτό ούτε που τα κατάλαβα.
✨Το καλύτερο σημείο του βιβλίου ήταν τα τελευταία εφτά κεφάλαια όπου οι ανατροπές ήταν καταιγιστικές, σοκ, πόνος, συγκίνηση και πάλι σόκ!! Φυσικά το φινάλε ήταν χαρακτηριστικό της συγγραφέας αφού με τόν ίδιο τρόπο έκλεισε και το πρώτο βιβλίο, αφήνοντας μας με την προσμονή για το τρίτο βιβλίο!!!
✨Συνήθως τα δεύτερα βιβλία μιας σειράς είναι αυτά με την λιγότερη ένταση, κάτι που όμως δεν ισχύει για το συγκεκριμένο!! Αγάπησα το πρώτο, αλλά αυτό το λάτρεψα!!
✨Το βασικό τρίο της ιστορίας είναι υπέροχο και το δέσιμο που έχουν μεταξύ τους είναι μοναδικό, παρά τις τόσες διαφορές τους. Σε αυτό το βιβλίο εκτός από τους παλιούς χαρακτήρες γνωρίζουμε και αρκετούς καινούριους που με τους μικρούς τους ρόλους κάνουν την ιστορία ακόμα ποιο ενδιαφέρουσα.
✨Οι περιπέτειες ατελείωτες, με δαίμονες, αγγέλους και κάθε μυθικό πλάσμα της Ανατολής!!
✨Από το πρώτο βιβλίο είχα αγαπήσει τον Ιμπραχίμ και χάρηκα αφάνταστα που είχε μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό το βιβλίο.
✨Όλα τα μυστήρια του πρώτου βιβλίου άρχισαν σιγά σιγά να ξετυλίγονται, με μικρές ματιές στο παρελθόν, προετοιμάζοντας το έδαφος για το τελευταίο βιβλίο, που κατά την γνώμη μου θα είναι επικό!!!
✨Μπορεί στο πρώτο βιβλίο να με ενόχλησαν λίγο τα μεγάλα κεφάλαιο, αλλά σε αυτό ούτε που τα κατάλαβα.
✨Το καλύτερο σημείο του βιβλίου ήταν τα τελευταία εφτά κεφάλαια όπου οι ανατροπές ήταν καταιγιστικές, σοκ, πόνος, συγκίνηση και πάλι σόκ!! Φυσικά το φινάλε ήταν χαρακτηριστικό της συγγραφέας αφού με τόν ίδιο τρόπο έκλεισε και το πρώτο βιβλίο, αφήνοντας μας με την προσμονή για το τρίτο βιβλίο!!!
Displaying 1 - 30 of 41 reviews