What do you think?
Rate this book
Βίος Βίας
Ξύπνησα ξημερώματα «δαρμένη» από τα ίδια παράξενα όνειρα! Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα! Να κρυφτώ! Να ξεφύγω! Από τα όνειρα; Ή από την πραγματικότητα; Έσφιξα τα δόντια! Έπρεπε να τελειώνω με το χρόνιο παραμύθιασμα! Με λίγα λόγια, απαίτησα από τον εαυτό μου να δώσει τίτλο στη μέχρι τώρα ζωή μου! Στον Βίο μου... «τι βίο έχω ζήσει μέχρι τώρα;» «ΒΙΑΣ», ούρλιαξε εκείνη η φωνή μέσα μου που συνεχώς τη διατάζω να βγάλει τον σκασμό!
ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ! Ναι! Έτσι είναι! Ένα τσεκούρι, ένα μαχαίρι ή μια μονοκοντυλιά, κι ο ΒΙΟΣ γίνεται ΒΙΑΣ!
Ξεκίνησα το γράψιμο... Εδώ μέσα είμαι σε αυτές τις γραμμές, σε αυτές τις σελίδες... Ένας σύνθετος άνθρωπος που σπάει εύκολα αλλά και τα σπάει εύκολα!
Εδώ μέσα είμαι, μια απλή γυναίκα με κοινή, απλή λογική που δεν τη διαπραγματεύομαι!
Μια γυναίκα έτοιμη για όλα! Είναι δύσκολο να το δεχτείς, το παραδέχομαι και με δέχομαι!
ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ! Ναι! Έτσι είναι! Ένα τσεκούρι, ένα μαχαίρι ή μια μονοκοντυλιά, κι ο ΒΙΟΣ γίνεται ΒΙΑΣ!
Ξεκίνησα το γράψιμο... Εδώ μέσα είμαι σε αυτές τις γραμμές, σε αυτές τις σελίδες... Ένας σύνθετος άνθρωπος που σπάει εύκολα αλλά και τα σπάει εύκολα!
Εδώ μέσα είμαι, μια απλή γυναίκα με κοινή, απλή λογική που δεν τη διαπραγματεύομαι!
Μια γυναίκα έτοιμη για όλα! Είναι δύσκολο να το δεχτείς, το παραδέχομαι και με δέχομαι!
288 pages, Paperback
Published January 25, 2021
9 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
May 11, 2021
Το Βίος Βίας είναι μία γροθιά στο στομάχι – μία εκ βαθέων εξομολόγηση ενός μικρού κοριτσιού, μία κατάθεση ψυχής μιας γυναίκας, ένα συγκλονιστικό σύγχρονο μανιφέστο μιας μάνας, το οποίο εύχομαι να βρεθεί σύντομα στα χέρια σας και να διαβαστεί από γυναίκες και άντρες εξίσου.
Για περισσότερα: https://www.thematofylakes.gr/vios-vias-dimitra-papadima/
Για περισσότερα: https://www.thematofylakes.gr/vios-vias-dimitra-papadima/
March 13, 2021
https://dominicamat.blogspot.com/2021...
Βαθμολογία 4.5/5
Η βία καί οποιαδήποτε μορφή αυτής είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΑ από όλους κι όλες. Ή τουλάχιστον έτσι όφειλε να συμβαίνει. Δυστυχώς,ζούμε σε μία εποχή που καθημερινά παρατηρούμε γύρω μας πολλά περιστατικά βίας που έχουν αποδέκτες άνδρες,γυναίκες καί παιδιά. Βία που μπορεί να προκαλείται είτε από κάποιο συγγενικό,ή,οικείο πρόσωπο,από κάποιον εργοδότη,ή,συνάδελφο στην δουλειά,ακόμη κι από κάποιο άγνωστο σε εμάς πρόσωπο. Η βία δεν εμφανίστηκε ξαφνικά τώρα,αλλά συμπορεύεται μαζί με τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του στον κόσμο. Δεν ξεχωρίζει φύλα,ηλικία,καταγωγή,οικονομική κατάσταση,επίπεδο εκπαίδευσης,χρώμα δέρματος,σεξουαλικό προσανατολισμό κι ό,τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε ως πιθανό κριτήριο. Μην νομίζετε πως δεν μας αφορά. Άπαντες καί άπασες είμαστε εν δυνάμει θύματα καί θύτες μίας πράξης βίας. Το γεγονός πως δεν μας έχει συμβεί,δε συνεπάγεται πως δεν συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους.
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα το νέο βιβλίο της συγγραφέως κυρίας Δήμητρας Παπαδήμα με τίτλο ''Βίος Βίας''. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που αντικατοπτρίζει απόλυτα όλα τα κακώς κείμενα καί το γενικότερο κλίμα της εποχής που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας όλο καί πιο έντονα. Σαν να έσκασε ξαφνικά μία φούσκα καί ξεχύθηκε έξω όλο το ''πύον'' που εσωκλειόταν μέσα της καί προκαλούσε βαθύ πόνο σε όλους κι όλες τους/τις εμπλεκόμενους/ες. Σαν να έφτασε ο κόμπος στο χτένι καί δεν πήγαινε παραπέρα. Ίσως τώρα πιο πολύ από ποτέ η κοινωνία να ήταν έτοιμη για να αντιμετωπίσει ριζικά αυτό το ζήτημα. Ένα ζήτημα ταμπού που ταλάνιζε πολλούς ανθρώπους.
Την κυρία Παπαδήμα την γνώριζα μόνο μέσα από την ιδιότητά της ως ηθοποιό. Δεν ήξερα πως στο ενεργητικό της έχει κι αρκετά λογοτεχνικά έργα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη που επιτέλους ήρθα σε επαφή καί με αυτήν την πλευρά του εαυτού της. Γιατί οι συγγραφείς μέσω των έργων τους εκθέτουν τον εαυτό τους στο αναγνωστικό κοινό καί επιτρέπουν να δούν ένα κομμάτι της ψυχής τους που εκείνοι/ες επιθυμούν.
''Βίος Βίας'' ο τίτλος του βιβλίου κι όσο στακάτος καί σκληρός μπορεί να ακούγεται,θεωρώ πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλος πιο κατάλληλος καί ταιριαστός με το νόημα του βιβλίου. Έπειτα,οι φωτογραφίες που το κοσμούν στο εξώφυλλο καί στο οπισθόφυλλο μας προϊδεάζουν καί μας εισάγουν με ομαλό τρόπο στον ψυχισμό της ηρωϊδας καί την ιστορία του βιβλίου. Λένε πως μπορεί κάποιος/α να αντιληφθεί πολλά από το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Κι εδώ αυτό συμβαίνει περίτρανα. Απελπισία,πόνος,θυμός,αγανάκτηση είναι μερικά από τα συναισθήματα που νιώθει η ηρωϊδα καί αποτυπώνονται πάνω στο πρόσωπο της ηθοποιού.
''Ξύπνησα ξημερώματα «δαρμένη» από τα ίδια παράξενα όνειρα! Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα! Να κρυφτώ! Να ξεφύγω! Από τα όνειρα; Ή από την πραγματικότητα; Έσφιξα τα δόντια! Έπρεπε να τελειώνω με το χρόνιο παραμύθιασμα! Με λίγα λόγια, απαίτησα από τον εαυτό μου να δώσει τίτλο στη μέχρι τώρα ζωή μου! Στον Βίο μου... «τι βίο έχω ζήσει μέχρι τώρα;» «ΒΙΑΣ», ούρλιαξε εκείνη η φωνή μέσα μου που συνεχώς τη διατάζω να βγάλει τον σκασμό! ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ! Ναι! Έτσι είναι! Ένα τσεκούρι, ένα μαχαίρι ή μια μονοκοντυλιά, κι ο ΒΙΟΣ γίνεται ΒΙΑΣ! Ξεκίνησα το γράψιμο... Εδώ μέσα είμαι σε αυτές τις γραμμές, σε αυτές τις σελίδες... Ένας σύνθετος άνθρωπος που σπάει εύκολα αλλά και τα σπάει εύκολα! Εδώ μέσα είμαι, μια απλή γυναίκα με κοινή, απλή λογική που δεν τη διαπραγματεύομαι Μια γυναίκα έτοιμη για όλα! Είναι δύσκολο να το δεχτείς, το παραδέχομαι και με δέχομαι!'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Όταν ένας άνθρωπος από πολύ μικρή,τρυφερή ηλικία αντί να νιώσει αγάπη καί στοργή,έχει υποστεί επανειλημμένη σωματική,λεκτική καί ψυχολογική βία,πώς θέλουμε ύστερα να έχει υγιείς σχέσεις με τους γύρω του καί να δείχνει εμπιστοσύνη στους άλλους ανθρώπους; Όταν έχει στερηθεί την παιδική αθωότητα κι ό,τι αυτή συνεπάγεται,πώς επιθυμούμε να μιλάμε για ενήλικες που δεν φέρουν κανένα τραύμα στην ψυχή τους; Πόση δύναμη καί κουράγιο να δείξουν όλα αυτά τα θύματα καί να ατενίσουν το μέλλον με αισιοδοξία καί να μην πάρουν μετά τον ρόλο του θύτη,αν η ίδια η οικογένεια καί η κοινωνία στο σύνολό της δεν τους πιστέψει καί σταθεί δίπλα τους χωρίς καχυποψία καί φόβο;
Ας τελειώσει πια αυτή η υποκρισία καί στενομυαλιά του κόσμου! Τα θύματα δεν φταίνε ποτέ! Δεν επέλεξαν να βρεθούν σε αυτήν τη δεινή θέση σε καμία των περιπτώσεων. Σε αντίθετη με τους θύτες που εκείνοι/ες ίσως να έχουν το δικαίωμα σε αυτήν την επιλογή. Δεν ξέρω για ποιους λόγους κάποιος άνθρωπος να μεταμορφωθεί σε θύτη καί μόνο οι ειδικοί μπορούν να μιλήσουν γι'αυτό,αλλά επιτρέψτε μου να μην μπορώ να το κατανοήσω. Η λογική είναι αυτή,που όπως είπε καί ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης,μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άλογα θηρία... Λεπτές λοιπόν οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον ρόλο του θύτη καί του θύματος. Σε ποιές περιπτώσεις αντιστρέφονται οι ρόλοι; Μία αφορμή είναι αρκετή για να αλλάξουν άρδην τα πάντα. Το αποτέλεσμα ολέθριο καί για τις δύο μεριές... Καί επιτρέψτε μου να πιστεύω πως η πολυπόθητη λύτρωση παραμένει εντέλει ζητούμενο...
Η βία σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι απάντηση στη βία. Ποιός όμως μπορεί να δείξει τον ορθό τρόπο; Η δικαιοσύνη ποιές ποινές πρέπει να ορίσει για να εκτίσουν οι κακοποιητές; Μπορεί,άραγε,μία ποινή στον υπαίτιο να απαλύνει τον πόνο των θυμάτων; Πώς μπορεί να μετριάσει ο φόβος καί η δυστυχία που ''κατοικούν'' στις ψυχές των κακοποιημένων ανθρώπων; Πώς πρέπει να μεριμνήσει η πολιτεία για εκείνους; Ποιά μέτρα στήριξης πρέπει να υιοθετήσει; Είναι σίγουρα μία πολύ μεγάλη συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει εδώ. Απλά,εγώ παραθέτω μερικές από τις σκέψεις μου γύρω από αυτό το επώδυνο ζήτημα.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο άνισα -από άποψη έκτασης- κεφάλαια,τα οποία αποτελούνται από μικρότερα υποκεφάλαια,όμοια σαν σκηνές μίας δραματικής κινηματογραφικής ταινίας. Ο λόγος της συγγραφέως είναι σκληρός,ωμός καί κυνικός όσο πρέπει. Δίνει τα πάντα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν δραματοποιεί καταστάσεις,ούτε χρησιμοποιεί βερμπαλισμούς καί περιττές φιοριτούρες. Στοχεύει απόλυτα με τα λεγόμενά της να ταρακουνήσει συνειδήσεις. Δεν γράφει για να ψυχαγωγήσει αλλά για να ενεργοποιήσει την κοιμισμένη κριτική μας σκέψη καί ανθρωπιά. Κατάφερε η συγγραφέας καί μου ''πέρασε'' όλα όσα βίωνε καί αισθανόταν η ηρωϊδα της. Στάθηκα δίπλα της κι όχι απέναντί της. Την ένιωσα ως δικό μου άνθρωπο,όχι λόγω οίκτου,αλλά γιατί μου το έβγαλε με φυσικό τρόπο κι όχι εξαναγκάζοντάς με.
Άν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις το βιβλίο θα το όριζα ως μία εκ βαθέων εξομολογήση μίας κακοποιημένης γυναίκας που γνώρισε μόνο την άσχημη πλευρά της ζωής. Ένας σπαρακτικός μονόλογος που ''ακουμπά'' πάνω στις ψυχές όλων των αναγνωστών. Ένα κείμενο που κάλλιστα θα μπορούσε να διασκευαστεί ως ένας θεατρικός μονόλογος που θα παρακολουθούσα με μεγάλη συγκίνηση καί λαχτάρα. Ένα βιβλίο που θα μείνει νωπό για πολύ καιρό στην μνήμη μου. Ένα βιβλίο που μου φαίνεται αδύνατο να βάλω έναν επίλογο στην αναφορά μου σε αυτό,αλλά οφείλω να το κάνω. Καί πάνω απ'όλα ας βάλουμε όλοι κι όλες μαζί έναν επίλογο σε αυτόν τον βίο βίας.
Καλές σας αναγνώσεις!
Βαθμολογία 4.5/5
Η βία καί οποιαδήποτε μορφή αυτής είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΑ από όλους κι όλες. Ή τουλάχιστον έτσι όφειλε να συμβαίνει. Δυστυχώς,ζούμε σε μία εποχή που καθημερινά παρατηρούμε γύρω μας πολλά περιστατικά βίας που έχουν αποδέκτες άνδρες,γυναίκες καί παιδιά. Βία που μπορεί να προκαλείται είτε από κάποιο συγγενικό,ή,οικείο πρόσωπο,από κάποιον εργοδότη,ή,συνάδελφο στην δουλειά,ακόμη κι από κάποιο άγνωστο σε εμάς πρόσωπο. Η βία δεν εμφανίστηκε ξαφνικά τώρα,αλλά συμπορεύεται μαζί με τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του στον κόσμο. Δεν ξεχωρίζει φύλα,ηλικία,καταγωγή,οικονομική κατάσταση,επίπεδο εκπαίδευσης,χρώμα δέρματος,σεξουαλικό προσανατολισμό κι ό,τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε ως πιθανό κριτήριο. Μην νομίζετε πως δεν μας αφορά. Άπαντες καί άπασες είμαστε εν δυνάμει θύματα καί θύτες μίας πράξης βίας. Το γεγονός πως δεν μας έχει συμβεί,δε συνεπάγεται πως δεν συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους.
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα το νέο βιβλίο της συγγραφέως κυρίας Δήμητρας Παπαδήμα με τίτλο ''Βίος Βίας''. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που αντικατοπτρίζει απόλυτα όλα τα κακώς κείμενα καί το γενικότερο κλίμα της εποχής που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας όλο καί πιο έντονα. Σαν να έσκασε ξαφνικά μία φούσκα καί ξεχύθηκε έξω όλο το ''πύον'' που εσωκλειόταν μέσα της καί προκαλούσε βαθύ πόνο σε όλους κι όλες τους/τις εμπλεκόμενους/ες. Σαν να έφτασε ο κόμπος στο χτένι καί δεν πήγαινε παραπέρα. Ίσως τώρα πιο πολύ από ποτέ η κοινωνία να ήταν έτοιμη για να αντιμετωπίσει ριζικά αυτό το ζήτημα. Ένα ζήτημα ταμπού που ταλάνιζε πολλούς ανθρώπους.
Την κυρία Παπαδήμα την γνώριζα μόνο μέσα από την ιδιότητά της ως ηθοποιό. Δεν ήξερα πως στο ενεργητικό της έχει κι αρκετά λογοτεχνικά έργα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη που επιτέλους ήρθα σε επαφή καί με αυτήν την πλευρά του εαυτού της. Γιατί οι συγγραφείς μέσω των έργων τους εκθέτουν τον εαυτό τους στο αναγνωστικό κοινό καί επιτρέπουν να δούν ένα κομμάτι της ψυχής τους που εκείνοι/ες επιθυμούν.
''Βίος Βίας'' ο τίτλος του βιβλίου κι όσο στακάτος καί σκληρός μπορεί να ακούγεται,θεωρώ πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλος πιο κατάλληλος καί ταιριαστός με το νόημα του βιβλίου. Έπειτα,οι φωτογραφίες που το κοσμούν στο εξώφυλλο καί στο οπισθόφυλλο μας προϊδεάζουν καί μας εισάγουν με ομαλό τρόπο στον ψυχισμό της ηρωϊδας καί την ιστορία του βιβλίου. Λένε πως μπορεί κάποιος/α να αντιληφθεί πολλά από το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Κι εδώ αυτό συμβαίνει περίτρανα. Απελπισία,πόνος,θυμός,αγανάκτηση είναι μερικά από τα συναισθήματα που νιώθει η ηρωϊδα καί αποτυπώνονται πάνω στο πρόσωπο της ηθοποιού.
''Ξύπνησα ξημερώματα «δαρμένη» από τα ίδια παράξενα όνειρα! Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα! Να κρυφτώ! Να ξεφύγω! Από τα όνειρα; Ή από την πραγματικότητα; Έσφιξα τα δόντια! Έπρεπε να τελειώνω με το χρόνιο παραμύθιασμα! Με λίγα λόγια, απαίτησα από τον εαυτό μου να δώσει τίτλο στη μέχρι τώρα ζωή μου! Στον Βίο μου... «τι βίο έχω ζήσει μέχρι τώρα;» «ΒΙΑΣ», ούρλιαξε εκείνη η φωνή μέσα μου που συνεχώς τη διατάζω να βγάλει τον σκασμό! ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ! Ναι! Έτσι είναι! Ένα τσεκούρι, ένα μαχαίρι ή μια μονοκοντυλιά, κι ο ΒΙΟΣ γίνεται ΒΙΑΣ! Ξεκίνησα το γράψιμο... Εδώ μέσα είμαι σε αυτές τις γραμμές, σε αυτές τις σελίδες... Ένας σύνθετος άνθρωπος που σπάει εύκολα αλλά και τα σπάει εύκολα! Εδώ μέσα είμαι, μια απλή γυναίκα με κοινή, απλή λογική που δεν τη διαπραγματεύομαι Μια γυναίκα έτοιμη για όλα! Είναι δύσκολο να το δεχτείς, το παραδέχομαι και με δέχομαι!'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Όταν ένας άνθρωπος από πολύ μικρή,τρυφερή ηλικία αντί να νιώσει αγάπη καί στοργή,έχει υποστεί επανειλημμένη σωματική,λεκτική καί ψυχολογική βία,πώς θέλουμε ύστερα να έχει υγιείς σχέσεις με τους γύρω του καί να δείχνει εμπιστοσύνη στους άλλους ανθρώπους; Όταν έχει στερηθεί την παιδική αθωότητα κι ό,τι αυτή συνεπάγεται,πώς επιθυμούμε να μιλάμε για ενήλικες που δεν φέρουν κανένα τραύμα στην ψυχή τους; Πόση δύναμη καί κουράγιο να δείξουν όλα αυτά τα θύματα καί να ατενίσουν το μέλλον με αισιοδοξία καί να μην πάρουν μετά τον ρόλο του θύτη,αν η ίδια η οικογένεια καί η κοινωνία στο σύνολό της δεν τους πιστέψει καί σταθεί δίπλα τους χωρίς καχυποψία καί φόβο;
Ας τελειώσει πια αυτή η υποκρισία καί στενομυαλιά του κόσμου! Τα θύματα δεν φταίνε ποτέ! Δεν επέλεξαν να βρεθούν σε αυτήν τη δεινή θέση σε καμία των περιπτώσεων. Σε αντίθετη με τους θύτες που εκείνοι/ες ίσως να έχουν το δικαίωμα σε αυτήν την επιλογή. Δεν ξέρω για ποιους λόγους κάποιος άνθρωπος να μεταμορφωθεί σε θύτη καί μόνο οι ειδικοί μπορούν να μιλήσουν γι'αυτό,αλλά επιτρέψτε μου να μην μπορώ να το κατανοήσω. Η λογική είναι αυτή,που όπως είπε καί ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης,μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άλογα θηρία... Λεπτές λοιπόν οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον ρόλο του θύτη καί του θύματος. Σε ποιές περιπτώσεις αντιστρέφονται οι ρόλοι; Μία αφορμή είναι αρκετή για να αλλάξουν άρδην τα πάντα. Το αποτέλεσμα ολέθριο καί για τις δύο μεριές... Καί επιτρέψτε μου να πιστεύω πως η πολυπόθητη λύτρωση παραμένει εντέλει ζητούμενο...
Η βία σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι απάντηση στη βία. Ποιός όμως μπορεί να δείξει τον ορθό τρόπο; Η δικαιοσύνη ποιές ποινές πρέπει να ορίσει για να εκτίσουν οι κακοποιητές; Μπορεί,άραγε,μία ποινή στον υπαίτιο να απαλύνει τον πόνο των θυμάτων; Πώς μπορεί να μετριάσει ο φόβος καί η δυστυχία που ''κατοικούν'' στις ψυχές των κακοποιημένων ανθρώπων; Πώς πρέπει να μεριμνήσει η πολιτεία για εκείνους; Ποιά μέτρα στήριξης πρέπει να υιοθετήσει; Είναι σίγουρα μία πολύ μεγάλη συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει εδώ. Απλά,εγώ παραθέτω μερικές από τις σκέψεις μου γύρω από αυτό το επώδυνο ζήτημα.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο άνισα -από άποψη έκτασης- κεφάλαια,τα οποία αποτελούνται από μικρότερα υποκεφάλαια,όμοια σαν σκηνές μίας δραματικής κινηματογραφικής ταινίας. Ο λόγος της συγγραφέως είναι σκληρός,ωμός καί κυνικός όσο πρέπει. Δίνει τα πάντα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν δραματοποιεί καταστάσεις,ούτε χρησιμοποιεί βερμπαλισμούς καί περιττές φιοριτούρες. Στοχεύει απόλυτα με τα λεγόμενά της να ταρακουνήσει συνειδήσεις. Δεν γράφει για να ψυχαγωγήσει αλλά για να ενεργοποιήσει την κοιμισμένη κριτική μας σκέψη καί ανθρωπιά. Κατάφερε η συγγραφέας καί μου ''πέρασε'' όλα όσα βίωνε καί αισθανόταν η ηρωϊδα της. Στάθηκα δίπλα της κι όχι απέναντί της. Την ένιωσα ως δικό μου άνθρωπο,όχι λόγω οίκτου,αλλά γιατί μου το έβγαλε με φυσικό τρόπο κι όχι εξαναγκάζοντάς με.
Άν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις το βιβλίο θα το όριζα ως μία εκ βαθέων εξομολογήση μίας κακοποιημένης γυναίκας που γνώρισε μόνο την άσχημη πλευρά της ζωής. Ένας σπαρακτικός μονόλογος που ''ακουμπά'' πάνω στις ψυχές όλων των αναγνωστών. Ένα κείμενο που κάλλιστα θα μπορούσε να διασκευαστεί ως ένας θεατρικός μονόλογος που θα παρακολουθούσα με μεγάλη συγκίνηση καί λαχτάρα. Ένα βιβλίο που θα μείνει νωπό για πολύ καιρό στην μνήμη μου. Ένα βιβλίο που μου φαίνεται αδύνατο να βάλω έναν επίλογο στην αναφορά μου σε αυτό,αλλά οφείλω να το κάνω. Καί πάνω απ'όλα ας βάλουμε όλοι κι όλες μαζί έναν επίλογο σε αυτόν τον βίο βίας.
Καλές σας αναγνώσεις!
March 12, 2021
Είναι κάποια βιβλία, που η ανάγνωση τους δεν είναι εύκολη. Ξεκινάς να διαβάζεις την ιστορία και μερικές φορές αυτό καταλήγει σε βίωμα.
Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και το καινούργιο βιβλίο της κυρίας Δήμητρας Παπαδήμα με τίτλο: Βίος - Βία.
Αυτό το βιβλίο είναι μία έκπληξη για μένα. Οταν, ξεκίνησα την ανάγνωση του, δεν περίμενα ότι θα μου δημιουργήσει τόσο δυνατά συναισθήματα. Κι όμως, είναι από τα συγκλονιστικότερα βιβλία, που έχω διαβάσει στη ζωή μου.
Βίος - Βία.
Η αγαπημένη μου Έλενα Χουσνη στο τελευταίο της βιβλίο: Παγωμένο νερό, έχει παραθέσει μία πρόταση, που ταιριάζει απόλυτα στο βιβλίο αυτό: Πόση βία χρειάζεται η ελευθερία;
Το βιός - βία είναι ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα. Πολύπλευρο, καθώς θίγει πολλά κοινωνικά θέματα, που απασχολούν τη σημερινή εποχή. Το σήμερα - το τώρα.
Πολύπλευρο είναι διότι δε συγκαταλέγεται σε μία κατηγορία λογοτεχνίας.
Είναι ένα μείγμα, κοινωνικού, δικαστικού, με έντονο το ύφος του αστυνομικού μυθιστορήματος, και έχει και τα στοιχεία της βιογραφίας. Είναι μία απολογία ζωής.
Είναι ένα βιβλίο, που μιλά για τη ζωή.
Κι αν μερικές φορές η ζωή ξεκινά σαν παραμύθι, η συνέχεια της μπορεί να καταλήξει και σε εφιάλτη. Βέβαια, πάντα θα υπάρχει η ζάχαρη και η κανέλα για, να δίνουν μια γλυκιά γεύση, αλλά είναι σε τόσο μικρή ποσότητα, που τα αρώματά τους, τα σκεπάζουν τα πιο βαριά μπαχαρικά..!
Βίος της βίας.
Ποιο ρόλο παίζει η βία στον βίο της ζωής μας;
Αν παρατηρήσουμε τη ζωή γύρω μας, αλλά αν κοιτάξουμε και βαθιά μέσα μας, σίγουρα θα βρούμε κομμάτια της, που έχουν υποστεί " βιασμό".
Ο βιασμός δεν υφίσταται μόνο ως σεξουαλική πράξη.
Η υπόσταση της λέξης και της πράξης έχει ένα μεγάλο ρόλο στη ζωή.
Ο βιασμός της επιβίωσης.?
Ο πόλεμος της καμουφλαρισμένης ανθρωποφαγίας έχει " βιάσει" τόσες ψυχές. Αρκεί να κοιτάξουμε δίπλα μας και μέσα μας και θα τις αντικρίσουμε.
Υπάρχει και μία άλλη πλευρά αυτής της πράξης. Ο βιασμός στην καθημερινότητά μας. Γιατί είτε ο βιασμός είναι σωματικός είτε ψυχικός την "θυσία" στον βωμό για την εξουσία, για, τη δύναμη, για τον εγωισμό, ανθρώπινα χέρια την πράττουν.
Βίος - βία.
Το νέο βιβλίο της κυρίας Παπαδήμα είναι μία κραυγή. Μία κραυγή ψυχής, που σαν αγρίμι, σαν μία ύαινα ζητά τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια της, που μέσα από τα στερεότυπα της κοινωνίας, μέσα από τους κανόνες της προσαρμοστικότητας και την εξουσία σε όλες τις μορφές της, σκοτώνουν την αλήθεια μας. Γίνονται οι δήμιοι των ονείρων και της πίστης μας τόσο στον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και στο δικαίωμα του βίου μας.
Μέσα σε αυτές τις σελίδες, ο αναγνώστης θα βρεθεί απέναντι σε ένα δικαστήριο & μία απολογία.
Το δικαστήριο σε αυτό το βιβλίο έχει μια άλλη βασιμότητα.
Το δικαστήριο δεν απαρτίζεται από ενόρκους, δικαστές και εισαγγελείς.
Το δικαστήριο είναι η κοινωνία.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μία μεταφορά της λογοτεχνίας αλλά η κυριολεκτική αλήθεια της εποχής μας.
Δικαστές και εισαγγελείς είναι όλοι αυτοί, που έχουν άποψη και την υποστηρίζουν με φωνή τυράννου χωρίς όμως να έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε την κρίση , μα ούτε και την πείρα που κρίνεται αναγκαία. . Κι όμως έχουν φωνή και αυτό τους αρκεί.
Η απολογία σε αυτό το βιβλίο είναι ένα πιο βαθύ κομμάτι.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου.
Όλο το βιβλίο στηρίζεται στην απολογία αυτή.
Μία απολογία ασφυκτική. Σου κόβει την ανάσα, σε ιδρώνει και σε σκοτώνει με κάθε λέξη, με κάθε αλήθεια, και με πόνο.
Ίσως σε φτάσει στο σημείο να θέλεις να ουρλιάξεις, να γδάρεις το πετσί σου ή να αλλάξεις τον κόσμο που είναι και δικός σου..!
Το μυθιστόρημα αυτό αν μπορούσαμε να, το δούμε με μία διαφορετική μάτια, με αλληγορικό ύφος, θα προβαλλόταν μπρός στα μάτια μας, η αναπαράσταση της δίκης του κυρίου Δ. Λιγδανης αλλά στο εδώλιο θα κάθονται τα θύματα του και ο ίδιος θα κατέχει τον ρόλο του "δικαστηρίου".
Ναι, η συγγραφέας είναι εκρηκτική και απρόβλεπτη στον λόγο της, θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο είναι η εναρκτήριος δύναμη για, να μπορέσει τόσο ο κόσμος, όσο και η ίδια η δικαιοσύνη αλλά περισσότερο οι ίδιοι οι θύτες να δουν πώς αισθάνεται ένας βιασμένος ψυχικά και σωματικά άνθρωπος.
Ο λόγος της είναι λεπίδα, σκληρός και με ένταση , παρόλο, που η ιστορία έχει απόγνωση και απελπισία, με όπλο τη γραφή της και τον δυνατό της λόγο φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες, πού στη σημερινή μας εποχή κρύβονται πίσω από " φαίνεσθαι " και συγκαλυμμένες πράξεις, που δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι στην κοινωνία μας, δε φοβούνται να αποκρύψουν για, να καλύψουν μεγαλύτερα συμφέροντα.
Αυτό το βιβλίο πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη των συνανθρώπων μας. Οχι, μόνονσε αυτών, που αρέσκονται να διαβάζουν λογοτεχνία αλλά όλων των ανθρώπων.
Όμως, θα πρέπει να μοιραστεί και στα δικαστήρια. Αυτό το βιβλίο θα πρέπει να γίνει Ευαγγέλιο για τους δικαστές.
Πρέπει να μοιραστεί στα σχολεία, για να μπορέσουν τα παιδιά εκτός από ιστορία, γεωγραφία και γλώσσα να διδαχτούν και τη γεύση της ζωής.
Πρέπει να μοιραστεί στις φυλακές των βαρυποινιτών, για να μπορέσουν έστω να πάρουν και μία μικρή γεύση των εγκλημάτων, που διαπράττουν.
Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά εγώ θεωρώ ότι τα βιβλία μπορεί να κάνουν τη μεγαλύτερη αλλαγή από τους ανθρώπους. Αν ένα βιβλίο λοιπόν, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, είναι το Βιός - Βία
Η βία είναι γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας, στην κοινωνία μας, στην ίδια μας την ανάσα.
Η βία είναι αυτή, που διδάσκεται με χιλιάδες τρόπους, ο βίος είναι αυτός, που καταστρέφεται από την ίδια βία.
Πριν φτάσει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο πίστευα ότι η βία δεν αντιμετωπίζει με βία. Ομως, μετά την ολοκλήρωση αυτής της αλήθειας πού ακούστηκε σαν κραυγή από τα σπάργανα μιας πληγωμένης, άγριας και βιασμένης ψυχής, φρονώ, ότι η βία μερικές φορές είναι αναγκαία.
Βίος - Βία
Ας δώσουμε την πνοή της αλήθειας και της δικαίωσης για να εξαλείψουμε τη βία.!
Ας το κάνουμε με τον τρόπο της Κας Παπαδήμας.
Ας τολμήσουμε να πάρουμε το τσεκούρι ή το μαχαίρι και να απαιτήσουμε τη ζωή, που μας αξίζει.!
Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και το καινούργιο βιβλίο της κυρίας Δήμητρας Παπαδήμα με τίτλο: Βίος - Βία.
Αυτό το βιβλίο είναι μία έκπληξη για μένα. Οταν, ξεκίνησα την ανάγνωση του, δεν περίμενα ότι θα μου δημιουργήσει τόσο δυνατά συναισθήματα. Κι όμως, είναι από τα συγκλονιστικότερα βιβλία, που έχω διαβάσει στη ζωή μου.
Βίος - Βία.
Η αγαπημένη μου Έλενα Χουσνη στο τελευταίο της βιβλίο: Παγωμένο νερό, έχει παραθέσει μία πρόταση, που ταιριάζει απόλυτα στο βιβλίο αυτό: Πόση βία χρειάζεται η ελευθερία;
Το βιός - βία είναι ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα. Πολύπλευρο, καθώς θίγει πολλά κοινωνικά θέματα, που απασχολούν τη σημερινή εποχή. Το σήμερα - το τώρα.
Πολύπλευρο είναι διότι δε συγκαταλέγεται σε μία κατηγορία λογοτεχνίας.
Είναι ένα μείγμα, κοινωνικού, δικαστικού, με έντονο το ύφος του αστυνομικού μυθιστορήματος, και έχει και τα στοιχεία της βιογραφίας. Είναι μία απολογία ζωής.
Είναι ένα βιβλίο, που μιλά για τη ζωή.
Κι αν μερικές φορές η ζωή ξεκινά σαν παραμύθι, η συνέχεια της μπορεί να καταλήξει και σε εφιάλτη. Βέβαια, πάντα θα υπάρχει η ζάχαρη και η κανέλα για, να δίνουν μια γλυκιά γεύση, αλλά είναι σε τόσο μικρή ποσότητα, που τα αρώματά τους, τα σκεπάζουν τα πιο βαριά μπαχαρικά..!
Βίος της βίας.
Ποιο ρόλο παίζει η βία στον βίο της ζωής μας;
Αν παρατηρήσουμε τη ζωή γύρω μας, αλλά αν κοιτάξουμε και βαθιά μέσα μας, σίγουρα θα βρούμε κομμάτια της, που έχουν υποστεί " βιασμό".
Ο βιασμός δεν υφίσταται μόνο ως σεξουαλική πράξη.
Η υπόσταση της λέξης και της πράξης έχει ένα μεγάλο ρόλο στη ζωή.
Ο βιασμός της επιβίωσης.?
Ο πόλεμος της καμουφλαρισμένης ανθρωποφαγίας έχει " βιάσει" τόσες ψυχές. Αρκεί να κοιτάξουμε δίπλα μας και μέσα μας και θα τις αντικρίσουμε.
Υπάρχει και μία άλλη πλευρά αυτής της πράξης. Ο βιασμός στην καθημερινότητά μας. Γιατί είτε ο βιασμός είναι σωματικός είτε ψυχικός την "θυσία" στον βωμό για την εξουσία, για, τη δύναμη, για τον εγωισμό, ανθρώπινα χέρια την πράττουν.
Βίος - βία.
Το νέο βιβλίο της κυρίας Παπαδήμα είναι μία κραυγή. Μία κραυγή ψυχής, που σαν αγρίμι, σαν μία ύαινα ζητά τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια της, που μέσα από τα στερεότυπα της κοινωνίας, μέσα από τους κανόνες της προσαρμοστικότητας και την εξουσία σε όλες τις μορφές της, σκοτώνουν την αλήθεια μας. Γίνονται οι δήμιοι των ονείρων και της πίστης μας τόσο στον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και στο δικαίωμα του βίου μας.
Μέσα σε αυτές τις σελίδες, ο αναγνώστης θα βρεθεί απέναντι σε ένα δικαστήριο & μία απολογία.
Το δικαστήριο σε αυτό το βιβλίο έχει μια άλλη βασιμότητα.
Το δικαστήριο δεν απαρτίζεται από ενόρκους, δικαστές και εισαγγελείς.
Το δικαστήριο είναι η κοινωνία.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μία μεταφορά της λογοτεχνίας αλλά η κυριολεκτική αλήθεια της εποχής μας.
Δικαστές και εισαγγελείς είναι όλοι αυτοί, που έχουν άποψη και την υποστηρίζουν με φωνή τυράννου χωρίς όμως να έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε την κρίση , μα ούτε και την πείρα που κρίνεται αναγκαία. . Κι όμως έχουν φωνή και αυτό τους αρκεί.
Η απολογία σε αυτό το βιβλίο είναι ένα πιο βαθύ κομμάτι.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου.
Όλο το βιβλίο στηρίζεται στην απολογία αυτή.
Μία απολογία ασφυκτική. Σου κόβει την ανάσα, σε ιδρώνει και σε σκοτώνει με κάθε λέξη, με κάθε αλήθεια, και με πόνο.
Ίσως σε φτάσει στο σημείο να θέλεις να ουρλιάξεις, να γδάρεις το πετσί σου ή να αλλάξεις τον κόσμο που είναι και δικός σου..!
Το μυθιστόρημα αυτό αν μπορούσαμε να, το δούμε με μία διαφορετική μάτια, με αλληγορικό ύφος, θα προβαλλόταν μπρός στα μάτια μας, η αναπαράσταση της δίκης του κυρίου Δ. Λιγδανης αλλά στο εδώλιο θα κάθονται τα θύματα του και ο ίδιος θα κατέχει τον ρόλο του "δικαστηρίου".
Ναι, η συγγραφέας είναι εκρηκτική και απρόβλεπτη στον λόγο της, θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο είναι η εναρκτήριος δύναμη για, να μπορέσει τόσο ο κόσμος, όσο και η ίδια η δικαιοσύνη αλλά περισσότερο οι ίδιοι οι θύτες να δουν πώς αισθάνεται ένας βιασμένος ψυχικά και σωματικά άνθρωπος.
Ο λόγος της είναι λεπίδα, σκληρός και με ένταση , παρόλο, που η ιστορία έχει απόγνωση και απελπισία, με όπλο τη γραφή της και τον δυνατό της λόγο φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες, πού στη σημερινή μας εποχή κρύβονται πίσω από " φαίνεσθαι " και συγκαλυμμένες πράξεις, που δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι στην κοινωνία μας, δε φοβούνται να αποκρύψουν για, να καλύψουν μεγαλύτερα συμφέροντα.
Αυτό το βιβλίο πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη των συνανθρώπων μας. Οχι, μόνονσε αυτών, που αρέσκονται να διαβάζουν λογοτεχνία αλλά όλων των ανθρώπων.
Όμως, θα πρέπει να μοιραστεί και στα δικαστήρια. Αυτό το βιβλίο θα πρέπει να γίνει Ευαγγέλιο για τους δικαστές.
Πρέπει να μοιραστεί στα σχολεία, για να μπορέσουν τα παιδιά εκτός από ιστορία, γεωγραφία και γλώσσα να διδαχτούν και τη γεύση της ζωής.
Πρέπει να μοιραστεί στις φυλακές των βαρυποινιτών, για να μπορέσουν έστω να πάρουν και μία μικρή γεύση των εγκλημάτων, που διαπράττουν.
Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά εγώ θεωρώ ότι τα βιβλία μπορεί να κάνουν τη μεγαλύτερη αλλαγή από τους ανθρώπους. Αν ένα βιβλίο λοιπόν, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, είναι το Βιός - Βία
Η βία είναι γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας, στην κοινωνία μας, στην ίδια μας την ανάσα.
Η βία είναι αυτή, που διδάσκεται με χιλιάδες τρόπους, ο βίος είναι αυτός, που καταστρέφεται από την ίδια βία.
Πριν φτάσει στα χέρια μου αυτό το βιβλίο πίστευα ότι η βία δεν αντιμετωπίζει με βία. Ομως, μετά την ολοκλήρωση αυτής της αλήθειας πού ακούστηκε σαν κραυγή από τα σπάργανα μιας πληγωμένης, άγριας και βιασμένης ψυχής, φρονώ, ότι η βία μερικές φορές είναι αναγκαία.
Βίος - Βία
Ας δώσουμε την πνοή της αλήθειας και της δικαίωσης για να εξαλείψουμε τη βία.!
Ας το κάνουμε με τον τρόπο της Κας Παπαδήμας.
Ας τολμήσουμε να πάρουμε το τσεκούρι ή το μαχαίρι και να απαιτήσουμε τη ζωή, που μας αξίζει.!
April 3, 2021
«ΒΙΟΣ ΒΙΑΣ »
« Βίος βίας » , τιτλος βαρύς και αδυσωπητος που δίνει ομως ακριβως τις διαστάσεις του θέματος που πραγματεύεται το βιβλίο , χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης, αποπνέοντας ωστόσο την γεύση που θα έχεις , διαβάζοντας το . Πικρή . Η ζωή είναι άδικη και δύσκολη . Καποιες φορες υπερβολικη μάλιστα πανω και στα δυο αυτά κομματια . Με αυτή της την πτυχή η Δήμητρα Παπαδήμα γράφει μια ιστορία που αγγίζει την ψυχή σου , παιρνοντας σάρκα και οστά στις σελίδες του . Τοποθετεί την ηρωιδα της να διηγείται τη διαδρομή ζωής της , που συγκλονίζει με την αλήθεια και την σκληρή της όψη .
Μια γυναίκα ,χωρισμένη με δυο παιδιά , τη μέρα που γιορτάζει τα σαράντα της χρόνια κάνει ένα ειδεχθές έγκλημα . Τίποτα δεν προϊδεάζει για αυτή της την κίνηση . Η ίδια όμως ξέρει καλύτερα , γιατί έφτασε σε αυτήν την πράξη . Θα μάθει και ο αναγνωστης μέσα από την εξιστόρηση της . Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται . Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και τα βάρη της ψυχής τα επωμίζεται ο κάθε άνθρωπος μόνος του . Τα ασήκωτα όμως , όταν δεν τα μοιράζεσαι , είναι πόνος που κατατρώει τα σωθικά σου . Ρουφά ανελέητα την ενέργεια σου , χωρίς να σε αφηνει να χαρείς τίποτα όμορφο . Με μια συγκλονιστική αφήγηση - ομολογία σε σκληρούς τόνους , με ένταση και κυνικότητα η συγγραφέας δίνει την ευκαιρία στη δολοφόνο να αποκαλύψει σημεία και τέρατα που σοκάρουν . Δίνει βήμα στο αληθινό θύμα , το οποίο κρύβονταν χρόνια και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πει αλήθειες . Να καταγγείλει με πόνο ψυχής όσα βίωσε μέχρι να φτάσει στο έγκλημα . Όμως μέχρι εκεί ποσά εγκλήματα πέρασε η ίδια ; Πόσες βουβές κραυγές έβγαλε ; Πόσα «ματωμένα » δάκρυα έχυσε ;
Δεν μπορώ να μην σας πω πως ξεκίνησα το βιβλίο με κάποια επιφύλαξη . Όχι γιατί η συγγραφέας υπήρξε ηθοποιός , άλλωστε μου είναι συμπαθής . Τη θεωρώ αξιόλογη και την παρακολουθώ σε συνεντεύξεις , γιατί είναι ενδιαφέρον άτομο με άποψη και προσωπικότητα που είναι χείμαρρος όταν μιλά . Είχα επιφυλάξεις ,γιατί διαβάζοντας την περίληψη και ακούγοντας κάποια σχόλια σχετικά με το θέμα του βιβλίου , φοβήθηκα μήπως παρουσιαστεί με τρόπο φορτισμένο για να εκβιάσει το συναισθημα του αναγνώστη . Σε καμία περίπτωση δε συνέβη αυτό . Η Παπαδήμα , έχοντας στη φαρέτρα της μια τραγική ιστορία δίνει πνοή στο θύμα . Αυτό καταγγέλει στο δικαστήριο και παίρνει πνοή . Οξυγόνο που στερήθηκε για χρόνια, γιατί δε μίλησε και βίωνε βουβά και υπομονετικά ψυχολογικο και σωματικό πόλεμο . Δεν πονάνε μόνο οι πράξεις αλλά και τα λόγια είναι μαχαίρια . Σε πολλά σημεία του βιβλίου ένιωσα πως έχω να κάνω με ένα πολύ ζωντανό κείμενο , που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σ αγγίξει . Κείμενο μαχαίρι στην ψυχή . Το θέμα της βίας είναι ανεξάντλητο , χρόνιο και δυστυχώς δύσκολα αντιμετωπίζεται . Άλλωστε γίνομαστε μάρτυρες καθημερινά πολλών περιστατικών , τα οποία είτε μεγάλα είτε μικρά καταδεικνύουν πως το θύμα υποφέρει και είναι ικανό για πολλά . Αν μαζεύει πολλά η ψυχή του , τα αποθέματα εξαντλούνται . Είτε θα σκοτώσει είτε θα σκοτωθεί . Τότε , τι θα ξεστομίσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις ; Θα δώσουμε άφεση , θα δικάσουμε ή θα μείνουμε αδιάφοροι ; Αν μείνουμε αδιάφοροι σημαίνει πως η κοινωνία σάπισε εντελώς . Ελπίζω πως δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το τέλμα . Το να δίνεις άφεση ή το να κανείς βαρύγδουπες δηλώσεις δε λύνει το θέμα . Εκείνο παραμένει . Πρέπει να καταδικάζεις τη βία όποια μορφή και να έχει και να στηρίζεις το θύμα . Μα πάνω από όλα να μην αφήσεις τη βία να απλώνει τα πλοκάμια της . Να τα κόβεις εξαρχής . Μόνο αν αντιμετωπίζεις κάτι από την αρχή το κοιτάς κατάματα , το λύνεις . Θελουμε λύσεις , όχι εγκλήματα . Όμως ,όλα γίνονται σωστά όταν αντιμερωπιζεις το θέμα στην πραγματική του διάσταση . Με ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά , χωρίς φόβο αλλά με πείσμα και θάρρος .
Η Παπαδήμα καταφερε με το πονημα της αυτό , το οποίο είναι μια γροθιά στη βία , μια καταγγελία για όσα συμβαίνουν και ίσως κλείνουμε τα μάτια με τον ωμό της λόγο να με κ��νει να μην θέλω να διακοψω το λόγο αυτής της γυναίκας . Δεν άφησα το βιβλίο μέχρι να το τελειώσω . Αισθανόμουν πως η γυναίκα αυτή απευθυνόταν σε μένα και ζητούσε βοήθεια και δε γινόταν να μείνω απαθής στο Δράμα της . Το τέλος ειδικά του βιβλίου ειναι σαρωτικο σαν την ανεμοθύελλα που παρασέρνει τα παντα στο διαβα της .Εκεί φωτίζονται όλες οι πτυχές της τραγωδίας , έρχονται στην επιφάνεια τα αληθινά γεγονότα και φέρνουν μαζί τους την λύτρωση . Την κάθαρση . Δε θα ήθελα να σταθώ σε τεχνικά σημεία που αφορούν στο βιβλίο . Τα διεκπεραίωσε πολύ καλά η συγγραφέας , όμως σε τέτοια μυθιστορηματα αυτά δεν έχουν τόσο πολύ τον πρωτεύοντα ρόλο . Αξία έχουν , οι ήρωες που μπορεί να είναι κάποιος από εμάς και τα μηνύματα που αποπνέουν .
Τα βιβλία όσο σκληρά και να είναι , αν είναι ρεαλιστικά με ουσία αφήνουν μια χαραμάδα φως για να δεις τη ζωή αλλιώς . Να σκεφτείς πως μπορεί να υπάρξει αλλαγή , να γίνει καλύτερη αν εσυ και εγώ που διαβάζεις αυτές τις γραμμες , θελουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο . Άλλωστε , όλοι μαζί μπορούμε .
« Βίος βίας » , τιτλος βαρύς και αδυσωπητος που δίνει ομως ακριβως τις διαστάσεις του θέματος που πραγματεύεται το βιβλίο , χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης, αποπνέοντας ωστόσο την γεύση που θα έχεις , διαβάζοντας το . Πικρή . Η ζωή είναι άδικη και δύσκολη . Καποιες φορες υπερβολικη μάλιστα πανω και στα δυο αυτά κομματια . Με αυτή της την πτυχή η Δήμητρα Παπαδήμα γράφει μια ιστορία που αγγίζει την ψυχή σου , παιρνοντας σάρκα και οστά στις σελίδες του . Τοποθετεί την ηρωιδα της να διηγείται τη διαδρομή ζωής της , που συγκλονίζει με την αλήθεια και την σκληρή της όψη .
Μια γυναίκα ,χωρισμένη με δυο παιδιά , τη μέρα που γιορτάζει τα σαράντα της χρόνια κάνει ένα ειδεχθές έγκλημα . Τίποτα δεν προϊδεάζει για αυτή της την κίνηση . Η ίδια όμως ξέρει καλύτερα , γιατί έφτασε σε αυτήν την πράξη . Θα μάθει και ο αναγνωστης μέσα από την εξιστόρηση της . Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται . Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και τα βάρη της ψυχής τα επωμίζεται ο κάθε άνθρωπος μόνος του . Τα ασήκωτα όμως , όταν δεν τα μοιράζεσαι , είναι πόνος που κατατρώει τα σωθικά σου . Ρουφά ανελέητα την ενέργεια σου , χωρίς να σε αφηνει να χαρείς τίποτα όμορφο . Με μια συγκλονιστική αφήγηση - ομολογία σε σκληρούς τόνους , με ένταση και κυνικότητα η συγγραφέας δίνει την ευκαιρία στη δολοφόνο να αποκαλύψει σημεία και τέρατα που σοκάρουν . Δίνει βήμα στο αληθινό θύμα , το οποίο κρύβονταν χρόνια και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να πει αλήθειες . Να καταγγείλει με πόνο ψυχής όσα βίωσε μέχρι να φτάσει στο έγκλημα . Όμως μέχρι εκεί ποσά εγκλήματα πέρασε η ίδια ; Πόσες βουβές κραυγές έβγαλε ; Πόσα «ματωμένα » δάκρυα έχυσε ;
Δεν μπορώ να μην σας πω πως ξεκίνησα το βιβλίο με κάποια επιφύλαξη . Όχι γιατί η συγγραφέας υπήρξε ηθοποιός , άλλωστε μου είναι συμπαθής . Τη θεωρώ αξιόλογη και την παρακολουθώ σε συνεντεύξεις , γιατί είναι ενδιαφέρον άτομο με άποψη και προσωπικότητα που είναι χείμαρρος όταν μιλά . Είχα επιφυλάξεις ,γιατί διαβάζοντας την περίληψη και ακούγοντας κάποια σχόλια σχετικά με το θέμα του βιβλίου , φοβήθηκα μήπως παρουσιαστεί με τρόπο φορτισμένο για να εκβιάσει το συναισθημα του αναγνώστη . Σε καμία περίπτωση δε συνέβη αυτό . Η Παπαδήμα , έχοντας στη φαρέτρα της μια τραγική ιστορία δίνει πνοή στο θύμα . Αυτό καταγγέλει στο δικαστήριο και παίρνει πνοή . Οξυγόνο που στερήθηκε για χρόνια, γιατί δε μίλησε και βίωνε βουβά και υπομονετικά ψυχολογικο και σωματικό πόλεμο . Δεν πονάνε μόνο οι πράξεις αλλά και τα λόγια είναι μαχαίρια . Σε πολλά σημεία του βιβλίου ένιωσα πως έχω να κάνω με ένα πολύ ζωντανό κείμενο , που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σ αγγίξει . Κείμενο μαχαίρι στην ψυχή . Το θέμα της βίας είναι ανεξάντλητο , χρόνιο και δυστυχώς δύσκολα αντιμετωπίζεται . Άλλωστε γίνομαστε μάρτυρες καθημερινά πολλών περιστατικών , τα οποία είτε μεγάλα είτε μικρά καταδεικνύουν πως το θύμα υποφέρει και είναι ικανό για πολλά . Αν μαζεύει πολλά η ψυχή του , τα αποθέματα εξαντλούνται . Είτε θα σκοτώσει είτε θα σκοτωθεί . Τότε , τι θα ξεστομίσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις ; Θα δώσουμε άφεση , θα δικάσουμε ή θα μείνουμε αδιάφοροι ; Αν μείνουμε αδιάφοροι σημαίνει πως η κοινωνία σάπισε εντελώς . Ελπίζω πως δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το τέλμα . Το να δίνεις άφεση ή το να κανείς βαρύγδουπες δηλώσεις δε λύνει το θέμα . Εκείνο παραμένει . Πρέπει να καταδικάζεις τη βία όποια μορφή και να έχει και να στηρίζεις το θύμα . Μα πάνω από όλα να μην αφήσεις τη βία να απλώνει τα πλοκάμια της . Να τα κόβεις εξαρχής . Μόνο αν αντιμετωπίζεις κάτι από την αρχή το κοιτάς κατάματα , το λύνεις . Θελουμε λύσεις , όχι εγκλήματα . Όμως ,όλα γίνονται σωστά όταν αντιμερωπιζεις το θέμα στην πραγματική του διάσταση . Με ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά , χωρίς φόβο αλλά με πείσμα και θάρρος .
Η Παπαδήμα καταφερε με το πονημα της αυτό , το οποίο είναι μια γροθιά στη βία , μια καταγγελία για όσα συμβαίνουν και ίσως κλείνουμε τα μάτια με τον ωμό της λόγο να με κ��νει να μην θέλω να διακοψω το λόγο αυτής της γυναίκας . Δεν άφησα το βιβλίο μέχρι να το τελειώσω . Αισθανόμουν πως η γυναίκα αυτή απευθυνόταν σε μένα και ζητούσε βοήθεια και δε γινόταν να μείνω απαθής στο Δράμα της . Το τέλος ειδικά του βιβλίου ειναι σαρωτικο σαν την ανεμοθύελλα που παρασέρνει τα παντα στο διαβα της .Εκεί φωτίζονται όλες οι πτυχές της τραγωδίας , έρχονται στην επιφάνεια τα αληθινά γεγονότα και φέρνουν μαζί τους την λύτρωση . Την κάθαρση . Δε θα ήθελα να σταθώ σε τεχνικά σημεία που αφορούν στο βιβλίο . Τα διεκπεραίωσε πολύ καλά η συγγραφέας , όμως σε τέτοια μυθιστορηματα αυτά δεν έχουν τόσο πολύ τον πρωτεύοντα ρόλο . Αξία έχουν , οι ήρωες που μπορεί να είναι κάποιος από εμάς και τα μηνύματα που αποπνέουν .
Τα βιβλία όσο σκληρά και να είναι , αν είναι ρεαλιστικά με ουσία αφήνουν μια χαραμάδα φως για να δεις τη ζωή αλλιώς . Να σκεφτείς πως μπορεί να υπάρξει αλλαγή , να γίνει καλύτερη αν εσυ και εγώ που διαβάζεις αυτές τις γραμμες , θελουμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο . Άλλωστε , όλοι μαζί μπορούμε .
August 9, 2025
«Δεν γεννήθηκα δολοφόνος, με μεταμόρφωσαν!»
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας είναι 40 χρονών, διαζευγμένη με δυο παιδιά, άδεια από ζωή και συναισθήματα, μια ζωντανή – νεκρή. Την ημέρα των γενεθλίων της, όταν το ποτήρι ξεχείλισε, ήρθε η ώρα της έκρηξης και η στιγμή που το ηφαίστειο εξερράγη. Διέπραξε μια στυγερή δολοφονία, σκότωσε τον προϊστάμενό της. Για χρόνια, η γυναίκα είχε υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας της και αναγκάστηκε, μετά από εκβιασμό, να υποκύψει στις σεξουαλικές του ορέξεις.
Βαριά μορφή βίας η σεξουαλική παρενόχληση, που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Να προσποιείσαι, να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, να προσπερνάς περιστατικά που σε εξευτελίζουν σαν γυναίκα και ως άνθρωπο, που σου τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια, απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει τιμωρία για τους θύτες. Άνθρωποι χυδαίοι, γλοιώδεις, γεμάτοι θράσος και κυνισμό, που δεν λογαριάζουν και δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Δεν υπάρχουν γι’αυτούς όρια, νόμοι, κανόνες και ηθική. Λέξεις όπως: συμπόνια, σεβασμός, συμπαράσταση δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους. Τίποτα δεν τους φρενάρει. Γιατί γι’αυτούς υπάρχει πάντα μια δικαιολογία. Για σένα, το θύμα, όμως ποτέ και καμία. Δεν υπάρχει έλεος, οίκτος, κατανόηση, δίκιο. Πρέπει να σκύβεις υποτακτικά το κεφάλι, να δέχεσαι και να δικαιολογείς τις πράξεις τους.
❓Γιατί; Πού είναι ο νόμος; Πού είναι η δικαιοσύνη; Γιατί όλοι κάνουν τα στραβά μάτια; Ποιο είναι το δικό σου λάθος; Μα φυσικά, το γεγονός πως είσαι γυναίκα και είσαι πάντα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άντρες.
Πρέπει να προστατέψεις, να θωρακίσεις τον εαυτό σου. Πρέπει να βρεις μια ασπίδα για να προστατέψεις τις ανοιχτές πληγές σου, που ακόμα αιμορραγούν. Υψώνεις τείχη, χτίζεις φρούρια και φοράς την ατσάλινη μάσκα για να κρύψεις κάθε σου συναίσθημα.
Όμως φοβάσαι! Ο φόβος έχει εγκατασταθεί στα έγκατα της ψυχής σου και ροκανίζει κάθε της γωνιά. Οι αντοχές και το οξυγόνο σου λιγοστεύουν. Νιώθεις ασφυξία. Δεν υπάρχει ελπίδα και λόγος για να συνεχίσεις την άθλια ζωή σου.
❓Υπάρχεις; Σε βλέπουν; Νοιάζεται κανείς για σένα; Είσαι ανθρώπινο ον με καρδιά και ψυχή ή διακοσμητικό στοιχείο ξεχασμένο σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι;
Η 40χρονη γυναίκα συλλαμβάνεται και οδηγείται στα δικαστήρια για να δικαστεί για την αποτρόπαιη πράξη της. Η απολογία της είναι γροθιά στο στομάχι, λυγίζει ακόμη και σίδερα. Ξεκινώντας, εξιστορεί γεγονότα και καταστάσεις από την παιδική της ηλικία, τα οποία την στιγμάτισαν. Και σε αυτό το σημείο νιώθεις το πρώτο σοκ! Γιατί αντικρίζεις μια τσακισμένη παιδική ψυχή.
Στην τρυφερή αυτή ηλικία το κορίτσι δεν ένιωσε θαλπωρή, ζεστασιά, αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα, μια ζεστή αγκαλιά. Παραμελημένη ήταν από τους γονείς της, πεταμένη σε μια γωνιά σαν σκουπίδι, ένα άδειο κουφάρι. Στην αρχή, εισέπραττε καθημερινά την αδιαφορία τους και στη συνέχεια οι ίδιοι οι γεννήτορές της την οδήγησαν στις πύλες της Κολάσεως, καταστρέφοντας ό,τι αγνό και αθώο υπήρχε στην παιδική ψυχή της. Σημάδεψαν το σώμα της και κατακρεούργησαν την ψυχή της. Φόβος, τρομοκρατία και ακόρεστες ορέξεις πάνω σ’ένα άγουρο κορμί.
Η μάνα της αδιάφορη, δίχως ίχνος στοργής. Δεν έβλεπε τα σημάδια κακοποίησης; Δεν έβλεπε τα ψυχοσωματικά προβλήματα που παρουσίαζε το παιδί; Δεν προβληματίστηκε από τους καθημερινούς του εφιάλτες και από τα άγρια ουρλιαχτά του;
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε πως η στυγερή δολοφονία που διεπράχθη ήταν το αποτέλεσμα της χρόνιας, συστηματικής και ανεξέλεγκτης ψυχικής και σωματικής βίας που βίωνε το κορίτσι εκείνο. Σαν πράξη δεν την δικαιολογείς, το έγκλημα είναι έγκλημα, όμως καταλαβαίνεις όλους τους λόγους που συνηγόρησαν για να συντελεστεί.
Το κοριτσάκι εκείνο, πριν γνωρίσει την σκοτεινή πλευρά της ζωής, είχε πιστέψει στην ομορφιά της ζωής. Πίστευε στους ανθρώπους, στο καλό, στο σωστό, στο έντιμο και δίκαιο. Ήθελε να ζήσει το παραμύθι, όμως είχε λησμονήσει πως στα παραμύθια δεν υπάρχουν μόνο πρίγκιπες με άσπρα άλογα, αλλά κακές μάγισσες και δράκοι. Στα χρόνια που πέρασαν έκλαψε, πόνεσε, μάτωσε, πληγώθηκε, έσπασε σε χίλια κομμάτια, ερωτεύτηκε, αγάπησε βαθιά και αληθινά και προδόθηκε.
Ναι, η γυναίκα αυτή διέπραξε έναν φόνο. Μην βιαστείτε όμως να την καταδικάσετε. Ακούστε την, όχι με τα αυτιά σας, αλλά με την καρδιά σας. Αφήστε την να σας ανοίξει την καρδιά της και να ξεδιπλώσει κάθε πτυχή της ψυχής της. Τότε ίσως καταλάβετε πότε η υπομονή και η αντοχή εξαντλούνται και τι μπορεί να σε εξωθήσει στα άκρα. Αν εσύ, γυναίκα, μάνα, βρισκόσουν στην θέση της πρωταγωνίστριας τι θα έκανες;
Το «Βίος βίας» δεν θα το χαρακτήριζα ως λογοτεχνικό βιβλίο, αλλά ως μια κατάθεση ψυχής και ένα δριμύ κατηγορώ στην άδικη κοινωνία που σε δικάζει και σε καταδικάζει πριν καν σε ακούσει. Σε μια κοινωνία γεμάτη σαπίλα, βρώμα και δυσωδία, που κλείνει τα αυτιά και τα μάτια της σε οτιδήποτε διαταράσσει την νιρβάνα της. Είναι μια οιμωγή, μια εκκωφαντική κραυγή από τα βάθη της ψυχής, που επαναστατεί και βροντοφωνάζει, γιατί δεν αντέχει άλλο πόνο και εξευτελισμό.
Η συγγραφέας θίγει το ευαίσθητο θέμα της βίας, οποιασδήποτε μορφής (σωματικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής, στον εργασιακό ή στον σχολικό χώρο) με ωμότητα, ρεαλισμό και ειλικρίνεια και δεν διστάζει να μπήξει το μαχαίρι βαθιά, φτάνοντας στο κόκαλο. Λόγος αιχμηρός, σκληρός, αληθινός, λόγια που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά, αλήθειες που πονάνε. Όχι, δεν ήταν ένα εύκολο ή ευχάριστο ανάγνωσμα, ήταν όμως ένα βιβλίο που με συγκλόνισε και με προβλημάτισε. Ένα βιβλίο που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί από όλους.
10 / 10
✒️«Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου ό,τι θέλεις, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις.» (σελίδα 224)
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας είναι 40 χρονών, διαζευγμένη με δυο παιδιά, άδεια από ζωή και συναισθήματα, μια ζωντανή – νεκρή. Την ημέρα των γενεθλίων της, όταν το ποτήρι ξεχείλισε, ήρθε η ώρα της έκρηξης και η στιγμή που το ηφαίστειο εξερράγη. Διέπραξε μια στυγερή δολοφονία, σκότωσε τον προϊστάμενό της. Για χρόνια, η γυναίκα είχε υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας της και αναγκάστηκε, μετά από εκβιασμό, να υποκύψει στις σεξουαλικές του ορέξεις.
Βαριά μορφή βίας η σεξουαλική παρενόχληση, που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Να προσποιείσαι, να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, να προσπερνάς περιστατικά που σε εξευτελίζουν σαν γυναίκα και ως άνθρωπο, που σου τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια, απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει τιμωρία για τους θύτες. Άνθρωποι χυδαίοι, γλοιώδεις, γεμάτοι θράσος και κυνισμό, που δεν λογαριάζουν και δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Δεν υπάρχουν γι’αυτούς όρια, νόμοι, κανόνες και ηθική. Λέξεις όπως: συμπόνια, σεβασμός, συμπαράσταση δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους. Τίποτα δεν τους φρενάρει. Γιατί γι’αυτούς υπάρχει πάντα μια δικαιολογία. Για σένα, το θύμα, όμως ποτέ και καμία. Δεν υπάρχει έλεος, οίκτος, κατανόηση, δίκιο. Πρέπει να σκύβεις υποτακτικά το κεφάλι, να δέχεσαι και να δικαιολογείς τις πράξεις τους.
❓Γιατί; Πού είναι ο νόμος; Πού είναι η δικαιοσύνη; Γιατί όλοι κάνουν τα στραβά μάτια; Ποιο είναι το δικό σου λάθος; Μα φυσικά, το γεγονός πως είσαι γυναίκα και είσαι πάντα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άντρες.
Πρέπει να προστατέψεις, να θωρακίσεις τον εαυτό σου. Πρέπει να βρεις μια ασπίδα για να προστατέψεις τις ανοιχτές πληγές σου, που ακόμα αιμορραγούν. Υψώνεις τείχη, χτίζεις φρούρια και φοράς την ατσάλινη μάσκα για να κρύψεις κάθε σου συναίσθημα.
Όμως φοβάσαι! Ο φόβος έχει εγκατασταθεί στα έγκατα της ψυχής σου και ροκανίζει κάθε της γωνιά. Οι αντοχές και το οξυγόνο σου λιγοστεύουν. Νιώθεις ασφυξία. Δεν υπάρχει ελπίδα και λόγος για να συνεχίσεις την άθλια ζωή σου.
❓Υπάρχεις; Σε βλέπουν; Νοιάζεται κανείς για σένα; Είσαι ανθρώπινο ον με καρδιά και ψυχή ή διακοσμητικό στοιχείο ξεχασμένο σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι;
Η 40χρονη γυναίκα συλλαμβάνεται και οδηγείται στα δικαστήρια για να δικαστεί για την αποτρόπαιη πράξη της. Η απολογία της είναι γροθιά στο στομάχι, λυγίζει ακόμη και σίδερα. Ξεκινώντας, εξιστορεί γεγονότα και καταστάσεις από την παιδική της ηλικία, τα οποία την στιγμάτισαν. Και σε αυτό το σημείο νιώθεις το πρώτο σοκ! Γιατί αντικρίζεις μια τσακισμένη παιδική ψυχή.
Στην τρυφερή αυτή ηλικία το κορίτσι δεν ένιωσε θαλπωρή, ζεστασιά, αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα, μια ζεστή αγκαλιά. Παραμελημένη ήταν από τους γονείς της, πεταμένη σε μια γωνιά σαν σκουπίδι, ένα άδειο κουφάρι. Στην αρχή, εισέπραττε καθημερινά την αδιαφορία τους και στη συνέχεια οι ίδιοι οι γεννήτορές της την οδήγησαν στις πύλες της Κολάσεως, καταστρέφοντας ό,τι αγνό και αθώο υπήρχε στην παιδική ψυχή της. Σημάδεψαν το σώμα της και κατακρεούργησαν την ψυχή της. Φόβος, τρομοκρατία και ακόρεστες ορέξεις πάνω σ’ένα άγουρο κορμί.
Η μάνα της αδιάφορη, δίχως ίχνος στοργής. Δεν έβλεπε τα σημάδια κακοποίησης; Δεν έβλεπε τα ψυχοσωματικά προβλήματα που παρουσίαζε το παιδί; Δεν προβληματίστηκε από τους καθημερινούς του εφιάλτες και από τα άγρια ουρλιαχτά του;
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε πως η στυγερή δολοφονία που διεπράχθη ήταν το αποτέλεσμα της χρόνιας, συστηματικής και ανεξέλεγκτης ψυχικής και σωματικής βίας που βίωνε το κορίτσι εκείνο. Σαν πράξη δεν την δικαιολογείς, το έγκλημα είναι έγκλημα, όμως καταλαβαίνεις όλους τους λόγους που συνηγόρησαν για να συντελεστεί.
Το κοριτσάκι εκείνο, πριν γνωρίσει την σκοτεινή πλευρά της ζωής, είχε πιστέψει στην ομορφιά της ζωής. Πίστευε στους ανθρώπους, στο καλό, στο σωστό, στο έντιμο και δίκαιο. Ήθελε να ζήσει το παραμύθι, όμως είχε λησμονήσει πως στα παραμύθια δεν υπάρχουν μόνο πρίγκιπες με άσπρα άλογα, αλλά κακές μάγισσες και δράκοι. Στα χρόνια που πέρασαν έκλαψε, πόνεσε, μάτωσε, πληγώθηκε, έσπασε σε χίλια κομμάτια, ερωτεύτηκε, αγάπησε βαθιά και αληθινά και προδόθηκε.
Ναι, η γυναίκα αυτή διέπραξε έναν φόνο. Μην βιαστείτε όμως να την καταδικάσετε. Ακούστε την, όχι με τα αυτιά σας, αλλά με την καρδιά σας. Αφήστε την να σας ανοίξει την καρδιά της και να ξεδιπλώσει κάθε πτυχή της ψυχής της. Τότε ίσως καταλάβετε πότε η υπομονή και η αντοχή εξαντλούνται και τι μπορεί να σε εξωθήσει στα άκρα. Αν εσύ, γυναίκα, μάνα, βρισκόσουν στην θέση της πρωταγωνίστριας τι θα έκανες;
Το «Βίος βίας» δεν θα το χαρακτήριζα ως λογοτεχνικό βιβλίο, αλλά ως μια κατάθεση ψυχής και ένα δριμύ κατηγορώ στην άδικη κοινωνία που σε δικάζει και σε καταδικάζει πριν καν σε ακούσει. Σε μια κοινωνία γεμάτη σαπίλα, βρώμα και δυσωδία, που κλείνει τα αυτιά και τα μάτια της σε οτιδήποτε διαταράσσει την νιρβάνα της. Είναι μια οιμωγή, μια εκκωφαντική κραυγή από τα βάθη της ψυχής, που επαναστατεί και βροντοφωνάζει, γιατί δεν αντέχει άλλο πόνο και εξευτελισμό.
Η συγγραφέας θίγει το ευαίσθητο θέμα της βίας, οποιασδήποτε μορφής (σωματικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής, στον εργασιακό ή στον σχολικό χώρο) με ωμότητα, ρεαλισμό και ειλικρίνεια και δεν διστάζει να μπήξει το μαχαίρι βαθιά, φτάνοντας στο κόκαλο. Λόγος αιχμηρός, σκληρός, αληθινός, λόγια που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά, αλήθειες που πονάνε. Όχι, δεν ήταν ένα εύκολο ή ευχάριστο ανάγνωσμα, ήταν όμως ένα βιβλίο που με συγκλόνισε και με προβλημάτισε. Ένα βιβλίο που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί από όλους.
10 / 10
✒️«Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου ό,τι θέλεις, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις.» (σελίδα 224)
Read
December 11, 2021Την Δήμητρα Παπαδήμα οι περισσότεροι τη γνωρίζουμε σαν ηθοποιό. Λίγοι ίσως να γνωρίζουν ότι έχει γράψει πληθώρα πεζών και ποιημάτων.
Η φωτογραφία της στο εξώφυλλο σε συνδυασμό με τον τίτλο του βιβλίου προδιαθέτει τον αναγνώστη για αυτό που πρόκειται να διαβάσει. Αυτό όμως που δεν μπορεί να υποψιαστεί με τίποτα είναι το πόσα συναισθήματα πρόκειται να αισθανθεί μέσα στις σελίδες του και τί εμπειρία αναγνωστική είναι αυτή που τον περιμένει.
Από τις πρώτες ακόμα σελίδες έπιασα τον εαυτό μου να αναφωνεί. "Πες τα κοπέλα μου!!"
Η ηρωίδα μας, που δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα της, μικρή βέβαια σημασία έχει όπως αποδεικνύεται, μπορεί να είμαι κι εγώ κι εσύ και οποιαδήποτε γυναίκα δίπλα μας,την ημέρα των 40ων γενεθλίων της, εκτός απο μια δυσβάσταχτη καθημερινότητα , καλείται να αντιμετωπίσει και την σεξουαλική παρενόχληση του αφεντικού της.
Η αφήγηση εστιάζει πολύ κοντά στο πρόσωπο και τις σκέψεις της πρωταγωνίστριας και σε κάνει να νιώθεις τόσο οικεία.Έπειτα παίρνει το λόγο η ίδια, σε μια αίθουσα δικαστηρίου, περιγράφει τη ζωή της.Κατα την απολογία της , θύτες και θύματα εναλλάσσονται,ξεχύνεται σαν χείμαρρος που σαρώνει τα πάντα. Αλλά δεν μένει εκεί, ο λόγος της είναι ένα κατηγορώ προς όλη την κοινωνία που ζητάει συμβιβασμούς για να μπορέσεις να επιβιώσεις,ειδικά εάν τύχει και είσαι γυναίκα.
Υπήρχαν σημεία που ήθελα να κλάψω, στιγμές που πόνεσα αληθινά και στιγμές που θύμωσα , θύμωσα πολύ!
Μέτρησα τα είδη βίας που αναφέρονται, σωματική, σεξουαλική, λεκτική, ψυχολογική ,βία απέναντι στη διαφορετικότητα (bullying), βία με τη μορφή προστασίας ( για το καλό τους), εμφυλη, ενδοοικογενειακή, βία των τραπεζών ( ναι υπάρχει και αυτή), μέχρι και τη βία που κρύβεται στο ρήμα βιάζομαι και βι-ά-ζομαι.
Το βιβλίο αυτό είναι πραγματικά για γερά στομάχια, μια γροθιά στην πατριαρχική κοινωνία , ένα βιβλίο που δίνει τροφή για σκέψη. Που πρέπει να διαβάσουν εξίσου γυναίκες αλλά και άντρες επειγόντως.
Η γραφή της Παπαδήμα έχει μια δυναμική, είναι ωμή , σκληρή,δεν χαρίζεται και δεν χαϊδεύει κανενός τα αυτιά. Μέσα από τα βιώματα της πρωταγωνίστριας και με χρήση πολλών παρομοιώσεων, μιλάει για όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.Για έμφυλα στερεότυπα που υπάρχουν από τη γέννηση μας ακόμα. Δυστυχώς επίκαιρο, παρόλο που γράφτηκε πριν από το ξέσπασμα του κινήματος #metoo , τραγικά προφητικό. ��πλά υπέροχο!
Η φωτογραφία της στο εξώφυλλο σε συνδυασμό με τον τίτλο του βιβλίου προδιαθέτει τον αναγνώστη για αυτό που πρόκειται να διαβάσει. Αυτό όμως που δεν μπορεί να υποψιαστεί με τίποτα είναι το πόσα συναισθήματα πρόκειται να αισθανθεί μέσα στις σελίδες του και τί εμπειρία αναγνωστική είναι αυτή που τον περιμένει.
Από τις πρώτες ακόμα σελίδες έπιασα τον εαυτό μου να αναφωνεί. "Πες τα κοπέλα μου!!"
Η ηρωίδα μας, που δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα της, μικρή βέβαια σημασία έχει όπως αποδεικνύεται, μπορεί να είμαι κι εγώ κι εσύ και οποιαδήποτε γυναίκα δίπλα μας,την ημέρα των 40ων γενεθλίων της, εκτός απο μια δυσβάσταχτη καθημερινότητα , καλείται να αντιμετωπίσει και την σεξουαλική παρενόχληση του αφεντικού της.
Η αφήγηση εστιάζει πολύ κοντά στο πρόσωπο και τις σκέψεις της πρωταγωνίστριας και σε κάνει να νιώθεις τόσο οικεία.Έπειτα παίρνει το λόγο η ίδια, σε μια αίθουσα δικαστηρίου, περιγράφει τη ζωή της.Κατα την απολογία της , θύτες και θύματα εναλλάσσονται,ξεχύνεται σαν χείμαρρος που σαρώνει τα πάντα. Αλλά δεν μένει εκεί, ο λόγος της είναι ένα κατηγορώ προς όλη την κοινωνία που ζητάει συμβιβασμούς για να μπορέσεις να επιβιώσεις,ειδικά εάν τύχει και είσαι γυναίκα.
Υπήρχαν σημεία που ήθελα να κλάψω, στιγμές που πόνεσα αληθινά και στιγμές που θύμωσα , θύμωσα πολύ!
Μέτρησα τα είδη βίας που αναφέρονται, σωματική, σεξουαλική, λεκτική, ψυχολογική ,βία απέναντι στη διαφορετικότητα (bullying), βία με τη μορφή προστασίας ( για το καλό τους), εμφυλη, ενδοοικογενειακή, βία των τραπεζών ( ναι υπάρχει και αυτή), μέχρι και τη βία που κρύβεται στο ρήμα βιάζομαι και βι-ά-ζομαι.
Το βιβλίο αυτό είναι πραγματικά για γερά στομάχια, μια γροθιά στην πατριαρχική κοινωνία , ένα βιβλίο που δίνει τροφή για σκέψη. Που πρέπει να διαβάσουν εξίσου γυναίκες αλλά και άντρες επειγόντως.
Η γραφή της Παπαδήμα έχει μια δυναμική, είναι ωμή , σκληρή,δεν χαρίζεται και δεν χαϊδεύει κανενός τα αυτιά. Μέσα από τα βιώματα της πρωταγωνίστριας και με χρήση πολλών παρομοιώσεων, μιλάει για όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.Για έμφυλα στερεότυπα που υπάρχουν από τη γέννηση μας ακόμα. Δυστυχώς επίκαιρο, παρόλο που γράφτηκε πριν από το ξέσπασμα του κινήματος #metoo , τραγικά προφητικό. ��πλά υπέροχο!
March 28, 2021
H ηθοποιός και συγγραφέας Δήμητρα Παπαδήμα μόλις εξέδωσε ένα, δυστυχώς επίκαιρο, μυθιστόρημα, με τίτλο "Βίος Βίας" (Ελληνικά Γράμματα). Η πρωταγωνίστρια είναι μια καθημερινή γυναίκα, μια χωρισμένη μητέρα, με δυο παιδιά, που τραβάει τον δικό της Γολγοθά, μέχρι που φτάνει στα όριά της και παίρνει την κατάσταση στα χέρια της με τρόπο άγριο. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, αν και σκληρό, και τελικά οδηγεί στην κάθαρση. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για την ιστορία. Η Παπαδήμα το χαρακτηρίζει "Μια Ανθρώπινη Φωνή που η δύναμη της σπάει το κατεστημένο!" και ναι, συμφωνώ μαζί της. Άρχισε να το γράφει το 2017, επηρεασμένη από μια ακόμα μορφή βίας που είχε υποστεί στον χώρο του θεάτρου και για μια ακόμα φορά το… βούλωσε για να υπάρξει και την επόμενη μέρα. Τότε θέλησε να βυθιστεί στην ανάγκη της για δικαιοσύνη και να τη δώσει και σε άλλους. Σε όσους τη διαβάσουν! Γυναίκες και άντρες. Έτσι, μετέφερε δικά της βιώματα σε μιαν άλλη γυναίκα-θύμα, που κάποια στιγμή, επιτέλους, αντέδρασε, τιμώρησε.
April 3, 2021
Γροθιά στο στομάχι!
Πολύ ωραία γραφή, καταιγιστική!
Πολύ ωραία γραφή, καταιγιστική!
Displaying 1 - 8 of 8 reviews