თბილისის ვეებერთელა, ლამის ორი ათასი წლის თავგადასავალი კიდევ უამრავი, ალბათ მილიონობით პატარ-პატარა ამბისაგან შედგება.
მე ისტორიაში ყველაზე მეტად ცოცხალი ამბები მიზიდავს, ქალაქის ქუჩებსა და მოედნებზე მიმობნეული ადამიანური ამბები. მომწონს, როდესაც რომელმე შენობასთან გავლისას ვიცი მასთან დაკავშირებული რამე შემთხვევა. ამ დროს მგონია, რომ შენობის მესაიდუმლე ვარ და შენობას ხან ვუღიმი, ხან ვუსამძიმრებ, ხან დანანებით თავს ვუქნევ, ხან ვაწყნარებ.
ამ წიგნში თბილისის 50 ამბავს მოვუყარე თავი. ზოგი შენობის ამბავია, ზოგი ქუჩის, ზოგი მოედნის, მთლიანობაში კი, ქალაქის და ხალხის.
თან საკითხავის სერიის ქომაგი რომ ვარ, ეგ არახალია, მაგრამ ყოველი ახალი წიგნი თითქოს კიდევ უფრო განამტკიცებს ჩემს დამოკიდებულებას. რაც შეეხება თბილისურ ჭორ-მართალს, ყოველთვის მიზიდავდა ძველი თბილისის ამბები და ესეც ამ ჭიის გახარების ერთ-ერთი საუკეთესო პრეცენდენტი იყო!❤️ აქვე, მადლობა გიორგი ხაინდრავას ბულზაიში მორტყმული საჩუქრისთვის❤️
ძალიან სასიამოვნო საკითხავი გამოდგა 😊 ბევრ ადგილას ღიმილი მომგვარა, გაოცებასაც გამოვხატავდი და აღმოვაჩინე, რომ თურმე ბევრი ძველი ქართული თუ სპარსული წარმოშობის სიტყვა ჩვენს დღევანდელ ყოველდღიურ ლექსიკონში აღარ გამოიყენება, აი მაგალითად, როგორებიცაა: ამქარი, თულუხჩა და ა.შ საინტერესოა, როცა ასე თუ ისე იცნობ თბილისის ძველი ქუჩების, უბნების, კონკრეტული შენობებისა თუ მოედნების ისტორიებს, ადრეულ პერიოდში მცხოვრები, ჩვენი წინაპრებისა და გამოჩენილი პიროვნებების თავგადასავლებს....
რა კარგი ამბებია - ისეთი, ძველ თბილისში რომ დაგაბრუნებს, მის ქუჩებში ჩაგატარებს, ძველებურ სახლებში, დუქნებში, სასტუმროებში, კინოებსა და თეატრებში შეგახედებს... ათას ჭორ-მართალში გაგხვევს და მიგახვედრებს, რომ ნამდვილი თბილისი აღარ არსებობს. არც ხალხია მსგავსი... სამაგიეროდ ცრურწმენებია იგივე - ადრე ტრამვაის ბორბლებში ჩაბუდებულ ეშმაკებს უფრთხოდნენ, ახლა სხვა რაღაცებს...